Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

... Πρωτομαγιά με τον σουγιά χαράξαν το φεγγίτη ...


*
Ελενα Ακρίτα
***
*

Πρωτομαγιά με τον σουγιά...

*
(Αυτό το κείμενο το έγραψα πριν από λίγα χρόνια, αλλά εξακολουθεί να με εκφράζει απόλυτα.)
 ***

*
ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΜΕ τον σουγιά χαράξαν τον φεγγίτη και μια βραδιά, σαν τα θεριά, σε πήραν απ΄ το σπίτι - Α πα πα πα πα πα! Θεός ο Γκάτσος αλλά πολύ αγριεύεσαι, ρε πουλάκι μου. Θες η λιακάδα έξω; Θες ο ήλιος που λάμπει και τα πουλάκια κελαηδούν γλυκά, τσίου τσίου μες στο όζον; Θες που ανήκουμε σε μια γενιά που- με μεγαλειώδη τρόπο- συνδύαζε ανέκαθεν μια χαζοχαρούμενη αφέλεια με ένα στρες μέχρι τα μπούνια;

Θες δεν θες, έτσι είχαν τα πράγματα. Παιδικά χρόνια, μέσα στη χούντα τη μαύρη και την άραχλη, μικρά κοριτσάκια πλέκανε μικρά όνειρα με πρωτομαγιάτικες γιρλάντες λουλουδιών. Ενας τεχνικολόρ μικρόκοσμος, κόντρα στον ζόφο των καιρών. Εαρινά μπαλκόνια και βεραντούλες. Στους μπαξέδες και τους ανθισμένους κήπους- σαν άλλοτε «θα στήναμε χορό». Εξω παιάνιζαν τα εμβατήρια. Κόβανε βόλτες των εχθρών τα φουσάτα σαν τον λίβα που καίει τα σπαρτά! Οι συνταγματάρχες αποφάσιζαν και διέταζαν! Ο φόβος ήταν τόσο συμπαγής που τον έκοβες φέτες! Ενα σίχαμα η ζωή μας! Ενα τεράστιο «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» που αναβόσβηνε - ως νέον - μέσα στη βαθύτατη νύχτα αυτού του τόπου.

Πρωτομαγιά με τον σουγιά χαράξαν τον φεγγίτη και μια βραδιά, σαν τα θεριά σε πήραν απ΄ το σπίτι Πού το θυμήθηκα ύστερα από τόσα χρόνια; Σαν αναστάσιμη καμπάνα, η δωρική λαλιά της Βίκυς. Ναι, χαρά μου, φυσικά της Μοσχολιού! Υπήρξε άλλη Βίκυ στην Ελλάδα; Σέρνεται ο ήχος της θεάς σαν χαλί κάτω από τα πόδια των αναμνήσεων.

Πρωτομαγιά με τον σουγιά... Σε μικρά κοριτσίστικα δωμάτια, κούκλες ασάλευτες άκουγαν τα μυστικά μας. Μουντζουρωμένα τετράδια. Βιβλία με ζωγραφιές στο περιθώριο. Το περιθώριο της σελίδας. Το περιθώριο του αιώνα που περιμέναμε να χτυπήσει το κουδούνι του δεκάλεπτου διαλείμματος. Τα ονόματά μας πλαισιωμένα με μικρές ανόητες καρδούλες. Το αγόρι απέναντι: Του αγοριού απέναντι πείτε του πως το θέλω μεν, ντρέπομαι να του μιλήσω δε...

Πρωτομαγιά με τον σουγιά, μαζεύαμε λουλούδια για το στεφάνι. Μιλάμε για μια εποχή που υπήρχαν λουλούδια, υπήρχαν στεφάνια, υπήρχαν εξοχές, υπήρχαν αγροί. Οι συνταγματάρχες δεν είχαν κατορθώσει να ποινικοποιήσουν τη φύση. Αυτό έγινε πολλά χρόνια αργότερα.

ΒΑΖΑΜΕ ΤΑ λουλούδια σε μεγάλα καλάθια- τι τρελό φολκλόρ, θυμάμαι, αλήθεια;- και με τη μαμά φτιάχναμε το πρωτομαγιάτικο στεφάνι. Το κρεμάγαμε κι έμενε εκεί μέρες, βδομάδες. (Ακόμα και σήμερα δεν το έχω ψάξει αυτό το έθιμο. Γιατί έπρεπε να μένει τόσες μέρες μετά την Πρωτομαγιά το μαραμένο στεφάνι τούκα προ στην είσοδο;)

Πρωτομαγιά με τον σουγιά χαράξαν τον φεγγίτη και μια βραδιά, σαν τα θεριά σε πήραν απ΄ το σπίτι Χρόνια σαν μισοσβησμένη κιμωλία... Απόγευμα Πρωτομαγιάς, τα κορίτσια με τις πλαστικές πασχαλίτσες στα μαλλιά μαζεύονταν στα κοριτσίστικα δωμάτια να μοιραστούν τα «αβυσσαλέα» μυστικά τους. Εκεί, στις παρυφές της δεκαετίας του ΄70, τα παλιά ινδάλματα καλά κρατούν. Η Σίσσυ, η πονεμένη αυτοκράτειρα από τη γενιά της μαμάς. Η Βουγιουκλάκη και η Καρέζη. Το προαιώνιο φιλοσοφικό ερώτημα αντιστεκόταν στη φθορά του χρόνου: Αλίκη ή Τζένη;

ΟΤΑΝ ΠΑΙΖΑΜΕ κρυφτό, τραγουδούσαμε στη μικρή πλατεία: «Αλίκη Βουγιουκλάκη, Κώστας Κακκαβάς, Τζένη Καρέζη, βγαίνεις και τα φυλάς!». Και στο περίπτερο, ο κυρ Μιχάλης μας έδινε τις σοκολάτες των δυο δραχμών (ναι, μάγκες, υπήρχε ΚΑΙ αυτό το νόμισμα κάποτε). Εσκιζες το ασημόχαρτο και μέσα έβρισκες κάρτες σταρ του σινεμά, ποδοσφαιριστών του συρμού ή την Κρουέλα Ντε Βιλ από τα 101 σκυλιά της Δαλματίας.

Πρωτομαγιά με τον σουγιά χαράξαν τον φεγγίτη και μια βραδιά, σαν τα θεριά σε πήραν απ΄ το σπίτι. Τα παλιά. Τα παιδικά. Τα κοριτσάκια που έγιναν γυναίκες. Οι κολλητές που χάθηκαν από τη ζωή μας. Οι φιλενάδες που μοιραστήκαμε μυστικά και ψέματα. Και που αν συναντιόμασταν σήμερα στον δρόμο θα προσπερνούσαμε η μια την άλλη.

Γιατί σήμερα αυτή η επωδός; Γιατί σήμερα αυτό το τραγούδι; Ισως, γιατί από εκεί αρχίζουν όλα.

Ξεχασμένη παιδική ηλικία. Χαμένο κοριτσίστικο όνειρο. Πρωτομαγιά με τον σουγιά, μου χτύπησες το θυροτηλέφωνο. Εσύ. Που...

Νυν και αεί μες στη ζωή σε είχα αραξοβόλι.
---Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

Πέμπτη 29 Απριλίου 2010

... σε λένε σκουπίδι ...

*
Ανδρέας Ρουμελιώτης
***
*
Νιώθεις σκουπίδι;

*
Ο οίκος μη ανοχής Standard & Poor's μάς υποβάμισε στην κατηγορία των «σκουπιδιών».

Ισχυρίζεται πως είμαστε (για τα) σκουπίδια. Η Ελλάδα είναι η πρώτη προτεινόμενη χώρα στο ριάλιτι της πτώχευσης. Οι τζογαδόροι μάς παίζουν ακόμη στανταράκι, παρ' όλο που ενεργοποιείται οσονούπω ο μηχανισμός διάσωσης.

ΝΙΩΘΕΙΣ σκουπίδι; Εγώ, μαλάκας ναι, μπορεί να νιώθω. Σκουπίδι όχι! Από μικρό παιδί δούλευα και σπούδαζα. Κατάφερα να κάνω μεταπτυχιακά, διδακτορικό, τα πάντα-όλα. Συμπλήρωσα 30 χρόνια στη δημοσιογραφία, τα τελευταία 23 γράφω κάθε μέρα τούτη 'δώ τη στήλη. Δεν θα επιτρέψω σε κανέναν φούστη να μου φερθεί σαν να 'μαι σκουπίδι! Επειδή δεν έγινα πράκτορας, μισθοφόρος, ρουφιάνος, τσανακογλύφτης, εκβιαστής και παλιάνθρωπος, όπως γινήκανε κάμποσοι γύρω γύρω.

ΤΟ χειρότερο είναι να καταφέρουν να μας κάνουν να έχουμε μειωμένη αυτοεκτίμηση. Οι Ελληνες δουλεύουμε, περισσότερο ίσως απ' όλους στην Ευρώπη, και αμειβόμαστε λιγότερο. Φταίμε! Γιατί ανεχτήκαμε τους πολιτικάντηδες και όλες αυτές τις δημόσιες συμμορίες που καταλήστευσαν τον πλούτο που δημιουργήσαμε. Αλλά μέχρι εκεί! Επειδή τους ανεχτήκαμε. Μη μασάς, σε κανέναν δεν θα επιτρέψουμε να μας φερθεί σαν να 'μαστε σκουπίδια. Εχουμε αξία (και υπεραξία) και με διάφορους τρόπους, που τους αρέσουν ή δεν θα τους αρέσουν, θα το αποδείξουμε.

ΟΠΩΣ πολύ εύστοχα δήλωσε μια Γερμανίδα ιστορικός στην εφημερίδα: «Θα πρέπει όλοι οι Ευρωπαίοι, και ιδίως οι Γερμανοί, να πληρώνουν έστω 5 λεπτά του ευρώ κάθε φορά που θα προφέρουν τις λέξεις: ιδέα, πολιτική, δημοκρατία».

ΚΑΤΙ ανάλογο  λέει στους Γερμανούς ψηφοφόρους και το κόμμα των Πρασίνων (το οποίο σημειωτέον έχει Τούρκο επικεφαλής), ότι «η Γερμανία έχει ωφεληθεί πάρα πολύ από το ευρώ και πως οι Γερμανοί βοηθώντας την Ελλάδα, βοηθούν ουσιαστικά τη διατήρηση των θέσεων εργασίας στη χώρα τους».

ΤΟ ίδιο γράψαμε και εμείς χθες· ανάποδα... Ασε που δεν μας βοηθάνε ακριβώς: απλώς μας ξαναδανείζουν με τόκο για να μπορέσουμε να τους ξεπληρώσουμε εντόκως και στην ώρα τους, όσα μας είχαν δανείσει...

ΤΟ 'χω ξαναγράψει (και το επαναλαμβάνω για να το εμπεδώσουμε): οι Γερμανοί παράγουν κάθε λίγο και λιγάκι ένα νέο μοντέλο Μερσεντές. Μια «μπέμπα!». Για να λειτουργήσει η ευρωπαϊκή οικονομία, εμείς (και τα λοιπά «γουρουνάκια» του Νότου) είμαστε υποχρεωμένοι να πουλήσουμε το παλιό μοντέλο στους Αλβανούς (Ρουμάνους, Σκοπιανούς), να πάρουμε δάνειο και ν' αγοράσουμε το νέο μοντελάκι το αστραφτερό. Με κάθε τρόπο αυτό πρέπει να συμβεί. Ακόμη κι αν χρειαστεί να επαναλάβουν τις μεθόδους της «Ζίμενς».

ΟΙ Γερμανοί παράγουν νέα μοντέλα Μερσεντές και «μπέμπες» που πρέπει οπωσδήποτε να πουληθούν! Οι Ελληνες ανέκαθεν παρήγαν φιλοσόφους και ποιητές. Αυτή είναι η οικονομία μας! Χρειάζεται λοιπόν να βρεθεί ένας τρόπος για ν' ανταλλάξουμε το ποίημά μας (τον ήλιο μας, τις θάλασσές μας, τις δαντελωτές ακτές μας, το ουζάκι και το χταποδάκι μας) με την «μπέμπα» τους. Ή, τέλος πάντων, να φερθούμε όπως παλιά οι Ζορμπάδες, στις «διψασμένες για σπέρμα Γερμανίδες τουρίστριες». Ελα, φροϊλάιν μου, να σου πω το ποιηματάκι...

ΥΓ.: Προσπαθούμε, λέει το ρεπορτάζ, να ξεφορτωθούμε τα πανάκριβα αυτοκίνητα -που μας φόρτωσαν- και να τα πουλήσουμε μπιρ παρά στο εξωτερικό. Αν τα καταφέρουμε, θ' αδειάσουν οι δρόμοι και θα ζήσουμε καλύτερα. Μια καλή ιδέα θα 'ταν να μην ξαναγοράσουμε ποτέ γερμανικά αυτοκίνητα, οπλικά συστήματα, υποβρύχια, ηλεκτρικές συσκευές, τίποτα! Μόνο ανταλλαγές του τύπου: δώσε μου το αυτό, αν θες να σου πω το ποίημα.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης έχουν οι Stavrovelonies


Τετάρτη 28 Απριλίου 2010

... σκέψεις για έναν ΔοΝηΤή ...

*
Σταμάτης Φασουλής
***
*
Οσα παίρνει ο άνεργος
*
«Αυτιά να ΄χεις ν΄ ακούς και γλώσσα να σωπαίνει», που ΄λεγε κι ο παππούς µου, κι ανάθεµα αν το τήρησε ποτέ. Ετσι κι εγώ, έχω να µοιάσω. Ολο λέω να το βουλώσω αλλά -  τέλος πάντων.

Είναι κι αυτός Στράτος, απ΄ το γυµνάσιο µαζί, µπούρου µπούρου, µπούρου µπούρου, απ΄ την ώρα που θα µε δει αρχίζει: «Τι θα παραδώσουµε στα παιδιά µας; Μια χώρα χρεοκοπηµένη, ζητιάνα και ...» (και κάτι άλλο πολύ πρόστυχο είπε, που δεν το γράφω γιατί αρχίζει από «ξεκω» και τελειώνει σε «λιάρα»). «Δεν κατάλαβα, Στρατούλη, εµάς δηλαδή τι χώρα µας παραδώσανε οι γονείς µας; Θυµάσαι; Εκεί να δεις φτώχεια. Μια φορά το κρέας τη βδοµάδα. Κάθε δυο χρόνια ένα ζευγάρι παπούτσια (τα οποία τα πηγαίναµε και στον τσαγκάρη για σόλες και για πέταλα - µάλιστα πέταλα σαν τα παλιάλογα, να µη φαγώνονται στις µύτες), τα ρούχα του µεγάλου τα φόραγε ο µικρός, µακριά παντελόνια µόνο όταν πάµε γυµνάσιο, σ΄ όλο το δηµοτικό µε τα µπούτια τον χειµώνα να µελανιάζουνε και στο πολύ το κρύο παίρνανε το χρώµα το σκούρο συκώτι. Τα σχολεία χώρια, αρρένων θηλέων - και να δεις τα θηλυκά, όλα τα κορίτσια µε µαύρη άραχλη ποδιά σαν τις ταµένες τις κοσµοκαλόγριες και τα αγόρια κουρεµένα µε την ψιλή σαν από χηµειοθεραπεία, ο Θεός να µε συγχωρέσει, σινεµά µία φορά το Σάββατο, τηλεόραση µόνο δύο κανάλια και το ένα στρατιωτικό: ΥΕΝΕΔ, Υπηρεσία Ενηµερώσεως Ενόπλων Δυνάµεων. Γιατί έπρεπε να ενηµερώνονται τώρα οι καραβανάδες, τι να σας πω; Επρεπε να δεις µια εκποµπή του τότε, για να σιχαθείς την ώρα που γεννήθηκες. Μια ζωή µες στην καταπίεση, στη φτώχεια και τη µιζέρια. Ανδρόβιο καφενείο η επαρχία και πιστοποιητικό πολιτικών φρονηµάτων για να βρεις δουλειά, να µην πούµε για τα νησιά τίγκα στον πολιτικό κρατούµενο, ηλιόλουστα αιγαιοπελαγίτικα Γκουαντάναµο, και, και, και, και... Ε, απ΄ αυτά που µας παραδώσανε, καλύτερα θα παραδώσουµε στα παιδιά µας, δεν το συζητώ. Μην τρελαθούµε κιόλας».

Βέβαια όλο αυτό µε το ΔΝΤ (ΔοΝηΤή κατ΄ άλλους) τα ΄χει αγριέψει λίγο τα πράγµατα. Αυτό το «απολύσεις-δέκατος τέταρτος-σύνταξη-κυνήγι ελεύθερου επαγγελµατία» σαν γερµανικό κατε ψυγµένο καλαµπούρι µου φαίνεται, διότι άµα τον απολύσεις τον άλλον και είναι ταπί και ρέστος, τι θα του πάρεις; Τις κάλτσες του; Και µετά πώς θα αυξήσεις την παραγωγή; Με τους απολυµένους; Κι άντε την αύξησες. Ποιος θα αγοράσει;

Ο άνεργος; Με τι λεφτά;

«Αυτιά να ΄χεις ν΄ ακούς και γλώσσα να σωπαίνει», που ΄λεγε κι ο παππούς µου, αλλά µπορείς; Ανθρωπος είσαι. Βγήκε προχθές ο κύριος Σηµίτης (τον οποίον για λόγους ανεξερεύνητους πάντα εκτιµούσα και εκτιµώ) και είπε: «Γιατί ΔΝΤ; Εδώ δεν καταφύγαµε µετά τον Εµφύλιο, µετά τη χούντα, στο ΔοΝηΤή θα πάµε τώρα;».

Με συγχωρείτε, κύριε καθηγητά, αλλά µετά τον Εµφύλιο είχαµε το Σχέδιο Μάρσαλ (αν θυµάµαι καλά το όνοµα του κυρίου), που µας έστελνε το δολάριο µε τη σέσουλα, και τον κύριο Τρούµαν από δίπλα - που δεν ξέρω τι ακριβώς µας έκανε µε το Δόγµα του, πάντως µας το εφήρµοσε για τα καλά, γι΄ αυτό και µετά τον ανατινάζανε συχνά ως άγαλµα, στηµένο απέναντι απ΄ του Κορακιανίτη, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Οσο για τη µεταπολίτευση, κράταγε ακόµα η αµερικανική βοήθεια-υποστήριξη-πατρονάρισµα (αυτό το κράτος, πόσο µας αγαπάει και µας φροντίζει πάντα, αλήθεια κι απαλήθεια). Είναι γνωστό τοις πάσι ότι η φλόγα κάτω απ΄ τον φοίνικα της 21ης Απριλίου ετροφοδοτείτο και διετηρείτο από το ελληνο χριστιανικό δολάριο µε τον βούβαλο στάµπα. Κι έχω κι άλλα που θυµάµαι, αλλά θυµάµαι πού και πού και τον παππού, που µου ΄λεγε:

«Αυτιά να ΄χεις ν΄ ακούς και γλώσσα να σωπαίνει».

Κι έχει και πανσέληνο σήµερα, Βαγγελίστρα µου.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης  έχουν οι Stavrovelonies


Τρίτη 27 Απριλίου 2010

... προσευχές στους ναούς του χρήματος ...

*
Νίκος Τσαγκρής
***
*
Στο limit up η θρησκεία των «αγορών»


*
Εσείς τι θα πάρετε; Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης ή Διεθνές Νομισματικό Ταμείο; Σας ερωτώ γιατί, τις τελευταίες μέρες, ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης σημείωσε limit up στις πολιτικές αγορές, αντίστοιχο με το limit up που σημειώνουν τα spreads στις χρηματαγορές. Ενώ το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ερρίφθη στο πυρ το εξώτερο: Μακριά! Θα μας ξεσκίσουνε, θα μας πιούνε το αίμα, θα μας χτυπάνε κάτω σαν χταπόδια!...

Μάλιστα, μετά τις συνεχείς δημόσιες τοποθετήσεις των Σαμαρά και Τσίπρα κατά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου - κατά συνέπειαν υπέρ του Μηχανισμού Στήριξης - δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης είναι Νέα Δημοκρατία και... ΣΥΡΙΖΑ, ενώ το ΔΝΤ είναι ΠΑΣΟΚ!

Εντύπωση ανυπόστατη, αφού το ΠΑΣΟΚ (η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, εν πάση περιπτώσει) όχι μόνο υπέρ του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου δεν είναι, αλλά ετοιμάζεται να πατήσει και το κουμπί για την ενεργοποίηση του Μηχανισμού Στήριξης. Στον οποίο Μηχανισμό Στήριξης συμμετέχει, κατά το ένα τρίτο και το ΔΝΤ. Πράγμα που σημαίνει ότι οι Σαμαράς και Τσίπρας, που είναι κατά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, είναι και υπέρ αυτού! Κατά το ένα τρίτο! Το ίδιο, ακριβώς, ισχύει και για το ΠΑΣΟΚ!

Μιλάμε για το απόλυτο μπέρδεμα - και σ’ αυτό συμβάλλουν καταλυτικά οι οικονομολόγοι, πραγματικοί ή... φαντασιακοί. Δηλαδή όλοι μας, αφού όλοι, πτυχιούχοι του LSE, της... ΑΣΟΕ ή του Γυμνασίου της γειτονιάς, οικονομολόγοι το παίζουμε. Κι ας μην είμαστε σε θέση να μοιράσουμε δυο γαϊδουριών άχυρα. Οπως, άλλωστε, και οι πραγματικοί οικονομολόγοι: «Οι οικονομολόγοι θα έπρεπε να υφίστανται συνεχείς ελέγχους εγκυρότητας. Αν προσπαθήσουμε να επαληθεύσουμε τις προβλέψεις τους, θα διαπιστώσουμε ότι δεν είναι εγκυρότερες από τις προβλέψεις της μετεωρολογικής υπηρεσίας ή του ωροσκοπίου», μας λέει ο Πασκάλ Μπρικνέρ.

Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, οικονομολόγοι, όλοι μας, συμβάλαμε στην ιεροποίηση των οικονομολόγων και της οικονομίας. Τώρα, στραμμένοι με θρησκευτική προσήλωση προς τους ναούς του χρήματος (είτε ονομάζονται Goldman Sachs είτε «Μηχανισμοί Στήριξης» είτε «Νομισματικά Ταμεία») προσευχόμαστε για φθηνότερο χρήμα, φθηνότερα spreads: Τα spreads, μες στη χαοτική δραματουργία των πτώσεων και των ανόδων τους, έχουν γίνει οι φάροι της θείας Πρόνοιας. Οταν ο δείκτης ανεβαίνει ή κατεβαίνει, αυτό που παίζεται είναι η λύτρωση ή η καταδίκη μας...
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies



Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

... ο φασισμός στο προσκήνιο ...

*
Μιχάλης Μητσός
***
*

Ο εφιάλτης της ακροδεξιάς

*
Ο Τσόµσκι ανησυχεί για την άνοδο της ακροδεξιάς στις Ηνωµένες Πολιτείες. Αλλά εµείς αντιµετωπίζουµε το αντίστοιχο φαινόµενο στην Ευρώπη µάλλον µε απάθεια.

Στις ευρωεκλογές του 2009, η ακροδεξιά απέσπασε για πρώτη φορά διψήφιο ποσοστό σε οκτώ χώρες: την Αυστρία, το Βέλγιο, τη Βουλγαρία, τη Δανία, τη Φινλανδία, την Ουγγαρία, την Ιταλία και την Ολλανδία. Αλλά το γεγονός αυτό πέρασε σε δεύτερη µοίρα, καθώς ακόµη µεγαλύτερη εντύπωση προκάλεσε η αδυναµία της σοσιαλδηµοκρατίας να επωφεληθεί από τη χρηµατοπιστωτική κρίση για να αυξήσει τη δύναµή της.

Υστερα ήλθαν οι περιφερειακές εκλογές στη Γαλλία και την Ιταλία, όπου τα εξτρεµιστικά κόµµατα της Δεξιάς έδειξαν για άλλη µία φορά ότι αποτελούν µια υπολογίσιµη δύναµη. Στις βουλευτικές εκλογές που πραγµατοποιήθηκαν στην Ουγγαρία, το νεοναζιστικό Jobbik άγγιξε το 17%, έναντι µόλις 2% που είχε αποσπάσει πριν από τέσσερα χρόνια. Και στις χθεσινές προεδρικές εκλογές στην Αυστρία, η πρόεδρος του ξενόφοβου Κόµµατος της Ελευθερίας Μπάρµπαρα Ρόζενκραντς κατέκτησε τη δεύτερη θέση… «Ναι, πολλοί Εβραίοι που ζουν εδώ φοβούνται», λέει στο περιοδικό Μarianne η Εβα Γκαµπόρ, µια νεαρή γυναίκα που εργάζεται στο Εβραϊκό Μουσείο της Βουδαπέστης. «Κι όλοι έχουν στο βάθος του µυαλού τους ένα σχέδιο: πώς θα φύγουν αν χρειαστεί, και σε ποια χώρα θα εγκατασταθούν». Οι Εβραίοι, οι Τσιγγάνοι, και πάνω απ΄ όλα οι µετανάστες, αυτοί είναι οι ιδανικοί εχθροί εν µέσω µιας κρίσης που χαρακτηρίζεται από εκµετάλλευση, ανταγωνισµό και απώλεια παραδοσιακών σηµείων αναφοράς. Μιας κρίσης που δεν αφήνει αλώβητες ούτε χώρες οι οποίες αποτελούσαν κάποτε σύµβολα ανεκτικότητας, όπως είναι η Δανία και η Σουηδία.

Κι όµως, η µετανάστευση δεν έχει πραγµατικά φτάσει σε ανησυχητικά επίπεδα. «Με 19 εκατοµµύρια νόµιµους µετανάστες από τρίτες χώρες και άλλα 8 εκατοµµύρια παράνοµους, σε σύνολο 500 εκατοµµυρίων κατοίκων, η συµβολή των µεταναστών είναι αναγκαία τόσο σε οικονοµικό όσο και σε πνευµατικό επίπεδο», επισηµαίνει ο (χριστιανοδηµοκράτης) Ζαν-Ντοµινίκ Τζουλιάνι, πρόεδρος του Ιδρύµατος Ροµπέρ Σουµάν. Αλλά οι ευρωπαίοι ηγέτες αδυνατούν να εξηγήσουν την πτυχή αυτή στους πολίτες τους και να αναλάβουν µια συλλογική δράση.

Είναι λογικό λοιπόν να εκµεταλλεύονται αυτό το κενό οι λαϊκιστές, οι ρατσιστές και οι δηµαγωγοί - στους οποίους δεν περιλαµβάνονται µόνο οι κλασικοί ακροδεξιοί, αλλά και πολιτικοί σαν τον Μπόσι και τον Μπερλουσκόνι.

Ο Νόαµ Τσόµσκι φοβάται ότι η δυσαρέσκεια για το κοινοβουλευτικό σύστηµα στις Ηνωµένες Πολιτείες µπορεί να οδηγήσει σε πολύ επικίνδυνα φαινόµενα. «Οι παραλληλισµοί µε τη Δηµοκρατία της Βαϊµάρης είναι εντυπωσιακοί», δήλωσε σε µια συνέντευξή του στο ιντερνετικό περιοδικό Τruthdig. Αραγε, πόσοι Ευρωπαίοι µπορούν να εξηγήσουν σήµερα τι ακριβώς σηµαίνει αυτή η φράση;
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

Κυριακή 25 Απριλίου 2010

... ΔΝΤ - εισβολή στην Ευρώπη μέσω Αθηνών ...

*
Πλοηγός
***
*
ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΜΠΛΟΥΖ
ΚΑΙ ΟΙ ΜΝΗΣΤΗΡΕΣ ΣΤΟ ΚΑΣΤΕΛΛΟΡΙΖΟ
*



Τραγική φιγούρα των Παπανδρέου ο πρωθυπουργός στο φολκλορικό λιμανάκι με τις ψαρόβαρκες και τα όμορφα σπιτάκια στό Καστελλόριζο, γνωστό και σαν Μεγίστη, απήυθυνε το προσεκτικά προετοιμασμένο διάγγελμα-ανακοίνωση του ΔΝΤ στον περήφανο ελληνικό λαό. Μεγίστη προσβολή και η εντεχνιέντως συμμετέχουσα στο ντεκόρ Κυρά της Ρω με την Ελληνική σημαία, και η περιφρόνησή του στο ιστορικό βάρος και την αγωνιστική παράδοση του επωνύμου που φέρει, και στους Δημοκρατικούς θεσμούς τους οποίους όφειλε να σεβασθεί θέτοντας την προαποφασισμένη υπεραντλαντικώς προσφυγή στο ΔΝΤ τουλάχιστον σε δημοψήφισμα. Αποκλειστικά μόνος του, μαζί με τον βαθμολογητή αντιπρόεδρο και την κομματική νομενκλατούρα του ΠΑΣΟΚ, οδήγησαν την χώρα πραξικοπηματικά μέσα απο ένα καλοσχεδιασμένο πλάνο κατευθείαν στην Ουάσιγκτον, στο ΔΝΤ και τις αγκαλιές της Παγκόσμιας Τράπεζας και των σκοτεινών μετόχων της.

"Το ραντεβού με την Ιστορία" αυτή την φορά ολοκληρώθηκε ταχύτατα - μέσα σε ενα εξάμηνο-, αφήνοντας πίσω της συντρίμμια την Ελλάδα, αποδυναμωμένη για όποια αντίδραση στην επερχόμενη παγκόσμια γεωπολιτική θύελλα. "Με ενα σμπάρο δυό και τρία τρυγόνια" βέβαια για τους υπεραντλαντικούς σχεδιαστές , καθώς η εισβολή "εν Αθήναις" του ΔΝΤ πέρα απο τις όποιες οικονομικές παραμέτρους και ζεστά κέρδη, αποτελεί πρωτίστως "πολιτική παραβίαση" των συνόρων της Ευρώπης με την πλήρη αμερικανοποίηση και υποταγή της τελευταίας "ευρωπαίζουσας" χώρας των Βαλκανίων. Ετσι, και παρά την απέλπιδα προσπάθεια της Γερμανίας απο την εποχή της Κροατίας να επεκτείνει το οικονομικό και πολιτικό lebensraum και ηγεμονία της στα Βαλκάνια, η απώλεια της Ελλάδας στα χέρια των Αμερικανών, αποτελεί ενα βαρύτατο πλήγμα και για την μύωπα πολιτικό νάνο σημερινή καγκελλάριο του Βερολίνου και για την "ισχυρή Ευρώπη" και ολοκληρώνει την αμερικανική ηγεμονία στην ζώνη των Βαλκανίων.

Ο αμερικάνικος Δουρειος ίππος της Ελλάδας στην καρδιά των Βρυξελλών καθώς θα εξαπλώνεται στην ζώνη των PIIGS και νοτιοανατολικά του Βερολίνου θα ποδηγετήσει ολοκληρωτικά την Ευρώπη στο άρμα της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου. Για μια χούφτα ευρώ, η Ευρώπη "τσεκαρίστηκε" λίγο πρίν σηκωθεί η αυλαία για το κυρίως επερχόμενο έργο με φόντο την καιόμενη Περσέπολη...

Οπως ποιητικά μας θύμισε και υποσχέθηκε ο ρομαντικός πρωθυπουργός, στην Ιθάκη μας περιμένει ενα όμορφο λιμάνι. Ξέχασε όμως την πραγματική Καβαφική αξία, το ταξίδι με τους αγώνες και όχι το λιμάνι όπου έτσι κι αλλιώς, περιμένουν τρώγοντας και πίνοντας το βιός του οι μνηστήρες.

Ω Πανελόπη είσαι πλέον η μόνη μας ελπίδα, περιμένουμε ναρθείς...
---
ploigos1.blogspot.com

Σάββατο 24 Απριλίου 2010

... ας τους πάρουμε μαζί μας στην Κόλαση ...

*
Χρήστος Θέμελης
***
*
Ραντεβού
.
με τον νέο πρωθυπουργό
.
ζητάνε εκδότες
.
και διαπλεκόμενοι!

*
Ραντεβού με τον νέο πρωθυπουργό της χώρας και επικεφαλής του ΔΝΤ, ζήτησε η Ενωση Εκδοτών Ελλάδας.

Τόσο η γνωστή σεσημασμένη, όσο και η νέα Ενωση των "7", με τα ονόματα τα βαριά σαν Ιστορία.

Οι εκδότες θεωρούν πλέον πως με τον Γιώργο μπορούν να συζητάνε μόνο για κανό και με τον Αντώνη τον Σαμαρά για τένις.

Ενω με τον Ντομινίκ Στρος Καν πιστεύουν οτι μπορούν να διαπραγματευθούν την κρατική ρεκλάμα με το επιχείρημα οτι θα στηρίξουν το ΔΝΤ και την επέλασή του στη χώρα μας.

Καλούμε όλους τους αγωνιστές του Διαδικτύου να ξεσκεπάσουν τα βρώμικα παιγνίδια των εκδοτών και της διαπλοκής που σε συνεργασία με τους ανίκανους πολιτικούς οδήγησαν τη χώρα στο τελευταίο σκαλοπάτι της ξεφτίλας.

Κανείς Ελληνας πολίτης να μην αγοράσει ξανά τις κυριακάτικες εφημερίδες των νταβατζήδων.

Κανείς Ελληνας πολίτης να μην αγοράζει προιόντα που διαφημίζονται στα κανάλια.

Ας τους πάρουμε μαζί μας στη κόλαση...
---

Παρασκευή 23 Απριλίου 2010

... 14 εκατ. ευρώ για αγώνες που δεν έγιναν ποτέ ...

*
Παντελής Μπουκάλας
***
*
Σιγά τους Φαραώ
*
Το ότι είμαστε ασυναγώνιστα γαλαντόμοι όποτε αναλαμβάνουμε αθλητικούς αγώνες είναι από παλιά και παγκοίνως γνωστό. Ισως γι’ αυτό άλλωστε οι διάφορες διοργανώτριες αρχές, ευρωπαϊκού ή οικουμενικού βεληνεκούς, μας αναθέτουν τη διοργάνωση αγώνων με μια συχνότητα που δεν ανταποκρίνεται στη θέση μας στον χάρτη. Μπορεί να ευθύνεται γι’ αυτήν την προνομιακή αντιμετώπιση και η αίγλη της Ολυμπίας, όση επιτρέψαμε να απομείνει με τα αλλεπάλληλα σκάνδαλα ντοπαρίσματος, αλλά για τους κάθε λογής «αθανάτους» δεν είναι αυτό το μείζον· το κριτήριό τους είναι η χλιδή που θα απολαύσουν οι ίδιοι και η όχι και τόσο αθλητικού χαρακτήρα καλοπέραση των αθλητών, πράγματα που εδώ προσφέρονται εκ παραδόσεως πλουσιοπάροχα. Για τούτο και γκρινιάζουν τώρα και απειλούν ορισμένοι από αυτούς, πληροφορηθέντες ότι στη σπάταλη χώρα μας ξανασκεφτόμαστε έντρομοι τα υπέρογκα κονδύλια που δεσμευτήκαμε να δαπανήσουμε για να αναστήσουμε το φάντασμα των Μεσογειακών Αγώνων.

Και καλά. Να δείχνουμε όλη μας τη χουβαρντοσύνη όταν πράγματι διοργανώνουμε αγώνες όπως τους Ολυμπιακούς του 2004, λ. χ., τότε που, μεθυσμένοι, βαρύναμε την Ελλάδα με άχρηστα γιγαντοέργα· αποδείξαμε βέβαια έτσι ότι οι Φαραώ έπασχαν από αθεράπευτη σεμνοτυφία συγκρινόμενοι με το δικό μας σύνδρομο μεγαλείου, πληρώνουμε όμως ακόμα, και θα πληρώνουμε για πολύ, τα θηριώδη κέρδη των ολίγιστων. Αλλά ποιος θεός το θέλει να σκορπίζουμε, με τον αέρα του οινοβαρούς που ρίχνει τις γύρες του σε νυχτερινή πίστα, τις δεσμίδες των ευρώ για εκδηλώσεις που δεν έγιναν ποτέ;

Ναι, συνέβη και αυτό το απίστευτο, όπως μας πληροφορούσε το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του Θάνου Μπλούνα στην «Καθημερινή» της περασμένης Κυριακής: Δεκατέσσερα εκατομμύρια ευρώ μάς κόστισε το 2006 (σύμφωνα με τη σύμβαση που είχε υπογραφεί επί υφυπουργίας του κ. Γ. Ορφανού), η διοργάνωση της τελετής απονομής των διεθνών βραβείων «FIFPro World Player Awards». Τι είδους είναι αυτά τα βραβεία δεν το γνωρίζω, άρα δεν μπορώ να είμαι σίγουρος αν το υψηλότατο κόστος υπαγορευόταν από το επίσης υψηλότατο κύρος τους. Δεν καλοθυμάμαι επίσης αν πολιτικός προϊστάμενος του κ. Ορφανού, ως (και) υπουργός Πολιτισμού, ήταν τότε ο κ. Κ. Καραμανλής, αλλά επειδή πιθανότατα ούτε και ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός θα το θυμάται, έχουμε ισοπαλία. Το γεγονός πάντως ότι πληρώσαμε δεκατέσσερα εκατομμύρια για μια τελετή που ουδέποτε έλαβε χώρα, βεβαιώνει ότι οι κυβερνήτες μας δεν φοβήθηκαν ποτέ το κόστος, όχι το πολιτικό, το άλλο, το ευρωμετρούμενο. Και γιατί να μην είναι ανοιχτοχέρηδες; Το δικό τους βαλάντιο αδυνάτιζαν; Από το δικό του βαλάντιο αποσπούσε ο διάδοχος του κ. Ορφανού, ο κ. Γιάννης Ιωαννίδης, μισό εκατομμύριο ευρώ τον μήνα για να αποζημιώνει τους 800 νοματαίους που στελέχωναν εβδομήντα βαθυνούστατες επιτροπές, το έργο των οποίων, όπως είναι οφθαλμοφανές, σημάδεψε την πορεία της χώρας;
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies


Πέμπτη 22 Απριλίου 2010

... πολιτικοί και τράπεζες ...

*
Ρούσσος Βρανάς
***
*
ΔΡΟΜΟΙ των νταβατζήδων
*

Οι πολιτικοί...
... µπορεί να εξακολουθούν να χαϊδεύουν τους µεγαλοτραπεζίτες στην Αµερική, αλλά πληθαίνουν ολοένα οι φωνές που ζητούν από την κυβέρνηση να τους βάλει χαλινάρι. Οι οικονοµολόγοι λένε πως µονάχα έτσι θα σωθεί η οικονοµία. Το ίδιο πιστεύει και το 82% των Αµερικανών. Ακόµη και ο νοµπελίστας οικονοµολόγος Πολ Κρούγκµαν που δήλωσε πρόσφατα: «Εστω και µόνο για πολιτικούς λόγους, δεν είναι καλό να έχουµε τόσο µεγάλες τράπεζες, επειδή συχνά αυτές υπαγορεύουν τους νόµους».

Ενας άλλος...
... οικονοµολόγος, ο Ντόναλντ Μπούντρο, πρόεδρος του Τµήµατος Οικονοµίας στο Πανεπιστήµιο Τζορτζ Μέισον, έρχεται να βάλει τα πράγµατα στη θέση τους. Λέει πως είναι ανακριβές να χαρακτηρίζει κανείς τους πολιτικούς πόρνες. Ο ακριβής χαρακτηρισµός θα ήταν νταβατζήδες, αφού αυτοί σπρώχνουν τον αµερικανικό λαό στην αγκαλιά των τραπεζικών γιγάντων: «Οι πραγµατικές πόρνες παρέχουν προσωπικά τις υπηρεσίες που ζητούν οι πελάτες τους. Οι πόρνες δεν κλέβουν. Οι πελάτες τους τις πληρώνουν ευχαρίστως. Και πληρώνουν µε δικά τους λεφτά. Αντίθετα, τα µέλη του Κογκρέσου κάνουν τα αλισιβερίσια τους µε τα λεφτά των άλλων. Τα µέλη του Κογκρέσου δεν µοιάζουν τόσο µε πόρνες όσο µε νταβατζήδες ανθρώπων που στρατολογούνται άθελά τους για να παράσχουν δυσάρεστες υπηρεσίες στους τραπεζίτες».

Η συζήτηση...
... για την αναγκαστική διάσπαση των µεγάλων τραπεζών σε άλλες µικρότερες έχει ανάψει για τα καλά στην Αµερική. Πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι το µέγεθός τους δεν συµβιβάζεται µε τη δηµοκρατία. Από την αρχή της κρίσης, το 2008, οι µεγάλες τράπεζες έγιναν ακόµη µεγαλύτερες. Οι έξι µεγαλύτερες διαθέτουν σήµερα συνολικό ενεργητικό που αντιστοιχεί στο 60% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος της χώρας. Με αυτό τον απόλυτο έλεγχο της οικονοµίας γίνεται απόλυτος και ο έλεγχος της κυβέρνησης. Μια τράπεζα µε τόσα χρήµατα µπορεί να ξοδεύει όσα θέλει για να αγοράζει επιρροή στις εκλογές και να πείθει το Κογκρέσο να ψηφίζει νόµους που ευνοούν τα συµφέροντα των τρα πεζιτών και όχι των ψηφοφόρων. Ο οικονοµολόγος Σάιµον Τζόνσον λέει: «Αν δεν σπάσουµε τις 6-8 µεγαλύτερες τράπεζες που κυριαρχούν στο χρηµατοπιστωτικό σύστηµα σε µικρότερες, θα εξακολουθήσουµε να ενισχύουµε µια αυτοδιαιωνιζόµενη ολιγαρχία. Και κάθε φορά που αυτές οι τράπεζες θα ρισκάρουν και θα προκαλούν κρίσεις, η καταχρεωµένη κυβέρνηση θα βρίσκεται µπροστά στο αδιέξοδο δίληµµα είτε να τις σώσει πάλι µε τα λεφτά των φορολογουµένων είτε να τις αφήσει να πέσουν και να βουλιάξουν µαζί µε την οικονοµία».

Οι τράπεζες...
... της Γουόλ Στριτ είναι η νέα αµερικανική ολιγαρχία, λέει ο Τζόνσον, µε µια ορολογία που συνήθως χρησιµοποιούσαν οι Αµερικανοί µόνο για τις µπανανίες του Τρίτου Κόσµου. Οµως οι πιέσεις που ασκούνται στην κυβέρνηση είναι µεγάλες, αφού ακόµη και αµερικανικές πολιτείες παροτρύνουν τους πολίτες τους να µη βάζουν πια τα λεφτά τους στις µεγάλες τράπεζες της Γουόλ Στριτ, αλλά στις µικρές τοπικές τράπεζες.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

Τετάρτη 21 Απριλίου 2010

... ο Κ. Καραμανλής ζητούσε δικτατορία ...

*
Βίκτωρας Νέτας
***
*
21 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967 - Πώς φτάσαμε στον βιασμό της Δημοκρατίας

*
«Εισηγούμεθα δικτατορίαν»

*
Στις 15 Απριλίου 1967 ο έκτακτος απεσταλμένος των «Τάιμς της Νέας Υόρκης» στην Αθήνα Ρίτσαρντ Ήντερ μετέδιδε ότι υπάρχει κίνδυνος να επιβληθεί δικτατορία στην Ελλάδα. Στην ανταπόκρισή του, που δημοσιεύθηκε στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας, ο δημοσιογράφος έγραφε ότι «πολλά στοιχεία εγγύς του βασιλέως (ηγέται του στρατού, εξτρεμιστικά μέλη της ΕΡΕ και άλλοι αυλικοί σύμβουλοι)» πιστεύουν ότι αν κερδίσει τις εκλογές η Ενωσις Κέντρου θα προχωρήσει στην εκθρόνιση του βασιλιά. Και κατέληγε: «Ευρύτατοι φόβοι επικρατούν ενταύθα, ότι ο βασιλεύς πιθανόν να πεισθεί από τους συμβούλους του, ότι δεν υπάρχει άλλη διέξοδος να διαφυλαχθεί η μοναρχία παρά να εμποδιστεί η νίκη της Ενώσεως Κέντρου. Τούτο αποτελεί παραίνεσιν διά αναστολήν του Συντάγματος και επιβολήν της δικτατορίας».
Στις 19 Απριλίου 1967, τρεις μέρες πριν από το πραξικόπημα των συνταγματαρχών, οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης» σε άρθρο τους με τίτλο «Το δίλημμα του Κωνσταντίνου» έγραφαν: «Ο βασιλεύς είναι εκείνος ο οποίος περιήχθη εις πολιτικόν αδιέξοδον» όπου η μόνη εκλογή, αντί της επανόδου εις κυβέρνησιν Παπανδρέου, πιθανώς θα είναι δικτατορία υποστηριζομένη υπό του στρατού. Πρόκειται περί απαραδέκτου εκλογής και ο Κωνσταντίνος πρέπει να το γνωρίζει».

Καλά πληροφορημένοι, όμως, για όσα μαγειρεύονταν στο παρασκήνιο δεν ήταν μόνο οι «Τάιμς», ο απεσταλμένος τους στην Αθήνα και οι Αμερικανοί, αλλά και ο Γεώργιος Παπανδρέου και άλλοι παράγοντες της δημόσιας ζωής και Ελληνες δημοσιογράφοι. Στο βιβλίο του «Η ταραγμένη εξαετία (1961-1967)», (τόμος Β', σελ. 356, 357), ο Μιχάλης Παπακωνσταντίνου, υφυπουργός Εθνικής Αμύνης στην κυβέρνηση της Ενώσεως Κέντρου, δημοσιεύει μια συνομιλία που είχε στις 17 Απριλίου το πρωί με τον Γεώργιο Παπανδρέου, τον οποίο επισκέφθηκε στο Καστρί πριν φύγει για την Κοζάνη να προετοιμάσει την προεκλογική του εκστρατεία. Οι εκλογές είχαν οριστεί για τις 28 Μαΐου. Γράφει ο Παπακωνσταντίνου ότι ο Γεώργιος Παπανδρέου κατά τη συνομιλία τους «ρωτάει για μια στιγμή: Δεν είναι νωρίς; Απαντώ πως δεν είναι, οι εκλογές χρειάζονται προετοιμασία και περίπου μόνο ένας μήνας μάς χωρίζει από την διεξαγωγή τους. Αναφέρω συνεχώς τη λέξη "εκλογές", οπότε ξαφνικά ακούω τον Γέρο να λέει:

- Ποιες εκλογές μωρέ; Πιστεύεις και συ πως θα γίνουν εκλογές;

Εκπλήττομαι και απαντώ αμέσως:

- Κύριε πρόεδρε, αν πιστεύετε πως δεν θα γίνουν εκλογές, να μη φύγω, να καλέσετε πάλι την ομάδα, ν' αποφασίσουμε τι θα κάνουμε.

- Είναι αργά πια, είπε ο Γέρος, για να προσθέσει: Εχω δύο ελπίδες, και ο βασιλιάς και οι Αμερικανοί μού έδωσαν το λόγο τους πως δεν θα επιτρέψουν δικτατορία. Αν δεν κρατήσουν τον λόγο τους...».

Το ίδιο βράδυ ο Μιχ. Παπακωνσταντίνου τηλεφώνησε από την Κοζάνη στη γυναίκα του. Γράφει: «Είχε πάει σε κάποια δεξίωση, όπου ήταν πολλοί πολιτικοί και δημοσιογράφοι. Οπως μου είπε η γυναίκα μου όλοι μιλούσαν για επικείμενη δικτατορία, ο δε φίλος μας, δημοσιογράφος Ηλίας Δημητρακόπουλος ήταν απόλυτα σίγουρος παρότι μόλις είχε κυκλοφορήσει ένα βιβλίο του με συνεντεύξεις σημαινόντων Αμερικανών πολιτικών, που όλοι τους απέκλειαν ένα τέτοιο ενδεχόμενο στην Ελλάδα».

Εδινε τον λόγο του στον Γεώργιο Παπανδρέου ο Κωνσταντίνος, αλλά ετοίμαζε εκτροπή με τους στρατηγούς. Ο διορισμένος από τους αποστάτες αρχηγός στην ΚΥΠ στρατηγός Κυριάκος Παπαγεωργόπουλος στο βιβλίο του «Μνήμες Πολέμου και Ειρήνης» (τόμος Β', εκδόσεις «Δήλος», σελ. 389, 390) γράφει: «Ο βασιλεύς, όπως ήταν φυσικό, βλέποντας πλέον να απειλείται ευθέως ο θρόνος του, γιατί όπως ήταν τα πράγματα και με βέβαιη, όπως προβλεπόταν, συνεργασία του Παπανδρέου με την ΕΔΑ η Ε.Κ. θα κέρδιζε τις εκλογές, άρχισε συνεννοήσεις με μέλη της ανωτάτης στρατιωτικής ηγεσίας, μυστικές συνεννοήσεις βέβαια, έτσι ώστε σε περίπτωση απειλής καταργήσεως του θρόνου ή του ιδίου προσωπικώς να επέμβουν δυναμικά πλέον οι Ενοπλες Δυνάμεις». Οπως γράφει ο στρατηγός Παπαγεωργόπουλος, ο Κωνσταντίνος ανέθεσε στον αρχηγό ΓΕΣ, αντιστράτηγο Γρ. Σπαντιδάκη, την εντολή «να εξασφαλίσει τη δυνατότητα επιτυχούς βασιλικής επεμβάσεως, έστω και με εκτροπή εκ του Συντάγματος». Τους στρατηγούς, όμως, πρόλαβαν οι συνταγματάρχες της ομάδας του Γεωργίου Παπαδόπουλου.

Ηταν άριστα πληροφορημένοι οι Αμερικανοί για την προετοιμασία της εκτροπής, όπως προκύπτει και από τα δημοσιεύματα των «Τάιμς της Νέας Υόρκης», τα οποία θα επιβεβαιωθούν και από στοιχεία που θα έρθουν αργότερα στο φως της δημοσιότητας. Ο Κωνσταντίνος σχεδίαζε να γίνει η εκτροπή μετά τις εκλογές. Ο Κων. Καραμανλής, όμως, από το Παρίσι και άλλοι παράγοντες της Δεξιάς στην Αθήνα συνιστούσαν στον Κωνσταντίνο να γίνει εκτροπή και να μην οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές, όπως προκύπτει από την αλληλογραφία μεταξύ Κων. Καραμανλή και Κων. Τσάτσου, αλλά και από την εισήγηση του Κων. Καραμανλή προς τον τότε βασιλιά μέσω του Δημ. Μπίτσιου. Οι επιστολές και οι εισηγήσεις δημοσιεύθηκαν στον 6ο τόμο του «Αρχείου» του Κων. Καραμανλή.

Από το Παρίσι σε μακρά επιστολή του προς τον Κων. Τσάτσο, κορυφαίο στέλεχος των κυβερνήσεων της ΕΡΕ, ο Κων. Καραμανλής έγραφε στις 10 Μαΐου 1966: «Χωρίς να σχολιάσω τα όσα απερίγραπτα συνέβησαν από τριετίας εις τον τόπο μας και τα οποία αποτελούν σαφή συμπτώματα εθνικής κρίσεως, θα συνεβούλευα εις γενικάς γραμμάς: Να σχηματισθεί κυβέρνησις από ικανά και κατάλληλα διά την περίπτωσιν πρόσωπα, η οποία να εξουσιοδοτηθεί από την Βουλήν ή, της Βουλής αρνουμένης, από τον βασιλέα, όπως ασκούσα εκτάκτους εξουσίας και εντός ευλόγου χρόνου: 1) Προβεί εις τολμηράν αναθεώρησιν του Συντάγματος (...)».

Και στη συνέχεια απαριθμούσε τις κινήσεις που έπρεπε να κάνει αυτή η κυβέρνηση, πριν οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές.

Ο Κων. Τσάτσος απαντώντας στην επιστολή αυτή στις 3 Οκτωβρίου 1966 παρατηρεί: «Πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε μερικά πράγματα: Πρώτον, για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, εισηγούμεθα - (λέω... "γούμεθα", διότι ασπάζομαι -μαζί με μυριάδες άλλους- ανεπιφύλακτα τις σκέψεις σου). Εισηγούμεθα, λοιπόν, παρεκτροπήν, από το πολίτευμα και μίαν προσωρινήν δικτατορίαν - ίσως ενός έτους. Προς αυτήν την κατεύθυνσιν πρέπει να δουλευθεί από εκείνους που θα επωμισθούν την παρεκτροπήν και θα την κυρώσουν δι' ενός δημοψηφίσματος. Δικτατορίες χωρίς ονοματισμένο δικτάτορα δεν κουβεντιάζονται».

Θα απαντήσει ο Κων. Καραμανλής στις 26 Οκτωβρίου υπογραμμίζοντας: «Φοβούμαι ότι εις το σημείον που έφτασαν τα πράγματα, δεν αποκλείεται να οδηγηθείτε, χωρίς να το θέλετε, σε κάποιο είδος παρεκτροπής (...). Εχει δημιουργηθεί κρίσις νομιμότητος, εφ' όσον καλώς ή κακώς πιστεύεται ότι η επικράτησις ωρισμένης πολιτικής παρατάξεως (σ. συντ. εννοούσε την Ενωση Κέντρου του Γ. Παπανδρέου) θα έχει ως αποτέλεσμα την ανατροπήν των πάντων. Υπό τας συνθήκας, όμως, αυτάς, όπως το λέγει η λογική και το διδάσκει η Ιστορία, η ομαλή δημοκρατική εξέλιξις αποκλείεται. Γιατί είναι φυσικόν ν' αντιδράσουν, πριν παραδοθούν, και το καθεστώς και εκείνοι οι οποίοι πιστεύουν ότι απειλούνται. Τούτου δοθέντος, θα πρέπει η εκτροπή αυτή να προληφθεί. Ή, αν επιχειρηθεί, να χειραγωγηθεί, τόσον από απόψεως διαδικασίας, όσον και από απόψεως σκοπών, για να μην αποβεί συμφορά στον τόπον. Θα πρέπει, δηλαδή, να είναι σχετικώς νομιμότυπος, κάπως ελεγχομένη και να έχει ως σκοπόν την ανασύνταξιν της δημοκρατίας που, για πολλούς λόγους, είναι επισφαλής στον τόπο μας».

Και στον βασιλιά Κωνσταντίνο ο Κων. Καραμανλής συνέστησε τη λύση της δικτατορίας, υποδεικνύοντας μάλιστα και τους δικτάτορες! Οπως αναφέρεται στο «Αρχείο», στα μέσα Αυγούστου του 1966 ο διευθυντής του Πολιτικού Γραφείου του Κωνσταντίνου, Δημ. Μπίτσιος, επισκέφθηκε στο Παρίσι τον Κων. Καραμανλή και του διεβίβασε πρόταση του βασιλιά να επιστρέψει στην Ελλάδα και να αναλάβει πολιτικάς πρωτοβουλίας. Ο Καραμανλής απέκρουσε την πρόταση να επιστρέψει στην Ελλάδα και διεμήνυσε στον Κωνσταντίνο ότι αν υπάρξουν εγγυήσεις ότι ο Παπανδρέου θα πολιτευθεί νομιμοφρόνως μετά τις εκλογές, «να προχωρήσετε προς εκλογάς», «εάν τούτο αποκλείεται, τότε θα πρέπει να αντιμετωπισθεί ίσως η λύσις της εκτροπής». Εις νέα επίσκεψή του στις 10 Μαρτίου 1967 στο Παρίσι ο Δημ. Μπίτσιος έθεσε στον Καραμανλή το ερώτημα ποιος «θα ηδύνατο να αναλάβει μιαν τοιαύτην αποστολήν» (σ.σ. δηλαδή τη λύση της εκτροπής), εκείνος του απάντησε: «Προχείρως θα μπορούσα να υποδείξω τον συνδυασμόν Μαρκεζίνης-Τσακαλωτός, εφ' όσον θα μας έπειθαν ότι είναι ικανοί να φέρουν εις πέρας παρομοίαν αποστολήν».
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης έκαναν οι Stavrovelonies



Τρίτη 20 Απριλίου 2010

... με αφορμή της ρατσιστικές κορώνες των ΟΥΚ ...

*
Αλέξης Σταμάτης
***
*
Το καψόνι του Κανταρέ

*
Η απόφαση του μεγάλου Αλβανού συγγραφέα Ισμαήλ Κανταρέ να ακυρώσει την προγραμματισμένη για τις 19 Απριλίου ομιλία του στο Μέγαρο Μουσικής, λόγω των ρατσιστικών συνθημάτων που ακούστηκαν από άνδρες των ΟΥΚ στη διάρκεια της παρέλασης της 25ης Μαρτίου, σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως.

Η μία άποψη είναι ότι ο άνθρωπος καλά έκανε κι αντέδρασε έτσι. Εάν ένας Ελληνας συγγραφέας ακύρωνε μία ομιλία του σε μια χώρα όπου οι ένοπλες δυνάμεις κατά τη διάρκεια της παρέλασης της εθνικής τους εορτής μάς έβριζαν με τον χειρότερο τρόπο, δεν νομίζω να υπήρχαν και πολλές αντιρρήσεις.

Από την άλλη, υπάρχει η θέση ότι η δραστική απάντηση σε τέτοιες ακραίες προσβολές είναι η καταδίκη τους ακριβώς στον τόπο στον οποίο συνέβησαν. Αν ο Κανταρέ στηλίτευε αυτό το απαράδεκτο επεισόδιο ενώπιον ενός κατάμεστου ντόπιου ακροατηρίου, τότε αυτή η αποδοκιμασία θα ήταν ακόμα πιο ουσιαστική.

Πρόσφατα, ο βουλευτής του Σοσιαλιστικού Κόμματος Αλβανίας και συγγραφέας Μπεν Μπλούσι δεν αρνήθηκε να έρθει στην Αθήνα για την παρουσίαση του βιβλίου του, ενώ σε συνέντευξή του δήλωσε ότι «η ανοιχτή κοινωνία σκοτώνει τον εθνικισμό». Θα μπορούσε να αναφέρεται και στον ρατσισμό.

Σίγουρα ο Κανταρέ θύμωσε και αντέδρασε εν θερμώ. Ομως, δεν είναι πολιτικός, δεν είναι διπλωμάτης, είναι άνθρωπος της τέχνης. Με αυτήν την πράξη του μπορεί μεν να καταφέρεται συλλήβδην εναντίον μιας κοινωνίας, της οποίας μόνο ένα μικρό κομμάτι υπέθαλψε αυτές τις συμπεριφορές (ενώ η κοινή γνώμη και η πολιτική ηγεσία τις καταδίκασε εμφατικά), αλλά ίσως χρειάζονται κάποια τέτοια καψόνια για να μην υπάρξει κάνεις πλέον που να ανέχεται και να ενθαρρύνει τέτοια απαράδεκτα περιστατικά.
---
ο Αλέξης Σταμάτης είναι συγγραφέας
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies




Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

... η συντεχνία των Δικαστών ...

*
Σίλα Αλεξίου
***
*
Ετσι, για τα προσχήματα...

*
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ για έναν δικαστικό λειτουργό; Να γίνει υπαίτιος ενός απλού τροχαίου ατυχήματος ή να... ξεχάσει να συμπεριλάβει στο κατηγορητήριο που αφορά ένα σκάνδαλο με πολιτικές προεκτάσεις παράνομες ενέργειες μιας ολόκληρης τριετίας; Η πρώτη περίπτωση αντιστοιχεί σε μια άτυχη στιγμή της καθημερινότητάς του, που μπορεί να συμβεί στον καθένα και που, ασφαλώς, αν δεν πρόκειται για θανατηφόρο τροχαίο, για εγκατάλειψη θύματος ή για οδήγηση σε κατάσταση μέθης, δεν θα στιγματίσει την υπόλοιπη ζωή του και μάλιστα την επαγγελματική. Η δεύτερη όμως; Οταν η παράλειψη συναρτάται άμεσα με την εκτέλεση των καθηκόντων του, που δεν είναι καθήκοντα θυρωρού (και να ξεχάσει κάτι ο θυρωρός δεν χάθηκε κι ο κόσμος), αλλά καθήκοντα εντεταλμένου για την απονομή της δικαιοσύνης, τότε τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Για τον κοινό νου. Τον άδολο κοινό νου που επιμένει να καταλήγει σε λογικά συμπεράσματα. Για τα πειθαρχικά όργανα του Αρείου Πάγου ωστόσο, η λογική έχει άλλη ανάγνωση. Η παράθεση των γεγονότων αρκεί: πρόσφατα, δικαστική λειτουργός, οδηγώντας το αυτοκίνητό της, προκάλεσε σωματική βλάβη διερχομένου από αμέλεια. Εναντίον της ασκήθηκε η ανάλογη ποινική δίωξη. Κλήθηκε λοιπόν αυτεπαγγέλτως για εξηγήσεις προκειμένου να διερευνηθεί το ενδεχόμενο προσωρινής αργίας, δεδομένου ότι αντιμετώπιζε ποινικό κατηγορητήριο. Ευτυχώς επικράτησε η λογική και, εφόσον το αδίκημά της δεν είχε καμιά σχέση με τη λειτουργική της συμπεριφορά, δεν παραπέμφθηκε με το ερώτημα της προσωρινής παύσης από τα καθήκοντά της.

Γιατί δεν συνέβη το ίδιο και με τον ανακριτή της Siemens; Γιατί δεν εκλήθη αυτεπαγγέλτως από κανένα όργανο από την ώρα που ασκήθηκε ποινική δίωξη εναντίον του; Γιατί εξαιρέθηκε από την πεπατημένη ενώ τα αδικήματά του φέρεται ότι τελέστηκαν στο πλαίσιο των καθηκόντων του; Απάντηση στα εύλογα αυτά ερωτήματα έδωσε δυστυχώς το Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο κατ΄ αρχήν και η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου στη συνέχεια, απαλλάσσοντας τον κ. Ζαγοριανό από κάθε κατηγορία, πριν καν αποφανθεί το Συμβούλιο Εφετών. Η μεταξύ Αρείου Πάγου και Εφετείου επικοινωνία ασφαλώς δεν είναι δύσκολη. Και γι΄ αυτό δεν αμφισβητούμε την είδηση. Αλλά... λίγη αγωνία τη θέλαμε. Ετσι, για να σωθούν τα προσχήματα...
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

... αλλάζει ο Ελληνας; ...

*
Νίκος Τσαγκρής
***
*
Ο Ελληνας ...Γερμανός δεν γίνεται
*
ΚΑΘΩΣ το έθνος αδημονεί αναμένοντας την περαιτέρω πτώση των spread σε ανεκτά... μη τοκογλυφικά επίπεδα, το ερώτημα επανέρχεται ακανθώδες: είμαστε, οι Ελληνες, Ευρωπαίοι; Ή είμαστε υποτελείς των ισχυρών της Ευρώπης, των Γερμανών ή των Γάλλων, ας πούμε. Προφανώς και τα δύο! Κι ας κομπάζουν οι εκάστοτε κυβερνώντες, ότι είμαστε ισότιμοι Ευρωπαίοι. Κι ας καταγγέλλουν οι αντιπολιτευόμενοι ότι είμαστε υποτελείς.

Το ερώτημα, που αφορά την πλειονότητα ημών των Ελλήνων αλλά, κυρίως, τις πολιτικές ηγεσίες μας, επανέρχεται κάθε φορά που η χώρα μας στριμώχνεται και οι πολιτικές ηγεσίες μας υποχωρούν, συμβιβάζονται, υποτάσσονται.

Ωστόσο, καθώς γράφεται μια ακόμη πράξη του αιωνίου δράματός μας με τους εκάστοτε «συμμάχους» μας, έχει ιδιαίτερη αξία να σημειώσουμε ότι οι πρω­ταγωνιστές διατηρούν το παραδοσιακό ήθος τους: ο Γερμανός επιτίθεται, ο Ελληνας αμύνεται. Ο Γερμανός προκαλεί, ο Ελληνας δέχεται στωικά τις προκλήσεις. Ο Γερμανός επιδεικνύει την ποσοτική του δύναμη, ο Ελληνας την αντίστοιχη... ποιοτική. Οι όποιες αποκλίσεις στις συμπεριφορές των πρωταγωνιστών δεν ανατρέπουν το ήθος τους, το ιστορικό - πολιτισμικό τους προφίλ.

Είναι καλό αυτό για μας; Αμφιβάλλω. Σ' έναν κόσμο (τον κόσμο της «Ευρωζώνης») όπου πολιτισμός σημαίνει χρήμα, σ' έναν κόσμο όπου η Γερμανία ποζάρει και επιβάλλεται ως πρότυπο ευρωπαϊκής χώρας, οι Γερμανοί πλασάρονται ως ευρωπαϊκός λαός - πρότυπο και η Ανγκελα Μέρκελ ποζάρει και επιβάλλεται ως ευρωηγεμόνας, φυσικά αμφιβάλλω.

Σε αυτό τον συγκεκριμένο «ευρωπαϊκό» κόσμο με τον συγκεκριμένο «ευρωπαϊκό» πολιτισμό, η Ελλάδα, προκειμένου να επιβιώσουμε, είμαστε αναγκασμένοι να τους παραμυθιάζουμε παίζοντας θέατρο, παίζοντας τα «καλά παιδιά», υποκρινόμενοι ότι σεβόμαστε τους κανόνες του απολίτιστου παιχνιδιού τους: ότι και για μας - όπως και γι’ αυτούς - το χρήμα είναι ο σκοπός και όχι το μέσον, ότι κάνουμε, εν πάση περιπτώσει προσπάθειες να «εξευρωπαϊσθούμε»!...

Είναι θέμα κουλτούρας. Οπως έλεγε ο Σαλβατόρ Νταλί, «οι Ελληνες, επειδή επί χιλιάδες χρόνια ζουν αδιάκοπα στη χώρα τους, ακόμα και αμόρφωτοι είναι γεμάτοι κουλτούρα, η κουλτούρα είναι κάτι που υπάρχει στο αίμα τους». Βεβαίως, υπάρχουν και Ελληνες που βιάζονται να... εκβαρβαριστούν, να γίνουν Γερμανοί, να πούμε, να γίνουν «Ευρωπαίοι». Κάποτε μάλιστα, κάποιοι, αυτό τον «εκβαρβαρισμό» τον ονόμαζαν... εκσυγχρονισμό. Είναι θέμα κουλτούρας...
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies


Σάββατο 17 Απριλίου 2010

... οι ΗΠΑ να σφίξουν το ζωνάρι ...

*
Ρούσσος Βρανάς
***
*
ΔΡΟΜΟΙ των (υπό πτώχευση) ΗΠΑ
*
Το καμπανάκι...
... των ελλειμμάτων σήμανε τις προάλλες στο Κογκρέσο ο πρόεδρος της αμερικανικής κεντρικής τράπεζας Μπεν Μπερνάνκι. Προειδοποίησε πως η χώρα του οδεύει σε οικονομική καταστροφή και κάλεσε τους Αμερικανούς να σφίξουν το ζωνάρι.

Τι να σκεφτεί...
... λοιπόν ο μέσος Αμερικανός όταν του λένε πως πρέπει να περικοπούν οι δαπάνες για την περίθαλψη των παιδιών των απολυμένων ή πως εξαντλούνται τα αποθεματικά των ταμείων ή πως κόβονται οι πιστώσεις στα σχολεία ή πως απαιτούνται περικοπές στην κοινωνική πρόνοια ή πως οι εργαζόμενοι πρέπει να βγαίνουν στη σύνταξη στα εβδομήντα ή πως αυτά που πληρώνει στην εφορία δεν φτάνουν πια και θα πρέπει να πληρώσει κι άλλα; Θα μπορούσε να σκεφτεί πολλά και διάφορα. Αλλά θα ήταν αρκετό να ρίξει μια ματιά στον φετινό προϋπολογισμό, έναν προϋπολογισμό που χρηματοδοτεί τη μεγαλύτερη πολεμική μηχανή που γνώρισε ποτέ ο κόσμος.

Ο φετινός...
... προϋπολογισμός των ΗΠΑ ανέρχεται σε 3 τρισ. δολάρια. Από αυτό το αστρονομικό ποσό όμως το μεγαλύτερο μέρος δεν θα διατεθεί σε κοινωνικές ή αναπτυξιακές, αλλά σε αμυντικές δαπάνες: 1,6 τρισ. δολάρια. Πρόκειται για τις υψηλότερες αμυντικές δαπάνες στην ιστορία, που ξεπερνούν ακόμη και εκείνες που έγιναν στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν όλος ο πλανήτης είχε πάρει τα όπλα. Αντιστοιχούν στο 53% του συνόλου των αμερικανικών δαπανών. Αλλά και στο μισό του συνόλου των παγκόσμιων δαπανών σε πολέμους και εξοπλισμούς. Ομως και οι αντίστοιχες δαπάνες των συμμαχικών προς τις ΗΠΑ χωρών, όπως γράφει ο δημοσιογράφος Ντέιβ Λίντορφ, δεν πηγαίνουν πίσω: ανέρχονται στο 21% των παγκόσμιων στρατιωτικών δαπανών. Οι δώδεκα χώρες με τις υψηλότερες στρατιωτικές δαπάνες είναι είτε συμμαχικές είτε φιλικές προς τις ΗΠΑ. Με δυο λόγια, οι αμυντικές δαπάνες των ΗΠΑ, των συμμάχων τους και των φίλων τους αντιστοιχούν στα δύο τρίτα του συνόλου των αμυντικών δαπανών παγκοσμίως. Αυτά για τις ΗΠΑ, τους συμμάχους και τους φίλους τους. Τι κάνουν όμως οι εχθροί τους;

Το Ιράν...
... το οποίο ο Λευκός Οίκος και το Κογκρέσο παρουσιάζουν με κάθε ευκαιρία ως τον πιο επικίνδυνο εχθρό τους μολονότι δεν έχει εισβάλει σε άλλη χώρα εδώ και εκατοντάδες χρόνια, ξοδεύει μόλις 4,8 δισ. δολάρια για τον στρατό του. Για να πάρουμε μια ιδέα πόσο πενιχρό είναι αυτό το ποσό μπροστά στο 1,6 τρισ. των ΗΠΑ, φτάνει μονάχα να πούμε πως τόσα θα ξοδέψει φέτος το Πεντάγωνο για την ψυχαγωγία του προσωπικού του στις αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις. «Τι σημαίνουν όλα αυτά για τον μέσο Αμερικανό;» αναρωτιέται ο Ντέιβ Λίντορφ. «Σημαίνουν ότι από κάθε δολάριο που στέλνει στην εφορία, τα 53 σεντς θα πάνε για να τινάζουν οι στρατιώτες στον αέρα κόσμο, για να χοντραίνουν τα πορτοφόλια των ναυάρχων και των στρατηγών και για να φουσκώνουν τα χαρτοφυλάκια όσων επενδύουν στις στρατιωτικές βιομηχανίες».
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies


... ο άνθρωπος του διπλανού ψαράδικου ...

*
τσαουσα
***
*
SEX με τρομοκράτη

*
"Αγαπητή Τσαούσα,

ξέρω ότι παίρνεις χιλιάδες γράμματα από τους αναγνώστες σου, αλλά νομίζω στο δικό μου πρέπει να δώσεις προτεραιότητα.

Είμαι η Σούλα και διατηρώ ψαράδικο στα Δυτικά προάστια.

Όχι σε όλα φυσικά, σε ένα από αυτά.

Βρίσκομαι στη δύσκολη θέση, να σου πω ότι έχω κάνει σεξ με έναν από τους φερόμενους ως τρομοκράτες, που συνέλαβαν.

Δεν θα πω με ποιον, δεν έχει σημασία.

Τον γνώρισα ένα απόγευμα στο μαγαζί, που μπήκε να αγοράσει μπακαλιάρο.

Παραμονή 25ης Μαρτίου.

Φορούσε τζιν παντελόνι, μπουφάν και μούσι.

"Κοπελιά, πιάσε δέκα κιλά μπακαλιάρο" μου λέει.

"Τόσα πούλησα όλη μέρα, δεν έχω" απαντάω.

"Δώσε ό,τι έχεις".

"Για πόσα άτομα τον θες;"

"Έξι, αλλά έχουμε Βαγγέλη στην παρέα, και λέμε να καλέσουμε τίποτα φίλους".

"Μια φέτα έμεινε, δεν φτάνει, να σου βάλω κολιούς;"

"Πόσο πάνε;"

"Τρία Ευρώ το κιλό".

"Τους πούστηδες. Ακόμα και οι κολιοί τους ανήκουν".

"Ορίστε;"

"Βάλε".

Του έβαλα κολιούς, πλήρωσε κι έφυγε.

Ωραίο παιδί, με... μια μελαγχολία στο βλέμμα.

Σε δυο μέρες ξανάρθε στο μαγαζί, με τα ίδια ρούχα, αλλά χωρίς το μούσι.

Όταν τον ρώτησα τι έγινε, μου είπε ότι ξυρίστηκε.

Πήρε έξι μεγάλες γόπες, πλήρωσε κι έφυγε.

Δεν πρόλαβε να βγει η βδομάδα και ξανάρθε.

Φορούσε πάλι τα ίδια ρούχα και το μούσι.

Πριν τον ρωτήσω τι έγινε, με βούτηξε και άρχισε να με φιλάει παθιασμένα.

Καλός ήταν, κι εγώ είχα καιρό να καυλώσω.

Σηκώνει το μούσι από το πάτωμα, το βάζει στην κωλότσεπη, και σχεδόν με σέρνει στην τουαλέτα.

Με κολλάει στην πόρτα ρουφώντας τα χείλη μου με μανία, και με αρχίζει στα σκαμπίλια.

Η αλήθεια είναι πως μου άρεσε περισσότερο να τρώω κωλοσκάμπιλα ενώ είμαι στα τέσσερα, όμως αυτός με κάποιον τρόπο με έπειθε πως τα ΄θελα και τα χαστούκια μου.

Αλλά δεν του σηκωνόταν.

Το ξέρω γιατί όταν του είπα "Το όπλο σου φουσκώνει στο παντελόνι σου, ή χαίρεσαι που με μπαλαμουτιάζεις;" μου απαντάει ξερά "Το όπλο μου".

Ξαφνικά αρχίζει να χτυπάει το ξυπνητήρι του ρολογιού του.

Προλαβαίνω να δω ότι είναι ROLEX.

"Ακριβό ρολόι!"

"Δεν παίζουν μ΄ αυτά τα πράγματα" λέει, φτιάχνει τα μαλλιά του και βγαίνει βιαστικός από την τουαλέτα παρατώντας με αναμμένη και μόνη, σαν την κότα στο φούρνο.

Εμφανίστηκε ξανά, ένα βράδυ που έκλεινα το μαγαζί.

"Σήμερα θα σε γαμήσω" μου λέει.

"Αμα χτυπήσει το ρολόι σου και την κοπανίσεις, θα σε γαμήσω εγώ" απαντάω.

"Μπα, σήμερα την πυροδότησε άλλος" απαντάει, και με ανεβάζει πάνω στη μηχανή του.

Μια ωραία μηχανή, φτυστή με αυτή που κλέψανε του αδελφού μου.

Πριν βάλει μπροστά, μου κλείνει τα μάτια με ένα μαντίλι.

"Θα παίξουμε λιγάκι" μου ψιθυρίζει στ΄ αυτί.

Ξεκίνησε με μεγάλη ταχύτητα. Τα ΄κλασα λίγο γιατί δεν έβλεπα τίποτα.

Μ' άρεσε όμως το παιχνίδι, και έκανα υπομονή.

Σε δέκα λεπτά σταμάτησε.

Με κατέβασε από τη μηχανή και με οδήγησε βήμα βήμα σε ένα διαμέρισμα, προσέχοντας μην κουνηθεί το μαντίλι μου.

Μόνο όταν έκλεισε πίσω μας την πόρτα, μου το έβγαλε.

Βρισκόμασταν σε ένα μικρό δωμάτιο γεμάτο αφίσες του Τσε, σε όλες τις πόζες.

Ο Τσε με πούρο, ο Τσε με όπλο, ο Τσε ξαπλωτός σε κάτι μπανανόφυλλα με φανελάκι, ο Τσε όρθιος με τη στολή του ξεκούμπωτη, ο Τσε ξυρισμένος, ο Τσε αξύριστος, ο Τσε χτενισμένος, ο Τσε αχτένιστος.

"Εγώ θαυμάζω τον Χατζηγιάννη" λέω.

Δεν απαντάει, αλλά με παίρνει αγκαλιά και καθώς με πνίγει στα φιλιά, με οδηγεί στο μέσα δωμάτιο.

Έπαθα σοκ!

Ήταν τίγκα στα όπλα!

"Εδώ θα το κάνουμε; Κρεβάτι δεν έχεις; " ρωτάω μες στα νεύρα.

Χωρίς να μου δώσει σημασία, με πετάει πάνω τους και αρχίζει να με γδύνει.

Του είχε γίνει κατάρτι.

Το κατάλαβα γιατί όταν τον ρώτησα "Το πουλί σου είναι αυτό που φουσκώνει στο παντελόνι σου, ή θα με γαμήσεις με καμιά κάννη;" μου απαντάει ξερά "Το πουλί μου".

Και με γάμησε.

Πάνω στα όπλα.

Την ώρα που τελείωνε, βουτάει μια καραμπίνα κι αρχίζει να τη γλείφει.

"Ζήτω η επανάσταση!" φώναξε, κι έχυσε.

Εγώ δεν πρόλαβα να καταλάβω τίποτα, όλα στο "μπαμ-μπουμ" γίνανε.

Πολύ εκρηκτικός τύπος, αλλά δυστυχώς μόνο για πάρτη του.

Πήρε ένα αλεξίσφαιρο γιλέκο, το έκανε μαξιλάρι και ξάπλωσε δίπλα μου.

"Σου άρεσε μωρό μου;"

"Δεν κατάλαβα τίποτα!"

Τι, μυστικό θα το κρατούσα;

"Δεν πειράζει, θα καταλάβεις το καλό που σου 'κανα, όταν θα είσαι ελεύθερη" μου λέει και φοράει δυο φαβορίτες που υπήρχαν στο πάτωμα.

"Καλύτερα να με πας σπίτι μου" απαντάω μουτρωμένη.

"Να σου φωνάξω ραδιοταξί; Είμαι σκοτωμένος".

Πλήρωσα δεκαπέντε Ευρώ ταξί για να γαμήσει αυτός.

Μέσα στην κρίση.

Θα τον λιώσω!

Γι αυτό σου γράφω Τσαούσα.

Μπορεί να έφυγα μόνη μου, αλλά ξέρω πού είναι η γιάφκα.

Να τον καρφώσω στην αστυνομία, ή να τον περιμένω από κάτω όταν τον αμολήσουνε;

"Με αγάπη

Σούλα".

Απάντηση:

Κάνε ό,τι γουστάρεις Σούλα, αλλά στη θέση σου, θα έκλεινα το ψαράδικο και θα άφηνα μούσι.
---
itsaousa.blogspot.com

Παρασκευή 16 Απριλίου 2010

... "ειδικός" - ο θεματοφύλακας της απόλυτης γνώσης ...

*
Ρούσσος Βρανάς
***
*
ΔΡΟΜΟΙ των ειδικών
*
Στον Μεσαίωνα...
... το ιερατείο έλεγε στον αγαθό λαό ποιος είναι ο «αληθινός Θεός» και ποια είναι η «αληθινή πίστη». Αναρωτιέται κανείς σήµερα αν έχει πράγµατι αλλάξει η κατάσταση από τότε.

Ο ειδικός.
Και πού δεν θα τον βρει κανείς; Δεν υπάρχει πεδίο της ανθρώπινης γνώσης που να µην το κατέχει. Μπορεί οι βουλές του Κυρίου να είναι άγνωστες, αλλά αν κάποιος πάνω στη γη κρατάει τα κλειδιά τους, αυτός είναι σίγουρα ο ειδικός - τουλάχιστον αυτό πιστεύει ο ίδιος. Ενας ειδικός δεν θεωρεί κανέναν ισάξιό του, παρεκτός αν είναι ένας άλλος ειδικός. Ετσι, η «αλήθεια» αποκτάει πολλά πρόσωπα, όσα και τα πρόσωπα των ειδικών. Εχουµε σήµερα ειδικούς για όλα. Μα εκεί που οι ειδικοί διακρίνονται ιδιαίτερα, όπως διαπιστώνει ένας άλλος ειδικός, ο Πατρίκ Μινιάρ, καθηγητής Οικονοµικών στο Πανεπιστήµιο της Τουλούζης, είναι στην οικονοµία. Σε αυτό τον κλάδο των κοινωνικών επιστηµών, που πάντα ένιωθε ένα σύµπλεγµα κατωτερότητας απέναντί σε κλάδους άλλων, πιο συγκεκριµένων επιστηµών, οι ειδικοί βρήκαν ανέλπιστα πεδίο δόξης λαµπρόν στην οικονοµία της αγοράς, που αυτοπροβάλλεται σαν αιώνια αλήθεια, µε νόµους αντικειµενικούς, παγκόσµιους και αδιαµφισβήτητους, στους οποίους πρέπει όλοι να δηλώνουν την αφοσίωσή τους. Οι ειδικοί παρουσιάζονται ως οι θεµατοφύλακες του ναού της αγοράς, προβάλλονται στα µέσα ενηµέρωσης και καθοδηγούν τον αγαθό λαό στον σωστό δρόµο.

Τι έχουµε λοιπόν;...
... Από τη µια µεριά τους ειδικούς, που παρουσιάζονται ως εκπρόσωποι των πολιτικών και που συνήθως λένε αυτά που κανείς πολιτικός δεν θα τολµούσε να πει. Και µόνο η ιδιότητα του «ειδικού» είναι απαγορευτική για όποιον θα ήθελε να αµφισβητήσει την άποψή τους. Γιατί αυτοί «ξέρουν». Και από την άλλη πολίτες που καλούνται να εκφράσουν τη δική τους γνώµη (διαβούλευση) στα ζητήµατα που πραγµα τεύεται ο ειδικός. Απορία που διατυπώνει ο Πατρίκ Μινιάρ: «Πόση βαρύτητα έχει η γνώµη του πολίτη µπροστά στην άποψη του ειδικού; Στη δηµοκρατία, ο πολίτης είναι αυτός που έχει την τελευταία λέξη.

Οχι όµως και στην πραγµατικότητα». Παραδείγµατα υπάρχουν πολλά. Η ευρωπαϊκή συνταγµατική συνθήκη, που αρχικά απορρίφθηκε από τους πολίτες, οι οποίοι στη συνέχεια χειραγωγήθηκαν από τους πολιτικούς και τους ειδικούς τους για να την επικυρώσουν. Το σύστηµα των συντάξεων, που σε όλες τις χώρες οι ειδικοί αµφισβητούν συστηµατικά τη βιωσιµότητά του. Οι δηµόσιες υπηρεσίες, που οι ειδικοί προαναγγέλλουν τον θάνατό τους. Οι χρεοκοπηµένες τράπεζες, που οι ειδικοί θεωρούν επιτακτική τη διάσωσή τους.

Ο πολίτης...
... που δεν συµφωνεί µε τους ειδικούς εύκολα µπορεί να θεωρηθεί ανίδεος ή και ανόητος. Η γνώµη του είναι ασήµαντη και δεν λαµβάνεται υπόψη. Εκτός αν είναι σύµφωνη µε τη γνώµη των ειδικών. Ζούµε σήµερα σε δηµοκρατίες όπου οι εκλογές µοιάζουν µε υπόσχεση να εξαπατηθούµε. Οι ειδικοί είναι η προµετωπίδα των πολιτικών που για άλλα εκλέγονται και άλλα σκέφτονται να κάνουν, χωρίς να έχουν το θάρρος να το πουν.
---
Σημ.: την εικονογράφηση επιμελήθηκαν οι Stavrovelonies

... Κατσίνσκι - από το μίσος στο θάνατο ...

*
Γιώργος Δελαστίκ
***
*
Αντιρωσισμός μέχρι θανάτου
*
Η ανθρώπινη πλευρά της αεροπορικής τραγωδίας που στοίχισε τη ζωή του προέδρου της Πολωνίας Λεχ Κατσίνσκι και 96 ακόμη συνεπιβατών του, μεταξύ των οποίων και δεκάδων στελεχών του πολωνικού κράτους, δεν επιδέχεται πολλαπλότητα συναισθημάτων. Μόνο θλίψη προκαλεί ο θάνατος τόσων ανθρώπων. Επ’ αυτού δεν έχει να πει τίποτα κανείς. Τίποτα περισσότερο να προσθέσει. Αντιθέτως, ενδιαφέρον παρουσιάζει τόσο το πολιτικό υπόβαθρο αυτού του δυστυχήματος όσο και η απέραντη πολιτική υποκρισία που περιέβαλε την απώλεια του Λεχ Κατσίνσκι. Οσο και αν είναι επώδυνο και άχαρο να γράφει κανείς για αυτές τις πτυχές τέτοιες ώρες, είναι ταυτόχρονα πολιτικά αναγκαίο.

Κατά έναν στρεβλό τρόπο, ο Λεχ Κατσίνσκι, ηγετική φυσιογνωμία του ακραία δεξιού και βαθύτατα συντηρητικού "Κόμματος του Νόμου και της Δικαιοσύνης", πέθανε εξαιτίας των ιδεολογικών και πολιτικών εμμονών του.

Ο Κατσίνσκι μισούσε σε βαθμό παράνοιας τη Ρωσία και τη Γερμανία. Μισούσε επίσης τον πρωθυπουργό της Πολωνίας Ντόναλντ Τουσκ, ο οποίος είναι επίσης δεξιός, αλλά από μετριοπαθέστερο κόμμα. Τον θεωρούσε περίπου... «προδότη» των πολωνικών συμφερόντων. Γεγονός συνηθισμένο για τον χαρακτήρα του Λεχ Κατσίνσκι, ο οποίος υπήρξε από τον Δεκέμβριο του 1989 ως το 1992 κύριος σύμβουλος του τότε Πολωνού προέδρου Λεχ Βαλέσα σε ζητήματα ασφάλειας, για να καταλήξει τον Νοέμβριο του 2009 να κατηγορήσει ο Κατσίνσκι μέχρι και τον Βαλέσα ότι ήταν... «πράκτορας της Ασφάλειας επί κομμουνιστικού καθεστώτος»! Ούτε ο επίσης δεξιός πρωθυπουργός Γιέρζι Μπούζεκ άντεξε επί πολύ τον Κατσίνσκι, τον οποίον είχε κάνει υπουργό Δικαιοσύνης τον Ιούνιο του 2000. Τον απέλυσε τον Ιούνιο του 2001.

Το μοιραίο ταξίδι του Σαββάτου ήταν ένα πολιτικό ταξίδι πρόκλησης προς τον Πολωνό πρωθυπουργό Τουσκ και τον Ρώσο ομόλογό του Βλαντίμιρ Πούτιν.

Τρεις μόλις ημέρες νωρίτερα, την περασμένη Τετάρτη, ο Πούτιν με τον Τουσκ είχαν πραγματοποιήσει στο Κατίν μια ιστορική τελετή συμφιλίωσης Ρωσίας και Πολωνίας, με τον Ρώσο πρωθυπουργό να αναγνωρίζει επίσημα τη σφαγή χιλιάδων Πολωνών αξιωματικών από τους Σοβιετικούς το 1940 και να τους χαρακτηρίζει «θύματα της σταλινικής τρομοκρατίας».

Ο Λεχ Κατσίνσκι όμως έγινε έξω φρενών επειδή ο Πούτιν δεν κάλεσε τον ίδιο, αλλά τον ενδοδεξιό πολιτικό του αντίπαλο, τον Τουσκ. Ετσι ο Κατσίνσκι αποφάσισε να μαζέψει τους ακροδεξιούς πολιτικούς του φίλους και συμμάχους και να πάει τρεις μέρες αργότερα ο ίδιος στο Κατίν, ώστε χωρίς την παρουσία Ρώσων επισήμων να τιμήσει τους νεκρούς όπως ο ίδιος ήθελε! Με τις προεδρικές εκλογές επικείμενες, ο Λεχ Κατσίνσκι εκτιμούσε ότι αυτή η «λεβέντικη» πρόκληση προς τους Ρώσους επί ρωσικού εδάφους θα ανέβαζε στα ύψη τις μετοχές του στο ούτως ή άλλως πολύ δεξιό πολωνικό εκλογικό σώμα.

Υπ’ αυτό το πολιτικό κλίμα ξεκίνησε το μοιραίο ταξίδι. Οταν ο πύργος ελέγχου του μικρού ρωσικού αεροδρομίου του Σμολένσκ ανέφερε ότι οι συνθήκες ήταν εντελώς ακατάλληλες για προσγείωση και συνέστησε προσγείωση στη Μόσχα ή στο Μινσκ της Λευκορωσίας, ο υστερικά αντιρώσος Κατσίνσκι ήταν βέβαιος ότι πρόκειται για... ψέμα του Κρεμλίνου, με σκοπό να τον ταπεινώσει σε αυτό το ιστορικό του ταξίδι!

«Στην Πολωνία υπήρχε φημολογία ότι ο πρόεδρος Κατσίνσκι ήταν τόσο αποφασισμένος να μην πατήσει ποτέ το πόδι του στη Μόσχα πριν αποσπάσει απολογία από τον Πούτιν (για τη σφαγή στο Κατίν), ώστε μπορεί να παρενέβη προσωπικά και να διέταξε τον 36χρονο πιλότο του αεροσκάφους Τουπόλεφ να μην παρεκκλίνει προς τη ρωσική πρωτεύουσα, αλλά να προσγειωθεί στο Σμολένσκ, παρά τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας ότι η ομίχλη έκανε πάρα πολύ επικίνδυνες τις συνθήκες για να επιχειρηθεί προσγείωση» έγραψε προχθές η βρετανική εφημερίδα «Ιντιπέντεντ».

Δεν επέζησε βεβαίως κανένας από τους επιβαίνοντες για να επιβεβαιώσει αν όντως τα πράγματα έγιναν έτσι. Το γεγονός όμως ότι ο πιλότος επεδίωξε λυσσωδώς να προσγειωθεί, κάνοντας τέσσερις συνολικά αποτυχημένες προσπάθειες παρά τις διαρκείς παροτρύνσεις των Ρώσων ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας, καθιστά ισχυρότατες τις υποψίες ότι πραγματικά υπήρξε πολιτική πίεση πάνω στον πιλότο. Πόσω μάλλον που ο Λεχ Κατσίνσκι... το είχε ξανακάνει στο παρελθόν!

ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΣ

Το 2008 τον έσωσε η... ανυπακοή!

Η άρνηση του πιλότου είχε πιθανόν σώσει τη ζωή του Λεχ Κατσίνσκι προ διετίας, σε ανάλογο περιστατικό. Τον Αύγουστο του 2008, ενώ μαινόταν ο πόλεμος Ρωσίας - Γεωργίας, ο υστερικά αντιρώσος Κατσίνσκι μπήκε στο αεροπλάνο και κατευθύνθηκε προς τη Γεωργία. Οπως υπενθυμίζει ο πολωνικός Τύπος, προέβη στην πρωτοφανή ενέργεια να μπει στην καμπίνα του πιλότου και να τον διατάξει (!) να προσγειωθεί στο αεροδρόμιο της Τιφλίδας εν μέσω ρωσικών πυρών, προκειμένου να συμπαρασταθεί στον ακροδεξιό ομοϊδεάτη του και εξίσου αντιρώσο Γεωργιανό πρόεδρο Μιχαήλ Σαακασβίλι και να δείξει ότι δεν φοβάται τους Ρώσους! Τότε όμως ο πιλότος αρνήθηκε να υπακούσει και έτσι ο κόσμος γλίτωσε την κατάρριψη του Πολωνού προέδρου από ρωσικά πυρά!
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

... ο Κύπριος και η ζαρντινιέρα κατηγορούμενοι ...

*
Παντελής Μπουκάλας
***
*
Και δαρείς και μηνυθείς


*
Κακώς, κάκιστα αναβλήθηκε προχθές, για τον Μάρτιο του 2011, η δίκη με κατηγορούμενο (ναι, ναι, κατηγορούμενο) τον Κύπριο φοιτητή Αυγουστίνο Δημητρίου. Βλέπετε η αστυνομία ήταν απασχολημένη να μετράει τις δάφνες της, που μόνο ο χρόνος θα δείξει πόσο χλωρές είναι, πόσο γνήσιες δηλαδή, κι έτσι δεν μπόρεσε να υπερασπίσει τα μέλη και τα στελέχη της που μήνυσαν τον Δημητρίου επειδή, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, «όταν επιχείρησαν να τον συλλάβουν, τους απώθησε με τα χέρια του και τους χτύπησε με γρονθοκοπήματα και με τα πόδια του». Αλλά αυτοί, α, αυτοί, καίτοι άοπλοι εναντίον ενός πανόπλου (ξέρουμε δα τι όπλα φοβερά είναι τα χέρια και τα πόδια και τι μη όπλα τα ρόπαλα και οι ασπίδες), και κυρίως ελάχιστοι (μόλις οχτώ, ούτε καν δέκα) εναντίον ενός πλην μαινομένου (ε, δεν θα ’χε πιει τη ζιβανία του, παράνομα φερμένη από την Κύπρο;), κατόρθωσαν το ακατόρθωτο. Να τον συλλάβουν. Να τον ξυλοκοπήσουν αγρίως. Να τον τσακίσουν ψυχικά. Και ύστερα να τα ρίξουν όλα στην περιβόητη ζαρντινιέρα.

Ναι. Αυτός είναι ο Αυγουστίνος Δημητρίου, για όσους πιθανόν δεν θυμούνται (πού να τα συγκρατήσει όλα η ρηχή τηλεοπτική μας μνήμη). Το παλικάρι με τη ζαρντινιέρα δηλαδή. Ο Κύπριος (όχι, όχι, ουδέποτε τον έγραψαν «Κύπριο αδελφό», αυτά δεν χωρούν σε τέτοιες περιπτώσεις) που συνεπλάκη αγρίως με μια ζαρντινιέρα, η οποία, χρησιμοποιώντας όλα τα δόλια τεχνάσματα που συνηθίζει η συνομοταξία των ζαρντινιεροειδών, τον μαύρισε στο ξύλο. Και ύστερα ήρθαν τα βίντεο. Και αποκάλυψαν την αλήθεια, που για μυριοστή φορά επιχείρησε να την κρύψει η επίσης για μυριοστή φορά αυθαιρέτως δρώσα αστυνομία. Και ύστερα ήρθαν οι δίκες. Με κατηγορούμενους τους αστυνομικούς. Και ήρθαν και οι δηλώσεις των πολιτικών προϊσταμένων τους, που έλαβαν όρκο βαρύ εις τα ύδατα της Στυγός ότι δεν θα αφήσουν ατιμώρητη την αστυνομική βία. Και ήρθαν και οι αμείλικτες πειθαρχικές ποινές: από αργία έξι μηνών έως πρόστιμο χιλίων ευρώ.

Και ύστερα ήρθε η απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης που επιδίκασε στον Δημητρίου 300.000 ευρώ για ηθική βλάβη. Ε, εκεί ήταν που πήραν φωτιά τα όργανα. Διότι δεν φτάνει που ο φοιτητής έφθειρε ανεπανόρθωτα τη ζαρντινιέρα δίχως να πληρώσει σεντ, δεν φτάνει που, μόνος εναντίον οχτώ, ντρόπιασε την αστυνομία, θέλει τώρα και αποζημίωση, τη στιγμή που η Ελλάδα ζορίζεται αγρίως. Ευτυχώς έχουν γνώσιν οι φύλακες. Γι’ αυτό και η μεν πολιτεια μελετά την έφεσή της (ε, αρκετά δεν θα μας έχουν στοιχίσει οι αδελφοί Κύπριοι;), οι δε αστυνομικοί μήνυσαν τον δαρέντα εμφανίζοντάς τον σαν δείραντα. Τον τύλιξαν δηλαδή κατά το χούι τους σε μερικές κόλλες χαρτί, να μάθει να προσβάλλει τα ιερά και τα όσια.

Σωστά. Ολόσωστα. Αλλά να μη μείνουν τα πράγματα εδώ. Να συρθεί στα δικαστήρια και ο νεαρός με τα πράσινα παπούτσια. Και ο άλλος με τις πιτζάμες, που πήγαν να του φορτώσουν κοτζάμ σακίδιο μολοτοφόρο. Να δικαστούν και να τιμωρηθούν. Μήπως και στην Αμφισσα, εκείνος που τελικά δικάζεται δεν είναι άλλος από τον Αλέξη Γρηγορόπουλο;
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

Τετάρτη 14 Απριλίου 2010

... Φίδια στον Σκορπιό ...

*
Φίλιππος Φιλίππου
***
*
Μακελειό.com

*
Δύο κακοποιοί, ο ένας Ελληνας και ο άλλος Αλβανός, η ληστεία μιας τράπεζας, ο διευθυντής της τράπεζας που έχει κύκλωμα ενοικίασης γυναικών από την Ανατολική Ευρώπη, η Ομόνοια και η Βάλια Κάλντα σ΄ ένα μυθιστόρημα δρόμου όπου παρουσιάζεται το αντιφατικό πρόσωπο της σύγχρονης Ελλάδας

Δύο άντρες οπλισμένοι με "ούζι", ο Κάρλο και ο Εκτορας, και μια κοπέλα, η Σολ, Αλβανίδα, υπάλληλος σε κτηματομεσιτικό γραφείο, ληστεύουν επιτυχώς μια τράπεζα στη Νίκαια και εξαφανίζονται. Φεύγοντας, συμβουλεύουν τον φρουρό της τράπεζας να βρει μια «τίμια δουλειά, όπως ο υπόλοιπος κόσμος», μια προτροπή που μοιάζει ειρωνική, καθώς τη λέει ένας ληστής.

Από τη συγκεκριμένη φράση ο αναγνώστης συμπεραίνει πως η ίσως η συμπάθεια του συγγραφέα κλίνει προς τους ένοπλους ληστές και όχι προς τους ένοπλους που τηρούν την τάξη. Την ίδια στιγμή, κάπου στην οροσειρά της Πίνδου, μια νεαρή, η Ρία, χαίρεται τη φύση κοντά στο δάσος, έχοντας ως μόνη συντροφιά τον σκύλο της τον Ρομπέν. Κολυμπάει γυμνή στα νερά στον ποταμό Αώο και είναι ευτυχισμένη, όταν αντιμετωπίζει ξαφνικά τη σκαιά επίθεση δύο ανδρών που φαίνονται κυνηγοί. Προτού προλάβουν να τη βιάσουν, εκείνη προλαβαίνει ν΄ αρπάξει το περίστροφο που κρύβει στην τσάντα της και να τους σκοτώσει. Συμπέρασμα δεύτερο: εκείνοι που τα βάζουν με ανυπεράσπιστες γυναίκες πρέπει να τιμωρούνται όπως τους αξίζει: παραδειγματικά. Στη συνέχεια μαθαίνουμε ότι ο Κάρλο, ο αποκαλούμενος και Κομαντάντε, είναι Ελληνας και ο Εκτορας Αλβανός: ο πρώτος έσωσε τη ζωή του δεύτερου, όταν κάτι ρατσιστές-σκίνχεντ προσπάθησαν να τον σκοτώσουν επειδή είναι ξένος. Οι δυο τους έχουν γίνει φίλοι, ή μάλλον κάτι περισσότερο, φίλοι κι αδέλφια. Εκτός από τη Σολ, στην ομάδα, τη συμμορία, υπάρχει και δεύτερη γυναίκα, η Μι, με τσιγγάνικη καταγωγή: το επάγγελμά της είναι κούριερ. Τα μέλη της ομάδας έχουν ως πρότυπό τους τον Ρομπέν των Δασών, τον θρυλικό ήρωα που μοίραζε τα κλεμμένα λεφτά που έπαιρνε από τους πλούσιους στον κόσμο. Αυτόν κυρίως θαυμάζει ο αρχηγός, ο Κάρλο, ο οποίος θαυμάζει επίσης και τον Ζορό, τον υπερασπιστή των φτωχών και των αδικημένων. Η ομάδα-συμμορία είναι σαν μια οικογένεια, σ΄ αυτήν έχει προσκολληθεί και ένα πέμπτο άτομο, ο Σι, κλειδαράς το επάγγελμα, πρώην κλέφτης αυτοκινήτων. Οι δύο κοπέλες αποτελούν ερωτικό ζευγάρι και οι άντρες σέβονται απολύτως αυτή την ιδιαιτερότητα. Ωστόσο κανείς δεν ξέρει τα πραγματικά τους ονόματα, τηρούν με ευλάβεια τους κανόνες συνωμοτικότητας, οπότε δεν είναι δυνατόν να υποψιαστεί κάποιος πως την παρέα τους την αποτελούν «λεσβίες, Τσιγγάνοι, Αλβανοί και ληστές τραπεζών».
Στην πραγματικότητα ο Κάρλο λέγεται Μάρκος. Είναι μοναχικός, κυκλοφορεί με μια μοτοσικλέτα, ένας σύγχρονος easy rider, δεν έχει ερωτικούς δεσμούς και ακούει μπλουζ, Μπίλι Χολιντέι, Νίνα Σιμόν, Τομ Γουέιτς, Λέοναρντ Κοέν, Τζόνι Κας. Ο Κάρλο/Μάρκος είναι αυτός που εξαιτίας των ποικίλων ευαισθησιών του οδηγεί την άγρια συμμορία, την αποτελεσματική ομάδα, στην καταστροφή. Ολα αρχίζουν όταν ο ιδεαλιστής ήρωας βρίσκεται τυχαία σ΄ ένα κακόφημο επαρχιακό κέντρο, τον «Σκορπιό», όπου εκδίδεται μια Ρωσίδα, η Ιλεάνα. Εξοργισμένος από τις συνθήκες της ζωής της, αποφασίζει να την πάρει από εκεί- την κατακρατούν παρά τη θέλησή της- και, πράγματι, αφού παραστήσει τον πελάτη, καταφέρνει να την απελευθερώσει και να τη φέρει στην Αθήνα, όπου την εγκαθιστά σ΄ ένα ξενοδοχείο. Μετά την επιβιβάζει σ΄ ένα καράβι για το εξωτερικό και αυτός, ικανοποιημένος που έκανε μια καλή πράξη, μια οφειλόμενη καλή πράξη, σύμφωνη με την ιδεολογία του, τραβάει για τη Βάλια Κάλντα, στήνει μια σκηνή και συναντά τη Ρία, με την οποία γίνονται ζευγάρι. Ζουν μαζί αρκετούς μήνες, σαν πρωτόπλαστοι στον Παράδεισο, μέσα στο πράσινο, χωρίς έγνοιες, με ωραίες μουσικές, γλυκιά ζέστη, δροσερά νερά και πολύ σεξ, χορό, κοκτέιλ, διαβάζοντας "Το νησί των θησαυρών", μακριά από την τύρβη της καθημερινότητας. Και ξαφνικά ο Μάρκος παίρνει ένα μήνυμα στο κινητό του. Χωρίς να πει λέξη στη σύντροφό του, την εγκαταλείπει και κατεβαίνει στην Αθήνα: πάνω απ΄ όλα βρίσκεται το καθήκον. Διότι η άλλη συμμορία, εγκληματική και παρακρατική ταυτόχρονα (νονοί της νύχτας, σωματέμποροι, διεφθαρμένοι αστυνομικοί και ακροδεξιοί μπράβοι), που εδρεύει στον «Σκορπιό», αδυνατώντας να δεχθεί την απαγωγή της Ιλεάνας, παίρνοντας πληροφορίες από αστυνομικούς, βασανίζει και σκοτώνει τον Εκτορα που αρνείται να καταδώσει τους φίλους του. Ο Μάρκος θεωρεί ότι οφείλει να εκδικηθεί τον θάνατό του, και έτσι, αντιμετωπίζοντας τον σκεπτικισμό, μα και για πρώτη φορά την εχθρότητα κάποιων μελών της ομάδας του, της ντριμ τιμ, ετοιμάζει τη μάχη ανάμεσα σε αυτούς τους περιθωριακούς και στους άλλους, τους ευυπόληπτους πολίτες, οι οποίοι πιστεύουν πως σ΄ αυτή την κοινωνία «ηθικό είναι ό,τι είναι νόμιμο». Το ίδιο πιστεύει και ο διευθυντής της ληστευθείσας τράπεζας, ο «αξιότιμος» Ισίδωρος Ρουμφέκης, επαγγελματικά καταξιωμένος (όπως και η σύζυγός του, σύμβουλος στο υπουργείο Ανάπτυξης), που ειδικεύεται στην ενοικίαση γυναικών από την Ανατολική Ευρώπη για την ικανοποίηση των ερωτικών αναγκών του.

Το κεφάλαιο που πραγματεύεται την τελική σύγκρουση ανάμεσα στις δύο πλευρές, δηλαδή ανάμεσα σε δύο κόσμους διαμετρικά αντίθετους, τιτλοφορείται «Μακελειό. com», έχει ως μότο τη φράση του Χο Τσι Μινχ «Τα ποιήματα του καιρού μας / πρέπει να γραφτούν με σφαίρες» και θυμίζει τη σφαγή που περιγράφει ο Ντάσιελ Χάμετ στον "Κόκκινο θερισμό". Χρησιμοποιώντας παρόμοια μότο στα επί μέρους κεφάλαια, όπως «Το γεγονός έχει κι αυτό την εξήγησή του και η εξήγηση τη δική της- έτσι είναι αυτά τα θέματα», από το δοκίμιο "Η απλή τέχνη του φόνου" του Ρέιμοντ Τσάντλερ, ο Μουζουράκης παρουσιάζει ένα άκρως πολιτικό θρίλερ, όπου στην πλοκή καταλυτικό ρόλο παίζει η Ρία (από το Ελευθερία), μια ανεξάρτητη από κάθε άποψη νέα γυναίκα, η οποία μολονότι σκοτώνει - σκοτώνει όμως «κακούς»- εκστομίζει την εξής φράση: «Η ζωή, όχι μόνο η ανθρώπινη, είναι η πιο σημαντική αξία, αλλά δεν είναι ευταξία.Υπάρχουν άνθρωποι που τους άξιζε να ζήσουν κι έχουν πεθάνει. Και υπάρχουν πολλοί που έπρεπε να ΄χουν πεθάνει από καιρό και παρ΄ όλ΄ αυτά ζουν».

Ο συγγραφέας φιλοτεχνεί με μαεστρία το πορτρέτο της σύγχρονης Ελλάδας. Από τη μια μεριά βρίσκονται η Αθήνα, η Ομόνοια, η μόλυνση, οι μετανάστες, τα ναρκωτικά, οι επίορκοι αστυνομικοί, οι μπράβοι, οι κάτοικοι της μεγαλούπολης, «Ανθρωποι που προσπαθούσαν να φτιάξουν τη ζωή τους στριμωγμένοι σε μικρά τσιμεντένια διαμερίσματα, που γέμιζαν το κεφάλι τους με τόνους τηλεοπτικών σκουπιδιών». Από την άλλη υπάρχει η φύση, τα βουνά, τα δέντρα, τα νερά, ο καθαρός αέρας, η ξενοιασιά, η μουσική. Αν και ομάδα των ληστών ηττάται, στο τέλος έχει αποδοθεί δικαιοσύνη, πράγμα που αφήνει ικανοποιημένο τον αναγνώστη, ο οποίος αναμένει το επόμενο εγχείρημα του Μουζουράκη, ο οποίος έγραψε ένα αιματηρό road novel που, εκτός από μυθιστόρημα hardboiled, θυμίζει γουέστερν του Σαμ Πέκινπα ή σύγχρονη ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο, όπως το «Ρulp Fiction».

Ο ΠΟΛΥΤΕΧΝΙΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

Ο Κώστας Μουζουράκης ασχολείται με τη συντήρηση έργων τέχνης, ενώ παράλληλα συμμετέχει ως κιθαρίστας σε μουσικά σχήματα. Κατά καιρούς έχει εργαστεί ως μπάρμαν, ηλεκτρολόγος, διακοσμητής, αποθηκάριος, πλανόδιος μουσικός, αφισοκολλητής, διανομέας διαφημιστικών φυλλαδίων, ταχυμεταφορέας, σερβιτόρος, μεταφορέας χαλιών και βιβλιοδέτης. Επομένως, ο Κώστας Μουζουράκης, που γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα και μεγάλωσε στους Αγίους Θεοδώρους Αλμυρού του Νομού Μαγνησίας, γνωρίζει καλά τόπους και επαγγέλματα, στέκια και ανθρώπινες συμπεριφορές. Από το Διαδίκτυο αντλούμε και άλλες πληροφορίες: ο συγγραφέας συμμετέχει σε αντιρατσιστικές εκδηλώσεις και είναι ακτιβιστής που αγωνίζεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ιδιότητα η οποία του δίνει την ευκαιρία να γνωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις οι οποίες περιγράφονται στο μυθιστόρημά του.
---
Σημ.: την εικονογράφηση επιμελήθηκαν οι Stavrovelonies