Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2014

... "νότιοι" αντιφασίστες στη Ρωσία ...

*
Αρης Χατζηστεφάνου
(ΕφΣυν)
***
*

Ενα πανκ καραβάνι
για την Ουκρανία

Σχεδόν 45 χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την ημέρα που άνοιξε το πρώτο κατάστημα των McDonald's στην πλατεία Πούσκιν της Μόσχας. Οι ουρές που δημιουργούσαν οι Μοσχοβίτες για να δοκιμάσουν το πρώτο Big Mac, σηματοδοτούσε για αρκετούς αναλυτές στη Δύση τον προάγγελο της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ενωσης.

Αποστολή στη Ρωσία.- 

Και δεν είχαν άδικο. Λίγα χρόνια αργότερα οι κόκκινες σημαίες του αμερικανικού ταχυφαγείου υψώνονταν δίπλα στα μνημεία του Λένιν, καθώς ο Γέλτσιν παρέδιδε τα κλειδιά μιας πρώην υπερδύναμης στη Δύση.

Σήμερα αρκετά από τα McDonald’s της Μόσχας έχουν ένα μεγάλο λουκέτο στην κεντρική τους είσοδο. Με πρόσχημα διάφορες παραβάσεις του υγειονομικού κώδικα ο Πούτιν φρόντισε να κλείσει ορισμένα από τα «σύμβολα» της αμερικανικής ηγεμονίας σαν μια συμβολική απάντηση στις κυρώσεις που επέβαλαν στη χώρα οι ΗΠΑ και η Ε.Ε. για την Ουκρανία.

Ο αναλυτής των New York Times, Τόμας Φρίντμαν, είχε υποστηρίξει κάποτε ότι δύο χώρες που έχουν McDonald’s δεν πρόκειται ποτέ να βρεθούν σε εμπόλεμη κατάσταση. Ισορροπώντας, άτσαλα, ανάμεσα στις θεωρίες του Φράνσις Φουκουγιάμα για το τέλος της Ιστορίας και του Σάμουελ Χάντινγκτον για τη σύγκρουση των πολιτισμών ο Φρίντμαν προσπαθούσε να δημιουργήσει το δικό του εγχειρίδιο διεθνών σχέσεων για… νεοφιλελεύθερους. Ευτυχώς για τις σημερινές ισορροπίες δυνάμεων στην Ανατολική Ευρώπη οι θεωρίες του Φρίντμαν αποδείχθηκαν εξίσου αστείες με αυτές του Φουκουγιάμα και του Χάντινγκτον. Η αμερικανική εισβολή στον Παναμά και οι ΝΑΤΟϊκοί βομβαρδισμοί στη Σερβία είχαν καταρρίψει από πολύ νωρίς τα φιλελεύθερα ευχολόγια του Αμερικανού αρθρογράφου.

Τα λουκέτα στα McDonald’s όμως δεν είναι η μοναδική εικόνα που καταρρίπτει βεβαιότητες δεκαετιών για τη σύγχρονη ιστορία της Ρωσίας. Το πρώτο βράδυ της αποστολής μας στη Ρωσία βρεθήκαμε αντιμέτωποι με ισχυρές δόσεις πολιτικού σουρεαλισμού. Σε ένα κλαμπ της Μόσχας το ιταλικό συγκρότημα Banda Bassotti έδινε την πρώτη του συναυλία πριν αναχωρήσει για τα σύνορα της Ουκρανίας μαζί με ομάδες ακτιβιστών από την Ισπανία, την Ιταλία και την Ελλάδα. Το «αντιφασιστικό καραβάνι» που τους ακολουθεί θα επισκεφθεί τις επόμενες ημέρες καταυλισμούς Ουκρανών προσφύγων στη Ρωσία και θα επιχειρήσει να στείλει ένα μουσικό μήνυμα αλληλεγγύης στους εξεγερμένους πληθυσμούς της Νοτιοανατολικής Ουκρανίας που μάχονται τη φιλοφασιστική κυβέρνηση του Κιέβου.

Σε εκείνη την πρώτη συναυλία όμως η αίθουσα ξεχείλιζε από συμβολισμούς. Πριν εμφανιστεί το συγκρότημα μια ομάδα «κουκουλοφόρων» έστησε στη σκηνή μια μεγάλη σημαία με έναν δικέφαλο αετό. Ηταν η σημαία της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ, μιας από τις δύο αυτοανακηρυχθείσες Δημοκρατίες στην περιοχή της ανατολικής Ουκρανίας που οι Ρώσοι αποκαλούν πλέον Νοβοροσία. Λίγο αργότερα τα μέλη της ελληνικής αντιπροσωπείας σήκωσαν το δικό τους πανό με αναφορές στον Παύλο Φύσσα αλλά και τα θύματα των ναζιστικών επιθέσεων στο εργατικό κέντρο της Οδησσού. Και αμέσως μετά οι Banda Bassotti άρχισαν να τραγουδούν ιταλικά αντάρτικα και τη «διεθνή» σε ρυθμούς ska-punk, ενώ από κάτω κυμάτιζαν σημαίες από την Παλαιστίνη, τη χώρα των Βάσκων αλλά και ένα μεγάλο σφυροδρέπανο. Και όλα αυτά καταγράφονταν από τα συνεργεία των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης της Ρωσίας που παρακολουθούσαν με δέος αυτή την αλλόκοτη μεσογειακή παρέα.

Το αντιφασιστικό πνεύμα ένωνε ανθρώπους και ιδέες που σε άλλες περιπτώσεις θα βρίσκονταν σε ανοιχτή σύγκρουση. Τα σύμβολα της Αριστεράς μπλέκονταν με τα λάβαρα τοπικών εθνικισμών και σημερινών ή παλαιότερων εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων – και όλα αυτά στη σκιά μιας γεωπολιτικής σύγκρουσης που αναβιώνει τον Ψυχρό Πόλεμο μεταξύ της Ουάσινγκτον και της Μόσχας.

Κι όμως αυτό το σημειολογικό κομφούζιο που επικρατούσε στη συναυλία των Banda Bassotti είναι ίσως ενδεικτικό των τάσεων που χαρακτηρίζουν τους τελευταίους μήνες τις εξελίξεις στη νοτιοανατολική Ουκρανία. Ενα μείγμα αντιφασισμού με παράλληλη αμφισβήτηση της νεοφιλελεύθερης προοπτικής που υποσχόταν η Ε.Ε., συνδέεται με εθνικιστικά αλλά και θρησκευτικά χαρακτηριστικά των κατοίκων της νοτιοανατολικής Ουκρανίας αλλά και ενόπλους που έχουν πολεμήσει για τη Ρωσία στην Τσετσενία και σε άλλες περιοχές. Προφανώς κανείς δεν θα μπορούσε να αναμένει ιδεολογική καθαρότητα εν μέσω πολεμικών συγκρούσεων που έχουν αφήσει πίσω τους ερείπια και χιλιάδες νεκρούς. Και μόνον η αναφορά όμως σε «λαϊκές δημοκρατίες» ήταν αρκετή για να προσελκύσει το ενδιαφέρον κινημάτων και αναλυτών από ολόκληρο τον πλανήτη. Για τον Μπόρις Καγκαρλίτσκι, έναν από τους σημαντικότερους μαρξιστές κοινωνιολόγους και συγγραφείς της Ρωσίας, οι αντάρτες της ανατολικής Ουκρανίας διέρχονται μια φάση πολιτικής ριζοσπαστικοποίησης. «Δεν μπορούμε να πούμε ότι μάχονται για μια σοσιαλιστική δημοκρατία», εξηγούσε πρόσφατα ο ίδιος, «αλλά για μια κοινωνική δημοκρατία» η οποία αμφισβητεί τις νεοφιλελεύθερες επιλογές του Κιέβου. Για άλλους αναλυτές, το πνεύμα της κοινωνικής αλλαγής συνθλίβεται ανάμεσα στα τοπικά και διεθνή συμφέροντα. «Ακόμη και οι αναφορές σε λαϊκές δημοκρατίες», μου είπε ένα ξένος δημοσιογράφος με θητεία 25 χρόνων στη Μόσχα, «μοιάζει βγαλμένη από κάποιο εγχειρίδιο δημιουργίας κρατών της πρώην Σοβιετικής Ενωσης».

Η αλήθεια αλλά και η ψύχραιμη πολιτική ανάλυση είναι, όπως λένε, το πρώτο θύμα των πολεμικών αναμετρήσεων. Η βία του πολέμου όμως έχει λειτουργήσει πολλές φορές σαν μαμή της Ιστορίας επιτρέποντας σε πολιτικά κινήματα που έμοιαζαν ουτοπικά να έρθουν στο προσκήνιο. Καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές το αντιφασιστικό καραβάνι με τους Banda Bassotti αναχωρούσε από τη Μόσχα με προορισμό την περιοχή του Ροστόβ, στα σύνορα με την Ουκρανία. Και ίσως η εικόνα μας για τη σύνθετη πραγματικότητα της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ να ξεκαθάριζε όσο πλησιάζαμε τα σύνορα με της Ουκρανίας. Η συνέχεια αναμένεται συναρπαστική

---
*

Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2014

... το Ισλάμ και οι ..."νέοι άθεοι" !..

(Εφημερίδα των Συντακτών)
***
*
Άθεοι σταυροφόροι

alt

Οι «νέοι άθεοι» επιστρέφουν στο προσκήνιο με αφορμή την εξάπλωση του Κράτους του Ισλάμ. Και ο λόγος τους έχει και πάλι κάτι από το φανατισμό των χριστιανών σταυροφόρων του 11ου αιώνα. 

"Δεν υπάρχει τίποτα κακό στην ειρήνη και την αγάπη.
Κρίμα που τόσοι Χριστιανοί διαφωνούν"
Ρίτσαρντ Ντόκινς

«Το κράτος του Ισλάμ αποτελείται από αναιδείς καριόληδες και θα πρότεινα να τους χώσουμε μια τόσο δυνατή κλωτσιά στον κώλο που να τους φτάσει στο λαιμό». Το πρόσφατο tweet του διάσημου Αμερικανού σχολιαστή Μπιλ Μάχερ δεν άφηνε πολλά περιθώρια αμφιβολιών για τη στάση που θα ήθελε να κρατήσουν οι ΗΠΑ απέναντι στους τζιχαντιστές του Ιράκ και της Συρίας. Ελαφρώς πιο κόσμιος στις εκφράσεις του αλλά απόλυτος στις θέσεις ο καθηγητής Ρίτσαρντ Ντόκινς έγραφε στο δικό λογαριασμό στο twitter: «Μακάριοι οι Μουσουλμάνοι που κρατούν την πίστη τους γιατί αυτοί θα σώσουν το κεφάλι τους».

Τα δυο σχόλια θα ήταν ασύνδετες σταγόνες στον ωκεανό όσων γράφτηκαν τις τελευταίες ημέρες για τη δράση του Κράτους του Ισλάμ στη Μέση Ανατολή εάν ο Μάχερ και ο Ντόκινς δεν αποτελούσαν δυο από τα πλέον προβεβλημένα μέλη της των λεγόμενων «νέων άθεων». Για αυτούς το ISIS δεν αποτελεί ένα δημιούργημα της αμερικανικής πολιτικής στο Ιράκ και τη Συρία αλλά η απόλυτη απόδειξη για τον «παραλογισμό» της θρησκείας των Μουσουλμάνων που αντιστρατεύεται τη «λογική» της Δύσης.

Προφανώς το γεγονός ότι οι Χριστιανοί στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία τεμαχίζουν και τρώνε Μουσουλμάνους ή ότι οι αμερικανικές βόμβες έχουν αποκεφαλίσει πολύ περισσότερους ανθρώπους από τα μαχαίρια του ISIS, δεν φάνηκε να τους απασχολεί. Όπως επίσης δεν τους απασχολεί καμία ανάλυση για το ρόλο της Σαουδικής Αραβίας, τα ενεργειακά συμφέροντα των ΗΠΑ και της ΕΕ, τα συμφέροντα της Τεχεράνης και του Ισραήλ. Γι' αυτούς τα πάντα εξηγούνται με τη φράση: «Οι κακοί μουσουλμάνοι απειλούν τον πολιτισμό μας».

Πως έφτασαν όμως οι άνθρωποι που κάποτε δήλωναν ότι αποτελούν τη φωνή της λογικής να μετατρέπονται στους «οργανικούς διανοούμενους» του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και του Πενταγώνου;

Στα χρόνια της πολιτισμικής κυριαρχίας του Τζορτζ Μπους η ομάδα των νέων άθεων φάνταζε σαν μια σανίδα σωτηρίας στο χριστιανικό σκοταδισμό της μοναδικής υπερδύναμης. Η προοδευτική Αμερική της Νέας Υόρκης έδειχνε έτοιμη να περάσει στην αντεπίθεση κατακεραυνώνοντας τους «γελαδάρηδες» του Τέξας που είχαν στρατοπευδεύσει στο Λευκό Οίκο και απειλούσαν να μετατρέψουν ολόκληρη την Αμερική σε ένα τεράστιο «μεντρεσέ» της χριστιανικής πίστης.

Όταν ο Τζορτζ Μπους υποστήριζε ότι έχει ανοιχτή γραμμή επικοινωνίας με το Θεό (όπως θα κάνει αργότερα και ο Α. Σαμαράς και άλλοι ηγέτες οπισθοδρομικών καθεστώτων) οι νέοι άθεοι αντέστρεφαν τους όρους της συζήτησης υποστηρίζοντας ότι το βάρος της απόδειξης για την ύπαρξη ή μη ενός υπέρτατου όντος δεν βαραίνει τους άθεους αλλά τους θρησκευόμενους. Δεν χρειάζεται, έλεγαν, να αποδείξουμε εμείς ότι δεν υπάρχει ένα πλάσμα που παραπέμπει σε θεωρίες επιστημονικής φαντασίας. Ας αποδείξουν την ύπαρξή του αυτοί που το πιστεύουν.

Ιδιαίτερα ευφυείς, ετοιμόλογοι και με πανεπιστημιακές περγαμηνές (ο Σαμ Χάρις είναι πτυχιούχος φιλοσοφίας στο Στάνφορντ και διδάκτορας νευρολογίας του UCLA και ο Ντόκινς ομότιμος καθηγητής στην Οξφόρδη) κινούνταν με την ίδια άνεση από τα αμφιθέατρα των μεγαλύτερων πανεπιστημίων μέχρι τις σατιρικές εκπομπές του Τζον Στιούαρτ στο Daily Show. Τα βιβλία τους έμεναν για μήνες στα ευπώλητα των New York Times και η Αμερική έδειχνε να αποκτά και πάλι μικρούς θύλακες λογικής μέσα σε μια θάλασσα σκοταδισμού.

Πόσο διαφορετική ήταν όμως η κοσμοθεωρία τους από αυτή των Αμερικανών νεοσυντηρητικών, που εκείνη την εποχή καθόριζαν την καθημερινή στρατηγική του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και του Πενταγώνου; Μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου ο χριστιανισμός έπαψε να είναι ο απόλυτος εχθρός των νέων άθεων και τη θέση του πήρε ο ισλαμισμός - όχι οι ακραίες εκδοχές του αλλά η ίδια η θρησκεία. Αντιγράφοντας ουσιαστικά τη ρητορική του Τζορτζ Μπους και του Ντόναλντ Ράμσφελντ για τους λεγόμενους «ισλαμοφασίστες», οι νέοι άθεοι άρχισαν να συγκρίνουν τους γεωπολιτικούς αντιπάλους της Ουάσινγκτον με τον Χίτλερ. Η λογική τους και η επιστημονική τεκμηρίωση των θέσεων τους άρχισε να υποχωρεί και όσο συχνότερα συνομιλούσαν στο twitter και το facebook τόσο επιβεβαίωναν το λεγόμενο «νόμο του Godwin» - τη θεωρία που λέει ότι όσο επεκτείνεται μια συζήτηση στα social media τόσο πιθανότερο είναι να αρχίσεις να συγκρίνεις τον αντίπαλό σου με το Χίτλερ. Ο Ρίτσαρντ Ντόκινς παραδέχθηκε δημοσίως ότι θεωρεί το Ισλάμ ως την πηγή του κακού στον κόσμο παρά το γεγονός ότι δεν έχει διαβάσει ποτέ το Κοράνι. «Δεν χρειάζεται να έχεις διαβάσει το «Ο αγών μου» για να έχεις άποψη για το ναζισμό» έγραψε χαρακτηριστικά στο twitter, τινάζοντας στον αέρα το επιστημονικό προφίλ που οικοδομούσε για δεκαετίες.

Μερικά χρόνια νωρίτερα ο μακαρίτης Κρίστοφερ Χίτσενς, ο οποίος είχε περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του αποκαλύπτοντας τα εγκλήματα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, επιχειρηματολογούσε πλέον ανοιχτά υπέρ της ανάγκης βομβαρδισμού του Ιράν - όπως έκαναν και πολλοί οπαδοί του σε όλο τον κόσμο.

Πρώτος ο Νόαμ Τσόμσκι θα διαγνώσει ότι οι θέσεις των Χάρις, Ντόκινς και Χίτσενς διακατέχονταν πλέον από ένα πνεύμα «θρησκευτικού φανατισμού» όπου η κρατική πολιτική της αμερικανικής υπερδύναμης αντικαθιστούσε τον αναμάρτητο και αλάνθαστο θεό. Επεκτείνοντας τις ανιστόρητες και αντιεπιστημονικές θέσεις του Σάμουελ Χάντινγκτον για τη σύγκρουση των πολιτισμών οι νέοι άθεοι έβλεπαν μια διαρκή σύγκρουση ανάμεσα στον πολιτισμό, που εκπροσωπούνταν από τη Δύση, και τη θρησκεία που κυριαρχούσε στις αραβικές και ισλαμικές χώρες. Όπως θα παρατηρήσει ο συγγραφέας Σι Τζέι Ουέρλεμαν οι θέσεις τους δεν διέφεραν πλέον σε τίποτα από τις αντιλήψεις των σταυροφόρων του μεσαίωνα για την ανωτερότητα της χριστιανικής Δύσης απέναντι στους Μουσουλμάνους.
---
*

Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2014

... υποχείρια των τοκογλύφων ...


Νίκος Μπογιόπουλος
***
*

Δοξάστε τους !

«Να κάνουμε το έγκλημα πιο ατιμωτικό, δημοσιοποιώντας το», έλεγε ο Μαρξ. Αυτό και θα κάνουμε. Ξανά και ξανά.

Την περασμένη Τετάρτη εγκρίθηκε στον ΟΗΕ το ψήφισμα 68/304 με 124 ψήφους υπέρ, 11 κατά και 41 αποχές. Το ψήφισμα επιδιώκει να θέσει περιορισμούς στους χρηματοπιστωτικούς «γύπες» ώστε να μην παρεμποδίζουν τις προσπάθειες των χωρών για αναδιάρθρωση του χρέους τους. Το ψήφισμα μόνο «επαναστατικό» δεν είναι. Περιλαμβάνει ακόμα και αναφορά ότι στις αναδιαρθρώσεις θα λαμβάνονται υπόψη οι πρωτοβουλίες του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας ...

Εντούτοις στο ψήφισμα γίνεται λόγος:

α) Για «αναγνώριση του δικαιώματος κάθε κράτους να αναδιαρθρώσει το δημόσιο χρέος χωρίς να πιέζεται ή να παρεμποδίζεται από κανένα μέτρο που προέρχεται από άλλη χώρα».

β) Αναγνωρίζει «το δικαίωμα κάθε κράτους να αναδιαρθρώσει το δημόσιο χρέος του χωρίς να πιέζεται ή να εμποδίζεται από εμπορικούς πιστωτές περιλαμβανομένων ειδικευμένων επενδυτικών ταμείων όπως τα hedge funds που αναζητούν κερδοσκοπικές αγορές σε εξαιρετικά χαμηλές τιμές σε δευτερογενείς αγορές ώστε να επιδιώξουν την πλήρη πληρωμή του μέσω ρευστοποίησης ( ...)».

γ) Εκφράζει τις ανησυχίες του «που αφορούν τα αποκαλούμενα επενδυτικά ταμεία - όρνεα και τις εξαιρετικά κερδοσκοπικής φύσεως ενέργειές τους που θέτουν κίνδυνο για κάθε διαδικασία αναδιάρθρωσης του χρέους στο μέλλον τόσο για τις αναπτυσσόμενες όσο και για τις αναπτυγμένες χώρες».

δ) Προκρίνει πρωτοβουλίες για «να αντιμετωπιστούν οι ενέργειες των αποκαλούμενων επενδυτικών ταμείων - όρνεων, με στόχο να αποτραπούν τέτοια funds να επωφεληθούν από τη ρευστοποίηση εναντίον χρεωμένων χωρών που πιέζονται να διοχετεύσουν πολλές από τις πηγές πλούτου τους για να χειριστούν αυτή τη ρευστοποίηση υπονομεύοντας έτσι τη διαδικασία αναδιάρθρωσης».

ε) Εκφράζει ανησυχία για το γεγονός ότι «τα διεθνές χρηματοπιστωτικό δεν διαθέτει ένα υγιές νομικό πλαίσιο για μια ομαλή και προβλέψιμη αναδιάρθρωση κρατικού χρέους ( ...)».

Όπως γίνεται αντιληπτό, δεδομένου του χαρακτήρα του ΟΗΕ όπως αυτός απορρέει από τον παγκόσμιο συσχετισμό δύναμης, αφενός το συγκεκριμένο ψήφισμα περισσότερο με ευχολόγιο μοιάζει παρά με ένα στιβαρό πολιτικό πρόγραμμα εξοβελισμού των διεθνών τοκογλύφων που γυροφέρνουν σαν ύαινες γύρω από τα υποψήφια θύματά τους.

Αφετέρου δεν πρόκειται καν για καταληκτικό κείμενο, δεδομένου ότι το τελικό σχέδιο νόμου θα κατατεθεί προς ψήφιση στον ΟΗΕ πολύ αργότερα και σίγουρα όχι νωρίτερα από τα τέλη του 2014.

Και το ερώτημα τίθεται εύλογα:

Τι είναι εκείνο που θα περίμενε κανείς να πράξει στην συγκεκριμένη ψηφοφορία μια χώρα σαν την Ελλάδα; Ποια θα έπρεπε να είναι η στάση μιας χώρας που ταλανίζεται από το δημόσιο χρέος και που οι κάθε λογής τοκογλύφοι «απαιτούν» να τους καταβάλει σε χρεολύσια και τόκους το ποσό των 139,8 δις. ευρώ (!) μέχρι το 2020;

Τι θα περίμενε να πράξει κανείς μια κυβέρνηση σαν την ελληνική που ξέρει ότι ο λαός της καλείται από τα «όρνεα» να καταβάλλει το ποσό των 340,9 δις. ευρώ (!!!) μέχρι το 2030 σε τόκους και σε χρεολύσια (στοιχεία του Οργανισμού Διαχείρησης Δημόσιου Χρέους, διαβιβαστικό στη Βουλή, 13/3/2014).

Τι θα περίμενε κανείς να κάνουν ο κ. Σαμαράς και ο κ. Βενιζέλος, που τόσο ενδιαφέρονται για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους και που επιζητούν αυτή την περίφημη «πιστοποίηση» περί την βιωσιμότητά του;

Το απολύτως αναμενόμενο, το απολύτως επιβεβλημένο, το απολύτως αυτονόητο θα ήταν μια χώρα σαν την Ελλάδα, που της πίνουν το αίμα οι τοκογλύφοι, ένα τέτοιο ψήφισμα να το υπερψηφίσει. Με χέρια και με πόδια.

Όμως αυτή η κυβέρνηση φροντίζει να επιδεικνύει το ρόλο της ως πολιτικό όργανο της εγχώριας και διεθνούς κεφαλαιοκρατίας ακόμα και σε εκείνα όπου - αυτονόητα - θα έπρεπε έστω να προσποιείται. Εστω να υποκρίνεται.

Αλλά είναι τόσο δεσμευμένοι στα συμφέροντα που υπηρετούν που ούτε να υποκριθούν δεν μπορούν. Ούτε να προσποιηθούν δεν μπορούν. Κι έτσι τι έκαναν; Φρόντισαν από την συγκεκριμένη ψηφοφορία να ... απέχουν!

Στον ΟΗΕ πέρασε ένα ψήφισμα που κάτι επιχείρησε να ψελλίσει ενάντια στους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς κομπραδόρους, κι εκείνη, η ελληνική κυβέρνηση, αρνήθηκε να το ψηφίσει!

Απείχε!

Πέρασε ένα ψήφισμα που κάτι μισόλογα πήγε να πει για όσους κάνουν παιχνίδι με το χρέος των χωρών, και η ελληνική κυβέρνηση αντί (έστω και υποκριτικά) να πάει με το μέρος του λαού της, πήγε με τους τοκογλύφους! Αντί να πάει με το λαό της, που - με πρόσχημα το χρέος - τα παιδιά του λιποθυμούν από την ασιτία στα σχολεία, που τα παιδιά του πεθαίνουν από τα μαγκάλια, που οι γέροντές του στήνονται στα συσσίτια, που 700.000 οικογένειες δεν έχουν ρεύμα, εκείνη, η ελληνική κυβέρνηση, πήγε με την Μέρκελ (που καταψήφισε το ψήφισμα). Η ελληνική κυβέρνηση, αντί να πάει με το λαό της, πήγε με τις υπόλοιπες κυβερνήσεις των χωρών της ΕΕ που όλες (μα όλες!), δείχνοντας για μια ακόμα φορά τι σημαίνει «ευρωενωσιακό πλαίσιο», είτε καταψήφισαν είτε απείχαν, επίσης, από την ψηφοφορία.

Αυτά έπραξε η κυβέρνηση στον ΟΗΕ. Ο,τι πράττει, δηλαδή, και στις «διαπραγματεύσεις» της με τους εταίρους της. Εν ολίγοις είναι ώρα να φύγουν. Θα έπρεπε να είχαν φύγει ήδη. Από χτες.
---
*

Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2014

... ΣΥΡΙΖΑ - εντός ευρωενωσιακού πλαισίου ...

*
Νίκος Μπογιόπουλος
***
*

Σωστά το λέει ο κ. Τσίπρας

Πολλά έχουν γραφτεί, ειπωθεί και σχολιαστεί, ήδη, για την παρουσία και τις εξαγγελίες του κ. Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη. Θα σταθούμε σε ένα κομβικό ζήτημα έξω από το οποίο, κατά τη γνώμη μας, κάθε συζήτηση επί πλευρών του προγράμματος που εξήγγειλε ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, είναι μετέωρη.

Τόσο στην ομιλία του στο Βελλίδειο, όσο και κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου στη Θεσσαλονίκη, ο κ. Τσίπρας προσδιόρισε με σαφήνεια ότι η «διαπραγμάτευση» που επαγγέλλεται και η οποία θα φέρει – όπως υπόσχεται – την έξοδο από την κρίση θα διεξαχθεί εντός του ευρωενωσιακού πλαισίου. 

Ακόμα και το «άμεσο πρόγραμμα», όπως το αποκάλεσε, αυτό που όπως είπε τίθεται «εκτός διαπραγμάτευσης και που αφορά στον κατώτατο μισθό, τις συντάξεις, την ανεργία κλπ, κατά το ήμισυ και παραπάνω θα χρηματοδοτηθεί, σύμφωνα με όσα ανέπτυξε ο κ. Τσίπρας, από το ΕΣΠΑ και το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Προφανώς δεν υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει σοβαρά ότι πρόκειται για τομείς στους οποίους η ΕΕ δεν έχει λόγο.


Παράλληλα ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ το τόνισε πολλές φορές και με έμφαση: Η απόδραση από τα δεινά που διέρχεται ο ελληνικός λαός είναι μια διαδικασία που θα συνομολογηθεί σε συγκεκριμένα «φόρα»: Στην Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, στην Κομισιόν και στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Εκεί θα πάω, εκεί θα μιλήσω, εκεί θα διαπραγματευτώ, εκεί θα επιτευχθεί η αναστροφή της σημερινής πολιτικής, υποστήριξε.

Πρόκειται για το κρισιμότερο, θεωρούμε, σημείο των τοποθετήσεων του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Διότι εκεί είναι, στα «φόρα» της ΕΕ που - κατά τον κύριο Τσίπρα - θα αναβιώσει κάποιο είδος «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης» (σσ: για να αναβιώσει οτιδήποτε, όμως, θα πρέπει να υποθέσουμε ότι κάποτε υπήρξε)…

Εκεί είναι, στη Σύνοδο Κορυφής της Μέρκελ, του Ολάντ, του Ραχόι, του Κάμερον και του Κοέλιο, εκεί είναι, στην Κομισιόν του Γιούνγκερ, που - όπως λέει ο κ.Τσίπρας - θα χτιστούν οι «φιλολαϊκές» συμμαχίες με άλλες χώρες και πρωθυπουργούς (σσ: δυστυχώς σε εμάς διαφεύγει το όνομα και ενός έστω τέτοιου «φιλολαϊκού» πρωθυπουργού με τον οποίο θα συμμαχήσει ο κ. Τσίπρας…).

Εκεί είναι, στην ΕΕ είναι, που – ο κ.Τσίπρας - διαπιστώνει ότι ήδη (!) δημιουργούνται ρωγμές (!) στο «τείχος του Βερολίνου» και, μάλιστα, με πολιορκητικό κριό… τον Ντράγκι και την ΕΚΤ αφού κατά τον κ.Τσίπρα συμβαίνει ακριβώς αυτό: «Σήμερα οι αναγκαίες ρωγμές στο τείχος του Βερολίνου επιχειρούνται από την ΕΚΤ» ήταν τα λόγια του (σσ: αν, πάντως, υποψιαστώ ότι ο «Δούρειος Ίππος» για την άλωση του «μερκελισμού» είναι ο πρώην αντιπρόεδρος της Goldman Sachs International, αν υποψιαστώ ότι ο Ντράγκι, ο «κύριος Goldman Sachs», δουλεύει για τα συμφέροντα των λαών, «τότε θα πεθάνω» που θα ‘λεγε και ο Λαζόπουλος… 

Ο κ. Τσίπρας, κι εδώ βρίσκεται το νήμα που ένωσε δομικά στην τοποθέτησή του όλα τα «μικρά» και «μεγάλα» που εξήγγειλε: Συνέδεσε το μέλλον του ελληνικού λαού με την συμφωνία που θα επιτευχτεί με τους εταίρους στο πλαίσιο μιας κάποιας «δημοκρατικής ανασύνταξης της Ευρώπης». Αλλά αυτή η «δημοκρατικά» ανασυντασσόμενη Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η ίδια που έχει θέσει τους προϋπολογισμούς των μελών της - και αυτών που έχουν και των άλλων που δεν έχουν Μνημόνια - υπό την εποπτεία και την επιτήρηση των κανόνων και των δεικτών της χρηματιστικής ολιγαρχίας...

Ο προεκλογικός και προγραμματικός λόγος που παρουσίασε ο κ.Τσίπρας θα περπατήσει, όπως ανέφερε, στο πλαίσιο ενός «προοδευτικού δρόμου» που - κατά τον κ.Τσίπρα - «γίνεται πια συνείδηση στην Ευρώπη». Αλλά – και με το συμπάθιο - ο μόνος ορατός και πραγματικός δρόμος της ΕΕ είναι αυτός των 30 εκατομμυρίων ανέργων και των 100 εκατομμυρίων φτωχοποιημένων από τον Ατλαντικό μέχρι τα ελληνικά σύνορα. Δηλαδή απέχει κομματάκι από οτιδήποτε θα αποκαλούσαμε «προοδευτικό»…

Όσα είπε ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, τα ενέταξε σε ένα πλαίσιο «εμφανών αναπροσαρμογών» στις οποίες – κατά τον κ.Τσίπρα – κινείται ή θα κινηθεί αυτό το περιλάλητο «ευρωπαϊκό πολιτικό κεκτημένο». Αλλά το μόνο «κεκτημένο» στο εσωτερικό της ΕΕ είναι ο αδυσώπητος νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης, που διαμορφώνει σχέσεις επιβολής του ισχυρού απέναντι στον αδύναμο τόσο στο εσωτερικό των κοινωνιών κάθε χώρας, όσο και στις σχέσεις των χωρών μεταξύ τους. Κι αυτό δεν αποτελεί καπρίτσιο της Μέρκελ. Είναι συστατικό στοιχείο του συστήματος που λέγεται «Καπιταλισμός». Και μάλιστα απολύτως αδιαπραγμάτευτο στοιχείο στο μονοπωλιακό στάδιο του καπιταλισμού που λέγεται «Ιμπεριαλισμός». Αυτά είναι στοιχειώδη πράγματα για όποιον μιλάει στο όνομα της Αριστεράς, όπως ο κ.Τσίπρας. 

Υπάρχουν τρεις ακόμα παρατηρήσεις:

Πρώτον, η σημερινή κρίση δεν είναι η πρώτη στην ιστορία του καπιταλισμού. Και η ιστορία του καπιταλισμού που δεν είναι άλλη από την ιστορία των κρίσεών του, επιβεβαιώνει ότι την έξοδο από την κρίση του ο καπιταλισμός μπορεί να την πετύχει. Μόνο που η έξοδος από την καπιταλιστική κρίση ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα είναι φιλολαϊκή, μέσα στον καπιταλισμό.

Δεύτερον, το προηγούμενο μόνο από μικρόνοες θα μπορούσε να εκληφθεί σαν παρότρυνση «να περιμένουμε πρώτα να πέσει ο καπιταλισμός και μετά να αναμετρηθούμε με την ανθρωπιστική καταστροφή που ρημάζει την Ελλάδα». Στις συνθήκες που βιώνει ο ελληνικός λαός - και λόγω αυτών ακριβώς των συνθηκών – που τα λόγια του Λένιν απέναντι σε όσους υπόσχονται βελτιώσεις χωρίς, όμως, να σταματούν τους τεμενάδες στο καθεστώς που βαλτώνει το λαό, οι διαπιστώσεις του μπολσεβίκου ηγέτη ότι «σε συνθήκες διατήρησης του καπιταλισμού οι μεταρρυθμίσεις δεν μπορούν να είναι ούτε σταθερές ούτε σοβαρές» και ότι οι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο, εδώ και τώρα, να «παλεύουν για βελτιώσεις για να συνεχίσουν πιο επίμονη πάλη ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά»ισχύουν χίλιες φορές.

Τρίτον, οι διαρκείς αναφορές του κ. Τσίπρα στα ευήκοα ώτα που βρίσκουν οι θέσεις του στα ευρωενωσιακά «φόρα», το γεγονός ότι ο κ. Ντράγκι τον άκουσε να του εξηγεί το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και «δεν τον πέταξε έξω από το γραφείο του», εκτός από την ευγένεια του κ. Ντράγκι, ίσως να σημαίνει κάτι ακόμα: Το συνολικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ (που δεν θα καταργήσει τις αδικίες του Μνημονίου αλλά θα τις «αποκαταστήσει σταδιακά», που δεν θα αποκαταστήσει αλλά θα «επαναφέρει σταδιακά» μισθούς και συντάξεις) πόσο «διαχειρίσιμο» και «ενσωματώσιμο» είναι από εκείνους που προκαλούν την ανθρωπιστική καταστροφή στην Ελλάδα. Και που μόνο «αριστεροί» δεν είναι...


Όποιος, λοιπόν, αποδέχεται να παίξει με τους κανόνες της ΕΕ για να την… «αλλάξει», που οτιδήποτε άλλο το θεωρεί «μονομερή ενέργεια» την οποία ξορκίζει και αποτάσσεται ως τακτική, όποιος δηλώνει ότι η θέση της Ελλάδας «δεν αμφισβητείται» μέσα σε οργανισμούς όπως η ΕΕ που έχουν δημιουργηθεί για να λειτουργούν με αυτούς τους κανόνες, τότε - και εδώ δεν κρίνουμε τις καλές ή κακές προθέσεις του οποιουδήποτε - θα βρεθεί υπόλογος είτε της αυταπάτης είτε των ψευδαισθήσεων τις οποίες εκουσίως ή ακουσίως διακονεί. Διότι, όπως σωστά λέει ο κ. Τσίπρας, «ο κύκλος δεν τετραγωνίζεται».
---
*

Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2014

... η φιλανθρωπία όλα τα ...επιτρέπει !..

*
Νίκος Μπογιόπουλος
***
*

Μπουγελώσου!


Είσαι πλούσιος και ξιπασμένος;

Είσαι… σελέμπριτι;

Είσαι «σούπερ είδωλο» και πλέι μπόι;

Είσαι μεγιστάνας ή σούπερ σταρ της σόου μπιζ;

Μήπως είσαι απλώς σαχλαμάρας, ένας ηλίθιος και μισός ή ένα τυπικό δείγμα του «φάσιον βίκτιμ»;

Ο,τι κι αν είσαι δείξε την φιλανθρωπία σου.

Φώναξε τις κάμερες, κάλεσε τους φωτογράφους, πόζαρε στους κάθε λογής παπαράτσι που δεν αφήνουν μαλακία για μαλακία που να μην την καταστήσουν δημόσιο θέαμα, και κάνε την καλή σου πράξη:

Μπουγελώσου!

Ξέπλυνε έτσι την βλακεία σου και την ξιπασιά σου.

Ως γνωστόν,
  • στον κόσμο όπου το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει το 99% του παγκόσμιου πλούτου,
  • στον κόσμο όπου περίπου 800 εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό,
  • στον κόσμο όπου 2,5 δισεκατομμύρια (το 1/3 του παγκόσμιου πληθυσμού) στερούνται των υποτυπωδών εγκαταστάσεων υγιεινής,
η… φιλανθρωπία όλα τα επιτρέπει.
---
*

Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2014

... Ιησούς: "Οι τελώνες είναι πόρνες" ...

*
Αρης Χατζηστεφάνου
("ΕφΣυν")
***
*

Ο Χριστός δεν θα πλήρωνε ΕΝΦΙΑ


Αρκετά από τα πλέον λαομίσητα καθεστώτα της Ιστορίας κατέρρευσαν όταν οι πολίτες τους αποφάσισαν να μην πληρώσουν κάποια έκτακτη εισφορά. Μια ιστορία παλιά όσο ο χριστιανισμός.

Από σήμερα οι φόροι καταργούνται.
Η άρνηση πληρωμής είναι το ύψιστο καθήκον κάθε πολίτη
Κάρολος Μαρξ (για τη γερμανική επανάσταση του 1848)

«Τούτον εύρομεν διαστρέφοντα το έθνος και κωλύοντα Καίσαρι φόρους διδόναι». Το κατηγορητήριο ήταν σαφές. Ο Ιησούς Χριστός ήταν, σύμφωνα με το κατά Λουκά Ευαγγέλιο, ο πρώτος άνθρωπος που κάλεσε τους συμπολίτες του να μην πληρώσουν έναν φόρο ως κίνηση ανυπακοής στο καθεστώς.

Οι κάτοικοι της Ιουδαίας βέβαια αρνούνταν να πληρώσουν ούτως ή άλλως τους φόρους τους γνωρίζοντας ότι δεν προορίζονταν για τις τοπικές ανάγκες αλλά για τα θησαυροφυλάκια μιας οικονομικής υπερδύναμης, της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Οι τελώνες μάλιστα, δηλαδή οι φοροεισπράκτορες της εποχής, ήταν τόσο μισητοί στον λαό ώστε ο ίδιος ο Ιησούς τούς συνέκρινε με τις πόρνες.

Η πρώτη ανατροπή καθεστώτος πάντως ύστερα από τη μαζική άρνηση πληρωμής φόρων θα έρθει, σύμφωνα με ορισμένους ιστορικούς, το 1197 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη, όταν η αυτοκρατορία βρισκόταν στα χέρια του πραξικοπηματία Αλέξιου Αγγελου. Προκειμένου να ικανοποιήσει τους ανθρώπους που τον έφεραν στην εξουσία -δηλαδή την οικονομική και πολιτική ελίτ της εποχής- είχε αδειάσει τα δημόσια ταμεία δημιουργώντας ένα κολοσσιαίο, απεχθές, δημόσιο χρέος.

Ο Αλέξιος επιχείρησε να επαναδιαπραγματευθεί το χρέος ελπίζοντας σε ένα γενναίο κούρεμα, παράλληλα όμως αύξανε συνεχώς τη φορολογία έως τη στιγμή που ο πληθυσμός εξεγέρθηκε αναγκάζοντάς τον να εγκαταλείψει την πόλη… νύχτα.

Η ανθρωπότητα θα πρέπει να περιμένει μέχρι το 1381 για να ζήσει μια εξίσου σημαντική φορολογική εξέγερση όταν ο βασιλιάς Ριχάρδος Β’ της Αγγλίας θα επιχειρήσει να επιβάλει την τρίτη δόση ενός δυσβάσταχτου και κυρίως άδικου φόρου.

Η εξέγερση εξαπλώνεται σαν άγρια πυρκαγιά και σε σύντομο διάστημα οι χωρικοί, υπό την ηγεσία του Βατ Τάιλερ, φτάνουν στο Λονδίνο όπου εκτελούν αξιωματούχους που σχετίζονταν με την επιβολή των φόρων – μεταξύ αυτών τον αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπερι και τον υπουργό Οικονομικών.

Αν και η λεγόμενη «εξέγερση των χωρικών» θα αποτύχει, θα πυροδοτήσει παρόμοιες κινήσεις και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Στη γαλλική Ρουέν οι κάτοικοι σταματούν να πληρώνουν τους φόρους τους το 1381, ενώ την ίδια χρονιά στο Παρίσι αρκετοί φοροεισπράκτορες καταλήγουν να επιπλέουν στον… Σηκουάνα.

Οι φορο-εξεγέρσεις του Μεσαίωνα θα λάβουν εντελώς νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά στον 16 αιώνα, όταν οι κάτοικοι της Σαλαμάνκα στην Ισπανία πραγματοποιούν τη λεγόμενη εξέγερση των κομουνέρος. Αρνούνται να πληρώσουν φόρους στον βασιλιά Κάρολο Α’ υποστηρίζοντας ότι τα χρήματά τους φεύγουν από τη χώρα και καταλήγουν στον… φορολογικό παράδεισο της Ολλανδίας.

Πρόκειται ενδεχομένως για την πρώτη μοντέρνα επανάσταση της Ιστορίας, καθώς οι εξεγερμένοι δεν ήθελαν απλώς να μην πληρώσουν τους φόρους αλλά ζητούσαν ελευθερία, δημοκρατία και αλλαγή ολόκληρου του οικονομικού συστήματος.

Σχεδόν τρεις αιώνες αργότερα η άρνηση πληρωμής φόρων ως κίνηση πολιτικής ανυπακοής θα μας δώσει και το πρώτο κίνημα «δεν πληρώνω» κατά των διοδίων. Στην Ουαλία του 19ου αιώνα οι λεγόμενοι Ρεμπέκα (ακτιβιστές της εποχής που κυκλοφορούσαν ντυμένοι γυναίκες για να μη γίνονται αντιληπτοί από τις αρχές) συνήθιζαν να επιτίθενται και να καταλαμβάνουν σταθμούς διοδίων. Το οδικό δίκτυο της Ουαλίας ελεγχόταν τότε από καταπιστεύματα, τα οποία επέβαλλαν υψηλό αντίτιμο με το πρόσχημα ότι πραγματοποιούσαν έργα οδοποιίας. Συνήθως ήταν ακόμη μια μορφή έμμεσης φορολογίας που οδηγούσε τους χωρικούς στα όρια της εξαθλίωσης.

Οι εξεγερμένοι Ρεμπέκα, λοιπόν, άρχισαν να καταλαμβάνουν σταθμούς διοδίων και να προσφέρουν δωρεάν διέλευση στους διερχομένους.

Στην πραγματικότητα με τη στάση τους αμφισβητούσαν το σύνολο του άδικου φορολογικού συστήματος με το οποίο πραγματοποιούνταν μια συνεχής αναδιανομή πλούτου από τα κατώτερα προς τα ανώτερα οικονομικά στρώματα.

Ο 20ός αιώνας θα γνωρίσει αρκετές ακόμη μαζικές αρνήσεις πληρωμής φόρων, με χαρακτηριστικότερο ίσως παράδειγμα την έκκληση του Μαχάτμα Γκάντι προς τους υποστηρικτές του να αγνοήσουν τους φοροεισπράκτορες της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.

Πάντως η γνωστότερη απόφαση πολιτών να μην πληρώσουν φόρους τις τελευταίες δεκαετίες μάς έρχεται από το Ηνωμένο Βασίλειο. Το 1990 η Μάργκαρετ Θάτσερ είχε τη φαεινή ιδέα να εισαγάγει έναν αντίστροφα προοδευτικό φόρο, ο συντελεστής του οποίου αυξανόταν για τους φτωχούς και μειωνόταν για τους πλουσίους. Το 30% των Βρετανών αρνήθηκε να πληρώσει αυτό το νεοφιλελεύθερο τερατούργημα και όταν η αστυνομία αποφάσισε να παρέμβει 250.000 άτομα κατέβηκαν στην πλατεία Τραφάλγκαρ του Λονδίνου και συγκρούστηκαν μαζί της.

Λίγους μήνες αργότερα η «βασιλεία» της «σιδηράς κυρίας» τερματιζόταν απότομα και η Θάτσερ αποχωρούσε ταπεινωμένη από τον αριθμό 10 της Ντάουνινγκ Στριτ με δάκρυα στα μάτια.
---
*