Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015

... "Συγγνώμη, πεινάμε" - η νέα φτώχεια ...

*
stavrosx1
***
*
Μην κοιτάς το καμηλό παλτό …

Η κυρία στεκόταν όρθια έξω από έναν μεγάλο φούρνο στην Κηφισιά. Ήταν ντυμένη απλά αλλά καλόγουστα και φαινόταν σαν να περίμενε κάποιον. Προσπερνώντας, την άκουσα να μου ψιθυρίζει: «Συγγνώμη, πεινάμε». Σταμάτησα κατάπληκτη, βέβαιη πως δεν είχα ακούσει καλά. Όμως η κυρία, με χαμηλωμένο βλέμμα, επανέλαβε τη φράση. Μπήκα βιαστικά στον φούρνο, αγόρασα, έκανα ψιλά και, φεύγοντας, της έβαλα στο χέρι ένα μικρό χαρτονόμισμα. Δεν μου πήγε να δώσω κέρμα.

Πρόσεξα το χέρι. Ήταν περιποιημένο. Το ψιθυριστό «ευχαριστώ» της σχεδόν δεν ακούστηκε. Το συναπάντημά μου μαζί της ήρθε σαν γροθιά που εκτοξεύτηκε στο στομάχι μου. Σίγουρα κάθε φτώχεια είναι οδυνηρή, αλλά η φτώχεια του νεόπτωχου αξιοπρεπούς αστού είναι πιο σκληρή. Δεν έχει μάθει την ένδεια, ζούσε μια καλή ζωή, και ξαφνικά τα έχασε όλα. Ο άλλος, που ζει χρόνια στη φτώχεια, έχει επινοήσει μια ζωή τώρα στρατηγικές και άμυνες τις οποίες ο νεόπτωχος δεν υποψιάζεται καν.

Ξαφνικά ο νους μου πήγε πολλά χρόνια πίσω. Στο τέλος της φοιτητικής μου ζωής όπου σαν εργαζόμενη φοιτήτρια  είχα συνεργαστεί σε μια διαφήμιση και είχα κερδίσει κάποια λεφτά ικανά να μου επιτρέψουν να αγοράσω μεταξύ άλλων κι ένα καμηλό παλτό. Τη χρονιά εκείνη ο πατέρας είχε μια ατυχία και λίγο αργότερα όλη η οικογένεια βρέθηκε μέσα σε μία οικονομική δυσπραγία με αποτέλεσμα να πρέπει πάραυτα να κερδίσω τα προς το ζειν. Όχι μόνο για μένα αλλά και για να βοηθήσω κάπως και τους δικούς μου. Πέρασα δύσκολα εκείνο τον χειμώνα κρυώναμε τα βράδια θυμάμαι και συχνά κοιμόμασταν σχεδόν νηστικοί. Χτυπούσα παντού πόρτες για δουλειά. Έκανα τα πάντα για να επιζήσω: μεταφράσεις, μαθήματα, κείμενα, αλληλογραφία, δακτυλογραφήσεις. Θυμάμαι τι ζημιά μου είχε κάνει το καμηλό παλτό. «Μα, τι ανάγκη έχεις εσύ;» ο ένας, «Α, θα παίρνεις ακριβά!» ο άλλος, 
«για να φοράς καμηλό παλτό δεν έχεις ανάγκη εσύ από δουλειά» ο πάρα πέρα.

Μέχρι που το χειμώνα εκείνο τρίφτηκε το παλτό, πάλιωσε από τα πολλά τα πήγαινε έλα, κι ησύχασα! Μαζί με όσα ξεπουλήσαμε τότε -χαλιά, σερβίτσια, κοσμήματα- έφυγε κι αυτό! Λες κι ήταν κατάρα επάνω μου. Στην επόμενη συνέντευξη έσκασα μύτη με το φοιτητικό μου ημίπαλτο. Μια βδομάδα αργότερα έπιασα την πρώτη μου δουλειά. Επιλέχθηκαν 12 ανάμεσα σε 120. Πριν ίσως και να έφταιγε το καμηλό παλτό!

Προσέξτε, λοιπόν:

- Η νέα φτώχεια φοράει συχνά … «καμηλό παλτό». Και ξεγελάει. Αφήστε που κρύβεται γιατί ντρέπεται - δεν έχει το θάρρος της ανάγκης της.

Αναζητήστε την εκεί που δεν την περιμένετε.

Δεν ζητιανεύει στις γωνίες, ούτε επαιτεί φανερά. Ψάχνοντας όμως εύκολα θα μάθετε για την οικογένεια του απολυμένου πενηντάρη πρώην στελέχους που στερείται, που κρυώνει γιατί δεν μπορεί να πληρώσει θέρμανση, που δεν έχει για το χαράτσι και κινδυνεύει να μείνει χωρίς ρεύμα.

Κι αν μπορείτε, βοηθήστε.

Διακριτικά
---
---
*

Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2015

... περί δημοσίων υπαλλήλων σκέψεις ...

*
stavrosx1
***
*

Είναι η πηγή του κακού
οι δημόσιοι υπάλληλοι;


Γράφει η Φένια Ρουγκούνη*

Υπάρχει πράγματι μεγάλη διαφορά ανάμεσα στον ιδιωτικό και το δημόσιο υπάλληλο στη χώρα μας; Όντως ο ιδιωτικός τομέας σφύζει από εργατικότητα, αξιοκρατία και πνεύμα καινοτομίας; Και από την άλλη, ο δημόσιος υπάλληλος είναι στ’ αλήθεια ένα πλάσμα ελλειμματικό, που κάθεται νωχελικά στην πολυθρόνα της απάθειας, και απολαμβάνει μακαρίως τον φραπέ του;

Τα χρόνια της κρίσης άνθησε μια πρωτόγνωρη πολεμική με στόχο το δημόσιο υπάλληλο. Είναι τεμπέλης, βολεμένος, οπισθοδρομικός, ιδιοτελής. Δεν σκέπτεται, δεν παράγει, δεν αξιολογείται, δεν τιμωρείται. Απλώς μισθοδοτείται.

Η πάλαι ποτέ Τρόικα, τώρα Κουαρτέτο, του χρόνου πιθανόν Κουιντέτο, υπήρξε μέγας παίκτης στην πολεμική κατά των δημοσίων υπαλλήλων. Πίεζε ασφυκτικά για απολύσεις, στοχεύοντας να σπάσει το ταμπού της μονιμότητας και να τρυπήσει την ασπίδα της ασφάλειας που το δημόσιο προσφέρει ως δώρο εκλεκτό. Ωστόσο, στις τακτικές της επισκέψεις όλα αυτά τα χρόνια, έστελνε ανελλιπώς τα τεχνικά κλιμάκιά της να συνεργάζονται στενά με δημοσίους υπαλλήλους. Αυτοί οι υπάλληλοι τους έδιναν στοιχεία, αυτοί κατέθεταν προτάσεις, αυτοί παρείχαν υλικό για διαβούλευση. Το πώς κατέληγαν εν τέλει οι διαπραγματεύσεις ήταν υπόθεση πολιτική, η ευθύνη για τα μέτρα ήταν των ηγετών, η επεξεργασία όμως των θεμάτων, τα σενάρια των συνεπειών της μιας ή της άλλης επιλογής, οι εναλλακτικές που δίνονταν, ήταν όλα προϊόν δουλειάς δημοσίων υπαλλήλων. Προφανώς λοιπόν, ορισμένοι υπάλληλοι είχαν ικανότητες και προσόντα. Και σκέπτονταν και δούλευαν και παρήγαν. Δεν πάλλονταν από ενθουσιασμό για τη συνεργασία που είχαν με τους δανειστές, αλλά έστω και απρόθυμα, τη δουλειά τους την παρείχαν αποτελεσματικά, κατά το λόγο της αρμοδιότητάς του ο καθείς, όπως επέβαλε η ανάγκη των καιρών και οι εντολές που λάμβαναν από την ηγεσία.

Ας ξεχάσουμε λίγο τα της Τρόικας και ας δούμε τη δική μας μικρή καθημερινότητα. Όλοι μας έχουμε συναλλαγές με το δημόσιο. Από τη δική μου δεξαμενή, μπορώ εύκολα να ανασύρω μια νυχτερινή κλήση στο ΕΚΑΒ, μια εφημερία σ’ ένα δημόσιο νοσοκομείο, ένα πιστοποιητικό από τα ΚΕΠ, μια φοίτηση σε δημόσιο σχολείο, ένα σεμινάριο στο δήμο, ένα πιστοποιητικό από την Εφορία. Ούτε αδιαφορία έχω να αναφέρω, ούτε ανικανότητα. Κάποιες φορές έχω αγανακτήσει, είναι αλήθεια. Σε πολλές περιπτώσεις, αντίθετα, έχω αισθανθεί ευγνωμοσύνη. Βελτιώσεις μπορώ να σκεφτώ πολλές, δομικές αδυναμίες του συστήματος μπορώ να επισημάνω επίσης, αλλά να θεωρήσω το δημόσιο υπάλληλο εξοβελιστέο, φορέα κάθε ανικανότητας και κακοδιοίκησης, θα το αρνηθώ.

Το «τραγικό ψεγάδι» των δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα είναι, πιστεύω, το κλαδικό μικροσυμφέρον, ο συντεχνιακός εγωκεντρισμός. Κάθε ομάδα εργαζομένων στο δημόσιο, που συγκροτείται ως ομάδα βάσει κάποιων κοινών χαρακτηριστικών, φροντίζει να κατακτήσει κάποια προνόμια. Αδιαφορεί αν τα δικά της προνόμια επεκταθούν και σε άλλες ομάδες ομοειδείς, όπως θα υπαγόρευε η κοινή λογική, αν βεβαίως υπήρχαν και οι πόροι. Αδιαφορεί επίσης αν τα δικά της προνόμια βλάπτουν στο μακρύ χρόνο, τους συμπολίτες της. Για παράδειγμα, αν μπορεί ένα υπουργείο να προσφέρει ένα οριζόντιο επίδομα σε όλους τους υπαλλήλους του, από κλητήρες μέχρι γενικούς διευθυντές, αδιαφορεί αν το διπλανό υπουργείο δεν απολαμβάνει το ίδιο προνόμιο. Μα και τα δύο δεν είναι υπουργεία της ίδιας χώρας; Η απάντηση φυσικότατα θα είναι «ασφαλώς όχι, εμείς εδώ είμαστε ξεχωριστοί». Σε κάθε διοικητική δομή στο δημόσιο χώρο έχει καλλιεργηθεί η μοιραία φαντασίωση ότι αυτή αποτελεί κάτι το εξαιρετικό. Για παράδειγμα, οι του υπουργείου Οικονομικών μοιάζει να φαντασιώνονται ότι είναι όλοι θησαυροφύλακες, οι του υπουργείου Παιδείας ότι είναι όλοι μεταρρυθμιστές, οι του υπουργείου Πολιτισμού ότι είναι όλοι διανοούμενοι. Και ως εξαιρετικοί που είναι δεν μπορεί να υπαχθούν σε καμιά ευρύτερη συλλογικότητα που να θεωρεί όλα τα υπουργεία ισοδύναμες κρατικές δομές και να τα υπαγάγει σε γενικές ρυθμίσεις, εκτός βεβαίως από τις περιπτώσεις που κάποιες ιδιαιτερότητες για θέματα ασφάλειας ή άμυνας επιβάλλουν διαφοροποιήσεις.

Η κουλτούρα αυτή, «εμείς μοιραίοι, ωραίοι και εκλεκτοί, οι άλλοι ταπεινοί και μέτριοι», είναι η μεγάλη παθολογία που γεννήθηκε από τον συνδικαλισμό της Μεταπολίτευσης, τον εναγκαλισμό των δημοσίων υπαλλήλων με τους συνδικαλιστές και τον λαϊκισμό των Ελλήνων πολιτικών. Όποιοι είχαν το πιο δυναμικό συνδικαλιστικό σωματείο από τη μια, δηλαδή το πιο ευέλικτα ελισσόμενο, και τον καλύτερο υπουργό από την άλλη, δηλαδή τον πιο ενδοτικό στις απαιτήσεις και τον πιο γενναιόδωρο με το κρατικό χρήμα, πετύχαιναν τα μέγιστα. Οπότε όλοι οι υπόλοιποι έτρεχαν κάθιδροι πίσω από τους δυναμικούς διεκδικητές επιδομάτων και προνομίων, για να εξασφαλίσουν κι αυτοί με τη σειρά τους ό,τι οι ηγεσίες είχαν ευχαρίστηση. Ερωτήματα του τύπου «αντέχει ο κρατικός προϋπολογισμός τέτοιες δαπάνες;» ή «μέχρι πότε υπάρχουν αποθέματα για έξτρα παροχές;» δεν ετίθεντο διότι, πέραν του συντεχνιακού εγωκεντρισμού, μέχρι να έρθει η Τρόικα κανείς δεν ήξερε πόσους δημοσίους υπαλλήλους πληρώνει αυτή η χώρα. Αυτό το μάθαμε λόγω της Τρόικας, όπως επίσης και λόγω της Τρόικας απέκτησε η χώρα την Ενιαία Αρχή Πληρωμών, ως οργανική μονάδα του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, και έτσι έχουμε πλέον μια κεντρική μονάδα παρακολούθησης της μισθοδοσίας των δημοσίων υπαλλήλων.

Αυτή η παθολογία είναι η πηγή της κακοδιοίκησης στο δημόσιο τομέα. Δεν θεραπεύεται με απολύσεις, διότι δεν είναι ποσοτική η ασθένεια, είναι ποιοτική. Ακόμη και αν απολυθούν οι μισοί, κάποιοι θα μείνουν. Όλοι όσοι μείνουν και όλοι όσοι έρθουν το ίδιο έργο θα αναπαράγουν εις το διηνεκές, αν δεν αποφασίσει η κεντρική εξουσία και οι κοινωνικοί εταίροι να εξορθολογήσουν το δημόσιο με τομές, αφού πρωτίστως γίνει αποδεκτό απ΄ όλους ότι μεταρρύθμιση δεν γίνεται με παροχές και κολακείες αλλά με αξιολογήσεις και ελεγκτικούς μηχανισμούς.

Μια άλλη κηλίδα στην εικόνα των δημοσίων υπαλλήλων είναι ο ρουσφετολογικός τρόπος πρόσληψης. Πικρή αλήθεια που αφορά πολλούς. Σας προτρέπω, ωστόσο, να κοιτάξετε επιμελώς οργανογράμματα ιδιωτικών εταιρειών και ιδρυμάτων. Πολλά κοινά επίθετα κοσμούν τους καταλόγους. Και αν έχετε και εμπειρία εργασίας σε φορέα ιδιωτικό, διαπιστώνετε εύκολα διασυνδέσεις οικογενειακές ή φιλικές στη δεξαμενή εργαζομένων. Ο προϊστάμενος είναι γιος του οδηγού του αφεντικού, η λογίστρια αδελφή του καφετζή, η γραμματέας κόρη του κουμπάρου της λογίστριας, ο πληροφορικάριος ανιψιός της αγαπημένης του προϊστάμενου. Η Ελλάδα δεν έχει ακόμη περάσει στη νεωτερικότητα. Την κυβερνούν τα σόγια, οι κουμπαριές και τα καπετανάτα. Δημόσιο ή ιδιωτικό, μικρή σημασία έχει. Στο δημόσιο, απλώς το ρόλο του κουμπάρου τον παίζει ο βουλευτής, ο οποίος άνετα παίζει και τον κουμπάρο. Δεν έχει πρόβλημα.

Αφού λοιπόν το τοπίο της κρατικής εξουσίας είναι πρωτόγονο και ο σχεδιασμός αλυσιτελής, η χώρα πορεύεται στον εικοστό πρώτο αιώνα με όρους δέκατου ένατου και επιβιώνει ακόμα χάρη στη φιλοτιμία κάποιων ηρωικά ανθεκτικών Ελλήνων, όσων Ελλήνων δουλεύουν γιατί έχουν αίσθημα ευθύνης, όσων Ελλήνων πληρώνουν τα χρέη τους γιατί έχουν αίσθημα καθήκοντος, όσων Ελλήνων τολμούν να μη μετράνε το ανάστημά τους με φιλοδωρήματα.

* Η Φένια Ρουγκούνη έχει σπουδάσει αγγλική λογοτεχνία, νομικά και μάνατζμεντ. Σήμερα εργάζεται στο Συνήγορο του Πολίτη.
---
*

Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2015

... Ελλάδα 2015 - "Η Ανισότητα Σκοτώνει" ...

*
stavrosx1
***
*
Ποινικοποίηση της φτώχειας:
εκεί που οι «αβράκωτοι» της Γαλλίας
συναντούν τον καστανά
της Θεσσαλονίκης


Πριν από πέντε χρόνια, στις 17 Δεκεμβρίου 2010, η αστυνομία θα προχωρούσε σε κατάσχεση της πραμάτειας ενός φτωχού μικροπωλητή στην Τυνησία, με το αιτιολογικό της παρανομίας. Λίγο αργότερα, ο Μοχάμεντ Μπουαζίζι θα αυτοπυρπολούνταν, διαμαρτυρόμενος, πυροδοτώντας το φιτίλι της Αραβικής Άνοιξης. 

Της Δέσποινας Παπαγεωργίου
Πέντε χρόνια μετά, στις 11 Δεκεμβρίου 2015, στην απέναντι όχθη της Μεσογείου, θα συλλαμβάνονταν καστανάς, και, με την ίδια κατηγορία, θα κατασχόταν η πραμάτειά του. Ευτυχώς, ο τελευταίος δεν θα αυτοπυρπολούνταν, όμως η περιπέτειά του θα επιβεβαίωνε ότι υπάρχουν ακόμα οι συνθήκες που καταδίκασαν, πριν από δυο ολόκληρους αιώνες (το 1815), σε πέντε χρόνια κάτεργα έναν πεινασμένο άντρα γιατί είχε κλέψει μια φραντζόλα ψωμί, τον Γιάννη Αγιάννη
Γιατί η σύγχρονη πραγματικότητα καθημερινά επιβεβαιώνει τον άνθρωπο πίσω από το σύνθημα «Είμαστε το 99%», ειδικό στη μελέτη των ανισοτήτων Τομά Πικετί, ο οποίος συμπεραίνει («Το Κεφάλαιο τον 21ο Αιώνα») ότι, από ορισμένες απόψεις, η ανισότητα σήμερα είναι μεγαλύτερη από εκείνη του 19ου αιώνα (οπότε συγγράφτηκαν και οι «Άθλιοι»).
Παρόλο που ο Αγιάννης «έζησε» αφού είχε ανατραπεί με τη Γαλλική Επανάσταση το καθεστώς απόλυτης μοναρχίας του Λουδοβίκου ΙΔ΄, οι τεράστιες ανισότητες στις οποίες στηριζόταν το καθεστώς αυτό δεν είχαν ακόμα εκλείψει. Υπενθυμίζουμε ότι στην προεπαναστατική Γαλλία, το προνομιούχο 2% του πληθυσμού (ευγενείς και κλήρος) κατείχε τη μερίδα του λέοντος σε γη και πλούτο, και κυβερνούσε τον τόπο. Το 20% του προϋπολογισμού δινόταν για να συντηρηθούν τα λούσα των Βερσαλλιών, ενώ το 98% του πληθυσμού (η Τρίτη Τάξη, οι «αβράκωτοι») βίωνε την εξαθλίωση. Η συνέχεια είναι γνωστή: ο Λουδοβίκος ΙΣΤ’, η σύζυγός του, Μαρία Αντουανέτα, και δεκάδες χιλιάδες άλλοι προνομιούχοι οδηγήθηκαν στη γκιλοτίνα.
Μεταπηδώντας, χωροχρονικά, στην Ελλάδα του σήμερα, υπενθυμίζουμε ενδεικτικά για την διευρυνόμενη ανισότητα, ότι την ώρα που η Έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής (25/9/2014) συμπέραινε ότι 6.300.000 Έλληνες πολίτες βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας ή απειλούνται από αυτή, η έκθεση της Wealth-X κατέγραφε εκτίναξη του αριθμού των πολύ πλούσιων στην Ελλάδα (565 το 2014 από 505 το 2013) και ετήσια αύξηση της περιουσίας τους κατά 16,7%…
Είναι, λοιπόν, αποτέλεσμα της διευρυνόμενης φτωχοποίησης, που οι σύγχρονοι Αγιάννηδες εξωθούνται κάποτε στην παρανομία για να επιβιώσουν.
Ο καστανάς, ισχυρίζονται κάποιοι, έπρεπε να συλληφθεί γιατί ο νόμος δεν κάνει διακρίσεις. Είναι, όμως, έτσι; Ένα απλό παράδειγμα: συνολικά οι οφειλές των καναλιών προς το Δημόσιο για το τέλος χρήσης των τηλεοπτικών συχνοτήτων έφθανε, τον Απρίλιο του 2015 (όπως ανακοίνωνε ο υπουργός Επικρατείας Νίκος Παππάς αναρτώντας τα στοιχεία στη ΔΙΑΥΓΕΙΑ) το ποσό των 24.150.633,93 ευρώ για τα έτη 2011-2014. Πήγε ποτέ η αστυνομία, συνοδεία γερανού, να κατάσχει την υλικοτεχνική τους υποδομή, όπως έσπευσε να κάνει με τηφουφού του καστανά;
Παρομοίως, είναι (λογικά) παράνομο να μην κόβεται απόδειξη για μια τυρόπιτα, αλλά η πρακτική του «tax ruling» που επιτρέπει σε μια επιχείρηση να ρωτήσει εκ των προτέρων ποιας φορολογικής μεταχείρισης θα τύχει από τις αρχές της χώρας και να λάβει σχετικές νομικές εγγυήσεις, πρακτική στην οποία βασίστηκαν οι μυστικές φορολογικές συμφωνίες πολυεθνικών κολοσσών με αρχές του Λουξεμβούργου μέσω των οποίων φέρονται να φορολογήθηκαν σε πολύ μικρή κλίμακα (υπόθεση LuxLeaks) είναι νομότυπη! 
Και, τελικά, σε ποιον νόμο καλείται ο πολίτης να υπακούσει;
Ο Μοντεσκιέ, στο «Πνεύμα των Νόμων» προέβλεπε εθελούσια υποταγή του πολίτη στους νόμους που ο ίδιος θεσπίζει, ενώ ο Ρουσσώ έγραφε ότι η ελευθερία είναι «η υποταγή στον νόμο που υπαγορεύουμε στον εαυτό μας», εφόσον όμως «οι νόμοι είναι πράξεις της γενικής βούλησης», με πυξίδα το δημόσιο και όχι το ιδιοτελές συμφέρον.
Διεθνώς, όμως, σήμερα, η τάση είναι οι νόμοι να συγγράφονται από υπερεθνικά σχήματα (π.χ. Κομισιόν, χρηματοπιστωτικά ιδρυματα, λομπίστες) που ούτε λογοδοτούν στους πολίτες ούτε ελέγχονται από αυτούς.
Και ποιον μπορεί να εξυπηρετούν οι νόμοι παρεκτός τον νομοθέτη τους;
Ποιον εξυπηρετεί, για παράδειγμα, η επικείμενη Συμφωνία Ελευθέρου Εμπορίου μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ (TTIP), στην οποία, μεταξύ άλλων, υπάρχει η πρόβλεψη οι εταιρείες να μπορούν να μηνύουν κράτη όταν θεωρούν ότι θίγεται το συμφέρον τους, λειτουργώντας επί της ουσίας ως νόμος ανώτερος από τους εθνικούς;
Στην Ελλάδα, μάλιστα, ελέω Μνημονίου, νομοθετεί και τύποις πλέον η υπερεθνική ελίτ -αντί για το Κοινοβούλιο- όπως αυτή εκπροσωπείται από το κουαρτέτο. Και οι πολίτες καλούνται να υπακούσουν στους νόμους που διαμορφώνονται ερήμην τους.
Συνεπώς, η έννοια του νόμου έχει διαφοροποιηθεί σε μια εποχή τεράστιου ελλείμματος δικαιοσύνης και δημοκρατίας. Κάπου, λοιπόν, σε αυτό το σημείο, κι εκεί όπου ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ λέγοντας «η φονικότερη μορφή βίας είναι η φτώχεια» συγκλίνει με τον οικονομολόγο Πολ Κρούγκμαν, που υποστηρίζει ότι «[Η] Ανισότητα Σκοτώνει» βρίσκεται ο χώρος δικαίωσης του καστανά της Θεσσαλονίκης και των απανταχού φτωχοδιαβόλων.
---
---
*

Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2015

... όλα της συμβίωσης δύσκολα ...

*
Διαφορές γάμου - συμφώνου συμβίωσης


Γράφει ο Βασίλης Σωτηρόπουλος

1. STATUS. Ο γάμος αποτελεί θεσμό με πλούσιες πολιτισμικές και ιστορικές ρίζες, με τεράστια βαρύτητα ως προς την κοινωνική θέση του έγγαμου ατόμου, αλλά και με δυνατότητα σύναψής του με ιερολογία από διάφορα θρησκευτικά δόγματα. ΑΝΤΙΘΕΤΑ το σύμφωνο συμβίωσης αποτελεί έναν εναλλακτικό θεσμό οικογενειακού δικαίου που μετρά μόνο λίγα χρόνια σε διάφορες χώρες του κόσμου, χωρίς να παρουσιάζει το ίδιο ιστορικό και κοινωνικό κύρος με τον θεσμό του γάμου. Επομένως, από άποψη κοινωνική και πολιτισμική πρόκειται για εντελώς διαφορετικούς θεσμούς.


2. ΤΡΟΠΟΣ ΣΥΝΑΨΗΣ: Ενώ ο γάμος συνάπτεται με προφορική δήλωση ενώπιον δημάρχου με την παρουσία δύο μαρτύρων, κατόπιν άδειας του δημάρχου και μετά την γνωστοποίηση του με αγγελία (ή με ιερολογία), το σύμφωνο συνάπτεται με συμβολαιογραφική πράξη που για να ισχύει πρέπει να καταχωρηθεί στο ληξιαρχείο.

3. ΠΟΙΟΙ ΣΥΝΑΠΤΟΥΝ: Ενώ γάμο συνάπτει και άτομο που δεν έχει πλήρη δικαιοπρακτική ικανότητα (υπό προϋποθέσεις), για τη σύναψη συμφώνου συμβίωσης απαιτείται ΠΛΗΡΗΣ δικαιοπρακτική ικανότητα. Άρα αν κάποιος έχει κηρυχθεί σε δικαστική συμπαράσταση δεν μπορεί να συνάψει σύμφωνο ούτε με την συναίνεση του δικαστικού συμπαραστάτη του, ενώ μπορεί να συνάψει γάμο.

4. ΑΓΩΓΗ ΑΚΥΡΩΣΗΣ: Ενώ ο εισαγγελέας μπορεί να ακυρώσει με αγωγή του γάμο για συγκεκριμένους λόγους που προβλέπονται στο νόμο, το σύμφωνο συμβίωσης θα μπορεί να το προσβάλλει "αν αντίκειται στη δημόσια τάξη", ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

5. ΕΠΩΝΥΜΟ: Ενώ στον γάμο οι σύζυγοι μπορούν να προσθέτουν ληξιαρχικά στο επώνυμό τους το επώνυμο του συζύγου, στο σύμφωνο συμβίωσης το επώνυμο δεν μεταβάλλεται νομικά, αλλά μπορεί κάθε μέρος να χρησιμοποιεί "κοινωνικά" (δηλαδή άτυπα) το επώνυμο του συντρόφου.

6. ΛΥΣΗ: Ενώ ο γάμος λύεται με αμετάκλητη δικαστική απόφαση, το σύμφωνο λύεται με συμβολαιογραφική πράξη.

7. ΓΟΝΙΚΗ ΜΕΡΙΜΝΑ: Ενώ ο γάμος προβλέπει τεκμήριο πατρότητας (=ο πατέρας ασκεί την γονική μέριμνα του παιδιού που θα γεννηθεί κατά την διάρκεια του γάμου), το σύμφωνο συμβίωσης προβλέπει το ίδιο τεκμήριο, αλλά χωρίς να λαμβάνει υπόψη ότι το πεδίο εφαρμογής προβλέπει και τη σύναψή του από ομόφυλα ζευγάρια, χωρίς να αναγνωρίζονται δικαιώματα γονικής μέριμνας ή επιμέλειας.

8. ΤΕΚΝΟΘΕΣΙΑ: Ενώ σύζυγοι έχουν δικαίωμα από κοινού τεκνοθεσίας, για το σύμφωνο συμβίωσης αυτό δεν προβλέπεται ρητά, αλλά μπορεί να υποστηριχθεί ότι εφαρμόζεται κατ΄αναλογία αυτή η διάταξη μαζί με τις άλλες διατάξεις που ισχύουν αναλογικά και διέπουν τις σχέσεις συζύγων.

9. ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ: Ενώ για τους συζύγους ισχύουν ευνοϊκές διατάξεις φορολογικού δικαίου, για τα μέρη του συμφώνου συμβίωσης δεν προβλέπονται τέτοιες διατάξεις, ούτε και στο κατατεθέν νομοσχέδιο (που περιορίζεται στις κοινωνικοασφαλιστικές διατάξεις καθώς και στις διατάξεις του εργατικού δικαίου). Η νομοθετική εξουσιοδότηση στον Υπουργό Εργασίας για πρόταση π.δ. που θα επεκτείνει τις διατάξεις που ισχύουν "σε άλλους νόμους" για τους συζύγους αφορά μόνο τα εργασιακά και τα κοινωνικοασφαλιστικά και όχι τα φορολογικά ζητήματα.
---
---
*

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2015

... Capsula Mundi - μια καλή ιδέα αντί του "τίποτα" ...

*
stavrosx1
***
*

Εσύ, τι θέλεις να γίνεις όταν πεθάνεις;



Γράφει η Νίκη Λυμπεράκη

Ενθουσιασμό. Μακάβριο θα πεις, αλλά όπως και να χει, ενθουσιασμό. Αυτό ένιωσα όταν πριν από λίγους μήνες το μάτι μου έπεσε τυχαία σε μια φευγάτη ιδέα Ιταλών designer. Το project τους λέγεται Capsula Mundi κι η ιδέα τους είναι απλή στη σύλληψη, απολύτως γήινη και κάπως παρηγορητική μπροστά στον φόβο του τίποτε που, για κάποιους από εμάς, είναι ταυτόσημο με τον θάνατο. Το σώμα, λένε, μετά το θάνατο, τοποθετείται σε εμβρυική στάση σε έναν σάκο και κατά την αποσύνθεσή του λειτουργεί σαν λίπασμα για ένα δέντρο. Και κάπως έτσι, αντί για απέραντα νεκροταφεία με ταφόπλακες, έχεις ένα δάσος και μαζί του την παρηγοριά μιας στοιχειώδους μεταθανάτιας ύπαρξης ως συστατικού ζωής, για εκείνους που μένουν πίσω να θρηνούν, να νοσταλγούν και να θυμούνται.

Αυτή η προοπτική σκαρφάλωσε αυτόματα στην κορυφή των μακάβριων προτιμήσεών μου, σε μια λίστα στην οποία ούτως ή άλλως η επιλογή της ταφής επιμένει να καταλαμβάνει την τελευταία θέση.

Η ιδέα των Ιαλών σχεδιαστών παραμένει βεβαίως ανεφάρμοστη, καθώς προσκρούει στην κείμενη νομοθεσία στη γειτονική χώρα (κι άλλωστε δεν έχω ιδέα αν θα μπορούσε να εφαρμοστεί για υγειονομικούς λόγους κι αυτό είναι ένα όριο, το μόνο ίσως, που πρέπει να γίνεται απολύτως σεβαστό). Σε κάθε περίπτωση, για τη χώρα τη δική μας, ούτε λόγος! Εδώ ακόμη συζητάμε για τα αποτεφρωτήρια, με την πολιτεία, πολύ βολικά, να πετά το μπαλάκι στους δήμους και τον κόσμο που κάνει αυτή την επιλογή να απολαμβάνει ένα (μετά)τελευταίο ταξίδι στη γειτονική Βουλγαρία πριν γίνει στάχτη.

Το θέμα, προφανώς δεν είναι η συγκεκριμένη ιδέα. Αυτή είναι απλώς η αφετηρία ενός γενικότερου προβληματισμού.

Περνάμε τη μισή μας ζωή με το ερώτημα «τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;» και δεν βρίσκεται κανείς να σου αναγνωρίσει το δικαίωμα να απαντήσεις στο ερώτημα «τι θέλεις να γίνεις όταν πεθάνεις;».

Υπάρχουν τουλάχιστον δύο «γιατί», εν προκειμένω. Το ρητορικό «γιατί πρέπει κάποιος να κάνει κουμάντο στο πως θα καταλήξει το κουφάρι μου» είναι το πρώτο. Κι είναι ρητορικό, γιατί η απάντηση έρχεται αβίαστα, αρκεί να στρέψει κανείς το βλέμμα σε όποια εκκλησία βρεθεί στο διάβα του και δίπλα στο σταυρό να βάλει νοερά μια κάλπη. Δεν βλέπετε τι συμβαίνει με τα αποτεφρωτήρια; Ο νομοθέτης εκχωρεί την άδεια στους Δήμους. Όμως πόσοι δήμαρχοι θα τα βάλουν με την εκκλησία; Μόνο ο Μπουτάρης τόλμησε και έκανε το πρώτο βήμα για τη δημιουργία εγκατάστασης στη Θεσσαλονίκη.

Το δεύτερο «γιατί» όμως, είναι υπαρξιακό. Κι οι υπαρξιακές αναζητήσεις απ' τη φύση τους έχουν το βασανιστικό κακό να αφίστανται των γήινων. Αδυνατεί, λοιπόν, ο νους μου να επεξεργαστεί βάσει ποιας εξουσίας αποφασίζει κανείς για τη δική μου σχέση με την αιωνιότητα ή την ανυπαρξία. Στο κάτω κάτω, αν υπάρχει ένα στοιχείο αναντίρρητης κυριότητας του καθενός μας, απ τη μήτρα ως τον τάφο, αυτό είναι το σώμα μας. Και στο τέλος του ταξιδιού μας, το κουφάρι μας.
---
*

Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2015

... "... οι πρόσφυγες ήταν μια κάποια λύσις ..." ...

*
Λιάνα Κανέλλη
***
*

Τα ειδωμένα της Ειδομένης

Τα φετινά Χριστούγεννα που για την αγορά κρατάνε σαράντα μέρες τουλάχιστον, έχουν χρώμα πορτοκαλί. Αυτό των σωσιβίων των πνιγμένων και μισοσωσμένων προσφύγων που κατασκευάζουν με τα κορμιά τους τη γέφυρα της απελπισίας στο Αιγαίο και τα παραγεφύρια των απελπισμένων ως λέρα στην Καρχηδόνα. Στα χριστουγεννιάτικα δέντρα κρεμιούνται μπάλες που λίγο να το λέει η καρδιά σου, φανερώνουν τις νύχτες σαν τύψεις τα πρόσωπα των εκτελεσμένων, των σφαγμένων, των πυροβολημένων από τη Ράκα ως το Μπατακλάν.

Στη φάτνη που φέτος έχει τη μορφή στρατιωτικού τολλ, οι μάγοι με τα δώρα ακολουθώντας το αστέρι των πετρελαίων κουβαλάνε και ξαμολάνε βόμβες γαλλικές, αγγλικές, ρώσικες, αμερικανικές και το λιβάνι έχει τη μυρωδιά της καμένης σάρκας ακουμπισμένης στο στουπί των θηριωδών μονοπωλιακών ενεργειακών συμφερόντων. Οπου επαγγελματίας Αγιοβασίλης με την αιμάτινη στολή και δυο άγγελοι παραστάτες, πάνοπλοι μαυροντυμένοι κουκουλοφόροι έτοιμοι να ράνουν με σπρέι πιπεριού και αύρες παγωμένου νερού όσες καλοσύνες, αγαθότητες κι ανεμελιές ξεφύγουν σε περίπατο με τη μορφή ανθρώπου, πελάτη, καταναλωτή...

Το φετινό πνεύμα των Χριστουγέννων περιφέρεται με ψαλμωδίες καταστολής, νομιμοποιημένα κατά περίσταση τάγματα ασφαλείας που ακριβοπληρώνονται με το χρυσό νόμισμα της συναίνεσης.

Αυτό το Δεκέμβρη στη γειτονιά μας ο πολιτισμός κι ο πανικός συμψηφίζονται σε συσκευασία ζαχαρωμένου τρόμου. Εορταστικό χρονικό προαναγγελθέντος πολέμου με αναμμένο το φιτίλι που εύκολα μπορεί να περιδέσει τη Γη.

Στην Ειδομένη είναι όλα ειδωμένα από πριν. Το πρόβλημα θα λυθεί με τους μισούς πρόσφυγες να θέλουν να φάνε τους άλλους μισούς ανάμεσα σ' Ελληνες και Σκοπιανούς αστυνομικούς με ευρωπαϊκούς επενδυτές και Σένγκεν διακριτικά. Εδώ θα δεις πώς η χώρα μας έχει προϋπολογιστεί και σχεδιαστεί να μετατραπεί σε πνιγηρή «ουδέτερη ζώνη» (buffer zone), όπου θα δοκιμάζονται σε πραγματικές συνθήκες οι μεταλλάξεις του αστικού ευρωπαϊκού ιδεώδους.

Δεν θ' αργήσει η στιγμή που κάποιος ΝΑΤΟικός ή Βρυξελλιώτης αξιωματούχος θα αναφωνήσει, μερικοί ήδη το κάνουν, «αυτοί οι πρόσφυγες ήταν μια κάποια λύσις και οι στρατοί μας επιτέλους θα διαβούν». Η αριστερή ουρά του ευρωΝΑΤΟικού φιδιού μπαίνει μόνη της στο στόμα της οχιάς, πασπαλίζοντας με μεγαλοστομίες επικοινωνιακού συροβόρου όφεως την επιθυμία της να παραμείνει στη λέσχη των μεγάλων έστω και ως λακές του ευρώ με τίμημα τα κεφάλια μας.

Την ώρα που συζητιέται και ψηφίζεται ο θανατηφόρος για την πλειονότητα του λαού φετινός προϋπολογισμός, ουδείς εκ των Συριζαίων αναρωτιέται σε ποιον Καιάδα πέταξε τους αγώνες πολλών απ' τους ανθρώπους του που τους βλέπεις ν' ανέβουν στο βήμα σα σε ικρίωμα, έτοιμοι να καταθέσουν μαζί με τη δήλωση του περιουσιολογίου και τ' αγωνιστικά τους παράσημα. Ετσι φέτος καλά Χριστούγεννα θα κάνουν μόνον οι θαμώνες των λεσχών του κάθε λογής οπορτουνισμού, εκεί που την γκανιότα την εισπράττουν πάντα τα συγκυβερνώντα τσιράκια των πλουτοκρατών ιδιοκτητών τους. Εκεί ρίχνονται τα ζάρια, ανοίγουν και κλείνουν τα χαρτιά, γίνονται εκείνες οι μαραθώνιες διαπραγματεύσεις που δε μαθαίνουμε ποτέ, παρά μόνο τη στιγμή που μας εξαργυρώνουν ως μάρκες. Τώρα ίσως είναι η ώρα να αποφασίσουμε επιτέλους ποια Δεκεμβριανά συνιστούν τη μνήμη, την έμπνευση κι όχι την ανάμνηση της χώρας στο εξώφυλλο του απλώς ημερολογιακού νέου έτους.
---
*

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2015

... πως είπαμε ότι λέγεσαι; ...

*
stavrosx1
***
*

Πες μου το επίθετό σου
να σου πω ποιος είσαι!


Έχετε αναρωτηθεί τι μπορεί να σημαίνει το επώνυμο σας
και τι κρύβεται πίσω από αυτό;

Τα περισσότερα ελληνικά επίθετα έχουν μια πολύ ωραία ιστορία να μας αφηγηθούν έχουν μεγάλη ποικιλομορφία και στις καταλήξεις και στην πραγματική σημασία των λέξεων που κρύβονται μέσα σ αυτά.

Με το πέρασμα των χρόνων μετά από πολέμους, προσφυγιά, ανακατατάξεις, νέα σύνορα και νέες πατρίδες οι σημερινές καταλήξεις των επώνυμων μπορούν να μας δώσουν τον τόπο καταγωγής και προέλευσης. Έτσι ας πούμε τα επίθετα που τελειώνουν σε -ιδης είναι συνήθως ποντιακά, τα –ογλου από τους πρόσφυγες από Τουρκία και τα άκη-ακης είναι κρητικά.

Επιπροσθέτως η πραγματική έννοια του επιθέτου μας υποδηλώνει το στίγμα της καταγωγής ή της φυλής – προέλευσης μιας οικογένειας π.χ. ο Υψηλάντης ήταν κάτοικος από την Υψηλή του Πόντου, ο Αϊβαλιώτης από το Αϊβαλί, ο Λημνιός από τη Λήμνο και ο Σταμπουλής ή Σταμπολής έχει καταγωγή από την Πόλη (Ισταμπούλ – Ειστην Πόλη).

Σ’ αυτήν την κατηγορία θα βρούμε επίθετα που προέρχονται από την εποχή που Θράκες, Σαρακατσάνοι, Αρμένιοι και Πέρσες αποτελούσαν ένα κράμα του πλούσιου εθνολογικού μωσαϊκού της Ευρώπης και της Μ. Ασίας. Από τον βυζαντινό φρούραρχο Τορνίκιο προέρχεται το επίθετο Τορνικιδης, από τους Κουπατσάριδες που ήταν βλάχικη ομάδα της Πίνδου το επίθετο Κουπατσάρης, Κουπατσάρας, Κουπασάρης, από τους Χασιώτες δουλοπάροικους στα τούρκικα τσιφλίκια για τους οποίους δυστυχώς δεν σώζονται άλλες πληροφορίες ή μαρτυρίες έχουμε το σημερινό επίθετο Χασιώτης, από τους αγγλοσάξονες Βαράγγους που υπηρετούσαν την αυτοκρατορική φρουρά του βυζαντίου προέρχεται το επίθετο Βαράγκης Βαράγκας.

Τα παραδείγματα είναι πολλά και πάνε πολύ πίσω δείχνοντας μας και τη στενή σχέση των ελλήνων με τους Βούλγαρους, Τούρκους, Αρμένιους και όλους όσους κατά καιρούς έκαναν επιδρομές στα σημερινά εδάφη της Ελλάδας. Άλλωστε πολλά από τα επίθετα είναι σύνθετες τούρκικες λέξεις. Το Καρά που στα τούρκικα είναι το μαύρο είναι το πρώτο συνθετικό από πολλά επώνυμα όπως Καραγιάννης (μαύρος Γιάννης), Καρατζάς (μελαχρινός), Καρακασης (μαύρο φρύδης). Εκτός από τις τουρκικές πολλά από τα επίθετα προέρχονται από λέξεις ιταλικές , λατινικές, περσικές, αραβικές, αρβανίτικες.

Ένα άλλο συνηθισμένο φαινόμενο είναι τα επίθετα να δηλώνουν ποιανού παιδί είσαι, δηλαδή το όνομα των πατεράδων ή των παππούδων, κάτι αρκετά συνηθισμένο στην Κύπρο αλλά και στην Ελλάδα όπως π.χ, Σπύρου, Γεωργίου, Βασιλείου, Αποστόλου κτλ.


Μια άλλη πηγή άντλησης επιθέτου όσο περίεργο και αν μπορεί να ακούγεται είναι τα παρατσούκλια, είτε αυτά έχουν θετικό πρόσημο είτε αρνητικό, είτε είναι χιουμοριστικά είτε πιο σοβαρά. Τα παρατσούκλια καταφέρνουν μέχρι και σήμερα, ειδικά στην επαρχία να αντικαθιστούν το πραγματικό ονοματεπώνυμο. Πολλές φορές οι χωρικοί δεν μπορούν να καταλάβουν ποιον εννοείς γιατί δεν μπορούν να συνδέσουν το όνομα με το πρόσωπο η δεν γνωρίζουν κάν το επίθετο και αδυνατούν να καταλάβουν μέχρι να τους αναφέρεις το παρατσούκλι του ατόμου. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι τα περισσότερα επίθετα δεν είναι παρά εξευγενισμένα παρατσούκλια που μετατράπηκαν σε αξιοπρεπή ονόματα με την πάροδο των χρόνων όπως το Μουστάκα, το Κοντογιώργης, Ρεβίθης, Αγαπητός, Αράπογλου, Φούντας, Κοντός, Κοντού, Ταγκαλάκη Κωφίδης, Καμπουρίδης, Καμπουρακης και πάρα πολλά άλλα.

Τα επίθετα με πρώτο συνθετικό το παπά υποδηλώνουν ότι στην οικογένεια υπήρχε παλαιότερα πρόγονος που ήταν ιερέας. Το επίθετο Χατζής σκέτο η σαν πρώτο συνθετικό το έπαιρναν τιμητικά όσοι είχαν προσκυνήσει στους Αγίους Τόπους. Η λέξη προέρχεται από το αραβικό “χατζ” που σημαίνει «στέκομαι μπροστά σε μια θεότητα σε ιερό μέρος» ή «ταξίδι σε ένα ιερό μέρος».

‘Άλλα επώνυμα που παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και είναι πολλά είναι αυτά που δηλώνουν την συντεχνία, την επαγγελματική κατάρτιση του ατόμου και του πρόγονού του. Μιλάμε κατά κύριο λόγο για επαγγέλματα που έχουν χαθεί, που τα συναντάμε μόνο σε ταινίες και τραγούδια ή έχουν αντικατασταθεί με άλλα είτε ακόμα υπάρχουν αλλά έχουν αλλάξει μορφή.

Σ αυτήν την κατηγορία συναντάμε τον Αραμπά – Αραμπατζή που ήταν ο αμαξάς, ο ταξιτζής μιας άλλης εποχής. Ένα επάγγελμα πολυτραγουδισμένο που πρωταγωνιστεί στις παλιές ελληνικές ταινίες. Ο αραμπάς στην Θεσσαλονίκη στεκότανε στην παραλιακή οδό, στην Αριστοτέλους και στο Βαρδάρη και περίμενε να πάρει τον κόσμο να τον πάει στον προορισμό του.

Ο Καλαϊτζής –Γανωτής ήταν αυτός που έπαιρνε τα σκεύη της νοικοκυράς που την εποχή εκείνη ήταν κυρίως χάλκινα για να τα οξειδώσει. Έκανε το γάνωμα είτε επι τόπου κουβαλώντας τα εργαλεία του μαζί ή μάζευε τα σκεύη τα πήγαινε στο εργαστήριο του και τα επέστρεφε την επόμενη μέρα. Αυτό που έκανε ήταν να περνάει το καλάι (από εκεί το Καλαϊτζής) τα επικασσιτέρωνε δηλαδή για να τα προστατεύσει από την οξείδωση που θα μπορούσε να τα κάνει επικίνδυνα.

Ο Μπασμάτης από την τούρκικη λέξη μπασμά που σημαίνει το βαμβακερό ύφασμα ήταν ο υφασματοπώλης της εποχής.

Ο Πασβάντης η Μεκτσής ήταν ο περιφερόμενος νυχτοφύλακας στις μεγάλες πόλεις. Η δουλειά του ήταν να προσέχει και να προστατεύει τον κόσμο που κυκλοφορούσε έξω τα βράδια και τα σπίτια από διαρρήκτες.


Ο Αλμπάντης ήταν ο πεταλωτής αυτός που έφτιαχνες τα πέταλα των ζώων τα οποία θέλανε αντικατάσταση και φροντίδα κάθε 2 -3 μήνες.

Ο Ταμπάκης ή Ταμβάκης, από την λέξη ταμπάκια που ήταν τα βυρσοδεψία, έκανε μια αρκετά δύσκολη και ανθυγιεινή δουλειά. Επεξεργαζόταν δέρματα των ζώων.

Ο Πορτούρος (Πορτόις) ήταν ο τελάλης, αυτός που του έδιναν χρήματα και έτρεχε στις γειτονίες με σημείο αφετηρίας και άφιξης (συνήθως την κεντρική πλατεία) και διαλαλούσε κάτι πολύ σημαντικό που έπρεπε να ακούσουν όλοι στην περιοχή.

Ο Κασάπης (Κασαπίδης, Κασαπίδου) ήταν ο πλανόδιος κρεοπώλης (από το κασάπης προέρχεται η λέξη χασάπης) ο οποίος είχε μια τάβλα στην οποία κρεμούσε τα κρέατα και τα πήγαινε από γειτονιά σε γειτονιά. Έπρεπε να κουβαλάει λίγα μαζί του να τα πουλήσει γρήγορα για να μην χαλάσουν και να ξαναφορτώνει εμπόρευμα στη διάρκεια μιας μέρας.

Οι Γκαϊτατζήδες ήταν αυτοί που έφτιαχναν και έπαιζαν γκάιντα, συνήθως αυτοί που έχουν αυτό το επίθετο έχουν ρίζες από τη Θράκη που είχε τους καλύτερους γκαϊτατζήδες στην Ελλάδα.

Οι Χαλκιάδες και το επίθετο Χαλκίδης, Χαλκιάς είναι κληρονομιά από τους τεχνίτες του χαλκού που δουλεύανε στην οδό Χαλκέων που προς τιμή τους πήρε και το όνομα της όπως και η εκκλησία η Παναγία των χαλκέων και έτσι σημάδεψαν για πάντα με την παρουσία τους την περιοχή.

Τέλος Δούλγερης (από το νοτιλγκέρ που είναι το μάρμαρο στα τουρκικά) είναι ο μαρμαράς, ο Εμφιετζόγλου ή Εμφιετζής (από το εμφιέ που είναι ο καπνός) ήταν ο καπνοπαραγωγός στα τούρκικα, ο Καζάζης (από το καζάζ που είναι το μετάξι) ήταν αυτός που πουλούσε μεταξωτά και ο Σπετσέρης (από το σπεσιέρι το ιταλικό) ήταν ο φαρμακοποιός. Νομίζω ότι είναι εμφανές επίσης από πού προέρχεται και σε ποιο επάγγελμα αναφέρονται τα επίθετα Μυλωνάς, Ράπτης, Καφετζής, Καζανάς, Τενεκετζής, Βαφέας, Βαφόπουλος, Σιδεράς, Σιδερίδης.

Αυτά είναι μόνο μερικά ενδεικτικά επίθετα και η σημασία τους. Υπάρχουν εκατοντάδες που δεν αναφέρθηκαν και με μια απλή ανάλυση όλα αφηγούνται μια μικρή ιστορία από το παρελθόν του τόπου μας. Εσύ έχεις αναρωτηθεί ποτέ από πού προέρχεται το δικό σου επίθετο; Ξεκίνα να το κάνεις και θα δεις πόσο εύκολο είναι να βρεις την σημασία του και να μάθεις κάτι για την ιστορία της οικογένειας σου από αυτό.
---
πηγή: http://parallaximag.gr/
---
*

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2015

... ΣΥΡΙΖΑ - Η Μεγάλη "αριστερή" ΑΠΑΤΗ !..

*
stavrosx1
***
*

Οι αριστερόχειρες μαχαιρώνουν υπέροχα!

     Μείωσαν μισθούς. Μείωσαν συντάξεις. Φέρνουν προ των πυλών του ξεσπιτώματος εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες με τους πλειστηριασμούς. Βυθίζουν ακόμα πιο βαθιά στα χρέη και στην απόγνωση εκατομμύρια ανθρώπους.

      Ο,τι κάνουν με το τρίτο Μνημόνιο ισοδυναμεί με αγριανθρωπισμό επί τρία, αφού έρχεται να προστεθεί στην ήδη συντελεσθείσα καταστροφή των δυο προηγούμενων Μνημονίων.

     Και τώρα διαπράττουν το έγκλημα των εγκλημάτων!

     Τα όσα μεθοδεύουν στο ασφαλιστικό αποτελούν ένα πρωτοφανές πογκρόμκατά ασφαλισμένων και συνταξιούχων! 

     Οι χτεσινές τους αποφάσεις (που συνιστούν και το «καλό» σενάριο αφού η τρόικα δεν έχει πει ακόμα την τελευταία λέξη της) είναι η ταφόπλακα των ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων ενός ολόκληρου λαού.

      Έχουν πάρει τον μπαλτά και κόβουν σε φέτες ό,τι έχει απομείνει από τους φτωχοποιημένους συνταξιούχους.

     Στερούν από την παρούσα και τις επόμενες γενιές κάθε ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό δικαίωμα μετατρέποντας την σύνταξη σε προνοιακό επίδομα – ψίχουλο.

     Η αλήθεια είναι ότι τα μέτρα Τσίπρα – τρόικας δεν σταματούν στις νέες περικοπές ύψους 1,8 δισ. ευρώ σε συνταξιούχους και ασφαλισμένους τις οποίες έρχονται να επιβάλλουν μέσω του προϋπολογισμού για το 2016.

     Σύμφωνα με το Μνημόνιο και βάσει των όσων ενέκριναν χτες:

     Προχωρούν σε «εξοικονόμηση (σσ: έτσι αποκαλούν την εξαΰλωση) της τάξης του ¼ του ΑΕΠ»! Ούτε λίγο ούτε πολύ, μιλάμε στην ουσία για νέα αρπαγή ύψους άνω των 40 δισ. ευρώ!

     Δεσμεύονται να εφαρμόσουν πλήρως της αντιασφαλιστική λαίλαπα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ αφού όπως λένε τώρα «οι συνταξιοδοτικές μεταρρυθμίσεις του 2010 και του 2012 εάν εφαρμοστούν πλήρως θα βελτιώσουν σημαντικά» το σύστημα! Ότι δηλαδή ως αντιπολίτευση το είχαν καταγγείλει ως απαράδεκτο σήμερα το εμφανίζουν σαν «σωτήριο»!

     Δεσμεύονται να αριστεύσουν στο ρόλο του νεοφιλελεύθερου Προκρούστη «καταργώντας σταδιακά τα κεκτημένα δικαιώματα της συνταξιοδότησης πριν από την νόμιμη ηλικία συνταξιοδότησης», επιβάλλοντας το ψευδεπίγραφο καθεστώς των «εγγυημένων συντάξεων» με βάση και «εισοδηματικά κριτήρια» και «εφαρμόζοντας ορθά το πάγωμα των μηνιαίων εγγυημένων παροχών»! 

     Και όμως! Την ίδια ώρα μιλούν για «δίκαιες συντάξεις»! Για «αξιοπρεπή διαβίωση»! Για «ισότητα»! Για «κοινωνική δικαιοσύνη»!

     Πίσω από τις νέες μειώσεις συντάξεων, την κατάργηση του ΕΚΑΣ, την διάλυση της επικουρικής σύνταξης, την ενιαιοποίηση των Ταμείων με όρους ισοπέδωσης προς τα κάτω, εκείνο που επέρχεται είναι η κατάργηση κάθε έννοιας κοινωνικά αναδιανεμητικού χαρακτήρα της κοινωνικής ασφάλισης.
Προχωρούν στην επιβολή ενός κεφαλαιοποιητικού συστήματος που μάλιστα στα ψιλά γράμματα το περιγράφουν ως εξής: Οι βασικές συνιστώσες των συντάξεων θα είναι εγγυημένες «με βάση τις εισφορές και βάσει του ελέγχου των πόρων».

     Αυτοί, βέβαια, βουτηγμένοι στο ψεύδος, το τερατούργημα που ετοιμάζουν θα συνεχίσουν να το αποκαλούν κίβδηλα «αναδιανεμητικό», όταν στην πραγματικότητα θα το ζήλευαν ακόμα και οι πλέον ακραιφνείς νεοφιλελεύθεροι της σχολής του Σικάγο!

     Όλα τούτα οι «αριστερόχειρες μαχαιροβγάλτες» της κοινωνικής ασφάλισης έρχονται να τα προωθήσουν μετά από 5 χρόνια λεηλασίας. Έρχονται να δώσουν την χαριστική βολή στα Ταμεία που ήδη με τις πολιτικές των δυο προηγούμενων Μνημονίων την περίοδο 2010 – 2015 (στοιχεία ΕΝΥΠΕΚΚ) απώλεσαν πόρους ύψους 70 δισ. ευρώ!

     Αυτοί που θα αποκαθιστούσαν, τάχα, το έγκλημα του PSI το οποίο επέφερε αρπαγή 12 δισ. ευρώ από τα Ταμεία, αυτοί που θα… επέστρεφαν την 13η σύνταξη, τώρα κάνουν αυτό που είχε υποσχεθεί ο κ. Κατρούγκαλος: Τινάζουν στον αέρα μέσα σε 40 μέρες ό,τι δεν κατάφεραν να ανατινάξουν σε 40 χρόνια οι άλλοι, που τους παρέδωσαν τη σκυτάλη και που σήμερα υποκρίνονται χυδαία.

     Το μέγεθος του εγκλήματός τους είναι ευθέως ανάλογο της πολιτικής απάτης που εκπροσωπούν.

    Ιδού ένα δείγμα από εκείνο το… μακρινό, πια, 2012:


    
     Ναι, λοιπόν.

    Είναι τέτοια η απάτη τους που μόνο οι ίδιοι μπορούν να την εκφράσουν. Το μέγεθος του κοινωνικού εγκλήματος στο οποίο πρωταγωνιστούν είναι τόσο, όσο αβυσσάλεα είναι και η απόσταση που χωρίζει τα λόγια από τις πράξεις τους.

    Η απάντηση συνταξιούχων, εργαζόμενων και ανέργων, ή θα είναι αντίστοιχη της ανελέητης επίθεσης που δέχονται ή αυτή τη φορά η «θυσία» θα είναι ολοκληρωτική.
---
*

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2015

... η κτηνωδία γεννάει κτήνη ...

*
Διον. Βραϊμάκης
***
*

Αυτοί που γέννησαν
την παράνοια
(ή Η Ευρώπη
στο δωμάτιο πανικού)


Το μακρύ χέρι της Δύσης και το μεγάλο τύμπανο που ακουγόταν από μακριά

Η κτηνωδία γεννάει κτήνη, η αδικία μίσος, η παρεμβατικότητα έκρηξη, η παράνοια παρανοϊκούς και η δράση αντίδραση. Τα τυφλωμένα κτήνη που αιματοκύλησαν το Παρίσι και έσπρωξαν την Ευρώπη στο δωμάτιο πανικού, δεν έφτασαν στην παράνοια χωρίς αιτία και δεν γεννήθηκαν μανιακοί δολοφόνοι. Είναι γεννήματα της Δύσης που όποτε απλώνει το μακρύ της χέρι προς τον Τρίτο Κόσμο ουδέποτε – ή σπάνια – το κάνει για να βοηθήσει. Το κάνει για να αρπάξει, να χτυπήσει, να επιβάλει καθεστώτα και πολιτικές. Η Δύση προκαλούσε πόνο με την ανόητη βεβαιότητα ότι αυτή ουδέποτε θα πονέσει. Έσπειρε δυστυχία στο Ιράκ, στον Λίβανο, στην Παλαιστίνη, στη Συρία, στη Λιβύη, στην Αφρική, στην Ασία.

Και το εκρηκτικό μίσος που αποθηκεύτηκε στις ψυχές ολόκληρων λαών προκάλεσε το καρκίνωμα της τρομοκρατίας και μεταβλήθηκε σε ωστικό κύμα που έφτασε ώς την κατακτημένη γερμανοκρατούμενη Ευρώπη.

Το δυνατό τύμπανο ακούγεται καλύτερα από μακριά, αλλά η γερασμένη Ευρώπη με τη μειωμένη ευαισθησία, την αυξημένη κωφότητα και την επιλεκτική ακοή, έκανε πως δεν άκουγε. Τώρα δικαιολογημένα κλαίει και σπαράζει για τα τραγικά θύματα του Παρισιού (όχι και τόσο για εκείνα της αεροπορικής τραγωδίας τού Σινά που ήταν Ρώσοι!), όταν δεν έχυσε μισό γραμμάριο δάκρυ για τους βομβαρδισμούς συνοικισμών και νοσοκομείων στη Λωρίδα της Γάζας. Και δεν συγκινήθηκε όταν περνούσαν σε μονόστηλες ειδήσεις τού δυτικού Τύπου οι σχεδόν καθημερινές πολύνεκρες εκρήξεις στη Βαγδάτη που «ελευθέρωσε» ο Μπους από τον Σαντάμ – άλλο ένα δημιούργημα της Δύσης που λοξοδρόμησε.

Δεν δάκρυσε όταν τον περασμένο Ιούλιο δεκάδες νέοι σκοτώθηκαν από επίθεση αυτοκτονίας στην πόλη Σουρούτς της Τουρκίας στη διάρκεια πολιτιστικής εκδήλωσης. Ούτε για τους κοντά εκατό νεκρούς τού Οκτωβρίου στον σιδηροδρομικό σταθμό της Άγκυρας. Μήτε για τις δεκάδες των νεκρών από την έκρηξη παγιδευμένου φορτηγού-ψυγείου στην πολυσύχναστη αγορά Τζαμίλα της Βαγδάτης, τον Αύγουστο (φωτογραφία).

Όλα αυτά – και αναρίθμητα άλλα – συνθέτουν το «μεγάλο τύμπανο» που ανέφερα ποιο πάνω. Εκείνο που οι Δυτικοί δεν άκουγαν. Τώρα που οι δικές τους – οι δικές μας – πρωτεύουσες γίνονται Βαγδάτη, Δαμασκός, Βηρυτός και Λωρίδα της Γάζας τούς φταίει ο θρησκευτικός φανατισμός. Ο οποίος είναι το μπαρούτι, αλλά αυτοί φρόντισαν να του βάλουν τον πυροκροτητή.
---
πηγή: http://harddog-sport.blogspot.gr/
---
*

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2015

... Πολυτεχνείο - 17 Νοέμβρη - 1973/2015 ...

*
"Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία" !

     Το Πολυτεχνείο και ό,τι αυτό συμβολίζει δεν έχει καμία σχέση με την κατάντια όσων «έφτυσαν» το ίδιο τους το παρελθόν και το θυμούνται - και το παρελθόν τους και το Πολυτεχνείο - μόνο και μόνο για να μακιγιάρουν το αξιοθρήνητο παρόν τους.

     Το Πολυτεχνείο δεν έχει καμία σχέση με αυτούς που «βολεύτηκαν», που επιδίδονται στην «απομυθοποίησή του» ίσα – ίσα για να ζήσουν απερίσπαστοί από ερινύες τον δικό τους προσωπικό μύθο σε μια Ελλάδα που ακόμα λαχταρά να κάνει ξαστεριά.




    Το Πολυτεχνείο δεν έχει καμία σχέση με όσους το εξαργύρωσαν, μαζί με τη νιότη τους, στα διάφορα πόστα του κράτους, και που πλέον, ούτε σαν ανάμνηση δεν περνάει από το μυαλό τους η εικόνα του τανκ πάνω από την πύλη έτσι που στρογγυλοκάθονται βυθισμένοι στις καρέκλες των ...«θινκ τανκς» της εξουσίας. Μιας εξουσίας, που το πρώτο «φιλολαϊκό» της προσωπείο το έβαλε ο Γκιζίκης, και που εδώ και τέσσερεις δεκαετίες, το υπηρετούν διάφοροι, αλλάζοντας τις μάσκες...

    Το Πολυτεχνείο δεν έχει καμία σχέση με τους συκοφάντες του, με όσους το θέλουν «συρρικνωμένο», «άχρωμο» και «άοσμο», δεν υπάρχει τίποτα που να το συνδέει με όσους προσπαθούν να το αναπαραστήσουν «μουμιοποιημένο» και «μνημονιοποιημένο»!


    Το Πολυτεχνείο δεν έχει καμία σχέση με τους συμβιβασμούς όσων το ανέχονται το πολύ – πολύ σαν μια «μουσειακή εκδήλωση», σαν μια εθιμοτυπική γιορτή που οι ρήτορες βγάζουν δεκάρικους επειδή «μερικά καλά παιδιά - οι φοιτητές - αγωνίστηκαν για την ελευθερία, και οι κακοί - οι στρατιωτικοί - τα σκότωσαν στο Πολυτεχνείο», αλλά λέξη για ΝΑΤΟ, για ΗΠΑ, για αμερικανοκίνητη δικτατορία και για εγχώρια ολιγαρχία…

     Το Πολυτεχνείο θα βρίσκεται πάντα στην απέναντι όχθη από εκείνη των κάπηλων και των καταχραστών του, των υβριστών του, που το πέρασμά τους από το Πολυτεχνείο το έκαναν καριέρα, και εποχούμενοι πλέον στις κρατικές και υπουργικές κούρσες τους αποφάσισαν ότι «το Πολυτεχνείο τώρα δικαιώθηκε»!!!

     Το Πολυτεχνείο δεν σκιάστηκε ποτέ από εκείνους που για να περισώσουν τη δική τους ξεφτίλα, πάσχισαν για δεκαετίες να το ξεφτίσουν, επιστρατεύοντας «αναρχικούς», «κλέφτες και αστυνόμους», «αγανακτισμένους πολίτες», κουκουλοφόρους, χαφιέδες, προβοκάτορες και στήνοντας για φόντο του Πολυτεχνείου μια κατασκευασμένη εικόνα «επεισοδίων», αστυνομοκρατίας και δακρυγόνων.

     Το Πολυτεχνείο, φυσικά, θα είναι πάντα αρκετός λόγος για να ξεχειλίζει η μαυρίλα από την δήθεν «αντισυστημική» μάσκα του χρυσαυγιτισμού, για να μην μπορούν να κρύψουν τη βρωμιά τους οι φασίστες επίγονοι των Ντερτιλήδων και τα κάθε λογής θρασίμια του «δεν υπήρξε νεκρός στο Πολυτεχνείο»!



    Το Πολυτεχνείο ήταν, είναι και θα είναι σημείο αναφοράς όσων δεν εννοούν να «σοβαντίσουν» τη μνήμη τους και να σβήσουν εκείνο το «Έξω οι ΗΠΑ - Έξω το ΝΑΤΟ» της πύλης κάτω από τις ερπύστριες.

    Το Πολυτεχνείο ζει μαζί με αυτούς που δεν συμμορφώθηκαν ούτε με τα «ανήκομεν εις την Δύσιν», ούτε με τα «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ». 

     Το Πολυτεχνείο ζει μαζί με εκείνους που το ιδεολογικό και ηθικό τους πρόσημο, αυτό που απορρέει από το «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία - Εθνική Ανεξαρτησία», δεν το απαρνήθηκαν για κανένα πόστο. Δεν το μαγάρισαν αναζητώντας θώκους. Δεν το μετέτρεψαν σε άδειο και πολύ περισσότερο σε προδομένο πουκάμισο σαν αυτά τα άνευ γραβάτας που έχουν αναλάβει να φέρουν σε πέρας την πολιτική του «ανήκομεν εις την τρόικαν»...

     Το Πολυτεχνείο είναι το ορόσημο. Εκείνο το βράδυ, εκείνες τις τρεις μέρες, εκείνες τις στιγμές, ο πρωτοκαπετάνιος Άρης κι ο Κολοκοτρώνης μαζί, ο ΕΛΑΣίτης και ο μαχητής της ΕΠΟΝ, η Ηλέκτρα με τη Λέλα Καραγιάννη και το κορίτσι της πύλης χέρι - χέρι με τον κλέφτη, τον αρματολό και της γυναίκες της Πίνδου, παρέδωσαν τη σκυτάλη των ανεκπλήρωτων ονείρων, των αδικαίωτων οραμάτων, των αιματοβαμμένων αγώνων σε κείνους που θα συνεχίζουν να κρατάνε τις σημαίες ψηλά.

     Το Πολυτεχνείο είναι η ελπίδα και ο όρκος, ο πόθος και η υπόσχεση: Κόντρα στα εμπόδια, ενάντια στους «ΔουΝουΤοτσολιάδες» του ιμπεριαλισμού, κόντρα στους ντόπιους και ξένους συνεργάτες των «hedge funds», ενάντια στα «τάγματα εφόδου», ό,τι κι αν κάνουν οι κάθε λογής και οι κάθε απόχρωσης υποτακτικοί των Μνημονίων και των εωρωσφαγείων, τελικά, σ' αυτόν τον τόπο «θα κάνει ξαστεριά»!

     Το Πολυτεχνείο, συνώνυμο μιας Ελλάδας με ψωμί για το λαό της, με μόρφωση για τα παιδιά της, με εθνική ανεξαρτησία και λευτεριά, σε πείσμα όσων πέρασαν από το «εδώ Πολυτεχνείο» στο «εδώ Πεντάγωνο» - «εδώ τρόικα» - «εδώ Μνημόνιο», παραμένει αδικαίωτο και ζωντανό.


---
*

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2015

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για "σκάνδαλο" και "έγκλημα"

*
“Τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας
μπροστά στην ίδρυση μιας τράπεζας;”

   Η καλή μας κυβέρνηση – που είναι και «αριστερή» - πέρασε έναν ακόμα νόμο ενίσχυσης των τραπεζών με ρευστό και εγγυήσεις.


   Ο νόμος αυτός ψηφίστηκε όπως και οι προηγούμενοι: Με διαδικασίες εξπρές και «κατεπειγόντως». Αλλά αυτές ακριβώς τις διαδικασίες ήταν που ο ΣΥΡΙΖΑ – πριν γίνει κυβέρνηση – τις αποκαλούσε «εκτροπή» και «αντιδημοκρατική μαυρίλα»

   Ο νόμος αυτός, που δίνει νέο χρήμα στις τράπεζες, δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τους προηγούμενους αντίστοιχους μνημονιακούς νόμους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

   Εκείνους τους νόμους που ο ΣΥΡΙΖΑ – πριν γίνει κυβέρνηση – τους αποκαλούσε «σκάνδαλο» και «έγκλημα»

   Στο πλαίσιο εκείνων των νόμων (που πριν ήταν «σκάνδαλο» και «έγκλημα» αλλά τώρα έγιναν «αριστερή σωτηρία») και πριν από την νέα ανακεφαλαιοποίησή τους, οι τράπεζες είχαν λάβει σε ρευστό ή κρατικές εγγυήσεις το ποσό των 211,5 δισ. ευρώ.

   Προσοχή: Σε αυτά τα δισεκατομμύρια δεν έχει προστεθεί ο πακτωλός που με τη μορφή ρευστότητας έχουν λάβει οι ελληνικές τράπεζες από την ΕΚΤ. Ενισχύσεις που μόνο τα δυο πρώτα χρόνια των μνημονίων είχαν ανέλθει στο εξωφρενικό ποσό των 125 δισ. ευρώ (έκθεση Eurobank Μάης 2012).

   Κάποιοι δημοσιολογούντες, θέλοντας να εξωραΐσουν το καθεστώς της τραπεζοκρατίας, αναμηρυκάζουν το εξής «επιχείρημα» της συμφοράς: «Μα τα λεφτά αυτά – λένε - δεν είναι ρευστό, δεν είναι χρήμα, τα περισσότερα είναι εγγυήσεις, άρα δεν μπορείτε να δημιουργείτε εντυπώσεις (σσ: εμείς δημιουργούμε τις εντυπώσεις) ότι όλα αυτά τα λεφτά έχουν καταλήξει στα ταμεία των τραπεζών». Μάλιστα…

   Είναι προφανές ότι εμείς και οι ανωτέρω παπαρολόγοι εντυπωσιαζόμαστε από διαφορετικά πράγματα απ΄ ότι εμείς. Για παράδειγμα: Σε αυτούς δεν προκαλεί καμία εντύπωση ότι

α) τουλάχιστον 50 δισ. ευρώ από τα προηγούμενα έχουν ήδη διατεθεί στις τράπεζες ως ρευστό,

β) οι εγγυήσεις αυτές παρέχονται από το ελληνικό κράτος και ως εκ τούτου όταν καταπίπτουν βαραίνουν το ελληνικό κράτος, δηλαδή τον χειμαζόμενο ελληνικό λαό,

γ) ότι οι ενισχύσεις προς τις τράπεζες βαραίνουν το δημόσιο χρέος που καλείται να το πληρώσει, πάλι, ο ελληνικός λαός.

   Εκείνο, όμως, που βασικά δεν προκαλεί καμία εντύπωση σε όλους αυτούς είναι το εξής: 

   Ενώ το κράτος υπό οποιαδήποτε κυβέρνηση (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ) για τις τράπεζες είναι προθυμότατο να εγγυάται, για τον μισθό του εργάτη δεν εγγυάται κανένας!

   Για το σπίτι του μεροκαματιάρη ή του άνεργου που απειλείται με πλειστηριασμό δεν εγγυάται κανένας!

   Για τις συντάξεις των γερόντων δεν εγγυάται κανένας!

   Για τα ασφαλιστικά δικαιώματα των ανθρώπων του μόχθου δεν εγγυάται κανένας!

   Για την αποτροπή των λουκέτων σε εκατοντάδες χιλιάδες μαγαζιά δεν εγγυάται κανένας!

   Καμία εντύπωση δεν προκαλεί σε όλους αυτούς ότι για τα εισοδήματα των μισθωτών, που έχουν σφαγιαστεί κατά 50%, που εδώ και 6 χρόνια πληρώνουν τον ένα φόρο και το ένα χαράτσι μετά το άλλο, δεν προβλέφτηκε, ποτέ, κανένα πρόγραμμα… «ανακεφαλαιοποίησης». Ούτε «ενίσχυσης». Ούτε «εγγύησης». 

   Εν αντιθέσει, βεβαίως, με τις τράπεζες…

*** 
   Ως εκ τούτου, ας πάμε να θυμηθούμε λίγο την βικτωριανή εποχή, μέσα από την «Όπερα της Πεντάρας»:

   To φόντο είναι τα προάστια του Λονδίνου, εκεί που καταφεύγουν οι κοινωνικά απόκληροι και περιθωριοποιημένοι. Εκεί που το έγκλημα και ο υπόκοσμoς αντλούν τους στρατούς και την πελατεία τους.

   Ο ένας ήρωας, ο Πίτσαμ, έχει το «ταλέντο» να εκμεταλλεύεται και να εξαπατά ανθρώπους. Τους κρατά ομήρους στη δούλεψή του. Αν και είναι υγιείς, τους βάζει να παριστάνουν τους σακάτηδες και τους στέλνει να ζητιανεύουν για λογαριασμό του.

   Είναι ο επικεφαλής των λωποδυτών, ο αρχηγός του υποκόσμου, τα πορνεία δουλεύουν γι' αυτόν, αλλά γι' αυτόν δουλεύει και ο αρχηγός της Αστυνομίας...

   Ο άλλος ήρωας είναι ο Μακήθ. Γοητευτικός και ακραίος, τζέντλεμαν και μαχαιροβγάλτης. Ιδεολόγος και γκάνγκστερ. Προϊόν και ο ίδιος ενός κοινωνικού «πολτού», που όσο δεν έχει συνείδηση της δύναμής του, όσο δέχεται την επικυριαρχία των Πίτσαμ, τόσο περισσότερο γίνεται «άνθρωπος λύκος για τον άνθρωπο». Τόσο περισσότερο βουλιάζει στην αυταπάτη «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».

   Το μήνυμα εκπέμπεται με τρόπο απλό και γι' αυτό ευθύβολο:

   Η δυστυχία πάει χέρι - χέρι με την υποταγή των πολλών στους λίγους. Η κρατική εξουσία «διαιτητεύει» στο σύστημα της εκμετάλλευσης.

   Όσο μεγαλύτερη η «καπατσοσύνη» και η «ελευθερία της αγοράς», τόσο μεγαλύτερη η αγριότητα των «νονών» και η «ελευθερία ηθών».

   Όσο πιο παγιωμένη η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, τόσο πιο αχόρταγη η βουλιμία, τόσο πιο ασύδοτη η αχρειότητα του εκμεταλλευτή.

   Πρόκειται για την ιστορία ενός σάπιου κόσμου που επαναλαμβάνεται.

   Αυτή είναι η ιστορία ενός κόσμου που το 1728, όταν ο Τζον Γκέι συνέλαβε την «όπερα του ζητιάνου», βασίλευε η εκμετάλλευση υπό το στέμμα της αριστοκρατίας.

   Είναι η ιστορία ενός κόσμου που, όταν ο Μπρεχτ διασκεύασε μεγαλοφυώς την «όπερα του ζητιάνου», δημιουργώντας την «Οπερα της Πεντάρας», βασίλευε η εκμετάλλευση υπό το στέμμα της ήδη εδραιωμένης χρηματιστικής ολιγαρχίας.

   Στο ερώτημα αν η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται και σήμερα, στην εποχή δηλαδή των πολυεθνικών και των τραπεζών, ας αποφασίσει ο αναγνώστης. Έχοντας, φυσικά, υπόψη του τα λόγια του Μακήθ, λίγο πριν ανέβει στην κρεμάλα:

   «Τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυση μιας τράπεζας;»…
---

*

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2015

... τυπογράφοι, συνθήκες δουλειάς (1910-1912) ...

*
Γιάνης Κορδάτος
***
*
Ιστορία του Ελληνικού
Εργατικού Κινήματος


Κεφάλαιο Δέκατο Έκτο

Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ

Μέσα στα χρόνια 1911 - 1914 η κυβέρνηση Βενιζέλου υπόβαλε στη Βουλή μια σειρά νομοσχέδια, που άμεσα και έμμεσα αποβλέπανε στην προστασία των εργαζομένων. Τα νομοσχέδια αυτά ψηφίστηκαν κι αποτελέσανε την εργατική νομοθεσία, που με συμπληρώσεις και τροποποιήσεις ισχύει ως τα σήμερα.

Ας δούμε τώρα κάτω από ποιές συνθήκες εργάζονταν οι Έλληνες εργάτες στα χρόνια 1900 - 1910.

Απ' όσες πληροφορίες έχουμε βγαίνει πως οι συνθήκες αυτές ήταν πάρα πολύ σκληρές. Πρώτα πρώτα τα μεροκάματα που πλήρωναν οι εργοδότες στους εργάτες ήταν κυριολεχτικά μεροκάματα πείνας. Έπειτα οι ώρες δουλειάς ξεπερνούσαν τις δώδεκα και πολλές φορές και τις δεκατρείς. Κανένα μέτρο δεν παίρνονταν για την υγεία των εργαζόμενων και την προστασία τους από δυστυχήματα κι ατυχήματα πάνω στη δουλειά τους. Τα εργοστάσια, ασύδοτα, παίρνανε στη δουλειά γυναίκες και ανήλικα παιδιά για ένα ξεροκόματο.

Γι' αυτό από το 1894, όπως είδαμε, οι σοσιαλιστές Καλλέργης, Δρακούλης και άλλοι, με υπομνήματά τους στις κυβερνήσεις, ζητούσαν να ψηφιστούν νόμοι προστατευτικοί για τους εργάτες. Επίσης και στις σοσιαλιστικές εφημερίδες της εποχής εκείνης γράφονταν άρθρα, που υποστήριζαν πως πρέπει να γίνουν ορισμένες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις για την καλυτέρευση της θέσης των εργαζομένων.

Όμως οι διαμαρτυρίες και τα υπομνήματα των σοσιαλιστών ήταν φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Η κατάσταση των εργατών όχι μονάχα δεν καλυτέρευε, αλλά ολοένα και χειροτέρευε.
(...)

Αλλά και στα χρόνια 1910 - 1912, όπως μαθαίνουμε από υπομνήματα που στείλανε στη Βουλή οι οργανωμένοι εργάτες της Αθήνας και του Πειραιά, οι συνθήκες εργασίας ήταν οι ίδιες, όπως και στην περίοδο 1900 - 1906.

Το υπόμνημα του Εργατικού Κέντρου της Αθήνας, που συντάχτηκε έπειτα από προσεχτική έρευνα για τους όρους εργασίας στους διάφορους κλάδους της βιομηχανίας και της βιοτεχνίας και υποβλήθηκε στη Διπλή Βουλή το 1911, μαζί με άλλα, μας δίνει αναλυτικά και λεπτομερειακά και τις πιο κάτω αξιόλογες πληροφορίες:

ΤΟ ΥΠΟΜΝΗΜΑ
ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ
........................
........................

" Β΄. Βιομηχανία του Βιβλίου και Τύπου


" Οι εργάται των βιομηχανιών τούτων: στοιχειοθέται τυπογράφοι, πιεσταί, στοιχειοχύται, λιθογράφοι, τσιγκογράφοι, βιβλιοδέται, ανερχόμενοι εις 1500 περίπου, κατά την στατιστικήν της απογραφής του πληθυσμού του 1907, εργάζονται υπό τας επομένας συνθήκας:

" 1. Υγιεινή και ασφάλεια. Είναι γνωστόν ότι δια την τυπογραφικήν τέχνην χρειάζεται διπλή ενέργεια, σωματική και πνευματική, ήτις εξαντλεί τον τυπογράφον εργάτην. Τα τυπογραφικά στοιχεία αφ' ετέρου, μετά των οποίων οι τυπογράφοι διατελούν εις διαρκή και άμεσον επαφήν, συνιστάμενα εκ μολύβδου και αντιμονίου, αμφοτέρων δηλητηριωδεστάτων ουσιών, επιδρώσιν επιβλαβώς και πολλάκις θανατηφόρως επί της υγείας των τυπογράφων. Κρούσματα μολυβδιάσεως και δηλητηριάσεως δι' αντιμονίου καθημερινώς σημειώνονται εις την τάξιν των, την οποίαν μαστίζει κυριολεκτικώς η ανθρωποφθόρος φυματίωσις - ωχροί και κίτρινοι, όρθιοι από πρωίας μέχριες εσπέρας, ως επί το πλείστον μέσα εις τρώγλας και καταγώγια, εις ατμοσφαίραν απόζουσαν κυριολεκτικώς και κεκορεσμένην από αέρια δηλητηριώδη, κακώς δε διαιτώμενοι, λόγω αθλίων συνθηκών περί την πληρωμήν, εξαντλούμενοι σωματικώς και διανοητικώς, διεξάγουν κατ' εξοχήν υπέρ πάσαν άλλη εργατικήν τάξιν απεγνωσμένων τον προς τον θάνατο αγώνα.

" Αρκεί να σημειωθή ότι, κατά στατιστικήν της ημετέρας Αλληλοβοηθητικής Αδελφότητος των Τυπογράφων, επί 650 εργατών τυπογράφων, εργαζομένων εν Αθήναις, απεβίωσαν κατά την τελευταίαν 15ετίαν: 75 εκ φυματιώσεως των πνευμόνων και του λάρυγγος, 3 εξ αποπληξίας, 2 εξ άλλων νόσων και 1 μόνον εκ γήρατος !

" Μέσα εις τας Αθήνας, την πρωτεύουσαν του ελευθέρου βασιλείου, μόλις αριθμούνται δύο ή τρία τυπογραφικά καταστήματα, λειτουργούντα κατά το μάλλον και ήττον υπό τους όρους της υγιεινής. Τ' άλλα ουδέ τρώγλαι επιτρέπεται να ονομασθούν όπως είναι, σκοτεινά, ανήλια, υγρά, στενόχωρα, μηδόλως αεριζόμενα - μέσα εις αυτά εργάζονται ως επί το πολύ οι τυπογράφοι, διπλάσιοι τον αριθμόν, αφ' όσους δύναται να περιλάβη εκάστη τοιαύτη τρώγλη. Ενώ η υγιεινή υπαγορεύει την εγκατάστασιν των τυπογραφικών εργοστασίων εις οικήματα ευάερα και ευρύχωρα, ώστε οι εργάται να ευρίσκωνται εις αναλόγους αποστάσεις, και τοιουτοτρόπως ν' αναλογούν δι' έκαστον εξ αυτών 10 κυβικά μέτρα αέρος κατ' ελάχιστον.

" 2. Εργάσιμοι ώραι - ανάπαυσις. Ο τυπογράφος εργάτης εξ αυτής της φύσεως του επαγγέλματος είναι υποχρεωμένος να εργάζεται όρθιος. Καθείς δύναται να φανταστή ποίας συνεπείας ειμπορεί να έχη η τοιαύτη ορθοστασία από της 7ης πρωινής ώρας μέχρι της 12ης και από της 1ης μετά μεσημβρίαν μέχρι της 4ης πρωινής ώρας, υπό το εκνευρίζον φως, εις τα πλείστα καταστήματα, του δυσόσμου και βρωμερού πετρελαίου. Ποικίλα νοσήματα, οφθαλμικά, νευρικά, ψυχικά, αρθρίτις, ποδάγρα, ρευματισμοί, οφθαλμίαι είναι αι συνέπειαι της τοιαύτης εργασίας. Ουδαμού του κόσμου εργάζονται υπ' αυτύς τους όρους 10 και 12 ώρας.

" 3. Ημερομίσθιον. Το ημερομίσθιον του εργάτου τυπογράφου εν Αθήναις κυμαίνεται από δρ. 3.50 έως δρ. 5.25, φθάνει δε και εις 6 δρ. μόνον δια τους εκτάκτους εργάτας νυκτός - εις δε τας επαρχίας, πλην των Πατρών και του Βόλου, από δρ. 1.75 ώς 3. Η πληρωμή γίνεται κάθε Σάββατον - δια μεν τους ημερησίους εργάτας αρχίζει μετά την λήξιν της εργασίας, παρατεινομένη πολλάκις επί ώραν όλην, δια δε τους νυκτερινούς, δηλαδή των πρωινών Αθηναϊκών εφημερίδων γίνεται μετά την λήξιν της εργασίας, την 4ην πρωινήν ώραν. Κατά το διάστημα δε της πληρωμής, παρατεινομένης συνήθως, εις τινα καταστήματα  εκβιάζονται οι εργάται και εργάζονται προσθέτως επί ώραν περίπου, στοιχειοθετούντες ύλην δια το φύλλον της επομένης. Πολλάκις δε καθυστερούνται ημερομίσθια εβδομάδων ολοκλήρων.

" 4. Μαθητευόμενοι - ανήλικοι. Ευνόητον είναι ότι υπό τοιαύτας συνθήκας, όσον νεώτερος εισέρχεται τις εις την τυπογραφικήν τέχνην, τόσο ευκολώτερον προσβάλλεται υπό των νοσημάτων, τα οποία μαστίζουν των τυπογράφων την τάξιν. Είναι πολύ φυσικόν, οργανισμοί, ευρισκόμενοι εν τη διαπλάσει αυτών και εξαντλούμενοι υπό της τοιαύτης εργασίας, να προσβάλλωνται υπό φυματιώσεως και άλλων νοσημάτων. Όλα τα ευρωπαϊκά κράτη, και δη η Γερμανία, έλαβον νομοθετικήν πρόνοιαν περί τούτων.

" Έργον λοιπόν υψίστης φιλανθρωπίας είναι να κανονισθή δια νομοθετήματος ως κατώτατον όριον το 16ον έτος της ηλικίας δια τους επιθυμούντας να εκμάθουν την τυπογραφικήν. Ούτω δεν θα προσλαμβάνωνται με γλίσχρον ημερομίσθιον άνηβοι παίδες, φθειρόμενοι και αφαιρούντες την εργασίαν των εργατών.

" 5. Μηχανήματα. Από τινος χρόνου εισήχθησαν και παρ' ημίν η στιχοτυπία και η στοιχειοχυτική. Εις αμφοτέρους τους κλάδους τούτους γίνεται  χρήσις στοιχείων εκ μετάλλου τετηκότος - ο εργάτης ο χειριζόμενος τα στιχοτυπικά και στοιχειοχυτικά μηχανήματα εργάζεται υπό την επίδρασιν μεγάλης θερμοκρασίας και εν τω μέσω ατμοσφαίρας κεκορεσμένης από τους δηλητηριώδεις ατμούς και τας αναθυμιάσεις του αναλυομένου μετάλλου - είναι πρόδηλον ότι ο εργαζόμενος υπό τοιαύτας συνθήκας ταχέως υποκύπτει εις το μοιραίον τέλος.

" Ανάγκη λοιπόν να ορισθή δια τους εργάτας τούτους επτάωρος εργασία, κατά το διάστημα δε τούτο εις εκάστην μηχανήν να εργάζωνται δύο στιχοτύπαι κατ' εναλλαγήν.

" 6. Άεργοι. Ένεκα της εισαγωγής εν Αθήναις 18 τυπομηχανών, μέχρι σήμερον οι εργάται των εφημερίδων περιωρίσθησαν κατά το ήμισυ, ως και εις τα τυπογραφεία, όσα λειτουργούν δια τοιούτων μηχανημάτων, ούτως ώστε οι ακουσίως άεργοι ανέρχονται καθ' εκάστην εις 50 - 60, εκ τούτων ελάχιστοι προσλαμβάνονται ενίοτε ως έκτακτοι εις τα διάφορα τυπογραφεία.
(...)
---
*