Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2016

... θαυματοποιός ή κομπογιαννίτης;..

*
stavrosx1
***
*

Θα φέρει και τον… βασιλιά;

Παρατήρηση 1η: Ο – τυπικός, φυσικά – λόγος για τον οποίο έγιναν οι εκλογές του Γενάρη 2015 ήταν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήθελε για πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Σταύρο Δήμα. Μετά τις εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ – που δεν ήθελε τον Δήμα – ήθελε για πρόεδρο τον κ. Προκόπη Παυλόπουλο, για υπουργό Άμυνας τον Καμμένο και, τώρα, για πρόεδρο του ΕΣΡ τον Πολύδωρα… 

Παρατήρηση 2η: Τον Ιούλιο του 2013 ο κ. Πολύδωρας, μιλώντας στον Real Fm και εξηγώντας τις απόψεις για την «έξοδο από την κρίση», έλεγε για την Χρυσή Αυγή:

«Χρειάζεται ευρύτατη συνεννόηση όλων των κομμάτων… Αν ακούω μποξ και πυγμαχία και πως να εξουδετερώσουμε το ΣΥΡΙΖΑ ή τη Χρυσή Αυγή, έλεος, είμαστε εκτός τόπου και χρόνου».

Όταν ρωτήθηκε ειδικά αν έπρεπε να υπάρξει συνεργασία ακόμα και με την Χρυσή Αυγή, ο τότε βουλευτής της ΝΔ είχε απαντήσει επί λέξει:

«Βεβαίως και με την Χρυσή Αυγή. Μας έπιασε η ευαισθησία για την Χρυσή Αυγή η οποία είναι ψηφισμένη από 600 χιλιάδες κόσμο, θα ψηφιστεί από 1 εκατομμύριο και εμείς θα κάνουμε αναμνήσεις του Συντάγματος της Βαϊμάρης;».

Ακόμα κι όταν ο κ. Πολύδωρας επιχείρησε – μετά την αποδοκιμασία του από τη ΝΔ – να ανασκευάσει, είχε δηλώσει (Skai): «…ο εχθρός δεν είναι η Χρυσή Αυγή, αλλά η τρόικα».

Παρατήρηση 3η: Πως είχε αντιδράσει τότε ο ΣΥΡΙΖΑ; Υπενθυμίζουμε την ανακοίνωση που είχε εκδώσει, τότε, η Κουμουνδούρου:

«Μία ημέρα μετά την ομιλία του κ. Σαμαρά στο συνέδριο της ΝΔ ο κ. Πολύδωρας ανέλαβε το έργο της αποσαφήνισης του περιεχομένου της. Φαίνεται πως από τη σημερινή Νέα Δημοκρατία η "Νέα Ελλάδα" θα χτιστεί χέρι - χέρι με το νεοναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής. Τελικώς ο κ. Πολύδωρας είναι εκτός γραμμής ή η επίσημη ρητορική και πολιτική της Νέας Δημοκρατίας ευλόγως οδηγεί σε τέτοιου είδους συμπεράσματα;»

Παρατήρηση 4η: Κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αντιδρούσαν, τότε, έτσι:


Παρατήρηση 5η: Όλα αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά. Εκείνο που αρχίζει τώρα πλέον να γίνεται γνωστό για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον κ. Τσίπρα είναι τούτο: Όποιος αντιλαμβάνεται την πολιτική με όρους «ταχυδακτυλουργού», όταν μοιραία κάποια στιγμή θα τελειώσουν οι «λαγοί» από το καπέλο θα αρχίσουν να βγαίνουν «βατράχια». Και τότε είναι που ο πλανόδιος θαυματοποιός ξεπέφτει στην κατηγορία του κομπογιαννίτη…

Υστερόγραφο: Η δημοσιοποίηση του ονόματος του Βύρωνα Πολύδωρα για την προεδρία του ΕΣΡ συνέπεσε με την επίσκεψη Τσίπρα στον Αη Στράτη. Το τι έγινε στα κοινωνικά δίκτυα δεν λέγεται! Από τα πιο εμπνευσμένα, όσον αφορά τον «αριστερό» πολιτικαντισμό του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό που έγραψε ο φίλος Αλέξανδρος Τσουρουνάκης. Το αντιγράφω – δικό σας!

«Πήγε στην Καισαριανή και έφερε τον Παυλόπουλο.
Πήγε στον Αη Στράτη και έφερε τον Πολύδωρα.
Αν πάει στη Μακρόνησο θα φέρει και τον… βασιλιά;».
---
πηγή: Νίκος Μπογιόπουλοςwww.enikos.gr/
---
*

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2016

... ή, πως να βάλετε την ιστορία στον γύψο ...

*
stavrosx1
***
*

Τρείς τρόποι στραμπουλήγματος
της ιστορικής πραγματικότητας


Γράφει ο Φραγκίσκος Λαγωνικάκης

Αφορμή για το άρθρο που ακολουθεί στάθηκε μια δημοσίευση της εφημερίδας «Το Ποντίκι» με τίτλο «Η αντίσταση ανάμεσα στο μύθο». Η δημοσίευση αυτή «πατά» πάνω στο βιβλίο «Οι άλλοι καπετάνιοι Αντικομουνιστές – ένοπλοι στα χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου» το οποίο έχει την επιμέλεια του –ποίου άλλου;- Νίκου Μαραντζίδη, που, μαζί με τον κύριο Καλύβα έχουν πάρει εργολαβία το ξαναγράψιμο της ιστορίας του εμφυλίου και της κατοχής. Γενικότερα η «σχολή» αυτή, προβάλλει το επιχείρημα ότι από την μεταπολίτευση και πέρα, υπάρχει μια ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς, και έτσι έχουμε μια εξιδανίκευση της περιόδου της εθνικής αντίστασης υπέρ των αντιστασιακών αριστερών. Κάτι παρόμοιο δηλαδή με αυτά που λένε οι λογής – λογής ακροδεξιοί, από Πλεύρη μέχρι χρυσή αυγή.

Το συγκεκριμένο άρθρο, αν και διατείνεται ότι κρατάει ίσες αποστάσεις (αλήθεια ίσες αποστάσεις μεταξύ ποιών, των αντιστασιακών από την μια πλευρά και των ΝΑΖΙ και δοσίλογων από την άλλη;), αυτό που κάνει είναι να ρίχνει λάσπη στους αντιστασιακούς καπεταναίους του ΕΛΑΣ, αφού δεν διστάζει να τους αποκαλέσει «ψυχοπαθείς δολοφόνους». Τέσπα, σκοπός δικός μου -που δεν κρατάω ίσες αποστάσεις, γιατί δεν μπορούμε να βλέπουμε τους αντιστασιακούς μέσα από το ίδιο πρίσμα με τους δοσιλόγους, ούτε έναν λαό που αντιστέκεται μπορούμε να τον βλέπουμε μέσα από το ίδιο πρίσμα με τον κατακτητή του- είναι να αντιπαρατεθώ όχι με το συγκεκριμένο άρθρο, αλλά με την γενικότερη «μεθόδευση» που αφορά στο ξαναγράψιμο της ιστορίας. Διακρίνω λοιπόν τρεις μεθόδους (όχι ότι δεν υπάρχουν άλλες) οι οποίες χρησιμοποιούνται συχνά από τους επίδοξους παραχαράκτες.

Μέθοδος πρώτη, η ιστορική λήθη

Για να βρει πρόσφορο έδαφος να φυτρώσει ένας σπόρος, είναι καλό πρώτα να οργωθεί το χωράφι και να αποψιλωθεί. Στην περίπτωση της παραχάραξης της ιστορίας, το όργωμα και η αποψίλωση γίνεται με το να «αφαιρεθούν» από το χωράφι της μνήμης ή της γνώσης όλα εκείνα τα οποία δεν εξυπηρετούν τον ιδιαίτερο σκοπό αυτού που θέλει να την παραχαράξει.

Στο βιβλίο της ιστορίας της Γ’ Λυκείου, στο κεφάλαιο που αναφέρεται στην αντίσταση κατά την περίοδο της κατοχής η λέξη ΚΚΕ δεν αναγράφεται πουθενά. Για το ΕΑΜ και το ΕΛΑΣ, στο λίγο που αναφέρονται, δεν γίνεται καμία σύνδεση με το ΚΚΕ, παρά μόνο εμφανίζονται σε αντιπαραβολή με τον ΕΔΕΣ.1 Παρότι γίνεται συνεχώς αναφορά με θετικό τρόπο σε συμμάχους, και υπάρχουν παραθέματα για τους Άγγλους και τον Ίντεν, και για τους Γάλλους (υπάρχει μέχρι και παράθεμα με τίτλο «Οραματισμός του ευρωπαϊκού μέλλοντος της Ελλάδας μέσα στις φλόγες του πολέμου»), δεν γίνεται καμία θετική αναφορά στους σοβιετικούς. Αναφέρεται μόνο ο «Ρωσικός Χειμώνας» που χρησιμοποιείται συχνά πυκνά για να δείξει ότι ήταν αυτός που νίκησε τους ναζί και όχι ο σοβιετικός στρατός, οπότε και να υποτιμηθεί η συμβολή της κομμουνιστομάνας. Επίσης γίνεται αναφορά στις … φιλικές σχέσεις του Στάλιν με τον Χίτλερ: «Ενώ εξελίσσονταν οι επιχειρήσεις στο αλβανικό μέτωπο, ο Χίτλερ, διαρρηγνύοντας τις φιλικές έως τότε σχέσεις του με τον Στάλιν […]». Για όσους πάντως θέλουν να μάθουν πόσο φιλικές ήταν οι σχέσεις της ΕΣΣΔ με την ναζιστική Γερμανία, ας διαβάσουν το βιβλίο του Ιβάν Μάισκι «ποιος βοήθησε τον Χίτλερ» ή το «φασισμός και κοινωνική επανάσταση» ,του Ρ.Π. Ντατ που δείχνουν ότι η ΕΣΣΔ προσπαθούσε για πολύ καιρό να πείσει τη Γαλλία και τη Βρετανία να κάνουν κοινό μέτωπο ενάντια στην ναζιστική επεκτατικότητα, και αυτές της το αρνούνταν στο όνομα του εξευμενισμού του θηρίου. Ακόμα και όταν η Γερμανία είχε αρχίσει τις προσαρτήσεις, Γάλλοι και Άγγλοι απέκρουαν τις εκκλήσεις της ΕΣΣΔ, ελπίζοντας ότι τα πρώτα ορεκτικά θα της έκοβαν την όρεξη, ή ότι θα στρέφονταν μόνο ενάντια στην Σοβιετική Ένωση, πράγμα που φυσικά δεν έγινε.

Τόσο η μη αναφορά του ΚΚΕ –που στην ουσία σήκωσε στους ώμους του το κύριο οργανωτικό κομμάτι της εθνικής αντίστασης- αλλά και η μη θετική αναφορά στην ΕΣΣΔ –που στην ουσία ήταν η χώρα που απασχόλησε το μεγαλύτερο μέρος των δυνάμεων του άξονα στο ανατολικό μέτωπο, που ήταν εκείνο που καθόρισε το αποτέλεσμα του πολέμου- γίνεται στα πλαίσια της μεθόδου της παραχάραξης μέσω της ιστορικής λήθης. Στα πλαίσια του μεταμοντέρνου ιστορικού αφηγήματος περί τέλους της ιστορίας, η ελληνική εθνική αντίσταση πρέπει να είναι κάτι το αφηρημένο, καμία θετική σύνδεση να μη γίνεται με το ΚΚΕ και τον κομμουνισμό, δεν μιλάμε για αυτό, κανονίζουμε έτσι ώστε και οι νέες γενιές να μην το μάθουν. Αντιστοίχως, η όποια συμβολή της ΕΣΣΔ στην μεγάλη αντιφασιστική νίκη πρέπει να υποτιμάται. «Βρε δε βαριέσαι, το χιόνι τους σταμάτησε τους ΝΑΖΙ επειδή ήτανε κρυουλιάρηδες.»

Φυσικά για τα παραπάνω, παράδειγμα δεν είναι μόνο το βιβλίο της ιστορίας της τρίτης λυκείου, υπάρχουν λόγοι που έχουν γραφτεί για να διαβαστούν από επίσημα χείλη σε εθνικές επετείους για την αντίσταση και δεν έχουν καμία αναφορά στον ΕΛΑΣ ή το ΚΚΕ.

Μέθοδος δεύτερη, η αποκοπή των ιστορικών γεγονότων από το ευρύτερο ιστορικό πλαίσιο στο οποίο συμβαίνουν

Όταν αποκόψεις τα γεγονότα μέσα από το ιστορικό τους πλαίσιο, είναι δυνατόν να παρουσιάσεις μια εντελώς διαφορετική ιστορία από αυτή που πραγματικά υφίσταται. Αν όμως θέλουμε να είμαστε έντιμοι απέναντι στην ιστορία, δεν μπορούμε να κλείνουμε μικρά μικρά κομμάτια από αυτή σε ένα εργαστήριο και να την διαχειριζόμαστε με τον ίδιο τρόπο που διαχειριζόμαστε ένα πείραμα φυσικής. Και αυτό γιατί η ιστορία είναι η διαδικασία της ανθρώπινης αλληλεπίδρασης στο χρόνο, και έτσι μπορεί μεν να περιοδολογούμε και να βάζουμε τομές, κανένα ιστορικό «μετά» όμως δεν μπορούμε τελικά να το δούμε ανεξάρτητα από το ιστορικό «πριν». Ακόμα και η τομή αυτή καθαυτή που βάζουμε, εκφράζει το σημείο μιας μεταβολής, που δεν έχει κανένα νόημα αν δεν περιγράψουμε την ίδια τη μεταβολή, και για να περιγράψουμε τη μεταβολή πρέπει να περάσουμε μπρος και πίσω τα σύνορα που ορίζει η όποια τομή ξανά και ξανά. Συμβαίνει όμως σκόπιμα να τεμαχίζονται κάποια ιστορικά γεγονότα, ακόμα και από ιστορικούς, προκειμένου να εξυπηρετηθεί ο σκοπός της παραχάραξης της ιστορίας.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την περίπτωση του τραγουδιού της EUROVISION για τους διωγμούς των Τατάρων της Κριμαίας από τον Στάλιν. Το τραγούδι κέρδισε την πρώτη θέση στο διαγωνισμό, περιγράφοντας τα πάθη του διωγμένου λαού. Αυτό που δεν περιγράφεται στο τραγούδι, και δε μνημονεύεται από κανέναν από τους διοργανωτές του διαγωνισμού, είναι ότι οι Τάταροι είχαν προηγουμένως συνεργαστεί με τους ΝΑΖΙ καταχτητές, και ότι αν δεν τους μετακινούσε ο Στάλιν –για το καλό τους- θα είχαν υποστεί αντίποινα για τις πράξεις τους από τους άλλους κατοίκους της Κριμαίας. Η «Ευρώπη» έδωσε το βραβείο στην Ουκρανία βέβαια για καθαρά πολιτικούς λόγους, αφού στηρίζει την φασιστική πραξικοπηματική κυβέρνηση του Κιέβου με νύχια και με δόντια, απέναντι στο αντίπαλο δέος της Ρωσίας. Και αφού σαν «Ευρώπη» κάνει τα στραβά μάτια για τους σύγχρονους ναζί της Ουκρανίας, της είναι ακόμη πιο εύκολο να κάνει τα στραβά μάτια για τους «ξε(πε)ρασμένους» πια ναζί, της ναζιστικής Γερμανίας.

Ας εξετάσουμε όμως και την περίπτωση του ιστορικού Χάινς Ρίχτερ. Ο κύριος αυτός γράφει σε ένα από τα βιβλία του για τη μάχη της Κρήτης, ότι οι Ναζί δεν είχαν κάνει μπρουταλιές πριν από τη μάχη της Κρήτης, και ότι η βίαιη συμπεριφορά των κρητικών ήταν που τους ανάγκασε να προβούν σε αυτές τις μπρουταλιές. Οι κρητικοί βλέπετε, άξεστοι όπως ήταν, δεν ήξεραν να υποδεχθούν τους ιππότες κατακτητές με ανθρωπιά, ρακή, ξεροτήγανα και κρητικούς χορούς όπως κάνουν τώρα με τα κρουαζιερόπλοια και τους τουρίστες. Αντ’ αυτού, τους τάραξαν στις κουμπουριές και στις μαγκουριές, δεν είχαν καν το τακτ να τους περιμένουν να προσγειωθούν και να αφαιρέσουν τον εξοπλισμό του αλεξιπτώτου πριν τους αντιμετωπίσουν. Πέρα από την προσβολή απέναντι στον κρητικό λαό που διαπράττει ο Ρίχτερ μέσα από το βιβλίο του, κατηγορώντας τον ουσιαστικά για την αντίσταση του απέναντι στους ναζί κατακτητές, λέει και ψέματα. Δηλαδή αν δεν υπήρχε η μάχη της Κρήτης οι Εβραίοι και οι άλλοι λαοί δεν θα εξοντώνονταν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης; Μήπως φταίνε οι κρητικοί και για αυτό; Αναρωτιέμαι…

Μέθοδος τρίτη, η αντιπαράθεση του ειδικού με το γενικό

Αν πάρουμε μόνο έναν κόμπο από ένα μάλλινο πουλόβερ και αυτός ο κόμπος είναι μαύρος, νομιμοποιούμαστε να πούμε ότι αυτός ο κόμπος προέρχεται από ένα πουλόβερ που ως κάποιο βαθμό είχε και μαύρο χρώμα. Αν όμως έχουμε ολόκληρο ή σχεδόν ολόκληρο το πουλόβερ, που είναι κόκκινο με μια μαύρη ρίγα, δεν μας νομιμοποιεί τίποτα να διαλέξουμε ένα μαύρο κόμπο, να δείξουμε μόνο αυτόν τον κόμπο, και να προσπαθήσουμε μέσω αυτού να πείσουμε ότι ολόκληρο το πουλόβερ είναι τελικά μαύρο. Η ιστορία είναι όλο το πουλόβερ, με την όποια ελαστικότητα του, με όλους τους κόμπους, και με κάποιους κόμπους ίσως να τους έχει φάει ο σκόρος. Πάντως κανείς δεν μας νομιμοποιεί στην ιστορία το ειδικό να το κάνουμε γενικό χωρίς να έχουμε τα απαραίτητα τεκμήρια γενίκευσης. Το γενικό βέβαια αποτελεί μια ερμηνεία του –σε ιδανική περίπτωση- συνόλου των ειδικών, αλλά δεν μπορεί το γενικό να αποτελεί την ερμηνεία ενός ή μοναχά ενός μέρους από ειδικά, και να αγνοεί τα υπόλοιπα.

Για να αναφερθούμε στην κατοχή, όπως και το άρθρο από το Ποντίκι, υπάρχουν ένα σωρό ιστορίες σχετικά με την γερμανική απανθρωπιά, εγκληματικότητα και βαναυσότητα απέναντι όχι μόνο σε μάχιμο, αλλά και στον άμαχο πληθυσμό. «Ναι αλλά και οι αριστεροί τα ίδια έκαναν» έρχεται και μας λέει ο Μαραντζίδης και ο κάθε Μαραντζίδης, φέρνοντας κάποια παραδείγματα και κάποιες μαρτυρίες για γεγονότα υπαρκτά ή ανύπαρκτα. Όμως ακόμα και υπαρκτά να είναι κάποια από αυτά κύριε Μαραντζίδη, τι πραγματικά αλλάζει αυτό στη γενική ισορροπία; Γιατί σε περίοδο πολέμου και κατοχής δεν περιμένεις από καμιά πλευρά, ούτε εκείνη του καταπιεστή, ούτε και του καταπιεζόμενου που αντιστέκεται, να συμπεριφέρεται με το γάντι, πόσο μάλλον όταν έχει χάσει συγγενείς του, όταν έχει ταλαιπωρηθεί, φυλακιστεί, εξευτελιστεί, εξοριστεί, όταν του έχει κάψει το σπίτι ο κατακτητής. Όμως, πώς, η γενική αντίσταση απέναντι στον κατακτητή, και τα κάποια ίσως μεμονωμένα περιστατικά αδικαιολόγητης βίας, σε νομιμοποιούν εσένα ως ιστορικό να δώσεις μια ερμηνεία “ίσων αποστάσεων”; Τουλάχιστον στον ΕΛΑΣ, και αργότερα στον ΔΣΕ, τα περιστατικά απειθαρχίας των ΕΛΑΣΙΤΩΝ, οι αδικαιολόγητες βιαιοπραγίες, οι βιασμοί γυναικών, κλπ ήταν συμπεριφορές που όταν γίνονταν αντιληπτές επέσυραν βαριές τιμωρίες εντός του αντάρτικου, και δεν ήταν λίγοι αυτοί που είχαν εκτελεστεί για τέτοιους λόγους. Πώς μπορούν να συγκριθούν και να μπουν στο ίδιο καλάθι αυτά τα μεμονωμένα περιστατικά με τις πράξεις των ναζί και των ντόπιων συνεργατών τους; Μιλάμε για συστηματικά ξεκοιλιάσματα εγκύων, για αλλεπάλληλους βιασμούς ανηλίκων, για τρύπημα εμβρύων με ξιφολόγχες, για κάψιμο ολόκληρων χωριών μαζί με τους κατοίκους τους, για δολοφονίες –με φρικιαστικό τρόπο- γέρων και ανήμπορων!

Το να βρεις-ή και να επινοήσεις- έναν αριθμό από άβολες πράξεις και στην «άλλη πλευρά», το να σταθείς μόνο σε αυτές τις πράξεις (ή τις επινοήσεις) και να προσπαθήσεις να δείξεις ότι αυτό το περιορισμένο σύνολο από ειδικά είναι που καθορίζουν και το γενικό, αποτελεί όχι μόνο επιστημονική ανεντιμότητα αλλά ανεντιμότητα γενικά. Από τους 5.000 κόμπους του πουλόβερ δεν μπορείς να διαλέξεις μοναχά τους 20 για να δείξεις τι χρώμα είχε το πουλόβερ και αυτό να το ονομάσεις ιστορική ερμηνεία. Μια τέτοια ερμηνεία δεν μπορεί να σταθεί ιστορικά, παρά μόνο ως ιστορική μυωπία. Γιατί με την ίδια λογική πρέπει να τηρήσουμε ίσες αποστάσεις και στο παλαιστινιακό, ίσες αποστάσεις και στο κυπριακό, και πάει λέγοντας…

Κλείνοντας το άρθρο, να πω ότι οι μέθοδοι που ανέφερα παραπάνω, δεν εξαντλούν την περιγραφή της γενικότερης μεθοδολογίας μέσω της οποίας γίνεται η παραχάραξη της ιστορίας, αποτελούν πάντως κάποια βασικά και πολυχρησιμοποιημένα αρχέτυπα. Φαντάζομαι και ελπίζω οι αναγνώστες να βρουν διαβάζοντας το άρθρο καμπόσα άλλα παρόμοια παραδείγματα, προεκτείνοντας έτσι τους όποιους συλλογισμούς μου.

1 Για να μη μιλήσουμε για την ηρωοποίηση του δικτάτορα Μεταξά που κάνει το βιβλίο.

---
---
*

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2016

... πρόοδος το δίχως άλλο ...

*
stavrosx1
***
*

Αλλού βγάζουν βόλτα νεκρούς
και αλλού κάνουν λιτανείες γα να βρέξει...


Τα σύνορά μας δεν θα έπρεπε να είναι προς την Ευρώπη, τα σύνορά μας θα έπρεπε να είναι προς το Ιράν. Εκτός κι αν ζούμε στο μεσαίωνα και δεν το έχουμε καταλάβει, οπότε να πάω πάσο.

Καταρχάς να δούμε τι συνέβη στη Λαμία. Την 18η Οκτωβρίου (εντάξει την 5η Οκτωβρίου σύμφωνα με το παλαιό ημερολόγιο), εκοιμήθη (μετάφραση: πέθανε) ο Μακαριστός Μητροπολίτης Φθιώτιδος και Θαυμακού Καλλίνικος, των Γνήσιων Ορθοδόξων Χριστιανών, δηλαδή των παλαιοημερολογιτών. Τι να κάνουν λοιπόν και αυτοί, πήραν το νεκρό ιεράρχη και τον περιέφεραν στους δρόμους της Λαμίας, καθιστό στο θρόνο του, με τα άμφια και τη μίτρα στο κεφάλι (βλέπετε τη φωτογραφία από τη σελίδα τους στο facebook)...

Και καλά με τις χριστιανικές παραδόσεις, πες ό,τι πρέπει να τηρούνται, τι να πούμε όμως για τους συμπολίτες μας στη Ρόδο που κάνουν λιτανείες για να βρέξει;


Όπως διαβάζουμε στο rodiakil.gr (από εκεί και η φωτογραφία), «λιτανεία πραγματοποιήθηκε στον Προφήτη Ηλία Καλυθιών στη Ρόδο, εξαιτίας της ανομβρίας που επικρατεί τον τελευταίο καιρό στην περιοχή». Και όχι μόνο αυτό, αλλά η ενορία της περιοχής και η δημοτική κοινότητα αφουγκράστηκαν την αγωνία της τοπικής κοινωνίας!

Και συνεχίζουμε την ανάγνωση: «Τελέστηκε Θεία Λειτουργία και στη συνέχεια, οι κάτοικοι, γονατιστοί, έκαναν έκκληση για να βρέξει, ενώ πραγματοποιήθηκε και περιφορά της εικόνας του Προφήτη Ηλία στο χωριό».

Διαβάζοντας πάντως αυτό ΕΔΩ στο site μας, καταλαβαίνουμε πως η λιτανεία ίσως και να πιάνει τόπο. Όμως ρίχνοντας μία ματιά κι ΕΔΩ μάλλον η λιτανεία θα πάει τζάμπα. Ας κάνουν μία ακόμα...

Μετά τους Ινδιάνους και τους χορούς τους γύρω από τη φωτιά προκειμένου να βρέξει, τώρα έχουμε και τις λιτανείες στη Ρόδο. Πρόοδος δίχως άλλο... 
---
*

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2016

... "Ποιός διοικεί τελικά τις τράπεζες;" ...

*
stavrosx1
***
*

Το πιο ενδιαφέρον πράγμα
που είπε ο Θ. Αναστασιάδης…


Πολλά έχουν γραφτεί και πολλά θα γραφτούν για την κατάθεση του εκδότη του Πρώτου Θέματος Θ. Αναστασιάδη στην Εξεταστική της Βουλής. Όμως ο εκδότης, αν και δεν ξέρει από οικονομικά, όπως είπε, είχε μια απορία: Ποιος διοικεί τις τράπεζες;

Προσερχόμενος την Τρίτη (18/10) στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής, ο εκδότης του Πρώτου Θέματος, Θέμος Αναστασιάδης, δήλωσε «μικρομέτοχος» (με ποσοστό βέβαια… μεγαλύτερο του 40%! ) της εκδοτικής εταιρίας, που δεν έχει και ιδιαίτερη σχέση με τα οικονομικά καθότι είναι δημοσιογράφος. «Δεν έχω ιδέα από δανειοδοτήσεις. Δεν ασχολούμαι προσωπικά με τον τομέα των οικονομικών χρηματοδοτήσεων. Ποτέ δεν διαπραγματεύτηκα οικονομικά με τραπεζίτες». Το αν κάποιος θα πιστέψει αυτόν τον ισχυρισμό αφορά την κριτική του δυνατότητα.

Παρότι όμως …άσχετος με τα οικονομικά ο Θέμος Αναστασιάδης έκανε στην επιτροπή, μία ερώτηση – επισήμανση: «Ποιος διοικεί τελικά τις τράπεζες;». Για να αποφανθεί ότι «τις διοικούν οι ξένοι». Το εντυπωσιακό είναι πώς η φράση του αυτή προκάλεσε την αντίδραση του προέδρου της Επιτροπής και βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Σωκράτη Φάμελλου, ο οποίος επικαλέστηκε την κατάθεση που έκανε στην επιτροπή ο επικεφαλής της Τράπεζας της Ελλάδας, Γιάννης Στουρνάρας, προκειμένου να αντικρούσει τον ισχυρισμό και να δηλώσει ότι το χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν έχει αφελληνιστεί.
Εδώ ανακύπτει εύλογα το ερώτημα του γιατί ο πρόεδρος της επιτροπής, επέδειξε τόση σπουδή. Ιδίως όταν στην επιτροπή έχουν προηγηθεί καταθέσεις εκπροσώπων των τραπεζικών ιδρυμάτων, που μάλλον κινούνται στην αντίθετη κατεύθυνση.

Είναι χαρακτηριστικά τα όσα δήλωσε για τον δανεισμό των Μέσων Ενημέρωσης, ο διευθύνων σύμβουλος της Εθνικής Τράπεζας, Λεωνίδας Φραγκιαδάκης την 1η Ιουλίου για το θέμα αυτό : «Σας θυμίζω» είπε «ότι το ελληνικό τραπεζικό σύστημα και αυτή η Τράπεζα έχει περάσει τα τελευταία δύο χρόνια από δύο ενδελεχείς Ελέγχους Πιστοληπτικής Διαβάθμισης του Βιβλίου της από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα».

Ακόμη πιο αποκαλυπτικός ήταν ο διευθύνων σύμβουλος της Eurobank Φωκίων Καραβίας, που περιέγραψε στις 5 Ιουλίου, με γλαφυρό τρόπο τις διαδικασίες δανεισμού των Μέσων Ενημέρωσης. Είχε δηλώσει ότι «παρών στις επιτροπές δανειοδοτήσεων είναι εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ο MonitoringTrustee, ο οποίος έχει δικαίωμα βέτο για τις δανειοδοτήσεις και υπάρχει ειδική διαδικασία για τους λεγόμενους συνδεδεμένους πιστούχους. Στους συνδεδεμένους πιστούχους ανήκουν και τα κόμματα και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης». Οι αρμοδιότητες αυτών των επιτρόπων μάλιστα έχουν ισχυροποιηθεί μετά το 2013 οπότε και έγινε η πρώτη ανακεφαλαιοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Όπως και αν ορίσει κανείς το φαινόμενο της διαπλοκής, είναι σίγουρο πώς το τραπεζικό σύστημα αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της. Επίσης αναπόσπαστο μέρος του τραπεζικού συστήματος – όπως προκύπτει από τις παραπάνω δηλώσεις- αποτελούν οι εκπρόσωποι τη Ευρωπαϊκής Ένωσης με τον καθοριστικό ρόλο που περιγράφεται. Σε αυτό οφείλει να συνυπολογίσει κανείς και την Τράπεζα της Ελλάδας, που εκ του καταστατικού της πλέον , αποτελεί ουσιαστικά ανεξάρτητο βραχίονα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) ο οποίος αναφέρεται αποκλειστικά σε αυτήν. Ήταν άλλωστε ο ίδιος ο Γιάννης Στουρνάρας αυτός ο οποίος δήλωσε στην εξεταστική επιτροπή πως για τον δανεισμό των ΜΜΕ τηρήθηκαν οι νόμιμες διαδικασίες «καθαρίζοντας» τους πάντες!

Έτσι το ερώτημα που προκύπτει είναι το γιατί σε αυτή την Εξεταστική Επιτροπή υποβαθμίζεται ο προφανέστατος ρόλος της Ε.Ε ως ομπρέλα των σχέσεων διαπλοκής που ουδείς αμφιβάλλει ότι συνεχίζουν να υπάρχουν. Επίσης το γιατί η κυβέρνηση προσπαθεί να αποσιωπήσει και να καλύψει πολιτικά αυτές τις ευθύνες.

Μπορείτε να σκεφθείτε ένα καλό λόγο;

---
πηγή: Γεράσιμος Λιβιτσάνος/Ημεροδρόμος
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η stavrovelonia
*

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2016

... Μπομπ και Ντάριο - η βράβευση, η απώλεια ...

*
stavrosx1
***
*

Ο Ντάριο και ο Μπομπ


Γράφει ο Δημήτρης Ν. Μανιάτης

Μια απώλεια και μια βράβευση. Η Πέμπτη που μας πέρασε θα μελετάται για καιρό από τον ιστορικό του μέλλοντος για μια βασική αλήθεια: ο Ντάριο Φο που μας αποχαιρέτησε και ο Μπομπ Ντίλαν που ανέβηκε στον θρόνο του Νομπέλ Λογοτεχνίας την ίδια μέρα, το πιθανότερο είναι πως δεν είχαν συναντηθεί ποτέ.

Ο ιταλός μπουφόνος δεν νομίζω να είχε τόση έγνοια για τη μουσική του δεύτερου και ο αμερικανός τροβαδούρος πιθανά δεν θα συμφωνούσε με την αφοσίωση του Ντάριο στους κατατρεγμένους και στην ουτοπία. Κι όμως υπάρχει κάτι που συνδέει τα δύο μεγάλα αυτά πρόσωπα. Ο τρόπος που διεμβόλισαν τον κόσμο. Η απεύθυνση, η διαχρονία, η παγκοσμιότητα του έργου τους έχει έναν κοινό παρανομαστή. Την ποίηση και τη λαϊκότητα, που στο βάθος της είναι βασικά δημοκρατική.
Νέοι καλλιτέχνες σε όλη την οικουμένη θα ανεβάζουν πάντα τον «Τυχαίο θάνατο ενός αναρχικού» ή το «Μίστερο Μπούφο». Και αντίστοιχα, όσο υπάρχει ανθρωπότητα, πάντα σε ένα γκαράζ πιτσιρικάδες θα τζαμάρουν πάνω στο «Forever Young» ή το «Hurricane».

Κι όμως, την ίδια ώρα που παντελώς άγνωστοι τύποι έχουν κατά καιρούς πάρει το Νομπέλ Λογοτεχνίας, οι δύο παραπάνω νομπελίστες (Ντάριο και Μπομπ) αμφισβητήθηκαν. «Μα καλά, το Νομπέλ σε έναν παλιάτσο» σχολίασαν οι κακεντρεχείς το μακρινό 1997 για τον Ντάριο, ανάμεσά τους ο φασίστας Τζιαφράνκο Φίνι. «Αλλά όλο αυτό με το Νομπέλ είναι μια κάκιστη επιλογή, ένα βραβείο νοσταλγίας βγαλμένο μέσα από τον βρωμερό προστάτη γηραλέων, ξεκούτηδων χίπηδων» είπε ο σκωτσέζος συγγραφέας Ιρβιν Γουέλς (που θα θυμόμαστε μόνο επειδή το μέτριο βιβλιαράκι του έγινε η ωραία ταινία «Trainspotting») για τον Ντίλαν.

Την ίδια ώρα που Ντάριο και Μπομπ έχουν κατακτήσει τον κόσμο, το έργο τους περνάει από την κρησάρα ενός αυτοαναφορικού σιναφιού που μάλλον έχει μπερδέψει τα πράγματα. Την ίδια ώρα που ο λόγος τους άνοιξε νέους δρόμους στη λογοτεχνία - μήπως και τα ομηρικά έπη δεν τραγουδιόνταν; όπως σημείωσε η ποιήτρια Αγαθή Δημητρούκα -, τα ματομπούκαλα της κριτικής έκλαψαν για την αδικία να μην πάρει το εν λόγω Νομπέλ ένας Μουρακάμι.

Κι όμως, η Πέμπτη που μας πέρασε, με την απώλεια του Φο και τη βράβευση του Ντίλαν, μας υπενθύμισε απλά τι κάνουν λάθος πολλοί σημερινοί καλλιτέχνες. Υπνωτισμένοι απ' τις σειρήνες του αυτισμού και της κολακείας των μεσαίων στρωμάτων ή των χορηγών τους, ξεχνούν τη βασική δεξαμενή που τους έχει ανάγκη. Ξεχνούν πως η τέχνη είναι πάνω απ' όλα ένα παιχνίδι προφορικότητας, μια παρηγορητική χειρονομία.
---
πηγή: «Τα Νέα» (στήλη "Εναλλακτικά")
---
*

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2016

... ο "ξένος" και ο "δικός μας" ...

*
stavrosx1
***
*

Το φασιστάκι της κεντρικής οδού

Γράφει η Ελενα Ακρίτα 

...Στο μαγαζάκι της κεντρικής οδού - κεντρική, τρόπος του λέγειν. Έρημη πια. Καταστήματα με κλειστά ρολά. Ξεκολλημένες πινακίδες όπου ‘ΠΩΛΕΙΤΑΙ’ ή 'ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ' το σύμπαν. Ξεχαρβαλωμένα πεζοδρόμια, ένα γκρι σίχαμα που ‘άσφαλτο’ δεν το λες και γκράφιτι που καυγαδίζουν μεταξύ τους. ‘‘Λευτεριά στον Μαζιώτη’’, ‘‘Λευτεριά στον Ρουπακιά’’. Σβάστικες με σφυροδρέπανα αγκαζέ. Ξενοίκιαστα διαμερίσματα. Στο άθλιο βεραντάκι, σφουγγαρίστρες παρατημένες στην αρχαία σκουριά.

Το μαγαζάκι της κεντρικής οδού διαθέτει λίγο απ’ όλα. Σκονισμένα σκατολοΐδια υποδύονται τα είδη δώρων. Σιωπηλά CD, ξεχασμένα απ’ την τεχνολογία. Όποιος τραγούδησε μαζί τους, σώπασε. Όποιος χόρεψε μαζί τους, κουράστηκε. Στα ράφια, μπρελόκ – αρκουδάκια με ονόματα. Ένα φωτοτυπικό μηχάνημα. Δηλώσεις του νόμου 105. Φωτογραφίες για έκδοση διαβατηρίου και ταυτότητας. Τυπωτήριο για δυνατότητα παραδοσιακού φιλμ με φωτογραφίες από γάμους, βαφτίσια, κι αποφοιτήσεις.

Στο μαγαζάκι της κεντρικής οδού, ο κοντοκουρεμένος νεαρός υπάλληλος – είναι δεν είναι... 20-22 χρονών - εξυπηρετεί την κυρία που θαυμάζει μια κορνίζα από κοχύλια και καρδούλες. Τον 40άρη που βγάζει φωτοτυπίες. Τον συνταξιούχο που ελέγχει σχολαστικά τις φωτό από την εκδρομή του συλλόγου στα Ζαγοροχώρια. Προσηνής ο υπάλληλος. Χαμογελαστός. Παίρνει τα χρήματα. Δίνει ρέστα. Κόβει πλαστή απόδειξη.

Ο ‘‘ξένος’’, χρόνια πια στην Ελλάδα, μπαίνει αθόρυβα. Αθόρυβα στέκει δίπλα στον πάγκο. Αθόρυβα περιμένει. Στο δεξί χέρι κρατάει ένα μεγάλο ντοσιέ. Ένα χαρτί του γλιστράει. Το σηκώνει και το καθαρίζει με προσοχή. Σφραγίδες, χαρτόσημα, υπογραφές. Πράσινη κάρτα. Στο αριστερό χέρι, κρατάει ένα 5χρονο αγοράκι.

«Καλημέρα σας…»
Καμία απάντηση. Η κυρία μετακινείται λίγο πιο αριστερά του. Μια ιδέα. Ο υπάλληλος δεν γυρίζει καν να τον κοιτάξει.
«Καλημέρα σας» επαναλαμβάνει.
Μιλάει τόσο αστεία. Με μια αλλόκοτη, βαριά προφορά. Ο συνταξιούχος, χωρίς να σηκώσει το βλέμμα από το Μεγάλο Πάπιγκο, χαμογελάει ειρωνικά.
Όχι πολύ. Μια ιδέα.

Η πόρτα ξανανοίγει κι άλλος πελάτης μπαίνει μέσα :
«Γεια σας»
«Χαίρετε, σε τι μπορώ να σας εξυπηρετήσω;»
Ο ‘‘ξένος’’ περιμένει κρατώντας σφιχτά το χέρι του τζιχαντιστή που έχει μεταμφιεστεί σε 5χρονο αγοράκι. Δεν διανοείται να διαμαρτυρηθεί. Να ξεστομίσει ότι προηγείται. Ψελλίζει μόνο με μισή – με εν τέταρτον φωνής :
«Δυο φωτογραφίες ταυτότητας παρακαλώ για ταυτ...»
«Να περιμένεις»
Δεν υψώνεται η φωνή του υπαλλήλου. Δεν φωνάζει, δεν βρίζει. Απλά ο τόνος του γίνεται πιο κοφτός. Πιο οξύς κι απότομος.
Όχι πολύ. Μια ιδέα.

«Να περιμένεις».
Ενικός. Αυτός ο σεσημασμένος ενικός. Όχι της ζεστασιάς. Όχι της φιλίας, της οικειότητας. Ο ενικός του υποδεέστερου. Του κατώτερου. Του μετανάστη.
«Μα προηγείται ο κύριος» λέει ο πελάτης πίσω του. Κύριος, άκου τώρα.
​«Να περιμένει»
Να περιμένει. Δεν θα τον διώξουμε. Δεν θα τον πετάξουμε έξω. Δεν θα τον πλακώσουμε. Δεν θα τον ξεφτιλίσουμε. Θα εξυπηρετηθεί. Λίγο λιγότερο από τους άλλους. Αλλά να περιμένει. Λίγο περισσότερο από τους άλλους.
Όχι πολύ. Μια ιδέα.

Ο ‘‘ξένος’’ στέκει. Κάποτε θα έρθει η σειρά του. Κάποτε θα στραφεί και σ’ αυτόν ο υπάλληλος. Έστω αγέλαστα. Έστω βλοσυρά. Έστω στον ενικό.
Και περιμένει. Δίπλα του ένα κορίτσι ύποπτα ξανθό. Ρωσίδα σε μπορντέλο; Στρίπερ; Βίζιτα; Αυτές οι βρώμες που έρχονται και ξελογιάζουν τα στεφάνια μας και τα γεράνια μας.
Τον κοιτάζει. Δεν μιλάει. Δεν διεκδικεί για λογαριασμό του. Δεν τολμάει. Μονάχα όταν δεν κοιτάζουν οι αυτόχθονες της διπλανής πόρτας, του χαμογελάει.
Όχι πολύ. Μια ιδέα.
Κι εκείνος το ανταποδίδει.
Όχι πολύ. Μια ιδέα.

Ευχαριστεί τον όποιο θεό του που το αγοράκι δεν έκλαψε, δεν μίλησε, δεν ενόχλησε. Άλλωστε, φοβισμένο και σκυφτό μεγαλώνει κι αυτό. Προπονημένο. Για το λουκέτο στο σχολείο, το μπούλινγκ, τον χλευασμό, το ξύλο. Από τα πέντε του, δεν φοβάται τίποτα, δεν ελπίζει τίποτα, είναι απελεύθερος. Δέσμιος, είλωτας των σύγχρονων Δωριέων. Ξένος.

Τα μαγαζιά κλείνουν.
«Εγώ είμαι δημοκράτης άνθρωπος» θα έλεγε το απόγευμα ο συνταξιούχος στο σωματείο. «Αλλά τους βλέπω όλους αυτούς και σκέφτομαι α, ρε Παπαδόπουλος που σας χρειάζεται. Κρεμάλες να στήσει στο Σύνταγμα. Να δούμε άσπρη μέρα κι εμείς οι μαύροι με τον μαύρους που μπλέξαμε».
---
​ πηγή: εφημερίδα «Τα Νέα» 15/10/2016
---
*

... σβήνουν, ξύνουν και ξαναγράφουν ...

*
stavrosx1
***
*
Προσοχή! Παλίμψηστο...


της Λιάνας Κανέλλη

Το παλίμψηστο είναι αρχαίο χειρόγραφο του οποίου το αρχικό κείμενο σβήστηκε ή ξύστηκε από πάπυρο ή περγαμηνή, για να γραφτεί πάνω του άλλο κείμενο (η τεχνική ακολουθήθηκε και στη ζωγραφική) σε μεταγενέστερη εποχή. Η δημιουργία παλίμψηστων άνθισε ιδιαίτερα τον 7ο και 8ο αιώνα, οπότε και μεγάλα κλασικά έργα έπεσαν θύματα της τάσης που είχε ξεκινήσει τον δεύτερο και τρίτο αιώνες.

Η καπιταλιστική επικυριαρχία του 21ου αιώνα, κατέχουσα και τα τελευταίας τεχνολογίας μέσα παραγωγής επικοινωνίας, χρησιμοποιεί την τεχνική του παλίμψηστου από θέση ισχύος. Στην εικονολατρευτική εποχή μας, παρά τις απίστευτες επιστημονικές δυνατότητες να διαβάζονται για παράδειγμα τρεις πραγματείες του Αρχιμήδη στο γνωστό ομώνυμο παλίμψηστο, έχουν περιοριστεί στο χαοτικό επικοινωνιακό και γνωσιολογικό περιβάλλον οι δυνατότητες για τους πολλούς να διαβάσουν, να κατανοήσουν και ν' αντιληφθούν την ιστορία και την πολιτική, στην μη παλίμψηστη μορφή της.

Ο,τι δεν υπάρχει στο διαδίκτυο (στο google ή στη wikipedia) αμφισβητείται ολοκληρωτικά ή εκλαμβάνεται ως συμφέρον ημιαληθές. Η καινούργια τρέχουσα ιστορία μετατρέπεται σε ανακλητική ιστορική πραγματικότητα της οποίας η εγκυρότητα κρίνεται με αριθμό χτυπημάτων - εισοδημάτων. Ετσι, η σκοπιμότητα της νομπελικής αμετροέπειας να παρουσιάζει τον Μπομπ Ντύλαν ως «σύγχρονο Ομηρο» (!) από τη μια και τα σχόλια της κοινωνικής δικτύωσης περί επιβράβευσης ενός ξοφλημένου και παρωχημένου γεροχίπη συνθέτουν ένα παλίμψηστο περιποίησης - ροκ, του τύπου μέριασε βράχε να δω.

Στο επίπεδο της πολιτικής όμως, το μικρομέγαλο κακό παίρνει τρομακτικές διαστάσεις όταν τη θέση των Ιρλανδών φανατικών μοναχών του όγδοου αιώνα, που δεν είχαν λεφτά για παπυροπεργαμηνές, παίρνουν από κοινού οπορτουνιστές και διανοούμενοι σπιθαμιαίου αναστήματος τύπου Ζίζεκ ή αντικομμουνιστές τύπου Ράμφου και φιλοτεχνούν το καπιταλιστικό παλίμψηστο του άθλιου του 21ου αιώνα με αριστερές μπογιές ή αριστερή γραφή, σαν τη σοσιαλδημοκρατία ένα πράγμα made in Αρκανσο...

Το παλίμψηστο ΣΥΡΙΖΑ με ψυχή βαθιά γραφόμενο από αιχμηρές πένες του Πολάκη πάνω στην περγαμηνή Κουβέλη και της Σίας πάνω στον πάπυρο Ξενογιαννακοπούλου, ώστε όπως στο Συνέδριο που άρχισε με τον Καμμένο να αναφωνεί σύντροφοι και να τελειώνει με το πιστοποιητικό ευρωφροσύνης του Τσακαλώτου (επί 53 χέρια μπογιάς), να βγαίνει το συμπέρασμα ότι όποιος δεν είναι με την καπιταλιστική Ευρώπη και δεν κάνει παρέα με λύκους, δεν είναι προοδευτικός, να σερβίρεται έτοιμο προς εκλογική κατανάλωση.

Σκεφτείτε τι παλίμψηστο φιλοτεχνεί η σύγχρονη Υπατία της αριστεράς Γεροβασίλη, όταν μιλάει με αριστερή άρθρωση για απόκρυψη των επιτευγμάτων της υποδομικό ανασχηματισμό κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, έχοντας κάνει γαργάρα τις δολοφονικές προδιαγραφές σιωπής της ΤΤΙΡ, της κολοσσιαίας εμπορικής συμφωνίας ΗΠΑ - ΕΕ. Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα... τεχνικά ζητήματα της επικοινωνιακής τακτικής και στρατηγικής που προκαλούνται να χτίσουν οι κομμουνιστές του 21ου αιώνα.

Το βασικό χαρακτηριστικό αυτής της συμφωνίας είναι ότι το κείμενό της παραμένει απόρρητο για κυβερνήσεις, θεσμούς, δημοσιογράφους, πολίτες κ.λπ. όπου Γης. Δηλαδή το πέρασμα της εξουσίας στο σύνολό της στις πολυεθνικές του πλανήτη θα παραμένει απόρρητο για όλους. Μόνο στις έδρες πρεσβειών θα μπορεί ακόμα και μια κυβέρνηση να διαβάσει κάτι που την αφορά, αλλά ως εκεί!...

Το παλίμψηστο, λοιπόν, των τάχα μου δήθεν αριστερών κυβερνήσεων που παλεύουν για την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και την αποδοχή του διαφορετικού είναι ένα καλά πληρωμένο, καλά διαφημισμένο και οπωσδήποτε εκβιασμένο παλίμψηστο της ουσιαστικής ναζιστικού τύπου επιβολής της καπιταλιστικής τάξης σε παγκόσμιο επίπεδο. Θα χρειαστούμε πολλά περισσότερα από ακτίνες γάμα, ψηφιακές ακτινογραφίες, έξυπνα τηλέφωνα, τουίτς και άλλα συναφή, για να μη βλέπει το αυριανό παιδί του Μπομπ καβάλα στο δελφίνι με τη λύρα του Ορφέα και του Αλέξη ως Αρη χωρίς μούσι, με την επανάσταση κλεισμένη στη γραβατοθήκη... Μάλλον δεν πρέπει να ξύσουμε γραφές, αλλά πληγές.
---
*

Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2016

Από τον Νίκο Γόδα στον... Στιβ Γιατζόγλου

*
stavrosx1
***
*

Άκου Στιβ


Γράφει ο Γιώργος Κογκαλίδης

Είναι η αμήχανη (δεύτερη μετά από αυτή με τον Βαγγέλη Αλεξανδρή) στιγμή που πρέπει να γράψω εναντίον ενός ανθρώπου, τον οποίο εκτιμώ, νιώθω φίλο μου -παρότι βρισκόμαστε στη χάση και στη φέξη- και πάνω απ’ όλα είναι τόσο "έξω καρδιά", που έλεγα "δεν έχω τρόπο να τσακωθώ μαζί του". Κι, όμως, ο Στιβ Γιατζόγλου, μας φύλαγε μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη.

Δεν θα σηκώσω τους τόνους, απλά επειδή σέβομαι και τη διαδρομή και την προσωπικότητά σου. Όμως, πέρασες την κόκκινη γραμμή. Και δεν είναι κάτι που καταπίνεται εύκολα. Βεβαίως, υπάρχουν αρκετοί (άλλοι καλοπροαίρετα και άλλοι με σκοπό) που υποστηρίζουν πως καθένας έχει δικαίωμα να λέει την άποψή του. Προφανώς, αλλά…

Άκου Στιβ. Αυτοί με τους οποίους αγκαλιαζόσουν χωρίζουν τους ανθρώπους ανάλογα με το χρώμα τους. Ξεχωρίζουν τους λευκούς από τους μαύρους κι εσύ είχες μαύρους συμπαίκτες, μαύρους παίκτες (ως κόουτς) και ποτέ -θαρρώ- δεν σε ενόχλησε το χρώμα τους. Θυμάμαι ακόμα τις ιστορίες που έλεγες για τον Κάρι Σκάρι και το γέλιο που ρίχναμε. Αλλά είναι μαύρος Στιβ και τους μαύρους τους θεωρούν υπανθρώπους.

Άκου Στιβ. Αυτοί τους οποίους χαιρετούσες θεωρούσαν (και το έλεγαν) ότι κακώς λογίζεται ως Έλληνας ο Σοφοκλής. Έκαναν ότι μπορούσαν για να μην πάρει την υπηκοότητα ο Γιάννης (αυτός που ο “αγαπημένος” σου αρχηγός αποκαλούσε Χιμπατζή). Και ξέρεις Στιβ, μπορεί να είσαι ξανθός και παλικάρι, αλλά γι’ αυτούς λαθρομετανάστης θα ήσουν, αν υπήρχαν -ως σχηματισμός- στις μέρες που ήρθες στη χώρα μας.

Άκου Στιβ. Αυτοί που σε αποθέωσαν όχι μόνο αποδέχονται, αλλά χαίρονται για τη ναζιστική θηριωδία. Έχεις ταξιδέψει Στιβ και γνωρίζω πως είσαι από τους ανθρώπους που δεν νιώθουν μίσος, δεν θέλουν να εξοντώσουν τον αντίπαλο.

Άκου Στιβ. Αυτοί που επικύρωσες με την παρουσία σου έχουν μίσος για όλους τους Εβραίους. Εσύ, όμως, έχεις πάει στο Ισραήλ κι η ιστορία σου (κάθε φορά που την άκουγα γελούσα σαν να ήταν η πρώτη) δεν είχε ούτε μίσος, ούτε κακία, ούτε αντιπάθεια.

Άκου Στιβ. Υπάρχει κόσμος που σε αγάπησε και ως παίκτη, και ως προπονητή. Και σε αγάπησε γιατί έβλεπε το αλέγκρο στυλ σου, τον χαρακτήρα και τη μαγκιά σου. Σε έβλεπε να βάζεις τα στήθια σου μπροστά. Αυτοί κινούνται στο σκοτάδι, κραδαίνοντας μαχαίρια και λοστάρια.

Άκου Στιβ. Είπες ότι είσαι πατριώτης. Κανείς δεν το αμφισβητεί. Πατριώτης ήταν κι ο Νίκος Γόδας, ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού, λοχαγός του ΕΛΑΣ, αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, που εκτελέστηκε φορώντας τη φανέλα του Ολυμπιακού. Μάντεψε από ποιους…

Ξέρω Στιβ ότι δεν το έψαξες ιδιαίτερα. Δεν ανάλυσες την ιστορία και το παρελθόν, ξεγελάστηκες (θέλω να πιστεύω) από λόγια εύηχα, που όμως κρύβουν τον φασισμό, άρα το μίσος για τον άνθρωπο.
  • Αναρωτιέμαι πώς θα δεις στα μάτια τους “μαύρους” παίκτες που θα κοουτσάρεις την επόμενη φορά.
  • Αναρωτιέμαι πώς θα δεις στα μάτια τόσους φίλους που πίκρανες, που νιώθουν ότι τους πρόδωσες.
  • Αναρωτιέμαι αν θα καταλάβεις το λάθος (τώρα, επειδή σε ξέρω, είμαι βέβαιος ότι επιμένεις πως έχεις δίκιο) και -κυρίως- πως θα νιώσεις όταν το καταλάβεις.
Αντί επιλόγου: Ο Χάρης Γιαννόπουλος είναι η άλλη όψη του νομίσματος. Διάβασέ τον Στιβ και πες μου που διαφωνείς. Και μετά ρώτα και αυτούς που τίμησες με το όνομά σου, να σου πουν την άποψή τους.
---
---
*

Εκκλησία - Κατοχή, χούντα - ας μιλήσουμε ...

*
stavrosx1
***
*
Η στάση της Ιεραρχίας
απέναντι στην Κατοχή και τη χούντα



Το εκκλησιαστικό ιερατείο έχει κριθεί. Και για την Κατοχή, τότε που όρκιζε «κυβερνήσεις» δοσίλογων. Και για την επταετία, τότε που «διάβαζε» υπηρετώντας τη χούντα. Κρίνεται από τη μαυρίλα που αποπνέουν εκλεκτοί μητροπολίτες - υμνητές του χρυσαυγιτισμού. Αφού, όμως, ο κ. Ιερώνυμος θέλει να μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα για την στάση της ιεραρχίας απέναντι στην Κατοχή και στην χούντα, πολύ ευχαρίστως.

του Νίκου Μπογιόπουλου

Ξεκαθαρίζουμε εξ αρχής: Τα του Φίλη με τα θρησκευτικά είναι τριτεύουσας αξίας. Όχι γιατί δεν πρέπει να επέλθει η αντικατάσταση του κατηχητικού μαθήματος των θρησκευτικών με το μάθημα της θρησκειολογίας, αλλά γιατί η κυβέρνηση του κ. Φίλη αν ενδιαφερόταν για την ουσία του θέματος - κι αυτό είναι οι σχέσεις μεταξύ Κράτους και Εκκλησίας - θα το είχαμε καταλάβει. Θα το είχαμε καταλάβει και όταν η παρούσα κυβέρνηση υποδεχόταν με τιμές αρχηγού κράτους τα… λείψανα της αγίας Βαρβάρας και κυρίως θα το είχαμε αντιληφθεί με τις θέσεις του κ. Τσίπρα για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Αλλά, όπως είδαμε, και εκεί ο ΣΥΡΙΖΑ αναπαράγει το υφιστάμενο καθεστώς, που σημαίνει αναπαραγωγή της σύμφυσης Κράτους – Εκκλησίας. 

Ως εκ τούτου η υπόθεση με το μάθημα των θρησκευτικών δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από την προηγούμενη υπόθεση με τις ταυτότητες, όπου εντελώς τριτεύοντα ζητήματα αξιοποιούνται στο πινγκ - πονγκ του ψευδοεκσυγχρονισμού με τον σκοταδισμό για να συγκαλυφθούν τα ουσιώδη, μέσω της συνδαύλισης αντιθέσεων δευτερεύουσας σημασίας που πλασάρονται σαν δήθεν «κυρίαρχες» για να απασχολείται η κατά τα άλλα γονατισμένη και εξανδραποδιζόμενη κοινωνία.

Από εκεί και πέρα, όμως, αφού ο κ. Ιερώνυμος θέλει να μιλήσουμε για την στάση της ιεραρχίας απέναντι στην Κατοχή και στην χούντα, πολύ ευχαρίστως:

Κατοχή

Από τους 7.000 περίπου κληρικούς της εποχής της Κατοχής, πάνω από τους μισούς πήραν ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Ενώ όμως οι απλοί κληρικοί, ως γνήσια παιδιά του λαού, έδιναν το πατριωτικό «παρών», το ιερατείο όχι απλώς «απουσίαζε», αλλά αποτελούσε και στήριγμα των κατακτητών και της εγχώριας αντίδρασης.

Ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος της εποχής, ο Δαμασκηνός, διορίστηκε στη θέση του από την κατοχική «κυβέρνηση» του Τσολάκογλου. Στις επιστολές του προς την «κυβέρνηση» των προδοτών, ο Δαμασκηνός ευλογούσε τους «Κουίσλιγκ», δηλώνοντας ότι «αποβλέπομεν μετά βαθείας εκτιμήσεως προς την τολμηράν πρωτοβουλίαν την οποίαν αναλάβατε», ενώ χαρακτήριζε τη συνθηκολόγηση με τους κατακτητές σαν «μέτρον ανάγκης»...

Από την πλευρά τους, οι επικεφαλής του Αγίου Όρους έστειλαν μέχρι και επιστολή προς τον Χίτλερ, με την οποία καλούσαν την «Υμετέρα Εξοχότητα» (σ.σ: τον Χίτλερ) να «αναλάβη υπό την υψηλήν προσωπικήν Αυτής προστασίαν και κηδεμονίαν» το Άγιον Όρος...

«Εξοχότατε, οι βαθυσεβάστως υποσημειούμενοι Αντιπρόσωποι των Είκοσιν Ιερών Βασιλικών Πατριαρχικών και Σταυροπηγιακών Μονών του Αγίου Ορους Αθω, λαμβάνομεν την εξαιρετικήν τιμήν ν' απευθυνθώμεν προς την Υμετέραν Εξοχότητα και παρακαλέσωμεν Αυτήν θερμώς, όπως, ευαρεστημένη, αναλάβη υπό την Υψηλήν προσωπικήν Αυτής προστασίαν και κηδεμονίαν τον Ιερόν τούτον Τόπον (...) Οι μοναχοί του Ορους Αθω οθενδήποτε και αν κατάγονται θα διατηρήσουσιν τα κτήματα και τα πρότερα αυτών δικαιώματα και θ' απολαύουσιν, άνευ ουδεμιάς εξαιρέσεως, πλήρους ισότητος δικαιωμάτων και προνομίων (...). Την διατήρησιν του καθεστώτος τούτου της αυτονόμου μοναχικής πολιτείας, ικανοποιούντος πλήρως άπαντας τους εν Αγίω Ορειεν ασκουμένους ανεξαρτήτως εθνικότητος Ορθοδόξους μοναχούς και εναρμονιζόμενοι προς τον σκοπόν και την αποστολήν αυτών, παρακαλούμεν και ικετεύομεν θερμώς την Υμετέραν Εξοχότητα όπως αναλάβη υπό την υψηλήν προστασίαν και κηδεμονίαν Αυτής. Τον Βασιλέα των Βασιλευόντων και Κύριον των Κυριευόντων εξ όλης ψυχής και καρδίας ικετεύοντες, όπως επιδαψιλεύση τη Υμετέρα Εξοχότητιυγείαν και μακροημέρευσιν επ' αγαθώ του ενδόξου Γερμανικού Εθνους. Υποσημειούμε θα βαθυσεβάστως».
Η επιστολή έχει συνταχθεί «Εν Αγίω Ορει τη 13/26 Απριλίου 1941» και απευθύνεται «Προς την Αυτού Εξοχότητα τον Αρχικαγκελλάριον του ενδόξου Γερμανικού Κράτους Κύριον Αδόλφον Χίτλερ εις Βερολίνον»...

Πρόκειται για την επιστολή που έστειλαν προς τον Χίτλερ - μια μέρα πριν (!) η Βέρμαχτ μπει στην Αθήνα - οι μονές του Αγίου Ορους «ικετεύοντες» να τους θέσει «υπό την υψηλήν προστασίαν και κηδεμονίαν» του!

(σ.σ.: Φοβόμαστε ότι εκτός από «χρυσόβουλα» βυζαντινών αυτοκρατόρων, φιρμάνια Σλάβων φυλάρχων και χοτζέτια σουλτάνων, δεν αποκλείεται οι «Αγιοι Πατέρες» να διαθέτουν και διατάγματα του ...Χίτλερ που να «αποδεικνύουν» τα ιδιοκτησιακά τους «δικαιώματα» επί λιμνών, βουνών, θαλασσών και κυρίως οικοδομικών «φιλέτων» της ελληνικής επικράτειας...).

Όσο για Μητροπολίτες, όπως ο Φλωρίνης, ο Εδέσσης, ο Αιτωλοακαρνανίας, ο Φθιώτιδας, υποδέχονταν τα Ες-Ες με δοξολογίες υπέρ «του μεγάλου γερμανικού έθνους» και με κηρύγματα ότι «τάσσεται ο ελληνικός λαός παρά τω πλευρώ των δυνάμεων του Αξονος»...

Φυσικά, υπήρχαν και Μητροπολίτες που τίμησαν το σχήμα τους, όπως ο Κοζάνης Ιωακείμ ή ο Ηλείας Αντώνιος, που στάθηκαν δίπλα στο ΕΑΜ. Μόνο που αυτούς η Ιεραρχία τους κυνήγησε και τους καθαίρεσε...

Ας επιστρέψουμε στον Δαμασκηνό. Αυτός είχε εκδιώξει από το θρόνο τον Χρύσανθο, ο οποίος με τη σειρά του ομολογούσε αργότερα ότι αυτός ήταν που καθοδηγούσε τον Γρίβα και τη φασιστική οργάνωση των Χιτών και αποκαλούσε τα Τάγματα Ασφαλείας σαν «τελευταία εφεδρεία» του Έθνους...

Γνωστός είναι ο ρόλος του Δαμασκηνού ως συνεργάτης των Άγγλων, αφού πρώτα είχε ορκίσει τις «κυβερνήσεις» των γερμανοτσολιάδων, των Λογοθετόπουλου και Ράλλη. Οι Άγγλοι, μετά τη συνάντηση του Δαμασκηνού με τον Τσόρτσιλ στα «Δεκεμβριανά», τον όρισαν έως και αντιβασιλέα της χώρας.

Η εξαργύρωση της στάσης του Δαμασκηνού στο ματοκύλισμα του λαού από τους ιμπεριαλιστές, υπήρξε πλήρης. Αλλά κι αυτός στάθηκε στο «ύψος» του. Υπό την ηγεσία του, το 1946, η έκτακτη σύνοδος της Ιεραρχίας εξέδωσε την ποιμαντορική εγκύκλιο για την καταδίκη της Αριστεράς.

Υπό την καθοδήγησή του, η Ιερά Σύνοδος της 30/5/47 τασσόταν παρά τω πλευρώ του μοναρχοφασιστικού εμφυλιοπολεμικού κράτους και «αφόριζε» σαν «εθνικώς εγκληματικόν κίνημα» (!) τον αγώνα των μαχητών του ΔΣΕ.

Αργότερα, το 1949, δήλωνε «υπερήφανος» για την «εθνικήν κολυμβήθραν» της Μακρονήσου... Εκεί, δε, στη Μακρόνησο, «μεγαλούργησε» σειρά από αρχιμανδρίτες. Δεν είναι τυχαίο ότι αρκετά χρόνια αργότερα, το 1984, το ένα τρίτο περίπου των μελών της Ιεράς Συνόδου είχε προϋπηρεσία στο στρατό κατά την περίοδο του Εμφυλίου...

Ο Δαμασκηνός, επίσης, ήταν εκείνος που το '48 ευλογούσε τα εκτελεστικά αποσπάσματα των στρατοδικείων, αφού, όπως έλεγε, για τους δολοφονηθέντες δημοκράτες, επρόκειτο για «καταδικασθέντες εις θάνατον κατόπιν νομίμου και δημοσίας διαδικασίας»...

Φυσικά, δεν είναι μόνο το εν Ελλάδι ιερατείο που εκείνη την εποχή διακονούσε τη «μαυρίλα».Το Φανάρι, για παράδειγμα, εξέδωσε το '49 δήλωση - προειδοποίηση αφορισμού των ομογενών που εμφορούνταν από κομμουνιστικές ιδέες, ενώ το Πατριαρχείο Αλεξάνδρειας έσπευδε να αποστείλει το '49 συγχαρητήριο τηλεγράφημα στον Παπάγο «επ' ευκαιρία οριστικής συντριβής των εχθρών της Πατρίδος και της Ανθρωπότητος» (σ.σ: των κομμουνιστών)...

Και βέβαια δεν είναι μόνο το ιερατείο της Ορθοδοξίας.Το 1948 η Καθολική Ιεραρχία της Ελλάδος «καταδίκασε απεριφράστως τον άθεον κομμουνισμόν», ενώ ήδη από το '44 ο Πάπας Πίος, συνεργάτης πολλών εγκληματιών ναζί, καταδικάζει τους κομμουνιστές, επειδή αρνούνται το «φυσικόν δικαίωμα της ιδιοκτησίας» και λίγο αργότερα απαγορεύει την ταφή των κομμουνιστών, εάν πριν το θάνατό τους δεν είχαν δώσει «δημοσία απόδειξη μετανοίας»...

Χούντα

Η ηγεσία της Εκκλησίας υπήρξε σταθερός βραχίονας επιβολής της αντιδραστικής πολιτικής του μετεμφυλιακού κράτους. Το επιστέγασμα της κοσμικής «μαυρίλας» που εκπροσωπούσε ήταν η στάση της κατά την περίοδο της χούντας.

Παράλληλα με το επίσημο ιερατείο, καθοριστικός για την εμπέδωση του σκοταδιστικού κηρύγματος στη δημόσια ζωή ήταν ο ρόλος που έπαιξαν τα διάφορα παραθρησκευτικά σωματεία. Το κυριότερο από αυτά, η «Ζωή», ιδρύθηκε το 1907 και επιφανές της στέλεχος υπήρξε ο Ιερώνυμος, ο πρωθιερέας της Φρειδερίκης και κατοπινά ο εκλεκτός της χούντας των συνταγματαρχών στη θέση του Αρχιεπισκόπου.

Το θεάρεστο έργο της «Ζωής», σε συνεργασία πάντα με τη Φρειδερίκη, ήταν να ηγηθεί στο «πνευματικό μέρος του αντικομμουνιστικού αγώνος». Για το σκοπό αυτό, το μοναρχοφασιστικό κράτος τής διαθέτει ένα πλατύ δίκτυο οργανώσεων και μηχανισμών. Σε αντάλλαγμα «των υπηρεσιών προς το έθνος» που προσφέρουν οι διάφορες χριστιανοφασιστικές οργανώσεις, το κράτος τούς παρέχει κάθε είδους διευκολύνσεις. Είναι ενδεικτικό: Εκείνη την εποχή μόνο τρεις οργανισμοί είχαν απαλλαγεί από το χαρτόσημο: Τα ανάκτορα, η πρεσβεία των ΗΠΑ και η «Ζωή»...Ας σημειωθεί ότι η «Ζωή» είχε στις τάξεις της τις ΧΜΟ, τις «Χριστιανικές Μαθητικές Ομάδες», στους στρατώνες των οποίων οι πνευματικοί καθοδηγητές των στρατωνιζομένων τους εξόπλιζαν με στόχο τον «αγώνα της χριστιανικής Ελλάδας κατά του άθεου κομμουνισμού».

Ο ρόλος αυτών των σωματείων αντανακλάται περίφημα στην πολιτική διαδρομή των ατόμων που απάρτιζαν τα υψηλά τους κλιμάκια.Το «βαρύ πυροβολικό» της «Ζωής» ήταν οι πανεπιστημιακοί Τσιριντάνης και Ράμμος, ο ψυχίατρος Ασπιώτης, ο οικονομολόγος Μερτικόπουλος, οι αρχιμανδρίτες Ξένος και Παρασκευόπουλος, και οι θεολόγοι Παυλίδης και Μουρατίδης. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

  • Οι Τσιριντάνης και Μερτικόπουλος θα διοριστούν αργότερα μέλη υπηρεσιακών κυβερνήσεων, ενώ ο Τσιριντάνης, ειδικότερα, ήταν υπουργός Δικαιοσύνης της κυβέρνησης Δόβα, που έκανε τις εκλογές βίας και νοθείας, το '61.
  • Οι Παρασκευόπουλος και Ξένος θα ενθρονιστούν μητροπολίτες από τον Αρχιεπίσκοπο της χούντας Ιερώνυμο. Ο Παρασκευόπουλος είναι αυτός που ως μητροπολίτης Θεσσαλονίκης «θα αφήσει εποχή», με την περίφημη προσφώνησή του στη Δέσποινα Παπαδοπούλου, τη γυναίκα του δικτάτορα, που την παρομοίαζε με την Παναγία. Ο Ξένος, δε, θα γίνει αργότερα μητροπολίτης Ενόπλων Δυνάμεων.
  • Όσο για τον Μουρατίδη, υπήρξε ο «ιδεολογικός καθοδηγητής» των τριών Κύπριων μητροπολιτών, στην προσπάθειά τους να εκθρονίσουν τον Μακάριο το 1972.
Κάπως έτσι φτάσαμε στη χούντα, όταν δηλαδή «ο Αρχιεπίσκοπος ήταν τότε απορροφημένος στις μελέτες του», όπως δήλωσε για τον μακαριστό Χριστόδουλο ο εκπρόσωπος Τύπου της Ιεράς Συνόδου (4/3/2001).

Εντούτοις, κάθε άλλο παρά «απασχολημένο» με το ...διάβασμα ήταν το ιερατείο την επταετία. Γνώριζε πολύ καλά και από πρώτο χέρι τη βαρβαρότητα της δικτατορίας. Το ομολογεί, άλλωστε, ο ίδιος ο Ιερώνυμος, ο αρχιεπίσκοπος της χούντας, ο οποίος στα απομνημονεύματά του κάνει λόγο για τις αναφορές που έφταναν στο γραφείο του για τα βασανιστήρια στο ΕΑΤ - ΕΣΑ (αναφορές που προφανώς περνούσαν από τα χέρια τού τότε αρχιγραμματέα του και κατοπινού αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου)...

Το τι έπραξε η ηγεσία της Εκκλησίας είναι γνωστό. Είναι χαμένος κόπος να αναζητήσει κανείς έστω και μια διαφοροποίηση από έστω και ένα υψηλόβαθμο στέλεχος της Εκκλησίας εκείνης της περιόδου απέναντι στους συνταγματάρχες του «Ελλάς - Ελλήνων - Χριστιανών». Δεν το λέμε εμείς. Ήταν 15/7/1999 όταν ο μητροπολίτης Λέρου, μεταξύ των άλλων, ζητώντας συγνώμη γιατί την περίοδο της χούντας η Ιεραρχία της Εκκλησίας δεν στάθηκε στο ύψος της, δηλώνει: «Δεν υπάρχει ούτε ένα κείμενο της Ιεράς Συνόδου που να είναι αντάξιο της αποστολής της».

Μεταπολίτευση

Στα χρόνια της μεταπολίτευσης – και όσο απομακρυνόμαστε χρονικά από την επταετία - η ιεραρχία προσπαθεί να φτιάξει την δική της «ιστορία» για την τακτική την περίοδο της χούντας. Όποιος, όμως, θέλει να διαπιστώσει το βαθμό της «αποχουντοποίησης» του ιερατείου, δεν έχει παρά να ανατρέξει στις φυλλάδες των αμετανόητων της χούντας, όπως ο «Ελεύθερος Κόσμος». Εκεί θα διαπιστώσει ποιοι αρθρογραφούσαν ακόμα και μετά από το 1974. Μέχρι και κατοπινοί αρχιεπίσκοποι...

Η Εκκλησία «τους», λοιπόν, κρίθηκε για την επταετία. Τότε που «διάβαζε» υπηρετώντας τηχούντα. Κρίθηκε όταν το 1/3 των δεσποτάδων ανέβαινε τα σκαλιά της ιεραρχίας με εφόδιο τη θητεία των «Αγίων» στο κολαστήριο της Μακρονήσου. Κρίνεται καθημερινά που η προσφορά των ταπεινών και φτωχών πιστών γίνεται παχυλό παγκάρι στα θησαυροφυλάκια της αμύθητης εκκλησιαστικής περιουσίας. Κρίνεται στις χιλιάδες ιστορίες που σου διηγούνται στα χωριά για τους «πάπαρδους» και τους «Άγιους Πρεβέζης», κρίνεται από τα καραγκιοζιλίκια τύπου «παπαροκάδων» μέχρι τη μαυρίλα που αποπνέουν οι μητροπολίτες υμνητές του χρυσαυγιτισμού.

Ναι, λέει ο νυν Αρχιεπίσκοπος, αλλά ο ρόλος της Εκκλησίας την επταετία ήταν «συνεπής και αδιάβλητος» διότι η χούντα είχε παρέμβει στο εσωτερικό της. Πράγματι: Το ανώμαλο εκκλησιαστικό καθεστώς είχε ξεκινήσει το 1967, όταν η χούντα κατήργησε τη νόμιμη ιεραρχία και διόρισε οχταμελή Σύνοδο που εξέλεξε ως αρχιεπίσκοπο τον (τότε) Ιερώνυμο. Στη συνέχεια, τοποθετήθηκαν άνθρωποι των παραεκκλησιαστικών οργανώσεων σε πάνω από τριάντα μητροπόλεις. Το 1974, επί χούντας Ιωαννίδη, παραιτείται ο Ιερώνυμος και καλείται η παλιά ιεραρχία για να εκλέξει νέο αρχιεπίσκοπο. Εκλέγεται ο Σεραφείμ και στη συνέχεια απομακρύνονται οι 12 από τους αντικανονικά εκλεγμένους μητροπολίτες, ανάμεσά τους και αυτοί που έκαναν το 1993 την προσφυγή στο ΣτΕ.

Όμως:

  • Δεν έχουν περάσει δα και πολλά χρόνια από τις 6/9/1998 όταν ο Χριστόδουλος τίμησε τον επί χούντας προκαθήμενο της Εκκλησίας τελώντας στην Τήνο τρισάγιο στον τάφο του Ιερώνυμου. Τι άλλο τίμησε τότε η ιεραρχία αν όχι τον εκλεκτό της χούντας του Παπαδόπουλου, την εποχή του οποίου (Ιερώνυμου) ο Χριστόδουλος διατέλεσε γραμματέας της Ιεράς Συνόδου.
  • Ήταν στις 3/2/2002 όταν ο Χριστόδουλος τιμούσε (πάλι) τα έργα και τις ημέρες του χουντικού αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου, μιλώντας για «παρεξηγημένο» αρχιεπίσκοπο και απευθύνοντας ύμνους για «το πνευματικό έργο και τα οράματά του».
  • Ήταν 2/5/2007 όταν ο μονίμως ...αδιάβαστος Χριστόδουλος είχε επισκεφτεί την Κύπρο όπου διέπραξε το «θαύμα» να αποδώσει τιμές και να καταθέσει στεφάνι στον τάφο του Γρίβα... Η’ μήπως ο Γρίβας δεν ήταν συνεργάτης της χούντας,ο ιθύνοντας νους μιας σειράς από απόπειρες δολοφονίας κατά του Μακάριου, ο συνένοχος του φασιστικού πραξικοπήματος που έδωσε το πρόσχημα για την είσοδο του Αττίλα στο νησί, και φυσικά ο ιδρυτής των «Χιτών» επί Κατοχής;
Είναι, λοιπόν, από το θρόνο στον οποίο βρίσκεται σήμερα ο κ. Ιερώνυμος που μόλις πριν από λίγα χρόνια η παρούσα ιεραρχία τιμούσε την χουντική ιεραρχία από την οποία – πολύ καθυστερημένα – προσπαθεί να πάρει αποστάσεις το σώμα που εκπροσωπεί όχι ως πρόσωπο αλλά ως θεσμός ο νυν αρχιεπίσκοπος.

Και κάτι ακόμα: Ήταν ο προκάτοχος του σημερινού αρχιεπισκόπου, ο Χριστόδουλος, που στη διδακτορική διατριβή του, που την υπέβαλε στη Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης, η χούντα των συνταγματαρχών εμφανίζεται σαν «Επανάστασις της 21ης Απριλίου». Και φυσικά αυτό έχει την πολυσήμαντη σημασία του καθώς η διατριβή δεν υποβλήθηκε τα χρόνια της χούντας (όταν ο Χριστόδουλος δεν ήξερε τι συνέβαινε γιατί… διάβαζε). Υποβλήθηκε το 1981. Εφτά ολόκληρα χρόνια μετά την κατάρρευση της δικτατορίας.
---
---
*

Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2016

... η Καισαριανή ως επικοινωνιακό "λάφυρο";..

*
stavrosx1
***
*

Στον τοίχο της Καισαριανής


«...Την 27.4.44 κομμουνιστικαί συμμορίαι παρά τους Μολάους κατόπιν μιας ενέδρας επιθέσεως εδολοφόνησαν ανάνδρως έναν Γερμανόν στρατηγόν και τρεις συνοδούς του (...) Ως αντίποινα θα εκτελεστούν: 1) Ο τυφεκισμός 200 κομμουνιστών την 1.5.1944. 2) Ο τυφεκισμός όλων των ανδρών τους οποίους θα συναντήσουν τα γερμανικά στρατεύματα επί της οδού Μολάων προς Σπάρτην...».

Στη γλώσσα των κατακτητών (και των συνεργατών τους) «ανανδρία» ήταν ο ηρωικός αγώνας ενάντια στην Κατοχή.

Στη γλώσσα των ναζί (και των ντόπιων ομοϊδεατών και επιγόνων τους) «δολοφονία» ήταν η ένοπλη αναμέτρηση του λαού με τις ορδές του Χίτλερ.

Την επομένη, μέρα Δευτέρα, ξημέρωνε Πρωτομαγιά. Η Πρωτομαγιά του '44.Το προσκλητήριο του θανάτου είχε ήδη γίνει από τα χαράματα, στο Χαϊδάρι. Κι από κει στο Σκοπευτήριο. Στην Καισαριανή.

Στη διαδρομή από το Χαϊδάρι στην Καισαριανή, οι μελλοθάνατοι αποτυπώνουν τις στερνές τους σκέψεις στο χαρτί. Πετούν στο δρόμο τα στερνά τους σημειώματα.

Όσα απ' αυτά διασώθηκαν δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά το '45 στην επιθεώρηση «Σήμερα».

Ανάμεσά τους ο Ναπολέων Σουκατζίδης. Ο κομμουνιστής που αρνήθηκε να εξαιρεθεί από τον κατάλογο των μελλοθάνατων. Που αρνήθηκε να πάρει τη δική του θέση άλλος συγκρατούμενός του. Στο δρόμο προς το εκτελεστικό απόσπασμα, γράφει στον πατέρα του: «Πατερούλη, πάω για εκτέλεση, να 'σαι περήφανος για τον μονάκριβο γιο σου».

Ο Νίκος Μαριακάκης στο δικό του σημείωμα έγραψε: «Καλύτερα να πεθαίνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά παρά να ζει σκλάβος».

Ο Δημήτρης Σόφης«Χαίρετε φίλοι. Εκδίκηση. Μάνα μη λυπάσαι. Χαίρε μάνα».

Ο Μήτσος Ρεμπούτσικας«...Οταν ο άνθρωπος δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά, δεν πεθαίνει ποτέ...».

Οι 200 της Καισαριανής έδωσαν τη ζωή τους για εκείνα τα ανώτερα ιδανικά που δίνουν περιεχόμενο στην έννοια «άνθρωπος». Και δεν πέθαναν ποτέ.

Εκείνη την Πρωτομαγιά, την Πρωτομαγιά του '44, την έγραψαν με το αίμα τους σε ένα κεφάλαιο της Ιστορίας που δε θα σβήσει ποτέ.

Οι 200 αντιφασίστες πατριώτες κομμουνιστές έγιναν θρύλος. Οι κομμουνιστές δεσμώτες, που η ελληνική πλουτοκρατία, η κυβέρνηση του Τσουδερού και το καθεστώς του Μεταξά κρατούσαν έγκλειστους στην Ακροναυπλία και την Ανάφη, οι κομμουνιστές που με την είσοδο των χιτλερικών στην Ελλάδα το καθεστώς του Μεταξά και οι δωσίλογοι τους παρέδωσαν στους ναζί, μετέτρεψαν με το αίμα τους το Σκοπευτήριο σε θυσιαστήριο της λευτεριάς.

Την Πρωτομαγιά του '44, οι 200 της Καισαριανής σήκωσαν την Ελλάδα ένα μπόι ψηλότερα. Οι πάνω από 750 συνολικά εκτελεσμένοι πατριώτες στο θυσιαστήριο της Καισαριανής σήκωσαν την Ελλάδα ψηλότερα με εκείνο τον τρόπο που ξέρουν να το κάνουν οι κομμουνιστές. Τον τρόπο που περιέγραψε λίγα χρόνια αργότερα ο Μπελογιάννης«Με την καρδιά μας και με το αίμα μας».

Και τώρα, χωρίς χαρακτηρισμούς, χωρίς επίθετα και προσδιορισμούς, ρωτάμε:

  • Σε όποιον αλλάζει θέσεις σαν τα πουκάμισα, αλλά επικαλείται τον Σουκατζίδη, που απάντησε στους δολοφόνους του ότι αρνείται να του χαρίσουν τη ζωή γιατί ο συνεπής αγωνιστής δεν αλλάζει τις θέσεις του ούτε μπροστά στο πολυβόλο, πόσο μάλλον μπροστά στις Μέρκελ και στους Σόιμπλε,
  • σε όποιον μετατρέπει τα «όχι» σε «ναι», αλλά μετά - «συνοδευόμενος» από τα ΜΑΤ - δείχνει τον τοίχο των εκτελεσμένων για να ισχυριστεί ότι «συνεχίζει στα βήματά τους»,
  • σε όποιον παραδίδει για 99 χρόνια τον τόπο στην «υγιή επιχειρηματικότητα», την επιτήρηση της πατρίδας στους «θεσμούς» και την ΕΕ, την ενημέρωση στους «υπερθεματιστές», τα σύνορα προς «φύλαξη» στο ΝΑΤΟ, και όμως την ίδια ώρα προσπαθεί να μετατρέψει σε επικοινωνιακό λάφυρο την θυσία των νεκρών, αυτών που χωρίς καμία διαπραγμάτευση έπεσαν στον αγώνα για Λευτεριά και Λαοκρατία,
τι αξίζει;

Του αξίζει τιμή; ΄Η καταισχύνη;

---

πηγή: www.enikos.gr/
---
*