Σάββατο 29 Απριλίου 2017

... ο Μελανσόν και η πλουτοκρατική ελίτ ...

*
Ανασυγκρότηση
***
*

Ο Μελανσόν, ο Μακρόν
και το Μέγαρο των Ηλιθίων

«Τώρα που ανοίξαμε τον δρόμο στον φασισμό,
ψηφίστε μας για να τον κλείσουμε!»
.
Εξαιρετικός Τάσος Αναστασίου
Του Γιώργου Τσιάρα

Πέρα από τον αδιάκοπο φραξιονισμό και την αιώνια φαγωμάρα από την... Πρώτη Διεθνή και δώθε, ένα από τα πράγματα που διαχρονικά με χαλάνε στην Αριστερά, τόσο του τόπου μας όσο και διεθνώς, είναι η κοντόθωρη, εργαλειακή ματιά της απέναντι στα γεγονότα και ο σχεδόν μόνιμος στρουθοκαμηλισμός της, όταν τα άτιμα τα γεγονότα δεν ταιριάζουν με τις ερμηνείες και τα μεσσιανικά δόγματα της εκάστοτε κυρίαρχης ομάδας της.

Μια τέτοια περίπτωση στρουθοκαμηλισμού και μυωπικής αντίληψης της πραγματικότητας παρακολουθήσαμε, κατά τη γνώμη μου, τις τελευταίες μέρες με αφορμή την άρνηση του ηθικού νικητή -και μοναδικού αριστερού υποψηφίου- των γαλλικών εκλογών, του Ζαν-Λικ Μελανσόν, να συνταχθεί με τον νεοφιλελεύθερο πρώην τραπεζίτη των Ρότσιλντ και βέβαιο επόμενο πρόεδρο της Γαλλίας, τον «ουρανοκατέβατο» Εμανουέλ Μακρόν, στο πλαίσιο ενός υποτιθέμενου φανταστικού «αντιφασιστικού μετώπου» ενάντια στη Μαρίν Λεπέν.

Ο Μελανσόν, αφού άγγιξε με έναν εκπληκτικό προσωπικό προεκλογικό αγώνα το 20% των ψήφων και έχασε οριακά το εισιτήριο για τον δεύτερο γύρο (και, γιατί όχι, το Μέγαρο των Ηλυσίων), παίρνοντας τριπλάσιες ψήφους από τον δήθεν «αριστερό» υποψήφιο του κυβερνώντος Σοσιαλιστικού Κόμματος, τον Αμόν, αρνήθηκε ουσιαστικά να παίξει το παραδοσιακό παιχνιδάκι του «δημοκρατικού τόξου» και να νομιμοποιήσει με αυτόν τον τρόπο την εκλογή ενός 100% κατασκευασμένου από την ελίτ υποψηφίου του «ακραίου Κέντρου»: αρνήθηκε, κοντολογίς, να αντιμετωπίσει τα εκατομμύρια των ψηφοφόρων του σαν πρόβατα, ακυρώνοντας όλα όσα έλεγε προεκλογικά, και να συστρατευτεί με το σάπιο πολιτικό σύστημα της χώρας του, τους Σοσιαλιστές και τους Γκολικούς, που βλέπουν τον Μακρόν σαν σανίδα σωτηρίας – αρχικά σαν σωσίβιο για την παραμονή διά της πλαγίας στην εξουσία και σε δεύτερο χρόνο σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ για όλα τους τα βαρύτατα αντιλαϊκά μέτρα, κρίματα και χρήματα...

Το ιστορικό αυτό «NON» του Μελανσόν στον Μακρόν ομολογουμένως σόκαρε πολύ κόσμο, εντός και εκτός Γαλλίας, που δεν μπορεί να σκεφτεί έξω από το κουτί και να δει τη βαθύτερη συγγένεια μεταξύ των Μακρόν και των Λεπέν αυτού του κόσμου, ως πολιτικών εργαλείων μεγιστοποίησης της κοινωνικο-οικονομικής ανισότητας και των κερδών του μεγάλου παρασιτικού κεφαλαίου.

Για την ακρίβεια, όπως έγραφα και τη νύχτα του πρώτου γύρου, η μεγαλύτερη επιτυχία της Λεπέν, και της νέας «γραβατωμένης» ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς εν γένει, δεν είναι πως φλερτάρει με την εξουσία – στην πραγματικότητα (Αυστρία, Ολλανδία, Σουηδία, Βρετανία, Σκανδιναβικές Χώρες κτλ.) οι ακροδεξιοί μένουν εκτός νυμφώνος και συχνά λειτουργούν απλά σαν «μπαμπούλες» για να στρέψουν τους ανήσυχους πολίτες σε... απλά δεξιούς υποψηφίους, που υπό άλλες συνθήκες σίγουρα δεν θα επέλεγαν.

Το αληθινό «σουξέ» των μοντέρνων ακροδεξιών είναι πως, ενώ υποτίθεται πως παραμένουν απομονωμένοι, καταφέρνουν να επιβάλουν την αντιδραστική ρητορική και ατζέντα τους στα «μέινστριμ» κόμματα, αυτά που πραγματικά κυβερνούν – ιδίως όσον αφορά τον αντιμεταναστευτικό λόγο και τα πάσης φύσεως τείχη.

Κάτι που φάνηκε πολύ καθαρά στην όλο και σκληρότερη στάση των απερχόμενων Σοσιαλιστών έναντι προσφύγων και μεταναστών, που αντιμετωπίστηκαν ως «δημόσιος κίνδυνος», παρά το γεγονός ότι στη συντριπτική πλειονότητά τους οι τρομοκρατικές επιθέσεις πραγματοποιήθηκαν από γηγενείς Γάλλους ή Βέλγους πολίτες.

Διάβασα πριν από λίγο καιρό το υπέροχα προβοκατόρικο «Κερδίζοντας Χρόνο» του Βόλφγκανγκ Στρεκ, όπου ο σπουδαίος αυτός Γερμανός κοινωνιολόγος (μαθητής του Αντόρνο στη Σχολή της Φρανκφούρτης, για όσους καταλαβαίνουν τη σημασία του συγκεκριμένου γνωστικού «δέντρου») εξηγεί πώς, μετά τη δεκαετία του 1970, ο παγκοσμιοποιημένος πλέον καπιταλισμός έσπασε μονομερώς το κοινωνικό «συμβόλαιο συμβίωσης» με την αστική δημοκρατία και οδεύει σε μια όλο και πιο απολυταρχική μορφή πλουτοκρατίας με δημοκρατικό μανδύα, εκμεταλλευόμενος τη βαθύτατη αλλοτρίωση του ολοένα και πιο ατομιστή και απολίτικου πολίτη-καταναλωτή.

Αυτό που λέμε σήμερα «φιλελεύθερη Δημοκρατία» και «πολιτική σταθερότητα», με βάση αυτήν την ανάγνωση, αυτό δηλαδή που «εγγυάται» μια προεδρία τύπου Μακρόν, δεν είναι παρά η εθελούσια υποταγή όλων μας σε μια αόρατη υπερ-κυβέρνηση της κυρίαρχης ελίτ – σ’ ένα «βαθύ κράτος» των πλούσιων και των ισχυρών που δεν εξαρτώνται πλέον σε τίποτε από τους επαγγελματίες πολιτικούς και, κυρίως, δεν μετρούν τον χρόνο σε τετραετίες, αλλά σε ετήσια οικονομικά αποτελέσματα κερδοφορίας ή ζημιών, στα οποία ο παράγοντας «εργαζόμενος - πολίτης - ψηφοφόρος» διαδραματίζει όλο και μικρότερο ρόλο.

Αυτός ο οικονομικός φασισμός των ολίγων, η αδιαφορία για τη ζωή και την ευημερία των πολλών, που πολιτικά εκφράζεται πρωτίστως μέσα από το τεχνοκρατικό «ακραίο Κέντρο» των διαφόρων Μακρόν, είναι που γεννά την απέχθεια των απλών ανθρώπων και δυστυχώς τους οδηγεί κατά εκατομμύρια στη σιδερένια αγκαλιά της Ακροδεξιάς: κι όποιος, «αριστερός» ή μη, δεν βλέπει πως οικονομική Ακροδεξιά και πολιτική Ακροδεξιά είναι συγκοινωνούντα δοχεία, ανεξαρτήτως μακιγιάζ και κομματικών προσήμων, μάλλον πρέπει να ξεσκονίσει τα παλιά βιβλία της Πολιτικής Οικονομίας.

Ο Μελανσόν, σε όλη την απίστευτα επιτυχημένη προεκλογική εκστρατεία του, καταφέρθηκε ανοιχτά κατά αυτής της πλουτοκρατικής ελίτ, κατορθώνοντας έτσι να συσπειρώσει γύρω του προοδευτικούς ανθρώπους –και ιδιαίτερα αηδιασμένους με την καθεστωτική πολιτική νεολαίους- που δεν θα ψήφιζαν σε καμία περίπτωση τον Μακρόν ή κάποιον άλλο «συμβατικό» υποψήφιο.

Εξέφρασε έτσι μια μεγάλη μερίδα κόσμου που –όπως και στην Ελλάδα– σιχαίνεται πια τον κλασικό πολιτικό λόγο των ίσων αποστάσεων και ζει στο πετσί του την ανέχεια, την ανισότητα και την ανεργία.

Για τους πιτσιρικάδες των παρισινών προαστίων, τα οργισμένα 16χρονα που αυτές τις μέρες κλείνουν τα σχολεία και τους δρόμους και πλακώνονται με τους μπάτσους με βασικό σύνθημα Ni Patrie, Ni Lepen, Ni Patron, Ni Macron (Ούτε Πατρίδα, Ούτε Λεπέν, Ούτε αφεντικό, Ούτε Μακρόν), το «όχι» του Μελανσόν δικαιολογείται απολύτως.

Κι αν η Δημοκρατία, με Δ κεφαλαίο, έχει κάποια ελπίδα να επιζήσει ως πολίτευμα, θα τη χρωστά σε αυτούς, κι όχι στους εθελοντές σφουγγοκωλάριους του Μακρόν και των αόρατων «χορηγών» του.
---
---
*

Παρασκευή 21 Απριλίου 2017

Ενώ έβγαιναν τα τανκς...

*
Ανασυγκρότηση
***
*

Μνήμες από τη νύχτα
της 20ής Απριλίου 1967



Γράφει ο Δημήτρης Γκιώνης

Το βράδυ εκείνο της Πέμπτης, 20 Απριλίου 1967, στα γραφεία της εφημερίδας «Δημοκρατική Αλλαγή» επικρατούσε κατάσταση ευφορίας.

Η κυβέρνηση Παναγιώτη Κανελλόπουλου, τελευταία των «δοτών» παλατιανών επιλογών, είχε ήδη -επιτέλους- προκηρύξει εκλογές για τις 28 Μαΐου και τα κόμματα (η ΕΡΕ, με επικεφαλής τον ίδιο, η Ενωση Κέντρου με τον Γεώργιο Παπανδρέου και η ΕΔΑ -της ενωμένης τότε Αριστεράς- με τον Ηλία Ηλιού) βρίσκονταν σε οργασμό.

Ολα έδειχναν ότι η Ενωση Κέντρου (που ετοίμαζε μεγάλη προεκλογική συγκέντρωση την Κυριακή στη Θεσσαλονίκη) θα ήταν και πάλι κυβέρνηση, ενώ και η Αριστερά έδειχνε ότι θα είχε σημαντικό μερίδιο από την εκλογική πίτα.

Λίγο πριν από τα μεσάνυχτα, έχοντας την ευθύνη του καλλιτεχνικού ρεπορτάζ, είχα παραδώσει την ύλη της επομένης και μια μικρή παρέα ετοιμαζόμασταν για τη συνηθισμένη άνοδο στην Πλάκα, που εκείνο το βράδυ δεν θα ήταν μπουάτ αλλά μια ταβέρνα – η ταβέρνα του Τσεκούρα.

Σχέδια…

Ημασταν, πλην της αφεντιάς μου: ο Μάνος Λοΐζος, που πριν από λίγες ημέρες είχε εκπλήξει με τη νέα σειρά τραγουδιών του, «Τα Νέγρικα», σε ποίηση Γιάννη Νεγρεπόντη, ο Διονύσης Σαββόπουλος, που ήδη είχε κυκλοφορήσει τον πρώτο του μεγάλο δίσκο, «Το Φορτηγό», ο Μανώλης Ρασούλης, που βρισκόταν σε περίοδο αναζήτησης, ο Φώντας Λάδης, ο οποίος είχε ξεπεταχτεί και ως τραγουδοποιός με τα «Γράμματα από τη Γερμανία», που είχε μελοποιήσει ο Μίκης Θεοδωράκης, και η Φανή Πετραλιά, που εργαζόταν στη «Γυναίκα» και από Δευτέρα θα ήταν και στη «Δημοκρατική Αλλαγή».

Λοΐζος και Σαββόπουλος είχαν δώσει το προηγούμενο βράδυ (19 Απριλίου) στο θέατρο «Κεντρικόν» κοινή συναυλία και η κουβέντα αρχικά ήταν για την επιτυχία αυτής της συναυλίας και τα κατοπινά τους σχέδια.

Ο Σαββόπουλος είχε αποχωρήσει από την μπουάτ «Παράγκα» της Πλάκας, όπου εμφανιζόταν όλο τον χειμώνα, «για λόγους ανωτέρας βίας», όπως έλεγε.

«Και ο χαφιές που μας ακολουθεί» ήταν ο τελευταίος στίχος του τραγουδιού του «Παράγκα», από τις πιο δημοφιλείς συνθέσεις του των ημερών, αφού οι χαφιέδες και οι παρακρατικοί, με τις απειλές και τις προκλήσεις τους, δεν έλειψαν από εκείνο το γεμάτο νεολαίους μαγαζί.

Ο Σαββόπουλος ετοιμαζόταν για μια συναυλία την Κυριακή στη Θεσσαλονίκη, ο Λοΐζος σχεδίαζε τις κατοπινές του εμφανίσεις κι εμείς οι δημοσιογράφοι συζητούσαμε την εξόρμηση που ετοίμαζε την ερχόμενη Δευτέρα η εφημερίδα μας, οπότε θα ’βγαινε πανηγυρική, με το εκλογικό πρόγραμμα της ΕΔΑ, με περισσότερες σελίδες και περισσότερα (αυτό που κυρίως ενδιέφερε εμάς) καλλιτεχνικά.

Ποια τανκς;

Οι ελπίδες όλων είχαν εναποτεθεί στο ακαταπόνητο φρόνημα του κόσμου, που διαδήλωνε καθημερινά, και στις επικείμενες εκλογές, ενώ η κατάσταση στον καλλιτεχνικό-πνευματικό χώρο ήταν αφόρητη.

Γιατί δεν ήταν μόνο η κυβερνητική αδιαφορία (τότε άλλωστε δεν υπήρχε υπουργείο Πολιτισμού), αλλά και οι κάθε είδους απαγορεύσεις και λογοκρισίες. Ιδιαίτερα στο τραγούδι.

Και δεν ήταν μόνο η από ραδιοφώνου απαγόρευση, αλλά και η λογοκρισία στην κυκλοφορία των δίσκων.

Και δεν ήταν μόνο το «κόκκινο πανί», ο Μίκης Θεοδωράκης, αλλά και ο Μάνος Χατζιδάκις, με το «Παραμύθι χωρίς όνομα», σε στίχους Ιάκωβου Καμπανέλλη, από το ομότιτλο θεατρικό έργο, όπου το πρώτο τραγούδι βγήκε κουτσουρεμένο, επειδή κρίθηκε ότι έθιγε τον θεσμό της βασιλείας.

Ολα ωστόσο τα τραγούδια ακούγονταν αλογόκριτα στις μπουάτ της Πλάκας, που είχαν μεταβληθεί, μαζί με τις συναυλίες, σε εστίες και εκδηλώσεις αντίστασης.

Και η νεολαία να συμμετέχει, να συμπάσχει, να προσφέρει… δουλειά σε αστυνομία και χαφιέδες.

Η παρέα μας εκείνο το βράδυ της 20ής Απριλίου, αφού έμεινε περί τη μιάμιση ώρα στην πλακιώτικη ταβέρνα, μοιράστηκε σε δύο ταξί που μας άφησαν στα σπίτια μας – την ίδια ώρα που τα τανκς σέρνονταν στους αθηναϊκούς δρόμους, χωρίς να πάρουμε χαμπάρι.

Κοιμηθήκαμε με το όνειρο της ειρηνικής συνύπαρξης και τον θρίαμβο του καλού πάνω στο κακό, χωρίς να υποψιαζόμαστε πως όταν ξυπνούσαμε την επομένη (μια βδομάδα πριν από τη Μεγάλη Παρασκευή), η ζωή μας θα ήταν αλλιώτικη

Mε τη δικτατορία, που όλοι κουβέντιαζαν, αλλά δυσκολεύονταν να πιστέψουν ότι κάποιοι θα την αποτολμούσαν…


Στο πλαίσιο

 Ποιους δεν έθιξε – ή μάλλον ποιους ενθουσίασε το χουντικό πραξικόπημα;

Είναι αυτοί που το είδαν σαν τη σωτηρία του τόπου (εξ ου και η έκφραση «εθνοσωτήριος»), και, βέβαια, οι -κατά Σκαρίμπα- βολεψίες όλων των καταστάσεων.

Ενας μάλιστα από τους δεύτερους ήταν από τους πρώτους που χαιρέτισαν δημοσίως την «επανάσταση».

Είναι ο Νίκος Μαστοράκης, ο οποίος, λίγες μόλις ημέρες αργότερα, δήλωνε τον ενθουσιασμό του από την προσωπική, μετά φωτογραφίας του, στήλη «Από τον Μαστ με αγάπη», περιοδικό «Μοντέρνοι ρυθμοί», 10 Μαΐου 1967, εξασφαλίζοντας έτσι λαμπρή -τηλεοπτική κυρίως- καριέρα στα χρόνια του ζόφου. Μερικά αποσπάσματα:

 «Οι μέρες που πέρασαν, χάρισαν σ’ αυτόν τον περίεργο τόπο την ησυχία και την σταθερότητα που χρειαζόταν. Οσοι είναι νέοι αυτόν τον καιρό, θα ’χουν μεθαύριο να μιλάνε στα παιδιά τους για την 21η Απριλίου […] Εχουμε, και να το ξέρετε, μια εθνική κυβέρνηση, που οδηγεί όλους εμάς τους ταλαιπωρημένους Ελληνες σε κάτι πιο σωστό και σταθερό […]

Ανάμεσα σ’ αυτούς που τρόμαξαν τις πρώτες στιγμές ήταν κι οι νεαροί φίλοι της ξένης μουσικής, που νόμισαν ότι το ραδιόφωνο δεν θα φιλοξενούσε ποτέ ξανά τ’ αγαπημένα τους τραγούδια… Ομως απ’ το βράδυ, κι όλας της 21ης Απριλίου αποκαταστάθηκε η… μουσική ομαλότητα των ερτζιανών […]

 »Η Εθνική κυβέρνηση υποσχέθηκε ότι θα φροντίσει τη νεολαία, πριν απ’ όλα… Την ίδια νεολαία την εκμεταλλεύτηκαν πολλοί κομματικά, οδηγώντας τα παιδιά που δεν μπορούσαν να δουν και να κρίνουν, από διαδήλωση σε διαδήλωση… Τώρα είναι καιρός να υπάρξει και μια ηγεσία που να μην εκμεταλλεύεται τη νεολαία, αλλά να της δώσει…»


ΚΑΙ… Η Ανάσταση άργησε εφτά χρόνια.
---
*

Δευτέρα 17 Απριλίου 2017

Ο Μπελογιάννης, η ουτοπία και ο... Τσίπρας

*
stavrosx1
***
*
Περί της ουτοπίας...

Γράφει ο Γιώργος Μαργαρίτης*


Πολύς λόγος γίνεται στις μέρες μας για την έννοια της ουτοπίας και τη βαρύτητά της στην πολιτική. Δεν είναι η πρώτη φορά που η έννοια ανασύρεται από τη λήθη και παίρνει τη θέση της στον πολιτικό λόγο και από εκεί στο πολιτικό σκηνικό.

Σχεδόν κάθε φορά που οι υποθέσεις της ζωής, της κοινωνίας και της πολιτικής περιπλέκονται η έννοια εμφανίζεται από το πουθενά για να διαχωρίσει το εφικτό από το ανέφικτο, το λογικό από το παράλογο, το προσλήψιμο από το αδιανόητο και τελικά, ίσως εδώ βρίσκεται η ουσία, το επιτρεπτό από το ανεπίτρεπτο.

Οπως συμβαίνει με την κάθε έννοια της γλώσσας και της γραμματείας, η πραγματική σημασία της έννοιας, ο τρόπος που γίνεται κατανοητή, εξαρτάται συνήθως από τη θέση στην οποία βρίσκεται εκείνος που την προσλαμβάνει. Τη θέση του μέσα στο πραγματικό οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό πλέγμα που ορίζει τη ζωή του.

Η ίδια λέξη μπορεί να έχει χαρακτήρα απαξιωτικό, να μηδενίζει, να εξατμίζει την ουσία όσων η έννοια θα περιλάβει. Η ίδια όμως μπορεί να έχει χαρακτήρα απελευθερωτικό, να είναι το πρώτο στοιχείο ενός μεγαλόπνοου σχεδίου, μια σπίθα από όπου ξεκινά το φως που θα σκορπίσει τα σκοτάδια.

Ο καπιταλισμός χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί, ώς την κατάχρηση, την αμφίσημη αυτή έννοια. Πόσες ταινίες του Χόλιγουντ δεν εξυμνούν «τον άνθρωπο και το όνειρό του».

Πόσα σενάρια δεν έχουν γραφτεί –και μεταφερθεί σε οθόνες– πάνω στο μοτίβο του ταπεινού που ασπάζεται ένα όραμα, που περνά μέσα από δοκιμασίες και μαρτύρια, από θυσίες κάθε μορφής και είδους, για να κάνει πραγματικότητα αυτό που όλοι οι γύρω του θεωρούσαν μια φαντασίωση, μια εμμονή, μια ουτοπία.

Δεν είναι μάλλον τυχαίο που, στην περίπτωση του Χόλιγουντ, η ουτοπία αυτή έχει συνήθως υπόστρωμα την «επιχειρηματική» –την καπιταλιστική δηλαδή– ιδέα, είτε ως επαγγελματική επιτυχία είτε ως προσωπική δικαίωση απέναντι στους δυστροπούντες, σε όσους δηλαδή αρνούνται να δουν και να αδράξουν τις άφθονες «ευκαιρίες» που ο καπιταλισμός προσφέρει στους ανθρώπους.

Από την άλλη πλευρά, στον ίδιο τον καπιταλιστικό κόσμο και στο πνεύμα του, η ουτοπία έχει τη σκοτεινή, την αρνητική της πλευρά. Η τελευταία συλλήβδην περιλαμβάνει όλα τα όνειρα, όλες τις ιδέες, όλα τα σχέδια, όλες τις θέσεις, προτάσεις, αποφάσεις που αντιβαίνουν τον ορισμό τής εντός του καπιταλισμού επιτυχίας.

Περιλαμβάνει δηλαδή όσα δεν αφορούν «τον ΕΝΑΝ άνθρωπο και το όνειρό του», αλλά αφορούν τον πόθο πολλών, πάρα πολλών, κοινωνικών ομάδων, τάξεων, εθνών, ανθρώπων να ζήσουν σε έναν κόσμο που θα ενδιαφέρεται γι’ αυτούς, που θα φροντίζει γι’ αυτούς, που θα υπάρχει γι’ αυτούς, που θα λειτουργεί γι’ αυτούς, για τις ανάγκες τους, για τα παιδιά τους.

Στον καπιταλισμό υπάρχει, βλέπετε, θέση μόνο για τον έναν: τον «πετυχημένο». Για να υπάρξει αυτός, για να ανθήσει η θετική ουτοπία του, πρέπει να αποτύχουν όλοι οι άλλοι. Πάνω στη δική τους αποτυχία θα στηριχθεί η επιτυχία του, θα θεμελιωθεί το «όνειρό» του.

Είναι γνωστά αυτά, πολλοί τα έχουν πει, εμείς απλά τα ξαναλέμε. Είναι αυτά τα τόσο απλά που με τον τηλεοπτικό του τρόπο μάς αναλύει η με τον τίτλο «Survivor» ιδεολογικά πολιτική παραγωγή γνωστού καναλιού. Διά της αέναης επαναλήψεως μπορεί και να τα εμπεδώσουμε... Ας είναι.

Το ενθαρρυντικό έρχεται από αλλού. Ερχεται από μια ωμή παραδοχή αδυναμίας και ήττας. Από τον πρωθυπουργό της χώρας προέρχεται και ως εκ τούτου ουδείς μπορεί να την προσπεράσει ως επουσιώδη ως προς το πολιτικό βάρος και τη σημασία της.

Η άνοδος του εν λόγω πρωθυπουργού στην εξουσία θα μπορούσε να γίνει ταινία του Χόλιγουντ, χωρίς κανένα ιδεολογικό ή πολιτικό πρόβλημα. Ενα παιδί με ένα όνειρο: να κυβερνήσει τη χώρα. Το όνειρο έγινε πραγματικότητα χάρη στον πιο αμοραλιστικό πολιτικό ρεαλισμό που γνώρισε ώς τώρα ο πολιτικός βίος ετούτου του τόπου.

Ο ανερχόμενος πρόδωσε, ξεγέλασε, εξαπάτησε, κορόιδεψε, πούλησε εχθρούς, φίλους, ιδέες, αρχές. Κατέκτησε κορυφές απάτητες στο ψεύδος και στην ατιμία. Και φυσικά πέτυχε –ομόλογες του καπιταλισμού οι «αξίες» του– και έγινε πρωθυπουργός. Για το καλό το δικό του και για τη συμφορά των πολλών.

Ετούτες τις ημέρες όμως, στον δεύτερο χρόνο πλέον της επιτυχίας του, αποφάσισε να κάνει κάτι που ο ίδιος μάλλον το αποτίμησε ως νέο σκαλοπάτι «επιτυχίας» – δηλαδή εξαπάτησης.


Αποφάσισε λοιπόν να εκμεταλλευτεί τη μνήμη του Νίκου Μπελογιάννη. Να «τιμήσει» έναν υπέρμαχο της ουτοπίας με την έννοια που οι κυρίαρχοι, οι καπιταλιστές, την απεχθάνονται, την ουτοπία ως όνειρο των πολλών, ως σχέδιο για την ανατροπή του κόσμου της αδικίας και της εκμετάλλευσης.

Οποία ταπείνωση! Ο πρωταγωνιστής του Survivor της πολιτικής και της καπιταλιστικής περί «επιτυχίας» αφήγησης, προσκυνητής στον υπέρμαχο της ουτοπίας των πολλών, σε εκείνον που πέθανε ώστε να μη χρειάζονται πλέον ουτοπίες!

Αλήθεια, πιστεύει ο κ. Τσίπρας ότι οδηγεί κάπου ο συνδυασμός ύβρεως και δικής του ταπείνωσης;
---
καθηγητής σύγχρονης Ιστορίας ΑΠΘ

---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

Σάββατο 15 Απριλίου 2017

Αδ. Κοραής και "Αγιον Φως"

*
stavrosx1
***
*

Διάλογος περί του
εν Ιεροσολύμοις Αγίου Φωτός

του Αδαμαντίου Κοραή

Τα πρόσωπα του Διαλόγου: Φώτιος, Καλλίμαχος 

Φ. Σ’ ερώτησα και άλλοτε, και δεν ηθέλησες ποτέ να με φανερώσης καθαρά την γνώμην σου.

Κ. Περί τίνος;

Φ. Περί του εις την Ιερουσαλήμ θαυματουργουμένου αγίου φωτός.

Κ. Άγιον φως άλλο εν γνωρίζω παρά το «Φως εκ φωτός», θείον αληθινόν 
«εκ θεού αληθινού» ως το μαρτυρεί το Σύμβολον της πίστεως.

Φ. Ουδ’ εγώ αμφιβάλλω περί τούτου. Αλλ’ εις τούτου του Φωτός τον τάφον, ας πιστεύσωμεν τους αγιοταφίτας, και τους επιστρέφοντας από την Ιερουσαλήμ προσκυνητάς, φαίνεται κατ’ έτος άλλο φως υλικόν, εκ του οποίου ανάπτουν οι προσκυνηταί τας λαμπάδας των.

Κ. Τρόπους και μέσα να φωτίζωσι το σκότος ευρήκασιν οι άνθρωποι πολλά, και η πρόοδος της φυσικής επιστήμης τους εδίδαξε πλειότερα. Εις τα φωτισμένα της Ευρώπης έθνη σήμερον, το πλέον ασθενές παιδάριον, η πλέον χυδαία γυνή, ανάπτουν φως, εις ροπήν οφθαλμού, με τα γνωστά φωσφορικά πυρεία (briquets phosphoriques)

Φ. Τα γνωρίζω.

Κ. Με κανένα τρόπον παρόμοιον πιθανόν ότι ανάπτει τις πρώτον επάνω του αγίου τάφου την λαμπάδαν του, κ’ έπειτ’ απ’ αυτήν οι λοιποί τας ιδικάς των.

Φ. Όχι με τούτους τους γνωστούς τρόπους, αλλ’ εξ ουρανού, λέγουν, καταβαίνει το Φως.

Κ. Εξ ουρανού ψευδοκαταίβατα φώτα, μας εφύλαξεν η ιστορία πολλά. Ενθυμάσαι βέβαια, τι λέγει ο Παυσανίας περί των ναών της Λυδίας, όπου οι Ιερείς άναπταν τα ξύλα δια τας θυσίας με πυρ αόρατον. Τοιούτον τι εγίνετο εις την Εγνατίαν, πόλιν Ιταλικήν. Τοιούτον εις την Μακεδονίαν εις τον ιερόν του Διονύσου. Τοιούτον ακόμη εις την νήσον Τήνον, και εις όχι ολίγας πόλεις της Ασίας και της Ευρώπης. Ταύτα ήσαν τα προ Χριστού. Αν θέλης νεώτερα, ανάγνωσε τον Ζώσιμον, συγγραφέα της πέμπτης μετά Χριστόν εκατονταετηρίδος.

Φ. Τον ανέγνωσα αλλά δεν ενθυμούμαι τι λέγει.

Κ. Ιστορεί με μεγάλην ευλάβειαν (ως εθνικός) το φαινόμενον κατά την εορτήν της Αφροδίτης εις τον αέρα φως, ποτέ μεν σφαιροειδές, ποτέ δε εις σχήμα λαμπάδος, και τον άπειρον χρυσόν και αργυρόν, όσον εθησαύριζαν οι ιερείς δι’ αυτό.

Φ. Πού και πότε;

Κ. Σε είπα, κατά την πέμπτην εκατονταετηρίδα. Ο δε τόπος ήτον εις την Συρίαν, εις αυτό της Αφροδίτης το ιερόν, πλησίον της Ηλιουπόλεως. Εις την εορτήν ταύτης της θεάς εθαυματουργείτο το θαύμα.

Φ. Αλλ’ εκείνα ήσαν μηχανουργήματα λαοπλάνων ιερέων εθνικών. Εγώ λαλώ περί χριστιανών.

Κ. Με λέγεις λοιπόν θαύμα εθνικόν ενεργούμενον από χριστιανούς, ήγουν πράγμα αδύναμον.

Φ. Δεν πιστεύεις λοιπόν τα θαύματα!

Κ. Δεν ηπίστησα ποτέ εις τα αληθινά θαύματα, αλλά βλέπεις ότι έγιναν πολλάκις, κ’ ενδεχόμενον να γίνωνται ακόμη, από μη Χριστιανούς, και ψευδοθαύματα. Τι παράδοξον, ανευρέθησαν και μεταξύ Χριστιανών τοιούτοι θαυματουργοί.

Κ. Τι ονομάζεις θαύμα;

Φ. Έργον της παντοδυναμίας του θεού εναντίον των νόμων της φύσεως;

Κ. Είναι λοιπόν το θαύμα αταξία της φύσεως; Τις εδιάταξε την φύσιν; Τις έδωσε νόμους σταθερούς εις αυτήν, οποίους βλέπομεν καθημέραν απαραβάτους, εις ζώα, εις φυτά, εις ορυκτά, ήλιον, σελήνην, αστέρας, εις ένα λόγο εις τον ουρανόν και την γην;

Φ. Η άπειρος δύναμις και σοφία του δημιουργού της φύσεως.

Κ. Από την άπειρον λοιπόν ταύτην σοφίαν του τεχνίτου συμπεραίνεται, ότι θαύματα ή δεν έπρεπε να γίνωνται ολότελα, ή να συμβαίνωσι σπανιότατα και διά μεγάλας ανάγκας. Έν από τα απαραιτήτως απαιτούμενα εις την έννοιαν του θάυματος είναι η σπανιότης· θαύμα ενεργούμενον συχνά, δεν είναι πλέον θαύμα· και όστις το πιστεύει, κατηγορεί ατεχνίαν του Δημιουργού, ότι δεν εδυνήθη να δημιουργήσει κόσμον τέλειον, ουδέ να δώση νόμους εις αυτόν τοθιούτους, οποίοι να μη ταράσσωνται, μηδέ να ατακτώσι καθημέραν. Η τι ήθελες ονομάσειν, παραδείγματος χάριν, ωρολογάν, του οποίου τα ωρολόγια, αντί να γυρίζωνται μιαν φοράν καθημέραν, δια να κινώνται αδιακόπως εικοσιτέσσαρας ώρας είχαν χρείαν να γυρίζωνται πάσαν ώραν; Τεχνικός σε φαίνεται τοιούτος ωρολογάς;

Φ. Ουδ’ ωρολογάν όλως ήθελα τον ονομάσειν.

Κ. Πόσον μάλλον λοιπόν ο πάνσοφος της φύσεως αρχιτέκτων, ο Αριστοτέχνης θεός, ως τον ονομάζει ο Πίνδαρος […].

Κ. Ο Επίσκοπος της Νύσσης Γρηγόριος, αδελφός του μεγάλου Βασιλείου, γράφει επιστολήν προς φίλον, όστις τον ηρώτησε, αν χρεωστή ο χριστιανός να υπάγη εις τα Ιεροσόλυμα..

Φ. Λέγε με, επειδή δεν ενθυμούμαι καλά την επιστολήν. Τι απεκρίθη ο Γρηγόριος εις τον ερωτήσαντα φίλον του; Τούτο επιθυμώ να μάθω.

Κ. Τον παραγγέλλει όχι μόνον να μην υπάγη αυτός, αλλά να συμβουλεύη και τους άλλους να απέχωσιν από το ταξείδιον της Ιερουσαλήμ, ως πλειοτέρας βλάβης παρά ψυχικής ωφελείας πρόξενον, δια τα εκεί συμβαίνοντα τότε πολλά άτοπα…

Φ. Τα οποία σήμερον είναι και πλειότερα και χειρότερα.

Κ. Εις όλην ταύτην την επιστολήν λαλεί περί άλλων σημείων της εκεί παρουσίας του Χριστού, ενεργηθέντων εις τον καιρόν των Αποστόλων, περί δε του αγίου φωτός δεν λέγει τίποτε. Πώς σε φαίνεται τούτο;

Φ. Παράξενον. […]

Φ. Πότε λοιπόν ήρχισε να φαίνεται ως εις τον τάφον του Χριστού;

Κ. Κατά την ενάτην εκατονταετηρίδα.

Φ. Τις πρώτος από τους αγιοταφίτας το ωνόμασε;

Κ. Δεν ήτον αγιοταφίτης αλλ’ ένας από της Δυτικής Εκκλησίας τους Μοναχούς.

Φ. Α! Α! Α!

Κ. Εις τι απορείς, και τι θαυμάζεις;

Φ. Μ’ έκαμες να υποπτεύωμαι, μη μας έπλασαν το θαύμα οι Δυτικοί, επειδή και πρώτοι το ωνόμασαν.

Κ. Ωνομάζετο Βερνάρδος, Γάλλος το γένος, Μοναχός του τάγματος των Βενεδικτείων, από το περίφημον Μοναστήριον του όρους αγίου Μιχαήλ. Κατά το 870 έτος υπήγεν εις την Ιερουσαλήμ (ότε η Ιερουσαλήμ είχε περάση εις των Σαρακηνών τας χείρας), εις προσκύνησιν του αγίου τάφου. Εκείθεν επιστρέφων ο Βερνάρδος ούτος, εδιηγήθη και το θαύμα του αγίου φωτός, ως μάρτυς αυτόπτης, και ως ενεργούμενον συνήθως κατ’ έτος, το μέγα σάββατον.

Κ. […] Πιστεύης, όταν φθαρή το λογικόν εις αυτά του τα γεννήματα, τους λόγους, ότι του μένει πλέον δύναμις να διακρίνη τα υπέρ λόγον της θρησκείας θαύματα από τα πλάσματα των λαοπλάνων; Εξέτασε την ιστορίαν· αι θρησκευτικαί δόξαι των εθνών ακολούθησαν πάντοτε την αύξησιν ή την ελάττωσιν της λογικής των παιδείας. Όπου βλέπεις βάρβαρον έθνος, συμπέρανε ότι δεν έχει θρησκείαν αληθή, ή την εμόλυνε με μύθους όπου βλέπεις θρησκείαν μολυσμένην, συμπέρανε, ότι και η βαρβαρότης των πιστευόντων είναι ανάλογος του μολυσμού, ολίγη, αν ο μολυσμός περιορίζεται εις ολίγα τινά, πολλή, αν εκείνος αμαυρώση την θρησκείαν ολότελα.

Φ. Του βαρβάρου έθνους βάρβαροι πρέπει λοιπόν να ήναι και οι ιερείς.

Κ. Τούτο εννοούσα κ’ εγώ λέγων, ότι εις τον καιρόν των Γρηγορίων και των Χρυσοστόμων ουτ’ ήτον, ούτ’ ηδύνατο να πλασθή άγιος φως. Πότε επρωτοπλάσθη;

Φ. Την ενάτην εκατονταετηρίδα ήλεγες.

Κ. Ήγουν, ότι το σκότος της απαιδευσίας επαχύνετο επιπλέον. Ποίοι το επρωτόπλασαν;

Φ. Οι Δυτικοί χριστιανοί, έλεγες.

Κ. Οι ασυγκρίτως δηλαδή βαρβαρώτεροι παρά τους τότε Ανατολικούς. Πότε επέρασεν από τας χείρας των Δυτικών εις τους Ανατολικούς;

Φ. Την δωδεκάτην εκατονταετηρίδα, είπες.

Κ. Ότε δηλαδή η βαρβαρότης των Ανατολικών ολίγον εδιέφερεν από την βαρβαρότητα των Δυτικών.

* Το έργο περιλαμβάνεται στον τρίτο τόμο των «Ατάκτων, ήγουν παντοδαπών εις την αρχαία και την νέαν ελληνικήν γλώσσαν αυτοσχεδίων σημειώσεων» του Α. Κοραή - Παρίσι, 1830, σ. 327-417. Ολόκληρο μπορείτε να το διαβάσετε (και να το κατεβάσετε) από την πολύτιμη «Ανέμη» του Πανεπιστημίου Κρήτης http://anemi.lib.uoc.gr/metadata/0/1/a/metadata-39-0000424.tkl
---
*

Τετάρτη 12 Απριλίου 2017

Εμφύλιος - Κρήτη - Μητσοτάκης

*
stavrosx1
***
*
Όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης
προσπαθεί να «εξαφανίσει»
τον εμφύλιο στην Κρήτη

Μια πολύ βολική αφήγηση της Ιστορίας κατά τη συνάντηση Μητσοτάκη - Κουτσούμπα στον Περισσό και μια επαναλαμβανόμενη προσπάθεια παραχάραξής της από τους Μητσοτάκηδες
Μια ιστορική λαθροχειρία, που πέρασε μάλλον απαρατήρητη από τους δημοσιογράφους, αλλά όχι από τους ανθρώπους που γνωρίζουν τη νεότερη ιστορία της Κρήτης, διέπραξε ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατά τη συνάντηση με τον γ.γ. του ΚΚΕ την περασμένη εβδομάδα.

Ο πρόεδρος της Ν.Δ., φτάνοντας στα γραφεία του ΚΚΕ, παρέδωσε στον Δημήτρη Κουτσούμπα ένα ντοκουμέντο από το αρχείο του πατέρα του, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, δηλώνοντας πως το έγγραφο αφορούσε τη «συμφωνία του Θερίσου μεταξύ του ΕΑΜ και της Εθνικής Οργάνωσης Κρήτης, η οποία υπεγράφη στις 7 Νοεμβρίου 1943». Οπως είπε, «η συμφωνία αυτή έβαλε τη βάση για να αποτραπεί ο εμφύλιος στην Κρήτη και έχει την υπογραφή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη».

Μάλλον αιφνιδιασμένος, ο γραμματέας του ΚΚΕ παρέλαβε το έγγραφο και είπε πως θα το μελετήσει, ενώ ανέφερε πως, ενόψει της επετείου των 100 χρόνων από την ίδρυση του ΚΚΕ, το 2018 θα γίνει εμπλουτισμός του ιστορικού αρχείου του κόμματος.

Μόνο που στην προσπάθεια «στρογγυλέματος» της ιστορίας και καλλιέργειας «ενωτικού» προφίλ, ο πρόεδρος της Ν.Δ. είπε ένα τεράστιο ψέμα, διαγράφοντας ουσιαστικά μερικές από τις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας της Κρήτης, στις οποίες ενέχεται η παράταξη των Βενιζελικών-Φιλελευθέρων αλλά και ο ίδιος ο πατέρας του.

Ο Νίκος και η Αργυρώ Κοκοβλή. Σημαντικά στοιχεία για τη δράση του Γύπαρη στα Χανιά δίνουν στο βιβλίο τους «Αλλος δρόμος δεν υπήρχε»
Η συμφωνία του Θερίσου όντως υπεγράφη στις 7 Νοεμβρίου του 1943 στο χωριό Μεσκλά Χανίων. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ισχυρίζεται πως είναι ο ίδιος που συνέταξε το χειρόγραφο κείμενό της αλλά και πως την υπέγραψε μαζί με τον Μιλτιάδη Πορφυρογένη ως εκπρόσωποι της ΕΟΚ και του ΕΑΜ αντίστοιχα. Ωστόσο, σε δακτυλογραφημένη ανατύπωση του 1948 το όνομα του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη έχει προστεθεί χειρόγραφα, ενώ το όνομα του Πορφυρογένη δεν υπάρχει στις υπογραφές παρά μόνο σε μία σημείωση που αναφέρει ότι παρέστη μεν κατά το πλείστον των συζητήσεων αλλά δεν υπέγραψε.

Πέρα όμως από την αυθεντικότητα του εγγράφου, εκείνο που αποτελεί μέγα ιστορικό ψεύδος είναι πως η συμφωνία αυτή απέτρεψε τον εμφύλιο πόλεμο στην Κρήτη, τη στιγμή που ο συντάκτης της, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, φαίνεται να έπαιξε ενεργό ρόλο ακριβώς στο αντίθετο, στη μεταφορά του εμφυλίου στο νησί.

Ο Παύλος Γύπαρης

Πράγματι, ο εμφύλιος στην Κρήτη διήρκεσε πολύ λιγότερο σε σχέση με την υπόλοιπη Ελλάδα, ήταν όμως ιδιαίτερα σκληρός και κατέληξε με την περιφορά του κεφαλιού του αντάρτη Γιάννη Ποδιά στους δρόμους του Ηρακλείου. Είχε προηγηθεί στη δυτική Κρήτη η αντικομμουνιστική δράση του περιβόητου φρούραρχου Χανίων Παύλου Γύπαρη, σε μια «περίεργη» περίοδο για τα Χανιά μετά την απελευθέρωση, κατά την οποία οι Αγγλοι δέχονται να παραμένουν οπλισμένοι Γερμανοί στην πόλη βλέποντας πως δεν μπορούν μόνοι τους να αντιμετωπίσουν το τοπικό ΕΑΜ.

Ο Εμμ. Μπαντουβάς (στο κέντρο) μαζί με πρωτοπαλίκαρά του μπροστά στους φοβερούς «Στάβλους» που αποτέλεσαν τόπο μαρτυρίου για δεκάδες αριστερούς της Κρήτης
Ο Γύπαρης, έχοντας ως ίνδαλμα τον Βενιζέλο, υπήρξε μακεδονομάχος και κατόπιν, το 1918, διοικητής των «Δημοκρατικών Ταγμάτων Ασφαλείας», μονάδας εντεταλμένης με την καταστολή των αντιπάλων του καθεστώτος. Το 1920 διέταξε τη σύλληψη και δολοφονία του αντιβενιζελικού πολιτικού και λογοτέχνη Ίωνα Δραγούμη, ως αντίποινα στην απόπειρα κατά του Ελευθερίου Βενιζέλου στο Παρίσι, ενώ ήταν ο ηθικός αυτουργός και της δολοφονικής απόπειρας κατά του ηθοποιού Βασίλη Αυλωνίτη, το 1931, και μάλιστα εν ώρα παράστασης στο θέατρο «Περοκέ», επειδή σε ένα από τα νούμερά του σατίριζε τον Βενιζέλο.

Το 1944 επί γερμανικής κατοχής ο Γύπαρης επιστρέφει στα Χανιά και αναλαμβάνει «γενικός αρχηγός» των ανταρτών, συγκεντρώνοντας γύρω του τις εθνικόφρονες αντάρτικες ομάδες. Υπό τις εντολές του τίθεται ουσιαστικά η Εθνική Οργάνωση Κρήτης, ειδικά στη δεύτερη φάση της δράσης της, μετά την απελευθέρωση, όταν πλέον ο εχθρός δεν είναι οι Γερμανοί αλλά οι κομμουνιστές. Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, μέλος της ΕΟΚ, στη βιογραφία του λέει για τα Χανιά εκείνης της περιόδου: «Το ΕΑΜ πρέπει να ήλεγχε το 90%» [...] Χρειάστηκε να φτιάξουμε αντιστασιακές ομάδες ως στοιχειώδες αντιστάθμισμα στο ΕΑΜ».

Χαρακτηριστικές είναι οι προκηρύξεις της ΕΟΚ τον Απρίλιο του 1945. Οι μέχρι πρότινος συμπολεμιστές ηγέτες του ΕΑΜ αποκαλούνται «πράκτορες του τροτσκισμού και του βουλγαρικού κομιτάτου», ενώ ο διοικητής του ΕΛΑΣ στην Κρήτη χαρακτηρίζεται «τερατόμορφος ρουμανόβλαχος». Και όλα αυτά από την ίδια οργάνωση που δύο χρόνια πριν, στα Μεσκλά, είχε υπογράψει τη συμφωνία για την οποία μίλησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στον Δημήτρη Κουτσούμπα.

Πολιτικός καθοδηγητής

Τα κοσμητικά επίθετα όμως ήταν μόνο η αρχή. Ηδη από το 1946 αρχίζει η εξόντωση αριστερών, κυρίως στα Χανιά, από τους «χωροφύλακες άνευ θητείας» που στρατολογεί ο Γύπαρης, ο οποίος την ίδια χρονιά εκλέγεται και βουλευτής Χανίων με το Κόμμα των Φιλελευθέρων του Σοφοκλή Βενιζέλου. Στο ίδιο ψηφοδέλτιο των Χανίων συμμετέχει και εκλέγεται ο 28χρονος τότε Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, που έχει ήδη ξεκινήσει την επανέκδοση της εφημερίδας «Κήρυκας Χανίων» (πολύ πριν αυτή αρχίσει να χρηματοδοτείται αφειδώς από τις τράπεζες ώστε να αποτελεί αντικείμενο εξεταστικών επιτροπών της Βουλής).

Από τις στήλες της εφημερίδας του ο... ειρηνοποιός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης τον Μάρτιο του 1947 καταγγέλλει την «πλήρην συνθηκολόγησιν του επισήμου κράτους ενώπιον της κομμουνιστικής βίας», με αφορμή την κήρυξη απεργίας αγροτών και εμποροβιοτεχνών στα Χανιά.

Ο Παύλος Γύπαρης, πρωτοπαλίκαρο του Ελ. Βενιζέλου και οργανωτής του εμφυλίου στην Κρήτη σε συνεργασία με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη
Από την ίδια εφημερίδα ο Γύπαρης, ως στρατιωτικός διοικητής Χανίων, εξαπολύει με πύρινα άρθρα του επιθέσεις κατά των «Ελασιτών, Κουκουέδων, Βουλγάρων» κτλ και, σε συνδυασμό με το όργιο τρομοκρατίας στα χωριά της δυτικής Κρήτης, πετυχαίνει τελικά τον σκοπό του, να μεταφέρει τον εμφύλιο και στο νησί.

Μητσοτάκης και Γύπαρης αποτελούν την αιχμή του δόρατος του αντικομμουνιστικού αγώνα στα Χανιά, ενώ ο ίδιος ο επίτιμος στη βιογραφία του (σελ. 262) αποδίδει, μάλλον αυτάρεσκα, στον εαυτό του τον ρόλο του «πολιτικού καθοδηγητή» του Γύπαρη (αν και κατά 36 χρόνια νεότερός του). Το 1966, στην κηδεία του Γύπαρη ο συντάκτης της «συμφιλιωτικής» συμφωνίας του Θερίσου, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, εκφωνεί τον επικήδειο τονίζοντας «την πολύτιμη εθνική υπηρεσία του εκλιπόντος κατά τον συμμοριτοπόλεμον».
Κομμένα κεφάλια

Τα χρόνια 1947-49 γράφτηκαν μαύρες σελίδες για την ιστορία της Κρήτης. Η δράση των αντάρτικων ομάδων, παρά τις μικρές επιτυχίες, στην ουσία εξοντώνεται από την πίεση των παρακρατικών ομάδων και τους «χωροφύλακες άνευ θητείας» του Γύπαρη στα Χανιά. Δολοφονίες, πυρπολήσεις σπιτιών, εκτοπίσεις, καταστροφές ΕΑΜικών τυπογραφείων και τρομοκράτηση των χωριών της ενδοχώρας των Χανίων περιλαμβάνονται στα ανδραγαθήματά τους.

Στα ανατολικά του νησιού τη δουλειά αναλαμβάνει κυρίως η ομάδα του Εμμ. Μπαντουβά, επίσης αρχηγού αντάρτικης ομάδας κατά την κατοχή, που όμως μετατράπηκε σε παρακρατικό σώμα κατά τον εμφύλιο.

Στις 9 Μαΐου του 1947 εκατοντάδες λαού συγκεντρώθηκαν μπροστά στη Νομαρχία Ηρακλείου ζητώντας να φύγουν ο Γύπαρης και οι χωροφύλακές του από την Κρήτη. Δύο μέρες μετά, ο Μπαντουβάς ανακοινώνει και επισήμως πως συγκροτεί ένοπλη παρακρατική ομάδα «συνεπικουρώντας τις νόμιμες αρχές του κράτους για την πάταξη της ανταρσίας».

Στους Στάβλους του Μπαντουβά, στο προάστιο «Πατέλες» του Ηρακλείου, θα μαρτυρήσουν με φριχτό τρόπο δεκάδες αριστεροί αγωνιστές, με τις φωνές τους να ακούγονται μέχρι το κέντρο της πόλης. Ιδιαίτερο μένος δείχνουν οι Μπαντουβάδες για τις γυναίκες, με βιασμούς και άλλα μαρτύρια, φτάνοντας ώς τη δολοφονία και τον διαμελισμό της εκπαιδευτικού Μαρίας Λιουδάκη.

Η δασκάλα Βαγγελιώ Κλάδου. Το σώμα της κρεμάστηκε ακέφαλο ανάποδα στον Κλαδισό ποταμό 
Στα ορεινά, ο Δημοκρατικός Στρατός, κυρίως με την ομάδα του Γιάννη Ποδιά, θα καταφέρει μερικές σημαντικές νίκες αλλά τελικά θα ηττηθεί, ενώ θα σκοτωθεί και ο ίδιος ο Ποδιάς τον Ιούλιο του 1947. Οι ομάδες του Μπαντουβά και του Κώστα Κεφαλογιάννη (Κουντόκωστα) θα περιφέρουν ως λάφυρο το κεφάλι και το αριστερό χέρι του, καρφωμένα σε πασσάλους, στη Μεγάλη Στράτα του Ηρακλείου, τη σημερινή λεωφόρο Καλοκαιρινού.

Οι δολοφονίες και οι περιφορές κεφαλών θα συνεχιστούν μέχρι και το 1949, όταν στον Κλαδισό Ποταμό των Χανίων οι χωροφύλακες του Γύπαρη θα κρεμάσουν ανάποδα το ακέφαλο πτώμα της δασκάλας Βαγγελιώς Κλάδου, όπως περιγράφει με συγκλονιστικό τρόπο ο Μίκης Θεοδωράκης.
Τα «χαμένα» χρόνια

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, το 1941, πέντε χρόνια πριν εκλεγεί βουλευτής Χανίων 
Αυτές τις εικόνες του εμφυλίου στην Κρήτη επιχειρεί να «διαγράψει» ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποδίδοντας ρόλο «αρχιτέκτονα της εθνικής συμφιλίωσης» στον πατέρα του, με προφανή πολιτική σκοπιμότητα να πλασαριστούν εκ νέου ο ίδιος και η οικογένειά του ως εκφραστές της «μετριοπαθούς» Κεντροδεξιάς.

Θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον μια καταγραφή της δράσης του επιτίμου την επίμαχη περίοδο (1947-49) καθώς τα ίχνη του περίπου χάνονται, τόσο από την επίσημη βιογραφία του όσο και από το δημοσιευμένο βιογραφικό του στη σελίδα του Ιδρύματος που φέρει το όνομά του.

Από εκεί μαθαίνουμε πως εκλέχτηκε βουλευτής τον Μάρτιο του 1946 με το Κόμμα των Φιλελευθέρων του Σοφοκλή Βενιζέλου και πως τάχθηκε κατά της επανόδου του βασιλιά στο δημοψήφισμα του Σεπτεμβρίου της ίδιας χρονιάς. Κατόπιν το βιογραφικό μεταπηδά τέσσερα χρόνια μετά, όταν ξαναεκλέγεται βουλευτής τον Μάρτιο του 1950.

Ο καπετάνιος του ΔΣΕ Γιάννης Ποδιάς. Το κεφάλι και το αριστερό του χέρι περιέφεραν ως λάφυρο στο Ηράκλειο οι παρακρατικοί
Καμία πληροφορία δεν δίνει ο ίδιος για τη δράση του αυτά τα κρίσιμα, χρόνια. Πάντως, σε ό,τι αφορά την Κρήτη, από την αρθρογραφία του για τον κομμουνιστικό κίνδυνο στον «Κήρυκα» και από την ιδιαίτερη σχέση του με τον Γύπαρη στα Χανιά, που ο ίδιος παραδέχεται, δεν προκύπτει ο ρόλος του... συμφιλιωτή. Κάθε άλλο μάλιστα.
Στην Κρήτη, η συγγραφέας Νίκη Τρουλλινού αντέδρασε στη συμβολική κίνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη με δημόσια τοποθέτησή της, δημιουργώντας αναταραχή με κοινοποιήσεις, σχόλια αλλά και αναρτήσεις ανθρώπων με την προσωπική τους μαρτυρία. Η ίδια δηλώνει πως «ευτυχώς θυμόμαστε ακόμη τις ιστορίες του τόπου και των ανθρώπων μας -δεν έχουμε παρά να μιλάμε όταν χρειάζεται-, η λήθη όχι μόνο επιτρέπει την παραχάραξη της ιστορίας αλλά και τους σκοτώνει ξανά».
ΠΗΓΕΣ:
  • Νίκος & Αργυρώ Κοκοβλή, «Αλλος δρόμος δεν υπήρχε. Αντίσταση - Εμφύλιος - Προσφυγιά» (Αθήνα 2002, εκδ. Πολύτυπο). 
  • Δ. Δημητράκος, «Κώστας Μητσοτάκης. Πολιτική βιογραφία», Αθήνα 1989 
  • Ιδρυμα Κωνσταντίνος Κ. Μητσοτάκης - http://www.ikm.gr
  • ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΗ ΓΥΠΑΡΗ - Από τον Βενιζέλο στον Μητσοτάκη. Ιός - Ελευθεροτυπία 30/10/2005 
  • Μάρω Δούκα, «Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ» Εκδόσεις Πατάκη, 2010 
  • Μίκης Θεοδωράκης, «Οι δρόμοι του Αρχάγγελου», τόμος 4ος - Εκδόσεις Κέδρος Αθήνα 1998
    ---
    Μάριος Διονέλλης/ΕφΣυν
    ---
    *

    Κυριακή 9 Απριλίου 2017

    ... ο Καρτερός -της "Αυγής"- υμνεί το ΚΚΕ !!!

    *
    stavrosx1
    ***
    *

    Θανάσης Καρτερός… Για το ΚΚΕ !



    Η συγκυρία, με τις αναπόφευκτες συγκρούσεις της, δεν είναι και το πιο κατάλληλο έδαφος για να ευδοκιμήσει η νηφάλια προσέγγιση της Ιστορίας, η αλήθεια για τον ρόλο κάθε παράταξης, κάθε κόμματος, ακόμα και κάθε προσώπου. Πολύ περισσότερο όταν έχουμε να κάνουμε με ένα κόμμα όπως το ΚΚΕ, που βρέθηκε στο επίκεντρο δραματικών εξελίξεων, πρωταγωνίστησε στο έπος της αντίστασης και στον Εμφύλιο, γνώρισε πρωτοφανείς και αιματηρούς διωγμούς. Και εξακολουθεί να είναι παρόν με τον δικό του μαχητικό τρόπο και άρα στόχος πολεμικής και εχθρικών πυρών. Από διάφορες πλευρές.

    Με το τέλος του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΕ, ωστόσο, που απασχόλησε τη δημοσιότητα λιγότερο από όσο θα έπρεπε και με λάθος τρόπους, αξίζει να σταθεί κανείς στη διαδρομή αυτού του κόμματος. Γιατί το ΚΚΕ είναι το πρώτο κόμμα που πίστεψε ότι οι ιδέες μετατρέπονται σε πανίσχυρη υλική δύναμη όταν γίνονται κτήμα των μαζών. Που έδωσε ταξική και πολιτική ταυτότητα στους κολασμένους της γης και άνοιξε τον δρόμο όχι μόνο της αντίστασης στην καπιταλιστική παντοδυναμία, αλλά και της ανατροπής της. Που μετέτρεψε τον σοσιαλισμό από όνειρο και ουτοπία, σε πρόγραμμα δράσης και στρατηγικό στόχο.

    Το ΚΚΕ έχει παίξει αποφασιστικό, συχνά καθοριστικό, ρόλο σε κάθε προοδευτική κατάκτηση της ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία εκατό χρόνια. Το οχτάωρο, η χειραφέτηση του συνδικαλιστικού κινήματος, η ελεύθερη συνδικαλιστική δράση, η ισοτιμία των γυναικών, η Τοπική Αυτοδιοίκηση, η διεύρυνση των δημοκρατικών ελευθεριών είναι μερικές από αυτές. Αυτές είναι βεβαίως αστικές μεταρρυθμίσεις, σύμφωνα με μια αυστηρή ταξική ανάγνωση. Αστικές μεταρρυθμίσεις, όμως, που βελτίωσαν τη ζωή των ανθρώπων της δουλειάς και έδωσαν ευρύτητα και βάθος στην κοινωνική συνείδηση.

    Το ΚΚΕ, τέλος, είναι ο γεννήτορας της μεγάλης παράταξης της Αριστεράς. Που δεν ταυτίζεται μ’ αυτό, αλλά χρειάζεται κανείς ιστορικό χασαπομάχαιρο για να τη διαχωρίσει από αυτό. Η ανάγκη της εθνικής αντίστασης οδήγησε τους κομμουνιστές στη δημιουργία του ΕΑΜ. Αργότερα, η σκληρή παρανομία τους οδήγησε στη δημιουργία της ΕΔΑ. Η συνεργασία με άλλες προοδευτικές δυνάμεις έδωσε νέα δυναμική στο κομμουνιστικό κίνημα και δημιούργησε νέες πολιτικές ωσμώσεις. Κι όταν κάποιοι προπαγανδίζουν την οριστική ήττα του κομμουνισμού, αγνοούν όχι μόνο το ΚΚΕ, αλλά και την επικονίαση των ιδεών που ξεκίνησαν από αυτό. Κι όποιος κατάλαβε κατάλαβε…

    ---
    ---
    *

    Δευτέρα 3 Απριλίου 2017

    ... τελικά, ο Μπελογιάννης "ενώνει" ...

    *
    stavrosx1
    ***
    *
    Συμπτώσεις γραφής...
    Συμπτώσεις "γραμμής"...


    Με διαφορά λίγων ημερών γράφτηκαν και ειπώθηκαν όλα όσα ενδεικτικά παραθέτω και αφορούν, εν τέλει, στον Νίκο Μπελογιάννη και το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.

    Αντικομμουνισμός στα 2017, με άρωμα 1944-1974. Ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει από εκείνη την εποχή. Αδιάψευστος μάρτυρας τα σημερινά γραπτά - με τις αποχρώσεις τους, φυσικά...

    Τραγική φιγούρα ο υιός... Τραγική...

    Διαβάστε:

    Νίκος Μπελογιάννης (υιός)
    Το μήνυμά του

    Περικλής Κοροβέσης
    Οι ταριχευτές του σοσιαλισμού

    Στέφανος Κασιμάτης
    Ε, όχι και σύμβολο της Δημοκρατίας!

    Γιάννης Η. Χάρης
    Ελληνοφρένεια που δίδασκες

    Κώστας Τασούλας - Μάκης Βορίδης
    Πήραν "γραμμή" από την Καθημερινή

    Ηλιόπουλος, βουλευτής Χ.Α.
    Θα το γκρεμίσουμε το σπίτι του Μπελογιάννη

    ---
    Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
    *

    Κυριακή 2 Απριλίου 2017

    Survivor - "Μέχρι που το περιττό γίνεται απαραίτητο"...

    *
    stavrosx1
    ***
    *

    Survivorισμός


    Γράφει η Έλενα Ακρίτα


    Ο Σπαλιάρας είναι υπαρκτό πρόσωπο ή ρόλος;
    Οι ξανθιές πώς διαχειρίζονται τη ρίζα στο ριάλιτι;
    Ο άλλος με τους κοιλιακούς βγαίνει και σε παστέλ χρώματα; 


    Αυτά τα θεμελιώδη ερωτήματα ταλανίζουν την Ελλάδα του 2017. Κανένα πρόβλημα ώς εδώ, ο καθένας τη βρίσκει όπως γουστάρει κι αγαπά. Αλλωστε χειρότερο από το να βλέπεις Survivor είναι το κουνημένο δάχτυλο σε όποιον βλέπει Survivor. Εσύ, που εκείνη την ώρα ακούς «Les indes Galantes» του Rameau, μια σιχαμάρα σε πιάνει με των πληβείων τις απολαύσεις. Οταν όμως την απέχθειά σου την εκφράζεις ως μαντάμ Σουσού, τότε γίνεσαι πιο κιτς κι απ' ό,τι πολεμάς.

    Από αυτό το σημείο, όμως, μέχρι τον τηλεοπτικό ταλιμπανισμό ο δρόμος είναι μακρύς. Μακρύς και πικραμένος. Γιατί εδώ υπάρχουν άνθρωποι που, αντί να παρακολουθούν χαλαρά ένα τηλεοπτικό προϊόν, πωρώνονται, στάζουν χολή, βρίζουν και καταριούνται. Και λογικά, κάποιοι απ' αυτούς είναι τα ίδια άτομα που νηστεύουν το λάδι και προσκυνούν τον Επιτάφιο. Ψόφος, καρκίνος κι αγάπη ολούθε.

    Βέβαια, τα ίδια συνέβαιναν και παλιά. Τα πρώτα ριάλιτι καθήλωναν τηλεθεατές και ερήμωναν πόλεις. Η διαφορά έγκειται στη νοσηρότητα. Που υπήρχε, αλλά δεν εκφραζόταν. Και κάτι η κρίση, κάτι η απόγνωση, κάτι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, βγήκε στον αφρό όλη η σκατίλα που κρύβουμε μέσα μας.

    Και καλά εμείς. Εμείς λουζόμαστε την κοινωνία που φτιάξαμε. Τα παιδιά είναι το πρόβλημα. Αυτά τα παραζαλισμένα πλασματάκια, πιστά μας ακολουθούν στο μονοπάτι που πάει ντουγρού στην κατηφόρα τη μεγάλη. Ετσι τα μάθαμε. Να ζουν εκποιώντας ό,τι σπουδαίο και μεγάλο δεν διδάχτηκαν ποτέ. Κι αυτός ο τρόπος ζωής θεωρείται όχι μόνο φυσιολογικός αλλά και ο απολύτως ενδεδειγμένο.

    Οσο για την Παιδεία, τι να σου κάνει ο δάσκαλος που πρέπει να ξεμπλέξει το κουβάρι μιας ακατάληπτης διδακτέας ύλης; Γιατί εδώ δεν συζητάμε να τους μάθει και πέντε πράγματα παραπάνω. Δεν προφταίνει ο άνθρωπος, η ώρα αναλώνεται στο περιττό και αποβάλλει ως ξένο σώμα το απαραίτητο. Μέχρι που το περιττό γίνεται απαραίτητο. Κι έτσι, στην καλύτερη περίπτωση, καταντά ένας γραφικός Δον Κιχώτης που ξιφουλκεί με ανεμόμυλους. Εύκολους. Γρήγορους. Μιας χρήσεως. Αρα και ελκυστικούς.

    Ο Σπαλιάρας είναι υπαρκτό πρόσωπο ή ρόλος;
    Οι ξανθιές πώς διαχειρίζονται τη ρίζα στο ριάλιτι;
    Ο άλλος με τους κοιλιακούς βγαίνει και σε παστέλ χρώματα; 


    Αυτά είναι εφόδια. Αυτό είναι το κιβώτιο ταχυτήτων που θα μαρσάρει το όχημα. Πιο κάτω. Και πιο κάτω. Και πιο κάτω. Κι έτσι και δεν έχεις πιάσει πάτο - μην ανησυχείς. Ολο και κάποιος θα σου δώσει το ύστατο λάκτισμα.

    Και τότε το παιδί, το ευαίσθητο παιδί της εφηβείας, θα μπορεί ανεμπόδιστα να πληκτρολογεί ξεράσματα όπως εμείς. Και ποιος ξέρει; Αν τελικά τον πιάσει τον πολυπόθητο πάτο, τότε ο «δικός του» ίσως κερδίσει το έπαθλο. Για να ξεχαστεί μετά, για να χαθεί μετά σε έναν κόσμο που συρρικνώνεται. Εναν κόσμο που γίνεται όλο και πιο μικρός και ρίχνει στα τσακίδια εκείνον τον «Μέγα» του ποιητή.

    ΥΓ: Φοβάμαι.
    ---
    Τα Νέα
    ---
    Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
    *