Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

... "Πέσαμε ..." ...

*
Ρούσσος Βρανάς
***
*
ΔΡΟΜΟΙ
*
«Πέσαμε...
...σε παγόβουνο ... Βυθιζόμαστε ταχύτατα ... Βοηθήστε μας!». Πριν καλά καλά αντηχήσει το τελευταίο μπιπ του κώδικα Μορς, εκείνο το παγερό απόβραδο του 1912, αυτές οι λέξεις έγιναν ο επιτάφιος για 1.500 ανθρώπους που βρίσκονταν πάνω στο μεγαλύτερο πλοίο του κόσμου. Γιατί; Οσοι διαβάζουν ιστορία ή είδαν την ταινία, ξέρουν. Δεν έφταιγε το παγόβουνο για την καταστροφή, αλλά κάτι άλλο.
Ο «Τιτανικός»...
...μπορεί να βρίσκεται σήμερα στον πάτο του ωκεανού, όχι όμως και η αλήθεια. Εφταιγε ο κυβερνήτης. Και φταίει πάντα ο κυβερνήτης, για κάθε ναυάγιο, ό,τι και αν κυβερνά αυτός. Ο κυβερνήτης του υπερωκεανίου πίστευε πως ήταν αβύθιστο. Τόση ήταν η αλαζονεία του, που είχε μαζί του ναυαγοσωστικές λέμβους μόνο για τους μισούς επιβάτες. Και φταίει πάντα ο κυβερνήτης, ό,τι και αν κυβερνά αυτός, όταν παίρνει μέτρα για να σωθούν μονάχα μερικοί και όχι όλοι όσοι του εμπιστεύονται τη ζωή τους. Χρειάστηκαν μόνο 30 δευτερόλεπτα για να απομακρυνθεί το πλοίο από το παγόβουνο μετά την πρόσκρουση. Ομως ήταν ήδη πολύ αργά για τους ανθρώπους. Επειδή ο κυβερνήτης του δεν μπόρεσε να απαντήσει σωστά στο ερώτημα: όταν βυθίζεται ένα πλοίο, ποιος θα μπει πρώτος στις βάρκες; Σε ένα πλοίο, όπως και σε μια χώρα, υπάρχουν πάντα ανώτεροι και κατώτεροι, τόσο στο πλήρωμα όσο και στους επιβάτες. Τόσο το χειρότερο, αν βρεθούν σε κίνδυνο έτσι χωρισμένοι. Αν όμως ο κυβερνήτης, ό,τι και αν κυβερνά αυτός, καταργήσει αυτή τη διάκριση, θα τους κάνει να νιώσουν ότι όλοι μαζί κωπηλατούν προς την ίδια κατεύθυνση για τον ίδιο σκοπό. Μπροστά στην καταστροφή, όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι. Οχι όμως και για τον κυβερνήτη του υπερωκεανίου, όπως έδειξε ο απολογισμός των θυμάτων: από τους επιβάτες της πρώτης θέσης σώθηκαν δύο στους τρεις. Από την τρίτη θέση μόνο ένας στους τέσσερις. Και από το πλήρωμα, τέσσερις στους πέντε κατέληξαν στον βυθό του Ατλαντικού.
Η παραβολή...
...του «Τιτανικού», 100 χρόνια από την τραγωδία του, δεν έπαψε να μας χρησιμεύει. Η κοινωνιολόγος Τζιν Λίπμαν-Μπλούμεν έχει γράψει ένα ολόκληρο βιβλίο για τους κυβερνήτες του είδους του κάπτεν Σμιθ. «Με τον δυσλειτουργικό χαρακτήρα τους και την καταστροφική συμπεριφορά τους προξενούν σοβαρή και μόνιμη βλάβη», γράφει στο βιβλίο της «Τοξικοί ηγέτες», και αφήνουν τους οπαδούς τους σε πολύ χειρότερη κατάσταση από όσο ήταν πρώτα, αλλά και τους άλλους που νιώθουν ένα αίσθημα ψευδούς ασφάλειας κοντά τους.
Η αλαζονεία...
...του κάπτεν Σμιθ ήταν τόση που, ενώ το πλοίο του κατέρρεε, αντί να στείλει το πλήρωμά του να φροντίσει για την ασφάλεια των επιβατών, το είχε βάλει να συγυρίζει τα καθίσματα στα σαλόνια, σαν να μη συνέβαινε τίποτα. Ο κυβερνήτης του «Τιτανικού» δεν ήταν ανάμεσα στους διασωθέντες του ναυαγίου. Κάτι που συμβαίνει συχνά στα ναυάγια με τους κυβερνήτες, ό,τι και αν κυβερνούν αυτοί.
---
*

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

... "Εσείς να δείτε τί θα κάνετε ..." ...

*
Λιάνα Κανέλλη
***
*
Πάμπλουτοι σε φτώχεια...
*
Οταν έφτασαν οι Καίσαρες από τις Βρυξέλλες και παραμάζωξαν τον κόσμο στις γυάλινες αρένες έκλεισα τα μάτια και τ' αυτιά μου για λίγο. Να περισωθώ. Να σκεφτώ σαν άνθρωπος, ανθρώπους γύρω μου. Γνωστούς κι αγνώστους. Ολους αυτούς που υποχρεωθήκαμε ν' ακούμε πόσο πάμπλουτοι σε θεσμοθετημένη φτώχεια είμαστε, πόσο περισσότερα από μας θα συνεισφέρουν εθελοντικά οι τραπεζίτες στο θηριώδη βωμό, στο θυσιαστήριο της ανθρώπινης υπόστασης.
 
Εκλεισα για να μην ακούω πόσο θα τρέχουμε τώρα ελεύθεροι σαν υβριδιακά ελαφάκια στο οικολογικό πάρκο της μοδέρνας κερδοσκοπίας με περασμένους χαλκάδες στα τέσσερα πόδια μας, βάρους ενός τόνου σίδερο αλαφρυμένους κατά μερικά κιλά.

Εκλεισα και τη λογική μου γιατί μέρες που είναι θυμάμαι τις αφηγήσεις των πεθαμένων μου γονιών για το μεγάλο πόλεμο. Βομβαρδισμοί, στρατόπεδο συγκέντρωσης... και στα δέκα χρόνια μετά να γεννιέμαι εγώ στο πλυσταριό, πάνω απ' το μπακάλικο του Ματαράγκα στο Κουκάκι.

Αν η φτώχεια συμπυκνωμένη σε κακοήθεις αριθμούς και άθλια αρκτικόλεξα αθλίων συμφερόντων των καπιταλιστών ήταν, όπως θέλει η επικοινωνιακή τους κατά Μόσιαλον πολιτική, χαλάζι σε συσκευασία χαλικιού, τότε είμαστε όλοι «πλούσιοι» θαμμένοι κάτω από λόφους φτώχειας. Δεν αντέχω πια όπως πολλοί κάτοικοι της γιγάντιας σε αγώνες ελευθερίας ψωροκώσταινας, μήτε να τους ακούω. Μιλάνε για δισ., κουρέματα, χρέη, κινδύνους, ζώνες και παραζώνες, θυσίες, πατρίδες με λιγότερο σεβασμό απ' ό,τι οι κοκκινόβρακοι ψαλιδόκωλοι αποικιοκράτες, μίλαγαν σε ιθαγενείς εξωτικών νησιών στον Ειρηνικό Ωκεανό όταν ξεβράζονταν με τα μουσκέτα οπλισμένα απέναντι σε έκπληκτα γυναικόπαιδα με λουλουδάκια και κοχύλια για παιχνίδια.
 
Ρυτιδιάζουν κι ανάμεσα στα φρύδια τους σχηματίζεται η ιδέα του αγκυλωτού, η αυτοπεποίθηση της ανώτερης τάξης των ληστών, των τοκιστών και σουλατσαδόρων της εξουσίας. Οχι απλώς επειδή κυριαρχεί η Γερμανία στην ΕΕ, αλλά επειδή τη βαθιά ναζιστική της εκδοχή την έχουν μέσα τους ως κίνητρο ζωής και επιβίωσης.

Με κλειστά μάτια κι αυτιά βλέπω κι ακούω τον κύριο Γιώργο που μετά από 28 χρόνια σκουπιδιάρης έσωσε την πατρίδα του παίρνοντας εκκαθαριστικό 15νθημέρου 15 ευρώ.
 
Με κλειστά μάτια κι αυτιά ακούω τη βουβή οργή και την ανέλεγκτη αδιέξοδη ντροπή της Κατερίνας και του Μπάμπη που είναι κι οι δυο άνεργοι δυο χρόνια τώρα, χωρίς πια επίδομα ανεργίας, με δυο κορίτσια στο Δημοτικό. Ο ύπνος τους ο λιγοστός μυρίζει πυρκαγιά.

Αισθάνομαι τις δέκα μανάδες που κάθε μέρα ζητιανεύουν «μια δουλειά για το παιδί» που έφτασε τα είκοσι εφτά κι έχει ήδη νταραβέρια με γιατρούς για την κατάθλιψη.

Μοιράζομαι και μυρίζομαι εκείνη την παραίτηση - οιμωγή του γέρου που στη μοναξιά του, με ευνουχισμένη την ψωροσύνταξη, μου ψιθύρισε: «εγώ ας πεθάνω, κοντά είμαι. Εσείς να δείτε τι θα κάνετε»...

Δε μιλάω για τα παιδιά. Τα μικρά, τα νηστικά και τους εφήβους με την πίκρα σαν υποχρεωτική τσίχλα. Δε μιλάω. Γιατί όποιος μιλήσει πρέπει να κρατάει και όπλα φονικά του οχτρού κι η ώρα δεν έφτασε ακόμα για πολλούς κι αμέτρητους μουγκούς, μα αποφασισμένους...
---
*

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

... "κουκουλοφόροι" ...

*
Νίκος Μπογιόπουλος
***
*
... του συστήματος
*
8/12/2009. Ομάδα των ΜΑΤ και κουκουλοφόροι συνάδελφοί τους, σε πλήρη διάταξη και συνεργασία...

«Kουκουλοφόροι» του συστήματος. Ο κόσμος τούς έχει πάρει πλέον χαμπάρι. Γι' αυτό και τα ψέματά τους ακούγονται τόσο κωμικά όσο ποτέ.
 
Η Αστυνομία - ισχυρίζονται οι αρμόδιοι - δε βάζει ανθρώπους της (ασφαλίτες, δηλαδή) μέσα στις εργατικές και λαϊκές διαδηλώσεις.

Ποτέ - ισχυρίζονται οι αρμόδιοι - η Αστυνομία δε χρησιμοποιεί προβοκατόρικες μεθόδους, για να συκοφαντήσει και να υπονομεύσει το εργατικό και λαϊκό κίνημα.

Ποτέ - ισχυρίζονται οι αρμόδιοι - δεν υπέπεσαν στην αντίληψή τους φαινόμενα «συνεργασίας» μεταξύ Αστυνομίας - κουκουλοφόρων...

*
Επομένως:
Οι ομάδες των «πραιτοριανών», με «φόρμες» και «κράνη», χρώματος μαύρου κατά προτίμηση, με αποστολή να υπονομεύουν τις λαϊκές κινητοποιήσεις
(που όλοι τους έχουμε δει),
απλώς... «δεν» υπάρχουν!

*
Οι ασφαλίτες με πολιτικά, χωρίς διακριτικά της Αστυνομίας, με ειδικές «φόρμες εργασίας», με στόχο να παρεισφρέουν στις πορείες, να χαφιεδίζουν, να φακελώνουν, να προκαλούν επεισόδια, να κατασκευάζουν «ενόχους» και να συνδράμουν τους ένστολους συμπαίχτες τους
(που όλοι τους έχουμε δει),
απλώς... «δεν» υπάρχουν!

*
Οι ομάδες προβοκατόρων με άνωθεν νομιμοποίηση - δηλαδή, προβοκάτορες κανονικοί - εντεταλμένοι να παίζουν το ίδιο και το ίδιο παιχνίδι, παρέα με τους άλλους κουκουλοφόρους, τους «γνωστούς - αγνώστους»... συναδέλφους τους, σε αυτήν την ατέλειωτη παράσταση για «κλέφτες κι αστυνόμους»
Δεκέμβρης 2010. Η φωτογραφία κάνει το γύρο του διαδικτύου. Μόνο η κυβέρνηση δεν την έχει δει...
(που όλοι τους έχουμε δει),
απλώς... «δεν» υπάρχουν!

*
Και αφού «δεν» υπάρχουν (!), η κυβέρνηση και το αρμόδιο υπουργείο, μετά τη δολοφονική δράση των κουκουλοφόρων στο Σύνταγμα και τις καταγγελίες του ΚΚΕ, ζήτησαν στοιχεία (από το... ΚΚΕ!) για όλα όσα συμβαίνουν μπροστά στα μάτια όλου του ελληνικού λαού!
Ελα, όμως, που το φαινόμενο των ασφαλιτών - χαφιέδων - προβοκατόρων, αυτό το κατασκεύασμα των φανερών και μυστικών υπηρεσιών, είναι μια μεθοδολογία τόσο παλιά, όσο και η μεθοδολογία της προβοκάτσιας εκ μέρους των κατασταλτικών μηχανισμών.
Είναι μια «κολόνια που κρατάει χρόνια» στη Δημοκρατία τους και η αποφορά της είναι πια απόλυτα αναγνωρίσιμη. Αλλωστε, ως προς αυτό, υπάρχουν τα γεγονότα:

*
Υπάρχουν, για παράδειγμα, τα ντοκουμέντα (βίντεο, μαρτυρίες) που κατήγγειλε η «Δημοκρατική Συσπείρωση για τις Λαϊκές Ελευθερίες και την Αλληλεγγύη» στον ίδιο τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη, για τη σε διατεταγμένη υπηρεσία δράση των προβοκατόρικων μηχανισμών, που ξεπηδούσαν μέσα από τους κόλπους των «προστατών του νόμου», στην απεργία της 15ης Δεκέμβρη του 2010. Μέχρι σήμερα, ο κ. Παπουτσής δεν έχει απαντήσει.

*
Υπάρχει το μόλις πριν από ενάμιση χρόνο περιστατικό (κάθε άλλο παρά «μεμονωμένο») και συγκεκριμένα στις 17/6/2010, όταν πιάστηκε κυριολεκτικά στα πράσα ασφαλίτης στην πορεία του ΠΑΜΕ, να παριστάνει το διαδηλωτή και να επιχειρεί να προκαλέσει ιδανικές συνθήκες για την επέμβαση της Αστυνομίας (έγινε αντιληπτός από τους διαδηλωτές, καθώς είχε ασύρματο με τον οποίο επικοινωνούσε με την Ασφάλεια. Οι διαδηλωτές τον ακινητοποίησαν, του πήραν ασύρματο και υπηρεσιακή ταυτότητα).

*
Υπάρχουν, επίσης, και οι σχετικές φωτογραφίες.

«Απολαύστε» τουλάχιστον δύο - όλες θα ήταν αδύνατον να δημοσιευτούν, είναι τόσες πολλές...
---
*

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

... σκάνδαλα Proton και Alapis ...

*
Αριστέα Μπουγάτσου
***
*
ΟΙ ΝΟΜΙΚΕΣ ΑΠΟΛΗΞΕΙΣ ΤΩΝ ΣΚΑΝΔΑΛΩΝ PROTON ΚΑΙ ALAPIS ΠΟΥ ΕΚΚΟΛΑΦΘΗΣΑΝ ΥΠΟ ΙΣΧΥΡΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ
*
Το πιστωτικό επεισόδιο Λαυρεντιάδη
*
Ντόμινο αρνητικών εξελίξεων για την άλλοτε κραταιά αυτοκρατορία του Λαυρέντη Λαυρεντιάδη προκάλεσε η αποκάλυψη της λαθροχειρίας στην Proton Bank, η οποία χρησιμοποιήθηκε από τον επιχειρηματία για τη χρηματοδότηση κάθε δουλειάς του.

Χωρίς λόγια 
Χωρίς λόγια

Η Proton ξετινάχτηκε, όμως ο υπουργός Οικονομικών Ευάγγ. Βενιζέλος τη δάνειζε λαθραία με κρατικό χρήμα -εμφανιζόμενος ως θεματοφύλακας της συστημικής ισορροπίας-, η Τράπεζα της Ελλάδος διεξήγαγε ελέγχους διαρκείας και διαπίστωνε κραυγαλέες παραβάσεις -όμως έκανε τον μαρμαρωμένο βασιλιά-, μέχρι που ο λογαριασμός της κρατικοποίησης έφθασε να είναι 1,1 δισ. ευρώ.

Ηδη στα επίσημα έγγραφα στα οποία εκτιμήθηκε η «τρύπα» της Proton Bank προαναγγέλλεται το «τσουνάμι» που έρχεται σε μεγάλο πλέγμα των εταιρειών Λαυρεντιάδη, των συνεταίρων του, των «μπροστινών του» ή ακόμα και κάποιων ανυποψίαστων συνεργατών του. Ολα περιγράφονται με τη φράση: «Εταιρείες συμφερόντων Λ. Λαυρεντιάδη - Ενιαίος Κίνδυνος». Πρώτη εταιρεία στη λίστα, η Alapis, ενώ ακολουθούν εταιρείες φαρμάκων, χημικών, καλλυντικών, απορρυπαντικών, κτηνιατρικών ειδών, ζωοτροφών, αποσχισθέντες κλάδοι και θυγατρικές αλλά και εκδοτικές δραστηριότητες χρεωμένες στους Π. και Γ. Κυριακίδη.

Ο λαβύρινθος Λαυρεντιάδη από τα -κατόπιν εορτής- πορίσματα περιγράφεται τώρα ως πιστωτική απειλή και σε διάστημα λιγότερο από τρεις μήνες -από την παρέμβαση της Αρχής κατά του βρόμικου χρήματος- καταγράφηκαν δύο ηχηρά μπαμ, αυτό της Proton και το χθεσινό της Alapis, ενώ μάλλον έπεται και συνέχεια οδυνηρή, κυρίως για όσους συναλλάσσονται με τον όμιλο ή εργάζονται σ' αυτόν. Ολα δείχνουν ότι και οι δύο υποθέσεις έχουν ισχυρές ποινικές απολήξεις για τον αρχιτέκτονα-ηθικό αυτουργό και για τα εκτελεστικά όργανά του. Ο ίδιος εισαγγελέας, ο κ. Ι. Δραγάτσης, που κρατά ανοιχτή την υπόθεση της Proton Bank (με κατηγορίες υπεξαίρεσης, απάτης, ξεπλύματος και απιστίας) κατά του Λ. Λαυρεντιάδη, ερευνά εδώ και καιρό την πιθανότητα τέλεσης και αδικημάτων χρηματιστηριακής απάτης (κακουργήματα) από τον άλλοτε επονομαζόμενο και «βασιλιά της χλωρίνης» και λοιπούς συνεργάτες του. Αυτά σχετίζονται με την Alapis, τη Νεοχημική και ίσως και την ΕΛΦΕ, με τη δεύτερη να έχει επιστραφεί στον Λ. Λαυρεντιάδη κακήν κακώς από το περίφημο αμερικανικό Carlyle Group.

Ο εισαγγελέας έχει ζητήσει τη συνδρομή του ΣΔΟΕ, το οποίο επί χρόνια δεν είχε καν αναζητήσει πώς ο Λ. Λαυρεντιάδης έγινε... τόσο golden που σάρωνε με εξαγορές ό,τι έβρισκε μπροστά του, έφτιαχνε business stories, τις πουλούσε, προσέλκυε μετόχους, έβρισκε αχυράνθρωπους και ξεφορτωνόταν μετοχικά πακέτα με χρηματοδότηση της Proton, μέχρι που οι αφελείς μέτοχοι ανακάλυπταν άνθρακα αντί για θησαυρό.

Και σ' αυτές τις διαδρομές του Λ. Λαυρεντιάδη το Χρηματιστήριο και η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς απουσίαζαν προκλητικά, αν δεν κράταγαν... φανάρι.

Οσο για την πολιτική τάξη (το δικομματικό σύστημα εξουσίας διευρυμένο δεξιά και αριστερά), καθημερινά αποδεικύνει πως έχει λόγους, γι' αυτό και σιωπά για τον «τυφώνα Λαυρεντιάδη», που διετέλεσε άλλωστε και μέγας χορηγός, με υπουργούς, βουλευτές και πολιτευτές να συνωθούνται για ένα φωτογραφικό ενσταντανέ μαζί του.

Η συνέχεια θα κριθεί πλέον από τη στάση της Δικαιοσύνης, ίσως και από τη δυσμενή οικονομική συγκυρία που επιταχύνει τις κακές εξελίξεις. Προς στιγμήν ο Λ. Λαυρεντιάδης είναι η χαρά των νομικών και όσων τον συνδράμουν για να βρει ποινική διέξοδο, καθώς είναι αποδεδειγμένα πολυεκατομμυριούχος, αφού επέστρεψε μεμιάς 51 εκατ. ευρώ στην Proton Bank με αντάλλαγμα την αμνηστία.

---

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

... έγκλημα πολέμου η ρίψη χημικών ...

*
Γιώργος Δελαστίκ
***
*
Θύμα των χημικών ο νεκρός;
*
Δημήτρης Κοτσαρίδης

Βαρύτατες οι υποψίες ότι τα χημικά που κατά κόρον εκτοξεύει συστηματικά η αστυνομία εναντίον συγκεντρωμένων διαδηλωτών ευθύνονται για τον θάνατο από καρδιακό επεισόδιο του συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ Δημήτρη Κοτσαρίδη. "Η ένταση και η έκθεση στα χημικά μπορούν να πυροδοτήσουν ένα σοβαρό καρδιακό επεισόδιο σε ανθρώπους με υποκείμενο πρόβλημα" δήλωσε στο "Εθνος" ο διευθυντής της Πνευμονολογικής κλινικής του "Ευαγγελισμού" Γιώργος Μπουλμπασάκος. "Είναι έγκλημα πολέμου" η ρίψη χημικών κατά διαδηλωτών υπογράμμισε ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Νοσοκομειακών Γιατρών Δημήτρης Βαρνάβας, προειδοποιώντας και αυτός ότι ο συνδυασμός στρες και χημικών μπορεί να προκαλέσει σοβαρά καρδιακά προβλήματα.

Νέα έκκληση προς την κυβέρνηση Παπανδρέου να απαγορεύσει επιτέλους τη χρήση χημικών εναντίον διαδηλωτών απηύθυνε και πάλι ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών, μετά τον θάνατο του 53χρονου οικοδόμου. Ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών υπενθυμίζει μάλιστα ότι τον Ιούνιο απέστειλε στο Γενικό Χημείο του Κράτους χρησιμοποιηθείσες οβίδες χημικών από την ΕΛ.ΑΣ. στην πλατεία Συντάγματος προς ανάλυση των ουσιών που περιέχουν.

"Τα αποτελέσματα της ανάλυσης έδειξαν, μεταξύ άλλων, την ύπαρξη της χημικής ουσίας CS η οποία σύμφωνα με την Ενωση Ελλήνων Χημικών έχει σοβαρές έως πολύ σοβαρές επιπτώσεις στον ανθρώπινο οργανισμό" υπογραμμίζεται στην ανακοίνωση του ΙΣΑ. Δεν είναι μόνο οι κατεξοχήν αρμόδιοι, οι Ελληνες γιατροί και χημικοί, που καταγγέλλουν πόσο επικίνδυνη είναι για τους ανθρώπους η χρήση τέτοιου είδους χημικών ουσιών από την αστυνομία εναντίον διαδηλωτών. Δέκα και πλέον χρόνια πριν, το έτος 2000 συγκεκριμένα, είχε συνταχθεί έκθεση για λογαριασμό του Ευρωκοινοβουλίου, αποσπάσματα της οποίας είχαν παρουσιαστεί στον "Ιό" της "Ελευθεροτυπίας" όπου μεταξύ άλλων αναφέρονταν και τα εξής:

"Χαμηλή συγκέντρωση CS ανεβάζει την πίεση της κυκλοφορίας και υπάρχει ιδιαίτερος κίνδυνος βλάβης στην υγεία οποιουδήποτε είναι άνω των 30 ετών, βρίσκεται σε υπερένταση ή έχει μη εντοπισμένο ανεύρυσμα... Σε υψηλότερα επίπεδα συγκέντρωσης, το CS έχει συσχετιστεί με καρδιακή ανεπάρκεια, ζημιά στο συκώτι και θάνατο". Οπως υπενθύμιζε δε προχθές ο δημοσιογράφος Τάσος Κωστόπουλος σε άρθρο του στην ίδια εφημερίδα, για δύο από τους νεκρούς της σφαγής στο Πολυτεχνείο το βράδυ της 16ης Νοεμβρίου 1973, για τον δικηγόρο Σπύρο Κοντομνάρη και τον ιδιωτικό υπάλληλο Δημήτρη Παπαϊωάννου, ως επίσημη αιτία θανάτου αναφερόταν η εισπνοή υπερβολικής ποσότητας δακρυγόνων που περιείχαν τις χημικές ουσίες CS και CM.

Ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών στην προαναφερθείσα ανακοίνωσή του υπενθύμιζε ότι απόφαση του ΟΗΕ ήδη προ τεσσαρακονταετίας (2603 της 16ης Δεκεμβρίου του 1969) απαγορεύει τη χρήση των χημικών ουσιών αυτού του τύπου ακόμη και για... πολεμικούς σκοπούς!

Συνιστά απίστευτο παραλογισμό να χρησιμοποιούνται εναντίον διαδηλωτών χημικές ουσίες που έχει διεθνώς απαγορευθεί να χρησιμοποιούνται ακόμη και στις κτηνώδεις συνθήκες του πολέμου! Τίποτα ίσως δεν υπογραμμίζει με πιο ανάγλυφο αλλά και τραγικό τρόπο τη νοοτροπία της εξουσίας, η οποία μέσω της χρήσης τέτοιων χημικών ουσιών σαφώς και αποκαλύπτει ότι θεωρεί τον "εσωτερικό εχθρό" των εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων που διαδηλώνουν υπερασπιζόμενοι τα οικονομικά και εργασιακά δικαιώματά τους σαφώς πιο επικίνδυνο εχθρό από ενδεχόμενους ξένους εισβολείς που επιτίθενται κατά της χώρας για να την καταλάβουν!

Θα περάσουν πάνω από δέκα μέρες μέχρι να δείξουν οι εργαστηριακές αναλύσεις αν ο παράγοντας που προκάλεσε τον θάνατο του άτυχου οικοδόμου ήταν ευθέως τοξικός - άμεση δηλαδή συνέπεια της χρήσης των χημικών της αστυνομίας. Αρκετές δηλαδή για να φύγει το θέμα από την επικαιρότητα μέσα στον ορυμαγδό των οικονομικών εξελίξεων που οδηγούν προς τη χρεοκοπία της χώρας που τώρα την αποκαλούμε οργουελικά "κούρεμα χρέους".

Εμείς πάντως δεν θα ξεχάσουμε τον Δημήτρη Κοτσαρίδη και τα χημικά νέφη μέσα στα οποία πραγματοποίησε το τελευταίο του ταξίδι.

ΠΟΛΕΜΟΣ
Οταν η Ελλάδα γίνεται Παλαιστίνη


ΑΔΥΝΑΤΟΝ να αντέξουν τα χημικά οι δεκάδες ξένοι ανταποκριτές που βρίσκονταν σε ξενοδοχείο επί της πλατείας Συντάγματος. Δεν μπορούσαν να αναπνεύσουν, υπέφεραν, ο λαιμός τους έκαιγε, τα μάτια τους έτρεχαν ασταμάτητα. Απορούσαν γιατί η δράση των χημικών στην Αθήνα είναι τόσο δριμεία, ενώ πουθενά αλλού στην Ευρώπη δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Μόλις όμως μάθαιναν ότι τα τελευταία χρόνια η ΕΛ.ΑΣ. προμηθεύεται χημικά από το Ισραήλ και όχι από την Ευρώπη ή από τις ΗΠΑ, οι απορίες τους λύνονταν. Οι Ισραηλινοί σιωνιστές που διαπράττουν γενοκτονία κατά των Παλαιστινίων εξοντώνοντάς τους κατά χιλιάδες, δεν έχουν φυσικά κανένα πρόβλημα να χρησιμοποιούν εναντίον τους και απαγορευμένα χημικά αέρια.

---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

... μοχθηροί άνθρωποι ...

*
Λιάνα Κανέλλη
***
*
«Η μοχθηρία τρέχει πιο γρήγορα απ' το θάνατο»
(Πλάτωνας, «Απολογία Σωκράτη»)
*
Ετρεξε πιο γρήγορα η μοχθηρία ω! σύντροφοι από το θάνατο του Δημήτρη, του Μήτσου των οικείων και συντρόφων του. Οπως τρέχει και κυλάει το πετρωμένο μυαλό, το σπασμένο σε κομμάτια από τα διάκενα του τρόμου, σε μορφή δηλητηριασμένων σχολίων και προτροπών σε φόνο λαού.
Η μοχθηρία δεν έχει πρόσωπο. Εχει στίγμα. Ιδεολογικό. Κοινωνικό. Τόσο σταθερά επαναλαμβανόμενο στον πλου της Ιστορίας, που μόνο τυχαίο δεν μπορεί να θεωρηθεί. Μήτε αυθόρμητο. Μήτε νεανικό. Μήτε άναρχο κι αναρχοαυτόνομο. Είναι μαύρο σαν τον «ασφαλίτη» που πιάστηκε στα πράσα, γκριζομάλλης και τριανταπεντάρης να ηγείται των μαυροκούκουλων... εναντίον της περιφρούρησης του ΠΑΜΕ. Και στο κινητό του είχε δυο κλήσεις το παλικάρι. Στη «μαμά» (;) και στον «μπαμπά» (!). Οι «εταιρείες» ήταν για άλλα κινητά κι ακίνητα λοστάρια, καπνογόνα, όλα τα ακριβά παραφερνάλια της οργανωμένης συστημικής καταστολής.
.
Η μοχθηρία τρέχει πιο γρήγορα από το θάνατο. Στα FM και τα studio των σταθμών. Στις οθόνες των «ελεύθερων» εσμών. Εκεί και έτσι και όπως ξεδιπλώνεται ο αντιδραστικός ιστός των μαύρων μυαλών. Ανάμεσά τους και διαστρεβλωτές και συκοφάντες και ζωντανόνεκροι που επιζούν διασωληνωμένοι με το σύστημα των βρικολάκων της ξεπεσμένης στον αχόρταγο κυρίαρχης αστικής τάξης.
Μοχθηροί άνθρωποι που φοβούνται τους πολλούς ανθρώπους της δουλειάς άμα τους κοιτάνε κατά πρόσωπο. Κάτι φασιστοειδή που πήραν χολερικές πένες και μαρκούτσια, ευγενικές χορηγίες αφεντικών, και τις μετέτρεψαν σε «μούσες» του εσμού των εθισμένων στην αλλοτρίων συμφερόντων «αγανάκτηση» της τυφλής βίας.
Είναι εκείνοι οι φτηνοί, εργαστηριακής παραγωγής διανοούμενοι του συστημικού 24ώρου, που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν την καπότα του βοσκού απ' την καπότα του πορνοβοσκού και ψάχνουν την παιδεραστία ως «εκτροπή του προφίλ», όπως ψάχνουν το κεφάλι που στέκεται κοιτάζοντας ψηλά να το κόψουν ως αναιδή αντίσταση. Είναι κι ανάμεσά τους κάτι κουμάσια που ανατριχιάζουν με τον τρόπο που συλήθηκε το πτώμα του Καντάφι «γιατί δεν είναι στην κουλτούρα μας», πετάνε βαρύγδουπα. Ούτε ο Αχιλλέας ούτε ο Βουλγαροκτόνος...
.
Η προβοκάτσια θέλει μοχθηρό ιδιοκτήτη επικοινωνιακού χωρόχρονου. Σε όλες τις εποχές. Κι αποκτά ταχύτητα καθώς σέρνεται στις αποστάσεις της άγνοιας και της απελπισίας των καιρών. Και προτρέχει του θανάτου.
Υπάρχει πάντα το όνειρο που λαμβάνει εκδίκηση. Νέμεση στην ύβρη. Είναι η φύση του λαού να συγκροτείται σε σώμα υγιές και να αναπτύσσει ανοσοποιητικούς μηχανισμούς. Με σημαίες και με ταμπούρλα - και με θύματα - η ζωή τραβάει την ανηφόρα. Δεν είναι πιο αργή σύντροφοι. Είναι απλώς ζωή και γι' αυτό θρίαμβος της συνέχειας των αγώνων που τώρα αρχίζουν. Πάμε ή ΠΑΜΕ. Καμία απορία.
---
*

... δολοφόνησαν τον φίλο τους !!!

*
Γιώργος Δελαστίκ
***
*
Εκτέλεσαν και τον Καντάφι
*
Νεκρός και ο Λίβυος ηγέτης Μουαμάρ Καντάφι, λοιπόν. Ο οκτάμηνος πόλεμος των Αμερικανών και των Ευρωπαίων εναντίον της Λιβύης πέτυχε τον στόχο του, με την ασήμαντη βοήθεια και των γηγενών συνεργατών τους. Τώρα θα αρχίσει η λεηλασία του πετρελαϊκού πλούτου της μικρής αυτής χώρας. Μπορεί ο Καντάφι μέχρι χθες να ήταν τα τελευταία δέκα χρόνια συνεργαζόμενος με αυτούς που τον εξόντωσαν, μπορεί να ήταν θλιβερή σκιά του κάποτε ριζοσπάστη Αραβα επαναστάτη που συγκρουόταν επί δεκαετίες με τους Αμερικανούς και ενίσχυε ριζοσπαστικές οργανώσεις και κινήματα σε όλη την Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και την Αφρική, αλλά οι ΗΠΑ και οι χώρες του ΝΑΤΟ δεν του συγχώρησαν ποτέ το παρελθόν του.


Ως προσωπικότητα, τα τελευταία χρόνια ο Καντάφι μόνο συμπάθεια δεν μπορούσε να προκαλέσει σε οποιονδήποτε προοδευτικό άνθρωπο. Είχε γίνει ένας ηγέτης αντιπαθής, αν όχι απεχθής, όπως ο Σαντάμ Χουσεΐν του Ιράκ στα τελευταία χρόνια της εξουσίας του.

Η πολιτική αντιπάθεια προς το πρόσωπό τους όμως δεν μπορεί να επιφέρει σύγχυση ως προς ένα κορυφαίο ζήτημα: ο τρόπος που επέλεξαν οι ΗΠΑ στην περίπτωση του Σαντάμ και οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι στην περίπτωση του Καντάφι συνιστά όχι απλά βαρύτατη παραβίαση των θεμελιωδέστερων κανόνων του Διεθνούς Δικαίου, αλλά επιστροφή στην προ αιώνος εποχή των ιμπεριαλιστικών στρατιωτικών επεμβάσεων.

Συνεργάτης των Αμερικανών είχε καταντήσει τόσο ο Σαντάμ όσο και ο Καντάφι. Παρ' όλα αυτά οι ΗΠΑ και οι χώρες του ΝΑΤΟ αισθάνονται πλέον τόσο αποχαλινωμένες μετά την κατάρρευση και την εξαφάνιση της Σοβιετικής Ενωσης και των συμμάχων της στο μπλοκ του "υπαρκτού σοσιαλισμού", ώστε αδίστακτα και ανενδοίαστα ξεκινούν κατακτητικούς πολέμους εναντίον οποιουδήποτε καθεστώτος τους αντιστάθηκε κάποτε στο παρελθόν. Χωρίς κανένα ουσιαστικό πρόσχημα ξεκίνησαν τους πολέμους εναντίον του Ιράκ και της Λιβύης και εξόντωσαν τον Σαντάμ και τον Καντάφι.


Την ίδια τύχη προετοιμάζουν μεθοδικά και για τον Μπασάρ ελ - Ασαντ της Συρίας και η αυτοσυγκράτηση που επιδεικνύουν στις μορφές ανάμειξης -το ότι δεν έχουν δηλαδή ξεκινήσει οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ πόλεμο εναντίον της Συρίας, για να είμαστε σαφείς- δεν οφείλεται σε κάποιο σεβασμό τους προς το Διεθνές Δίκαιο. Απλούστατα γνωρίζουν ότι κάποια αδέξια ή βεβιασμένη κίνησή τους μπορεί να προκαλέσει γενική ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή με ανυπολόγιστες ενδεχομένως ζημιές για την Ουάσιγκτον.

Καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι επέλεξαν να επιτεθούν στο Ιράκ και στη Λιβύη, ενώ τώρα υπονομεύουν τη Συρία.

Και οι τρεις αυτές χώρες διαδραμάτισαν τις προηγούμενες δεκαετίες κορυφαίο ρόλο (από τη δεκαετία του 1960) στο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα των αραβικών χωρών εκείνης της εποχής, αντιστεκόμενες στον αμερικανικό και τον ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό.

Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, λοιπόν, πέρα από την προφανή λεηλασία του ενεργειακού πλούτου των χωρών αυτών που συνιστά θεμελιώδες οικονομικό κίνητρο των πολέμων που εξαπέλυσαν εναντίον τους, θέλουν παράλληλα να πετύχουν και έναν κορυφαίο πολιτικό στόχο: να ρημάξουν και να διαλύσουν τις χώρες αυτές, ώστε να εξαλείψουν από τη συλλογική συνείδηση των λαών τους τα χρόνια της ριζοσπαστικής εθνικοαπελευθερωτικής εξουσίας.

Τόσο στο Ιράκ όσο και στη Λιβύη τα καθεστώτα Σαντάμ και Καντάφι έφεραν πρωτοφανή για τους αντίστοιχους λαούς κοινωνική πρόοδο και οικονομική ευημερία. Αυτά πρέπει να σβηστούν από τη μνήμη των Ιρακινών και των Λίβυων καθώς οι χώρες τους φυσικά μετατρέπονται σε νεοαποικίες του 21ου αιώνα, που θα τις συνοδεύει η εθνική ταπείνωση και η οικονομική εξαθλίωση του πληθυσμού.

Τώρα τα κέρδη από το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο θα τα λυμαίνονται πλέον οι αμερικανικές και ευρωπαϊκές εταιρείες με μια χούφτα ιθαγενών συνεργατών τους, ενώ ο κόσμος θα πεινάει και πάλι και θα ξαναπέσει στην αμάθεια και την κοινωνική καθυστέρηση.

Τα τεράστια ποσά που ξοδεύονταν για την εκπαίδευση, την υγεία και έργα υποδομής θα ανήκουν πλέον ανεπιστρεπτί στο παρελθόν.

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ
Τουλάχιστον τον δολοφόνησαν!



"Ευτυχώς" τουλάχιστον που οι συνεργάτες των Αμερικανών και των Ευρωπαίων επιδρομέων και τώρα ουσιαστικών κατακτητών της Λιβύης δεν κρατήθηκαν και δολοφόνησαν τον Μουαμάρ Καντάφι. Δεν έχουμε καμιά εμπιστοσύνη ποια θα ήταν η συμπεριφορά του αν τον κρατούσαν αιχμάλωτο και επιχειρούσαν να μεθοδεύσουν την πολιτική του διαπόμπευση, ωθώντας τον να εξευτελιστεί όπως π.χ. ο Ζίβκοφ της Βουλγαρίας ή ο Χόνεκερ της Λαοκρατικής Γερμανίας, μετά την κατάρρευση του "υπαρκτού σοσιαλισμού". Εμείς φυσικά σε λίγο θα ξεχάσουμε ότι υπήρξε ο Καντάφι. Στις ερήμους της Λιβύης όμως ο μύθος του θα πλανιέται εστιασμένος στις θετικές του πλευρές και καθαρός από την πολιτική "κόπρο" της ύστερης εποχής του.

---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

... ο "εμφύλιος" και η "Ελευθεροτυπία" ...

*
Ριζοσπάστης
***
*
Καθείς εφ' ω ετάχθη
*
Ο «οίστρος» ορισμένων συντακτών της χτεσινής «Ελευθεροτυπίας» είναι αξιομνημόνευτος.

Ο τρόπος με τον οποίο περιέγραψαν τα γεγονότα στο Σύνταγμα «υποδειγματικός»...

*
Αντιγράφουμε:

  • «Οσα διαδραματίστηκαν χτες το απόγευμα έξω από το Κοινοβούλιο, με συντεταγμένες ομάδες του ΠΑΜΕ που φορούσαν προστατευτικά κράνη να συγκρούονται με ομάδες κουκουλοφόρων και μη, φαίνεται πως είχαν εν μέρει προβλεφθεί από τα μέρη που διαπραγματεύτηκαν την τακτική που θα κρατήσουν».
Τι καταλαβαίνει από αυτό το απόσπασμα ο (προφανώς λιγότερο ευφυής από τον συντάκτη του) αναγνώστης; Μα ότι το ΠΑΜΕ δεν δέχτηκε δολοφονική επίθεση. Ηταν δεν ήταν το ΠΑΜΕ που αμύνθηκε. Αλλά ότι γενικώς και αορίστως (ίσως και με δική του υπαιτιότητα!) το ΠΑΜΕ... «συγκρούστηκε».

Τι μας λέει αυτό το θαυμάσιο κειμενάκι; Οτι μέσα στη μανία της «σύγκρουσης» (και του ΠΑΜΕ!) έπεσαν θύματα (από το ΠΑΜΕ!) «και μη» κουκουλοφόροι... Οτι έγινε μια «σύγκρουση» στην οποία το ΠΑΜΕ προσήλθε προετοιμασμένο, «συντεταγμένο» και μάλιστα κατόπιν... «διαπραγμάτευσης» (!) με ποιους άραγε, με τους κουκουλοφόρους; (!!!)...

  • «Από τη μια, η σκληρή περιφρούρηση του ΠΑΜΕ και, από την άλλη τα οργανωμένα μπλοκ των αντιεξουσιαστών (...). Η δυσαρέσκεια των υπόλοιπων διαδηλωτών για την αυστηρή περιφρούρηση των μελών του ΠΑΜΕ ήταν έντονη από νωρίς το μεσημέρι, καθώς ουδείς άλλος μπορούσε να προσεγγίσει το δρόμο μπροστά από τη Βουλή...».
Ιδού η αιτία: Η πέτρα του σκανδάλου ήταν αυτή η «σκληρή», η «αυστηρή» περιφρούρηση του ΠΑΜΕ! Να, επομένως, τι... δυσαρέστησε, να τι ευερέθισε, να τι εκνεύρισε αυτά τα καλά παιδιά, τους «αντιεξουσιαστές» (σ.σ.: όχι κουκουλοφόροι, «αντιεξουσιαστές» παρακαλώ...).

Να πώς έγινε, λοιπόν, το κακό: Ηταν η «δυσαρέσκεια» των «υπόλοιπων διαδηλωτών» (μεταξύ αυτών και οι «διαδηλωτές» - κουκουλοφόροι!)... Μια «δυσαρέσκεια» που κατέστη «έντονη» λόγω της περιφρούρησης από το ΠΑΜΕ της διαδήλωσης. Τι του ήρθε του ΠΑΜΕ να περιφρουρήσει τη διαδήλωση και να «δυσαρεστήσει» τα παιδιά που - με τα «οργανωμένα μπλοκ» τους - είχαν κατέβει για να «διαδηλώσουν» με τον πασίγνωστο τρόπο τους;...

  • «Νωρίτερα, τα εκατοντάδες "όχι" δεν μπορούσαν να πλησιάσουν κοντά στη Βουλή. Οι διαδηλωτές, συμπεριλαμβανομένων όσων κατεβαίνουν μόνο για να τα σπάσουν και να συγκρουστούν με τα ΜΑΤ, βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις ισχυρές ανθρώπινες "αλυσίδες" περιφρούρησης του ΠΑΜΕ, που είχαν αποκλείσει κάθε κοντινή πρόσβαση προς το Κοινοβούλιο. Αρκετοί διαφώνησαν με τον αποκλεισμό και οι συγκρούσεις με τους κρίκους της "αλυσίδας" του ΠΑΜΕ δεν άργησαν»...
Εδώ πια οι ευθύνες του ΠΑΜΕ αναδεικνύονται περίτρανα: Το ΠΑΜΕ δεν εννοεί να αντιληφθεί ότι μεταξύ των διαδηλωτών «συμπεριλαμβάνονται» (!!!) και όσοι «κατεβαίνουν μόνο για να τα σπάσουν και να συγκρουστούν με τα ΜΑΤ»... Ως εκ τούτου το ΠΑΜΕ καταπάτησε τα δικαιώματα των «διαδηλωτών» (σ.σ.: αυτών «που κατεβαίνουν μόνο για να τα σπάσουν...»).

Τίποτα, λοιπόν, δεν θα είχε συμβεί αν το ΠΑΜΕ είχε αντιληφθεί και είχε σεβαστεί τη «διαφωνία» των κουκουλοφόρων... Τίποτα δεν θα είχε συμβεί αν το ΠΑΜΕ, αντί να αποκλείσει «όσους ήθελαν να τα σπάσουν», αντί να περιφρουρήσει τη διαδήλωση, τους άνοιγε το δρόμο για να επιτελέσουν το θεάρεστο έργο τους...

  • «"Αυτός ο μίνι εμφύλιος, που ξέσπασε μεταξύ των μελών του ΠΑΜΕ και των γνωστών - αγνώστων ήταν που κατέστρεψε την κινητοποίηση" έλεγε κάποιος...»
«Εμφύλιος», λοιπόν... Που «ξέσπασε» (στα καλά καθούμενα, μάλλον)... Αλλά ο «κάποιος» που φέρεται να είπε την παραπάνω ατάκα στον συντάκτη της «Ελευθεροτυπίας» πώς και δεν καταλαβαίνει (τόσο αυτός που την είπε, όσο κι αυτός που την έγραψε) ότι «εμφύλιος» υπάρχει μόνο μεταξύ ατόμων της ιδίας «φυλής»;

Αλλά, από πού κι ως πού ανήκουν στην ίδια «φυλή», ιδεολογική, πολιτική, κοινωνική, ταξική, ο αγωνιστής με τον προβοκάτορα; Από πότε ανήκουν στην ίδια «φυλή» ο διαδηλωτής με το καθαρό πρόσωπο με τον κουκουλοφόρο; Ο εργάτης απεργός με το «αναρχοφασιστοειδές» - υποχείριο των κάθε λογής υπηρεσιών; Ο κομμουνιστής, ο αριστερός, ο δημοκράτης, με τον εξ αντικειμένου συνοδοιπόρο της κρατικής καταστολής; Ο εργαζόμενος, ο άνεργος, ο νεολαίος που βγαίνει στο δρόμο να φωνάξει «φτάνει πια» με τον εντεταλμένο «ασφαλίτη» ή ασφαλίτη σε διατεταγμένη αποστολή;

*
Κανένας «εμφύλιος» κύριοι.

Ταξική αναμέτρηση.

Στην οποία καθείς εφ' ω ετάχθη.


---
Νίκος Μπογιόπουλος
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

... στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας ...

*
Νίκος Μπογιόπουλος
***
*
Προχωράμε!
*
Ο ελληνικός λαός έχει τεράστια εμπειρία.

Και το Κόμμα του, το ΚΚΕ, επίσης.

Η Ιστορία των κοινωνιών δεν είναι παρά η Ιστορία της πάλης των τάξεων. Σε αυτήν την ταξική πάλη οι εκμεταλλευτές, τα όργανά τους, το κράτος τους, το παρακράτος τους, οι επίσημοι και οι προβοκατόρικοι μηχανισμοί τους, χρησιμοποιούν όλα τα μέσα για να ποδηγετούν το δίκιο των καταπιεζόμενων:

Απειλές, εκβιασμούς, τρομοκρατία, δολοφονικές επιθέσεις, όπως η χτεσινή στο Σύνταγμα, κάθε είδους ωμότητα.

Αλλά η Ιστορία έχει αποφανθεί:

Οποια βρωμιά, όποιο τραμπουκισμό, όποια «κουκούλα» κι αν χρησιμοποιήσουν, η θέση τους είναι προκαθορισμένη.

Από τη στιγμή που ο γίγαντας λαός σηκωθεί,
από τη στιγμή που η εργατική τάξη, που χωρίς αυτήν γρανάζι δε γυρνά, πάρει την υπόθεση στα χέρια της,
τότε, όλοι αυτοί θα βρεθούν στη θέση που ανήκουν:

Στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας.

Μαζί με τα κόμματά τους, με τα μνημόνιά τους, με τα πολυνομοσχέδιά τους, με τις τρόικές τους και με την πλουτοκρατία τους.

Προς αυτήν τη θέση οδεύουν. Ολο και ταχύτερα.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

... Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ του μέλλοντός μας ...

*
Γιώργος Δελαστίκ
***
*
Λαός χωρίς πολιτική εκπροσώπηση
*
Υπέκυψε στις πιέσεις ο πρόεδρος της ΝΔ, Αντώνης Σαμαράς, και διέγραψε τον μαχητικό δεξιό πρόεδρο των ταξιτζήδων, Θύμιο Λυμπερόπουλο. Εχοντας ήδη δημοσίως καταδικάσει τη δράση των εργαζομένων στη ΔΕΗ και στους οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης, με τον αποκεφαλισμό του δικού της Θ. Λυμπερόπουλου η ΝΔ επισφράγισε το διαζύγιό της με τον κόσμο της εργασίας που βρίσκεται σε απόγνωση εξαιτίας της πολιτικής τής κυβέρνησης Παπανδρέου. Δεν προκαλεί φυσικά έκπληξη η στάση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ουδέποτε η Δεξιά ισχυρίστηκε ότι εκπροσωπεί τα συμφέροντα των εργαζομένων. Επιλέγοντας όμως ακριβώς αυτήν τη χρονική στιγμή ο Α. Σαμαράς για να επαναβεβαιώσει αυτή την αρχή -τις παραμονές, δηλαδή, της μεγαλύτερης και πιο κρίσιμης απεργίας που έχει γίνει στα 37 χρόνια της μεταπολίτευσης- προσφέρει ουσιαστική υπηρεσία στην κυβέρνηση Παπανδρέου, προσδοκώντας, φυσικά, πολιτικά ανταλλάγματα.

Το διαζύγιο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με τους εργαζομένους, τους μικρομεσαίους, τους συνταξιούχους είναι βεβαίως οριστικό και αμετάκλητο. Οι σχέσεις τους είναι και θα παραμείνουν βαθύτατα εχθρικές για πολλά, πολλά χρόνια. Η επιλογή όμως του Α. Σαμαρά να δηλώσει κι αυτός το διαζύγιο της ΝΔ με τον εργαζόμενο λαό χαλαρώνει την πολιτική πίεση στην κυβέρνηση, καθώς απογοητεύει εκείνα τα πολιτικά καθυστερημένα τμήματα των εργαζομένων που είχαν την αυταπάτη ότι η ΝΔ θα μπορούσε να δώσει λύση στα οξύτατα οικονομικά προβλήματα που τους προκάλεσε η πολιτική του Γ. Παπανδρέου. Αφενός, καθιστά τον κόσμο λιγότερο μαχητικό ενδεχομένως και, αφετέρου, δίνει πράσινο φως στην κυβέρνηση να χρησιμοποιήσει όση βία θέλει για να καταστείλει τις διαμαρτυρίες εναντίον της πολιτικής της, χωρίς να φοβάται σοβαρές πολιτικές απώλειες στο επίπεδο της μετακίνησης ψηφοφόρων προς τη ΝΔ.

Τα πολιτικά κέρδη που προσδοκά ο αρχηγός της ΝΔ συνίστανται στο ότι όσο περισσότερο παραμένει στην εξουσία η κυβέρνηση Παπανδρέου τόσο περισσότερα αντιλαϊκά μέτρα θα πάρει, τόσο μεγαλύτερο τμήμα της βρόμικης δουλειάς θα φέρει σε πέρας, τόσο περισσότερο θα εξανδραποδίσει τον ελληνικό λαό. Ετσι, όταν κάποτε η ΝΔ αναρριχηθεί στην εξουσία, θα της είναι πολύ ευκολότερο να υιοθετήσει και να εφαρμόσει σκληρότερα αντιλαϊκά μέτρα, όπως κάνει ο δεξιός πρωθυπουργός της Πορτογαλίας, Πέδρο Πάσους Κοέλιου. Ο Κοέλιου σάρωσε στις πρόωρες εκλογές τον σοσιαλιστή πρωθυπουργό Ζοζέ Σόκρατες, που είχε υπογράψει το Μνημόνιο με πραξικοπηματικό τρόπο ως υπηρεσιακή (!) κυβέρνηση, και τώρα ο δεξιός Πορτογάλος πρωθυπουργός αντιγράφει την πολιτική Παπανδρέου: αύξησε τον ΦΠΑ από 13% σε 23%, "τσεκούρωσε" (δήθεν προσωρινά) τον 13ο και τον 14ο μισθό στους δημοσίους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους που βγάζουν περισσότερα από 1.000 ευρώ τον μήνα, κατάργησε επιδόματα και αργίες, περιέκοψε τις κρατικές δαπάνες για τα νοσοκομεία και τα σχολεία, έβαλε τους εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα να δουλεύουν μισή ώρα περισσότερο την ημέρα χωρίς πληρωμή κ.λπ. Κι είναι ακόμη στην αρχή ο Γολγοθάς των Πορτογάλων εργαζομένων...

Βραχυπρόθεσμα, η ΝΔ υπολογίζει ότι θα αποκομίσει οφέλη από τη στάση της κατά των εργαζομένων, όσο και αν είναι προφανές ότι η πολιτική αυτή δυσχεραίνει τον δρόμο της προς την κατάκτηση κοινοβουλευτικής αυτοδυναμίας στις εκλογές. Αυτό ελπίζει βάσιμα ότι αργά ή γρήγορα θα το ξεπεράσει, αν και καθόλου απλό δεν είναι αυτό, δεδομένου ότι η σημερινή στάση της ενθαρρύνει την ισχυροποίηση των πιέσεων πάνω στη ΝΔ για να συρθεί σε συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ, κάτι που θα διασώσει το κυβερνών κόμμα. Μακροπρόθεσμα, όμως, τα προβλήματα είναι σοβαρότερα και βαθύτερα, αν εδραιωθεί η πεποίθηση σε μεγάλα τμήματα εργαζομένων και συνταξιούχων ότι κανένα από τα δύο κόμματα εξουσίας δεν εκπροσωπεί τα συμφέροντά τους, ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε η ΝΔ. Αν ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού αισθανθεί ότι δεν έχει πολιτική εκπροσώπηση, τότε η πίεση αλλαγής του πολιτικού σκηνικού γίνεται αφόρητη. Η Αριστερά για την ώρα δεν φαίνεται ικανή να διεκδικήσει αυτή την εκπροσώπηση και να καταστεί αθροιστικά σχεδόν ισοδύναμη εκλογικά με τους άλλους δύο πόλους. Πιθανότατα θα σημειώσει το σύνολο των κομμάτων της το υψηλότερο ποσοστό της ιστορίας της, με μοναδική εξαίρεση το 1958, αλλά αυτό δεν αρκεί στις σημερινές συνθήκες.

ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ
Διακυβέρνηση χωρίς συναίνεση


ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΗ και προσαρμοσμένη αποκλειστικά στο κομματικό συμφέρον του ΠΑΣΟΚ είναι η συζήτηση που γίνεται εδώ και πολλούς μήνες γύρω από την κομματική συναίνεση του κυβερνώντος κόμματος με τη ΝΔ για να συγκυβερνήσουν και να της φορτώσει έτσι τη μισή ευθύνη για την ολέθρια πολιτική που έχει ακολουθήσει η κυβέρνηση Παπανδρέου. Το αληθινό πείραμα που γίνεται όμως στην Ελλάδα είναι η διακυβέρνησή της χωρίς τη συναίνεση του λαού, χωρίς κοινωνικές συμμαχίες της κυβέρνησης με λαϊκές τάξεις και στρώματα του πληθυσμού. Πώς να κυβερνάται δηλαδή μια χώρα με σύσσωμο τον λαό εναντίον της ασκούμενης πολιτικής που τον καταβαραθρώνει, χωρίς παρ' όλα αυτά να ανατρέπεται η εν λόγω κυβέρνηση, έστω και αν ολόκληρη η χώρα βρίσκεται επί μήνες ασταμάτητα στους δρόμους.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

... "Υπάρχει διέξοδος;" ...

*
Monthly Review
***
*
«Γιατί σοσιαλισμός»
*

«Υπάρχει διέξοδος;

Είναι εύκολο να θέτεις τέτοια ερωτήματα, αλλά είναι δύσκολο να τα απαντήσεις με κάποιο βαθμό βεβαιότητας.

Εντούτοις, πρέπει να προσπαθήσω όσο καλύτερα μπορώ, αν και είναι εν γνώσει μου το γεγονός ότι
τα συναισθήματα και οι επιδιώξεις μας βρίσκονται πολύ συχνά σε αντίθεση και δεν μπορούν να εκφραστούν με εύκολες και απλές φόρμουλες.

Ο άνθρωπος είναι ταυτόχρονα μοναχικό και κοινωνικό ον.

Σαν μοναχικό ον προσπαθεί να προστατέψει την ύπαρξή του καθώς και την ύπαρξη αυτών που είναι κοντά του, να ικανοποιήσει τις προσωπικές του επιθυμίες και να αναπτύξει τις έμφυτες ικανότητές του.
Σαν κοινωνικό ον προσπαθεί να κερδίσει την αναγνώριση και τη στοργή των συνανθρώπων του, να μοιραστεί τις χαρές τους, να τους παρηγορήσει στη θλίψη τους και να βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσής τους.

*
(...) Η αφηρημένη έννοια "κοινωνία" για ένα άτομο σημαίνει το σύνολο των άμεσων και των έμμεσων σχέσεών του με τους συγχρόνους του, αλλά και με όλους τους ανθρώπους προηγούμενων γενεών.
Το άτομο είναι σε θέση να σκεφτεί, να αισθανθεί, να παλέψει και να εργαστεί για τον εαυτό του.

Εξαρτάται τόσο πολύ όμως από την κοινωνία - στη φυσική, διανοητική και συναισθηματική του ύπαρξη - που είναι

αδύνατο να διανοηθεί ή να κατανοήσει τον εαυτό του έξω από το πλαίσιο της κοινωνίας.

Είναι η "κοινωνία" που προμηθεύει στον άνθρωπο το φαγητό, την ένδυση, το σπίτι, τα εργαλεία της δουλειάς, τη γλώσσα, τους τύπους σκέψεως και το μεγαλύτερο μέρος των σκέψεών του. Η ζωή του επιτυγχάνεται μέσα από την εργασία και τα επιτεύγματα πολλών εκατομμυρίων και του παρελθόντος και του παρόντος, τα οποία είναι κρυμμένα πίσω από τη λέξη "κοινωνία" (...)

η ανθρωπότητα αποτελεί σήμερα μια πλανητική κοινότητα παραγωγής και κατανάλωσης.

*
Εχω τώρα φτάσει σε εκείνο το σημείο, που μπορώ να υποδείξω σύντομα τι κατά τη γνώμη μου αποτελεί την ουσία της κρίσης που αντιμετωπίζει η εποχή μας. Αφορά τη σχέση του ατόμου με την κοινωνία(...).

Ο άνθρωπος μπορεί να βρει νόημα στη ζωή - που είναι σύντομη και επικίνδυνη - μόνο αφιερώνοντας τον εαυτό του στην κοινωνία.

*
WHY SOCIALISMΗ κύρια πηγή του κακού, κατά τη γνώμη μου, είναι

η οικονομική αναρχία της καπιταλιστικής κοινωνίας (...).

Εχουμε μπροστά μας μια τεράστια κοινότητα παραγωγών, τα μέλη της οποίας ακατάπαυστα προσπαθούν να στερήσουν ο ένας από τον άλλο τα φρούτα της ομαδικής εργασίας - όχι διά της βίας, αλλά μέσω μιας πιστής συμμόρφωσης σε ένα σύστημα νομικών κανόνων.

Είναι σημαντικό να αντιληφθούμε ότι τα μέσα παραγωγής - δηλαδή ολόκληρη η παραγωγική ικανότητα, η οποία είναι αναγκαία για την παραγωγή καταναλωτικών αγαθών, αλλά και επιπρόσθετα απαραίτητα αγαθά - μπορεί νομικώς, και κατά μεγάλο μέρος έτσι είναι, να είναι η ατομική ιδιωτική περιουσία.

*
(...) Ο κάτοχος των μέσων παραγωγής είναι σε θέση να κυνηγήσει την ικανότητα για εργασία που κατέχει ο εργάτης. Χρησιμοποιώντας τα μέσα παραγωγής ο εργάτης δημιουργεί νέα προϊόντα, τα οποία και θα αποτελέσουν περιουσία του κεφαλαιούχου.

Το ουσιαστικό σημείο της διαδικασίας αυτής είναι η σχέση μεταξύ των προϊόντων που παράγει ο εργάτης και της αμοιβής του, που και τα δύο μετρούνται σε πραγματική αξία (...).

Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε ότι ακόμα και θεωρητικά

η αμοιβή του εργάτη δεν καθορίζεται από την αξία των προϊόντων που έχει παραγάγει.

*
Το ιδιωτικό κεφάλαιο τείνει να συγκεντρώνεται σε λίγα χέρια (...).

Το αποτέλεσμα αυτών των εξελίξεων είναι μια ολιγαρχία του ιδιωτικού κεφαλαίου με τεράστια δύναμη, που δεν είναι δυνατό να ελεγχθεί αποδοτικά, ακόμα και από μια δημοκρατικά πολιτικά οργανωμένη κοινωνία.

Αυτό είναι αλήθεια, αφού τα μέλη των νομοθετικών Σωμάτων εκλέγονται μέσω πολιτικών κομμάτων, τα οποία χρηματοδοτούνται ή επηρεάζονται από το ιδιωτικό κεφάλαιο, το οποίο για πολύ πρακτικούς λόγους διαχωρίζει τους ψηφοφόρους από τους νομοθέτες.

Το αποτέλεσμα είναι οι αντιπρόσωποι του λαού να μην προστατεύουν επαρκώς τα συμφέροντα των λιγότερο προνομιούχων τμημάτων του λαού. Επιπρόσθετα, υπό τις υπάρχουσες συνθήκες
το ιδιωτικό κεφάλαιο ελέγχει - άμεσα ή έμμεσα - τις κύριες πηγές πληροφόρησης (Τύπο, ραδιόφωνο, εκπαίδευση).

Για το λόγο αυτό, είναι εξαιρετικά δύσκολο και τις περισσότερες φορές τελείως αδύνατο για έναν πολίτη να εξάγει αντικειμενικά συμπεράσματα και να κάνει έξυπνη χρήση των πολιτικών του δικαιωμάτων.

*
»(...) σε μια οικονομία που βασίζεται στην ιδιωτική ιδιοκτησία του κεφαλαίου (...) τα μέσα παραγωγής (κεφάλαιο) είναι προσωπική ιδιοκτησία και οι κάτοχοί τους τα διαθέτουν όπως οι ίδιοι θέλουν (...).

Η παραγωγή γίνεται για το κέρδος και όχι για το όφελος.

Δεν υπάρχει καμιά βεβαιότητα ότι όλοι όσοι είναι σε θέση και έχουν τη θέληση να δουλέψουν, θα μπορούν πάντοτε να βρουν μια δουλειά.

Ενας "στρατός" από ανέργους υπάρχει σχεδόν πάντοτε. Ο εργάτης διακατέχεται από το συνεχή φόβο ότι μπορεί να χάσει τη δουλειά του. Αφού οι άνεργοι και οι χαμηλά αμειβόμενοι εργαζόμενοι δεν αποτελούν μια κερδοφόρα αγορά, η παραγωγή καταναλωτικών αγαθών υποχρεωτικά περιορίζεται και η συνέπεια είναι οι μεγάλες δυσκολίες.

*
Η τεχνολογική ανάπτυξη πολύ συχνά έχει σαν αποτέλεσμα την αύξηση των ανέργων, παρά τη διευκόλυνση της εργασίας για όλους.

Το κίνητρο του κέρδους, σε συνδυασμό με τον ανταγωνισμό μεταξύ των κεφαλαιοκρατών, είναι υπεύθυνο για μια αποσταθεροποίηση στη συσσώρευση και χρησιμοποίηση του κεφαλαίου, η οποία οδηγεί σε συνεχώς αυξανόμενες και σοβαρές υφέσεις.

Ο χωρίς όρια ανταγωνισμός οδηγεί σε τεράστια απώλεια εργασίας, ενώ ταυτόχρονα παρατηρείται και ένας ακρωτηριασμός της κοινωνικής συνείδησης των ατόμων.

*
Θεωρώ ότι αυτός ο ακρωτηριασμός των ατόμων είναι το χειρότερο κακό του καπιταλισμού (...). Είμαι πεπεισμένος ότι υπάρχει μονάχα ένας δρόμος για την εξάλειψη αυτών των θανατηφόρων κακών.

Είναι η δημιουργία μιας σοσιαλιστικής οικονομίας σε συνδυασμό με ένα εκπαιδευτικό σύστημα, που θα είναι προσανατολισμένο προς την επίτευξη κοινωνικών στόχων.
Σε μια τέτοια οικονομία, τα μέσα παραγωγής ανήκουν στην ίδια την κοινωνία και χρησιμοποιούνται σε μια σχεδιασμένη φόρμα.

Μια σχεδιασμένη οικονομία, η οποία προσαρμόζει την παραγωγή στις ανάγκες της κοινότητας, θα διένειμε τη δουλειά που πρέπει να γίνει σε όλους όσοι έχουν την ικανότητα για εργασία και θα εγγυόταν τα προς το ζην σε όλους τους ανθρώπους στις γυναίκες και στα παιδιά.

Η εκπαίδευση του ατόμου, σε συνδυασμό με την προώθηση των ιδιαίτερων ικανοτήτων του, θα προσπαθήσει να αναπτύξει στο άτομο αυτό ένα αίσθημα ευθύνης απέναντι στον συνάνθρωπό του, αντί του αισθήματος εξύμνησης της δύναμης (...).

*
Ο σοσιαλισμός κατευθύνεται σ' ένα κοινωνικό ηθικό άκρο.

Η επιστήμη όμως δεν μπορεί να δημιουργήσει άκρα και ακόμα λιγότερο, να τα ενσταλάξει στα ανθρώπινα όντα. Το περισσότερο που μπορεί να κάνει η επιστήμη, είναι να παρέχει τα μέσα με τα οποία μπορούν να επιτευχθούν τα άκρα αυτά.

Πρέπει να προσέξουμε, ώστε να μην υπερεκτιμήσουμε την επιστήμη και τις επιστημονικές μεθόδους, όταν το ζήτημα αφορά ανθρώπινα προβλήματα.

Και δεν πρέπει να υποθέτουμε ότι οι ειδικοί είναι και οι μόνοι που έχουν το δικαίωμα να εκφέρουν γνώμη σε ζητήματα που επηρεάζουν την οργάνωση της κοινωνίας».

*
(Τα αποσπάσματα είναι από το άρθρο του Αλμπερτ Αϊνστάιν
με τίτλο «ΓΙΑΤΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ»
που δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο 1o τεύχος του αμερικανικού περιοδικού Monthly Review, το 1949).
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

... το κέρατο ...

*

Λιάνα Κανέλλη
***
*
... το τράγιο !!!
*
Δεν υπάρχει, προσώρας τουλάχιστον, παιδί σε σχολείο που θα λιποθυμήσει απ' την πείνα και δε θα ντραπεί να το πει. Με πολύν κόπο και απέραντη αγάπη συμμαθητών και δασκάλων θα του αποσπάσεις τη φοβερή πληροφορία, τη φρικιαστική είδηση.
 
Δεν υπάρχει γονιός που γυρνάει στο παγωμένο σπίτι του, με κομμένο ηλεκτρικό, αφού έχει ξεποδαριαστεί να ζητάει δουλειά, βλέπει τα παιδιά του να πεινάνε και να πονάνε και να μην αισθάνεται μαζί μ' όλα τ' άλλα - οργή, θυμό, θλίψη και ήττα - και εκείνη τη φονική ντροπή, την αιδώ που κάνει σπουδαίους κι ωραίους τους τίμιους ανθρώπους της δουλειάς.

Δεν υπάρχει μη φασίστας που να πιστεύει ότι ο «γεννημένος» σκουπιδιάρης πρέπει να μαζεύει τα σκουπίδια ακόμη κι απλήρωτος, γιατί έτσι το θέλησε ο θεός του.

Δεν υπάρχει μάνα που δεν έχει να ταΐσει τα παιδιά της και τα στέλνει στην τηλεόραση να γίνουν σεφ από... κούνια. Θα πέθαινε από ντροπή.
Δεν υπάρχει χορτασμένος που να ονειρεύεται την πείνα ως δίαιτα.
Κι αν υπάρχουν τ' αντίθετα είναι και δαχτυλοδειχτούμενα και όλο και πιο απομακρυσμένα απ' τον άνθρωπο όπως τον ξέρουμε ως πολιτισμένο.

Σ' αυτές τις μαύρες μέρες κι ώρες του μουλωχτού πολέμου, που δεν έχει σφαίρες αλλά μέτρα, του ύπουλου βίαιου σκοτεινού όπλου που κροταλίζει χωρίς λάμψη και λέγεται φτώχεια, τα ψέματα τελειώνουν πιο γρήγορα κι απ' τη φαντασία. Οποιος καμώνεται πως δεν καταλαβαίνει τι έγινε, τι έκανε, τι μπορεί να κάνει από δω και μπρος θα πάει άκλαυτος σ' έναν υπέροχο, «πολιτισμένο», ομαδικό τάφο απ' αυτούς που ανοίγει το κεφάλαιο και τους κρατάει ανοιχτούς στο πέρας της Ιστορίας.
 
Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή, λέει ο ποιητής. Είμαστε μόνο στη αρχή. Θέλει πολλή δουλειά για να μη βρεθεί ούτε ένας να δεχτεί να δουλέψει ως νεκροθάφτης της δουλειάς του διπλανού του. Και θέλει και διόρθωση η γλώσσα που μεταπολιτευτικά μάθαμε να παπαγαλίζουμε σα σιδερωμένο σάβανο. Κι εδώ θα πεθάνω αλλά θα την παλεύω ως τότε σύντροφοι.

«Τι θα γίνει;», «Τι έρχεται;», «Πώς θα περάσει η κρίση;».

Μας μάθανε να αφαιρούμε από την κάθε ερώτηση, την κάθε αγωνία, τον κάθε κόπο ή και φόβο ακόμα, το συλλογικό μας εαυτό ως υποκείμενο. Συστηματικά και χυδαία, βλέπεις άξιους ανθρώπους να μην τολμάνε, να μην ξέρουν, να μην μπορούν, να μην αντέχουν ν' αναρωτηθούν «τι να κάνουμε». Στη γλώσσα κρύβεται το αποτέλεσμα της μακρόχρονης προπαγάνδας. Ο εργαζόμενος άνθρωπος, ο σύγχρονος άνθρωπος παύει να είναι υποκείμενο. Γίνεται απρόσωπο αντικείμενο της δράσης και της ιστορίας και επιζεί χωρίς ευθύνη πλην αυτής που του επιτρέπει να υφίσταται χωρίς να σκέφτεται.
 
Κάπου πήρε το αυτί μου, κι ας μην είναι πραγματική ακόμη, την ιστορία του τράγου που σκότωσε το γέρο-αφεντικό του επειδή το έδερνε και το βασάνιζε το ζώο για να πηδήξει την κατσίκα και να του αυξήσει του γέρου το κοπάδι!...

Είναι κανείς ενάντια στον τράγο; Οσοι ρώτησα ανακάλυψαν το κέρατό τους. Το τράγιο... Εστω κι απ' την αιδώ που γεννάει το δίκιο ακόμα και του ζώου...
---
*

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

... Ανίκανοι ...

*
Ρούσσος Βρανάς
***
*
ΔΡΟΜΟΙ
*
Ανίκανοι...
... ή ικανοί, όλοι τους κρύβονται πίσω από το όνομά της. Οσο πιο γοργά οι ευρωπαϊκές χώρες παρασύρονται στη δίνη μιας οικονομικής καταστροφής τόσο πιο συχνά οι άνθρωποι που κρατούν στα χέρια τους τις τύχες αυτών των χωρών αισθάνονται την ανάγκη να μας δώσουν εξηγήσεις. Ανίκανοι ή ικανοί, άσχετοι ή ειδικοί, οι εξηγήσεις τους περιορίζονται απαράλλαχτα σε αυτήν τη μικρή φράση: «Φταίει η κρίση».
Η κρίση...
... προκαλεί την ανεργία, την ύφεση, τη μείωση των επενδύσεων, τη φυγή των κεφαλαίων, τις πολιτικές της λιτότητας, τα ανθρώπινα δράματα. Η κρίση φταίει για τα ελλείμματα, για τις ανατροπές των εμπορικών ισοζυγίων, για την υστερία των αγορών, για τη βύθιση των χρηματιστηρίων, για την καταστροφή των τραπεζών. Η κρίση ανατρέπει όλες τις πολιτικές. Ποιος φταίει που οι νοτιοευρωπαϊκές χώρες βρέθηκαν στο χείλος του γκρεμού; Η κρίση. Ποιος φταίει που τα αφεντικά κάνουν απολύσεις; Η κρίση. Ποιος φταίει που ο δικαστικός κλητήρας μάς χτυπάει την πόρτα; Η κρίση. Για όλα φταίει η κρίση. Οσο όμως και αν αναρωτηθούμε τι ακριβώς είναι αυτή η παντοδύναμη και πανταχού παρούσα «κρίση», που δεν περνάει μέρα δίχως να μιλήσουν γι' αυτήν οι πολιτικοί ηγέτες μας, οι ειδικοί τους και τα μέσα ενημέρωσης, κανείς δεν θα βρεθεί να μας φωτίσει. Σαν να γίναμε ξαφνικά τρόφιμοι σε ένα απέραντο άσυλο άγνοιας, εκείνοι ακριβώς που θα έπρεπε να μας φωτίζουν, έχουν μετατρέψει μια πολύπλοκη αλλά απόλυτα εξηγήσιμη πραγματικότητα σε ένα ασύλληπτο φάντασμα, σαν να θέλουν έτσι να μας πουν ότι ήταν περίπου μοιραίο να υποκύψουμε σε αυτό.
.
Στην απορία...
... γιατί, για παράδειγμα, το όπιο μάς ρίχνει σε βαθύ ύπνο, οι σοφοί του παρελθόντος απαντούσαν: «Quia virtutem dormitivam habet» (Επειδή κλείνει μέσα του μια ναρκωτική δύναμη). Κεκοσμημένη επαίσχυντα με άφθονα βραβεία Νομπέλ, η λεγόμενη φιλελεύθερη οικονομική επιστήμη είναι σήμερα τόσο προηγμένη όσο και η αλχημεία της εποχής του Νοστράδαμου - ή ίσως και λιγότερο από τόσο. «Η κρίση, η κρίση...» επαναλαμβάνουν οι σοφοί της. Η κρίση είναι σήμερα η νέα «ναρκωτική δύναμη», ξεκαθαρίζει τα πράγματα στην εφημερίδα «Ντεκρουασάνς» ο Αλέν Ακαρντό, καθηγητής της κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μπορντό και συνεργάτης του κοινωνιολόγου Πιερ Μπουρντιέ. Είναι μια ψευδής εξήγηση που στην πραγματικότητα αποκρύπτει πως κάθε οικονομική κρίση είναι στην ουσία η κατάσταση ενός συστήματος που οι εσωτερικές αντιφάσεις του, η σύγκρουση του κόσμου του κεφαλαίου με τον κόσμο της εργασίας, έχουν φτάσει σε ένα σημείο αξεπέραστης οξύτητας, σε ένα ανεπανόρθωτο αδιέξοδο από τα οποίο δεν μπορεί να βγει κανείς παρά μονάχα με τη ρήξη.
Για κάθε...
... κρίση του συστήματος, όσα και αν λένε σήμερα οι μαθητευόμενοι μάγοι του, η εξήγηση που είχε δώσει κάποτε ο Γκράμσι παραμένει αξεπέραστη: «Η κρίση έρχεται όταν το νέο θέλει να γεννηθεί και όταν το παλιό δεν θέλει να πεθάνει».
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

... μια εφημερίδα από το μέλλον ...

*
Σπύρος Τσακίρης
***
*
Δεν αξίζει τον κόπο να ζεις
.
μόνο για την στιγμή
.
που θα πάρεις στα χέρια σου
.
αυτή την εφημερίδα;
*
(κάντε "κλικ" πάνω στη φωτό)
---
*