Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010

... να φύγουμε από την Ευρωπαϊκή Ενωση, αν ...

*
Ρούσσος Βρανάς
***
*
ΔΡΟΜΟΙ της απεμπλοκής
*
Τα λόγια του...
... αντήχησαν σαν παραφωνία, την ώρα που η ιρλανδική κυβέρνηση παλεύει να καταστρώσει ένα σχέδιο που θα φέρει το διογκούµενο έλλειµµα της χώρας κάτω του 3% του ΑΕΠ µέχρι το 2014. Αψηφώντας όµως τα κελεύσµατα των Βρυξελλών, ο Μάικ Σόντεν, ανώτατο στέλεχος της ιρλανδικής κεντρικής τράπεζας, µοιάζει µε πρόβατο που έχει ξεφύγει από το µαντρί.

Η Ιρλανδία...
... θα πρέπει να εξετάσει το ενδεχόµενο να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ενωση, αν αυτή µας εµποδίσει να λάβουµε τις δικές αποφάσεις για τη διαχείριση της οικονοµίας µας, είπε το µέλος της επιτροπής της ιρλανδικής κεντρικής τράπεζας, που έχει διατελέσει διευθυντικό στέλεχός της. Και αµφισβήτησε έτσι την «ορθοδοξία» που πρεσβεύει πως οι περιφερειακές χώρες είναι αδύνατον να επιβιώσουν χωρίς την Ευρωπαϊκή Ενωση. «Ας αναρωτηθούµε για λίγο γιατί τα χέρια µας είναι δεµένα τώρα που είµαστε µέλη της Ενωσης», γράφει ο Μάικ Σόντεν στο βιβλίο του «Ανοιχτή διαφωνία», που αναφέρεται στην οικονοµική κρίση. «Αν η Ευρωπαϊκή Ενωση δυσκολεύεται να ανταποκριθεί στις ανάγκες µας τώρα που αναζητούµε µια λύση, µήπως θα έπρεπε να την αναζητήσουµε αλλού;». Και προχωρώντας τα επιχειρήµατά του ακόµη παραπέρα, καταλήγει: «Η συµµετοχή µας στην Ευρωπαϊκή Ενωση πρέπει να είναι ισορροπηµένη από κάθε άποψη, ιδιαίτερα σε σχέση µε τον πολιτισµό µας, µε την κυριαρχία µας και µε το τίµηµα που πληρώνουµε. Μήπως έχουµε ασύνετα παραδώσει όλες αυτές τις αξίες της κοινωνίας µας ως τίµηµα για τη συµµετοχή µας στην Ευρωπαϊκή Ενωση;».

Ο Μάικ Σόντεν...
... που είναι τραπεζίτης καριέρας, δεν αποκλείει κανένα ενδεχόµενο. Και λέει πως ίσως είναι προτιµότερο οι Ιρλανδοί να πάψουν πια να κοιτούν προς Ανατολάς και να κοιτάξουν προς Δυσµάς. Εστω κι αν αυτό µπορεί να σηµάνει την αποχώρηση της χώρας τους από την Ευρωπαϊκή Ενωση και την ένταξή της σε µια νέα συµµαχία µε τις ΗΠΑ, ως η πεντηκοστή πρώτη πολιτεία της. «Μπορεί κάτι τέτοιο να µας φαίνεται σήµερα αδιανόητο», λέει, «όµως το ίδιο αδιανόητη φαινόταν και πριν από πενήντα χρόνια η σκέψη να συµµετάσχουµε στην Ευρωπαϊκή Ενωση ή στις Ηνωµένες Πολιτείες της Ευρώπης». Βέβαια, κάτι τέτοιο θα σήµαινε απώλεια της ιρλανδικής κυριαρχίας. «Η παράδοση της εθνικής κυριαρχίας µας θα ήταν κάτι απαράδεκτο. Οµως αυτό ακριβώς έχουµε κάνει σήµερα, αφού δεν µπορούµε να πάρουµε αποφάσεις για την οικονοµία της χώρας µας χωρίς να αναφερθούµε στην Ευρωπαϊκή Ενωση ή στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα».

Ο αποστάτης...
... τραπεζίτης γνωρίζει καλά πως οι απόψεις του θα αποδοκιµαστούν ζωηρά, τόσο από τους Ευρωπαίους όσο και από την κυβέρνηση της χώρας του. Αν και η ιρλανδική «Ιντιπέντεντ» αποκαλύπτει πως είχε ενηµερώσει τον υπουργό Οικονοµίας γι΄ αυτές τις απόψεις του προτού ακόµη αυτός τον διορίσει µέλος της νεοσύστατης επιτροπής της κεντρικής τράπεζας. Οµως, η κρίση των περιφερειακών ευρωπαϊκών χωρών είναι τόσο βαθιά, που οδηγεί ακόµη και στους πιο παρακινδυνευµένους αναπροσανατολισµούς.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

... για τους φτωχούς η κρίση είναι μόνιμη ...

*
Γιώργος Αγγελόπουλος
***
*
ΦΡΑΝΣΙΣΚΟ ΦΑΝ ΝΤΕΡ ΧΟΦ
*
Ο ιερέας του δίκαιου εµπορίου
*
Οταν µιλούν στον Φρανσίσκο Φαν ντερ Χοφ για κρίση, εκείνος χαµογελά. «Κρίση; Ποια κρίση; Για τους φτωχούς, η κρίση είναι µόνιµη».

Την περασµένη Τρίτη, ο Φρανσίσκο Φαν ντερ Χοφ έφτασε στο Παρίσι για να παρουσιάσει το βιβλίο του µε τίτλο «Μανιφέστο των φτωχών». Ενα µικρό βιβλίο 80 σελίδων, γραµµένο σε οκτώ ηµέρες µε τη µορφή µιας κατάθεσης ζωής. Διότι ο 71χρονος Φαν ντερ Χοφ είναι ο «πάδρε Φρανσίσκο», ο ιερέας - εργάτης που επινόησε το λεγόµενο «δίκαιο εµπόριο» και τη µάρκα που το εκπροσωπεί, τη Μax Ηavelaar.

«Το να µιλάω µε το αφεντικό του Carrefour είναι χάσιµο χρόνου. Μόνον οι καταναλωτές µπορούν να κάνουν τα πράγµατα να αλλάξουν», λέει ο Φαν ντερ Χοφ, ο οποίος ζει εδώ και τριάντα χρόνια στα βουνά του Μεξικού. Τα ισπανικά είναι η µητρική του γλώσσα, όµως γεννήθηκε το 1939 στην Ολλανδία όχι ως Φρανσίσκο, αλλά ως Φρανς, γόνος µιας θρησκευόµενης οικογένειας καθολικών αγροτών. Εκανε θεολογικές σπουδές, στα 22 του ήταν µέλος µιας θρησκευτικής οργάνωσης εθελοντών, το 1968 χρίστηκε ιερέας και… βγήκε στα οδοφράγµατα. Ηταν η αρχή µιας µακράς εξέγερσης που τον οδήγησε από την Ευρώπη στη Λατινική Αµερική, στα ίχνη της Θεολογίας της Απελευθέρωσης. Εγκαταστάθηκε στο Μεξικό και υποδεχόταν τους πρόσφυγες από τις δικτατορίες. Απειλήθηκε από τη CΙΑ, υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει την πόλη του και το 1980 εγκαταστάθηκε στην περιοχή της Οαχάκα. Ο τοπικός επίσκοπος τον έστειλε στους αυτόχθονες χωρικούς οι οποίοι µόλις που κατάφερναν να επιβιώνουν από την καλλιέργεια του καφέ. Στα βουνά αυτά, όπου κυριαρχεί το τροπικό δάσος, οι αυτόχθονες ζουν αποκοµµένοι από τον κόσµο και θεωρούνται «ζώα» από τους πληθυσµούς που ζουν στα χαµηλότερα εδάφη. Εχοντας µελετήσει Μαρξ και Γκράµσι, αλλά και Μπουρντιέ και Φουκώ, ο Φαν ντερ Χοφ τους έδειξε ότι πέφτουν θύµατα εκµετάλλευσης.

«Πωλούσαν τον καφέ τους στο ένα τρίτο του κόστους παραγωγής», λέει. Χρειάστηκε µήνες για να ενώσει οµάδες που µιλούσαν διαφορετικές διαλέκτους και είχαν διαφορετικές τελετουργίες, όµως το 1982 τρεις κοινότητες ίδρυσαν τον συνεταιρισµό Uciri. Ο συνεταιρισµός απαιτούσε από τους αγοραστές του καφέ µια τιµή που επέτρεπε σε κάθε παραγωγό να ανταποκρίνεται στις ανάγκες του και ενσωµάτωνε ένα ποσό για την προστασία του περιβάλλοντος και την κοινωνική ανάπτυξη. Το δίκαιο εµπόριο είχε πλέον γεννηθεί. Το 1988, µαζί µε έναν συµπατριώτη του, υπεύθυνο της ΜΚΟ Solidaridad, ίδρυσε τη µάρκα Μax Ηavelaar (από το όνοµα ενός µυθιστορηµατικού ολλανδού ήρωα του 19ου αιώνα).

Ο συνεταιρισµός Uciri ενώνει σήµερα 58 κοινότητες. Το καθηµερινό εισόδηµα των χωρικών έχει διπλασιαστεί -  από 1 σε 2 ευρώ. «Αγωνιζόµαστε για µια αξιοπρεπή ζωή, όχι για µια καλύτερη ζωή», λέει ο εργάτης - ιερέας, τα τρία διδακτορικά του οποίου δεν τον εµποδίζουν να καλλιεργεί τη γη, όπως οι άλλοι. Οπως λέει, «δίπλα στους φτωχούς έµαθα να επιβιώνω µε αξιοπρέπεια».
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies
*

Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

... Αγγλία - άξιοι της μοίρας τους ...

*
Γιώργος Δελαστίκ
***
*
Ορθιοι Γάλλοι, σκυφτοί Αγγλοι

*
Απολαυστική ήταν η γελοιογραφία της βρετανικής εφημερίδας «Ιντιπέντεντ» την επομένη της ανακοίνωσης των μέτρων εξοντωτικής λιτότητας στη Βρετανία. Το σκίτσο ήταν χωρισμένο στη μέση. Εδειχνε δύο άντρες στην κουζίνα, έναν Αγγλο και έναν Γάλλο. Ενα ραδιόφωνο σε κάθε τμήμα του σκίτσου ανήγγειλε την ίδια είδηση: «Ανακοινώθηκαν αυστηρές περικοπές». Οι αντιδράσεις ήταν χαρακτηριστικές της ψυχοσύνθεσης των δύο λαών. «Ωρα για ένα φλιτζάνι τσάι!» έλεγε ο Αγγλος συνοφρυωμένος και έριχνε καυτό νερό στην τσαγιέρα. «Ωρα για ένα κοκτέιλ Μολότοφ» έλεγε ο Γάλλος και έχυνε βενζίνη στο μπουκάλι.

Ο συμβολισμός του σκιτσογράφου αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα. Στη Γαλλία, ο νόμος του Σαρκοζί για αύξηση της κατώτατης ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 60 στα 62 χρόνια έβγαλε εκατομμύρια Γάλλους στους δρόμους. Προκάλεσε έξι γενικές απεργίες σε ενάμιση μήνα, εκατοντάδες διαδηλώσεις σε εκατοντάδες γαλλικές πόλεις και παρέλυσε ουσιαστικά τη ζωή της χώρας επί δύο μήνες.

Επιπροσθέτως, η οριστική ψήφιση του νόμου για τις συντάξεις και από τη Γερουσία την περασμένη Παρασκευή δεν απέτρεψε το γεγονός της κήρυξης νέας απεργίας για μεθαύριο και πανεθνικών κινητοποιήσεων το Σάββατο, 6 Νοεμβρίου, με αίτημα την απόσυρση του μόλις ψηφισθέντος νόμου.

Δεν είναι μόνο αυτό. Σχεδόν όλοι οι αναλυτές συμφωνούν ότι η έκταση των αντιδράσεων του γαλλικού πληθυσμού στον ασφαλιστικό νόμο του Σαρκοζί σφράγισε ήδη από τώρα την πολιτική του καταδίκη και ήττα στις προεδρικές εκλογές που θα γίνουν μετά από ενάμιση χρόνο, τον Μάιο του 2012!

Στη Βρετανία, αντιθέτως, η κεντροδεξιά κυβέρνηση Συντηρητικών - Φιλελεύθερων ανακοίνωσε απίστευτα βάρβαρα μέτρα λιτότητας, τα οποία συμπεριλαμβάνουν την απόλυση 500.000 δημοσίων υπαλλήλων, τη δραστική συρρίκνωση επιδομάτων που δίνονταν στις φτωχότερες οικογένειες, τη δραστική περικοπή των κονδυλίων για τη στέγαση, την τοπική αυτοδιοίκηση, τον πολιτισμό.

Υπολογίζεται ότι περίπου 200.000 φτωχοί Λονδρέζοι θα υποχρεωθούν να φύγουν από τη βρετανική πρωτεύουσα, γιατί δεν θα μπορούν να πληρώνουν ούτε καν το νοίκι τους μετά την περικοπή του επιδόματος στέγασης! Θα προσπαθήσουν να επιβιώσουν ως εργάτες γης σε συνθήκες... «δουλοπαροίκων» του 21ου αιώνα.

Για όλα αυτά, τα βρετανικά συνδικάτα ανακοίνωσαν ότι θα κάνουν «την πιο μεγαλειώδη και τολμηρότερη διαδήλωσή τους», όπως τα ίδια τη χαρακτήρισαν, στις 26... Μαρτίου 2011!!! Οχι, δεν πρόκειται για τυπογραφικό λάθος, θα κάνουν συλλαλητήριο όντως στις 26 Μαρτίου, μετά από πέντε μήνες! Οι συνδικαλιστές ηγέτες αποκρούουν δε κατηγορηματικά το ενδεχόμενο κήρυξης απεργίας έστω και για μία ημέρα, ενώ ούτε λόγος να γίνεται για κοινωνική αναταραχή που να θυμίζει κάτι από Γαλλία.

Παρότι το 77% των Βρετανών πιστεύει ότι η κατάστασή τους θα χειροτερέψει, μόλις ανακοινώθηκαν τα εξοντωτικά μέτρα λιτότητας μόνο λίγες εκατοντάδες Λονδρέζοι μαζεύτηκαν αυθόρμητα στη Ντάουνινγκ Στριτ, έξω από την πρωθυπουργική κατοικία, για να εκφράσουν την αποδοκιμασία τους.

Είναι αλήθεια βεβαίως ότι το δικαίωμα της απεργίας είναι στραγγαλιστικά περιορισμένο στη Βρετανία, όπου η Μάργκαρετ Θάτσερ ψήφισε από το 1979 ως το 1990 πέντε (!) διαδοχικούς νόμους που περιόριζαν το απεργιακό δικαίωμα, ενώ ο επίσης Συντηρητικός διάδοχός της Τζον Μέιτζορ πρόσθεσε δύο ακόμη αντιαπεργιακούς νόμους για να καταστήσει ακόμη πιο δύσκολη την κήρυξη απεργιών.

Η ουσία της σχεδόν εθελόδουλης στάσης των Βρετανών εργαζομένων όμως δεν βρίσκεται στο απεργιακό θεσμικό πλαίσιο, αλλά στην ίδια τη νοοτροπία τους που τους ωθεί να σκύβουν υποτακτικά το κεφάλι στην εξουσία.

«Πρέπει να πούμε ότι εδώ στο Ηνωμένο Βασίλειο το γαλλικό κοινωνικό κίνημα έχει κάτι το... εξωγήινο!» έγραφε η ανταποκρίτρια της γαλλικής «Μοντ» στο Λονδίνο. «Πόσω μάλλον που το αντικείμενό του, η μεταρρύθμιση των συντάξεων, δεν αποτέλεσε ποτέ αντικείμενο πολεμικής στη Βρετανία» προσθέτει η Γαλλίδα ανταποκρίτρια. «Και αυτό παρόλο που τα τελευταία είκοσι χρόνια οι Βρετανοί έχουν χάσει κάθε είδος εγγυήσεων για το πόση σύνταξη θα πάρουν» δηλώνει ο Ανταμ Μάρσαλ του Βρετανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου. Αξιοι της μοίρας τους...
---
ΓΕΡΜΑΝΟΙ

«Το αίνιγμα των Γάλλων»

ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ είναι φυσικό αυτό που συμβαίνει στη Γαλλία για τους Γερμανούς. Οι Τεύτονες δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν πώς είναι δυνατόν οι Γάλλοι να ζητούν να μην αυξηθεί η ηλικία συνταξιοδότησής τους, αφού στη Γερμανία έχει ήδη αποφασιστεί η σταδιακή αύξησή της από τα 65 στα 67. «Οι Γάλλοι πολίτες επαναστατούν για να μην αλλάξει τίποτα. Είναι ταυτόχρονα επαναστάτες και συντηρητικοί. Είναι αυτό το διπλό χαρακτηριστικό που κάνει μερικές φορές τους Γάλλους αινιγματικούς» γράφει απορώντας η «Ζίντοϊτσε Τσαΐτουνγκ», η οποία πρόσκειται στους Σοσιαλδημοκράτες. Για τη συντηρητική «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» το ζήτημα είναι ότι... «το κίνημα διαμαρτυρίας δεν έχει αρχηγό που να τον σέβονται όλοι»!
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies


Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

... και οι Βρετανοί στον γνωστό δρόμο των τραπεζών ...

*
Ρούσσος Βρανάς
***
*
ΔΡΟΜΟΙ της Βρετανίας
*
Οι κληρονόµοι...
... της Θάτσερ κάνουν το όνειρό της να βγει πραγµατικό. Μπορεί η άλλοτε σιδηρά κυρία να κείτεται άρρωστη στο κρεβάτι ενός ιδιωτικού (φυσικά) νοσοκοµείου στην Μπελκγράβια, αλλά τα πολιτικά παιδιά της προωθούν το πρόγραµµά της µε ακόµη περισσότερο πείσµα από όσο θα µπορούσε η ίδια να ονειρευτεί. «Πρόκειται για ένα πολιτικό πραξικόπηµα», γράφει η «Γκάρντιαν». «Η κυβέρνηση δεν είχε λαϊκή εντολή γι΄ αυτήν την οµοβροντία περικοπών των δηµόσιων δαπανών».

Οι κυβερνήσεις...
... οι οποίες έχουν αναλάβει να διαχειριστούν την οικονοµική κρίση διαπιστώνουµε κάθε µέρα πως κυβερνούν πραξικοπηµατικά. Οχι µόνο στη Βρετανία του Κάµερον ή στη Γαλλία του Σαρκοζί, αλλά και στην Αµερική. Πριν όµως από το πολιτικό πραξικόπηµα είχε προηγηθεί ένα άλλο.

Για το «Αθόρυβο πραξικόπηµα» των τραπεζιτών έγραφε στο περιοδικό «Ατλάντικ» ο Σάιµον Τζόνσον, πρώην επικεφαλής των οικονοµολόγων του Διεθνούς Νοµισµατικού Ταµείου: «Η χρηµατοπιστωτική βιοµηχανία ουσιαστικά έχει αλώσει την κυβέρνησή µας. Η ανάκαµψη θα αποτύχει, αν δεν συντρίψουµε τη χρηµατοπιστωτική ολιγαρχία που εµποδίζει κάθε ουσιώδη µεταρρύθµιση. Τα περιθώρια στενεύουν». Και εξηγούσε πώς τα κέρδη του χρηµατοπιστωτικού τοµέα έφτασαν στη δεκαετία του 2000 στα πρωτοφανή ύψη του 41% του συνολικού επιχειρηµατικού κέρδους, «δίνοντας στους τραπεζίτες τεράστιο πολιτικό ειδικό βάρος». Να γιατί οι πολιτικές που ακολουθούν οι κυβερνήσεις για να αντιµετωπίσουν την κρίση µοιάζουν πανοµοιότυπες, όλες κοµµένες και ραµµένες στα µέτρα που υποδεικνύουν οι τραπεζίτες. Και να γιατί βαυκαλίζονται όσες παραγωγικές τάξεις περιµένουν ανάπτυξη από αυτές τις πολιτικές: η παραγωγική διαδικασία έχει υποταχθεί στη συσσώρευση ολοένα και περισσότερων κερδών από το χρηµατοπιστωτικό σύστηµα.

Το αόρατο...
... χέρι των αγορών γίνεται κάποτε γροθιά, ιδιαίτερα όταν αυτές συνδυάζονται µε ένα αχόρταγο τραπεζικό σύστηµα. Οµως τα πράγµατα δεν ήταν πάντα έτσι, έγραφε ο οικονοµολόγος Μανάς Τσακραβάρτι στην εφηµερίδα «Γουόλ Στριτ Τζόρναλ». Κάποτε, το χρηµατοπιστωτικό σύστηµα δεν ήταν παρά ένα απλό εργαλείο της παραγωγής το οποίο διευκόλυνε το εµπόριο. Εκτοτε, οι ραγδαίες εξελίξεις στις τηλεπικοινωνίες και η απελευθέρωση της κυκλοφορίας του κεφαλαίου έφεραν την επικυριαρχία των τραπεζιτών στην πραγµατική οικονοµία. Ετσι, ο τζίρος τους είναι σήµερα πολύ µεγαλύτερος από τον τζίρο του παγκόσµιου εµπορίου. Το 70% των χρηµατοπιστωτικών συναλλαγών στις µεγάλες αγορές του κόσµου διεξάγεται σήµερα από κοµπιούτερ υψηλής συχνότητας που αγοράζουν και πωλούν τίτλους σε κλάσµατα του δευτερολέπτου. Οπως έγραψαν οι «Τάιµς της Νέας Υόρκης», ο µέσος χρόνος διακράτησης ενός τίτλου είναι ένδεκα δευτερόλεπτα. Δεν πρόκειται δηλαδή πια για πραγµατικές αγορές µε πραγµατικούς συναλλασσόµενους που λειτουργούν µε βάση τον νόµο της προσφοράς και της ζήτησης. Και οι αποτιµήσεις τους δεν έχουν σχέση µε τις πραγµατικές τιµές των προϊόντων, αλλά µόνο µε την κερδοσκοπία.

Η ανάπτυξη...
... µπορεί να έρθει, γράφει η αρθρογράφος των «Τάιµς του Λονδίνου» Κάµιλα Κάβεντις, πανηγυρίζοντας για τις περικοπές και τις απολύσεις που ανακοίνωσε ο βρετανός πρωθυπουργός, µόνο από τον χρηµατοπιστωτικό τοµέα. Είναι σαν να ελπίζει στη σωτηρία από όπλα µαζικής καταστροφής.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

... "ιός της ανευθυνότητας" - ένας ιός όλο υγεία ...

*
Παντελής Μπουκάλας
***
*
Ευρωπαϊκός ιός...

*
Σαν να μολύνθηκαν από τους Ελληνες οι Γάλλοι, σαν να πήραν από μας τον «ιό της ανευθυνότητας» και το ’βαλαν σκοπό «να αμαυρώσουν την εικόνα της χώρας τους στο εξωτερικό»· ίδια μ’ εμάς τους πατριδοφάγους και χειρότερα. Και να οι απεργίες και οι διαδηλώσεις η μία μετά την άλλη, να οι καταλήψεις, οι αποκλεισμοί διυλιστηρίων, τα πανό σε μνημεία - «αίσχος», που θα ’λεγαν τα κανάλια μας. Και να η μαθητιώσα και φοιτητιώσα νεολαία στους δρόμους, να γεύεται τη γαλατική ευγένεια των εκεί ΜΑΤ, μορφοποιημένη όχι μόνο σε ρόπαλα, αλλά και σε πλαστικές σφαίρες. Και από την άλλη πλευρά της Μάγχης ν’ ακούγεται ένα σύνθημα απίστευτο, αν υπολογίσουμε πόσα πραγματικά ή φαντασιωσικά χωρίζουν Γάλλους και Αγγλους. «Βιβ λα Φρανς», αυτό φώναζαν οι Λονδρέζοι διαδηλωτές. «Είμαστε όλοι Ελληνες», φώναζαν την άνοιξη Αγγλοι, Γάλλοι και Γερμανοί διαμαρτυρόμενοι, λίγο προτού πληγωθούν βαριά οι δικές μας διαδηλώσεις από το φονικό της Σταδίου.

Μάλλον δεν πρόκειται για τη στάση εκείνη που κάποτε τη βάφτισαν προλεταριακό διεθνισμό. Διαδηλώνουν βέβαια και τμήματα του προλεταριάτου, όπου υπάρχουν, οι δημόσιοι υπάλληλοι πάντως, που φαίνεται ότι τελούν υπό πανευρωπαϊκό διωγμό, δεν είναι ακριβώς προλεταριάτο, προς το παρόν τουλάχιστον. Από την άλλη, απαιτείται ιδιαίτερα βολονταριστική φαντασία για να ισχυριστεί κανείς ότι πάνω από την Ευρώπη πλανιέται απειλητικά για την τωρινή τάξη πραγμάτων κάποιο καινούργιο φάντασμα, από τη ρίζα του γνωστού φαντάσματος του Μαρξ. Κάποια σημάδια ενός πνεύματος αλληλεγγύης, αυτά ναι, διακρίνονται· είναι ωστόσο λιγότερο βαθιά από τα σημάδια που αφήνει στο σώμα της Ευρώπης το πνεύμα του θατσερισμού, όπως το ανασταίνουν σήμερα η Μέρκελ, ο Σαρκοζί, ο Μπερλουσκόνι.

Την ίδια γλώσσα μιλούν οι τρεις αυτοί, αλλά και ο Παπανδρέου και ο Κάμερον και ο Θαπατέρο, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το ΔΝΤ: τη «γλώσσα της ευθύνης», που σημαίνει περικοπές, περικοπές, περικοπές – εις βάρος πάντοτε των ήδη βεβαρημένων. Αντίπαλος αυτής της γλώσσας, ο «ιός της ανευθυνότητας» – κι είναι ίσως η μοναδική φορά που ένας ιός αποτελεί δείγμα υγείας.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

"Τράπεζες - ζόμπι" ...

*
Γιώργος Δελαστίκ
***
*
... ρημάζουν ΗΠΑ - ΕΕ

*
Τρομακτικοί είναι οι αριθμοί που αφορούν στο κόστος της διάσωσης των αμερικανικών και ευρωπαϊκών τραπεζών με χρήματα των κυβερνήσεων των ΗΠΑ και των χωρών - μελών της ΕΕ συν των αρμόδιων οργάνων της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Oπως υπολογίζει το αμερικανικό περιοδικό "Νιούζγουικ", στις ΗΠΑ το ποσό αυτό ανέρχεται στο ασύλληπτο ύψος των 3,7 τρισεκατομμυρίων δολαρίων και στην ΕΕ σε 2 περίπου τρισεκατομμύρια δολάρια!

Τα αστρονομικά αυτά ποσά μετακυλίονται ουσιαστικά στις πλάτες των Αμερικανών και των Ευρωπαίων φορολογουμένων και ακριβώς αυτή είναι η αιτία της υστερίας πανευρωπαϊκής επιβολής μέτρων εξουθενωτικής λιτότητας που διαπερνά πλέον την πολιτική των κυβερνήσεων όλων των κρατών - μελών της ΕΕ. Oλα αυτά τα παραμύθια περί χωρών και λαών της Ευρώπης που δήθεν ζούσαν με δανεικά εις βάρος των Γερμανών, όλο αυτό το αμόκ απολύσεων εκατομμυρίων δημοσίων υπαλλήλων στις χώρες της ΕΕ, όλη αυτή η φρενίτιδα αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, όλη αυτή η αρπακτικότητα μείωσης των μισθών και των συντάξεων αποσκοπούν στην παραπλάνηση των πολιτών, προκειμένου να μπορέσουν οι κυβερνήσεις να αρπάξουν από τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους όσο περισσότερα χρήματα μπορούν για να καλύψουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος των ασύλληπτων ποσών που έχουν χαρίσει στους τυχοδιώκτες τραπεζίτες.

Αυτή είναι η πραγματική αιτία της πανευρωπαϊκής λιτότητας. Oλα τα άλλα που ακούγονται και γράφονται, ακόμη και όταν έχουν πραγματική υπόσταση προβλημάτων, στην παρούσα φάση λειτουργούν μόνο ως προσχήματα. Σε καμιά περίπτωση η λύση τους δεν προϋποθέτει αυτό το αμόκ λιτότητας για τους λαούς.

Είναι γελοίο π.χ. να ισχυριζόμαστε ότι ο Σαρκοζί καλώς προωθεί τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού σήμερα, το 2010, κάνοντας τη Γαλλία άνω - κάτω και βγάζοντας εκατομμύρια Γάλλους στους δρόμους, επειδή η χορήγηση των συντάξεων στη χώρα αυτή θα παρουσιάσει πρόβλημα το... 2050!!!

Παράλληλα, αυτή τη στιγμή κυρίως στις ΗΠΑ, αλλά και στην ΕΕ συντελείται μια ακόμη ληστεία των τραπεζών - αυτή τη φορά εις βάρος όσων έχουν καταθέσει σε αυτές, μέσω της πολιτικής των σχεδόν μηδενικών επιτοκίων. Γλιτώνοντας τους τόκους, μόνο στις ΗΠΑ οι τράπεζες υπολογίζεται ότι αντικειμενικά αφαιρούν από τους καταθέτες περίπου... ένα τρισεκατομμύριο δολάρια τον χρόνο!

Οι τράπεζες όμως "γδέρνουν" και όσους δανείζονται από αυτές. Το 2007, κατά μέσο όρο στις ΗΠΑ οι τράπεζες δανείζονταν από τη FED, την κεντρική τράπεζα, με επιτόκιο 5,25% και χορηγούσαν π.χ. στεγαστικά δάνεια με επιτόκιο 6,4%. Στην περίπτωση αυτή δηλαδή είχαν κέρδος μια διαφορά επιτοκίου 1,15%.

Σήμερα η FED δανείζει στην ουσία δωρεάν τις αμερικανικές τράπεζες: έχει ρίξει το επιτόκιό της στο τελείως συμβολικό ύψος του 0,25% (!), μειώνοντάς το δηλαδή κατά 5 ολόκληρες εκατοστιαίες μονάδες. Ομως οι τράπεζες αυτές χορηγούν σήμερα στεγαστικά δάνεια με επιτόκιο... 6,1%! Το επιτόκιο χρηματοδότησής τους μειώθηκε δηλαδή κατά 5 μονάδες, αλλά αυτές μείωσαν το επιτόκιο των στεγαστικών δανείων τους μόλις κατά 0,3 μονάδες και έτσι έχουν πλέον κέρδος μια διαφορά επιτοκίου... 5,85% από 1,15% που είχαν το 2007! Το κέρδος τους δηλαδή αυξάνεται πάνω από 500%!

Ανταμείβονται δηλαδή ουσιαστικά επειδή προκάλεσαν την παγκόσμια οικονομική κρίση!

Αυτή η πολιτική έχει δύο σοβαρότατες παρενέργειες, πέραν της κραυγαλέας ληστείας εις βάρος των εργαζομένων, των καταθετών και των δανειστών.

Πρώτον, καθώς απορροφά τεράστια κονδύλια από την πραγματική οικονομία, βαθαίνει την κρίση, καταστρέφει επιχειρήσεις που παράγουν προϊόντα και υπηρεσίες, αφού ούτε ο κόσμος έχει τόσα λεφτά για να ψωνίσει τα προϊόντα ή τις υπηρεσίες τους ούτε οι τράπεζες δανείζουν τις επιχειρήσεις για να συνεχίσουν τις παραγωγικές δραστηριότητές τους.

Αυτή η πολιτική στραγγαλίζει έτσι την οικονομία αντί να βοηθήσει την ανάπτυξη και μέσω αυτής την έξοδο από την κρίση.

Δεύτερον, αποτρέπει κάθε εξυγίανση του τραπεζικού συστήματος, κρατώντας μέσα στο παιχνίδι τράπεζες που θα έπρεπε να είχαν κλείσει. "Οι ΗΠΑ και η Ευρώπη είναι ακόμη γεμάτες με "τράπεζες - ζόμπι" που θα είχαν χρεοκοπήσει, αν δεν ήταν οι κυβερνητικές εγγυήσεις, τα σχεδόν μηδενικά επιτόκια και οι αγορές περιουσιακών στοιχείων από τις κεντρικές τράπεζες" γράφει χαρακτηριστικά το "Νιούζγουικ".
---
ΑΔΙΕΞΟΔΟ

Δεν υπάρχει λύση με ίδια πολιτική

Οσο συνεχίζεται αυτή η γραμμή των κυβερνήσεων απέναντι στις τράπεζες, όχι μόνο δεν πρόκειται να υπάρξει έξοδος από την κρίση, αλλά θα οδηγηθούμε αναπότρεπτα και στο σπάσιμο μιας ακόμη τραπεζικής "φούσκας", καθώς θα απαιτηθεί να διασωθούν πάλι οι τράπεζες που είναι αντικειμενικά χρεοκοπημένες και που έχουν σωθεί με τα λεφτά των κυβερνήσεων - δηλαδή των φορολογουμένων. Γιατί να κλείσει μια χρεοκοπημένη τράπεζα όταν χρηματοδοτείται από την αμερικανική FED ή την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με 0,25% ή 1% επιτόκιο με χρήματα των φορολογουμένων, τα οποία καταλήγουν σε μεγάλο μέρος τους στις τσέπες των τραπεζικών στελεχών ως μπόνους εκατομμυρίων και στα χρηματοκιβώτια των μετόχων ως μερίσματα;
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies


Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

... Ιρλανδία - δέκα χρόνια μηδενικής ελπίδας ...

*
Ρούσσος Βρανάς
***
*
ΔΡΟΜΟΙ των Ιρλανδών
*
Στις δύσκολες...
... ώρες που περνούν, ολοένα και περισσότεροι Ιρλανδοί αρχίζουν πια να αντιλαµβάνονται πως οι πολιτικές αποφάσεις που τους αφορούν δεν λαµβάνονται στο Δουβλίνο, αλλά στις Βρυξέλλες. Και πως αυτές οι αποφάσεις τούς οδηγούν µε µαθηµατική ακρίβεια σε µια δεκαετία µηδενικής ανάπτυξης και µηδενικής ελπίδας.

Πνιγµένοι...
... στα δάνεια µέχρι τον λαιµό, οι ιρλανδοί πολίτες ακούνε έντροµοι τις δηλώσεις του Γιούργκεν Σταρκ ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ενδέχεται σύντοµα να αυξήσει τα ευρωπαϊκά επιτόκια. Και τρέµουν µπροστά στην απαίτηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να µειωθεί το ιρλανδικό έλλειµµα στο 3% του ΑΕΠ µέχρι το 2014. Επειδή γνωρίζουν καλά πού θα αναζητήσει η κυβέρνησή τους τα λεφτά που της λείπουν: στο διαθέσιµο εισόδηµά τους. Ακόµη και αν τα ευρωπαϊκά επιτόκια παραµείνουν αµετάβλητα, τα µέτρα λιτότητας της κυβέρνησης θα οδηγήσουν αναπόφευκτα σε αύξηση του φόρου εισοδήµατος. Και σε αύξηση του ΦΠΑ και άλλων έµµεσων φόρων. Οι ιρλανδοί πολίτες βλέπουν ξεκάθαρα πως βρίσκονται µπροστά σε ένα αδιέξοδο. Δεν µπορούν πια να δανείζονται φθηνά. Εχουν ένα τεράστιο έλλειµµα. Και το ακριβό ευρώ κάνει πανάκριβες τις εξαγωγές τους για τις οποίες φηµίζονταν άλλοτε. Μπροστά σε αυτό το αδιέξοδο, κάποιοι από αυτούς, όπως ο αρθρογράφος Ντέιβιντ Μακουίλιαµς, αρχίζουν να ονειρεύονται πώς θα ήταν η ζωή τους αν δεν ζούσαν στην Ευρωπαϊκή Ενωση, όπου τα ισχυ ρά κράτη της κατασπαράσσουν ανελέητα τα αδύνα µα µε την ευκαιρία της οικονοµικής κρίσης.

Τα χρέη...
... θα µας ρίξουν στα δίχτυα του ευρωπαϊκού ταµείου σταθερότητας, λέει ο Μακουίλιαµς. Και τότε το Διεθνές Νοµισµατικό Ταµείο θα πάρει το κουµάντο. Γι΄ αυτό ακριβώς, ο Μακουίλιαµς, όπως ίσως και άλλοι Ιρλανδοί, αρχίζει να µη σκέφτεται πια ως πολίτης ενός κράτους - µέλους της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά ως πολίτης ενός ανεξάρτητου κράτους. Και προ τείνει κάτι που το έχουν κάνει πολλά άλλα ανεξάρτητα κράτη στο παρελθόν, πολύ πιο φερέγγυα και πιο αξιόπιστα από την Ιρλανδία: τη σεισάχθεια. Το έκανε η Αµερική του Ρούζβελτ το 1935. Το έκανε και η Βρετανία. Το έχουν κάνει και πολλά άλλα µεγάλα ανεξάρτητα κράτη. Χωρίς συνολική αναδιαπραγµάτευση του χρέους, δηµόσιου και ιδιωτικού, γράφει ο Μακουίλιαµς, η Ιρλανδία δεν πρόκειται να βγει από τη µαύρη τρύπα. Γι΄ αυτό προτείνει να ρυθµιστούν τα χρέη της µε βάση την αρχή της συνυπευθυνότητας.

Να θεωρηθούν...
... δηλαδή ο δανειστής και ο οφειλέτης από κοινού υπεύθυνοι για τα χρέη που δηµιούργησαν. Σίγουρα οι τραπεζίτες θα εξοργιστούν, αλλά αυτό το «από κοινού» είναι ήδη από τη µεριά των οφειλετών µια µε γάλη παραχώρηση. Επειδή είναι πια σε όλους γνω στό πως οι οφειλέτες πληρώνουν διπλά για τα χρέη που δηµιούργησαν οι τραπεζίτες: µια ως οφειλέ τες και άλλη µια ως φορολογούµενοι, που όλα όσα έβαλαν στην άκρη µε κόπους µιας ολόκληρης ζωής, υπεξαιρούνται από τις κυβερνήσεις τους για να καταλήξουν, µέσω της ευρωπαϊκής υπερκυβέρνησης, στους τραπεζίτες.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010

... γονίδια και οικονομικές ανισότητες ...

*
Μιχάλης Μητσός
***
*
Τα γονίδια είναι αριστερά

*
Ο Κρεγκ Βέντερ το είχε πει από την αρχή: ας µην περιµένουν οι φαρµακευτικές εταιρείες να βγάλουν λεφτά από το ανθρώπινο γονιδίωµα. Τα γονίδιά µας είναι όλα κι όλα 25.000 κι έτσι οι ψυχολογικές διαφορές ανάµεσά µας δεν µπορεί παρά σε µικρό βαθµό να προσδιορίζονται από αυτά. «Αυτό που έχει αποφασιστική σηµασία είναι το περιβάλλον», είχε τονίσει.

Δέκα χρόνια µετά την παρουσίαση του χάρτη του ανθρωπίνου γονιδιώµατος, ο αµερικανός γενετιστής δικαιώνεται. Αντίθετα µε τις προσδοκίες πολλών ψυχιάτρων, σήµερα γνωρίζουµε ότι τα γονίδια παίζουν µικρό ρόλο στο κατά πόσον ένα µέλος µιας οικογένειας, µιας εθνότητας ή µιας κοινωνικής τάξης έχει περισσότερες πιθανότητες να παρουσιάσει διανοητικά προβλήµατα από ένα άλλο. Ακόµη και οι πιο φανατικοί γενετιστές αρχίζουν να παραδέχονται ότι για τα περισσότερα προβλήµατα πνευµατικής υγείας δεν υπάρχουν µεµονωµένα γονίδια.

«Είναι το περιβάλλον, βλάκα!» έγραψε τον Φεβρουάριο στο κύριο άρθρο της η Επιθεώρηση Ψυχολογίας και Ψυχιατρικής του Παιδιού.

Σύµφωνα µε µια ιδιαίτερα δηµοφιλή θεωρία, ορισµένα γονίδια µας κάνουν πιο ευάλωτους σε διάφορες διαταραχές. Μέχρι πρόσφατα, για παράδειγµα, οι επιστήµονες πίστευαν ότι οι άνθρωποι µε ένα συγκεκριµένο γονίδιο είναι πιθανότερο να πάθουν κατάθλιψη αν στην παιδική τους ηλικία είχαν πέσει θύµατα κακοποίησης. Μια ανάλυση όµως που έγινε σε 14.250 ανθρώπους έδειξε ότι όσοι είχαν το γονίδιο δεν κινδύνευαν περισσότερο από κατάθλιψη. Και αυτός ο κίνδυνος δεν υπήρχε ούτε όταν το γονίδιο συνδυαζόταν µε κακοποίηση στην παιδική ηλικία.

Οι λόγοι για τους οποίους εξακολουθούµε να διογκώνουµε τον ρόλο των γονιδίων είναι πολιτικοί, γράφει ο βρετανός συγγραφέας Ολιβερ Τζέιµς στην «Γκάρντιαν». Η Δεξιά επιµένει ότι στα γονίδια οφείλεται το ότι οι φτωχοί είναι φτωχοί και το ότι κινδυνεύουν δύο φορές περισσότερο από τους πλούσιους να υποστούν διανοητικές διαταραχές. Οµως η επιστήµη τούς διαψεύδει. Οι έρευνες για το ανθρώπινο γονιδίωµα προσφέρουν µια επιστηµονική βάση στην Αριστερά. Ο βασικός παράγων που καθορίζει τις διανοητικές ασθένειες είναι οι οικονοµικές ανισότητες. Και η µόνη θεραπεία είναι η κρατική παρέµβαση για τη µείωσή τους.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

... "το πολυπολιτισμικό μοντέλο απέτυχε", λέει η Μέρκελ ...

*
Μιχάλης Μητσός
***
*
Ο Οζίλ και οι άλλοι

*
Το πολυπολιτισµικό µοντέλο απέτυχε, βροντοφώναξε η Ανγκελα Μέρκελ. Προφανώς δεν αναφερόταν στη γερµανο-τουρκο-πολωνοτυνησιο-σερβο-βραζιλιάνικη Εθνική Γερµανίας.

Η γερµανίδα καγκελάριος έχει ένα πρόβληµα: ο συνασπισµός της δεν τραβάει. Πολλοί λένε µάλιστα ότι αν τον ερχόµενο Μάρτιο χάσει τις εκλογές στη Βάδη Βυρτεµβέργη, θα αναγκαστεί να δώσει τη θέση της στον δηµοφιλή υπουργό Αµύνης Καρλ-Τέοντορ τσου Γκούτενµπεργκ. Επρεπε λοιπόν να βρει επειγόντως µια ατάκα, ένα σύνθηµα από το οποίο να πιαστεί. Και βρήκε την εύκολη λύση: τους µετανάστες. «Αν θέλουν να ενταχθούν στην κοινωνία µας, να µάθουν γερµανικά», είπε το περασµένο Σάββατο στο συνέδριο της Χριστιανοδηµοκρατικής Νεολαίας, στο Πότσδαµ. Και - επιτέλους - καταχειροκροτήθηκε. Για ξεκάρφωµα, χαρακτήρισε λίγο αργότερα τον ποδοσφαιριστή Μεσούτ Οζίλ «απόδειξη ότι το ισλάµ αποτελεί µέρος της Γερµανίας». Και δεν τη χειροκρότησαν ούτε οι µισοί.

Είχε προηγηθεί, µια εβδοµάδα νωρίτερα, το παραλήρηµα του Βαυαρού Χορστ Ζεεχόφερ, επικεφαλής των Χριστιανοκοινωνιστών οι οποίοι συµµετέχουν στον κυβερνητικό συνασπισµό. «Η χώρα µας», δήλωσε, «δεν έχει πια ανάγκη από µετανάστες που ανήκουν σε διαφορετικές κουλτούρες, όπως είναι οι Τούρκοι και οι Αραβες». Τη συζήτηση είχε ανοίξει, βέβαια, από τον Αύγουστο ο σοσιαλδηµοκράτης Τίλο Σαρατσίν, πρώην στέλεχος της Μπούντεσµπανκ, µε το βιβλίο του «Η Γερµανία σκάβει τον τάφο της». Σε µια προσπάθεια να ανακτήσει το χαµένο έδαφος, η καγκελάριος σπεύδει έτσι να ευθυγραµµιστεί µε τη σκληρή άποψη για τη µετανάστευση. Μια πρόσφατη δηµοσκόπηση, άλλωστε, δείχνει ότι το 35% των Γερµανών θεωρεί πως η χώρα έχει ξεχειλίσει από ξένους. Το 50% δεν αντέχει τους µουσουλµάνους. Και το 10% θα ήθελε να αναλάβει τα ηνία της χώρας ένας φύρερ...

Μάταια φωνάζει το Εµπορικό Επιµελητήριο ότι η Γερµανία χρειάζεται 400.000 µηχανικούς και τεχνικούς υψηλής ειδίκευσης. Μάταια δηµοσιεύονται στατιστικές που δείχνουν ότι οι Τούρκοι µετανάστες που µπήκαν το 2008 στη Γερµανία ήταν όσοι και το 1983, και ότι ο αριθµός των αιτήσεων για άσυλο είναι σήµερα το ένα έκτο του αντίστοιχου αριθµού στα µέσα της δεκαετίας του ΄90.

«Δεν πρέπει να µας φοβίζουν οι µετανάστες που µπαίνουν στη Γερµανία, αλλά οι Γερµανοί που επιλέγουν να µεταναστεύσουν», τονίζει η υπουργός Παιδείας Ανέτε Σαβάν. «Ωστε απέτυχε το πολυπολιτισµικό µοντέλο; Θα το πω στην αδελφή µου που έκανε τρία παιδιά µε τον περουβιανό σύζυγό της, στον αδελφό µου που έκανε παιδιά µε τη γιαπωνέζα σύζυγό του, και στην αγγλίδα σύντροφό µου», σαρκάζει µε σηµείωµά του ο (γερµανός) συντάκτης της «Γκάρντιαν» Φίλιπ Ολτερµαν. Η Ευρώπη ολόκληρη στρέφεται προς τα δεξιά, το έχουµε καταλάβει. Ο Σαρκοζί ακολουθεί το παράδειγµα του Μπερλουσκόνι, η Μέρκελ το παράδειγµα του Σαρκοζί, και όλοι µαζί λοξοκοιτάζουν προς την Ολλανδία και τη Δανία, όπου η ακροδεξιά κάνει πάρτι.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

... ΠΑΣΟΚ - πρόσωπα και προσωπεία - Καλλικράτης ...

*
Ελένη Μαΐλη
***
*
Καταθέτουν στο ΠΑΣΟΚ
τη λαϊκή δυσαρέσκεια

*
Οι επίσημες και ανεπίσημες υποψηφιότητες του ΠΑΣΟΚ, όπως και αυτές του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, θα μετατρέψουν με ένα «μαγικό» τρόπο τις ψήφους αγανάκτησης και διαμαρτυρίας σε ψήφους στήριξης της κυβέρνησης. Αν πάρουμε για παράδειγμα αυτές τις υποψηφιότητες στην Περιφέρεια της Αττικής και στο Δήμο της Αθήνας, θα δούμε ότι σχεδόν το ομολογούν οι ίδιοι. Τα ψηφοδέλτια του λεγόμενου «σοσιαλιστικού» και «αριστερού» χώρου είναι σαν απόχες που θα μαζέψουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια και θα την καταθέσουν. Το «δίχτυ» σε αυτές τις απόχες είναι πάντα η «αντιμνημονιακή» φρασεολογία, η οποία αποδεικνύεται όχι απλά ανώδυνη πολιτικά, αλλά και πολύ βολική, τόσο για το ΠΑΣΟΚ, όσο και για τη ΝΔ. Γι' αυτόν το λόγο, όλοι έχουν πλέον «δικαίωμα» να είναι «κατά» του μνημονίου: Κι αυτοί που το ψήφισαν στη Βουλή, κι αυτοί που ψήφισαν «παρών», και όσοι το καταψήφισαν αλλά έχουν στηρίξει στην ΕΕ, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στις συνδικαλιστικές ηγεσίες όσα προβλέπει το μνημόνιο, ακόμη κι εκείνοι που στηρίζουν την κυβέρνηση και θέλουν να τη φέρουν στον ίσιο δρόμο.
*
Δίδυμοι συνδυασμοί
*
Ποιες διαφορές έχει το ψηφοδέλτιο του Αλέξη Μητρόπουλου από αυτό του Γιάννη Δημαρά για την Περιφέρεια της Αττικής; Ας αφήσουμε τον ίδιο τον Αλ. Μητρόπουλο να το διευκρινίσει. Είπε επί λέξει ο Αλ. Μητρόπουλος στο δελτίο του MEGA στις 9 Σεπτέμβρη 2010: «Ο κ. Δημαράς, κυρία Τρέμη, φαίνεται ότι έχει τη διάθεση να ηγηθεί και έχω δηλώσει και το δήλωσα και σήμερα, ότι αν αυτές οι τρεις συλλογικότητες του ΠΑΣΟΚογενούς χώρου (σ.σ. η Δημοκρατική Συνεννόηση, ο Νέος Αγωνιστής και το Κέντρο για την Προστασία του Κοινωνικού Κράτους) αποδεχτούν και εισηγηθούν τον κ. Δημαρά, (...) σαν απλός στρατιώτης θα μπω (σ.σ. στο ψηφοδέλτιο αυτό)».

Ολγα Τρέμη: «Ναι, αλλά ο ΣΥΝ εσάς πρότεινε».

Αλ. Μητρόπουλος: «Πρέπει να καταλάβουν και οι τηλεθεατές σας ότι η πρωτοβουλία ανήκει σε ΠΑΣΟΚογενείς συλλογικότητες».

Ο ΠΑΣΟΚογενής χώρος, δηλαδή, αποφάσισε το ΠΑΣΟΚ να «κατέβει» στις εκλογές με δύο και όχι έναν ανεπίσημο υποψήφιο του ΠΑΣΟΚ, διότι με αυτόν τον τρόπο αυξάνουν οι απόχες που θα μαζέψουν τις ψήφους δυσαρέσκειας και θα τις στείλουν στο ΠΑΣΟΚ. Στο παιχνίδι αυτό μπαίνει πρώτος και καλύτερος ο ΣΥΝ. Ο Αλ. Μητρόπουλος, που το Σεπτέμβρη ήταν με το ένα πόδι στο ψηφοδέλτιο του Γ. Δημαρά, αφήνει ξεκάθαρα να εννοηθεί ότι η ψήφος στον ίδιο ή στον Δημαρά, δε σημαίνει και αντιπολίτευση στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ! Να τι είπε - ανάμεσα σε άλλα - στο ίδιο δελτίο ειδήσεων, σε ερώτηση πώς γίνεται ένα μέλος του ΠΑΣΟΚ να κατεβαίνει στις εκλογές απέναντι στον επίσημο υποψήφιο του ΠΑΣΟΚ:

«Ο Καλλικράτης είναι υποθηκευμένος στο μνημόνιο. Υπάρχουν πολλά μέλη του ΠΑΣΟΚ, που δε θέλουν να ρίξουν την κυβέρνηση, που στηρίζουν τον Γ. Παπανδρέου, αλλά που θέλουν να πουν στην ηγεσία του Κινήματος και της κυβέρνησης, ότι υπάρχει και άλλος δρόμος. Οχι αυτόν που αυθαίρετα λέω εγώ, αλλά αυτόν που οι ίδιοι, μεγάλοι καθηγητές, σύμβουλοι του πρωθυπουργού, όπως ο Στίγκλιτς, του υποδεικνύουν. (...) Ο ίδιος ο επικεφαλής του ΔΝΤ προχθές τού είπε, γιατί δεν ζήτησες αντί για 3χρονο αποπληρωμής ένα 8χρονο;».

Διαφορές δε θα βρει κανείς με τον κ. Δημαρά. Οι ομοιότητες, όμως, είναι πάρα πολλές: Για παράδειγμα, νιώθουν κι οι δύο ότι είναι ΠΑΣΟΚ, όπως λένε οι ίδιοι σε δηλώσεις τους. Συμφωνούν με τον Καλλικράτη, αλλά όχι στο πλαίσιο του μνημονίου. Στηρίζουν το ΠΑΣΟΚ και τον πρωθυπουργό, αλλά θέλουν να του υποδείξουν ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος αντιλαϊκής διαχείρισης. Από κοντά και ο ΣΥΝ, που συμφωνεί στα βασικά. Αλήθεια, όταν ο ΣΥΝ βγάζει «πύρινους επαναστατικούς λόγους» για τη διαπραγμάτευση του χρέους και του δανείου, εννοεί, αντί για 3 χρόνια αποπληρωμής του, να πάμε στα 8 χρόνια; Ετσι ή αλλιώς, ο λαός θα πληρώσει τα σπασμένα...
*
Πρόσωπα και προσωπεία
*
Μπορεί πλέον όλοι να αναγκάζονται να αναγνωρίσουν το γενικό πολιτικό χαρακτήρα που έχουν αυτές οι εκλογές, όμως τόσο ο ΠΑΣΟΚΟγενής χώρος, όσο και ο «αριστερός», «παίζουν» σε επίπεδο προσώπων όσο ποτέ. Το ποιος στηρίζει ποιον και για ποιους λόγους σε Περιφέρεια Αττικής και Δήμο Αθηναίων αναδεικνύεται σε ένα σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες, με σκοπό να «αδυνατίσει» η πολιτική ψήφος, που πρέπει σήμερα περισσότερο από ποτέ να καταδικάζει αυτόν το δρόμο ανάπτυξης που καταστρέφει τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας.

Ο ΣΥΝ, για παράδειγμα, ήθελε τον Αλ. Μητρόπουλο σαν επικεφαλής στην Περιφέρεια Αττικής, αλλά όχι τον Γ. Δημαρά, με τον οποίο δεν είχε κανένα πρόβλημα να συνταχθεί ο Αλ. Μητρόπουλος. Στο Δήμο Αθηναίων ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και το «Μέτωπο» του Αλ. Αλαβάνου στηρίζουν την Ελ. Πορτάλιου, ενώ στην Περιφέρεια ξαφνικά έχουν ...πολιτικές διαφορές. Ο ΠΑΣΟΚογενής χώρος του Γ. Δημαρά και του Αλ. Μητρόπουλου δεν έχουν πρόβλημα ούτε με τον Γ. Καμίνη, τον επίσημο υποψήφιο δήμαρχο Αθηναίων του ΠΑΣΟΚ, ούτε με την Ελ. Πορτάλιου. Η Δημοκρατική Αριστερά του Φ. Κουβέλη, που σχεδόν σε όλα συμφωνεί με την κυβέρνηση, στην Περιφέρεια Αττικής «κατεβάζει» τον Γρ. Ψαριανό, ενώ στο Δήμο Αθηναίων «της κάνει» και ο Γ. Καμίνης.

Οσον αφορά το β' γύρο των εκλογών, εκεί πια αποκαλύπτονται τελείως τα «χάρτινα τείχη» που διαχωρίζουν αυτές τις πολιτικές δυνάμεις. Ο Γ. Δημαράς, όταν ρωτάται τι θα στηρίξει στο β' γύρο, λέει: «Θα είμαι εγώ»! Μα, όλοι οι συνδυασμοί μπορούν να απαντήσουν έτσι, προκειμένου να μην πάρουν θέση. Την ίδια στιγμή, ο πρόεδρος του ΣΥΝ, Αλ. Τσίπρας, κατηγορεί τον Δημαρά ότι είναι εκλεκτός της Ντ. Μπακογιάννη (σ.σ. εξαιτίας της υποψηφιότητας του Χρ. Κουρούση, πρώην προέδρου της ΟΝΝΕΔ) και ο Αλ. Μητρόπουλος δεν αποκλείει να ψηφίσει τον Γ. Δημαρά. Ουσιαστικά, αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να στηρίξει και τον Γ. Σγουρό (σ.σ. τον επίσημο του ΠΑΣΟΚ) σε περίπτωση που αυτός επικρατήσει στο β' γύρο μαζί με τον Β. Κικίλια της ΝΔ.

Είπε, συγκεκριμένα, ο Αλ. Μητρόπουλος: «Στην απίθανη περίπτωση που δε θα είμαστε στο β' γύρο, θα αφήσουμε τους πολίτες να κρίνουν ποιον θα ψηφίσουν, αν και βεβαίως εμείς θα τους κατευθύνουμε σε εκείνες τις επιλογές που θα δείχνουν την κατεύθυνση της αριστεράς και του σοσιαλιστικού χώρου». ΠΑΣΟΚ, δηλαδή.

Ο Γρ. Ψαριανός και η Ελ. Πορτάλιου λένε για το β' γύρο: «Δε δεσμεύουμε τον κόσμο». Κανείς δεν μπορεί να δεσμεύσει τον κόσμο, ούτε στον α' γύρο. Πολιτική πρόταση κάνει το κάθε κόμμα και ο κάθε υποψήφιος. Και η πρόταση αυτή, λογικά, θα πρέπει να είναι ενιαία, δεν μπορεί να αλλάζει από Κυριακή σε Κυριακή.
*
Συμφωνούν στην ουσία
*
Οι καιροσκοπικές και τυχοδιωκτικές πρακτικές έχουν την εξής πολιτική βάση: Οτι η κυβέρνηση δεν κάνει καλή διαχείριση της εξουσίας, ενώ στην πραγματικότητα κάνει πολύ καλή διαχείριση, αλλά για λογαριασμό των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, για λογαριασμού του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου.

Δεν είναι τυχαίο, για παράδειγμα, ότι ο Αλ. Αλαβάνος, η πιο «αριστερή» έκφραση της ...Αριστεράς, ισχυρίζεται πως: «Πρέπει να γίνει επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και στη συνέχεια να ακολουθηθεί ο αμερικανικός νόμος περί χρεοκοπίας: Να ελεγχθούν ένα - ένα τα δάνεια και όποια κεφάλαια προέρχονται από συμφωνίες διαφθοράς και κομπίνας να διαγράφονται. Δε θα είμαστε η μόνη χώρα που ακολουθεί αυτόν το δρόμο. Η Ρωσία, το 2000, ζητάει επαναδιαπραγμάτευση του χρέους της και διαγράφεται το 50%. Η Αργεντινή, το 2007, καταφέρνει και σβήνει το 70%». Kαλυτέρευσε η ζωή του λαού της Ρωσίας και της Αργεντινής μετά από αυτήν την επαναδιαπραγμάτευση; Κι έπειτα, γιατί τα δάνεια που πάρθηκαν με νόμιμο τρόπο για λογαριασμό των πολυεθνικών και των μονοπωλίων πρέπει να τα αναγνωρίσει ο ελληνικός λαός σαν «δικά του»;

Η μόνη δύναμη που δεν ασκεί προγραμματική ή διαχειριστική αντιπολίτευση στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, αλλά προβάλλει έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης της οικονομίας, είναι το ΚΚΕ και οι συνδυασμοί της «Λαϊκής Συσπείρωσης» που στηρίζει. Ανεξάρτητα αν κανείς συμφωνεί ή διαφωνεί σε ορισμένα ζητήματα με την πολιτική πρόταση εξουσίας του ΚΚΕ, πρέπει να αναγνωρίσει ότι το ΚΚΕ δεν το «βάζουν στο χέρι». Το παράδειγμα της Ικαρίας, όπου ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ. - ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ συντάσσουν κοινό ψηφοδέλτιο απέναντι στον κομμουνιστή δήμαρχο, αποδεικνύει ότι και οι ίδιοι αναγνωρίζουν αυτήν τη θεμελιακή διαφορά.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

... υπήρχε και κάποιος που δεν ήξερε; ...

*
Γιώργος Δελαστίκ
***
*
Οι Ευρωπαίοι τα ήξεραν όλα
*
Ανατρέπει εκ βάθρων το πολιτικό τοπίο εντός του οποίου οδηγήθηκε η Ελλάδα στο καθεστώς του Μνημονίου, η δημόσια αποκάλυψη από τον Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ, τον επικεφαλής της Ευρωζώνης, ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες γνώριζαν από δεκαετίες την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας. Και όχι μόνο αυτό, αλλά την απέκρυπταν και κυρίως δεν έκαναν τίποτα για να διορθωθεί επειδή η Γερμανία και η Γαλλία κέρδιζαν πάρα πολλά μέσω των εξαγωγών τους προς την Ελλάδα, ακριβώς εξαιτίας της υφιστάμενης κατάστασης!

Αλλο να το υποθέτει, να το υποπτεύεται ή να το εκτιμά κανείς αυτό και εντελώς άλλο να το επιβεβαιώνει ένα από τα πλέον αρμόδια πρόσωπα που το γνωρίζει από πρώτο χέρι, όπως ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου εδώ και 15 συνεχή χρόνια, από το 1995.

Υπό εντελώς άλλο πρίσμα πρέπει πλέον ο ελληνικός λαός να αντιμετωπίσει τους σκοπούς και τις επιδιώξεις του Μνημονίου, αφού είναι πρόδηλο ότι καμιά απολύτως έκπληξη δεν αισθάνθηκαν οι ηγέτες της Ευρωζώνης και της ΕΕ πέρυσι το φθινόπωρο και τον χειμώνα, όταν ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου δήθεν τους αποκάλυπτε τα δημοσιονομικά αρνητικά μεγέθη της ελληνικής οικονομίας για το πραγματικό εύρος του ελλείμματος του προϋπολογισμού. Υποκρίνονταν ανενδοίαστα όταν δήλωναν δημοσίως "εμβρόντητοι" και "θυμωμένοι" από τις λαθροχειρίες της κυβέρνησης Καραμανλή στα στατιστικά στοιχεία, αφού ο Γιουνκέρ ομολόγησε ότι ήξεραν τα πάντα εκ των προτέρων και μάλιστα από δεκαετίες πριν.

Εντελώς άλλους στόχους υπηρετεί λοιπόν το Μνημόνιο και όχι τη βελτίωση της ελληνικής οικονομίας, γιατί αν αυτή ήταν αναγκαία για την ΕΕ, θα μας την είχαν επιβάλει χρόνια πριν.

"Να σώσουμε την Ελλάδα για να συνεχίσουν να της πουλάνε όπλα;" αναρωτιόταν στους τίτλους δισέλιδου αφιερώματός της προ δύο εβδομάδων η ισπανική "Ελ Παΐς".

Στον υπότιτλο μάλιστα τόνιζε ότι "η Εισαγγελία του Μονάχου διερευνά αν Γερμανοί μεσάζοντες διέφθειραν Ελληνες πολιτικούς σε μια πώληση υποβρυχίων, την ώρα που η Μέρκελ ενέκρινε βοήθεια 22,4 δισεκατομμυρίων ευρώ".

Υπολογίζεται ότι την τελευταία δεκαετία η Ελλάδα έχει ξοδέψει 50 δισεκατομμύρια ευρώ σε εξοπλισμούς, ανέφερε η ισπανική εφημερίδα.

"Οι γερμανικές, γαλλικές και αμερικανικές επιχειρήσεις κερδίζουν από αυτά τα νέα συμβόλαια με την Ελλάδα. Ακριβώς οι κυβερνήσεις αυτών των χωρών, οι οποίες τον περασμένο Μάιο βοήθησαν στη σωτηρία της χώρας από τη χρεοκοπία, απαιτούν από την Ελλάδα να κάνει τις μέγιστες δυνατές οικονομίες" έγραφε τον Αύγουστο αγανακτισμένη η γερμανική εφημερίδα "Βελτ αμ Ζόντακ".

"Οι χώρες που έδωσαν τα περισσότερα για τη διάσωση της Ελλάδας ήταν η Γερμανία και η Γαλλία, γι' αυτό και το εμπόριο εξοπλισμών έπρεπε να συνεχιστεί χωρίς ζημία τους" έγραφε ενοχλημένη η "Ελ Παΐς" και συνέχιζε επισημαίνοντας ότι "το σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας εμπεριείχε ένα παράδοξο: υποχρέωνε την Ελλάδα να περικόψει τις αμυντικές δαπάνες, αλλά ταυτόχρονα απαιτούσε από αυτήν να σεβαστεί τα συμβόλαια με τις βιομηχανίες όπλων".

Ο γνωστός ευρωβουλευτής των Πράσινων Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ είχε προκαλέσει αίσθηση προ μηνών στο Ευρωκοινοβούλιο, καταγγέλλοντας αυτήν ακριβώς την πολιτική του Βερολίνου και του Παρισιού.

"Η ενοχή για την πολιτική διαφθορά στην Ελλάδα είναι όλων μας" είχε διακηρύξει. "Είμαστε υποκριτές. Τους τελευταίους μήνες η Γαλλία πούλησε έξι φρεγάτες στην Ελλάδα έναντι 2,5 δισεκατομμυρίων ευρώ και ελικόπτερα αξίας 400 εκατομμυρίων. Η Γερμανία πούλησε στην Ελλάδα έξι υποβρύχια έναντι συνολικά ενός δισεκατομμυρίου. Δανείζουμε στην Ελλάδα χρήματα για να αγοράζει όπλα από εμάς" κατήγγειλε.

Φυσικά, το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι εξοπλισμοί - αν και εκεί ενδημεί η διαφθορά που κοστίζει δισεκατομμύρια ευρώ στη χώρα. Θα ήταν πάντως αφελής κανείς αν νομίζει ότι η Γερμανία και η Γαλλία αποφάσισαν τώρα με το Μνημόνιο να μην πουλάνε στην Ελλάδα όπλα αξίας δισεκατομμυρίων.
---
Στάινμπρικ:

Τα ήξερε όλα και ο Γ. Παπανδρέου
*
Γνώριζε τα πάντα και ο Γ. Παπανδρέου πολύ πριν γίνει πρωθυπουργός, ισχυρίζεται στο βιβλίο του με τίτλο "Εν κατακλείδι" ο σοσιαλδημοκράτης τέως υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, Πέερ Στάινμπρικ. "Οταν με επισκέφθηκε ως αρχηγός της αντιπολίτευσης στα τέλη Ιανουαρίου του 2009, ο Γ. Παπανδρέου δεν είχε κανενός είδους αυταπάτες για την οικονομική και τη δημοσιονομική κατάσταση της Ελλάδας. Είχε πλήρη επίγνωση των τεράστιων προκλήσεων σε περίπτωση εκλογής του... Γνώριζε για τα καυτά κάστανα που θα άφηνε πίσω της η τότε συντηρητική κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή και τα οποία θα έπρεπε να βγάλει αυτός από τη φωτιά ως πρωθυπουργός" γράφει ο Στάινμπρικ.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies


Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010

... "να πάνε σπίτι τους" ...

*
Γιώργος Αγγελόπουλος
***
*
Επικίνδυνες επικρίσεις

*
«Αυτά που είπα για το Ισραήλ ήταν ακριβώς αυτά που πίστευα» λέει η Ελεν Τόµας, πρώην ανταποκρίτρια στον Λευκό Οίκο. «Στις ΗΠΑ, δεν µπορείς να επικρίνεις το Ισραήλ και να επιβιώσεις».

Η Τόµας υπέβαλε τον περασµένο Ιούνιο την παραίτησή της από τον ειδησεογραφικό όµιλο Ηearst Νews Service, του οποίου ήταν αρθρογράφος και για τον οποίο κάλυπτε τον Λευκό Οίκο. Αν και 90 χρονών, δεν το έκανε λόγω ηλικίας, οι δυνάµεις της, πνευµατικές και σωµατικές, δεν την είχαν εγκαταλείψει.

Οµως ένας ραβίνος τη βιντεοσκόπησε έξω από τον Λευκό Οίκο να ζητάει από τους Ισραηλινούς «να φύγουν από την Παλαιστίνη». Οι αντιδράσεις ήταν τόσο έντονες ώστε αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει την καρέκλα της στην πρώτη σειρά της αίθουσας Τύπου του Λευκού Οίκου, τη µοναδική που, τιµής ένεκεν, έφερε το όνοµα της δηµοσιογράφου - οι υπόλοιπες φέρουν τις ονοµασίες των µέσων ενηµέρωσης που οι δηµοσιογράφοι εκπροσωπούν. Διότι η Ελεν Τόµας ήταν κάτι σαν θεσµός στην αίθουσα αυτή. Στη µακροχρόνια σταδιοδροµία της είχε καλύψει δέκα προέδρους των ΗΠΑ, µε πρώτο τον Αϊζενχάουερ, χωρίς να χαριστεί σε κανέναν. Και η εξαναγκαστική παραίτησή της ήταν γι΄ αυτήν ισχυρό πλήγµα. «Ηταν πολύ σκληρό τις δύο πρώτες εβδοµάδες» είπε τις προάλλες σε συνέντευξη που έδωσε (στον Σκοτ Σπηρς του ραδιοσταθµού του Οχάιο WΜRΝ). «Μετά βγήκα από το κώµα».

Στις 27 Μαΐου, ο ραβίνος Ντέηβιντ Νέζενχοφ, ο οποίος διευθύνει τον ιστότοπο rabbilive.com και είχε συµµετάσχει στις εκδηλώσεις για την Ηµέρα Εβραϊκής Κληρονοµιάς στον Λευκό Οίκο, βγαίνοντας από το προεδρικό µέγαρο πλησίασε την Τόµας - οι γονείς της οποίας ήταν µετανάστες από τον Λίβανο - και τη ρώτησε αν έχει να πει κάτι για το Ισραήλ. «Πείτε τους να φύγουν από την Παλαιστίνη» είχε απαντήσει εκείνη. «Να θυµάστε ότι οι άνθρωποι αυτοί (οι Παλαιστίνιοι) βρίσκονται υπό κατοχή και ότι η γη αυτή είναι δική τους. Δεν είναι η Γερµανία, δεν είναι η Πολωνία». «Και πού να πάνε;», ρώτησε ο ραβίνος. «Να πάνε σπίτι τους». Και πού είναι το σπίτι τους; «Στην Πολωνία, στη Γερµανία και στην Αµερική και οπουδήποτε αλλού» είχε απαντήσει η Τόµας.

«Του είπα αυτά ακριβώς που πιστεύω» είπε τις προάλλες στον Σπηρς ο οποίος επισήµανε πως από µερικά ρεπορτάζ της εποχής εκείνης είχε παραλειφθεί η αναφορά της στην Αµερική και η Τόµας συµφώνησε. «Δεν µιλούσα για το Αουσβιτς ή τίποτε τέτοιο. Διαστρέβλωσαν τα σχόλιά µου, κάτι που προφανώς πρέπει να κάνουν για την προπαγάνδα τους, αλλιώς ο κόσµος µπορεί να αναρωτηθεί γιατί συνεχίζουν να παίρνουν παλαιστινιακή γη» είπε η Τόµας, χωρίς να εξηγήσει ποιους εννοεί. Οταν άρχισαν τα τηλεφωνήµατα για το σχόλιό της, πρόσθεσε, «είπα ότι αυτό είναι το τέλος της δουλειάς µου». Η δηµοσιογράφος ζήτησε συγγνώµη επειδή κατάλαβε από τα τηλεφωνήµατα πως προσέβαλε αισθήµατα ανθρώπων όµως, τονίζει, «εξακολουθούσα να έχω τα ίδια αισθήµατα για την επιθετικότητα και τη βιαιότητα του Ισραήλ».
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

... Εθνική Ελλάδος και χρυσαυγίτες ...

*
Παντελής Μπουκάλας
***
*
Εκτός γηπέδου
*
Είχε κόσμο η Εθνική στο παιχνίδι με το Ισραήλ, αλλά όχι όσον περίμενε. Ετσι συμβαίνει συνήθως όταν παίζει στην Αθήνα. Μια πρώτη βολική εξήγηση είναι η δύσκολη μέρα. Και η κακοκαιρία βέβαια. Αλλοι θα έριχναν τις ευθύνες στον «μη εμπορικό» αντίπαλο και στο προχωρημένο της ώρας, αποτρεπτικό για τα πολύ μικρά παιδιά και τους γονείς τους. Ολα αυτά συνέτρεξαν. Αλλά και κάτι ακόμα. Κάτι που διώχνει κόσμο από το Καραϊσκάκη όταν παίζει η Εθνική, όπως το ξέρουν καλά όσοι έχουν παρακολουθήσει κάποιο παιχνίδι της, ιδιαίτερα τα δυο - τρία τελευταία χρόνια. Κι αυτό το κάτι έχει να κάνει με το ποιος δίνει τον «σωστό τόνο» με τα συνθήματά του, ποιος αναλαμβάνει την «ιδεολογική» καθοδήγηση του πλήθους για ένα δίωρο, ποιος πετάει δηλητήριο.

Είχαν πάει, λοιπόν, την περασμένη Παρασκευή τέσσερα παλικαράκια να δουν το ματς της Εθνικής με τη Λεττονία. Ανάμεσά τους και δύο πρωτάκια του γυμνασίου, που είχαν βρει άλλωστε και τα φτηνά εισιτήρια, αυτά που δίνει η ΕΠΟ στα σχολεία, μήπως και οι κερκίδες είναι λιγότερο αραιοκατοικημένες. Ενα από τα πρωτάκια έχει γεννηθεί εδώ, εδώ βαφτίστηκε ορθοδοξότατα, εδώ έβγαλε το δημοτικό, εδώ άρχισε το γυμνάσιο, τα ελληνικά τα μιλάει πολύ καλύτερα απ’ ό,τι τα αλβανικά των γονιών του, για τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό τσακώνεται στο διάλειμμα κ.τ.λ. Και τι άκουσε πριν καν αρχίσει ο αγώνας, κι αυτός και η παρέα του; «Δεν θα γίνεις Ελληνας ποτέ, Αλβανέ». Κι έπειτα: «Αίμα, τιμή, Χρυσή Αυγή» κι ό,τι άλλο μοβόρικο και ρατσιστικό περνούσε από το κεφάλι των ελληνοκαπηλικότατα ωρυομένων (α, και το «Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες», ακροδεξιό πια). Και το πιτσιρίκι, το αλβανάκι που δεν θα γίνει λέει ποτέ ελληνάκι, το πήρε το παράπονο. Και τους φίλους του μαζί, τα ελληνάκια που δεν θέλουν να είναι ελληνάκια με τον τρόπο που αποφασίζουν και διατάσσουν οι νεοναζιστές.

Θυμίζω ότι παίζαμε με τη Λεττονία, κι όχι με την Αλβανία. Θυμίζω επίσης ότι με την Εθνική μας παίζει ο Σωτήρης Νίνης. Προσπαθούσε ο παίκτης μας να δείξει το ταλέντο του, καλά έπαιζε, αλλά ένα κομμάτι της εξέδρας, αυτό που όπως είπαμε δίνει πια τον τόνο, λόγω και της στρατιωτικής του οργάνωσης, συνέχιζε: «Δεν θα γίνεις Ελληνας ποτέ, Αλβανέ». Ακόμα κι αν οι χρυσαυγίτες, αυτοντοπαριζόμενοι, φώναζαν το σύνθημα χωρίς να έχουν ειδικά στο στόχαστρό τους τον Νίνη, ο Νίνης το άκουγε (και ο αναπληρωματικός Παναγιώτης Κονέ). Με το Ισραήλ τραυματίστηκε κι αυτό κατά κάποιον τρόπο τον προστάτεψε.

Το σύνθημα, βέβαια, το έχει ακούσει σε όλα τα ελληνικά γήπεδα παίζοντας με τη φανέλα του Παναθηναϊκού· κοντεύει να το συνηθίσει. Αλλά και με τη γαλανόλευκη; Την απορία την έχουν όλοι όσοι δεν θέλουν να συνηθίσουν στον ρατσισμό και στα συνθήματά του. Κι επειδή άλλο τρόπο να αντιδράσουν δεν έχουν, κόβουν το γήπεδο. Οπως τα τέσσερα παλικαράκια μας.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies


Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

... κηρύττουμε δημοκρατία, υπερασπιζόμαστε δικτατορία ...

*
Ρούσσος Βρανάς
***
*
ΔΡΟΜΟΙ των αντιφάσεων
*
Η ανάδειξη...
... των κινέζων αντικαθεστωτικών έγινε τις προάλλες πανηγυρικά, µε την απονοµή του Νοµπέλ Ειρήνης σε έναν από αυτούς. Την ίδια ώρα, ο δυτικός πολιτικός και επιχειρηµατικός κόσµος εξακολουθεί να συνδιαλέγεται µε το κινεζικό καθεστώς. Βusiness as usual. Αυτή η αντίφαση δεν περνάει απαρατήρητη στον ανατολικό κόσµο: «Κηρύττετε τη δηµοκρατία, µολονότι υποστηρίζετε δικτατορίες».

Στην Ευρώπη...
... η δηµοκρατία λιγοστεύει ολοένα. Το ίδιο και οι εξουσίες των Κοινοβουλίων. Στην Ανατολή, οι άνθρωποι γνωρίζουν για το δικό µας «δηµοκρατικό έλλειµµα».

Γνωρίζουν πόσο αποµακρυσµένοι νιώθουν οι δυτικοί ψηφοφόροι από τους ηγέτες που εκλέγουν στην εξουσία. Γι΄ αυτό, λοιπόν, συχνά αναρωτιούνται γιατί οι δυτικές κυβερνήσεις επιµένουν σε δηµοκρατικά κηρύγµατα προς τις ανατολικές χώρες, όταν η δηµοκρατία στις δικές τους χώρες παρουσιάζει τόσα ελλείµµατα. Ενας που ζει πολλά χρόνια στη Μέση Ανατολή είναι ο αρθρογράφος Ρόµπερτ Φισκ.

«Πολλοί άνθρωποι εδώ νιώθουν µια λαχτάρα για πραγµατική δηµοκρατία», λέει σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Νιου Ιντερνάσιοναλιστ».

«Πολλοί θα ήθελαν να µπορούν να πάρουν ένα "πακέτο ανθρωπίνων δικαιωµάτων" από τα ράφια του δικού τους δηµοκρατικού σούπερ µάρκετ. Οµως νιώθουν ένα αίσθηµα αδικίας». Κάθε πρόεδρος από εκείνους που συνήθως στηρίζουν οι δυτικές χώρες στον ανατολικό κόσµο διατείνεται πως κάνει τίµιες εκλογές και κάθε προεδρική εκλογή είναι στηµένη, έτσι που ένας Μουµπάρακ (φωτό) να µπορεί να εκλέγεται µε ένα 98%. Οι άνθρωποι τείνουν να πιστέψουν ότι οι εκλογές προσδίδουν κάποια νοµιµότητα στο καθεστώς, ακόµη και όταν αυτές είναι απόλυτα στηµένες. Θέλουν να µπορούν να λένε «έχουµε κι εµείς εκλογές, έχουµε Κοινοβούλιο, έχουµε εκλεγµένο πρόεδρο», ακόµη κι όταν ξέρουν καλά πως οι εκλογές στις χώρες τους δεν έχουν κανένα ουσιαστικό νόηµα. Στη Μέση Ανατολή, λέει ο Φισκ, οι εκλογές είναι προσχηµατικές. Στη Δύση, οι εκλογές είναι αυθεντικές, µολονότι και εκεί συχνά γίνονται προσχηµατικές, όταν οι αιρετές ηγεσίες έχουν προαποφασίσει τι θα κάνουν ανεξάρτητα από τη βούληση των λαών τους. Οµως, τουλάχιστον στη Δύση, µετρούν τις ψήφους. Δεν τις πετούν στον Νείλο ή στον Ευφράτη.

Η δηµοκρατία...
... είναι καθαγιασµένη στη Δύση, αλλά την ίδια ώρα οι δυτικές χώρες στηρίζουν στην Ανατολή δικτατορίες. Ηταν οι καλύτερες σύµµαχοι του Σαντάµ για πολλά χρόνια. Και εξακολουθούν να υποστηρίζουν τον «µετριοπαθή» Μουµπάρακ. Λένε στους ανατολικούς: «Υιοθετήστε τη δηµοκρατία και θα γίνετε κι εσείς σαν κι εµάς». Οµως, την ίδια ώρα ακυρώνουν το δηµοκρατικό δικαίωµα των Παλαιστινίων να ζήσουν µέσα στο ίδιο τους το σπίτι.

Στη Μέση Ανατολή...
... οι άνθρωποι έχουν επίγνωση των ιστορικών γεγονότων», καταλήγει ο Ρόµπερτ Φισκ. «Οµως δεν είµαι καθόλου βέβαιος ότι λαχταρούν να προµηθευτούν τα "προϊόντα" µας, τα ανθρώπινα δικαιώµατα ή τη δηµοκρατία. Επειδή δεν τους έχουµε ακόµη προσκοµίσει αποδείξεις για την ποιότητά τους».
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies
*

Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

... Δημ. Δανίκας: ΣΥΜΒΙΒΑΣΤΕΙΤΕ ...

*
Δημήτρης Δανίκας
***
*
Παλικάρια

*
Ας πούμε ότι πιστεύεις στο όνειρο ενός ιδανικού υπαρκτού σοσιαλισμού. Μακριά και πέρα από τη νομενκλατούρα του σοβιετικού μοντέλου και του σταλινικού δεσποτισμού. Αλλες εποχές, αλλιώτικες πολιτικές. Ας πούμε λοιπόν ότι είσαι ο ηγέτης, το μεγαλοστέλεχος μιας πραγματικής και σύγχρονης σοσιαλιστικής προοπτικής. Και σκέφτεσαι να καταστρώσεις τη στρατηγική σ΄ αυτές τις άθλιες οικονομικές περιστάσεις της καπιταλιστικής κρίσης. Το πρώτο ερώτημα που αντιμετωπίζεις είναι αν οι συνθήκες είναι κατάλληλες στην εξουσία να εφορμήσεις. Φυσικά δεν είναι και φυσικά ούτε περνάει από το μυαλό σου μια τόσο παιδαριώδης σκέψη εντελώς καταστροφική για τα μέλη και τους οπαδούς σου όσο και για την πορεία του κόμματός σου. Το δεύτερο ερώτημα που αντιμετωπίζεις είναι αν εδώ και τώρα τον κόσμο πρέπει να χαλάσεις ώστε τα εργοστάσια και τις εταιρείες να κλείσεις και το σύστημα να βουλιάξεις. Αν το επιχειρήσεις, τα εξής πράγματα θα λάβεις. Μαζική ανεργία επικών διαστάσεων. Το ακροατήριό σου, το πρώτο και μοναδικό θύμα τέτοιων επιπόλαιων πολιτικών σου. Το δεύτερο πως οι πλουτοκράτες έχουν ένα σκασμό λεφτά στην μπάντα και είτε με ή χωρίς τα εργοστάσιά τους εκείνοι και τα τρισέγγονά τους θα στήσουν γλέντια τρικούβερτα για τα επόμενα εκατό χρόνια. Και το χειρότερο, ότι σε τέτοιες μαύρες οικονομικές καταστάσεις το μόνο που ανθεί και που πριμοδοτείται από τη μαζική ανεργία και τη σαρωτική εξαθλίωση είναι οι ακροδεξιές, αυταρχικές, αντιλαϊκές και μασκαρεμένες φασιστικές επιλογές. Η πρόσφατη ιστορία των τελευταίων ογδόντα ετών, παγκόσμια και ελληνική, είναι γεμάτη από ανάλογα περιστατικά που βύθισαν χώρες και λαούς στον τάφο ενός ανοικτού ή καλυμμένου φασισμού. Τότε τι κάνεις; Γιατί από την κρίση την καπιταλιστική οι ολιγάρχες και οι πλούσιοι θα ζήσουν μια χαρά. Ομως μην ξεχνάς. Η εργατιά θα βυθιστεί στα τάρταρα τα σκοτεινά. Και τότε ένα απόφθεγμα λαϊκό θα ακολουθεί τον ελληνικό κομμουνισμό. Και κερατάς και δαρμένος, αρκεί να είμαι παλικαράς!
---

ΞΕΧΑΣΕ ή ΑΝΕΝΗΨΕ;

*
Συνέντευξη του Δημ. Δανίκα στον "Ριζοσπάστη" - 8 Ιανουαρίου 2006
*

«Προσπαθούν (οι πλουτοκράτες) να επιφέρουν τη χαριστική βολή στο δικό τους εχθρό, στο παγκόσμιο κίνημα. Και μάλιστα τώρα που βρίσκεται σε μια υποχώρηση - σε μεγάλη υποχώρηση θα έλεγα - θέλουν να το αποτελειώσουν ολοκληρωτικά, ώστε να μπορέσουν τα πολύ σκληρά οικονομικά μέτρα που παίρνουν, να τα περάσουν με μεγαλύτερη ευκολία.

Συμφωνώ με τη σχετική δήλωση του Μ. Θεοδωράκη, εκτός από την τελευταία του λέξη, που λέει ότι είναι ντροπή. Δεν είναι ντροπή. Γι' αυτούς είναι θέμα επιβίωσης, για να ολοκληρώσουν την καταστροφή τους, την επέλασή τους.

Τώρα αν θα μπορέσουν να περάσουν το μέτρο αυτό, την απόφαση αυτή ή όχι, είναι θέμα του κινήματος, του παγκόσμιου κινήματος. Η εκτίμησή μου είναι πάρα πολύ απαισιόδοξη προς το παρόν. Το πώς το χαρακτηρίζω; Με τα χειρότερα λόγια. Αναμενόμενο θα έλεγα ότι είναι.

Καταλαβαίνει κανείς ότι μετά την κατεδάφιση του υπαρκτού σοσιαλισμού όλο το σχέδιο ξεδιπλώνεται σαν ταινία. Το σενάριο όλο το βλέπει κανείς μπροστά του να ξεδιπλώνεται, μέχρι το φινάλε. Το δικό τους εννοείται».

---
ένα σχόλιο: ... επιτέλους! Ο Δ. Δανίκας έφτασε στο όριό του ... ή τον έφτασαν; ... και κραυγάζει, κινδυνολογώντας ασύστολα: άφρονες κομμουνιστές, ΣΥΜΒΙΒΑΣΤΕΙΤΕ ... το σύστημα έτσι κι αλλιώς θα σας καταπιεί ... μην του πηγαίνετε κόντρα ... πάρτε τα ψίχουλα ... είναι περισσότερα από το τίποτα ... αχ, βρε Δανίκα, καλά έλεγε ο ποιητής, "πού ήσουν νιότη μου που 'δειχνες πως θα γινόσουν άλλος" ...
Υ.Γ.: ... έχω κάνει αρκετές αναρτήσεις του Δανίκα και πάντα είχα την υποψία ότι όταν το σύστημα θα έφτανε σε οριακά σημεία - δέστε "καλλικράτειες" εκλογές, που τείνουν να φτάσουν σε όρια αμφισβήτησης της κρατούσας κατάστασης - θα τον χρησιμοποιούσαν ενάντια σ' ό,τι εκτιμούσαν ως σημαντικότερο κίνδυνο ... δεν έπεσα έξω ... ο κλασικός "δούρειος ίππος" - αρθρογράφος κτύπησε ... αλλά έχω την εντύπωση ότι κτύπησε το κεφάλι του σε τοίχο ... τουλάχιστον αυτό εκτιμώ, για όλους όσοι γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα σ' αυτόν τον τόπο - τον μικρό, τον μεγάλο ... αλλά δεν σταματάω να νοιώθω άβολα ... γνωρίζοντας πορείες αγωνιστικές και δυναμικές, όταν σήμερα αντικρύζω διακηρύξεις ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥ ντρέπομαι ... δεν τον αντέχω, βρε αδερφέ, τέτοιο εξευτελισμό για κανέναν και για κανένα αντάλλαγμα ... έρρωσθε ...
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies


Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

... μικρομεσαίοι - η μεγάλη απάτη ...

*
Δημήτρης Δανίκας
***
*
Ποντίκια

*
Η μικρομεσαία ραχοκοκαλιά της οικονομίας, η μεγάλη απάτη, το όνειδος της κοινωνίας.

Ετσι ακριβώς. Και δεν εννοώ το σύμπαν των μεσαίων και των μικρών επιχειρηματιών. Αλλά μη μου πείτε ότι καθημερινά στις αγορές σας και στις προσφερόμενες υπηρεσίες τους δεν πέφτετε πάνω σε κάποια συνηθισμένη μικροκλοπή τους. Ελα, μωρέ, που εγώ θα πληρώσω τα σπασμένα της χρεοκοπίας. Να τα πάρουν από τους κολλητούς τους, της πολυεθνικής ολιγαρχίας. Ελα, μωρέ, που θα πληρώσω εγώ τους κλέφτες της Εφορίας. Πρώτα να τιμωρηθούν οι λεχρίτες οι πολιτικοί που λεηλάτησαν τα ταμεία. Ελα, μωρέ, που εγώ με το αίμα μου θα τα χώσω στους τεμπέληδες του ΙΚΑ. Ετσι από τη μία αντάρτες και επαναστάτες εναντίον των χειμερινών ανακτόρων της μεγαλοαστικής τάξης και των διαπλεκόμενων της εξουσίας. Και έτσι από την άλλη πορεύονται και βολεύονται με μια διαρκή και οργανωμένη ασυλία. Γιατί από εδώ το περιβόητο Κέντρο, η εκλογική πελατεία. Γιατί από εδώ η εκτεταμένη φοροδιαφυγή και η ανελέητη εισφοροδιαφυγή στα ασφαλιστικά ταμεία. Γιατί από εδώ η αυθαιρεσία στην οικοδομή, στους ημιυπαίθριους και στην καταπάτηση της δημόσιας περιουσίας. Γιατί από εδώ η υπερεκμετάλλευση πάσης φύσεως εργασίας. Γιατί από εδώ τα μεροκάματα της πείνας. Γιατί από εδώ τα κάτεργα με τους δούλους λαθρομετανάστες της μικρομεσαίας εταιρείας. Γιατί από εδώ η συναλλαγή, η υποκρισία, η πολιτική σχιζοφρένεια και το κακοφορμισμένο κύτταρο της ελληνικής κοινωνίας. Γιατί από εδώ οι θηριώδεις και ανεξέλεγκτες συνταγογραφήσεις ευυπόληπτων μεγαλοαπατεώνων, γιατρών και φαρμακείων. Γιατί από εδώ τα μέλη της συμμορίας δικηγόρων, δικαστικών, ιερέων και μεσιτών που χλαπακιάζανε κοψοχρονιά κάθε παραπεταμένη ακίνητη περιουσία. Από εδώ ο ζελές που πηγαινοέρχεται και στοιβάζεται άλλοτε στο πράσινο άλλοτε στο γαλάζιο μαντρί της κυβερνητικής ασυδοσίας. Παραοικονομία, παραπολιτική, κατ΄ εξακολούθησιν παρανομία. Το ένα ποντίκι λαδώνει το άλλο και τα δυο μαζί βρωμίζουν και λεηλατούν τα δημόσια ταμεία!
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

... "ο ανθρωπός μας στην Αθήνα" βραβεύτηκε ...

*
Πέτρος Παπακωνσταντίνου
***
*
Δυσοίωνο τρόπαιο το πρωσικό τέθριππο

*
Στο άκουσμα της είδησης ότι απονεμήθηκε γερμανικό βραβείο στον κ. Παπανδρέου, η πρώτη σκέψη ήταν: «Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται». Ακόμη και στις αρχές της άνοιξης, βουλευτές της κ. Μέρκελ αντιδρούσαν στη δανειοδότηση της Ελλάδας, αντιπροτείνοντας να πουλήσουμε νησιά για να βολευτούμε. Η εφημερίδα Bild προτιμούσε την Ακρόπολη, την οποία προχείρως αποτίμησε σε 140 δισ. ευρώ. Και ο πρόεδρος της Deutsche Bank Γιόζεφ Ακερμαν χαρακτήριζε την Ελλάδα «ωρολογιακή βόμβα», προσθέτοντας ότι «το μόνο ερώτημα που μένει να απαντηθεί είναι ποιον αφέντη θα διαλέξει να υπηρετήσει» – την Ε.Ε. ή το ΔΝΤ.

Να όμως που ο Ελληνας πρωθυπουργός διέψευσε πανηγυρικά ότι το ως άνω δίλημμα τίθεται με διαζευτικούς όρους και ο κ. Ακερμαν, ήσυχος ότι η τράπεζά του θα συνεχίσει να εισπράττει τοκοχρεολύσια (και ο ίδιος ετήσιες αμοιβές 1.575.511 ευρώ), ενεχείρισε αυτοπροσώπως στον κ. Παπανδρέου το βραβείο Quadriga, μικρογραφία του τεθρίππου που στεφανώνει την Πύλη του Βραδεμβούργου. Το έδαφος είχε, βεβαίως, προλειανθεί από το γνωστό δημοσίευμα των Financial Times Deutschland, που χαρακτήριζε τον κ. Παπανδρέου «ο άνθρωπός μας στην Αθήνα», με την επεξήγηση: «Η Ελλάδα διαθέτει αυτό που δεν έχει η Γερμανία, έναν τολμηρό πολιτικό που προσπαθεί να εξυγιάνει το σύστημα».

Οι αμφιβολίες άρχισαν όταν έμαθα μερικά πράγματα για την ιστορία του εν λόγω τεθριίππου, που θυμίζει το μικρό, αφρικανικό μαχαίρι στο ποίημα του Καββαδία –«με ιστορίες αλλόκοτες ο θρύλος το ’χει ζώσει»– καθώς μόνο συμφορές έφερε στους κατόχους του. Οι Πρώσοι βασιλιάδες που κατασκεύασαν στα τέλη του 18ου αιώνα την Πύλη του Βραδεμβούργου, τιμώντας παρελθούσες και προσδοκώμενες νίκες, έβαλαν στην κορυφή της το άρμα με τα τέσσερα άλογα και με αναβάτη τη Βικτωρία, θεά της νίκης. Ομως, το 1806 γνώρισαν τη συντριβή από τον Ναπολέοντα, ο οποίος πήρε το τέθριππο ως τρόπαιο στο Παρίσι, για να γνωρίσει και αυτός ολέθρια ήττα στη Λειψία, το 1813. Το άγαλμα επιστρέφει στη θέση του, μόνο που αυτή τη φορά η Βικτωρία δεν κρατάει στα χέρια της τον απέριττο αρχαιοελληνικό κότινο, αλλά τον βαρύ Σιδηρού Σταυρό της Πρωσικής Αυτοκρατορίας.

Ο σιδηρούς σταυρός του τεθρίππου παρέμεινε το κατ’ εξοχήν σύμβολο της γερμανικής στρατιωτικής αρετής και επί Τρίτου Ράιχ, μέχρι το 1945, όταν οι Σοβιετικοί ύψωσαν την κόκκινη σημαία πάνω από την Πύλη του Βραδεμβούργου, ενώ αργότερα έχτισαν το Τείχος λίγα μέτρα πιο πίσω. Το τέθριππο πέρασε στα χέρια των ηγετών της Λαοκρατικής Δημοκρατίας, οι οποίοι εκφωνούσαν τους επίσημους πανηγυρικούς κάτω από τη σκιά του, ατενίζοντας τη ρομαντική λεωφόρο «Υπό τα Φιλύρας». Τελικά, ούτε σ’ αυτούς έφερε και τόσο καλή τύχη.

Οι ανησυχίες μου ενισχύθηκαν όταν διάβασα τον κατάλογο των βραβευμένων με την κακορίζικη μινιατούρα: Ο Γκορμπατσόφ κατέληξε να διαφημίζει Pizza Hut και Louis Vuitton. Ο ήρωας της ουκρανικής «πορτοκαλί επανάστασης», Βίκτορ Γιούσενκο, έχασε με ταπεινωτικό τρόπο την προεδρία, εν μέσω καταγγελιών για σκάνδαλα. Οσο για τον Αφγανό πρόεδρο Καρζάι, ψάχνει με το φανάρι στην Καμπούλ να βρει «μετριοπαθείς Ταλιμπάν» για να μοιραστεί τη δοτή, αλλά φευγαλέα εξουσία του.

Συμπτώσεις, είπα, δεν μπορεί, τι στην ευχή, στον 21ο αιώνα είμαστε, δεν θα υποκύψουμε σε προλήψεις και δισειδαιμονίες. Να όμως που δεν πρόλαβε να επιστρέψει στην Ελλάδα ο πρωθυπουργός και να ’σου η Κομισιόν να μιλάει και πάλι για Greek statistics, και η Eurostat να αναθεωρεί προς τα πάνω το έλλειμμα, και ο Ολι Ρεν να στέλνει «ενισχυμένη» ομάδα κρούσης στην Αθήνα... Βρε μπας και...

Το παρήγορο είναι ότι, ακόμη και στη χειρότερη των περιπτώσεων, οι μεθοδικοί Γερμανοί θα βρουν τη λύση. Ηδη προ εξαμήνου η έγκυρη Frankfurter Allgemeine Zeitung φιλοξενούσε άρθρο δύο οικονομολόγων, ονόματι Στάντελμαν και Αϊχενμπεργκερ, απ’ όπου τα αποσπάσματα: «Θα μπορούσαν Γερμανοί ειδικοί επί των οικονομικών να βοηθήσουν δραστήρια τους Ελληνες, π.χ. με τη δημιουργία ελληνογερμανικού ελεγκτικού συνεδρίου... Μια τέτοια ανάμειξη δεν είναι η μοναδική στην ιστορία των δύο χωρών. Τον 19ο αιώνα, ο Οθων του οίκου Βίλντσμπαχ κάλυψε το κενό που δημιουργήθηκε με τη δολοφονία του Καποδίστρια. Η τότε υπερχρεωμένη Ελλάδα ενισχύθηκε με δάνεια με την άφιξη του Οθωνα και κατέστη φερέγγυος». Μάλιστα...
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies
*
σε ταυτόχρονη ανάρτηση με τη stavrovelonia (http://stavrochoros.pblogs.gr/)
*

Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010

... Κύπρος και "μητέρες πατρίδες" ...

*
"Ιός"
***
*
Στόχος ο Χριστόφιας ή ο Μακάριος;

*
... πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου ...
*
Ακόμα να καταλαγιάσει σε Κύπρο και Ελλάδα ο θόρυβος από την ομιλία του προέδρου Χριστόφια στο Ιδρυμα Brookings, ένα από τα σημαντικότερα θινκ τανκ των ΗΠΑ.

Με εξαίρεση τα κόμματα και τον Τύπο της Αριστεράς που καταγράφουν το σύνολο της επιχειρηματολογίας του Κύπριου προέδρου, η προσοχή των περισσότερων αναλυτών στράφηκε στον χαρακτηρισμό «εισβολή» που χρησιμοποίησε για την ανατροπή του Μακαρίου από τη χούντα του Ιωαννίδη τον Ιούλιο του 1974. Και τι δεν ακούστηκε ή γράφτηκε εναντίον του κ. Χριστόφια! Οτι «νομιμοποίησε τον Αττίλα» (Μάκης Κουρής στο «Παρόν»), ότι «το ολίσθημά του ήταν ιστορικό» (Μιχάλης Ιγνατίου στο «Εθνος»), ακόμα και ότι κάνει «σταλινικού τύπου προπαγάνδα» (Σταύρος Λυγερός στην «Καθημερινή»). Εγινε μάλιστα και το πρωτοφανές. Εξέδωσε ειδική επικριτική ανακοίνωση το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης χαρακτηρίζοντας «ατυχείς» τις δηλώσεις και θεωρώντας «αδιανόητο όσο και ανιστόρητο να εξισώνεται η τουρκική εισβολή στην Κύπρο με το πραξικόπημα κατά του προέδρου Μακαρίου».

Ο κ. Χριστόφιας πράγματι μίλησε για «εισβολή» και της Ελλάδας. Αλλά βέβαια ουδέποτε εξομοίωσε τις δύο εισβολές ούτε και τις ευθύνες των δύο κρατών, ενώ αναφέρθηκε στο Κυπριακό ως «πρόβλημα εισβολής και κατοχής», όπως είναι η πάγια ελληνική και κυπριακή γραμμή.

Συνιστούμε στους αναγνώστες μας να επισκεφτούν τον ιστότοπο του αμερικανικού θινκ τανκ (http://www.brookings.edu/events/2010/0927_cyprus.aspx) και να διαβάσουν (ή καλύτερα να ακούσουν, γιατί η απομαγνητοφώνηση της ομιλίας είναι ελλιπής και γεμάτη παρακούσματα) όσα είπε ο κ. Χριστόφιας. Και μόνοι τους να κρίνουν.

Η επίμαχη φράση έχει ως εξής: «Η ανάμιξη των τριών εγγυητριών δυνάμεων έπαιξε δυστυχώς αρνητικό ρόλο στις εξελίξεις στην Κύπρο και οι λεγόμενες μητέρες πατρίδες στην ουσία εισέβαλαν και οι δύο» («the two so-called motherlands, in fact, invaded both»).

Αλλά τι ήταν το «αδιανόητο» στη διατύπωση αυτή του κ. Χριστόφια; Μήπως η συνωμοσία της χούντας δεν ήταν στρατιωτική επέμβαση σε ένα ανεξάρτητο κράτος;

Εκείνος που πρώτος χαρακτήρισε «εισβολή» το πραξικόπημα δεν ήταν άλλος από τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Ο νόμιμος πρόεδρος της Κύπρου, ο οποίος κατόρθωσε να διαφύγει από τη δολοφονική απόπειρα εναντίον του στις 15 Ιουλίου 1974, τέσσερις μέρες αργότερα, απευθυνόμενος από το βήμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ στη διεθνή κοινότητα, μίλησε για εισβολή της ελληνικής χούντας στην ανεξάρτητη Κύπρο. Το επίμαχο απόσπασμα περιλαμβάνεται στο βιβλίο του στενού του συνεργάτη Νίκου Κρανιδιώτη («Ανοχύρωτη Πολιτεία. Κύπρος 1960-1974», εκδ. Εστία, τ. Β., σελ. 393-4):

... στρατιωτική εισβολή της Τουρκίας ...
*
«Το πραξικόπημα εστοίχισε πολλήν αιματοχυσίαν και αφήρεσε πολλάς ζωάς. Αντιμετωπίσθη δι' αποφασιστικής αντιστάσεως των νομίμων Δυνάμεων Ασφαλείας και του Ελληνικού λαού της Κύπρου. Δεν δύναμαι μετά βεβαιότητος να είπω ότι η αντίστασις και η αντίδρασις του Ελληνικού πληθυσμού της Κύπρου εναντίον των συνωμοτών θα τερματισθή προ της αποκαταστάσεως της ελευθερίας και των δημοκρατικών δικαιωμάτων του. Ο Κυπριακός λαός ουδέποτε θα υποκύψη εις την δικτατορίαν, παρ' όλον ότι προς στιγμήν η κτηνώδης βία των τεθωρακισμένων και των τανκς δυνατόν να επικρατήση. Δυνατόν να υποστηριχθή ότι ό,τι συνέβη εν Κύπρω είναι μία επανάστασις, και ότι μία Κυβέρνησις εγκαθιδρύθη επαναστατικώ δικαίω. Αύτη δεν είναι η περίπτωσις. Δεν έγινε επανάστασις εις Κύπρον, η οποία θα ηδύνατο να θεωρηθή ως μία εσωτερική υπόθεσις. Ητο μία εισβολή, η οποία παρεβίασε την ανεξαρτησίαν και την κυριαρχίαν της Δημοκρατίας. Και η εισβολή συνεχίζεται, εφ' όσον υπάρχουν Ελληνες αξιωματικοί εις Κύπρον. Τα αποτελέσματα της εισβολής θα είναι καταλυτικά διά την Κύπρον, εάν δεν υπάρξη επάνοδος εις την συνταγματικήν ομαλότητα και εάν αι δημοκρατικαί ελευθερίαι δεν αποκατασταθούν».

Και ο πρόεδρος Μακάριος κατέληξε: «Ποιούμαι έκκλησιν εις τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας να πράξουν ό,τι δύνανται διά να θέσουν τέρμα εις την ανώμαλον κατάστασιν, η οποία εδημιουργήθη διά του πραξικοπήματος των Αθηνών. Καλώ το Συμβούλιον Ασφαλείας να χρησιμοποιήση όλους τους τρόπους και τα εις την διάθεσίν του μέσα, ώστε η συνταγματική τάξις εν Κύπρω και τα δημοκρατικά δικαιώματα του λαού της Κύπρου να αποκατασταθούν άνευ καθυστερήσεως. Ως έχω ήδη δηλώσει, τα γεγονότα εις Κύπρον δεν αποτελούν εσωτερικήν υπόθεσιν των Ελλήνων της Κύπρου. Οι Τούρκοι της Κύπρου επηρεάζονται επίσης. Το πραξικόπημα της ελληνικής χούντας είναι μία εισβολή, και εκ των συνεπειών της θα υποφέρη όλος ο λαός της Κύπρου: Αμφότεροι Ελληνες και Τούρκοι. Τα Ηνωμένα Εθνη έχουν μίαν Ειρηνευτικήν Δύναμιν σταθμεύουσαν εις Κύπρον. Δεν είναι δυνατόν ο ρόλος αυτής της Ειρηνευτικής Δυνάμεως να είναι αποτελεσματικός υπό συνθήκας στρατιωτικού πραξικοπήματος. Το Συμβούλιον Ασφαλείας πρέπει να καλέση το στρατιωτικόν καθεστώς της Ελλάδος να ανακαλέση εκ Κύπρου τους Ελληνας αξιωματικούς τους υπηρετούντας εις την Εθνικήν Φρουράν και να θέση τέρμα εις την εισβολήν αυτού εις Κύπρον. Πιστεύω, ότι, με όσα εξέθεσα ενώπιόν σας, σας έδωσα μίαν εικόνα της καταστάσεως. Δεν έχω αμφιβολίαν ότι μία κατάλληλος απόφασις του Συμβουλίου Ασφαλείας θα θέση τέρμα εις την εισβολήν και θα αποκαταστήση την παραβιασθείσαν ανεξαρτησίαν της Κύπρου και τα δημοκρατικά δικαιώματα του Κυπριακού λαού».

Ασφαλώς η ιστορική αυτή ομιλία του Μακάριου είναι γνωστή σε όσους ξεσηκώθηκαν κατά του προέδρου Χριστόφια. Οπως είναι γνωστό και ότι γι' αυτή την ομιλία ο Μακάριος έχει κατά καιρούς γίνει στόχος παρόμοιων επικρίσεων μ' αυτές που δέχεται ο σημερινός πρόεδρος της Κύπρου. Αλλά αυτές οι επιθέσεις μέχρι σήμερα προέρχονταν κατά κανόνα από απολογητές της χούντας και στελέχη της κυβέρνησης Ανδρουτσόπουλου.

Αν κάτι ενόχλησε τόσο πολύ στην ομιλία του κ. Χριστόφια είναι η επιμονή του να μιλά εκ μέρους ενός ανεξάρτητου κράτους το οποίο περιλαμβάνει Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους και να αναζητεί μια «ισορροπημένη λύση» που θα «υπηρετεί τα δικαιώματα τόσο των Ελληνοκυπρίων όσο και των Τουρκοκυπρίων». Αυτή η προοπτική μοιάζει εφιάλτης για τους πολιτικούς εγκεφάλους και στις δύο πλευρές του Αιγαίου, που προτιμούν την οριστική διχοτόμηση από κάθε συμβιβασμό για τη διατήρηση του ενιαίου ανεξάρτητου κράτους.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies