Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2016

... Φ. Κάστρο - η Ιστορία δεν έχει τελειώσει ...

*
stavrosx1
***
*

Ματαιοπονούν...


«Πεδίο δόξης λαμπρόν» για να ξεδιπλωθούν όλες οι «ευαισθησίες» του αστικού Τύπου (ηλεκτρονικού και έντυπου) αποτελεί η είδηση του θανάτου του Φ. Κάστρο. Και προφανώς κοινός παρονομαστής όλων των προσεγγίσεων είναι ο αισχρός ή ο πιο «ντροπαλός» αντικομμουνισμός.

«Ο επαναστάτης που μεταλλάχθηκε σε αυταρχικό ηγέτη»«Ηρωας και δικτάτορας...», και άλλα παρόμοια περιλαμβάνονται στους πιο χαρακτηριστικούς τίτλους. Αποτελεί την προσωποποίηση του οράματος που «ξεκίνησε ως επαγγελία απελευθέρωσης και κατάντησε το πιο αιμοβόρο και αποκρουστικό τέρας του 20ού αιώνα», γράφει προκλητικά ο Ι. Πρετεντέρης στα «Νέα».

Αλλα μέσα, όπως η ΕΡΤ, είναι πιο «ευρηματικά», χαρακτηρίζοντας «αμφιλεγόμενη» προσωπικότητα τον Φ. Κάστρο. Ταυτόχρονα, δεν λείπουν κι εκείνοι που βιάζονται να ξεμπερδέψουν με όσα συμβολίζει ο Κουβανός ηγέτης: «Ο τελευταίος επαναστάτης», γράφει προκλητικά η «Εφημερίδα των Συντακτών» στο πρωτοσέλιδό της, κηρύσσοντας τάχα μου τη λήξη της επαναστατικής πάλης που γεννάει και τέτοια πρόσωπα - σύμβολα.

Αν κάτι απεχθάνονται είναι ότι ο Φ. Κάστρο συμβολίζει τη δυνατότητα των «από κάτω» να αμφισβητήσουν στα ίσα τους «από πάνω» και την εξουσία τους. Δεν ανέχονται το ότι η εργατική τάξη σε όλο τον κόσμο, το οργανωμένο κίνημά της και η πρωτοπορία της βλέπουν στο πρόσωπό του τη δυνατότητα να ανατραπεί ο καπιταλισμός, να γκρεμιστεί η δικτατορία του κεφαλαίου και να πάρει ο λαός την εξουσία.

Αυτό το δικαίωμα του λαού να γίνει αφέντης στον τόπο του, το βαφτίζουν «αμφισβήτηση της δημοκρατίας». Και σε ποιους απευθύνονται; Στους εργάτες, που πλέον δεν ξέρουν τι θα πει μόνιμη και σταθερή δουλειά, με σίγουρο μισθό. Στους νέους του 40% ανεργίας και σε γυναίκες, που «αν θέλουν τη δουλειά τους δεν πρέπει να κάνουν οικογένεια». Σε αυτοαπασχολούμενους και φτωχούς αγρότες που τους πνίγουν τα χρέη σε κράτος, τράπεζες και μονοπώλια. Σε συνταξιούχους που δούλευαν μια ζωή για να πάρουν τη σύνταξη - χαρτζιλίκι της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Στους εργαζόμενους που υποχρεώνονται να ράβουν το στόμα τους «δημοκρατικά και ελεύθερα» μέσα στα εργοστάσια και τους χώρους δουλειάς, απ' το φόβο της απόλυσης. Στους νέους που απειλούνται από το ενδεχόμενο να κληθούν να χύσουν το αίμα τους για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα.

Αν κάτι προδίδουν αυτές οι τοποθετήσεις είναι τους πραγματικούς φόβους των αστών και βιάζονται να αποχαιρετήσουν τον Φ. Κάστρο μαζί με όσα αντιπροσωπεύει στη συλλογική συνείδηση: Την πάλη για το καινούριο, για την ιστορική ανάγκη της εποχής: Το σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Ματαιοπονούν όμως γιατί η Ιστορία δεν έχει τελειώσει...
---
*

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2016

... εγκληματίες πολέμου - χούντα - αμνήστευση ...

*
stavrosx1
***
*
Χούντα
Ποιοι αμνήστευσαν
τους εγκληματίες πολέμου στην Ελλάδα

Κοντομαρί Κρήτης: η χαριστική βολή στους εκτελεσθέντες αμάχους
Συντάκτης: Απόστολος Λυκεσάς

Οκτώ μήνες μετά το πραξικόπημα των συνταγματαρχών και την εγκαθίδρυση της χούντας στην Ελλάδα, η Ελληνίδα εκπρόσωπος στον ΟΗΕ με την τοποθέτησή της σε ειδική επιτροπή του σώματος αμνήστευε και νομιμοποιούσε τους εγκληματίες πολέμου, αποκαλύπτοντας τους γονιδιακούς δεσμούς της χούντας με τους εκπροσώπους του δωσιλογισμού στην Ελλάδα.

Ωστόσο, φαίνεται ότι υπήρξε και συνέχεια μετά την πτώση της δικτατορίας, καθώς η ίδια εκπρόσωπος όχι μόνο αποκαταστάθηκε για τις θέσεις της αλλά επιβραβεύτηκε κιόλας καθώς βρέθηκε στα έδρανα του Κοινοβουλίου καταλαμβάνοντας θέση βουλευτού επικρατείας της Ν.Δ.

Οπως αποκαλύπτει σήμερα η «Εφ.Συν.», κατά τη συνεδρίαση της Τετάρτης 15 Νοεμβρίου 1967, και ενώπιον της Τρίτης (Νομικής) Επιτροπής τού ΟΗΕ, με θέμα ημερήσιας διάταξης «το ζήτημα της τιμωρίας των εγκληματιών πολέμου και των προσώπων που διέπραξαν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» («Question of the punishment of war criminals and of persons who have committed crimes against humanity [βλ. UN Doc. A/C.3/SR/1515, paras 12-19 (November 15, 1967, «Greece, Statement before the Third Committee of the UN General Assembly»), η αντιπρόσωπος της Ελλάδας, Αλεξάνδρα Μαντζουλίνου (Ελληνίδα νομικός και, κατόπιν, βουλευτίνα Επικρατείας της Ν.Δ. στις εκλογές του 1977) στην τοποθέτησή της είπε ότι:
Η εκπρόσωπος της Ελλάδας στον ΟΗΕ το 1967, Αλεξάνδρα Μαντζουλίνου
«Η μη εφαρμογή του θεσμού της παραγραφής [επί των εγκλημάτων πολέμου και των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας] υποστηρίζεται ότι συνιστά αρχή του Διεθνούς Δικαίου την οποίαν [το υπό διαβούλευση Σχέδιο Διεθνούς Σύμβασης] απλά επιβεβαιώνει.

»Γι’ αυτόν τον λόγο το Αρθρο 1 του Σχεδίου Σύμβασης [τιτλοφορείται] ‘‘Επιβεβαίωση της αρχής της μη εφαρμογής του θεσμού της παραγραφής επί των εγκλημάτων πολέμου και των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας’’. Κατά την κρίση, όμως, της [ελληνικής] αντιπροσωπείας [το εν λόγω άρθρο] εισάγει μια νέα νομική έννοια […].

»Η Σύμβαση που εκκρεμεί ενώπιον της Επιτροπής δεν ικανοποιεί τις σύγχρονες ανάγκες: η κοινωνία δεν αισθάνεται πλέον τον ίδιο αποτροπιασμό για εγκλήματα που τελέστηκαν πριν από είκοσι ή τριάντα έτη, ενώ οι εγκληματίες που τέλεσαν τις εν λόγω πράξεις δεν είναι πλέον οι ίδιοι άνθρωποι.

»Επομένως, είναι προτιμότερο να επωφεληθούν του θεσμού της παραγραφής, ιδίως ενόψει του γεγονότος ότι η παραγραφή ισχύει ακόμη και για τα πλέον ειδεχθή εγκλήματα που τελέσθηκαν εν καιρώ ειρήνης. […]. Κατά συνέπεια δεν ενδείκνυται να εξαιρεθούν τα εγκλήματα πολέμου [από την εφαρμογή του θεσμού] της παραγραφής».


Νέα εποχή είχε «ξημερώσει» και η Ελληνίδα εκπρόσωπος, διερμηνεύοντας το πνεύμα της εποχής, διαπίστωνε πως ο αποτροπιασμός για τα εγκλήματα είχε «ξεθυμάνει», οπότε δεν υπήρχε λόγος να τιμωρηθούν οι άνθρωποι που τα διέπραξαν και οι οποίοι εξάλλου βρίσκονταν ήδη μεταξύ αυτών που κανόνιζαν και όριζαν με την πειθώ των ερπυστριών τις αρχές διαπαιδαγώγησης και φρονηματισμού των «απείθαρχων».

«Η χούντα ως γνήσιος απόγονος του δωσιλογισμού είχε κάθε συμφέρον να αμνηστεύσειβτα εγκλήματα αυτών των ανθρώπων, νομιμοποιώντας και αποκαθαίροντας τις αιματηρές τους πράξεις», δηλώνει στην εφημερίδα μας ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και πρόεδρος της Διακομματικής Επιτροπής για τις οφειλές της Γερμανίας στην Ελλάδα, Τριαντάφυλλος Μηταφίδης.

Κομμάτι του αντιδικτατορικού αγώνα, καταδικασμένος σε ισόβια, ο κ. Μηταφίδης τονίζει ότι «έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι το 1975 η κυβέρνηση Καραμανλή κατέστρεψε τα αρχεία για τους εγκληματίες πολέμου και δεν υιοθέτησε ως όφειλε στην ελληνική νομοθεσία τα ψηφίσματα του ΟΗΕ σύμφωνα με τα οποία τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας δεν παραγράφονται».

Η υπόθεση δεν είναι απλώς ένας νομικός «λεκές», μια λεπτομέρεια χωρίς συνέπειες στο σήμερα. Ο υποψήφιος δρ Διεθνούς Δικαίου ΑΠΘ, δικηγόρος Δημήτρης Κούρτης, ο οποίος πρώτος εντόπισε και επισήμανε στο πλαίσιο της διδακτορικής του έρευνας, έπειτα από σχεδόν μισό αιώνα, την τοποθέτηση της Ελληνίδας εκπροσώπου, σημειώνει ότι «μια τέτοια δήλωση σε συνδυασμό με την απόφαση ορισμένων Εισαγγελέων Πλημμελειοδικών (για παράδειγμα αυτό συνέβη στην Εισαγγελία της Λάρισας την πρώτη δεκαετία του 2000) να θέσουν στο αρχείο εγκλήσεις/μηνυτήριες αναφορές εναντίον εγκληματιών πολέμου κατ’ επίκληση του εξαλειπτικού του αξιοποίνου λόγου της παραγραφής, αποδίδουν τον ουσιώδη τόνο τής μέχρι σήμερα ελληνικής πρακτικής, ο οποίος δεν αναιρείται με απλές πολιτικού χαρακτήρα δηλώσεις περί απαραγράπτου».

Οι Γερμανοί στρατιώτες πυρπολούν σπίτια στο Δίστομο
Σύμφωνα με τον κ. Κούρτη, «η νομοθετική πρωτοβουλία συνιστά μονόδρομο καθώς στο πεδίο της εσωτερικής πρακτικής, η στάση ορισμένων εκπροσώπων της εισαγγελικής αρχής φαίνεται να εξομοιώνει τα ειδεχθέστερα των διεθνών εγκλημάτων με τα εγκλήματα (κακουργήματα) του κοινού ποινικού δικαίου στα οποία και εφαρμόζεται το Αρθρ. 111 ΠΚ και άρα το αξιόποινο (και, συνεπώς, η ποινική αξίωση της Πολιτείας) εξαλείφεται λόγω παραγραφής μόλις παρέλθει εικοσαετία από την τέλεση του αδικήματος».

Θυμίζει ακόμη ότι «στο Πόρισμα/Εκθεση της Διακομματικής Επιτροπής για τις οφειλές της Γερμανίας στην Ελλάδα, μεταξύ άλλων, προτείνεται και η εκ μέρους της Βουλής υποβολή αιτήματος ενώπιον της Ελληνικής Κυβέρνησης με σκοπό την επικύρωση της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για τη Μη Εφαρμογή του Θεσμού της Παραγραφής επί Εγκλημάτων Πολέμου και Εγκλημάτων κατά της Ανθρωπότητας της 26ης Νοεμβρίου 1968 [Ψήφισμα Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών S/RES/2391(XXIII)] που έχει τεθεί σε ισχύ την 11η Νοεμβρίου 1970».

Το θέμα έχει αποτελέσει και θέμα παρατηρήσεων διεθνών οργανισμών, καθώς το 2005 η Διεθνής Επιτροπή Ερυθρού Σταυρού (ICRC/International Committee of Red Cross), ερευνώντας την κρατική πρακτική σχετικά με τους εθιμικούς κανόνες του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου, καταγράφει την ελληνική στάση με αφορμή την τοποθέτηση του 1967, όποιος δηλαδή παγκοσμίως συμβουλευτεί τον οδηγό της Δ.Ε. του Ε.Σ. βρίσκει μόνο τη δήλωση της Ελληνίδας εκπροσώπου στα Η.Ε. και τίποτα άλλο.

Νομικός κίνδυνος

«Αν η Ελληνική Πολιτεία», σημειώνει ο κ. Κούρτης, «δεν υιοθετήσει με τρόπο πανηγυρικό, και προς αποφυγή κάθε παρερμηνείας, θετική νομική ρύθμιση η οποία θα καθιστά τόσο τις ποινικές όσο και τις αστικές αξιώσεις που πηγάζουν από πράξεις γενοκτονίας, εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας απαράγραπτες στο διηνεκές, υπάρχει ο κίνδυνος αφενός μεν σε ένα διεθνές δικαιοδοτικό forum να βρεθεί έκθετη ως μη αποδεχόμενη το απαράγραπτο των διεθνών ποινικών αδικημάτων, στα εσωτερικά δε δικαστήρια (ποινικά και αστικά) τα θύματα των θηριωδιών των Δυνάμεων του Αξονα, ακόμη κι αν υποτεθεί ότι ξεπεράσουν άλλες νομικές και πραγματικές δυσκολίες, να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο της ποινικής ατιμωρησίας των υπαιτίων και της απόρριψης των αστικών αγωγών λόγω παραγραφής(!)».
---
πηγή: ΕφΣυν
*

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2016

... το Πολυτεχνείο του Βασίλη Ραφαηλίδη ...

*
stavrosx1
***
*

Πολυτεχνείο,
άλλοθι για να ξεπλύνουν
τη ντροπή και την απέραντη
δειλία ενός ολόκληρου λαού


(...) Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε σοβαρή αντίσταση κατά της χούντας. Η αντίσταση ήταν λίγο ως πολύ πλατωνική, εκτός απ’την ηρωική μεν αλλά δυστυχώς αποτυχημένη απόπειρα του Αλέξανδρου Παναγούλη να σκοτώσει το δικτάτορα. 

Του Βασίλη Ραφαηλίδη

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η εξέγερση του Πολυτεχνείου ονομάστηκε έπος. Τούτη η αυθόρμητη παθητική αντίσταση στη χούντα έχει μάλλον έναν λυρικό παρά έναν επικό χαρακτήρα. Και η επέλαση των τανκς κατά των νεαρών αόπλων έχει περισσότερη σχέση με γκραν κινιόλ μέσα στη νύχτα παρά με έπος.

Το «έπος» δημιούργησε εντελώς κατά λάθος μια «ηρωίδα», τη Μαρία Δαμανάκη, της οποίας ο ηρωισμός συνίσταται στην εκφώνηση -από το ραδιόφωνο των φοιτητών- των συνθημάτων και των ανακοινώσεων της συντονιστικής επιτροπής.

Πάντως πολλοί είχαν την ευκαιρία να βάλουν υποψηφιότητα για πολιτικοί εκεί μέσα στο Πολυτεχνείο. Για τον Μίμη Ανδρουλάκη, τον Κώστα Λαλιώτη και τον Στέφανο Τζουμάκα, ηγετικά στελέχη της εξέγερσης, ο δρόμος προς τη Βουλή, την πολιτική σκηνή, το πολιτικό παρασκήνιο και την εν γένει ελληνική πολιτική αθλιότητα, ξεκινάει από κει.

Δεν πήγα ποτέ στο Πολυτεχνείο, ούτε μέσα ούτε έξω, ούτε τότε ούτε αργότερα.

Δεν πήρα ποτέ μέρος στις προσκοπικές τελετές και τις ηλίθιες πορείες κατά την ημέρα της «επετείου του Πολυτεχνείου» τούτο το μεγάλο συλλογικό άλλοθι για την ηθική ανεπάρκεια ενός ολόκληρου λαού. Πρόκειται για ένα πολύ βολικό άλλοθι, που το οικειοποιήθηκαν όσοι νοιώθουν την ανάγκη να ξεπλύνουν τη ντροπή για την απέραντη δειλία τους επί έξι ολόκληρα χρόνια.
---
*

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2016

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2016

... μετά τον Μπους ήρθε ο Ομπάμα ...

*
stavrosx1
***
*

Ομπάμα:
ο Ήσυχος Αμερικανός... φονιάς


Συντάκτης: Άρης Χατζηστεφάνου

Ποιος ήταν ο πιο πολεμοχαρής πρόεδρος των ΗΠΑ τις τελευταίες δεκαετίες; Η απάντηση που έρχεται σχεδόν αυτόματα στο στόμα δισεκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο είναι ο Τζορτζ Μπους. Τα φαινόμενα όμως απατούν.
"Οι ζωές μας βρίσκονται ανάμεσα στα δάχτυλά σου... Τώρα μπορείς να μας σκοτώσεις από την ασφάλεια του σπιτιού σου με drones" - Muse
Πριν από μερικά χρόνια η σκηνοθέτιδα Σόνια Κένεμπεκ είχε μια εξαιρετική ιδέα. Το εθνόσημο των ΗΠΑ με τον αετό (που υιοθετήθηκε στην αμερικανική επανάσταση του 1782) θα πρέπει να αντικατασταθεί με ένα drone.

Η ιδέα μετουσιώθηκε σε ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ με τίτλο National Bird στο οποίο η Κένεμπεκ παρακολουθεί τρεις χειριστές drone που αποφάσισαν να σπάσουν τη σιωπή τους (και ορισμένοι ενδέχεται να αντιμετωπίσουν την κατηγορία εθνικής προδοσίας) αλλά και συγγενείς και φίλους μιας αφγανικής οικογένειας 25 ατόμων που δολοφονήθηκε στο Αφγανιστάν κατά τη διάρκεια ενός γάμου.

Στην πραγματικότητα το ντοκιμαντέρ παρουσιάζει το απόλυτο σύμβολο του σύγχρονου αμερικανικού μιλιταρισμού το οποίο έχει πλέον συνδυαστεί άρρηκτα με την προεδρία Ομπάμα. Παρά το γεγονός ότι το πρόγραμμα στοχευμένων επιθέσεων με μη επανδρωμένα αεροσκάφη ξεκίνησε στα χρόνια του Τζορτζ Μπους, ο Ομπάμα ήταν αυτός που έβαλε τη σφραγίδα του στο νέο «παιχνίδι» του Πενταγώνου.

Για την ακρίβεια, ο στρατός του Ομπάμα σκότωσε περίπου 4.700 ανθρώπους με drones σε σχέση με τους 2.996 πολίτες που σκοτώθηκαν την 11η Σεπτεμβρίου.

Το ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνεται μονότονα όποτε κάποιος προσπαθεί να συγκρίνει την πολεμική παρακαταθήκη των δύο προέδρων. Ο Μπους άνοιξε τον δρόμο του αίματος για τον 21ο αιώνα. Ο Ομπάμα ήρθε για να τον ασφαλτοστρώσει.

Πέρα από τη διατήρηση δυνάμεων που επιχειρούν στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, ο Ομπάμα βομβάρδισε τη Λιβύη, τη Σομαλία, την Υεμένη, το Πακιστάν και τη Συρία.

Συμμετείχε σε αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις στη Νιγηρία, στο Καμερούν και στην Ουγκάντα, ενώ ενίσχυσε στρατιωτικά τις αμερικανικές δυνάμεις αλλά και στρατούς άλλων χωρών σε περιοχές της Βόρειας και Δυτικής Αφρικής και της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης. Επί της προεδρίας του μονάδες ειδικών επιχειρήσεων του Πενταγώνου αναπτύχθηκαν σε τουλάχιστον 133 χώρες – δηλαδή στο 70% του πλανήτη.

Συνολικά ο Αμερικανός πρόεδρος αφήνει τον Λευκό Οίκο με δυνάμεις του Πενταγώνου να επιχειρούν αυτή τη στιγμή σε περισσότερες χώρες σε σχέση με αυτές που παρέλαβε ως ανοιχτά πολεμικά μέτωπα από τον πρόεδρο Μπους.

Η κατάσταση περιπλέκεται αν επιχειρήσει να μετρήσει κανείς τα θύματα των πολεμικών επιχειρήσεων που διέταξαν οι δύο πρόεδροι. Το ένα εκατομμύριο Ιρακινών, που σύμφωνα με εκτιμήσεις έχασαν τη ζωή τους μετά τον πόλεμο στο Ιράκ, φαντάζει άπιαστο ρεκόρ ακόμη και για τους πιο αιμοδιψείς Αμερικανούς προέδρους.

Ο αριθμός αυτός όμως περιλαμβάνει τα θύματα του εμφυλίου πολέμου που ακολούθησε – εξαιτίας φυσικά της αστάθειας και της πολιτικής τού διαίρει και βασίλευε που εφάρμοσαν το Πεντάγωνο και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

Με το ίδιο σκεπτικό όμως, στα θύματα του Ομπάμα δεν μπορούμε να συμπεριλάβουμε μόνον όσους σκοτώθηκαν από αμερικανικές βόμβες και σφαίρες αλλά και τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους από το φαινόμενο ντόμινο των συγκρούσεων που ακολούθησαν τους βομβαρδισμούς στη Λιβύη, στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.

Οι εχθροπραξίες στο Μάλι αλλά και στη Συρία, όπου μετακινήθηκαν ομάδες εξτρεμιστών ισλαμιστών που χρηματοδοτούνταν και εξοπλίζονταν από τις ΗΠΑ στη Λιβύη, προκάλεσαν εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, κύματα προσφύγων που εξακολουθούν να βρίσκουν τον θάνατο κατά χιλιάδες στη Μεσόγειο Θάλασσα αλλά και ενίσχυση τρομοκρατικών οργανώσεων η δράση των οποίων έφτασε και στην καρδιά της Ευρώπης.

Η σύγκριση του αριθμού των θυμάτων είναι λοιπόν πρακτικά αδύνατη σε μια τόσο πολυεπίπεδη σκακιέρα γεωπολιτικών και πολεμικών συγκρούσεων. Κάποιοι άλλοι αριθμοί όμως μπορούν να μετρηθούν με μεγαλύτερη ακρίβεια.

Η επέκταση των πολεμικών επιχειρήσεων επί προεδρίας Ομπάμα αντικατοπτρίζεται στη γιγάντωση του πολεμικού προϋπολογισμού των ΗΠΑ που φέτος έφτασε τα 608 δισεκατομμύρια δολάρια.


Για την ακρίβεια, οι δύο υψηλότεροι «αμυντικοί» προϋπολογισμοί του 21ου αιώνα φέρουν την υπογραφή του απερχόμενου προέδρου, ο οποίος στα οκτώ χρόνια της προεδρίας του δαπάνησε 816 δισεκατομμύρια δολάρια περισσότερα από την οκταετία του Τζορτζ Μπους (παρά το γεγονός ότι ο τελευταίος κλήθηκε να διαχειριστεί τη μετά την 11η Σεπτεμβρίου εποχή).

Θα πρέπει βέβαια να σημειωθεί ότι χάρη στην αναλογική αύξηση των εναέριων βομβαρδισμών ο Ομπάμα κατάφερε να κρατήσει μία και μόνον από τις προεκλογικές του υποσχέσεις: να μειώσει δραστικά τον αριθμό των Αμερικανών στρατιωτών που σκοτώνονται σε πολεμικές επιχειρήσεις.

Ο απερχόμενος πρόεδρος αφήνει πίσω του μια πολύ πιο καλοστημένη πολεμική μηχανή. Μια μηχανή που μπορεί να σπείρει τον θάνατο σε ένα χωριό του Αφγανιστάν χάρη σε έναν μόνο χειριστή μη επανδρωμένου αεροσκάφους που απασχολείται σε ώρες γραφείου σε μια αεροπορική βάση κάπου στο Τέξας.

Το drone είναι ήδη το νέο εθνόσημο των Ηνωμένων Πολιτειών.
---
Δείτε:
National Bird (2016)
Ντοκιμαντέρ της Σόνια Κένεμπεκ για τα εγκλήματα πολέμου που πραγματοποιούν ακόμη και 18χρονοι ή 20χρονοι χειριστές drones.

Διαβάστε:
Ο Ησυχος Αμερικανός
Το αντιπολεμικό αριστούργημα του Γκράχαμ Γκριν για τον ρόλο Αμερικανών πρακτόρων σε επιχειρήσεις προβοκάτσιας με φόντο τον πόλεμο της Ινδοκίνας.
---
*

Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2016

... κι όμως, καταναλώσουμε λιγότερα ...

*
stavrosx1
***
*

Με αφορμή ένα σκίτσο του Αρκά
(και ολίγη από Τζήμερο)


Γράφει ο Φραγκίσκος Λαγωνικάκης

Είδα πριν από λίγο αυτή τη γελοιογραφία του Αρκά και αποφάσισα να γράψω μερικές παραγράφους σε σχέση με την αντίληψη, περί κρίσης, που αποτυπώνεται σε αυτή τη γελοιογραφία. Δεν θα έκανα τον κόπο αν και εφόσον η αντίληψη αυτή δεν ήταν διαδεδομένη σε ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, η θεώρηση αυτή θέλει αιτία για την [Ελληνική] κρίση να είναι ο καταναλωτισμός, ή ο υπερκαταναλωτισμός αν θέλετε, των Ελλήνων. Πέραν του ότι αυτή η οπτική αγνοεί παντελώς τις διεθνείς εξελίξεις που πυροδότησαν το ελληνικό φαινόμενο (κατάρρευση αμερικανικών τραπεζών και φούσκα στεγαστικών), είναι και λειτουργικά λανθασμένη. Ο καπιταλισμός, αν το καλοσκεφτούμε, είναι ένα σύστημα που βασίζεται στον καταναλωτισμό, στην πραγματοποίηση της εμπορικής συναλλαγής, στην συνεχή κυκλοφορία της αγοράς. Η ζήτηση πρέπει με κάθε τρόπο να τροφοδοτείται και οι εταιρίες συχνά, φτιάχνουν προϊόντα με τέτοια υλικά, ώστε να έχουν ημερομηνία λήξης προκειμένου να τα αντικαθιστούμε ή να τα επισκευάζουμε συχνά. Στα τεχνολογικά είδη, η εξέλιξη της τεχνολογίας χρησιμοποιείται έτσι ώστε να είναι must να αλλάζουμε κινητό κάθε χρόνο, και υπολογιστή κάθε δύο με τέσσερα χρόνια. Οι εταιρίες παραγωγής λογισμικού «βαραίνουν» τα προγράμματα τους επίτηδες (κυρίως τα παιχνίδια), ή τα κάνουν ασύμβατα με τα παλιότερα μοντέλα συσκευών προκειμένου να εξασφαλίσουν την απρόσκοπτη κατανάλωση κλπ. Τα παραπάνω δεν είναι θεωρίες συνωμοσίας, υπάρχουν πολλές τέτοιες περιπτώσεις που έχουν αποκαλυφθεί και οι οποίες αποτελούν μεθόδους δημιουργίας τεχνητής ζήτησης.

Συνεπώς, ο καπιταλισμός χωρίς την κατανάλωση δεν μπορεί να προχωρήσει ομαλά. Οι εταιρίες προγραμματίζουν κύκλους κερδοφορίας, να επενδύσουν, να πουλήσουν, να συσσωρεύσουν ξανά, και μετά να κάνουν μεγαλύτερη επένδυση για να κερδίσουν ακόμη περισσότερα, κ.ο.κ. Όσο αυτό λειτουργεί, οι καπιταλιστές παραμένουν ικανοποιημένοι αφού οι μπίζνες πηγαίνουν καλά. Το πρόβλημα όμως είναι ότι ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής έχει αναπόφευκτες αντιφάσεις και έτσι οι κύκλοι αυτοί, της κερδοφορίας, διαταράσσονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Ας δούμε μια από αυτές τις αντιφάσεις, η οποία σχετίζεται με την κατανάλωση.

Οι κύκλοι που περιγράψαμε παραπάνω, εγγυούνται μια διαδικασία συσσώρευσης από τα κάτω προς τα πάνω. Το κέρδος αποσπάται από την υπεραξία της εργατικής δύναμης, και έτσι, παρότι αυξάνεται συνεχώς η παραγωγική δυνατότητα, οι εργαζόμενες μάζες δεν αυξάνουν σε ανάλογο βαθμό την καταναλωτική τους ικανότητα. Σε κάθε κύκλο παραγωγής, το παραγόμενο προϊόν ανήκει στους ιδιοκτήτες του πλούτου, στους καπιταλιστές, οι οποίοι θέλουν να το πουλήσουν στην αγορά. Η αμοιβή των εργατών από την άλλη, είναι μικρότερη από την αξία της δουλειάς την οποία βάζουν στο παραγόμενο αγαθό, έτσι, μοιραία, τα αγαθά και οι υπηρεσίες που παράγονται, και στην τιμή που πωλούνται στην αγορά, δεν μπορούν να αγοραστούν στο σύνολο τους από τους παραγωγούς εργάτες. Ένα προϊόν σε συνθήκες καπιταλισμού, δεν παράγεται ως αγαθό που ικανοποιεί ανθρώπινες ανάγκες, αλλά ως εμπόρευμα, δηλαδή παράγεται με σκοπό να πουληθεί και να αποφέρει κέρδος. Με την συνεχή απόσπαση της υπεραξίας, όμως, στεγνώνει η από τα κάτω αγορά (στα χαμηλά και μεσαία κοινωνικά στρώματα) και έτσι περιορίζονται οι καταναλωτικές της δυνατότητες. Έχουμε λοιπόν μια αντίφαση, οι τεχνικές και η τεχνολογία, καθώς επίσης και το συσσωρευμένο κέρδος, οι οικονομίες κλίμακας, να μπορούν θεωρητικά να παράγουν παραπάνω, αλλά αυτή η αύξηση της παραγωγής να μην μπορεί να ικανοποιήσει την επίκτητη εμπορευματική της φύση, αφού δεν υπάρχει η καταναλωτική δυνατότητα από τα κάτω.

Προσωρινή λύση σε αυτό το πρόβλημα δίνει ο δανεισμός (καταναλωτικά δάνεια, στεγαστικά δάνεια, πιστωτικές κάρτες κλπ.). Στην πραγματικότητα ο δανεισμός, παρέχει πίστωση χρόνου στην «εύρυθμη» -με όλες τις αντιφάσεις της- λειτουργία της αγοράς, αφού προεκτείνει τη δυνατότητα των από κάτω να καταναλώνουν και έτσι να συνεχίζονται οι επενδυτικοί κύκλοι. Επιπροσθέτως γίνεται και επενδυτικό παιχνίδι με την αγοραπωλησία των δανείων και των λοιπών χρηματιστικών προϊόντων που απορρέουν από αυτά, που αποφέρει περαιτέρω κερδοφορία στους επενδυτές (η οποία βέβαια στηρίζεται στον αέρα και αποτελεί μοναχά ονομαστική αξία χωρίς μια κάποια υλική βάση). Το τελικό αποτέλεσμα είναι ο κύκλος αυτός της κερδοφορίας κάποια στιγμή να σπάσει σαν μια φούσκα, η οποία γίνεται ακόμα μεγαλύτερη εξαιτίας του φαινομένου της χρηματιστηριακής διόγκωσης. Αυτή η αντίφαση, σε συνδυασμό με άλλες εσωτερικές αντιφάσεις του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, δημιουργεί κρίσεις. Στα πλαίσια μιας καπιταλιστικής κρίσης, είναι απαραίτητη η καταστροφή μέρους του κεφαλαίου, που οδηγεί στην ένταση των μονοπωλιακών ανταγωνισμών και στο ξαναμοίρασμα των αγορών – συχνά και στον πόλεμο που είναι συνέχεια της διπλωματίας με άλλα μέσα. Όμως καλό είναι, στα πλαίσια αυτού του άρθρου, να μην επεκταθούμε περισσότερο στο πώς διαχειρίζεται το καπιταλιστικό σύστημα τις ενδογενείς κρίσεις του γιατί θα ξεφύγουμε σε έκταση.

«Καταναλώνουμε περισσότερα από όσα μπορούμε να παράξουμε», λένε κάποιοι όταν έρθει η ώρα της κρίσης και το σύστημα πρέπει να περικόψει μισθούς και συντάξεις, με αποτέλεσμα να περιοριστεί η κατανάλωση. Το παραπάνω γίνεται δοξασία των καναλιών, γιατί πρέπει ο κόσμος να πειστεί ότι ο ίδιος ευθύνεται για την κρίση και όχι οι ενδογενείς αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος, τον ίδιο χορό σέρνει και ο Αρκάς με αυτή του τη γελοιογραφία. Είναι στα πλαίσια της ίδιας συλλογιστικής που μας λέει ότι «έπρεπε αυτά τα μέτρα –της λιτότητας- να τα είχαν πάρει από δέκα χρόνια πρωτύτερα». Το στενάχωρο είναι πως όλα αυτά δεν τα ακούμε μόνο από τους πολιτικούς ή τα κανάλια που είναι φερέφωνα του καπιταλισμού, αλλά και από απλούς ανθρώπους που εύχονται ο δήμιος τους να είχε έρθει μια ώρα αρχύτερα!

Είναι αλήθεια όμως ότι καταναλώνουμε περισσότερα από ό,τι μπορούμε να παράξουμε; Όχι μόνο δεν είναι αληθές, αλλά ισχύει το ακριβώς αντίθετο, ότι καταναλώνουμε πολύ λιγότερα από αυτά που μπορούμε να παράξουμε ή από αυτά που παράγουμε. Αυτό συμβαίνει αφενός επειδή καταναλώνουμε μόνο αυτά που μπορούμε να αγοράσουμε από τα διαθέσιμα στη αγορά, αλλά και επειδή άμα κάτι δεν γίνεται να πουληθεί δεν έχει νόημα να παραχθεί έστω και αν για αυτόν τον λόγο χρειάζεται να φρεναριστεί η παραγωγή ή ακόμα και να καταλήξουν τα «πλεονάζοντα» προϊόντα στις χωματερές (εκατομμύρια τόνοι προϊόντων έχουν αυτήν την μοίρα όταν δεν μπορούν να πουληθούν στην αγορά, ή προκειμένου να ανέβει η τιμή τους στην αγορά). Και όταν λέμε πλεονάζοντα προϊόντα, δεν εννοούμε ότι αυτά τα προϊόντα δεν τα έχει ανάγκη η κοινωνία ως αγαθά, μπορεί και να τα στερείται, όμως αυτό δεν έχει καμία σημασία για τους καπιταλιστές όταν τα αγαθά αυτά η κοινωνία δεν αντέχει να τα αγοράσει. Ο συσσωρευμένος σε λίγα χέρια πλούτος, μοιραία και αναγκαία δημιουργεί το λεγόμενο «κοινωνικό ζήτημα», που πέρα από τη φτώχεια και την εξαθλίωση δημιουργεί ευρύτερα αρνητικά κοινωνικά φαινόμενα.

Όμως ακόμα και πριν την κρίση στη χώρα μας, εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες δεν κάλυπταν καν τις βασικές τους ανάγκες (διατροφής, ένδυσης, υγείας), ενώ ακόμα και οι λίγο πιο ευκατάστατοι αγόραζαν ότι αγόραζαν με το μισθό από την πώληση της εργατικής τους δύναμης. Όσο για τα δάνεια και τις πιστωτικές κάρτες, το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα τα προπαγάνδιζε με νύχια και με δόντια, ακριβώς για να καθυστερήσει για όσο το δυνατόν περισσότερο την κρίση και να εξασφαλίσει την απρόσκοπτη κερδοφορία των μονοπωλίων (φυσικά με αυτόν τον τρόπο, η κρίση έρχεται μεν αργότερα αλλά με περισσότερη ορμή). Πως ακριβώς, λοιπόν, η υποτιθέμενη υπερκατανάλωση της κοινωνίας έφερε την κρίση, όταν στην πραγματικότητα ο καπιταλισμός για να λειτουργήσει χρειάζεται συνεχή κίνηση της αγοράς;

Ας εξετάσουμε όμως και κάτι τελευταίο. Αυτή τη στιγμή το 1% του πληθυσμού κατέχει το 50% του παγκόσμιου πλούτου, και το υπόλοιπο 99% μοιράζεται το υπόλοιπό 50% ενώ το 21% του πληθυσμού κατέχει παγκοσμίως το 95% του πλούτου. Πώς είναι λοιπόν δυνατόν για την οικονομική κρίση να φταίνε τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα;

Ποιος ξέρει;

Ίσως και να ξέρει ο κύριος Τζήμερος ο οποίος όταν ήταν μικρός διάβασε Μαρξ και κατά δήλωσή του τον βρήκε… μεγάλο μαλάκα.

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2016

... πέθανε ...

*
Πέτρος Αργυρίου
***
*


Στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις.

Σήμερα είμαι εκπρόσωπος Tύπου.

Του θανάτου.

Λένε ότι κακό σκυλί ψόφο δεν έχει.

Παπαριές.

Ό,τι δεν κάνει η δικαιοσύνη, το κάνει ο θάνατος.

Ο μεγάλος εξισωτής, τουλάχιστον για μερικά χρόνια ακόμη.

Ένας από τους ανθρώπους που σκότωσαν τον κυπριακό ελληνισμό έφυγε σήμερα σαν κύριος.


Τριγωνικές συναλλαγές, παράγοντες του Κατάρ, στρατοί ηλιθίων οπαδών, αυτός που σκιαμαχούσε με χιλιάδες θύματα, τρυπήθηκε χθες στην καρδιά.

Μα ποιος την έχασε για να την πετύχει ο θάνατος;

Είναι άδικο που έφυγε έτσι.

Άδικο.

Γιατί δεν γνώρισε την δικαιοσύνη της θνητότητας.

Μόνο το σκληρό δίκιο της θνητότητας.

Οι εργαζόμενοι του καζίνο του Ρίο θρηνούν.

Οι δικαστές βγάζουν αναστεναγμό ανακούφισης.

Μπορούν πλέον να συνεχίζουν την ήρεμη κι ανώτερη ζωή τους, δικάζοντας μονάχα αυτούς που βρίσκονται κάτω από αυτούς.

Ποτέ τους πάνω.

Κάποιοι χαροποιούνται από αυτό το θάνατο.

Ο θάνατος Χαρο-ποιεί.

Μας στέρησε απότομα το όνειρο αυτοί που αδίκησαν τους ανθρώπους να δουν το δίκιο των ανθρώπων.

Οι άνθρωποι χάνουν το δίκιο τους με τέτοιους θανάτους.

Αλλά τι να του πεις του θανάτου;

Πάντα δίκιο κάνει πως έχει.

Έτσι θα δικαιωθεί κι ο Σημίτης.

Μέσω της οδού θανάτου.

Έτσι δικαιώνονται όλοι όσοι έχουν αδικήσει μαζικά μα δε βρήκαν εν ζωή το μάστορά τους.

Ξέρω ότι κάποιοι σ’ αγάπησαν.

Μπα. Απλά μεταμφιέσαν το φόβο τους σε οικειότητα.

Από τα σκοτάδια στα σκοτάδια δεν είναι μεγάλο το ταξίδι.

Όταν ο μεγάλος εξισωτής πήρε τον Παττακό κανείς δεν τόλμησε να επικαλεστεί την προσβολή μνήμης νεκρού. Κανείς.

Εντάξει δεν ήσουν κι ο Παττακός. Λίγα βασανιστήρια μπορούν να διαφθείρουν ανθρώπους και πληθυσμούς στα βαθμό που μπορούν να το κάνουν τα λεφτά.

Ο θάνατος μεγεθύνει τις αρετές των ανθρώπων.

Αλλά όταν οι άνθρωποι δεν έχουν τέτοιες, αν έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στο να εκμεταλλεύονται τις ζωές των πολλών για χάρη των λίγων, ω ναι, τότε, ο μεγεθυντικός φακός του θανάτου εστιάζει στην ασχήμια την πελώρια.

Η κόλαση έχει καζάνια.

Τα καζάνια ζεσταίνονται και με πετρέλαιο.

Οπότε τα τζάκια των σαουδάραβων και των Καταρ-αμένων μια χαρά μπίζνα κάνουν και στην κόλαση.

Είναι προφανές από το γεγονός ότι έχουν κάνει κόλαση και τη ζωή.

Σου χουν κρατήσει καλή θέση.

Καλή και θερμή σταδιοδρομία να χεις στον Άδη.

Άδη-κο;

ΟΧΙ

---
---
*

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2016

... Ιερώνυμος: "Με 2.300 δεν βγαίνω" ...

*
stavrosx1
***
*

Με πόσα ζει
ένας Αρχιεπίσκοπος;


Θυμηθήκαμε μια παλαιότερη συνέντευξη του Ιερώνυμου στους "Πρωταγωνιστές" (video), όπου ο αρχιεπίσκοπος παραπονιόταν ότι τα 2.300 ευρώ που... του δίνουν οι Έλληνες φορολογούμενοι δεν του φτάνουν για να ζήσει.

Ο ίδιος εξομολογείται ότι η γιαγιά του, τού είχε μάθει να απλώνει τα πόδια του μέχρι εκεί που φτάνουν. Παρέλειψε βέβαια να σημειώσει ότι απλώνει και τα χέρια του μέσα στην τσέπη των φορολογούμενων.

Για αυτούς τους ανθρώπους του σκοταδισμού βέβαια κανένας φιλελεύθερος σχολιαστής δεν ζητά να απολυθούν, όπως έκαναν με τους εργαζομένους της ΕΡΤ, οι οποίοι όπως έλεγαν πληρώνονταν για να παράγουν ένα έργο που οι φιλελεύθεροι δεν παρακολουθούσαν.

Υποπτευόμαστε επίσης ότι και ο Μητσοτάκης δεν έχει ως προτεραιότητα να αρχίσει τις μαζικές απολύσεις στο δημόσιο από το «κλειστό επάγγελμα» των ιερέων.

Ο χρήστης που ανέβασε το σχετικό απόσπασμα στο Youtube σημείωνε:

Ο 85χρονος αρχιεπίσκοπος Τζερόνιμος χωρίς παιδιά, σκυλιά, γατιά παίρνει λέει 2.300 ευρώ μισθό και μετά βίας επιζεί.

Για τον 30χρονο με 2 παιδιά που παίρνει 550 ευρώ μισθό, που έχει να πληρώσει στεγαστικό (σε αντίθεση με τον Ιερώνυμο που μένει στο Εκκλησιαστικό Μέγαρο), που έχει να πληρώσει ΕΝΦΙΑ (σε αντίθεση με τον Ιερώνυμο), που έχει να πληρώσει φόρο εισοδήματος (σε αντίθεση με τον αφορολόγητο Ιερώνυμο), που έχει να συντηρήσει αυτοκίνητο (σε αντίθεση με την κρατική Μερσεντές του Ιερώνυμου), που έχει να πληρώσει έξοδα κίνησης (σε αντίθεση με τα πληρωμένα ταξίδια του Ιερώνυμου), ε γι’ αυτόν έχει ο Θεός μωρέ.

Προσεύχεται ο Ιερώνυμος με πόνο ψυχής και κατάνυξη να τον έχει καλά και να του δίνει κουράγιο...


---
*

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2016

... όταν ο Λιάπης* συνάντησε τον Φίλη ...

*
stavrosx1
***
*
 

Ο Φίλης μπορεί όντως να είναι
προβληματικός άνθρωπος,
αλλά δεν είναι δουλειά
του Ιερώνυμου να το λέει

"Δεν θα σε πετύχω σε καμιά γωνιά, θα σου 'ξηγήσω τ' όνειρο"
Ναι μεν νεοφιλελέ, αλλά το σωστό, σωστό

Η γνώμη μας  για τον υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων είναι γνωστή, πρόκειται για ένα επικίνδυνο μείγμα ιδεοληπτικού Ταλιμπάν με ναρκοληπτικό κρατικιστή.

Η ιδεολογία της ήσσονος προσπάθειας και το μίσος για οτιδήποτε τολμά να ξεφεύγει από το μέσο όρο τον καθιστά απολύτως ακατάλληλο για τη θέση του και ταυτόχρονα άριστο δείγμα του homus dimosius ipallilus.

Όμως ο χαρακτηρισμός «προβληματικός άνθρωπος» από τον ανώτατο άρχοντα της εκκλησίας είναι εντελώς ανεπίτρεπτος για πολλούς λόγους:

Πρώτον διότι ο Φίλης είναι εκλεγμένος από τον ελληνικό λαό ενώ ο αρχιεπίσκοπος όχι, δεύτερον επειδή η εκκλησία δεν έχει καμιά δουλειά να ασκεί πολιτική από τις τηλεοράσεις και τρίτον διότι υποτίθεται ότι ο Αρχιεπίσκοπος είναι ηγέτης της θρησκείας της αγάπης.

Αν υπάρχει ένα πράγμα με το οποίο θα συμφωνούσαμε με την κυβέρνηση, αυτό θα ήταν να γίνει επιτέλους η πολυθρύλητη διάκριση κράτους και εκκλησίας κάτι που όχι απλώς δεν θα είχε δημοσιονομικό κόστος, όχι μόνο αποτελεί πάγια θέση της αριστεράς, όχι μόνο δεν μπλοκάρεται από τα Μνημόνια τα οποία επικαλείται συνεχώς για να μην πράξει όσα είχε υποσχεθεί, αλλά και γιατί στην τελική θα ήταν ανακουφιστικό για την οικονομία της χώρας. Αντί λοιπόν να κάνει το αυτονόητο, αρκείται σε φληναφήματα για την διδασκαλία των θρησκευτικών, την σχολική προσευχή και άλλα ασήμαντα.

Γι' αυτό λοιπόν ακόμα και σε αυτό το θέμα, η πρώτη φορά αριστερά απογοητεύει και το κάνει επειδή το μόνο που την ενδιαφέρει είναι η εκλογική της σωτηρία και η συναλλαγή με την παντοδύναμη Εκκλησία της Ελλάδος.
---
* Ιερώνυμος (κατά κόσμον Γιάννης Λιάπης)
---
πηγή: @aNameToCome/www.lifo.gr
---
*