Τετάρτη 25 Ιουνίου 2014

... "Μικρή ΔΕΗ" ...

*
Νίκος Μπογιόπουλος
***
*
...μέγα σκάνδαλο



Γιατί ξεπουλιέται η ΔΕΗ; Για να έχει ο λαός… φτηνό ρεύμα; Αυτή είναι η αγωνία της τρόικας; Να έχει ο λαός φτηνό ρεύμα; Γι’ αυτό με το που πάτησε το πόδι της στην Ελλάδα έθεσε - ήδη από το πρώτο Μνημόνιο - ως «προαπαιτούμενο» των περίφημων δόσεων την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ; Αυτή είναι η αγωνία και του ΔΝΤ που στην τελευταία του έκθεση απαίτησε την επίσπευση των διαδικασιών του ξεπουλήματος; Να έχει ο λαός φτηνό ρεύμα; Ο λόγος που οι πολυεθνικοί κολοσσοί έχουν βγάλει τα μαχαίρια ποιος θα κατασπαράξει τη ΔΕΗ, από τις γερμανικές «RWE» και «EON» μέχρι την ιταλική «Edison» και τις γαλλικές «EDF» και «Gaz De France – Suez», είναι η αγωνία τους να έχει φτηνό ρεύμα ο ελληνικός λαός;

Κάτι μας λέει ότι άλλοι είναι οι λόγοι του ξεπουλήματος. Όπως, για παράδειγμα, ότι σύμφωνα με τα οικονομικά αποτελέσματα του Α’ τριμήνου 2014, ο τζίρος της ΔΕΗ άγγιξε το 1,5 δισ. ευρώ και τα προ φόρων, τόκων κλπ κέρδη (EBITDA) της επιχείρησης ανήλθαν στα 309 εκατ. ευρώ. Ο λόγος που έχουν πέσει σαν τα κοράκια πάνω από το σώμα της ΔΕΗ είναι, για παράδειγμα, ότι σύμφωνα με τα οικονομικά αποτελέσματα χρήσης 2013, ο κύκλος εργασιών της ΔΕΗ ανήλθε στα 6 δισ. ευρώ! Ότι τα κέρδη (EBITDA) την ίδια περίοδο εκτινάχτηκαν στα 987 εκατ. ευρώ! Ο λόγος είναι πως όταν αποβιβάστηκε η τρόικα στην Ελλάδα, ήξερε πως σύμφωνα με τα οικονομικά αποτελέσματα του έτους 2009 τα προ φόρων κέρδη της ΔΕΗ ήταν 993,1 εκατ. ευρώ και ο κύκλος εργασιών της 6,030 δισ. ευρώ.

Αυτός είναι ο λόγος που η ΔΕΗ τεμαχίζεται, κομματιάζεται και – στην πραγματικότητα – χαρίζεται σε μεγάλους «επενδυτικούς» ομίλους: Τα 6 δισ. ευρώ που κατ’ έτος ανέρχεται ο τζίρος της εταιρείας και τα οποία θέλουν να ξεκοκαλίσουν εγχώριοι και ξένοι όμιλοι.

Γιατί θέλει η κυβέρνηση και τα κόμματα που την απαρτίζουν να ξεπουλήσουν τη ΔΕΗ; Γιατί τους πιέζει η τρόικα; Μα ήδη από το 2004, τότε που ούτε τρόικα υπήρχε, ούτε Μνημόνια, στα προεκλογικά τους μάλιστα προγράμματα, διαφήμιζαν τα εξής: «Τα τελευταία χρόνια έχουμε ακολουθήσει "επιθετική" πολιτική στον τομέα των αποκρατικοποιήσεων, τόσο στις μετοχοποιήσεις δημοσίων επιχειρήσεων όπως ο ΟΤΕ, ο ΟΠΑΠ, η ΔΕΗ, η ΕΧΑΕ, τα ΕΛΠΕ (...)» (Προεκλογικό πρόγραμμα ΠΑΣΟΚ, 2004, σελίδα 12).

Αυτά έγραφαν, αυτά ομολογούσαν, γι' αυτά τα πεπραγμένα τους πανηγύριζαν, αυτά είχαν συμπεριλάβει στο προεκλογικό τους πρόγραμμα. Ήδη από το 2004! Και επαναλαμβάνουμε ότι τότε ούτε τρόικα υπήρχε, ούτε δημόσια χρέη, ούτε ελλείμματα στην πολιτική επικαιρότητα. Τι υπήρχε, όμως, και τότε και σήμερα;Υπήρχαν και υπάρχουν τα συμφέροντα των μονοπωλίων.

Υπήρχαν και υπάρχουν τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών και η επιθυμία τους να βάλουν πιο βαθιά το χέρι στον τομέα της ενέργειας και γενικά στο δημόσιο τομέα της οικονομίας. Ως εκ τούτου, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, έχουν δίκιο όταν λένε πως δεν είναι το ΔΝΤ, δεν είναι η ΕΕ, δεν είναι η ΕΚΤ που τους «αναγκάζουν» να γίνονται ξεπουληματίες του τόπου. Ο... εαυτός τους είναι που τους «αναγκάζει»! Οι άνθρωποι έχουν το ξεπούλημα στο πολιτικό DNAτους. Και είναι τόσο περήφανοι γι' αυτό που το διαλαλούσαν και προεκλογικά !

Μήπως, όμως, το ξεπούλημα (σσ: ιδιωτικοποίηση το λένε αυτοί) μπορεί να επιφέρει κάποια οφέλη στο δημόσιο ταμείο, ειδικά στην δύσκολη συγκυρία που περνάει η Ελλάδα, με το τόσο υψηλό δημόσιο χρέος;

Μα εδώ έρχονται να απαντήσουν τα αποτελέσματα του προηγούμενου ξεπουλήματος που συντελέστηκε υπό την κωδική ονομασία «μετοχοποίηση». Από τις αρχές του 2001 ξεκίνησε και ως τα τέλη του 2003 ολοκληρώθηκε η πρώτη φάση της λεγόμενης «μετοχοποίησης» της ΔΕΗ που έφτασε στο 49% των μετοχών της. Ιδού τι συνέβη:
  • Το ελληνικό δημόσιο από την πώληση του 49% των μετοχών της ΔΕΗ σε ιδιώτες το 2001-2003, εισέπραξε 1,8 δισ. ευρώ.
  • Ναι, αλλά την ίδια περίοδο, τα καθαρά κέρδη (μετά από φόρους, τόκους και αποσβέσεις) της ξεπουλημένης κατά το ήμισυ ΔΕΗ ΑΕ ήταν 2,4 δισ. ευρώ!!
Τι έκανε, δηλαδή, η τότε κυβέρνηση του Σημίτη, με υπουργό Εξωτερικών τον κ. Παπανδρέου και υπουργό Πολιτισμού τον κ. Βενιζέλο; Ξεπούλησε τη μισή ΔΕΗ, εξασφαλίζοντας σίγουρα κέρδη σε αυτούς που την ξεκοκάλισαν, έσοδα που τελικά πήγαν στις τσέπες των ιδιωτών και όχι στα δημόσια ταμεία. Εκτοτε η «συνετή» και «νοικοκυρεμένη» αυτή πολιτική, συνεχίζεται. Ακάθεκτη. Και παράλληλα συνεχίζεται το ψεύδος ότι με αυτή την πολιτική - την πολιτική του ξεπουλήματος - «μειώνεται το δημόσιο χρέος». Στο μεταξύ, βέβαια, το δημόσιο χρέος αυξάνει. Ακάθεκτα, κι αυτό…

Αυτό που ετοιμάζονται να διαπράξουν με τη λεγόμενη «μικρή ΔΕΗ» είναι σκάνδαλο μεγατόνων:

α) Παραδίδουν στα ιδιωτικά συμφέροντα μεγάλο μέρος σημαντικότατων υποδομών ηλεκτρικής ενέργειας της χώρας.
β) Βγάζουν στο σφυρί δέκα μονάδες παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος και μεγάλος μέρος των κοιτασμάτων λιγνίτη που αντιστοιχούν σε κοιτάσματα 450 εκατομμυρίων τόνων!
γ) Κόβουν από τη ΔΕΗ το 30% του σώματός της, το πιο προσοδοφόρο, και το παραδίδουν στο ιδιωτικό κεφάλαιο.
δ) Μαζί παραδίδουν έτοιμες υποδομές, το δικαίωμα στον «επενδυτή» να παράγει και να διανέμει ρεύμα, να προχωρά στην εξόρυξη λιγνίτη, και
ε) ταυτόχρονα με όλα αυτά του παραδίδουν και εξασφαλισμένο πελατολόγιο που αντιστοιχεί στο 30% της ηλεκτρικής ενέργειας που πουλά η ΔΕΗ! Με άλλα λόγια: Έτοιμη περιουσία, έτοιμη δουλειά, έτοιμη «μπίσνα»…
Εδώ οφείλεται, λοιπόν, η «έγνοια» τους για τη ΔΕΗ. Το βλέμμα τους είναι στραμμένο στον τεράστιο τζίρο της εταιρείας, λόγω της στρατηγικής της θέσης στην ελληνική οικονομία, και όχι φυσικά στην «εξυπηρέτηση» του καταναλωτή, που ήδη πληρώνει το ρεύμα χρυσάφι και αύριο θα το πληρώνει πολύ ακριβότερο.

(Παρένθεση - γιατί στο σημείο αυτό πρέπει να είμαστε σαφείς): Όποιος υπερασπίζεται τον δημόσιο χαρακτήρα της ΔΕΗ δεν μπορεί να υπερασπίζεται την σημερινή και τάχα «δημόσια» ΔΕΗ. Άλλωστε είναι αυτή η σημερινή ΔΕΗ, η τάχα «δημόσια», που αγοράζει από ιδιώτες ρεύμα σε τιμή ακριβότερη απ' ό,τι το παράγει η ίδια. Είναι αυτή η ΔΕΗ, η σημερινή και τάχα «δημόσια», που πουλάει το ρεύμα με προνομιακό τιμολόγιο σε κεφαλαιοκράτες με ενεργοβόρες βιομηχανικές δραστηριότητες, την ώρα που ο λογαριασμός του ρεύματος για τα λαϊκά νοικοκυριά έχει μετατραπεί σε «κεφαλικό φόρο»! Είναι αυτή η ΔΕΗ, η σημερινή και τάχα «δημόσια» που, την εποχή των μαγκαλιών, κόβει το ρεύμα σε χίλια νοικοκυριά και επιχειρήσεις την ημέρα!

Αυτό που σήμερα μας παρουσιάζουν σαν «δημόσια» ΔΕΗ δεν είναι παρά ένας δυνάστης. Που κάνει πλάτες στους «μεγάλους» και χαρατσώνει τους μικρούς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η υπόθεση «ΠΕΣΙΝΕ». Το σκάνδαλο κράτησε για πάνω από 3 δεκαετίες! Το 1975 αποκαλύφθηκε ότι η ΠΕΣΙΝΕ έπαιρνε το ρεύμα από τη ΔΕΗ στο 1/3 του κόστους! Είναι ενδεικτικό ότι η πρώτη ανατιμολόγηση ακόμα και αυτού του «συμβολικού» ποσού της τιμής του ρεύματος στην ΠΕΣΙΝΕ, από το 1963 που άρχισε να λειτουργεί η πολυεθνική, έγινε το 1993, δηλαδή μετά από τριάντα χρόνια. Με πρόχειρους υπολογισμούς, η συσσωρευμένη ζημιά δεκαετιών που προκάλεσε η πολυεθνική στη χώρα, ξεπερνά, στην προ ευρώ εποχή, τα 100 δισ. δραχμές...

Μιλάμε, επομένως, για μια πραγματικά δημόσια ΔΕΗ, ενταγμένη σε μια οικονομική πολιτική που θα υπηρετεί τις ανάγκες του λαού, που θα αποτελεί εργαλείο μεγέθυνσης του κοινωνικού οφέλους και όχι του ιδιωτικού, ατομικού, καπιταλιστικού κέρδους. Τέτοια ΔΕΗ δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε. Και με ό,τι κάνουν σήμερα, επιδιώκουν μέσα στο αντικοινωνικό πλαίσιο που ήδη λειτουργεί η ΔΕΗ, να οδηγήσουν τα πράγματα στα ακρότατα αντικοινωνικά τους όρια, με την παράδοση ακόμα μεγαλύτερης πίττας του τομέα της ενέργειας απευθείας στο μεγάλο κεφάλαιο, μέσω της λεγόμενης «απελευθέρωσης». Για τα κέρδη των λίγων. Εκεί αποβλέπει είτε το πλήρες ξεπούλημά της, είτε η περαιτέρω υπονόμευσή της.



Και κάτι ακόμα: Οι ιδιωτικοποιήσεις, λένε οι κυβερνώντες, λειτουργούν προς το συμφέρον του καταναλωτή…

Ε, τότε, γι’ αυτό, μάλλον, την περίοδο της «ευημερίας», από τους Ολυμπιακούς Αγώνες και μετά, όταν πια η ΔΕΗ δούλευε υπό το καθεστώς της ιδιωτικοποίησης του 49% των μετοχών της, οι αυξήσεις στην τιμή του ρεύματος ξεπέρασαν μέσα στην τριετία το 25%...

Γι’ αυτό και σήμερα, η μετοχοποιημένη και ιδιωτικοποιημένη ΔΕΗ έχει επιβάλλει περίπου 15 ανατιμήσεις (!) στα τιμολόγια της από το 2008 και μετά που έχουν οδηγήσει σε αύξηση των τιμών κατά 44%...

Γι’ αυτό, μάλλον, οι κάτοικοι του Βερολίνου και του Αμβούργου έχουν ξεσηκωθεί από τις αυξήσεις 21% της τιμής του ρεύματος μέσα σε δυο χρόνια και ζητούν τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος ενάντια στην ιδιωτικοποίησή του…

Γι’ αυτό, μάλλον, ο λαός της Βουλγαρίας ξεσηκώθηκε πέρσι και ανέτρεψε την κυβέρνηση Μπορίσοφ με αίτημα την εθνικοποίηση της ηλεκτρικής ενέργειας, η ιδιωτικοποίηση της οποίας είχε ως αποτέλεσμα αύξηση της τιμής του ρεύματος κατά 140%...

Γι’ αυτό, μάλλον, η ιδιωτικοποίηση στη Βρετανία οδήγησε 3,5 εκατομμύρια νοικοκυριά σε «ενεργειακή φτώχεια», οι εταιρείες (σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα) κέρδισαν μεταξύ 9 – 11 δισ. ευρώ αλλά οι καταναλωτές έχασαν περί τα 5 δισ. ευρώ, η τιμή του ρεύματος αυξήθηκε από το 1997 έως το 2008 κατά 68% και συνεχίζει να αυξάνεται 8% ετησίως κατά μέσο όρο, και γι’ αυτό, «τελικά, μετά από 20 χρόνια ιδιωτικοποίησης, η «Ofgem» (η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας της Βρετανίας), που ήταν ανέκαθεν ο πλέον ένθερμος υποστηρικτής της ιδιωτικοποίησης «αναγνώρισε πέρυσι κι επισήμως πως το μοντέλο της ιδιωτικοποιημένης αγοράς ενέργειας δεν δουλεύει…» (carnagio.wordpress.com/2012/11/)
---
*

Κυριακή 22 Ιουνίου 2014

... μαστίγιο και καρότο ...

*
Ισαάκ Σούσης
***
*

Ο Σακελλαρίδης
και το φάντασμα της ελευθερίας μας

Από το να καταδικάζεις τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο για το σύνολο του επαγγελματικού του βίου και πολιτείας, μέχρι να δηλώνεις ότι είσαι Γαβριήλ Σακελλαρίδης απέχει σταθμούς και παρασάγγας, ενός πολιτικού λόγου που δεν ξεθαρρεύει να διατυπωθεί και στη θέση του στρογγυλοκάθεται ένας ασυγκράτητος λαϊκισμός, μια συνθηματολογία που κολακεύει κάθε ρηχότητα κάθε στάμπα προοδευτικότητας, που εξαντλείται σε ένα πρώτο επίπεδο όπως λένε.

Μόνο που αυτό το πρώτο επίπεδο έχει ραγίσει προ πολλού στην πολιτική μας ζωή – και στη ζωή μας γενικότερα – αφήνοντας τους περισσότερους αποσβολωμένους και όσους χαίρονται στην αναμπουμπούλα να κάνουν επίδειξη της ρηχότητας και της κενολογίας τους που βοηθά τον καιρό μας να περνά «φυσιολογικά» για μας τους εξωστρεφείς καταναλωτές που ψαχνόμαστε για τους τρόπους που όλα θα περάσουν συναρπαστικά ανώδυνα αφού βρουν την στρογγυλεμένη τους έκφραση. Επί του προκειμένου όμως εγώ από τον Σακελλαρίδη άλλα περίμενα να ακούσω, περίμενα τουλάχιστον να διαψεύσει κατηγορηματικά την ύπαρξη οποιουδήποτε σχετικού βίντεο. Περίμενα όμως να ακούσω, να την πω την αμαρτία μου, και αυτό που είπε, ότι «Η αριστερά δεν εκβιάζεται» . Ναι δεν μπορώ να πω ότι δεν περίμενα να ακούσω από τον Σακελλαρίδη μιά τόσο ανόητη απάντηση σκούπα, ένα τσιτάτο του τύπου «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει» που πέφτει σαν καπάκι πάνω σε όλες τις δικαιολογημένες απορίες και διακόπτει κάθε δεύτερη σκέψη, ένα τσιτάτο αποθέωση της διαλεκτικής και της γαργάρας.

Συγγνώμη που θα στεναχωρήσω προοδευτικούς σχολιαστές της ποιότητας. «Η Πολυάννα μαρξίστρια – αριβίστρια » αλλά αν υπάρχει βίντεο από ιντερνετική λήψη – σαφώς και καταδικάζεται ο χυδαίος τρόπος της απόκτησης του αλλά φυσικά και δεν είναι προσωπικό δεδομένο.

Αν ένας άνθρωπος επιλέγει να εκτίθεται με αυτόν τον τρόπο έχει ο ίδιος δημοσιοποιήσει την προσωπική του ζωή. και αυτό βέβαια δεν είναι καθόλου ασύνδετο με την άσκηση των πολιτικών του καθηκόντων.

Ο Τριανταφυλλόπουλος ασφαλώς και αντιπροσωπεύει όχι μόνο τον εαυτό του αλλά και κώδικες δοσοληψίας και πολιτικής διαχείρισης που παραπέμπουν ευθέως στην ακροδεξιά, δεξιά και κεντροδεξιά με σοσιαλιστικούς απόηχους που είναι η πολιτική παράδοση της μεταπολίτευσης. Το θέαμα που επιλέγει και ο τρόπος που το παρουσιάζει ο «Μάκης » είναι η κατακλείδα ενός συνόλου αισθητικής που στις κατώτερες βαθμίδες χυδαιότητας του συστρατεύονται όλα τα realities , η τηλεοπτική σάτιρα που εκτονώνει και βγάζει λάδι τον ψηφοφόρο όλων των προαναφερθέντων, τον κατ΄εικόνα και ομοίωση πολίτη αυτής της πολιτείας που στέκεται με τόσους κλυδωνισμούς ακόμα μπροστά μας, ακριβώς λόγω αυτής της αμοιβαιότητας μεταξύ, στην καλύτερη περίπτωση κατεργαρέων, στην χειρότερη σεσημασμένων απατεώνων και συνεργών σε κάθε είδους διαπλοκή.

Και από την άλλη. τα λευκά χαρτιά όπως ο Σακελλαρίδης που όλος του ο προεκλογικός αγώνας δεν είχε να επιδείξει τίποτα πραγματικά ανανεωτικό ή ρηξικέλευθο, και που το μόνο πραγματικό του ατού ήταν η λευκότητά του, μια τάμπουλα ράζα με χαραγμένα όλα όσα απομνημονεύει ένας κομματικός χαρτογιακάς. Ένα παπαγαλάκι κοινώς. Τον ψήφισα και γω υποτάσσοντας τις σοβαρότατες αντιρρήσεις μου στη δεσπόζουσα λογική : να φύγουν οι άλλοι.

Μια λογική που το μεγάλο αυτό διάστημα του ροκανίσματος και της ατέρμονης δολιοφθοράς μάλλον ταιριάζει να την χαρακτηρίσεις απόγνωση παρά λογική.

Αν λοιπόν ο Σακελλαρίδης αφήνει με τη στάση του υπόνοιες ότι μπορεί και να έκανε κάτι ανάλογο αλλά αυτό είναι δικός του λογαριασμός και δεν επηρεάζει τις πολιτικές του δεξιότητες τότε πραγματικά προτιμώ να μην δω να εφαρμόζονται οι πολιτικές του δεξιότητες. και μου κάνει εντύπωση πως ένα τόσο ζουμερό από κάθε άποψη θέμα θα εξαντληθεί στην αυτονόητη όπως είπα καταδίκη του Τριανταφυλλόπουλου και των ομοειδών του.

Το θέμα είναι ζουμερό από πολλές απόψεις. Συνιστά ένα υπερμεγέθες άλμα εντελώς δυσανάλογο με τα υποκριτικά ήθη αιώνων πολιτικής . Διαπομπεύονται ακόμα και σήμερα πολιτικοί για εξωγαμιαίες σχέσεις και νόθα παιδιά, ενώ ελάχιστοι από όσους είναι ομοφυλόφιλοι στην πραγματικότητα τολμούν, αν υπάρξει αφορμή, να αποδεχθούν δημόσια την ομοφυλοφιλία ή την αμφιφυλία τους.

Και όλοι όσοι έχουμε και κάποια οργανική σχέση και εμπειρία με την αριστερά γνωρίζουμε πως πέρα από τις φιλότιμες καμπάνιες και τα λόγια βιτρίνας, οτιδήποτε μπορεί από τους προσωπικούς κώδικες του εσωτερικού πολιτικού αντιπάλου να χρησιμοποιηθεί, δεν θα πέσει ακριβώς στο πάτωμα Εν γένει είμαστε καλά παγιωμένοι στο επεισόδιο «προασπίζομαι τις πολιτικές και ατομικές ελευθερίες του άλλου που δεν είναι απόλυτα ενταγμένος και πέραν οποιασδήποτε αμφισβήτησης όπως εγώ που για χάρη του είμαι και μετανάστης και Σακελλαρίδης και καθαρίστρια», αλλά είμαι και ιδιωτικός υπάλληλος που βγάζει τον σκασμό. Eίμαι και φέρελπις δημοσιογράφος, ηθοποιός, καλλιτέχνης που έχει στρατευθεί στη μεγάλη ιδέα της Αλλαγής, που μπορεί και να χει πληρωμένες με κάποιο τρόπο δουλειές για τους ήρωες της μετάβασης από το αγρίως καπιταλιστικό στο προστατευτικά κομματικοδίαιτο περιβάλλον και συγκυρίες πράγματι που ανθίζει η ελεύθερη σκέψη και θριαμβεύει το σύνδρομο Ντρέιφους μια και ελάχιστοι υπερασπίζονται τελικά τον ίδιο τους τον εαυτό σε σχέση με το πόσοι υπερασπιζόμαστε κάποιους άλλους.

Και αίφνης η σεξουαλική έκθεση στο διαδίκτυο που δεν είναι ούτε η κρεβατοκάμαρα , ούτε η σωματική επαφή με οποιοδήποτε φύλο , κάνει την υπέρβαση και γίνεται προσωπικό δεδομένο. Είμαστε στα πρόθυρα μιας εποχής που, το έχουν διατυπώσει πολλοί και καλύτερα από μένα , τίποτα δεν θα είναι αυτονόητο. Που σημαίνει τίθεται συν τοις άλλοις το θέμα της σεξουαλικότητας σε όλη του την αντικοινωνική γκάμα , αυτή δηλαδή που ο άλλος είναι ξεκάθαρα πράγμα και αντικείμενο ηδονής, και που η φωτογραφία του ή η εικόνα του μπορεί να μας απαλλάσσει κι ευχάριστα από οποιεσδήποτε αγγαρείες και περιπλοκές συνοδεύουν ακόμα και την ευκαιριακή επαφή που εξαρχής δεν επιδιώκει κανενός είδους άλλη γνωριμία. Η μπορεί να μας ερεθίζει η ίδια η εικόνα του εαυτού μας παραδομένου στα βλέμματα.

Χίλια δυο «μπορεί» και η περιοχή δεν είναι παρθένο έδαφος. Η σεξουαλικότητα εξαρχής παρουσίαζε αυτή την τεράστια εμβέλεια. Όλη η ιστορία της τέχνης και τα αρχαιολογικά ευρήματα το μαρτυρούν, όμως και τα αντικείμενα και οι καταστάσεις έχουν εμπλουτιστεί. Και βέβαια η πριμοδότηση όλης αυτής της σεξουαλικής οδύσσειας καλύπτει από την εκτόνωση μέχρι τον αυτοπροσδιορισμό, προκειμένου οι συνθήκες αδιεξόδου και εγκλωβισμού, που έχουν, στην πραγματική εκτός matrix υπόσταση στοιχειοθετηθεί, να γίνονται λιγότερο αισθητές και από τους περισσότερους και μόνο σε καίριες στιγμές και καταστάσεις.

Πεδίο δόξας λαμπρό λοιπόν για τολμητίες με φαντασία , με διάθεση ρήξης με τις υποκριτικές συμβάσεις η ακόμα καλύτερα με διάθεση έρευνας της ξεδιπλούμενης νέας ανθρωπολογίας .

Αν έχεις τέτοιοι ταπεραμέντο γιατί η ανασφάλειά σου να σε οδηγεί στα ολοένα και φθίνοντα ιεραρχικά κομματικά πρότυπα; Γιατί να αφήνεις έναν άγνωστο σου και σε σένα ψυχισμό να απωθείται στο περιθώριο , προκειμένου ποιό όραμα κοινωνικό και ποιόν αγώνα, που ακόμα μοχθεί επι ματαίω, να απελευθερώσει τμηματικά τον άνθρωπο.

Εκτός και αν , υπάρχει και αυτό το ενδεχόμενο, γονιδιακά να προ υπάρχει η προδιάθεση η κομματική πειθαρχία να επιτείνει μια μαζοχιστική αναβάθμιση μιας ανέφικτης αλλά διαρκώς αναζητούμενης ηδονής. Έτσι το ενδεχόμενο ο Σακελλαρίδης να έχει αυτά τα φίνα γούστα ρίχνει ένα χρώμα στην προεκλογική του λευκότητα και γιατί όχι μια τόση εξοικείωση με τις νέες τεχνολογίες να τον καθιστά επαρκή στο να αντιληφθεί πτυχές της συνειδησιακής ζύμωσης νεότερων ανθρώπων που λουφάζουν στην αταξινόμητη ύλη από πλευράς νέων ηθολογιών.

Όμως σε αυτή την περίπτωση ο Σακελλαρίδης θα πρέπει να αλλάξει δυναμικά το προφίλ του. ‘Ενα αντίγραφο, στο πιο μεταμοντέρνο του Τσίπρα που παίζει και μαθαίνει, αλλά θυμάται τις φράσεις – κλειδιά στις συνεντεύξεις και τους λόγους του, δεν μας είναι νομίζω ούτε ό,τι πιο συναρπαστικό, ούτε το ό,τι πιο απαραίτητο.
---
---
*

Τρίτη 17 Ιουνίου 2014

... TTIP - περί τινος πρόκειται; ...

*
"Εσείς, τί ξέρετε για το TTIP";

To μυστικό σύμφωνο Ε.Ε.-ΗΠΑ
που αλλάζει ριζικά τις ζωές μας


Οι επιχειρήσεις από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού αγωνίζονται για τη μείωση ή εξάλειψη των ρυθμιστικών «φραγμών» ώστε να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους, με προκάλυμμα τη «σύγκλιση» σε θέματα όπως η σήμανση των προϊόντων, οι γενετικά τροποποιημένοι οργανισμοί (ΓΤΟ) ή τα περιβαλλοντικά πρότυπα.

Η Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων (TTIP), την οποία διαπραγματεύονται πυρετωδώς ιθύνοντες και επιχειρήσεις της Ε.Ε. (μέσω της Κομισιόν) και των ΗΠΑ από τον Ιούλιο του 2013, θα επηρεάσει κάθε πλευρά της ζωής των πολιτών και στις δύο όχθες του Ατλαντικού. Αλλά όλες οι συζητήσεις διεξάγονται με απόλυτη μυστικότητα και αδιαφάνεια, όχι μόνο από όσους θα υποστούν τις συνέπειές του, αλλά και από τους ευρωβουλευτές που θα κληθούν να την ψηφίσουν την προσεχή χρονιά, ή τα μέλη του αμερικανικού Κογκρέσου που θα κληθούν να την επικυρώσουν.

Στο πλαίσιο ευρύτερης εκστρατείας ενημέρωσης για όλα όσα μας απειλούν από το ΤΤΙΡ και θέλουν να μας αποκρύψουν, ώστε να αποτρέψουν τις κοινωνικές αντιδράσεις, το ελληνικό παράρτημα του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς οργάνωσε, την περασμένη Τρίτη, ένα διήμερο εκδηλώσεων με τίτλο: «Εσείς τι ξέρετε για το TTIP;».

---
---
---
*

Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014

... ερωτικά "άπλυτα" ενηλίκων ...

*
Ναταλί Χατζηαντωνίου
***
*

Το καρότο, το μαστίγιο,
το πρόσωπο του τέρατος
και το sex pride μας


«Αυτό το σκουληκιασμένο τομάρι αποτελεί στίγμα για την σημερινή ελληνική κοινωνία. Να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από το ηθικό AIDS αυτού του βρωμερού υποκειμένου. Αρκετοί νέοι πλήρωσαν ακριβά τη γνωριμία μαζί του. ‘Όχι άλλα θύματα…» («Αυριανή», Σεπτέμβριος 1987).

«Οταν ένα πολιτικός επισκέπτεται ένα site γνωριμιών (…)κάνοντας στη συνέχεια πράγματα τα οποία η αισθητική και η ευπρέπεια δεν μας επιτρέπουν να περιγράψουμε, αυτό εμείς οφείλουμε να το εκλάβουμε ως προσωπικό δεδομένο; Να δεχτούμε ότι είναι ένα υπεύθυνο και ικανό άτομο με αρχές και ήθος για να υπηρετεί τους πολίτες και να επιλύει τα προβλήματα της καθημερινότητάς τους;» («Ζούγκλα», Ιούνιος 2014).

Όσοι αναγνωρίζουν τα αποσπάσματα και κυρίως τα πρόσωπα στα οποία αναφέρονται ίσως θα αναρωτηθούν τι σχέση έχει το ένα με το άλλο. Πριν απ' όλα τα άλλα αποκτούν μία παράδοξη και υπόγεια σχέση λόγω της χρονικής στιγμής. Διότι την ίδια ώρα που την Κυριακή π.χ. η 20η επέτειος από τον θάνατο του Μάνου Χατζιδάκι ανέσυρε σε ορισμένα αφιερώματα μεταξύ άλλων και την θλιβερή ιστορία της «Αυριανής» όταν τον έβριζε «χαμερπή ομοφυλόφιλο» και «κίναιδο ολκής», όσο ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας και μερικοί από τους γνωστότερους φίλους του πολιτικούς του προοδευτικού χώρου σιωπούσαν ή τηρούσαν διακριτικές αποστάσεις, αφήνοντάς τον απροστάτευτο στη λαίλαπα της χυδαιότητας... Την ίδια ώρα που το Σάββατο βράδυ το Gay pride γιόρταζε στην Αθήνα το ερωτικό ανυπόκριτο, το δικαίωμα της σεξουαλικής αυτοδιάθεσης και της απόλαυσης του κορμιού και της ψυχής με τον τρόπο που επιλέγει κάθε ενήλικος (τον ελεύθερο τρόπο από τον οποίο κάθε σώφρων νους θα εξαιρούσε κι είναι αυτονόητο την παιδεραστία, τον βιασμό και γενικώς την δια της βίας σεξουαλική επιβολή)…Την ίδια ώρα κάπου αλλού στην Αθήνα έκανε πάρτυ η υποκρισία, ο ιησουιτισμός και μία άκρως επικίνδυνη νοοτροπία που επιμένει να χρήζει δημοσιογραφικό καθήκον την παράνομη εισβολή στην ερωτική ζωή ενός ενηλίκου και δημοσιογραφική αρετή τον εδώ κι ένα μήνα συνεχή, υπόγειο εκβιασμό...


‘Όταν πρωτοέσκασε η ιστορία προεκλογικά μ΄ένα κείμενο που «αποκάλυπτε» την ύπαρξη ενός βίντεο στο οποίο ένας νεαρός πολιτικός ο οποίος δεν κατονομαζόταν αλλά «φωτογραφιζόταν», φερόταν να έχει κάνει πριν από μερικά χρόνια cyber sex με κάποιες φοιτήτριες με σεξουαλικό βοήθημα ένα καρότο, όσοι ήταν ψύχραιμοι και μυημένοι στον κόσμο των ΜΜΕ δεν έδωσαν και πολλή σημασία. Παρά την -«πατρίς, θρησκεία, οικογένεια»- φιλολογία του δημοσιογράφου που έβγαζε κατά μια συνήθη πρακτική του στο δημόσιο βίο «αποκαλύψεις» βασισμένες κατά τα λεγόμενά του σε ένα βίντεο, συνεπώς σ΄ ένα προϊόν υποκλοπής, η υπόθεση αφορούσε αυτή τη φορά ενηλίκους. Η φημολογία για την «έκλυτη» ερωτική ζωή δημοσίων προσώπων, συμπεριλαμβανομένων πολιτικών αλλά και δημοσιογράφων, δεν εξέλιπε ποτέ. Πικάντικες ή ανατριχιαστικές σεξουαλικού τύπου περιγραφές και φήμες έχουν κυκλοφορήσει σε «συντεχνιακές» παρέες από όλους και για όλους. ΚΙ είναι βέβαιο ότι αν η τελευταία «αποκάλυψη» δεν φωτογράφιζε τόσο τον πρωταγωνιστή και τις λεπτομέρειες, θα βρίσκονταν πολλοί να αναρωτηθούν «μήπως ήμουν εγώ (Κύριε)»; Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω που λέει κι ένα άλλο άκρως δημοκρατικό ρητό της Βίβλου…

Αλλά όχι. Σ΄αυτή την περίπτωση πολλοί διεκδίκησαν την ιδιότητα του αναμάρτητου και συσπειρώθηκαν αμφισβητώντας ένα αυτονόητο. Η κεκλεισμένων των θυρών σεξουαλική ζωή ενός δημοσίου προσώπου δεν μας αφορά-εφόσον είναι ενήλικος και δεν ασκεί βία. Σύντομα άλλοι έβαλαν μπροστά τα συντηρητικά αντανακλαστικά τους και άλλοι (συμπεριλαμβανομένης της Χρυσής Αυγής) έτριψαν χαρούμενοι τα χέρια τους για το «εύρημα». Ο συντηρητισμός πολώθηκε. Και ουδείς, μας απάντησε πού και πώς βρέθηκε ένα τέτοιο βίντεο, αν πράγματι υφίσταται, αν μπορεί να αποδειχτεί ότι δεν είναι προϊόν μοντάζ και σ΄ άλλα τέτοια ερωτήματα βασικά για την ομαλή λειτουργία ενός δημοκρατικού πολιτεύματος - εν αντιθέσει με την ερωτική βραδιά ενός πολιτικού που όπως έχει αποδείξει η Ιστορία μπορεί να είναι υπερσεξουαλικός, ακόμα κι ακραίος στο κρεβάτι του και ταυτόχρονα εξαιρετικός στα δημόσια καθήκοντά του.

Την ίδια στιγμή όμως έχω την αίσθηση ότι και ο ευρύτερος προοδευτικός χώρος εμφανίστηκε ανέτοιμος, διχασμένος, ενοχοποιημένος. Στις παρέες οι σχετικές συζητήσεις κορυφώθηκαν. Επικράτησε όμως μία σιωπηλή «ομερτά». Κι εν τω μεταξύ άρχισαν να πυκνώνουν κι άλλο οι (μη διασταυρωμένες) φήμες για το ψυχολογικό πλήγμα που έχει δεχτεί ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, για την ψυχική του κατάρρευση, για την ακύρωσή του, για έναν ενδοκομματικό διχασμό. Κι η κατάσταση επιδεινώθηκε: Όσο διάφοροι αυτόκλητοι προστάτες των σεξουαλικών μας ηθών βυσσοδομούν και λασπολογούν στο διαδίκτυο, τόσο η άλλη πλευρά στέκει επισήμως αμήχανη επιτρέποντας να διακυβεύεται το δικαίωμα στην προσωπική ζωή και να αλώνονται τα προσωπικά δεδομένα. Είναι κι αυτή μία μάλλον συντηρητική αντιμετώπιση, αρκετά ενοχική και αμήχανη που έστω κι ακουσίως κλείνει λίγο το μάτι στους συντηρητικότερους ψηφοφόρους. 

Και πώς θα μπορούσε να αντιδράσει κανείς; Κατά την ταπεινή μου άποψη υπήρχαν τρόποι. Ο ένας είναι, αν κι εφόσον τα όσα καταμαρτυρούνται ισχύουν, ο πραγματικά προοδευτικός χώρος να συσπειρωθεί γύρω από αυτόν που πλήττεται κάνοντας μία ασπίδα όσο αυτός θα δηλώσει ότι «ναι αυτός ήταν και ότι η ερωτική ζωή ενός ενηλίκου δεν ποινικοποιείται στις σύγχρονες δημοκρατίες». Ρίσκο; Θα ήταν ωστόσο η απόδειξη ενός τοις πράγματι αριστερού ριζοσπαστισμού που δεν θα βοηθούσε μόνον τον ψυχισμό του πληττόμενου αλλά και την διαφύλαξη της προσωπικής ζωής όλων μας, ακόμα τέλος-τέλος και την υπενθύμιση του τι σημαίνει αριστερή προοδευτικότητα. Να τελειώνουμε δηλαδή με την χυδαιότητα και την υποκρισία και τις κάμερες μέσα στα κρεβάτια και κάτω από τα βρακιά μας. 

Την άλλη μέθοδο αντιμετώπισης την έχουν διδάξει ο Λαζόπουλος με το περίφημο «ήμουν κι εγώ στο σκάφος» που απαντούσε με δηλητηριώδες χιούμορ και απόλυτη δημοσιοποίηση στις σκοτεινές φήμες εναντίον του, καθώς και τα «τρολ». Μεγαλύτερο ρίσκο σ΄έναν «πόλεμο» χαρακωμάτων αλλά θα λειτουργούσε ως μία απόλυτα αριστοφανική μούντζα στον νέο-φασισμό.

Προσωπικά πάντως δηλώνω ότι δεν με ενδιαφέρει τι έκανε ο τάδε ή ο δείνα ενήλικος στο τάδε δήθεν βίντεο, στην κρεβατοκάμαρά του ή στο μπάνιο του. Δεν με ενδιαφέρει ούτε το ιδεολογικό πρόσημο του πληττόμενου ή του καταγγέλλοντος. Ο πρώτος έχει ούτως ή άλλως την αμέριστη μη διαπραγματεύσιμη συστράτευσή μου και ο άλλος ούτως ή άλλως την απόλυτη περιφρόνησή μου. Κι ύστερα σκέφτομαι ότι χρειάζεται να θυμώσουμε λίγο όλοι μαζί (και) γι αυτό το επιπλέον που μας συνέβη, την ώρα δηλαδή που διακυβεύονται τα πάντα (υγεία, παιδεία, κοινωνικός ιστός κ.ά.) να ρισκάρουμε και την μεσαιωνική διαπόμπευση της ιδιωτικότητάς μας. Ναι έχουμε οι περισσότεροι ερωτικά «άπλυτα», αλλά ποιος έχει δικαίωμα να τα κρίνει ως τέτοια; Κανείς γιατί έχουμε και sex pride. Απλώς μερικές φορές έρχεται η ώρα να αποδείξουμε ότι έχουμε και «αρχίδια»...
---
---
*

Κυριακή 8 Ιουνίου 2014

... "περιεκτικός καπιταλισμός" ...

*
Νίκος Μπογιόπουλος
***
*

Η άλλη "λίστα Λαγκάρντ"


Υπό την αιγίδα μιας κίνησης που στον τίτλο της φέρει τον όρο «Inclusive Capitalism» - κάτι δηλαδή σαν να λέγαμε «Περιεκτικός Καπιταλισμός» - την περασμένη Τρίτη πραγματοποιήθηκε στο Λονδίνο ημερίδα με ομιλήτρια την διευθύντρια του ΔΝΤ, την κυρία Λαγκάρντ.

Αντικείμενο της εν λόγω πρωτοβουλίας, όπως λένε οι συμμετέχοντες σε αυτήν, αφενός είναι να καυτηριάσει τα κακώς κείμενα του καπιταλισμού - με πρώτη «κακή πλευρά» εκείνην της κοινωνικής ανισότητας - και αφετέρου να διερευνήσει τις δυνατότητες ώστε ο καπιταλισμός να υπάρχει, να λειτουργεί, να αναπαράγεται και να μακροημερεύει προς όφελος της κοινωνίας…

Το πρώτο
 ενδιαφέρον στοιχείο της ημερίδας ήταν η σύνθεση του ακροατηρίου της. Σε αυτή την ιδιότυπη «λίστα Λαγκάρντ» (ή μήπως όχι και τόσο ιδιότυπη;…) συνωστίστηκαν όλοι: Από τονΚλίντον – ο πρώτος πρόεδρος των ΗΠΑ που μετά από 60 χρόνια απαγόρευσης απελευθέρωσε το «δικαίωμα» των τραπεζών να παίζουν με ομόλογα, με παράγωγα και με άλλα τέτοια «τοξικά» οικονομικά όπλα μαζικής καταστροφής - μέχρι ο γνωστός… αντικαπιταλιστής Κάρολος της Ουαλίας. Από την Λαίδη Ρότσιλντ - της γνωστής οικογενείας – μέχρι ο κεντρικός τραπεζίτης της Αγγλίας. Από τους επικεφαλής της πολυεθνικής «Glaxo» και της «UBS» μέχρι οι εκπρόσωποι 200 πολυεθνικών, δηλαδή το 1/3 των μεγαλύτερων επιχειρήσεων του κόσμου - που είναι γνωστό πόσο στεναχωρούνται από τις ανισότητες που προκαλεί ο καπιταλισμός στον κόσμο…

Σε συνδυασμό με τη «λίστα Λαγκάρντ» της σύνθεσης του ακροατηρίου, το δεύτερο ενδιαφέρον σημείο είναι τα όσα είπε η κυρία Λαγκάρντ. Όχι εκείνα για την μετατροπή του καπιταλισμού από αχαλίνωτο και καταστροφικό σε «περιεκτικό», φιλάνθρωπο και κοινωνικά ζουμπουρούδικο. Αλλά εκείνα που ανέφερε, περιγράφοντας ακριβώς τον καταστροφικό και απάνθρωπο χαρακτήρα του καπιταλισμού.

Ξεχωρίζουμε τρία αποσπάσματα από την ομιλία της. Όχι γιατί διεκδικούν δάφνες καινοτόμου προσέγγισης. Αλλά για έναν και μόνο λόγο: Διότι λόγω της ιδιότητας της κυρίας Λαγκάρντ, τα αποσπάσματα αυτά ενέχουν χαρακτήρα ομολογιών. Εδώ βρίσκεται και η αξία τους. Παρακαλούμε την προσοχή σας:

1ο: «Ο καπιταλισμός εγκαθιδρύθηκε το 19ο αιώνα. Η βιομηχανική επανάσταση,είπε η κυρία Λαγκάρντ, έφερε μαζί της τον Κάρολο Μαρξ ο οποίος επικεντρώθηκε στην ιδιοποίηση των μέσων παραγωγής και προέβλεψε ότι ο καπιταλισμός με τις υπερβολές του φέρει το σπόρο της ίδιας του της καταστροφής, τη συσσώρευση κεφαλαίου στα χέρια μιας μειονότητας, η οποία ενδιαφέρεται για τη συσσώρευση κερδών προκαλώντας τεράστιες συγκρούσεις και κυκλικές κρίσεις. Είναι άραγε ο ‘‘περιεκτικός καπιταλισμός’’ η απάντηση στην απαισιόδοξη πρόβλεψη του Μαρξ ή είναι σχήμα οξύμωρο»; (σχόλιο στήλης: Έλα μου, ντε)…

2ο: «Ένα από τα κύρια οικονομικά ζητήματα της εποχής μας, είπε η κυρία Λαγκάρντ, είναι η αυξανόμενη εισοδηματική ανισότητα, η οποία ρίχνει βαριά σκιά στην παγκόσμια οικονομία. Τα στοιχεία είναι γνωστά: Από το 1980 το πλουσιότερο 1% του πληθυσμού αύξησε το μερίδιο του στα έσοδα στις 24 από τις 26 χώρες για τις οποίες διαθέτουμε στοιχεία. Στις ΗΠΑ το μερίδιο του 1% των πιο πλουσίων υπερδιπλασιάστηκε από το 1980 και ανήλθε στα επίπεδα που ήταν πριν τη μεγάλη ύφεση. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γαλλία και τη Γερμανία, το ποσοστό του ιδιωτικού κεφαλαίου στο εθνικό εισόδημα ανήλθε στα προ ενός αιώνα επίπεδα. Οι 85 πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο που θα μπορούσαν να χωρέσουν σε ένα διώροφο λονδρέζικο λεωφορείο κατέχουν πλούτο ίσο με εκείνο του φτωχότερου 50% του παγκόσμιου πληθυσμού, δηλαδή των 3,5 δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Τα στοιχεία αυτά έθεσαν το θέμα της ανισότητας στην κορυφή της ημερήσιας διάταξης. (…). Πολλοί θα ισχυρίζονταν ότι θα έπρεπε να ασχοληθούμε με τις άνισες ευκαιρίες και όχι με την εισοδηματική ανισότητα. Το ζήτημα, όμως, είναι ότι οι ευκαιρίες δεν είναι ίσες. Τα χρήματα θα εξασφαλίζουν πάντοτε μια καλύτερης ποιότητας εκπαίδευση και υγειονομική περίθαλψη. Λόγω των σημερινών επιπέδων ανισότητας πάρα πολλοί άνθρωποι σε πάρα πολλές χώρες δεν έχουν πρόσβαση σε αυτές τις υπηρεσίες ή έχουν πρόσβαση μόνο στις βασικές (…). Ουσιαστικά η υπερβολική ανισότητα δημιουργεί έναν καπιταλισμό με μεγαλύτερους αποκλεισμούς. Εμποδίζει τους ανθρώπους να φτάσουν στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους. (…). Η ανεξέλεγκτη συσσώρευση πλούτου υπονομεύει τις αρχές της δημοκρατίας και της αξιοκρατίας. Υπονομεύει την αρχή των ίσων δικαιωμάτων που καταγράφονται στην Οικουμενική Διακήρυξη για τα ανθρώπινα δικαιώματα του 1948» (σχόλιο στήλης: Ουδέν σχόλιον)…

3ο: «Τα προβλήματα του χρηματοπιστωτικού τομέα, ανέφερε η κυρία Λαγκάρντ,μπορούν να ανιχνευτούν πριν από την κρίση. Στους οικονομικούς φορείς επετράπη να αναλάβουν υπερβολικούς κινδύνους δημιουργώντας μια κατάσταση όπου τα κέρδη περιήλθαν στη βιομηχανία ενώ οι ζημίες μετακληθήκαν στην κοινωνία» (σχόλιο στήλης: Ουδέν σχόλιον)…

Δεδομένης – επαναλαμβάνουμε - της ιδιότητας της ομιλήτριας, αλλά και της σύνθεσης της «λίστας Λαγκάρντ» του ακροατηρίου της, που μάλιστα χειροκρότησε με πάθος την τοποθέτηση της διευθύντριας του ΔΝΤ, επιτρέψτε μας τρεις παρατηρήσεις.

Πρώτο: Οι ίδιοι άνθρωποι που εκπροσωπούν με τον αυθεντικότερο τρόπο ένα σύστημα όπου οι 85 από αυτούς κατέχουν τόσο πλούτο όσον «κατέχει» ο μισός πληθυσμός της Γης, μας κάνουν από πάνω και «πλάκα» βαφτίζοντας τον κυνισμό τους «ειλικρίνεια» και την… περιεκτική «φιλανθρωπία» τους «ανθρωπιά».

Δεύτερο: Όταν οι ίδιοι ομολογούν πως το σύστημά τους έχει φτιαχτεί για να χωράει 85 από αυτούς στις λιμουζίνες ή στα πολυτελή «διώροφα λεωφορεία» και να στριμώχνει τα 3,5 δισεκατομμύρια των υπολοίπων στη «γαλέρα», αλήθεια τι χρείαν άλλων μαρτύρων έχομεν για τον καπιταλισμό τους;

Τρίτο: Εφόσον έτσι έχουν τα πράγματα, τότε γιατί οι «προβλέψεις» του Μαρξ να είναι «απαισιόδοξες», όπως λένε αυτοί, και – αντιθέτως - να μην είναι «αισιόδοξες»; Τουτέστιν, τι πιο αισιόδοξο από το να βάλουν το χεράκι τους τα δισεκατομμύρια της «γαλέρας» ώστε «ο σπόρος της καταστροφής του καπιταλισμού» να καρπίσει δια της ανατροπής του;

---
*

Πέμπτη 5 Ιουνίου 2014

... ο Αϊνστάιν και το Mall ...

*
"Το Ποντίκι"
***
*
H Lamda Development του Λάτση νίκησε...
Το Mall
βαφτίστηκε στρατηγική επένδυση
και νομιμοποιείται!


Ο Γιάννης Μανιάτης και ο Κωστής Χατζηδάκης διεκδικούν το Νόμπελ Φυσικής αφού κατέρριψαν τη θεωρία του Άλμπερτ Αϊνστάιν για το ρεκόρ ταχύτητας στο σύμπαν μέσω του πειράματος The Mall Athens!

Η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα άφωνη πληροφορήθηκε ότι η Διυπουργική Επιτροπή Στρατηγικών Επενδύσεων με επικεφαλής τους Χατζηδάκη - Μανιάτη απέδειξε ότι υπάρχουν υποατομικά σωματίδια - συγκεκριμένα έκτασης 75.000 τετραγωνικών μέτρων - που ταξιδεύουν ταχύτερα και από το φως!

Στο CERN, επικρατεί πανικός αφού δεκαετίες ερευνών τινάχθηκαν στον αέρα με μια διυπουργική απόφαση η οποία αλλάζει τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο και ανοίγει το δρόμο για ταξίδια στο χρόνο, ακόμα και στο παρελθόν!

Να δούμε, όμως, αναλυτικά ποια ήταν η κίνηση ματ της κυβέρνησης που θέτει εν αμφιβόλω το οικοδόμημα της σύγχρονης Φυσικής.

Το πείραμα Mall Athens

... οι υπάλληλοι ...
Όπως είναι γνωστό το 2010 ψηφίστηκε ο νόμος Ν.3894, για τους φίλους Fast Track, για την επιτάχυνση της υλοποίησης των επενδύσεων αφού με τις ρυθμίσεις του «παρακάμπτεται η γραφειοκρατία, η πολυπλοκότητα του νομικού πλαισίου και η αδιαφάνεια, που σήμερα αποθαρρύνουν τους επενδυτές και καθυστερούν σημαντικά την υλοποίηση των μεγάλων έργων». Οι Χατζηδάκης – Μανιάτης, όμως, κατάφεραν να υλοποιήσουν μια γιγαντιαία επένδυση μέσα σε λίγα λεπτά, καταρρίπτοντας τη θεωρία του Αϊνστάιν ότι το ρεκόρ ταχύτητας στο σύμπαν κατέχει το φως, αποδεικνύοντας ότι το κατέχουν οι ίδιοι!

Συγκεκριμένα, στη συνεδρίαση της Διυπουργικής Επιτροπής Στρατηγικών Επενδύσεων στις 2 Ιουνίου ενέταξαν στο νόμο Ν.3894/2010 για τις μελλοντικές επενδύσεις το The Mall Athens. Δευτερόλεπτα μετά την ένταξή του το Mall Athens ορθώθηκε ως δια μαγείας σε χρόνο ντε τε στο Μαρούσι και ήδη στεγάζει 195 εμπορικά καταστήματα, 25 εστιατόρια και καφέ, 15 πρωτοποριακές κινηματογραφικές αίθουσες, πληθώρα βοηθητικών υπηρεσιών καθώς και περίπου 2.065 θέσεις στάθμευσης. Στο Mall Athens, δευτερόλεπτα μετά την ένταξή του στο Fast Track έπιασαν δουλειά 2500 άνθρωποι!

Αποθέωση του παράλογου

... το αφεντικό ...
Για να το κάνουμε λιανά , η Διυπουργική Επιτροπή Στρατηγικών Επενδύσεων ενέταξε το μεγαλύτερο αυθαίρετο της Ευρώπης, ένα ήδη παρανόμως κατασκευασμένο κτήριο 75.000 τετραγωνικών μέτρων, στο νόμο που ρυθμίζει μελλοντικές επενδύσεις!

Η αποθέωση του παράλογου έγινε για να ξεπεραστεί το «εμπόδιο» του Συμβουλίου της Επικρατείας το οποίο έκρινε οριστικά αντισυνταγματική και παράνομη την ανέγερση και κατασκευή του εμπορικού κέντρου The Mall Athens, στο Μαρούσι.

Συγκεκριμένα, η Ολομέλεια του ΣτΕ έκρινε ότι:

- για την ανέγερση του Mall δεν υπήρχε προβλεπόμενη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων και οι πολεοδομικές ρυθμίσεις έγιναν με μελέτη που δεν ήταν επαρκώς αιτιολογημένη
- το άρθρο 6 του νόμου 3207/2003 που προβλέπει υπερδιπλάσιο του επιτρεπομένου συντελεστή δόμησης είναι σε αντίθεση με το άρθρο 24 του Συντάγματος.

Οι δικαστές μετά τη δημοσίευση της απόφασης επεσήμαναν ότι το ΥΠΕΚΑ κατόπιν εορτής θα πρέπει με νέες αποφάσεις να ξεπεράσει την αντισυνταγματικότητα, πράγμα που σημαίνει ότι θα πρέπει να γίνει Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων του έργου και να αιτιολογηθεί επαρκώς ο υπερδιπλασιασμός του συντελεστή δόμησης.

Την παρότρυνση αυτή η Διυπουργική Επιτροπή Στρατηγικών Επενδύσεων την εξέλαβε ως ωδή στο σουρεαλισμό και επέλεξε μια διαδικασία που βαφτίζει στρατηγική επένδυση για τη σωτηρία της χώρας το μεγαλύτερο και με τη βούλα του ΣτΕ αυθαίρετο της Ευρώπης.

Η Διυπουργική Επιτροπή Στρατηγικών Επενδύσεων θεωρεί ότι καλύπτεται πίσω από τη ρύθμιση που λέει ότι στο νόμο εντάσσονται και επενδύσεις που προβλέπουν την «ανακατασκευή, επέκταση, αναδιάρθρωση, εκσυγχρονισμό υφιστάμενων υποδομών, εγκαταστάσεων και δικτύων». Ναι, έτσι είναι. Αλλά για νόμιμες υποδομές όχι για παράνομες
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*