Σάββατο 31 Μαρτίου 2012

... συναίνεση (η στρατηγική του φόβου) ...

*
Smyrnaios.net
***
*
Η κατασκευή της συναίνεσης
.
στην Ελλάδα του Μνημονίου
*


Το 1922 ο Walter Lippmann επινόησε την «κατασκευή της συναίνεσης». Η έννοια αυτή περικλείει όλο τον διανοητικό, τεχνολογικό και οικονομικό εξοπλισμό που συμμετέχει στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης.

Τα ΜΜΕ, η διαφήμιση, το μάρκετινγκ, οι ειδικοί με δημόσιο βήμα, οι πολιτικοί αποτελούν κομμάτια αυτής της μηχανής.

Η κατασκευή της συναίνεσης, σύμφωνα με τον Lippmann, είναι απαραίτητη για τη διακυβέρνηση των σύγχρονών κοινωνιών γιατί, σε αντίθεση με την άμεση δημοκρατία, η αστική αντιπροσωπευτική δημοκρατία προϋποθέτει διαμεσολάβηση μεταξύ του λαού και των κυβερνώντων.

Εξήντα έξι χρόνια αργότερα ο Edward S. Herman και ο Noam Chomsky οικειοποιήθηκαν την έννοια στο βιβλίο τους Manufacturing Consent.

Κάνοντας μια ανάλυση της μαζικής επικοινωνίας υπό το πρίσμα της πολιτικής οικονομίας, έφτασαν στο συμπέρασμα ότι τα κυρίαρχα ΜΜΕ τείνουν να διαμορφώνουν την συναίνεση προς την κατεύθυνση που ευνοεί το ίδιο το οικονομικό και πολιτικό τους όφελος και όχι αυτό της κοινωνίας.

Η τηλεόραση ως μηχανή κατασκευής συναίνεσης

Η ελληνική τηλεόραση αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση μιας τέτοιας διαστροφής της δημόσιας σφαίρας.
Όπως είναι πλέον γνωστό και διαπιστωμένο επιστημονικά (βλέπε βιβλιογραφία στο τέλος του κειμένου), η ελληνική ιδιωτική τηλεόραση αποτέλεσε τα τελευταία είκοσι χρόνια όχημα ενδυνάμωσης και περίπλεξης των δεσμών αλληλεξάρτησης μεταξύ της οικονομικής και της πολιτικής ελίτ του τόπου.

Η χρήση της τηλεόρασης ως μέσο πίεσης προς το πολιτικό προσωπικό επέτρεψε στους ιδιοκτήτες της να συγκεντρώσουν πλούτο και επιρροή.

Ως αντάλλαγμα για την προβολή και την ευνοϊκή μεταχείριση που εξασφάλισαν, οι πολιτικοί των κομμάτων εξουσίας εκχώρησαν στους ιδιοκτήτες τηλεοπτικών σταθμών προνόμια, δημόσια έργα, προμήθειες, "ειδικές" ρυθμίσεις κλπ.

Παράλληλα, η τηλεόραση κατά πρώτο λόγο, αλλά και ο τύπος και δη ο περιοδικός (βλέπε περίπτωση Κωστόπουλου), κατασκεύασαν συναίνεση γύρω από το μύθο της "ισχυρής Ελλάδας" της υπερκατανάλωσης.

Αυτός ο μύθος από τη μία εξυπηρετούσε τους κύριους χρηματοδότες των ΜΜΕ - δηλαδή τους διαφημιστές και τους διαφημιζόμενους - εξάπτοντας την καταναλωτική μανία των Ελλήνων και από την άλλη ενδυνάμωνε την πολιτική καθεστηκυία τάξη.

Νέα κατάσταση, νέα καθήκοντα για τα κυρίαρχα ΜΜΕ

Σήμερα, μετά τον κατακλυσμό της κρίσης, οι εκπρόσωποι των κυρίαρχων ΜΜΕ τάσσονται αναφανδόν υπέρ των μέτρων της Τρόικας και την κυβέρνησης. Στην προσπάθεια τους να διασωθούν, υιοθετούν τη ρήση "νέα κατάσταση, νέα καθήκοντα".

Η κατασκευασμένη συναίνεση δεν περιέχει πια "ισχυρή Ελλάδα" αλλά έναν εκβιασμό που συνοψίζεται στο εξής δίλημμα: η ελληνική κοινωνία πρέπει να δώσει τη συγκατάθεση του σε όλες τις απαιτήσεις των δανειστών, αλλιώς θα υποστεί το σοκ της χρεοκοπίας και της γενικευμένης εξαθλίωσης.

Οι μέθοδοι της προπαγάνδας είναι γνωστές και έχουν χρησιμοποιηθεί και στο παρελθόν.

Κάθε βράδυ εδώ και δυο χρόνια οι τηλεθεατές βομβαρδίζονται με έναν ορυμαγδό πληροφοριών υπό μορφή ακαταλαβίστικης νόβλανγκ (CDS, Euribor, ομόλογα, κούρεμα, spreads, Fitch, Moody's, hedge funds, PSI, FSI κλπ.).

Οι αντιφατικές δηλώσεις από απόκρυφους οικονομικούς αναλυτές, υπαλλήλους των Βρυξελλών και λοιπούς Ευρωπαίους πολιτικάντηδες διαδέχονται η μία την άλλη.

Το μέλλον της χώρας κρέμεται κάθε τόσο από τα χείλη του Σόιμπλε, του Μπαρόζο, της Λαγκάρντ και του κάθε τυχάρπαστου Τροϊκανού.

Αυτός ο πληθωρισμός της πληροφόρησης παρουσιάζεται χωρίς σύνδεση, εξήγηση ή εμβάθυνση με σκοπό να προκαλέσει σύγχυση, ψυχολογική πίεση και τελικά παραίτηση από κάθε προσπάθεια του κοινού να κατανοήσει το τι ακριβώς συμβαίνει.

Η στρατηγική του φόβου

Παράλληλα, σαν σενάριο χολυγουντιανής ταινίας δράσης, οι εξελίξεις διαδέχονται η μία την άλλη με καταιγιστικό ρυθμό. Η αγωνία κορυφώνεται πριν από τα Eurogroup της "τελευταίας ευκαιρίας".

Μετά από κάθε έγκριση νέου "σχεδίου διάσωσης" επέρχεται προσωρινή ανακούφιση, που όμως συνοδεύεται πάντα από επίπονα μέτρα κι άλλα Eurogroup και άλλα σχέδια διάσωσης ... Κι έτσι η πολυπόθητη κάθαρση για τον κεντρικό ήρωα, δηλαδή τον Έλληνα πολίτη, παραμένει μετέωρη.

Η αποτελεσματικότητα της στρατηγικής του φόβου φαίνεται από την αύξηση της τηλεθέασης των ενημερωτικών εκπομπών και των δελτίων ειδήσεων.

Έχοντας απορριφθεί από μεγάλο κομμάτι της νεολαίας και των πολιτών με υψηλή μόρφωση, τα προγράμματα αυτά έχουν τεράστια διείσδυση στα κοινωνικά στρώματα με το χαμηλότερο μορφωτικό επίπεδο και στους ηλικιωμένους.

Με άλλα λόγια, ο πληθυσμός που εξαρτάται περισσότερο από την τηλεόραση για την ενημέρωση του είναι και ο περισσότερο ευάλωτος στην χειραγώγηση του μέσου.

Η κάλυψη του κοινωνικού κινήματος

Την ίδια στιγμή το κοινωνικό κίνημα αντίστασης στα μέτρα είτε διαβάλλεται και λοιδορείται συστηματικά, είτε εκθειάζεται πατερναλιστικά για να χειραγωγηθεί ευκολότερα (βλέπε κίνημα της πατάτας).

Το σημείο καμπής σε ότι αφορά την κάλυψη του κοινωνικού κινήματος από την τηλεόραση ήταν ο Μάης του 2011.

Μέχρι τότε, κάθε διαδήλωση ή άλλη μορφή αντίστασης είτε αποσιωπούνταν εντελώς από τα κανάλια, είτε παρουσιαζόταν ως αρχαϊκή και λαϊκιστική ανωμαλία, είτε καταδικάζονταν ως δημιούργημα των "κουκουλοφόρων".

Όμως η δύναμη του κινήματος των Αγανακτισμένων αλλά και η αυξανόμενη κριτική όλο και μεγαλύτερης μερίδας του κοινού προς τα ΜΜΕ, ανάγκασε τους ταγούς της καθεστωτικής δημοσιογραφίας να αλλάξουν γραμμή.

Πλέον, οι τηλέαστέρες δηλώνουν την κατανόηση τους ως προς την αγανάκτηση του κοινωνικού σώματος. Διαπιστώνουν επίσης τον άδικο και επιζήμιο χαρακτήρα των μέτρων που επιβάλλονται.


Αφού λοιπόν εκφράσουν την "αλληλεγγύη" τους στα "νοικοκυριά και τους συνταξιούχους οι οποίοι "πλήττονται βάναυσα", καταλήγουν στην υποστήριξη των μέτρων της Τρόικας και της κυβέρνησης αφού "δεν υπάρχει εναλλακτική λύση" !

Η δημοσιογραφική ελίτ στην υπηρεσία των ισχυρών

Μάλιστα η ταύτιση των κυρίαρχων ΜΜΕ με τις επιταγές των δανειστών είναι τέτοια που ένα πιο επιφανή μέλη της δημοσιογραφικής ελίτ, ο Παντελής Καψής, είναι πλέον κυβερνητικός εκπρόσωπος.

Σε ένα ιδεατό στιγμιότυπο της ελληνικής τηλεόρασης ο Παντελής Καψής θα δεχόταν τις επίμονες ερωτήσεις του αδελφού του Μανώλη στα τηλεοπτικά παράθυρα σχετικά με την κυβερνητική πολιτική.

Από την πλευρά τους οι αυστηροί σχολιαστές του Σκάι και του Αντέννα ζητούν την άμεση πάταξη και του τελευταίου φοροφυγά. Αποφεύγουν όμως να εξηγήσουν γιατί οι ιδιοκτήτες των εκδοτικών συγκροτημάτων στα οποία εργάζονται, με την ιδιότητα του εφοπλιστή, επωφελούνται από 56 κατοχυρωμένες φοροαπαλλαγές.

Οι εισαγγελείς του Μεγάλου καναλιού καταδικάζουν την σπατάλη κρατικού χρήματος. Δεν λένε όμως ότι οι μισθοί τους πληρώνονται χάρη στα κέρδη των αφεντικών τους από δημόσια έργα και προμήθειες.

Βέβαια όλοι οι τηλεαστέρες δεν βρίσκονται στο πλευρό της Τρόικας. Πολλοί από αυτούς εξελίσσονται σε "όψιμους αντιστασιακούς" υιοθετώντας ένα λαϊκιστικό και ψευδοπατριωτικό λόγο αντίστασης στους "ξένους κατακτητές". Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Γιώργος Τράγκας.

Από τη μία κηρύσσει ανένδοτο πόλεμο ενάντια στη Μέρκελ και σε όλους αυτούς που ποδοπάτησαν την εθνική του υπόσταση. Από την άλλη αποσιωπεί ότι για χρόνια εισέπραττε εκατομμύρια ευρώ κρατικής διαφήμισης από την κυβέρνηση ΝΔ ως ανταμοιβή για την υποστήριξη του.

Η κρίση ευκαιρία για μια άλλη δημοσιογραφία;

Οι αντιδράσεις των μεγαλοδημοσιογράφων και των εκδοτών γίνονται ακόμη πιο σπασμωδικές από τη στιγμή που νιώθουν να χάνουν τον έλεγχο που ασκούσαν και στη μάζα των απλών δημοσιογράφων με πιέσεις, εκβιασμούς αλλά και υλικά ανταλλάγματα.

Εν μέσω απολύσεων, μειώσεων μισθών (όταν και όπου αυτοί δίνονται) και κλεισίματος επιχειρήσεων, εκατοντάδες εργαζόμενοι στα ΜΜΕ ριζοσπαστικοποιούνται και αυτονομούνται. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτά του Άλτερ και της Ελευθεροτυπίας.

Όλοι αυτοί και άλλοι πολλοί έρχονται να ενισχύσουν εναλλακτικές μορφές ενημέρωσης: ιστολόγια, κοινωνικά δίκτυα, ανεξάρτητοι ενημερωτικοί ιστότοποι, διαδικτυακά ραδιόφωνα, νεόκοπα περιοδικά, απεργιακά φύλλα εφημερίδων ...

Μέσα στον καταιγισμό της κρίσης οι ανεξάρτητες πηγές ενημέρωσες που συνδυάζουν την δημοσιογραφία των πολιτών με αυτή των επαγγελματιών πολλαπλασιάζονται.

Μια νέα δημόσια σφαίρα αναδύεται σταδιακά. Με δυσκολίες, προβλήματα, αδυναμίες αλλά με όρεξη δημιουργικότητα και ταλέντο εκατοντάδες ενεργοί πολίτες προσπαθούν να κατασκευάσουν μια νέα συναίνεση.

Μια συναίνεση από τα κάτω στην υπηρεσία του δημόσιου συμφέροντος και της αλήθειας
---
*

Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012

... σαν σήμερα - Νίκος Μπελογιάννης ...

*
Νίκος Μπογιόπουλος
***
*
"Ετσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα,
με την καρδιά μας και με το αίμα μας»
*
"Νίκο, σήκω" ...

"Η εκτέλεση του Μπελογιάννη" - Πέτερ ντε Φράνσια
*

«Ο υπαρχιφύλαξ, διαταχθείς υπό του διευθυντού του, μετέβη αμέσως εις την πτέρυγαν όπου ευρίσκοντο τα κελιά των 8 μελλοθανάτων και εισήλθεν πρώτον εις το υπ' αριθμ. 2 απομονωτήριον, εις το οποίο εκρατούντο οι Μπελογιάννης, Λαζαρίδης και Μπάτσης. Πλησιάζει τον Μπελογιάννη.

*
"Νίκο σήκω"
Ατάραχος ο Μπελογιάννης σηκώνεται και λέει:
"Πάμε για καθαρό αέρα;"
"Ναι, του απαντά, σας πάνε για εκτέλεση" (...)»

*
(Από το ρεπορτάζ του δημοσιογράφου Γιώργου Κορωναίου, όπως δημοσιεύτηκε την επομένη της εκτέλεσης στην «Προοδευτική Αλλαγή»).

***
Τα χαράματα της Κυριακής 30 του Μάρτη του 1952, ο Νίκος Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του, Δημήτρης Μπάτσης, Νίκος Καλούμενος και Ηλίας Αργυριάδης, πέφτουν νεκροί από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος.
Το παράγγελμα γι' αυτήν την πολιτική δολοφονία δόθηκε από το μετεμφυλιακό καθεστώς της άρχουσας τάξης της Ελλάδας μαζί με τους Αμερικανούς συμμάχους της.
Η ελληνική πλουτοκρατία, η κυβέρνηση Πλαστήρα, το παλάτι, το στρατιωτικό και παραστρατιωτικό κατεστημένο,

σαν σήμερα,
πριν από 60 χρόνια,
εκτελούσαν τον Νίκο Μπελογιάννη.

*
«Είμαι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ακριβώς για την ιδιότητά μου αυτή δικάζομαι, γιατί το Κόμμα παλεύει και χαράζει το δρόμο της Ειρήνης, της Ανεξαρτησίας και της Ελευθερίας...».

*
«Οι μάρτυρες - είπε απευθυνόμενος στους στρατοδίκες ο Μπελογιάννης - φτάσανε μέχρι του σημείου να λένε πως κάθε Κομμουνιστής είναι κατάσκοπος και πως οι Κομμουνιστές δεν είναι Ελληνες και πως το ΚΚΕ δεν είναι ελληνικό Κόμμα.

Τι άτιμο ψέμα!

Ο πατριωτισμός κάθε κόμματος μετριέται μόνο τότε που η λευτεριά και η εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας διατρέχει κίνδυνο.
Απ' αυτό και μόνο αν βγάζατε συμπέρασμα, θα σχηματίζατε τη σωστή εντύπωση για το χαρακτήρα του ΚΚΕ, που χωρίς καμία αμφιβολία πρόκειται για καθαρό πατριωτικό Ελληνικό Κόμμα».

*
Με τα λόγια αυτά, κατά τη διάρκεια της απολογίας του, ο Νίκος Μπελογιάννης έδωσε το στίγμα της δίκης, μετατρέποντας τους στρατοδίκες του από κατηγόρους σε κατηγορούμενους.

***
«Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας.
Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και, ακριβώς, αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο.
Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας.
Πιστεύω ότι δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα».

*
60 χρόνια μετά

τα τελευταία λόγια του Μπελογιάννη κατά την απολογία του, το Φλεβάρη του '52, λίγες μέρες πριν από την εκτέλεσή του, συνεχίζουν και θα συνεχίσουν για πάντα να αποτελούν μέτρο του πατριωτισμού, του διεθνισμού, της ανθρωπιάς.


---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

... το χριστεπώνυμο πλήρωμα ψηφίζει ...

*
Παντελής Μπουκάλας
***
*
Η Εκκλησία και ο δήμος
*
Ας προσπαθήσουμε να ξεχάσουμε προς στιγμήν αν είμαστε θρήσκοι ή όχι και ποιας θρησκείας ο καθένας και ας δοκιμάσουμε, ει δυνατόν, να εξετάσουμε στα σοβαρά αν σοβαρολογεί ο κ. Καρατζαφέρης. Αν δηλαδή τον οδηγεί η θρησκευτική αγωνία και μόνο (εκείνο το ιερό περιστέρι που επικάθησε ήδη δις στην κεφαλή του), όταν ζητάει να μην πληγεί το θρησκευτικό αίσθημα του λαού από την προεκλογική μάχη. Σαν ικανός στο θεαθήναι μάλιστα, το ζητάει αυτό με το πληγωμένο ύφος μιας θρησκευτικής κατάνυξης που και μόνο η παρουσία της κάμερας θα έπρεπε να το αποτρέψει. Κατάφερε έτσι, τουλάχιστον ενώπιον των πιστών του, να αποκρύψει κάπως τις βαθύτερες σκέψεις του, ότι δηλαδή τώρα που προέκυψαν σοβαροί ανταγωνιστές, η φαιά «Χρυσή Αυγή» και οι πρωτογονολαϊκιστές «Ανεξάρτητοι Ελληνες» του κ. Καμμένου, πρέπει να κολακέψει το χριστεπώνυμο πλήρωμα. Οταν λέω πάντως «πιστοί» το εννοώ. Αν παρατηρήσει κανείς ποιο λατρευτικό βλέμμα στρέφουν οι βουλευτές του ΛΑΟΣ προς τον ηγέτη τους, θα καταλάβει τι σημαίνει «θρησκευτικό αίσθημα».

Ωστε λοιπόν θα πληγωθεί το θρησκευτικό αίσθημα του λαού αν η προεκλογική περίοδος συμπέσει με τη Μεγαλοβδομάδα. Καταρχάς το αίσθημα αυτό, θα έλεγε ίσως ένας αγιορείτης, δεν έχει σχέση με το ημερολόγιο και το εορτολόγιο, ούτε με νηστείες, σταυροπροσκυνήματα κ.λπ. Αν είναι κάποιος καλός χριστιανός, και το εννοεί αυτό και το βιώνει, δεν ενοχλείται από τίποτα, γιατί πρόκειται για μια αυστηρά εσωτερική υπόθεση η οποία, στις καλύτερες περιπτώσεις, τον οδηγεί να είναι καλός και όταν, ως ζώον κοινωνικόν, μετέχει στο σύνολο, στον κόσμο, όπου δρα με πνεύμα φιλαλληλίας. Υστερα, όπως θα το ξέρει δα και ο κ. Καρατζαφέρης, πάνε χρόνια που, με μια ολιγόωρη διακοπή τη Μεγάλη Παρασκευή, το θρησκευτικό αίσθημα του λαού» πλήττεται, αν πλήττεται βέβαια, από πληροφορίες, συζητήσεις, τσακωμούς για την τιμή των αμνοεριφίων και του μαρουλιού και για την ελληνικότητά τους. Και δεν θυμάμαι να ζήτησε ο αρχηγός του ΛΑΟΣ να κλείσει η Βαρβάκειος τη Μεγάλη Εβδομάδα για να μην ξεπέφτουμε στον υλισμό και την ωμή αμνοεριφολογία. Δεν θυμάμαι επίσης να ζήτησε ποτέ να αποσυρθούν οι ομάδες μας από το ευρωπαϊκό φάιναλ φορ του μπάσκετ, που συχνά διεξάγεται μεγαλοβδομαδιάτικα. Πώς να τα βάλει με το «θρησκευτικό αίσθημα» Ολυμπιακών και Παναθηναϊκών;

Τέλος, είναι προφανές ότι ο κ. Καρατζαφέρης δεν μπορεί ή δεν θέλει να κατανοήσει με ποιον ακριβώς τρόπο εκδηλώνει το θρησκευτικό του αίσθημα ο λαός αιώνες τώρα, συμπλέκοντας τον παγανισμό με τον χριστιανισμό: Δεν θρησκεύει αποσυρόμενος από τον κόσμο αλλά μένοντας εντός του, με αποτέλεσμα ακόμα και στον εκκλησιασμό και στην περιφορά του Επιταφίου να κουβεντιάζει για αλλότρια, αλλά και να μην ξεχνάει τις ερωτοδουλειές. Τα λέει αυτά καθαρά ένα ωραίο δημοτικό δίστιχο: «Σήμερα μες στην εκκλησιά έστεκεν αντικρύ μου. Τάχα πώς πάω και προσκυνώ; Κολάζω την ψυχή μου». Και ο νοών νοείτω.

---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

... μετανάστες και ψηφοθηρία ...

*
Νίκος Μπογιόπουλος
***
*
Κυνηγούν μετανάστες για να
ψηφοθηρούν με τους είλωτες!
*
«Αρχιτεκτονική» Γκουαντανάμο!
*

Η λεπτομερής καταγραφή των μέτρων φρούρησης και περίφραξης των στρατοπέδων κράτησης των μεταναστών που σχεδιάζει η συγκυβέρνηση είναι από μόνος του ένας επιπλέον λόγος που δικαιώνει το κάλεσμα του ΚΚΕ
ο λαός να αντισταθεί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών.

*
Διαβάζοντας τα εν λόγω μέτρα, που ανακοίνωσαν η συγκυβέρνηση και η ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ., δυσκολεύεται κανείς να μη σκεφτεί ότι ο όλος προγραμματισμός τους είναι προφανώς επηρεασμένος από την
«αρχιτεκτονική» του Γκουαντανάμο,

την οποία φιλοδοξούν να δημιουργήσουν στην ελληνική εκδοχή του και μάλιστα με την ίδρυση 30 στρατοπέδων «φυτεμένων» σε όλη τη χώρα.

*
Σύμφωνα, λοιπόν, με τους σχεδιασμούς των ιθυνόντων, που δόθηκαν στη δημοσιότητα, προβλέπεται ότι:
  • Κάθε κέντρο κράτησης θα έχει τριπλή περίφραξη τύπου ΝΑΤΟ και θα είναι ύψους 3 μέτρων.
  • Η εξωτερική φύλαξη θα γίνεται από οπλισμένο αστυνομικό προσωπικό.
  • Η εσωτερική φύλαξη του χώρου θα γίνεται από προσωπικό ιδιωτικών εταιρειών φύλαξης.
  • Κάθε χώρος των «κέντρων φύλαξης» θα επιτηρείται από κλειστό κύκλωμα καμερών (κάμερες CCTV).
  • Η εγκατάσταση θα είναι χωρισμένη σε 4 τομείς, χωρητικότητας 250 ατόμων.
  • Ο κάθε τομέας θα χωρίζεται σε πέντε πτέρυγες, όπου θα κρατούνται από 50 άτομα.
  • Επίσης, θα ιδρυθούν αστυνομικές υπηρεσίες (η κάθε μία θα διαθέτει 150 αστυνομικούς), ενώ κάθε στρατόπεδο θα φυλάσσεται από 300 φύλακες εταιρειών σεκιούριτι.
Αυτή είναι η ...δημοκρατία του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του ΛΑ.Ο.Σ., των πάσης φαιότητας μεταναστοφάγων, της ΕΛ.ΑΣ. και του υπουργείου «Προστασίας του Πολίτη».

*
Και ακριβώς επειδή τέτοια είναι η ...δημοκρατία τους, η στήλη θέλει να προφυλάξει τους αναγνώστες από παρερμηνείες και να το καταστήσει σαφές:

Στην είσοδο των «κέντρων συγκέντρωσης μεταναστών»
- τους οποίους, λέει, θα βάλουν να προσφέρουν και «κοινωνική εργασία» -
δεν προκύπτει από πουθενά ότι έχουν πρόθεση να τοποθετήσουν τη γνωστή και φρικιαστική πινακίδα που χρησιμοποιήθηκε σ' άλλα στρατόπεδα, σ' άλλες εποχές:

«Η εργασία απελευθερώνει»!

Είπαμε: Τώρα έχουμε δημοκρατία...
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχaν οι Stavrovelonies
*

Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012

... ο αστός που έχει φουσκώσει ...

*
"Ρ"
***
*
«Φουσκώνει»...
*
«Ο αστός και πριν απ' όλα ο αστός που έχει φουσκώσει
κι έγινε πολιτικός
συμπληρώνει την πρακτική του χυδαιότητα
με μια θεωρητική υπεροψία».

*
Μετά τα αντικομμουνιστικά του περί «άκρων» και άλλων τινών αντιΚουΚουΕδικων, συν εκείνα τα υψηλής «θεωρητικής» ανάλυσης τα διανθισμένα με τους «φιλιππικούς» περί κομματικών γραμμών που - όπως υποστηρίζει - επιδιώκουν την καταστροφή για να επέλθει «κοινωνική ριζοσπαστικοποίηση»
(τόσα καταλαβαίνει περί «ριζοσπαστικοποίησης», τόσα λέει),
ίσως κάποιος πιστέψει ότι το προηγούμενο σχόλιο να αφορά στον Ευάγγελο Βενιζέλο.

Οχι, όχι, λάθος. Για ρήση του Μαρξ πρόκειται, ο οποίος απευθυνόταν σε κάτι συγκαιρινούς του...

---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

... ένα παράσιτο με φάτσα ψείρας ...

*
Νίκος Τσαγκρής
***
*
Κάτι ψείρες σαν ελέφαντες

Δεν λέω, είμαστε κι εμείς οι δημοσιογράφοι, κι, άλλων πολλών λειτουργημάτων οι... ταγοί, μα αυτοί που άνετα τελείως μεταμορφώνονται συχνότερα σε γνήσια παράσιτα είναι οι πολιτικοί.

Μας τάζουνε λαγούς με πετραχήλια, μέχρι να τους προσφέρουμε το «σχήμα», κι, όταν το εξασφαλίσουν υπό μορφήν είτε βουλευτικής έδρας είτε υπουργείου, τότε μας κάθονται στο σβέρκο κι αρχίζουν να απομυζούν ζωή απ' τη ζωή μας. Και τους πληρώνουμε οι βλάκες κι από πάνω.

Αυτά σκεφτόμουν προχθές βράδυ, καθώς ένας σωρός από παράσιτα του είδους κατέκλυσαν τις τηλεοπτικές οθόνες, ψάχνοντας αδηφάγα την «τροφή» τους στις πλάτες μιας παράταξης ανθρώπων που τα ίδια τα «παράσιτα», για να την ξεχωρίζουν, να την έχουν σίγουρη, δικιά τους, την ονομάζουν «προοδευτική»...

**************
Λοιπόν, που λέτε, ανάμεσα σ' αυτά τα διάφορα παράσιτα, κατά τον ποιητή Λωτρεαμόν, υπάρχει ένα έντομο που οι άνθρωποι τρέφουν με έξοδα δικά τους. Δεν του χρωστάνε τίποτα, μα το φοβούνται. Κι αυτό, που δεν του αρέσει το κρασί, που προτιμά το αίμα, μπορεί, λένε, μ' απόκρυφη δύναμη, μέγα να γίνει, ίδιος ελέφας, κι ως στάχυα τους ανθρώπους να συνθλίψει. Για δέστε σέβας πόσο του κρατούν, πόσο υψηλή είναι η εκτίμηση που του τρέφουν, της Δημιουργίας τα ζώντα όλα. Την κεφαλή για θρόνο του ορίζουν, κι αυτό, μ' αξιοπρέπεια, στις ρίζες των μαλλιών τα νύχια του γαντζώνει...

Έτσι ακριβώς. Αργά το βράδυ, τα μεσάνυχτα, ένα παράσιτο με φάτσα ψείρας, καλοθρεμμένο όμως σαν ελέφας, γέμισε τη μικρή οθόνη, δηλώνοντας αδιάντροπα την πρόθεσή του: να εγκατασταθεί για μια φορά ακόμα στις ρίζες των μαλλιών της «προοδευτικής παράταξης» όπου συχνάζει, κι απ' όπου, μόλις λίγες μέρες πριν, οι άνθρωποί της είχαν καταφέρει να το διώξουν...

**************
Έτσι είναι, δυστυχώς για όλους, τα παράσιτα. Και μη θαρρείτε ότι μιλάω για τον Γιωργάκη μόνο ή μόνο για το πιο χοντρό παράσιτο, τον Βενιζέλο, μα για όλα. Το δράμα είναι ότι τα παράσιτα αυτά και τ' άλλα, όλα, για κάποιους λόγους τα συνδράμουν οι λαοί. Γιατί, όπως λένε κάποιοι, είναι αντάξιά τους. Κι όπως λέει ο ποιητής Λωτρεαμόν, όταν το παράσιτο παχύνει κι είναι τα χρόνια του προχωρημένα, σκοτώνουν το, για να μη νιώσει των γερατειών τη φρίκη. Κηδεία μεγαλόπρεπη τον κάνουν ήρωα, και κουβαλούν το φέρετρο στους ώμους τους οι δημογέροντες...

****************
Όμως μη βιάζεστε, οι φίλοι του Βαγγέλη - ή όποιων άλλων παρασίτων της πολιτικής που θα αποτύχουν - να αρχίσετε τους θρήνους για την οδυνηρή απώλεια. Παρηγορηθείτε: Ιδού άπειρη η γενιά τού παρασίτου που προβαίνει, αφού στο μεταξύ επώασε κάμποσες δωδεκάδες αξιολάτρευτα αυγά, που εξαίρετες αργότερα θα γίνουν ψείρες, τέρατα με σοφού περπατησιά και στα μαλλιά σας πάλι θα ριζώσουν...

Νίκος Τσαγκρής, 29 - 9 - 1996
---
Τα κείμενα με πλάγια στοιχεία είναι από τα Άσματα του Μαλντορόρ του Λωτρεαμόν.
---
restaro.blogspot.com
*

Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

... όλα στο σφυρί !!!

*
Γιώργος Δελαστίκ
***
*
Μας έδεσαν χειροπόδαρα
*

Η νέα δανειακή σύμβαση, που πέρασε πανηγυρικά τη νύχτα της Τρίτης από τη Βουλή με 213 ψήφους βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και κάποιων διαγραμμένων ομοϊδεατών τους, προκαλεί φρίκη σε όποιον επιχειρήσει έστω και μια απλή ανάγνωση των επαχθέστατων όρων της. Η Ελλάδα και η Τράπεζα της Ελλάδος «παραιτούνται αμετάκλητα και ανεπιφύλακτα από κάθε δικαίωμα ασυλίας που ήδη έχουν ή μπορούν να δικαιούνται σε σχέση με τα ίδια και τα περιουσιακά τους στοιχεία έναντι νομικών διαδικασιών σχετικά με την παρούσα σύμβαση» ορίζει ωμά το 15ο κεφάλαιο, παράγραφος 4 της σύμβασης που ψήφισε ανενδοίαστα η Βουλή των Ελλήνων. «Αμετάκλητη» παραίτηση από «κάθε δικαίωμα ασυλίας» του ελληνικού κράτους! Ολα στο σφυρί!

Στο έλεος των δανειστών δηλαδή περνάει οτιδήποτε κατέχει το ελληνικό κράτος - από το περιεχόμενο των κρατικών ταμείων και το κτίριο... της Βουλής ως τον... Παρθενώνα, τα εδάφη και τα νησιά της πατρίδας μας! Δεν έχει σημασία αν οι δανειστές δεν επιχειρήσουν ποτέ να κατασχέσουν την Ακρόπολη. Σημασία έχει ότι οι βουλευτές δεν ντράπηκαν να τους δώσουν αυτό το δικαίωμα!

Λέμε για τον χρυσό που μας έκλεψαν οι Γερμανοί στην Κατοχή - και σωστά απαιτούμε να μας τον δώσουν πίσω μαζί με τους τόκους εβδομήντα χρόνων. Οι εθνοπατέρες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ όμως δεν δίστασαν να εκχωρήσουν στους δανειστές το δικαίωμα να κατασχέσουν «νομίμως» τον χρυσό που έχει... σήμερα το ελληνικό κράτος! Η συμπερίληψη στο άρθρο περί παραίτησης από κάθε ασυλία και της Τράπεζας της Ελλάδος, αυτόν ακριβώς τον στόχο έχει - τους προ έτους 147,5 τόνους χρυσού που βρίσκονται στην κατοχή της! Αυτούς έχουν βάλει στο μάτι οι δανειστές - και μεθοδεύουν πώς θα τους βάλουν και στο χέρι.

Ο κόσμος δεν ξέρει ότι το μεγαλύτερο μέρος του χρυσού που κατέχει η Τράπεζα της Ελλάδος -δηλαδή το ελληνικό κράτος- βρίσκεται κατά πάγια τακτική στο εξωτερικό. Στα θησαυροφυλάκια της Τράπεζας της Αγγλίας και της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ, στην περίπτωσή μας. Εχοντας παραιτηθεί από κάθε ασυλία του ελληνικού κράτους, είναι στο χέρι των δανειστών μας να επιχειρήσουν να κατασχέσουν τα αποθέματα χρυσού της χώρας μας που βρίσκονται στο Λονδίνου και στην Ουάσιγκτον με δικαστικές αποφάσεις, αν η όποια ελληνική κυβέρνηση φανεί ασυνεπής τις υποχρεώσεις της προς τους δανειστές.

Το κακό γίνεται εύκολα. Τραγικά εύκολα, βάσει των όρων της δανειακής σύμβασης. Το λέει ρητά. Οι δανειστές μπορούν με μια απλή γραπτή ενημέρωση προς την Ελλάδα «να κηρύξουν το συνολικό ποσό κεφαλαίου οποιασδήποτε ή όλων των χρηματοδοτικών ενισχύσεων που έγιναν και εκκρεμούν... άμεσα ληξιπρόθεσμο και απαιτητό μαζί με τους δεδουλευμένους τόκους». Να διακόψουν δηλαδή το δάνειο και να ζητήσουν από τη χώρα μας να πληρώσει αμέσως όσα λεφτά έχει πάρει και μάλιστα μαζί με τους τόκους τους! Τι χρειάζεται για να γίνει αυτό;

Μία και μόνη δόση τόκων ή κεφαλαίου αν δεν πληρώσει στην ώρα της η Ελλάδα, αρκεί για να τεθεί σε εφαρμογή το μονομερές δικαίωμα των δανειστών να διακόψουν το δάνειο και να ζητήσουν όλα τα λεφτά τους πίσω! Μία και μόνη δόση - έστω και μόνο των τόκων! Αν η Ελλάδα ή η Τράπεζα της Ελλάδος «δεν καταβάλουν οποιοδήποτε ποσό κεφαλαίου ή τόκων» ή αν «αθετήσουν οποιαδήποτε υποχρέωσή τους» αναφέρει κατηγορηματικά η σύμβαση. Εστω και... μισή δόση ή ένα ευρώ να μην πληρώσει έγκαιρα η Αθήνα, οι δανειστές έχουν δικαίωμα να τινάξουν τα πάντα στον αέρα!

Θα αρπάξουν περιουσία του ελληνικού κράτους βεβαίως οι δανειστές σε μια τέτοια περίπτωση, αφού είναι βέβαιο ότι λεφτά δεν θα υπάρχουν. Δεν θα ισχύει όμως το ελληνικό δίκαιο για να προστατεύσουν τουλάχιστον οι Ελληνες δικαστές τον Παρθενώνα ή όποιο σύμβολο που η κατάσχεσή του θα σημάνει έσχατο εθνικό εξευτελισμό. «Η παρούσα σύμβαση και οι ειδικοί όροι... διέπονται και ερμηνεύονται σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο» αναφέρεται. Τελεία και παύλα.

Δεν αλλάζει τίποτα στο μέλλον με ομαλό τρόπο. Οι δανειστές εξαιρούνται στη σύμβαση από οποιαδήποτε «δικαστική διαδικασία, διαιτησία... ενώπιον οποιουδήποτε δικαστηρίου, διαιτητικού οργάνου ή αρχής που ενδέχεται να θέλουν την υπογραφή ή υλοποίηση του Μνημονίου, της παρούσας σύμβασης ή των συναλλαγών που προβλέπονται στην παρούσα». Ασυλία στους δανειστές, όχι στην Ελλάδα!

---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

Κυριακή 25 Μαρτίου 2012

... επετειακό - δάνεια και δανειστές του '21

*
Θωμάς Σίδερης
mediasoup
***
*
Τα δάνεια της ελληνικής επανάστασης
*
Ο επαναστατημένος ελληνικός λαός δεν ήθελε μόνο να λευτερωθεί από τους Τούρκους. Ήθελε να ξεφορτωθεί από πάνω του κι όλους αυτούς που του έπιναν το αίμα με κάθε ευκαιρία και τρόπο: τσιφλικάδες, κοτζαμπάσηδες, προύχοντες, νησιώτες καραβοκύρηδες, χριστέμπορους της εποχής και, φυσικά, παπάδες.

Ο Γιάννης Κορδάτος στο βιβλίο του "Η Κοινωνική Σημασία της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821" αναφέρει με πολύ γλαφυρό τρόπο το ρόλο της Εκκλησίας: "Η Εκκλησία μάλιστα έπαιρνε από κάθε χριστιανό ραγιά ειδικό φόρο που λεγόταν ρόγα ή ζητεία. Πολλές φορές με ασπλαχνία Σάϋλωκ έκανε κατάσχεση στ' αλέτρι ή τ' άλλα γεωργικά εργαλεία του αγρότη, αν τύχαινε και δεν πλήρωνε τον παραπάνω φόρο. Γενικά μάλιστα ο κάθε χριστιανός ραγιάς ήταν υποχρεωμένος το 1/3 από το εισόδημά του και την περιουσία του να το δίνει δια τας ανάγκας της Εκκλησίας, δηλαδή των μητροπολιτών. Από, παντού λοιπόν, ο φτωχοαγρότης ήταν περιτριγυρισμένος από την ολιγαρχία των εκμεταλλευτών του. Και τι εκμεταλλευτών: απλήστων, τυραννικών και βαρβάρων!".

Στο ίδιο βιβλίο, ο Γιάννης Κορδάτος επισημαίνει ότι επρόκειτο για μια επανάσταση ενάντια στη φεουδαρχία και την καταπίεση, που εκφραστές της δεν ήταν μόνο οι Οθωμανοί πασάδες και μπέηδες αλλά και οι ντόπιοι προύχοντες, κοτζαμπάσηδες και δεσποτάδες.
.
Την άποψη αυτή ενισχύει και ο Νίκος Μπελογιάννης στο βιβλίο του "Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα" λέγοντας χαρακτηριστικά ότι "οι αστοί και οι τσιφλικάδες, δε φοβούνταν τον τουρκικό ζυγό όσο φοβούνταν το λαϊκό ποτάμι που πάλευε για την απελευθέρωση".
.
Το 1823, ο νέος Άγγλος υπουργός εξωτερικών Τζορτζ Κάνινγκ, εκτιμώντας ότι ένα δυναμικό ελληνικό κράτος θα μπορούσε να αποτελέσει χρήσιμο συνεργάτη της Αγγλίας στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, αναθεώρησε την πολιτική της χώρας του και αναγνώρισε τους Έλληνες ως εμπόλεμη δύναμη. Η αγγλική μεταστροφή ενίσχυσε την επιρροή της Αγγλίας μεταξύ των Ελλήνων. Στο πλαίσιο αυτό, η κυβέρνηση Κουντουριώτη προώθησε τη σύναψη δύο δανείων με αγγλικές τράπεζες (1824, 1825), τα λεγόμενα "δάνεια της Ανεξαρτησίας". Λίγο αργότερα, το 1825, η δύσκολη θέση στην οποία είχε περιέλθει η επανάσταση, εξαιτίας της επέμβασης του αιγυπτιακού στρατού, διευκόλυνε τους αγγλόφιλους να εκβιάσουν τους περισσότερους Έλληνες να υπογράψουν την πράξη προστασίας, ένα έγγραφο με το οποίο ζητούσαν από την Αγγλία να αναλάβει επίσημος προστάτης της Ελλάδας.  

"Οι ξένοι τραπεζίτες, με συνεργούς τους ντόπιους κοτζαμπάσηδες, τους Φαναριώτες και τους πάμπλουτους καραβοκυραίους, κατάφεραν να ωφελήσουν μονάχα τον μπεζαχτά τους και τους ξένους τυχοδιώκτες απ' τα δύο δάνεια της επανάστασης", γράφει χαρακτηριστικά ο Νίκος Μπελογιάννης.

Είναι προφανές ότι η οικονομική υποδούλωση της Ελλάδας αρχίζει με τα δάνεια εκείνης της περιόδου. Τι απέγινε όμως το πρώτο δάνειο του 1823, στην καρδιά της Επανάστασης, όταν χρειάζονταν χρήματα για ντουφέκια και βόλια; "Ύστερα από τόσες περιπέτειες και προσπάθειες", σημειώνει ο Μπελογιάννης, μνημονεύοντας τη "γενναιοδωρία" των Άγγλων δανειστών, "η κυβέρνηση του Άργους πήρε 348.000 λίρες σε μετρητά και 11.900 σε πολεμοφόδια", αλλά "38.000 από τις 348.000 μείνανε στο Λονδίνο. Κατάντησε δηλαδή να πάρουμε μόλις 310.000 λίρες, ενώ στα βιβλία των τοκογλύφων η Ελλάδα ήταν χρεωμένη με 800.000!".

Την ίδια ακριβώς τύχη είχε και το δεύτερο δάνειο. Επ' αυτού, ο "άνθρωπος με το γαρύφαλλο" γράφει: "Ένα μέρος από το δάνειο πήγε για νοίκιασμα ναυάρχων. Έλειπαν όμως τα καράβια. Τι ναύαρχοι θα ήταν χωρίς πλοία; Κι αρχίζει πια η δεύτερη πράξη της κωμωδίας. Οι διαχειριστές του δανείου έδωσαν παραγγελία για έναν ολόκληρο στόλο, έξι καράβια παράγγειλαν στην Αγγλία- μια κορβέτα και πέντε ατμοκίνητα, τα δύο μικρά και τα τρία μεγάλα-, άλλες δύο φρεγάτες παραγγέλθηκαν στην Αμερική κι η τεχνική επιστασία της δουλειάς ανατέθηκε, από τον όμιλο των τραπεζιτών που ανεμοσκόρπιζε το δάνειο, σε έναν απόστρατο συνταγματάρχη του ιππικού. Από τα έξι εγγλέζικα μόνο η κορβέτα "Καρτερία", ύστερα από μεγάλες προσπάθειες του φιλέλληνα Άστιγγα, κατάφερε να πλεύσει τα τέλη του 1826 στην Ελλάδα, σε τέτοια όμως κατάσταση που ήταν αδύνατο να χρησιμοποιηθεί αμέσως στον αγώνα. Από τα δύο μεγάλα ατμοκίνητα το ένα κάηκε στις δοκιμές στον Τάμεση και το δεύτερο έφτασε στην Ελλάδα τον ... Σεπτέμβρη του 1828, αλλά ήταν άχρηστο και δεν μπορούσε να κινηθεί! Από τα τρία μικρά πάλι το ένα μόνον έφτασε στα νερά μας όταν είχε πια τελειώσει η Επανάσταση! Τα άλλα δύο ξέμειναν στην Αγγλία, γιατί στάθηκε αδύνατο να πλεύσουν!".

Να λοιπόν πώς φτάσαμε από τον οθωμανικό ζυγό στην οικονομική υποδούλωση. Η "σούμα" των δύο δανείων που προαναφέρθηκαν έχει ως εξής: Δανειστήκαμε ονομαστικά και χρωστάμε πραγματικά 2.800.000 λίρες με τόκο 5%. Στην Ελλάδα όμως φτάσανε μόνο 540.000 λίρες με πραγματικό τόκο 26%.
---
*

Σάββατο 24 Μαρτίου 2012

... ΔΗΜ.ΑΡ. - τριγμοί και αποχωρήσεις ...

*
stavrosx1
***
*
Επιστολή παραίτησης - αποχώρησης
.
από τη ΔΗΜ.ΑΡ. (Στέλλα Νιώτη)

Πειραιάς, 23/3/12
Με την επιστολή μου αυτή καταθέτω την παραίτησή μου από μέλος της ΚΕ και την αποχώρηση από τη ΔΗΜΑΡ για τους παρακάτω λόγους:

1. Στο διάστημα που μεσολάβησε από την ίδρυση της ΔΗΜΑΡ, τον Ιούνιο του 2010, το κόμμα, με ευθύνη της ηγεσίας του, απομακρύνθηκε από τις διακηρυγμένες αρχές του δημοκρατικού σοσιαλισμού, προκειμένου να υπηρετήσει πολιτικές νεοφιλελεύθερης έμπνευσης, με στόχο να εξυπηρετήσει έναν αδιέξοδο κυβερνητισμό σ' ένα σαθρό πολιτικό σύστημα. Χωρίς όρους και προϋποθέσεις, με μοναδική πυξίδα το εφεύρημα της κυβερνώσας Αριστεράς, επιδιώκει να ενταχθεί στο κάδρο των δυνάμεων «ευθύνης»- και υπεύθυνων για την κατάντια της χώρας-, μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ.

2. Η ΔΗΜΑΡ, με ευθύνη του Προέδρου και της ηγετικής ομάδας, επέλεξε να επενδύσει σ' ένα σαθρό πολιτικό σύστημα, που αποδομείται, για να δρέψει από τους σάπιους καρπούς του, χωρίς προοπτική και όραμα για την υπέρβαση της κρίσης.

3. Η ΔΗΜΑΡ, με ευθύνη του Προέδρου και της ηγετικής ομάδας, πολιτεύεται αντιθετικά προς τις δυνάμεις της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς, επιδιώκοντας να διευρύνει τις αποστάσεις της από τις αναφορές των μελών και των στελεχών της στην ΕΔΑ, το ΚΚΕ εσωτερικού και την ΕΑΡ. Επιδιώκει να πάρει αποστάσεις από τις δυνάμεις εκείνες που ταυτίστηκαν με τον δημοκρατικό σοσιαλισμό και τα ριζοσπαστικά κινήματα, το φεμινιστικό, το φιλειρηνικό, το οικολογικό κ.α. Με σύνθημα την «Αριστερά της ευθύνης» διεκδικεί τη συμμετοχή της στις πολιτικές δυνάμεις που μονοπωλούν τον έλεγχο της εξουσίας, το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ.

4. Η ΔΗΜΑΡ, με ευθύνη του Προέδρου και της ηγετικής ομάδας, επιλέγει, στην ουσία, να υπηρετήσει την πολιτική του Μνημονίου. Με σκοπό να πείσει για την αξιοπιστία της αποδέχεται ότι «η δανειακή σύμβαση διαμορφώνει δεσμευτικό πλαίσιο για την χώρα», αλλά και ότι «το μνημόνιο ήρθε να αντισταθμίσει τις δανειακές ανάγκες της χώρας», όπως αναφέρεται στο προεκλογικό πρόγραμμά της. Κατά την έννοια αυτή η καταψήφιση του Μνημονίου, του Μεσοπρόθεσμου προγράμματος και της νέας δανειακής σύμβασης αποτελούν προσχηματικές ενέργειες, προκειμένου να καμφθούν οι αντιδράσεις ενός αριστερού ακροατηρίου που παραμένει η αφετηρία της.

5. Στο παραπάνω πλαίσιο η ΔΗΜΑΡ υποχωρεί από βασικές αρχές και αξιώσεις της Αριστεράς, προκρίνοντας την επιλογή ενός «αναλογικού εκλογικού συστήματος»- που αποτελεί προφανή αξιακή έκπτωση από το αίτημα της απλής αναλογικής-, ικανού να εξυπηρετήσει τις ανάγκες «κοστολόγησης του πολιτικού συστήματος». Η τελευταία θέση βρίσκεται σε προφανή αντίθεση με την ανάγκη της δημοκρατικής ανασυγκρότησης του πολιτικού συστήματος σε αριστερή κατεύθυνση.

6. Η ΔΗΜΑΡ, με ευθύνη του Προέδρου και της ηγετικής ομάδας, ταυτίζεται με τις θέσεις του ΠΑΣΟΚ στην περιστολή των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, προκρίνοντας ότι «δεν είναι η καταλληλότερη στιγμή για την ανακήρυξη της ΑΟΖ».

7. Το προφανές διακύβευμα αφορά στην συνταύτιση της ΔΗΜΑΡ με τις πολιτικές του ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να ενταχθεί στα «όρια» της κεντροαριστεράς και ν' αποτελέσει μέρος του συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων που μονοπωλούν, από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, την διακυβέρνηση της χώρας, του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

8. Αποτέλεσμα των παραπάνω είναι ότι η ΔΗΜΑΡ μετασχηματίσθηκε με ταχείς ρυθμούς σε συνάθροιση ανθρώπων, με κυρίαρχη πολιτική διαδικασία τον παραγοντισμό. Στο πλαίσιο αυτό περιορίστηκε η συλλογική δράση, υποτιμήθηκε η υποχρέωση σεβασμού και τήρησης των αποφάσεων του Συνεδρίου και της ΚΕ, περιθωριοποιήθηκαν απόψεις και υπέστησαν λεκτικό προπηλακισμό σύντροφοι που συμμετέχουν σε αυτήν την υπόθεση ανιδιοτελώς, θεωρώντας ότι συμβάλλουν, έστω και σε αυτές τις συνθήκες, στην αναγέννηση της Αριστεράς. Σε αντίθεση διευκολύνεται η έκφραση των ιδιοτελειών και η ικανοποίηση των ατομικών στοχεύσεων, δηλαδή πρακτικών που προσφέρονται ως ασφαλής γέφυρα για την υποδοχή στελεχών και παραγόντων του ΠΑΣΟΚ.

9. Η ΔΗΜΑΡ, είκοσι μήνες μετά την ίδρυση της, με την ευθύνη του Προέδρου και της ηγετικής ομάδας έχει μεταβληθεί σε χώρο υποδοχής παραγόντων του ΠΑΣΟΚ, όπως ο Γαλανός, «εκσυγχρονιστών» και γνωστών για τον πολιτικό αριβισμό τους, όπως ο Μπίστης και ο Παναγιώτου, λαϊκιστών όπως ο Γιομπαζολιάς, ή χώρο στάθμευσης βουλευτών που, προφανώς, δεν θα έχουν θέση στα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ οψέποτε γίνουν οι εκλογές. Οι περισσότεροι από αυτούς θα κοσμήσουν τα ψηφοδέλτια της δίπλα σε επαγγελματίες και έμμισθους της πολιτικής ή επιφανείς για το μειοδοτικό ρόλο τους ιστορικούς, όπως η Ρεπούση. Στο πλαίσιο αυτό, προσφάτως, η ΚΕ μεταβλήθηκε από πολιτικό καθοδηγητικό όργανο σε επιτροπή υποδοχής και επικύρωσης συμφωνιών που είχαν ήδη αποφασισθεί και ανακοινωθεί στα ΜΜΕ.

10. Διανύθηκε πολύς δρόμος και καταβλήθηκε μεγάλη προσπάθεια για να καταφέρει η ΔΗΜΑΡ να σχηματίσει κοινοβουλευτική ομάδα, το 60% της οποίας προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ. Δεν μπορεί, λοιπόν, να θεωρηθεί τυχαία η χθεσινή αναφορά του Προέδρου στο «πολιτικό κίνημα» της ΔΗΜΑΡ, που, προφανώς, εξυπηρετεί τη σύσφιξη των συγγενικών σχέσεων με το πολιτικό κίνημα του λαϊκισμού, της αδιαφάνειας και της διαφθοράς που εξέφρασε και υπηρετεί το ΠΑΣΟΚ, σε όλες τις εκδοχές του.

Ως εργαζόμενη που έχω απολέσει σημαντικό μέρος του εισοδήματός μου και βιώνω την εργασιακή ανασφάλεια που συνεπάγεται η συρρίκνωση των εργασιακών, ασφαλιστικών, κοινωνικών και πολιτιστικών δικαιωμάτων μου, είμαι θέσει αντίθετη σε πολιτικές που στηρίζουν και δυνάμεις που υπηρετούν το σαθρό πολιτικό σύστημα και απεργάζονται την αξία της εργασίας, τα δικαιώματα και την ποιότητα ζωής των εργαζομένων.

Ως αριστερή πολίτης αρνούμαι να υποστηρίξω την αναστήλωση του φθαρμένου πολιτικού συστήματος και να υπηρετήσω πολιτικές που ανατρέπουν τα δημοκρατικά δικαιώματα και θίγουν την ανθρώπινη αξιοπρέπειά μου. Πολύ περισσότερο αρνούμαι να συμμετέχω σ' ένα επονείδιστο έργο που έχει στόχο να υποθηκεύσει την υπόθεση της Ανανεωτικής Αριστεράς για τις επόμενες γενιές ανθρώπων.

Ως αριστερή πολίτης επιμένω να αναζητώ τις πολιτικές υπερβάσεις και τις διεξόδους στην αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων, γιατί θεωρώ ότι η αποδόμηση του σαθρού πολιτικού συστήματος και των κομμάτων που το υπηρετούν θα απελευθερώσει κοινωνικές δυνάμεις και θα επιτρέψει τον εκδημοκρατισμό της κοινωνίας και της πολιτικής. Στο πλαίσιο αυτό επιμένω να επιδιώκω τις μεγαλύτερες δυνατές συνθέσεις στο χώρο της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς, ανταποκρινόμενη στο κοινωνικό αίτημα επικράτησης αριστερών λύσεων για τη διέξοδο από την ύφεση και την κρίση.

Οι παραπάνω λόγοι επιβάλλουν την παραίτησή μου από την ΚΕ και την αποχώρηση από τη ΔΗΜΑΡ.

Στέλλα Νιώτη
---
Σημ.: ... εκτός από την κυρία Νιώτη παραιτήθηκαν από την Κ.Ε. της ΔΗΜ.ΑΡ. και οι κ.κ. Νικηφόρος Σταματάκης, Θανάσης Αθανασίου ...
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012

... ο ΣΕΒ, το ΚΚΕ και τα 300 ευρώ μισθός ...

*
Νίκος Μπογιόπουλος
***
*
Ο κύριος ΣΕΒ
*
Πριν λίγες μέρες, ο πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχάνων της Θεσσαλίας, ο κύριος Δοντάς, δήλωσε:
«Η ισορροπία για την ελληνική οικονομία (...) επέρχεται με τη μείωση των πραγματικών μισθών στα 300 ευρώ».
*
Δυο βδομάδες αργότερα ο - πανελλαδικής κλίμακας - εκπρόσωπος των βιομηχάνων, ο πρόεδρος του ΣΕΒ κύριος Δασκαλόπουλος, επιτέθηκε με δριμύτητα στη «σταλινική Αριστερά» της «εθνικής ανευθυνότητας».
Αιτία το γεγονός ότι το ΚΚΕ αντίκειται στη «σωτήρια» πολιτική των βιομηχάνων, που θέλουν τον εργαζόμενο να ζει (;) με 300 ευρώ μηνιάτικο.

Σημειώστε ότι οι δηλώσεις του κυρίου Δασκαλόπουλου κατά του ΚΚΕ και υπέρ της «σωτηρίας» της Ελλάδας, έγιναν με αναψοκοκκινισμένο ύφος, ενδεικτικό της πατριωτικής έξαρσης του ανδρός.

Για να βρει κανείς στην τάξη των βιομηχάνων αντίστοιχη - πατριωτική - έξαψη, θα πρέπει να ανατρέξει αρκετά χρόνια πίσω και συγκεκριμένα στους ταξικούς προγόνους του κυρίου Δασκαλόπουλου, εκείνους που το 1940 την «έκαναν» κατά Κάιρο μεριά, και που 10 χρόνια μετά γύρισαν για να χτίσουν «Νέους Παρθενώνες» και να ξεκοκαλίσουν τα σχέδια Μάρσαλ...

*
Το πού το πάει ο ΣΕΒ, λοιπόν, από την άποψη των κοινωνικών, εργασιακών και εισοδηματικών Νταχάου για το λαό, είναι δεδομένο.

Γνωστό επίσης ότι πριν ο κύριος Δασκαλόπουλος αποφασίσει να προβεί σε αυτή την αντιΚΚΕ προεκλογική παρέμβαση, ο ίδιος αντικομμουνισμός είχε εκτοξευτεί για λογαριασμό της τάξης του από τους Σαμαρά, Βενιζέλο, Καρατζαφύρερ, Μπακογιάννη κ.ο.κ.

Φαίνεται, όμως, ότι στις τάξεις των βιομηχάνων υπάρχει εντεινόμενη - και καθόλου ανεξήγητη - ταραχή. Τέτοια που εξανάγκασε τον κύριο Δασκαλόπουλο να αποκαλύψει αυτοπροσώπως ποιος είναι

ο «υποβολέας» του αντιΚουΚουΕδικου οίστρου που διαπερνά το σύνολο του καθεστωτικού πολιτικού συστήματος.

***
Ας δούμε, όμως, έναντι της «εθνικής ανευθυνότητας» του ΚΚΕ, ποιο είναι το είδος της «εθνικής υπευθυνότητας» που αντιτείνει ο ΣΕΒ, ως «υποβολέας» του αντιΚΚΕ παροξυσμού:

*
Ο κ. Δασκαλόπουλος, ως πρόεδρος του ΣΕΒ, είναι αυτός που έχει προτείνει στον ελληνικό λαό να δει
«την περικοπή σε μισθούς και συντάξεις, την κατάργηση των επιδομάτων, την αύξηση των φόρων» ως μέτρα... αναγκαστικά και αναπόφευκτα αφού, όπως είπε «ήταν όλα μέτρα έκτακτης ανάγκης».

*
Ο κύριος Δασκαλόπουλος, ως πρόεδρος του ΣΕΒ, είναι αυτός που έχει δηλώσει ότι
«οι αλλαγές αυτές (σ.σ.: τα μέτρα των Μνημονίων, δηλαδή) αποτελούν τη μόνη διέξοδο από την κρίση, προσφέρουν τη μόνη αισιόδοξη προοπτική για το μέλλον μας»

*
Ο κύριος Δασκαλόπουλος, ως πρόεδρος του ΣΕΒ, είναι αυτός που μεταφέροντας στον ελληνικό λαό την άποψη των βιομηχάνων για το πώς πρέπει να αισθάνονται για την - κατά Πάγκαλο - «ευλογία» των Μνημονίων, είχε δηλώσει ότι
«το Μνημόνιο δεν πρέπει να μας διχάζει, αλλά να μας ενώνει...».
*
Ο κύριος Δασκαλόπουλος, ως πρόεδρος του ΣΕΒ, είναι αυτός που έχει δηλώσει ότι η καλύτερη... αντίσταση έναντι του Μνημονίου είναι να το
«ξεπεράσουμε (...) εφαρμόζοντας απαρέγκλιτα τους όρους του».
(Δημήτρης Δασκαλόπουλος, 18/11/2010)

***
Θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι με τη σημερινή του αντικομμουνιστική προεκλογική παρέμβαση,

με το κάλεσμα στους ψηφοφόρους να ψηφίσουν τα κόμματα της «εθνικής υπευθυνότητας» έναντι του ΚΚΕ της «εθνικής ανευθυνότητας»,

ο ΣΕΒ αποδείχτηκε απόλυτα συνεπής με τον εαυτό του και με τις δεδηλωμένες πολιτικές του... προτιμήσεις.
Για παράδειγμα:
*
Ηταν ο κύριος Δασκαλόπουλος, ως πρόεδρος του ΣΕΒ, που πανηγύριζε μετά την σύμπραξη των ΠΑΣΟΚ - ΝΔ υπό τη συγκολλητική ουσία του ακροδεξιού ΛΑ.Ο.Σ., δηλώνοντας ότι
«η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι, στη σημερινή οριακή συγκυρία, η τελευταία ελπίδα της χώρας».
(Δημήτρης Δασκαλόπουλος, 10/11/2011)

*
Είναι ο κύριος Δασκαλόπουλος, ως πρόεδρος του ΣΕΒ, που λατρεύει το ΠΑΣΟΚ σε τέτοιο βαθμό που έχει προτείνει ακόμα και τη συγχώνευση ΣΕΒ - ΠΑΣΟΚ! Απολαύστε τη δήλωση που έκανε στο ΙΣΤΑΜΕ (Ινστιτούτο Στρατηγικών και Αναπτυξιακών Μελετών «Ανδρέας Παπανδρέου»), δηλαδή στο επίσημο ίδρυμα μελετών του ΠΑΣΟΚ:

«Απόρησα με τον εαυτό μου, πώς εγώ ένας άνθρωπος του στυγνού κατεστημένου εισχωρώ σε σοσιαλδημοκρατικές απόψεις, όταν διάβασα τη μελέτη του ΙΣΤΑΜΕ "Η στρατηγική της Λισαβόνας και οι προκλήσεις των μεταρρυθμίσεων για την Ελλάδα". Γιατί οι απόψεις μας ταυτίζονται. Νομίζω ότι μπορούμε να δούμε ακόμα και μία συγχώνευση του ΣΕΒ με το ΙΣΤΑΜΕ και άλλων κοινωνικών εταίρων. Αυτό δείχνει πως έχουν πέσει οι διαχωριστικές γραμμές. Δείχνει ευρωπαϊκή ωριμότητα. Συμφωνώ απόλυτα»!
(Δημήτρης Δασκαλόπουλος, 22/1/2006)

*
Είναι ο κύριος Δασκαλόπουλος, ως πρόεδρος του ΣΕΒ, που ακριβώς την επόμενη μέρα των εκλογών του 2009, και γνωρίζοντας προφανώς τι κρυβόταν πίσω από το προεκλογικό εκείνο «λεφτά υπάρχουν», πανηγύριζε έξαλλα για την επικράτηση του ΠΑΣΟΚ μιλώντας για

«μια νέα αφετηρία, ένα νέο ξεκίνημα» και «ισχυρή διακυβέρνηση που απαιτούν οι καιροί και η οριακή κατάσταση του τόπου»
(Δημήτρης Δασκαλόπουλος 5/10/2009),

ενώ σχολιάζοντας τις προγραμματικές δηλώσεις του Γιώργου Παπανδρέου επανερχόταν δυο βδομάδες αργότερα με διθυράμβους του τύπου

«σηματοδοτείται μια αντίληψη ουσιαστικής και ελπιδοφόρας αλλαγής».
(Δημήτρης Δασκαλόπουλος, 18/10/2009)

*
Είναι ο κύριος Δασκαλόπουλος που, φυσικά, ως πρόεδρος και εκπρόσωπος των βιομηχάνων, δεν κάνει διακρίσεις μεταξύ των κομμάτων που υπηρετούν τα συμφέροντα της τάξης του.
Αναφερόμενος, λοιπόν, στη ΝΔ, έλεγε:

«Από τη Νέα Δημοκρατία προσδοκούμε να συμβάλει καθοριστικά στην προσπάθεια να μεταμορφωθεί η Ελλάδα σε χώρα σύγχρονη, φιλική στην επιχειρηματικότητα και ανοικτή στις επενδύσεις».
(Δημήτρης Δασκαλόπουλος, 7/9/2010)

Η προσδοκία του ΣΕΒ δεν άργησε να ευοδωθεί από την... «αντιμνημονιακή» ΝΔ.

***
Εν κατακλείδι, ο κύριος Δασκαλόπουλος και ο ΣΕΒ, έχουν εμπεδωμένη άποψη για το τι συνιστά «σωτηρία» της χώρας.

Ενδεικτικά παραθέτουμε το πώς προϋπάντησε ο ΣΕΒ την απόφαση της τάξης των πλουτοκρατών να προσκαλέσει για απόβαση στην Ελλάδα τα κοράκια της ΕΕ και τα βαμπίρ του ΔΝΤ:

«Θεωρώ χρέος μου να τονίσω ότι είναι άμεση και ζωτική ανάγκη να ενεργοποιήσει η χώρα χωρίς άλλη καθυστέρηση το μηχανισμό στήριξης της ΕΕ με την προβλεπόμενη συμμετοχή του ΔΝΤ. Την προσφυγή στο μηχανισμό της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΔΝΤ δεν πρέπει να τη δούμε ως τιμωρία αλλά ως αναγκαία θεραπεία».
(Δημήτρης Δασκαλόπουλος, 21/4/2010)

*
Κατόπιν όλων αυτών, ευεξήγητη δεν είναι η
εξόφθαλμα αντικομμουνιστική και απροσχημάτιστα προεκλογική εκδήλωση της πρεμούρας του ΣΕΒ;...
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*