Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

... κι όμως, ουδείς εκδότης φτωχός ...

*
Αντώνης Καρακούσης
***
*
Κουβέντες του σιναφιού
*
Για το δημοσιογραφικό σινάφι η κρίση ήταν μέχρι πρότινος υπόθεση μακρινή και αόριστη.

Οι περισσότεροι των συναδέλφων πίστευαν- και ίσως πιστεύουν ακόμη ότι η οικονομική κρίση δεν τους αφορά, ότι είναι υπόθεση των άλλων, της κυβέρνησης, του Παπανδρέου, των τραπεζών, γενικώς της οικονομίας και πάντως όχι των εφημερίδων, των τηλεοράσεων, των ραδιοφώνων και γενικώς των εντύπων.

Eίχαν την ψευδαίσθηση ότι τα μέσα ενημέρωσης είναι άτρωτα, προστατευμένα από τις πολλές εξουσίες που υποτίθεται ότι υπηρετούν, ότι ακόμη και στη χειρότερη περίπτωση θα βρεθούν λύσεις ή αυτόκλητοι σωτήρες, ικανοί να προσφέρουν κεφάλαια, να συντηρήσουν ή και να αγοράσουν τα υποτιθέμενα κέντρα ισχύος και επιρροής.

Δεν περνούσε καν από το μυαλό των περισσοτέρων ότι η κρίση των μέσων ενημέρωσης προϋπήρχε, ότι εδώ και πολλά χρόνια, τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία, τρώνε στην κυριολεξία τις σάρκες τους, ότι ζουν και εξαρτώνται από τον δανεισμό, από την κρατική διαφήμιση και από συμφωνίες και συναλλαγές ετεροβαρείς, που μόνο το αγαθό της ενημέρωσης δεν ανύψωναν.

Η ενσκήψασα οικονομική κρίση δεν έκαμε τίποτε άλλο παρά να αποκαλύψει το μέγεθος της προϋπάρχουσας στα μέσα ενημέρωσης.

Με την οικονομία σε ύφεση, τα εισοδήματα κουτσουρεμένα, τις επιχειρήσεις κλονισμένες, το κράτος χωρίς λεφτά και τις τράπεζες χωρίς ρευστότητα, το διαρθρωτικό πρόβλημα των μέσων ενημέρωσης δεν μπορούσε παρά να αναδειχθεί στον μέγιστο βαθμό.

Με τις διαφημίσεις στο μισό, τις κυκλοφορίες φθίνουσες και τα νέα ενημερωτικά τεχνολογικά αγαθά να αφαιρούν συνεχώς μερίδια από τις παραδοσιακές εκδοτικές επιχειρήσεις, η κρίση στον Τύπο πήρε σε ελάχιστο χρόνο διαστάσεις αποκάλυψης.

Οι ζημιές εκτινάχθηκαν τον τελευταίο χρόνο στα ύψη. Ακόμη και οι πιο καλά προικοδοτημένες με παράλληλα έσοδα εκδοτικές επιχειρήσεις είναι σήμερα ζημιογόνες, ο κλάδος ολόκληρος αντιμετωπίζει κρίση πρωτοφανή, η οποία απειλεί να τινάξει στον αέρα τους πάντες και τα πάντα.

Το αδιέξοδο είναι προφανές, αλλά η διέξοδος μόνο προφανής δεν είναι. Οι επιχειρήσεις της ενημέρωσης δεν θα βρουν τον δρόμο της ανασυγκρότησης και της αναγέννησης χωρίς κόπους και θυσίες. Οσοι ευαγγελίζονται εύκολες λύσεις, αν δεν ψεύδονται, αυταπατώνται.

Και όσοι επιλέγουν την τυφλή σύγκρουση δείχνουν απλώς ότι δεν έχουν αίσθηση των συνθηκών.

H βιομηχανία της ενημέρωσης αναγκαστικά θα εισέλθει σε φάση αναδιάρθρωσης. Χωρίς βαθιά και ολοκληρωμένη αλλαγή, ικανή να την καταστήσει και πάλι ανεξάρτητη και οικονομικά βιώσιμη, δεν θα έχει καμία τύχη. Θα ισοπεδωθεί υπό το βάρος των χρεών και των ραγδαίων τεχνολογικών αλλαγών...

---
ένα σχόλιο: ... η άνιση μισθολογική μεταχείριση στις εκδοτικές επιχειρήσεις επιτρέπει το σχολιασμό της κρίσης από μια "αφ' υψηλού" οπτική ... οι "κόποι και οι θυσίες" ας ξεκινήσουν από πάνω ... αυτό θα ήταν μια τίμια προτροπή, κύριε συν-διευθυντά του "Βήματος" ...
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

... χειροτονία γυναικών - παιδεραστία, είναι το ίδιο ...

*
Γιώργος Αγγελόπουλος
***
*
ΜΑΡΙΑ ΒΙΤΟΡΙΑ ΛΟΝΓΚΙΤΑΝΟ

*
Από τα «πιο σοβαρά εγκλήµατα»
*
Γιατί άραγε χριστιανικές Εκκλησίες φοβούνται τόσο πολύ τη χειροτονία γυναικών ως ιερέων; Το Βατικανό έχει µάλιστα εξισώσει τις χειροτονίες γυναικών µε τα χειρότερα εγκλήµατα, όπως αυτό της παιδεραστίας!

Η Μαρία Βιτόρια Λονγκιτάνο είχε από µικρή κλίση στην ιεροσύνη. Παιδί στην πόλη της, τη Νισόρια της Σικελίας, «βάπτιζε» τις κούκλες της, προσποιούνταν πως χοροστατούσε σε λειτουργίες και «κοινωνούσε» τα παιχνίδια της µε µπισκότα και τσιπς. Οταν µεγάλωσε, προσευχόταν να µπορέσει να γίνει ιερέας. Καθώς όµως το Βατικανό αποκλείει οποιαδήποτε τέτοια προοπτική, στράφηκε στην Παλαιά Καθολική Εκκλησία, η οποία διαχωρίστηκε τον 19ο αιώνα από τη Ρωµαιοκαθολική αντιδρώντας κυρίως στο αλάθητο του Πάπα. Και στις 22 Μαΐου, η 35χρονη Λονγκιτάνο χειροτονήθηκε ιερέας κατά τη διάρκεια τελετής που πραγµατοποιήθηκε σε µια αγγλικανική εκκλησία στη Ρώµη. Τώρα είναι γνωστή ως µητέρα Βιτόρια, ετοιµάζεται να ηγηθεί µιας ενορίας στη Σαµπιονέτα της Λοµβαρδίας και τον περασµένο µήνα, στις διακοπές της, χοροστάτησε στην πρώτη λειτουργία της στη Σικελία.

Στην Ιταλία υπάρχουν λιγότεροι από 300 παλαιοί καθολικοί, η χειροτονία της Λονγκιτάνο όµως προκάλεσε θόρυβο, καθώς έγινε σε µια περίοδο που αυξάνεται η δυσαρέσκεια µεταξύ των πιστών για την ανικανότητα του Βατικανού να αντιµετωπίσει το σκάνδαλο των παιδεραστών ρωµαιοκαθολικών ιερέων. Και τον Ιούλιο η δυσαρέσκεια αυτή έγινε ακόµη µεγαλύτερη όταν το Βατικανό αναθεώρησε τους εσωτερικούς νόµους του για να περιλάβει την απόπειρα χειροτονίας γυναικών µεταξύ των «πιο σοβαρών εγκληµάτων», καθιστώντας την ανάλογη µε την αίρεση, την αποστασία και την παιδεραστία...

Η χειροτονία γυναικών επέφερε από το 2008 την ποινή του αφορισµού, τόσο για τη γυναίκα όσο και για το πρόσωπο που επιχειρεί να τη χειροτονήσει. Η κοινωνία όµως αλλάζει και όχι απαραίτητα προς την κατεύθυνση που θα ήθελε το Βατικανό.

Ετσι η εξίσωση της χειροτονίας γυναικών µε ένα στυγερό έγκληµα όπως η παιδεραστία προκάλεσε την οργή πολλών καθολικών. «Ισως αυτοί που συνέταξαν το έγγραφο κάτι να ξέρουν», έγραψαν στο περιοδικό «Τhe Νational Catholic Reporter» δύο καθηγητές του Πανεπιστηµίου του Σηάτλ, η φραγκισκανή µοναχή και κλινική ψυχολόγος Φραν Φέρντερ και ο ιερέας, ψυχοθεραπευτής και δικηγόρος του εκκλησιαστικού δικαίου Τζων Ιγκλ. «Η άρνηση να επιτρέψουν τις γυναίκες στο άδυτο της εκκλησιαστικής εξουσίας µπορεί να σχετίζεται µε τις σεξουαλικές καταχρήσεις στον κλήρο και την ανικανότητα του Βατικανού να αντιµετωπίσει αυτό το έγκληµα µε πραγµατικά ποιµαντορικό τρόπο. Είναι άραγε έγκληµα η απόπειρα χειροτονίας γυναικών ή το πραγµατικό έγκληµα είναι η άρνηση να επιτραπεί;».

Σύµφωνα µε την Εριν Σάιζ Χάνα, διευθύντρια της Διάσκεψης για τη Χειροτονία των Γυναικών που έχει την έδρα της στην Ουάσιγκτον, η εξίσωση της χειροτονίας γυναικών µε τα µεγαλύτερα εγκλήµατα σηµαίνει ότι το Βατικανό βρίσκεται σε άµυνα «επειδή το κίνηµά µας µεγαλώνει». Σύµφωνα µε την ίδια, περίπου 100 γυναίκες έγιναν ρωµαιοκαθολικοί ιερείς αφότου µια οµάδα επτά γυναικών χειροτονήθηκε το 2002 κατά τη διάρκεια µιας τελετής που έγινε στον Δούναβη, στην Αυστρία - αν και προφανώς δεν αναγνωρίζονται από την Εκκλησία.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

... πολίτες, ελεύθεροι όσο και τα κοτόπουλα ...

*
Μιχάλης Μητσός
***
*
Προπαγάνδα των ελίτ;

*
Είναι ένα βιβλίο γεµάτο µε υπερβολές. Υποστηρίζει, για παράδειγµα, ότι οι πολίτες δεν είναι πιο ελεύθεροι από τα µαζικά εκτρεφόµενα κοτόπουλα. Και ότι η δηµοσιογραφία είναι απλώς η προπαγάνδα των ελίτ. Αναδεικνύει όµως, παρά ταύτα, ένα υπαρκτό πρόβληµα.

Ο Νταν Χιντ είναι µαθητής του Τσόµσκι. Και πιστεύει, όπως εκείνος, ότι η δηµοσιογραφία είναι τελειωµένη. Πρώτον, επειδή τα µέσα ενηµέρωσης αποκρύπτουν πληροφορίες από το κοινό. Δεύτερον, επειδή λειτουργούν ως προπαγανδιστές των καπιταλιστικών (και ιµπεριαλιστικών) κρατών. Ολα είναι λάθος. Η συγκέντρωση, η επεξεργασία και η µετάδοση των ειδήσεων.

Οι υποθέσεις που κάνουν οι δηµοσιογράφοι για το κοινό τους. Η επιλογή των θεµάτων µε τα οποία θεωρούν σκόπιµο να ασχοληθούν. Και, πάνω απ΄ όλα, η υποταγή τους στα αφεντικά. Η κατάσταση αυτή δεν διορθώνεται. Δεν πρόκειται εδώ για το αν ο Σαντάµ έχει ή όχι όπλα µαζικής καταστροφής. Ούτε για το αν µπορούσε να προβλεφθεί η οικονοµική κρίση.

Η αρρώστια δεν γιατρεύεται µε λίγο µεγαλύτερη προσπάθεια. Χρειάζεται άλλη θεραπεία.

Και η θεραπεία αυτή, γράφει ο Χιντ στο βιβλίο του «Η Επιστροφή του Κοινού» (Εκδ. Verso), είναι η υπαγωγή των δηµοσιογράφων σ΄ έναν ιδιοκτήτη που δεν θα είναι ούτε µεγιστάνας ούτε εταιρεία ούτε το κράτος. Θα είναι το κοινό. Η πρόταση του συγγραφέα είναι να δηµιουργηθεί στη Βρετανία ένα Ταµείο ύψους 80 εκατοµµυρίων λιρών (ή 94 εκατοµµυρίων ευρώ) ετησίως, όπου θα απασχολούνται 3.000 δηµοσιογράφοι. Το κοινό θα συζητά και θα ψηφίζει τα θέµατα που επιθυµεί να ερευνηθούν. Οι δηµοσιογράφοι, οργανωµένοι σε οµάδες, θα πραγµατοποιούν τις σχετικές έρευνες. Και το ΒΒC ή τα άλλα ανεξάρτητα µέσα θα αγοράζουν τα προϊόντα που τους ενδιαφέρουν.

Ακούγεται ασφαλώς ουτοπικό.

Ουτοπική είναι και η ιδέα του αµερικανού φιλοσόφου του 17ου αιώνα Τζέιµς Χάρινγκτον, από την οποία εκκινεί ο Χιντ: ότι στην ιδανική δηµοκρατία όλοι πρέπει να έχουν το ίδιο µερίδιο γης, ώστε να εξασφαλίζεται η πραγµατική ισότητα. Η µεγαλύτερη επιταγή της εποχής, τονίζει ο συγγραφέας, είναι ισότητα στην ενηµέρωση. Κι αν αυτό ακούγεται ελαφρώς συνθηµατικό, δεν µπορεί να παραβλέψει κανείς ότι η ενηµέρωση είναι ένα πραγµατικό, και οξυνόµενο, πρόβληµα για τις σύγχρονες δηµοκρατίες. Στην Ιταλία και τη Ρωσία, οι κυβερνώντες εξαγοράζουν εφηµερίδες και κανάλια. Στις Ηνωµένες Πολιτείες, πολλοί παρουσιαστές «πουλούν» την προπαγάνδα του Τσάι Πάρτι. Και παντού, η κυκλοφορία των εφηµερίδων πέφτει. Αν λοιπόν χρησιµεύει σε κάτι αυτό το βιβλίο - σηµειώνει ο Τζον Λόιντ στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιµς» - είναι να θυµίσει ότι αποστολή της δηµοσιογραφίας είναι να αποκαλύπτει την αλήθεια. Οσοι γράφουν ή µιλούν πρέπει πάντα να έχουν στο µυαλό τους ότι εκπαιδεύουν τους πολίτες.

Ο Χιντ έχει άδικο, µε λίγη προσπάθεια τα πράγµατα θα γίνουν καλύτερα.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

... για την ανεργία στις ΗΠΑ - και αλλού ...

*
Πολ Κρούγκμαν
***
*
Τι πραγματικά φταίει για την ανεργία;

*
Ολα τα στοιχεία δείχνουν ότι τα υψηλά ποσοστά της ανεργίας στις ΗΠΑ οφείλονται στην ανεπαρκή ζήτηση
*
Τι μπορούμε να κάνουμε για τη μαζική ανεργία; Ολοι οι σοφοί συμφωνούν: δεν υπάρχουν εύκολες ή γρήγορες λύσεις. Υπάρχουν δουλειές που πρέπει να γίνουν, αλλά οι εργαζόμενοι δεν είναι έτοιμοι να τις κάνουν- είτε βρίσκονται σε λάθος πόστα είτε διαθέτουν λάθος προσόντα. Τα προβλήματά μας είναι «δομικά» και θα χρειαστούν χρόνια για να λυθούν. Αλλά μην κάνετε τον κόπο να ζητήσετε στοιχεία που να αποδεικνύουν αυτή τη ζοφερή άποψη. Δεν υπάρχουν. Αντιθέτως, όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι τα υψηλά ποσοστά της ανεργίας στην Αμερική είναι το αποτέλεσμα ανεπαρκούς ζήτησης- τελεία και παύλα.

Ακούγεται σοφό να λέει κανείς ότι δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις, αλλά στην πραγματικότητα είναι ανόητο. Η κρίση ανεργίας που αντιμετωπίζουμε θα μπορούσε να θεραπευθεί πολύ γρήγορα αν διαθέταμε την πνευματική διαύγεια και την πολιτική βούληση να δράσουμε.

Με άλλα λόγια, η δομική ανεργία είναι ένα πλαστό πρόβλημα, που κατά κύριο λόγο χρησιμεύει ως δικαιολογία για τη μη αναζήτηση πραγματικών λύσεων.

Ενας από τους σοφούς στους οποίους αναφέρομαι είναι ο πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Κεντρικής Τράπεζας (FRΒ) της Μινεάπολης Ναραγιάνα Κοτσερλακότα, ο οποίος επιμένει ότι η καταπολέμηση των υψηλών ποσοστών της ανεργίας δεν είναι ευθύνη της FRΒ. «Οι εταιρείες έχουν θέσεις εργασίας, αλλά δεν μπορούν να βρουν κατάλληλους εργαζομένους. Οι άνεργοι θέλουν να εργαστούν, αλλά δεν βρίσκουν τις κατάλληλες θέσεις » βεβαιώνει, καταλήγοντας: « Δεν βλέπω τι θα μπορούσε να κάνει η FRΒ για να θεραπεύσει αυτό το πρόβλημα».

Η FRΒ της Μινεάπολης είναι γνωστή για τη συντηρητική της άποψη επί των πραγμάτων και οι ισχυρισμοί ότι η ανεργία είναι κυρίως δομική έχουν όντως την τάση να προέρχονται από τη Δεξιά του πολιτικού φάσματος.

Αλλά παρόμοια πράγματα λένε και κάποιοι άνθρωποι από την άλλη πλευρά. Για παράδειγμα, ο πρώην πρόεδρος Μπιλ Κλίντον δήλωσε προσφάτως ότι η ανεργία παραμένει σε υψηλά επίπεδα διότι «ο κόσμος δεν διαθέτει τα εργασιακά προσόντα για τις θέσεις που είναι κενές».

Με όλον τον σεβασμό, θα σύστηνα στον κ. Κλίντον να μιλήσει με τους ερευνητές του Ινστιτούτου Ρούζβελτ και του Ινστιτούτου Οικονομικής Πολιτικής. Και οι δύο, σε πρόσφατες εκθέσεις τους καταρρίπτουν ολοκληρωτικά τους ισχυρισμούς περί εκτίναξης της δομικής ανεργίας.

Στο κάτω-κάτω, τι θα έπρεπε να βλέπαμε αν ήταν αληθινές δηλώσεις σαν και αυτές του κ. Κοτσερλακότα ή του κ. Κλίντον; Η απάντηση είναι ότι θα έπρεπε να υπήρχαν σημαντικές ελλείψεις εργαζομένων κάπου στην Αμερική- μεγάλες βιομηχανίες που προσπαθούν να επεκταθούν αλλά δυσκολεύονται να κάνουν προσλήψεις, μεγάλη ζήτηση για τα προσόντα συγκεκριμένης μερίδας εργαζομένων, μεγάλα τμήματα της χώρας με χαμηλά ποσοστά ανεργίας, ακόμη και αν η υπόλοιπη χώρα υποφέρει.

Τίποτε από αυτά δεν υπάρχει. Η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας έχει ελαττωθεί δραματικά σε κάθε σημαντικό τομέα, τη στιγμή που ο αριθμός των εργαζομένων οι οποίοι εξαναγκάζονται να δουλεύουν υπό καθεστώς μερικής απασχόλησης έχει εκτιναχθεί σχεδόν σε όλες τις βιομηχανίες. Η ανεργία έχει αυξηθεί κατακόρυφα σε κάθε κατηγορία επαγγελμάτων.

Πού βρίσκονται αυτές οι εταιρείες οι οποίες δεν μπορούν να βρουν «κατάλληλους» εργαζομένους; Η Εθνική Ομοσπονδία Ανεξάρτητων Επιχειρήσεων (ΝFΙΒ) επιθεωρεί τις μικρές επιχειρήσεις εδώ και πολλά χρόνια, ρωτώντας ποιο είναι το πιο σημαντικό πρόβλημά τους. Το ποσοστό εκείνων που κάνουν λόγο για την ποιότητα του εργατικού δυναμικού σημειώνει ιστορικό χαμηλό ρεκόρ, πράγμα που σημαίνει ότι, στις ημέρες μας, ακόμη και εργαζόμενοι με πολλά προσόντα ψάχνουν απεγνωσμένα για δουλειά.

Συνεπώς, όλα τα στοιχεία αντικρούουν τον ισχυρισμό ότι κατά βάση υποφέρουμε από δομική ανεργία. Αυτός ο ισχυρισμός έχει γίνει τόσο δημοφιλής εν μέρει διότι έτσι συμβαίνει πάντα σε περιόδους με υψηλή ανεργία- εν μέρει διότι αυθεντίες και αναλυτές πιστεύουν ότι αν πουν ότι το πρόβλημα είναι βαθιά ριζωμένο και χωρίς εύκολες λύσεις, ακούγονται πιο σοβαροί.

Κοίταζα τι έλεγαν διάφοροι αυτοαποκαλούμενοι «ειδικοί» κατά τη Μεγάλη Υφεση. Είναι σχεδόν ταυτόσημα με αυτά που λένε οι «πολύ σοβαροί» σήμερα. Η ανεργία δεν μπορεί να μειωθεί γρήγορα, διακήρυσσε μια ανάλυση του 1935, επειδή το εργατικό δυναμικό δεν είναι «ευπροσάρμοστο και εκπαιδευμένο. Δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις ευκαιρίες που μπορεί να προσφέρει η βιομηχανία».

Λίγα χρόνια αργότερα, η ανάπτυξη της αμυντικής βιομηχανίας πρόσφερε τελικά το πακέτο στήριξης που είχε ανάγκη η οικονομία- και ξαφνικά η βιομηχανία ήταν πρόθυμη να προσλάβει αυτό το «απροσάρμοστο και ανειδίκευτο» εργατικό δυναμικό.

Αλλά τώρα, όπως και τότε, ισχυρές δυνάμεις αντιτίθενται ιδεολογικώς στην ιδέα της κυβερνητικής δράσης σε μια κλίμακα επαρκή ώστε να «εκκινήσει» εκ νέου την οικονομία. Και αυτός είναι ο θεμελιώδης λόγος για τον οποίο βρίσκουν πρόσφορο έδαφος οι ισχυρισμοί ότι αντιμετωπίζουμε τεράστια δομικά προβλήματα: προσφέρουν έναν λόγο να μην γίνει τίποτε για τη μαζική ανεργία που παραλύει την οικονομία και την κοινωνία μας.

Αυτό που χρειάζεται να γνωρίζετε είναι ότι ουδεμία απόδειξη υπάρχει για αυτούς τους ισχυρισμούς. Δεν υποφέρουμε από έλλειψη απαιτούμενων προσόντων. Υποφέρουμε από έλλειψη πολιτικής αποφασιστικότητας. Οπως είπα, η δομική ανεργία δεν είναι πραγματικό πρόβλημα- είναι μια δικαιολογία για να μην κάνουμε κάτι για τα προβλήματα της Αμερικής σε μια εποχή όπου έχουμε απεγνωσμένη ανάγκη για δράση.
---
Ο κ. Πολ Κρούγκμαν είναι καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον και κάτοχος του βραβείου Νομπέλ Οικονομίας για το 2008.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

... Ιρλανδία - Ελλάδα: ίδια τύχη ...

*
Γιώργος Παπακωνσταντίνου
***
*
Ο κέλτικος τίγρης και το ευρωμαστίγιο

*
«Ενα μοντέλο που θεωρώ ότι είναι πολύ κατάλληλο για να το μελετήσει κάποιος στα ελληνικά πλαίσια, είναι αυτό της Ιρλανδίας». Τάδε έφη σε εκδήλωση του ΙΟΒΕ, τον Απρίλιο του 2006, ο Γ. Αλογοσκούφης. Σε μικρή απόσταση από τον τότε υπουργό Οικονομικών της Νέας Δημοκρατίας, ο Γ. Παπανδρέου τασσόταν, σε συνέδριο του Economist, υπέρ ενός υβρίδιου Σουηδίας και Ιρλανδίας. Ηταν η εποχή που ο κόσμος εκστασιαζόταν με τις επιτυχίες του «κέλτικου τίγρη», ο οποίος πρόβαλλε περίπου ως η καινούργια εθνική φαντασίωση της μετα-ολυμπιακής Ελλάδας.

Η αλήθεια είναι ότι η χώρα, που επί ενάμιση αιώνα μαστιζόταν από λιμούς, βρέθηκε να απολαμβάνει «κινεζικών» ρυθμών ανάπτυξη, που έφταναν και το 8%. Είχε προηγηθεί μια αναδιάρθρωση ενώπιον της οποίας θα ωχριούσε ακόμη και ο Θατσερισμός της Γηραιάς Αλβιώνος: Υπό τη δαμόκλειο σπάθη της ανεργίας, οι εργαζόμενοι αναγκάστηκαν να υπομείνουν ακρωτηριασμούς των πραγματικών μισθών. Η ασφαλιστική κάλυψη μεταβιβάστηκε στους ώμους των εργαζομένων, οι οποίοι πλήρωναν για τις σχετικές εισφορές το 15% έως και 30% του μισθού τους, ενώ οι εργοδότες κατέβαλλαν μόλις το 10,75%. Οι κρατικές δαπάνες συρρικνώθηκαν στο γλίσχρο 36% του ΑΕΠ (56% στην Ελλάδα) ενώ η φορολογία των επιχειρήσεων ήταν η μικρότερη στην Ευρώπη – μόλις 12%. Ολα αυτά, για να μπορέσει να γοητεύσει η Ιρλανδία τα επενδυτικά κεφάλαια, κυρίως της Αμερικής. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, μας προέκυψε το περίφημο «ιρλανδικό θαύμα». Οπως συμβαίνει, ωστόσο, με όλα τα θαύματα, το περί ου ο λόγος είχε ημερομηνία λήξης. Ο σεισμός που γκρέμισε τη Lehman Brothers προκάλεσε τσουνάμι στον Ατλαντικό, που έπληξε σκληρά τη νησιωτική χώρα. Η ιρλανδική αγορά ακινήτων αποδείχθηκε εξίσου «φούσκα» με την αμερικανική και οι τράπεζες δηλητηριάστηκαν από τα τοξικά παράγωγα. Το καλό κράτος ήρθε βέβαια να τις «εθνικοποιήσει», δηλαδή να τις σώσει με χρήματα των φορολογουμένων. Μόνο η Αγγλο-ιρλανδική τράπεζα καταβρόχθιζε 35 δισ. κρατικής βοήθειας, ποσό που αντιστοιχεί στο απίστευτο 22% του ΑΕΠ.

Φυσικά, ο λογαριασμός εστάλη στους κοινωνικά αδύνατους. Το «ιρλανδικό μοντέλο» έγινε και πάλι παράδειγμα προς μίμηση, αυτή τη φορά όχι ως χρυσοτόκος όρνιθα, αλλά ως προκρούστεια κλίνη: Η Ιρλανδία ήταν η πρώτη χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης που εφάρμοσε δρακόντεια λιτότητα με τον απίθανο στόχο να μειώσει το έλλειμμα από 14% σε 3% μέχρι το 2014. Ηδη τον Δεκέμβριο του 2009, ο κ. Τρισέ παρακινούσε τον κ. Παπανδρέου να μιμηθεί το ιρλανδικό παράδειγμα: «Η Ελλάδα έχει στη διάθεσή της ένα αποτελεσματικό πρότυπο, εκείνο της Ιρλανδίας», δήλωσε και δεν άργησε να πείσει τον Ελληνα πρωθυπουργό.

Στο μεταξύ, οι Ιρλανδοί ανέβαιναν τη δική τους οδό του μαρτυρίου. Μισθοί και επιδόματα σφαγιάστηκαν. Η ανεργία τριπλασιάστηκε. Τα καλύτερα νεανικά μυαλά ξενιτεύτηκαν. «Οι πολιτικές ελίτ συμπεριφέρονται σαν τους ιερείς αρχαίων θρησκειών, που απαιτούσαν ανθρωποθυσίες προς κατευνασμό αόρατων θεών, των θεών των αγορών ομολόγων», έγραφε ο νομπελίστας Πολ Κρούγκμαν. Προσωρινά τα κατάφεραν, καθώς η Ιρλανδία βγήκε από την ύφεση και αναπτυσσόταν στο πρώτο τρίμηνο του 2010 με ρυθμό 2,2%. Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται.

Ομως, για σταθείτε, τι έγινε ξαφνικά και αόρατοι θεοί ξαναθύμωσαν; Ποια άδικη μοίρα καταδίκασε αυτόν τον υποδειγματικό μαθητή, αυτόν τον υπάκουο τίγρη του τσίρκου, που υπομένει αγόγγυστα το μαστίγιο του κ. Τρισέ, να βυθιστεί σε μια δεύτερη ύφεση, με την παραγωγή να συρρικνώνεται ξαφνικά, τα spreads να εκτινάσσονται στα ουράνια και το έδαφος να υποχωρεί κάτω από τα πόδια του άμοιρου τίγρη, καταδικάζοντάς τον στην καταπακτή του ΔΝΤ;

«Ο λόγος είναι απλός», έγραφε ο Λάρι Ελιοτ στον Guardian, κάνοντας λόγο για το προβλέψιμο τίμημα της λιτότητας: «Η Ιρλανδία βρίσκεται επικίνδυνα κοντά στο να εγκλωβιστεί σε κατάσταση μόνιμης ύφεσης και αποπληθωρισμού, με μόνη διέξοδο τη χρεοκοπία». Οπως όλοι οι δογματικοί, οι θιασώτες των μνημονίων και της λιτότητας, πετυχαίνουν αυτό ακριβώς που υποτίθεται ότι πάσχιζαν να αποτρέψουν – την οικονομική και εθνική χρεοκοπία. Η Ιρλανδία της διπλής ύφεσης έγινε όντως παράδειγμα οικουμενικής σημασίας – αλλά πόσο διαφορετικό από αυτό που διαλαλούσαν οι θαυμαστές του περίφημου «ιρλανδικού μοντέλου»...
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

... η σοσιαλδημοκρατία "γέννησε" την ακροδεξιά ...

*
Γιώργος Δελαστίκ
***
*
Η Δεξιά επιτίθεται ιδεολογικά

*
Σουηδία. Δανία. Γαλλία. Βέλγιο. Αυστρία. Ολλανδία. Ελβετία. Ιταλία. Νορβηγία. Ουγγαρία. Σε ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη τα ακροδεξιά κόμματα εισβάλλουν εκλογικά στα αντίστοιχα κοινοβούλια. Η Ευρώπη του 2010 αρχίζει να μοιάζει επικίνδυνα με την Ευρώπη του 1930. Αυτή τη φορά όμως δεν έχουμε ανατρεπτικά και βίαια ακροδεξιά κινήματα που καταλαμβάνουν πραξικοπηματικά την εξουσία. Εχουμε κόμματα που μπαίνουν στη Βουλή μέσω εκλογών, όπου συμμετέχουν στην άσκηση της εξουσίας το κάνουν μέσω συμμαχιών με άλλα δεξιά κόμματα (Ιταλία, Ελβετία, Αυστρία, Δανία) και συχνά βρίσκονται ακόμη στην αντιπολίτευση, όπου όμως και από τη θέση αυτή κατορθώνουν να επηρεάζουν αισθητά την πολιτική ζωή των αντίστοιχων χωρών.

Επεσε και το σοσιαλδημοκρατικό οχυρό της Σουηδίας την Κυριακή. "Το σοκ ήταν βαθύ: Η Σουηδία, η κοιτίδα της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας και το πιο πολιτικά ορθό έθνος της Ευρώπης, ψήφισε και έβαλε στη Βουλή ένα ακροδεξιό κόμμα, του οποίου τα παλαιότερα μέλη συνήθιζαν να ντύνονται με ναζιστικές στολές" γράφουν οι "Τάιμς" του Λονδίνου, εμφανώς αναστατωμένοι.

"Η Σουηδία εντάχθηκε στο πιο γρήγορα αναπτυσσόμενο κλαμπ της Ευρωζώνης: τους αντιισλαμιστές που αισθάνονται ότι αντλούν δύναμη από τη διάθεση του έθνους. Προκαλούν τα κοινωνικά ταμπού συνδέοντας τους ξένους με το βίαιο έγκλημα και ισχυρίζονται ότι είναι οι σημαιοφόροι ενός νέου πατριωτισμού" προσθέτει η βρετανική συντηρητική εφημερίδα.

Οι επίσης βρετανικοί "Φαϊνάνσιαλ Τάιμς" συμφωνούν στις εκτιμήσεις με τους "Τάιμς", αλλά δεν δείχνουν να ανησυχούν καθόλου για την εξέλιξη αυτή. "Η Σουηδία απλώς εναρμονίζεται με μια πανευρωπαϊκή τάση εκμετάλλευσης εκ μέρους ακροδεξιών κομμάτων του διογκούμενου αισθήματος κατά των μεταναστών σε δύσκολους οικονομικούς καιρούς" αναφέρουν σε κύριο άρθρο τους. "Είναι ένα αίσθημα που δεν μπορούν να αγνοήσουν τα κατεστημένα κόμματα" υποστηρίζει.

Η υπόθεση όμως δεν περιορίζεται σε εκτιμήσεις. Αυτά που προβάλλονται ως αιτίες της ήττας των Σουηδών σοσιαλδημοκρατών θίγουν τα θεμέλια τόσο της ιδεολογίας όσο και των συμμαχιών της σοσιαλδημοκρατίας σε ολόκληρη την Ευρώπη.

"Εχοντας συμμαχήσει με τους Πράσινους και την Αριστερά της Αριστεράς (σ.σ. εννοεί τους πρώην κομμουνιστές που έχουν εξαιρετικά μετριοπαθείς θέσεις), οι σοσιαλδημοκράτες δεν ανανέωσαν καθόλου το πρόγραμμά τους που συνίσταται στην υπεράσπιση του κράτους πρόνοιας παλαιού τύπου, το οποίο είναι εγγυητής ενός κοινωνικού συμβολαίου που εξασφαλίζει σε όλους τους Σουηδούς το τρίπτυχο παιδεία, υγεία, σύνταξη" γράφει π.χ. η γαλλική "Μοντ" σε πρωτοσέλιδο κύριο άρθρό της.

"Ξεπερασμένα" θέματα δηλαδή η παιδεία, η υγεία και οι συντάξεις κατά την εφημερίδα - ακριβώς τη στιγμή που μαίνεται η επίθεση για την ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης και της υγειονομικής περίθαλψης και επιχειρείται η συρρίκνωση των συντάξεων! Και φταίει η συμμαχία των σοσιαλδημοκρατών με τους αριστερούς και τους οικολόγους που δεν τους αφήνει να... "απελευθερωθούν" από αυτές τις "μονομανίες" της δημόσιας και δωρεάν παιδείας και υγείας!

Σε ολόκληρη την Ευρώπη έχει εξαπολυθεί μια ιδεολογική και πολιτική επίθεση της Δεξιάς με σκοπό να εκμεταλλευθεί την ήττα των Σουηδών σοσιαλδημοκρατών για να δείξει ότι η αιτία της ήττας είναι τα ίδια τα ιδανικά, οι αξίες και οι αρχές των σοσιαλιστικών ιδεών. Θέλουν δηλαδή να εκμηδενίσουν ιδεολογικά τη σοσιαλδημοκρατία.

Στο πλαίσιο αυτό η γερμανική Δεξιά επιχειρεί να νομιμοποιήσει πολιτικά την Ακροδεξιά, εμφανίζοντάς την ως απολύτως "αξιοπρεπή", ισότιμη με τα υπόλοιπα κόμματα.

Ανατριχιάζει κανείς διαβάζοντας το πρωτοσέλιδο άρθρο της δεξιάς γερμανικής εφημερίδας "Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε" στο προχθεσινό της φύλλο, όπου γράφει μεταξύ άλλων:

"Στη Σουηδία αρνούνταν τα κόμματα επί πολύ καιρό υπό την ηγεμονία των σοσιαλδημοκρατών ακόμη και να αναγνωρίσουν νέες πολιτικές δυνάμεις. Τροτσκιστικές ή σταλινικές κεφαλές εν συγχύσει θεωρούνταν στην Αριστερά πλήρως άξιοι συνασπισμού μαζί τους, ενώ αντιθέτως οι αγκιτάτορες της εχθρότητας κατά των ξένων θεωρούνταν παρίες της Δεξιάς ... Ακριβώς τώρα είναι η ώρα μιας επιτυχημένης "αστικής" κυβέρνησης, στην οποία μπορεί να καθιερωθεί ένα δεξιό εναλλακτικό κίνημα"!

"Δεξιό εναλλακτικό κίνημα" λοιπόν η Ακροδεξιά επειδή πάντα κατά τη γερμανική εφημερίδα "οι ψηφοφόροι της στη Σουηδία είναι όπως πιθανόν και οι ψηφοφόροι όλων των πνευματικών συγγενών τους στην Ευρώπη, τόσο αστοί όσο έπρεπε να ξαναγίνουν οι αστοί και επιπλέον τόσο αστοί όσο έχουν γίνει οι σοσιαλδημοκράτες"!
---
ΔΙΛΗΜΜΑ

Με ιδανικά και αρχές ή χωρίς;
*
"ΑΠΟΚΗΡΥΞΤΕ τις αρχές σας, αλλιώς θα εξαφανιστείτε!" λέει στους σοσιαλδημοκράτες η ευρωπαϊκή Δεξιά. Το αντίθετο υποστηρίζουν οι κεντροαριστεροί! "Ακριβώς επειδή οι Ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες παραχώρησαν τόσο μεγάλη δύναμη στους χρηματιστές τώρα αγωνίζονται να πείσουν τους ψηφοφόρους της Ευρώπης ότι μπορούν να κάνουν κάτι διαφορετικό" έγραφε ο βρετανικός "Γκάρντιαν" σε κύριο άρθρο του. Συμφωνούσε και η ισπανική "Ελ Παΐς" ότι αιτία του προβλήματος είναι "η γενικευμένη αντίληψη ότι η Αριστερά υπήρξε συνένοχος της χρηματοπιστωτικής απορρύθμισης και του υπερβολικού νεοφιλελευθερισμού που εκκόλαψαν τη χειρότερη οικονομική κρίση των τελευταίων 70 χρόνων".
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies


Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

.... πολιτικά μυαλά, βαριά θολωμένα ...

*
Παντελής Μπουκάλας
***
*
Επιδεικνυόμενη ελαφρότητα

*
Ορεινό το χωριό, κρατάει την ομορφιά του τοπίου και των ανθρώπων του απείραχτη από τον τουρισμό. Ο παμπάλαιος πλάτανος, τα καφενεδάκια στον ίσκιο του, οι στενοί δρόμοι, φτιαγμένοι σε καιρούς που το αυτοκίνητο δεν είχε ακόμα επιβάλει τη δεσποτεία του, τα πάντα στην τάξη και στο μέτρο τους. Ωσπου, για να κλονιστεί η ισορροπία, καταφθάνει στο χωριό ένα από εκείνα τα αυτοκίνητα που ώς τώρα πίστευες ότι τα χαίρονται και τα καμαρώνουν μεγαλοποδοσφαιριστές, μεγαλοτραγουδιστές και παραθυράτοι μεγαλοποινικολόγοι. Αλλά κανένα διάσημο αστέρι της μπάλας, του άσματος ή της δικηγορίας δεν κατέβηκε από το τετράτροχο.

Κατέβηκε μια αγέρωχη κυρία, που και μόνο το καλά προβαρισμένο πλατύ χαμόγελο με το οποίο μοίραζε χειραψίες σε γνωστούς και αγνώστους αρκούσε για να ορίσει το επάγγελμά της: πολιτικός. Ούτε το πόθεν της είναι ελέγξιμο ούτε το έσχες.

«Βουλευτίνα», έλεγε ο ένας ψιθυριστής. «Νομάρχης», διαφωνούσε ο δεύτερος. «Υποψήφια», ξεκαθάριζε τα πράγματα ένας τρίτος. Ποιο το κόμμα της και ποιο το χωριό δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Οι συμπεριφορές μετράνε και το «τέλος της ιδεολογίας» που πιστοποιούν ορισμένες από αυτές. Μετράει δηλαδή η ευκολία με την οποία άνθρωποι που ανήκουν σε διαφορετικά κόμματα και υποτίθεται ότι πολιτεύονται με διαφορετικές αρχές, καταλήγουν μάλλον γρήγορα να εξομοιώνονται ασπαζόμενοι τους ίδιους αξιακούς κώδικες και λατρεύοντας τα ίδια κούφια σύμβολα κύρους και γοήτρου - μια Λέξους, μια Φεράρι, ένα σκάφος, ένα εξοχικό με την απαραίτητη δεξαμενή κολύμβησης, για να μην τρέχεις στη θάλασσα με τους πληβείους. Τα αποκτάς όλα τούτα, όχι τόσο επειδή τα έχει ανάγκη ο τρόπος της ζωής σου, όσο για να δώσεις σχήμα στην ισχύ σου και να δείξεις πως επιτέλους κάτι σπουδαίο έγινες σε τούτο τον κόσμο. Και ανακουφίζεις τη συνείδησή του, αν φυσικά έχει πρόβλημα, δηλώνοντας μια στο τόσο ότι συμμερίζεσαι «τις αγωνίες του κοσμάκη», ιδίως τώρα με την κρίση.

Δεν λέω ότι οι πολιτικοί είναι υποχρεωμένοι να ζουν σαν τους αρχαίους Κυνικούς φιλοσόφους, με άκρα λιτότητα, ή σαν τους αυθεντικούς ασκητές, ώστε να αποδεικνύουν την τιμιότητά τους. Λέω απλώς ότι, έστω και για να αυτοπροστατεύονται από τη λαϊκή περιφρόνηση, φρόνιμο θα ήταν να δείχνουν πως σέβονται ελαφρώς το μέτρο, καθώς και την κρίση του «κοσμάκη», είτε τους ψηφίζει είτε όχι. Φαίνεται όμως ότι το μυαλό αρκετών «εκπροσώπων» μας είναι βαριά θολωμένο από την εξουσία και τις ηδονές της. Και συνεχίζουν να επιδεικνύουν τη χλιδή τους, τετράτροχη ή όχι, γιατί επιμένουν να πιστεύουν ότι έτσι εντυπωσιάζουν και θαμπώνουν. Αλλά απλώς ενοχλούν και προσβάλλουν - αισθητικά, ηθικά και πολιτικά. Κι αν κάτι τους προστατεύει, δεν είναι η αφέλεια του «κοσμάκη», όπως θέλουν να πιστεύουν, αλλά η ευγένειά του - η οποία πάντως αρχίζει να δείχνει σημάδια εξάντλησης.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

... προς τη "Μεγάλη Κοινωνία" ...

*
Μιχάλης Μητσός
***
*
Αγάπη µου, συρρίκνωσα το Κράτος!

*
Η Θάτσερ πίστευε µονάχα στο άτοµο. «Η κοινωνία», έλεγε, «δεν υπάρχει».

Τριάντα χρόνια αργότερα, τα πνευµατικά της παιδιά οραµατίζονται την ένωση των ατόµων για να δηµιουργήσουν τη Μεγάλη Κοινωνία.

Εµπνευστής του Βig Society είναι ένας κακοξυρισµένος σαραντάρης, γιος Ούγγρου µετανάστη, που κυκλοφορεί πάντα µε τζιν και χωρίς γραβάτα, αποφεύγει τις κάµερες, αλλά µια µέρα πιάστηκε µε τις κάλτσες στους διαδρόµους της Ντάουνινγκ Στριτ. Τον λένε Στιβ Χίλτον και, αντίθετα µε τους περισσότερους συµβούλους του Ντέιβιντ Κάµερον, δεν είναι «γιος κάποιου», αλλά αυτοδηµιούργητος. Ο γνωστός διαφηµιστής Μορίς Σαάτσι, που θεωρείται πνευµατικός του πατέρας, έχει πει γι΄ αυτόν ότι είναι «απίστευτα ευφυής». Οι εχθροί του τον αποκαλούν «µίνι Ρασπούτιν» και του καταλογίζουν ότι πούλησε τον Κάµερον στην κοινή γνώµη όπως πουλάει κάποιος ένα σαπούνι. Αλλά εκείνος δεν έχει καιρό να ασχοληθεί µε τέτοια. Ο πολιτικός του προϊστάµενος τού έχει αναθέσει να εφαρµόσει στην πράξη την ιδέα της Μεγάλης Κοινωνίας. Κάτι που σηµαίνει, ούτε λίγο ούτε πολύ, να βρεθεί ένας τρόπος να αντικατασταθούν οι 600.000 δηµόσιοι υπάλληλοι που θα θυσιαστούν την επόµενη πενταετία στον βωµό της λιτότητας από εθελοντές. Να µπει ο ψηφοφόρος στη θέση του οδηγού, να γίνει αφεντικό του εαυτού του, όπως έλεγε ο Κάµερον στο συνέδριο των Τόρηδων το 2005.

Και πώς θα γίνει αυτή η αναδιάρθρωση της διοικητικής πυραµίδας;

Μα φυσικά µε την αποκέντρωση, σηµειώνει ο ανταποκριτής του Νουβέλ Οµπζερβατέρ. Τρεις είναι οι τοµείς που έχουν επιλεγεί. Η εκπαίδευση, όπου τα city academies του Τόνι Μπλερ (σχολεία που θα ανοίγουν οι γονείς και θα µπορούν να διαλέγουν οι ίδιοι καθηγητές, πρόγραµµα και µαθητές) θα µετονοµαστούν σε free schools, µε ανάλογη λειτουργία και πάντα µε κρατική χρηµατοδότηση. Η υγεία, όπου οι γιατροί θα αποκτήσουν την αυτονοµία τους, µε αντάλλαγµα τη διαχείριση από τους ίδιους της νοσηλείας στους κόλπους της περιφέρειας. Η αστυνοµία, όπου οι διοικητές θα εκλέγονται από το 2012 απευθείας από τον λαό. Θα ακολουθήσουν οι µεταφορές, τα ταχυδροµεία, οι βιβλιοθήκες. Ολα θα περάσουν στον έλεγχο του πολίτη.

«Πρόκειται για παγίδα!» φωνάζει η αντιπολίτευση.

Με πρόσχηµα τη µεταβίβαση της εξουσίας στον λαό, οι Συντηρητικο-Φιλελεύθεροι θέλουν να κάνουν την κοινή γνώµη να καταπιεί τον ακραίο φιλελευθερισµό τους. «Ο Κάµερον δεν έχει άδικο να υπενθυµίζει ότι οι Εργατικοί είχαν χάσει τα τελευταία χρόνια τον έλεγχο του κράτους αποδεχόµενοι τη δηµιουργία των περίφηµων quangos, διαφόρων ηµι-αυτόνοµων µη κυβερνητικών οργανώσεων», παραδέχεται ο βουλευτής και πρώην υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Ντένις ΜακΣέιν. «Πώς φαντάζεται όµως να αντικαταστήσει ικανούς αξιωµατούχους από µια στρατιά εθελοντών µε χαµηλή συχνά ειδίκευση; Και επιπλέον, πού θα τους βρει;».

Το σχέδιο είναι φιλόδοξο, ο Στιβ Χίλτον έχει χάσει τον ύπνο του, οι ψηφοφόροι είναι απαιτητικοί.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies
*

* έχουμε αδελφικές σχέσεις με την stavrovelonia (stavrochoros.pblogs.gr)


Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

... ενδο-Δεξιές "συμβουλές" με φόντο το Μνημόνιο ...

*
Πάσχος Μανδραβέλης
***
*
Εντός, εκτός και επί τα αυτά
του Μνημονίου

*
Ειλικρινά μάλλον απάντησε ο κ. Αντώνης Σαμαράς στην ερώτηση του συντάκτη της εφημερίδας «Αυγή» σχετικά με το Μνημόνιο. «Εχουμε κοινό στόχο» (σ. σ.: με την Αριστερά), είπε ο αρχηγός της Ν. Δ. «Σας το είπα και εγώ νωρίτερα, με άλλο τρόπο και με άλλη λογική. Εμείς σε αυτό διαφοροποιούμαστε, πράγματι. Δεν πιστεύω ότι μπορώ να βγω από το Μνημόνιο αν δεν μπορώ να βγω στις αγορές. Τι θέλετε να σας πω, ότι μπορώ;».

Αυτή είναι μια λογική και υπεύθυνη απάντηση. Αν δεν μπορείς να βγεις στις αγορές για να δανείζεσαι άνευ όρων, δανείζεσαι με τους όρους της τρόικας· είτε σου αρέσουν, είτε δεν σου αρέσουν. Τα 110 δισ. είναι μια ανάσα, για να σταθείς στα πόδια σου και να μπορέσεις να δανειστείς αυτοδύναμα.

Το ερώτημα όμως που τίθεται μετά την ειλικρινή αυτή δήλωση είναι: γιατί ο κ. Σαμαράς ζητεί αντιμνημονιακή ψήφο στις αυτοδιοικητικές εκλογές; Κάτι που δεν θα μπορέσει να κάνει ο ίδιος ως πρωθυπουργός, περιμένει να το κάνουν οι πολίτες ψηφίζοντας π. χ. τον κ. Γκιουλέκα στη Θεσσαλονίκη, αντί του κ. Μπουτάρη;

Με δεδομένο, μάλιστα, ότι μέχρι στις 7 Νοεμβρίου μάλλον δεν μπορούμε να βγούμε στις αγορές για να δανειστούμε, κινδυνεύουμε (έχοντας ως μοναδικό κριτήριο την αντιμνημονιακή ψήφο) να έχουμε και το Μνημόνιο και κακούς δημάρχους, νομάρχες, περιφερειάρχες. Διότι η πιο συνεπής αντιμνημονιακή ψήφος είναι υπέρ των υποψηφίων που στηρίζει το ΚΚΕ. Στο τέλος της ημέρας να βρεθείς με περιφερειάρχη Αττικής τον κ. Θανάση Παφίλη ή το πολύ-πολύ τον κ. Αλέκο Αλαβάνο, ο οποίος είναι πιο επαναστάτης: θα κλείσει, λέει, τα σύνορα της Αττικής για να μην μπαίνουν οι άνθρωποι της τρόικας.

Το ιδεολόγημα του μεσαίου χώρου ήταν πάντα ένα από τα βασικά προβλήματα της Νέας Δημοκρατίας. Προσθέτοντας δεξιές θέσεις με αριστερές αντιθέσεις προέκυψε η αδράνεια κατά τη διάρκεια της εξαετίας Καραμανλή. Κάπως έτσι μπερδεύτηκε και ο νυν πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, με την αντιμνημονιακή ρητορεία του.

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι αυτή είναι μια έξυπνη πολιτική κίνηση που βοηθάει τη χώρα, με την έννοια ότι δεν πρέπει να αφεθεί η αριστερά να μονοπωλήσει τη θέση κατά του μνημονίου. Μάλλον πρόκειται περί παραλογισμού. Με το ίδιο σκεπτικό η Ν. Δ. θα έπρεπε να ασπαστεί τη δικτατορία του προλεταριάτου (κάτι που μονοπωλεί το ΚΚΕ), την εθνικοποίηση βασικών επιχειρήσεων (κάτι που είναι αίτημα και του ΣΥΡΙΖΑ) και πλήθος άλλων θέσεων, οι οποίες μονοπωλούνται από την Αριστερά· και πολύ ορθώς μονοπωλούνται. Εξάλλου γι’ αυτό υπάρχει η Αριστερά· για να μονοπωλεί τις δικές της (λογικές ή και τις περισσότερες φορές παράλογες) θέσεις.

Δεν ξέρουμε αν οφείλεται στις αριστερές περιδινήσεις το μπέρδεμα περί μηδενισμού του δημοσιονομικού ελλείμματος στο τέλος του 2011, όπως είπε προχθές ο κ. Σαμαράς, ή το 2014 όπως προέβαλλε στις διαφάνειες της πρότασής του προ δύο μηνών. Οπως και να έχει το ζήτημα, όμως, υπάρχει μόνο ένας εφικτός τρόπος για να μειωθεί τόσο δραστικά το έλλειμμα. Αν η Ελλάδα σταματήσει την εφαρμογή του μνημονίου και η τρόικα κόψει τη χρηματοδότηση, τότε αναγκαστικά το έλλειμμα θα μηδενιστεί. Το κράτος δεν θα έχει λεφτά να ξοδεύει, οπότε εξ ανάγκης δεν θα παράγει ελλείμματα.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

... περί νταβάδων και άλλων προστατών ...

*
Ανδρέας Ρουμελιώτης
***
*
Μεταξύ μας, τώρα;

*
 ΕΙΝΑΙ βαριά η κατηγορία, όπως βαρύς είναι και ο υπαινιγμός που ξεστόμισε χθες από τη ΔΕΘ ο Αντώνης Σαμαράς.

Εν πολλοίς, ότι ο Γιώργος Παπανδρέου μεθόδευσε την υπαγωγή μας στην Τρόικα και το ΔΝΤ, ενώ μπορούσε να το αποφύγει. Οτι μετέτρεψε δηλαδή επίτηδες ένα πρόβλημα δανεισμού σε κρίση χρέους και γι' αυτό δεν δανείστηκε πέρσι το φθινόπωρο όσο περισσότερα μπορούσε να δανειστεί.

ΔΙΟΤΙ -λέει αυτή η βαριά κατηγορία, όπως και ο υπαινιγμός- ο Γιώργος πίστευε πως μόνο με ξένο κηδεμόνα-μπαμπούλα (διά να μην το χοντρύνω και είπω: νταβά...) θα μπορούσε να προχωρήσει σε δημοσιονομική εξυγίανση και σε τόσο σκληρά αντικοινωνικά μέτρα, τα οποία θεωρούσε και απολύτως αναγκαία. Αρα δεν τον εξανάγκασε κανείς ούτε έκανε απλώς λάθος χειρισμούς· είναι κάτι που το επέλεξε και το προκάλεσε ο ίδιος. Μια επιχείρηση του τύπου «σοκ και δέος» με στόχο την εσωτερική υποτίμηση του βιοτικού επιπέδου όλων των μη προνομιούχων Ελλήνων και κυρίως το κτύπημα και την προλεταριοποίηση της ευημερούσας τα τελευταία χρόνια μεσαίας τάξης προς όφελος, φυσικά, της μεγάλης άρχουσας τάξης και των ξένων.

Η ΠΙΟ ακραία και πολυδιαδεδομένη εκδοχή αυτής της συνωμοσιολογικής προσέγγισης των γεγονότων (από την οποία κράτησε σαφείς αποστάσεις ο Σαμαράς), λέει ότι ο Γιώργος και οι περί αυτόν βρίσκονται σε διατεταγμένη αποστολή, για να υποτιμηθεί τόσο η αξία της γης των ακινήτων και των επιχειρήσεων της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας ώστε να έρθουν μετά και να τ' αγοράσουν όλα τζάμπα· «για ένα κομμάτι ψωμί»!

Η ΜΙΑ περίπτωση είναι αυτό να συμβαίνει «με το αζημίωτο», δηλαδή να πρόκειται για το μεγαλύτερο σκάνδαλο στην Ιστορία του ελληνικού έθνους... Η δεύτερη περίπτωση; Να είναι (όπως κατηγορούσαν και τον πατέρα του) άνθρωπος των Αμερικανών, υπάλληλος του διεθνούς κεφαλαίου και, προπάντων, του σιωνισμού. Τουτέστιν να διατελείται η μεγαλύτερη εθνική προδοσία όλων των εποχών...

ΟΛΑ αυτά σπεκουλάρονται τόσο από τα αριστερά όσο κι από τα δεξιά. Τα λένε, κακά τα ψέματα, και μέσα στο ΠΑΣΟΚ... Αυτά φυσικά μόνο λέγονται, δεν γράφονται! Τουλάχιστον όχι τόσο ωμά, άκομψα και κραυγαλέα, όπως παρατίθενται εδώ σήμερα, χάρη στη διαρκούς ευθυμογραφικής ασυλίας που παραδοσιακά απολαμβάνει η στήλη...

ΩΣΤΟΣΟ, αν αναζητούσε κάποιος τους λόγους που παραδόξως πολυδιασπούν πάλι την ελληνική Αριστερά (σε μια ιδιαίτερα ευνοϊκή ιστορική συγκυρία γι' αυτήν) θα κρυφάκουγε παντού την ίδια συνωμοσιολογική σπέκουλα. Που, αν ισχύει, έστω σε ποσοστό 10%, πρέπει επειγόντως να ζητήσουμε πολιτικό άσυλο στην Αλβανία κι από κει, από Γράμμο-Βίτσι, να ξεκινήσουμε το τρίτο αντάρτικο...

ΘΕΣ μια πιο ακραία εκδοχή; «Να 'ναι στο κόλπο» της εθνικής μειοδοσίας και ο Σαμαράς και ν' αφήνει αυτούς τους υπαινιγμούς με τα -δυστυχώς- εύλογα ερωτήματα για ξεκάρφωμα.

ΕΙΧΕ δίκιο, πάντως, ο Αντώνης σ' αυτό που είπε ότι οι πολίτες υπερίπτανται των κομμάτων. Ετσι είναι και χειρότερα! Ποτέ άλλοτε δεν υπήρχε τόσο μεγάλη δυσπιστία, καχυποψία και τόσο εύφορο έδαφος για να «περπατάνε» κάθε είδους συνωμοσιολογικές υποθέσεις που με όσα έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια -μεταξύ μας τώρα...- δεν ακούγονται καθόλου, μα καθόλου, παράλογες...

ΦΥΣΙΚΑ και δεν μπορεί να βάλει στο στόμα του τις λέξεις «αναδιάρθρωση του χρέους» ο Αντώνης. Τόσο η κυβέρνηση όσο και η αντιπολίτευση, όταν γράφουν οι «Financial Times» ότι «η αναδιάρθρωση του χρέους είναι αναπόφευκτη», θα πρέπει να απαντούν με μια φωνή: «α-πο-κλεί-ε-ται»! Για να μη σπάσουν τα spread κάθε ταβάνι.

ΜΕΤΑΞΥ μας πάντα... άμα καταφέρουμε και εκμηδενίσουμε το πρωτογενές έλλειμμα, δηλαδή τα τρέχοντα έσοδα του κράτους να επαρκούν για να καλύψουν τα τρέχοντα έξοδα (μισθούς, συντάξεις κ.ο.κ.) δεν είναι άσχημη ιδέα η αναδιάρθρωση του χρέους...

ΑΝ δεν καταφέρουμε να δημιουργήσουμε από τη δημοσιονομική εξυγίανση, αλλά κυρίως από την ανάπτυξη, πρωτογενές πλεόνασμα τόσο μεγάλο ώστε να καλύπτει τους τόκους επί του χρέους και να «απορροφά» μέρος των χρεολυσίων, μια αναδιαρθρωσούλα μάς συμφέρει. Του στιλ «κάνε μου ένα 20% έκπτωση σ' αυτά που σου χρωστάω και να στα ξοφλήσω μια δεκαετία αργότερα»...
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

... φτώχεια made USA ...

*
Μιχάλης Μητσός
***
*
Ο φτωχός της διπλανής πόρτας

*
Ενας στους επτά Αµερικανούς είναι επισήµως φτωχός, το υψηλότερο ποσοστό από το 1994. Και οι ψηφοφόροι ανυποµονούν να εκδικηθούν τον Νοέµβριο τον Οµπάµα.

Για να ορίσει τη φτώχεια, η αµερικανική Στατιστική Υπηρεσία συγκρίνει το εισόδηµα ενός νοικοκυριού µε το κόστος ενός «καλαθιού» που περιλαµβάνει αγαθά όπως τρόφιµα και ρούχα. Με βάση αυτό το κριτήριο (που δεν περιλαµβάνει την εκπαίδευση ή την περίθαλψη), µια τετραµελής οικογένεια θεωρείται φτωχή αν το εισόδηµά της είναι µικρότερο των 21.756 δολαρίων (16.658 ευρώ). Στην κατηγορία αυτή, σύµφωνα µε τα τελευταία στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας, ζουν σήµερα 43,6 εκατοµµύρια Αµερικανοί, ο υψηλότερος αριθµός από τις αρχές της δεκαετίας του ΄60, όταν ο Λίντον Τζόνσον κήρυσσε τον πόλεµο κατά της φτώχειας. Η αύξηση της φτώχειας είναι µεγαλύτερη (1,3%) στους ανθρώπους 18 ώς 64 ετών.

«Το µήνυµα από τα στοιχεία αυτά είναι πως διαγράψαµε ό,τι κερδίσαµε από την καταπολέµηση της φτώχειας τη δεκαετία του ΄90», λέει η Ελάιζ Γκουλντ από το κεντροαριστερό Εconomic Ρolicy Ιnstitute. Οι Δηµοκρατικοί θα πληρώσουν τον λογαριασµό σε δύο µήνες, στις εκλογές για την ανανέωση του Κογκρέσου.

Εχουν διαγνώσει τα αίτια της ασθένειας: δεν είναι όµως ούτε γρήγοροι ούτε αποτελεσµατικοί στη θεραπεία της. Γνωρίζουν, για παράδειγµα, τη σηµασία της ασφάλισης. Είναι χαρακτηριστικό ότι εκείνοι που δεν έχουν πληγεί από την οικονοµική κρίση είναι οι ηλικιωµένοι, οι περισσότεροι από τους οποίους έχουν ασφάλιση: εδώ η φτώχεια µειώθηκε κατά 0,8%. Οι άνθρωποι που χάνουν τη δουλειά τους, πάλι, χάνουν και τα ασφαλιστικά τους δικαιώµατα, µε αποτέλεσµα να µπαίνουν σε έναν φαύλο κύκλο. Αν δεν αρχίσει να εφαρµόζεται η ασφαλιστική µεταρρύθµιση του Οµπάµα, η κατάσταση θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Αλλά αυτό δεν θα συµβεί πριν από το 2014.

Τραγική είναι και η κατάσταση µεταξύ των µαύρων και των ισπανόφωνων, όπου η φτώχεια φτάνει το 25%, δύο φορές µεγαλύτερη από το ποσοστό των λευκών. «Η δουλειά µας µόλις τώρα αρχίζει», δήλωσε ο αµερικανός πρόεδρος όταν πληροφορήθηκε τα κακά µαντάτα.

Η αλήθεια όµως είναι ότι οι φτωχοί δεν ήταν ποτέ στο επίκεντρο της αµερικανικής πολιτικής ζωής. Σύµφωνα µε την Ντέµπορα Βάινσταιν, διευθύντρια της Συµµαχίας για τις Ανθρώπινες Ανάγκες, οι λόγοι είναι δύο: ότι δεν προσέρχονται µαζικά στις κάλπες κι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να … χρηµατοδοτήσουν τα µεγάλα κόµµατα. Επιπλέον, οι «άλλοι», οι τυχεροί, δεν ήθελαν ώς τώρα ούτε να ακούσουν για έννοιες όπως η αλληλεγγύη. Αυτά ίσχυαν βέβαια όσο οι φτωχοί ήταν κάποιοι περιθωριακοί που έψαχναν τα σκουπίδια. Τώρα, η κατηγορία αυτή διευρύνεται, περιλαµβάνει τον αδελφό, τον συγγενή, τον γείτονα, τον συνάδελφο, η απάθεια και η αδιαφορία της κοινωνίας δεν µπορεί παρά να υποχωρήσουν.
---
Σημ.:  την επιμέλεια της εικονογράφησης ειχαν οι stavrovelonies

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

... τα κέρδη τους ...

*
"Ρ"
***
*
... σκοτώνουν τον κόσμο μας
*
*
ΤΑ ΠΗΡΑΝ ΟΛΑ, ΘΕΛΟΥΝ ΚΙ ΑΛΛΑ: «Eίναι αναπόφευκτη λοιπόν μια νέα περικοπή των δημοσίων δαπανών και, σύμφωνα με πληροφορίες, πάλι θα περικοπούν οι δημόσιες επενδύσεις κατά 1 δισ. ευρώ. Και αυτό την ώρα που ο πρωθυπουργός στις ομιλίες του δίνει έμφαση στην ανάγκη για επενδύσεις και αναπτυξιακά μέτρα (...) Ετσι, αποτελεί μονόδρομο στις παρούσες συνθήκες για την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, να προχωρήσει σε παρεμβάσεις αναπτυξιακού χαρακτήρα. Να νομοθετήσει εκείνες τις ρυθμίσεις και να εφαρμόσει εκείνα τα μέτρα που θα τονώσουν τις ιδιωτικές επενδύσεις και θα αποτελέσουν τον καταλύτη για επανεκκίνηση της οικονομίας. Τώρα είναι η ώρα των πράξεων. Χωρίς ανάπτυξη δεν πρόκειται να υπάρξει αύξηση των εσόδων» (από το κύριο άρθρο στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).
*
ΚΡΥΒΟΥΝ ΤΟΝ ΕΝΟΧΟ: «Την ώρα που η κυβέρνηση κόβει μισθούς και συντάξεις και αυξάνει τους φόρους, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να εναρμονιστεί με τους όρους των δανειστών της χώρας, μια ομολογία του επικεφαλής των ελεγκτών της τρόικας Πολ Τόμσεν έρχεται να βάλει το δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων: Το πρόβλημα της Ελλάδας - είπε - δεν είναι το χρέος της. Είναι οι διαρθρωτικές αδυναμίες της οικονομίας της, που εμποδίζουν την αναπτυξιακή της προοπτική. Πρόκειται για μια απλή και μεγάλη αλήθεια» (από το κύριο άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).
*
ΠΡΑΣΙΝΑ ΑΛΟΓΑ: «Η λέξη λιτότητα θα πρέπει να αντικατασταθεί από τη λέξη ευθύνη είπε ο πρωθυπουργός, ευθύνη στη διαχείριση, τη στρατηγική ανάπτυξης και τη μετάβαση στη πράσινη οικονομία (...) Η Ελλάδα είναι μια καλή επένδυση τόνισε καλώντας τους ξένους να προβούν σε επενδύσεις. Δεσμεύτηκε ότι η κυβέρνηση δεν πρόκειται να χαλαρώσει ούτε σε ό,τι αφορά τα περιοριστικά μέτρα, ούτε στην πολιτική των διαρθρωτικών αλλαγών, παρά τις αντιδράσεις που συναντούν» (το θέμα στο ΕΘΝΟΣ).
*
ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΤΣΙ: «Η καθυστέρηση στη δημιουργία συνθηκών ενσωμάτωσης των μεταναστευτικών πληθυσμών διευκολύνει την γκετοποίηση και ωθεί ακόμη πιο πολύ στο περιθώριο ανθρώπους που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα (...) Οι νέες συνθήκες που δημιουργεί στη βάση της κοινωνίας η οικονομική κρίση θα επιδεινώνουν αυτή την κατάσταση, θα εξαθλιώσουν περισσότερο αυτούς τους ανθρώπους και από ένα σημείο και πέρα ο ένας θα προσπαθεί να εξοντώσει τον άλλο» (η διαπίστωση στα ΝΕΑ).
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

... έργα και ημέρες ακροδεξιών βλαστών ...

*
Λώρη Κέζα
***
*
Θουκυδίδης φούρναρης

*
Αυτοί οι βουλευτές του ΚΚΕ μερικές φορές ξεπερνούν τα όρια. Ακούς εκεί, να ασχημονούν εναντίον του Αδωνη Γεωργιάδη ωσάν να βρίσκονται σε γήπεδο. Αντιγράφουμε χαρακτηρισμούς verbatim από τα πρακτικά της Βουλής: «Είσαι αλήτης. Εχεις γίνει περίγελος και γραφικός τύπος». Για να καταλάβετε τη διαφορά μεταξύ των δύο πολιτικών άκρων της Βουλής, μεταφέρουμε αυτό που προκάλεσε το ξέσπασμα. «Η ευγένεια της αστικής τάξης σάς δέχεται εδώ μέσα, ενώ λέτε “ανυπακοή στο Σύνταγμα”». Τι αβρότητα, τι καλοσύνη της αστικής τάξης, που επιτρέπει την είσοδο στον ναό της Δημοκρατίας σε ανθρώπους άνευ αστικής λάμψης. Αυτά τα έλεγε ο κ. Γεωργιάδης ως απλός βουλευτής. Τι θα έλεγε αν καβαλούσε το άρμα του περιφερειάρχη, τι θα έλεγε αν γινόταν ένας από τους 13 μίνι πρωθυπουργούς της επικράτειας; Ευτυχώς δεν θα μάθουμε ποτέ. Δεν συγκαταλέγεται στα φαβορί της αναμέτρησης παρά το γεγονός ότι ο πήχης μπήκε ψηλά, κάπου στο 15%. Ας μην κάνουμε προβλέψεις. Να πούμε μονάχα ότι ο αρχηγός του κόμματος ως υποψήφιος δήμαρχος στην πόλη όπου ανδρώνεται και θεριεύει η αστική Δεξιά έλαβε ένα ταπεινό 7,5%.

Είναι συγκεκριμένος ο λόγος για τον οποίο χρησιμοποιούμε τον αδόκιμο όρο «αστική Δεξιά». Στην περίπτωση που κάποιος δημοσιογράφος χρησιμοποιήσει τον όρο «Ακροδεξιά» θα λάβει εξώδικο. Ο κ. Γεωργιάδης δεν έχει αποδεχτεί ακόμη το πώς χαρακτηρίζει όλος ο ντουνιάς τον χώρο τον οποίο εκπροσωπεί. Ας είμαστε όμως δίκαιοι. Ο κ. Γεωργιάδης δεν είναι τόσο «αποτελεσματικός» όσο ο κ. Μάκης Βορίδης (φωτό με τσεκούρι ανά χείρας) ο οποίος εκπροσωπεί με μεγαλύτερη φινέτσα τον ίδιο χώρο και το ίδιο ιδεολόγημα. Ο ένας πετάει ατάκες αλλά ο άλλος διατυπώνει επιχειρήματα. Ο ένας δανείζεται εργαλεία από τον κόσμο του θεάματος ενώ ο άλλος δείχνει μια επιστημοσύνη. Ο κ. Γεωργιάδης είναι ο εξωστρεφής του κόμματος ενώ ο κ. Βορίδης είναι ο πιο φιλοσοφημένος. Είναι λογικό λοιπόν που επελέγη ο κ. Γεωργιάδης για υποψήφιος περιφερειάρχης: είναι εκείνος που θα κάνει τον περισσότερο θόρυβο διατυπώνοντας τα συντομότερα επιχειρήματα. Το όπλο του είναι οι μικρές, ευσύνοπτες φράσεις των 10 δευτερολέπτων.

Ο κ. Γεωργιάδης δηλώνει ιστορικός, είναι όμως στην πραγματικότητα ένας πλασιέ βιβλίων. Αυτό από μόνο του είναι ένα αξιοπρεπές επάγγελμα, και μάλιστα πολύ επικερδές στην τηλεοπτική εκδοχή του. Αυτό που προβληματίζει είναι το περιεχόμενο των βιβλίων που με τόσο πάθος προωθεί. Αυτό που μένει ως ανάμνηση είναι ένας πολτός ο οποίος περιέχει πυραμίδες στον Αρη, τον Θουκυδίδη φούρναρη και άλλα που όχι μόνο μορφώνουν, αλλά παραμορφώνουν τους αναγνώστες. Σε αυτές τις ανεπανάληπτες εκπομπές του ο κ. Γεωργιάδης μπορεί να λέει το ίδιο πράγμα, με ελαφρές συντακτικές διαφοροποιήσεις επί μία ώρα. Σε κάθε περίπτωση είναι προπονημένος για τις εμφανίσεις του στην εποχή της τηλεοπτικής δημοκρατίας. Ανά πάσα στιγμή είναι έτοιμος να διατυπώσει ένα τσιτάτο, με ρίμα και ρυθμό, πασπαλισμένο με στοιχεία της ελληνικής ιστορίας.

Είναι απολύτως κατανοητό γιατί ο κ. Καρατζαφέρης προτίμησε τον κ. Γεωργιάδη αντί του κ. Βορίδη. Δεν απειλείται ο αρχηγός αν ο κ. Γεωργιάδης πάρει επιπλέον πόντους στο πεδίο της δημοτικότητας. Θα τους εξαργυρώσει σε μεσημεριανές εκπομπές και λούμπεν κοσμικά έντυπα. Αντε να πουλήσει και μερικές σειρές παραπάνω από τους αρχαίους διανοητές. Ως εκεί μπορεί να φτάσει.

Αντιθέτως ο κ. Βορίδης παρεμποδίζεται στην πολιτική του ανάπτυξη. Ως εξευγενισμένος «υπερσυντηρητικός» μπορεί να διατυπώσει αξιώσεις σε κάθε κατεύθυνση, μέσα και έξω από το κόμμα του. Με παρελθόν στην ΕΠΕΝ, είναι αμφίβολη η τύχη του σε κεντροδεξιό σχήμα, σαν και εκείνο της κυρίας Ντόρας Μπακογιάννη. Εν ολίγοις αν ο κ. Βορίδης ετοιμάζει την επόμενη ημέρα του, ο κ. Γεωργιάδης απλώς ετοιμάζει το επόμενο τηλεοπτικό επεισόδιο.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

... ισλάμ και δυτικός κόσμος ...

*
Σταύρος Λυγερός
***

*
Οι δύο όψεις της ισλαμοφοβίας

*
Η ισλαμοφοβία δεν γεννήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2001. Αναμφίβολα, όμως, οι πολύνεκρες τρομοκρατικές επιθέσεις σε ΗΠΑ και Ευρώπη την έφεραν στην επιφάνεια και την τροφοδότησαν. Δεν πρόκειται για θρησκευτική αντιπαλότητα. Στη Δύση, η θρησκευτική πίστη και λατρεία είναι ιδιωτική υπόθεση και κατά κανόνα σεβαστή. Οι θρησκείες, όμως, είναι και πολιτισμικά μεγέθη. Αυτό ισχύει περισσότερο για το Ισλάμ, το οποίο ασκεί καθοριστική επιρροή στον τρόπο ζωής των μουσουλμάνων και σε αρκετές περιπτώσεις λειτουργεί σαν πολιτική ιδεολογία.

Η ισλαμική ταυτότητα είναι πολιτισμικά ισχυρή. Γι’ αυτό συνήθως οι μουσουλμάνοι μετανάστες εντάσσονται μόνο επιφανειακά στον δυτικό τρόπο ζωής. Ζητήματα, όπως π.χ. η απαγόρευση της μπούργκας, είναι εκδηλώσεις της αντίφασης ανάμεσα στη σκληροπυρηνική ισλαμική ταυτότητα και σε βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Η εν λόγω πολιτισμική αντίφαση προκαλεί τη διάχυτη επιφύλαξη με την οποία οι δυτικές κοινωνίες αντιμετωπίζουν το Ισλάμ, που έχει εγκατασταθεί στο εσωτερικό τους. Η επιφύλαξη, όμως, θα ήταν αβαθής, εάν δεν την τροφοδοτούσε η εντύπωση ότι ο ισλαμικός φονταμενταλισμός (ακρότατη εκδοχή του οποίου είναι η τρομοκρατία της Αλ Κάιντα) αποτελεί νομιμοποιημένη ιδεολογία εντός των μουσουλμανικών κοινοτήτων.

Ούτως εχόντων των πραγμάτων, η καταγγελία της ισλαμοφοβίας δεν αρκεί για να ανασχέσει ένα φαινόμενο, το οποίο πηγάζει και τροφοδοτείται από υπαρκτές και συχνά φορτισμένες πολιτισμικές αντιφάσεις. Ο φορμαλισμός του «πολιτικά ορθού» δεν κάνει τον κόπο να κατανοήσει αυτές τις αντιφάσεις και τα βαθύτερα ρεύματα που παράγουν. Κουνώντας το δάκτυλο, μάλιστα, συχνά φέρνει το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Η υπόθεση της ανέγερσης τζαμιού δίπλα στο Ground Zero είναι ενδεικτική. Η μουσουλμανική αδελφότητα έχει συνταγματικό δικαίωμα και ο ίδιος ο Ομπάμα τάχθηκε υπέρ. Οπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, όμως, στη μεγάλη πλειοψηφία τους οι κάτοικοι της πολυφυλετικής και πολυπολιτισμικής Νέας Υόρκης αντιτίθενται. Θεωρούν το τζαμί ειδικά σ’ εκείνη την τοποθεσία ένα είδος πρόκλησης. Προφανώς, εμμέσως το συνδέουν με το γεγονός ότι η τρομοκρατική επίθεση έγινε στο όνομα του Ισλάμ, αλλά καθοριστικό ρόλο παίζει και η εντύπωσή τους ότι στους κόλπους του Ισλάμ βρίσκει εύφορο έδαφος ένας επιθετικός εξτρεμισμός.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

... οι μετανάστες κάνουν καλό !!!

*
Μιχάλης Μητσός
***
*
Ανοίξτε τα σύνορα!

*
Την ώρα που οι Αµερικανοί πολιτικοί συναγωνίζονται για το ποιος θα περιορίσει αποτελεσµατικότερα τη µετανάστευση, οι οικονοµολόγοι προειδοποιούν: οι µετανάστες κάνουν καλό στην αµερικανική οικονοµία.

Αυτό είναι το βασικό συµπέρασµα µελέτης που έδωσε στη δηµοσιότητα στις 30 Αυγούστου η Οµοσπονδιακή Τράπεζα του Σαν Φρανσίσκο. Η µελέτη υπογράφεται από τον Ιταλό οικονοµολόγο Τζοβάνι Πέρι και αποδεικνύει πως, αντίθετα µε την κρατούσα άποψη, οι µετανάστες όχι µόνο δεν παίρνουν τη θέση των αµερικανών εργαζοµένων, αλλά συµβάλλουν αποφασιστικά στην αύξηση των εσόδων τους! Συγκεκριµένα, η συνολική µετανάστευση στις Ηνωµένες Πολιτείες από το 1990 ώς το 2007 οδήγησε σε αύξηση του µέσου πραγµατικού εισοδήµατος των εργαζοµένων κατά 6,6% - 9,9%. Τα κέρδη αυτά αντιστοιχούν στο 20% - 25% της συνολικής πραγµατικής αύξησης του µέσου ετήσιου εισοδήµατος ανά εργαζόµενο που καταγράφηκε στις ΗΠΑ την περίοδο αυτή.

Η αµερικανική µπλογκόσφαιρα υποστηρίζει πλέον, λίγο ώς πολύ, ότι η µετανάστευση είναι το φάρµακο για όλα τα δεινά της οικονοµίας της χώρας. Τρία είναι τα βασικά επιχειρήµατα που ακούγονται, σηµειώνει ο Τζέιµς Λεντµπέτερ στο Slate.

Πρώτον, οι µετανάστες θα δώσουν λύση στην κρίση που µαστίζει την αγορά ακινήτων. Τον περασµένο Ιούλιο υπήρχαν στην αγορά 3,98 εκατοµµύρια σπίτια. Με τους σηµερινούς ρυθµούς, ο αριθµός αυτός αντιστοιχεί σε ζήτηση δωδεκάµισι µηνών. Οσο όµως παραµένουν απούλητα εκατοντάδες χιλιάδες σπίτια, η αγορά δεν µπορεί να ανακάµψει. Ας ανοίξουν λοιπόν τα σύνορα – υπό τον όρο αυτοί που θέλουν να τα διασχίσουν να δεσµευτούν ότι θα αγοράσουν σπίτι!

Το δεύτερο επιχείρηµα είναι ότι οι µετανάστες είναι απαραίτητοι για την ανασυγκρότηση της αµερικανικής εργατικής δύναµης, την ενίσχυση της ανάπτυξης και την επιβίωση του συστήµατος κοινωνικής ασφάλισης. Σύµφωνα µε τις εκτιµήσεις της αµερικανικής στατιστικής υπηρεσίας, η αγορά εργασίας θα αναπτυχθεί µόλις κατά 0,4% τον χρόνο µέχρι το 2020 και κατά 0,3% µετά το 2030. Τα βασικά αίτια είναι η συνταξιοδότηση της γενιάς του baby boom και η µείωση του ρυθµού των γεννήσεων. Αν όµως δεν υπάρχουν αρκετοί Αµερικανοί για να καλύψουν τις κενές θέσεις, θα το κάνουν οι µετανάστες. Αυτό γίνεται ήδη άλλωστε τα τελευταία χρόνια. Το 2008, ένας στους τρεις εργαζόµενους στην Καλιφόρνια ήταν γεννηµένος στο εξωτερικό.

Οι µετανάστες, τρίτον, βελτιώνουν την ποιότητα της οικονοµίας. Αυτό συµβαίνει τόσο επειδή οι επιχειρήσεις αυξάνουν την παραγωγή τους για να ανταποκριθούν στην αύξηση του πληθυσµού όσο και γιατί οι µετανάστες κατευθύνονται συνήθως σε διαφορετικούς τοµείς από εκείνους που επιλέγουν οι αµερικανοί συνάδελφοί τους. Ολα αυτά τα επιχειρήµατα, πάντως, έχουν ως προϋπόθεση τον έλεγχο της µετανάστευσης ώστε να παραµένει σε λογικά επίπεδα: σε αντίθετη περίπτωση, αν για παράδειγµα αρχίσουν να συρρέουν στην Αµερική δέκα εκατοµµύρια άνθρωποι τον χρόνο, οι θετικές επιπτώσεις θα εξατµιστούν.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

... ΣΥΡΙΖΑ: οσμή πολιτικής αποσύνθεσης ...

*
Γιώργος Δελαστίκ
***
*
Η τριχοτόμηση του ΣΥΡΙΖΑ

*
Δυσάρεστη οσμή πολιτικής αποσύνθεσης αναδίδουν οι εξελίξεις στον χώρο του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή την επιλογή υποψήφιου περιφερειάρχη Αττικής. Κωμικοτραγική είναι η εμφάνιση τριών (!) υποψηφίων για τη θέση αυτή από ένα κόμμα που είχε πάρει μόλις 4,6% στις περυσινές βουλευτικές εκλογές, όταν ακόμη ήταν τυπικά ενιαίο, πριν γίνει κομμάτια και θρύψαλα, όπως έχει καταντήσει σήμερα.

Και όμως, δεν έχουν περάσει ούτε τρία χρόνια καλά καλά από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ, υπό την ηγεσία του Αλέκου Αλαβάνου, εμφανιζόταν ως μια συνιστώσα της Αριστεράς που θα μπορούσε να κάνει το ιστορικό άλμα και να διεισδύσει σε ευρύτερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, βοηθούσης και της κρίσης ηγεσίας που αντιμετώπιζε τότε το ΠΑΣΟΚ, μετά την ήττα του στις βουλευτικές εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2007 και της εσωτερικής αναμέτρησης που αυτή πυροδότησε.

Μοιάζουν να έχουν περάσει πολιτικοί αιώνες από τότε. Σαν να μην υπήρξε ποτέ αυτή η φάση! Η προ καιρού αποχώρηση του Φώτη Κουβέλη και των ομοϊδεατών του και η δημόσια πλέον σύγκρουση Αλέκου Αλαβάνου και Αλέξη Τσίπρα επισφράγισαν το πολιτικό ναυάγιο αυτής της προσπάθειας μακροημέρευσης και υποτυπώδους ομογενοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ σε βαθμό που απλώς να γίνει αποδεκτή από όλους η συνύπαρξη των διαφόρων οργανώσεων, ομάδων και τάσεων που τον συναπαρτίζουν.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι προσωπικές αντιπάθειες θολώνουν το πολιτικό κριτήριο και έχουν συμβάλει κι αυτές στην απαξίωση του ΣΥΡΙΖΑ στα μάτια του ελληνικού λαού και ιδίως πολλών δυνάμει ψηφοφόρων του. Θα ήταν όμως σοβαρό λάθος να αποδώσει κανείς την προϊούσα διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και την ήδη συντελεσθείσα πρώτη διάσπαση του ΣΥΝ με την αποχώρηση των περί τον Φ. Κουβέλη αποκλειστικά ή κυρίως στις προσωπικές διαφορές των ηγετικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.

Πολιτικές - και μάλιστα βαθύτατες σε ορισμένες περιπτώσεις - είναι οι διαφορές που προκάλεσαν την κατάρρευση αυτού του σχήματος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε εξαρχής ένα αντιφατικό εγχείρημα.

Η μια συνιστώσα του ήταν το ιστορικό ρεύμα του "ευρωκομμουνισμού" της δεκαετίας του 1970, το οποίο εκφράστηκε στη χώρα μας από το παλιό ΚΚΕ εσωτερικού του Κύρκου, του Δρακόπουλου, του Φιλίνη κ.λπ., που στη συνέχεια μετονομάστηκε σε ΕΑΡ. Το ρεύμα αυτό είχε απήχηση εγκλωβισμένη επί είκοσι χρόνια στο 2% - 3% του εκλογικού σώματος, κάποτε και λιγότερο. Αυτή την τάση εκφράζει σήμερα ο Φ. Κουβέλης.

Η δεύτερη συνιστώσα είναι οι προερχόμενοι από το ΚΚΕ οι οποίοι παρέμειναν στον ΣΥΝ και μετά τη διάλυση του ενιαίου Συνασπισμού ΚΚΕ - ΕΑΡ, το 1991. Η μισή σχεδόν Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ παρέμεινε στον ΣΥΝ, αλλάζοντας σταδιακά τη φυσιογνωμία του.

Η εκλογή στην ηγεσία του ΣΥΝ του Αλέκου Αλαβάνου αποτέλεσε τομή στην πορεία του. Προερχόμενος από το ΚΚΕ, αλλά επιδιώκοντας να το υπερκεράσει από αριστερά σε επίπεδο κινημάτων (σε πολιτικές θέσεις αυτό δεν το έκανε ποτέ), ο Α. Αλαβάνος συγκρότησε τον ΣΥΡΙΖΑ συμμαχώντας με οργανώσεις και ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Υιοθετώντας ριζοσπαστική πολιτική, ο ΣΥΡΙΖΑ αποκατέστησε πολιτική επαφή με νέα ριζοσπαστικοποιούμενα τμήματα της κοινωνίας και ιδίως της νεολαίας.

Η πολιτική αυτή ήταν εντελώς ασύμπτωτη με τις πολιτικές απόψεις του ρεύματος Κύρκου, Κουβέλη κ.λπ. Οσο η γραμμή αυτή αύξανε τα εκλογικά και εν συνεχεία τα δημοσκοπικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ, οι εκπρόσωποι της παλιάς ευρωκομμουνιστικής σκέψης σιωπούσαν και δεν εξέφραζαν τις αντιρρήσεις τους, μη μπορώντας να κάνουν αλλιώς.

Oταν όμως ο Αλ. Αλαβάνος έκανε το μοιραίο λάθος να εγκαταλείψει την ηγεσία του ΣΥΝ και να τοποθετήσει στη θέση του τον Α. Τσίπρα, νομίζοντας ότι ο ίδιος θα ασχολείται με τα μεγάλα πολιτικά ζητήματα και ο Τσίπρας με το "καρκίνωμα" των οργανωτικών ζητημάτων του ΣΥΝ, οι συσχετισμοί άλλαξαν. Καθώς πέρασε ταυτόχρονα η εποχή των παχιών εκλογικών και δημοσκοπικών αγελάδων, η δεξιά πτέρυγα του ΣΥΝ κινητοποιήθηκε. Με τις κατάλληλες συμμαχίες με τον Α. Τσίπρα και εκμεταλλευόμενη τα λάθη του Α. Αλαβάνου, ταχύτατα και εύκολα τον περιθωριοποίησε, καθιστώντας έτσι αγεφύρωτο το χάσμα ανάμεσα στον ΣΥΝ και τις υπόλοιπες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ.

Η αλλαγή συσχετισμού όμως δεν ήταν αρκετή για να πάρουν οι περί τον Φ. Κουβέλη τον ΣΥΝ του Α. Τσίπρα και έτσι αποχώρησαν φτιάχνοντας δικό τους κόμμα, ελπίζοντας ότι με την κίνησή τους ο ΣΥΝ δεν θα μπει στη Βουλή.

---
ΡΗΞΗ

Δευτερεύον ποιος έχει τις ευθύνες

Εκτοξεύονται με ιδιαίτερη φραστική βιαιότητα οι αλληλοκατηγορίες μεταξύ των ηγετικών στελεχών του ΣΥΝ αναφορικά με τις ευθύνες και την τακτική του καθενός που οδήγησε στην ανικανότητα του ΣΥΡΙΖΑ να βρει έναν κοινό υποψήφιο για την Αττική, ο οποίος ούτως ή άλλως θα χάσει. Αναμφισβήτητα ο επιμερισμός των ευθυνών έχει μια κάποια αξία για τους αναλυτές.

Είναι όμως εντελώς δευτερεύων ο καταμερισμός ευθυνών, όταν διαλύεται ένας πολιτικός συνασπισμός. Μάλλον δυσκολεύονται τα στελέχη του ΣΥΝ να αντιληφθούν ότι το καθοριστικό πολιτικό γεγονός που αφορά σε κάποιο βαθμό και την ελληνική κοινωνία είναι η επικείμενη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και όχι η στάση του Αλαβάνου, του Κουβέλη ή του Τσίπρα.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies


Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

... προάγγελος για τις "ελληνικές πτήσεις"; ...

*
"Ελευθεροτυπία"
***
*
Στο αρχείο οι πτήσεις της «Air CIA»

*
Το εφετείο του Σαν Φρανσίσκο έκανε δεκτή τη θέση της κυβέρνησης Ομπάμα και αποφάσισε να κλείσει τον φάκελο των μυστικών πτήσεων της CIA, πρακτική που εγκαινιάσθηκε μετά την 11η Σεπτεμβρίου για τη μεταφορά υπόπτων για τρομοκρατική δράση στο εξωτερικό για ανάκριση, χαρακτηρίζοντας την υπόθεση «κρατικό απόρρητο».

Η Αμερικανική Ενωση για την Υπεράσπιση των Ατομικών Ελευθεριών (Aclu), η οποία υποστηρίζει τους ενάγοντες στην υπόθεση, ανακοίνωσε αμέσως ότι θα προσφύγει στο Ανώτατο Δικαστήριο.

Η ολομέλεια (11 μέλη) του δικαστηρίου αποφάσισε με έξι ψήφους υπέρ και πέντε κατά να κλείσει την υπόθεση αποδεχόμενη τη θέση της εισαγγελίας ότι τα στοιχεία της υπόθεσης αυτής πρέπει να τύχουν της προστασίας του κρατικού απορρήτου.

Η υπόθεση ξεκίνησε τον Μάιο 2007 με τη μήνυση που κατέθεσαν πέντε πρώην κρατούμενοι εναντίον της Jeppesen Dataplan, θυγατρικής της Boeing την οποία κατηγόρησαν ότι παρείχε την πρακτική υποστήριξη στη μεταφορά των υπόπτων προς κέντρα κράτησης εκτός των ΗΠΑ.

Οι πέντε δήλωσαν ότι απήχθησαν, μεταφέρθηκαν σε ξένες χώρες και παραδόθηκαν σε πράκτορες της CIA ή σε ξένες κυβερνήσεις για να υποστούν βασανιστήρια.

Τα γεγονότα αφορούν την κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους, η οποία και παραδέχθηκε ότι πραγματοποιήθηκαν τέτοιες πτήσεις μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001.

"Ακόμη και αν πληροφορίες για τις επιχειρήσεις αυτές έχουν έλθει στη δημοσιότητα, ο ρόλος της Jeppersen και η ενδεχόμενη ευθύνη της στις πτήσεις δεν μπορούν να απομονωθούν από τα τμήματα του φακέλου που είναι απόρρητα και πρέπει να τύχουν προστασίας...επιμένουμε στο γεγονός ότι η επίκληση του κρατικού απορρήτου για το κλείσιμο μιας υπόθεσης πρέπει να συμβαίνει σπάνια...ωστόσο αυτό ισχύει στην παρούσα υπόθεση", αναφέρεται στην απόφαση του εφετείου.

Η Αμερικανική Ενωση για την Υπεράσπιση των Ατομικών Ελευθεριών χαρακτήρισε θλιβερή τη χθεσινή ημέρα, όχι μόνο για τα θύματα των βασανιστηρίων, αλλά και όλους τους Αμερικανούς που ανησυχούν για το κράτος δικαίου και την εικόνα της χώρας τους στον κόσμο.

Τον Απρίλιο 2009 το ίδιο δικαστήριο, που συνεδρίασε σε τριμελή σύνθεση, είχε αναγνωρίσει το δίκαιο των μηνυτών και είχε αποφασίσει υπέρ της συνέχισης της διαδικασίας. Επρόκειτο τότε για μία μεγάλη νίκη εκείνων που επεδίωκαν την τιμωρία από τη δικαιοσύνη των μεθόδων και των αποφάσεων της κυβέρνησης Μπους στο πλαίσιο του πολέμου κατά της τρομοκρατίας.

Η κυβέρνηση Ομπάμα ωστόσο ζήτησε την επανεξέταση της υπόθεσης από το δικαστήριο σε πλήρη σύνθεση, με το επιχείρημα ότι είναι αδύνατο να διαχωρισθεί το κρατικό απόρρητο από τα άλλα στοιχεία της υπόθεσης κατά την ενδεχόμενη εξέταση των ευθυνών της Jeppesen Dataplan από το δικαστήριο. Δύο από τους πέντε μηνυτές είναι φυλακισμένοι, ο ένας στο Μαρόκο και ο άλλος στην Αίγυπτο.

Οι άλλοι τρεις απελευθερώθηκαν από την αμερικανική κυβέρνηση χωρίς την απαγγελία κατηγορίας.

Ανάμεσά τους περιλαμβάνεται ο Αιθίοπας Μπίνιαμ Μοχάμεντ, που απελευθερώθηκε από το Γκουαντάναμο τον Φεβρουάριο 2009.

Κατήγγειλε ότι μεταφέρθηκε μυστικά το 2002 στο Μαρόκο για να υποστεί βασανιστήρια, στη συνέχεια, το 2004, στην Καμπούλ, όπου επίσης βασανίσθηκε, για να επιστρέψει στη συνέχεια στο Γκουαντάναμο.
---
*




Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010

... μια φωτογραφία κάνει το γύρο του κόσμου ...

*
Ναυσικά Διαμαντοπούλου
***
*
Απομυζώντας ένα άδειο μπιμπερό...
*
Μία εικόνα, χίλιες λέξεις λέει το ρητό. Πράγμα που ισχύει και στην περίπτωση μιας φωτογραφίας που έκανε το γύρο του κόσμου και μετέφερε παντού το ανθρώπινο κόστος των φονικών πλημμυρών του Πακιστάν, καθώς και την αποτυχία αποστολής βοήθειας σε κάποιες από τις πληγείσες περιοχές.
*

Τέσσερα μικρά παιδιά ξαπλωμένα πάνω σε ένα βρωμερό πάπλωμα,
με ένα από αυτά να ρουφάει ένα άδειο κίτρινο μπιμπερό,
και όλα τους καλυμμένα από μύγες
*
Η φωτογραφία λήφθηκε από τον Mohammad Sajjad του Associated Press. Ο Guardian βρήκε την ταυτότητα του πιτσιρικά με το άδειο μπιμπερό. Πρόκειται για τον δίχρονο Ρεζά Χαν, τον οποίο ακολούθησε στο μπαλωμένο καταυλισμό που ζει σε δρόμο της πόλης Αζακέλ, λίγα χιλιόμετρα έξω από την Πεσαβάρ.

Στον καταυλισμό βρίσκονται ανάκατες περίπου δύο ντουζίνες σκηνές που δώρισαν διάφορες ανθρωπιστικές οργανώσεις, αλλά καμία δεν προστατεύεται. Οι κάτοικοί της πρέπει να προφυλαχθούν από μόνοι τους και βασίζονται στην ελεημοσύνη των περαστικών.

Εκεί ζουν 19 οικογένειες, όλοι αφγανοί πρόσφυγες: άνθρωποι που εκτοπίστηκαν μία φορά εξαιτίας του εμφυλίου και τώρα από τις καταστροφικές πλημμύρες.

Η οικογένεια του Ρεζά κατάγεται από μία πόλη κοντά στην Καμπούλ. Ο πατέρας του εγκατέλειψε την περιοχή, όταν ήταν μικρό αγόρι, πριν από περίπου 30 χρόνια, για να ξεφύγει από τον κύκλο της κατοχής και των αλληλοεξοντωτικών μαχών στην πατρίδα του.

Οταν τον βρήκε ο Guardian, ο Ρεζά ήταν στην σκηνή μαζί με τη μητέρα του, Φατιμά, ενώ έξι από τα επτά αδέλφια του ήταν όλα κουλουριασμένα μέσα σε μία μπλε κουβέρτα που εκτεινόταν μέχρι το λασπωμένο έδαφος. Εσφιγγε ακόμη στα χεράκια το ίδιο μπουκάλι. Ηταν ακόμη άδειο.

Η Φατιμά προσπάθησε να ηρεμήσει το αγόρι, που έκλαψε, όπως και ο δίδυμος αδελφός του, Μαχμούντ. Κάλυψε τα τρία από τα άλλα παιδιά της -είχε οκτώ και όλα κάτω των 9 ετών- με μία βρώμικη κουνουπιέρα που της έδωσε κάποιος περαστικός, η οποία όμως ήταν γεμάτη τρύπες.

Το μεγαλύτερο παιδί της, η 9χρονη Σαϊμά, ήταν αμίλητη και έμοιαζε να είναι αποκομμένη από τους γύρω της. Τα πράσινα μάτια της κοιτούσαν με ένα απλανές βλέμμα ευθεία και φαινόταν να αγνοεί τις κραυγές των αδελφών της.

Οι μύγες κάλυπταν σαν στρώμα τις λίγες κουβέρτες που βρίσκονταν στο έδαφος και σχημάτιζαν σμήνος γύρω από τα παιδιά. Στην σκηνή υπήρχαν λίγα πολύτιμα αντικείμενα, όπως μία μικρή κατσαρόλα, λίγα μαξιλάρια και δυο - τρία παιδικά ρούχα.

Η δυσωδία από τις ακαθαρσίες ανθρώπων και ζώων έκαναν ανυπόφορη την ζεστή και υγρή ατμόσφαιρα. Δεν υπάρχουν αποχετεύσεις, παρά μόνο ρηχά, ανοιχτά χαντάκια με ακαθαρσίες που προσελκύουν μύγες και κουνούπια.

«Δεν έχουν να φάνε τίποτα σήμερα. Δεν έχω φαγητό», λέει η Φατιμά, καθώς προσπαθεί να διώξει τις μύγες από τα παιδιά της με μία μπαμπού βεντάλια. «Κλαίει από την πείνα», λέει δείχνοντας τον Ρεζά. Εχει περάσει ένας μήνας που δεν έχει πιει γάλα».

Την μέρα αυτή, ο πατέρας του Ρεζά, Ασλάμ, ήταν στο κοντινό νοσοκομείο με την 7χρονη κόρη του, η οποία είχε πάθει μόλυνση στο δέρμα από τις ανθυγιεινές συνθήκες ζωής. Ο Ρεζά και κάποια από τα αδελφάκια του εμφανίζουν κι αυτά κόκκινα εξανθήματα και είναι υποσιτισμένα.

Τα λεπτά μαλλιά τους έχουν γίνει μια συμπαγής μάζα, λέει η μητέρα τους. «Είμαστε έτσι εδώ και ένα μήνα. Εχουμε κουραστεί από όλες αυτές τις μύγες και χωρίς τροφή. Πριν έρθουν οι πλημμύρες, ο σύζυγός μου εργαζόταν. Ημασταν μεν φτωχοί και τότε, αλλά με γεμάτο στομάχι», συμπληρώνει η Φατιμά.

Η δεκαμελής οικογένεια ζούσε ανάμεσα στους 23.000 κατοίκους του αφγανικού προσφυγικού καταυλισμού, περίπου 20 λεπτά από την τωρινή τους -δίπλα στο δρόμο- κατοικία. Ο Ασλαμ πωλούσε κοτόπουλα για να ζήσει, πηγαίνοντας πόρτα πόρτα με ένα ποδήλατο. Κέρδιζε περίπου 2 δολάρια την ημέρα.

«Πρέπει να κυνηγήσουμε το φαγητό που δεν δίδεται από μερικές οργανώσεις στις σκηνές», τονίζει η Φατιμά. Τα παιδιά της τρώνε μία φορά την ημέρα, συνήθως τα βράδια ευχαριστώντας τις φιλανθρωπικές οργανώσεις που τους παρέχει γεύματα για το ραμαζάνι. Ομως το Ραμαζάνι τελειώνει.

«Θέλω να πω σε όλον τον κόσμο, δεν υπάρχει κάποιος τρόπος να φτάσει σε εμάς τροφή;», ικετεύει. «Κοιτάξτε», λέει δείχνοντας τα δίδυμά της στην αγκαλιά της. «Σας παρακαλούμε, τα παιδιά μας πεθαίνουν από την πείνα».
*

Οι χειρότερες πλημμύρες των τελευταίων 80 ετών άφησαν πίσω τους
περισσότερους από 1.000 νεκρούς και εκατομμύρια άστεγους.
---
*

Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

... και τα ναρκωτικά, κύριοι; ...

*
Δημήτρης Δανίκας
***
*
Μεγαλόδοντας

*
Καπνιστής κι εγώ. Κι όμως με τα μέτρα συμφωνώ. Το κάπνισμα βλάπτει την υγεία σοβαρά. Ετησίως, οκτώ χιλιάδες συνάνθρωποί μας καταλήγουν με καρκίνο πνευμόνων, με τελικό προορισμό τα θυμαράκια. Πάει, τέλειωσε. Κακή συνήθεια και το αλκοόλ. Ακόμη χειρότερος ο λαϊκός τζόγος με τα φρουτάκια. Εκεί να δεις τι θα συμβεί μ΄ αυτό το εντελώς εκσυγχρονιστικό μέτρο τής εντελώς εκσυγχρονιστικής κυβέρνησης του ΠαΣοΚ.

Χαμός. Α ναι. Οι φρουτόπληκτοι δεν θα καταλήξουν με καρκίνο στα πνευμόνια. Προς τον ζουρλομανδύα τούς βλέπω. Θεόγυμνους. Τα φρουτάκια θα τους έχουν αφαιρέσει και την τελευταία πεντάρα. Κακή συνήθεια και το πλαστικό φαγητό. Σαράντα χιλιάδες Βρετανοί πεθαίνουν ετησίως από τα τρανς ελαιόλαδα με τα οποία οι εκσυγχρονιστικές πολυεθνικές ραντίζουν αυτά τα τόσο υγιεινά φαγητά. Γι΄ αυτό ο Μάικλ Μουρ στο ντοκυμαντέρ «Sicko» αναρωτιόταν, τάχα μου αφελώς: Μα πώς είναι δυνατόν εμείς της παντοδύναμης Αμερικής να έχουμε χαμηλότερο προσδόκιμο ζωής από τους κρεατοφάγους και μανιώδεις καπνιστές Γάλλους; Και από τους Κρητικούς της ρακένδυτης Ελλάδας; θα πρόσθετα. Κακή συνήθεια και η γιγαντιαία πετρελαιοκηλίδα στον Κόλπο του Μεξικού. Θα χρειαστούν τρεις και πλέον αιώνες για να εξαφανιστεί. Μπήκε έστω ένας στη φυλακή; Ούτε μισός. Αυτοκτονική συνήθεια τα ναρκωτικά. Πέριξ της Ομόνοιας, μπροστά στα μάτια των αστυνομικών, τρυπιούνται μικρά παιδιά. Για να μην πολυλογώ. Μπορώ να αραδιάσω χιλιάδες κακές, βλαβερές, καταστροφικές συνήθειες. Νόμιμες, κερδοφόρες και καθημερινές. Θα μου πείτε: από κάπου πρέπει να γίνει η αρχή. Θα σας απαντήσω: σιγά τώρα που ο Μπους και ο Ομπάμα νοιάζονται για την υγεία του λαού. Μπορούμε να απαγορεύσουμε την ασυδοσία των πολυεθνικών, να καταργήσουμε την ασυλία των μεγαλεμπόρων των ναρκωτικών και να απαλλαγούμε από τη διαπλοκή των κυβερνητικών κολλητών; Οχι. Ε τότε μπροστά σ΄ αυτόν τον Μεγαλόδοντα, τον πιο δολοφονικό καρχαρία των προϊστορικών θαλασσών, το τσιγαράκι μοιάζει με Μίκυ Μάους των μωρών!
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

... η ανατομία μιας υπερδύναμης ...

*
Τάνια Μποζανίνου
***
*
Ως πότε η Ουάσιγκτον θα έχει στρατιωτική παρουσία σε 150 από τις 200 χώρες του κόσμου, όλη η Γη θα πίνει Coca-Cola και ο ένοικος του Λευκού Οίκου θα φέρει τον τίτλο του «πλανητάρχη»;

*
Ο αμερικανικός αιώνας
έχει ημερομηνία λήξης;
*
Απαντούν στο «Βήμα» δύο αναλυτές από κορυφαία think tanks της Ουάσιγκτον
*
Ο 21ΟΣ ΑΙΩΝΑΣ ξεκίνησε αναμφισβήτητα αμερικανικός, αλλά κανείς δεν γνωρίζει πώς θα τελειώσει. Την ώρα που όλοι μιλάμε αγγλικά και «γκουγκλάρουμε» την παραμικρή απορία μας στο Ιnternet, αναρωτιόμαστε αν οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν να κυριαρχούν στρατιωτικά, οικονομικά, πολιτικά, διπλωματικά και πολιτιστικά ύστερα από 90 χρόνιαμια ερώτηση την οποία, παρεμπιπτόντως, μπορούμε να θέσουμε στο Google.Ο «μακρύς αμερικανικός αιώνας»,όπως έχει επικρατήσει να λέγεται, στην πραγματικότητα έχει διαρκέσει λίγο παραπάνω από 60 χρόνια. Πολλοί προβλέπουν ότι θα δικαιώσει τον τίτλο του, άλλοι αρχίζουν ήδη να μαθαίνουν μανδαρίνικα ή καντονέζικα. Ενα, όμως, είναι βέβαιο:η Αμερική δεν θα πέσει χωρίς να δώσει μάχη.

Περί τις 150 από τις 200 χώρες στον κόσμο έχουν κάποιου είδους αμερικανική στρατιωτική παρουσία. Και οι 200 πίνουν Κόκα-Κόλα- ακόμη και το Ιράν για το οποίο οι ΗΠΑ είναι «ο μεγάλος σατανάς». Χαμπουργκεράδικα ΜcDonald΄s υπάρχουν σε 119 χώρες και ο Μπαράκ Ομπάμα, εκτός από πρόεδρος της Αμερικής, φέρει τον τίτλο του «πλανητάρχη».

Μόνο που σήμερα οι ΗΠΑ πλήττονται από τη χειρότερη οικονομική κρίση στην ιστορία τους μετά τη Μεγάλη Υφεση της δεκαετίας του ΄30. Το επίσημο ποσοστό της ανεργίας είναι 9,5%, αλλά το πραγματικό είναι πολύ υψηλότερο αν λάβουμε υπ΄ όψιν όσους εργάζονται με μειωμένο ωράριο ενώ θα επιθυμούσαν πλήρες.

Η αγορά ακινήτων καταβαραθρώνεται. Και η αμερικανική οικονομία κινείται σε ρυθμό φαύλου κύκλου: η κατάρρευση των τιμών των ακινήτων οδηγεί σε υψηλότερη ανεργία, που με τη σειρά της αυξάνει τις κατασχέσεις ακίνητης περιουσίας, γεγονός που πιέζει ακόμη πιο κάτω τις τιμές των ακινήτων. Οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων διογκώνουν την ανεργία και οδηγούν σε ακόμη χαμηλότερες τιμές ακινήτων...

Οσοι έχουν άχτι την αμερικανική παντοκρατορία σπεύδουν να προβλέψουν την πτώση της: από το κραχ των λεγόμενων εταιρειών dotcom το 2000-2001 ως την οικονομική κρίση του

Απολυμένοι από το εργοστάσιο της Τογιότα στις ΗΠΑ ζητούν πίσω τη δουλειά τους. Το επίσημο ποσοστό της ανεργίας είναι 9,5%, αλλά το πραγματικό είναι πολύ υψηλότερο 2007-2008 με την προβληματική στρατιωτική εμπλοκή σε Ιράκ και Αφγανιστάν στο ενδιάμεσο, γι΄ αυτούς όλα δείχνουν ότι η υπερδύναμη βρίσκεται στη δύση της. Ως χώρα οι ΗΠΑ ήταν ο μεγαλύτερος πιστωτής στον κόσμο και σήμερα έχει γίνει ο μεγαλύτερος οφειλέτης.

Την ίδια στιγμή όμως έρευνα που πραγματοποιήθηκε για τις γιγαντοαφίσες και τις διαφημίσεις που πλαισιώνουν τα αθλητικά γεγονότα στον αναπτυσσόμενο κόσμο έδειξε ότι οι αμερικανικές μάρκες που προωθούνται αυξήθηκαν τα τελευταία 15 χρόνια: Νike, Μicrosoft, Χerox, Ρepsi, Visa. Από αυτή την άποψη η αμερικανική κυριαρχία όχι μόνο έχει ενισχυθεί αλλά και δεν απειλείται από καμία χώρα.

Η βρετανική αυτοκρατορία, στην οποία στις αρχές του 20ού αιώνα ανήκε ο ένας στους τέσσερις κατοίκους της Γης και όπου ως γνωστόν ο ήλιος δεν έδυε ποτέ, ήταν η μεγάλη δύναμη ως το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν παρέδωσε τη σκυτάλη στις ΗΠΑ και στη Σοβιετική Ενωση.

Ο πόλεμος είχε ευνοήσει την Αμερική: μακριά από τα σύνορά της στο μεγαλύτερο μέρος του, δεν της προκάλεσε τις υλικές καταστροφές και τις ανθρώπινες απώλειες που υπέστησαν η Ευρώπη και η Ασία. Επιπλέον της έδωσε την ευκαιρία να πραγματοποιήσει τεχνολογικές και βιομηχανικές προόδους, που κορυφώθηκαν με την κατασκευή της ατομικής βόμβας. Μετά τον πόλεμο αναδύθηκε ένας διπολικός κόσμος την ηγεμονία του οποίου διεκδικούσαν η Ουάσιγκτον και η Μόσχα. Ωσπου, υπό την πίεση του Πολέμου των Αστρων, η Σοβιετική Ενωση κατέρρευσε στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 και η Αμερική, με ένα τεράστιο φάσμα ισχύος, από την υπεροχή του στρατού της ως τη «μαλακή δύναμη» του Χόλιγουντ, έμεινε κυρίαρχη σε έναν μονοπολικό κόσμο. Τότε ήταν που ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας Υμπέρ Βεντρίν εφηύρε τον όρο «σουπερδύναμη» και ο πανεπιστημιακός Φράνσις Φουκουγιάμα αναφέρθηκε στο «τέλος της Ιστορίας». Επειτα από 20 χρόνια, έναν Τζορτζ Μπους νεότερο, έναν Μπιν Λάντεν, δύο Δίδυμους Πύργους, έναν πόλεμο στο Ιράκ και μια οικονομική κρίση ολκής αναρωτιόμαστε αν η Κίνα και, σε μικρότερο βαθμό, η Ευρωπαϊκή Ενωση, η Ινδία, η Βραζιλία και η Ρωσία θα διεκδικήσουν σαν «δικό τους» τον 21ο αιώνα.
*
ΗΠΑ: η ανατομία μιας υπερδύναμης
*
Ετσι ήταν, έτσι είναι, και στο μέλλον βλέπουμε...

Μια γνήσια υπερδύναμη δεν πρέπει απλώς να έχει στρατιωτική και πολιτική ισχύ,αλλά να βρίσκεται ταυτοχρόνως στην κορυφή της οικονομικής,επιστημονικής και πολιτισμικής πυραμίδας. Με αυτά τα κριτήρια, η ΕΣΣΔ ήταν μόνο μερικώς υπερδύναμη.Η πιο πρόσφατη γνήσια υπερδύναμη πριν από τις ΗΠΑ ήταν η βρετανική αυτοκρατορία.

Με όρους ΑΕΠ, για το 2009, οι ΗΠΑ έρχονται πρώτες με 14.256 τρισ. δολ. έναντι 5.068 τρισ. για την Ιαπωνία και 4.908 τρισ.για την Κίνα.

Οι ΗΠΑ έχουν δυνατότητα προβολής ισχύος σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη και στρατιωτικές δαπάνες που ξεπερνούν τα 663 δισ.δολάρια,μακράν τις μεγαλύτερες από οποιαδήποτε άλλη χώρα.

Η Κίνα θα πρέπει να πιάσει ετήσιους ρυθμούς ανάπτυξης της τάξεως του 12% αν θέλει να φθάσει τις ΗΠΑ μέσα στα επόμενα 10 χρόνια,με την Αμερική να περιορίζεται στο 2%,κάτι που θεωρείται απίθανο.
*
Από την Ρax Αmericana στην αμφισβήτηση
*
Ο πρόεδρος Αϊζενχάουερ απολαμβάνει τη διπλή νίκη της χώρας του στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, εναντίον του Αξονα και της συμμάχου Σοβιετικής Ενωσης. Ο αμερικανικός αιώνας είναι «εφεύρεση» του εκδότη του περιοδικού «Τime» Χένρι Λους, ο οποίος χρησιμοποίησε τον όρο πρώτη φορά το 1941 σε ένα άρθρο γνώμης, όπου προέτρεπε τις ΗΠΑ να εγκαταλείψουν την πολιτική απομονωτισμού που ακολουθούσαν και να αναλάβουν έναν σχεδόν αποστολικό ρόλο ενεργώντας σαν «καλοί Σαμαρείτες» της γης και προωθώντας τη δημοκρατία.

Ο Λους κάλεσε την Ουάσιγκτον να μπει στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο για να υπερασπιστεί τις δημοκρατικές αξίες και «να δημιουργήσει τον πρώτο μεγάλο αμερικανικό αιώνα» .

Υπό την καθοδήγηση του Ντουάιτ Αϊζενχάουερ (φωτογραφία), ο οποίος ως διοικητής των συμμαχικών δυνάμεων στην Ευρώπη σχεδίασε την απόβαση στη Νορμανδία, η Αμερική βγήκε από τον πόλεμο νικήτρια και με κύρος υπερδύναμης. Πολλοί τοποθετούν την αρχή του αμερικανικού αιώνα στο 1945, όταν ξεκίνησε η περίοδος της αμερικανικής υπεροχής και της σχετικής ειρήνης στον κόσμο που είναι γνωστή ως Ρax Αmericana. Οι πιο σφοδροί επικριτές των ΗΠΑ ταυτίζουν το τέλος του αμερικανικού αιώνα με το τέλος του 20ού αιώνα.

Ο Χένρι Κίσινγκερ θεωρεί ότι η φθορά της υπερδύναμης άρχισε ακόμη νωρίτερα, με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, όταν έπαψε να υφίσταται η σοβιετική απειλή: πολλά κράτη της Δυτικής Ευρώπης και η Ιαπωνία απομακρύνθηκαν από την επιρροή της Ουάσιγκτον γιατί δεν είχαν πια ανάγκη την αμερικανική προστασία.
---
Στιούαρτ Πάτρικ, Council on Foreign Relations:
*
«Εχουν πανίσχυρο στρατό, αλλά χάνουν στο Αφγανιστάν»
*
«Ηδη οδεύουμε σταδιακά προς μια εποχή όπου οι ΗΠΑ δεν είναι η ηγεμονική δύναμη που ήταν στη δεκαετία του ΄90. Η σημερινή εποχή είναι πολύ πιο περίπλοκη και έχει περισσότερους πόλους ισχύος. Στη δεκαετία του ΄90 οι ΗΠΑ ήταν τόσο ισχυρές που οι Γάλλοι τις αποκάλεσαν “σουπερδύναμη”, όμως το ερώτημα είναι τι είδους δύναμη. Αν μιλάμε σε σχέση με τους υλικούς πόρους αναμφίβολα οι ΗΠΑ παραμένουν εξαιρετικά ισχυρές, ιδίως στρατιωτικά. Δεν υπάρχει καμία άλλη χώρα που να έχει ή να πλησιάζει την παγκόσμια παρουσία της Αμερικής ή την ικανότητά της να προβάλλει ισχύ, βίαιη καταστροφική ισχύ, εναντίον των εχθρών της. Ομως, όπως βλέπουμε σε διάφορες περιοχές του κόσμου, π.χ.στο Αφγανιστάν, η ικανότητα να μεταφραστεί αυτή η δύναμη σε αποτελεσματική έκβαση του πολέμου περιορίζεται.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αμερικανική υπεροχή θα διατηρηθεί για δεκαετίες. Οσο και αν μιλάμε για στρατιωτική άνοδο της Κίνας, αυτή θα αλλάξει σταδιακά την ισορροπία των δυνάμεων στην Ανατολική Ασία, όμως οι ΗΠΑ θα παραμείνουν μπροστά από τους υπολοίπους για πολύ καιρό.

Από άποψη οικονομικής δύναμης η ΕΕ έχει ήδη ισοφαρίσει τις ΗΠΑ. Την τελευταία δεκαετία υπήρξε μια τεράστια μετατόπιση ισχύος, κυρίως λόγω εσωτερικών προβλημάτων στις ΗΠΑ αλλά και λόγω της μεγάλης ανάπτυξης των αναδυόμενων Μια τεράστια αμερικανική σημαία αντικατοπτρίζεται στο Κτίριο του 21ου Αιώνα στη Νέα Υόρκη, απέναντι από το «Σημείο Μηδέν» των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου. Η εικόνα πήρε τον τίτλο της Φωτογραφίας της Χρονιάς το 2003 (ΕΡΑ/Αndrew Gombert) οικονομιών, κυρίως της Κίνας αλλά και της Ινδίας, και σε κάποιον βαθμό της Βραζιλίας και άλλων χωρών. Γι΄ αυτό βλέπουμε μια αλλαγή στον καταμερισμό της οικονομικής δύναμης.

Αυτό που δεν έχει αλλάξει ακόμη όσο θα έπρεπε είναι ο βαθμός στον οποίον οι παγκόσμιοι οργανισμοί και θεσμοί έχουν προσαρμοστεί στην άνοδο άλλων κέντρων επιρροής.

Η ιδεολογική ισχύς των ΗΠΑ αντιμετωπίζει πολύ μεγαλύτερη αμφισβήτηση απ΄ όσο πριν από μία δεκαετία, εν μέρει λόγω του ότι η περίοδος Μπους υπήρξε πολύ επιβλαβής για τη “φίρμα” των ΗΠΑ παγκοσμίως. Ο Ομπάμα προωθεί λύσεις μέσω συνεργασίας στα παγκόσμια προβλήματα, όμως δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στη δεκαετία του ΄90. Σε πολιτιστικό επίπεδο οι ΗΠΑ διατηρούν μεγάλη επιρροή.

Την τελευταία δεκαετία είδαμε ότι η παγκοσμιοποίηση δεν ταυτίζεται πλέον με την αμερικανοποίηση.

Τα αμερικανικά πολιτιστικά προϊόντα κυριαρχούν, όμως η επιρροή του Μπόλιγουντ αυξάνει, δηλαδή η εικόνα σ΄ αυτόν τον τομέα γίνεται πιο περίπλοκη.

Ενας λόγος για τον οποίο φθίνει η επιρροή των ΗΠΑ συνδέεται με την παγκόσμια οικονομική κρίση. Το ότι ξεκίνησε από εκεί έχει κάνει πολλούς να αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό το αμερικανικό καπιταλιστικό μοντέλο.
---
Γιάνους Μπουγκάισκι, Center for Strategic and Ιnternational Studies:
*
«Ολοι οι πόλοι δεν είναι ίσοι ούτε θα φτάσουν την Αμερική»
*
«Εκατό χρόνια είναι πολύς καιρός. Δεν θέλω να διακινδυνεύσω προβλέψεις, όμως κατά πάσα πιθανότητα στα επόμενα 10-20 χρόνια η Αμερική θα συνεχίσει να είναι η μεγαλύτερη στρατιωτική, διπλωματική και ίσως οικονομική δύναμη. Αλλά δεν ισχύει πια ό,τι ίσχυε πριν από 10 χρόνια, όταν διέθετε το μονοπώλιο της δύναμης.

Από την άλλη πλευρά δεν πιστεύω ότι σε έναν πολυπολικό κόσμο όλοι οι πόλοι είναι ίσοι. Το ότι άλλες χώρες ανεβαίνουν δεν σημαίνει ότι θα φθάσουν στο επίπεδο της Αμερικής. Σημαίνει απλώς ότι η Αμερική θα πρέπει να συνεργάζεται πιο στενά με τις άλλες δυνάμεις για να λύνει παγκόσμιες προκλήσεις, περιφερειακές κρίσεις και ανθρωπιστικές καταστροφές.

Βρισκόμαστε στη διαδικασία του σταδιακού περιορισμού της αμερικανικής ισχύος. Στα ερχόμενα 10-20 χρόνια θα δούμε την άνοδο άλλων περιφερειακών δυνάμεων, ιδίως της Κίνας αλλά και της Βραζιλίας και ίσως μιας-δυο χωρών ακόμη. Με άλλα λόγια, την άνοδο δυνάμεων σε περιφερειακό κυρίως επίπεδο. Ομως δεν πιστεύω ότι κάποια από αυτές τις χώρες θα αποκτήσει την παγκόσμια εμβέλεια που διαθέτει η Αμερική.

Η στρατιωτική ισχύς, η διεθνής σημασία του δολαρίου, η δύναμη των αμερικανικών επιχειρήσεων, όλοι αυτοί οι παράγοντες και οι διασυνδέσεις με χώρες όπως η Κίνα,η Ινδία και η Ευρωπαϊκή Ενωση δείχνουν ότι η Αμερική είναι πολύ πιο εδραιωμένη παγκοσμίως από άλλα κράτη. Αυτό θα αλλάξει,επειδή ο αυξανόμενος πληθυσμός της Κίνας και της Ινδίας θα ενισχύσει το μερίδιο των χωρών αυτών στην παγκόσμια οικονομία όμως η στρατιωτική τους φιλοδοξία είναι πολύ πιο περιορισμένη από εκείνη της Αμερικής.

Οι ΗΠΑ κυριαρχούν σε ολόκληρη την αμερικανική ήπειρο, έχουν στενή σχέση με την ΕΕ, ισχυρά συμφέροντα στην Απω Ανατολή- Ιαπωνία και Νότια Κορέα γι΄ αυτό η παρουσία τους ανά τον κόσμο είναι πολύ πιο ισχυρή από οποιασδήποτε άλλης χώρας.

Στρατιωτικά είναι πολύ δύσκολο να ξεπεράσει κάποιος τις ΗΠΑ, όμως δεν πιστεύω ότι η Αμερική θα παραμείνει στο μέλλον όσο ικανή και πρόθυμη είναι σήμερα να διεξάγει πολέμους που δεν έχουν την παγκόσμια υποστήριξη. Θεωρώ ότι ακόμη και η στρατιωτική ικανότητα της Αμερικής θα περιοριστεί κάπως, όχι όμως στο σημείο που θα την ξεπεράσει κάποια άλλη χώρα.

Θα προσέξατε ότι δεν αναφέρθηκα στη Ρωσία ως πιθανό πόλο ισχύος στον 21ο αιώνα. O λόγος είναι ότι ο πληθυσμός της μειώνεται. Ανέφερα τη Βραζιλία, για παράδειγμα, επειδή ο πληθυσμός της αυξάνεται, κάτι που θεωρώ απαραίτητο για να έχει μια χώρα δύναμη».
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies