Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2016

... χρονιάτικο απόσταγμα ...

*
stavrosx1
***
*
 
Μια ακόμη χρονιά φεύγει...

... και το μόνο που μπορώ να σας πω με σιγουριά είναι: 



Κατά τα άλλα, εσείς και μόνον εσείς αποφασίζετε... Όλα τ' άλλα, τα περί του αντιθέτου, είναι απλώς δικαιολογίες... Το 'χω διπλοτσεκάρει με την αφεντιά μου...
---
*

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2016

ΣΥΡΙΖΑ - κομμουνιστές ή αστικό κράτος;

*
stavrosx1
***
*

Τον φασίστα και αν τον πλένεις
τον σοσιαλδημοκράτη σου χαλάς

Την μέρα που είχαν βγει στη φόρα οι φωτογραφίες από το Καστελόριζο οι οποίες έδειχναν μέλη της κυβέρνησης της «αριστεράς» (Πάνος Καμμένος, Δημήτρης Δρίτσας κ.α) να ποζάρουν δίπλα σε χρυσαυγίτες βουλευτές (Κασιδιάρης, Παππάς), σκέφτηκα ότι αυτό ήταν κάτι που μάλλον δεν το ήθελαν αλλά και δεν μπορούσαν να αποφύγουν για θεσμικούς λόγους. Θεώρησα δηλαδή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα προτιμούσε αυτή η φωτογραφία να μην είχε δει το φως της δημοσιότητας και ότι απλά αναγκάστηκαν να τους «ανεχθούν» δίπλα τους για να μην παραβούν τους κανόνες του αστικού κράτους (αλήθεια τι μας λέει αυτό για τους κανόνες του αστικού κράτους). Και αυτό όχι επειδή τρέφω κάποια εκτίμηση στο ΣΥΡΙΖΑ, δεν πιστεύω δηλαδή ότι θα τους απέφευγαν αν μπορούσαν για λόγους ιδεολογικούς, απλά για να μην αμαυρώσουν -βάση της αρχής ότι ο καθένας είναι ό,τι δηλώνει- την εικόνα τους ως κόμμα της αριστεράς.

Τελικά δεν ήταν αυτή η περίπτωση, και υπάρχουν δυο πολύ ισχυρά τεκμήρια που δείχνουν ότι ήταν συνειδητή η επιλογή τους να βρεθούν και να φωτογραφηθούν δίπλα στους χρυσαυγίτες. Το πρώτο τεκμήριο είναι η αναφορά της ίδιας της Αυγής στο γεγονός:

Η πλάκα είναι ότι ακριβώς το ίδιο άρθρο με την ίδια φώτο, θα μπορούσε να είχε δημοσιευθεί στην εφημερίδα Χρυσή Αυγή αντί για την Αυγή.
Θα υπέθετε κανείς πως αν ήθελαν θα μπορούσαν να είχαν επιλέξει μια άλλη φωτογραφία που να συνοδεύει το άρθρο, αντίθετα επέλεξαν μια στην οποία φαίνεται πρώτη μούρη ο Κασιδιάρης. Αυτό, σε συνδυασμό με το άρθρο που συνοδεύει τη φωτογραφία, κάνει στο δικό μου μυαλό αρκετά ξεκάθαρο ότι δεν μπορεί να αποδοθεί στην «κακιά στιγμή» η συνύπαρξη φασιστών και … «σοσιαλιστών» στο Καστελόριζο. Αντίθετα, υπάρχει προγραμματισμός και σκοπιμότητα. Θα μπορούσαμε για παράδειγμα να το δούμε ως μια επίδειξη «εθνικής ομοψυχίας», ότι, «να, απέναντι στον κοινό εχθρό είμαστε όλοι οι Έλληνες ενωμένοι άσχετα από κόμματα και ιδεολογίες». Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι παρόμοιο κλίμα επικρατούσε στις πλατείες των αγανακτισμένων, «έξω τα κόμματα, όλοι οι Έλληνες μαζί»[1]. Τι και αν ήταν τελικά δύο κόμματα εκείνα που ωφελήθηκαν από το «κίνημα πλατείας», το Σύριζα και η Χρυσή Αυγή.

Το δεύτερο τεκμήριο, που θα μπορούσε να πείσει και τον πιο καλόπιστο απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ για το μη συμπτωματικό της υπόθεσης είναι οι δηλώσεις του συριζαίου πρώην υπουργού Δικαιοσύνης Νίκου Παρασκευόπουλου:

«Η εικόνα της συνύπαρξης στο Καστελόριζο και στη Ρω σε πολλούς μας δεν άρεσε. Από την άλλη όμως πρέπει να αποφασίσουμε τι προτιμούμε: Μια προσπάθεια ένταξης της Χρυσής Αυγής στο κλίμα της δημοκρατίας ή τη διαρκή ρήξη. Κατά τη γνώμη μου, πρέπει να προηγηθεί η ουσία μιας σύγκλισης».

Πρόσθεσε«Η Χρυσή Αυγή πρέπει να δεχθεί έμπρακτα την υπαγωγή της στους θεσμούς της Δημοκρατίας. Και αυτή τη στάση, αν και όταν εκδηλωθεί, πρέπει να τη στηρίξουν τα δημοκρατικά κόμματα».[2]

Στα λόγια του πρώην υπουργού παρατηρούμε αφενός μια προτροπή για κατευνασμό του κτήνους, και αφετέρου ένα κλίμα τύπου «να τα βρούμε και να συνυπάρξουμε». Σε αυτό το σημείο καλό θα ήταν να κάνουμε μια μικρή ιστορική παρένθεση/αναδρομή και να μιλήσουμε λίγο για το μεσοπόλεμο.



Την τακτική αυτή του κατευνασμού των ναζί την εφάρμοσαν στο παρελθόν τόσο η Γαλλία όσο και η Αγγλία πριν από το ξέσπασμα του Β παγκοσμίου πολέμου. Η ιδέα τους ήταν ότι αν φέρονταν με το γάντι στον Χίτλερ, αν τον καλόπιαναν, τότε αυτός δεν θα στρέφονταν εναντίον τους, και, στην καλύτερη των περιπτώσεων θα στρέφονταν εναντίον του κοινού τους εχθρού που ήταν η Σοβιετική Ένωση. Έτσι, παρά τις εκκλήσεις της ΕΣΣΔ για κοινό μέτωπο απέναντι στη ναζιστική Γερμανία, προσάρμοσαν την εξωτερική τους πολιτική γύρω από αυτήν την ιδέα, ακόμα και όταν ο Χίτλερ είχε δείξει τα δόντια του ενάντια στους γειτονικούς λαούς. Πάντως, παρά την καλή τους διαγωγή, τόσο η Αγγλία όσο και η Γαλλία, πλήρωσαν ακριβά τις συνέπειες του γερμανικού ιμπεριαλιστικού επεκτατισμού και κάθε άλλο παρά απέφυγαν την σύγκρουση.

Στην ίδια τη Γερμανία, όταν το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα κλήθηκε να διαλέξει ανάμεσα στο να στηρίξει τους κομμουνιστές ή το αστικό κράτος, αυτό επέλεξε να στηρίξει το αστικό κράτος ενάντια στον κοινό τους εχθρό που ήταν οι «κόκκινοι» και να ευλογήσει την όποια καταστολή για την αποτυχία της επανάστασης και των ταξικών αγώνων που ακολούθησαν. Κατά την άνοδο του ναζισμού, μάταια οι συνεπείς ταξικές δυνάμεις έκαναν εκκλήσεις για κοινό μέτωπο απέναντι στον Χίτλερ. Οι σοσιαλδημοκράτες είχαν κάνει την επιλογή τους, θα στήριζαν μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματος τους το αστικό σύστημα και το δικαίωμα του ναζιστικού κόμματος να συμμετέχει στις εκλογές όπως κάθε άλλο κόμμα. Ήθελαν και εκείνοι να κατευνάσουν τον Χίτλερ βλέπετε, άλλωστε ήταν ξεκάθαρο πως μεταξύ των ναζί και των κομμουνιστών αυτοί επέλεγαν τους ναζί. Τελικά στήριξαν τον Χίντεμπουργκ και αυτός με τη σειρά του όρκισε τον Χίτλερ απόλυτο αρχηγό του γερμανικού κράτους. Το μόνο που κατάφεραν τελικά οι του SPD, πέρα από το να συνδράμουν για να πάρει ο Χίτλερ την εξουσία, ήταν να φάνε και τα δικά τους κεφάλια, αφού με την πρώτη ευκαιρία ο Χίτλερ τους έστειλε στα τάρταρα, μαζί με την αστική νομιμότητα και τον κοινοβουλευτισμό εν γένει.

Δεν ξέρω αν δικαιούμαστε να κατηγορήσουμε αυτή τη στιγμή τον ΣΥΡΙΖΑ για σοσιαλσωβινισμό[3], όμως δεν μπορούμε και κάνουμε τα στραβά μάτια στα σημάδια που παραπέμπουν προς αυτήν την κατεύθυνση. Πρέπει μάλλον να δεχθούμε πως αν σαπίσουν αρκετά οι συνθήκες και βιώσουμε παρόμοιες καταστάσεις με αυτές του μεσοπολέμου, κατά πάσα πιθανότητα η στάση της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας θα έχει πολλά κοινά με τη στάση της Γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας εκείνης της εποχής. Επίσης πρέπει να έχουμε κατά νου και τη στάση των σοσιαλσωβινιστικών κομμάτων της περιόδου πριν από το ξέσπασμα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, τα οποία, κόντρα στις αποφάσεις της Δεύτερης Διεθνούς, ψήφισαν τις πολεμικές πιστώσεις, πυροδοτώντας έτσι τον πόλεμο και βάζοντας πλάτη στις επεκτατικές ιμπεριαλιστικές διεκδικήσεις των αστικών τους τάξεων (...)

** ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ
---
---
*

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2016

... "the same story" (η ίδια ιστορία) ...

*
stavrosx1
***
*

Ταρ“true”φισμός story…


Οι προηγούμενοι το έλεγαν «success story». Ετούτοι το λένε «true story». Και η υπόθεση έχει από καιρό εξελιχτεί σε σάχλα τύπου «fame story».

Τουτέστιν «the same story». Η ίδια ιστορία, δηλαδή. Ξαναπαίχτηκε το Σάββατο στη Βουλή. Βαρεμάρα. Πλήξη. Σενάριο σούπα. Ταρτουφισμοί και εξυπνακισμοί που υποδύθηκαν την ευφυΐα. Αναμηρυκασμοί του τίποτα. Ατάκες γνωστές. Παρηκμασμένες. Ένα έργο «λιωμένο». Ξεφτισμένο. Που το έχουν σιχαθεί όλοι.

Οι μόνοι που επιμένουν είναι οι θλιβεροί πρωταγωνιστές του. Κάτι εκπρόσωποι της «νιότης» που αναπαράγουν την παλιατζούρα του θεάματος της φτήνιας. Και της παρακμής. Σε ρόλους εναλλασσόμενους. Πότε – πότε εμφανίζεται και κανένας «gest» για να ριχτεί λίγο αλατοπίπερο στη μπομπότα. Όπως ο Τσακαλώτος. Με τα ελληνικά του. Που δεν θα υπήρχε ιδιαίτερο πρόβλημα με την εκφορά τους αν δεν μας θύμιζαν ότι όσο ελληνικά είναι τα ελληνικά του, τόσο αριστερή είναι και η αριστερά τουΟ καθένας ό,τι έχει…

Έπαιξαν, λοιπόν, την παραστασούλα τους. Και στο τέλος μας προέκυψε ο προϋπολογισμός του 2017. Ένας ακόμα προϋπολογισμός ενός ακόμα Μνημονίου, που μαζί το ψήφιζαν, μαζί το… καταδικάζουν και μαζί το εφαρμόζουν!

Πάμε, τώρα, να δούμε το… πραγματικό «true story» πίσω από τον υποκριτικό τραγέλαφο των Ταρτούφων:

α) Ο περσινός προϋπολογισμός προέβλεπε άμεσους φόρους ύψους 20,048 δισ. ευρώ. Ο φετινός προβλέπει 20,415 δισ. ευρώ (εισηγητική έκθεση προϋπολογισμού, πίνακας 3.2, σελίδα 57). Μήπως πάει τα μυαλό σας από ποιους θα πάρουν τα επιπλέον;

β) Ο περσινός προϋπολογισμός προέβλεπε έμμεσους φόρους ύψους 24,7 δισ. ευρώ. Ο φετινός προβλέπει 26,4 δισ. ευρώ (ο.π). Μήπως πάει τα μυαλό σας από ποιους θα πάρουν τα επιπλέον;

γ) Ο περσινός προϋπολογισμός προέβλεπε δαπάνες για μισθούς και συντάξεις (συν ΕΦΚΑ) ύψους 29,334 δισ. ευρώ. Ο φετινός προβλέπει 28,326 δισ. ευρώ (ο.π). Μήπως πάει το μυαλό σας από ποιους θα τα πάρουν; Λέτε η μείωση 1 δισ. ευρώ σε μισθούς και συντάξεις να προέλθει από μειώσεις στους μισθούς και τις συντάξεις των τραπεζιτών, των εργολάβων, των εφοπλιστών;

δ) Ο περσινός προϋπολογισμός προέβλεπε φόρους εισοδήματος 12,025 δισ. ευρώ. Ο φετινός προβλέπει 13,7 δισ. ευρώ (εισηγητική έκθεση, πίνακας 3.4, σελίδα 60). Μήπως πάει τα μυαλό σας από ποιους θα τα πάρουν;

ε) Πέρσι – σύμφωνα με τις εκτιμήσεις πραγματοποιήσεων – τα Νομικά Πρόσωπα στην Ελλάδα πλήρωσαν φόρους ύψους 3,478 δισ. ευρώ. Ο φετινός προβλέπει ότι θα πληρώσουν 3,2 δισ. ευρώ (ο.π). Βλέπετε σε συνθήκες «πρωτοδεύτερης φοράς Αριστεράς» συμβαίνει ό,τι συμβαίνει σε συνθήκες παντοτινής Δεξιάς: Όταν οι φόροι για τον λαό αυξάνονται, οι φόροι για το μεγάλο κεφάλαιο, μειώνονται…

στ) Ο περσινός προϋπολογισμός προέβλεπε έσοδα από ΦΠΑ ύψους 14,4 δισ. ευρώ. Ο φετινός προβλέπει 15,5 δισ. ευρώ (ο.π). Μήπως πάει τα μυαλό σας από ποιους θα τα πάρουν;

Αυτό είναι το «true story» των σημερινών. Ντάλε κουάλε με το «success story» των προηγούμενων. Άει σιχτίρ.
---
*

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2016

... Ιταλία - τι μέλλει γενέσθαι;..

*
stavrosx1
***
*

Σε πόσα χρόνια
δεν θα υπάρχει Ιταλία;

Τον Απρίλιο του 2014 η ιταλική εφημερίδα “Il Locale”, μια από τις πιο σημαντικές στο νησί της Σικελίας, δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «Γιατί η Ιταλία μπορεί να μην υπάρχει σε πέντε χρόνια». Το κείμενο δεν στηριζόταν σε εκτιμήσεις ή αναλύσεις του συντάκτη, αλλά σε αριθμούς.

Παρουσιάστηκαν τα αποτελέσματα μιας δημοσκόπησης που έγινε σε όλη την Ιταλία με την ίδια ερώτηση: «Πώς κρίνετε την πιθανότητα ομοσπονδιακού συστήματος διακυβέρνησης στην Ιταλία ή και απόσχισης της περιφέρειάς σας από αυτήν»; Τα αποτελέσματα προκαλούν σοκ για όσους (πολλούς, από την Ελλάδα τουλάχιστον) νομίζουν ότι οι Ιταλοί είναι ένας συμπαγής λαός που απλά έχουν κάποιες ιδιαίτερες περιφερειακές διαφορές, όπως συμβαίνει με τις γλωσσικές ιδιομορφίες και στην Ελλάδα, ή διχάζονται μόνο και μόνο από τις διαφορετικές οικονομικές συνθήκες που επικρατούν σε βορρά και νότο.

Ενδεικτικά μερικοί αριθμοί: Το 81% των κατοίκων του Βένετο, της περιοχής γύρω από τη Βενετία θέλουν ομοσπονδιακό σύστημα και 55% το προχωρούν ένα βήμα παρακάτω, δεν θα’ λεγαν όχι στην αναβίωση της βενετσιάνικης «Δημοκρατίας του Αγίου Μάρκου», που για αιώνες ήταν μια πανίσχυρη ναυτική δύναμη. Οι αντίστοιχοι αριθμοί στη Λομβαρδία, την περιοχή με πρωτεύουσα το Μιλάνο, είναι 77% και 46% αντίστοιχα. Στο Πιεμόντε, την περιοχή του Τορίνο, είναι 68% και 37%. Στη Λιγκούρια, την παραθαλάσσια λωρίδα γης στα βορειοδυτικά, στα σύνορα με τη Γαλλία, το 63% υποστηρίζει την ομοσπονδία και το 36% την πλήρη ανεξαρτησία. Πάνω από το 50% απάντησαν «ναι» στην ανεξαρτησία και στα ιταλικά νησιά, τη Σικελία και τη Σαρδηνία.

Πιθανότητα δημοψηφίσματος

Ο συντάκτης του άρθρου αναρωτιόταν τότε γιατί τα αποτελέσματα αυτής της δημοσκόπησης δεν αξιολογούνταν ως σημαντικά σε σχέση με άλλα όπως π.χ. στη Σκωτία, όπου ενόψει του δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία που έγινε το Σεπτέμβριο εκείνης της χρονιάς ούτε μία δημοσκόπηση δεν έδινε προβάδισμα, ούτε καν οριακό, στην πιθανότητα της ανεξαρτησίας. Οι αποσχιστικές τάσεις βγήκαν και πάλι στην επιφάνεια για τα καλά μετά το αποτέλεσμα του ιταλικού δημοψηφίσματος, το οποίο έφερε σε δύσκολη θέση όχι μόνο την κυβέρνηση Ρέντζι, αλλά και το σύνολο του ιταλικού οικοδομήματος. Ο Ματέο Σαλβίνι, ο νέος πρόεδρος της Λέγκας του Βορρά, εκτίμησε ότι πλησιάζει ο καιρός που οι Ιταλοί που ζουν στις βόρειες επαρχίες θα αποφασίσουν να διοργανώσουν ένα δημοψήφισμα για το μέλλον τους.

Ο Λούκα Ζάια, ο πρόεδρος της επαρχίας του Βένετο από το 2010, παρότρυνε τους συντοπίτες του να πιέσουν ακόμα περισσότερο, έτσι ώστε να σώσουν ό,τι μπορούν από το βιοτικό επίπεδο που έχουν κοπιάσει να αποκτήσουν. Το φαινόμενο που παρατηρείται ήδη στην Ιταλία, κι όπως δείχνουν τα πράγματα θα ενταθεί το επόμενο διάστημα, το είδαμε και τους προηγούμενους μήνες στην Ευρώπη. Υπό το φόβο της φτωχοποίησης, των μεταναστευτικών ρευμάτων που μπορούν να ρίξουν το βιοτικό επίπεδο, ολοένα και περισσότερο Ευρωπαίοι κλείνονται στο καβούκι τους. Δημιουργούν φράχτες ορατούς και αόρατους, ψηφίζουν νόμους που άλλοτε θα τους έκαναν να ντρέπονται, στηρίζουν πολιτικούς και κόμματα, τα οποία άλλοτε δεν θα είχαν παρά ελάχιστη απήχηση.

Για να σώσουν τα κεκτημένα

Η Ιταλία ως ενιαίο κράτος υπάρχει για περίπου 1,5 αιώνα. Οι περιοχές της είχαν μακρά περίοδο αυτόνομης πορείας και αρκετές φορές ήταν ανταγωνιστικές μεταξύ τους. Η λογική του ενιαίου κράτους, στο οποίο όλοι θα ωφελούνταν από την ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων και προϊόντων, υπήρξε πολύ δελεαστική για αρκετούς, κυρίως στο βορρά, όπου αναπτύχθηκαν και τα πολλά οικονομικά και βιομηχανικά κέντρα. Τώρα, την εποχή του φόβου και της δραματικής μείωσης των εσόδων, ο καθένας κοιτάζει περισσότερο να διασφαλίσει τα δικά του κεκτημένα από το να βοηθήσει το γείτονα.

Αν η Ιταλία διολισθήσει σε ακόμα σοβαρότερη οικονομική κρίση και μνημόνιο, το οποίο θα επηρεάσει την καθημερινότητα δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων, θεωρείται σίγουρο ότι κάποιοι θα προσπαθήσουν να το εκμεταλλευθούν. Αν, μάλιστα, πείσουν και τους κατοίκους διαφόρων περιοχών ότι υπάρχει και «εθνικό» υπόβαθρο, άρα και σημαντικότερη δικαιολογία για την προσπάθεια απόσχισης από το πορτοφόλι τους, τότε δεν αποκλείεται οι πιο πλούσιες περιοχές του βορρά να σκεφτούν πρώτα τους εαυτούς τους.

«Ανεξάρτητη» Παντάνια

Πριν από 20 χρόνια, το 1996, ο τότε πρόεδρος της Λέγκας του Βορρά Ουμπέρτο Μπόσι είχε κηρύξει την ανεξαρτησία της Παντάνια (ο χάρτης στην εικονογράφηση του θέματος), μιας γεωγραφικής περιοχής που καλύπτει τις 11 βόρειες (και πιο πλούσιες) ιταλικές επαρχίες, ουσιαστικά όλο το βόρειο κομμάτι της χώρας. Η κίνηση ήταν τότε συμβολική, ακόμα κι ο Μπόσι παραδέχτηκε ότι θα έπρεπε να ωριμάσουν οι συνθήκες πριν οι Παντάνιοι , οι βόρειοι Ιταλοί, αποφασίσουν να κάνουν το παραπάνω βήμα και, σαν τους Σκωτσέζους ή τους Καταλανούς, να ζητήσουν κι αυτοί την ανεξαρτησία τους από την Ιταλία. Η οικονομική κρίση και η αβεβαιότητα για το μέλλον είναι οι καλύτερες συνθήκες για να ωριμάσουν τέτοιες σκέψεις.
---
πηγή: Αργύρης Παγαρτάνης/Live Sport
---
*

Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2016

... δεξιές "νυφίτσες", "αριστερές" μουσίτσες ...

*
stavrosx1
***
*

Ο Φιντέλ, η «μεσαία» μαυρίλα

και η «αριστερή» οπορτουνίλα


Ο θάνατος του Φιντέλ είχε κι ένα "καλό": Έδωσε τη δυνατότητα αφενός να φανεί τι κρύβεται κάτω από το λούστρο του λεγόμενου "μεσαίου" χώρου ή άλλως πως «μεσαία» μαυρίλα. Αφετέρου έδωσε την ευκαιρία να θαυμάσουμε, ταυτόχρονα, την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Του νομίσματος που αν η μια όψη του είναι η μαυρίλα του δήθεν "μεσαίου" χώρου, η άλλη όψη του είναι η «αριστερή» οπορτουνίλα, ούτως ειπείν ο "αριστερός" οπορτουνισμός που βγάζουν στο επικοινωνιακό τους παζάρι αστικά μορφώματα τύπου ΣΥΡΙΖΑ

του Νίκου Μπογιόπουλου

Από μια άποψη ο θάνατος του Φιντέλ είχε κι ένα "καλό": Έδωσε τη δυνατότητα να διαχωριστεί για μια ακόμα φορά η ήρα από το στάρι. Εξηγούμαστε:

Η «μεσαία» μαυρίλα...

Πρόσφερε την ευκαιρία να φανεί τι κρύβεται κάτω από το λούστρο του λεγόμενου "μεσαίου" χώρου.

Να καταδειχτεί τι είδους "φιλελευθερισμό" πρεσβεύουν κόμματα σαν τη ΝΔ.

  • Και τι είδους "ενημέρωση" προσφέρουν φυσιογνωμίες της τηλεμνημονιάδας, από Μπογδάνους μέχρι πορτοσαλτε κι από κυριλέ ακροδεξιές νυφίτσες μέχρι κουστουμαρισμένους διακινητές της θεωρίας περί "σοβαρής χρυσής αυγής".
  • Τόσο "μεσαίοι" είναι ώστε οι κραυγές τους κατά του "δικτάτορα" Κάστρο στα κανάλια - σαν αυτές ενός Κυρανάκη (εκπρόσωπος τύπου της ΝΔ) - να συναγωνίζονται εκείνες της αμερικανοκουβανικής μαφίας του Μαϊάμι.
  • Είναι τόσο "φιλελεύθεροι" σαν την κυρία Σπυράκη, που πριν γίνει ευρωβουλευτής της ΝΔ ήταν από τους δημοσιογράφους που έκρυβαν (κατά δήλωσή της) τις πληροφορίες στο μαξιλάρι τους. Αλλά τώρα καταθέτει με παρρησία τη γνώμη της: "Η Κούβα - είπε - είναι το βασίλειο της πορνείας". Πόσο συγκινητικό, αλήθεια, να ακούμε μια κυρία που υπηρετεί Μνημόνια, τα οποία στέλνουν γυναίκες (εδώ στην Ελλάδα) στην φτώχεια, στην ανεργία, στη δυστυχία, στην πορνεία, να νοιάζεται τόσο γενναιόδωρα για τις πόρνες... της Κούβας.
  • Τόσο "αντικειμενικοί" είναι που δεν άφησαν γελοιότητα και προβοκάτσια που να μην την μεταδώσουν σαν "είδηση": Από το εδώ και μια δεκαετία γνωστής πλαστότητας δημοσίευμα του Forbes για τον "δισεκατομμυριούχο Κάστρο" μέχρι τις αναλύσεις περισπούδαστης ευήθειας (έτσι λένε οι μορφωμένοι την παλιά γνωστή τους "μαλακία") του τύπου Κάστρο = Φράνκο και Πινοσέτ...
Τα συμπεράσματα είναι ασφαλή.

Πρώτον: Η βλακεία είναι ανίκητη.

Δεύτερον: Η "μαυρίλα" δεν καθαρίζει όσο πατσουλί "φιλελευθερισμού" και να της ρίξεις.

Τρίτον: Ο ιστορικός του μέλλοντος μετά από 50 ή 100 χρόνια θα έχει να διαλέξει ανάμεσα σε δυο απόψεις. Η μια είναι των Μπογδάνων ότι ο Κάστρο ήταν "δικτάτορας. Η άλλη είναι του ΟΗΕ και της UNESCO που προχτές ανακήρυξαν τον Φιντέλ "σύμβολο της παγκόσμιας αλληλεγγύης" και εξέχουσα μορφή λόγω "της εθνικής και της διεθνούς ηγετικής του ικανότητας". Λέτε να ταλαιπωρηθεί πολύ ο ιστορικός του μέλλοντος ποια άποψη θα αποδεχτεί;

Τέταρτον: Όταν το εξαμηνίτικο κρατούμενο της χούντας (κατά δήλωσή του), ο Κυριάκος Μητσοτάκης, επισκεφθεί τον Προκόπη Παυλόπουλο, περιμένουμε να τον βάλλει στη θέση του. Ο Παυλόπουλος αν και βγαλμένος από τα σπλάχνα της ΝΔ έστειλε ως πρόεδρος της Δημοκρατίας συλλυπητήριο τηλεγράφημα στην Κούβα όπου κάνει λόγο για τον Κάστρο ως "διακεκριμένη προσωπικότητα του 20ου αιώνα". Είναι προφανές ότι ο Κούλης θα τον επαναφέρει στην τάξη...

…και η "αριστερή" οπορτουνίλα

Ας περάσουμε τώρα στην άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Του νομίσματος που αν η μια όψη του είναι η μαυρίλα του δήθεν "μεσαίου" χώρου, η άλλη όψη του είναι ο "αριστερός" οπορτουνισμός που βγάζουν στο επικοινωνιακό τους παζάρι αστικά μορφώματα τύπου ΣΥΡΙΖΑ.

Είδαμε, λοιπόν, τον κ.Τσίπρα να θρηνεί για τον θάνατο του Κάστρο και να σπεύδει στην Κούβα. Μια πρώτη παρατήρηση είναι ότι ο Τσίπρας δεν ντράπηκε να πάει στην Καισαριανή; Στην Κούβα θα κώλωνε; Σωστό κι αυτό.

Αλλά, ας θυμηθούμε ποιος πήγε στην Κούβα να "τιμήσει" τον Φιντέλ. Δυο βδομάδες πριν εμφανιστεί στην Αβάνα, εδώ στην Αθήνα, ο Τσίπρας τραυλίζοντας τα ελληνικά με αμερικάνικη προφορά μπροστά στον Ομπάμα, έλεγε:

Θα ήθελα να καλωσορίσω θερμά τον Αμερικανό Πρόεδρο, Μπαράκ Ομπάμα που κατά τη διάρκεια της θητείας του άλλαξε η εικόνα των Ηνωμένων Πολιτειών σε ολόκληρο τον κόσμο και που καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του υπερασπίστηκε με σθένος τις αξίες της δημοκρατίας και της ελευθερίας...
Υπέρμαχος, λοιπόν - και μάλιστα σθεναρός - των αξιών της δημοκρατίας και της ελευθερίας ο Ομπάμα, κατά τον Τσίπρα. Ο Ομπάμα, θυμίζουμε, είναι αυτός που θα έκλεινε το αμερικάνικο Νταχάου στο Γκουαντάναμο, το οποίο βρίσκεται στην Κούβα. Αλλά δεν το έκλεισε…

Δυο βδομάδες μετά, από την Αβάνα πια, ο Τσίπρας εκφώνησε λόγο στον οποίο είπε ότι τιμά ξανά τις ίδιες αξίες, της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Αλλά αυτή τη φορά τις τιμά και τις αναγνωρίζει στο πρόσωπο του Κάστρο…

Όμως, αν είναι έτσι, τότε κάτι δεν πάει καλά. Δημοκρατία κι ο Ομπάμα, δημοκρατία και ο Κάστρο; Ελευθερία και ο Ομπάμα, ελευθερία και ο Κάστρο;

Το επόμενο που μας απειλεί, σε ένα ΣΥΡΙΖΑίικοκρεσέντο ανωτάτου «ΠΑΣΟΚΙσμού», είναι να μας πουν ότι αφού ο Τσίπρας συμφωνεί με τον Ομπάμα, αλλά συμφωνεί και με τον Κάστρο, τότε δεν απομένει παρά να συμφωνούσαν μεταξύ τους κι ο Κάστρο με τον Ομπάμα περί του τι είναι δημοκρατία και ελευθερία…

Επαναλαμβάνουμε: Εδώ κάτι δεν πάει καλά. Κι επειδή το "κάτι" που "δεν πάει καλά" δεν βρίσκεται ούτε στην ελευθερία, ούτε στην δημοκρατία, προφανώς βρίσκεται αλλού. Πού;

Υποψιαζόμαστε ότι βρίσκεται στο γεγονός ότι ο πραγματικός Τσίπρας - αυτός που γλύφει και στέκεται προσοχή στον Ομπάμα, στις ΗΠΑ, στη Μέρκελ, στα ΔΝΤ και τις ΕΕ - θέλει να παριστάνει ότι είναι ένας άλλος Τσίπρας. Που όμως επειδή δεν μπορεί να είναι, τρέχει μέχρι την Κούβα μπας και κλέψει κάτι από τη λάμψη ανθρώπων που δεν θα τους μοιάσει ούτε στο νυχάκι τους.

Έχει τους λόγους του. Βλέπετε, όταν γυρίσει πίσω, εδώ στο Ελλάντα, στους ιθαγενείς που τους έταζε αξιοπρέπεια και τους έφερε Μνημόνιο, θα πρέπει - ειδικά στις επόμενες εκλογές – να έχει κάτι να τους δείξει. Κι αφού από την Ελλάδα δεν έχει να τους δείξει παρά μόνο Υπερταμεία και φωτογραφίες «κομμουνιστών» τύπου Κατρούγκαλου, είπε να πάει στην Κούβα μπας και φέρει καμιά φωτογραφία που να σπάει τη μονοτονία των φωτογραφιών του με τον Γιούνκερ, τον Σόιμπλε, τη Λαγκάρντ και τους Έλληνες εφοπλιστές.

Και κάτι ακόμα για τον καλό μας πρωθυπουργό. Είπε από την Αβάνα ότι ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό έχει σκαμπανεβάσματα, δυσκολίες, πισωγυρίσματα, συμβιβασμούς και ανατροπές. Σωστά. Πολύ σωστά.

Ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό τα έχει όλα αυτά. Κι άλλα πολλά. Τι δεν έχει; Δεν έχει προδοσίες. Ψέματα. Κωλοτούμπες. Αναξιοπρέπεια. Υποκρισία. Φαρισαισμό. Θράσος. Λεονταρισμούς στα λόγια και επικύψεις στα τέσσερα στην πράξη.


Ευεξήγητο ότι ο καλός (και "αριστερός" ) πρωθυπουργός μας, αυτή την διάκριση την παρέλειψε στην ομιλία του.

---
*

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2016

... Φ. Κάστρο - η Ιστορία δεν έχει τελειώσει ...

*
stavrosx1
***
*

Ματαιοπονούν...


«Πεδίο δόξης λαμπρόν» για να ξεδιπλωθούν όλες οι «ευαισθησίες» του αστικού Τύπου (ηλεκτρονικού και έντυπου) αποτελεί η είδηση του θανάτου του Φ. Κάστρο. Και προφανώς κοινός παρονομαστής όλων των προσεγγίσεων είναι ο αισχρός ή ο πιο «ντροπαλός» αντικομμουνισμός.

«Ο επαναστάτης που μεταλλάχθηκε σε αυταρχικό ηγέτη»«Ηρωας και δικτάτορας...», και άλλα παρόμοια περιλαμβάνονται στους πιο χαρακτηριστικούς τίτλους. Αποτελεί την προσωποποίηση του οράματος που «ξεκίνησε ως επαγγελία απελευθέρωσης και κατάντησε το πιο αιμοβόρο και αποκρουστικό τέρας του 20ού αιώνα», γράφει προκλητικά ο Ι. Πρετεντέρης στα «Νέα».

Αλλα μέσα, όπως η ΕΡΤ, είναι πιο «ευρηματικά», χαρακτηρίζοντας «αμφιλεγόμενη» προσωπικότητα τον Φ. Κάστρο. Ταυτόχρονα, δεν λείπουν κι εκείνοι που βιάζονται να ξεμπερδέψουν με όσα συμβολίζει ο Κουβανός ηγέτης: «Ο τελευταίος επαναστάτης», γράφει προκλητικά η «Εφημερίδα των Συντακτών» στο πρωτοσέλιδό της, κηρύσσοντας τάχα μου τη λήξη της επαναστατικής πάλης που γεννάει και τέτοια πρόσωπα - σύμβολα.

Αν κάτι απεχθάνονται είναι ότι ο Φ. Κάστρο συμβολίζει τη δυνατότητα των «από κάτω» να αμφισβητήσουν στα ίσα τους «από πάνω» και την εξουσία τους. Δεν ανέχονται το ότι η εργατική τάξη σε όλο τον κόσμο, το οργανωμένο κίνημά της και η πρωτοπορία της βλέπουν στο πρόσωπό του τη δυνατότητα να ανατραπεί ο καπιταλισμός, να γκρεμιστεί η δικτατορία του κεφαλαίου και να πάρει ο λαός την εξουσία.

Αυτό το δικαίωμα του λαού να γίνει αφέντης στον τόπο του, το βαφτίζουν «αμφισβήτηση της δημοκρατίας». Και σε ποιους απευθύνονται; Στους εργάτες, που πλέον δεν ξέρουν τι θα πει μόνιμη και σταθερή δουλειά, με σίγουρο μισθό. Στους νέους του 40% ανεργίας και σε γυναίκες, που «αν θέλουν τη δουλειά τους δεν πρέπει να κάνουν οικογένεια». Σε αυτοαπασχολούμενους και φτωχούς αγρότες που τους πνίγουν τα χρέη σε κράτος, τράπεζες και μονοπώλια. Σε συνταξιούχους που δούλευαν μια ζωή για να πάρουν τη σύνταξη - χαρτζιλίκι της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Στους εργαζόμενους που υποχρεώνονται να ράβουν το στόμα τους «δημοκρατικά και ελεύθερα» μέσα στα εργοστάσια και τους χώρους δουλειάς, απ' το φόβο της απόλυσης. Στους νέους που απειλούνται από το ενδεχόμενο να κληθούν να χύσουν το αίμα τους για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα.

Αν κάτι προδίδουν αυτές οι τοποθετήσεις είναι τους πραγματικούς φόβους των αστών και βιάζονται να αποχαιρετήσουν τον Φ. Κάστρο μαζί με όσα αντιπροσωπεύει στη συλλογική συνείδηση: Την πάλη για το καινούριο, για την ιστορική ανάγκη της εποχής: Το σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Ματαιοπονούν όμως γιατί η Ιστορία δεν έχει τελειώσει...
---
*

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2016

... εγκληματίες πολέμου - χούντα - αμνήστευση ...

*
stavrosx1
***
*
Χούντα
Ποιοι αμνήστευσαν
τους εγκληματίες πολέμου στην Ελλάδα

Κοντομαρί Κρήτης: η χαριστική βολή στους εκτελεσθέντες αμάχους
Συντάκτης: Απόστολος Λυκεσάς

Οκτώ μήνες μετά το πραξικόπημα των συνταγματαρχών και την εγκαθίδρυση της χούντας στην Ελλάδα, η Ελληνίδα εκπρόσωπος στον ΟΗΕ με την τοποθέτησή της σε ειδική επιτροπή του σώματος αμνήστευε και νομιμοποιούσε τους εγκληματίες πολέμου, αποκαλύπτοντας τους γονιδιακούς δεσμούς της χούντας με τους εκπροσώπους του δωσιλογισμού στην Ελλάδα.

Ωστόσο, φαίνεται ότι υπήρξε και συνέχεια μετά την πτώση της δικτατορίας, καθώς η ίδια εκπρόσωπος όχι μόνο αποκαταστάθηκε για τις θέσεις της αλλά επιβραβεύτηκε κιόλας καθώς βρέθηκε στα έδρανα του Κοινοβουλίου καταλαμβάνοντας θέση βουλευτού επικρατείας της Ν.Δ.

Οπως αποκαλύπτει σήμερα η «Εφ.Συν.», κατά τη συνεδρίαση της Τετάρτης 15 Νοεμβρίου 1967, και ενώπιον της Τρίτης (Νομικής) Επιτροπής τού ΟΗΕ, με θέμα ημερήσιας διάταξης «το ζήτημα της τιμωρίας των εγκληματιών πολέμου και των προσώπων που διέπραξαν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» («Question of the punishment of war criminals and of persons who have committed crimes against humanity [βλ. UN Doc. A/C.3/SR/1515, paras 12-19 (November 15, 1967, «Greece, Statement before the Third Committee of the UN General Assembly»), η αντιπρόσωπος της Ελλάδας, Αλεξάνδρα Μαντζουλίνου (Ελληνίδα νομικός και, κατόπιν, βουλευτίνα Επικρατείας της Ν.Δ. στις εκλογές του 1977) στην τοποθέτησή της είπε ότι:
Η εκπρόσωπος της Ελλάδας στον ΟΗΕ το 1967, Αλεξάνδρα Μαντζουλίνου
«Η μη εφαρμογή του θεσμού της παραγραφής [επί των εγκλημάτων πολέμου και των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας] υποστηρίζεται ότι συνιστά αρχή του Διεθνούς Δικαίου την οποίαν [το υπό διαβούλευση Σχέδιο Διεθνούς Σύμβασης] απλά επιβεβαιώνει.

»Γι’ αυτόν τον λόγο το Αρθρο 1 του Σχεδίου Σύμβασης [τιτλοφορείται] ‘‘Επιβεβαίωση της αρχής της μη εφαρμογής του θεσμού της παραγραφής επί των εγκλημάτων πολέμου και των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας’’. Κατά την κρίση, όμως, της [ελληνικής] αντιπροσωπείας [το εν λόγω άρθρο] εισάγει μια νέα νομική έννοια […].

»Η Σύμβαση που εκκρεμεί ενώπιον της Επιτροπής δεν ικανοποιεί τις σύγχρονες ανάγκες: η κοινωνία δεν αισθάνεται πλέον τον ίδιο αποτροπιασμό για εγκλήματα που τελέστηκαν πριν από είκοσι ή τριάντα έτη, ενώ οι εγκληματίες που τέλεσαν τις εν λόγω πράξεις δεν είναι πλέον οι ίδιοι άνθρωποι.

»Επομένως, είναι προτιμότερο να επωφεληθούν του θεσμού της παραγραφής, ιδίως ενόψει του γεγονότος ότι η παραγραφή ισχύει ακόμη και για τα πλέον ειδεχθή εγκλήματα που τελέσθηκαν εν καιρώ ειρήνης. […]. Κατά συνέπεια δεν ενδείκνυται να εξαιρεθούν τα εγκλήματα πολέμου [από την εφαρμογή του θεσμού] της παραγραφής».


Νέα εποχή είχε «ξημερώσει» και η Ελληνίδα εκπρόσωπος, διερμηνεύοντας το πνεύμα της εποχής, διαπίστωνε πως ο αποτροπιασμός για τα εγκλήματα είχε «ξεθυμάνει», οπότε δεν υπήρχε λόγος να τιμωρηθούν οι άνθρωποι που τα διέπραξαν και οι οποίοι εξάλλου βρίσκονταν ήδη μεταξύ αυτών που κανόνιζαν και όριζαν με την πειθώ των ερπυστριών τις αρχές διαπαιδαγώγησης και φρονηματισμού των «απείθαρχων».

«Η χούντα ως γνήσιος απόγονος του δωσιλογισμού είχε κάθε συμφέρον να αμνηστεύσειβτα εγκλήματα αυτών των ανθρώπων, νομιμοποιώντας και αποκαθαίροντας τις αιματηρές τους πράξεις», δηλώνει στην εφημερίδα μας ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και πρόεδρος της Διακομματικής Επιτροπής για τις οφειλές της Γερμανίας στην Ελλάδα, Τριαντάφυλλος Μηταφίδης.

Κομμάτι του αντιδικτατορικού αγώνα, καταδικασμένος σε ισόβια, ο κ. Μηταφίδης τονίζει ότι «έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι το 1975 η κυβέρνηση Καραμανλή κατέστρεψε τα αρχεία για τους εγκληματίες πολέμου και δεν υιοθέτησε ως όφειλε στην ελληνική νομοθεσία τα ψηφίσματα του ΟΗΕ σύμφωνα με τα οποία τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας δεν παραγράφονται».

Η υπόθεση δεν είναι απλώς ένας νομικός «λεκές», μια λεπτομέρεια χωρίς συνέπειες στο σήμερα. Ο υποψήφιος δρ Διεθνούς Δικαίου ΑΠΘ, δικηγόρος Δημήτρης Κούρτης, ο οποίος πρώτος εντόπισε και επισήμανε στο πλαίσιο της διδακτορικής του έρευνας, έπειτα από σχεδόν μισό αιώνα, την τοποθέτηση της Ελληνίδας εκπροσώπου, σημειώνει ότι «μια τέτοια δήλωση σε συνδυασμό με την απόφαση ορισμένων Εισαγγελέων Πλημμελειοδικών (για παράδειγμα αυτό συνέβη στην Εισαγγελία της Λάρισας την πρώτη δεκαετία του 2000) να θέσουν στο αρχείο εγκλήσεις/μηνυτήριες αναφορές εναντίον εγκληματιών πολέμου κατ’ επίκληση του εξαλειπτικού του αξιοποίνου λόγου της παραγραφής, αποδίδουν τον ουσιώδη τόνο τής μέχρι σήμερα ελληνικής πρακτικής, ο οποίος δεν αναιρείται με απλές πολιτικού χαρακτήρα δηλώσεις περί απαραγράπτου».

Οι Γερμανοί στρατιώτες πυρπολούν σπίτια στο Δίστομο
Σύμφωνα με τον κ. Κούρτη, «η νομοθετική πρωτοβουλία συνιστά μονόδρομο καθώς στο πεδίο της εσωτερικής πρακτικής, η στάση ορισμένων εκπροσώπων της εισαγγελικής αρχής φαίνεται να εξομοιώνει τα ειδεχθέστερα των διεθνών εγκλημάτων με τα εγκλήματα (κακουργήματα) του κοινού ποινικού δικαίου στα οποία και εφαρμόζεται το Αρθρ. 111 ΠΚ και άρα το αξιόποινο (και, συνεπώς, η ποινική αξίωση της Πολιτείας) εξαλείφεται λόγω παραγραφής μόλις παρέλθει εικοσαετία από την τέλεση του αδικήματος».

Θυμίζει ακόμη ότι «στο Πόρισμα/Εκθεση της Διακομματικής Επιτροπής για τις οφειλές της Γερμανίας στην Ελλάδα, μεταξύ άλλων, προτείνεται και η εκ μέρους της Βουλής υποβολή αιτήματος ενώπιον της Ελληνικής Κυβέρνησης με σκοπό την επικύρωση της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για τη Μη Εφαρμογή του Θεσμού της Παραγραφής επί Εγκλημάτων Πολέμου και Εγκλημάτων κατά της Ανθρωπότητας της 26ης Νοεμβρίου 1968 [Ψήφισμα Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών S/RES/2391(XXIII)] που έχει τεθεί σε ισχύ την 11η Νοεμβρίου 1970».

Το θέμα έχει αποτελέσει και θέμα παρατηρήσεων διεθνών οργανισμών, καθώς το 2005 η Διεθνής Επιτροπή Ερυθρού Σταυρού (ICRC/International Committee of Red Cross), ερευνώντας την κρατική πρακτική σχετικά με τους εθιμικούς κανόνες του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου, καταγράφει την ελληνική στάση με αφορμή την τοποθέτηση του 1967, όποιος δηλαδή παγκοσμίως συμβουλευτεί τον οδηγό της Δ.Ε. του Ε.Σ. βρίσκει μόνο τη δήλωση της Ελληνίδας εκπροσώπου στα Η.Ε. και τίποτα άλλο.

Νομικός κίνδυνος

«Αν η Ελληνική Πολιτεία», σημειώνει ο κ. Κούρτης, «δεν υιοθετήσει με τρόπο πανηγυρικό, και προς αποφυγή κάθε παρερμηνείας, θετική νομική ρύθμιση η οποία θα καθιστά τόσο τις ποινικές όσο και τις αστικές αξιώσεις που πηγάζουν από πράξεις γενοκτονίας, εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας απαράγραπτες στο διηνεκές, υπάρχει ο κίνδυνος αφενός μεν σε ένα διεθνές δικαιοδοτικό forum να βρεθεί έκθετη ως μη αποδεχόμενη το απαράγραπτο των διεθνών ποινικών αδικημάτων, στα εσωτερικά δε δικαστήρια (ποινικά και αστικά) τα θύματα των θηριωδιών των Δυνάμεων του Αξονα, ακόμη κι αν υποτεθεί ότι ξεπεράσουν άλλες νομικές και πραγματικές δυσκολίες, να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο της ποινικής ατιμωρησίας των υπαιτίων και της απόρριψης των αστικών αγωγών λόγω παραγραφής(!)».
---
πηγή: ΕφΣυν
*

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2016

... το Πολυτεχνείο του Βασίλη Ραφαηλίδη ...

*
stavrosx1
***
*

Πολυτεχνείο,
άλλοθι για να ξεπλύνουν
τη ντροπή και την απέραντη
δειλία ενός ολόκληρου λαού


(...) Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε σοβαρή αντίσταση κατά της χούντας. Η αντίσταση ήταν λίγο ως πολύ πλατωνική, εκτός απ’την ηρωική μεν αλλά δυστυχώς αποτυχημένη απόπειρα του Αλέξανδρου Παναγούλη να σκοτώσει το δικτάτορα. 

Του Βασίλη Ραφαηλίδη

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η εξέγερση του Πολυτεχνείου ονομάστηκε έπος. Τούτη η αυθόρμητη παθητική αντίσταση στη χούντα έχει μάλλον έναν λυρικό παρά έναν επικό χαρακτήρα. Και η επέλαση των τανκς κατά των νεαρών αόπλων έχει περισσότερη σχέση με γκραν κινιόλ μέσα στη νύχτα παρά με έπος.

Το «έπος» δημιούργησε εντελώς κατά λάθος μια «ηρωίδα», τη Μαρία Δαμανάκη, της οποίας ο ηρωισμός συνίσταται στην εκφώνηση -από το ραδιόφωνο των φοιτητών- των συνθημάτων και των ανακοινώσεων της συντονιστικής επιτροπής.

Πάντως πολλοί είχαν την ευκαιρία να βάλουν υποψηφιότητα για πολιτικοί εκεί μέσα στο Πολυτεχνείο. Για τον Μίμη Ανδρουλάκη, τον Κώστα Λαλιώτη και τον Στέφανο Τζουμάκα, ηγετικά στελέχη της εξέγερσης, ο δρόμος προς τη Βουλή, την πολιτική σκηνή, το πολιτικό παρασκήνιο και την εν γένει ελληνική πολιτική αθλιότητα, ξεκινάει από κει.

Δεν πήγα ποτέ στο Πολυτεχνείο, ούτε μέσα ούτε έξω, ούτε τότε ούτε αργότερα.

Δεν πήρα ποτέ μέρος στις προσκοπικές τελετές και τις ηλίθιες πορείες κατά την ημέρα της «επετείου του Πολυτεχνείου» τούτο το μεγάλο συλλογικό άλλοθι για την ηθική ανεπάρκεια ενός ολόκληρου λαού. Πρόκειται για ένα πολύ βολικό άλλοθι, που το οικειοποιήθηκαν όσοι νοιώθουν την ανάγκη να ξεπλύνουν τη ντροπή για την απέραντη δειλία τους επί έξι ολόκληρα χρόνια.
---
*

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2016

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2016

... μετά τον Μπους ήρθε ο Ομπάμα ...

*
stavrosx1
***
*

Ομπάμα:
ο Ήσυχος Αμερικανός... φονιάς


Συντάκτης: Άρης Χατζηστεφάνου

Ποιος ήταν ο πιο πολεμοχαρής πρόεδρος των ΗΠΑ τις τελευταίες δεκαετίες; Η απάντηση που έρχεται σχεδόν αυτόματα στο στόμα δισεκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο είναι ο Τζορτζ Μπους. Τα φαινόμενα όμως απατούν.
"Οι ζωές μας βρίσκονται ανάμεσα στα δάχτυλά σου... Τώρα μπορείς να μας σκοτώσεις από την ασφάλεια του σπιτιού σου με drones" - Muse
Πριν από μερικά χρόνια η σκηνοθέτιδα Σόνια Κένεμπεκ είχε μια εξαιρετική ιδέα. Το εθνόσημο των ΗΠΑ με τον αετό (που υιοθετήθηκε στην αμερικανική επανάσταση του 1782) θα πρέπει να αντικατασταθεί με ένα drone.

Η ιδέα μετουσιώθηκε σε ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ με τίτλο National Bird στο οποίο η Κένεμπεκ παρακολουθεί τρεις χειριστές drone που αποφάσισαν να σπάσουν τη σιωπή τους (και ορισμένοι ενδέχεται να αντιμετωπίσουν την κατηγορία εθνικής προδοσίας) αλλά και συγγενείς και φίλους μιας αφγανικής οικογένειας 25 ατόμων που δολοφονήθηκε στο Αφγανιστάν κατά τη διάρκεια ενός γάμου.

Στην πραγματικότητα το ντοκιμαντέρ παρουσιάζει το απόλυτο σύμβολο του σύγχρονου αμερικανικού μιλιταρισμού το οποίο έχει πλέον συνδυαστεί άρρηκτα με την προεδρία Ομπάμα. Παρά το γεγονός ότι το πρόγραμμα στοχευμένων επιθέσεων με μη επανδρωμένα αεροσκάφη ξεκίνησε στα χρόνια του Τζορτζ Μπους, ο Ομπάμα ήταν αυτός που έβαλε τη σφραγίδα του στο νέο «παιχνίδι» του Πενταγώνου.

Για την ακρίβεια, ο στρατός του Ομπάμα σκότωσε περίπου 4.700 ανθρώπους με drones σε σχέση με τους 2.996 πολίτες που σκοτώθηκαν την 11η Σεπτεμβρίου.

Το ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνεται μονότονα όποτε κάποιος προσπαθεί να συγκρίνει την πολεμική παρακαταθήκη των δύο προέδρων. Ο Μπους άνοιξε τον δρόμο του αίματος για τον 21ο αιώνα. Ο Ομπάμα ήρθε για να τον ασφαλτοστρώσει.

Πέρα από τη διατήρηση δυνάμεων που επιχειρούν στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, ο Ομπάμα βομβάρδισε τη Λιβύη, τη Σομαλία, την Υεμένη, το Πακιστάν και τη Συρία.

Συμμετείχε σε αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις στη Νιγηρία, στο Καμερούν και στην Ουγκάντα, ενώ ενίσχυσε στρατιωτικά τις αμερικανικές δυνάμεις αλλά και στρατούς άλλων χωρών σε περιοχές της Βόρειας και Δυτικής Αφρικής και της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης. Επί της προεδρίας του μονάδες ειδικών επιχειρήσεων του Πενταγώνου αναπτύχθηκαν σε τουλάχιστον 133 χώρες – δηλαδή στο 70% του πλανήτη.

Συνολικά ο Αμερικανός πρόεδρος αφήνει τον Λευκό Οίκο με δυνάμεις του Πενταγώνου να επιχειρούν αυτή τη στιγμή σε περισσότερες χώρες σε σχέση με αυτές που παρέλαβε ως ανοιχτά πολεμικά μέτωπα από τον πρόεδρο Μπους.

Η κατάσταση περιπλέκεται αν επιχειρήσει να μετρήσει κανείς τα θύματα των πολεμικών επιχειρήσεων που διέταξαν οι δύο πρόεδροι. Το ένα εκατομμύριο Ιρακινών, που σύμφωνα με εκτιμήσεις έχασαν τη ζωή τους μετά τον πόλεμο στο Ιράκ, φαντάζει άπιαστο ρεκόρ ακόμη και για τους πιο αιμοδιψείς Αμερικανούς προέδρους.

Ο αριθμός αυτός όμως περιλαμβάνει τα θύματα του εμφυλίου πολέμου που ακολούθησε – εξαιτίας φυσικά της αστάθειας και της πολιτικής τού διαίρει και βασίλευε που εφάρμοσαν το Πεντάγωνο και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

Με το ίδιο σκεπτικό όμως, στα θύματα του Ομπάμα δεν μπορούμε να συμπεριλάβουμε μόνον όσους σκοτώθηκαν από αμερικανικές βόμβες και σφαίρες αλλά και τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους από το φαινόμενο ντόμινο των συγκρούσεων που ακολούθησαν τους βομβαρδισμούς στη Λιβύη, στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.

Οι εχθροπραξίες στο Μάλι αλλά και στη Συρία, όπου μετακινήθηκαν ομάδες εξτρεμιστών ισλαμιστών που χρηματοδοτούνταν και εξοπλίζονταν από τις ΗΠΑ στη Λιβύη, προκάλεσαν εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, κύματα προσφύγων που εξακολουθούν να βρίσκουν τον θάνατο κατά χιλιάδες στη Μεσόγειο Θάλασσα αλλά και ενίσχυση τρομοκρατικών οργανώσεων η δράση των οποίων έφτασε και στην καρδιά της Ευρώπης.

Η σύγκριση του αριθμού των θυμάτων είναι λοιπόν πρακτικά αδύνατη σε μια τόσο πολυεπίπεδη σκακιέρα γεωπολιτικών και πολεμικών συγκρούσεων. Κάποιοι άλλοι αριθμοί όμως μπορούν να μετρηθούν με μεγαλύτερη ακρίβεια.

Η επέκταση των πολεμικών επιχειρήσεων επί προεδρίας Ομπάμα αντικατοπτρίζεται στη γιγάντωση του πολεμικού προϋπολογισμού των ΗΠΑ που φέτος έφτασε τα 608 δισεκατομμύρια δολάρια.


Για την ακρίβεια, οι δύο υψηλότεροι «αμυντικοί» προϋπολογισμοί του 21ου αιώνα φέρουν την υπογραφή του απερχόμενου προέδρου, ο οποίος στα οκτώ χρόνια της προεδρίας του δαπάνησε 816 δισεκατομμύρια δολάρια περισσότερα από την οκταετία του Τζορτζ Μπους (παρά το γεγονός ότι ο τελευταίος κλήθηκε να διαχειριστεί τη μετά την 11η Σεπτεμβρίου εποχή).

Θα πρέπει βέβαια να σημειωθεί ότι χάρη στην αναλογική αύξηση των εναέριων βομβαρδισμών ο Ομπάμα κατάφερε να κρατήσει μία και μόνον από τις προεκλογικές του υποσχέσεις: να μειώσει δραστικά τον αριθμό των Αμερικανών στρατιωτών που σκοτώνονται σε πολεμικές επιχειρήσεις.

Ο απερχόμενος πρόεδρος αφήνει πίσω του μια πολύ πιο καλοστημένη πολεμική μηχανή. Μια μηχανή που μπορεί να σπείρει τον θάνατο σε ένα χωριό του Αφγανιστάν χάρη σε έναν μόνο χειριστή μη επανδρωμένου αεροσκάφους που απασχολείται σε ώρες γραφείου σε μια αεροπορική βάση κάπου στο Τέξας.

Το drone είναι ήδη το νέο εθνόσημο των Ηνωμένων Πολιτειών.
---
Δείτε:
National Bird (2016)
Ντοκιμαντέρ της Σόνια Κένεμπεκ για τα εγκλήματα πολέμου που πραγματοποιούν ακόμη και 18χρονοι ή 20χρονοι χειριστές drones.

Διαβάστε:
Ο Ησυχος Αμερικανός
Το αντιπολεμικό αριστούργημα του Γκράχαμ Γκριν για τον ρόλο Αμερικανών πρακτόρων σε επιχειρήσεις προβοκάτσιας με φόντο τον πόλεμο της Ινδοκίνας.
---
*

Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2016

... κι όμως, καταναλώσουμε λιγότερα ...

*
stavrosx1
***
*

Με αφορμή ένα σκίτσο του Αρκά
(και ολίγη από Τζήμερο)


Γράφει ο Φραγκίσκος Λαγωνικάκης

Είδα πριν από λίγο αυτή τη γελοιογραφία του Αρκά και αποφάσισα να γράψω μερικές παραγράφους σε σχέση με την αντίληψη, περί κρίσης, που αποτυπώνεται σε αυτή τη γελοιογραφία. Δεν θα έκανα τον κόπο αν και εφόσον η αντίληψη αυτή δεν ήταν διαδεδομένη σε ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, η θεώρηση αυτή θέλει αιτία για την [Ελληνική] κρίση να είναι ο καταναλωτισμός, ή ο υπερκαταναλωτισμός αν θέλετε, των Ελλήνων. Πέραν του ότι αυτή η οπτική αγνοεί παντελώς τις διεθνείς εξελίξεις που πυροδότησαν το ελληνικό φαινόμενο (κατάρρευση αμερικανικών τραπεζών και φούσκα στεγαστικών), είναι και λειτουργικά λανθασμένη. Ο καπιταλισμός, αν το καλοσκεφτούμε, είναι ένα σύστημα που βασίζεται στον καταναλωτισμό, στην πραγματοποίηση της εμπορικής συναλλαγής, στην συνεχή κυκλοφορία της αγοράς. Η ζήτηση πρέπει με κάθε τρόπο να τροφοδοτείται και οι εταιρίες συχνά, φτιάχνουν προϊόντα με τέτοια υλικά, ώστε να έχουν ημερομηνία λήξης προκειμένου να τα αντικαθιστούμε ή να τα επισκευάζουμε συχνά. Στα τεχνολογικά είδη, η εξέλιξη της τεχνολογίας χρησιμοποιείται έτσι ώστε να είναι must να αλλάζουμε κινητό κάθε χρόνο, και υπολογιστή κάθε δύο με τέσσερα χρόνια. Οι εταιρίες παραγωγής λογισμικού «βαραίνουν» τα προγράμματα τους επίτηδες (κυρίως τα παιχνίδια), ή τα κάνουν ασύμβατα με τα παλιότερα μοντέλα συσκευών προκειμένου να εξασφαλίσουν την απρόσκοπτη κατανάλωση κλπ. Τα παραπάνω δεν είναι θεωρίες συνωμοσίας, υπάρχουν πολλές τέτοιες περιπτώσεις που έχουν αποκαλυφθεί και οι οποίες αποτελούν μεθόδους δημιουργίας τεχνητής ζήτησης.

Συνεπώς, ο καπιταλισμός χωρίς την κατανάλωση δεν μπορεί να προχωρήσει ομαλά. Οι εταιρίες προγραμματίζουν κύκλους κερδοφορίας, να επενδύσουν, να πουλήσουν, να συσσωρεύσουν ξανά, και μετά να κάνουν μεγαλύτερη επένδυση για να κερδίσουν ακόμη περισσότερα, κ.ο.κ. Όσο αυτό λειτουργεί, οι καπιταλιστές παραμένουν ικανοποιημένοι αφού οι μπίζνες πηγαίνουν καλά. Το πρόβλημα όμως είναι ότι ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής έχει αναπόφευκτες αντιφάσεις και έτσι οι κύκλοι αυτοί, της κερδοφορίας, διαταράσσονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Ας δούμε μια από αυτές τις αντιφάσεις, η οποία σχετίζεται με την κατανάλωση.

Οι κύκλοι που περιγράψαμε παραπάνω, εγγυούνται μια διαδικασία συσσώρευσης από τα κάτω προς τα πάνω. Το κέρδος αποσπάται από την υπεραξία της εργατικής δύναμης, και έτσι, παρότι αυξάνεται συνεχώς η παραγωγική δυνατότητα, οι εργαζόμενες μάζες δεν αυξάνουν σε ανάλογο βαθμό την καταναλωτική τους ικανότητα. Σε κάθε κύκλο παραγωγής, το παραγόμενο προϊόν ανήκει στους ιδιοκτήτες του πλούτου, στους καπιταλιστές, οι οποίοι θέλουν να το πουλήσουν στην αγορά. Η αμοιβή των εργατών από την άλλη, είναι μικρότερη από την αξία της δουλειάς την οποία βάζουν στο παραγόμενο αγαθό, έτσι, μοιραία, τα αγαθά και οι υπηρεσίες που παράγονται, και στην τιμή που πωλούνται στην αγορά, δεν μπορούν να αγοραστούν στο σύνολο τους από τους παραγωγούς εργάτες. Ένα προϊόν σε συνθήκες καπιταλισμού, δεν παράγεται ως αγαθό που ικανοποιεί ανθρώπινες ανάγκες, αλλά ως εμπόρευμα, δηλαδή παράγεται με σκοπό να πουληθεί και να αποφέρει κέρδος. Με την συνεχή απόσπαση της υπεραξίας, όμως, στεγνώνει η από τα κάτω αγορά (στα χαμηλά και μεσαία κοινωνικά στρώματα) και έτσι περιορίζονται οι καταναλωτικές της δυνατότητες. Έχουμε λοιπόν μια αντίφαση, οι τεχνικές και η τεχνολογία, καθώς επίσης και το συσσωρευμένο κέρδος, οι οικονομίες κλίμακας, να μπορούν θεωρητικά να παράγουν παραπάνω, αλλά αυτή η αύξηση της παραγωγής να μην μπορεί να ικανοποιήσει την επίκτητη εμπορευματική της φύση, αφού δεν υπάρχει η καταναλωτική δυνατότητα από τα κάτω.

Προσωρινή λύση σε αυτό το πρόβλημα δίνει ο δανεισμός (καταναλωτικά δάνεια, στεγαστικά δάνεια, πιστωτικές κάρτες κλπ.). Στην πραγματικότητα ο δανεισμός, παρέχει πίστωση χρόνου στην «εύρυθμη» -με όλες τις αντιφάσεις της- λειτουργία της αγοράς, αφού προεκτείνει τη δυνατότητα των από κάτω να καταναλώνουν και έτσι να συνεχίζονται οι επενδυτικοί κύκλοι. Επιπροσθέτως γίνεται και επενδυτικό παιχνίδι με την αγοραπωλησία των δανείων και των λοιπών χρηματιστικών προϊόντων που απορρέουν από αυτά, που αποφέρει περαιτέρω κερδοφορία στους επενδυτές (η οποία βέβαια στηρίζεται στον αέρα και αποτελεί μοναχά ονομαστική αξία χωρίς μια κάποια υλική βάση). Το τελικό αποτέλεσμα είναι ο κύκλος αυτός της κερδοφορίας κάποια στιγμή να σπάσει σαν μια φούσκα, η οποία γίνεται ακόμα μεγαλύτερη εξαιτίας του φαινομένου της χρηματιστηριακής διόγκωσης. Αυτή η αντίφαση, σε συνδυασμό με άλλες εσωτερικές αντιφάσεις του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, δημιουργεί κρίσεις. Στα πλαίσια μιας καπιταλιστικής κρίσης, είναι απαραίτητη η καταστροφή μέρους του κεφαλαίου, που οδηγεί στην ένταση των μονοπωλιακών ανταγωνισμών και στο ξαναμοίρασμα των αγορών – συχνά και στον πόλεμο που είναι συνέχεια της διπλωματίας με άλλα μέσα. Όμως καλό είναι, στα πλαίσια αυτού του άρθρου, να μην επεκταθούμε περισσότερο στο πώς διαχειρίζεται το καπιταλιστικό σύστημα τις ενδογενείς κρίσεις του γιατί θα ξεφύγουμε σε έκταση.

«Καταναλώνουμε περισσότερα από όσα μπορούμε να παράξουμε», λένε κάποιοι όταν έρθει η ώρα της κρίσης και το σύστημα πρέπει να περικόψει μισθούς και συντάξεις, με αποτέλεσμα να περιοριστεί η κατανάλωση. Το παραπάνω γίνεται δοξασία των καναλιών, γιατί πρέπει ο κόσμος να πειστεί ότι ο ίδιος ευθύνεται για την κρίση και όχι οι ενδογενείς αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος, τον ίδιο χορό σέρνει και ο Αρκάς με αυτή του τη γελοιογραφία. Είναι στα πλαίσια της ίδιας συλλογιστικής που μας λέει ότι «έπρεπε αυτά τα μέτρα –της λιτότητας- να τα είχαν πάρει από δέκα χρόνια πρωτύτερα». Το στενάχωρο είναι πως όλα αυτά δεν τα ακούμε μόνο από τους πολιτικούς ή τα κανάλια που είναι φερέφωνα του καπιταλισμού, αλλά και από απλούς ανθρώπους που εύχονται ο δήμιος τους να είχε έρθει μια ώρα αρχύτερα!

Είναι αλήθεια όμως ότι καταναλώνουμε περισσότερα από ό,τι μπορούμε να παράξουμε; Όχι μόνο δεν είναι αληθές, αλλά ισχύει το ακριβώς αντίθετο, ότι καταναλώνουμε πολύ λιγότερα από αυτά που μπορούμε να παράξουμε ή από αυτά που παράγουμε. Αυτό συμβαίνει αφενός επειδή καταναλώνουμε μόνο αυτά που μπορούμε να αγοράσουμε από τα διαθέσιμα στη αγορά, αλλά και επειδή άμα κάτι δεν γίνεται να πουληθεί δεν έχει νόημα να παραχθεί έστω και αν για αυτόν τον λόγο χρειάζεται να φρεναριστεί η παραγωγή ή ακόμα και να καταλήξουν τα «πλεονάζοντα» προϊόντα στις χωματερές (εκατομμύρια τόνοι προϊόντων έχουν αυτήν την μοίρα όταν δεν μπορούν να πουληθούν στην αγορά, ή προκειμένου να ανέβει η τιμή τους στην αγορά). Και όταν λέμε πλεονάζοντα προϊόντα, δεν εννοούμε ότι αυτά τα προϊόντα δεν τα έχει ανάγκη η κοινωνία ως αγαθά, μπορεί και να τα στερείται, όμως αυτό δεν έχει καμία σημασία για τους καπιταλιστές όταν τα αγαθά αυτά η κοινωνία δεν αντέχει να τα αγοράσει. Ο συσσωρευμένος σε λίγα χέρια πλούτος, μοιραία και αναγκαία δημιουργεί το λεγόμενο «κοινωνικό ζήτημα», που πέρα από τη φτώχεια και την εξαθλίωση δημιουργεί ευρύτερα αρνητικά κοινωνικά φαινόμενα.

Όμως ακόμα και πριν την κρίση στη χώρα μας, εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες δεν κάλυπταν καν τις βασικές τους ανάγκες (διατροφής, ένδυσης, υγείας), ενώ ακόμα και οι λίγο πιο ευκατάστατοι αγόραζαν ότι αγόραζαν με το μισθό από την πώληση της εργατικής τους δύναμης. Όσο για τα δάνεια και τις πιστωτικές κάρτες, το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα τα προπαγάνδιζε με νύχια και με δόντια, ακριβώς για να καθυστερήσει για όσο το δυνατόν περισσότερο την κρίση και να εξασφαλίσει την απρόσκοπτη κερδοφορία των μονοπωλίων (φυσικά με αυτόν τον τρόπο, η κρίση έρχεται μεν αργότερα αλλά με περισσότερη ορμή). Πως ακριβώς, λοιπόν, η υποτιθέμενη υπερκατανάλωση της κοινωνίας έφερε την κρίση, όταν στην πραγματικότητα ο καπιταλισμός για να λειτουργήσει χρειάζεται συνεχή κίνηση της αγοράς;

Ας εξετάσουμε όμως και κάτι τελευταίο. Αυτή τη στιγμή το 1% του πληθυσμού κατέχει το 50% του παγκόσμιου πλούτου, και το υπόλοιπο 99% μοιράζεται το υπόλοιπό 50% ενώ το 21% του πληθυσμού κατέχει παγκοσμίως το 95% του πλούτου. Πώς είναι λοιπόν δυνατόν για την οικονομική κρίση να φταίνε τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα;

Ποιος ξέρει;

Ίσως και να ξέρει ο κύριος Τζήμερος ο οποίος όταν ήταν μικρός διάβασε Μαρξ και κατά δήλωσή του τον βρήκε… μεγάλο μαλάκα.

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2016

... πέθανε ...

*
Πέτρος Αργυρίου
***
*


Στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις.

Σήμερα είμαι εκπρόσωπος Tύπου.

Του θανάτου.

Λένε ότι κακό σκυλί ψόφο δεν έχει.

Παπαριές.

Ό,τι δεν κάνει η δικαιοσύνη, το κάνει ο θάνατος.

Ο μεγάλος εξισωτής, τουλάχιστον για μερικά χρόνια ακόμη.

Ένας από τους ανθρώπους που σκότωσαν τον κυπριακό ελληνισμό έφυγε σήμερα σαν κύριος.


Τριγωνικές συναλλαγές, παράγοντες του Κατάρ, στρατοί ηλιθίων οπαδών, αυτός που σκιαμαχούσε με χιλιάδες θύματα, τρυπήθηκε χθες στην καρδιά.

Μα ποιος την έχασε για να την πετύχει ο θάνατος;

Είναι άδικο που έφυγε έτσι.

Άδικο.

Γιατί δεν γνώρισε την δικαιοσύνη της θνητότητας.

Μόνο το σκληρό δίκιο της θνητότητας.

Οι εργαζόμενοι του καζίνο του Ρίο θρηνούν.

Οι δικαστές βγάζουν αναστεναγμό ανακούφισης.

Μπορούν πλέον να συνεχίζουν την ήρεμη κι ανώτερη ζωή τους, δικάζοντας μονάχα αυτούς που βρίσκονται κάτω από αυτούς.

Ποτέ τους πάνω.

Κάποιοι χαροποιούνται από αυτό το θάνατο.

Ο θάνατος Χαρο-ποιεί.

Μας στέρησε απότομα το όνειρο αυτοί που αδίκησαν τους ανθρώπους να δουν το δίκιο των ανθρώπων.

Οι άνθρωποι χάνουν το δίκιο τους με τέτοιους θανάτους.

Αλλά τι να του πεις του θανάτου;

Πάντα δίκιο κάνει πως έχει.

Έτσι θα δικαιωθεί κι ο Σημίτης.

Μέσω της οδού θανάτου.

Έτσι δικαιώνονται όλοι όσοι έχουν αδικήσει μαζικά μα δε βρήκαν εν ζωή το μάστορά τους.

Ξέρω ότι κάποιοι σ’ αγάπησαν.

Μπα. Απλά μεταμφιέσαν το φόβο τους σε οικειότητα.

Από τα σκοτάδια στα σκοτάδια δεν είναι μεγάλο το ταξίδι.

Όταν ο μεγάλος εξισωτής πήρε τον Παττακό κανείς δεν τόλμησε να επικαλεστεί την προσβολή μνήμης νεκρού. Κανείς.

Εντάξει δεν ήσουν κι ο Παττακός. Λίγα βασανιστήρια μπορούν να διαφθείρουν ανθρώπους και πληθυσμούς στα βαθμό που μπορούν να το κάνουν τα λεφτά.

Ο θάνατος μεγεθύνει τις αρετές των ανθρώπων.

Αλλά όταν οι άνθρωποι δεν έχουν τέτοιες, αν έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στο να εκμεταλλεύονται τις ζωές των πολλών για χάρη των λίγων, ω ναι, τότε, ο μεγεθυντικός φακός του θανάτου εστιάζει στην ασχήμια την πελώρια.

Η κόλαση έχει καζάνια.

Τα καζάνια ζεσταίνονται και με πετρέλαιο.

Οπότε τα τζάκια των σαουδάραβων και των Καταρ-αμένων μια χαρά μπίζνα κάνουν και στην κόλαση.

Είναι προφανές από το γεγονός ότι έχουν κάνει κόλαση και τη ζωή.

Σου χουν κρατήσει καλή θέση.

Καλή και θερμή σταδιοδρομία να χεις στον Άδη.

Άδη-κο;

ΟΧΙ

---
---
*

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2016

... Ιερώνυμος: "Με 2.300 δεν βγαίνω" ...

*
stavrosx1
***
*

Με πόσα ζει
ένας Αρχιεπίσκοπος;


Θυμηθήκαμε μια παλαιότερη συνέντευξη του Ιερώνυμου στους "Πρωταγωνιστές" (video), όπου ο αρχιεπίσκοπος παραπονιόταν ότι τα 2.300 ευρώ που... του δίνουν οι Έλληνες φορολογούμενοι δεν του φτάνουν για να ζήσει.

Ο ίδιος εξομολογείται ότι η γιαγιά του, τού είχε μάθει να απλώνει τα πόδια του μέχρι εκεί που φτάνουν. Παρέλειψε βέβαια να σημειώσει ότι απλώνει και τα χέρια του μέσα στην τσέπη των φορολογούμενων.

Για αυτούς τους ανθρώπους του σκοταδισμού βέβαια κανένας φιλελεύθερος σχολιαστής δεν ζητά να απολυθούν, όπως έκαναν με τους εργαζομένους της ΕΡΤ, οι οποίοι όπως έλεγαν πληρώνονταν για να παράγουν ένα έργο που οι φιλελεύθεροι δεν παρακολουθούσαν.

Υποπτευόμαστε επίσης ότι και ο Μητσοτάκης δεν έχει ως προτεραιότητα να αρχίσει τις μαζικές απολύσεις στο δημόσιο από το «κλειστό επάγγελμα» των ιερέων.

Ο χρήστης που ανέβασε το σχετικό απόσπασμα στο Youtube σημείωνε:

Ο 85χρονος αρχιεπίσκοπος Τζερόνιμος χωρίς παιδιά, σκυλιά, γατιά παίρνει λέει 2.300 ευρώ μισθό και μετά βίας επιζεί.

Για τον 30χρονο με 2 παιδιά που παίρνει 550 ευρώ μισθό, που έχει να πληρώσει στεγαστικό (σε αντίθεση με τον Ιερώνυμο που μένει στο Εκκλησιαστικό Μέγαρο), που έχει να πληρώσει ΕΝΦΙΑ (σε αντίθεση με τον Ιερώνυμο), που έχει να πληρώσει φόρο εισοδήματος (σε αντίθεση με τον αφορολόγητο Ιερώνυμο), που έχει να συντηρήσει αυτοκίνητο (σε αντίθεση με την κρατική Μερσεντές του Ιερώνυμου), που έχει να πληρώσει έξοδα κίνησης (σε αντίθεση με τα πληρωμένα ταξίδια του Ιερώνυμου), ε γι’ αυτόν έχει ο Θεός μωρέ.

Προσεύχεται ο Ιερώνυμος με πόνο ψυχής και κατάνυξη να τον έχει καλά και να του δίνει κουράγιο...


---
*

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2016

... όταν ο Λιάπης* συνάντησε τον Φίλη ...

*
stavrosx1
***
*
 

Ο Φίλης μπορεί όντως να είναι
προβληματικός άνθρωπος,
αλλά δεν είναι δουλειά
του Ιερώνυμου να το λέει

"Δεν θα σε πετύχω σε καμιά γωνιά, θα σου 'ξηγήσω τ' όνειρο"
Ναι μεν νεοφιλελέ, αλλά το σωστό, σωστό

Η γνώμη μας  για τον υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων είναι γνωστή, πρόκειται για ένα επικίνδυνο μείγμα ιδεοληπτικού Ταλιμπάν με ναρκοληπτικό κρατικιστή.

Η ιδεολογία της ήσσονος προσπάθειας και το μίσος για οτιδήποτε τολμά να ξεφεύγει από το μέσο όρο τον καθιστά απολύτως ακατάλληλο για τη θέση του και ταυτόχρονα άριστο δείγμα του homus dimosius ipallilus.

Όμως ο χαρακτηρισμός «προβληματικός άνθρωπος» από τον ανώτατο άρχοντα της εκκλησίας είναι εντελώς ανεπίτρεπτος για πολλούς λόγους:

Πρώτον διότι ο Φίλης είναι εκλεγμένος από τον ελληνικό λαό ενώ ο αρχιεπίσκοπος όχι, δεύτερον επειδή η εκκλησία δεν έχει καμιά δουλειά να ασκεί πολιτική από τις τηλεοράσεις και τρίτον διότι υποτίθεται ότι ο Αρχιεπίσκοπος είναι ηγέτης της θρησκείας της αγάπης.

Αν υπάρχει ένα πράγμα με το οποίο θα συμφωνούσαμε με την κυβέρνηση, αυτό θα ήταν να γίνει επιτέλους η πολυθρύλητη διάκριση κράτους και εκκλησίας κάτι που όχι απλώς δεν θα είχε δημοσιονομικό κόστος, όχι μόνο αποτελεί πάγια θέση της αριστεράς, όχι μόνο δεν μπλοκάρεται από τα Μνημόνια τα οποία επικαλείται συνεχώς για να μην πράξει όσα είχε υποσχεθεί, αλλά και γιατί στην τελική θα ήταν ανακουφιστικό για την οικονομία της χώρας. Αντί λοιπόν να κάνει το αυτονόητο, αρκείται σε φληναφήματα για την διδασκαλία των θρησκευτικών, την σχολική προσευχή και άλλα ασήμαντα.

Γι' αυτό λοιπόν ακόμα και σε αυτό το θέμα, η πρώτη φορά αριστερά απογοητεύει και το κάνει επειδή το μόνο που την ενδιαφέρει είναι η εκλογική της σωτηρία και η συναλλαγή με την παντοδύναμη Εκκλησία της Ελλάδος.
---
* Ιερώνυμος (κατά κόσμον Γιάννης Λιάπης)
---
πηγή: @aNameToCome/www.lifo.gr
---
*

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2016

... θαυματοποιός ή κομπογιαννίτης;..

*
stavrosx1
***
*

Θα φέρει και τον… βασιλιά;

Παρατήρηση 1η: Ο – τυπικός, φυσικά – λόγος για τον οποίο έγιναν οι εκλογές του Γενάρη 2015 ήταν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήθελε για πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Σταύρο Δήμα. Μετά τις εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ – που δεν ήθελε τον Δήμα – ήθελε για πρόεδρο τον κ. Προκόπη Παυλόπουλο, για υπουργό Άμυνας τον Καμμένο και, τώρα, για πρόεδρο του ΕΣΡ τον Πολύδωρα… 

Παρατήρηση 2η: Τον Ιούλιο του 2013 ο κ. Πολύδωρας, μιλώντας στον Real Fm και εξηγώντας τις απόψεις για την «έξοδο από την κρίση», έλεγε για την Χρυσή Αυγή:

«Χρειάζεται ευρύτατη συνεννόηση όλων των κομμάτων… Αν ακούω μποξ και πυγμαχία και πως να εξουδετερώσουμε το ΣΥΡΙΖΑ ή τη Χρυσή Αυγή, έλεος, είμαστε εκτός τόπου και χρόνου».

Όταν ρωτήθηκε ειδικά αν έπρεπε να υπάρξει συνεργασία ακόμα και με την Χρυσή Αυγή, ο τότε βουλευτής της ΝΔ είχε απαντήσει επί λέξει:

«Βεβαίως και με την Χρυσή Αυγή. Μας έπιασε η ευαισθησία για την Χρυσή Αυγή η οποία είναι ψηφισμένη από 600 χιλιάδες κόσμο, θα ψηφιστεί από 1 εκατομμύριο και εμείς θα κάνουμε αναμνήσεις του Συντάγματος της Βαϊμάρης;».

Ακόμα κι όταν ο κ. Πολύδωρας επιχείρησε – μετά την αποδοκιμασία του από τη ΝΔ – να ανασκευάσει, είχε δηλώσει (Skai): «…ο εχθρός δεν είναι η Χρυσή Αυγή, αλλά η τρόικα».

Παρατήρηση 3η: Πως είχε αντιδράσει τότε ο ΣΥΡΙΖΑ; Υπενθυμίζουμε την ανακοίνωση που είχε εκδώσει, τότε, η Κουμουνδούρου:

«Μία ημέρα μετά την ομιλία του κ. Σαμαρά στο συνέδριο της ΝΔ ο κ. Πολύδωρας ανέλαβε το έργο της αποσαφήνισης του περιεχομένου της. Φαίνεται πως από τη σημερινή Νέα Δημοκρατία η "Νέα Ελλάδα" θα χτιστεί χέρι - χέρι με το νεοναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής. Τελικώς ο κ. Πολύδωρας είναι εκτός γραμμής ή η επίσημη ρητορική και πολιτική της Νέας Δημοκρατίας ευλόγως οδηγεί σε τέτοιου είδους συμπεράσματα;»

Παρατήρηση 4η: Κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αντιδρούσαν, τότε, έτσι:


Παρατήρηση 5η: Όλα αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά. Εκείνο που αρχίζει τώρα πλέον να γίνεται γνωστό για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον κ. Τσίπρα είναι τούτο: Όποιος αντιλαμβάνεται την πολιτική με όρους «ταχυδακτυλουργού», όταν μοιραία κάποια στιγμή θα τελειώσουν οι «λαγοί» από το καπέλο θα αρχίσουν να βγαίνουν «βατράχια». Και τότε είναι που ο πλανόδιος θαυματοποιός ξεπέφτει στην κατηγορία του κομπογιαννίτη…

Υστερόγραφο: Η δημοσιοποίηση του ονόματος του Βύρωνα Πολύδωρα για την προεδρία του ΕΣΡ συνέπεσε με την επίσκεψη Τσίπρα στον Αη Στράτη. Το τι έγινε στα κοινωνικά δίκτυα δεν λέγεται! Από τα πιο εμπνευσμένα, όσον αφορά τον «αριστερό» πολιτικαντισμό του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό που έγραψε ο φίλος Αλέξανδρος Τσουρουνάκης. Το αντιγράφω – δικό σας!

«Πήγε στην Καισαριανή και έφερε τον Παυλόπουλο.
Πήγε στον Αη Στράτη και έφερε τον Πολύδωρα.
Αν πάει στη Μακρόνησο θα φέρει και τον… βασιλιά;».
---
πηγή: Νίκος Μπογιόπουλοςwww.enikos.gr/
---
*