*
stavrosx1
***
*
Τον Απρίλιο του 2014 η ιταλική εφημερίδα “Il Locale”, μια από τις πιο σημαντικές στο νησί της Σικελίας, δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «Γιατί η Ιταλία μπορεί να μην υπάρχει σε πέντε χρόνια». Το κείμενο δεν στηριζόταν σε εκτιμήσεις ή αναλύσεις του συντάκτη, αλλά σε αριθμούς.
*
Σε πόσα χρόνια
δεν θα υπάρχει Ιταλία;
Παρουσιάστηκαν τα αποτελέσματα μιας δημοσκόπησης που έγινε σε όλη την Ιταλία με την ίδια ερώτηση: «Πώς κρίνετε την πιθανότητα ομοσπονδιακού συστήματος διακυβέρνησης στην Ιταλία ή και απόσχισης της περιφέρειάς σας από αυτήν»; Τα αποτελέσματα προκαλούν σοκ για όσους (πολλούς, από την Ελλάδα τουλάχιστον) νομίζουν ότι οι Ιταλοί είναι ένας συμπαγής λαός που απλά έχουν κάποιες ιδιαίτερες περιφερειακές διαφορές, όπως συμβαίνει με τις γλωσσικές ιδιομορφίες και στην Ελλάδα, ή διχάζονται μόνο και μόνο από τις διαφορετικές οικονομικές συνθήκες που επικρατούν σε βορρά και νότο.
Ενδεικτικά μερικοί αριθμοί: Το 81% των κατοίκων του Βένετο, της περιοχής γύρω από τη Βενετία θέλουν ομοσπονδιακό σύστημα και 55% το προχωρούν ένα βήμα παρακάτω, δεν θα’ λεγαν όχι στην αναβίωση της βενετσιάνικης «Δημοκρατίας του Αγίου Μάρκου», που για αιώνες ήταν μια πανίσχυρη ναυτική δύναμη. Οι αντίστοιχοι αριθμοί στη Λομβαρδία, την περιοχή με πρωτεύουσα το Μιλάνο, είναι 77% και 46% αντίστοιχα. Στο Πιεμόντε, την περιοχή του Τορίνο, είναι 68% και 37%. Στη Λιγκούρια, την παραθαλάσσια λωρίδα γης στα βορειοδυτικά, στα σύνορα με τη Γαλλία, το 63% υποστηρίζει την ομοσπονδία και το 36% την πλήρη ανεξαρτησία. Πάνω από το 50% απάντησαν «ναι» στην ανεξαρτησία και στα ιταλικά νησιά, τη Σικελία και τη Σαρδηνία.
Πιθανότητα δημοψηφίσματος
Ο συντάκτης του άρθρου αναρωτιόταν τότε γιατί τα αποτελέσματα αυτής της δημοσκόπησης δεν αξιολογούνταν ως σημαντικά σε σχέση με άλλα όπως π.χ. στη Σκωτία, όπου ενόψει του δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία που έγινε το Σεπτέμβριο εκείνης της χρονιάς ούτε μία δημοσκόπηση δεν έδινε προβάδισμα, ούτε καν οριακό, στην πιθανότητα της ανεξαρτησίας. Οι αποσχιστικές τάσεις βγήκαν και πάλι στην επιφάνεια για τα καλά μετά το αποτέλεσμα του ιταλικού δημοψηφίσματος, το οποίο έφερε σε δύσκολη θέση όχι μόνο την κυβέρνηση Ρέντζι, αλλά και το σύνολο του ιταλικού οικοδομήματος. Ο Ματέο Σαλβίνι, ο νέος πρόεδρος της Λέγκας του Βορρά, εκτίμησε ότι πλησιάζει ο καιρός που οι Ιταλοί που ζουν στις βόρειες επαρχίες θα αποφασίσουν να διοργανώσουν ένα δημοψήφισμα για το μέλλον τους.
Ο Λούκα Ζάια, ο πρόεδρος της επαρχίας του Βένετο από το 2010, παρότρυνε τους συντοπίτες του να πιέσουν ακόμα περισσότερο, έτσι ώστε να σώσουν ό,τι μπορούν από το βιοτικό επίπεδο που έχουν κοπιάσει να αποκτήσουν. Το φαινόμενο που παρατηρείται ήδη στην Ιταλία, κι όπως δείχνουν τα πράγματα θα ενταθεί το επόμενο διάστημα, το είδαμε και τους προηγούμενους μήνες στην Ευρώπη. Υπό το φόβο της φτωχοποίησης, των μεταναστευτικών ρευμάτων που μπορούν να ρίξουν το βιοτικό επίπεδο, ολοένα και περισσότερο Ευρωπαίοι κλείνονται στο καβούκι τους. Δημιουργούν φράχτες ορατούς και αόρατους, ψηφίζουν νόμους που άλλοτε θα τους έκαναν να ντρέπονται, στηρίζουν πολιτικούς και κόμματα, τα οποία άλλοτε δεν θα είχαν παρά ελάχιστη απήχηση.
Για να σώσουν τα κεκτημένα
Η Ιταλία ως ενιαίο κράτος υπάρχει για περίπου 1,5 αιώνα. Οι περιοχές της είχαν μακρά περίοδο αυτόνομης πορείας και αρκετές φορές ήταν ανταγωνιστικές μεταξύ τους. Η λογική του ενιαίου κράτους, στο οποίο όλοι θα ωφελούνταν από την ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων και προϊόντων, υπήρξε πολύ δελεαστική για αρκετούς, κυρίως στο βορρά, όπου αναπτύχθηκαν και τα πολλά οικονομικά και βιομηχανικά κέντρα. Τώρα, την εποχή του φόβου και της δραματικής μείωσης των εσόδων, ο καθένας κοιτάζει περισσότερο να διασφαλίσει τα δικά του κεκτημένα από το να βοηθήσει το γείτονα.
Αν η Ιταλία διολισθήσει σε ακόμα σοβαρότερη οικονομική κρίση και μνημόνιο, το οποίο θα επηρεάσει την καθημερινότητα δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων, θεωρείται σίγουρο ότι κάποιοι θα προσπαθήσουν να το εκμεταλλευθούν. Αν, μάλιστα, πείσουν και τους κατοίκους διαφόρων περιοχών ότι υπάρχει και «εθνικό» υπόβαθρο, άρα και σημαντικότερη δικαιολογία για την προσπάθεια απόσχισης από το πορτοφόλι τους, τότε δεν αποκλείεται οι πιο πλούσιες περιοχές του βορρά να σκεφτούν πρώτα τους εαυτούς τους.
«Ανεξάρτητη» Παντάνια
Πριν από 20 χρόνια, το 1996, ο τότε πρόεδρος της Λέγκας του Βορρά Ουμπέρτο Μπόσι είχε κηρύξει την ανεξαρτησία της Παντάνια (ο χάρτης στην εικονογράφηση του θέματος), μιας γεωγραφικής περιοχής που καλύπτει τις 11 βόρειες (και πιο πλούσιες) ιταλικές επαρχίες, ουσιαστικά όλο το βόρειο κομμάτι της χώρας. Η κίνηση ήταν τότε συμβολική, ακόμα κι ο Μπόσι παραδέχτηκε ότι θα έπρεπε να ωριμάσουν οι συνθήκες πριν οι Παντάνιοι , οι βόρειοι Ιταλοί, αποφασίσουν να κάνουν το παραπάνω βήμα και, σαν τους Σκωτσέζους ή τους Καταλανούς, να ζητήσουν κι αυτοί την ανεξαρτησία τους από την Ιταλία. Η οικονομική κρίση και η αβεβαιότητα για το μέλλον είναι οι καλύτερες συνθήκες για να ωριμάσουν τέτοιες σκέψεις.
Ενδεικτικά μερικοί αριθμοί: Το 81% των κατοίκων του Βένετο, της περιοχής γύρω από τη Βενετία θέλουν ομοσπονδιακό σύστημα και 55% το προχωρούν ένα βήμα παρακάτω, δεν θα’ λεγαν όχι στην αναβίωση της βενετσιάνικης «Δημοκρατίας του Αγίου Μάρκου», που για αιώνες ήταν μια πανίσχυρη ναυτική δύναμη. Οι αντίστοιχοι αριθμοί στη Λομβαρδία, την περιοχή με πρωτεύουσα το Μιλάνο, είναι 77% και 46% αντίστοιχα. Στο Πιεμόντε, την περιοχή του Τορίνο, είναι 68% και 37%. Στη Λιγκούρια, την παραθαλάσσια λωρίδα γης στα βορειοδυτικά, στα σύνορα με τη Γαλλία, το 63% υποστηρίζει την ομοσπονδία και το 36% την πλήρη ανεξαρτησία. Πάνω από το 50% απάντησαν «ναι» στην ανεξαρτησία και στα ιταλικά νησιά, τη Σικελία και τη Σαρδηνία.
Πιθανότητα δημοψηφίσματος
Ο συντάκτης του άρθρου αναρωτιόταν τότε γιατί τα αποτελέσματα αυτής της δημοσκόπησης δεν αξιολογούνταν ως σημαντικά σε σχέση με άλλα όπως π.χ. στη Σκωτία, όπου ενόψει του δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία που έγινε το Σεπτέμβριο εκείνης της χρονιάς ούτε μία δημοσκόπηση δεν έδινε προβάδισμα, ούτε καν οριακό, στην πιθανότητα της ανεξαρτησίας. Οι αποσχιστικές τάσεις βγήκαν και πάλι στην επιφάνεια για τα καλά μετά το αποτέλεσμα του ιταλικού δημοψηφίσματος, το οποίο έφερε σε δύσκολη θέση όχι μόνο την κυβέρνηση Ρέντζι, αλλά και το σύνολο του ιταλικού οικοδομήματος. Ο Ματέο Σαλβίνι, ο νέος πρόεδρος της Λέγκας του Βορρά, εκτίμησε ότι πλησιάζει ο καιρός που οι Ιταλοί που ζουν στις βόρειες επαρχίες θα αποφασίσουν να διοργανώσουν ένα δημοψήφισμα για το μέλλον τους.
Ο Λούκα Ζάια, ο πρόεδρος της επαρχίας του Βένετο από το 2010, παρότρυνε τους συντοπίτες του να πιέσουν ακόμα περισσότερο, έτσι ώστε να σώσουν ό,τι μπορούν από το βιοτικό επίπεδο που έχουν κοπιάσει να αποκτήσουν. Το φαινόμενο που παρατηρείται ήδη στην Ιταλία, κι όπως δείχνουν τα πράγματα θα ενταθεί το επόμενο διάστημα, το είδαμε και τους προηγούμενους μήνες στην Ευρώπη. Υπό το φόβο της φτωχοποίησης, των μεταναστευτικών ρευμάτων που μπορούν να ρίξουν το βιοτικό επίπεδο, ολοένα και περισσότερο Ευρωπαίοι κλείνονται στο καβούκι τους. Δημιουργούν φράχτες ορατούς και αόρατους, ψηφίζουν νόμους που άλλοτε θα τους έκαναν να ντρέπονται, στηρίζουν πολιτικούς και κόμματα, τα οποία άλλοτε δεν θα είχαν παρά ελάχιστη απήχηση.
Για να σώσουν τα κεκτημένα
Η Ιταλία ως ενιαίο κράτος υπάρχει για περίπου 1,5 αιώνα. Οι περιοχές της είχαν μακρά περίοδο αυτόνομης πορείας και αρκετές φορές ήταν ανταγωνιστικές μεταξύ τους. Η λογική του ενιαίου κράτους, στο οποίο όλοι θα ωφελούνταν από την ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων και προϊόντων, υπήρξε πολύ δελεαστική για αρκετούς, κυρίως στο βορρά, όπου αναπτύχθηκαν και τα πολλά οικονομικά και βιομηχανικά κέντρα. Τώρα, την εποχή του φόβου και της δραματικής μείωσης των εσόδων, ο καθένας κοιτάζει περισσότερο να διασφαλίσει τα δικά του κεκτημένα από το να βοηθήσει το γείτονα.
Αν η Ιταλία διολισθήσει σε ακόμα σοβαρότερη οικονομική κρίση και μνημόνιο, το οποίο θα επηρεάσει την καθημερινότητα δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων, θεωρείται σίγουρο ότι κάποιοι θα προσπαθήσουν να το εκμεταλλευθούν. Αν, μάλιστα, πείσουν και τους κατοίκους διαφόρων περιοχών ότι υπάρχει και «εθνικό» υπόβαθρο, άρα και σημαντικότερη δικαιολογία για την προσπάθεια απόσχισης από το πορτοφόλι τους, τότε δεν αποκλείεται οι πιο πλούσιες περιοχές του βορρά να σκεφτούν πρώτα τους εαυτούς τους.
«Ανεξάρτητη» Παντάνια
Πριν από 20 χρόνια, το 1996, ο τότε πρόεδρος της Λέγκας του Βορρά Ουμπέρτο Μπόσι είχε κηρύξει την ανεξαρτησία της Παντάνια (ο χάρτης στην εικονογράφηση του θέματος), μιας γεωγραφικής περιοχής που καλύπτει τις 11 βόρειες (και πιο πλούσιες) ιταλικές επαρχίες, ουσιαστικά όλο το βόρειο κομμάτι της χώρας. Η κίνηση ήταν τότε συμβολική, ακόμα κι ο Μπόσι παραδέχτηκε ότι θα έπρεπε να ωριμάσουν οι συνθήκες πριν οι Παντάνιοι , οι βόρειοι Ιταλοί, αποφασίσουν να κάνουν το παραπάνω βήμα και, σαν τους Σκωτσέζους ή τους Καταλανούς, να ζητήσουν κι αυτοί την ανεξαρτησία τους από την Ιταλία. Η οικονομική κρίση και η αβεβαιότητα για το μέλλον είναι οι καλύτερες συνθήκες για να ωριμάσουν τέτοιες σκέψεις.
---
πηγή: Αργύρης Παγαρτάνης/Live Sport
---
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου