Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

... 2013 ανάσες και ευχές ...


*
stavrosx1
***
*
Ζωή και αγώνες
*
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012

... Πέραμα - μια πόλη που δεν κλαίει ...


*
Ντίνα Δασκαλοπούλου
("Εφημερίδα των Συντακτών")
***
*
Στο Πέραμα δεν κλαίνε... παλεύουν
«Το κέρατό τους το βερνικωμένο! Ακούς εκεί! Μα ούτε παιδιά να μην σας αφήνουν να κάνετε! Το κέρατό τους!» Η κυρία Αγγέλα είναι 80 χρόνων και πολύ θυμωμένη. Μεγάλωσε τρία παιδιά και έχει κάμποσα εγγόνια, αλλά κανένα δισέγγονο.

Οπως οι περισσότεροι της γενιάς μου, άνεργοι κι ανασφάλιστοι, οι 30άρηδες απόγονοι της κυρίας Αγγέλας δεν μπορούν να αποκτήσουν απογόνους. Το «σπίτι» όπου η γιαγιά μου σερβίρει καφέ είναι κυριολεκτικά δίπλα στο κύμα κι έχει απεριόριστη θέα στο λιμάνι του Περάματος.

Η κυρία Αγγέλα ζει σε ένα τροχόσπιτο μαζί με τον γιο της τον Μανώλη που εργάζεται στον Δήμο Πειραιά. «Μόνιμος όμως είναι, ε» - αυτή τη φράση πρέπει να μου την έχει πει τουλάχιστον 10 φορές σε μία ώρα.

Είναι ο δεύτερος χειμώνας που θα βγάλουν στο αυτοκινούμενο, «από άποψη όμως. Σιγά μην κάτσουμε σπίτι και να πληρώνουμε τόσους λογαριασμούς, πετρέλαιο, χαράτσια. Να μου κόψουν το ρεύμα, να κάνουν ό,τι γουστάρουν. Αϊ σιχτίρ! Θα δεις πως σιγά σιγά θα γίνονται όλο και περισσότεροι αυτοί που θα μας μιμηθούν», μου λέει ο Μανώλης. «Πέρσι έβγαλε όλο το χειμώνα μια 4μελής οικογένεια σε αντίσκηνο. Μια άλλη κυρία ξεκαλοκαίριασε εδώ επίσης με τη σκηνή της».

Στο τροχόσπιτο ακριβώς δίπλα μένει ο κύριος Γιώργος. Η γυναίκα του φεύγει τρεχάτη για να πουλήσει λιόσπορους στα φεριμπόουτ. «Ούτε αυτό δεν μας επιτρέπουν πια να κάνουμε, το απαγορέψανε στα περισσότερα πλοία. Κάντε κάτι, ρε παιδιά, πόσο ακόμα θα ζούμε έτσι;» μου φωνάζει φεύγοντας τρεχάτη. «Πώς σας λένε;» τη ρωτάω. «Εχει καμία σημασία; Εγώ ούτε ξέρω πολιτικά ούτε γνώμη έχω, να σας τα πει ο άντρας μου».

Ο άντρας της κάποτε ήταν επιχειρηματίας, είχε δικά του μαγαζιά με ρούχα και μπαρ. Κοιτάζει συνέχεια το κενό και κάνει μακριές παύσεις: «Οταν μας έκαναν έξωση, μείναμε κοντά δυο μήνες σε σκηνή. Η κόρη μου μας βοήθησε και πήραμε το τροχόσπιτο. Δεν μπορώ να βγω στη σύνταξη γιατί χρωστάω και στο ΤΕΒΕ. Ευτυχώς μας δίνουν φάρμακα οι γιατροί του κόσμου κι η γυναίκα μου φέρνει 10 ευρώ τη μέρα. Μ" αυτά τρώμε, μ" αυτά καπνίζουμε». «Γιατί δεν πάτε στη συνέλευση των κατοίκων, κύριε Γιώργο;» τον ρωτάω. «Γιατί υπάρχουν κι άλλοι που τα λίγα τρόφιμα που μαζεύουν οι κάτοικοι τα έχουν πιο πολύ ανάγκη».

Η εργατούπολη κατέρρευσε μαζί με τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη το 2008: Από τότε τα ποσοστά ανεργίας στον γενικό πληθυσμό έχουν εκτοξευθεί στο 45% και στους εργάτες της Ζώνης αγγίζουν το 100%. Δυο χρόνια πριν, οι Γιατροί του Κόσμου (ΓτΚ) εγκατέστησαν στο Πέραμα ένα πολυιατρείο για να περιθάλπουν τους μετανάστες, τώρα πια παρέχουν τις υπηρεσίες τους σχεδόν αποκλειστικά σε άνεργους, ανασφάλιστους Ελληνες που φτάνουν εδώ από όλες τις περιοχές της Αττικής και την Κόρινθο. Κάποιες φορές δεν έχουν να πληρώσουν ούτε τα ναύλα για το λεωφορείο και φτάνουν στο ιατρείο με οτοστόπ.

Η εικόνα της απόλυτης φτώχειας είναι ορατή στα ιατρεία με αρρώστιες ξεχασμένες να επιστρέφουν, στα σχολειά με τα πεινασμένα κι ανεμβολίαστα παιδιά, στα πάρκα με τους νεοάστεγους, στις παρυφές των μεγάλων δρόμων με τις σκιές να ψάχνουν στους κάδους για αποφάγια. Φέτος οι ΓτΚ διένειμαν 12.000 κούτες με τρόφιμα. Οι δάσκαλοι παλεύουν για να εξασφαλίσουν έστω κι ένα κολατσιό στα παιδιά. Παρ' όλα αυτά, το Πέραμα είναι μια πόλη που δεν κλαίει.

«Δεν κλαίμε, δεν γκρινιάζουμε, δεν είμαστε ηττοπαθείς. Είμαστε ενωμένοι και παλεύουμε», μου λέει καθώς κουβαλάει φρέσκα μαρουλάκια ο Ανδρέας. Είναι 49 χρόνων, άνεργος σωληνουργός. Δίπλα του ο 58χρονος Αντώνης, άνεργος ηλεκτρολόγος κι η 48χρονη Αθηνά, «με δουλειά ακόμα, αλλά για πόσο;». Και οι τρεις ενεργά μέλη της Λαϊκής Συνέλευσης - μιας συλλογικότητας που γέννησαν οι πλατείες του 2010 και συσπειρώνει κατοίκους από 25 έως 70 χρόνων.

«Αυτοοργανωθήκαμε και πλέον μπορούμε να καλύψουμε 60 οικογένειες. Πήγαμε στον πρόεδρο των μικροπωλητών της λαϊκής, σε χασάπικα, φούρνους κι εστιατόρια. Στους μαγαζάτορες δηλαδή που μέχρι χτες ήμασταν πελάτες τους. Ενα μικρό χωριό είμαστε, γνωριζόμαστε όλοι. Κι επειδή κι εκείνοι φτωχά παιδιά είναι, ανταποκρίθηκαν αμέσως», λέει ο Ανδρέας.

Στο δίκτυο που δημιουργήθηκε τον Σεπτέμβρη συμμετέχουν 3 χασάπηδες, 4 φουρνάρηδες, 4 ταβερνιάρηδες κι όλοι οι μανάβηδες της λαϊκής. Κανείς τους δεν θέλησε να «διαφημίσει» την κίνησή του, μιλώντας στην εφημερίδα ή φωτογραφιζόμενος (αναπόφευκτα μου ήρθαν στο νου τα δεκάδες μέιλ και τα φορτικά τηλεφωνήματα από εταιρείες που διαλαλούν την «εταιρική κοινωνική τους ευθύνη», δίνοντας ένα μικρό κάτι από τα τεράστια κέρδη τους).

«Εδώ δεν κάνουμε φιλανθρωπία, είμαστε αλληλέγγυοι. Γι' αυτό στη συνέλευσή μας μία φορά την εβδομάδα συμμετέχουν όλοι: συνδιαμορφώνουμε άποψη, συνγράφουμε τις προκηρύξεις μας, βοηθάμε όλοι στο χτίσιμο του δικτύου», λέει ο Αντώνης. «Κάποιοι σηκώθηκαν πρώτη φορά από τον καναπέ τους, άλλοι ήταν χρόνια στα κινήματα, άλλοι ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ ή Ν.Δ., είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι από διαφορετικούς χώρους, αλλά μας ένωσε η ανάγκη».

«Δεν παλεύουμε μόνο την πείνα, αγωνιζόμαστε και για τα χαράτσια, επανασυνδέουμε ρεύμα σε σπίτια που τους το κόβουν, προσπαθούμε να φτιάξουμε κοινωνικό φροντιστήριο. Κάναμε πριν λίγο καιρό μια μεγάλη αντιφασιστική πορεία. Το παλεύουμε συνολικά», λέει η Αθηνά.

«Δεν είναι εύκολο να βρούμε πάντα τους συμπολίτες μας, γιατί οι άνθρωποι, όταν φτάνουν σ' αυτά τα σημεία, ντρέπονται και κρύβονται. Κι ένα πρώτο πράγμα που προσπαθούμε να καλλιεργήσουμε σαν συλλογικότητα είναι πως δεν πρέπει να ντρεπόμαστε, αλλά να είμαστε εξοργισμένοι. Δεν φταίμε εμείς, φταίνε οι πολιτικές που μας έφεραν εδώ, η τρόικα και τα μνημόνια».

Οι λέξεις αυτές «αυτοοργάνωση» και «αλληλέγγυη» ηχούν παράξενα από γιαγιάδες και παππούδες, νοικοκυρές και μαγαζάτορες. Τις είχαμε συνηθίσει στα στόματα φοιτητών και διανοούμενων. Κι όμως εδώ, σ' αυτό το ηλιόλουστο πάρκο, όπου μικροί και μεγάλοι κουβαλάνε καφάσια με ζαρζαβατικά και καρτέλες μ' αυγά, οι λέξεις βρίσκουν το πραγματικό νόημά τους.
--
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

... ο Νότος της φτώχειας ...


*
Δημήτρης Σ. Φαναριώτης
("Εφημερίδα των Συντακτών")
***
*
Χρωστούγεννα στο Νότο
.
Με φτωχότερα στολισμένες βιτρίνες, λιγότερα φώτα και πολύ πολύ λιγότερα χρήματα, άρα και εξαιρετικά περιορισμένες αγορές, θα περάσει τα φετινά Χριστούγεννα ο ευρωπαϊκός Νότος καθώς η οικονομική κρίση στην ευρωζώνη έχει κυριολεκτικά «γονατίσει» τα οικονομικά της μέσης οικογένειας σε Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία και Πορτογαλία.
.
Ετσι, από τη Λισαβόνα μέχρι την Αθήνα και από τη Ρώμη έως τη Μαδρίτη το φετινό χριστουγεννιάτικο πνεύμα παραπαίει ισχνό και θλιμμένο, με τις πωλήσεις να σημειώνουν πτώση από 30% έως 40% και τις οικογένειες να περιορίζονται στα απολύτως αναγκαία!
.
Στο ρεπορτάζ που πραγματοποίησε στον ευρωπαϊκό Νότο το πρακτορείο Reuters, την πρώτη θέση στην ανέχεια των γιορτινών ημερών που διανύουμε έχει δυστυχώς η Ελλάδα. «Σίγουρα θα καθίσουμε όλοι μαζί στο γιορτινό τραπέζι φέτος, αλλά εξίσου βέβαιο είναι ότι δεν θα μπορέσουμε να φάμε κρέας», είπε ο 46χρονος άνεργος πωλητής ηλεκτρονικών υπολογιστών Πολυχρόνης Σωτηρίου. «Μάλιστα οι γονείς μου, που έζησαν τη γερμανική κατοχή, θεωρούν ότι η σημερινή κατάσταση δεν διαφέρει πολύ από το 1940», πρόσθεσε.
.
«Μας πίνουν κυριολεκτικά το αίμα», είπε η 59χρονη δασκάλα Ιωάννα Γεωργίου, ενώ ο 70χρονος συνταξιούχος Νίκος Τσάκος δήλωσε θλιμμένος ότι «αυτό που δεν μπορώ να αντέξω είναι το γεγονός ότι φέτος το μόνο που μπορεί να αγοράσω στα εγγόνια μου είναι από μια μεγάλη σοκολάτα! Αυτό σου ραγίζει πραγματικά την καρδιά», λέει.

Ανάλογη είναι η εικόνα και στην Πορτογαλία, η οποία όπως και η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με τη χειρότερη ύφεση των τελευταίων 40 ετών. «Εάν ανταλλάξουμε δώρα θα είναι πολύ πολύ φθηνά, των 2-3 ευρώ», είπε η καθαρίστρια Ανγκέια ντε Σότε από τη Λισαβόνα. «Οσο για δέντρο θα στολίσουμε και φέτος, αλλά με τα περσινά στολίδια».

Στην Ιταλία, την τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης, η κατάσταση είναι ελαφρώς καλύτερη από την Πορτογαλία και την Ελλάδα, ωστόσο σύμφωνα με το ρεπορτάζ του τηλεοπτικού δικτύου Rai Tre, ανησυχητικά είναι τα στοιχεία σε ό,τι αφορά την πορεία της αγοράς τα Χριστούγεννα.

Ως τώρα οι πωλήσεις παιχνιδιών σημειώνουν κάμψη 20%. Στα ίδια ποσοστά κυμαίνεται επίσης η μείωση των πωλήσεων χριστουγεννιάτικων στολιδιών, ενώ οι πωλήσεις τη δεύτερη εβδομάδα του Δεκεμβρίου σε σχέση με την ίδια περίοδο του 2011 είναι ήδη κάτω κατά 5,6%. Μάλιστα πολλά σουπερμάρκετ εξετάζουν το ενδεχόμενο τις τελευταίες ημέρες πριν από τις γιορτές να μείνουν ανοιχτά ώς αργά το βράδυ, σε μια προσπάθεια να αυξήσουν τον τζίρο τους.

«Είναι η χειρότερη χρονιά που έχω ζήσει τα τελευταία 24 χρόνια και δεν ξέρω αν θα καταφέρω να διατηρήσω το κατάστημά μου», είπε η Ρωμαία Μαρίσα Πίνες, η οποία βλέπει πολλούς κατοίκους της Αιώνιας Πόλης να μπαίνουν στο μαγαζί της, αλλά να μην ψωνίζουν χριστουγεννιάτικα στολίδια.

Ισπανική παράδοση

Στην τέταρτη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης, την Ισπανία, η κατάσταση είναι κάπως καλύτερη από τις υπόλοιπες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου. Κι αυτό όχι γιατί η οικονομία της βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση. Συμβαίνει λόγω της χριστουγεννιάτικης παράδοσης, η οποία είναι ισχυρότατη στη χώρα αυτή.

Ετσι, σύμφωνα με καταναλωτική έρευνα του πανεπιστημίου ESADE της Βαρκελώνης, η μέση ισπανική οικογένεια θα δαπανήσει περίπου 650 ευρώ για τις γιορτές, ποσό μεγαλύτερο απ" αυτό που θα δαπανήσουν τα νοικοκυριά των πλουσιότερων κρατών της ευρωζώνης. Φυσικά το ποσό είναι μειωμένο σε σχέση με πέρυσι και πρόπερσι και κατά 40% συγκριτικά με το 2007.

Πάντως και στη Μαδρίτη τα καταστήματα ήταν «επικινδύνως» ήσυχα, αισθητά λιτότερη ήταν και η γιορτινή διακόσμηση, ενώ όπως είπε χαρακτηριστικά ο πρόεδρος του συνδέσμου κρεοπωλών της ισπανικής πρωτεύουσας, «η κατανάλωση κρέατος είναι φέτος τρεις φορές μικρότερη σε σχέση με πέρυσι».
---
*

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

... οπλο - λαγνεία ...


*
Νίκος Μπογιόπουλος
***
*
"Αμερικάνικο Όνειρο"...

Στο φόντο της τραγωδίας στο σχολείο του Κονέκτικατ των ΗΠΑ αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι ήταν ήδη από το 2000, κάτω από την αιγίδα της οργάνωσης «Ενα εκατομμύριο μαμάδες», που σε ένα από τα μαζικότερα συλλαλητήρια στην ιστορία της Ουάσιγκτον κινητοποιήθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες ζητώντας το εξής αυτονόητο:
«Νόμους οπλοκατοχής για ασφαλή παιδιά».
Εντούτοις, και τότε και πολλές φορές έκτοτε, αποδείχτηκε ότι το λόμπι της οπλο-λαγνείας διέθετε ισχυρότερες προσβάσεις στα αμερικανικά κέντρα εξουσίας.
Οι προσβάσεις αυτές και η αντίστοιχη επιρροή στα αμερικανικά κέντρα λήψης των αποφάσεων δεν έχουν να κάνουν μόνο ή κυρίως με το γεγονός ότι στις ΗΠΑ πρέπει να αναγνωριστεί ως δεδομένη η ύπαρξη σημαντικής κοινωνικής βάσης που τάσσεται υπέρ της οπλοκατοχής. Αλλωστε, είναι γνωστό ότι για κάθε διαμαρτυρία ενάντια στην οπλοκατοχή, στις ΗΠΑ αρθρώνεται λόγος - σε κοινωνικό επίπεδο - υπέρ της οπλοκατοχής.
Για παράδειγμα, την ίδια ώρα που πραγματοποιούνταν στην Ουάσιγκτον η διαδήλωση στην οποία αναφερθήκαμε κατά της οπλοκατοχής, σε άλλο σημείο της πόλης είχε διοργανωθεί αντι-διαδήλωση υπέρ της «ελευθερίας χρήσης των όπλων»...
*
Επομένως, η απάντηση στο ερώτημα για τη διαιώνιση του καθεστώτος της οπλοκατοχής στις ΗΠΑ, βεβαίως και δεν μπορεί να μη λαμβάνει υπόψη της την παράδοση της χώρας.
Η ουσία, όμως, της υπόθεσης βρίσκεται αλλού. Αλλος είναι εκείνος ο παράγοντας, ο βασικός και ο καθοριστικός, που εξηγεί το γιατί σε μια χώρα 312 εκατομμυρίων ανθρώπων κυκλοφορούν πάνω από 270 εκατομμύρια όπλα!
Ο παράγοντας αυτός δεν είναι άλλος από την ισχύ που διαθέτει το πολιτικό και οικονομικό λόμπι (που εκπροσωπείται από τον λεγόμενο «Εθνικό Σύνδεσμο Τυφεκιοφόρων»), το οποίο τάσσεται υπέρ της ελεύθερης οπλοκατοχής στις ΗΠΑ. Πολιτική ισχύς η οποία προέρχεται από τη με χίλια νήματα διασύνδεσή του με επιχειρηματικούς κολοσσούς της βιομηχανίας όπλων, όπως, για παράδειγμα, η «Lockheed».
Για να καταλάβει κανείς τι εννοούμε με τον όρο «πολιτική ισχύς», αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στην ανθρωπογεωγραφία της αμερικανικής διοίκησης επί εποχής Μπους:
Η Λιν Τσέινι, σύζυγος του Αμερικανού αντιπροέδρου Τσέινι, διατέλεσε διευθύντρια στη «Lockheed». Ο Στέφεν Χάντλεϊ, αναπληρωτής σύμβουλος εθνικής ασφαλείας στο Λευκό Οίκο, ήταν ταυτόχρονα και ιδρυτής του δικηγορικού γραφείου «Σι και Γκάρντνερ», που εκπροσωπεί τη «Lockheed». Ο Νόρμαν Μινέτα ήταν υπουργός Μεταφορών και πρώην αντιπρόεδρος της «Lockheed». Οσο για τον αναπληρωτή γενικό εισαγγελέα των ΗΠΑ, ήταν αυτός που εκπροσωπούσε τη «Lockheed» στην Ατλάντα. Η «Lockheed» είναι η μεγαλύτερη πολεμική βιομηχανία στον κόσμο, που κατασκευάζει τα πάντα: Από αεροπλάνα, βόμβες και πυραύλους μέχρι υπουργούς, γερουσιαστές και εισαγγελείς.
Οσο για τη σημερινή αμερικανική διοίκηση, επί Ομπάμα, ένα στοιχείο αρκεί: Από τα άτομα που έχουν την υποστήριξη του «Εθνικού Συνδέσμου Τυφεκιοφόρων» στις εκλογές για το Κογκρέσο, ποσοστό άνω του 80% εκλέγονται...
*
Να, λοιπόν, η αιτία για το
«Πώς είναι δυνατόν για τα όπλα να υπάρχει λιγότερο αυστηρή νομοθεσία από τα παιχνίδια;»,
όπως αναρωτιόταν η «Ουάσιγκτον Ποστ» μετά από ανταλλαγή πυροβολισμών έξω από το Λευκό Οίκο, το Φλεβάρη του 2001.
Να, λοιπόν, γιατί το πιο απλό πράγμα στις ΗΠΑ είναι η αγορά και η κατοχή όπλου. Κάθε είδους όπλου. Ακόμα και όπλα που εκτοξεύουν οβίδες πωλούνται ελεύθερα στους ενδιαφερόμενους πελάτες... Οπως αποκαλύφθηκε μετά από ένα ανάλογο τραγικό γεγονός με το προχτεσινό στο Κονέκτικατ, τα όπλα και τα πυρομαχικά που είχαν χρησιμοποιήσει τον Απρίλη του 1999 δύο μαθητές σε λύκειο του Κολοράντο, όταν εκτέλεσαν 13 συμμαθητές τους και στη συνέχεια αυτοκτόνησαν, τα είχαν προμηθευτεί από το σούπερ μάρκετ της περιοχής...
Να γιατί ακόμα και ο νόμος που ίσχυε από το 1994 μέχρι το 2004 όσον αφορά στην οπλοχρησία (και ο οποίος μετά τις συνεχείς αναβολές χρειάστηκε εφτά χρόνια για να ψηφιστεί) ως μοναδική προϋπόθεση για την αγορά όπλου στις ΗΠΑ όριζε ότι ο αγοραστής θα έπρεπε απλώς να είναι άνω των 18 ετών.
Να γιατί κατά την προεκλογική περίοδο του 2004, ακόμα και αυτός ο νόμος σχετικά με την οπλοκατοχή τέθηκε σε αχρηστία αφού η κυβέρνηση Μπους φρόντισε να αποφύγει να προχωρήσει στην ανανέωση της ισχύος του...
*
Αρκετές φορές η φιλολογία γύρω από το ζήτημα της οπλοκατοχής στις ΗΠΑ θέλει να κατατείνει στο συμπέρασμα ότι η ευρεία κατοχή όπλων στις ΗΠΑ αποτυπώνει τους όρους συγκρότησης αυτού του κράτους. Οροι οι οποίοι, όπως λέγεται, έχουν διαμορφώσει στο λαό ένα πνεύμα «πολιτοφύλακα» και ότι τελικά είναι ο ίδιος ο λαός που ενσυνείδητα έχει επιβάλει τέτοιους κανόνες υπεράσπισης των ελευθεριών του, όπως η κατοχή όπλων, ώστε να αναγκάζεται το κράτος να τους αποδέχεται.
Μόνο που αυτή η προσέγγιση προσπαθεί, πίσω από ένα «έθνικ» και «φολκλορικό» προπέτασμα, να κρύψει ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα επικερδέστατο εμπόριο. Με μια μπίζνα τεραστίων διαστάσεων που, στο τέλος τέλος, δεν αντανακλά παρά την ακραία εκμεταλλευτική αγριότητα στο επίπεδο των κοινωνικών σχέσεων. Αγριότητα που θέλει «ο άνθρωπος (να) είναι λύκος για τον άνθρωπο». Στο πλαίσιο αυτής της αγριότητας και αυτής της μπίζνας, οι εκπρόσωποι του κράτους και του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος μόνο προσχηματικά επικαλούνται την πράγματι υπαρκτή αμερικανική παράδοση της οπλοκατοχής.
*
Εύλογο, επομένως, και το συνακόλουθο ερώτημα:
Τι κοινωνία είναι αυτή, τελικά, όπου όπως προείπαμε σε έναν πληθυσμό 312 εκατομμυρίων Αμερικανών, τα όπλα που υπάρχουν στα αμερικανικά σπίτια υπολογίζεται ότι ξεπερνούν τα 270 εκατομμύρια (!), δηλαδή ένα όπλο για σχεδόν κάθε Αμερικανό, ανεξαρτήτως ηλικίας!
Πρόκειται προφανώς για μια κοινωνία βουτηγμένη στην «κουλτούρα του φόβου». Του «τρόμου». Του άκρατου ατομισμού. Της αποθέωσης της «δύναμης» και της επιβολής του «νόμου του ισχυρού». Του ανελέητου ανταγωνισμού και της αντιδραστικής βίας ως μέσου επιβεβαίωσης του εγώ. Μια κοινωνία που σπρώχνεται εξ απαλών ονύχων να αναζητά τη «συλλογικότητα» στις συμμορίες. Που διδάσκεται να εκλαμβάνει το έγκλημα ως διαδικασία «επιβίωσης» ή και «καταξίωσης», όπως ακριβώς απορρέει από το γεγονός ότι την μαθαίνουν να αποδέχεται τα εγκλήματα των ταγών της σαν «πατριωτισμό» και «επιβίωση του έθνους». Μια κοινωνία όπου η ανθρώπινη ζωή αξίζει τόσο όσο λέει εκείνο το σλόγκαν: «Ο πρώτος είναι τα πάντα, ο δεύτερος δεν είναι τίποτα».
Αυτή η κοινωνία, η τόσο διαποτισμένη από το πνεύμα του «κοινωνικού δαρβινισμού», μέσα από το καθεστώς των ταξικά αβυσσαλέων ανισοτήτων, με τους 50 εκατομμύρια λειτουργικά αναλφάβητους, τα 50 εκατομμύρια των ανασφάλιστων, τα 50 εκατομμύρια που τρέφονται με κουπόνια απορίας, τα 100 εκατομμύρια φτωχούς και απόκληρους, που εθίζεται διαρκώς από την κυρίαρχη ιδεολογία στη λογική της «Αγριας Δύσης», της «εκδίκησης» και της «αντεκδίκησης», που «λύνει» τα υπαρξιακά της φλερτάροντας ακατάπαυστα με την αλλοτρίωση και την αποξένωση μέσω των «σούπερ-ηρώων» της, φαίνεται να κρατά πάντα ζωντανό εκείνο τον αφορισμό του Κλεμανσό όταν έλεγε ότι «η Αμερική είναι η χώρα που πέρασε από τη βαρβαρότητα στην παρακμή χωρίς να αγγίξει τον πολιτισμό»...
*
Το αποτέλεσμα της οπλο-λαγνείας (για να θυμηθούμε το ομότιτλο και βραβευμένο με Οσκαρ ντοκιμαντέρ του Μάικλ Μουρ) είναι ένας πραγματικά «Ακήρυχτος Πόλεμος» στο εσωτερικό των ΗΠΑ.
Κάθε χρόνο στις ΗΠΑ σκοτώνονται από πυροβόλα όπλα πάνω από 11.000 άνθρωποι (!) ως αποτέλεσμα της ανεξέλεγκτης οπλοκατοχής και οπλοχρησίας.
Πρόκειται, δηλαδή, σε επίπεδο ανθρωπίνων απωλειών, για ...τέσσερις (!) 11ες του Σεπτέμβρη κάθε χρόνο!
Οπως έλεγε ο Μουρ στο ντοκιμαντέρ του, αυτός ο «ακήρυχτος πόλεμος» στις ΗΠΑ δεν είναι παρά το τίμημα που πληρώνει ο αμερικανικός λαός για τον «Νο 1» ιμπεριαλιστή του πλανήτη. Είναι, όπως ισχυριζόταν, η αντανάκλαση στο εσωτερικό της αμερικανικής κοινωνίας - με τη μορφή της αντικοινωνικής «τρέλας» - του τρόμου, του φόβου και της βίας που οι ΗΠΑ σπέρνουν στον κόσμο...
Ενδεικτικά αξίζει να αναφερθεί τούτο:
Στην πρώτη του κιόλας συνέντευξη μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης των ΗΠΑ, ο Ντόναλντ Ασκροφτ, είχε δηλώσει στο CNN: «Το να φέρουν όπλα οι Αμερικανοί είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμά τους». Για να καταλάβουμε πώς ζυγίζει τα «δικαιώματα» το αμερικανικό πολιτικό σύστημα δεν έχουμε παρά να σημειώσουμε ότι αυτός, ο υπέρμαχος των «συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων», ο Ασκροφτ, ήταν ο ίδιος άνθρωπος που μετά την 11η Σεπτέμβρη είχε δηλώσει πως η Αμερική, στον «αγώνα της κατά της τρομοκρατίας», δεν μπορεί να ασχολείται με «πολυτέλειες», όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι ατομικές ελευθερίες...
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

... Γ.Χ. Χατζιδάκις, ο φωνηεντοκτόνος ...


*
Παντελής Μπουκάλας
***
*
Μας κλέψαν και το δίγαμμα...
Μας κλέβουν το πετρέλαιο - και «ως γνωστόν», η Μεσόγειος αξίζει όσο χίλιες και μία Αραβίες. Μας αρπάζουν το χρυσάφι - και «ως γνωστόν» η Ελλάδα όχι μόνο διαθέτει πλουσιότατες φλέβες στα βουνά της, αλλά βρίσκεται ολόκληρη πάνω σε μια τεράστια πλάκα χρυσού, απομεινάρι μεγαλείου του Χρυσού Γένους. Μας κλέβουν τα πανίσχυρα όπλα που έθαψαν οι αρχαίοι στο πεδίο της μάχης του Μαραθώνα - γι' αυτό είχαν στήσει εκεί τη βάση τους οι Αμερικανοί, για να τα σφετεριστούν. Μας κλέβουν το ουράνιο, το όσμιο, το λουτέσιο, τον κόκκινο υδράργυρο και πολλά άλλα σπανιότατα ορυκτά που, αν τα αξιοποιούσαμε, θα ξεπληρώναμε το χρέος μας και το χρέος όλων των φτωχών λαών του κόσμου. Μας κλέβουν τον ήλιο, τους ανέμους, τη Μακεδονία, τη Μάνη, το Πήλιο, τις βραχονησίδες. Κι από πάνω μάς αεροψεκάζουν. Για να μας αποκολοκυνθώσουν.

Κάπως έτσι πάει το πράμα για κάποιους από τους δημοφιλέστερους κατασκευαστές ή τροφοδότες της κοινής γνώμης, όποιου είδους κι αν είναι ο «πομπός» του, τηλεοπτικός, ραδιοφωνικός, εφημεριδογραφικός, διαδικτυακός, κομματικός. Από συνωμοσία σε συνωμοσία και από κλοπή σε κλοπή, αφού μάς έχουν βάλει στο στόχαστρό τους Σόροι, μασόνοι, σιωνιστές, «τροτσικιστές», Νεφελίμ, παπικοί, Τούρκοι, Σκοπιανοί, Αλβανοί - οι Διάβολοι Πάντες, για να αναποδογυρίσουμε μαρξιστικώ τω τρόπω (θου, Κύριε...) τους «Αγίους Πάντες». Ο στόχος τους να μας αφελληνίσουν, να μας εκθρονίσουν από την περιουσιότητά μας, να νοθεύσουν το αίμα μας. Υπερβολές; Ναι. Οσο υπερβολικό φαντάζει και το υψηλό δημοσκοπικό ποσοστό της Χ.Α., η οποία δεν γεννήθηκε στο κενό και δεν έχει ανάγκη να φτιάξει ιδεολογία εκ του μηδενός: τη βρίσκει έτοιμη στον ψυχισμό των θαυμαστών της (παλαιόθεν πεπεισμένων ότι υπερέχουμε παγκοσμίως και εκ γενετής, πλην μας επιβουλεύονται όλοι οι κακοί του κόσμου) και απλώς την ανασύρει, την οργανώνει και την κεφαλαιοποιεί.

Τώρα λοιπόν, μετά τα υλικά και τα απτά, μας κλέβουν και τα άυλα, τα αχειροποίητα, τα πνευματικά. Τα φωνήεντά μας. Εφτά τα είχαμε και τα λατρεύαμε, γιατί μόνο η δική μας γλώσσα πλάστηκε από τους θεούς και μας δόθηκε εξαρχής τέλεια, σε χρόνια αρχαϊκά, με τις πλάκες του Φωνηεσέως, επί του ιερού Ολύμπου. Η αλήθεια βέβαια είναι, όπως τουλάχιστον τη γράφουν τα λεξικά (και μάλιστα το θεμελιώδες «Λεξικόν της ελληνικής γλώσσης» του Henry Liddel και του Robert Scott), ότι «το γράμμα Ω εισήχθη επισήμως εν Αθήναις επί του άρχοντος Ευκλείδου (403 π.Χ.)», κατά δε «τους χρόνους του Αδριανού εισήχθη το εν τω νυν σχήματι ω, δηλ. οο», χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήταν ανελλήνιστοι ή ήδη αφελληνισμένοι όσοι τα έγραφαν «αμφότερα εν ταις αρχαιοτάταις επιγραφαίς διά του αυτού γράμματος Ο». Αλήθεια είναι επίσης ότι κάποια στιγμή πάψαμε να λέμε το ω-μέγα σαν ανοιχτό ο και το ό-μικρον σαν κλειστό. Αλλά δεν φταίμε εμείς. Μας πήραν στον λαιμό τους οι ξένοι, οι ελληνιστάριοι. Δεν τους έφτανε που τους κατακτήσαμε για να τους εκπολιτίσουμε παρά ήθελαν να μάθουν και την ιερή μας γλώσσα. Και την έφθειραν. Κι έρχονται τώρα οι ανθέλληνες, δάσκαλοι σου λέει μα στην ουσία φίδια κολοβά, κι αντί να διδάξουν στα παιδιά αρχαία από το Νήπιο, ώστε να γίνουν φωστήρες και να θεραπεύσουν πιθανή δυσλεξία τους, τα μαθαίνουν πως έχουμε μόνο πέντε φωνήεντα, α, ε, ι, ο, ου. Τα άλλα τα φάγανε. Το καημένο το ωμέγα. Το ήτα. Το ύψιλον. Σε λίγο θα φάνε και το έψιλον. Και το άλφα. Για να μην μπορούμε να γράφουμε «Ελλάς». Οι τρισάθλιοι συνωμότες, σπορά εκείνων των αθλίων που μας έκλεψαν το δίγαμμα, το έκτο γράμμα του αλφαβήτου μας, το καμάρι μας.

Οπότε; Οπότε, πάνω που μάλλον αφελώς είχαμε αρχίσει να πιστεύουμε ότι αυτή τη φορά η επιστήμη νίκησε την ιδεοληψία και τη φαντασιοπληξία· ότι δηλαδή η άμεση, μαζική και πλήρως τεκμηριωμένη αντίδραση φιλολόγων και γλωσσολόγων (ανάμεσά τους και οι κορυφαίοι, οι εθνικοί) καταπράυνε την «ιερή οργή» όσων έβλεπαν μία επιπλέον ανθελληνική συνωμοσία, με στόχο τα φωνήεντα, προέκυψε το εξώδικο που κατέθεσαν οι γονείς των μαθητών του 3ου Δημοτικού Καλλιθέας εναντίον του σχολείου και του υπουργείου Παιδείας. Υιοθετώντας την άποψη ενός μόνο «έγκριτου επιστήμονα» και χαρακτηρίζοντας «φαιδρά» τα επιχειρήματα των 140 γλωσσολόγων που υπεράσπισαν τα αυτονόητα, τους οποίους άλλωστε εγκλωβίζουν σε εισαγωγικά («γλωσσολόγοι») για να δείξουν ότι τους περιφρονούν, διακηρύσσουν: «Είναι καιρός να αντιδράσουμε δυναμικά και να ακυρώσουμε μόνοι μας κάθε προσπάθεια καταστροφής της γλώσσας μας, διαστρέβλωσης της ιστορίας μας και εξοβελισμού της εθνικής μας ταυτότητας»... Εδώ πράγματι θα χρειάζονταν και τα εφτά φωνήεντα των αρχαίων για να ακουστεί το δυνατόν ηχηρότερα η κραυγή που θα σήμαινε «Ελεος πια με την ανελλήνιστη ελλαδοφροσύνη», κι όχι βέβαια των γονέων αλλά των «πνευματικών» τους.
Κρίμα όμως. Γιατί να ξοδεύουν τα βόλια τους κατά των συγγραφέων της Γραμματικής οι εξωδικοβόλοι; Ας χτυπήσουν το κακό στη ρίζα του. Ιδού τι απαράδεκτα έγραφε ο Γ.Ν. Χατζιδάκις το 1901, στο κείμενό του «Σύντομος επιθεώρησις της ιστορίας της ελληνικής γλώσσης», δημοσιευμένο ως εισαγωγή στο Λεξικό Liddel - Scott: «Εν ταις αρεταίς της νεωτέρας λαλουμένης Ελληνικής καταλεκτέον και τούτο, ότι καθά η Αττική διάλεκτος αποφεύγουσα την αλλεπαλληλίαν των φωνηέντων συνήρεσε και συνέστειλε πολυειδώς τας λέξεις, ούτω και η νεωτέρα διά συχνής συνιζήσεως, εκθλίψεως και αφαιρέσεως των λεπτοτέρων φωνηέντων i (ι, ει, η, υ, οι, υι), e (ε, αι), τους εκ πολλών άλλων προελθόντας ισχνούς φθόγγους τούτους, απειλούντας να βλάψωσιν την ευφωνίαν της γλώσσης, πολλαχώς εξέβαλεν, αφήκε δε τους αδροτέρους α, ο, ου· εντεύθεν η προφορά ημών έχει μεν μονοτονίαν τινά (άτε πέντε μόνον φωνήεντα: α, ο, u, ε, ι και ολίγας διφθόγγους: καϊμός, τα είδα, λεϊμόνι, βώιδι, το είδα, του είπα, περιέχουσα), αλλ' όμως δεν υπερισχύει τουλάχιστον εν αυτοίς ο ασθενέστατος φθόγγος i. Διά της συνιζήσεως και αφανισμού των ασθενεστέρων φωνηέντων ηλαττώθη και η εντός λέξεως και μεταξύ δύο λέξεων χασμωδία σφόδρα».

Ακου πράγματα, και μάλιστα από τη γραφίδα του «σοφού της Γλωσσολογίας καθηγητού», όπως τον εγκωμιάζει στον πρόλογό του ο εκδότης. «Πέντε μόνον φωνήεντα»; Εξώδικο και στον Παράδεισο. Και να σβηστεί αμέσως αυτό που λένε οι Εγκυκλοπαίδειες. Πως τάχα «ο Γ. Ν. Χατζιδάκις είναι ο πατέρας της γλωσσικής επιστήμης στην Ελλάδα». Ο φωνηεντοκτόνος...
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2012

... τα "γκασμπαϊτεράκια" ξέρουν ...


*
Λιάνα Κανέλλη
***
*
Οι 265
.
«ωραίοι ως Ελληνες»
.
μετανάστες!
.
Οχι, δεν έπαθα κρίση μανιχαϊσμού. Δε γλιστράω στη γλίτσα της επικοινωνιακής φιλανθρωπίας των ημερών οπότε, κοντά σαράντα χρόνια δημοσιογράφος τώρα, κουράστηκα κι αηδίασα να βλέπω τη φτώχεια και την ανημπόρια στις δόξες τους. Αυτή η εμπορευματοποιημένη κακοήθης σχεδόν αλληλεγγύη, ο... πόνος των θυτών για τα θύματα (όσοι προσφέρουν εντός εκτός εορτών και συνήθως απ' το καθόλου περίσσευμά τους, δε βγάζουν μήτε δελτία Τύπου, μήτε εικόνα επίσκεψης στη διπλανή κόλαση, μήτε συχαρίκια δέχονται, που πατάνε στη λάσπη της καταρρακωμένης ανθρώπινης αξιοπρέπειας) περισσεύει στο χώρο του καθημερινού θεάματος. Ομως, πήρα ένα δώρο αυτές τις μέρες τόσο φρέσκο, τόσο ωραίο, από τόσο γενναία και σκεπτόμενα παιδιά, που δεν αντέχω να μην τους γυρίσω πίσω το χώρο της στήλης μου. Ηρθε ως επιστολή. Δημόσια. Πρωτοσέλιδη στον «Ριζοσπάστη». Οχι απ' αυτές που ως αθώες παιδικές ευχές φτάνουν στον Αϊ - Βασίλη. Ηρθε ως ετυμηγορία. Ως καταδίκη αν τολμήσεις να την αγνοήσεις. Ως εντολή και προτροπή σε εκπλήρωση καθήκοντος. Κι όταν τα παιδιά στέλνουν τέτοια γράμματα, τότε το σχολείο της ζωής και το ικρίωμα της πολιτικής δε συγχωρνάνε λάθος στην ανάγνωση. Δεν παίρνει σαρδάμ το γράμμα των 265 Ελληνόπουλων μαθητών μεταναστών από τη Γερμανία, με περιεχόμενο την αντίσταση στο ολοζώντανο βαμπίρ της χρυσαυγίτικης αναίρεσης του ανθρώπου. Γιατί αυτό είναι το αποτέλεσμα του φασιστοναζισμού, να κατεβάζει τον άνθρωπο απ' το ύψος του πολιτικού ζώου στο επίπεδο του κτήνους, αναιρώντας τον ολοκληρωτικά ως έλλογο ον. Ψάξτε την επιστολή. Διαδώστε την. Σκορπίστε πραγματική ανακούφιση και παρηγορία, ουσιαστική χαρά κι αισιοδοξία, μήνυμα έμπρακτης ελπίδας για το αύριο. Γιατί αυτό το μήνυμα, που στο τέλος της κάθε ημερολογιακής χρονιάς εκφράζεται ως τελετουργική ανάγκη, η καπιταλιστική αγορά το μετατρέπει δυστυχώς σε αγοραστικό πογκρόμ.
.
Αυτά τα μειράκια, τα κοριτσόπουλα και τα παλικαρόπουλα, που βλέπουν τους γονείς τους να σκύβουν και να κοπιάζουν, να μοχθούν και να διαθέτουν την ικμάδα τους στις φάμπρικες και στα εστιατόρια, στα μικρομάγαζα και τις οικογενειακές επιχειρήσεις της γειτονιάς στη Γερμανία, τα «γκασταρμπαϊτεράκια», ξέρουν. Ξέρουν και γιατί εκπατρίστηκαν και πώς τους απειλεί κι εκεί, όπως τώρα εδώ τους «άλλους», τους «ξένους», ο φασισμός. Γιατί πρέπει να έχουν διπλό μπόι, ανάστημα γίγαντα ενήλικα, για να βρίσκονται αντιμέτωπα με τα κτήνη εκεί, που τώρα εφορμούν εναντίον τους με τον αέρα στα πανιά της... αδελφικής ελληνικής χρυσαυγίτικης φονικής ασχήμιας. Είναι πικρό και σύνηθες στον πολιτισμένο καπιταλιστικό κόσμο μας να λαμβάνει θηριώδη δημοσιότητα η επιστολή του κυρίου χ ψ βουλευτή - πολιτευτή, που αλλάζει κόμμα και γνώμη και ξεφουρνίζει σε μερικές αράδες τα λερωμένα τ' άπλυτα πρότερων επιλογών. Είναι ντροπή όμως για κάθε κομμουνιστή, αριστερό, δημοκράτη, άνθρωπο με τσίπα έστω, να καταπιεί και να καταχωνιάσει, να αδιαφορήσει ή να ξεχάσει πως υπάρχουν παιδιά στο στόμα του λύκου που τα βάζουν με το λύκο. Είναι η γερή καλή σπορά που θεριεύει ανάμεσα σε ζιζανοχώραφα των καιρών, σε δηλητηριασμένα από πολιτικά φυτοφάρμακα εδάφη της λυκοσυμμαχίας τα 265 άγουρα. Δεν πάνε σχολείο απλώς, αυτά τα παιδιά των μεταναστών στη Γερμανία του 21ου αιώνα. Ε ί ν α ι σχολείο. Καθόλου κρυφό. Λαμπερό και δύσκολο. Που αντριεύει και θεριεύει με το χνότο του φασίστα, με το ρατσιστικό μαχαίρι στο λαιμό και τη ναζιστική απειλή του εμπρησμού των γονεϊκών μόχθων. Εχουν μάθει και διδάσκουν συνάμα, πως το εργαλείο - μόρφωμα, εδώ χρυσαυγή, εκεί όπως και να ειπωθεί το ίδιο πάντα και παντού είναι, γίνεται ταξικό όπλο εναντίον τους με άλλοθι τη φυλή, το χρώμα, την καταγωγή, τη θρησκεία, τη μίζερη ζωή.

Οποιος θέλει να αισθανθεί πλούσιος και σίγουρος γιατί δανείστηκε η χώρα με δόσεις καμιά πενηνταριά δισ., με γεια του με χαρά του. Οποιος όμως είναι πράγματι κοινωνικά, πολιτικά και πολιτισμικά περιούσιος, κοιτάει το γράμμα των παιδιών και γίνεται πιο δυνατός, ικανός να γράφει, κι όχι να υφίσταται, Ιστορία. Ευχαριστούμε που υπάρχετε, νέοι και νέες μας.

ΥΓ: Λυπάμαι βαθιά που το γράμμα σας, παιδιά από τη Γερμανία, δεν έφτασε εγκαίρως στα μάτια των ηλικιωμένων κάπου στο λεκανοπέδιο της Αττικής. Εκείνος 92, εκείνη στα 80. Αρρωστοι και φτωχοί, εξαρτημένοι απ' τα παιδιά τους. Πήρε ο παππούς ένα πιστόλι απομεινάρι του πολέμου του '40, τη σκότωσε κι αυτοκτόνησε. Για να μη βαραίνουν άλλο τα παιδιά και τα εγγόνια τους σε δύσκολους καιρούς. Σ' αυτήν την ηλικία, σ' αυτήν τη συγκυρία, μ' αυτήν την περηφάνια, αν σας είχαν διαβάσει θα είχαν ζήσει θέλω να θαρρώ. Θα ήξεραν ότι τα παιδιά τους αντέχουν να παλεύουν. Γιατί αξιοθαύμαστη νιότη δεν πάει μαζί με αξιολύπητα γηρατειά.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012

... πατριωτολογίες ...


*
Νίκος Μπογιόπουλος
***
*
Αγόρασαν με 12, πούλησαν με 34,
άρα... «πατριωτισμός»!
... "πατριωτική" ταπετσαρία τοίχου ...

Από τις αρχές του 2010 μέχρι και τον Ιούλιο του 2011 - δηλαδή στον ένα χρόνο εφαρμογής του πρώτου Μνημονίου - οι κυβερνώντες, σε συνεργασία με τους εταίρους τους σε ΕΕ και ΔΝΤ, πρόσφεραν όλον τον απαραίτητο χρόνο που χρειάζονταν οι ντόπιοι και ξένοι δανειστές και τοκογλύφοι, ώστε να πετάξουν από πάνω τους απαξιωμένα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου που ανέρχονταν στα περίπου 40 δισ. ευρώ.
Αρα:
Η «πατριωτική» αυτή περίοδος, η περίοδος του πρώτου Μνημονίου, είχε ως αποτέλεσμα ο ελληνικός λαός να συνεχίσει να πληρώνει τόκους και οι τοκογλύφοι να συνεχίσουν να κερδοσκοπούν, ενώ ταυτόχρονα «ξεφορτώνονταν» ομόλογα και έπαιζαν πάνω σε ένα χρέος που υποτίθεται ότι «μειωνόταν».
*
Από την Ανοιξη του 2012 και μετά από τα περίφημα PSI, τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου διαπραγματεύονταν στη δευτερογενή αγορά σε μέσες τιμές μεταξύ 12 έως 18 λεπτών του ευρώ με ανώτερη τιμή τα 25 λεπτά. Μετά όμως από την πρόσφατη απόφαση του Γιούρογκρουπ τον Νοέμβρη του 2012 για τη μείωση του χρέους μέσω της επαναγοράς ομολόγων, και σύμφωνα με την ανακοίνωση που εκδόθηκε χτες από την κυβέρνηση, προκύπτει ότι: η μέση τιμή με την οποία έγινε αυτή η επαναγορά ανήλθε στα 34 λεπτά του ευρώ.
Αρα:
Η νέα «πατριωτική» περίοδος, η περίοδος του τρίτου Μνημονίου, έχει ήδη σαν αποτέλεσμα οι τοκογλύφοι, συμμετέχοντας στην επαναγορά, να εισπράττουν κερδοσκοπικά και τοκογλυφικά οφέλη, πουλώντας τα ομόλογα σε τιμές που ανέρχονται δύο και τρεις φορές πάνω από τις τιμές που τα είχαν αγοράσει μόλις πριν από μερικούς μήνες.
*
Στα προηγούμενα «πατριωτικά» θα πρέπει φυσικά να προστεθούν και οι συνέπειες που είχαν για το λαό και τη χώρα οι αποφάσεις του δεύτερου Μνημονίου.
Το «κούρεμα» που έγινε τότε, στο όνομα της μείωσης του χρέους, αφενός οδήγησε λίγους μήνες αργότερα σε χρέος υψηλότερο από τα επίπεδα που βρισκόταν πριν το «κούρεμα», αφετέρου αποτέλεσε όχημα λεηλασίας Ασφαλιστικών Ταμείων, Πανεπιστημίων, Νοσοκομείων, που τα αποθεματικά τους όχι μόνο «κουρεύτηκαν», αλλά «αποκεφαλίστηκαν».
Φυσικά, αυτή η - εξόχως διδακτική περί «πατριωτισμού» - ιστορία, συνεχίζεται...
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

... τελικά, μήπως είμαστε; Λίγο; ...


*
Δημοσθένης Κούρτοβικ
***
*
Το αυγό ή τα αυγά του φιδιού;
Ακούμε να λέγεται τόσο επίμονα και νευρικά ότι δεν είναι φασίστες το 13%-15% των Ελλήνων που δηλώνουν αποφασισμένοι να ψηφίσουν Χρυσή Αυγή, ή το 7% που πράγματι την ψήφισαν πριν από λίγους μήνες, ώστε αρχίζουμε να υποψιαζόμαστε ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι σαν ξόρκι, μια μαγική επίκληση για να διασκεδαστεί ένας βαθύτερος, ανομολόγητος φόβος: μήπως τελικά αυτό το σκοτεινό ρεύμα είναι κάτι περισσότερο από γέννημα της οικονομικής κρίσης, της αποσύνθεσης του πολιτικού συστήματος και του τρόμου μπροστά στην εγκληματικότητα των λαθρομεταναστών;
 Δεν ήταν φασίστες, αν το πάρουμε έτσι, ούτε το 44% των Γερμανών που ψήφισαν τον Χίτλερ το 1933. Απλώς μισούσαν τους κακομούτσουνους εβραίους «πλουτοκράτες», σιχαίνονταν τους μαυριδερούς τσιγγάνους, βδελύσσονταν και έτρεμαν τους «μογγόλους» μπολσεβίκους, αισθάνονταν αδικημένοι και ταπεινωμένοι από τους ισχυρούς της διεθνούς πολιτικής. Δεν ήταν φασίστες, έλπιζαν όμως πως ο φασισμός θα τους απάλλασσε από όλους αυτούς, μαζί και από τη δημοκρατία που τους ανεχόταν ή τους κανάκευε.

Τον γερμανικό φασισμό τον έθρεψαν οι Βερσαλλίες και το οικονομικό χάος της επιθανάτιας αγωνίας της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Αλλά δεν τον γέννησαν. Η Χρυσή Αυγή θέριεψε στο έδαφος που της πρόσφεραν οι συνθήκες της τελευταίας τριετίας. Αλλά οι ρίζες της διεισδύουν βαθύτερα στο εθνικό φαντασιακό μας από όσο θέλουμε να παραδεχτούμε.

Σχεδόν παντού στην Ευρώπη βρίσκονται σήμερα σε έξαρση ακροδεξιά κινήματα. Η Ελλάδα είναι όμως η μόνη ευρωπαϊκή χώρα όπου ένα όχι απλώς ακροδεξιό αλλά απροκάλυπτα ναζιστικό κόμμα έχει τόσο μαζική αποδοχή. Ενώ αλλού η ακροδεξιά ρητορική εστιάζει, μάλλον αμυντικά, στην προστασία της εθνικής κουλτούρας από την πολιτισμική «διάβρωση» που συνοδεύει την παγκοσμιοποίηση, σ' εμάς μιλάει ανενδοίαστα για καθαρότητα της ελληνικής φυλής, λευκή ανωτερότητα και υπανθρώπους. Πουθενά αλλού ένα κόμμα με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση δεν στρέφεται ανοιχτά κατά της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και δεν ασκεί ωμή βία, καταπατώντας κάθε έννοια νομιμότητας υπό τα χειροκροτήματα πλήθους «φιλήσυχων» και «νομοταγών» πολιτών.

Πολλοί ξένοι απορούν πώς είναι δυνατό να έχει τόση απήχηση ένα τέτοιο κόμμα σε μια χώρα που υπέφερε τα πάνδεινα από τον ναζισμό, αλλά και του αντιστάθηκε ηρωικά. Αγνοούν ότι για πολλούς Ελληνες ο εχθρός δεν ήταν ακριβώς ο ναζισμός αλλά ο ούννος κατακτητής (άσε που για μια όχι ευκαταφρόνητη μερίδα έφταιγαν για τις θηριωδίες του οι αντάρτες, με τις «προκλήσεις» τους). Στην πραγματικότητα υπάρχουν στην επίσημη παιδεία μας, αλλά και στις λαϊκές αντιλήψεις, πολλά στοιχεία που φέρνουν ανησυχητικά προς τη φαιά ιδεολογία, στοιχεία από εκείνα που οι πολιτικοί επιστήμονες ονομάζουν «προφασιστικά».

Και ο πιο πιστός ψηφοφόρος του Εθνικού Μετώπου στη Γαλλία δεν νοιάζεται για το αν το σόι του κρατάει από τον Βερκιγγετόριξ. Και ο πιο φανατικός οπαδός του ουγγρικού Γιόμπικ δεν φαντασιώνεται πως στις φλέβες του ρέει ανόθευτο το αίμα του φύλαρχου Αρπαντ. Αλλά αποτελούν μειοψηφία οι Ελληνες που δεν πιστεύουν πως κατάγονται αναντάν μπαμπαντάν από τον Μιλτιάδη και τον Περικλή. Ο μύθος της φυλετικής καθαρότητας του ελληνικού έθνους δεν είναι επινόηση της Χρυσής Αυγής. Είναι βασικό συστατικό του ελληνικού εθνικισμού, ο οποίος ανέκαθεν αναζητούσε βιολογικά ερείσματα. Απειρες οι «επιστημονικές» πραγματείες που γράφτηκαν και γράφονται για να αποδείξουν ότι ακόμη και οι αλλόγλωσσες ή αλλόθρησκες εθνοτικές ομάδες που ζουν στον ελλαδικό χώρο είναι «φυλετικά» γνήσια ελληνικές. Ακόμη και φωτισμένοι έλληνες συγγραφείς και ποιητές αποκαλούσαν μέχρι πριν από τέσσερις-πέντε δεκαετίες το έθνος τους «φυλή» - μοναδικό φαινόμενο στην παγκόσμια λογοτεχνία!
Από τότε που δεν μπορούμε πια να ισχυριζόμαστε, γιατί η πραγματικότητα μας διέψευσε εκκωφαντικά, ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει ούτε είναι δυνατό να υπάρξει ρατσισμός προτάσσουμε ένα άλλο μύθευμα: ότι στην Ελλάδα δεν ρίζωσε ποτέ ο αντισημιτισμός. Ολοι οι ιστορικοί γνωρίζουν ότι πρόκειται για ψέμα, άλλο αν δεν το λένε ανοιχτά. Δεν είναι όμως μόνο ζήτημα Ιστορίας. Σε καμιά άλλη ευρωπαϊκή χώρα, με εξαίρεση την Ουγγαρία, ο αντισημιτισμός δεν είναι σήμερα τόσο διάχυτος στα λαϊκά στρώματα όσο στην Ελλάδα. Είναι απίθανο να κάνεις μια βόλτα στην πόλη περνώντας από ψιλικατζίδικα, καφενεία, μανάβικα, μπακάλικα, χασάπικα, καφεκοπτεία, εστιατόρια χωρίς να ακούσεις τουλάχιστον ένα λογύδριο για τον σατανικό ρόλο των Εβραίων παντού και διαχρονικά. Πουθενά αλλού στον κόσμο, εκτός σε μερικές μουσουλμανικές χώρες, δεν υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που πιστεύουν ακόμη ότι τα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών» είναι αυθεντικό ντοκουμέντο.

Ενα χαρακτηριστικό γνώρισμα των φασιστοειδών μορφών εθνικισμού είναι το ιδεολόγημα του αιώνια αδικημένου και προδομένου έθνους, που το επιβουλεύονται γείτονες κατώτεροι φυλετικά και πολιτισμικά, αλλά στηριγμένοι στις πλάτες σκοτεινών δυνάμεων. Είναι φασιστοειδές ιδεολόγημα όχι μόνο για τις ρατσιστικές πτυχές του αλλά, προπαντός, επειδή η ιδέα ότι το έθνος περιζώνεται και απειλείται διαρκώς από εχθρικούς λαούς συνεπάγεται μια μόνιμη κατάσταση πολιορκίας, όπου είναι επιβεβλημένα όλα τα «έκτακτα» μέτρα για την αντιμετώπιση του κινδύνου. Η δημοκρατία, γι' αυτή την αντίληψη, είναι πολυτέλεια και μάλιστα οδηγεί στον συβαριτισμό, οπότε πρέπει να βρίσκεται πάντοτε υπό αναστολή. Εδώ δεν χρειάζονται επεξηγήσεις. Ολοι ξέρουμε ότι η περιγραφή αυτή ταιριάζει γάντι στην αυτοεικόνα μας ως έθνους που έδωσε τα φώτα στην οικουμένη, αλλά αντί για ευγνωμοσύνη εισπράττει από παντού αχαριστία, φθόνο και δόλιες συνωμοσίες κατά των συμφερόντων του και της ίδιας της ύπαρξής του, με μοχλό βάρβαρους γείτονες.

Εκπλήσσονται πολλοί για την έλξη που ασκεί η Χρυσή Αυγή ιδιαίτερα σε νέους. Κακώς εκπλήσσονται. Οχι μόνον επειδή η «εθνικά ορθή» παιδεία που παρέχεται στα σχολεία μας είναι σαν λεκιθίνη στο αυγό του φιδιού αλλά και επειδή η εναλλακτική «πολιτικά ορθή» διαπαιδαγώγηση από κάποιους δάσκαλους και παιδαγωγούς επιχειρείται με τρόπο που δεν μπορεί ν' αγγίξει τις ψυχές των νέων, τρέπει μάλιστα πολλούς προς την αντίθετη κατεύθυνση. Αυτό ας το αφήσουμε όμως για μια άλλη φορά.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012

... τα ΜΑΤ και οι αυτόματες διαδικασίες ...


*
Νίκος Μπογιόπουλος
***
*
Νόμος είναι
.
το «δίκιο» του βιομήχανου
Αμέσως μόλις συγκροτήθηκε, η πρώτη «ηρωική» και «πατριωτική» πράξη της κυβέρνησης των Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη και του αρμοδίου υπουργού τους, του κ. Δένδια, ήταν να στείλει τα ΜΑΤ εναντίον των εργατών της «Χαλυβουργίας» στον Ασπρόπυργο.

Οπως είπαν τότε οι κυβερνώντες, έστειλαν τα ΜΑΤ ενάντια στην απεργία των χαλυβουργών για «να ανοίξουν το εργοστάσιο». Ετσι εξήγησαν την απροκάλυπτη «ιδιωτικοποίηση» της αστυνομίας και τη λειτουργία της ως απεργοσπαστικού - κατασταλτικού μηχανισμού στην υπηρεσία του βιομηχάνου Μάνεση.

Λίγους μήνες αργότερα, σήμερα, είναι ο βιομήχανος Μάνεσης που κρατάει κλειστό το εργοστάσιο. Αυτός είναι που έβαλε «λουκέτο». Που πέταξε στο δρόμο τους εργάτες. Τους εργάτες που απεργούσαν ακριβώς για να μείνει ανοικτό το εργοστάσιο, που απεργούσαν για το μισθό και τη δουλειά τους. Αλλά ο Δένδιας τους έστειλε τα ΜΑΤ για να «κρατήσει ανοικτό το εργοστάσιο».

*

Χτες ο κ. Δένδιας ρωτήθηκε (από το περιοδικό «UNFOLLOW») αν τώρα που έκλεισε ο Μάνεσης το εργοστάσιο, θα τα ξαναστείλει τα ΜΑΤ για τον ίδιο λόγο που τα είχε στείλει και πριν: Για να ανοίξει δηλαδή το εργοστάσιο. Αλλά αυτή τη φορά ενάντια στον Μάνεση, αφού αυτός είναι που κρατάει κλειστό το εργοστάσιο.

Τι απάντησε ο κ. Δένδιας;
Μα ότι όταν έστειλαν τα ΜΑΤ κατά των απεργών, εκείνη ήταν μια «μια πολιτική απόφαση» στο πλαίσιο «μιας αυτόματης διαδικασίας εφαρμογής του νόμου».

Αλλά, φυσικά, τέτοιο πράγμα, τώρα, δεν υφίσταται. Εν προκειμένω δεν υπάρχει νόμος που να στρέφεται κατά των βιομηχάνων, όταν αυτοί κλείνουν τα εργοστάσια. Και ως εκ τούτου πώς να πάρει η καημένη η κυβέρνηση μια «πολιτική απόφαση» εναντίον του βιομηχάνου;

Τέτοιοι νόμοι υπάρχουν και τέτοιες πολιτικές αποφάσεις λαμβάνονται, που στέλνουν τα ΜΑΤ σε ένα εργοστάσιο, μόνο όταν τα ΜΑΤ πρόκειται να χτυπήσουν εργάτες. Αλλά ποτέ βιομηχάνους.

Αυτό είναι το νόημα των λεγομένων του κ. Δένδια. Και δεν έχουμε κανένα λόγο να διαφωνήσουμε με τον κ. Δένδια. Μα κανένα!
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

... στην εποχή των Τζήμερων και σια ...


*
Κωνσταντίνος Πουλής
ThePressProject
***
*
Ο Τζήμερος
.
αφήνει στενό μουστάκι
«Η Χρυσή Αυγή ασκεί μόνο βία. Συγκριτικά με το κακό που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ που ασκεί τη βία της εξουσίας επάνω σε χιλιάδες ανθρώπους συγχρόνως και η οποία μεταβιβάζεται σε ολόκληρη την Ελληνική κοινωνία, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πιο επικίνδυνος για τον τόπο και την Ευρώπη ολόκληρη. Τις κορδελίτσες περί ναζιστών και φασιστών, τυλίξτε τις στα κενά κουτάκια της σκέψης σας. Πιο φασίστες, πιο παρανοϊκοί, πιο ολοκληρωτικοί από τον ΣΥΡΙΖΑ με τις συνιστώσες του, δεν υπάρχουν. Οι Χρυσαυγίτες, έχουν έστω μια ιδεολογία. Οι Συριζαίοι δεν έχουν τίποτα, δεν αγαπούν ούτε τον Έλληνα, ούτε τη χώρα, όπως έστω εντελώς λάθος, αγαπάει η Χρυσή Αυγή. Αν η Χρυσή Αυγή είναι το αυγό του φιδιού, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το φίδι».
Αυτό το κείμενο της Έλιας Ζερβού προσυπογράφει ο Θάνος Τζήμερος αναδημοσιεύοντάς το στο facebook του, με τον τίτλο «Για όσους δεν κρύβουν το κεφάλι τους στην άμμο».
Με άλλα λόγια, ο Τζήμερος είναι φασίστας. Εδώ και αρκετά χρόνια η κατηγορία του φασισμού εκτοξευόταν προς οποιονδήποτε επιδείκνυε αυταρχική συμπεριφορά, γιατί δεν μας περνούσε από τον νου ότι στην Ελλάδα θα υπήρχε κόμμα υμνητών του Χίτλερ που τα ποσοστά του ξεπερνούν το 10%. Έχουμε μείνει με ένα κενό στη γλώσσα λοιπόν, τώρα που χρειάζεται να πούμε ότι όταν αποκαλούμε κάποιον φασίστα δεν μιλούμε μεταφορικά, αλλά εννοούμε ακριβώς ότι ασπάζεται όσα πρεσβεύει ιστορικά ο φασισμός.
Γιατί έχει σημασία τι πιστεύει ο Θάνος Τζήμερος ως εκπρόσωπος ενός εξαφανισμένου κόμματος; Γιατί γνωρίζουμε πως το κεφάλαιο, δια των εκπροσώπων του, δεν έχει κανένα πρόβλημα να συμμαχήσει με τέρατα προκειμένου να γίνει η δουλίτσα του. Το γνωρίζαμε από την πρόσφατη ιστορία, από τις συμμαχίες ανθρώπων σαν τον Ωνάση και άλλους με τη δική μας χούντα (στο βιβλίο του Γιώργη Κρεμμυδά για τους συνεργάτες της χούντας υπάρχει και ωραία φωτογραφία χειραψίας του Ωνάση με τον Παπαδόπουλο), και το λέμε ως μια δυνατότητα της ιστορίας, όταν το κεφάλαιο ανησυχήσει ότι η Αριστερά σηκώνει κεφάλι (ακόμη και αν αυτή η Αριστερά είναι ένας ΣΥΡΙΖΑ με πολύ νερό στο κρασί του). Με αφορμή τη στάση της Χρυσής Αυγής στο ζήτημα της εξαγοράς του υγιούς μέρους της ΑΤΕ από την τράπεζα Πειραιώς και στην τροπολογία ρύθμισης των χρεών των ΠΑΕ, ξαναθυμηθήκαμε πως ο λόγος για τον οποίον τόσοι αξιοπρεπείς κύριοι με γραβάτες υπερασπίζονται τους φονιάδες, είναι πως οι φονιάδες δεν τους εμποδίζουν να κάνουν τη δουλειά τους. Εκτονώνονται με μια φιλολαϊκή ρητορική, όπως ο Μεταξάς που έλεγε «θα στηρίξωμεν το αστικό καθεστώς υπό μίαν προϋπόθεσιν: ότι τούτο θα κάμη θυσίας υπέρ των πενομένων τάξεων». Η συνέχεια είναι γνωστή, ξέρετε: το αστικό καθεστώς σκίζεται στις θυσίες άμα το στηρίζεις. Αυτό έκανε τον Σπύρο Λιναρδάτο να δηλώνει πως η μεταξική δικτατορία ήταν παράδεισος για τα μεγάλα κεφαλαιοκρατικά συγκροτήματα. Όσο για τον Χίτλερ, οι εταιρείες που άνθισαν στον καιρό του μερικές φορές δεν έκαναν καν τον κόπο να αλλάξουν το όνομά τους μετά. Οι άνθρωποι είναι πολύ ανεκτικοί απέναντι στους επιτυχημένους επιχειρηματίες, φαίνεται.
Το ενδιαφέρον λοιπόν είναι ότι αρχίζουν σιγά σιγά να ξεπετάγονται αυτοί που δίνουν σάρκα και οστά σε κάτι που μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν ένα ιστορικό δίδαγμα ή μια ενοχλητική προβολή στο μέλλον: καλογυαλισμένοι γραβατωμένοι αστοί που δηλώνουν αδίστακτα ότι δεν έχουν πρόβλημα να λιώνει η Χρυσή Αυγή και κανένα κεφάλι Πακιστανού το βράδυ στον δρόμο, αρκεί να γίνεται η δουλειά τους. Αναλογίζομαι την καταπληκτική φράση «η Χρυσή Αυγή ασκεί μόνο βία». Τι θα πει «μόνο» βία; Λίγο είναι; Σε σχέση με τι είναι λίγο;
Παρατηρήστε τους έναν έναν. Ο Τζήμερος ξεκίνησε ως αξιοπρεπής κύριος που έπεισε φίλους και γνωστούς μας ότι θα ασκήσει πολιτική χωρίς πολιτικούς. Ο οπορτουνισμός του πρωτοεκδηλώθηκε με την απόφασή του να συνεργαστεί με τον Στέφανο Μάνο για να δείξει πώς είναι η πολιτική χωρίς πολιτικούς, ενώ στη συνέχεια δήλωνε ευθαρσώς ότι θα συνεργαστεί μετεκλογικά με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Τώρα κλείνει το ματάκι του και στη Χρυσή Αυγή, ανερυθρίαστα. Όποιος είχε διαβάσει τις προτάσεις του για το μεταναστευτικό ήξερε βεβαίως από την αρχή ότιήταν ένας επικίνδυνος άνθρωπος. Τώρα προχωράει ένα βήμα παραπέρα, και βεβαίως δεν τα έχουμε δει όλα. Ας μη μας μπερδεύει ο τυχοδιωκτισμός του, ο τυχοδιωκτισμός θα οδηγήσει πολλούς στην αγκαλιά της Χρυσής Αυγής. Εκτός από τους αγνούς ιδεολόγους που εδώ και δεκαετίες ονειρεύονταν κρεματόρια και υμνούσαν το Άουσβιτς, θα υπάρξουν και αυτοί που θα βρουν μια ζεστή φωλίτσα εκεί για να κάνουν τις μπίζνες τους, αδιαφορώντας για το αίμα. «Μόνο βία» είναι, όπως λέει και η Ζερβού.
Δύο πράγματα είναι κρίσιμο να σκεφτούμε με αυτή την αφορμή. Το πρώτο είναι μια προέκταση της συζήτησης που έγινε για τη Χρυσή Αυγή μεταξύ των εκλογών του Μαΐου και του Ιουνίου. Απευθύνομαι σε όλους τους καλοπροαίρετους που πίστεψαν στην «πολιτική χωρίς πολιτικούς». Τώρα πια ξέρουν, συνεπώς η στήριξή τους σε μια τέτοια πολιτική συνιστά συνειδητή υπεράσπιση του ρατσισμού. Το δεύτερο είναι πως πολύ σύντομα θα ξεπεταχτούν κι άλλα φυντάνια, με την ανακατανομή του πολιτικού σκηνικού που βρίσκεται σε εξέλιξη, που θα πουν ότι μερικά λιωμένα κεφάλια μεταναστών δεν πειράζουν, αρκεί να μην εμποδίζονται οι επενδύσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τζήμερος και οι όμοιοί του δηλώνουν δίχως ντροπή ότι δεν ενοχλούνται από τους φόνους. Υπάρχει λόγος: η προβολή που του παρέχουν τα ΜΜΕ δίνεται σε αντάλλαγμα γι' αυτή την υπηρεσία.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2012

... με αφορμή το AIDS ...


*
Παντελής Μπουκάλας
***
*
Ο Άλλος
ως "υγειoνομική βόμβα"

Υπάρχουν συνθήματα στους τοίχους των πόλεων ή στα πλαϊνά των εθνικών οδών που για κάποιον μυστήριο λόγο αντέχουν όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσες βροχές κι αν ξεπλύνουν την μπογιά τους. Μένουν έτσι σαν σημάδια άλλων εποχών, που καλό είναι να μην τις ξεχνάμε ή σαν σφραγίδες μιας αέναα επίκαιρης σημασίας που διεκδικούν την αδιάλειπτη προσοχή μας. Στην πρώτη κατηγορία ανήκει σίγουρα το σύνθημα «Ούτε θεατές ούτε εθελοντές», που έμεινε για να θυμίζει την εποχή ενός απολύτως ψευδαισθησιογόνου και καταστροφικά σπάταλου μεγαλείου, των δήθεν «Ολυμπιακών του μέτρου»· το εθνικό μας αναβολικό, η Ολυμπιάδα, μας κόστισε, όχι μόνη της βέβαια, και ένα και δύο και τρία Μνημόνια. Στη δεύτερη κατηγορία συγκαταλέγονται αναρχολογοπαικτικά συνθήματα του είδους «Κάτω οι Πάνω / Πάνω κανείς», εθνοαυτοκριτικά όπως το «Ελληνες, οι Αμερικάνοι των Βαλκανίων» από τον καιρό που νομίζαμε πως γίναμε νοματαίοι στη χερσόνησό μας και πια τίποτα δεν μας τρομάζει, φιλάλληλα όπως «Είμαστε όλοι μετανάστες», ή προτρεπτικά σαν το «Κλειστή Τιβί, ελεύθερη ζωή», που θυμίζει πόση ζωή χάνεται όταν αυτοεγκλωβιζόμαστε στα όρια του γυάλινου κόσμου.

Σε μια ενδιάμεση κατηγορία ανήκει ένα σύνθημα το οποίο και μια συγκεκριμένη περίοδο του δημόσιου βίου μάς θυμίζει, πρόσφατη μάλιστα αλλά ήδη απωθημένη, και τη διαρκή προσοχή μας διεκδικεί, ώστε να μην ενδώσουμε άλλη φορά στον ίδιο πειρασμό, στη διαπόμπευση ανθρώπων καταφανώς αδύναμων. Είναι γραμμένο, με μαύρο ως συνήθως μαρκαδόρο, σε άσημο δρόμο του Νέου Κόσμου: «Υγειονομική βόμβα είναι οι Ελληνες πορνοπελάτες κι όσοι τους κάνουνε τις πλάτες». Θυμόμαστε σε τι ανταποκρίνονται οι λέξεις «υγειονομική βόμβα»: στις διαγνώσεις ενός πολιτικού ιατρού (πρόκειται για νέα ειδικότητα)· του κ. Ανδρέα Λοβέρδου. Ως υπουργός Υγείας, ο κ. Λοβέρδος, ο οποίος ήδη ασχολείται με το μέλλον του τόπου από νέα μετερίζια, είχε πιστέψει ότι για να πιστοποιήσει πως κατέχει την ύλη του χαρτοφυλακίου του, όφειλε να χρησιμοποιεί ελαφρώς ιατρική ορολογία. Και το διέπραξε. Κι όχι μονάχα μία φορά.

Τον Φεβρουάριο του 2011, όταν οι μετανάστες απεργοί πείνας της Νομικής μεταφέρθηκαν στο μέγαρο Υπατία της Πατησίων, ο υπουργός, σε συνέντευξή του, είχε γνωματεύσει ότι το εν λόγω μέγαρο αποτελεί «βόμβα λοιμώξεων». Μια βόμβα απειλητική, εννοούσε, για έναν πληθυσμό που κατά τα λοιπά απολάμβανε και απολαμβάνει απροβλημάτιστα τις παροχές ενός αρτιότατου εθνικού συστήματος υγείας. Δεκατέσσερις μήνες αργότερα, Πρωτομαγιά του 2012, δηλαδή μια ανάσα πριν από τις εκλογές που έμελλε να αποδειχθούν δίδυμες, ο ίδιος υπουργός αποφάσισε να ταΐσει και πάλι τον κοινωνικό Mινώταυρο με μια υγειονομική διάταξή του και με αναβαθμισμένη τώρα την παραϊατρική ορολογία του, αφού δανείστηκε και στοιχεία από το λεξικό των αντιτρομοκρατικών υπηρεσιών. Γνωματεύει λοιπόν και κηρύσσει: «Απασφαλισμένη βόμβα οι μολυσμένες με HIV ιερόδουλες». Οχι απλώς βόμβα, δηλαδή, παρά και απασφαλισμένη, έτοιμη να εκραγεί· και να θερίσει. Και δήθεν για να εμποδιστεί το θεριστικό της έργο, σπεύδει να αναλάβει δράση και ο ειδικός στα θέματα αυτά κ. Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, υπουργός Προστασίας του Πολίτη και επίσης δελφίνος τότε. Και οι δυο τους έχουν στο μυαλό τους τη σκέψη να παρουσιάσουν το κόμμα τους σαν προστάτη της δημόσιας υγείας αλλά και της δημόσιας ηθικής, και να αποσπάσουν έτσι τον έπαινο του δήμου υπό μορφήν ψήφων.

Με συνοπτικές διαδικασίες λοιπόν προσάγονται 96 γυναίκες, με την κατάθεση ενός και μόνον παντεπόπτη και πανταχού παρόντος αστυνομικού, ο οποίος δήλωσε ότι τις είδε «να κινούνται προκλητικά στο πλήθος». Προσάγονται δηλαδή με βάση εντελώς εξωτερικά γνωρίσματα και χωρίς τη συνδρομή άλλων στοιχείων. Οι 26 οδηγήθηκαν σε δίκη, με την κατηγορία της «σκοπούμενης βαριά σωματικής βλάβης». Σαν να λέμε, εξεπιτούτου αρρώστησαν, επίτηδες επιδόθηκαν στην πορνεία και εσκεμμένα συνευρέθηκαν με απρόθυμους καθώς φαίνεται πελάτες, για να τους μολύνουν. Οι 16 είναι ακόμα στη φυλακή, δίχως ειδική φροντίδα, όπως έχει καταγγελθεί. Συναρμοδίως δρώντες και του ίδιου λαϊκισμού μέτοχοι, οι δύο υπουργοί αποφασίζουν να δοθούν στη δημοσιότητα οι φωτογραφίες όσων γυναικών κρίθηκαν οροθετικές, αφού πρώτα υποβλήθηκαν σε τεστ, χωρίς καν να γνωρίζουν αρκετές εξ αυτών τι ακριβώς υφίστανται, αλλά και χωρίς να δοθεί ιδιαίτερη σημασία στα προβλεπόμενα για το τεκμήριο αθωότητας, που παραβιάστηκε με την προσχηματική επίκληση της αναλογικότητας. Και το ιατρικό απόρρητο, τα ίδια υπέστη.


Ο ευγενής στόχος, όπως ειπώθηκε, ήταν να δουν τις φωτογραφίες όσοι τυχόν είχαν γνωρίσει τις γυναίκες (με τη βιβλική σημασία του ρήματος) και να σπεύσουν να εξεταστούν. Αυτό ήταν το φενακιστικό, δήθεν ανθρωπιστικό μήνυμα. Αλλά επρόκειτο απλώς για ωφελιμοθηρική διαπόμπευση εν ονόματι ενός μείζονος αγαθού που δεν ήταν η δημόσια υγεία, όπως υποκριτικά υποστηρίχτηκε, αλλά η αντιμετώπιση μιας χρόνιας κομματικής νόσου και η εξυπηρέτηση προσωπικών φιλοδοξιών. Δεν θα αρκούσε άραγε να κοινοποιηθούν οι διευθύνσεις των «ύποπτων» οίκων ανοχής και να γνωστοποιηθούν οι κρίσιμες πιάτσες; Κι αν πράγματι το κράτος απέβλεπε στην προστασία της δημόσιας υγείας, γιατί μέτρησε τις ευθύνες του με πειραγμένη ζυγαριά; Αν ήταν σύμφωνο με την ίδια τη λογική του, όφειλε να γνωστοποιήσει και τα στοιχεία όσων ανδρών εξετάστηκαν και βρέθηκαν οροθετικοί, διότι και αυτοί θα μπορούσαν να αποτελούν «βόμβα», σαν διασπορείς που ίσως απέκρυπταν και από τους οικείους τους ακόμα ενδεχόμενο πρόβλημα της υγείας τους. Το σεξ χωρίς προφυλακτικό άλλωστε (που παραλίγο να ποινικοποιηθεί από ευφυέστατους «νομοθέτες» και να ανατεθεί ο έλεγχός του σε ειδικό σώμα προφυλακτόρων) το απαιτούν οι άντρες, εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη της δόσης όσων γυναικών είναι τοξικοεξαρτημένες ή τον φόβο του προστάτη.

Παρ' όλες τις αντιδράσεις, πάντως, οι φωτογραφίες των «επικηρυγμένων», που παρά τα αρχικά λεγόμενα («οι Ρωσίδες...»), στην πλειονότητά τους ήταν Ελληνίδες, παρέμειναν αναρτημένες στην ηλεκτρονική σελίδα της αστυνομίας έως τα τέλη Αυγούστου. Στίγμα εσαεί. Οσο για τις καταγγελίες ορισμένων γυναικών ότι ασκούσαν καταναγκαστική πορνεία, ως θύματα σωματεμπορίας, δεν βρήκαν πρόθυμα ώτα στην πλευρά της πολιτείας και καμία έρευνα δεν έγινε. Το «καλά να πάθουν» να πρυτάνευσε άραγε ή το «τα 'θελαν και τα 'παθαν»;

(Η συνέχεια την άλλη Κυριακή)

* Ομιλία στο 24ο Πανελλήνιο Συνέδριο της Ελληνικής Εταιρείας Μελέτης και Αντιμετώπισης του AIDS (23 - 25 Νοεμβρίου).
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*