Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

... ξεφτίλας εγκώμιον ...

*
Γ. Παπαδόπουλος - Τετράδης
***
*
Ο αυτοεξευτελισμός

*
ΜΕ τη χθεσινοβραδινή της πολιτική απόφαση η ένωση των 15 κρατών του ευρώ άνοιξε το δρόμο για επιμήκυνση του ελληνικού χρέους για τουλάχιστον 6 χρόνια, μέχρι το 2021.

Η ΕΞΕΛΙΞΗ αυτή μαρτυρά τη σοβαρότητα με την οποία παίρνονται οι αποφάσεις και μπαίνουν οι υπογραφές, όχι σε ελληνικό επίπεδο, όπου έχουμε συνηθίσει πια από τα φαινόμενα επιπολαιότητας, αλλά σε επίπεδο δήθεν σοβαρό, ευρωπαϊκό.

ΟΧΤΩ μόλις μήνες μετά την υπογραφή του Μνημονίου με την τρόικα -του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της Ε.Ε.- οι σοβαροί αυτοί παράγοντες, που δήλωναν με επίταση ότι η Ελλάδα θα αποπλήρωνε το χρέος της στη συμφωνημένη ώρα και με τις αλλαγές που επιβλήθηκαν, έκαναν στροφή 180 μοιρών.

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΑΝ και αυτοί εκείνο που φώναζαν και φωνάζουν όλοι οι εχέφρονες ανά την Ελλάδα και έξω απ' αυτήν, ότι δεν είναι δυνατόν να ξεπληρώσει ένα χρέος 125 δισ. σε δύο (2) χρόνια (2014-2015) μία χώρα, που τα προηγούμενα τρία χρόνια θα έχανε το ένα πέμπτο του εργασιακού της δυναμικού, το 50% της μικρομεσαίας επιχείρησης, το 20% των συνολικών καταθέσεων των τραπεζών, το 105% της ανάπτυξής της και το 30% της οικονομικής επιφάνειας των νοικοκυριών. Γιατί αυτή είναι μια αισιόδοξη εικόνα της Ελλάδας του 2013 με τους σημερινούς ρυθμούς εφαρμογής του Μνημονίου.

Η ΣΤΑΣΗ της ελληνικής κυβέρνησης, που υπέγραψε ένα τέτοιο Μνημόνιο, δεν εκπλήσσει. Εκεί που έφτασε τη χώρα με την παιδαριώδη διαχείριση του οικονομικού εκτρώματος, που κληρονόμησε -εν γνώσει της- από την προηγούμενη ανεκδιήγητη κυβέρνηση, η παρούσα δεν μπορούσε να κάνει και αλλιώς.

ΠΡΩΤΑ απειλούσε με κάποιο πιστόλι τα κοράκια των κεφαλαίων και στη συνέχεια, αφού άφησε 6 πολύτιμους μήνες χωρίς να αντλήσει χαμηλότοκα κεφάλαια -που μπορούσε- και χωρίς να αγγίξει το κράτος-έκτρωμα, που συνδημιούργησε με τη Ν.Δ. επί 30 χρόνια, αυτοκτόνησε.

ΓΙΑ την ακρίβεια πυροβόλησε τον ελληνικό πληθυσμό. Γιατί οι κυβερνήσεις δεν αυτοκτονούν ποτέ. Το πολύ πολύ να καταψηφιστούν ή να την κοπανήσουν, όπως έκανε η προηγούμενη.

ΑΛΛΑ, όπως προείπα, δεν είναι η ελληνική κυβέρνηση το θέμα. Είναι οι θρυλούμενοι ως σοβαροί Ευρωπαίοι. Οι οποίοι έπρεπε να φτάσουν στο σημείο να δουν με τα ματάκια τους -διά των επιθεωρητών- αυτό που υποτίθεται ότι έπρεπε να ξέρουν ως δανειστές και ως ελεγκτές εταίροι στην Ε.Ε., εδώ και 29 χρόνια!

ΟΤΙ δηλαδή η ελληνική οικονομία στηρίζεται στην αμοιβαία κλοπή των πολιτών της, στην αμοιβαία εξαπάτηση των πολιτών της, στον ιδρυματισμό του ενός εβδόμου του εργαζόμενου πληθυσμού, στην υπεξαίρεση και διασπάθιση του δημόσιου χρήματος από τους πολιτικούς της υπέρ εαυτών και ψηφοφόρων υπαλλήλων, στα αδήλωτα κέρδη και την αδήλωτη εργασία και στην κλοπή μεγάλου μέρους των κοινοτικών πόρων.

ΑΥΤΗ ήταν και είναι η Ελλάδα: Ο κλέψας του κλέψαντος μέχρι το μεδούλι. Και δεν το ανακάλυψαν τώρα ούτε οι Ελληνες ούτε οι Ευρωπαίοι. Απλώς, στα τραπέζια των διαπραγματεύσεων αντί να κάθεται η ωριμότητα και η σοβαρότητα, κάθεται από τη μία πλευρά η εμπάθεια και η κομπορρημοσύνη της μεγαλομανίας και από την άλλη η κακομοιριά του ραγιά.

ΣΕ μια πραγματικά αχρείαστη συναλλαγή. Γιατί δεν χρειαζόταν να έρθει όπως τώρα καμία τρόικα για να μας υποχρεώσει να κάνουμε το ίδιο μας το κράτος χώρα υπηρεσιών και εργασίας και χώρα κοινωνίας αντί για εγωπαθές λησταρχείο.

ΘΑ έπρεπε να το είχαμε κάνει μόνοι μας. Για μας. Γιατί δεν το χρωστάμε ούτε στη Μέρκελ ούτε στον Στρος-Καν. Το χρωστάγαμε στους εαυτούς μας. Τόσο τους εκτιμούσαμε.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

... κάντε το όπως οι ΗΠΑ ...

*
Γιώργος Δελαστίκ
***
*
Μία λύση υπάρχει για το ευρώ
*
Τα παραμύθια τελείωσαν. Πέρα από τις φαιδρές συζητήσεις καθαρά προπαγανδιστικού χαρακτήρα που γίνονται στη χώρα μας, όπου ο μισθός των ηλεκτροδηγών του Ηλεκτρικού προβάλλεται ως αιτία χρεοκοπίας της Ελλάδας, προκειμένου να διευκολυνθεί η κυβερνητική πολιτική λεηλασίας των μισθών και των συντάξεων εκατομμυρίων εργαζομένων και απόμαχων της εργασίας, στην Ευρώπη μαίνονται πλέον οι συζητήσεις για το μέλλον του ίδιου του ευρώ, το οποίο όλο και συχνότερα προσδιορίζεται ως θεμελιώδης αιτία των οικονομικών δεινών των χωρών της Ευρωζώνης.

Το γεγονός ότι όλες οι χώρες της Ευρωζώνης βρέθηκαν ξαφνικά να περιδινίζονται βίαια σε μια δημοσιονομική κρίση, που ωθεί κάποιες από αυτές -Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία κ.λπ.- στο χείλος της αβύσσου αποδεικνύει ότι υπάρχουν κοινές αιτίες που προκάλεσαν το πρόβλημα, πέρα από τα ιδιαίτερα οικονομικά προβλήματα της κάθε χώρας, τα οποία, όσο υπαρκτά και αν είναι, σίγουρα δεν είναι η γενεσιουργός αιτία της κρίσης.

Η πρώτη αιτία είναι εξόφθαλμη. Η δημοσιονομική κρίση ξέσπασε όταν προ της άμεσης απειλής κατάρρευσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα διέθεσαν πάνω από ένα τρισεκατομμύριο (!) ευρώ για να διασώσουν τις τράπεζες.

Αυτό εκτίναξε τα ελλείμματα του προϋπολογισμού και το δημόσιο χρέος των κρατών-μελών της Ευρωζώνης και της ΕΕ.

Στη συνέχεια, με πρόσχημα το δημόσιο χρέος και τα ελλείμματα, οι κυβερνήσεις προσπαθούν να μαζέψουν από τον κόσμο τα λεφτά που έδωσαν στις τράπεζες και γι' αυτό λιώνουν στη λιτότητα όλους τους λαούς της Ευρώπης. Είναι τόσο τραγικά απλή η κύρια αιτία της κρίσης όσο και αν δεν ομολογείται.

Από εκεί και πέρα, αυτή η επιλογή των ηγετών της Ευρωζώνης είναι αδιέξοδη. Τσακίζει τους ανθρώπους, διαλύει τα οικονομικά των πιο αδύναμων κρατών και οδηγεί στην καταστροφή το ίδιο το ευρώ με τη σημερινή του μορφή.

Πολιτικές τύπου Μνημονίου με την ΕΕ και το ΔΝΤ δεν κάνουν τίποτε άλλο πέρα από το να διασφαλίσουν ότι οι τράπεζες (των μεγάλων ευρωπαϊκών κρατών, κατά κύριο λόγο) που έχουν δανείσει κράτη θα πάρουν οπωσδήποτε πίσω τα λεφτά τους, αφήνοντας τις χώρες σε κατάσταση ερειπίων.

Πριν από τη σταδιακή αποχώρηση χωρών από το ευρώ και την επιστροφή στα εθνικά τους νομίσματα, που σύντομα θα καταστεί η μοναδική λύση σωτηρίας, υπάρχει ένα τελευταίο σκαλοπάτι.

Αν η Γερμανία αποφασίσει ότι θέλει στην παρούσα φάση να διασώσει το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, γνωρίζει άριστα ότι μία και μοναδική λύση υπάρχει: να αποφασίσουν σε πολιτικό επίπεδο οι Ευρωπαίοι ηγέτες ότι θα δώσουν εντολή στην Ευρωπαiκή Κεντρική Τράπεζα να κάνει αυτό που κάνουν οι κεντρικές τράπεζες όλου του κόσμου, όπως η αμερικανική FED, η Τράπεζα της Ιαπωνίας, η Τράπεζα της Αγγλίας και πάει λέγοντας - να δανείζει απευθείας η ΕΚΤ τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης και της ΕΕ και όχι μέσω εμπορικών τραπεζών.

Η λύση είναι απλούστατη. Αντί η Ελλάδα, η Ιρλανδία κ.λπ. να δανείζονται με επιτόκια 5% ή 10% ή και περισσότερο από τους ιδιώτες κερδοσκόπους, να δανείζονται από την ΕΚΤ με επιτόκιο 1% για πολλά χρόνια! Ετσι και τα χρέη τους θα μπορούν να αποπληρώνουν και παράλληλα θα μπορούν να σημειώνουν οικονομική ανάπτυξη που σταδιακά θα βελτιώνει το βιοτικό επίπεδο των λαών τους, αντί να τους ρίχνει στη μιζέρια και να τους γυρίζει μισό αιώνα πίσω.

Αυτό κάνει π.χ. η αμερικανική FED, η οποία έχει στην κατοχή της ομόλογα του Δημοσίου των ΗΠΑ αξίας περίπου ενός τρισεκατομμυρίου δολαρίων - δηλαδή έχει δανείσει 1 τρισεκατομμύριο δολάρια στην αμερικανική κυβέρνηση!


Η Γερμανία απαγορεύει μέχρι στιγμής στην ΕΚΤ να κάνει αυτό το πράγμα. Την ωθεί όμως να δανείζει τις εμπορικές τράπεζες με επιτόκιο 1%, οι οποίες με τη σειρά τους δανείζουν τα κράτη της Ευρωζώνης με 5% ή 10%, θησαυρίζοντας εις βάρος των κρατών που τις διέσωσαν!

Αν αυτό το αίσχος δεν σταματήσει, ορισμένα τουλάχιστον κράτη της Ευρωζώνης δεν έχουν σωτηρία. Θα καταστραφούν και θα εκδιωχθούν από το ευρώ.
---
ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ
Θέλουν αποβολές από την Ευρωζώνη

Εκδίωξη χωρών από το ευρώ μεθοδεύουν οι Γερμανοί ηγέτες, παρ’ όλο που κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται από τις συνθήκες της ΕΕ. «Μαίνεται στην περιφέρεια της Ευρωζώνης μια οικονομική ύφεση που συγκρίνεται μόνο με την παγκόσμια οικονομική κρίση της δεκαετίας του 1930?. Η αθλιότητα της περιφέρειας έχει να κάνει και με το ευρώ», γράφει σε ανάλυσή της η γερμανική εφημερίδα «Ντι Βελτ» και ισχυρίζεται ότι για να μπορέσουν οι περιφερειακές ευρωπαϊκές χώρες να ανακάμψουν, «θα ήταν απαραίτητη η αποχώρηση της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας από το ευρώ»! Αν δεν γίνει αυτό, «ίσως στο τέλος θα λέμε ότι η Ευρώπη αυτοκαταλύεται», καταλήγει απειλητικά.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

... ήρθε η ώρα του μαυραγορίτη ...

*
Λιάνα Κανέλλη
***
*
Το πλιάτσικο

*
Χοντραίνει η βρώμα και η δυσωδία, αλλά και η τρομοκρατία της κρίσης κερδών του αδηφάγου κεφαλαίου. Χοντραίνουν οι εκβιασμοί και τα ψέματα κι είμαστε, σύντροφοι, ακόμα στην αρχή.

Τώρα αρχίζουν και ξεμυτίζουν οι νέοι μαυραγορίτες, τόσο παλιοί όσο κι η αγορά της εκμεταλλευτικής του ανθρώπου από άνθρωπο ιδεολογίας.

Στις συνοικίες της Αθήνας - υποθέτω ότι ήδη συμβαίνει και σ' άλλες πόλεις - γέμισαν τα παρμπρίζ των αυτοκινήτων και οι πυλωτές των πολυκατοικιών από φυλλάδια με το εξής «προκατοχικό - κατοχικό» περιεχόμενο: «Αγοράζω τοις μετρητοίς, εδώ και τώρα, κοσμήματα, τιμαλφή, χρυσά δόντια κλπ... τηλ. τάδε».

Σου λέει, στύβονται. Πεινάνε. Φοβούνται. Αρρωσταίνουν ή θα αρρωστήσουν ευκολότερα από πριν. Πού θα πάνε; Στις τράπεζες; Στα ΕΣΠΑ; Στους φτωχούς επίσης συγγενείς; Θα αρχίσουν να ξεπουλάνε τα χρυσαφικά, τις βέρες τους, το ματόχαντρο της μικρής από τα βαφτίσια, τα δόντια του παππού. Σε μένα θα 'ρθουν. Το μαυραγορίτη της γειτονιάς τους. Που κρυβόταν σα δηλητηριώδες μανιτάρι του μικροαστικού καθωσπρεπισμού στη διπλανή πόρτα.

Ωρα για πλιάτσικο. Κι ό,τι προλάβει ο μαυραγορίτης από χρυσαφικό. Γιατί σε λίγο θα πρέπει να διαφεντεύει με δυο τραμπούκους κι έναν κουστουμάτο για μόστρα, τις ουρές των συσσιτίων, τα κουπόνια εργασίας - τροφίμων, ίσως και τα κόλλυβα στα νεκροταφεία.

Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά κι από πίσω ουρά οι μαυραγορίτες, τα τσιράκια. Αντιπρόσωποι του καθρέφτη τους. Καπάτσοι και τόσο χυδαίοι, κυνικοί και φαινομενικά άφοβοι, βγαίνουν παγανιά σαν εργολάβοι του πολιτικού χάροντα και στο τέλος της συναλλαγής με τους ομήρους της ανάγκης, παίζουν και τον ήρωα που «σώζει» το συνάνθρωπο την ώρα της ανάγκης.

Αυτό το πλιάτσικο, απ' αυτά τα καθάρματα, στην ουσία αντιμετωπίζεται μόνο με λαϊκό δικαστήριο κι εκτέλεση επί τόπου. Και το γράφω με επίγνωση, ούσα ορκισμένος εχθρός της θανατικής ποινής. Απλά, σύντροφοι, σε καιρό ειρήνης. Και τώρα έχουμε πόλεμο. Βρώμικο, ταξικό και ανελέητο. Μαζί με μια προπαγάνδα κι ένα ξεθεμέλιωμα κάθε αξιακού συλλογικού κοινωνικού συστήματος που χτίστηκε με αίμα εργαζομένων και θυσίες εργατών. Αυτή η πλιατσικολογία στην κρίση, η αποκτηνωμένη ψυχαναγκαστική εκμετάλλευση της φτώχειας για κέρδος ζεστό και άμεσο όσο το αίμα, δεν είναι ζήτημα ηθικής. Δεν είναι ζήτημα παραπολιτικής. Δεν είναι ούτε σύμπτωμα, ούτε φαινόμενο. Είναι αποτέλεσμα της συγκεκριμένης κυρίαρχης πολιτικής του καπιταλισμού στο επίπεδο που κατάφερε να φτιάξει μια μάζα ανθρώπων - μαϊμού που βλέπει τη μούρη της στον καθρέφτη και νομίζει ότι είναι αφεντικό.

Απλά, τα μέσα της μαζικής χειραγώγησης έχουν γίνει πολλαπλασιαστής ισχύος αυτής της ξεφτιλισμένης ανθρωπόμαζας. Το πιο εμετικό «θέμα» δελτίου ειδήσεων εδώ και χρόνια, στην εποχή του πλιάτσικου, το είδα προχτές. Ο απαχθείς εφοπλιστής, είπαν κι έδειχαν «δεν αισθάνεται καμιά διάθεση εκδίκησης και τιμωρίας του απαγωγέα του. Τον συγχώρεσε». Απλά κι ο απαγωγέας δήλωσε «αν ήξερα την καλοσύνη σας και το τι άνθρωπος είστε κύριε εφοπλιστά μου, δεν θα σας είχα απαγάγει ποτέ». Ελεος. Αιδώς Αργείοι... Μπλιαχ και ξερατό.

Την ίδια ώρα, οι ναυτεργάτες έκαναν πορεία. Απεργοί που δεν υποχώρησαν σ' εκβιασμούς και δεν τρομοκρατήθηκαν.

Το πλιάτσικο του νου, το πλιάτσικο του διπλανού, το πλιάτσικο του κράτους τους που πνέει τα λοίσθια τρίζει. Σαν τα δόντια του παππού, τα χρυσά, στις τσέπες τους.

Για σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους, ώσπου κοράκια και τσιράκια να βρουν τη θέση τους στους υπονόμους.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

... μια παιδική σταυροφορία ...

*
Ρούσσος Βρανάς
***
*
ΔΡΟΜΟΙ της νεολαίας
*
Είναι µικροί...
... πολύ µικροί για να ψηφίζουν κι όµως γνωρίζουν ότι κάποιοι παίζουν το µέλλον τους κορόνα - γράµµατα. Γι’ αυτό φωνάζουν. Γι’ αυτό ουρλιάζουν. Για να ακουστεί η φωνή τους. Αυτό που έγινε τις προάλλες στο Λονδίνο, δεν ήταν απλώς µια φοιτητική διαδήλωση. Ηταν µια παιδική σταυροφορία.

Στην πρωθυπουργική...
...κατοικία, τα παιδιά που είχαν µαζευτεί µπροστά από το τείχος των αστυνοµικών τραγουδούσαν µε µια κιθάρα το «Talkin’ bout a revolution» της Τρέισι Τσάπµαν: «Finally the tables are starting to turn». Ωσπου, σπρωγµένοι από τους αστυνοµικούς αποµακρύνθηκ αν από την Ντάουνινγκ Στριτ για να ξαναµαζευτούν έξω από τη Βουλή και να διαµαρτυρηθούν για τις επιθέσεις της κυβέρνησης εναντίον της παιδείας. Ολοι µαζί σαν ένας άνθρωπος, χωρίς αρχηγούς. Μπορεί να µην είχαν αρχηγούς, αλλά αυτό δεν σηµαίνει πως δεν είχαν σκοπό. Ηταν παιδιά που τα περισσότερα από αυτά δεν είχαν εµπειρία από τέτοιες κινητοποιήσεις. Ηθελαν όµως να ακουστούν. Κι όποιος τύχαινε να τα ρωτήσει «ποιος κάνει κουµάντο;», έπαιρνε την απάντηση «εµείς». Οι διαδηλώσεις των νέων εξαπλώθηκαν από το Μάντσεστερ και το Λίβερπουλ µέχρι το Λιντς και το Μπράιτον, όπου οι διαδηλωτές επιχείρησαν να καταλάβουν πανεπιστηµιακά κτίρια. Περισσότεροι από 26.000 από αυτούς είχαν συνεννοηθεί για τις κινητοποιήσεις τους µέσα από το Ιντερνετ, ενώ πολλοί φοιτητές και µαθητές ήταν εφοδιασµένοι µε iPhone και Blackberry.

Το παρουσιαστικό...
...των παιδιών έδειχνε πως προέρχονταν από κάθε τάξη και φυλή: λευκά, µαύρα, φτωχά και καλοστεκούµενα. Κορίτσια µε σχολικές στολές φωτογραφίζονταν µπροστά στους αστυνοµικούς, ενώ πίσω τους αγόρια κρατούσαν ένα πανό που έγραφε «Κάψτε το Ιτον». Και η εφηµερίδα «Ντέιλι Μέιλ» έχυνε δηλητήριο, γράφοντας για «µαθήτριες που έκαναν κοπάνα» και που «κατέβηκαν στη διαδήλωση για πλάκα». Οχι όµως και η δεκατετράχρονη Λέιλα. «∆εν µπορούµε καν να ψηφίσουµε ακόµη», έλεγε στη δηµοσιογράφο της εφηµερίδας «Γκάρντιαν» Λόρι Πένι. «Τι άλλο να κάνουµε; Να καθήσουµε µε δεµένα τα χέρια, την ώρα που αυτοί καταστρέφουν το µέλλον µας και µας κόβουν τον δρόµο προς το πανεπιστήµιο;

Θέλω να σπουδάσω καλές τέχνες, αλλά πώς θα πιάσω καλούς βαθµούς, αν µου κόψουν το επίδοµα σπουδών;».

«Χωρίς πρόγραµµα...
...και αρχηγούς, αλλά µε ένα ισχυρό αίσθηµα δικαιοσύνης», θα γράψει αργότερα στην εφηµερίδα της η Λόρι Πένι. «Είναι µια νέα παιδική σταυροφορία, επική και τραγική». Χωρίς κοµµατικές σηµαίες, όπως σε προηγούµενες διαδηλώσεις. Το σύνθηµα για να συναντηθούν µεταδόθηκε µέσα από το twitter και το facebook ή από στόµα σε στόµα µέσα στις σχολικές αίθουσες:

«Ολοι στη Βουλή, να τους δείξουµε την οργή µας». Τρόποι που δεν καταλαβαίνουν οι µεγάλοι, ανάγκες που δεν αναγνωρίζουν στα παιδιά κι ας έχουν βάλει στο µέλλον τους υποθήκη. Πώς να ρίξει κανείς άδικο στην πρώτη γενιά στην Ιστορία που θα ζήσει – που ζει – χειρότερα από την προηγούµενη;

---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies




Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

... μετά τους Ελληνες ...

*
Paul Krugman
***
*
Φάτε τους Ιρλανδούς

*
Οι περισσότεροι γνωρίζουν τον Σουίφτ ως τον συγγραφέα του βιβλίου «Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ». Αλλά μόλις προσφάτως υπέπεσε στην αντίληψή μου πως ο ίδιος συγγραφέας ευθύνεται για ένα κείμενο του 1729 με τίτλο «Μια Μετριοπαθής Πρόταση», στο οποίο είχε παρατηρήσει την χείριστη οικονομική κατάσταση στην οποία είχε περιπέσει ο λαός της Ιρλανδίας και πρότεινε στους ιρλανδούς γονείς μια λύση: να πουλήσουν τα παιδιά τους ωςτροφή!

«Το φαγητό αυτό», σύμφωνα με τον Σουίφτ, «θα είναι κατάλληλο για τους γαιοκτήμονες, οι οποίοι, έχοντας πρώτα καταβροχθίσει τους γονείς, είχαν κάθε δικαίωμα να κάνουν το ίδιο και με τα παιδιά τους».

Εντάξει, σήμερα δεν μπορούμε να μιλάμε για τους γαιοκτήμονες, αλλά για τους τραπεζίτες, οι οποίοι μπορεί να μην καταβροχθίζουν τον πληθυσμό, αλλά σίγουρα τον κάνουν απείρως φτωχότερο. Αλλά μόνο ένας άνθρωπος με οξεία και σατιρική πένα θα μπορούσε να αποτυπώσει την κατάσταση όπως είναι ακριβώς αυτή τη στιγμή στην Ιρλανδία.

Η ιστορία της Ιρλανδίας ξεκίνησε με ένα αυθεντικό οικονομικό θαύμα, το οποίο έδωσε σταδιακά τη θέση του σε μια φρενίτιδα σπέκουλας που δημιουργήθηκε από τράπεζες και κτηματομεσίτες που αποχωρούσαν απ’ τη χώρα, αφού πρώτα είχαν «συνεργαστεί» στενά με κορυφαίους ιρλανδούς πολιτικούς. Η φρενίτιδα αυτή «χρηματοδοτήθηκε» από δάνεια που πήραν οι ιρλανδικές τράπεζες από αντίστοιχα πιστωτικά ιδρύματα πολλών ευρωπαϊκών κρατών.

Κάπου εκεί έσκασε η φούσκα και οι τράπεζες αυτές αντιμετώπισαν μεγάλες οικονομικές ζημιές. Ίσως περιμένατε πως όλοι όσοι δάνεισαν χρήματα στις τράπεζες αυτές θα δεχόντουσαν να μοιραστούν τη χασούρα. Δέχτηκαν να τους δανείσουν, έτσι δεν είναι; Οπότε, σαν σωστοί και συναινούντες ενήλικοι, θα έπρεπε να μοιραστούν και το υπολογισμένο ρίσκο της κίνησης τους αυτής. Αλλά τότε είναι που βγήκε μπροστά η κυβέρνηση της Ιρλανδίας ώστε να εγγυηθεί η ίδια για τα χρέη των τραπεζών, μετατρέποντας τις προσωπικές ζημιές σε δημόσιες υποχρεώσεις.

Πριν την τραπεζική αυτή κρίση, η Ιρλανδία είχε ελάχιστα δημόσια χρέη. Αλλά όταν οι φορολογούμενοι αναγκάστηκαν να καλύψουν τα χρέη των τραπεζών, η χρηματοπιστωτική αξιοπιστία της Ιρλανδίας αμφισβητήθηκε. Οπότε η χώρα προσπάθησε να καθησυχάσει τις παγκόσμιες αγορές με ένα βαρύ πρόγραμμα περικοπών των δημοσίων δαπανών.

Σκεφτείτε το αυτό για λίγο: τα χρέη αυτά προέκυψαν όχι από την χρηματοδότηση δημόσιων έργων και προγραμμάτων, αλλά από ανθρώπους με μόνο τους μέλημα το προσωπικό τους κέρδος.

Ωστόσο, οι ιρλανδοί πολίτες σηκώνουν τώρα στις πλάτες τους όλα αυτά τα υπέρογκα χρέη. Ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, σηκώνουν στις πλάτες τους ένα βάρος πολύ μεγαλύτερο από οποιοδήποτε χρέος: βλέπετε, οι περικοπές στις δαπάνες δημιούργησαν μια άνευ προηγουμένου οικονομική ύφεση με μειώσεις μισθών και αυξανόμενα ποσοστά ανεργίας στη χώρα.

Οι «σοφοί» όμως ισχυρίζονται πως δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική: πρέπει να γίνει ό,τι είναι απαραίτητο ώστε να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη.

Κι όμως, όλως παραδόξως η εμπιστοσύνη αυτή δεν αποκαθιστάται, αντιθέτως οι επενδυτές θεωρούν πως αυτή η αυστηρή πολιτική λιτότητας καταπιέζει ακόμη περισσότερο την ιρλανδική οικονομία.

Και τώρα τι γίνεται; Το περασμένο σαββατοκύριακο η Ιρλανδία έκανε μια προσπάθεια προσφυγής στον μηχανισμό στήριξης. Αυτό που συνέβη όμως ήταν η κυβέρνηση της χώρας να δεσμευτεί πως θα επιβάλλει ακόμη σκληρότερα μέτρα, ως ανταμοιβή για τα κεφάλαια που θα εισρεύσουν ώστε να αποκαταστήσουν την περιλάλητη αυτή εμπιστοσύνη. Κι όμως, οι παγκόσμιες αγορές δεν εντυπωσιάστηκαν: τα επιτόκια των ιρλανδικών ομολόγων αυξήθηκαν ακόμη περισσότερο.

Στις αρχές του 2009 κυκλοφορούσε ένα ανέκδοτο: «ποια η διαφορά μεταξύ Ισλανδίας και Ιρλανδίας;» Η, λίγο κυνική, απάντηση ήταν «ένα γράμμα της αλβαφήτας και έξι μήνες». Κανείς τότε δεν περίμενε πως η οικονομία της Ιρλανδίας θα μπορούσε ποτέ να φτάσει στο σχεδόν καταστροφικό επίπεδο της αντίστοιχης ισλανδικής.

Στο σημείο που έχουμε φτάσει όμως, φαίνεται πως η Ισλανδία είναι σε πολύ καλύτερο οικονομικό επίπεδο απ’ ότι περιμέναμε, καθώς η κρίση δεν είναι βαθύτερη από αυτήν της Ιρλανδίας, δεν σημειώθηκε δραματική μείωση στις θέσεις εργασίας, ενώ έχει καλύτερες προοπτικές οικονομικής ανάκαμψης. Στην ουσία, οι επενδυτές εμφανίζονται πιο σίγουροι όσον αφορά στο χρέος της, σε σχέση με την περίπτωση της Ιρλανδίας. Πως γίνεται αυτό;

Η απάντηση έγκειται στο ότι η Ισλανδία άφησε τους ξένους δανειστές των τραπεζών της που αποχώρησαν να πληρώσουν αυτοί το κόστος των ενεργειών τους, αντί να αναγκάσει τους ίδιους της τους φορολογούμενους να σηκώσουν όλο το οικονομικό βάρος. Όπως τονίζει και το ίδιο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, «οι χρεοκοπίες σε πολλούς ιδιωτικούς τομείς ήταν αυτές που οδήγησαν στη μείωση του εξωτερικού χρέους». Εντωμεταξύ, η Ισλανδία απέφυγε να δημιουργήσει κλίμα οικονομικού πανικού επιβάλλοντας προσωρινά έναν έλεγχο των κεφαλαίων, δηλαδή μειώνοντας την ικανότητα των Ισλανδών πολιτών να εκταμιεύσουν μεγάλα χρηματικά ποσά εκτός της χώρας τους.

Η Ισλανδία επωφελήθηκε επίσης από το γεγονός ότι, σε αντίθεση με την Ιρλανδία, διαθέτει ακόμη το δικό της νόμισμα. Η υποτίμηση της ισλανδικής κορόνας, η οποία έκανε τις εξαγωγές της χώρας πιο ανταγωνιστικές, αποτέλεσε έναν σημαντικό παράγοντα μείωσης του βάθους της οικονομικής κρίσης στην Ισλανδία.

Καμία από αυτές τις ετερόδοξες επιλογές είναι αυτή τη στιγμή διαθέσιμες για την Ιρλανδία, λένε οι σοφοί, οι οποίοι θεωρούν πως η κυβέρνηση της πρέπει να συνεχίσει να ταλαιπωρεί τους πολίτες της με τη λογική πως «οποιαδήποτε άλλη κίνηση, θα διατάρασσε την εμπιστοσύνη».

Αλλά η Ιρλανδία βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο τρίτο έτος της αυστηρής οικονομικής λιτότητας και η εμπιστοσύνη αυτή σιγά σιγά δείχνει να (από)στραγγίζεται. Πρέπει να αναρωτηθείτε τι χρειάζεται επιτέλους να γίνει ώστε οι σοφοί αυτοί άνθρωποι να συνειδητοποιήσουν πως τιμωρώντας τον λαό για τις αμαρτίες των τραπεζιτών είναι χειρότερο κι από έγκλημα: είναι λάθος.
---
TO BHMA- THE NEW YORK TIMES

---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies
*

Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

... της Κορέας ...

*
Γιώργος Δελαστίκ
***
*
Θα γίνει πόλεμος στην Κορέα;

*
Υπάρχει περίπτωση να ξεσπάσει νέος πόλεμος στην Κορέα; Το ερώτημα αυτό πλανάται από προχθές σε ολόκληρο τον πλανήτη, μετά το θερμό επεισόδιο που σημειώθηκε όταν το βορειοκορεατικό πυροβολικό έβαλε εναντίον του νοτιοκορεατικού μικρού νησιού Γιεονπγιεόνγκ, προκαλώντας τον θάνατο 4 ατόμων και τον τραυματισμό άλλων 17. Οσο σοβαρό και αν είναι το επεισόδιο -ο ισχυρισμός, πάντως, ότι πρόκειται για το πιο επικίνδυνο από την εποχή της λήξης του κορεατικού πολέμου, το 1953, συνιστά αβάσιμη δημοσιογραφική υπερβολή-, η απάντηση είναι κατηγορηματική: αποκλείεται να υπάρξει πόλεμος Βορείου και Νοτίου Κορέας. Στρατιωτικές προκλήσεις εκατέρωθεν σίγουρα θα συνεχίσουν να λαμβάνουν χώρα, πόλεμος όμως αποκλείεται να ξεσπάσει, όσες απειλές και αν εκτοξευθούν εκατέρωθεν.

Οι λόγοι είναι σαφείς. Πρώτον, η Βόρειος Κορέα έχει μερικές πυρηνικές κεφαλές και το καθεστώς της δεν θα διστάσει καθόλου να τις χρησιμοποιήσει στην τελική φάση των μαχών, αν απειλείται με εξαφάνιση.

Δεύτερον, παρόλο που η Βόρειος Κορέα έχει μόλις τον μισό πληθυσμό της Νοτίου (23 εκατομμύρια έναντι 49), έχει πολύ ισχυρότερο στρατό σε επίπεδο συμβατικών δυνάμεων - περίπου 1.200.000 Βορειοκορεάτες στις ένοπλες δυνάμεις έναντι 687.000 Νοτιοκορεατών. Επιπλέον, η βορειοκορεατική κοινωνία είναι πραγματικά στρατοκρατικά οργανωμένη, με αποτέλεσμα να έχει 7.700.000 ετοιμοπόλεμους εφέδρους έναντι 4.500.000 εφέδρων Νοτιοκορεατών σαφώς υποδεέστερης μαχητικής ικανότητας. Επιπροσθέτως, η Β. Κορέα έχει παλαιότερα μεν αλλά πολύ περισσότερα άρματα μάχης, πολεμικά αεροπλάνα, πολεμικά πλοία και υποβρύχια, βαλλιστικούς πυραύλους κ.λπ. Εν ολίγοις, σε περίπτωση πολέμου μόνο η άμεση αμερικανική ανάμειξη μπορεί να σώσει τη Νότιο Κορέα από τη στρατιωτική ήττα, ενώ η νοτιοκορεατική πρωτεύουσα Σεούλ με τα 11 εκατομμύρια κατοίκους της θα βρεθεί από το πρώτο λεπτό του πολέμου να δέχεται καταιγιστικά πλήγματα, με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς.

Τρίτον, η νοτιοκορεατική οικονομία ως ανεπτυγμένη θα υποστεί ανείπωτες ζημιές σε περίπτωση πολέμου, ενώ η υποτυπώδης βορειοκορεατική οικονομία θα έχει πολύ μικρότερο κόστος.

Τέταρτον, η Κίνα δεν έχει φυσικά πλέον κανενός είδους μαρξίζουσα ιδεολογία, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελε στα σύνορά της μια ενοποιημένη Κορέα, όργανο των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας, με δεκάδες χιλιάδες Αμερικανούς στρατιώτες να σταθμεύουν στα σύνορά τους.

Επιγραμματικά, αυτοί είναι οι λόγοι που δεν έχει γίνει πόλεμος στην Κορέα εδώ και εξήντα χρόνια. Ετσι εξηγείται, επίσης, γιατί οι Αμερικανοί διατηρούν στη Νότιο Κορέα περίπου 30.000 στρατιώτες εξήντα ολόκληρα χρόνια μετά τη λήξη του κορεατικού πολέμου - μόνο αυτοί μπορούν να σώσουν τη Νότιο Κορέα, αν της επιτεθεί η Βόρειος.

Οσον αφορά, δε, στο τελευταίο περιστατικό, δεν αποτέλεσε κεραυνό εν αιθρία. Στο εν λόγω νησί, το οποίο απέχει μόλις... 6 (!) μίλια από τις ακτές της Βορείου Κορέας και δεκάδες μίλια από τις ακτές της Νοτίου, στην οποία περιήλθε εντελώς αυθαίρετα με τη λήξη του πολέμου μέσω της χάραξης ενός προκλητικού θαλάσσιου συνόρου που η Βόρειος Κορέα δεν αναγνώρισε ποτέ, οι Νοτιοκορεάτες έκαναν στρατιωτικές ασκήσεις στρεφόμενες εναντίον των Βορείων.

Επιπροσθέτως, την προηγούμενη μέρα, ο υπουργός Αμυνας της Νοτίου Κορέας, Κιμ Τάε-Γιουνγκ, «γεράκι» συνδεόμενο με τους πιο επιθετικούς κύκλους του πολιτικοστρατιωτικού κατεστημένου των ΗΠΑ, δήλωσε στη Βουλή ότι η Σεούλ εξετάζει το ενδεχόμενο να ζητήσει από την Ουάσιγκτον να αναπτύξει εκ νέου στη Νότιο Κορέα πυρηνικά όπλα!

Η θέση αυτή έκανε έξω φρενών το βορειοκορεατικό καθεστώς της Πιονγκιάνγκ, αλλά φυσικά εξόργισε και το Πεκίνο, ενώ ανησύχησε ακόμη και το Τόκιο. Τα πυροβόλα των Βορειοκορεατών έδωσαν τη στρατιωτική απάντηση στις νοτιοκορεατικές πολιτικές προκλήσεις με τον βίαιο φυσικά τρόπο της Πιονγκιάνγκ...

Ο σκληρός δεξιός πρόεδρος της Ν. Κορέας, Λ. Μιουνγκ-Μπακ, από τη στιγμή που εξελέγη προ διετίας, εγκατέλειψε την «πολιτική της ηλιοφάνειας» των προκατόχων του - της προσέγγισης δηλαδή με τη Β. Κορέα. Από κοινού με τις ΗΠΑ προσπαθούν να λυγίσουν οικονομικά την Πιονγιάνγκ μέσω κυρώσεων. Οπως φαίνεται, μόνο κλιμάκωση της έντασης φέρνει αυτή η πολιτική.
---
ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ

Ο ρόλος Πεκίνου και Ουάσιγκτον

Η ΚΙΝΑ και η Ρωσία, η καθεμία για τους δικούς της λόγους, πιέζουν και προσπαθούν να περιθωριοποιήσουν την Ιαπωνία, τον σημαντικότερο σύμμαχο των ΗΠΑ στην Απω Ανατολή. Τον περασμένο μήνα Μόσχα και Πεκίνο κλιμάκωσαν την αντιπαράθεσή τους με το Τόκιο γύρω από διαφιλονικούμενα νησιά. Η πρόκληση του Νοτιοκορεάτη υπουργού Αμυνας περί επανεγκατάστασης αμερικανικών πυρηνικών όπλων στη Ν. Κορέα είχε σίγουρα την έγκριση κύκλων των ΗΠΑ και συνιστούσε αμερικανική προειδοποίηση προς το Πεκίνο και τη Μόσχα. Αυτό όμως οδήγησε στην ανομολόγητη ανοχή της Κίνας στη σκληρή στρατιωτική απάντηση της Βορείου Κορέας. Το πολιτικό πόκερ στην Απω Ανατολή είναι σκληρό.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies


Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

... Ελλάς - προς μια ελεγχόμενη αποσύνθεση ...

*
Μιχάλης Τσιντσίνης
***
*
Καριέρα στην υποτίµηση

*
Η Ευρωζώνη µάς έχει δεµένους. Η Ελλάδα είναι εγκλωβισµένη στο ευρώ – δεν έχει δικό της νόµισµα να υποτιµήσει.

Μπορεί να υποτιµήσει µόνο τους µισθούς και να τους προσαρµόσει στην αξία όσων (δεν) παράγει. Η Γερµανία είναι εγκλωβισµένη στην περιφέρεια της «Ελλανδίας» – δεν τη συµφέρει να αφήσει τους οφειλέτες της να χρεοκοπήσουν. Είναι αναγκασµένη να τους κρατήσει «διασωληνωµένους» για να διασώσει το νόµισµά της και να πάρει πίσω (έστω κάποια από) τα δανεικά.

Αυτό το πλέγµα αµοιβαίων εξαρτήσεων εξηγεί γιατί οι πρόσφατοι τσαµπουκάδες είναι σπασµωδικά ξεσπάσµατα πριν βρεθεί πάλι ένας συµβιβασµός, ένας «µόνιµο ςµηχανισµός» που θα σβήνει αυτόµατα τις φωτιές.

Ετσι όπως είµαστε δεµένοι στον κλυδωνιζόµενο συνεταιρισµό του ευρώ, ο µηχανισµός είναι µονόδροµος. ∆εν θα χρειάζεται πια να βασανιζόµαστε ζητώντας πολιτικές απαντήσεις.

Ο µηχανισµός θα είναι ο τέλειος αυτοµατισµός που θα λογαριάζει τα spreads και τα Eurostat-ικά δεδοµένα για να ενεργοποιήσει τα απαραίτητα µέτρα.

Σε αυτό το προϋπολογισµένο «long track» έχει δροµολογηθεί το ελληνικό πρόβληµα. Ο µηχανισµός της εύκολης ζωής – του σπάταλου κράτους και της αµέριµνης κατανάλωσης – εξουδετερώνεται. Και η κοινωνία που συντηρήσαµε υποβάλλεται ήδη σε διαδικασία ελεγχόµενης αποσύνθεσης.

Αυτή την πραγµατικότητα φαίνεται ότι αρνούνται να τη συνειδητοποιήσουν ορισµένοι από εκείνους που καλούνται πρώτοι να την υπηρετήσουν. Εκείνοι που βλέπουν στις «διαπραγµατεύσεις» µε την τρόικα την ευκαιρία µιας νέας καριέρας...

Κακά τα ψέµατα. Το Μνηµόνιο δεν αλλάζει. Εµείς αλλάζουµε εξαιτίας του. Μεταναστεύουµε από την ουτοπία των δανεικών στην Ελλάδα του αληθινού χρέους. Προσγειωνόµαστε από το όνειρο των διορισµών στην ευελιξία της εκ περιτροπής ανεργίας. Σ’ αυτήν τη χώρα βρίσκεται εγκλωβισµένος εκείνος που ανατράφηκε µε τον αυτόµατο πιλότο της αδιάκοπης µεταπολεµικής ανάπτυξης, της αυτόµατης «προκοπής» χωρίς κόπο. Και τώρα τον ξυπνούν και του ζητούν να γίνει επινοητικός, ευέλικτος, ανταγωνιστικός. Γι’ αυτό και δεν παραµυθιάζεται από φτηνούτσικους µπολιβαρισµούς. Μεγάλωσε ως Ελλην και πλέον νιώθει ότι καλείται να επιβιώσει ως ∆υτικός.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

... κυβέρνηση Παπανδρέου - Κουΐσλινγκ ...

*
Γιώργος Δελαστίκ
***
*
Ανοιξαν τις πύλες της κολάσεως

*
Στον... 19ο αιώνα επιστρέφουν οι εργασιακές σχέσεις στην Ελλάδα μετά την απόφαση της κυβέρνησης Παπανδρέου να υποκύψει στις απαιτήσεις των ξένων επικυρίαρχων της πατρίδας μας και να καταργήσει ουσιαστικά τις κλαδικές συμβάσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα.

Η αναγόρευση ως υπέρτατων των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι των κλαδικών χωρίς «ανάρμοστους περιορισμούς» στις ζημιογόνες επιχειρήσεις αλλά και σε εκείνες που παρουσιάζουν σοβαρή μείωση του κύκλου εργασιών τους έχει δραματικές συνέπειες για τις αποδοχές των υπαλλήλων τους.

Σε απλά ελληνικά αυτό σημαίνει ότι οι επιχειρήσεις θα μπορούν να μειώνουν όσο θέλουν και όσες φορές θέλουν τους μισθούς των εργαζομένων σε αυτές! Τον ένα μήνα π.χ. 10%, τον επόμενο μήνα άλλο ένα 10% μείωση, το επόμενο εξάμηνο νέα μείωση 20% ή ό,τι τέλος πάντων νομίζει ανά πάσα στιγμή ο κάθε επιχειρηματίας ότι τον συμφέρει να κάνει σχετικά με τους μισθούς του κάθε εργαζόμενου στην επιχείρησή του.

Ανοιξε τις πύλες της κολάσεως για τους εργαζόμενους και στον ιδιωτικό τομέα δηλαδή η κυβέρνηση Παπανδρέου με αυτή τη στάση της. Δίνει τη δυνατότητα στους εργοδότες ακόμη και μεγάλους και παλιούς εργαζόμενους, που αυτή τη στιγμή τους αμείβουν π.χ. με 1.500 ή 2.000 ευρώ, να τους ρίξουν στα... 740 ευρώ.

Μάλιστα μέχρι να δημοσιευθεί μετά από ένα δεκαήμερο το πλήρες κείμενο του Μνημονίου-3, όπως θα το εγκρίνουν η ΕΕ και το ΔΝΤ, δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι αν θα ισχύει προσωρινά ακόμη και το κατώτατο όριο των 740 ευρώ της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας ή αν θα έχει καταργηθεί αμέσως και αυτό, όπως απαιτούν η ΕΕ και το ΔΝΤ ώστε οι μισθοί να πέσουν στο... 500ρικο ή και πιο χαμηλά!

Πρέπει να σημειωθεί ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει ήδη υπογράψει στο Μνημόνιο-2 της 6ης Αυγούστου 2010 ότι «η κυβέρνηση διασφαλίζει ότι οι συμβάσεις σε επίπεδο επιχείρησης υπερισχύουν των κλαδικών συμβάσεων» και ότι «η κυβέρνηση αποσύρει τη διάταξη που επιτρέπει στο υπουργείο Εργασίας να επεκτείνει όλες τις κλαδικές συμβάσεις σε εκείνους που δεν εκπροσωπούνται στις διαπραγματεύσεις (Κεφάλαιο 1, υποκεφάλαιο 4, «Διαρθρωτικές Μεταρρυθμίσεις», παράγραφος «Για την ενίσχυση των θεσμών της αγοράς εργασίας»).

Αφ’ ης στιγμής η κυβέρνηση έχει υπογράψει αυτά τα πράγματα χωρίς καμία επιφύλαξη, δεν υπάρχει περίπτωση η ΕΕ και το ΔΝΤ να μην απαιτήσουν τελικά την πλήρη και άνευ όρων εφαρμογή τους, ακόμη και αν τώρα επιτρέψουν στην κυβέρνηση να διατηρήσει κάποιο φύλλο συκής για μερικούς μήνες προκειμένου να τη διευκολύνουν να περάσει αυτό το εφιαλτικό μέτρο. Eνα μέτρο το οποίο θα αλλάξει για πάντα τη ζωή των εργαζομένων στη χώρα μας, καταβαραθρώνοντας τους μισθούς και το βιοτικό τους επίπεδο. Είναι όντως αποκαρδιωτικό το φαινόμενο να εφαρμόζει μια τέτοια πολιτική η κυβέρνηση Παπανδρέου, την οποία έφεραν θριαμβευτικά στην εξουσία πρωτίστως οι εργαζόμενοι και τα υπόλοιπα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα, πιστεύοντας τις διακηρύξεις της για καλυτέρευση της ζωής τους.

Αν η κυβέρνηση ενδιαφερόταν πραγματικά να βοηθήσει επιχειρήσεις που βρίσκονται σε δυσκολίες, έχει πολλούς άλλους τρόπους να το κάνει. Είναι γελοίο το επιχείρημα που προβάλλουν σοβαροφανώς ορισμένοι ότι δήθεν η Ελλάδα υστερεί σε ανταγωνιστικότητα εξαιτίας του εργασιακού κόστους. Αφού η χώρα μας είναι... 14η (!) στους μισθούς μεταξύ των 15 χωρών της «παλιάς» ΕΕ. Εχουμε δηλαδή τους χαμηλότερους μισθούς σε ολόκληρη τη Δυτική Ευρώπη πλην της Πορτογαλίας και θα τους κόψουμε κι από πάνω;

Χρειάζεται πολύ «σοσιαλιστικό» μυαλό για να καταλάβει κανείς ότι αυτή η πολιτική οδηγεί τους εργαζόμενους σε εξαθλίωση και την αγορά σε καταβαράθρωση; Ανόητοι είναι δηλαδή οι έμποροι και οι επαγγελματοβιοτέχνες που τάσσονται αναφανδόν εναντίον της κατάργησης των κλαδικών συμβάσεων; Θέλουν να πληρώνουν περισσότερο τους υπαλλήλους τους χωρίς λόγο ή απλούστατα καταλαβαίνουν ότι, αν εκατομμύρια εργαζόμενοι φτωχύνουν, οι ίδιοι θα κλείσουν τις επιχειρήσεις τους;
---
ΤΡΟΪΚΑ

Νοοτροπία κατακτητών

ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΑΝ τη χρήση της... ελληνικής (!) γλώσσας οι «γκαουλάιτερ» της τρόικας της ΕΕ, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ στη συνέντευξη Τύπου που έδωσαν χθες στην Αθήνα. Αρνήθηκαν να παραστεί διερμηνέας, απαιτώντας οι Ελληνες δημοσιογράφοι να τους απευθύνονται μόνο στα αγγλικά και αγνόησαν επιδεικτικά ερώτηση που υποβλήθηκε στα ελληνικά! Προφανώς οι υπάλληλοι της ΕΕ και του ΔΝΤ αισθάνονται ότι απολαμβάνουν εξουσιών αντίστοιχων με εκείνες της... γερμανικής «κομαντατούρας» κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής! Αφού όμως αυτή η βαθύτατα ταπεινωτική για την Ελλάδα συμπεριφορά τους γίνεται ανεκτή, γιατί να μη συμπεριφέρονται ως κατακτητές;
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies
*

... το καράβι που ταξιδεύει το λένε ΑΓΩΝΙΑ ...

*
Λιάνα Κανέλλη
***
*
Λαϊκή Συσπείρωση χωρίς Φ.Π.Α.!

*
«Πιο πέρα είναι ένα σπίτι που καίγεται.
Κι ύστερα ένα άλλο.
Κι ύστερα το δικό σου».
Γιάννης Ρίτσος
***
«Ενα ταξίδι χιλίων χιλιομέτρων
αρχίζει μ' ένα απλό βήμα»
Κινέζικο ρητό
***
«Οπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει...
Παραπετάσματα βουνών, αρχιπέλαγα,
γυμνοί γρανίτες...
Το καράβι που ταξιδεύει το λένε ΑΓΩΝΙΑ»
Γιώργος Σεφέρης
*
Σαλπάρουμε λοιπόν. Ταξιδεύουμε. Ενα βήμα είναι πάντα η αρχή για τα μετέπειτα 999. Το καράβι μας το λένε ΑΓΩΝΙΑ. Ομως δεν είναι ίδια για τον εφοπλιστή, τον πράκτορα, τον καπετάνιο, το λοστρόμο. Οταν φτάσει η φωτιά στο δικό σου σπίτι, δύσκολο να θυμηθείς τι είπε ο ποιητής για κείνο λίγο μακρύτερα, που καιγόταν και δεν το 'βλεπες ώσπου να γευτείς τη στάχτη.

Η λαϊκή συσπείρωση, ως πολιτική ταξική επιλογή κατ' αρχήν κι ύστερα ως σχήμα που στις τελευταίες εκλογές κατόρθωσε να γίνει το ένα πρώτο μεγάλο βήμα, σε ώρες αγωνίας και αγώνα για να μην καούν τα σπίτια, τα δικαιώματα, τα όνειρα των εργαζομένων. Είναι γερό πυρομαχικό στον πόλεμο που αγριεύει και θεριεύει και πατάει στο λαιμό ολοένα και περισσότερο και αποτελεσματικότερα όχι απλώς τους φτωχούς αλλά θανατηφόρα όσους δεν έχουν ακόμη αποκτήσει συνείδηση του εαυτού και της τάξης τους.

Οταν ακούς μνημόνια, τρόικες, δάνεια, ληστείες, πτώχευση, κρεμάλες να στήνονται για μάζες ζωντανών ανθρώπων, πωλητήρια λαϊκού - εθνικού πλούτου, τον νυν και αεί αστικό προϋπολογισμό ενός ιδιωτικού κράτους, τότε ο ποιητής σαλπίζει αυτό που ψιθυρίζεται ως μήνυμα, όχι που ήδη έλαβες ή έστειλες, αλλά ως σήμα απ' το μέλλον που ακούει το παρόν σου.

Κι εγώ τον καταθέτω εδώ όπως μπορώ, σα μια σταγόνα καλό παλιό κρασί για κείνο το σύντροφο, για κείνη τη συντρόφισσα, για κείνο το παιδί που δε δείλιασε, δε ντράπηκε, δεν κουράστηκε, δε βαρυγκώμησε, δε βολεύτηκε και χτύπησε πόρτες, άνοιξε μυαλά και λύγισε κάγκελα για να μπορεί σήμερα να αισθάνεται καλά που συσπείρωσε 75.000 περισσότερους με το γαρίφαλο στο χέρι. Ναι, σίγουρα δεν είναι το άπαν η κάλπη. Ομως όταν γκαστρώνεται με τέρατα και κάποτε βγάζει κι αποδεικνύει ανάμεσά τους και τολμηρούς, τότε όσοι δούλεψαν και υπεύθυνα δεν πανηγύρισαν δικαιούνται μια γουλιά στην υγειά τους, στην υγειά αυτών που υπερασπίστηκαν.

Ακόμα κι ο αστός Γιώργος Σεφέρης την ιεράρχησε σωστά τη συνταγή των υλικών αυτής της πατρίδας, όταν έγραφε: «Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ενα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα και το φως του ήλιου».

Κι ήρθαν οι αστοί του 21ου αιώνα και δες πώς πήραν το μήνυμα του ποιητή και το 'φεραν απ' τα ορυχεία του καιρού δεμένο στα πουγκιά τους: Ο αγώνας του λαού είναι να πληρώνει τα χρέη των αφεντικών, των δυναστών, των δανειστών τους. Η θάλασσα είναι το πεδίο, τα ιμάτια, που θέλει να μοιράσει το ΝΑΤΟ σε καραβανάδες και πετρελαιάδες, σε εμπόρους των εθνών. Το φως του ήλιου πρέπει να αιχμαλωτίζεται από τους μεγαλογαιοκτήμονες που εξανδραποδίζουν λαούς και λεηλατούν τη γη τους για να απλώνουν σπόρους που δεν ξαναφυτρώνουν, μεταλλαγμένα και φωτοβολταϊκά στο δέρμα μιας γόνιμης γης...

Λαϊκή Συσπείρωση σύντροφοι και φίλοι και τολμηροί πρωτάρηδες είναι η μόνη απάντηση στον όλεθρο. Προϊόν λαϊκό, χωρίς Φ.Π.Α. Και μια υπεραξία που γυρνάει στην πηγή της παραγωγής ως στίχος. Γιατί κανείς λαός δε χρεώθηκε και δε χρεοκόπησε παράγοντας ποιητές και εισπράττοντας - ποτέ πουλώντας - στίχους. Καλός αγώνας καλύτερη η συνέχειά του!...
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

... ΠΑΣΟΚ - εξορθολογίζοντας 10.000 ανθρώπινες ζωές ...

*
Γιώργος Γιουκάκης
***
*
Δημόσιος παραλογισμός

*
Πόσα σπίτια, πόσα νοικοκυριά, πόσα ενοίκια, δόσεις δανείου, εβδομαδιαίους λογαριασμούς σούπερ μάρκετ αφορά η εξαγγελία περί μη ανανέωσης των συμβάσεων ορισμένου χρόνου στο Δημόσιο; Θύμιζε «στατιστικού τύπου» ανακοίνωση. Και με πανομοιότυπο τρόπο έγινε η αναπαραγωγή της. Το νέο έτος, που καταφθάνει απειλητικό όσο κανένα προηγούμενο, δεν θα ανανεωθούν 10.000 συμβάσεις που λήγουν. Κι όμως πίσω από τη «στατιστική» του προϋπολογισμού κρύβονται 10.000 διαφορετικές ιστορίες ανθρώπων που βρέθηκαν να υπηρετούν τον τόπο τους για ένα φτωχομεροκάματο, όχι για να πλουτίσουν αλλά για να ζήσουν. Τώρα η πόρτα της δουλειάς κλείνει γιατί θα πρέπει να «πλουτίσουν» λίγο οι δημόσιοι φορείς και οι μεροκαματιάρηδες είναι βαρίδια στην προσπάθεια «εξυγίανσης και εξορθολογισμού» τους. Αλήθεια, ποιος ορθολογισμός διαχωρίζει το Δημόσιο από τους πολίτες του και πώς «πλουτίζει» ένας τόπος όταν οι άνθρωποί του πένονται;

Δεν έχει καμιά σημασία αν οι 10.000 εν αναμονή άνεργοι του Δημοσίου είναι τελικά 20.000 ή 30.000. Θα αρκούσε και ένας. Ενας πρώην εργάτης του ΟΣΕ που δεν θα έχει τα χρήματα για να ταξιδέψει με το υπερσύγχρονο τρένο του εξορθολογισμένου οργανισμού, ένας πρώην οδηγός αστικού που δεν θα έχει πια κανέναν λόγο να μετακινηθεί από το σπίτι του.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

... η ανεξέλεγκτη - πλέον - Γερμανία ...

*
Ρούσσος Βρανάς
***
*
ΔΡΟΜΟΙ των γερμανικών συμφερόντων
*
Μια επιστροφή...
... της Ιστορίας διαπιστώνει κανείς στις περιπέτειες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, καθώς προσπαθεί να σώσει το νόµισµά της από την κρίση. Σε κάθε της κίνηση είναι σαν να υπενθυµίζει – σε όσους θέλουν να ξεχάσουν – πως είναι χτισµένη γύρω από έναν γερµανικό πυρήνα: στον τρόπο που αντιµετωπίζει τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες (σαν ένα Lebensraum), στις συµµαχίες που διαµορφώνει στο εσωτερικό της (Αυστρία - Γερµανία σε ένα νέο Anschluss), ακόµη και στον τρόπο που αντιλαµβάνεται το ευρώ (σαν ένα Deutsche mark που πρέπει πάντα να µένει ισχυρό).

Η νοοτροπία...
... αυτή όµως υπονοµεύει την ίδια τη σύλληψη της ενωµένης Ευρώπης. Η ίδρυσή της υπαγορεύτηκε από την ανάγκη να αποτραπεί ένας τέταρτος γαλλογερµανικός πόλεµος (και πιθανότατα ένας Γ΄ Παγκόσµιος Πόλεµος). Από αυτήν την ένωση η Γερµανία κέρδισε ό,τι πολυτιµότερο θα µπορούσε να κερδίσει ποτέ µια χώρα: την επανένωση των δύο Γερµανιών. Πριν από σχεδόν είκοσι χρόνια, ο αµερικανός πολιτικός αναλυτής Γκρέγκορι Τρέβερτον έγραφε στο βιβλίο του «Αµερική, Γερµανία και το µέλλον της Ευρώπης»: «Η αιφνίδια και απρόβλεπτη απουσία της Σοβιετικής Ενωσης ως διεθνούς δύναµης έχει εκτινάξει την πρόσφατα ενωθείσα Γερµανία σε µια θέση πολύ µεγαλύτερης ισχύος από εκείνη που διέθετετο 1939». Και ο συγγραφέας επισήµαινε πως η σηµερινή Γερµανία είναι σχεδόν ανεξέλεγκτη. Ο τρόπος που η γερµανοκεντρική Ευρώπη χειρίζεται σήµερα την κρίση της ευρωζώνης επαληθεύει τις διαπιστώσεις του Τρέβερτον.

Στην οικονοµική...
... κρίση των αρχών της δεκαετίας,η Γερµανία µπήκε οριστικά στον δρόµο της ανάκαµψης επειδή ακριβώς παραβίασε το δηµοσιονοµικό όριο του 3%, µε αυξηµένες δηµόσιες δαπάνες. Και όλοι γνώριζαν τότε πως η Γερµανία είχε µαγειρέψει τα λογιστικά της βιβλία, σβήνοντας 0,2% από το έλλειµµά της, µε την αφαίρεση του χρέους των νοσοκοµείων από τους λογαριασµούς του δηµόσιου τοµέα. Είναι αυτά ακριβώς που η αυταρχική Γερµανία απαγορεύει σήµερα στα υπόλοιπα κράτη του ζωτικού της χώρου που βυθίζονται στην ύφεση.Ο Γιόζεφ Σουµπέτερ έχει γράψει ένα περίφηµο κείµενο µε το οποίο υποστηρίζει πως τα µέτρα λιτότητας δεν καταπολεµούν την ανεργία: «Η ανάκαµψη είναι υγιής µόνο όταν έρχεται από µόνη της. Οταν προέρχεται µόνο από τεχνητά ερεθίσµατα, αφήνει άθικτες πολλές από τις συνέπειες της ύφεσης και έτσι απειλεί την οικονοµία µε νέες κρίσεις». Αυτά έγραφε ο αυστριακός οικονοµολόγος στα χρόνια της µεγάλης ύφεσης της δεκαετίας του 1930. Η γερµανική οικονοµία είναι σήµερα ισχυρή. Οµως, αν έχει δίκιο ο Σουµπέτερ, δεν εγγυάται πως αυτή η κρίση δεν θα µπορούσε να µετατρέψει τον ευρωπαϊκό χώρο σε µια νέα Βαϊµάρη.

Υστερόγραφο...
... Ενα νέο πολεµικό παράσηµο παρουσίασε την περασµένη εβδοµάδα ο Γερµανός υπουργός Αµυνας Καρλ-Τέοντορ τσου Γκούτενµπεργκ για τους στρατιώτες της Μπούντεσβερ (που αντικατέστησε τη Βέρµαχτ). Και η εφηµερίδα «Φρανκφούρτερ Ρούντσαου» έγραφε: «Ακούµε συχνά για τους µαχητές µας που υπερασπίζονται τα γερµανικά συµφέροντα σε όλον τον κόσµο. Οµως, οι καλοί στρατιώτες δεν χρειάζονται µόνο καλά όπλα, αλλά και αναγνώριση».
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

... οι κυρίαρχοι των "επτά θαλασσών" ...

*
Νίκος Μπογιόπουλος
(Ριζοσπάστης)
***
*
Κι όμως, λεφτά υπάρχουν!
*
«Συνεχίζουν την κυριαρχία τους στις "επτά θάλασσες" και για το 2010 οι Ελληνες εφοπλιστές έχοντας υπό τη διαχείρισή τους το 15% της παγκόσμιας χωρητικότητας (...) ενώ φέρεται να έχουν επενδύσει περί τα 11 δισ. δολάρια για παραγγελίες νεότευκτων πλοίων, αλλά και την αγορά μεταχειρισμένων πλοίων. Επίσης δεκατρείς Ελληνες εφοπλιστές κατατάσσονται ανάμεσα στους εκατό ισχυρότερους ανθρώπους της ναυτιλίας διεθνώς».
(«Καθημερινή», 21/8/2010)

*

Χτες δε ο «Ρ» παρουσίασε σχετικά στοιχεία, σύμφωνα με τα οποία το κόστος των νεότευκτων πλοίων ξεπερνά τα 5,8 δισ. δολάρια, ο αριθμός τους ανέρχεται στα 239 και όλα (όλα!) κατασκευάζονται σε ναυπηγεία εκτός Ελλάδας...

***

Πέραν των ανωτέρω, τα 10 εκατομμύρια των Ελλήνων που από χτες καλούνται μέσω του προϋπολογισμού να φορτωθούν ακόμα 15 δισ. ευρώ (!) στην πλάτη τους (σ.σ.: ένεκα της κρίσης...)
θεωρούμε ενδιαφέρον να γνωρίζουν ότι (στους χαλεπούς αυτούς καιρούς της κρίσης...) το αέναο και αδιάλειπτο τούτο ελληνικό «εφοπλιστικό θαύμα» είναι προϊόν συμπαραγωγής πολλών «πατριωτικών» παραγόντων.

*
Απόδειξη ότι στην προκειμένη περίπτωση, το «εφοπλιστικό δαιμόνιο» της φυλής τυγχάνει της πλήρους σύμπραξης με το «τραπεζιτικό δαιμόνιο» της φυλής.

Αντί άλλης απόδειξης - και σύμφωνα με έρευνα της «Petrofin Research» - προκύπτει ότι ανάμεσα στους βασικούς «αιμοδότες» των 13 συμπατριωτών μας «Σεβάχ» είναι

η Εθνική Τράπεζα με ποσό 3,217 δισ. δολάρια,
η Αλφα με ποσό 2,575 δισ. δολάρια,
η Εμπορική με 2,62 δισ. δολάρια,
η Μαρφίν με ποσό 2,45 δισ. δολάρια και
η Πειραιώς με 1,81 δισ. δολάρια.

***
Φυσικά, δεν πρέπει να ξεχάσουμε τα «πατριωτικά» εύσημα που ανήκουν στις κυβερνήσεις των κ. κ. Καραμανλή και Παπανδρέου.

Θυμίζουμε ότι αν δεν ήταν η κυβέρνηση της ΝΔ, η οποία (χωρίς μνημόνιο) έδωσε 28 δισ. ευρώ στους τραπεζίτες (την ίδια περίοδο που «υποσχόταν» πάγωμα μισθών και συντάξεων), αν επίσης δεν ήταν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που (με μνημόνιο) έδωσε άλλα 50 δισ. ευρώ στους τραπεζίτες (την ίδια περίοδο που κόβει μισθούς και συντάξεις), τότε μια πιθανή στενότητα των τραπεζών ενδεχομένως να έθετε προσκόμματα στην απρόσκοπτη χρηματοδότηση των εφοπλιστών, με απροσμέτρητες εθνικές συνέπειες.

*
Ομως, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ φρόντισαν, όπως είδαμε, να πάρουν εκείνα τα ριζικά μέτρα, για τα οποία, άλλωστε, τους ψηφίζει ο λαός.

Ετσι ο Ελληνας μισθωτός και συνταξιούχος (αυτοί που τους συναντάει ο κ. Παπανδρέου στο δρόμο και του δίνουν το μισθό και τη σύνταξή τους) μπορούν να συνεχίζουν να νιώθουν την άφατη χαρά και την απροσμέτρητη περηφάνια - που από συστάσεως του νεοελληνικού κράτους νιώθουν - βλέποντας τα πατριωτάκια τους, τους Ελληνες εφοπλιστές, να φιγουράρουν στην πρώτη θέση των καραβοκύρηδων, παγκοσμίως...
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

... βάζουν τα στήθη τους μπροστά ...

*
Γιώργος Αγγελόπουλος
***
*
ΑΝΝΑ ΧΟΥΤΣΟΛ

*
 Όλα για την Ουκρανία
*
Η 26χρονη Ουκρανή Αννα Χούτσολ είναι η επικεφαλής της οµάδας Femen, των νεαρών γυναικών που από το 2008 διαδηλώνουν γυµνόστηθες για θέµατα όπως ο σεξοτουρισµός, ο σεξισµός, ή η... έλλειψη ζεστού νερού στους φοιτητικούς κοιτώνες.

Οι νεαρές Ουκρανές έχουν διαδηλώσει επίσης διαµαρτυρόµενες επειδή η Ουκρανία δεν κέρδισε µετάλλια στους Χειµερινούς Ολυµπιακούς Αγώνες του Βανκούβερ, αλλά και εναντίον του Βλαντίµιρ Πούτιν, ενώ εξετάζουν το ενδεχόµενο να µετατραπούν σε πολιτικό κόµµα και να κατεβάσουν στις επόµενες εκλογές υποψήφιες για το Κοινοβούλιο. Το Femen (από τη λέξη «γυναικείο» στα ουκρανικά) υποστηρίζει πως έχει περισσότερους από 25.000 οπαδούς και πως, µετά το πορτοκαλί, το ροζ θα είναι το χρώµα της επόµενης ουκρανικής επανάστασης.

Η Χούτσολ διοικεί έναν µικρό στρατό από 300 ακτιβίστριες, ως επί το πλείστον φοιτήτριες, που είναι έτοιµες να γδυθούν δηµοσίως για να υποστηρίξουν τα δικαιώµατα των γυναικών της χώρας τους. «Αν ντυνόµασταν καθαρίστριες, δεν θα προσελκύαµε τόση προσοχή στα θέµατά µας», τονίζει στο πρακτορείο Ρώυτερ. Η Χούτσολ ξεκίνησε το κίνηµα ως διαµαρτυρία για τον σεξοτουρισµό που αναπτύσσεται στην Ουκρανία, κυρίως από την Τουρκία, όµως το Femen έχει πλέον διευρύνει τις δραστηριότητές του και τον πολιτικό του ρόλο. Οι ακτιβίστριές του προκάλεσαν µια µικρή διπλωµατική αναταραχή τον περασµένο µήνα στη διάρκεια της επίσκεψης του Βλαντίµιρ Πούτιν.

Εξι απ’ αυτές γδύθηκαν από τη µέση και πάνω και φώναξαν στον ρώσο ηγέτη σεξουαλικά φορτισµένα συνθήµατα που σήµαιναν κάτω τα χέρια από την Ουκρανία. «Η Ουκρανία δεν είναι Αλίνα», έλεγε ένα απ’ αυτά µε αναφορά στη γυµνάστρια Αλίνα Καµπαγέβα που εικάζεται ότι έχει σχέσεις µε τον Πούτιν. Την περασµένη εβδοµάδα δύο µέλη του Femen γύµνωσαν τα στήθη τους στη διάρκεια ιρανικής έκθεσης στο Κίεβο εκφράζοντας την υποστήριξή τους στη Σακινέχ Μοχαµαντί-Αστιανί, την Ιρανή που κινδυνεύει να λιθοβοληθεί µέχρι θανάτου για µοιχεία. Και οι ουκρανικές αρχές αρχίζουν να χάνουν την υποµονή τους. «Η αστυνοµία γίνεται τώρα περισσότερο επιθετική. Τουλάχιστον αυτό δείχνει ότι µας παίρνουν στα σοβαρά», παρατηρεί η Χούτσολ.

Ο κύριος στόχος του Femen είναι να βελτιώσει τη θέση των γυναικών στην ανδροκρατούµενη µετασοβιετική κοινωνία της Ουκρανίας. Οµως δεν πρόκειται για κλασικό γυναικείο κίνηµα. Οι γυναίκες του δεν έχουν πρότυπα και θεωρούν την πρώην πρωθυπουργό Γιούλια Τιµοσένκο, τη γνωστότερη γυναίκα της Ουκρανίας, έναν ακόµη πρωταγωνιστή της µπαγιάτικης πολιτικής σκηνής. Αρκετοί υποστηρίζουν πως η σεξουαλική φύση των διαµαρτυριών τους – νεαρές γυναίκες που γδύνονται από τη µέση και πάνω, κινούνται προκλητικά και φωνάζουν σχεδόν άσεµνα συνθήµατα – υπονοµεύει τις ίδιες τις αξίες του κινήµατός τους. Οµως οι ίδιες δεν βλέπουν καµία αντίφαση. «Ξεκινήσαµε ντυµένες, όµως δεν µας πρόσεχε κανένας», εξηγεί στο Ρώυτερ η 22χρονη φοιτήτρια των Οικονοµικών Αλεξάντρα Σεβτσένκο.

«Βγάζοντας τα ρούχα µας, προσελκύουµε προσοχή στις απόψεις µας. Το σώµα µας είναι ό,τι έχουµε. ∆εν ντρεπόµαστε γι’ αυτό».

---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

... το δημοσιονομικό Νταχάου ...

*
Γιώργος Δελαστίκ
***
*
Αντίσταση κατά του Τέταρτου Ράιχ

*
Ανελέητη είναι πλέον η σύγκρουση. Χωρίς προσχήματα η γερμανική ηγεσία απαιτεί να καθυποτάξει στον οικονομικό τομέα όλες τις χώρες της Ευρωζώνης και της ΕΕ και να τις μετατρέψει σε οικονομικές αποικίες του Τέταρτου Ράιχ.

Απαιτεί η οικονομική πολιτική τους να καθορίζεται από το Βερολίνο, με «βιτρίνα» τα όργανα της ΕΕ, και επιδιώκει να αναιρέσει εμπράκτως αλλά και θεσμικά το μοναδικό ίσως πλεονέκτημα που ήλπιζαν να έχουν οι ασθενέστερες ευρωπαϊκές οικονομίες από το ευρώ: τη δυνατότητά τους να δανείζονται με χαμηλά επιτόκια.

Με τη θεσμοποίηση της «συντεταγμένης χρεοκοπίας» των χωρών της ΕΕ, που θέλει να περάσει η Γερμανία τον επόμενο μήνα στη σύνοδο κορυφής των «27», και η οποία συμπεριλαμβάνει τις ιδιωτικές τράπεζες στο όργανο που θα αποφασίζει τους όρους αναδιάρθρωσης του χρέους των κρατών που περιέρχονται σε οικονομικές δυσκολίες, το αναπότρεπτο αποτέλεσμα θα είναι να εκτιναχθούν τα επιτόκια δανεισμού της Ελλάδας, της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας και άλλων χωρών ίσως και πάνω από το... 10% ή και 15% (!) κατά περιόδους, ενώ της Γερμανίας θα παραμένουν π.χ. στο 2% ή το πολύ 3%! Κανείς δεν αμφισβητεί το ότι σε περίπτωση αναδιάρθρωσης του χρέους μιας χώρας-μέλους της Ευρωζώνης θα πρέπει να υφίστανται ζημιές και οι τράπεζες που την έχουν δανείσει. Τους όρους της αναδιάρθρωσης, όμως, όπως και την προσπάθεια αποτροπής της χρεοκοπίας μέσω της έμπρακτης αλληλεγγύης των υπολοίπων κρατών-μελών της ΕΕ, πρέπει να τα καθορίζουν, φυσικά σε πολιτικό επίπεδο, οι ηγέτες και μόνον αυτοί της ΕΕ, αξιοποιώντας στο έπακρο την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, και όχι οι ιδιώτες τραπεζίτες.

Οι Γερμανοί, όμως, δεν είναι πλέον διατεθειμένοι να υφίστανται τις όποιες συνέπειες δημοσιονομικών δυσχερειών χωρών της Ευρωζώνης. Τώρα θέλουν να έχουν τα οφέλη και μόνο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και του ενιαίου νομίσματος και μέσω αυτών να ενισχύσουν την ηγεμονία τους σε όλη την Ευρώπη, μετατρέποντάς την σε επικυριαρχία επί της Γηραιάς Ηπείρου.

Ο μηχανισμός είναι απλός: έχοντας δεδομένο το κοινό νόμισμα, αν π.χ. η Γερμανία δανείζεται με 3% και η Ιταλία με 7%, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι αυτό αποτελεί «ταφόπλακα» για την ιταλική οικονομία. Το υψηλότερο κόστος δανεισμού θα οδηγεί διαρκώς σε υψηλότερο κόστος παραγωγής, αφού η Ιταλία δεν έχει δικό της νόμισμα για να το υποτιμήσει, οπότε αφενός θα μειώνεται διαρκώς η ανταγωνιστικότητα των ιταλικών προϊόντων και αφετέρου θα πέφτει διαρκώς το βιοτικό επίπεδο των Ιταλών, καθώς η ιταλική κυβέρνηση θα ρίχνει τους μισθούς και θα υποβαθμίζει την παρεχόμενη δημόσια παιδεία, υγεία, πολιτισμό κ.λπ., σε μια διαρκή προσπάθεια περικοπής των κρατικών δαπανών.

Μέσα από αυτήν τη διαδικασία θα ενισχύεται διαρκώς η κυρίαρχη θέση της Γερμανίας και μέσω αυτής της πολιτικής δανεισμού, πέρα φυσικά από τα άλλα πλεονεκτήματα που έχει, και η γερμανική οικονομία. Προκειμένου να διατηρείται επίσης ισχυρό το ευρώ, κάτι που αποτελεί συλλογική ψύχωση των Γερμανών απέναντι στο νόμισμά τους, το Βερολίνο είναι αποφασισμένο πλέον να επιβάλει σιδερένια δημοσιονομική πειθαρχία σε όλη την Ευρώπη. Γνωρίζει άριστα, βεβαίως, ότι αυτή η οικονομική πολιτική δεν οδηγεί στη σύγκλιση, αλλά αντιθέτως στη ραγδαία... απόκλιση (!) του βιοτικού επιπέδου των διαφόρων κρατών της Ευρωζώνης και της ΕΕ.

Στο πλαίσιο μετατροπής της ΕΕ σε... «δημοσιονομικό Νταχάου», είναι τρομακτικό και ανατριχιαστικό αυτό που γίνεται με την Ιρλανδία: οι Ιρλανδοί αρνούνται να υπαχθούν στον μηχανισμό στήριξης της ΕΕ, αλλά οι Γερμανοί πιέζουν στραγγαλιστικά για να τους βάλουν με το ζόρι!

Δεν έχει ξαναγίνει τέτοιο πράγμα! Οι Ιρλανδοί έχουν μάλιστα ως κράτος εξασφαλίσει ήδη από τώρα τα χρήματα που απαιτούνται για να καλύπτει η χώρα τις υποχρεώσεις της έως τον Ιούλιο του 2011, χωρίς να απαιτείται να δανειστεί ούτε ένα ευρώ, όμως το Βερολίνο απαιτεί να υπαχθεί αμέσως τώρα η Ιρλανδία στον μηχανισμό στήριξης της ΕΕ και μάλιστα παρά τη θέλησή της! Σωστά, τι νόημα έχει ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης χωρίς κρατουμένους!
---
ΑΠΟΚΛΙΣΗ

Δεν είναι βέβαιη η διάλυση της ΕΕ

Κραυγάζουν οι θιγόμενες χώρες ότι αυτή η γερμανική πολιτική θα οδηγήσει τελικά στη διάλυση της ΕΕ. Αυτό δεν είναι βέβαιο. Εξαρτάται από το αν οι κυβερνήσεις των χωρών-μελών της ΕΕ θα αρνηθούν να εκχωρήσουν στο Βερολίνο τον καθορισμό της μοίρας των λαών τους. Αν όχι, τότε ή η Γερμανία θα υποχρεωθεί να αλλάξει πολιτική και να συμβιβαστεί εκ νέου με την ιδέα μιας Ευρώπης ως ένωσης σχετικά ανεξάρτητων κρατών ή όντως η ΕΕ θα οδεύσει προς διάλυση. Αν όμως οι κυβερνήσεις υποκύψουν στον γερμανικό εκβιασμό, η ΕΕ θα μεταλλαχθεί και θα συνεχίσει τον δρόμο της με τα κράτη ως επαρχίες του νέου γερμανικού Ράιχ. Η Ηπειρος π.χ. είναι πολύ φτωχότερη από την Αττική, αλλά αυτό δεν οδηγεί σε διάλυση της Ελλάδας!
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies


Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

... Κάμερον - τριπλασιάζοντας τα δίδακτρα ...

*
Μιχάλης Μητσός
***
*
Οι φοιτητές έχουν δίκιο
*

Μια κυβέρνηση που περιλαµβάνει 18 εκατοµµυριούχους αποφασίζει να τριπλασιάσει τα πανεπιστηµιακά δίδακτρα, παρ' όλο που πολλά µέλη της είχαν δεσµευτεί προεκλογικά για το ακριβώς αντίθετο. Κι ύστερα ξαφνιάζεται που βγαίνει ο κόσµος στους δρόµους.

Ο Καρλ είναι 23 ετών, σπουδάζει στο LondonSchool of Economics (LSE) και εξηγεί στον απεσταλµένο της Ρεπούnullπλικα γιατί πρωταγωνίστησε στις κινητοποιήσεις της περασµένης Τετάρτης.

Ο τριπλασιασµός των διδάκτρων, λέει, εισάγει στην ανώτατη εκπαίδευση τη λογική του µάρκετινγκ, αφού στρέφει τους φοιτητές να διαλέγουν µαθήµατα προσανατολισµένα σε υψηλά αµειβόµενα επαγγέλµατα. Είναι ο µόνος τρόπος να µπορέσουν µια µέρα να αποπληρώσουν το δάνειο που έχουν πάρει για να σπουδάσουν. Για όσους θέλουν όµως να κάνουν κάτι στη ζωή τους που τους δίνει ευχαρίστηση, και όχι που τους κάνει πλούσιους, είναι η καταστροφή. Κάποτε έλεγαν ότι η Οξφόρδη είναι για όσους θέλουν να πλουτίσουν και το LSE για όσους ενδιαφέρονται για κοινωνικά θέµατα. Πέρυσι, όµως, χίλιοι φοιτητές του LSE έκαναν αίτηση να δουλέψουν στην Goldman Sachs.

Και φέτος, οι µισοί από τους καινούργιους φοιτητές δηλώνουν ότι θέλουν να γίνουν τραπεζίτες...

Ο Καρλ πηγαίνει στο Πανεπιστήµιο στις δέκα το πρωί και φεύγει τα µεσάνυχτα, µε ένα σύντοµο διάλειµµα το µεσηµέρι για να φάει κάπου κοντά. Στην παρατήρηση του δηµοσιογράφου ότι µάλλον διαφέρει από τους αµφισβητίες του ‘68, απαντά ότι το να παρακολουθεί µαθήµατα ή να µελετά στη βιβλιοθήκη είναι γι’ αυτόν, όπως και για τους περισσότερους συναδέλφους του, µια απόλαυση. Τώρα όµως διαπιστώνει ότι ο Κάµερον θέλει να ιδιωτικοποιήσει το Πανεπιστήµιο, όπως στην Αµερική. Γι’ αυτό βγήκε την περασµένη εβδοµάδα στους δρόµους. ∆εν έσπασε τζάµια, δεν άναψε φωτιές, είναι εναντίον της βίας. Αλλά δεν µπορεί να µην παρατηρήσει ότι µόνο άµα τα σπας ασχολούνται τα µίντια µαζί σου.

Οι φοιτητές έχουν δίκιο, λέει στην ιταλική εφηµερίδα ο κοινωνιολόγος Αντονι Γκίντενς, ιδεολόγος του «Τρίτου ∆ρόµου». Είναι αλήθεια ότι τα πανεπιστήµια χρειάζονται χρήµατα, κι ότι µέρος αυτών των χρηµάτων πρέπει να το πληρώνουν οι φοιτητές, αφού σε αντάλλαγµα λαµβάνουν µια εκπαίδευση υψηλού επιπέδου. Πρέπει να υπάρχει όµως µια ισορροπία ανάµεσα στους δηµόσιους και τους ιδιωτικούς πόρους. Ο Κάµερον, αντίθετα, θέλει να µηδενίσει τους πρώτους και να φορτώσει όλα τα έξοδα στην πλάτη των ιδιωτών. Ηθικά δεν είναι ορθό, αλλά και οικονοµικά είναι αντιπαραγωγικό: µια ευρεία πρόσβαση στο πανεπιστήµιο δηµιουργεί οφέλη από τα οποία βγαίνει κερδισµένη ολόκληρη η κοινωνία. Για τον Γκίντενς, αυτές οι διαδηλώσεις είναι η αρχή ενός καυτού φθινοπώρου. ∆εν µπορεί οι φοιτητές να πληρώνουν για τη σωτηρία εκείνων που προκάλεσαν το σηµερινό έλλειµµα, δηλαδή των τραπεζών. Που, παρεµπιπτόντως, συνεχίζουν να προκαλούν: η Μπάρκλεϊς ανακοίνωσε ότι τα φετινά της µπόνους θα φτάσουν τα 1,6 δισεκατοµµύρια λίρες, το ένα τρίτο δηλαδή των χρηµάτων που δαπανά κάθε χρόνο η κυβέρνηση για την πανεπιστηµιακή εκπαίδευση…
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

... "θύμωσε ο αγάς με την πού... του και την έκοψε..." ...

*
Λιάνα Κανέλλη
***
*
Αλλο Ικαριώτης κι άλλο Ισκαριώτης

*
Τρεις Ιταλοί κάθονται σε μια μπιραρία του Μονάχου λίγες μέρες μετά την πτώση του τείχους. «Φέρε μια μπίρα», λέει ο ένας, «να πιούμε, γιατί όπως φαίνεται, ό,τι μας έλεγε το κόμμα τόσα χρόνια ήταν όλα ψέματα». Ο δεύτερος του αντιτείνει: «Ας πιούμε σύντροφε μια ακόμα μπίρα, γιατί ό,τι λέει και κάνει ο καπιταλισμός, είναι όλα μα όλα, αλήθεια!...». Ο τρίτος αριστερός σαν τους άλλους δυο, Ιταλός, απλώς έφερε τις μπίρες...

Το ανέκδοτο είναι οδηγός για τις εκλογές! Ελέχθη από τον πρωταγωνιστή της «Ζήμενς» - σκάνδαλο στην ταράτσα της γερμανικής Εισαγγελίας σε διάλειμμα για... τσιγάρο. Την ίδια ώρα, στο Λεκανοπέδιο γινόταν ο θάνατος της κυκλοφοριακής αλεπούς από τους χαλασμένους σηματοδότες. Τα φανάρια τα είχαν φτύσει, κυριολεκτικά επειδή έληξε η... σύμβαση συντήρησής τους με τη «Ζήμενς» (πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρώνουσα εδώ και 100 χρόνια εν Ελλάδι) και έσβησαν.

Ηρεμήστε οδηγοί και ψηφοφόροι! Ο ...κ. Καλλικράτης θα υπογράψει νέα σύμβαση με τις αυξημένες «αρμοδιότητές» του να λειτουργεί ως μικρός πρωθυπουργός σε μεγάλες μίζες του κεφαλαίου που ανακάλυψε τις ντόπιες αυτοδιοικητικές αγορές τώρα που τρίζουν οι μεγάλες.

Αρκετά με τ' αστεία, τις πλάκες και τις χοντροκοπιές όσων παίζουν με τη χώρα για να κρατήσουν κέρδη στις τσέπες τους και την «αναδιαρθρώνουν» για να τη φέρουν στα μέτρα των συμφερόντων τους. Οι γκεμπελικές συκοφάντρες πριμαντόνες του καιρού βρέθηκαν άλλωστε στα πρόθυρα νευρικής κρίσης με την άνοδο της «Λαϊκής Συσπείρωσης» και του ΚΚΕ. Κι αυτή είναι μια καπιταλιστική αλήθεια κραυγαλέα φανερή. Μαυρίστε τους κι αφήστε τους στο διχασμό των συμφερόντων τους να φαντάζουν σα δυο όψεις του ίδιου κάλπικου πολιτικού νομίσματος που δεν περνάει πια σαν αληθινό και χρήσιμο στην αγορά της εργασίας. Αλλωστε, υπάρχει το ...ανέκδοτο της ιερής συμμαχίας της Ικαρίας. Εκεί σαν την ιστοριούλα της αρχής, η ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ πίνουν μπίρες, ο ΣΥΝ τις κουβαλάει και ο ΛΑ.Ο.Σ. στην ταμειακή μηχανή πότε κόβει και πότε όχι, αποδείξεις πολιτικής νομιμοφροσύνης στα αλληλοδιάδοχα κόμματα αστικής εξουσίας. Γιατί, άλλο Ικαριώτης κι άλλο Ισκαριώτης...

Μετά το δεύτερο γύρο έρχονται τα πολύ χοντρά ζητήματα καταπάνω μας. Αυτά που ακούγονται σαν καθόλου «τοπικά» κι όμως είναι όσο ελάχιστα. Οι νησιώτες κι Ικαριώτες ας τα θυμηθούν πριν δικαιώσουν στη σχισμή τους δήμιους των δικαιωμάτων τους:

Το Αιγαίο θα μοιραστεί. Προίκα στο κεφάλαιο λες κι η πατρίδα είναι τόσο άσχημη που πρέπει να παντρευτεί το ΝΑΤΟικό της νταβατζή κι όχι το παλικάρι λαό που την αγαπάει.

Οι εθνικοί στρατοί πάνε για κατάργηση και σύντομα θα αντικατασταθούν από μια «αστυνομία ασφάλειας πολιτών» όπου Λιθουανοί, Πολωνοί και «Μακεδόνες» μπάτσοι διευρυμένης FRONTEX θα παίζουν μπάλα με τα κεφάλια μας.

Με τα λιμάνια στους Κινέζους, τον ΟΤΕ και τ' αεροδρόμια στους Γερμανούς, τα διόδια και τους δρόμους, το Ρίο κ.λπ. στους Γαλλοϊσπανούς, τα τρένα στους παριζιάνους, το νερό και τον αέρα και το φως στους Ελληνες συνεταίρους τους, έρχονται και μιλάνε για την ψήφο μας όπως οι κλέφτες στη μοιρασιά των κλεμμένων. Μαυρίστε τους. Μόνον έτσι θ' ακουστεί η φωνή του ΚΚΕ, εδώ και τώρα να θυμάται και να μπορεί να φωνάξει και να υλοποιήσει το «Μολών Λαβέ».

«Δεν ασχολούμαι πια με την πολιτική» λένε κάτι άνεργα παλικαρόπουλα και κάτι θυμωμένοι κοψοχέρηδες. «Ομως η πολιτική η κυρίαρχη ασχολείται με τη ζωή σας και σας την παίρνει» απαντώ. Θυμηθείτε πως η αποχή απ' τα κοινά, πρέπει να ερμηνευτεί όπως τη λέει την ιστορία ο λαός μας απ' τη μεγάλη κατοχή.

«Θύμωσε με την πού.... του ο αγάς και την έκοψε. Κι όταν τη χρειάστηκε, δεν την είχε!...».
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

... Γη φτιαγμένη από χρυσάφι ...

*
Ρούσσος Βρανάς
***
*
ΔΡΟΜΟΙ του χρυσού
*
Ο χρυσός...
... δεν είναι χρήµα. Πολύ γρήγορα, ο πρόεδρος της Παγκόσµιας Τράπεζας Ρόµπερτ Ζέλικ αναγκάστηκε να πάρει πίσω τη δήλωσή του µε την οποία καλούσε τον κόσµο να επιστρέψει στον κανόνα χρυσού. Υπέκυψε στις αντιδράσεις των κερδοσκόπων των διεθνών αγορών που παίζουν το ένα νόµισµα εναντίον του άλλου και τσεπώνουν τη διαφορά. Και στις πιέσεις χωρών που τυπώνουν χρήµα χωρίς αντίκρυσµα για να καλύπτουν τα ελλείµµατά τους. Από τότε που καταργήθηκε ο κανόνας χρυσού, όλος ο κόσµος κάθεται πάνω σε «φούσκες» από χρέη.

Στον κόσµο...
... των έντονων εµπορικών ανταγωνισµών, κάθε χώρα πορευόταν µε το δικό της όπλο στις διεθνείς συναλλαγές. Ανεξάρτητα από τον χρυσό ή τον άργυρο, το πάνω χέρι στο παγκόσµιο εµπόριο το είχε πάντα όποιος ήλεγχε εκείνο το εµπόρευµα το οποίο είχε τη µεγαλύτερη ζήτηση. Στο παρελθόν, τα σιτηρά ήταν ένα τέτοιο εµπόρευµα. Γι’ αυτό ο Λένιν έλεγε: «Τα σιτηρά είναι το νόµισµα των νοµισµάτων» (το ίδιο λέει σήµερα ο Πούτιν για το φυσικό αέριο). Οποιες χώρες είχαν πλεόνασµα σιτηρών, όπως οι ΗΠΑ, η Γαλλία και ο Καναδάς, µπορούσαν και ασκούσαν επιρροή στις χώρες που είχαν έλλειµµα. Τον 18ο αιώνα ήρθε η σειρά του βαµβακιού. Σε αυτό χρωστούσε την ευηµερία της η Ινδία πριν από την αποικιοκρατία. Ωσπου ήρθε η Βιοµηχανική Επανάσταση. Τότε, η Μεγάλη Βρετανία φρόντισε να καταστρέψει την ινδική βιοµηχανία βάµβακος, ανοίγοντας έτσι τον δρόµο για τη δική της βιοµηχανική υφαντουργία. Υστερα κυριάρχησε το πετρέλαιο και µαζί µε αυτό το δολάριο, αφού το πετρέλαιο αποτιµάται διεθνώς σε δολάρια. Οµως, στην εικονική οικονοµία που ζούµε σήµερα (η ποσότητα του χρήµατος που κυκλοφορεί είναι πολλαπλάσια από την αξία της πραγµατικής οικονοµίας), το χρέος των χωρών έχει γίνει κι αυτό χρήµα. Αγοράζεται και πουλιέται στις διεθνείς αγορές. Και οι ισχυρές χώρες το φορτώνουν στις πλάτες των άλλων. Είναι ο φόρος υποτέλειας που πληρώνουν οι ανίσχυροι στους ισχυρούς. Αραγε θα µπορούσε ο κανόνας χρυσού να άρει αυτή την αδικία;

Η συνολική...
... ποσότητα χρυσού που έχουν στην κατοχή τους οι χώρες ανέρχεται σε 5,144 δισ. ουγγιές (160.000 τόνους). Αν τη διαιρέσουµε µε τον παγκόσµιο πληθυσµό (6,88 δισ. ανθρώπους) αντιστοιχούν 0,75 ουγγιές χρυσού κατά κεφαλήν. Σύµφωνα µε το Παγκόσµιο Συµβούλιο Χρυσού, µόνο 11 χώρες του κόσµου έχουν αρκετά αποθέµατα χρυσού που να εξασφαλίζουν τουλάχιστον 0,75 ουγγιές χρυσού κατά κεφαλήν. Οπως το χρήµα και τα χρέη, ο χρυσός είναι κι αυτός άδικα µοιρασµένος. Τον Μεσαίωνα, η ζωή ενός ανθρώπου άξιζε µία ουγγιά χρυσάφι. Τόσο έπρεπε να πληρώσει ένας κατάδικος για να γλιτώσει την κρεµάλα. Σήµερα δεν θα γλίτωνε κανείς.

Είτε µε χρήµα...
... είτε µε χρυσό, κάποιοι είναι πάντα καταδικασµένοι. «Αν όλη η Γη ήταν φτιαγµένη από χρυσάφι, τότε οι άνθρωποι θα σκοτώνονταν για µια χούφτα χώµα», ήταν η τελευταία ατάκα του Γκάρι Κούπερ στο γουέστερν «Ο κήπος του κακού».
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

... Ψινάκης - ένας μάνατζερ για την Αθήνα ...

*
Λώρη Κέζα
***
*
Εκλεγμένο σταριλίκι
*
Ερώτηση: Εχει σηκωθεί ποτέ το πρωί να πάει για δουλειά; Αν όχι το πρωί, γενικώς έχει κινήσει να πάει σε «επαγγελματικό καθήκον»; Λένε για τον κ. Ηλία Ψινάκη ότι είναι απίστευτα καλός σε αυτό που κάνει. Είναι καλός στον τομέα του και ο τομέας του είναι να μιλάει στο τηλέφωνο με τις φιλενάδες του. Είναι δύσκολο να υπολογιστεί η διαχειριστική ικανότητα του μάνατζερ που έγινε διάσημος στα πλατό, προσφωνώντας τους άρρενες «θεές», ενσωματώνοντας τα καλιαρντά στην καθομιλουμένη και αποδομώντας πρωτίστως την ύπαρξή του. Ο δημοφιλέστερος δημοτικός σύμβουλος της Αθήνας έγινε πρώτα διάσημος και κατόπιν αναρωτήθηκε πώς θα αξιοποιήσει τις προσωπικές μετοχές του. Για ποδοσφαιριστής ήταν ηλικιωμένος, για καλλιτέχνης δεν είχε τέχνη, για επιχειρηματίας δεν είχε συγκρότηση. Οπότε;

Πολιτική. Με το σκεπτικό ότι οι άλλοι δεν είναι καλύτεροι.

Δεν είναι τυχαίο ότι η πρώτη πρόταση για υποψηφιότητα στον κ. Ψινάκη προήλθε από τον διαφημιστή του Κοινοβουλίου, εκείνον που διαβάζει τα νομοσχέδια και τα συνοψίζει σε σλόγκαν. Ο κ. Καρατζαφέρης λάνσαρε την ηλιοψημένη περσόνα ως το φρέσκο κρουασανάκι του δημόσιου βίου. Η συζήτηση λοιπόν άνοιξε πριν από έναν χρόνο, με έμφαση στα τυπικά προσόντα που διαθέτει ο μάνατζερ. Δεν απέκτησε τις δεξιότητες στα πεζοδρόμια αλλά στα θρανία. Ο κ. Ψινάκης χαρακτηρίστηκε «πολύ μορφωμένος άνθρωπος» και ανασύρθηκε το αποδεικτικό: «Σπούδασε Ιnternational Βusiness και Ιnternational Μarketing στην Αμερική και κατέχει Μaster και στους δύο αυτούς τομείς». Σε ποιο πανεπιστήμιο και λοιπά είναι λεπτομέρειες για τις ξινές που ζηλεύουν τις πασμίνες του.

Ευτυχώς ο κ. Ψινάκης δεν σπούδασε θεολογία γιατί θα απαιτούσε να ντυθεί καμερλίγκος καρδινάλιος. Ως μάνατζερ και πλέον ως πολιτικός φιλοδοξεί να γίνει αντιδήμαρχος πολιτισμού και να προωθήσει την Αθήνα στην αλλοδαπή. Μπορεί άραγε να εφαρμόσει σε μια πόλη τις μεθόδους που θα χρησιμοποιούσε για ένα ομορφοκόριτσο;

Υπάρχει και ένα άλλο ζήτημα. Ποιον πολιτισμό θα ήθελε να προβάλει ο κ. Ψινάκης; Πιθανότατα να αναστήσει τις εικόνες με τον Ωνάση να σπάζει πιάτα καθώς τα μπουζουξίδικα αποτελούν τους δικούς του χώρους λατρείας. Μπορεί να φτιάξει ένα συμπούρμπουλο με ρεμπέτικα, Κάλλας, κούρους και ντόπιο κρασί, όλα αυτά φιλτραρισμένα από το faible του στην υποκουλτούρα. Οσον αφορά τις υψηλές γνωριμίες του, από το Studio 54, έχουμε επιφυλάξεις. Οι εγκυκλοπαιδικές γνώσεις για το συγκεκριμένο μαγαζί οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ήταν όλοι τόσο ντίρλα που δεν θυμούνται το δικό τους όνομα, πόσω μάλλον των άλλων θαμώνων.

Θα ήταν βιαστικό και επιπόλαιο το συμπέρασμα ότι ο κ. Ψινάκης ψηφίστηκε για να σπάσουν πλάκα οι Αθηναίοι. Δεν χρειαζόταν να τον σταυρώσουν για να τον απολαύσουν, όλο και από κάπου ξεπετάγεται ως μέλος κάποιας αδιανόητης τηλεοπτικής επιτροπής. Τον ψήφισαν γιατί έχει τα δικά του λεφτά- δεν θα χρειαστεί να κλέψει το δημοτικό ταμείο για να χτίσει σπίτι. Τον ψήφισαν γιατί είναι ειλικρινής- ακόμη και σε πεδία που μας αφήνουν παγερά αδιάφορους. Τον ψήφισαν γιατί αυτοσαρκάζεται- ενώ οι γραβατωμένοι διαψεύδουν το παραμικρό ψεγάδι που τους αποδίδεται. Τον ψήφισαν επειδή απαξιώνουν τους αληθινούς πολιτικούς, τον ψήφισαν γιατί δεν μπορεί να βλάψει την Αθήνα. Η πόλη έχει πιάσει πάτο.

Οι προγραμματικές δηλώσεις του κ. Ψινάκη είναι προσεκτικές. Δεν λέει ότι θα μετατρέψει το γκέτο σε λουλουδούπολη, δεν λέει ότι θα φτιάξει παιδικό σταθμό σε κάθε γειτονιά και πισίνα σε κάθε ταράτσα πολυκατοικίας. Ο μάνατζερ μιλάει για την «εικόνα» της Αθήνας. Την εικόνα θα ρετουσάρει, την εικόνα θα μοντάρει, την εικόνα θα προωθήσει. Η απεικονική πραγματικότητα φαίνεται να έχει πέραση.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

... οι αστοί ανησυχούν ...

*
Αγγελος Στάγκος

("Καθημερινή")
***
*
Οι πρόωρες εκλογές
.
δεν ματαιώθηκαν

*
Αναστεναγμό ανακούφισης έβγαλαν την Κυριακή το βράδυ οι απανταχού Ελληνες όταν άκουσαν τον πρωθυπουργό να δηλώνει ότι δεν πρόκειται να προσφύγει σε πρόωρες εκλογές, γιατί το αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών (πολιτικών στην πραγματικότητα) εκλογών δεν συνιστούσε αποδοκιμασία της κυβέρνησης.

Αλλωστε, είχαν γίνει ήδη γνωστές δημοσκοπήσεις που έφερναν το 82% των πολιτών να μη θέλουν εκλογές σε αυτή τη συγκυρία, γεγονός που θα μπορούσε να ερμηνευθεί -με κάποια δόση σοφιστείας βέβαια, αλλά και με αρκετή λογική- ως επιθυμία να μην αλλάξει η πολιτική του Μνημονίου που ακολουθεί η κυβέρνηση. Γιατί αν επιθυμούσαν σφόδρα να αλλάξει, θα ήθελαν και εκλογές για να καταψηφίσουν αυτή την κυβέρνηση και να φέρουν στην εξουσία μια άλλη, με διαφορετική πολιτική.

Ωστόσο, μπορεί να αποφύγαμε τώρα τις αχρείαστες βουλευτικές εκλογές, αλλά είναι απίθανο η συνέχεια να αποδειχθεί ανθόσπαρτη για την κυβέρνηση. Με αυτή την έννοια, δεν είναι επίσης καθόλου σίγουρο ότι θα μπορέσει να εξαντλήσει την τετραετία. Αντίθετα, είναι πολύ πιο πιθανό να μην την εξαντλήσει, αφού η ίδια βγήκε σοβαρά λαβωμένη από τις προχθεσινές εκλογές, η αντιπολίτευση δείχνει αποφασισμένη να συνεχίσει τον «αγώνα» ενάντια στο Μνημόνιο και τις πολιτικές του, τα νέα μέτρα αιωρούνται πάνω από τα κεφάλια όλων μας, αφού το έλλειμμα του 2009 έχει ξεπεράσει το 15,4% και οι προοπτικές βελτίωσης φαντάζουν εξαιρετικά μικρές. Επιπλέον, μια μειοψηφία στα κόμματα και την κοινωνία φαίνεται να αντιλαμβάνεται και να αποδέχεται την πραγματικότητα.

Χαρακτηριστικό της αποφασιστικότητας που διακατέχει τη Ν.Δ. να πλήξει την κυβέρνηση μέσω του Μνημονίου, είναι και η δήλωση στελέχους της Δευτέρας, πρωί πρωί με την αυγούλα, ότι, εν όψει του δεύτερου κύκλου των εκλογών, το κόμμα του θα επιδιώξει «πλατιά, λαϊκή συνεργασία» με το ΚΚΕ στη βάση του (αντι)Μνημονίου ... Η συγκεκριμένη δήλωση, σε συνδυασμό με τις δηλώσεις του Α. Σαμαρά, της Αλέκας Παπαρήγα και του Αλ. Τσίπρα την περασμένη Κυριακή δικαιολογούν σε μεγάλο βαθμό την απόφαση του Γ. Παπανδρέου να συνδυάσει το αποτέλεσμα με το ενδεχόμενο διεξαγωγής βουλευτικών εκλογών. Ούτως ή άλλως, όταν σύσσωμη η αντιπολίτευση επιτίθεται δίνοντας καθαρά αντιμνημονιακό χαρακτήρα στην ψήφο και συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο, στόχος της δεν μπορεί να είναι άλλος από την ανατροπή της κυβέρνησης και της πολιτικής της. Οποιος το αμφισβητεί, ας παρακολουθήσει από τώρα και στο εξής πως το ενθαρρυμένο από το αποτέλεσμα ΚΚΕ θα κλιμακώνει τις εκδηλώσεις του πεζοδρομίου με προμετωπίδα το ΠΑΜΕ, στο όνομα της «λαϊκής συσπείρωσης».

Ενα μεγάλο θέμα επίσης που προέκυψε από τις εκλογές και υποτίθεται ότι απασχολεί και ανησυχεί τα κόμματα και τους παρατηρητές των πολιτικών εξελίξεων, ήταν η πολύ μεγάλη αποχή. Δίδονται διάφορες ερμηνείες και ακούγονται πολλές απόψεις, αλλά κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος, αν πρόκειται για «στιγμιαίο» φαινόμενο, ή αν ο Ελληνας αποστασιοποιείται και αδιαφορεί πλέον για τα κοινά. Αναμφίβολα, στη μεγάλη αποχή συνέβαλαν η δυσαρέσκεια για την πολιτική του Μνημονίου, η αποδοκιμασία του πολιτικού συστήματος, η διαπίστωση ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, το κόστος της μετακίνησης και, σε μεγάλο βαθμό, η αμφισβήτηση (σωστά) της ικανότητας της κυβέρνησης να διαχειριστεί τη σημερινή δύσκολη κατάσταση.

Πιθανότατα, στην αποχή συνέβαλαν επίσης αποφασιστικά η αφασία της ελληνικής κοινωνίας, η αυξανόμενη αδιαφορία για τα κοινά, η γενική ασυναρτησία που διακρίνει τη σκέψη του μέσου νεοέλληνα και, προπαντός, η αντίληψη ότι οι πολιτικοί και τα κόμματα δεν μπορούν πλέον να τον διευκολύνουν, ώστε να «βολευτεί» στο Δημόσιο ή οπουδήποτε αλλού! Ετσι όμως δημιουργείται ένα μεγάλο κοινό που για διάφορους λόγους προσποιείται τον ... Πόντιο Πιλάτο, αλλά στην πραγματικότητα αρνείται να αντικρίσει κατάματα το παρόν και το μέλλον του.

Δυστυχώς, όλα τα παραπάνω δεν προοιωνίζονται ευοίωνες εξελίξεις και μακάρι η διάψευση να είναι πανηγυρική. Θα μπορούσε ίσως να ελπίζει κανείς ότι θα φτάσει η στιγμή που τα δύο κόμματα εξουσίας θα καταλάβουν ότι πρέπει να στηρίξουν μια κυβέρνηση συνεργασίας, αντί να συρθεί η χώρα σε πρόωρες εκλογές σε μια τόσο δύσκολη συγκυρία. Αν μη τι άλλο, για να σώσουν και τους εαυτούς τους βλέποντας τους ψηφοφόρους τους να διαρρέουν στις εκλογές και το ΚΚΕ να ανεβαίνει, έστω και λίγο, όπως συνέβη τις προάλλες. Αλλά και αυτό φαντάζει απόμακρο έως εξωπραγματικό, όταν έχουν έλθει τα πάνω - κάτω, με το ΠΑΣΟΚ να μετατρέπεται αναγκαστικά και χωρίς να το θέλει σε κόμμα της καθεστηκυίας τάξης και τη Νέα Δημοκρατία να ξεχνάει ότι αντιπροσωπεύει την αστική τάξη και να υιοθετεί γραμμή κατεδάφισης του Μνημονίου. Αφήστε που οι ηγεσίες των δύο κομμάτων είναι αδύνατον να αντιληφθούν την έννοια της συναίνεσης! Αρα, «ο κίνδυνος» των πρόωρων εκλογών απομακρύνθηκε πρόσκαιρα, αλλά δεν έχει αποτραπεί. Οι πρόωρες εκλογές αναβλήθηκαν, αλλά δεν ματαιώθηκαν. Οταν όμως διεξαχθούν οι συνθήκες θα είναι ίσως δυσμενέστερες και για την κυβέρνηση και για τη χώρα.
---
οι υπογραμμίσεις είναι από τις stavrovelonies
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies