Παρασκευή 31 Αυγούστου 2018

Το σκληρό, εργοδοτικό πρόσωπο του Μαρινάκη στα ΜΜΕ

*
stavrosx1
***
*



του Δημ. Κανελλόπουλου

Δεν ξέρουμε πόσο επιτυχημένος θεωρείται (και προφανώς είναι) στις υπόλοιπες επιχειρήσεις του ο Βαγγέλης Μαρινάκης και πόσο καλός εργοδότης επίσης, το πρόσωπο ωστόσο που μας παρουσιάζει ως ιδιοκτήτης διαφόρων ΜΜΕ είναι πολύ σκληρό, έως και αποκρουστικό.

Κλείνει ραδιοφωνικούς σταθμούς, αφήνει τηλεοπτικά κανάλια να σβήνουν, βάζει λουκέτο σε εφημερίδες, απολύει σωρηδόν κόσμο. Δείχνει να μη σέβεται ούτε στο ελάχιστο τη δημοσιογραφική δουλειά τοποθετώντας πάνω απ’ όλα το οικονομικό κόστος (ή το κέρδος, όπως το δει κανείς).

Χθες, λοιπόν, στο Γραφείο του γενικού γραμματέα του υπουργείου Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, Ανδρέα Νεφελούδη, ήταν προγραμματισμένη τριμερής συνάντηση με την ΕΣΗΕΑ και εκπροσώπους της «Alter Ego» του Βαγγέλη Μαρινάκη «προκειμένου να συζητηθούν», όπως ανακοίνωσε το υπουργείο Εργασίας, «οι συνεχείς απολύσεις δημοσιογράφων αλλά και η προστασία των εργασιακών σχέσεων όσων εξακολουθούν να εργάζονται».

Μόνο τον τελευταίο μήνα απολύθηκαν από τα ΜΜΕ του Βαγγέλη Μαρινάκη περισσότεροι από 20 εργαζόμενοι. Ομαδικές απολύσεις. Η πρώτη δόση ήρθε στις 31 Ιουλίου και η 2η στις 13 Αυγούστου.

Προς τι η πρεμούρα; Υπήρχε λόγος; Υπήρχε: μην τύχει και προλάβουν και συμπληρώσουν οι εργαζόμενοι αυτοί έναν ολόκληρο χρόνο στην εταιρεία και δικαιούνται, πια, αποζημίωση. Οπότε η ιδιοκτησία τούς απέλυσε λίγες ημέρες πριν κατοχυρώσουν το συγκεκριμένο δικαίωμα.

Μπράβο στον κ. Μαρινάκη, έδιωξε κόσμο μέσα στον Δεκαπενταύγουστο, κόσμο που δούλευε για δεκαετίες στον ΔΟΛ, προκειμένου να γλιτώσει μερικές χιλιάδες ευρώ. Οσο θα κοστίζει η βενζίνη για το γιοτ του στην απόσταση Σίκινος - Φολέγανδρος (δίπλα είναι).

Πέρυσι τον Μάιο ο Βαγγέλης Μαρινάκης πρόσφερε 22.892.600 ευρώ για να αποκτήσει τα Μέσα Ενημέρωσης του ΔΟΛ, δηλαδή τις εφημερίδες «Βήμα», «Νέα», τα site τους, τον ραδιοσταθμό «Βήμα 99.5», ποσοστό 22,11% του Mega Channel, το 50% των μετοχών της εταιρείας «Iris Εκτυπωτική» και το 41,2% του πρακτορείου διανομής «Αργος».

Με άρθρο του στα «Νέα» στις 18 Αυγούστου 2017, εξηγούσε τους λόγους για τους οποίους απέκτησε το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών του ΔΟΛ:

«Λόγω των κρίσιμων συγκυριών ο τόπος έχει ανάγκη όσο ποτέ την έγκυρη ανεξάρτητη ενημέρωση, με ιστορικό βάρος, άποψη και πρόταση», έγραφε. «Αυτό ακριβώς που ο Αναγνώστης περιμένει από ΤΟ ΒΗΜΑ και ΤΑ ΝΕΑ. Τις λίγες ημέρες που δεν εκδόθηκαν νοιώσαμε όλοι τι έλειψε από τον δημόσιο διάλογο στην Ελλάδα. Και αναμετρούμε τι θα σήμαινε για τον τόπο, εάν αυτή η απουσία ήταν οριστική. Ή αν συνέχιζαν την έκδοσή τους αποξενωμένες από το πνεύμα τους και τις αρχές τους, εξαρτώμενες ή εκβιαζόμενες από τον οιοδήποτε ισχυρό. Για να μην γίνει αυτό βγήκα μπροστά. Μέσα από μια διάφανη διαδικασία και με απόλυτο σεβασμό στις αρχές και τους νόμους που έχουν θεσμοθετηθεί για τα ΜΜΕ. Και με την θέληση να εξασφαλίσω την οικονομική επιβίωση και περαιτέρω ανάπτυξή τους πάνω σε υγιείς βάσεις».

Αν τα μεγάλα αυτά λόγια τα εννοούσε, το γνωρίζουν πλέον πολύ καλά οι εργαζόμενοι και το κρίνουν οι αναγνώστες.

Εξωφρενικές συμβάσεις

Από τους 600 εργαζόμενους του ΔΟΛ, η «Alter Ego» προσέλαβε περίπου τους 160. Ελάχιστους.

Αρχές Αυγούστου έγινε αυτό και αφού πρώτα οι εργαζόμενοι υπέγραψαν σε μια εξευτελιστική διαδικασία τις απολύσεις τους. Οι συμβάσεις εργασίας ωστόσο ήρθαν πολύ αργότερα, τον Οκτώβριο, ξεσηκώνοντας πλήθος αντιδράσεων.

Αντιγράφουμε από το ρεπορτάζ της «Εφ.Συν.» (17 Οκτωβρίου 2017):

«Οι εν λόγω συμβάσεις, με τους όρους που περιείχαν, κατά κοινή ομολογία έμοιαζαν τουλάχιστον εξωφρενικές. Ηταν τόσο πολλά τα σκοτεινά και απαράδεκτα σημεία, που προκάλεσαν την αντίδραση ακόμα και της ΕΣΗΕΑ, η οποία δεν φημίζεται για την αγωνιστική της διάθεση απέναντι στα ΜΜΕ του ομίλου. Συγκεκριμένα, με βάση τους νέους όρους εργασίας: Οι μισθοί που προβλέπονταν ήταν μικρότεροι από εκείνους που είχαν συμφωνηθεί αρχικά. Οι δημοσιογράφοι έμεναν ακάλυπτοι σε περιπτώσεις μηνύσεων και αγωγών και η εταιρεία απαλλασσόταν από οποιαδήποτε νομική ή αστική ευθύνη. Κόβονταν τα επιπλέον χρήματα για εργασία τις Κυριακές ή τις αργίες. Επίσης οι εργαζόμενοι υποχρεώνονταν να δουλεύουν σε όποιο από τα ΜΜΕ της εταιρείας ήθελε η διοίκησή της καθώς δεν θεωρούνταν εργαζόμενοι ενός συγκεκριμένου ΜΜΕ του ομίλου αλλά του ομίλου στο σύνολό του».

Η συνάδελφος Παναγιώτα Μπίτσικα όχι μόνο δεν υπέγραψε τη σύμβαση, αλλά την κατήγγειλε κιόλας με επιστολή της:

«Μια σύμβαση-μνημείο αντεργατικών διατάξεων, που λειτουργεί ιδιαίτερα σήμερα, σε μια περίοδο αναδιάταξης στον χώρο των ΜΜΕ, σαν αποτύπωμα της εκδοτικής αλαζονείας και του νόμου του ισχυρού στην οικονομία της αγοράς. Καταχρηστικοί όροι οι οποίοι υπάρχουν σποραδικά σε διάφορες ατομικές συμβάσεις στον χώρο του Τύπου (και όχι μόνο) συγκεντρώθηκαν, ενοποιήθηκαν και αποτέλεσαν ένα corpus που σημείο προς σημείο κάνει έρμαιο στις διαθέσεις του εργοδότη τον εργαζόμενο».

Το «Βήμα», τα «Νέα» και τα sites του ομίλου λειτουργούν κανονικά και τώρα, έστω και με λιγότερο κόσμο πια. Οι συνεχόμενες απολύσεις ωστόσο έχουν δημιουργήσει κλίμα ανασφάλειας ανάμεσα στους εργαζόμενους.

Ο απολυμένος δημοσιογράφος Μανώλης Πιμπλής («Βήμα») περιέγραψε με άρθρο του στην «Εφ.Συν.» την κατάσταση στα media της «Alter Ego».

«Η νέα ιδιοκτησία επαναπροσέλαβε περίπου 160 από τους παλιούς, πολύ ταλαιπωρημένους εργαζόμενους, με χαμηλότερους ακόμη από τους ήδη χαμηλωμένους μισθούς τους και σαν να ξεκινούσαν στις εφημερίδες αυτές από την αρχή. Κι ας είχαν ο καθένας 10, 20 ή και 30 χρόνια προϋπηρεσίας. Εστω κι έτσι όμως, όσοι επαναπροσλήφθηκαν προσδοκούσαν επιτέλους εργασιακή ασφάλεια. Αλλά αντί γι’ αυτό, από την πρώτη στιγμή, και χωρίς ορατή αφορμή, ξεκίνησε και πάλι ένα γαϊτανάκι απολύσεων. Αυτό συνέβαινε αφού πρώτα γίνονταν νέες προσλήψεις, προφανώς εργαζομένων ακόμα φθηνότερων από τους φθηνούς και, ενδεχομένως, ακόμα πιο ευθυγραμμισμένων με τη νέα πολιτικοεπιχειρηματική πραγματικότητα του ομίλου».

Ακόμη μία απολυμένη, η Ειρήνη Μητροπούλου, από το διεθνές τμήμα του «Βήματος», ανέβασε ένα σπαρακτικό κείμενο στο facebook:

«Η ανώμαλη προσγείωση άρχισε τον Μάιο με την απόλυση ενός συναδέλφου. Θυμάμαι ακόμα να λένε ότι ήταν “επιλεκτική”, πολιτική, και επιτελική. Αλλά δεν το πίστεψα, γιατί αν και νόμιμη ήταν ανήθικη προτού κλείσουμε χρόνο στην νέα επιχείρηση. Σκέφτηκα αμέσως ότι είμαστε πια φτηνοί και αναλώσιμοι, εντελώς απροστάτευτοι, ότι αυτή είναι μια φάμπρικα για να μας διώχνουν εύκολα και χωρίς αποζημίωση. Τότε έμαθα ότι έφευγε κόσμος από τον Δεκέμβριο, αλλά κάπως σιωπηλά. Τον Ιούνιο, απέλυσαν ομαδικά 7 συναδέλφους. Με κριτήρια που παραμένουν ακατανόητα. Είμαστε όλοι πολύ επαρκείς και άξιοι επαγγελματίες. Είναι σαν να έκατσε κάπου, τυχαία, η μπίλια στη ρουλέτα, σαν να σήκωσαν ένα χαρτί στην τσόχα και είπαν εσύ θα φύγεις – έχουν απολύσει νέους και μεγαλύτερους σε ηλικία, με παιδιά και χωρίς παιδιά, υγιείς και με προβλήματα ασθενείας, συναδέλφους που έπαιρναν 1.000 ευρώ και άλλους με λιγότερα».

Το «Βήμα FM» έκλεισε, έπαψε να λειτουργεί εδώ κι έναν χρόνο. Ηδη το ΕΣΡ ανακάλεσε την άδειά του, με τη συχνότητα των 99.5 να επιστρέφει στο κράτος.

Την απόφαση του Βαγγέλη Μαρινάκη για το λουκέτο μετέφερε ο τότε εκπρόσωπος της «Alter Ego» Γιώργος Δήμας στη (μία, ακόμα) τριμερή συνάντηση που έγινε στο υπουργείο Εργασίας (20 Οκτωβρίου 2017).

Το 1,7 εκατομμύριο ευρώ δάνειο από τον ΔΟΛ προς τον ραδιοσταθμό (!) και τα 2,5 εκατομμύρια ευρώ που ήταν οι συνολικές οφειλές του ανάγκασαν -λέει- τον ιδιοκτήτη της «Alter Ego» να οδηγήσει το «Βήμα 99.5» σε λύση κι εκκαθάριση χωρίς να πληρώσει δεδουλευμένα και αποζημιώσεις στους εργαζόμενους.

Παραπλανητικά χρέη

Τα χρέη ωστόσο αποδείχθηκε πως δεν ήταν τόσα αλλά πολύ λιγότερα. Προφανώς, στην τριμερή με τον γενικό γραμματέα του υπουργείου Εργασίας, ο εκπρόσωπος της Alter Ego «λειτούργησε μάλλον παραπλανητικά».

Η ΕΤΕΡ, η Ενωση των Τεχνικών, ήταν κατατοπιστική κατά τη συζήτηση της αίτησης πτώχευσης του «Βήμα FM», τον Μάρτιο του 2018:

«Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς ότι στην υπό συζήτηση αίτηση ΠΟΥΘΕΝΑ δεν αναφέρονται υποχρεώσεις που αθροιστικά να δίνουν το ποσό των 5.700.000€ όπως τότε ισχυρίζονταν; Αντιθέτως ο Ευάγγελος Μαρινάκης κλείνει τον Βήμα FM για χρέη 350.000€ προς το ΙΚΑ και τα δημόσια ταμεία μαζί με τους μισθούς των εργαζομένων και χωρίς να συζητήσει καν με αυτούς για τις απαιτήσεις τους».

Τον ραδιοσταθμό τον έκλεισε λοιπόν ο Βαγγέλης Μαρινάκης και όλοι εκείνοι που κραύγαζαν πως θα τον έκλεινε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έβγαλαν τσιμουδιά - Παπαχρήστος, Παπαπαναγιώτου, Τατσόπουλος, Πρετεντέρης, Κανέλλης, Ψαριανός κ.ά.

Για το Mega δεν χρειάζεται να πούμε και πολλά, την παρακμή του τη βλέπετε κι εσείς καθημερινά. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης κατέχει το 22,11% του τηλεοπτικού σταθμού αλλά δεν έκανε κάτι για να τον σώσει. Είναι θέμα εβδομάδων πότε θα πέσει το σήμα του οριστικά (χθες έκλεισε και το site του). Δεύτερο λουκέτο μετά το «Βήμα FM» λοιπόν.

Με την εξαγορά του ΔΟΛ, ο Βαγγέλης Μαρινάκης αύξησε κι άλλο το ποσοστό του στο μοναδικό πρακτορείο διανομής Τύπου στην Ελλάδα, το «Αργος».

Εφτασε να κατέχει περίπου το 70%, πράγμα το οποίο φυσικά του δημιούργησε ζητήματα με την Επιτροπή Ανταγωνισμού. Πιο μονοπώλιο, πεθαίνεις. Τι είπε πως έκανε λοιπόν ώστε να ξεπεράσει τον σκόπελο;

Δήλωσε πως μοίρασε τις μετοχές του! Ενημέρωσε την Επιτροπή Ανταγωνισμού πως τις μεταβίβασε σε διάφορα πρόσωπα σε φιλικές του εφημερίδες, στο «Πρώτο Θέμα» (Καραμήτσος), στα «Παραπολιτικά» (Κουρτάκης) και στον «Πρωταθλητή».

Ως γνωστόν, πολλοί διαμαρτύρονται για τις κυκλοφορίες των εφημερίδων, αλλά το «Αργος» δυσκολεύεται να δώσει τα λογιστικά στοιχεία ακόμα και στη Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης κι Επικοινωνίας που του τα ζητάει.

Ακόμη μία τραγική περίπτωση ήταν και η αείμνηστη, αν τη θυμάστε, «Ελευθερία του Τύπου», η εφημερίδα που δημιούργησε ο Βαγγέλης Μαρινάκης ως μεταβατικό στάδιο για να περάσουν τα στελέχη του «Συγκροτήματος» από τον ΔΟΛ στον… ΔΟΜ. Την άνοιξε και την έκλεισε μέσα σε λίγους μόλις μήνες.

«Στην ουσία η εφημερίδα (εφήμερη, όνομα και πράμα) του κ. Μαρινάκη λειτούργησε ως γέφυρα για τη μετάβαση ενός αντιδεξιού δημοκρατικού κοινού στο νέο “Βήμα” και τα νέα “Νέα” με σαφή νεοδημοκρατικό προσανατολισμό» έγραφε ο Δημήτρης Ψαρράς, στις 27 Ιουνίου 2018. «Βέβαια, η εφημερίδα αυτή έκλεισε άρον άρον, με την κυκλοφορία της να παρουσιάζει συνεχή πτώση, παρά τη μείωση της τιμής της σε 0,50 ευρώ».

Τα «Παραπολιτικά» δεν είναι του Βαγγέλη Μαρινάκη, αλλά ανήκουν στον Γιάννη Κουρτάκη. Οπως και ο ραδιοσταθμός «Παραπολιτικά 90.1», καθώς και διάφορες άλλες εφημερίδες, όπως το «Καρφί», η «Κιβωτός της Ορθοδοξίας» κ.ά.

«Μια ιδιαίτερη τιμή έγινε στον εκδότη της εφημερίδας μας, Γιάννη Κουρτάκη, ο οποίος πρόσφατα εξελέγη τακτικό μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ορθόδοξης Ακαδημίας Κρήτης για τα επόμενα δύο χρόνια» έγραφε η «Κιβωτός» την Κυριακή 10 Απριλίου 2016.

Τα «Παραπολιτικά 90.1» βγαίνουν στην παλιά συχνότητα του «902 Αριστερά στα FM».

Ο Γιάννης Κουρτάκης αγόρασε τον ραδιοσταθμό από μία offshore εταιρεία η οποία πιθανότατα, όπως είχε γραφτεί σε δημοσιεύματα, ανήκε στον Φίλιππο Βρυώνη. Πλήρωσε για την εξαγορά 900.000 ευρώ.

Ο όμιλος, στη συνέχεια, απέκτησε και εκτυπωτική μονάδα«Στα “Παραπολιτικά” το πιεστήριο της “Ελευθεροτυπίας”» έγραφε η εφημερίδα στις 21 Νοεμβρίου 2016.

Και συνέχιζε: «Αλλο ένα σημαντικό βήμα για την οικογένεια των “Παραπολιτικών”, εν μέσω αυτής της ιδιαίτερης συγκυρίας για τον εγχώριο Τύπο συνολικά. Συγκεκριμένα, απέκτησε -ως υπερθεματίστρια εταιρεία στο σχετικό πλειστηριασμό- το πιεστήριο της Χ.Κ. Τεγόπουλος, που είχε συνδεθεί άρρηκτα με την ιστορική “Ελευθεροτυπία”».

Στόχος του εκδότη Γιάννη Κουρτάκη ήταν η άμεση λειτουργία της εκτυπωτικής μονάδας, έγραφαν τότε, αλλά δύο χρόνια μετά αυτό δεν έχει πραγματοποιηθεί ακόμα.

Η πρώτη, φανερή ή μη, είσοδος του Βαγγέλη Μαρινάκη στα media έγινε με την εξαγορά της free press εφημερίδας «Metro» το 2010 και κατευθείαν μπήκαν διευθυντής ο Γιάννης Κουρτάκης και διευθυντής σύνταξης ο Παναγιώτης Τζένος.

Εναν χρόνο μετά, τέλη Αυγούστου του 2011, η εφημερίδα προχώρησε σε δεκάδες απολύσεις, δημοσιογράφων και διοικητικών υπαλλήλων.

Ηδη τότε στην τελευταία σελίδα φιγουράριζε διαφήμιση για μία καινούργια εβδομαδιαία εφημερίδα που θα κυκλοφορούσε σύντομα. Ηταν διαφήμιση για τα «Παραπολιτικά».

«Προκαλεί έκπληξη ότι η δημοσιογραφική ομάδα του περιοδικού Unfollow μετακομίζει ως Report στα “Παραπολιτικά” του Γ. Κουρτάκη, “πολύ στενού φίλου του Β. Μαρινάκη”» έγραφε η Αντα Ψαρρά πέρυσι, τέτοια εποχή, στην «Εφ.Συν.». «Εντύπωση πάντως προκαλεί το ότι “η ασυμβίβαστη δημοσιογραφική στάση απέναντι σε κάθε εξουσία”, που αποτελεί τον στόχο και της νέας αυτής προσπάθειας, θα συντελεστεί με πρωταγωνιστές τη βασική ομάδα του περιοδικού Unfollow».

Ο Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος, ο επικεφαλής του «Unfollow», είναι πλέον ο υπεύθυνος των sites της «Alter Ego» και από τους πιο στενούς συνεργάτες του Βαγγέλη Μαρινάκη.

Τι κάνει η ΕΣΗΕΑ με τις απολύσεις στην Alter Ego; Βγάζει απλώς ανακοινώσεις: «Το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ ζητάει την άμεση ανάκληση των απολύσεων των συναδέλφων και την ρητή δέσμευση της ιδιοκτησίας για την διασφάλιση του συνόλου των υφισταμένων θέσεων εργασίας και δηλώνει ότι θα σταθεί αποφασιστικά και αταλάντευτα στο πλευρό των αδίκως απολυμένων συναδέλφων μας σε κάθε νόμιμη διεκδίκησή τους».

Σκληρή ανακοίνωση, χωρίς έλεος, έκανε τον Βαγγέλη Μαρινάκη να χάσει τον ύπνο του από το άγχος.

Την ίδια ώρα όμως ξέρει (η ΕΣΗΕΑ) να κηρύσσει στάσεις εργασίας σε ΑΝΤ1 και Star, αν και οι απολύσεις εκεί είναι πολύ λιγότερες.

Δύο μέτρα και δύο σταθμά από την Ενωση.
---
---
*

Τρίτη 28 Αυγούστου 2018

Για γέλια και για κλάματα...

*
stavrosx1
***
*

Ο Βερύκιος μετανόησε...

Δεκτή έκανε η Ιερά Σύνοδος την επιστολή μετανοίας του...
Η Ιερά Σύνοδος αποδέχθηκε την μετάνοια του Δήμου Βερύκιου. Στη σύνοδο αναγνώστηκε η επιστολή μετανοίας που απηύθυνε στην ΔΙΣ ο γνωστός δημοσιογράφος, ο οποίος είχε αναρτήσει στο twitter παραποιημένη την εικόνα της Παναγίας.

"Ανεγνώσθη πράγματι η επιστολή-δήλωση μετανοίας, την οποία ο κ. Βερύκιος απέστειλε στην Ιερά Σύνοδο. Η Ιερά Σύνοδος επισημαίνει το μέγιστο λάθος και το μέγιστο σφάλμα το οποίο διεπράχθη δια της παραποιήσεως του Αγιωτάτου προσώπου της Παναγίας όμως στην μακροθυμία που δείχνει πάντοτε η Εκκλησία, εδέχθη και την μετάνοια του κ. Βερυκίου" δήλωσε ο εκπρόσωπος Τύπου της Συνόδου και Μητροπολίτης Σύρου κ. Δωρόθεος...

Δεν ξέρουμε τι θα κάνει με τον αφορισμό ο ακροδεξιός και Καλαβρύτων λεγόμενος Αμβρόσιος...
---

documentonews.gr
---
Φάε, άκουγε και σώπα...

Άδωνις: Μόνο με 15 ευρώ!...

«Σχοινί – κορδόνι» φαίνεται πως έχουν γίνει οι «γαλάζιες» εκδηλώσεις με αντίτιμο στη Μεσσηνία, την τιμή του σχετικού εισιτηρίου που αυξάνεται ακόμη περισσότερο, παρά τον σάλο που είχε δημιουργηθεί παλαιότερα.

Η «συνταγή» εφαρμόστηκε στο παρελθόν από τη ΝΟΔΕ Μεσσηνίας σε εκδήλωση με ομιλητή τον Άδωνη Γεωργιάδη και εισιτήριο 10 ευρώ, η οποία ωστόσο μετά τις αντιδράσεις που ακολούθησαν, ακυρώθηκε.

Στη συνέχεια διοργανώθηκε ακόμα μία εκδήλωση, με ομιλήτρια την Όλγα Κεφαλογιάννη και τις τιμές να κυμαίνονται στα ίδια επίπεδα: 10 ευρώ.

Αυτή τη φορά, η «ατραξιόν» της εκδήλωσης θα είναι ο Άδωνις Γεωργιάδης, με μια τσουχτερή ανατίμηση στο εισιτήριο – αντιπρόεδρος γαρ – το οποίο κοστίζει… ούτε 5, ούτε 10, αλλά… 15 ευρώ.

Και για να αποφευχθούν οι όποιες αντιδράσεις για την τιμή, προβλέφθηκε το να συμπεριλαμβάνεται και γεύμα, για εκείνους των οποίων δεν κόβεται εύκολα η… όρεξη...
---
nonews-news
---
«Mε... παραίτησε ο Κοντομηνάς!»...

Τον Απρίλιο του 2017 η ΕΡΤ μας πληροφορούσε για την αποχώρηση της Γενικής Διευθύντριας Προγράμματος Ιζαμπέλας Σασλόγλου, που προέρχονταν από τον τηλεοπτικό σταθμό Alpha. H Σασλόγλου μετά την αποχώρησή της από την ΕΡΤ επέστρεψε στο κανάλι του Δ. Κοντομηνά.

Τώρα με μια ανακοίνωσή του το κανάλι της Κάντζας γνωστοποιεί πως η Ιζαμπέλα Σασλόγλου παραιτήθηκε από τη θέση της Διευθύντριας Προγράμματος:

«Η κυρία Ιζαμπέλα Σασλόγλου υπέβαλε σήμερα την παραίτησή της από τη θέση της Διευθύντριας Προγράμματος, για προσωπικούς λόγους. Ο Alpha την ευχαριστεί για τη μέχρι τώρα συνεργασία και της εύχεται καλή επιτυχία στην επαγγελματική της πορεία».

H ίδια όμως η Σασλόγλου αναφέρει πως δεν πρόκειται για παραίτηση αλλά για απόλυση.

«Δεν πρόκειται για παραίτηση, αλλά για απόλυση. Ένας επαγγελματίας στην αρχή της σεζόν δεν παραιτείται, απλά είχαμε κάποιες διαφωνίες με τον κ. Κοντομηνά όσον αφορά τη φιλοσοφία σε κάποιες ζώνες του προγράμματος και έκρινε σωστό να με παραιτήσει. Η ανακοίνωση του Alpha είναι ψευδής. Ποτέ δεν παραιτήθηκα, απλά απολύθηκα και έχω συμβόλαιο μέχρι το Μάιο. Εγώ δουλεύω κανονικά» ανέφερε στο newpost και στην Ντέπυ Γκολεμά, η Ιζαμπέλα Σασλόγλου...

---

zoornalistas.com
---
Ζητούνται …εξωγήινα προσόντα

Μόνο έτσι εξηγείται η προκήρυξη πρόσληψης νομικού για τον Ελληνικό Διαστημικό Οργανισμό, που είδε το φως της δημοσιότητας.

Αξίζει μόνο να αναφερθεί ότι στην λίστα με τα «απαραίτητα προσόντα» του ανθρώπου που αναζητείται για να καλύψει τη θέση, αναγράφεται μεταξύ άλλων η «συμμετοχή σε δύο τουλάχιστον πιστοποιημένες διαστημικές αποστολές για τουλάχιστον δύο έτη, ή σε μία πιστοποιημένη διαστημική αποστολή για τουλάχιστον τρία έτη».

Διότι ως γνωστόν, ο μέσος δικηγόρος στην Ελλάδα, και όχι μόνο, αποφοιτώντας από τη Νομική Σχολή, δεν μπορεί, σε δυο – τρεις διαστημικές αποστολές θα λάβει μέρος…
---
matrix24.gr
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Ανασυγκρότηση
*

Δευτέρα 27 Αυγούστου 2018

Τα μαλλιοτραβήγματα της τέταρτης εξουσίας...

*
stavrosx1
***
*

Το τέλος της (δημοσιογραφικής) ομερτά





Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης*

Θυμάμαι την μπασκετική ομερτά. Αυτό τον όρκο σιωπής που κάλυπτε πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν του εθνικού μας αθλήματος και άφηνε στη σκιά όλα όσα συνέβαιναν πίσω απ’ τις κουίντες. Κράτησε χρόνια πολλά, δεκαετίες ολόκληρες, και σε μεγάλο βαθμό καθόρισε την ανάπτυξη και τον χαρακτήρα του αθλήματος εν Ελλάδι. Απλώς κάποια στιγμή την πλάκωσε και την καλαθόσφαιρα η κρίση, έγινε μονό το πάπλωμα από διπλό, έπαψε να φτάνει για όλους η μάσα κι άρχισαν οι μπασκετικοί να τρώνε τις σάρκες τους. Και βγήκανε προς τα έξω τα άπλυτα της σπυριάρας μπάλας και μάθαμε κι εμείς οι άσχετοι, τι παιζότανε και τι γινότανε όταν έσβηναν οι προβολείς των γηπέδων. Forthe record, που λένε και οι Εγγλέζοι.

Κάτι ανάλογο, κάτι κοντινό διαδραματιζόταν και με τη δημοσιογραφική ομερτά. Μπορεί οι λειτουργοί του Τύπου να ξεσκεπάζανε εν ριπή οφθαλμού τα σκάνδαλα, τις ανομίες και τις ψευτιές των πολιτικών, των επιχειρηματιών και των προβεβλημένων (ελληνιστί, σελέμπριτιζ), αλλά τα του οίκου τους ποτέ δεν βγαίνανε προς τα έξω. Κλεισμένα στο σεντούκι ήτανε, ήλιος δεν τα έβλεπε, ιδέα δεν είχαν οι αναγνώστες, οι ακροατές, οι τηλεθεατές για τα καραγκιοζιλίκια, τα ξεφτιλίκια, τα καουμποϊλίκια των δημοσιογράφων.

Από στόμα σε στόμα κυκλοφορούσαν στην καλύτερη περίπτωση τα μυστικά και τα πεπραγμένα του κλάδου, άνευ δημοσιότητος και προβολής.

Άλλαξε όμως κι εδώ το στόρι. Αρχίσανε πριν από κάτι χρονάκια τα συντροφικά μαχαιρώματα και στον δικό μας τον κλάδο, πάλι με αφορμή την κρίση. Είτε από λαμογιάρηδες συναδέλφους που θεωρούσαν ότι ο διπλανός τους είχε μπουκώσει περισσότερα από τους ίδιους, είτε από αγανακτισμένους συναδέλφους που δεν μπορούσαν πια να ανεχθούν συστήματα του τύπου Φως-Νερό-Τηλέφωνο και Αργομισθία-Μέχρι-Θανάτου. Ακόμη και στον βούρκο, ακόμη και στον
βόθρο υπάρχει ένα όριο…

Και κάπως έτσι φτάσαμε στη σημερινή εποχή, όπου δεν περνάει μέρα δίχως δημοσιογραφικό καυγά. Δεν περνάει εικοσιτετράωρο χωρίς μαλλιοτράβηγμα της τετάρτης εξουσίας. Πλησιάζουν βλέπετε και οι εκλογές και ανεβαίνουν οι σφυγμοί. Ανεβαίνουν και τα πονταρίσματα.

Και οι προσωπικές επιθέσεις, δίνουν και παίρνουν. Από εκεί που κάτι παρατσούκλια της πλάκας σκάγανε μύτη (όπως τον αλησμόνητο πρακτοράκο» στο «Ποντίκι»), τώρα φάτσα κάρτα φιγουράρουν τα ονοματεπώνυμα. Και δώσε μπουνίδι!

Καλύτερα είναι τώρα ή πριν ήταν καλύτερα με την ομερτά; Χίλιες φορές καλύτερα τώρα, λέω εγώ. Μπορεί τα μισά τουλάχιστον απ’ όσα λέγονται (και εκτοξεύονται) να είναι παραμύθια, αλλά όλο και κάτι μαθαίνουμε. Όλο και κάποια αλήθεια κάνει πλέον την εμφάνισή της. Κι όποιος ή όποια έχει λίγο μυαλό, κάτι μπορεί να καταλάβει από τις πάσης φύσεως κατηγορίες. Και να βγάλει συμπεράσματα. Ενώ από τη μούγκα και το σκότος, κανείς δεν έγινε σοφότερος…

* το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από τη στήλη του Pro Media (ή Media Pro) στην κυριακάτικη εφημερίδα ΝΕΑ ΣΕΛΙΔΑ

---
*

Παρασκευή 24 Αυγούστου 2018

Σύμφωνο Μολότοφ - Ρίμπεντροπ: Άκου (κρυφο)φασιστάκο

*
stavrosx1
***
*
του Νίκου Μπογιόπουλου


Παρατήρηση 1η: Ο φασισμός γεννιέται μέσα στους υπονόμους του συστήματος της καπιταλιστικής αγριότητας, της εκμετάλλευσης, της σήψης, της διαφθοράς. Ειδικά, δε, σε συνθήκες κρίσης αυτού του συστήματος, του καπιταλιστικού συστήματος, ο φασισμός γιγαντώνεται και αξιοποιείται από τις κυρίαρχες οικονομικές ελίτ ώστε να διατηρήσουν την κυριαρχία τους με μοχλό τον αυταρχισμό και την τρομοκρατία.

Παρατήρηση 2η: Ανάλογα με το μέγεθος της κρίσης ορίζονται και οι ανάγκες της οικονομικής ολιγαρχίας. Για να τσακίσει τις αντιστάσεις ή για να ξεστρατίσει την οργή που προκαλεί η πολιτική της, με την οποία μετακυλύει τα βάρη της κρίσης στο λαό, ο φασισμός αξιοποιείται είτε ως επικουρικός παρακρατικός μηχανισμός της εξουσίας της, είτε ακόμα και ως επίσημη μορφή πολιτικής διαχείρισης των υποθέσεών της.

  • Αυτό συνέβη το 1919 στην Ιταλία όταν ο μεγιστάνας Ανιέλι έπαιρνε από το χεράκι τον Μουσολίνι και τον παρουσίαζε στους βιομηχάνους, στην έδρα του Συνδέσμου Βιομηχάνων της Ιταλίας, ως τον πιστότερο υπηρέτη της τάξης τους.
  • Αυτό συνέβη όταν συγκροτούνταν τάγματα εφόδου χρηματοδοτούμενα από εργοστασιάρχες και χτυπούσαν εργάτες και απεργίες, όπως γινόταν το 1920 στην Ιταλία από τους μελανοχίτωνες.
  • Αυτό συνέβη όταν ο βασιλιάς Βιτόριο Εμμανουέλε έπαιρνε υπό την αγκάλη του τον «Ντούτσε» και τον διόριζε πρωθυπουργό το 1922.
  • Αυτό συνέβη στη Γερμανία με τον Χίτλερ να κάνει πραξικόπημα το 1923 και δέκα χρόνια αργότερα οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι να τον διορίζουν καγκελάριο.
Παρατήρηση 3η: Ο φασισμός είναι – μεταξύ άλλων – η μορφή πολιτικής διαχείρισης των υποθέσεων της ολιγαρχίας που, πίσω από το «φιλολαϊκό» προσωπείο που χρησιμοποιεί για να αποκτήσει κοινωνική βάση, εκείνο που πραγματικά εγγυάται μέσα από την θηριωδία και την κτηνωδία των μεθόδων της είναι ότι τίθεται «το κράτος στην υπηρεσία του ιδιωτικού κεφαλαίου», όπως ακριβώς το υποσχέθηκε ο Χίτλερ στη Λέσχη των Γερμανών Βιομηχάνων του Ντίσελντορφ το 1933.
Φυσικά όταν απειλείται η εξουσία της άρχουσας τάξης ή σε συνθήκες πολιτικής αστάθειας αυτής της εξουσίας, οι ελίτ δεν αναμένουν πότε ο φασισμός θα αποκτήσει κοινωνικό έρεισμα για να τον αξιοποιήσουν. Τον επιβάλλουν «από τα πάνω» με φωτιά και σίδερο: Αυτό συνέβη το 1973 στη Χιλή, το 1936 στην Ισπανία, το 1936 και το 1967 στην Ελλάδα.
Παρατήρηση 4η: Η ΕΕ που … απεχθάνεται τους «ολοκληρωτισμούς», που οι πολυεθνικές της είναι βουτηγμένες στο αίμα των λαών από την εποχή της αγαστής συνεργασίας τους με το ναζιστικό καθεστώς των Νταχάου και των Άουσβιτς (http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/180010,Kati-leipei-apo-to-kadro.html), είναι αυτή που

α) μόνο από το 2014 και μετά έχει χρηματοδοτήσει με περισσότερα από 2 εκ. ευρώ φασίστες και νεοναζί σε όλη την Ευρώπη (http://expo.se/2016/over-two-million-euros-in-eu-subsidies-granted-to-fascists_7074.html),

β) έχει στηρίξει και στηρίζει τους νεοναζί της Ουκρανίας με τους οποίους έχει προωθήσει και συμφωνία σύνδεσης,

γ) παρακολουθεί τις κυβερνήσεις κρατών – μελών της (πχ Βαλτικές χώρες) να ηρωοποιούν τους ναζί και τους δοσίλογους συνεργάτες τους της περιόδου της Κατοχής,


δ) έχει στρώσει το έδαφος για την ενίσχυση της ακροδεξιάς από την Λεπέν στη Γαλλία μέχρι τους Ουρμπάν στην Ουγγαρία κι από Αυστρία μέχρι Ολλανδία, Σουηδία, Ιταλία και Γερμανία.
Παρατήρηση 5η: Μετά το αντικομμουνιστικό Μνημόνιο της ΕΕ στα μέσα της δεκαετίας του 2000, ήρθε το 2009 το αντικομμουνιστικό ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου, όπου – χωρίς περιστροφές – ομολογείτο ο βαθύτερος λόγος της αντικομμουνιστικής υστερίας των «κεφαλών» της ΕΕ:

Ο κομμουνισμός, λέει η ΕΕ, είναι «έγκλημα». Και τα «εγκλήματά του», εξηγούσε το Μνημόνιο στο εισηγητικό του μέρος, είναι απότοκο «της θεωρίας της πάλης των τάξεων»!
Η πάλη των τάξεων, λοιπόν… Αυτή είναι που πρέπει να «καταργηθεί». Που «δεν κολλάει» με την εποχή της «συναίνεσης», του «διαλόγου», της «κοινωνικής ειρήνης», του «δεν υπάρχει εναλλακτική» και της «συναδέλφωσης» μεταξύ κεφαλαιοκρατών και εργατών, με τους δεύτερους, τους εργάτες, να πληρώνουν, και όταν υπάρχει ανάκαμψη, και όταν υπάρχει κρίση.

Αφού, όμως, η πάλη των τάξεων δε γίνεται να «καταργηθεί» μέσω διαταγμάτων, θα πρέπει να συκοφαντηθεί, να ελεεινολογηθεί, να προβοκαριστεί, να στιγματιστεί και όπου είναι δυνατόν να ποινικοποιηθεί η δράση των κομμουνιστών. Εκείνων, δηλαδή,

α) που δεν υποκλίνονται στο αμετάκλητο της αστικής κοινωνίας, καθώς «η ιστορία όλων των κοινωνιών που υπήρξαν μέχρι σήμερα είναι η ιστορία των ταξικών αγώνων», που πρωτοστατούν στην «οργάνωση των προλετάριων σε τάξη και συνακόλουθα σε πολιτικό κόμμα»,

β) που διακηρύσσουν ότι σκοπός τους είναι «η ανατροπή της αστικής κυριαρχίας, η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο», με στόχο την κατάργηση όλων των τάξεων και τη μετάβαση σε μια μη εκμεταλλευτική, αταξική κοινωνία, όπου «στη θέση της παλιάς αστικής κοινωνίας, με τις τάξεις και τις ταξικές της αντιθέσεις, θα έχουμε μια ένωση, μέσα στην οποία η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός θα είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων» («Κομμουνιστικό Μανιφέστο»).

Παρατήρηση 6η: Είναι προφανές ότι αυτή η προοπτική, της απελευθέρωσης του ανθρώπου από τα δεσμά της εκμετάλλευσης, δεν …συμφέρει όσους κατέχουν τις αλυσίδες της εκμετάλλευσης. Κι αφού δεν μπορούν να αντιπαρατεθούν σε επίπεδο ιδεών με τους κομμουνιστές, κατασκευάζουν την «ιστορία» στα μέτρα τους, έτσι ώστε να φαίνεται πως πίσω από τις κομμουνιστικές ιδέες υπάρχει κάτι το «εγκληματογόνο» και η απόδειξη περί τούτου είναι οι «εγκληματικές» πράξεις του κομμουνιστικού «ολοκληρωτισμού» που είναι συνώνυμος του… ναζισμού.

Παρατήρηση 7η: Κάθε συκοφαντία που διεκδικεί να παρουσιάζεται αληθοφανής έχει ανάγκη την παραχάραξη. Έτσι φτάσαμε στο ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου, όπου στο πλαίσιο αυτού του (αντι)ιστορικού «κόψε – ράψε», αποφασίστηκε να καθιερωθεί η 23η Αυγούστου ως «Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης» κατά του κομμουνισμού και του ναζισμού. Γιατί, όμως, η 23η Αυγούστου; Επειδή αυτήν την ημερομηνία, στις 23 Αυγούστου 1939, υπογράφτηκε το «σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ». Να, επομένως, τα «ντοκουμέντα» της… «σύμπλευσης» κομμουνισμού – ναζισμού. Μέχρι και σύμφωνο μη επίθεσης υπέγραψαν!

***

Το «σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ», λοιπόν. Εκεί, όπως λένε τα βαποράκια της ευρωενωσιακής γλίτσας, βρίσκονται τα «ντοκουμέντα» της «σύμπλευσης» κομμουνισμού – ναζισμού.

Ως εκ τούτου, φέτος όπως κάθε χρόνο, η 23η Αυγούστου αποτέλεσε ένα τρόπον τινά προσκλητήριο για κάθε φασίστα, κρυφοφασίστα, μισοφασίστα, να λέει το μακρύ του και το κοντό του από κοινού με εκείνους τους «δημοκράτες» που η πολιτική τους γεννάει και θρέφει τους φασίστες

(σσ: τώρα θα αναρωτηθείτε πως γίνεται στο αντικομμουνιστικό ντελίριο κάθε 23η Αυγούστου να συμμετέχουν και οι φασίστες. Εδώ, πια, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Η βλακεία – πόσω μάλλον του φασίστα – είναι αθεράπευτη).

Συνεχίζουμε ξεκαθαρίζοντας ότι οι παρατηρήσεις που ακολουθούν δεν απευθύνονται στους κάθε λογής απογόνους του Γκαίμπελς καθώς με τους ενσυνείδητους παραχαράκτες της Ιστορίας δεν χωράει κανένας διάλογος.

Οι βρωμερές ενέργειες, όμως, αποτελούν ενίοτε και ευκαιρία για να θυμηθούμε και να αξιολογήσουμε καταστάσεις και πράγματα:

Πρώτον: Η παγκόσμια ιστοριογραφία – την οποία φυσικά δεν έγραψαν Σοβιετικοί ή κομμουνιστές – έχει αποφανθεί: Το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο μη επίθεσης (και όχι «φιλίας»), το σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ της 23 Αυγούστου 1939 αποτέλεσε κίνηση της ΕΣΣΔ που έσωσε την Ευρώπη από τη χιτλερική χολέρα και προέκυψε μόνο μετά την άρνηση Αγγλίας – Γαλλίας για την από κοινού με την ΕΣΣΔ αντιμετώπιση της Γερμανίας. Ήταν μια κίνηση που επέτρεψε στη Σοβιετική Ενωση (σε μια στιγμή που ήδη είχε δεχτεί στο Ανατολικό της μέτωπο την επίθεση των Ιαπώνων) να αναδιοργανώσει τον Κόκκινο Στρατό και την οικονομία της, ώστε να καταφέρει – όπως και έγινε – να συντρίψει την επερχόμενη χιτλερική επίθεση.

Δεύτερον: Ήταν η συμφωνία του Μονάχου, ένα χρόνο πριν (30 Σεπτέμβρη 1938) μεταξύ των Χίτλερ, Μουσολίνι, Τσάμπερλεν και Νταλαντιέ, με την οποία Αγγλία και Γαλλία άνοιξαν το δρόμο για τη ναζιστική επιδρομή στην Ευρώπη. Εκεί ήταν που οι πρόγονοι των αντικομμουνιστών του «δημοκρατικού τόξου» προσέφεραν στρατηγικό πλεονέκτημα στον Χίτλερ, που, μέσω της κατάληψης της Τσεχοσλοβακίας δεν συνάντησε καμία άμυνα και κυρίως του προσέφεραν μια απομονωμένη ΕΣΣΔ έρμαιο – όπως ήλπιζαν – στις πολεμικές διαθέσεις του Γ’ Ράιχ.

Τρίτον: Είναι ενδεικτικό πως όταν η ΕΣΣΔ τάχθηκε κατά της Συμφωνίας του Μονάχου και προσέφερε στρατιωτική βοήθεια στη Γαλλία και στην Αγγλία έναντι της Γερμανίας, Λονδίνο και Παρίσι απέρριψαν τη σοβιετική βοήθεια. Έτσι, το Σύμφωνο «Μολότοφ – Ρίμπεντροπ» (που υπεγράφη έναν ολόκληρο χρόνο μετά τη συμφωνία του Μονάχου) ήταν το μοναδικό μέσο άμυνας που είχε απομείνει στη Σοβιετική Ένωση δεδομένων των συνθηκών. Εξασφάλισε στη χώρα 21 πολύτιμους μήνες προετοιμασίας, που κατόπιν αποδείχτηκαν ανεκτίμητοι στην πολεμική της προεργασία ενόψει της αναπόφευκτης γερμανικής επίθεσης.

Τέταρτον: Οι «ιστορικοί» και οι πολιτικοί του αντικομμουνισμού πολύ θα ήθελαν οι Σοβιετικοί να έμεναν άπραγοι. Να άφηναν ανοιχτά τα περάσματα στις χιτλερικές ορδές τόσο από την Πολωνία και Λευκορωσία όσο και από την Φινλανδία. Έτσι:

α) Μιλούν (ποιοι; Οι ιμπεριαλιστές!) για την «ιμπεριαλιστική επέμβαση της Σοβιετικής Ένωσης κατά της Φινλανδίας» το 1939, αλλά:
  • «Ξεχνούν» την άρνηση των Φινλανδών να ενισχυθούν από την ΕΣΣΔ τα φινλανδικά σύνορα στον ισθμό της Καρελίας, τα οποία είναι σε μια απόσταση μόλις 32 χλμ. από το Λένινγκραντ, με την πόλη δηλαδή να βρίσκεται εντός του βεληνεκούς του ναζιστικού πυροβολικού.
  • Ξεχνούν» την πρόταση της ΕΣΣΔ για τη σύναψη μιας σοβιετο-φινλανδικής συνθήκης αμοιβαίας βοήθειας.
  • «Ξεχνούν» την σοβιετική πρόταση η Φινλανδία να μισθώσει στη Σοβιετική Ένωση το λιμένα Hanko και το έδαφος που γειτονεύει με αυτό, να επιτρέψει να έχει μια σοβιετική φρουρά εκεί για την προστασία της ναυτικής βάσης με αντάλλαγμα από την ΕΣΣΔ την εκχώρηση στην Φινλανδία μιας έκτασης 5.529 τετραγωνικών χιλιομέτρων, δηλαδή πάνω από 2 φορές μεγαλύτερη περιοχή.
  • «Ξεχνούν» ότι η Φινλανδία υπήρχε ως κράτος από το 1918, μόνο επειδή αναγνώρισαν την ανεξαρτησία της οι Μπολσεβίκοι. 
  • «Ξεχνούν» ότι η αντιδραστική κυβέρνηση της Φινλανδίας υποκινούμενη από τους ιμπεριαλιστές όχι μόνο απέρριψε το σοβιετικό σύμφωνο φιλίας αλλά επιδόθηκε και σε συνοριακές επιθέσεις ενάντια στην ΕΣΣΔ με συνέπεια το ξέσπασμα του σοβιετοφινλανδικού πολέμου (30 Νοέμβρη 1939). Και φυσικά
  • «ξεχνούν» το ρόλο της Φινλανδίας με το μέρος των χιτλερικών στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
    β) Μιλούν για τον δήθεν «διαμελισμό» της Πολωνίας μεταξύ Γερμανίας και ΕΣΣΔ, αλλά:
  • «Ξεχνούν» πως όταν στις 17 Σεπτέμβρη 1939 πέρασε τα σοβιετοπολωνικά σύνορα ο Κόκκινος Στρατός για μπει φραγμός στις ορδές του Χίτλερ, η Πολωνία είχε ήδη συντριβεί από τους ναζί, πως ήδη ο Χίτλερ από την 1η Σεπτέμβρη – χωρίς καμία έμπρακτη αντίδραση από Αγγλογάλλους – είχε καταλάβει την Πολωνία και όπως δήλωσε ο Μολότοφ «η πολωνική κυβέρνηση έχει πάψει να δίνει οποιοδήποτε σημείο ζωής».
  • «Ξεχνούν» ότι ο Κόκκινος Στρατός μπήκε στα εδάφη που η σοβιετική εξουσία είχε αναγκαστεί να παραδώσει με τη ληστρική συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ το 1918.
  • «Ξεχνούν», φυσικά, ότι τα εδάφη στα οποία προωθήθηκε ο Κόκκινος Στρατός με στόχο την υπεράσπιση των σοβιετικών συνόρων ήταν εδάφη της Δυτικής Λευκορωσίας και της Δυτικής Ουκρανίας που είχαν ληστέψει οι αστοί και οι τσιφλικάδες της Πολωνίας το 1920 κατά τη διάρκεια της αντεπαναστατικής εκστρατείας της Αντάντ. Όπως
  • «ξεχνούν», φυσικά, ότι οι βαλτικές χώρες με τα φασιστικά τους καθεστώτα ήταν έτοιμες να τεθούν – όπως και έκαναν – στην υπηρεσία του Χίτλερ ενάντια στη Σοβιετική Ένωση.
γ) Όσοι κατηγορούν – σήμερα – την ΕΣΣΔ για το σύμφωνο μη επίθεσης με τη Γερμανία, είναι οι απόγονοι εκείνων που ήθελαν την καταστροφή της ΕΣΣΔ. Γι’ αυτό όταν με το σύμφωνο η ΕΣΣΔ απέτρεψε την άμεση εναντίον της επίθεση από τους ναζί, οι Αμερικανοί διαμαρτύρονταν ότι ο Χίτλερ «δεν κράτησε την υπόσχεσή του να είναι λιοντάρι προς ανατολάς και αρνάκι προς δυσμάς» («Νew York Herald Tribune», 7/10/1939) και ο Τσόρτσιλ κατηγορούσε τους ναζί ότι «πρόδωσαν το αντικομιντέρν σύμφωνο και τις αντιμπολσεβίκικες συμφωνίες» (Collier’s – ΗΠΑ 30/9/1939, http://www.902.gr/eidisi/apopseis-sholia/30279/symfono-molotof-rimpentrop-symfonoyn-stin-paraharaxi).

***
Τι δεν λένε, λοιπόν, οι «δημοκράτες» της ΕΕ, αυτοί οι τυφλοπόντικες της Ιστορίας που αξιοποιούν προπαγανδιστικά το σύμφωνο εναντίον της ΕΣΣΔ και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος;
  • Ότι εκείνο το σύμφωνο «Μολότοφ – Ρίμπεντροπ» (μη επίθεσης και όχι «φιλίας», όπως του Μονάχου) υπογράφτηκε μόνον αφότου οι ΗΠΑ σφύριζαν υπέρ «ουδετερότητας» και επί μήνες η Αγγλία και η Γαλλία αρνούνταν να υπογράψουν με την ΕΣΣΔ συμφωνία κοινής δράσης εναντίον του ναζισμού.
  • Ότι όλο αυτό το διάστημα ο ένας ιμπεριαλιστικός άξονας, των αστικών κοινοβουλευτικών δημοκρατιών της Ευρώπης, επιδίωκε να στραφεί μια ώρα αρχύτερα ο άλλος ιμπεριαλιστικός άξονας, της Γερμανίας, κατά της Σοβιετικής Ένωσης.
  • Ότι μέσα σε αυτές τις συνθήκες η ΕΣΣΔ χρειαζόταν ικανό διάστημα να οργανωθεί μπροστά στην επικείμενη και αναπόφευκτη πολεμική επίθεση από τη Γερμανία.
  • Και ότι κάθε αντικειμενικός και αμερόληπτος ιστορικός έχει αναγνωρίσει ότι εκείνο το σύμφωνο αποδείχτηκε μια ευφυής κίνηση της ΕΣΣΔ, που της έδωσε το χρόνο να προετοιμαστεί για να αντιμετωπίσει και, τελικά, να συντρίψει το ναζισμό.
Τι δεν λένε οι τυφλοπόντικες: Ότι υπάρχει μια άλλη ημερομηνία που θα μπορούσε να αποτελέσει πραγματική επέτειο καταδίκης του ναζισμού και όσων τροφοδοτούν, συναλλάσσονται και ανοίγουν το δρόμο στους ολοκληρωτισμούς. Είναι η 30ή του Σεπτέμβρη.


Είναι η ημέρα (30 Σεπτέμβρη 1938 – ένα χρόνο πριν το σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ), που στο Μόναχο, οι Χίτλερ και Μουσολίνι υπέγραψαν μαζί με τους αρχηγούς των κυβερνήσεων της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας, το ομώνυμο «σύμφωνο του Μονάχου», με το οποίο οι «δημοκρατίες της Δύσης», στο πλαίσιο του «κατευνασμού» του φασισμού, έδιναν το πράσινο φως στο ναζισμό να εισβάλει στην Τσεχοσλοβακία, να την διαμελίσει, ανοίγοντας έτσι το δρόμο στον όλεθρο και οδηγώντας την ανθρωπότητα στην τραγωδία του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.
Ήταν η 30η Σεπτέμβρη 1938 που η ιμπεριαλιστική συμφωνία του Μονάχου αποτέλεσε την κορύφωση της πολιτικής της ενθάρρυνσης των επιδρομέων. Οι κυβερνήσεις της Αγγλίας και της Γαλλίας, με την προτροπή της κυβέρνησης των ΗΠΑ, ικανοποίησαν όλες τις απαιτήσεις του Χίτλερ, πιστεύοντας ότι έτσι θα τον στρέψουν κατά της Σοβιετικής Ένωσης.

Αυτή, βέβαια, η ημερομηνία απουσιάζει από τα αντικομμουνιστικά ψηφίσματα του Ευρωκοινοβουλίου, από τις αποφάσεις της ΕΕ και από τα άρθρα των «Μένουμε Ευρώπη»– σμπίρων της. Πολύ λογικό για μια ΕΕ των Σαλβίνι, της Λεπέν και της ακροδεξιάς, για μια ΕΕ που – επί ελληνικής προεδρίας – υπέγραψε συμφωνία σύνδεσης με τους ναζί της Ουκρανίας. Πολύ λογικό, επίσης για τους ασπάλακες γραφιάδες της που δίνουν νόημα στους στίχους του Βάρναλη: «…της Αλήθειας εσχάτη τεφροδόχα, και συ, πρόστυχη Πένα και ψοφίμι, του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα»!

Άλλωστε αν η ΕΕ, το Ευρωκοινοβούλιο και οι κάθε λογής «φιλελεύθεροι» και «σοσιαλιστές» γκαιμπελίσκοι που τους ξεσκονίζουν νοιάζονταν για τη «δημοκρατία», αν είχαν ή έχουν ειλικρινή επιδίωξη να καταγγείλουν το ναζισμό και όχι να συκοφαντούν τον κομμουνισμό (όπως πραγματικά τους ενδιαφέρει), τότε θα είχαν να δείξουν έστω και μία ανακοίνωση, έστω μία διαμαρτυρία ή έστω μία καταγγελία τους για το γεγονός ότι σε Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία και μια σειρά ακόμα χώρες της ΕΕ στήνονται μνημεία υπέρ των Ες – Ες και «τιμούνται» συνεργάτες των Γερμανών, την ώρα που σε αυτές και άλλες χώρες (Τσεχία, Πολωνία, Ουγγαρία κλπ.) η μαρξιστική – λενινιστική ιδεολογία έχει κηρυχτεί «παράνομη» (!) από τα δικαστήρια και οι κομμουνιστές, αριστεροί και δημοκράτες τελούν σε καθεστώς παρανομίας.
***
Σημείωση 1η: Στην Ελλάδα της Κατοχής, οι συνεργάτες των Γερμανών, οι γερμανοντυμένοι, οι δοσίλογοι και οι μαυραγορίτες δεν ήταν κομμουνιστές. Οι κομμουνιστές, μαζί με τους άλλους αριστερούς και δημοκράτες ήταν στα βουνά και πολεμούσαν το ναζισμό. Τα θρασίμια του εγχώριου αντικομμουνισμού, τα κόμματα και οι κυβερνήσεις τους που κάνουν τεμενάδες στην ΕΕ, που ψηφίζουν υπέρ της ναζιστοκρατούμενης Ουκρανίας τις κυρώσεις της ΕΕ ενάντια στη Ρωσία, προφανώς γνωρίζουν ποιας ιδεολογίας και ποιας πολιτικής μήτρας εκτρώματα ήταν οι γερμανοτσολιάδες.

Σημείωση 2η: Για το τι συμβαίνει στις Βαλτικές χώρες (π.χ Εσθονία) αναφερθήκαμε ήδη. Στην, δε, Ουκρανία, ό,τι θυμίζει Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο κατά των ναζί διώκεται. Στο Χάρκοβο, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, κάθε χρόνο, μια συγκεκριμένη μέρα, οι αστυνόμοι και οι παρακρατικοί έχουν πολλή δουλειά. Είναι η μέρα της επετείου της απελευθέρωσης της πόλης από τους ναζί. Κατά σατανική ειρωνεία της Ιστορίας ήταν 23 Αυγούστου του 1943 όταν ο Κόκκινος Στρατός απελευθέρωσε την πόλη από τους χιτλερικούς. Και ένα μεγάλο κομμάτι πληθυσμού της Ουκρανίας, που ξεχύνεται με κόκκινες σημαίες στους δρόμους για να τιμήσει την ημέρα, αυτό δεν το ξεχνά. Όμως τέτοιες «μνήμες» στην Ουκρανία των φασιστών, σήμερα δεν επιτρέπονται. Αυτή την Ουκρανία, την λατρεμένη στη ΕΕ, μετά τον υπουργό του Σαμαρά, τον Βενιζέλο, το 2014, την επισκέφθηκε και ο πρωθυπουργός Τσίπρας το 2017…

Σημείωση 3η: Η 23η Αυγούστου είναι όντως σπουδαία ημερομηνία. Πρώτον: Ήταν 23 Αυγούστου του 1942 όταν η μάχη του Στάλινγκραντ πέρασε στην πιο αποφασιστική της φάση. Η 23η Αυγούστου 1942 θεωρείται ημερομηνία ορόσημο για τη μάχη του Στάλινγκραντ γιατί από τη μέρα εκείνη η μάχη μεταφέρθηκε ακόμα και στις συνοικίες της πόλης όταν το 14ο γερμανικό σώμα τεθωρακισμένων διέσπασε την αμυντική γραμμή του Στάλινγκραντ και έφτασε στο Βερτιάτσι. Από εκεί και πέρα ξεκίνησε ο τιτάνιος αγώνας των αμυνομένων σπίτι το σπίτι και δρόμο το δρόμο που οδήγησε στη συντριβή της ναζιστικής χολέρας. Δεύτερον: Ήταν 23 Αυγούστου 1943 όταν λήγει η τιτανομαχία του Κουρσκ. Ο Κόκκινος στρατός στη μεγαλύτερη μάχη τεθωρακισμένων που έγινε ποτέ τσακίζει τους ναζί.

Ο Τσώρτσιλ, ο Μουσολίνι, ο Χίτλερ και ο… Στάλιν

Τον Γενάρη του 1927 ο υψηλός καλεσμένος της Ρώμης απευθυνόταν στον Μουσολίνι με τα παρακάτω λόγια:

«…Το κίνημά σας πρόσφερε υπηρεσία σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Ο μεγάλος φόβος που διακατείχε τον δημοκρατικό ηγέτη ή ηγέτη της εργατικής τάξης ήταν η πιθανότητα να υπονομευτεί ή να υπερθεματιστεί από κάποιον πιο ακραίο από αυτόν. Φαίνεται ότι μια συνεχής μετακίνηση προς τα αριστερά, ένα είδος αναπόφευκτης διολίσθησης στην άβυσσο, ήταν το χαρακτηριστικό όλων των επαναστάσεων.

Η Ιταλία έδειξε ότι υπάρχει ένας τρόπος να παλέψεις τις ανατρεπτικές δυνάμεις, ένας τρόπος που μπορεί να κινητοποιήσει την πλειοψηφία του κόσμου, η οποία κατάλληλα καθοδηγούμενη, μπορεί να εκτιμήσει και να θελήσει να υπερασπίσει την τιμή και τη σταθερότητα των πολιτισμένων κοινωνιών.

Η Ιταλία παρείχε το απαραίτητο αντίδοτο στο ρώσικο δηλητήριο. Από δω και στο εξής, κανένα μεγάλο έθνος δεν θα μείνει χωρίς το έσχατο μέσο προστασίας απέναντι στην ανάπτυξη καρκινωμάτων…

Αν ήμουν Ιταλός θα ήμουν με όλη την καρδιά μαζί σας, από την αρχή μέχρι το τέλος, στη θριαμβευτική σας μάχη ενάντια στις βάρβαρες ορέξεις και τα πάθη του Λενινισμού.

Το κίνημα σας έχει προσφέρει μια υπηρεσία σε όλο τον κόσμο. Έχει δώσει σε όλο τον κόσμο το απαραίτητο αντίδοτο στο Ρωσικό δηλητήριο…»
(Tom Behan, “Arditi del Popolo: Η ιστορία της πρώτης αντιφασιστικής οργάνωσης”, εκδόσεις Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο).

Ο ένθερμος οπαδός του Μουσολίνι, ο λάτρης του φασισμού, ο άνθρωπος που «με όλη του την καρδιά» τασσόταν στο πλευρό των μελανοχιτώνων έναντι των κομμουνιστών και της Σοβιετικής Ένωσης, δεν ήταν άλλος από τον Μέγα Θησαυροφύλακα. Ήταν ο υπουργός Οικονομικών εκείνη την εποχή της Βρετανίας, ο… Ουίνστον Τσώρτσιλ.

Τον Γενάρη του 1934, ένα χρόνο μετά την κατάληψη από τους Ναζί της εξουσίας στη Γερμανία, το ευυπόληπτο ακροατήριο χειροκροτούσε με άφατο θαυμασμό το άκουσμα των παρακάτω λόγων:

«Ο Εθνικοσοσιαλισμός απελευθέρωσε τον Γερμανό εργάτη από τη μέγγενη ενός δόγματος (σσ: του κομμουνισμού δόγματος) που ήταν βασικά εχθρικό τόσο για τον εργοδότη όσο και για τον εργαζόμενο.

Ο Αδόλφος Χίτλερ επέστρεψε τον εργάτη στο έθνος του. Τον μετέτρεψε σε πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας και συνεπώς σε σύντροφό μας» (Πρακτικά Δικών Νυρεμβέργης, Ντοκουμέντο D-392).

Ο λάτρης του ναζισμού, εκείνος που στις 26 Γενάρη 1934 ενώπιον των ενθουσιασμένων συναδέλφων του εξυμνούσε τον Χίτλερ, που αναγόρευε τον ναζισμό σε προστάτη του έθνους γιατί μετέτρεψε τον εργάτη σε «σύντροφό μας», που επιδαψίλευε δάφνες στον Χίτλερ διότι «απελευθέρωσε» τον εργάτη από την «μέγγενη» του κομμουνιστικού δόγματος και τον μετέτρεψε σε «πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας», δεν ήταν άλλος από τον μεγιστάνα Κρουπ. Τον πρόεδρο του Συνδέσμου της Γερμανικής Βιομηχανίας

Κάπως έτσι, παρά τις εκκλήσεις της Σοβιετικής Ένωσης προς Άγγλους, Γάλλους και Αμερικάνους να πολεμηθεί ο ναζισμός, παρά τις προειδοποιήσεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς για τον επερχόμενο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τον φασισμό, φτάσαμε στη συμφωνία του Μονάχου το 1938, όταν (έναν ολόκληρο χρόνο πριν από τη συμφωνία μη επίθεσης μεταξύ Ρίμπεντροπ – Μολότοφ) η Αγγλία και η Γαλλία τα έκαναν πραγματικά «πλακάκια» με τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι.

Κι από εκεί σε εκείνον τον αποκαλούμενο ως «παράξενο πόλεμο» όπου οι δυτικοί «σύμμαχοι» – επιλέγοντας την τακτική της «συμμαχικής» υπονόμευσης της Σοβιετικής Ένωσης που προετοιμαζόταν ενάντια στην επερχόμενη ναζιστική εισβολή – δεν έριξαν μισή τουφεκιά ενάντια στον Άξονα για έξι ολόκληρους μήνες από την έναρξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.

Σήμερα, τα πραγματικά γεγονότα και τα ουσιαστικά συμπεράσματα από την ανείπωτη τραγωδία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, επιχειρούνται να συσκοτιστούν και να παραποιηθούν.

Φροντίζει το εργαστήριο της καπιταλιστικής παραχάραξης. Ένα εργαστήριο που παράγει:
  • Τους γυμνοσάλιαγκες της άθλιας θεωρίας των «δυο άκρων».
  • Τους εντεταλμένους της ελεεινής επιχείρησης «εξίσωσης» κομμουνισμού – φασισμού.
  • Τα βαποράκια που ψάχνουν μερικά δευτερόλεπτα δημόσιου βήματος αναμηρυκάζοντας τα γελοία σχήματα περί «Χίτλερ – Στάλιν».
  • Τους ευρω-φωστήρες περί «ολοκληρωτισμών».
Η εξουσία των κεφαλαιοκρατών έχει κάθε λόγο να αναποδογυρίζει την ιστορία και την πραγματικότητα. Και ο βασικός είναι αυτός:

«Ο φασισμός είναι μια ιστορική φάση όπου μπήκε τώρα ο καπιταλισμός, κι έτσι είναι κάτι το καινούργιο και παλιό μαζί.

Ο καπιταλισμός στις φασιστικές χώρες υπάρχει πια μονάχα σαν φασισμός κι ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός»
(Μπ.Μπρεχτ).

Η ΕΣΣΔ στον πόλεμο

Ο,τι και να κάνουν, όμως, η Ιστορία έχει γραφτεί με τρόπο που θα στοιχειώνει για πάντα. Και έχει γραφτεί με το κόκκινο του αίματος. Με το χρώμα του δίκιου και της αλήθειας. Η Ιστορία γράφτηκε από το κόκκινο της σημαίας με το σφυροδρέπανο. Με αυτό το «μελάνι» γράφτηκε η Ιστορία στην αναμέτρηση του ανθρώπου με το τέρας και με το έγκλημα. Με την απανθρωπιά και την κτηνωδία.


Ήταν 9η Μάη 1945. Ήταν η ημέρα που η σημαία που ήδη κυμάτιζε στο Ράιχσταγκ, η σημαία του στρατού των εργατών, των αγροτών, των κολασμένων της γης, επέφερε το οριστικό πλήγμα στο φίδι του ναζισμού.

Ήταν 9 Μάη του 1945, ενώπιον του στρατάρχη Γκιόργκι Κονσταντίνοβιτς Ζούκοφ, που η ναζιστική Γερμανία υπέγραφε την άνευ όρων συνθηκολόγησή της.

Αυτό το πανανθρώπινο επίτευγμα σφραγίστηκε με το ίδιο εκείνο κόκκινο χρώμα που δέσποζε στα οδοφράγματα της Παρισινής Κομμούνας. Με το χρώμα το βγαλμένο από το ηφαίστειο της ελπίδας που εξερράγη τον Οκτώβρη του 1917 στην Πετρούπολη.

Σε αυτή η Νίκη – σταθμό, που κατορθώθηκε με τις ανείπωτες θυσίες εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, χωρίς προηγούμενο υπήρξε η συμβολή της Σοβιετικής Ένωσης και του Κόκκινου Στρατού.
  • Σ’ ένα μέτωπο, το μήκος του οποίου κυμαινόταν από 3.000 έως 6.200 χιλιόμετρα, ο Κόκκινος Στρατός έδωσε ενάντια στον ναζισμό αδιάλειπτα μάχες για 1.418 μερόνυχτα.
  • Κάθε λεπτό του πολέμου, η Σοβιετική Ένωση θρηνούσε κατά μέσο όρο 9 νεκρούς. Κάθε ώρα 540 νεκρούς. Κάθε μέρα 13.000 νεκρούς.
  • Σε έναν πόλεμο που η Βρετανία θρήνησε 375.000 νεκρούς και οι ΗΠΑ περίπου 400.000, η ΕΣΣΔ προσέφερε πάνω από 20 εκατομμύρια παιδιά της.
  • Πάνω από 10 εκατομμύρια οι ανάπηροι και οι τραυματίες με τον ανθό του σοβιετικού λαού να φράζει με τα στήθια του το Στάλινγκραντ, το Λένινγκραντ, τη Μόσχα, το Κουρσκ, τη Σεβαστούπολη.
  • Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος στοίχισε στην ΕΣΣΔ σε υλικές ζημιές το κολοσσιαίο ποσό των 485 δισεκατομμυρίων δολαρίων, μεγαλύτερο απ’ αυτό που κατέβαλαν ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία μαζί.
  • Πάνω από 1.700 πόλεις, πάνω από 70.000 χωριά, πάνω από 30.000 βιομηχανικές επιχειρήσεις, πάνω από 100.000 συνεταιριστικές μονάδες, αμέτρητες χιλιάδες νοσοκομεία, σχολεία, βιβλιοθήκες έγιναν στάχτη στο έδαφος της ΕΣΣΔ από τους ναζί.
Έτσι γράφτηκε η Ιστορία. Αυτά πρόσφεραν οι κομμουνιστές στον πόλεμο κατά του φασισμού. Αυτή είναι η «σχέση» του σοσιαλισμού και των κομμουνιστών με το φασισμό: «Σχέσεις» που το έχουμε τονίσει και θα το επαναλάβουμε: Τις χωρίζει αίμα! Το περισσότερο αίμα που χύθηκε ποτέ στην ανθρωπότητα!

Η Ιστορία γράφτηκε:

Την πιο σκληρή, την πιο ανιδιοτελή, την πιο καθοριστική μάχη για τη νίκη κατά του φασισμού την έδωσε στην ανθρωπότητα το πρώτο εργατικό κράτος στην Ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού.

Όσοι μιλούν για το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο από τη σκοπιά του παραχαράκτη και του πλαστογράφου, είναι καταδικασμένοι να κουβαλάνε το «μπόι» που έχει το ψέμα τους.

Η Ιστορία γράφτηκε: Παρόντες, πρωτομάρτυρες, αιμοδότες, στρατιώτες στην πιο σκληρή, την πιο ανιδιοτελή, την πιο καθοριστική μάχη για τη νίκη κατά του φασισμού, από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια, από τις ερήμους της Μέσης Ανατολής μέχρι τις γραμμές των οριζόντων σε Βορρά και Νότο, από την Κρήτη μέχρι τον Έβρο, ήταν οι κομμουνιστές.

Πόσο γελοίοι είναι οι πλαστογράφοι, αν νομίζουν ότι αυτή η εποποιία μπορεί να λασπολογηθεί ή να λησμονηθεί…

Είναι εδώ, στην Ελλάδα των 700.000 θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας, που αυτή η αλήθεια δεν θα πάψει ποτέ να περνάει μέσα:
  • Από την αθάνατη ψυχή των 200 της Καισαριανής, της Ηλέκτρας, του Μπελογιάννη, του Πλουμπίδη, του Χαρίλαου, του Άρη, του αντάρτη που έστειλε περήφανο χαιρετισμό από τον Γοργοπόταμο στην Αλαμάνα.
  • Από την αδούλωτη Κοκκινιά και την Καλογρέζα, από τη Βιάννο, τον Χορτιάτη και το Κούρνοβο που έγιναν ένα με το Μανιάκι και το Μεσολόγγι.
  • Από τα άπαρτα βουνά που οι Αρματολοί και οι Κλέφτες στήσανε χορό με τους μαχητές του ΕΛΑΣ, με τους αδούλωτους της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης της δεκαετίας του ‘40.
  • Από τα θυσιαστήρια του πατριωτισμού και της λευτεριάς που η Γκουέρνικα και το Δίστομο, τα Καλάβρυτα και η Ακροναυπλία, η Μακρόνησος, το Στάλινγκραντ και η Αθήνα του Μεγάλου Δεκέμβρη, γίνανε κραυγή στα χέρια του Πικάσο, του Φαρσακίδη και του Λουντέμη, γίνανε τραγούδι στα χείλη του Ρίτσου και του Μπρεχτ, του Νερούδα και του Λειβαδίτη, του Μίκη και του Σοστακόβιτς.
Όταν ο στρατιώτης του Κόκκινου Στρατού κάρφωνε τη σημαία της Επανάστασης στην καρδιά του ναζισμού, στο Ράιχσταγκ, σφράγιζε για πάντα και με τον πιο αντιπροσωπευτικό τρόπο την Ιστορία.

Η σημαία η βαμμένη με το αίμα των εκατομμυρίων που έδωσαν τη ζωή τους και έχτισαν με τα κορμιά τους το μέτωπο που συνέτριψε τις ορδές του Χίτλερ και τους κάθε λογής «κουίσλινγκ», δε λασπώνεται. Και δεν υποστέλλεται.

Αυτή την αλήθεια δεν θα καταφέρουν ποτέ να τη «σβήσουν» από την Ιστορία εκείνοι που βουτάνε την «πένα» τους στην «κοιλιά» του Γκαίμπελς για να ξαναγράψουν και να ξεγράψουν την Ιστορία.

Για τους «δεξιούς» και τους «αριστερούς», για τους φιλελεύθερους και τους σοσιαλδημοκράτες υπηρέτες των «Κρουπ» και των «Ροκφέλερ», για τους «δημοκράτες» της άθλιας θεωρίας των «δυο άκρων» που με όχημα την ΕΕ προσπαθούν να συσχετίσουν (!) το ναζισμό και το φασισμό με τον κομμουνισμό, που θέλουν να εμφανίζουν τους 200 της Καισαριανής «ίδιους» με τους εκτελεστές τους (!), η ιστορική αλήθεια είναι αμείλικτη.

Απέναντι στη φρίκη του ολοκαυτώματος, στην απανθρωπιά του ρατσισμού, στο ναζιστικό εσμό που γεννιέται και εκτρέφεται στα ταξικά χαμαιτυπεία των μονοπωλίων, θα υπάρχει αυτή η ημερομηνία, η 9η Μάη, θα υπάρχει πάντα αυτή η φωτογραφία – παράσημο της Ανθρωπότητας, με τον στρατιώτη του Κόκκινου Στρατού να ανεμίζει στην κόκκινη σημαία στο Ράιχσταγκ, για να θυμίζει στους αιώνες: Οι κομμουνιστές δεν συνθηκολόγησαν ποτέ με τα φίδια.

Ας μην έχουν, λοιπόν, καμία αμφιβολία: Οι κουκουλοφόροι του δοσιλογισμού, οι «κράτα Ρόμελ» του μαυραγοριτισμού, οι «Χίτες» του χτες και οι εγκληματικές συμμορίες του σήμερα, ο υπόκοσμος, οι ταγματασφαλίτες, οι Μεταξάδες και οι Ρουφογάληδες του συστήματος που γέννησε το ναζισμό, θα επιστρέφουν πάντα εκεί που ανήκουν: Στα καταγώγια των (…αρίων) υπανθρώπων.

Στο ψέμα, στην πλαστογραφία και την παραχάραξη, θα ορθώνεται πάντα το σύμβολο της νίκης των λαών απέναντι στο κτήνος του φασισμού.

Απέναντι στη φρίκη του ολοκαυτώματος, στην απανθρωπιά του ρατσισμού, στο ναζιστικό εσμό που γεννιέται και εκτρέφεται στα χαμαιτυπεία της ταξικής βαρβαρότητας των «Ζήμενς», των «Φορντ» και των «Ντόιτσε Μπανκ», θα υπάρχει αυτή η ημερομηνία, θα υπάρχει αυτή η φωτογραφία – παράσημο της Ανθρωπότητας στον αγώνα ενάντια στην κτηνωδία. Που σφράγισε για πάντα, με τον πιο αντιπροσωπευτικό τρόπο την Ιστορία.

Υστερόγραφο : Τι νόημα έχει να γυρνάμε τόσο πίσω στην Ιστορία; Είναι απλό: Όταν μιλάμε για την Ιστορία μιλάμε για το σήμερα, για το τώρα. Γιατί η Ιστορία είναι η πολιτική του παρελθόντος. Που σημαίνει ότι η σημερινή πολιτική δεν είναι τίποτα λιγότερο από την Ιστορία του μέλλοντος. Και, συνεπώς, αναλογεί στον καθένα μας το δικό του μερίδιο ευθύνης για το πως θα γραφτεί, και για το αν θα επιτραπεί στα θρασίμια της φαιάς προπαγάνδας να ξαναγράψουν την ιστορία παραποιημένη πάνω στην πλάτη τη δική μας και των παιδιών μας.

---
---
*

Καραγκιοζιλίκια ένθεν (Αμβρόσιος) κακείθεν (Βερύκιος)

*
stavrosx1
***
*

Από το προσωπικό ιστολόγιο
του ακροδεξιού χωροφύλακα Λενή
(Αμβρόσιος Καλαβρύτων)


ΑΦΟΡΙΣΜΟΣ
ΤΟΥ ΑΣΕΒΕΣΤΑΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΒΕΡΥΚΙΟΥ




«ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΑΡΟΥΡΑΙΑ!»

Ζούμε στην Ελλάδα του Πρωθυπουργού Τσίπρα, στη Χώρα της αυξανόμενης ἀθεΐας! Καθημερινώς εμφανίζονται και νέα κρούσματα ασεβείας προς τον Φιλάνθρωπο Θεό! Κάποια ανθρωπάκια σηκώνουν το ανάστημά τους για να ευτελίσουν την αγία Ορθοδοξία μας!


Μόλις προ δύο εβδομάδων περίπου οι περίφημοι Gays, δηλ. οι Ομοφυλόφιλοι, παρήλασαν στους Αθηναϊκούς δρόμους έχοντας κάτω από την σαπροκοιλιά τους την εικόνα του Αγίου Νικολάου ἤ πίσω στον κολασμένο πισινό τους τον Τίμιο Σταυρό!

Ο Υπουργός της Δικαιοσύνης κ. Κοντονής, ευαίσθητος όταν εμείς γράψαμε κάτι για τους Ομοφυλόφιλους, έσπευσε να ακυρώσει την υπέρ ημών αθωωτική Απόφαση του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Αιγίου! Ο κ. Κοντονής, λοιπόν, πάσχει από στραβομάρα και από βαρυκοΐα! Όπου θέλει βλέπει και όπου θέλει ακούει! Έχει πάθει, λοιπόν, στραβισμό και γι αυτό δεν βλέπει την κακοήθεια κάποιων ανθρωπαρίων, που υψώνουν το ανάστημά τους για να υβρίσουν και να ευτελίσουν τα θρησκευτικά μας σύμβολα, τις εικόνες των Αγίων μας κλπ. Δεν βλέπει και δεν ακούει ο καλός αυτός άνθρωπος, παρά το γεγονός, ότι το Σύνταγμα επιβάλλει τον σεβασμό της θρησκείας των Χριστιανών και των θρησκευτικών Συμβόλων! Παρά το γεγονός, ότι και η Νομοθεσία του Κράτους (βλ. άρθρο 199 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας) ορίζει, ότι «Όποιος δημόσια και κακόβουλα καθυβρίζει με οποιονδήποτε τρόπο την Ανατολιτην Ανατολική Ὀρθόδοξη Εκκλησία του Χριστού ή άλλη θρησκεία ανεκτή στην Ελλάδα τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο ετών».

Τελευταίο κρούσμα είχαμε μόλις προ δύο ημερών! Ἐνα ταλαίπωρο ανθρωπάκι, που ανήκει στο χώρο της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας, τόλμησε να παρουσιάσει την εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου και του θείου Βρέφους, βάζοντας στο άγιο πρόσωπό Τους ένα ποντίκι, δίδοντας δε και τον τίτλο «ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΑΡΟΥΡΑΙΑ»!!!!!

Πρόκειται για τον ΔΗΜΗΤΡΙΟ ΒΕΡΥΚΙΟ, του οποίου το πρόσωπο βλέπετε στην αρχή του άρθρου μας. Είναι Αντιπρόεδρος του τηλεοπτικού Σταθμού ALPHA TV. 

Σήμερα, λοιπόν, θα αφιερώσουμε λίγες γραμμές στο πρόσωπο αυτό. Περιμέναμε την Ιερά Σύνοδο να εξεγερθεί και να στηλιτεύσει το ανοσιούργημά του. Αλλά ματαίως! Ακόμη και ο κοσμικός τύπος αγανάκτησε με την σιωπή της Εκκλησίας και μας ξεφώνησε! «Εκτός από μεμονωμένους ιερείς, θεολόγους και πολίτες, η Ιερά Σύνοδος έλαμψεν διά της απουσίας της από την καταδίκη της βέβηλης πράξης του Δήμου Βερύκιου» (βλ. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 22.08.2018, σελ. 16).

Η Ιερά Σύνοδος και οι «Αγαπούληδες του Θεού» θα σπεύσουν ίσως να δικαιολογηθούν λέγοντας: «Μα, ο άνθρωπος κατάλαβε το σφάλμα του και ζήτησε δημοσίως συγγνώμην. Πως θα τον καταδικάσουμε;»

Σπεύδουμε, λοιπόν, να απαντήσουμε:

· Πρῶτον, δεν εξομολογήθηκε σε κάποιο πνευματικό Πατέρα το ἔγκλημά του. Χωρίς τήν εξομολόγηση ἀφεση ΔΕΝ ΥΠΠΑΡΧΕΙ!
· Δεύτερον, τα εγκλήματα ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΝΤΑΙ με ένα συγγνώμην ΚΑΙ ΜΆΛΙΣΤΑ ΤΑ ΠΡΟΜΕΛΕΤΗΜΈΝΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ! Όταν ἐπειτα από κάποιο προμελετημένο έγκλημα συνέλθουμε καί ζητήσουμε συγγνώμη, τότε τα πράγματα δεν τελειώνουν με ένα «ΣΥΓΓΝΩΜΗΝ! ΔΕΝ ΤΟ ΗΘΕΛΑ»! Ακολουθεί ο Νόμος, το Δικαστήριο και η ποινή της φυλακίσεως! Ἐφ’όσον, λοιπόν, το ασεβέστατο αυτό υποκείμενο βεβήλωσε την Εικόνα της Παναγίας μου, έπειτα μάλιστα από προμελετημένο έγκλημα, οφείλει να τιμωρηθεί. ΔΕΝ ΣΩΖΕΤΑΙ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΜΕ ΧΙΛΙΑ ΑΚΟΜΗ ΣΥΓΓΝΩΜΗΝ, ΕΑΝ ΘΑ ΕΛΕΓΕ! Επαναλαμβάνω, ότι οφείλει να τιμωρηθεί, ώστε να μη το επαναλάβει! Άλλωστε, εζήτησε μεν συγγνώμην, αλλά δεν προέβη σε μια νέα ανάρτηση της Εικόνος της Υπεραγίας Θεοτόκου χωρίς το ......ποντικομούτσουνο πρόσωπό Της! Και, επαναλαμβάνω, ΔΕΝ ΕΠΙΣΚΕΦΘΗΚΕ ΚΑΠΟΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΓΙΑ ΝΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΛΑΒΕΙ ΑΦΕΣΗ ΑΜΑΡΤΙΩΝ.

Ας μη διεγείρεσθε, λοιπόν, όλοι εσείς οι «Αγαπούληδες του Θεού», διότι ακόμη και στο Μυστήριο της Εξομολογήσεως ο πνευματικός πολλές φορές είναι αναγκασμένος να επιβάλει τα λεγόμενα επιτίμια, δηλ. πνευματικές ποινές, όχι βέβαια για εκδίκηση, αλλά για σωφρονισμό του ενόχου! Μόνο και μόνο για να του δώσει την ευκαιρία να συναισθανθεί το αμάρτημά του και με δάκρυα μετανοίας να εξιλεωθεί ενώπιον του Κυρίου μας.

Κι’ εμείς, λοιπόν, αγαπητοί «Αγαπούληδες του Θεού» σήμερα θα προβούμε στη επιβολή ενός βαρυτάτου επιτιμίου, ώστε και ο ασεβέστατος αυτός ανθρωπάκος να συνετισθεί, αλλά και πολλοί άλλοι να συνέλθουν και να μη επαναλάβουν αυτό το έγκλημα της καθυβρί-σεως των ιερών Εικόνων της Παναγίας μας, του Σωτήρος μας Ιησού Χριστού και όλων των Αγίων μας.

Ο Επίσκοπος, βλέπετε, έχει την θεόθεν δοθείσαν εξουσία να συγχωρεί ή όχι τις αμαρτίες των ανθρώπων, ακόμη δε και να επιβάλει επιτίμια μέχρι και αυτού του ΑΦΟΡΙΣΜΟΥ! Ας μη σπεύσουν μερικοί να μας κατακρίνουν, αφού σε κάθε νεκρώσιμη ακολουθία, οσάκις παρίσταται Αρχιερεύς, διαβάζει την ειδική συγχωρητική ευχή στον θανόντα, στην οποία μεταξύ άλλων εμπεριέχονται και τα εξής λόγια: «....είτε υπό Αρχιερέως βαρυτάτω Αφορισμώ περιέπεσεν καί αμελεία και ραθυμία χρησάμενος ουκ έτυχε συγχωρήσεως, συγχώρησον αυτώ δι’εμού του αμαρτωλού και αναξίου δούλου Σου......».

Εμείς, λοιπόν, από σήμερα αφορίζουμε τον Δημήτριο Βερύκιο και τον αποκόπτουμε από το Σώμα της Εκκλησίας ως ασεβέστατο υβριστή της Υπεραγίας Θεοτόκου και του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού! (...)

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ (με δική σας ευθύνη)
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Ανασυγκρότηση
*

Τρίτη 21 Αυγούστου 2018

Η αποασυλοποίηση μιας χώρας

*
stavrosx1
***
*
Ή, ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
ΑΠΟ ΤΟ ΛΗΤΩ,
ΤΟ ΙΑΣΩ ΚΑΙ ΤΟ ΜΗΤΕΡΑ


Ένα χέρι την έσπρωξε στην έξοδο και η πόρτα-πύλη έκλεισε με βία πίσω της προκαλώντας ελαφρύ ωστικό κύμα στην πλάτη. Μισόκλεισε τα μάτια για να τα προστατεύσει από το δυνατό βίρτσουαλ ήλιο του ενθουσιασμού πριν κρυφτεί αμέσως πίσω από τα βαριά μαύρα σύννεφα των ριάλιτι προβλημάτων. Η Ελλάδα βγήκε από το άσυλο των μνημονίων ακούγοντας τα εγκωμιαστικά σχόλια των γιατρών, των κοινωνικών λειτουργών, των διοικητικών του Ευρωπαϊκού Ιδρύματος (εγκωμιαστικά γιατί υπήρξε ένα συνεργάσιμο, υπάκουο πειθήνιο -για πολλά, πολλά χρόνια- πειραματόζωο). Εισέπραξε το ελαφρύ φιλικό χτύπημα στην πλάτη από το χέρι τους –το ίδιο χέρι που για οκτώ χρόνια τής έσφιγγε το λαιμό μέχρι ασφυξίας– και κοίταξε κατά πού θα τραβήξει μέσα στην οχλαλοή από τον πολιτικό πλήθος που έβγαζε τα λυσσακά του με εκατέρωθεν επιθέσεις.

Η Ελλάδα αποασυλοποιείται και τώρα «ελεύθερη» (η λέξη με ενισχυμένα εισαγωγικά) θα προσπαθήσει να προσαρμοστεί ψάχνοντας ένα χεράκι να την περπατήσει για περίπου σαράντα δύο χρόνια μέσα στο δάσος του γιγάντιου χρέους των 322 δισ. Προφανώς το χεράκι θα είναι του προβατόσχημου λύκου των Αγορών που θα μας δανείζουν για να ξεπληρώνουμε το δανεικά με νέα δανεικά.

Όμως η Ελλάδα παραμένει φυλακισμένη με ευθύνη μιας πολύ μεγάλης σειράς Κυβερνήσεων χαμένων στο βάθος του χρόνου. Μόνο που, όπως έγραφε την άνοιξη πέρσι αρθρογράφος του Ρόιτερς (Ούγκο Ντίξον το όνομά του, αν έχει σημασία), η χώρα –αν θα περνούσε τα εμπόδια των πιστωτών– θα μπορούσε να βγει από μια φυλακή υψίστης ασφαλείας για να μπει σε μια λιγότερο αυστηρή. Σήμερα, ενάμιση χρόνο μετά, η νέα εκτίμηση του Ρόιτερς είναι πιο αποκαρδιωτική. Χρειάζεται, λέει, «ένα οικονομικό θαύμα για να δραπετεύσει η χώρα από τη φυλακή του χρέους» αν δεν διαγραφεί άμεσα ένα μέρος του.


Το τι θα γίνει θα το δείξουν ο καιρός και οι Αγορές. Προς το παρόν βγαίνουμε από το δωμάτιο πανικού και μπαίνουμε στο δωμάτιο απελπισίας έχοντας μπροστά μας έναν βουνό από γραμμάτια. Θα ξοφλάμε –αν επιβιώσουμε ως χώρα– έως το 2059. Τότε τα παιδιά που βγαίνουν σήμερα από το Λητώ, το Ιασώ, το Μητέρα, το Έλενα κ.λπ. θα είναι κοντά σαράντα χρόνων. Και κάποιοι από εμάς, από πολλά χρόνια άγγελοι ή διάβολοι –κυρίως οι φταίχτες.
---

---

*

Συλλήψεις αστυνομικών στη Μυτιλήνη

*
stavrosx1
***
*

...για επίθεση κατά του

δημοσιογράφου Στρατή Μπαλάσκα



Τρεις αστυνομικοί εκ των οποίων οι δυο συνελήφθησαν στα πλαίσια του αυτοφώρου και ένας στρατιωτικός συγκαταλέγονται στην ομάδα που τις τελευταίες μέρες εξαπέλυσε διαδικτυακή επίθεση κατά του δημοσιογράφου, ανταποκριτή του ΑΠΕ-ΜΠΕ στο βόρειο Αιγαίο, Στρατή Μπαλάσκα.

Στις 16 Αυγούστου με αφορμή χρονογράφημα του δημοσιογράφου το 2015 στην εφημερίδα της Μυτιλήνης «ΕΜΠΡΟΣ» που αναδημοσιεύθηκε σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, ο Στρατής Μπαλάσκας δέχθηκε μια πρωτοφανή διαδικτυακή επίθεση. Το χρονογράφημα αναφερόταν σε ένα μικρό υπόγειο παρεκκλήσι της Παναγιάς που βρισκόταν ανάμεσα στους οίκους ανοχής της Μυτιλήνης του μεσοπολέμου και το οποίο χρησιμοποιούσαν για τις λατρευτικές τους ανάγκες οι γυναίκες, Μικρασιάτισες πρόσφυγες στην πλειοψηφία τους, που δεν τους επιτρέπονταν να πάνε στις άλλες «εκτός των τειχών και «καθώς πρέπει» εκκλησίες. Το χρονογράφημα στηρίζονταν σε ιστορικές πηγές και σε έρευνα του ίδιου του δημοσιογράφου που ενεργά ασχολείται με θέματα τοπικής ιστορίας και ιδιαίτερα με την ιστορία των Μικρασιατών προσφύγων στη Λέσβο. 

Ακολούθησε συντονισμένη δράση με τη οποία άρχισε να διαδίδεται διαδικτυακά ο τίτλος του άρθρου και μόνο αυτός συνοδευόμενος από σχόλια που προσέβαλαν επαγγελματικά, συκοφαντούσαν και εξύβριζαν. Καλούσαν μάλιστα και στην ηθική και φυσική εξόντωση του δημοσιογράφου. Προσέβαλαν ακόμα και τη μνήμη της νεκρής μητέρας του δημοσιογράφου.

Των παραπάνω είχαν προηγηθεί και άλλα επεισόδια. Το απόγευμα της Κυριακής 12 Αυγούστου στην προκυμαία της Μυτιλήνης ενώ περπατούσε δέχθηκε επίθεση με ύβρεις και απειλές από τρεις αγνώστους που συμμετείχαν στην υποστολή της σημαίας στο λιμάνι της. Το γεγονός το κατήγγειλε μάλιστα στην τοπική ηγεσία της αστυνομίας. Ανήμερα της 15ης Αυγούστου καλύπτοντας δημοσιογραφικά την πυρκαγιά στο άλσος Τσαμάκια της πόλης δέχθηκε φραστική επίθεση από έτερο άτομο το οποίο την επομένη μέσω της προσωπικής σελίδας του σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης του επιτέθηκε ξανά λεκτικά.

Πάντως δεν είναι η μόνη φορά που οι δημοσιογράφοι της Λέσβου έχουν δεχθεί επιθέσεις (δείτε ΕΔΩ) ενώ έκαναν τη δουλειά τους. Μάλιστα η δράση τους, καταγγέλλεται ως ανεξέλεγκτη αφού οι μηνύσεις που κατατέθηκαν σε βάρος τους αλλά και η γενικότερη δραστηριότητα τους ελέγχονται από τη δικαιοσύνη με χαρακτηριστική βραδύτητα. Ας σημειωθεί ότι πολλοί από τους συμμετέχοντες στη συγκεκριμένη ομάδα ελέγχονται για πολύ σοβαρές πράξεις σε σχέση με τα επεισόδια σε βάρος μεταναστών τον περασμένο Απρίλιο πλην όμως η όλη υπόθεση βρίσκεται ακόμα στο στάδιο της προανάκρισης.

Τον περασμένο Μάιο κατατέθηκε αναφορά από το τμήμα βορείου Αιγαίου της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Πελοποννήσου, Ηπείρου και Νήσων (ΕΣΗΕΠΗΝ) μαζί με το σύνολο των στοιχείων που αποδεικνύουν την καταγγελλόμενη δράση, πλην όμως δεν έχει ξεκινήσει καν η διαδικασία της προκαταρκτικής εξέτασης. 

Ας σημειωθεί ότι συνελήφθη αστυνομικός στο πλαίσιο του αυτοφώρου το βράδυ του Σαββάτου μετά από μήνυση του Στρατή Μπαλάσκα, ο οποίος απολογήθηκε και αφέθηκε ελεύθερος, όμως λίγες ώρες μετά επανήλθε συνεχίζοντας τη εξύβριση, τη συκοφαντία και τις απειλές. Σήμερα Δευτέρα υπεβλήθη σε βάρος του συμπληρωματική μήνυση οπότε ο Αστυνομικός συνελήφθη για δεύτερη φορά και απολογήθηκε. 

Συνολικά κατηγορούμενοι για την υπόθεση, γεγονός που αναδεικνύει το μέγεθος του προβλήματος, είναι τρεις Αστυνομικοί και ένας υπαξιωματικός του Στρατού. Εναντίον των τριών Αστυνομικών διατάχθηκε και διοικητική έρευνα προκειμένου να εξετασθούν τα παραπτώματα στα οποία έχουν υποπέσει.

Συνολικά για τη διαδικτυακή επίθεση κατά του δημοσιογράφου έχει ζητηθεί με μηνυτήρια αναφορά η άσκηση δίωξης σε 15 άτομα.

Δήλωση Στρατή Μπαλάσκα 

«Την περασμένη Κυριακή 12 Αυγούστου στο λιμάνι της Μυτιλήνης δέχθηκα επίθεση από ομάδα ακροδεξιών που επέστρεφαν από τη γνωστή φιέστα της υποστολής της σημαίας και οι οποίοι εν μέση οδώ με καθύβρισαν και με απείλησαν. Ακόμα και στη διάρκεια της φωτιάς στο άλσος Τσαμάκια ανήμερα της Παναγιάς, άλλος ακροδεξιός ο οποίος όλως τυχαίως βρέθηκε εκεί, με έβριζε την ώρα της δουλειάς μου φωνάζοντας ότι καλύπτω τους "λαθροπιθήκους" και "τα πιάνω από τις ΜΚΟ". Ανάλογη ήταν και η ανάρτηση του στο Facebook λίγες ώρες μετά στην οποία με αποκαλούσε «χοντρομα...» και «τομάρι».

Θεωρώ ότι κάποια στιγμή οι μέχρι τώρα λεκτικές φυσικές ή διαδικτυακές επιθέσεις θα περάσουν σε επίπεδο απόπειρας φυσικής εξόντωσης κάποιου από όλους εμάς. Στη Μυτιλήνη λειτουργεί οργανωμένο τάγμα εφόδου, συμμορία που μέρα με τη μέρα η δράση της αναβαθμίζεται τα δε μέλη της αποθρασύνονται κυρίως λόγω της ατιμωρησίας. Από τους πρώτους στόχους τους εμείς ΟΛΟΙ οι άνθρωποι της ενημέρωσης. 

Οι όποιες μας παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη σε επίπεδο Λέσβου αποδεικνύονται σε αντίθεση με τη γειτονική μας Χίο αργές ενώ έχω την αίσθηση ότι το προχώρημα τους εμποδίζεται από ένα αόρατο πέπλο προστασίας της συμμορίας αυτής. Τρεις και τέσσερις σχεδόν μήνες μετά τις αναφορές μας στον Εισαγγελέα μετά την παράσταση που πραγματοποιήσαμε, και ουσιαστικά τίποτα δεν έχει γίνει ακόμα.

Να περιμένουμε η όλη κατάσταση να οπλίσει το χέρι κάποιου φανατικού; Να περιμένουμε να πέσει θύμα κάποιος από εμάς ή κάποιος από αυτούς που ο φανατικός θεωρεί εχθρούς για να λειτουργήσει ΑΜΕΣΑ η Δικαιοσύνη; Τι άλλο πρέπει να γίνει στο νησί για να γίνει αντιληπτό ότι εξόν από την ψήφο των ακραίων υπάρχει και η υπόθεση της Δημοκρατίας και της υπεράσπισης των θεσμών της;»

---

---
*

Σάββατο 18 Αυγούστου 2018

ΔΟΜ: "Δεν βγαίνει το... business plan. Απολύεσαι"

*
Ανασυγκρότηση
***
*

Από το fb
του Ριχάρδου Σωμερίτη


Αυτό το κείμενο της Ειρήνης Μητροπούλου πρέπει να το διαβάσετε. Και αν έχετε φίλους συναδέλφους στο ΒΗΜΑ και ΤΑ ΝΕΑ, που αντικειμενικά αποδέχονται χωρίς να απεργούν τις συστηματικές απολύσεις εργαζομένων, που τους παρακρατούν ακόμα και τα δεδουλευμένα, αλλά και νόμιμες αποζημιώσεις, να τους ρωτήσετε αν κοιμούνται καλά.


Ειρήνη Μητροπούλου
================
Sorry είναι τεράστιο, αλλά έπρεπε κάπου να τα πω xxx
Ψυχόδραμα μιας απολυμένης, τον Δεκαπενταύγουστο, στην Τήνο
Την απόλυση την περίμενα εδώ και πολύ καιρό, σίγουρα μετά την χρεοκοπία της εφημερίδας μου, τον Δεκέμβριο του 2016. Εχουν «αποχωρήσει» δεκάδες συνάδελφοι, με ή χωρίς αποζημίωση, και είχα μάθει να ζω με ένα μόνιμο άγχος ότι θα χάσω και εγώ τη δουλειά μου, από τις 25 Νοεμβρίου του 2010, όταν έκλεισε η ημερήσια έκδοση.
Αλλά την απόλυσή μου δεν την περίμενα ούτε έτσι, ούτε τώρα. Με χτύπησε ξαφνικά, στις 31 Ιουλίου 2018, λίγο μετά τις 12 το μεσημέρι, αφού είχα καλύψει γράφοντας επί τρεις εβδομάδες άδειες συναδέλφων με σκληρή δουλειά (υπολογίζω βασίμως ότι δούλεψα όσο τρεις συντάκτες τις 3 τελευταίες εβδομάδες αυτού του απαίσιου μήνα Ιουλίου με τον ακούνητο καύσωνα και την τρομερή τραγωδία στο Μάτι).
Εβαζα την τελευταία τελεία σε κομμάτι 700 λέξεων και περίμενα, επιτέλους, να αρχίσει η άδειά μου, μετά αποδοχών, την 1η Αυγούστου για να πάω στο νησί μου. (Η άδειά μου ήταν μέχρι τις 27 Αυγούστου, αλλά με συνεννόηση να ξαναστείλω δουλειά με e-mail τις τέσσερις εργάσιμες ημέρες της εβδομάδας του Δεκαπενταύγουστου. από το ορεινό και δροσερό χωριό από όπου κατάγομαι, στο νησί της Παναγίας).
Όταν χτύπησε το τηλέφωνο στο γραφείο νόμισα ότι με ήθελαν για κάτι διαδικαστικό. Είχαμε μείνει μόνο δύο στο τμήμα στην εφημερίδα μου (όπου εργάζονταν το 2010 τουλάχιστον 13 συντάκτες και ανταποκριτές) και είχα πιστέψει τον νέο εκδότη όταν δεσμεύθηκε, σε εορταστική εκδήλωση, στις αρχές του 2018 για νέα, καλύτερη εποχή, με την δουλειά μας ίδια, και απαράλλακτη, χωρίς παρεμβάσεις, και με γενική χρηματοδότηση (άφησε να εννοηθεί), εξόρμηση, και ανάπτυξη.
Πέρυσι πάλι τέτοια εποχή, στις 9 Αυγούστου, είχα απολυθεί, ξανά, μαζί με όλους τους δεκάδες εργαζομένους στον ιστορικό οργανισμό του Τύπου. Ημουν και πάλι στην Τήνο, και έγραφα κάθε ημέρα, από τις 23 Ιουλίου μέχρι τις 9 Αυγούστου, από εδώ. Άλλο ψυχόδραμα εκείνο, όταν απολυθήκαμε περί τους 600 και κράτησαν μόνο 140 από τους συναδέλφους.
Τεράστιο πάλι το άγχος, και η αγωνία, πέρυσι τον Αύγουστο για το αν θα με κρατήσουν στη δουλειά που κάνω εντίμως και αξιοπρεπώς τα τελευταία 20 χρόνια. Τηλέφωνα σε συναδέλφους για να μάθω τι γίνεται στην Αθήνα, όπου ο διαχειριστής τους είχε στήσει στην ουρά, μέσα στον καύσωνα, για να μας απολύσει όλους, χωρίς να δώσει ούτε καν τους 2,5 μισθούς που μας όφειλε, με την δικαστική απόφαση. Για τις χαμένες αποζημιώσεις ετών, δεν το συζητάμε. Αυτό το ξέραμε, παρά τις διαβεβαιώσεις που κυκλοφορούσαν ότι με την απόλυση θα παίρναμε τα λίγα που μας αναλογούσαν από το εκπλειστηρίασμα.
Μετά, άλλο ψυχόδραμα. Θα με κρατήσουν στη δουλειά μου; Δεν το άντεχα άλλο και πήρα μόνη μου στο τηλέφωνο τον διευθυντή για να τελειώσει επιτέλους το άγχος, για να μάθω αν θα έχω εργασία, και βιοπορισμό, με τη νέα ιδιοκτησία. Είπε ναι, και το ποσό του νέου μισθού (την τρίτη περικοπή από το 2012). Είχαμε χάσει όλοι την αποζημίωση ετών, ήμασταν μέσα 8,5 μισθούς και δουλεύαμε, γιατί είμαστε επαγγελματίες, και πιστέψαμε ότι έτσι σώζουμε δύο ιστορικά φύλλα - για την ελευθεροτυπία και τον πλουραλισμό της ενημέρωσης. Γιατί αγαπήσαμε και τιμήσαμε όλοι την δουλειά μας για τους αναγνώστες μας, αν και απλήρωτοι από την επιχείρηση.
Η χαρά μου για την νέα πρόσληψη ήταν μεγάλη. Και η αίσθηση της ηθικής δικαίωσης. Καθώς ήμουν και πέρυσι τέτοιες ημέρες, Δεκαπενταύγουστο στην Τήνο, και μιλούσα τηλεφωνικώς με συναδέλφους, έμαθα σιγά σιγά ότι δεν προσλήφθηκαν ξανά άνθρωποι που είχαν μείνει μέχρι τέλους να εργάζονται απλήρωτοι, από πεποίθηση, παλεύοντας στα σκοτεινά με τα κύματα της αγωνίας για την δουλειά τους, για τον αν θα κρατήσουν την εργασία, τον βιοπορισμό, και την αξιοπρέπειά τους.
Δεν θα μιλήσω για την προσωπική μου περιπέτεια, γιατί αντιλαμβάνομαι ότι μάλλον έπαθα λίγα σε σχέση με άλλους συναδέλφους. Αλλά αναγκάστηκα να κλείσω το σπίτι μου, ενώ δούλευα συνεχώς, απλήρωτη και χωρίς να ξέρω τι μας ξημερώνει. Ζούσα μόνη μου επί 25 χρόνια, με μόνο πόρο την εργασία μου στην εφημερίδα, και δεν μπορούσα πια να πληρώνω νοίκι, κοινόχρηστα, ΔΕΗ, ΟΤΕ, μετακινήσεις, φαγητό και λοιπά, ενώ μου χρωστούσαν 8 μήνες δεδουλευμένων.
Αλλά πίστεψα στη «νεα εποχή». Και εργάστηκα το 2018 για 11 μήνες, ακόμα περισσότερο, για την εφημερίδα μου που την έβλεπα να γίνεται διαφορετική. Αλλά θέλω πολύ να είμαι εκεί το 2022 όταν θα κλείσει, με δίκαιη υπερηφάνεια, τα 100 χρόνια της ιστορικής και λόγιας παρουσίας της στον ελληνικό Τύπο. Θα είμαι πάντα πολύ υπερήφανη που δούλεψα για 20 χρόνια εκεί.
Η ανώμαλη προσγείωση άρχισε τον Μάιο με την απόλυση ενός συναδέλφου. Θυμάμαι ακόμα να λένε ότι ήταν «επιλεκτική», πολιτική, και επιτελική. Αλλά δεν το πίστεψα, γιατί αν και νόμιμη ήταν ανήθικη προτού κλείσουμε χρόνο στην νέα επιχείρηση. Σκέφτηκα αμέσως ότι είμαστε πια φτηνοί και αναλώσιμοι, εντελώς απροστάτευτοι, ότι αυτή είναι μια φάμπρικα για να μας διώχνουν εύκολα και χωρίς αποζημίωση. Τότε έμαθα ότι έφευγε κόσμος από τον Δεκέμβριο, αλλά κάπως σιωπηλά. Είχα συνηθίσει πια να γράφω από το σπίτι και έστελνα δουλειά από εκεί, κυρίως για να γλιτώνω τα χρήματα της μετακίνησης, και να κάνω κάποια οικονομία μετά από τόση χασούρα. Πίστευα όμως ότι η θέση μου ήταν ασφαλής.
Υπολόγιζα ότι τουλάχιστον μέχρι τις εκλογές θα μας κρατούσαν, ότι θα έπαιρνα τον μισθό μου για κάποιους μήνες ακόμα, και ήλπιζα ότι η εφημερίδα μου θα γνώριζε μια αναγέννηση με τον νέο εκδότη, που έχει λεφτά και θα έβαζε χρήματα για σοβαρή εξόρμηση. Οτι θα προσλάμβανε κόσμο για τις εφημερίδες, αντί να απολύει.
Τον Ιούνιο, απέλυσαν ομαδικά 7 συναδέλφους. Με κριτήρια που παραμένουν ακατανόητα. Είμαστε όλοι πολύ επαρκείς και άξιοι επαγγελματίες. Είναι σαν να έκατσε κάπου, τυχαία, η μπίλια στη ρουλέτα, σαν να σήκωσαν ένα χαρτί στην τσόχα και είπαν εσύ θα φύγεις– έχουν απολύσει νέους και μεγαλύτερους σε ηλικία, με παιδιά και χωρίς παιδιά, υγιείς και με προβλήματα ασθενείας, συναδέλφους που έπαιρναν 1.000 ευρώ και άλλους με λιγότερα. Είναι το κόστος για τον εργοδότη που δεν θέλει να μπαίνει μέσα ούτε ένα ευρώ, είναι οι ενοποιήσεις των τμημάτων, είναι κάτι άλλο που δεν το ξέρω, ούτε μπορώ να το φανταστώ; Μήπως φταίω εγώ;
Στη δική μου απόλυση, άκουσα ότι είναι οι περικοπές γιατί δεν βγαίνει το business plan.
Πρώτα ήταν το σοκ. Οσο και αν το περιμένεις, και νομίζεις ότι μέσα σου είσαι έτοιμος, εκείνη η στιγμή που χάνεις επισήμως τη δουλειά σου, είναι φοβερή. Είναι αυτό που έτρεμες, χρόνια τώρα.
Μετά είναι η θλίψη, κάπως σαν συντριβή, σαν να μένεις αδέσποτο, σαν να σου έχει κλείσει την πόρτα του σπιτιού σου η οικογένειά σου, σαν να σε έχουν στύψει και να σε έχουν πετάξει έξω, γιατί με κάποιον τρόπο δεν αξίζεις, ενώ οι άλλοι συνεχίζουν.
Υστερα ο θυμός. Γιατί δεν σε άφησαν να κλείσεις χρόνο και να πάρεις τουλάχιστον έναν μισθό αποζημίωση, ενώ έχεις χάσει την αποζημίωση τόσων ετών και μισθούς μηνών, που τους δούλεψες.
Μετά η οργή γιατί δεν σου έδωσαν ούτε ένα μηνιάτικο ακόμα (της αδείας σου μετά αποδοχών που την έχεις εργαστεί, του μηνός Αυγούστου).
Σε αυτή την άσχημη κατάσταση πέρασα πάλι εφέτος τον Δεκαπενταύγουστο στην Τήνο. Δεν ήθελα να κατέβω στη Χώρα για την Παναγία. Δεν έχω όρεξη να κάνω μπάνια με τα ξαδέλφια μου που με αγαπάνε και μου φωνάζουν κάθε μέρα να πάω στη θάλασσα μαζί τους. Δεν κοιμάμαι καλά, ούτε έχω διάθεση να φάω, να πιώ και να γελάσω, παρά τους τόσους συγγενείς και φίλους εδώ. Με στήριξαν όλοι, αλλά προς το παρόν ακούω τα λόγια της ενθάρρυνσης και της αισιοδοξίας σαν παρηγοριά στον άρρωστο. Εχω χάσει την χαρά και το γέλιο μου, που το έχω συνήθως εύκολο.
Νομίζω ότι με λυπούνται - δεν με αφήνουν να πληρώσω, εκείνοι με κερνάνε όπως πάντα, και εγώ νιώθω ότι δεν είμαι πια εγώ, ότι δεν είμαι τίποτα, ότι έχω χάσει την προσωπικότητα και την αξιοπρέπειά μου. Καμιά φορά κλαίω ακόμα. Προσπαθώ να ξεχαστώ, αλλά σκέφτομαι πολύ συχνά ότι θα γυρίσω στην Αθήνα, και για πρώτη φορά μετά από 25 χρόνια δεν θα έχω δουλειά, δεν θα έχω κάτι να γράψω για την δουλειά μου όπως κάθε μέρα.
Στις 13 Αυγούστου έκαναν και άλλες 10 απολύσεις. Ανάμεσα στους άλλους συναδέλφους έφυγαν 2 που δεν τους εκτιμώ απλώς γιατί είναι πανάξιοι, αλλά είναι φίλοι της καρδιάς.
Σκέφτομαι συνέχεια ότι μακάρι να σταματήσουν εδώ οι απολύσεις, και μακάρι να γιορτάσει η εφημερίδα μου τα 100 χρόνια της μεγάλης ιστορίας της. Οσο για το εφετινό ψυχόδραμά μου του 15Αύγουστου τελειώνει κάπου εδώ, με ανάμικτα συναισθήματα.
Δύο κυριαρχούν τώρα. Ένα «Αει στο Διάολο» που το λέω σχεδόν συνέχεια ακόμα από μέσα μου, και συχνά απέξω μου δυνατά (και γελάνε γονείς, θείοι, ξαδέλφια και ανήψια μου εδώ στην Τήνο). Το λέω χωρίς να ξέρω σε ποιόν, και γιατί ακριβώς βρίζω. Και ένα «κρίμα κρίμα κρίμα» για τον κόπο, την προσπάθεια, για την δουλειά μου που την έχασα, και για την πίστη μου, για κάτι καλύτερο, για την εφημερίδα μου.
Μακάρι να παγώσουν εδώ οι απολύσεις. Μακάρι να βρω και εγώ μια άλλη δουλειά όταν γυρίσω στην Αθήνα. Ξέρω ότι τίποτα δεν θα είναι εύκολο, ούτε ίδιο, για αρκετό καιρό. Ξέρω ότι έχω φθείρει με αυτό το ψυχόδραμα τον εαυτό μου, και τους ανθρώπους που με αγαπάνε, και με στηρίζουν. Τους έχω κουράσει, και σε μερικούς, δικούς μου, έχω επιτεθεί πολύ, και αδίκως, από τη στενοχώρια, την αϋπνία, τον θυμό και τα νεύρα μου.
Ζω ακόμα σε εσωτερική σύγχυση και εξωτερική χάωση γιατί θα είναι δύσκολο να ξαναβρώ μια τόσο ωραία δουλειά σαν αυτή που έχασα, με τέτοια ανεργία και απληρωσία στο επάγγελμά μας. Πιστεύω ακόμα ότι είναι το ωραιότερο του κόσμου, και θα ήθελα πολύ να μπορέσω να ξανακάνω όσα έχω μάθει τόσα χρόνια στην εφημερίδα μου, και όσα αγαπάω.
Ε.Μ.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Ανασυγκρότηση
*