Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

... πολιτικές ελίτ - η ελληνική περίπτωση ...

*
Νίκος Ξυδάκης
***
*
Οι ελίτ σκέφτονται αγγλοσαξωνικά

*
Ο,τι μάς συμβαίνει είναι πρωτόγνωρο και σοκαριστικό, κι όχι επειδή είχαμε καλομάθει και γίναμε μαλθακοί, ούτε επειδή φταίνε καθ’ ολοκληρίαν οι παθογένειες του ελλαδικού κράτους και η οκνηροπονηρία του Ελληνος και τέτοια στερεοτυπικά. Οχι. Ο,τι συμβαίνει στην Ελλάδα τώρα και θα εξελίσσεται με σφοδρότητα μήνα με τον μήνα, είναι πρωτόγνωρο για όλη τη μεταπολεμική Ευρώπη. Η κρίση κρατικών χρεών, οι εγγενείς ασυμμετρίες στην Ε.Ε., η ταχύτατη συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας, η ριζική αμφισβήτηση του κοινωνικού συμβολαίου, η εξουθενωτική πίεση στα μεσοστρώματα, η χειρουργική αφαίρεση του μέλλοντος, οι απειλές αποκλεισμού, ο μαζικός εκφοβισμός, η συλλογική ενοχοποίηση, όλα τούτα είναι πρωτόγνωρα για τους λαούς της μεταπολεμικής Ευρώπης, και ασφαλώς πρωτόγνωρα για τους Ελληνες της 36χρονης Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας.

Η επιχειρούμενη «λατινοαμερικανοποίηση» της Ευρώπης θέτει καινοφανή ερωτήματα στους πληττόμενους λαούς. Σε αυτά τα ερωτήματα είναι προφανές ότι δεν μπορούν πια να απαντήσουν οι πολιτικές ελίτ που κατέχουν σήμερα την εξουσία, διότι η σκέψη και η δράση τους είναι σχεδόν απολύτως ετερόφωτες και ετερόνομες· διότι αυτές ακριβώς οι ελίτ παρήγαγαν την παρούσα κρίση, είναι οργανικό μέρος της κρίσης· διότι τα διανοητικά εργαλεία τους είναι ξεπερασμένα. Τα εγχειρίδια Business Administration και Αssets Management των τεχνοκρατών που ασκούν πολιτικοοικονομική διαχείριση είναι απελπιστικά αστεία εφόδια για να αναμετρηθείς με τα σύνθετα γεωπολιτικά, ιστορικά και ανθρωπολογικά διακυβεύματα της πιο μεγάλης ίσως κρίσης του καπιταλισμού από το 1929. Η πολιτική τιμωρεί τους μάνατζερ, αλλά μαζί τιμωρεί πολύ επώδυνα και τα πλήθη που της γύρισαν την πλάτη.

Θα διακινδυνεύσω μια περιγραφή της ελληνικής περίπτωσης, με αφορμή την απουσία πρωτότυπων προσεγγίσεων και εννοιολογήσεων της κρίσης. Στον διαμορφωτικό 19ο αιώνα μεγάλα πνεύματα του ελληνισμού αναζήτησαν απαντήσεις κοιτώντας προς τη Δύση αλλά κυρίως προς τον χώρο τους και την παράδοσή τους. Συνέθεσαν πρωτότυπες, κοπιώδεις απαντήσεις, όχι πάντα λυσιτελείς, αλλά πάντα αυθεντικές, αυτόχθονες και τολμηρές: για το ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε, που πάμε, τι μπορούμε να κάνουμε ― Σολωμός, Ζαμπέλιος, Παπαρρηγόπουλος, Κουμανούδης, Ροϊδης

Μετά την ήττα του 1897, γεννήθηκε επίσης ένα νέο γηγενές πνεύμα, που εκφράστηκε πολιτικά, πνευματικά, καλλιτεχνικά, από τον Παλαμά έως τον Βενιζέλο. Στον μακρό 20ό αιώνα, μετά την καταστροφή του ’22, με ακόμη μεγαλύτερη ένταση, μια γενιά διανοουμένων, καλλιτεχνών και πολιτικών ανδρών στοχάστηκε με αυτόχθονες, αυθεντικούς όρους την ταυτότητα, τις δυνατότητες, την ιδιοσυστασία, τους δρόμους που ανοίγονται, άνδρες που επιχείρησαν μια ζεύξη του μοντέρνου με το παραδοσιακό, του διεθνούς με το εντόπιο, που είδαν τον εαυτό τους υπερήφανο και αυτοτελή. Μιλώ για τη λεγόμενη Γενιά του ’30, υπό ευρεία έννοια. Ο «κρατικός» Σεφέρης, ο υπερμοντέρνος Εγγονόπουλος, ο κεντρώος Θεοτοκάς, ο βυζαντινός Κόντογλου, ο αριστερός Δούκας, ο μυστικός Πικιώνης, ο ακατάτακτος Πεντζίκης, κ.ά., είδαν τον Ελληνα εαυτό με αγωνία και περηφάνια, σαν μέρος του Δυτικού όλου αλλά και σαν αυτόφωτο πρόσωπο. Η κληρονομιά τους είναι κληρονομιά υπερηφάνειας και αυθεντικότητας. Και κράτησε ζωντανό τον ελληνισμό του κρατιδίου μέσα από πολέμους, κατοχή, εμφύλιο, έως τη δικτατορία του ’67.

Στη μεταπολίτευση, αυτή η παράδοση πρωτογενούς σκέψης ατονεί ― για πολλούς λόγους. Ατονεί σταδιακά, έως νεκρώσεως, ακόμη και η πνευματική συνδεση των ελίτ με την ηπειρωτική Ευρώπη· παύει η τροφοδοσία από τη Γαλλία, την Ιταλία, τη Γερμανία. Οι ελίτ διαπαιδαγωγούνται πλέον αγγλοσαξωνικά, μαθαίνουν να σκέφτονται αγγλοαμερικάνικα, να καθρεφτίζονται σε υπερατλαντικούς καθρέφτες, να μην αναγνωρίζουν εαυτούς στην παράδοση. Καθίστανται ανίκανοι να σκεφτούν τον εαυτό και τον τόπο με όρους άλλους εκτός των κολεγιακών εγχειριδίων· ανίκανοι να σκεφτούν την γεωπολιτική και ιστορική Ελλάδα δυναμικά, με όρους αυτοτέλειας και ιστορικότητας. Οι ελίτ σήμερα παπαγαλίζουν αγγλοσαξωνικά, βλέπουν την Ελλάδα μηχανικά, σαν case study, τη βάζουν σε excelάκια στο λάπτοπ· ορισμένως: τη βλέπουν απ’ έξω, σαν ξένοι, που μάλιστα ντρέπονται και λίγο για το μεσογειακό και βαλκάνιο χούι, ντρέπονται για τους φτωχούς και άξεστους γονείς τους. Ντρέπονται για τον άξεστο Μακρυγιάννη, τον Καραϊσκάκη, τον Καβάφη, τον Σεφέρη; Ναι, ντρέπονται, επειδή οι ίδιοι είναι άξεστοι, άμοιροι παιδείας, ημετέρας και θύραθεν, επειδή είναι ετερόφωτοι ή άφωτοι, επαρχιώτες της Δύσεως και όχι πρωταγωνιστές της.

Είπαμε, βλέπουν την Ελλάδα απέξω, με το κυάλι αντεστραμμένο, και τη σκέφτονται αγγλικά, δηλαδή τεχνικά και αποσπασματικά. Δεν βλέπουν τον κόσμο από εδώ προς τα εκεί· και δεν τον σκέφτονται ελληνικά, δηλαδή ιστορικά και καθολικά. Και η Ελλάδα βουλιάζει.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

Κυριακή 30 Μαΐου 2010

... ο "πατριωτισμός", σα μεταχειρισμένο προφυλακτικό ...

*
Λιάνα Κανέλλη
***
*
«Αρα ο Πέτρος είναι οινόπνευμα... »

*
Επιασαν και οι ζέστες στην τρέχουσα κόλαση, μην αποσώσουμε κιόλας σύντροφοι, από την περισπούδαστη και πανάκριβη εκστρατεία χειραγώγησης των μαζών που εκτυλίσσεται σε ιεροεξεταστική φρενίτιδα. Χάρη στο ΚΚΕ πάνε χρόνια που το ψέμα, ειδικά το ευρωενωσίτικο, έχει κοντά ποδάρια. Ομως, στον τομέα της εξελιγμένης επικοινωνιακής λασποθύελλας χρειάζεται επιστημονική αποδόμηση η άθλια επιβεβλημένη πολιτική της ...«κάθαρσης». Της «διαφάνειας» κ.λπ.

Από τούτη 'δω τη στήλη, καραμέλες και πιπίλες του πολιτικού λεξιλογίου που πετιούνται για να μείνουν κι εν τέλει να περιβληθούν κι έναν άθλιο, ωσαύτως, ιδεολογικό μανδύα, όπως η διαβόητη «συναίνεση», έχουν ξεφτιλιστεί εγκαίρως εδώ και χρόνια. Ομως, εσχάτως, το επικοινωνιακό πογκρόμ κατά της λογικής, της κοινής λογικής, έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις και έχει και τα πρώτα δραματικά αποτελέσματα.

Ο «πατριωτισμός» που ήρθε να κρύψει σα μεταχειρισμένο προφυλακτικό την παραχωρημένη εθνική κυριαρχία στο Μααστριχτικό μόρφωμα συμφερόντων που είναι η ΕΕ πολιτικά ενοποιημένη, αντικαταστάθηκε, λίγο πριν ενσκύψει το ΔΝΤ με στοχευμένη επίθεση στο ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, από τη «συνταγματική νομιμοφροσύνη». Εδώ προσοχή. Τεράστια προσοχή οφείλουμε όλοι μας.

Το Σύνταγμα της Ελλάδας, το ισχύον, είναι αυτό που ψηφίστηκε από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ως δυνάμενο να αυτοκαταργείται, να υποχωρεί και να συρρικνώνεται, όταν το απαιτούν τα συμφέροντα των συγγραφέων της τάξης την οποία προορίζεται να υπηρετεί. Και δεν είναι η εργατική, βεβαίως. Κάθαρση και διαφάνεια δεν μπορούν να επιβληθούν ακριβώς γιατί αυτό είναι το Σύνταγμα. Το οποίο όμως δεν ισχύει, ούτως ή άλλως. Αφού το ΔΝΤ και η τρόικα των κυριαρχικά ανώτερων του κυρίαρχου λαού οργάνων, το κατήργησαν στην πράξη, θέτοντας, διά του μνημονίου, τη χώρα εις χείρας τρίτων, δανειστών, τοκιστών και σουλατσαδόρων των αγορών. Επρεπε να κρυφτεί η εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας πίσω από ένα κουρελιασμένο Σύνταγμα, που επισείεται ως σπουδαίο μόνον όταν το ΚΚΕ το αμφισβητεί ως προς την ταξική του προέλευση και τον αντιλαϊκό του προορισμό.

Ετσι βλέπουμε τις τελευταίες μέρες να το χαρακτηρίζει άθλιο επειδή κατοχυρώνει τους Μαντέληδες, ουρλιάζοντας, η τηλεοπτική νομενκλατούρα το Σύνταγμα. Είναι η ίδια που κατακεραύνωνε το ΚΚΕ, όταν έλεγε ότι γι' αυτό το λόγο το απορρίπτει πολιτικά. Είναι προπαγάνδα επιπέδου ευφυολογημάτων των πρωτοετών της Νομικής. «Ο Πέτρος είναι σπίρτο. Το οινόπνευμα είναι σπίρτο. Αρα ο Πέτρος είναι ...οινόπνευμα».

Γελοίο; Οχι ακριβώς. Αφελές; Καθόλου. Ολοένα και περισσότερους ληστευμένους από την κυρίαρχη πολιτική πολίτες συναντάς που απαιτούν: Να τον φτύνατε μέσ' τη Βουλή το Μαντέλη. Να του ρίχνατε μια δυο μπουνιές. Να εκτονωνόμαστε κι εμείς... Να σας χαρούμε που ενώ φροντίσατε να μένει κυνικά άπιαστος, τουλάχιστον τον ...βαρέσατε.

Πετυχαίνουν τον πρώτο στόχο της ...καθαρσοδιαφάνειάς τους. Οι προπαγανδιστές. Να ασχολείσαι με τις μύγες που συσσωρεύονται στον ανοιχτό βόθρο κι όχι μ' αυτήν την πολιτική που τον γέμισε και τον άφησε να σκοτώνει κάθε δικαίωμά σου. Να μην αντιδράς σ' αυτόν που θεσμοθετεί την κλοπή της δουλειάς, της σύνταξης, της ζωής σου της ίδιας, αλλά να εξεγείρεσαι με τους μεσάζοντες που φυτεύονται απαραίτητα από το Σύνταγμα στην αλυσίδα των άνομων κερδών του.

Αν δεν τους ξεμπροστιάζεις κάθε μέρα, τότε η κατοχύρωση της δουλειάς που τώρα επιχειρείται θα θεωρηθεί πρόοδος που αναχαιτίζεται από ...κομμουνιστές.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

Σάββατο 29 Μαΐου 2010

... για μια νέα Ελλάδα - πρασινογαλάζια ...

*
"Ρ"
***
*
Το παραμύθι της εξυγίανσης...

*
ΠΑΕΙ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕ! Το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία εξυγιαίνονται! Είναι άλλα κόμματα πια, βρε παιδί μου, πώς να το κάνουμε...

Μετά βδελυγμίας αποτάσσεται το «Σημιτικό» παρελθόν ο Παπανδρέου και σιγά σιγά τους ξεφορτώνεται τον έναν μετά τον άλλον.

Κι ο Σαμαράς, όμως, δεν πάει πίσω. Εξω ο Παυλίδης, έξω ο Βουλγαράκης, έξω κι ο Ρουσόπουλος! Για άλλους λόγους, αλλά ...εκτός και η Μπακογιάννη.

Πάει, καθάρισε το πολιτικό σκηνικό. Γίνεται καινούργιο, λαμπερό, ελκυστικό, έτοιμο για μια νέα Ελλάδα «πράσινη» ή «γαλάζια». Ο,τι προτιμάτε...

Μια μικρή παρατήρηση μόνο: Οι νόμοι και οι πολιτικές του Σημίτη, του Μαντέλη, του Βουλγαράκη, του Ρουσόπουλου, του Παυλίδη, της Μπακογιάννη και όποιων προστεθούν στον κατάλογο τι θα γίνουν;

Μήπως αλλάζουν; Μήπως καταργούνται; Μήπως εξοβελίζονται από τα προγράμματα, τις θέσεις και τις πρακτικές των κομμάτων;

Προφανώς, όχι. Κι επειδή μένουν και ενισχύονται και γίνονται χειρότερες και πιο αντιλαϊκές, λυπούμαστε, αλλά δε θα το «χάψουμε» το παραμύθι.

Και το κυριότερο είναι πως δε θα το χάψουν οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι αγρότες, οι μικρομεσαίοι, οι νέοι, οι άνεργοι και όλοι όσοι πλήττονται βάναυσα με τα μνημόνια που στηρίζουν όλοι αυτοί οι «λαμπεροί» και «καινούριοι».

Αν έχουν αμφιβολία γι' αυτό, τους πληροφορούμε ότι δεν είναι καθόλου μακριά η ώρα που θα το διαπιστώσουν.

ΤΡΕΙΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ έκανε ο Καρατζαφέρης για τον έλεγχο του δημόσιου χρέους χτες στη Βουλή και ... όλες του φάνηκαν θαυμάσιες του αντιπροέδρου Θεόδωρου Πάγκαλου. Πραγματικά, ενθουσιάστηκε...

Βεβαίως, η κάθε κυβέρνηση έχει το δικαίωμα να επιλέγει τους συμβούλους της, αλλά θα μπερδευτούμε κι εμείς στο τέλος με το τι ...χρώμα έχει η πολυκατοικία.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης έχουν οι Stavrovelonies

Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

... πιάστηκε με τη γίδα στην πλάτη ...

*
Αντώνης Καρακούσης
***
*
Ο κυνικός κ. Μαντέλης

*
Ο κυνικός κ. Μαντέλης, ύστερα από σχεδόν δέκα χρόνια απομόνωσης και σιωπής, βγήκε από την κρυψώνα του - ζει στο μακρινό Μπακού, στις όχθες της Κασπίας, όπου «συμβουλεύει» την κυβέρνηση της νεότευκτης μετασοβιετικής ισλαμικής «Δημοκρατίας» του Αζερμπαϊτζάν- και με θράσος περισσό προσήλθε στο Κοινοβούλιο, προκειμένου να αντιμετωπίσει την Εξεταστική Επιτροπή και τις πολλές κατηγορίες για εμπλοκή του στο σκάνδαλο της Siemens.

Εκεί ομολόγησε προκλητικά, χωρίς αιδώ ή όποια άλλη επιφύλαξη, ότι ελάμβανε χορηγίες από τη γερμανική πολυεθνική και ένας Θεός ξέρει από πόσους άλλους, για την κάλυψη, υποτίθεται, των προεκλογικών δαπανών του.

Είχαν προηγηθεί εδώ και μήνες αποκαλύψεις από τις ελβετικές αρχές και τον είχε «καρφώσει» ο έμπιστος κουμπάρος του, στον οποίο είχε αναθέσει το άνοιγμα των τραπεζικών λογαριασμών, όπου συγκέντρωνε τις πολιτικές μίζες για τις καλές υπηρεσίες τις οποίες κατά καιρούς προσέφερε σε μεγαλοπρομηθευτές του ΟΤΕ, του ΟΣΕ και άλλων πολύπαθων κρατικών οργανισμών, που είτε πουλήθηκαν έναντι ευτελούς τιμήματος είτε παραπαίουν πνιγμένοι στα χρέη και στα ελλείμματα. Ο κ. Μαντέλης δεν είχε περιθώρια άρνησης των πολλών δωροληψιών.

Πιάστηκε, όπως θα έλεγε και ο Αλέκος Παπαδόπουλος, με τη γίδα στην πλάτη και του απέμενε μόνο η ομολογία, η ειλικρινής μεταμέλεια, έστω μια συγγνώμη από τον δοκιμαζόμενο και εξοργισμένο, τούτο τον καιρό, ελληνικό λαό.

Αντί αυτών, υπήρξε προκλητικός, προσήλθε χαμογελαστός και με θράσος χιλίων πιθήκων ομολόγησε τη δωροληψία, ωσάν να επρόκειτο για πράξη καθημερινή, στην οποία όλοι οι πολιτικοί άνδρες προβαίνουν. Το άφησε μάλιστα κάποια στιγμή, απευθύνοντας προς τα μέλη της Εξεταστικής Επιτροπής τη ρητορική ερώτηση: «Ολοι το ίδιο δεν κάνετε;». Και αφού ολοκλήρωσε, με τη σιγουριά του καθεστώτος ατιμωρησίας που τον περιβάλλει η νομοθεσία παραγραφής των υπουργικών αδικημάτων, ετοιμάζεται να επιστρέψει στο μακρινό Μπακού, προκειμένου να συνεχίσει τα μαθήματα πολιτικής και κοινοβουλευτικής ηθικής στους σύγχρονους μαχαραγιάδες της Κεντρικής Ασίας, αφήνοντας πίσω του μέγα κουρνιαχτό και απίστευτο θυμό.

Η περίπτωσή του είναι χαρακτηριστική της κατάπτωσης του μεταπολιτευτικού συστήματος.

Ο κ. Μαντέλης δεν είναι απλή περίπτωση. Είναι κεντρικό πρόσωπο, με ρόλο πολύ συγκεκριμένο. Διετέλεσε πρόεδρος του ΟΤΕ κατά την επίμαχη περίοδο της νομιμοποίησης της προμήθειας των πρώτων ψηφιακών κέντρων του Οργανισμού, καθώς και υπουργός Μεταφορών, υπεύθυνος για τις τηλεπικοινωνίες, το 1997, όταν «έτρεξαν» οι περιβόητες προγραμματικές συμφωνίες. Και επιπλέον απολάμβανε την πλήρη εμπιστοσύνη του πρώην πρωθυπουργού, ο οποίος πέραν των άλλων τού είχε αναθέσει καθήκοντα γραμματέως του Υπουργικού Συμβουλίου. Επί της ουσίας, ο κ. Μαντέλης κλονίζει ακόμη περισσότερο το ήδη πληγωμένο πολιτικό σύστημα. Με τη στάση του επιβεβαιώνει όλους εκείνους που υποστηρίζουν ότι έχει τελειώσει και όπως πάει κάποια μέρα θα αυτοαναφλεγεί.

Αν δεν υπάρξουν γρήγορα κινήσεις, το μοιραίο θα επέλθει και θα είναι βαρύ και ασήκωτο.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

... από τη δουλειά στον τάφο ...

*
Γιώργος Δελαστίκ
***
*
«Κανίβαλοι συντάξεων» ΕΕ - ΔΝΤ!

*

Θύμα «κοινωνικών κανιβάλων» έχει πέσει ο ελληνικός λαός, από τη στιγμή που ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου πήρε την απόφαση να υπαγάγει την Ελλάδα στο απάνθρωπο, όπως αποδεικνύεται, καθεστώς υποτέλειας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την ΕΕ.

Εχοντας μεταβάλει την κυβέρνηση Παπανδρέου σε ανδρείκελο υλοποίησης των εντολών τους, οι εκπρόσωποι της δήθεν πολιτισμένης ΕΕ και οι γνωστοί επαγγελματίες «κοινωνικοί εκτελεστές» του ΔΝΤ καταβαραθρώνουν με τα μέτρα που αποφασίζουν το βιοτικό επίπεδο του ελληνικού λαού πολλές δεκαετίες πίσω.

Ούτε οι πιο εμπαθείς και κακοπροαίρετοι εχθροί του ΠΑΣΟΚ δεν μπορούσαν να φανταστούν σε τι είδους πρωτοφανή εφιάλτη για τους εργαζόμενους θα εξελισσόταν η διακυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου που κατά τραγικό τρόπο παραμένει και πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, στην οποία προσβλέπουν οι αδύναμοι του πλανήτη για κοινωνική προστασία και μια υποτυπωδώς πιο δίκαιη κοινωνία!

Μέχρι και τις... χήρες και τα ορφανά έβαλαν στο στόχαστρο οι αγριάνθρωποι της ΕΕ και του ΔΝΤ και απαιτούν να τους κόψουν τη σύνταξη του πεθαμένου πατέρα, ακόμη κι αν τα παιδιά είναι ανήλικα! Ακούγεται απίστευτο αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό. Η ΕΕ θέλει να μετατρέψει σε ζητιάνους τις χήρες και τα ορφανά! Δεν το χωράει νους ανθρώπου, στο έτος 2010.

«Από τη δουλειά κατευθείαν στον τάφο» είναι το δόγμα που καθοδηγεί τις αποφάσεις των ανθρωποφάγων της ΕΕ και του ΔΝΤ συνολικά στο θέμα των συντάξεων.

Αυτό αποκαλύπτει η απόφασή τους να χορηγείται πλήρης σύνταξη μετά από 40 (!) χρόνια δουλειάς και να αφαιρείται 6% από τη σύνταξη για κάθε χρόνο δουλειάς λιγότερο. Οποιος δηλαδή έχει διαστήματα ανεργίας και έβγαινε σήμερα στη σύνταξη έχοντας δουλέψει 30 ολόκληρα χρόνια, θα παίρνει σύνταξη μειωμένη κατά... 60%!!!

Αλίμονο δηλαδή σε όποιον αρρωστήσει, σε όποιον κάνει καλές σπουδές και αργήσει να αρχίσει να δουλεύει, σε όποιον πέφτει θύμα της όλο και διογκούμενης ανεργίας των νέων.

Οι νέοι επιστήμονες δηλαδή που δυσκολεύονται να βρουν δουλειά στον τομέα τους με ασφαλιστικά δικαιώματα και πολύ συχνά τακτοποιούνται γύρω στα 30 τους χρόνια ή και λίγο αργότερα, θα πρέπει να φτάσουν... 70-75 χρόνων για να πάρουν πλήρη σύνταξη!

Μα ποιος εργοδότης στον ιδιωτικό τομέα είναι δυνατόν να κρατάει στη δουλειά έναν εργαζόμενο 70 ή 75 χρόνων; Αλλά και στο Δημόσιο, τι να κάνουν οι υπάλληλοι αυτής της ηλικίας; Θα διδάσκει μια δασκάλα 75 χρόνων σε παιδιά του Δημοτικού;

Δεν μιλάμε για λίγες χιλιάδες στελέχη που η πείρα τους μπορεί να έχει κάποια αξία -πράγμα πολύ αμφίβολο για την ποιότητα και το σύγχρονο των γνώσεών τους-, αλλά για εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους που θα απειληθούν με πλήρη κοινωνική εξαθλίωση.

Και πέρα όμως από αυτό, δεν θα βρεθεί κανείς να σταματήσει το έγκλημα που σχεδιάζουν οι κανίβαλοι της ΕΕ και του ΔΝΤ απέναντι στους νέους;

Θα επιτρέψουμε να εγκαθιδρυθεί μια κοινωνία όπου οι γέροι θα έχουν γαντζωθεί σε μυριάδες θέσεις του παραγωγικού ιστού της κοινωνίας και οι νέοι θα παραμένουν μακριά από τις όλο και λιγότερες θέσεις εργασίας;

Τι μέλλον έχει μια τέτοια κοινωνία που στερείται οικειοθελώς της δημιουργικότητας της νέας γενιάς, του σφρίγους και των οραμάτων των νέων ανθρώπων, ενώ παράλληλα θα πετάει στον... κοινωνικό Καιάδα της ανείπωτης φτώχειας και της δυστυχίας όποιον ηλικιωμένο αδειάσει κάποια θέση εργασίας, χορηγώντας του εξευτελιστική σύνταξη που δεν θα φτάνει ούτε καν για να επιβιώσει αναξιοπρεπώς;

Κανένα μέλλον δεν έχει μια τέτοια κοινωνία. Οι αρρωστημένοι εγκέφαλοι της ΕΕ και του ΔΝΤ που τη σκέφθηκαν δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αφεθούν να ολοκληρώσουν το έργο τους. Επιτέλους, πρέπει να πάψουν οι λογιστές να κατευθύνουν τις τύχες των κοινωνιών της Ευρώπης πριν μας βυθίσουν στο χάος, στην καταστροφή και στον αλληλοσπαραγμό.
---
ΤΟ ΔΟΓΜΑ

Από τη δουλειά στον τάφο...

Ειλικρινέστεροι θα ήταν οι εκπρόσωποι της ΕΕ και του ΔΝΤ, αν έλεγαν ευθέως ότι θα προτιμούσαν να... εξοντώνουμε σε κάποιου τύπου «κοινωνικά Αουσβιτς» τους ηλικιωμένους αντί να τους δίνουμε συντάξεις, αφού έτσι θα μειώνονταν τα ελλείμματα! Σε πρώτη φάση πάντως θέλουν να τους μετατρέψουν σε ζητιάνους και έπειτα βλέπουμε!

Στην Ελλάδα όμως έχουμε άλλες παραδόσεις και αντιλήψεις, χιλιάδες χρόνια τώρα. Σε αυτή τη χώρα τους γέροντες τους σεβόμαστε, τους αγαπούμε, τους φροντίζουμε. Τον Καιάδα τον θεωρούμε βαρβαρότητα πλέον εδώ και δυόμισι χιλιάδες χρόνια τώρα. Εχει τεράστια σημασία επομένως η αντίσταση στα μέτρα της ΕΕ και του ΔΝΤ για τις συντάξεις. Τουλάχιστον για να σώσουμε τον πολιτισμό μας.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies


Τετάρτη 26 Μαΐου 2010

... ο γάιδαρος του μέλλοντός μας ...

*
Ανδρέας Ρουμελιώτης
***
*
Γαϊδάρα στον ανήφορο ...
*
ΣΑΜΑΡΩΝΩ τη γαϊδάρα!

Σοβαρολογώ. Αυτό κάνω εδώ στον κάμπο του Λήλαντα ποταμού, του Αγίου Πνεύματος ανήμερα, την ώρα που εσύ καις το οικονομικό λίπος σου στη Μύκονο, την Πάρο και τη Σαντορίνη. «Σαν να 'ναι η τελευταία σου φορά»... που λέει και ο Τόλης.

ΓΑΪΔΑΡΑ σαμαρώνω! Με είχε μάθει η γιαγιά μου και το 'κανα παιδάκι, αλλά ξεσυνήθισα τόσα χρόνια, με τα ποδήλατα, τις μηχανές και τ' αυτοκίνητα και είπα να ξαναδοκιμάσω. Μια χαρά τα καταφέρνω! Οσο κι αν γκρινιάζω κι αν μεμψιμοιρώ, έχω τέτοιο ζόρι, τέτοια ορμή μέσα μου, πείσμα και θυμό, που μπορώ να «γκαστρώσω γαϊδάρα στον ανήφορο»!

ΒΥ ΤΗΕ WAY αυτό μου 'πε ο γιατρός μου, αλλά δεν ήξερε τι σημαίνει· κυριολεκτικά. «Τι κάνει η γαϊδάρα -του λέω- όταν πας από πίσω της για φίκι φίκι;». Σε κλοτσάει ρε βλάκα! Κι αν πας να της τον φορμάρεις στην ανηφόρα, σου δίνει δυο κλοτσιές και κουτρουβαλάς κατά κάτ'...

ΟΠΟΤΕ, λέμε: «γκαστρώνεις γαϊδάρα στον ανήφορο», επειδή έχεις τεράστια ενέργεια, είσαι τόσο ντούρος και επιθετικός που δεν καταλαβαίνεις από κλοτσομπούνια και τέτοια. Την πας καροτσάκι την όποια γαϊδάρα στην ανηφόρα και είναι το σπέρμα σου σαν κι εσένα, τόσο επιθετικό, που μέχρι να την ανεβάσεις απάνω, την έχεις, που λέει ο λόγος, γκαστρώσει.

ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ: Διατί ασχολείσαι με τη γαϊδάρα αντί να χρυσώνεις ξαπλώστρες και να κιαλάρεις κωλαράκια στην Ψαρού; Διότι έχω βγει απ' αυτό το μουντ προ πολλού. Η γαϊδάρα είναι το μέλλον μου/μας, και γι' αυτό την ξανασαμαρώνω.

ΤΗ ΔΙΚΙΑ μου γενιά, της μεταπολίτευσης, την τελειώσανε. Τουλάχιστον μια δεκαετία θα κάνει η Ελλάδα, όπως η Αργεντινή, να συνέλθει. Τότε εμείς, άμα ζούμε, θα 'μαστε 60ρηδες και δεν θα 'χουμε το κουράγιο ούτε και τη δύναμη να ξανασηκωθούμε. Να φύγουμε να πάμε να πλύνουμε πιάτα στο Αμέρικα και να επιστρέψουμε το 2025 με χρυσές καδένες, ιδιοκτήτες αλυσίδας εστιατορίων, δεν μας παίρνει πια, ξέχασέ το!...

ΤΙ ΜΑΣ απομένει; Η γαϊδάρα! Θα ημπορούσα να γενώ μουλαράς, να μεταφέρω κόσμο σε ανηφόρες στα γεράματα, αλλά νομίζω πως η γαϊδάρα κάνει κάτι σε πιο σικ. Οπως σου είπα, ετοιμάζω ένα μικρό μποστάνι με βιολογικά προϊόντα· να φας ντομάτα από τα χεράκια μου και να κοκκινίσει το μαγουλάκι σου! Του χρόνου τέτοιο καιρό θα 'χω ιδιόκτητη κατσικούλα και κοτούλες, με βιολογικό γάλα και αβγά. Οπως ξέρεις, σε βάρκα γεννήθηκα και ο παππούς μου ήταν ψαράς. Οπότε...

ΟΠΟΤΕ, άμα ζω, με (μας) βλέπω στα 60 φεύγα σαν τη γιαγιά μου (μας) πάνω στη γαϊδάρα με δυο μεγάλα κοφίνια δεξιά και αριστερά, γεμάτα, μ' όλα τα καλά. Δεν πρόκειται να κάνω κανά μεγάλο κτήμα, μια αγροτική μπουτίκ φτιάχνω με ΑΑΑ' ποιότητος εγγυημένα.

ΕΥΤΥΧΩΣ που γνωρίζω καμιά δεκαριά πολύ πλούσιες, που δεν κινδυνεύουν άμεσα να πτωχεύσουν, οικογένειες. Σ' αυτούς θα απευθυνθώ. Να τους προμηθεύω από ένα κοφίνι κάθε εβδομάδα με όλα τα καλούδια των αγρών και της θάλασσας. Αν ανήκεις σ' αυτή την κατηγορία και θες να τρως υγιεινά και νόστιμα απ' το βιος του παππού Ανδρέα γίνε φίλος -η μου και μελλοντικός πελάτης μου στο Facebook στο randreas1@hotmail.com.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies


Τρίτη 25 Μαΐου 2010

... πικρή άνοιξη ...

*
Λιάνα Κανέλλη
***
*

Στυφή, πικρή
.
κι ελπιδοφόρα...
*
Πικρή άνοιξη. Στυφή κι ελπιδοφόρα συνάμα, σαν τον άγουρο καρπό που τον κόβεις από τη θερινή ανυπομονησία. Χάσαμε την επαφή με τη φύση και τον καιρό. Και καμωνόμαστε, υπό τη δαμόκλειο σπάθη της εύκολης στατιστικής, πως δεν έχουμε ξαναδεί βροχές και χιόνια το Μάη.

Πικρή άνοιξη. Στυφή κι ελπιδοφόρα συνάμα. Γιατί οι πολλοί αρχίζουν να σκέφτονται πως από λίγα χέρια πέφτουν οι βουρδουλιές. Γιατί το Κεφάλαιο ξαναδιαβάζεται από τους ευρω-αιχμαλώτους κι η χώρα ψάχνει την απόδραση, ως λαός, απ' όσα αποφασίστηκαν πριν από μας, για μας και τάχαμ' με μας. Είναι κι οι ρημαδιασμένοι αριθμοί, που, όσο κι αν τους κρύψεις, κάπου βγαίνουν και αυτοεξευτελίζονται οι ερμηνευτές τους. Σου λέει το ΔΝΤ ότι μετά από 10 χρόνια, το χρέος σου (;) θα είναι στο 120%, από σήμερα που είναι 115%, αφού περάσει από το 150%!.. Απλή αριθμητική αυτή. Σε αφορά; Ολοένα και περισσότεροι αναρωτιούνται. Με αφορά; Ποιος σχεδιάζει και κοστολογεί μια δεκαετία ζωής για τον καθένα και την καθεμιά. Ποιος τολμάει να βάλει ΦΠΑ στη ζωή και να ζυγιάσει την ανεργία, την αρρώστια, το θάνατο, ακόμα και το σύνδρομο της στέρησης ονείρων από εκατομμύρια θνητούς μιας ανέλπιστα όμορφης και παράξενης πατρίδας σαν τη δικιά μας.

Πικρή άνοιξη. Μπορεί σα φάρμακο. Μπορεί και σα φαρμάκι. Μα κι η μολόχα δίπλα στην τσουκνίδα φύεται. Είναι ο άνθρωπος και η λαϊκή σοφία, η κοινή εμπειρία, η σκυτάλη της γνώσης που περνάει από γενιά σε γενιά, που σε κάνει να ξεχωρίζεις, να διαλέγεις, να δρας και, εν τέλει, να κάνεις το θαύμα του αντίδοτου, επιλογή. Να μετατρέπεις το φαρμάκι σε φάρμακο. Οχι, δεν έπαθα ρομαντική βολική κατάθλιψη, συντρόφια. Απλώς, άκουσα πως η Χ, Ψ, Ω φαρμακοβιομηχανία έκοψε τη διάθεση φαρμάκων για διαβητικούς, επειδή φτήνυνε η τιμή τους κατά 25%... Φυσικό, ως καπιταλιστικό. Ομως, το σκεπτικό της ανακοίνωσής της, ότι, δηλαδή, δεν ανέχεται την υποτίμηση της ποιότητας των προϊόντων της, είναι που μου στύφιασε το στόμα, όσο και η αισθητική ευαισθησία των φασιστικών ανθρωποειδών που ζουν ανάμεσά μας πλασάροντας για αγουράδα την τζούφια όψη της σαπίλας τους. Λέω γι' αυτούς, που τους ενοχλεί το πανό στο Βράχο και αρνείται την ολοφάνερη υποτίμηση της ανθρώπινης εργασίας και υπόστασης.

Πικρή άνοιξη και στυφή κι ελπιδοφόρα, σύντροφοι, η φετινή. Αγουρα φυλλαράκια πυκνώνουν το οξυγόνο της αντίστασης στον τεχνητό χειμώνα. Μοιραίοι κι άβουλοι, ξαναβρίσκουν το κουράγιο να φτύσουν εκεί που νόμιζαν πως έτρωγαν, αλλά τους έτρωγαν γραβατωμένα βαμπίρ με χρυσές οδοντογλυφίδες. Είναι και κάτι δεκαπεντάρικα, νιούτσικα και ζαλισμένα, που βλέπουν πιο γρήγορα απ' ό,τι μεγαλώνουν πως ο γκρεμός δεν είναι δρόμος. Πως δεν μπορούν μόνα τους και μόνο μπροστά από μια οθόνη, να περπατήσουν κατάστηθα στον ήλιο κι αντικριστά με το μαύρο που έρχεται καταπάνω τους βίαιο, όσο ο τρόμος του για την ελεύθερη επιλογή και σκέψη.

Ολοένα και περισσότεροι νιώθουν στο πετσί τους πως άμα βάλεις στη ζυγαριά 150.000 ανθρώπους, που δε θα πάρουν κουπόνι κοινωνικού τουρισμού ούτε φέτος ούτε ποτέ, από τη μια, και 5.000 τουρίστες που έφαγαν στη μάπα δυο ντουντούκες για ένα 6ωρο, ξέρεις πού να γείρεις να σταθείς να φωνάξεις. Είναι πικρή και στυφή αυτή η άνοιξη. Αλλά θεριεύει η ελπίδα μιας συλλογικότητας, μιας αγωνιστικότητας, μιας κρίσιμης μάζας, που τώρα ανθίζει και συγκροτείται σε άνοιξη...
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies




Δευτέρα 24 Μαΐου 2010

... για τον "αναμάρτητο" ιδιωτικό τομέα ...

*
Π. Κ. Ιωακειμίδη
***
*
Ευθύνες του ιδιωτικού τοµέα

*
Η ΟΜΟΒΡΟΝΤΙΑ ενάντια στο σπάταλο και διεφθαρµένο κράτος τείνει να δηµιουργήσει την εντύπωση ότι όλα είναι «καλά και άγια» στην ιδιωτική σφαίρα της οικονοµίας, ότι η τελευταία είναι απαλλαγµένη από τις αµαρτίες που µαστίζουν τη δηµόσια σφαίρα. Πρόκειται για επικίνδυνη αυταπάτη. Βεβαίως το κράτος υπήρξε σπάταλο και διεφθαρµένο, αλλά σπάταλη και διεφθαρµένη υπήρξε και η κοινωνία. Αλήθεια ποιος δηµιούργησε τη σπάταλη κοινωνία;

Ποιος δηµιούργησε τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα την πολιτιστική αντίληψη ότι πετυχηµένος είναι µόνο αυτός που είναι πλούσιος, ποιος καλλιέργησε την αντίληψη ότι ο καθένας «οφείλει» να γίνει πλούσιος µε κάθε µέσο, θεµιτό ή αθέµιτο, ποιος προέβαλε µε κάθε τρόπο τα διάφορα καµώµατα µιας νεοπλουτίστικης τάξης µε τενεκεδένιες αξίες, ποιος ανέδειξε σε λαϊκούς ήρωες και πρότυπα διάφορους απίθανους τύπους που σπαταλούσαν χρήµατα αφειδώς σε χυδαίες µορφές κατανάλωσης και διασκέδασης, ενώ δεν πλήρωναν ούτε ευρώ σε φόρους, ποιος δηµιούργησε τα πρότυπα της αχαλίνωτης κατανάλωσης και δηµιούργησε τους... ιερούς ναούς για την κατανάλωση µε δανεικά (τα διάφορα Μall και Ηall), ποιος δηµιούργησε το lifestyle ως υπέρτατη µορφή κοινωνικής καταξίωσης; Ολα αυτά δεν τα δηµιούργησε βέβαια ούτε ο δηµόσιος υπάλληλος, ούτε ο συνταξιούχος, ούτε γενικά ο δηµόσιος τοµέας. Ο ιδιωτικός τοµέας τα δηµιούργησε - µε την ανοχή ή και στήριξη ίσως του κράτους, αλλά πάντως ο ιδιωτικός τοµέας - µε τις τράπεζες (εύκολη παροχή κάθε µορφής δανείων), τις διάφορες εκδοτικές επιχειρήσεις των κάθε είδους γκλαµουράτων περιοδικών, την ιδιωτική τηλεόραση των κάθε είδους πρωινών, µεσηµβρινών και βραδινών show επίδειξης εύκολου πλουτισµού, τις διάφορες επιχειρήσεις ύποπτων δραστηριοτήτων και διασυνδέσεων. Ο ιδιωτικός τοµέας κυρίως στον χώρο των υπηρεσιών δηµιούργησε το πρότυπο της Ελλάδας «που ζει και καταναλώνει πέρα από τις δυνάµεις της». Το πρότυπο της σπάταλης Ελλάδας. Σ΄ ένα δηµοκρατικό σύστηµα ο καθένας είναι ελεύθερος βεβαίως να δηµιουργεί ή να προβάλλει ό,τι του αρέσει. Δεν µπορεί όµως να παριστάνει τον αναµάρτητο για τα δηµιουργήµατά του και να ξεφεύγει από την καταβολή του τιµήµατος για τις συνέπειές του. Πολύ περισσότερο δεν µπορεί να παριστάνει τον τιµητή όλων των άλλων.
---
Ο Π.Κ. Ιωακειµίδης είναι καθηγητής του Πανεπιστηµίου Αθηνών και µέλος του Δ.Σ. του ΕΛΙΑΜΕΠ.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies


Κυριακή 23 Μαΐου 2010

... δημιουργώντας τεχνητή ζωή ...

*
"Το Βήμα"
***
*
Κρεγκ Βέντερ

*
Ο άνθρωπος που κάνει τον Δημιουργό
*
Εχει δείκτη νοημοσύνης 142, ήταν κακός μαθητής στο σχολείο, πολέμησε στο Βιετνάμ, έχει δικό του Lear Jet και διεκδικεί τον ρόλο του Θεού. Ο Κρεγκ Βέντερ, ο επονομαζόμενος και Νταρθ Βέντερ (από τον «κακό» Νταρθ Βέιντερ του «Πολέμου των Αστρων»), ακούει συχνά τους επικριτές του να τον παρομοιάζουν με τον Χίτλερ, την ίδια ώρα που το «Τime» τον κατατάσσει για δύο χρονιές- 2007 και 2008- στους πιο σημαντικούς ανθρώπους του πλανήτη. Η αλήθεια είναι ότι ο αμερικανός επιστήμονας, που μόλις την περασμένη εβδομάδα δημιούργησε στο εργαστήριό του το πρώτο τεχνητό κύτταρο, είναι αυτή τη στιγμή ο πιο διάσημος- και ταυτοχρόνως ο πιο αμφιλεγόμενος- βιολόγος του κόσμου- πιο γνωστός σίγουρα από τους Τζέιμς Γουάτσον και Φράνσις Κρικ που ανακάλυψαν τη διπλή έλικα του DΝΑ.

Είναι ένας άνθρωπος που ξέρει καλά το παιχνίδι της πρόκλησης, που δίνει συνεντεύξεις σαν να είναι σταρ του Χόλιγουντ, που επιδεικνύει τα Ρόλεξ του και καμαρώνει επειδή έχει την ικανότητα να πείθει τους επενδυτές να ποντάρουν πάνω του. Την περασμένη εβδομάδα και ύστερα από πειράματα 10 ετών, τα οποία κόστισαν περισσότερο από 40 εκατ. δολάρια, ο Βέντερ και οι συνεργάτες του στο Ινστιτούτο J. Craig Venter στο Ρόκβιλ της αμερικανικής Πολιτείας του Μέριλαντ δημιούργησαν το πρώτο μικρόβιο που αναπαράγεται με οδηγό του ένα συνθετικό γονιδίωμα.

«Ο γενετικός κώδικας έχει ηλικία 3,6 δισ. ετών» είχε δηλώσει παλαιότερα ο Βέντερ, για να συμπληρώσει: «Ηρθε η ώρα να τον ξαναγράψουμε». Δηλώσεις τέτοιου είδους, που αποπνέουν αλαζονεία, είναι φυσικό να προκαλούν αντιδράσεις από συναδέλφους του (κυρίως), αλλά και από την κοινή γνώμη, η οποία παρακολουθεί με ενδιαφέρον και δυσπιστία τα επιτεύγματα του αμερικανού βιολόγου.

Ο Βέντερ γεννήθηκε το 1946 σε μια μεσοαστική οικογένεια που ζούσε σε ένα προάστιο του Σαν Φρανσίσκο στην Καλιφόρνια. Και οι δύο γονείς του ήταν στρατιωτικοί. Είχαν γνωριστεί στο σώμα των Πεζοναυτών το 1943. Ο γιος τους ήταν ανήσυχο πνεύμα από μικρός. Δεινός κολυμβητής, άτακτος σε βαθμό... αποβολής, παράτησε το σχολείο και σε ηλικία 18 ετών έφυγε από την πατρική εστία για να περνάει την ώρα του κάνοντας σερφ στις παραλίες του Ειρηνικού, έχοντας για σπίτι το γκαράζ της γιαγιάς του. Προηγουμένως ο πατέρας ενός κοριτσιού που έβγαινε μαζί του τον είχε απειλήσει με όπλο για να την αφήσει ήσυχη.

Εχοντας μάλλον κακή φήμη και χωρίς μέλλον μπροστά του, του ήρθε το χαρτί που τον καλούσε να πολεμήσει στο Βιετνάμ. Η χρονιά ήταν το 1967 και ο Βέντερ δεν είχε άλλη επιλογή. Υπηρέτησε ως νοσηλευτής σε ένα στρατιωτικό νοσοκομείο, κάνοντας έτσι την πρώτη του επαφή με την ιατρική επιστήμη, που έμελλε να τον σημαδέψει. Επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες με μια βιετναμέζα σύζυγο και με την απόφαση να σπουδάσει γιατρός. Μέσα σε μόλις πέντε χρόνια ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Σαν Ντιέγκο. Με τον γάμο του να πνέει τα λοίσθια και έναν γιο που έπρεπε να θρέψει πήγε στη Νέα Υόρκη για να διδάξει στο πολιτειακό πανεπιστήμιο. Εκεί συνάντησε τη μετέπειτα σύζυγό του και συνεργάτριά του Κλερ Φρέιζερ, με την οποία έμεινε μαζί ως το 2005.

Το 1984 ο Βέντερ έπιασε δουλειά στο Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας (ΝΙΗ), όπου συνειδητοποίησε τη σημασία της αποκωδικοποίησης του γονιδιώματος. Εκεί ταυτοποίησε τμήματα αλληλουχιών του DΝΑ και η προσπάθειά του να τις κατοχυρώσει εμπορικά τον έφερε σε σύγκρουση με τον επιστημονικό κόσμο. Η επιτυχία του, αν και χαιρετίστηκε από πολλούς, δεν εντυπωσίασε τον Γουότσον, τον «πατέρα» του DΝΑ, ο οποίος τη χαρακτήρισε «δουλειά που θα μπορούσαν να την κάνουν και οι πίθηκοι». Οι επικρίσεις και η έλλειψη κονδυλίων για το έργο του τον οδήγησαν μακριά από το ΝΙΗ και στην απόφαση να δημιουργήσει το δικό του ιδιωτικό εργαστήριο το 1992.

ΓΙΑΤΙ Ο ΒΕΝΤΕΡ ΜΑΣ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ ΠΑΛΙ
(ΚΑΙ ΘΑ ΜΑΣ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΕΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ)

* Επειδή οι σύνθετοι τεχνητοί οργανισμοί, σαν και αυτόν που παρουσίασε, θα μπορούν να παράγουν νέα καύσιμα, να απορροφούν τα αέρια που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου ή να δημιουργούν νέα εμβόλια.

* Επειδή οι επικριτές του προειδοποιούν ότι αν τέτοιοι οργανισμοί πέσουν στα χέρια ανεξέλεγκτων δυνάμεων θα μπορούσαν να μετατραπούν σε βιολογικά όπλα στα χέρια τρομοκρατών

* Επειδή άλλη μια φορά τον κατηγορούν ότι του αρέσει να παίζει τον ρόλο του Θεού, πράγμα που ο ίδιος φαίνεται να απολαμβάνει.

* Επειδή αν καταφέρει με τη χρήση συνθετικών μικροβίων να δημιουργήσει καύσιμα θα γίνει πραγματικά ο κυρίαρχος του κόσμου.
*
Ηθική και επικερδείς επιστημονικές μπίζνες
*
Υστερα από πειράματα 10 ετών ο Κρεγκ Βέντερ ανακοίνωσε ότι «δημιούργησε» τεχνητή ζωή - πολλοί όμως τρομάζουν στη σκέψη τι μπορεί να την κάνει. Το 1995 εξέπληξε τους συναδέλφους του αποκαλύπτοντας το πρώτο γονιδίωμα ενός ελεύθερου οργανισμού, του haemophilus influenzae. Εκεί, όπως γρήγορα φάνηκε, χτύπησε «φλέβα»: τον Μάιο του 1998 ανακοίνωσε την ίδρυση μιας εμπορικής εταιρείας με την επωνυμία Celera Genomics, με σκοπό να αποκωδικοποιήσει το ανθρώπινο γονιδίωμα γρηγορότερα και με μικρότερο κόστος από το ανάλογο πρόγραμμα της αμερικανικής κυβέρνησης (Ηuman Genome Ρroject). Ξεκίνησε τότε μια κούρσα ταχύτητας- αναίτια κατά πολλούς- με νικητή ευτυχώς και τις δύο πλευρές: το 2000 ο Βέντερ από τη μία μεριά και ο Φράνσις Κόλινς του ΝΙΗ παρουσίασαν από κοινού τον πρώτο χάρτη του ανθρωπίνου γονιδιώματος, έχοντας στο πλευρό τους τον τότε πρόεδρο Μπιλ Κλίντον. Οι επικρίσεις στο πρόσωπο του Βέντερ επικεντρώθηκαν στο ότι ένας ιδιώτης, όπως αυτός, συναγωνίστηκε έναν κρατικό- και επομένως πιο υπεύθυνο- φορέα σε ένα θέμα τόσο σοβαρό όπως το ανθρώπινο DΝΑ. «Αν ο παγκόσμιος καπιταλισμός αποκτήσει πλήρη έλεγχο του ανθρωπίνου γονιδιώματος, τότε τα νέα θα είναι πραγματικά πολύ άσχημα» είχε πει τότε ο σερ Τζον Σάλστον, ο κορυφαίος βρετανός επιστήμονας του Ηuman Genome Ρroject. Ο Βέντερ απάντησε ότι θέλουν να τον εξολοθρεύσουν επειδή τον θεωρούν επικίνδυνο αντίπαλο.

Ο Βέντερ απολύθηκε από τη Celera το 2002, επειδή διαφώνησε με έναν από τους βασικούς χρηματοδότες του. Σήμερα, εκτός από το ινστιτούτο που φέρει το όνομά του, έχει ιδρύσει την εταιρεία Synthetic Genomics, η οποία φιλοδοξεί να παραγάγει καθαρά καύσιμα και βιοχημικά με τη χρήση τροποποιημένων μικροοργανισμών. Τον Ιούλιο του 2009 η Εxxon Μobil ανακοίνωσε ότι θα χρηματοδοτήσει με 600 εκατ. δολάρια την έρευνα της εταιρείας αυτής για την παραγωγή μιας νέας γενιάς πιο καθαρών βιοκαυσίμων.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

Σάββατο 22 Μαΐου 2010

... Ελληνες - πρώτη είδηση στο διαδίκτυο ...

*
Ρίκα Βαγιάνη
***
*
Ραντεβού με την ψυχραιμία

*
Μια περιήγηση στις ιστοσελίδες των μεγάλων ειδησεογραφικών πρακτορείων, αλλά και στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων σε διάφορες περιοχές του κόσμου αφήνει τον αναγνώστη-σέρφερ σε διαδικτυακή αμηχανία: Το μόνο σίγουρο είναι πως η χώρα μας παραμένει παντού «πρώτη είδηση». Και όχι για καλό.

Οι «σοβαρότεροι» προτιμούν να μένουν στα γεγονότα και να τα περιγράφουν με αριθμούς, για να μη ρισκάρουν υπερβολές: Τόσο το έλλειμμα, τόσα τα χρέη, τόσο τοις εκατό οι περικοπές, τόσες χιλιάδες οι διαδηλωτές. Η πατρίδα σου, η ζωή σου, η καθημερινή σου αγωνία (και λαχτάρα, για να θυμηθούμε τον επίκαιρο Τόλη) μεταφράζονται σε σκληρά νούμερα.

Εκτός από τους σοβαρούς, υπάρχουν, βεβαίως, και οι «μικροί». Μπορείς να μπεις στην ιστοσελίδα ενός ραδιοφωνικού σταθμού, χαμένου κάπου στα βάθη της Αμερικής, και να διαβάσεις ότι «εκατοντάδες εκατομμύρια Ελληνες αρνούνται να πληρώσουν τους φόρους τους», πράγμα που σημαίνει ότι μας μετράνε από την εποχή του... Αγαμέμνονα ή ότι μας μπερδεύουν πληθυσμιακά με τους... Κινέζους!).

Μπορείς, όμως, να πέσεις και σε ελληνολατρικές γωνιές στο Ιντερνετ, που εξυμνούν καθετί ρωμαίικο. Ή, αν είσαι πολύ τυχερός, να πέσεις πάνω στις δηλώσεις Γκοντάρ και στο εγκώμιο που έπλεξε για τον πολιτισμό μας - και τον άκουσε ο κόσμος όλος, αφού για πάρτη μας σνόμπαρε κοτζάμ Κάνες.

Ξαφνικά, το σύμπλεγμα μεγαλείου που ανέκαθεν διαθέταμε ως λαός, να νομίζουμε δηλαδή ότι όλη η ανθρωπότητα ασχολείται μαζί μας, συμπίπτει με την πραγματικότητα ή μάλλον με την επικαιρότητα.

Αλλά δεν είναι για καλό. Ή μήπως είναι; Εξαρτάται και πάλι ποιον επιλέγει κανείς να πιστέψει. Αν ρωτάτε εμένα, δεν είμαι ούτε με τον κάφρο που μας ανακηρύσσει κλεφτοκοτάδες ούτε με τον απόλυτο ιδεαλιστή που μας θαυμάζει για έναν Αριστοτέλη, του οποίου δέκα αράδες δεν είμαστε (οι περισσότεροι) σε θέση να χρησιμοποιήσουμε επαρκώς. Ούτε με το «Φόκους» ούτε με τον Γκοντάρ. Τότε με ποιον;

Ισως με την αμηχανία. Ακόμα καλύτερα, με την ψυχραιμία...
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφηση είχαν οι Stavrovelonies


Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

... το Ζάλογγο έχει φύγει από την Ηπειρο ...

*
Παντελής Μπουκάλας
***
*
Γαρδένιες και τεμένη

*
Ιλιγγο προκαλούν τα πεντέμισι εκατομμύρια ευρώ των ληξιπρόθεσμων οφειλών του κ. Τόλη Βοσκόπουλου. Δυσανάβατον ανθρωπίνοις λογισμοίς, το ύψος τους φέρνει ζάλη και σκοτοδίνη. Αλλά μαγνητισμένοι από τον όγκο των οφειλών, αφήνουμε κάπως στο περιθώριο ορισμένες άλλες πτυχές του ζητήματος. Τα χρέη αυτά χρονίζουν· λίγο τους λείπει για να σβήσουν είκοσι κεράκια γενεθλίων. Στη μακρά αυτή διάρκεια είδαμε κυβερνήσεις (πράσινες και γαλάζιες) να έρχονται με παιάνες και να απέρχονται με καγχασμούς και αναθέματα και πρωθυπουργούς να κρατούν στο ένα χέρι το μαχαίρι (που θα έφτανε ώς το κόκαλο) και στο άλλο το νυστέρι (που θα προχωρούσε ώς τη ρίζα της σήψης).

Τα πρόσωπα άλλαζαν, παραδίδοντας το ένα στο άλλο τη σκυτάλη της περί καθάρσεως ρητορικής και περί πατάξεως της φοροκλοπής, το σύστημα όμως (το Σύστημα μάλλον, με κεφαλαίο το σίγμα, αν όχι όλα του τα γράμματα) παρέμενε άθικτο, κυρίαρχο, δεσποτικό· ένα σύστημα απαρτισμένο από μηχανισμούς (η περιβόητη κρατική μηχανή και τα παρακλάδια της), νόμους παραθυροβριθείς, φωτογραφικές απαλλαγές, ιδιόρρυθμες αντιλήψεις περί δικαίου, εθιμικές διευκολύνσεις φίλων. Αρκούσε να είσαι «μεγαλο-», ό, τι κι αν ακολουθεί το επίθετο αυτό, ακόμα και ο απαξιωτικότερος χαρακτηρισμός (μεγαλοφοροφυγάς π. χ.), για να αποσπάσεις την κατανόηση και την εύνοια του κράτους ή τέλος πάντων κάπoιων από όσους το στελεχώνουν, από τα χαμηλά του ώς την κορυφή.

Μια δεύτερη πτυχή του όλου θέματος αφορά όχι τα χρήματα που χρωστάει ο κ. Βοσκόπουλος, αλλά όσα κέρδισε, επίσης ιλιγγιώδη, για να χρωστάει όσα χρωστάει. Δεν ξέρω αν πληρωνόταν σε αναλογία με τις γαρδένιες που σκόρπιζαν στα πόδια του κάθε βράδυ οι εν βακχεία πελάτες (βακχεία με ουίσκι μπομπέ είναι βαρύ πράμα, μα την αλήθεια, και κάπως πρέπει να ξαλαφρώσεις), το σίγουρο είναι ότι για πολλά χρόνια, ως θεράπων της πάνδημης καψούρας, υπήρξε δημοφιλέστατος. Εβρισκε δηλαδή και αυτός και οι άλλοι του πανθέου μυριάδες συμπατριώτες μας πρόθυμους να σπαταλήσουν του κόσμου τα λεφτά για μια φιάλη αδιαγνώστου περιεχομένου (στο οποίο συχνά έβαζαν φωτιά πάνω στην πίστα, με προσάναμμα πετσετάκια-δεκαχίλιαρα ή πεντακοσάσευρα) και να τον αποθεώσουν πετώντας του λουλούδια που θα αρκούσαν για να καλυφθούν οι σχετικές ανάγκες σε είκοσι χάι κλας γάμους.

Πού βρίσκονταν όλα αυτά τα λεφτά και πού η άνεση να ξοδεύονται μέσα στα τεμένη της νύχτας για ένα καπρίτσιο και δυο φωτογραφίες; Μάλλον εκεί που τα ψάχνουμε τώρα δήθεν έκπληκτοι: στη φοροδιαφυγή και στη φοροκλοπή, στη διαφθορά και στον χρηματισμό μικρών, μεσαίων και μεγάλων, στις πηγές του κατά ΠΑΣΟΚ «λαϊκού καπιταλισμού». Ε, τόσα σκάνδαλα, γνωστά (ελάχιστα) και άγνωστα (αμέτρητα), έριχναν χρήμα στην αγορά. Και ένα τμήμα του χρήματος αυτού έπρεπε να προσφερθεί σαν σπονδή σε κάποια από τις θεότητες της νύχτας. Από ζεϊμπεκιά σε ζεϊμπεκιά ο «πετυχημένος και μάγκας» και από τσιφτετέλι σε τσιφτετέλι «το μωρό», δεν πήραμε είδηση, κορυβαντιώντες, ότι το Ζάλογγο είχε φύγει από την Ηπειρο.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies




Τρίτη 18 Μαΐου 2010

... γεράσαμε Ρομπέν ...

*
Ρίκα Βαγιάνη
***
*
Ο Ρομπέν των ιδεολογιών

*
A, ρε Ρομπέν (των δασών), τι μου θύμισες! Σε βλέπω στην αφίσα του μπλoκμπάστερ και μου έρχονται δάκρυα στα μάτια. Μαζί γεννηθήκαμε. Μαζί μεγαλώσαμε. Εμείς οι Ελληνες σε νιώθουμε σαν δικό μας άνθρωπο, Ρομπέν.

Που σε λένε Ρόμπιν, αλλά σε μια τραγική απόπειρα μετάφρασης δώσαμε στο όνομά σου προφορά γαλλική, δηλαδή αυτή των χειρότερων εχθρών σου. Ασε που το επώνυμό σου (ο Ρόμπιν ο Κουκούλας) δεν είναι και πολύ δημοφιλές στα μέρη μας, αυτή την εποχή. Ξέχασέ τα, όμως, αυτά, Ρομπέν, είναι ψιλοπράγματα.

Ρε συ Ρομπέν, μεταξύ μας τώρα, πώς έγινες έτσι; Χοντρούλης, μεσόκοπος, ζοχάδας και πικραμένος; Εγώ σε είχα για πάντα νέο και μπρατσαρά, να σαλτάρεις τις μάντρες και να κλέβεις τους πλούσιους, για να μοιράζεις τη λεία στους φτωχούς. Σε έτρεφε η ιδεολογία. Δεν γερνούσες ποτέ. Από τον Ερολ Φλιν έως τον Κέβιν Κόστνερ ήσουν το αρχέτυπο του ρομαντικού ληστή, με δυο λέξεις, σκέτος κούκλος, να σε πιω στο ποτήρι. Τώρα;

Τώρα μου εμφανίζεσαι ως πρησμένο γεροντοπαλίκαρο (βλέπε Ράσελ Κρόου σε εκδοχή «ο ξεπουπουλιασμένος Μονομάχος»). Με τι φόντα να σε πιστέψω; Με τι καρδιά να δώσω την πιστωτική για εισιτήριο;

Γεράσαμε, Ρομπέν. Ο βασιλιάς Ριχάρδος δεν θα γυρίσει ποτέ. Ο Ιωάννης και ο Σερίφης του Νότινγχαμ παίρνουν αυτή την παρτίδα. Ενα δυο «ντου» στις αποθήκες για λίγα σπόρια και τα αποφάγια των πλουσίων, δεν αλλάζουν τίποτα. Η λαίδη Μάριαν δεν είναι πια στην πρώτη της νιότη. Και στο τέλος, αυτός που αγαπάς πιο πολύ είναι αυτός που θα σε προδώσει.

Λέω να «πηδήξω» αυτή την εκδοχή. Θα περιμένω το επόμενο ρομπενικό μπλοκμπάστερ. Λένε ότι βγαίνει κάθε δέκα χρόνια. Και λέω να έρθω με τον (έφηβο πια) γιο μου, που ελπίζω να απολαύσει έναν καινούργιο Ρομπέν: Ετσι όπως τον απολαύσαμε εμείς ως έφηβοι για πάντα νέο, για πάντα πιο δυνατό από τους κακούς, για πάντα ιδεολόγο.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

... προς μια ανταλλακτική οικονομία ...

*
Ανδρέας Ρουμελιώτης
***
*
Τον ΟΒΟΛΟΝ σας!

*
ΣΟΥ ξαναγράφω απ' τη Χαλκίδα. Εδώ, απ' όπου ξεκίνησα, θα επιστρέψω, άμα γίνουμε Αργεντινή. Ετσι λέει το σχέδιο-ΓΑΜΑ(τα) που έχω εκπονήσει. Επιστρέφω στο πατρικό και το πατροπαράδοτο επάγγελμα του ψαρά ασκώ! Σε βάρκα γεννήθηκα, σε βάρκα θα αποθάνω· κι όλος ο κόσμος να καταρρεύσει, αποκλείεται να χαθώ!

ΠΗΓΑ κι είδα έναν κλήρο που 'χουμε αδιανέμητο καμιά δεκαπενταριά ξαδέλφια μήπως αποσπάσω τη συναίνεσή τους και φτιάξω μποστάνι. Απ' όλα τα καλά είχαμε παλιά στο χωριό. Και τις ντοματούλες μας και τ' αγγουράκια μας και τις μελιτζανούλες μας και τα κολοκυθάκια μας. Κουνουπίδια να δεις! Είχαμε κότες κι αβγουλάκια κάθε πρωί: και κουνέλια που τα 'σφαζε κι έφτιαχνε φοβερό στιφάδο η θεία μου η Στυλιανή.

ΕΙΧΑΜΕ και γαϊδουράκο! Αμα ξέρεις να τον σαμαρώνεις χωρίς να σε κλοτσήσει, να τον καβαλικεύεις, να του κάνεις «μπρρρ» και να σε υπακούει, δεν έχεις φόβο, μωρό μου, απ' την κρίση...

«ΔΕΝ θα μας το πάρεις το καγέν, Ολι Ρεν, Ολι Ρεν», που λέει και το προχώ συνθηματάκι. Απλώς θα το βάλουμε στο γκαράζ, θα καταθέσουμε στην εφορία τις πινακίδες και θα κυκλοφορούμε σαν τον προπάππου μας -με το γαϊδουράκι!

ΤΟ σχέδιο-ΓΑΜΑ(τα) προβλέπει επιστροφή στη θάλασσα και στο χωράφι. Δηλαδή, είναι πιο έξυπνοι οι Γάλλοι που ξηλώνουν στα σπίτια τους το γκαζόν και φτιάχνουν λαχανόκηπους; Η Αθήνα θα πεινάσει και η Θεσσαλονίκη. Δεν υπάρχει όμως περίπτωση να μας κάνει πατητή το ΔΝΤ στη Χαλκίδα...

ΕΧΕΙ λίπος η επαρχία! Οικονομικό, εννοείται. Αυτό το καλοκαίρι θα φάει απ' τα έτοιμα. Τα ζόρια το φθινόπωρο, που προβλέπεται θερμό... Μετά, άλλη λύση απ' τους αγρούς και τη θάλασσα δεν βλέπω.

Η παραλία ζορίζεται. Τα μαγαζιά φάτσα-θάλασσα, που πληρώνουν υψηλά ενοίκια και δημοτικά τέλη, δεν θα τη βγάλουν φέτος καθαρή. Ειδικά στις ψαροταβέρνες και τα ουζερί τις καθημερινές δεν πατάει πελάτης. Αλλά και οι καφετέριες της παραλίας δουλεύουν μόνο Σαββατοκύριακο με Αθηναίους εκδρομείς. Εχουν ανοίξει κάτι μικρά καφέ δυο στενά πιο μέσα απ' την παραλία, όπου χρεώνουν δύο ευρώ τον καπουτσίνο αντί για 4,50... και κάτι ουζερί που σερβίρουν μόνο σαρδέλες και γαυράκι...

ΟΠΩΣ σε βλέπω και με βλέπεις: θα προμηθεύω το μαγαζί ντομάτες κι αγγουράκια απ' το μποστάνι μου, φούσκες, καλόγνωμες, γυαλιστερές και κυδώνια που θα βγάζω απ' τη θάλασσα και θα με κερνάνε ουζάκι και καφεδάκι.

ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΙΚΗ οικονομία. Εκεί επιστρέφουμε. Χρειάζεσαι δικηγόρο ή γιατρό και δεν μπορείς να τον πληρώσεις, του βάφεις το σπίτι και η γυναίκα σου κάνει την μπέιμπι σίτερ στο παιδί του. Τώρα που μας κόψανε το δώρο του Πάσχα, εγώ θα σου δίνω ψάρια και συ, βοσκούλη μου, φύλαξέ μου για τη Μεγάλη Παρασκευή ένα αρνί...

ΣΤΗ δεύτερη ιδιαίτερη πατρίδα μου, την Πάτρα, έχουνε φτιάξει ήδη ανταλλακτική τράπεζα, τον ΟΒΟΛΟ (μπες www.ovolos.gr και δες!), όπου έχουν αντιστοιχίσει τον κάθε «οβολό» σε ένα ευρώ. Πρόκειται για ένα κοινωνικό νόμισμα που έρχεται ως η ελληνική απάντηση στη χρηματοοικονομική κρίση, λένε οι «κοινωνικοί τραπεζίτες», που λειτουργούν νομίμως τη συνεταιριστική τράπεζά τους βάσει της υπ' αριθμ. 484/2009 απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πατρών.

ΜΕ τον ΟΒΟΛΟ μπορείς να εμπορεύεσαι, να πουλάς και ν' αγοράζεις, να παρέχεις υπηρεσίες χωρίς να χρησιμοποιείς ευρώ. Το εναλλακτικό σύστημα λειτουργεί με κάρτες χρέωσης-πίστωσης, με «οβολούς» σε έντυπη μορφή αλλά και με ηλεκτρονική συναλλαγή. Δεν ανταμείβει τους οβολούς πλεονάσματος και δεν σε τιμωρεί αν πέσεις κάτω απ' το μηδέν...

Κυριακή 16 Μαΐου 2010

... σενάρια "εθνικής σωτηρίας" ...

*
"Ιός"
***
*
Η μετοχοποίηση της δημοκρατίας
*
Τον παλιό καλό καιρό το κενό εξουσίας το κάλυπταν τα τανκς, διορίζοντας υπουργούς τα στελέχη κάποιων πολυεθνικών. Σήμερα, αυτοί που καλούνται να μας "σώσουν" είναι οι ίδιοι οι μεγαλοεπιχειρηματίες.

Το πολιτικό σύστημα της χώρας βρίσκεται σε καθολική κρίση νομιμοποίησης. Η μονομερής ανατροπή του κοινωνικού συμβολαίου των τελευταίων δεκαετιών σε βάρος της μισθωτής εργασίας, των συνταξιούχων κι ενός τμήματος των μικροαστικών στρωμάτων, και μάλιστα από μια κυβέρνηση που εξελέγη υποσχόμενη κεϋνσιανές πολιτικές τόνωσης της ζήτησης και φιλολαϊκής αναδιανομής των εισοδημάτων, έχει δημιουργήσει μια πραγματικά εκρηκτική κατάσταση. Το χάσμα ανάμεσα στην πολιτική ηγεσία και μια κοινωνία που διαπιστώνει πως μετατρέπεται επ’ αόριστον σε πειραματόζωο (με βάση τη γνωστή συνταγή του γαϊδάρου του Χότζα), δύσκολα θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερο.

Το μαζικό ξέσπασμα της περασμένης Τετάρτης, με τη μεγαλύτερη διαδήλωση των τελευταίων δεκαετιών και τις βίαιες συγκρούσεις που τη συνόδευσαν, αποκάλυψε σε όλη της την έκταση αυτή την κρίση νομιμοποίησης.

Το πάνδημο πένθος για τα τρία αθώα θύματα της εγκληματικής επίθεσης με μολότοφ σε μια τράπεζα εν λειτουργία, και η προσχηματική επίκλησή του απ’ όσους το είδαν σαν μια χρυσή ευκαιρία για να πνίξουν μια και καλή τις λαϊκές αντιδράσεις, δύσκολα μπορεί να κρύψει τη βασική είδηση της ημέρας.

Παρά την εμμονή των καναλιών να μιλάνε για «ειρηνική διαδήλωση» (σε αντιδιαστολή προς τα «έκτροπα»), στην πραγματικότητα, όπως διαπίστωνε όποιος βρισκόταν στο πεζοδρόμιο εκείνες τις ώρες, οι επιθετικές διαθέσεις αγκάλιαζαν το σύνολο σχεδόν όσων κατέβηκαν στους δρόμους. Αυτοί που όρμησαν στη Βουλή δεν ήταν τίποτα αντιεξουσιαστές αλλά άνθρωποι που στην πλειοψηφία τους δεν πρέπει να είχαν ξαναβρεθεί σε δυναμική διαδήλωση.

Πολλοί ρωτούσαν π.χ. «τι είναι αυτό που μας ρίχνουν» (εννοώντας τα δακρυγόνα), ενώ άλλοι διακήρυσσαν μεγαλόφωνα πως, για να τα βγάλουν πέρα με τα ΜΑΤ, την επόμενη φορά «πρέπει να κατεβούν με τα δίκανα». Και δεν ήταν καθόλου κουκουλοφόρος εκείνος ο εξηντάρης με το παλούκι ανά χείρας που, μέσα στους καπνούς των χημικών, εξηγούσε στο κινητό πως «αντί να πεθάνει στο σπίτι του από πείνα προτιμά να πεθάνει πολεμώντας μπροστά στη Βουλή».

Το σύνθημα «είμαστε χιλιάδες, είμαστε πολλοί, σήμερα θα μπούμε όλοι στη Βουλή» δεν το φώναζαν οι «αριστεριστές» αλλά χιλιάδες κόσμου από τα επίσημα μπλοκ των ΔΕΚΟ και της ΓΣΕΕ του Παναγόπουλου. Οι κραυγές «κλέφτες-κλέφτες» και η προτροπή «να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή» έβγαιναν αυθόρμητα από χιλιάδες στόματα.

Ακρως ισοπεδωτικές και πολιτικά αντιδραστικές, αφού στόχος γίνονται όλοι συλλήβδην οι (εκλεγμένοι) «300» κι όχι οι κυβερνήσεις ή οι επιχειρηματίες στους οποίους αυτές έχουν υποταχθεί, οι τελευταίες αυτές κραυγές εκφράζουν κυρίως τη διάχυτη απογοήτευση από την πλήρη υποταγή των εκάστοτε κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών στις πολιτικές επιλογές που μας έφεραν ως εδώ.

Οι «έχοντες και κατέχοντες» (και οι επικοινωνιακές τους εκπροσωπήσεις) διαπιστώνουν έτσι την ανάγκη προετοιμασίας της εναλλακτικής λύσης, αναζήτησης δηλαδή του πολιτικού εκείνου προσωπικού που θα μπορούσε να διαχειριστεί την επώδυνη (για τα λαϊκά στρώματα) μετάβαση προς το άγνωστο. Οι σχεδιασμοί αυτοί δεν έχουν φυσικά τίποτα προδιαγεγραμμένο: τα αφεντικά ψάχνουν κι αυτά στα τυφλά για τη συνταγή που θα εκτρέψει τη λαϊκή δυσαρέσκεια σε βολικές (γι’ αυτά) κατευθύνσεις. Το παράδειγμα του Μπερλουσκόνι, στη γειτονική μας Ιταλία, είναι κάτι παραπάνω από εύγλωττο για το είδος του «επικοινωνιακού βοναπαρτισμού» στον οποίο μπορεί να καταλήξουν αυτές οι αναζητήσεις.

Προηγείται βέβαια η προετοιμασία του εδάφους, με τη διάχυση των ευθυνών σε όλους «τους πολιτικούς» (χωρίς ν’ αμφισβητείται η ανάγκη μιας κεντρικής κυβέρνησης, και μάλιστα με στιβαρό χέρι) και την προληπτική καταστολή του «εσωτερικού εχθρού». Τα ηλεκτρονικά -κυρίως- ΜΜΕ, που ευλόγησαν το ξέφρενο πάρτι της Ολυμπιάδας, ύμνησαν τις στρατηγικές επιλογές των κυβερνήσεων Σημίτη-Καραμανλή και το τελευταίο εξάμηνο επέβαλαν (μέσα από ένα πρωτοφανές προπαγανδιστικό μπαράζ) το «μονόδρομο» της υποταγής στη δικτατορία των αγορών, αναδεικνύονται ξανά σε βασικούς μηχανισμούς της «αλλαγής καθεστωτικής φρουράς».
*
Ο νέος «εσωτερικός εχθρός»
*
Πρώτο βήμα είναι η προσπάθεια προληπτικής εξουδετέρωσης όσων φωνών θα μπορούσαν να «εκτρέψουν» τη λαϊκή δυσαρέσκεια προς μια ανεπιθύμητη (για το κεφάλαιο) κατεύθυνση.

Θα πρέπει να είναι κανείς κακόπιστος για να μη διαπιστώσει ότι, παρά τα όρια και τις αδυναμίες τους, οι δυνάμεις της Αριστεράς μας είχαν έγκαιρα προειδοποιήσει για το πού οδηγούσε η «ισχυρή Ελλάδα» των τελευταίων δεκαετιών: είτε πρόκειται για το όργιο της «νόμιμης» διασπάθισης του δημόσιου πλούτου εν ονόματι του "εθνικού στόχου" της Ολυμπιάδας, είτε για το ταξικό περιεχόμενο της οικοδομούμενης «Ευρώπης των αγορών», πάντα υπήρχε κάποιος να σημάνει συναγερμό και να καλέσει σε αντίσταση.

Για τα ΜΜΕ και τους πολιτικούς μας ηγεμόνες του «μεσαίου χώρου», οι φωνές αυτές ήταν «παλιομοδίτικες», «μίζερες», «προκατειλημμένες», «γραφικές». Σήμερα, που η ιστορική εξέλιξη τις δικαιώνει, οι ίδιοι μηχανισμοί τις αναγορεύουν πλέον (ή μάλλον ξανά) σε «επικίνδυνες» για την «εθνική μας επιβίωση».

Δεν είναι μόνο ο Γιώργος Καρατζαφέρης που, μετά τους «κουκουλοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ», ανακάλυψε τώρα πως και το ΚΚΕ «ό,τι δεν κατόρθωσε επί Γεωργίου Παπανδρέου του πρεσβυτέρου, το προσπαθεί και πάλι τώρα, επί Γεωργίου Παπανδρέου του νεωτέρου», με αποτέλεσμα να «απειλείται» όχι «μόνο η Οικονομία μας, αλλά ενδεχομένως η Δημοκρατία και το Σύνταγμα».

Τα περισσότερα κανάλια, μ’ επικεφαλής το ΣΚΑΪ, έσπευσαν κι αυτά να καταγγείλουν σε κάθε τόνο τους «παρεκτρεπόμενους» διαδηλωτές της περασμένης Τετάρτης σαν εθνικούς προδότες. Σε μια απίστευτη επίδειξη πολιτικής υποτέλειας, ο Πέτρος Ευθυμίου μας εξηγούσε το ίδιο βράδι, από τις συχνότητες του Alter, πως ακόμη και η εικόνα μιας Αθήνας γεμάτης διαδηλωτές και ΜΑΤ είναι απαράδεκτη, αφού ενδεχομένως να μη συνάδει με τα κέφια κάποιου τουριστικού μεγαλοπράκτορα!

Από κοντά και μια μερίδα του Τύπου. «Ουδείς μιλά για αυτούς που δεν οργανώνουν απλώς απεργίες, συχνά δίκαιες, αλλά στήνουν μηχανισμούς διάλυσης και χρεωκοπίας», ξεσπαθώνει στον «Ελεύθερο Τύπο» ο Αγαμέμνων Φαράκος (29/4). «Για αυτούς που εσκεμμένα διώχνουν στον αγύριστο κάθε επενδυτή, διώχνουν τους τουρίστες... Ολα τα προηγούμενα χρόνια έκλεισαν εσκεμμένα κάθε ξένη επένδυση, στο όνομα του αγώνα κατά της πλουτοκρατίας, ρίχνοντας χιλιάδες Έλληνες στην κόλαση της ανεργίας. Μια πραγματική 5η φάλαγγα κατά της Ελλάδας. Ισως καλά να πάθουμε, αφού τους αφήσαμε -νικημένους μάλιστα- να γράψουν αυτοί τη μεταπολεμική Ιστορία της Ελλάδας».

Ο Γιάννης Μαρίνος καταγγέλλει πάλι στο «Βήμα» (2/5) την ανοχή των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ «στο διαβρωτικό και παραπλανητικό λαϊκισμό των κομμάτων της Αριστεράς», που «προσβλέπουν πάντα στη βίαιη κατάληψη της εξουσίας, σε ανταγωνισμό με τους αναρχικούς»! Τώρα δε, «με την κυβέρνηση αδρανή και αδιάφορη να αφήνει να πολιορκούνται ακόμα και τα ξενοδοχεία της πλατείας Συντάγματος από το ΠΑΜΕ», μας διαβεβαιώνει, «βαδίζουμε προς το οικονομικό χάος και την κατάλυση της προβληματικής πιά δημοκρατίας μας».

Οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ και της ΟΛΜΕ, αποκαλύπτει στο «Πρώτο Θέμα» (2/5) ο Θέμος Αναστασιάδης, «εφαρμόζουν ένα εμπνευσμένο σχέδιο ολοκληρωτικής διάλυσης της χώρας ενόψει της παλινόρθωσης του (αν)ύπαρκτου κομμουνισμού. [...] Το γεγονός ότι η Αριστερά, ανανεωτική ή μη, έχει ‘φλιπάρει’ και θέλει να τα κάνει όλα γης μαδιάμ μας αφήνει μόνο δυο επιλογές: Η πρώτη είναι να τους σπάσει κάποιος τον τσαμπουκά και να τους βάλει στη θέση τους, καθότι δεν εκπροσωπούν ούτε το 10% του ελληνικού λαού. Υπάρχει όμως κάποιος να τους βάλει στη θέση τους;»

Κι ο κατάλογος των εχθρών του έθνους μεγαλώνει: «Πόσοι ‘διαδηλωτές’ επιστρατεύθηκαν, πόσες φορές, για να παραστήσουν τους ‘Οικολόγους’ και να υπάρξει μεθοδευμένο σαμποτάζ κατά της ενεργειακής αυτονομίας της Ελλάδας;», αναρωτιέται ρητορικά ο Μάκης Δεληπέτρος στην «Απογευματινή (29/4). «Πόσοι ‘αναλυτές’ έβαλαν κατά του ‘Ελληνικού Εθνικισμού’, ώστε να γίνει η χώρα τόπος ανάδειξης θεωριών χωρίς φανερό νόημα και να διαλυθεί ο κοινωνικός ιστός;»
*
«Εξωσυνταγματικές» επαγγελίες
*
Πρέπει, λοιπόν, να μπει τάξη. Πρωταγωνιστής στην καμπάνια για την επιβολή της αναδεικνύεται το συγκρότημα Αλαφούζου, με τις (γνωστές και από παλιότερες «αντιτρομοκρατικές» επιδόσεις τους) επώνυμες υπογραφές του.

Χαρακτηριστικό το πολυσυζητημένο άρθρο του Τάσου Τέλλογλου στο protagon.gr (28/4), όπου «διαπιστωνόταν» πως «ο πολιτικός χρόνος αυτής της κυβέρνησης έχει παρέλθει» και σκιαγραφούνταν η επερχόμενη «νέα Μεταπολίτευση»: «Το πιθανότερο είναι ότι και η επόμενη θα έχει ως βασικό κορμό της το ΠΑΣΟΚ. Είναι ανάγκη να έχει πρωθυπουργό τον κ. Παπανδρέου

Το ψωμί βρίσκεται στον ιδιότυπο διάλογο που ακολουθεί, δίκην «σχολίων», μεταξύ του συγγραφέα και άλλων συντελεστών του ίδιου πόρταλ:

«Να γίνει δηλαδή συνέδριο και εκλογή άλλου αρχηγού εν μέσω αυτής της απερίγραπτης κατάστασης ή απλώς να παραιτηθεί ο Γιώργος υπέρ κάποιου άλλου – του Χρυσοχοϊδη π.χ.;», αναρωτιέται ο Αρης Δαβαράκης, και ο Τέλλογλου σπεύδει να διευκρινίσει:

«Το ΠΑΣΟΚ δεν διαθέτει δημοκρατική νομιμοποίηση για τα μέτρα που θα ανακοινωθούν. Να κάνουμε εκλογές; Δεν είμαστε αυτόχειρες. Αρα τι μένει; Μια κυβέρνηση σαν κι εκείνη του Κωνσταντίνου Καραμανλή τον Ιούλιο του 1974, από όλους τους πολιτικούς χώρους. Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να έχει έκτακτες εξουσίες, για να το πω πιο απλά η χώρα είναι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης χωρίς δικτατορία αλλά ορισμένα άρθρα του συντάγματος πρέπει να βγουν ‘εκτός’ ή να ερμηνευτούν ανάλογα. Εκδηλώσεις σαν κι εκείνες του ΠΑΜΕ στον Πειραία πρέπει να δίνεται η δυνατότητα [να] κηρύσσονται αμέσως παράνομες με διαδικασίες αυτόφωρου, πρέπει να περιοριστεί το δικαίωμα της απεργίας αλλά και της διαμαρτυρίας σε ευαίσθητους τομείς. [...] Ο Παπανδρέου είναι ακατάλληλος για να ηγηθεί μιας τέτοιας κυβέρνησης».

Και λίγο αργότερα προσθέτει, ως απάντηση στις διαμαρτυρίες πολλών αναγνωστών: «Στο κάτω-κάτω της γραφής, ο κάθε λαός έχει τη δημοκρατία που του αξίζει».

Αντιμέτωπος με τις αντιδράσεις που προκάλεσε η ωμή πρότασή του για συνταγματική εκτροπή, ο εισηγητής θα επιχειρήσει στη συνέχεια (1.5) να σχετικοποιήσει κάπως τα πράγματα. Ακόμη κι εκεί, ωστόσο, επιμένει στον προληπτικό περιορισμό των κινητοποιήσεων: «όλες οι συγκεντρώσεις πρέπει να εγκρίνονται από την αστυνομία».
*
Από μηχανής Θεός;
*
Οι αυταρχικές λύσεις θέλουν ωστόσο και τον «γκουρού» τους – που, κατά κανόνα, είναι είτε κάποιος αντιδημοφιλής πολιτικός (βλ. Μεταξάς, Μαρκεζίνης) είτε κάποιος εξωκοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του «επιχειρηματικού κόσμου». Τα περασμένα χρόνια, κάποιοι μας πρότειναν σαν σωτήρα τη «δυναμική» Γιάννα Αγγελοπούλου, που τελικά αποδείχθηκε ικανή να ξετινάξει το δημόσιο ταμείο με τη «λαμπρή» Ολυμπιάδα της. Σήμερα, τα βλέμματα φαίνεται να επικεντρώνονται στο πρόσωπο ενός άλλου πολυσυζητημένου επιχειρηματία: του Ανδρέα Βγενόπουλου της Marfin.

«Ο θυμός της μεσαίας τάξης είναι σήμερα βουβός, αλλά το φθινόπωρο θα γίνει οξύς και κανείς δεν ξέρει πώς θα εκδηλωθεί», εκτιμούσε πρόσφατα ο Αλέξης Παπαχελάς («Καθημερινή» 21.4). «Κάποιοι έμπειροι προβλέπουν ότι τον επόμενο χειμώνα θα είναι λίγοι οι ενεργοί πολιτικοί που θα μπορούν να κυκλοφορούν στο δρόμο χωρίς τον κίνδυνο προπηλακισμού». Εξ ού και η ανάγκη για καναλιζάρισμα αυτής της οργής στη «σωστή» κατεύθυνση:

«Ο κόσμος διψάει για δημόσια πρόσωπα που τα λένε ‘χύμα’, που μοιάζουν έτοιμα να σπάσουν αυγά και έχουν μια πλατφόρμα πολιτικής κάθαρσης. [...] Ο Βγενόπουλος μπορεί να πείθει ή να ακούγεται μονοδιάστατος και απλοϊκός, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι η δίψα της κοινωνίας για νεά πρόσωπα που είναι ή δείχνουν ότι είναι έτοιμα να τα βάλουν με το υπάρχον σύστημα και να εκφράσουν ένα μη ξύλινο πολιτικό λόγο».

Εξίσου σαφής είναι, στην ίδια εφημερφίδα, ο Σταύρος Λυγερός (25.4): «Η λαϊκή δυσαρέσκεια συνεχώς συσσωρεύεται και οξύνεται, απειλώντας να συμπαρασύρει το πολιτικό σύστημα. Η ΝΔ δεν αποτελεί εναλλακτική λύση. Πληρώνει το βαρύ τίμημα των ‘αμαρτιών’ της κυβέρνησης Καραμανλή». Ευτυχώς, όμως, «υπάρχει το ενδεχόμενο πρωτοβουλίας εκτός πολιτικού συστήματος. Εδώ και καιρό ο μεγαλοεπιχειρηματίας Ανδρέας Βγενόπουλος αρθρώνει πολιτικό λόγο. Αν και ο ίδιος το αρνείται, πολλοί είναι εκείνοι που προεξοφλούν ότι προετοιμάζει το έδαφος για κάθοδο στον πολιτικό στίβο. Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε στην ‘Κ’ παλαίμαχος πολιτικός, ‘στο σημείο που έχουμε φθάσει αν βρεθεί μια ομάδα αξιόπιστων προσωπικοτήτων και συγκροτήσει όχι κόμμα αλλά επιτροπή εθνικής σωτηρίας, δεν θα χρειαστεί να πει πολλά στον λαό για να τον προσελκύσει, προβάλλοντας ένα πρόγραμμα αναγέννησης».

Τη σκυτάλη της ακατάσχετης υμνωδίας παίρνει, στο φύλλο της 2.5, ο καθηγητής Χρήστος Γιανναράς: «δείγμα ανθρώπινης ποιότητας και ηγετικού χαρίσματος στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας, έξω από τις συντεχνίες των επαγγελματιών της πολιτικής», γράφει, η συνέντευξη Βγενόπουλου στο ΣΚΑΪ «για τους νοήμονες Ελληνες ήταν σημάδι ελπίδας».

Από κοντά ο Αρης Δαβαράκης στο protagon.gr (21.4), παλιός συμμαθητής του επιχειρηματία σε «Ιδιωτικόν Εκπαιδευτήριον» του Παλαιού Ψυχικού, αλλά κι ο Γρηγόρης Μιχαλόπουλος που καλοσωρίζει με το δικό του τρόπο το νέο εθνοσωτήρα, συνδέοντας την τελευταία συνέντευξή του με την επέτειο της 21ης Απριλίου: «Τότε τα τανκς του Παπαδόπουλου, τώρα τα ...MIG του Βγενόπουλου. 43 χρόνια μετά, η Ιστορία θα επαναληφθεί με διαφορετικά πρόσωπα, με διαφορετικά μέσα, αλλά με τον αυτό σκοπό: τη Σωτηρία του Τόπου!» Η zougla.gr και η «Veto» του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου αναγορεύουν τέλος τον επιχειρηματία στον «καταλληλότερο να διαχειριστεί τα οικονομικά της χώρας» (2.5).
*
Κέρδη uber alles
*
Τι ακριβώς όμως «επαγγέλλεται» ο προβαλλόμενος ως νέος μας «σωτήρας»; Ενα πρώτο δείγμα μας το έδωσε η ανακοίνωσή του την περασμένη Τετάρτη, με αφορμή το φόνο των τριών «συναδέλφων» του: ένα ωμό πολιτικό μανιφέστο κατά των «διαδηλωτών και αναρχικών» που «πολιορκούσαν το κατάστημά του», των «ηθικών αυτουργών που δεν θα τιμωρηθούν ποτέ» και των «ξύλινων πολιτικών λόγων», με αρκετά προφανές το διαταύτα.

Επί της οικονομίας όμως; Αν παρακάμψουμε διάφορα σχόλια γενικής φύσης, που θα μπορούσε να κάνει οποιοσδήποτε εγγράμματος διέθετε τον ίδιο άπλετο τηλεοπτικό χρόνο (και την ευμένεια των παρουσιαστών), οι απόψεις Βγενόπουλου είναι επί της ουσίας η εξής μία: κάτω τα χέρια από τα κέρδη μας.

«Η λέξις επιχειρηματικότητα αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα είναι νεκρή», εξηγούσε στους Παπαδημητρίου-Παπαχελά (20.4). «Καταρχήν ξεκινάμε από τη δαιμονοποίηση του κέρδους. Υπάρχει μια θεμιτή απόδοση, πόσο να πούμε, να πούμε ότι είναι 10%, 11%; Μέχρι εκεί το κεφάλαιο πρέπει να το χαϊδεύεις, να το προστατεύεις, να απαντάς στα τηλέφωνα αν είσαι υπουργός, να το βοηθάς με τα φαινόμενα της γραφειοκρατίας, να το βοηθάς. Και από κει και πάνω που αρχίζουνε τα υπερκέρδη, να του βάζεις τη φορολογία».

Οσο για επενδύσεις, πρέπει να τις βάλουν όχι οι ιδιώτες αλλά... το κράτος: «Δεν έχουμε άλλη εναλλακτική λύση παρά να πάμε σε μια μορφή κρατικού καπιταλισμού, τουλάχιστον για μια περίοδο έως ότου αποκατασταθούν ορισμένες ισορροπίες στην αγορά» (Alter 22/2). Κι αν το τελευταίο έχει στεγνώσει, πάντα υπάρχει κάτι για ξεπούλημα: «Υπό την μορφή των ρευστών προφανώς δεν υπάρχουν» χρήματα, «υπό την μορφή της ακίνητης περιουσίας όμως μπορεί να υπάρξουν». Αλλωστε, «το ΔΝΤ έχει περάσει και από την Ουγγαρία και τα αποτελέσματα ήταν μια χαρά».

Προύπόθεση για μια τέτοια πορεία αποτελεί όμως η πλήρης άλωση του κρατικού μηχανισμού από υπαλλήλους (κυριολεκτικά) του κεφαλαίου: «Οι άνθρωποι που πρέπει να μπούνε στην πολιτική πρέπει να είναι άνθρωποι νεότεροι. Εμείς στον δικό μας όμιλο -που δεν αμφιβάλλω ότι αυτό γίνεται και σε άλλους ομίλους- έχουμε 20 στελέχη πρώτης γραμμής, τα οποία είναι μεταξύ 35 και 45, όπου ο καθένας από αυτούς θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερος από τους περισσότερους υπουργούς».

Προθέσεις σαφείς και ξεκάθαρες. Ευτυχώς, όμως, η Ιστορία δεν γράφεται αποκλειστικά και μόνο με βάση τα σενάρια των «από πάνω» (ή κάποιων μερίδων τους), αλλά και απ’ αυτό που κάποιοι «παλιομοδίτες» εξακολουθούν ν’ αποκαλούν έκβαση της ταξικής πάλης...
*
Το χαβιάρι μαύρο, το ροκφόρ μουχλιασμένο…
*
Ενα από τα βασικά τρικ του προπαγανδιστικού μπαράζ υπέρ της βίαιης αναδιάρθρωσης της ελληνικής κοινωνίας, σε βάρος της μισθωτής εργασίας, είναι η ενοχοποίηση όλου συλλήβδην του «ελληνικού λαού» για τα χρόνια της «πλαστής ευημερίας» που εξέπνευσε. Κάποιες όμως φορές, τα παραδείγματα που επιστρατεύονται μας αποκαλύπτουν τον (πραγματικό) κόσμο μέσα στον οποίο ζουν και κινούνται τα επιτελεία αυτής της «επικοινωνιακής» διαχείρισης.

«Νοικοκυριά σε ύφεση» είναι π.χ. ο τίτλος του ρεπορτάζ του «Κ» (της «Καθημερινής» των Αλαφούζου-Παπαχελά), με «τρεις τυπικές ελληνικές οικογένειες» να μας «ανοίγουν τους λογαριασμούς τους» σε καιρό κρίσης (1.2.09). Ιδέα όντως ενδιαφέρουσα – μόνο που παθαίνεις σοκ διαπιστώνοντας τι ακριβώς θεωρείται από την καλή εφημερίδα σαν «τυπική ελληνική οικογένεια»: το «φτωχότερο» από τα τρία δείγματα έχει μηνιαίο εισόδημα 4.475 ευρώ το μήνα, τα δε άλλα 6.883 και μέχρι 30.000 ευρώ!

Οσο για τις επιπτώσεις της κρίσης, αυτές αποτυπώνονται σε μελαγχολικές εξομολογήσεις όπως η παρακάτω: «Αδυνατώ πιά να αγοράσω επώνυμα ρούχα. Πηγαίνω σε δυο πιο οικονομικά μαγαζιά στο Χαλάνδρι, για να πάρω ό,τι χρειάζομαι για τη δουλειά – φτηνομπλουζάκια, τέτοια. Δεν θα πάω πια στου ‘Βάρδα’, όπως συνήθιζα». Με τέτοιο επίπεδο ζωής, λογικό δεν είναι να σφίξουμε κάπως το ζωνάρι προκειμένου, όπως μας καλεί ο κ. Παπακωνσταντίνου, «να σωθεί η χώρα»;

Ανάμεσα στις γραμμές του ίδιου ρεπορτάζ διακρίνουμε ωστόσο -υπό μορφήν «εξόδων»- κάποιους άλλους συμπολίτες μας:

* Η ανώνυμη π.χ. «κοπέλα» που τα καλοκαίρια «προσέχει» τον εννιάχρονο γιο της οικογένειας των 4.475 €, «κοστίζει 100 ευρώ την εβδομάδα». Βγάζει, δηλαδή, μόλις 400 ευρώ το μήνα – για απασχόληση ισόχρονη, υποθέτουμε, με την απουσία των γονέων απ’ το σπίτι.

* Η «γυναίκα για την καθαριότητα στο σπίτι» της ίδιας οικογένειας, που λόγω κρίσης «έρχεται» πια μόνο «κάθε 15 ή ακόμη και 20 μέρες», παίρνει 60 ευρώ το μήνα. Τουτέστιν, έχει μεροκάματο 30 ή 40 ευρώ.

* 15.000 ευρώ το χρόνο (μείον το ΙΚΑ) πληρωνόταν ο υπάλληλος στο μαγαζί της τρίτης οικογένειας, που απολύθηκε λόγω κρίσης, ενώ άγνωστες παραμένουν οι απολαβές του «έκτακτου υπαλλήλου για τις γιορτές» – που φέτος δεν προσλήφθηκε («ούτε καν» αυτός…) στο ίδιο μαγαζί.

* 800 ευρώ είναι ο μηνιαίος μισθός της γυναίκας που απασχολεί η οικογένεια των 6.883 € «για βοήθεια στην κατάκοιτη μητέρα του συζύγου», χωρίς να προσδιορίζεται αν δουλεύει 8ωρο ή 24ωρο.

Οπως δεν μαθαίνουμε τίποτα για τον προϋπολογισμό όσων δουλεύουν στα «ιδιωτικά σχολεία των παιδιών», στο «συνοικιακό κομμωτήριο» που «αντικατέστησε το καλό», στα «απλά ταβερνάκια» και τις «αλυσίδες με φτηνά ρούχα» όπου κατέφυγαν οι εν λόγω μικρομεσαίοι μετά την έκπτωσή τους απ’ τον πρωτοκλασάτο καταναλωτικό παράδεισο. Ενός ολόκληρου κόσμου, δηλαδή, που προφανώς δεν συνυπολογίζεται στις «τυπικές ελληνικές οικογένειες» – και, ως εκ τούτου, το ρεπορτάζ δεν μπαίνει στον κόπο να μας διαφωτίσει πώς τα φέρνει βόλτα.

Στο ίδιο ακριβώς μήκος κύματος, ο Σταύρος Θεοδωράκης καταγράφει στο www.protagon.gr (26/4/10) «όσα πρέπει να ξεχάσουμε» πιά: «τα κολωνακιώτικα τακούνια των 485 €», «τα ρολόγια των 13.970 της πλατείας Συντάγματος», «τα δίκλινα έναντι 199 € τη βραδιά», «τα δεκάευρα στα πουρμπουάρ» κ.ο.κ.

Σε ποιους ακριβώς απευθύνεται ο έμπειρος δημοσιογράφος; Απλά μαθηματικά του δημοτικού θα αρκούσαν, πάντως, για να διαπιστώσει πως οι αγοραστές των παραπάνω «αγαθών» δεν πρόκειται να «ξεχάσουν» τίποτα: το πακέτο Παπανδρέου-ΔΝΤ ουδόλως τους θίγει, απεναντίας εκπληρώνει τις πιο μύχιες επιθυμίες τους σε βάρος των μισθωτών (τους). Για την «ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας» της οικονομίας «μας», ρε γαμώτο!
*
Ποιοί ζητούν αίμα στην αρένα
*
Οσο πιο σκληρά γίνονται τα μέτρα της κυβέρνησης τόσο πληθαίνουν οι φωνές που ζητούν εδώ και τώρα τιμωρία των «υπευθύνων» και απαιτούν «να κάτσουν στο σκαμνί οι ένοχοι». Το σύνθημα δόθηκε από τον ίδιο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ο οποίος, εκφράζοντας το κοινό αίσθημα, ζήτησε από τον πρωθυπουργό «να παταχθούν όλοι αυτοί που πλούτισαν σε βάρος του ελληνικού λαού», διότι «το αίσθημα της ανομίας είναι διαλυτικό μιας δημοκρατικής κοινωνίας».

Τη σκυτάλη πήραν τα πρωινάδικα, τα μεσημεριανάδικα και τα βραδινά της τηλεόρασης υποδεικνύοντας κατά βούληση υποψήφιους για λιντσάρισμα. Οι πιο προσεκτικοί αναλυτές περιορίζονται σε γενικές καταγγελίες και ευχές, αλλά οι περισσότεροι δεν διστάζουν να μιλούν με ονόματα, καταγγέλλοντας πρώην πρωθυπουργούς, υπουργούς και κόμματα συλλήβδην.

Μόνο που αυτό που παρουσιάζεται ως πάνδημο αίτημα δεν είναι τίποτα άλλο παρά η συνήθης τακτική του «αποδιοπομπαίου τράγου», η απόδοση δηλαδή σε κάποια μεμονωμένα πρόσωπα από το παρελθόν της ευθύνης για όσα συμβαίνουν σήμερα. Τα μέσα ενημέρωσης και οι τηλεπαρουσιαστές που επιμένουν σ’ αυτή την εκστρατεία «κάθαρσης» θέλουν καταρχήν να εξασφαλίσουν τα δικά τους νώτα, δηλαδή τη δική τους «ατιμωρησία», εφόσον ήταν εκείνοι που υποστήριζαν τόσα χρόνια με φανατισμό την ακολουθούμενη οικονομική πολιτική. Και δεν διστάζουν να ετοιμάσουν την αγχόνη για τον πρώην πρωθυπουργό, οι ίδιοι που μέχρι το φθινόπωρο τον λιβάνιζαν προβάλλοντας μια φορά τη βδομάδα δημοσκοπήσεις για την «καταλληλότητά» του. Από την άλλη μεριά, οι ίδιοι τηλεαναλυτές υποθάλπουν τη δημιουργία ενός συλλογικού αισθήματος ενοχής, εφόσον όλοι «κάπου παρανομήσαμε». Μ’ αυτό τον τρόπο διευκολύνεται η στήριξη των σκληρών μέτρων εφόσον όλοι οι αμαρτωλοί πρέπει να υποστούμε τη δίκαιη τιμωρία.

Πρόκειται για οργανωμένη επιχείρηση αποπροσανατολισμού των πολιτών. Γιατί ο λόγος που οδηγήθηκε η δημοσιονομική κρίση της χώρας σε ακραίο σημείο δεν είναι ότι κάποιοι «τα έφαγαν» με παράνομους τρόπους. Συνέβη κι αυτό, αλλά τα ποσά που δαπανήθηκαν για τον πλουτισμό των ημετέρων ήταν ελάχιστα μπροστά σ’ αυτά που στερήθηκε το δημόσιο από τις επίσημες, νόμιμες και θεσμοθετημένες φοροαπαλλαγές και διευκολύνσεις που έγιναν καθεστώς τις τελευταίες δεκαετίες. Αλλά αυτό το καθεστώς δεν το θίγει ούτε η «τρόικα» ούτε βέβαια η κυβέρνηση. Το αντίθετο μάλιστα. Ετοιμάζεται να μειώσει τους φορολογικούς συντελεστές των κερδών στις εταιρείες, ενώ δεν συζητά καν την αναθεώρηση των δεκάδων φοροαπαλλαγών που διατηρούνται σκανδαλωδώς για τους εφοπλιστές.

Μ’ αυτή την έννοια, οι σημερινοί «ένοχοι» δεν είναι άλλοι από την ίδια την κυβέρνηση και όσοι από το πολιτικό σύστημα παρουσιάζουν τα σημερινά μέτρα ως ανηφορικό μονόδρομο που πρέπει να τον βαδίσουν εκείνοι που ούτως ή άλλως συνεισέφεραν το μεγάλο μερίδιο στα δημόσια έσοδα. Οσοι δείχνουν προς τα πίσω, υποδεικνύοντας το φαύλο πολιτικό προσωπικό του παρελθόντος και εισηγούμενοι τον ανασκολοπισμό ορισμένων στο σωρό, πρώτα πρώτα αποδέχονται την ίδια λογική των μέτρων.

«Πρέπει πρώτα να κλείσουμε τους λογαριασμούς μας με το παρελθόν, στέλνοντας τους πρωταίτιους της βαθιάς κρίσης στο εδώλιο του κατηγορουμένου», έγραφε στο κύριο άρθρο του την περασμένη Κυριακή ο Νίκος Χατζηνικολάου. «Πρέπει να δώσουν λόγο για τις άθλιες και προδοτικές τους πράξεις. Και παράλληλα πρέπει να ανοίξουν επιτέλους οι τραπεζικοί λογαριασμοί των επίορκων πολιτικών, για να δημευθούν περιουσίες όσων κατέκλεψαν την ταλαίπωρη πατρίδα».

Μιλάμε δηλαδή για «προδότες», «επίορκους» και «δημεύσεις περιουσιών». Οσο κι αν ακούγεται ανακουφιστικά, η πρόταση δεν παύει να κρύβει την πραγματικότητα.

Θυμίζει έντονα τη χρήση των ίδιων μεθόδων σε περιόδους μεγάλων εθνικών κρίσεων. Θυμίζει τον απαγχονισμό από τους Γερμανούς λίγων μαυραγοριτών στην πλατεία Αγάμων, όταν η δυσβάστακτη κατοχή οδηγούσε τον λαό στην αντίσταση. Θυμίζει ακόμα την απόφαση της χούντας του Ιωαννίδη να οδηγήσει στο εδώλιο τον (επίσης) αρχιπραξικοπηματία Μπαλόπουλο, καταλογίζοντάς του την εισαγωγή σάπιων κρεάτων στη χώρα.

Ούτε η «θυσία» των συνεργατών τους μαυραγοριτών έσωσαν τους Γερμανούς, ούτε η διαπόμπευση του Μπαλόπουλου προσέδωσε λαϊκό έρεισμα στον Ιωαννίδη. Εξαρτάται από την αντίδραση των πολιτών στην επιβολή του πρωτοφανούς αντιλαϊκού πακέτου μέτρων αν αυτή τη φορά θα αρκεστούμε στο αίμα που είναι έτοιμοι να χύσουν στην αρένα οι μέχρι χτες ομοτράπεζοι και μυστικοσύμβουλοι υπουργών και πρωθυπουργών.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies