... γεράσαμε Ρομπέν ...

*
Ρίκα Βαγιάνη
***
*

Ο Ρομπέν των ιδεολογιών

*

A, ρε Ρομπέν (των δασών), τι μου θύμισες! Σε βλέπω στην αφίσα του μπλoκμπάστερ και μου έρχονται δάκρυα στα μάτια. Μαζί γεννηθήκαμε. Μαζί μεγαλώσαμε. Εμείς οι Ελληνες σε νιώθουμε σαν δικό μας άνθρωπο, Ρομπέν.

Που σε λένε Ρόμπιν, αλλά σε μια τραγική απόπειρα μετάφρασης δώσαμε στο όνομά σου προφορά γαλλική, δηλαδή αυτή των χειρότερων εχθρών σου. Ασε που το επώνυμό σου (ο Ρόμπιν ο Κουκούλας) δεν είναι και πολύ δημοφιλές στα μέρη μας, αυτή την εποχή. Ξέχασέ τα, όμως, αυτά, Ρομπέν, είναι ψιλοπράγματα.

Ρε συ Ρομπέν, μεταξύ μας τώρα, πώς έγινες έτσι; Χοντρούλης, μεσόκοπος, ζοχάδας και πικραμένος; Εγώ σε είχα για πάντα νέο και μπρατσαρά, να σαλτάρεις τις μάντρες και να κλέβεις τους πλούσιους, για να μοιράζεις τη λεία στους φτωχούς. Σε έτρεφε η ιδεολογία. Δεν γερνούσες ποτέ. Από τον Ερολ Φλιν έως τον Κέβιν Κόστνερ ήσουν το αρχέτυπο του ρομαντικού ληστή, με δυο λέξεις, σκέτος κούκλος, να σε πιω στο ποτήρι. Τώρα;

Τώρα μου εμφανίζεσαι ως πρησμένο γεροντοπαλίκαρο (βλέπε Ράσελ Κρόου σε εκδοχή «ο ξεπουπουλιασμένος Μονομάχος»). Με τι φόντα να σε πιστέψω; Με τι καρδιά να δώσω την πιστωτική για εισιτήριο;

Γεράσαμε, Ρομπέν. Ο βασιλιάς Ριχάρδος δεν θα γυρίσει ποτέ. Ο Ιωάννης και ο Σερίφης του Νότινγχαμ παίρνουν αυτή την παρτίδα. Ενα δυο «ντου» στις αποθήκες για λίγα σπόρια και τα αποφάγια των πλουσίων, δεν αλλάζουν τίποτα. Η λαίδη Μάριαν δεν είναι πια στην πρώτη της νιότη. Και στο τέλος, αυτός που αγαπάς πιο πολύ είναι αυτός που θα σε προδώσει.

Λέω να «πηδήξω» αυτή την εκδοχή. Θα περιμένω το επόμενο ρομπενικό μπλοκμπάστερ. Λένε ότι βγαίνει κάθε δέκα χρόνια. Και λέω να έρθω με τον (έφηβο πια) γιο μου, που ελπίζω να απολαύσει έναν καινούργιο Ρομπέν: Ετσι όπως τον απολαύσαμε εμείς ως έφηβοι για πάντα νέο, για πάντα πιο δυνατό από τους κακούς, για πάντα ιδεολόγο.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies