Λιάνα Κανέλλη
***
*
Στυφή, πικρή
.
κι ελπιδοφόρα...
* 
Πικρή άνοιξη. Στυφή κι ελπιδοφόρα συνάμα. Γιατί οι πολλοί αρχίζουν να σκέφτονται πως από λίγα χέρια πέφτουν οι βουρδουλιές. Γιατί το Κεφάλαιο ξαναδιαβάζεται από τους ευρω-αιχμαλώτους κι η χώρα ψάχνει την απόδραση, ως λαός, απ' όσα αποφασίστηκαν πριν από μας, για μας και τάχαμ' με μας. Είναι κι οι ρημαδιασμένοι αριθμοί, που, όσο κι αν τους κρύψεις, κάπου βγαίνουν και αυτοεξευτελίζονται οι ερμηνευτές τους. Σου λέει το ΔΝΤ ότι μετά από 10 χρόνια, το χρέος σου (;) θα είναι στο 120%, από σήμερα που είναι 115%, αφού περάσει από το 150%!.. Απλή αριθμητική αυτή. Σε αφορά; Ολοένα και περισσότεροι αναρωτιούνται. Με αφορά; Ποιος σχεδιάζει και κοστολογεί μια δεκαετία ζωής για τον καθένα και την καθεμιά. Ποιος τολμάει να βάλει ΦΠΑ στη ζωή και να ζυγιάσει την ανεργία, την αρρώστια, το θάνατο, ακόμα και το σύνδρομο της στέρησης ονείρων από εκατομμύρια θνητούς μιας ανέλπιστα όμορφης και παράξενης πατρίδας σαν τη δικιά μας.
Πικρή άνοιξη. Μπορεί σα φάρμακο. Μπορεί και σα φαρμάκι. Μα κι η μολόχα δίπλα στην τσουκνίδα φύεται. Είναι ο άνθρωπος και η λαϊκή σοφία, η κοινή εμπειρία, η σκυτάλη της γνώσης που περνάει από γενιά σε γενιά, που σε κάνει να ξεχωρίζεις, να διαλέγεις, να δρας και, εν τέλει, να κάνεις το θαύμα του αντίδοτου, επιλογή. Να μετατρέπεις το φαρμάκι σε φάρμακο. Οχι, δεν έπαθα ρομαντική βολική κατάθλιψη, συντρόφια. Απλώς, άκουσα πως η Χ, Ψ, Ω φαρμακοβιομηχανία έκοψε τη διάθεση φαρμάκων για διαβητικούς, επειδή φτήνυνε η τιμή τους κατά 25%... Φυσικό, ως καπιταλιστικό. Ομως, το σκεπτικό της ανακοίνωσής της, ότι, δηλαδή, δεν ανέχεται την υποτίμηση της ποιότητας των προϊόντων της, είναι που μου στύφιασε το στόμα, όσο και η αισθητική ευαισθησία των φασιστικών ανθρωποειδών που ζουν ανάμεσά μας πλασάροντας για αγουράδα την τζούφια όψη της σαπίλας τους. Λέω γι' αυτούς, που τους ενοχλεί το πανό στο Βράχο και αρνείται την ολοφάνερη υποτίμηση της ανθρώπινης εργασίας και υπόστασης.
Πικρή άνοιξη και στυφή κι ελπιδοφόρα, σύντροφοι, η φετινή. Αγουρα φυλλαράκια πυκνώνουν το οξυγόνο της αντίστασης στον τεχνητό χειμώνα. Μοιραίοι κι άβουλοι, ξαναβρίσκουν το κουράγιο να φτύσουν εκεί που νόμιζαν πως έτρωγαν, αλλά τους έτρωγαν γραβατωμένα βαμπίρ με χρυσές οδοντογλυφίδες. Είναι και κάτι δεκαπεντάρικα, νιούτσικα και ζαλισμένα, που βλέπουν πιο γρήγορα απ' ό,τι μεγαλώνουν πως ο γκρεμός δεν είναι δρόμος. Πως δεν μπορούν μόνα τους και μόνο μπροστά από μια οθόνη, να περπατήσουν κατάστηθα στον ήλιο κι αντικριστά με το μαύρο που έρχεται καταπάνω τους βίαιο, όσο ο τρόμος του για την ελεύθερη επιλογή και σκέψη.
Ολοένα και περισσότεροι νιώθουν στο πετσί τους πως άμα βάλεις στη ζυγαριά 150.000 ανθρώπους, που δε θα πάρουν κουπόνι κοινωνικού τουρισμού ούτε φέτος ούτε ποτέ, από τη μια, και 5.000 τουρίστες που έφαγαν στη μάπα δυο ντουντούκες για ένα 6ωρο, ξέρεις πού να γείρεις να σταθείς να φωνάξεις. Είναι πικρή και στυφή αυτή η άνοιξη. Αλλά θεριεύει η ελπίδα μιας συλλογικότητας, μιας αγωνιστικότητας, μιας κρίσιμης μάζας, που τώρα ανθίζει και συγκροτείται σε άνοιξη...
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου