Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010

... καμιά ανοχή ...

*
Θοδωρής Λεκάτης
***
*
... μόνο αντεπίθεση!

*
Τα κύρια άρθρα στις εφημερίδες της αστικής τάξης εκφράζουν με αυθεντικό τρόπο τη γνώση και συνάμα την αγωνία της αστικής τάξης. Ξέρουν πως στη βράση κολλάει το σίδερο. Γι' αυτό και ζητάνε κατεπειγόντως, τώρα, πριν η αντίδραση των εργατών γίνει χιονοστιβάδα, να περάσουν οι αναδιαρθρώσεις που αξιώνει το κεφάλαιο.

Για την αστική τάξη, η καθυστέρηση στην ανατροπή κάθε εργατικής κατάκτησης είναι θανάσιμη στο κυνήγι της για μια ακόμα πιο ανταγωνιστική αύξηση του καπιταλιστικού κέρδους. Για τους ακριβώς αντίθετους λόγους ισχύει αυτό και για τους εργάτες. Κάθε καθυστέρηση στην οργάνωση του εργατικού αγώνα έτσι που να είναι ικανός να τραβήξει μέχρι το τέρμα, τώρα που το καπιταλιστικό σύστημα βουλιάζει στην κρίση του, είναι θανάσιμη για την ίδια τη ζωή των εργατών.

Το λένε ωμά: Ολα τα μέτρα που αρχικά τα εμφάνισαν σαν χτύπημα, δήθεν, των «προνομιούχων», αφορούν το σύνολο της εργατικής τάξης. Οτι φτάνει στο ανώτατο σημείο της γελοιότητας ο αρμόδιος υπουργός, για να στηρίξει τη νέα φοροεπιδρομή να επικαλείται τα «καγιέν» που κυκλοφορεί αυτός και η τάξη του, είναι χαρακτηριστικό του απόλυτου πλέον εξτρεμισμού στον οποίο είναι υποχρεωμένοι οι αστοί να καταφύγουν. Ο ίδιος ο Παπανδρέου μιλά πλέον για άγρια μέτρα.

Οι αστοί ξέρουν πως η πολιτική που προωθούν δεν έχει τη λαϊκή συναίνεση που τόσο καιρό δηλώνουν ότι υπάρχει. Και σε μια έσχατη απόπειρα να εξασφαλίσουν τη συναίνεση ως ανοχή, περιβάλλουν με φωτοστέφανο «πατριώτη» αυτόν που ανέλαβε να γίνει ο νεκροθάφτης κάθε εργατικού δικαιώματος.

Ισχυε χτες, γίνεται απόλυτο σήμερα: Ο θάνατος της αστικής τάξης είναι η ζωή των εργατών.

Διαβάζεις τους δραματικούς τόνους, με τους οποίους περιγράφουν τον Παπανδρέου και το «ιστορικό» του χρέος και πέρα από τις καρπαζιές που θες να ρίξεις, σε πιάνει κι ένα γέλιο, καθώς η όλη περιγραφή - αν τα πράγματα δεν ήταν τόσο επικίνδυνα - κάνει μόνο για καλοκαιρινή θεατρική επιθεώρηση.

Ακου, λέει, «είναι υποχρεωμένος να συναντηθεί με την Ιστορία». Γιατί, δεν του 'φτασε τόσα χρόνια η Ολμπράιτ;

Θα το κάνει, λέει - το πήδημα ή το άλμα, δεν διευκρινίζεται - τώρα που η κοινωνία είναι φοβισμένη. Μόνη της «φοβήθηκε» η κοινωνία; Δεν ξέρουν τίποτα αυτοί που μήνες τώρα μιλάνε για το χείλος του γκρεμού;

Από κοντά και όλοι αυτοί που κάνουν τον καμπόσο, δήθεν, με τη Γερμανία, κρύβουν ότι οι ίδιοι πρόβαλαν την ΕΕ, δηλαδή την ένωση των καπιταλιστών, σα λύση διά πάσα νόσο... Και τώρα έρχονται να διαπιστώσουν σα μωρές παρθένες ότι υπάρχει ανισομετρία στο σύστημα. Μα αυτό ακριβώς είναι βασικό στοιχείο του συστήματος το οποίο και πληρώνεται ακριβά από την εργατική τάξη.

Τα πολλά λόγια, πράγματι, είναι φτώχεια. Αυτό που πρέπει να μείνει στον εργάτη είναι πως δεν υπάρχει σωτηρία μέσα σ' αυτό το σύστημα.

Κι αυτό είναι επίσης κάτι που κρύβουν όσοι τις τελευταίες μέρες εμφανίζονται να προτείνουν διάφορα, εκτός από το κρίσιμο: ότι πρέπει να οξυνθεί η αντικαπιταλιστική πάλη, η πάλη ενάντια στα μονοπώλια, τον ιμπεριαλισμό.

Εμφανίστηκαν και χτες «αντιεξουσιαστικές» προτάσεις που παραπέμπουν στον περίφημο λαϊκό καπιταλισμό - ένας μάλιστα εγκαλεί την «αριστερά», που έχει στο μυαλό του, γιατί, λέει, δε διεκδικεί ως λύση την ίδρυση λαϊκής τράπεζας. Σα να μην έχουν πληρωθεί πανάκριβα όλες οι προηγούμενες επιλογές (τόσες και τόσες εταιρείες «λαϊκής βάσης» που έγιναν μονοπώλια στα χέρια μιας χούφτας καπιταλιστών).

Οι απεργοί στις 24 Φλεβάρη επικέντρωσαν σε ένα σύνθημα: Την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία. Αυτό ορίζει και τη γραμμή άμυνας. Πέρα από την οποία υπάρχει μόνο αντεπίθεση! Τέτοιας κατεύθυνσης είναι και η επόμενη διαδήλωση που έχει ήδη οριστεί για τις 8 Μάρτη.
---
Σημ.: την εικονογράφηση επιμελήθηκαν οι Stavrovelonies




Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010

... ναρκισσιστική πατριωτικολογία ...

*
Παντελής Μπουκάλας
***
*
Ο Νταλί και ο Μπελ

*
Κι αν οι Γερμανοί παραγωγοί του περιοδικού «Φόκους» είχαν επιλέξει για το εξώφυλλό τους την κατά Σαλβαντόρ Νταλί παραλλαγή της Αφροδίτης της Μήλου (με το σώμα της θεάς να αναλύεται σε συρτάρια), και σημείωναν απλώς ότι τα συρτάρια αυτά, σαν μεταφορά του ελληνικού κρατικού κορβανά, είναι άδεια, μολονότι πολύ ρευστό πέρασε από μέσα τους, δανεικό και δικό μας, του ιδρώτα μας, πώς θα αντιδρούσαμε; Πώς θα αντιδρούσαν προπάντων οι πολιτικοί μας, ορισμένοι από τους οποίους (ξανα) βρήκαν σαν ευκολότερη λύση απ’ όλες τη ναρκισσιστική πατριωτικολογία και την αχαλίνωτη συνωμοσιολογία, παραβλέποντας ότι η ελευθερία του Τύπου πρέπει να γίνεται σεβαστή κυρίως όταν μας ενοχλεί; Μήπως και στα δικά μας μέρη δεν περιποιούμαστε κάποιες ξένες χώρες ή λαούς προσβλητικά, σεξιστικά ή και ρατσιστικά, δηλαδή με τις μεθόδους και τον τρόπο για τα οποία καταγγέλλουμε τώρα τους Γερμανούς; Ακόμα και με τον Νταλί θα κυριεύονταν (ή θα έδειχναν στην τηλεόραση ότι κυριεύτηκαν) από ηθικοεθνικό πανικό, όπως τώρα, που αντιμετωπίζουν μια παραποίηση της Αφροδίτης προσβλητική και για τους ίδιους τους επινοητές της λες και πρόκειται για τα δικά μας «σκίτσα του Μωάμεθ»;

Μονάχα τη Βαυαροκρατία, μονάχα την τριανδρία του Αρμανσπεργκ, του Μάουρερ και του Χάιντεκ δεν θυμήθηκαν οι ξιφουλκήσαντες, για να τη βάλουν κι αυτή στη ζυγαριά και να απαιτήσουν επανόρθωση. Και μέσα στον θυμό τους (κι αφού, όπως λογικά μπορεί να υποθέσει κανείς, είπαν ιδιωτικά όσα απέφυγαν δημοσίως, για «Γερμαναράδες», «ναζήδες» και «εγγονούς των ναζήδων»), βιάστηκαν να βάλουν στη ζυγαριά ό, τι ξεπερνάει κάθε ζύγι και μέτρημα, ό, τι είναι άπρεπο και αστόχαστο να ζυγιστεί και να μετρηθεί με τους όρους της αγοράς: το Δίστομο, τα Καλάβρυτα, τις βαθιές πληγές της μνήμης και της Ιστορίας. Να τιμάμε τους νεκρούς μας, μ’ αυτό είμαστε χρεωμένοι, όχι να τους τιμολογούμε.

«Εμείς τα τελευταία σαράντα χρόνια πήραμε δύο Νομπέλ Λογοτεχνίας. Αυτοί, μια χώρα 85 εκατομμυρίων, τι έχουν να επιδείξουν;» δήλωσε, θυμωμένος επίσης, ο πρόεδρος της Βουλής Φίλιππος Πετσάλνικος, επιλέγοντας άλλη ζυγαριά αυτός, του πολιτισμού· και κρατώντας την στο χέρι του κάλεσε τον Γερμανό πρέσβη για να τον επιτιμήσει και, πιθανόν, να του υπενθυμίσει πως «όταν εμείς φτιάχναμε Παρθενώνες, αυτοί ζούσαν ακόμα σε σπηλιές». Αν η λογοτεχνική μαεστρία ζυγιζόταν ασφαλώς με το Νομπέλ, τότε θα οδηγούμασταν στο βλακώδες συμπέρασμα ότι ο Τζόις, ο Προυστ, ο Μπρεχτ, ο Καβάφης, ο Καζαντζάκης, ο Μούζιλ, ο Μπόρχες, ο Πεσόα, ο Τσέλαν ήταν μέτριοι ή και κακοί υπηρέτες των Μουσών, ενώ ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, που βραβεύτηκε από τη Σουηδική Ακαδημία το 1953, υπήρξε ένας θαυμάσιος λογοτέχνης. Αλλά κι αν η «αξιοσύνη στα έθνη», για να θυμηθούμε τον Παλαμά, μετριόταν με τα Νομπέλ, τότε ο κ. Πετσάλνικος σαν γερμανοσπουδαγμένος, έπρεπε να θυμάται ότι, στα χρόνια των δύο δικών μας Νομπέλ, τα γερμανικά ήταν τέσσερα, με τη Νέλι Ζαχς, τον Χάινριχ Μπελ, τον Γκίντερ Γκρας και, μόλις πέρυσι, τη Χέρτα Μίλερ. Δηλαδή;
---
Σημ.: την εικονογράφηση επιμελήθηκαν οι Stavrovelonies


Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

... πρέπει να μας πληρώνετε, κύριοι σφετεριστές ...

*
Μιχάλης Μητσός
***
*
Με όπλο τα αρχαία
*
Φανταστείτε τη σκηνή: ο πρόεδρος του βρετανικού κοινοβουλίου να καλεί τον Έλληνα πρέσβη στο Λονδίνο και να του εκφράζει την οργή του για κάποιο δημοσίευμα των «ΝΕΩΝ» που αφορά το σκάνδαλο με τις δαπάνες των Βρετανών βουλευτών.

Η επιλογή της χώρας δεν είναι τυχαία. Κι αυτό, γιατί το εξώφυλλο του γερμανικού περιοδικού Focus με την Αφροδίτη της Μήλου δεν αποτελεί τη μοναδική περίπτωση επίθεσης εναντίον της χώρας μας με όπλο ό,τι πιο πολύτιμο μας έχει απομείνει: τα αρχαία μας. Μια προκλητική ιδέα ενός δημοσιογράφου των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς για την εμπορική αξιοποίηση της σοφίας των αρχαίων μας προγόνων δείχνει ότι η ανθελληνική συνωμοσία είναι συντονισμένη. Ίσως λοιπόν ο κ. Πετσάλνικος να πρέπει να καλέσει, εκτός από τον πρέσβη της Γερμανίας, και τον ομόλογό του της Βρετανίας, και να του ζητήσει να μαζέψει τον ασεβή συντάκτη, μαζί με τους συναδέλφους του από τον Εκόνομιστ και τους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς που μας έχουν βάλει κι αυτοί στο στόχαστρο. Θα μπορούσε να του επισημάνει, μάλιστα, ότι σε λίγο το δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας του θα ξεπεράσει το ελληνικό, οπότε να μην ξαφνιαστεί αν αρχίσουμε κι εμείς τις ειρωνείες.

Στο επίμαχο άρθρο του, ο Εντ Κρουκς υποστηρίζει ότι η Ελλάδα πρέπει να εισπράττει δικαιώματα για κάθε αρχαία κωμωδία ή τραγωδία που ανεβαίνει οπουδήποτε στον κόσμο, καθώς και για κάθε ρητορικό επιχείρημα ή σοφιστεία που εκστομίζει οποιοσδήποτε πολιτικός, διανοούμενος, ακόμη και οικονομολόγος. Η ίδια τακτική, γράφει, πρέπει να επεκταθεί και στον κόσμο των επιχειρήσεων: η Νike, για παράδειγμα, πρέπει να πληρώσει αποζημίωση στην Ελλάδα για τον σφετερισμό του ονόματος της αρχαίας θεάς. Κι επειδή μια τέτοια εκστρατεία για την υπεράσπιση του ελληνικού κοπιράιτ δεν είναι απλή και περιλαμβάνει παγίδες, καλό είναι να την ανα- λάβει κάποιος έμπειρος στις ίντριγκες και τα κόλπα. Εντάξει, ας μην κρυβόμαστε: το μυαλό όλων μας πηγαίνει στην Goldman Sachs.

Τώρα που ξαναδιαβάζουμε το άρθρο, μια άγρια σκέψη μας περνά από το μυαλό: κι αν ο άνθρωπος δεν κάνει πλάκα; Ας είμαστε λοιπόν κάπως επιφυλακτικοί με τον πρέσβη, θα μπορούσε εν πάση περιπτώσει να δώσει διευκρινίσεις. Το βέβαιο είναι ότι ο Βρετανός συνάδελφος δίνει ιδέες. Η Έβα Κανταρέλα για παράδειγμα, η καθηγήτρια αρχαίου ρωμαϊκού και ελληνικού δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνου που είχε γράψει τις προάλλες ένα άρθρο με τίτλο «Είμαστε όλοι Έλληνες», διατυπώνει τώρα στην Κοριέρε ντέλα Σέρα μια νέα επαναστατική πρόταση: όλα τα μουσεία όπου εκτίθενται ελληνικές αρχαιότητες να προσφέρουν ένα μέρος των εσόδων τους στην Ελλάδα, ως αναγνώριση του τεράστιου χρέους τους στον πολιτισμό μας. Είναι φανερό ποιος πρέπει να κάνει την αρχή: το Βρετανικό Μουσείο, φυσικά. Ας το πούμε με την ευκαιρία κι αυτό στον πρέσβη, δεν ξέρεις καμιά φορά.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010

... το γκολ της μητρός μου ...

*
Ανδρέας Ρουμελιώτης
***
*
«Η μητέρα μου έβαλε το γκολ!»
*
Σούταρε το φάουλ από πολύ μακριά, η μπάλα διέγραψε περίεργη τροχιά και κατέληξε στα δίχτυα του Τζόρβα. «Αυτό το γκολ το έβαλε η μητέρα μου, εκείνη έσπρωξε την μπάλα στα δίχτυα», μουρμούρισε ο Πάμπλο, κοίταξε ψηλά στον ουρανό και ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό του.

ΑΦΟΥ το πιστεύει μπορεί να 'γινε κι έτσι. Πραγματικά, όχι μόνο μεταφορικά ή ποιητικά. Φιλικά μου πρόσωπα, άνθρωποι καλλιεργημένοι, αμφισβητίες, δύσπιστοι, με σώας τας φρένας, μου έχουν εκμυστηρευτεί τα τελευταία χρόνια ανομολόγητες εμπειρίες -απίστευτα γεγονότα, αφύσικα, τα οποία συνδέονταν με αγαπημένους τους ανθρώπους που μόλις έχασαν. Και ενδεχομένως να ήθελαν έτσι να υποδηλώσουν τη συνέχεια της αφανούς παρουσίας τους.

ΟΠΩΣ γνωρίζετε καλά είμαι ο πλέον άπιστος Θωμάς, φύσει αγνωστικιστής. Και να το δω και να το νιώσω, όλο και κάποια άλλη (παρ)εξήγηση θα αναζητήσω για να το αμφισβητήσω. Κάποια παρανόηση, οφθαλμαπάτη, παράκρουση! Ωστόσο κάφρος-ορθολογιστής δεν είμαι!

ΠΙΘΑΝΟΤΑΤΑ μετά τον θάνατο να μην υπάρχει τίποτα απολύτως, καμία συνέχεια για εκείνον-η που φεύγει. Εκτός ίσως από το DNA, τις συμπεριφορές, τις συνήθειες και τις κουλτούρες που κληροδοτούνται στους βιολογικούς ή... ιδεολογικούς απογόνους. Πιθανότατα όμως η συνείδηση ή ψυχή, όπως θέλεις πες το, όταν εγκαταλείπει το σαρκίο που τη βαραίνει (;) να πηγαίνει κάπου αλλού, ίσως και να παραμένει κάπου εδώ περνώντας σε μια άλλη διάσταση, απ' όπου να 'χει τη δυνατότητα να επικοινωνήσει μονομερώς και υπό κάποιες προϋποθέσεις να παρεμβαίνει αφανώς. Να μετακινεί ένα τραπέζι, να ρίχνει έναν πολυέλαιο, ακόμη και να βάζει ένα περίεργο γκολ.

ΔΕΝ πιστεύω ότι υπάρχει ένας και μοναδικός Θεός. Αλλά ενδέχεται και να υπάρχει... Στη δεύτερη περίπτωση το θεωρώ άκρως εγωιστικό -διά να μην είπω: παρανοϊκό- να πιστεύει κάποιος ότι ο Θεός, έχοντας δισεκατομμύρια γαλαξίες στην πλάση του, στη δούλεψή του και στον νου του, κάθεται τώρα και κάθε στιγμή ασχολείται μ' αυτόν τον εγωιστή τον κάποιο...

Ο ΟΠΟΙΟΣ κάποιος για μια ελάχιστη στιγμή μόνο μες στην αιωνιότητα βρέθηκε εντελώς τυχαία (;) μαζί με δισεκατομμύρια άλλους πάνω σ' έναν κόκκο άμμου που γυρίζει γύρω από τον εαυτό του μες στην απέραντη έρημο του γνωστού εις εμάς Σύμπαντος.

ΠΟΛΥ φοβούμαι δηλαδή, αγαπητοί μου, πως και να υπάρχει πάνσοφος παντογνώστης και πανταχού παρών Θεός, ο καθένας από μας είναι μια τόσο ασήμαντη και αδιάφορη λεπτομέρεια που αποκλείεται να ασχοληθεί μαζί μας: Εκτός και εάν είμαστε όλοι, ζώντες και νεκροί, αναπόσπαστο μέρος του Θείου και η παραμικρή λεπτομέρεια ημπορεί να αποδειχθεί καθοριστική για το είναι, το μη είναι και την οντότητά μας τη συγκλονιστική.

ΜΙΑ άλλη ντεκαντάνς εκδοχή είναι να αποτελούμε απλώς τροφή για τα σκουλήκια ή στην καλύτερη περίπτωση ολογραφήματα... Ή αποτυχημένο πείραμα ενός εξωγήινου πολιτισμού που το έχουν εγκαταλείψει στην τύχη του προ πολλού...

ΕΙΜΑΙ ανοιχτός, έτοιμος και αποφασισμένος για όλα! Μπορεί να υπάρχουν εδώ που καθόμαστε, σε άλλες διαστάσεις, παράλληλοι κόσμοι και εκείνοι να 'χουν τη δυνατότητα να μας παρατηρούν ή ακόμη και να παρεμβαίνουν μ' έναν τρόπο που εμείς -βλασφημώντας- αποκαλούμε: τυχαιότητα...

ΔΙΟΛΟΥ δεν θα εκπλαγώ αν μου εμφανιστεί κάποιος, κάτι ξαφνικά από το πουθενά· θα πω: «Πώς πάει, καλά; Γεια χαρά!». Μ' αυτή την έννοια δεν το αποκλείω, μπορεί πράγματι το γκολ στους «βάζελους» να το 'βαλε η νεκρή μητέρα του Πάμπλο Γκαρσία από την Ουρουγουάη.

ΥΓ.: Αντιθέτως δεν ημπορώ να αποδώσω στη μεταφυσική -στη φυσική που ίσως δεν γνωρίζουμε δηλαδή- την αυτοκτονική συμπεριφορά του «γαύρου» στην Κρήτη. Νιώθω σαν να προσπαθούμε να χαρίσουμε το πρωτάθλημα στον «βάζελο» και εκείνος να μην το παίρνει.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies


Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

... όταν το Ισραήλ δολοφονεί αντιπάλους ...

*
Μιχάλης Μητσός
***
*
Να δολοφονείτε,
.
αλλά προσεκτικότερα!

*
Οι άνθρωποι δεν το κρύβουν. Όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα της Μοσάντ, έργο της είναι «να συλλέγει πληροφορίες, να αναλύει τα στοιχεία της αντικατασκοπίας και να πραγματοποιεί ειδικές μυστικές επιχειρήσεις έξω από τα σύνορα του Ισραήλ».

O Όφερ Κάστι, ο εκπαιδευτικός συντάκτης της Χααρέτζ, δεν περιλαμβάνεται στους Ισραηλινούς που τα διαβατήριά τους «κλωνοποιήθηκαν» κατά τον σχεδιασμό της δολοφονίας του Μαχμούντ αλ Μαμπούχ, στο Ντουμπάι. Μοιάζει όμως πολύ με έναν από τους εκτελεστές. Πρώτα τού τηλεφώνησε η μητέρα του και τον ρώτησε, δήθεν αθώα, αν είχε ταξιδέψει πρόσφατα στο εξωτερικό. Ύστερα άρχισαν να διαμαρτύρονται οι φίλοι του που δεν τους είχε φέρει τίποτα από το duty free του Ντουμπάι. Το αποκορύφωμα ήταν μια μέρα στο σούπερ μάρκετ, όταν τον πλησίασε μια ηλικιωμένη κυρία, τον χτύπησε φιλικά στον ώμο και του είπε: «Μπράβο! Καλά τους έκανες τους Άραβες».

Οι αποκαλύψεις για τη δολοφονία του ηγετικού στελέχους της Χαμάς μπορεί να έχουν προκαλέσει αμηχανία στην ισραηλινή κυβέρνηση και ενόχληση στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, αλλά ένα μεγάλο μέρος της ισραηλινής κοινής γνώμης δεν μπορεί να κρύψει τον θαυμασμό του. «Οι ειδικές επιχειρήσεις όπως εκείνη στο Ντουμπάι αποτελούσαν πάντα ένα μικρό μέρος της συνολικής δράσης της Μοσάντ», έγραψε στη Χααρέτζ ο Γιόσι Μελμάν, ειδικός σε θέματα αντικατασκοπίας. «Αυτές όμως της προσφέρουν τη λάμψη της, το φωτοστέφανό της. Και ταυτόχρονα την τυφλώνουν και την αποπροσανατολίζουν από τον βασικό της στόχο, που είναι το Ιράν και η Χεζμπολάχ».

Υπάρχουν βέβαια κι άλλοι παράγοντες που καθορίζουν την επιλογή ενός στόχου. Ο Νετανιάχου μπορεί να ήθελε, για παράδειγμα, να εκδικηθεί για την αποτυχία μιας αποστολής που σημάδεψε την πρώτη του θητεία. Χρησιμοποιώντας και πάλι πλαστά διαβατήρια, εκείνη τη φορά καναδικά, δύο πράκτορες της Μοσάντ προσπάθησαν το 1997 να δολοφονήσουν τον σημερινό εξόριστο ηγέτη της Χαμάς Χαλέντ Μασχάλ, ρίχνοντας δηλητήριο στο αυτί του, στο Αμμάν. Οι επίδοξοι δολοφόνοι συνελήφθησαν, ο βασιλιάς Χουσεΐν απαίτησε το αντίδοτο, ο Μασχάλ επέζησε και το Ισραήλ αναγκάστηκε να αποφυλακίσει τον τότε αρχηγό της οργάνωσης Άχμεντ Γιασίν (για να τον δολοφονήσει επτά χρόνια αργότερα). Τότε είχε αναγκαστεί να παραιτηθεί ο αρχηγός της Μοσάντ. Ίσως να κάνει το ίδιο και ο σημερινός. Ο επόμενος θα συνεχίσει ασφαλώς τις δολοφονίες, αλλά με μεγαλύτερη προσοχή, με καλύτερη οργάνωση.

Και χρησιμοποιώντας, πάντα, διπλούς πράκτορες. Δύο Παλαιστίνιοι της Φάταχ παραδόθηκαν από την Ιορδανία στις αρχές του Ντουμπάι, γεγονός που σημαίνει ότι ενδέχεται να εμπλέκονται στη δολοφονία του αλ Μαμπούχ. Η Χαμάς κατηγόρησε άλλωστε αμέσως την αντίπαλη παλαιστινιακή οργάνωση, και ιδίως τον υπεύθυνο ασφαλείας Μοχάμεντ Νταχλάν, για συνενοχή στον φόνο. Ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου· στη Μέση Ανατολή αυτή η αρχή δεν έφυγε ποτέ από το προσκήνιο.
---
Σημ.: την εικονογράφηση επιμελήθηκαν οι Stavrovelonies


Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010

... ευρωπαϊκή κυβέρνηση Κατοχής ...

*
Νίκος Τσαγκρής
***
*
Βασικά ένστικτα... Βρυξελλών
*
Καθώς η κρίση ξέφτισε την κουρτίνα που χώριζε τους Ελληνες πολίτες από τα παρασκήνια των Βρυξελλών, αποκαλύφθηκε το σκοτεινό τοπίο των μηχανισμών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ενα τοπίο αισθηματικής ξηρασίας όπου ευδοκιμούν τα βασικά ένστικτα του οικονομισμού: ο πολιτικός κυνισμός, ο μεσσιανισμός των αγορών, η αλαζονεία του πλούτου.

Ο ευρωπαϊκός νεοφιλελευθερισμός αυτοπροσώπως, ταυτοποιημένος σε πρόσωπα και μηχανισμούς: Αλμούνια - Kομισιόν - Zαν Κλοντ Γιούνγκερ - Εurogroup - Zαν Κλοντ Τρισέ - Eυρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα... Να έχουν καταλύσει την εθνική μας ανεξαρτησία. Να υποκαθιστούν την ελληνική κυβέρνηση ως κυβέρνηση Κατοχής. Να μας απειλούν με μέτρα πάνω στα μέτρα, προκαλώντας σε άλλους φόβο, σε άλλους μίσος και σε άλλους ιερή αγανάκτηση...

Οικονομικός νεοφιλελευθερισμός! Εδώ συμβαίνουν πράγματα περίεργα, για τα οποία μας προειδοποιούσε ο μέγας οικονομοσκόπος Τζορτζ Σόρος, τον καιρό της κερδοσκοπικής του φάσης: «Οι αγορές ψηφίζουν κάθε μέρα και τιμωρούν τα αλαζονικά κράτη»! Και η Ελλάδα είναι κράτος αλαζονικό, παραπλανά τις αγορές, δανείζεται με χαμηλά spreads, γλεντοκοπά και τρωγοπίνει εις υγείαν των ευρωκορόιδων!...

Είμαι πεπεισμένος ότι οι αξιωματούχοι των ευρωμηχανισμών, οι Αλμούνια, Γιούνγκερ, Ολι Ρεν, Τρισέ και οι λοιποί τεχνικοί του συστήματος εμφορούνται από τον ψυχισμό των φανατικών νεοφιλελεύθερων του Πασκάλ Μπρικνέρ: αρνούνται να βγουν από τον κύκλο, τον οικονομικό χώρο, όπου τους είχε κλείσει η μάχη ενάντια στον μπολσεβικισμό και, ορφανοί από εκείνον τον μεγάλο εχθρό, βλέπουν στον αγώνα ενάντια στη σοσιαλδημοκρατία και τον κρατισμό τη συνέχεια του χθεσινού πολέμου ενάντια στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας...

Ετσι κηρύσσουν παρωχημένο τον -εκάστοτε- φόρο εισοδήματος, αρχαϊκή τη μισθωτή εργασία, προκατακλυσμιαίο τον 13ο μισθό και ασύδοτο τον 14ο, ανθυγιεινή την πρόωρη σύνταξη, ανόητο το συνδικάτο και ανάρμοστο τον συνδικαλισμό, ανυπόστατα τα επιδόματα ανθυγιεινής εργασίας.

Για τους πιο εξημμένους, αρκεί να προστεθεί σε κάθε πρόβλημα ο πληθυντικός «αγορές» και τα πάντα λύνονται. Ο Μεντβέντεφ, να πούμε, προέτρεψε τον Γ. Παπανδρέου να φτύσει τις ευρωπαϊκές αγορές και να ζητήσει βοήθεια από τις άλλες! Tο ΔΝΤ ή την Παγκόσμια Τράπεζα! Μακάρι να το ‘κανε, έτσι, για σπάσιμο! Να μπορούμε, έστω για πλάκα, να δηλώνουμε εθνικά ανεξάρτητοι!...
---
Σημ.: την εικονογράφηση επιμελήθηκαν οι Stavrovelonies


Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2010

... Τασούλας - δες Γραμματέα και βγάλε συμπέρασμα ...

*
Λώρη Κέζα
***
*
Εξουσία, κατάχρηση εξουσίας

*
Βρέθηκαν στο ίδιο λίκνο. Ο κ. Αντώνης Σαμαράς και ο κ. Κώστας Τασούλας άκουσαν τα πρώτα πολιτικά ταχταρίσματα από τον Ευάγγελο Αβέρωφ. Ο πρώτος σαν απλό μαθητούδι, ο δεύτερος, πιο τυχερός, ως ιδιαίτερος γραμματέας, σε κλεινή εποχή, όταν δηλαδή ο Αβέρωφ εξελέγη πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. Ηταν μόλις 22 ετών τότε, με τη Νομική Σχολή στο μονόγραμμο βιογραφικό του.

Εμεινε κοντά του ως το τέλος, με το προνόμιο της διακριτικής προσέγγισης επιφανών του δημόσιου βίου. Τα δύο πνευματικά τέκνα του εκλιπόντος είχαν εντελώς διαφορετική πορεία. Ο Αντώνης έκανε το μεγάλο «μπαμ» αμέσως μόλις μπήκε στην πολιτική, ενώ ο Κώστας ανέβηκε ένα ένα τα σκαλοπάτια της δόξας. Πήγε σε υπουργεία ως ειδικός σύμβουλος και κατόπιν εκδήλωσε τα πρώτα ελαφρά συμπτώματα από το μικρόβιο της πολιτικής. Δημοτικός σύμβουλος στην Κηφισιά, κατόπιν δήμαρχος (1994), μετά βουλευτής (2000) και υφυπουργός Αμυνας. Αν έβγαινε μια βόλτα στη Σταδίου, είναι αμφίβολο αν θα τον σταματούσε ο κόσμος για να τον χαιρετίσει. Σε ένα μήνα από τώρα όμως θα είναι διάσημος στο πανελλήνιο. Η νέα θέση, ως Γραμματέα της ΚΟ της Νέας Δημοκρατίας, θα του φέρει, αν μη τι άλλο, τη μεγάλη δημοσιότητα.

Ο κ. Κώστας Τασούλας ήταν χθες ο μοναδικός υποψήφιος για τη θέση του Γραμματέα και εξελέγη πανηγυρικά.

Υπερψήφισαν 82, διαφώνησαν 7. Ηταν τυχερός που προτιμήθηκε η κάλπη αντί της διά βοής εκλογής, γιατί τα νούμερα προσέδωσαν άλλο κύρος. Εδειξε ότι δεν είναι απλώς μια επιλογή του προέδρου. Εχει συμπάθειες και στο αντίπαλο στρατόπεδο. Λέγεται ότι είναι ευλογητός και της κυρίας Ντόρας Μπακογιάννη. Επικοινώνησε μαζί της αμέσως μόλις έλαβε το χρίσμα για να εισπράξει βοήθεια του επιπέδου «δεν βαριέσαι, καημένε μου, θα σε στηρίξω». Η αλήθεια είναι ότι ο κ. Σαμαράς έκανε εσωκομματικό μπίνγκο με την επιλογή του κ. Τασούλα. Είναι ένας στρογγυλεμένος πολιτευτής, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τις επαφές με τους συναδέλφους του. Αυτό είναι ένα από τα προσόντα των νομικάριων, γίνονται μαλαγάνες.

Ο κ. Τασούλας τα πάει καλά με τους συναδέλφους του, είναι προσηνής όταν βρίσκονται αναμεταξύ τους. Δεν έχουν την ίδια άποψη οι κάτοικοι της Κηφισιάς. Θα χρειαζόμασταν σεντόνια για να καταγράψουμε τα πεπραγμένα του, οπότε θα σταθούμε σε δύο χαρακτηριστικές στιγμές από την τετραετή θητεία του στον δήμο. Στο Κεφαλάρι, εντός του πάρκου, στεγαζόταν από τη δεκαετία του ΄50 η καφετέρια «Αλάσκα» με μίσθωμα 3.788.000 δρχ. μηνιαίως. Ο κ. Τασούλας αναπαλαίωσε και επέκτεινε το κτίριο: από 100 τ.μ. το έκανε 380 (χωρίς τις απαραίτητες άδειες), αλλά το ενοικίασε φθηνότερα, προς 1.350.000 δρχ.

Μηνύθηκε για τη ζημιά στον δήμο, αλλά η διαδικασία δεν προχώρησε καθώς ο κ. Τασούλας φόρεσε φωτοστέφανο. Εξελέγη βουλευτής Ιωαννίνων.

Ακόμη πιο ενδιαφέρουσες είναι οι μηνύσεις για εκβίαση και κατάχρηση εξουσίας που έχουν κατατεθεί σε βάρος του. Κτηματομεσίτης ισχυριζόταν ότι ο δήμαρχος σε κατ΄ ιδίαν συνάντηση του είχε ζητήσει 70 εκατ. δρχ. προκειμένου να ανακαλέσει μια απόφαση που απαγόρευε ανέγερση εμπορικού κέντρου. Φυσικά η Βουλή άνοιξε την αγκαλιά της και αρνήθηκε την άρση της ασυλίας. Ο κ. Τασούλας δεν αρκέστηκε σε αυτό: κατέθεσε μήνυση εναντίον του πολίτη. Ο κτηματομεσίτης καταδικάστηκε για ψευδή καταμήνυση, για μήνυση που δεν είχε εκδικαστεί. Τουλάχιστον το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταδίκασε την Ελλάδα για την άρνηση άρσης της βουλευτικής ασυλίας του κ. Τασούλα.

Αυτός λοιπόν είναι ο νέος Γραμματέας της Νέας Δημοκρατίας. Ενας άνθρωπος που τα πάει καλά με τη συντεχνία του, αλλά κοιτάζει αφ΄ υψηλού τον πολίτη, ανεβασμένος εκεί ψηλά στον βουλευτικό θώκο του. Η επιλογή του κ. Τασούλα ήταν μάλλον ατυχής. Εχει μεγαλύτερη αξία η οριακή εκλογή ενός νέου και άφθαρτου προσώπου από την πανηγυρική εκλογή ενός αμφισβητούμενου. Ο κ. Τασούλας εξελέγη πανηγυρικά.
---
Σημ.: την εικονογράφηση επιμελήθηκαν οι Stavrovelonies

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

... και τώρα, ας ζήσουμε αλλιώς ...

*
Ελλη Τριανταφύλλου
***
*
Η μέγγενη των προσδοκιών

*
Ελεγε χθες ένας συνάδελφος ότι αποφάσισε να καθαρίσει λίγο το γραφείο του και ξαφνικά βρέθηκε με πέντε-δέκα φορτιστές κινητών. Κάποιοι από αυτούς ήταν διπλοί και τριπλοί, άλλοι ήταν για προηγούμενα μοντέλα κινητών τηλεφώνων, τα οποία σίγουρα, κάπου θα κείτονται μέσα στον σωρό των γκάτζετ που όλα αυτά τα χρόνια αγοράζαμε μανιωδώς και χωρίς καμία φειδώ.

Αυτή, ίσως θα είναι από τις ελάχιστες καλοδεχούμενες και καθόλου αμελητέες παρενέργειες της πρωτόγνωρης κρίσης που βιώνουμε: να επαναπροσδιορίσουμε τις ανάγκες μας και μέσα από αυτές τους εαυτούς μας. Να απελευθερωθούμε -όχι ανώδυνα φυσικά- από τη μέγγενη των προσδοκιών (σα βεβαιότητες φαντάζουν μέσα στα ιλουστρασιόν περιτυλίγματα - που λυσσαλέα καλλιεργούσε όλα τα προηγούμενα χρόνια η καλοστημένη διαφημιστική μηχανή της κατανάλωσης και του μηδενισμού.

Θα πάθουμε σοκ, σίγουρα. Θα νιώσουμε γυμνοί από φτιασίδια και άδειοι. Σχεδόν δυστυχισμένοι από την έλλειψη των επαναλαμβανόμενων «στιγμών χαράς» που μέχρι σήμερα κολλούσαν μεταξύ τους τα κομμάτια του είναι μας. Θα αποπροσανατολιστούμε και θα περιφερόμαστε για καιρό χαμένοι και νευρικοί, χωρίς τα μικρά ανταλλάγματα με τα οποία πιστεύαμε ότι θωρακίζαμε την ανεκτικότητά μας απέναντι σε αυτόν τον σκληρό και ανελέητο κόσμο, τον εργοδότη, τον γείτονα, τον συνάνθρωπο. Θα χάσουμε κάθε ενδιαφέρον για τη βόλτα και τον περίπατο. Τι να τον κάνεις τον χρόνο, άμα δεν έχεις χρήμα και δυνατότητα να το ξοδέψεις; Θα κλειστούμε στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μας, αδύναμοι να σύρουμε τα πόδια μας μέχρι το διπλανό δωμάτιο. Θα πλήξουμε ανεπανόρθωτα. Θα βουλιάξουμε στον καναπέ ηττημένοι, θα ανοίξουμε την τηλεόραση -την περσινή- για να ακούμε κάπου στο βάθος του σαλονιού τις κραυγές αγωνίας της αγοράς και των εντεταλμένων της. Μόνοι και έρημοι. Χωρίς επιθυμία, όνειρο ή θέληση. Αυτά θα έχουν παραμείνει στα ράφια μαζί με τα παρκαρισμένα «προϊόντα», γιατί πάντα μαζί πήγαιναν.
Πόσο θα διαρκέσει το πένθος της απώλειας; Ανάλογα με τον βαθμό εξάρτησης του καθενός. Πολύ ή λιγότερο, πάντως οι περισσότεροι, για να μην πω όλοι, θα το περάσουμε. Κι όταν αυτό θα συμβεί, ίσως ξυπνήσουμε αλλιώς. Ισως όταν πάψουμε να απολαμβάνουμε με τον τρόπο που ξέρουμε, αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε για τα χρήσιμα και τα αναγκαία. Ισως καταλάβουμε ότι ο χρόνος είναι πλουσιότερος από το χρήμα αν τον ξοδέψουμε σε μία βόλτα με τα παιδιά μας στο βουνό ή στη θάλασσα, αντί για το μολ της συνοικίας μας. ΄Η ότι το πρωινό της Κυριακής είναι πανέμορφο μόνο και μόνο γιατί το σπίτι έχει πλημμυρίσει από τη μυρωδιά του φαγητού που μαγειρεύουμε. Οτι στο τέλος τέλος, και τα παιδιά μας μπορεί να γίνουν πιο ευτυχισμένα, μεγαλώνοντας μέσα σε σπιτικές μυρωδιές και όχι στην πλαστική τσίκνα του ταχυφαγείου. Οτι ήρθε η ώρα -με το ζόρι και χωρίς τη θέλησή μας, το ξέρω- να τα μετρήσουμε όλα από την αρχή. Να αναμετρηθούμε με τις ανάγκες μας και να ανακαλύψουμε εκείνες που μέχρι σήμερα αγνοούσαμε πεισματικά παρασυρμένοι από τη δίνη των καιρών. Nα βρούμε αλλού τη χαρά και την απόλαυση. Να ξαναβρούμε ο ένας τον άλλον.

Μπορεί, πάλι, να μην συμβεί τίποτα από τα παραπάνω. Αν η εξάρτηση έχει γίνει εθισμός, τότε κάποιοι θα δυσκολευτούν πολύ να δουν τον κόσμο τους με άλλα μάτια. Θα πιαστούν ακόμα πιο πεισματικά από όσα θεωρούν σημαντικά και ποθητά και θα βιώσουν τη θλίψη τους σε όλο της το μεγαλείο. Και δεν θα έχουν και χρήματα για ψυχοθεραπεία, διότι ως γνωστόν, κοστίζει.

Είναι προφανές ότι για κάποιους δεν θα υπάρχει καν η πολυτέλεια όλων αυτών των διλημμάτων και της ανακάλυψης του άλλου εαυτού, παρά μόνο ο πραγματικός, σκληρός και αμείλικτος αγώνας για την επιβίωση. Και δυστυχώς, είναι πολλοί αυτοί. Οι εσωτερικές αναζητήσεις είναι για εκείνους που θα μπορούν να επιβιώσουν, αλλά θα αναμετρηθούν με την πρόκληση να διαβιώσουν τελείως διαφορετικά απ’ ό,τι ήξεραν.
---
Σημ.: την εικονογράφηση επιμελήθηκαν οι Stavrovelonies


Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010

... κι ο θάνατος, μέρος του θεάματος ...

*
Παντελής Μπουκάλας
***
*
Θανάσιμο θέαμα
*
Πάνε χρόνια τώρα που το ανοίκειο έγινε μέρος του καθημερινού, κι ο θάνατος ένα κομμάτι του θεάματος που καταναλώνουμε μπροστά στη μικρή ή τη μεγάλη οθόνη. Και δεν μιλάμε πια για μια α λα Χίτσκοκ αναπαράσταση του θανάτου (ούτε βέβαια για την απλή αγγελία ενός φόνου, όπως στην αρχαία τραγωδία), αλλά για τη σχεδόν πορνογραφικής αντίληψης καταγραφή όλο και βιαιότερων φονικών. Και η ηπιότερη αστυνομική ταινία (για να μην αναφέρω όσες εμφανίζουν λυκανθρώπους, βαμπίρ, ακέφαλους καβαλάρηδες, άλιεν και λοιπά αιμοδιψή πλάσματα), από αυτές που προβάλλονται σε ώρες που τα παιδιά δεν έχουν πάει για ύπνο, εκδιπλώνουν το ισχνό σενάριό τους με μιαν ατελεύτητη αλληλουχία φόνων που παρασταίνονται καταλεπτώς.

Τμήμα του θεάματος που καθημερινά γευόμαστε είναι βέβαια και το αθλητικό, το οποίο τα τελευταία χρόνια, και με στόχο την υπερπαραγωγή αδρεναλίνης, ενδίδει στο μικρόβιο της υπερβολής και της βίας, ακόμα κι αν αυτό θέτει σε σοβαρότατο κίνδυνο τους αθλουμένους. Τον θάνατο του Γεωργιανού αθλητή Νοντάρ Κουμαριτασβίλι, ετών είκοσι δύο, στο Βανκούβερ, λίγο πριν ξεκινήσουν οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί, τον καταναλώσαμε κι αυτόν σαν ένα τμήμα του θεάματος: η εικόνα της θανάσιμης σύγκρουσης, αλογόκριτη, δίχως ψηφιδωτά και γκρίζες ζώνες, παρουσιάστηκε λίγο πριν προβληθούν οι εικόνες της εναρκτήριας τελετής και επίσης λίγο πριν από τις δακρύβρεκτες δηλώσεις του κ. Ζακ Ρογκ, που πάντως δεν σκέφτηκε την πιθανότητα να ματαιωθούν οι αγώνες. Ούτε και το φετινό Κόπα Αφρικα άλλωστε ματαιώθηκε μετά τη φονική επίθεση Σομαλών ανταρτών εναντίον του λεωφορείου που μετέφερε την εθνική ομάδα του Τόγκο. Και βέβαια δεν σταμάτησε ούτε πρόκειται να σταματήσει το Ράλι Ντακάρ (ή μήπως Ράλι Μολώχ;) παρά τους ετήσιους προδιαγεγραμμένους θανάτους οδηγών, θεατών ή περαστικών.

Και ο θάνατος του Γεωργιανού, προδιαγεγραμμένος ήταν. Η μικρή του θητεία σε ένα άθλημα που παίζεται στα όρια δεν θα μπορούσε να τον βοηθήσει σε μια πίστα κατασκευσμένη για να αναπτύσσει το έλκηθρο απίστευτες ταχύτητες και στην οποία είχαν κινδυνέψει αθλητές με πολύ μεγάλη πείρα. Οι αθλητές αυτοί είχαν προειδοποιήσει έγκαιρα τους οργανωτές και τη ΔΟΕ. Μάταια. Η επιζήτηση των ρεκόρ, το όνειρο της καταγραφής στο βιβλίο Γκίνες, η επιδίωξη της μαζικής υπερέκκρισης αδρεναλίνης, ο εντυπωσιασμός, άρα και το κέρδος από τις θεαματικές εικόνες που θα βγουν στην αγορά, αυτές είναι οι προτεραιότητες. Η ίδια άλλωστε η στιγμή του θανάτου, το είπαμε ήδη, παρουσιάστηκε σαν μια εικόνα σχεδόν σαν όλες τις υπόλοιπες, εξουδετερωμένη, για να καταντήσει έτσι οικείο το ανοίκειο. Μα μήπως στο τέλος κάθε χρόνου, όταν οι τηλεοράσεις κάνουν τα αφιερώματά τους, τι δείχνουν σαν «χαριτωμένα αθλητικά στιγμιότυπα»; Σκηνές αθλητικής υπερβολής, κινδύνου και βίας δείχνουν (αυτοκίνητα και μηχανές που ντελαπάρουν ή συγκρούονται, σκιέρ που τσακίζονται, ξυλοπατινάδες στο χόκεϊ), με την παρηγορητική επισήμανση ότι δεν σημειώθηκε θάνατος. Ε, τώρα σημειώθηκε θάνατος. Και τίποτε δεν θ’ αλλάξει.
---
Σημ.: την εικονογράφηση επιμελήθηκαν οι Stavrovelonies


... Τελόνιους Μονκ - ο πιανίστας της τζαζ ...

*
stavrosx1
***
*
Τελόνιους Μονκ
*
Γεννήθηκε στις 10 Οκτωβρίου του 1917 στη Βόρεια Καρολίνα και άρχισε να παίζει πιάνο από την ηλικία των έξι. Ο Τελόνιους Μονκ ήταν πιανίστας και συνθέτης τζαζ μουσικής και χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της τζαζ μουσικής.

Είχε ένα μοναδικό αυτοσχεδιαστικό στυλ και αρκετά από τα κομμάτια που έγραψε έμειναν στην ιστορία της τζαζ. Κάποιοι τον χαρακτηρίζουν και ως εφευρέτη του μπιμπόπ (αυτοσχεδιασμό στην τζαζ όπου οι τραγουδιστές μιμούνται τον ήχο των οργάνων) ενώ όλοι παραδέχονται την αρμονία που κυριαρχεί στα τραγούδια που ο ίδιος συνέθεσε.

Στις αρχές της δεκαετίας του '40, ο Μονκ έπαιζε στο Μιντον'ς Πλέιχαουζ, ένα νάιτ κλαμπ του Μανχάταν. Τότε, ανδρώθηκε ως μουσικός, τελειοποίησε την τέχνη του και ήρθε σε επαφή με προσωπικότητες της τζαζ: Ντίζι Γκιλέσπι, Τσάρλι Κρίστιαν, Κένυ Κλαρκ, Τσάρλι Πάρκερ και Μάιλς Ντέιβις.

Υπέγραψε στη φημισμένη Blue Note Records το 1948 και έκτοτε η καριέρα του δεν συνάντησε όρια. Μουσικά υπήρξε ασταμάτητος αφού υπήρξαν και χρονιές που έβγαζε και δυο δίσκους. Το περίτεχνο παίξιμο του πιάνου του Τελόνιους Μονκ, θα μείνει για πάντα χαραγμένο στα αυλάκια των δίσκων με τις μουσικές του.
---
ΔΕΣΤΕ - ΑΚΟΥΣΤΕ
http://www.youtube.com/watch?v=OMmeNsmQaFw
*
http://www.youtube.com/watch?v=FRUWtrgTpcs
*
http://www.youtube.com/watch?v=dqzpBWW6VNQ
---
Σημ.: την εικονογράφηση και τα βίντεο επιμελήθηκαν οι Stavrovelonies

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010

... οικονομία και αυτοκρατορία (ΗΠΑ) ...

*
Ρούσσος Βρανάς
***
*
ΔΡΟΜΟΙ των αυτοκρατοριών
*
Οι περισσότερες...
... αυτοκρατορίες δεν έσβησαν ύστερα από κάποια εισβολή, αλλά εξαιτίας της άστοχης οικονομικής πολιτικής τους. Αυτό είναι το συμπέρασμα άρθρου του Έρικ Μαργκόλις στην εφημερίδα «Τορόντο Σαν», που απευθύνεται σαν προειδοποίηση στην αμερικανική αυτοκρατορία. Πριν από αυτόν όμως προηγήθηκαν και άλλοι.

Ο ιστορικός...
... Νάιαλ Φέργκιουσον έγραφε πρόσφατα στο περιοδικό «Νιούσγουικ»: «Η ικανότητα των ΗΠΑ να διαχειριστούν τα οικονομικά τους συνδέεται στενά με την ικανότητά τους να παραμείνουν η κυρίαρχη παγκόσμια στρατιωτική δύναμη... Έτσι πέφτουν οι αυτοκρατορίες. Πρώτα με μια έκρηξη του χρέους τους. Και τέλος με την αναπόφευκτη αδυναμία τους να συντηρήσουν τον στρατό τους». Ο Φέργκιουσον φέρνει πολλά ιστορικά παραδείγματα. Την Ισπανία, που χρεοκόπησε 14 φορές από το 1557 έως το 1696. Την προεπαναστατική Γαλλία, που ξόδευε το 62% των κρατικών εσόδων στην εξυπηρέτηση του χρέους της. Την οθωμανική αυτοκρατορία, που το 1875 δαπανούσε το 50% των εσόδων της για την εξόφληση του χρέους της, έναντι 15% το 1860. Και τη Βρετανία, που στον Μεσοπόλεμο το 44% των εσόδων της πήγαινε σε τόκους, δυσκολεύοντας την προσπάθειά της να εξοπλιστεί εν όψει της ναζιστικής απειλής.

Η Ισπανία...
... των Αψβούργων ήταν η πρώτη παγκόσμια υπερδύναμη, που οι αποικίες της έφταναν από την Αμερική μέχρι τις Φιλιππίνες. Για να διατηρηθεί έτσι, χρειαζόταν μια ισχυρή και αναπτυσσόμενη οικονομία. Όμως δεν ακολούθησε την οικονομική επέκταση άλλων χωρών της Ευρώπης. Αρκέστηκε στη βραχυπρόθεσμη κατανάλωση, χωρίς να παράγει τα αγαθά που χρειαζόταν η εσωτερική αγορά. Κι αυτό αποδείχτηκε μοιραίο. Οι ισπανικές εισαγωγές έφτασαν να είναι διπλάσιες από τις εξαγωγές. «Το υπερπόντιο εμπόριο έπεσε στα χέρια των ξένων», γράφει ένας άλλος ιστορικός, ο Χάιμε Βίσενς Βίβες. «Κι αυτό, μαζί με το άνοιγμα της εσωτερικής αγοράς στα ξένα αγαθά, αποδείχτηκε ολέθριο». Μια χώρα που δεν μπορεί να ελέγξει την εσωτερική αγορά της, δύσκολα μπορεί να σταθεί στις εξωτερικές αγορές. Έτσι, η ισπανική αυτοκρατορία έγινε οικονομική αποικία άλλων δυνάμεων. Στις ανταγωνίστριες χώρες υπήρχαν δουλειές και ευημερία, ραγδαία αύξηση του πληθυσμού και ανερχόμενα φορολογικά έσοδα. Έτσι κατάφεραν να συγκροτήσουν και να χρηματοδοτήσουν αξιόμαχες ένοπλες δυνάμεις, που δεν άργησαν να νικήσουν την άλλοτε κραταιά Ισπανία σε στεριά και θάλασσα. «Η αμερικανική αυτοκρατορία καταναλώνει σήμερα περισσότερα από όσα παράγει», λέει ο καθηγητής των οικονομικών Ουίλιαμ Χόκινς. «Το εμπορικό έλλειμμά της αγγίζει εκείνο της Ισπανίας των Αψβούργων. Οι δαπάνες και η κατανάλωση χρηματοδοτούνται με χρέος. Αντί να κερδίζει τα μέσα για να πληρώνει τους λογαριασμούς της, η Αμερική τυπώνει χρήμα. Και η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της δείχνει αδιάφορη για την τύχη της εγχώριας βιομηχανίας».

Η κατάληξη...
... της Αμερικής είναι γι΄ αυτούς τους ιστορικούς αναπόφευκτη, αν δεν διδαχτεί από το ιστορικό μάθημα της Ισπανίας των Αψβούργων (που δεν είναι χρήσιμο μόνο για τις μεγάλες χώρες που θέλουν να παραμείνουν μεγάλες, αλλά και για τις μικρές που θέλουν να πάψουν να είναι μικρές).
---
Σημ.: η φωτογραφική επιμέλεια έγινε από τις Stavrovelonies


Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010

... μάθε και ξαναζήσε με μουσουλμάνους ...

*
Μαρία Αντωνιάδου
***
*
Ο χάρτης του Ισλάμ στην Ελλάδα
*
Αν και στο παρελθόν οι Ελληνες έμαθαν να συμβιώνουν με μουσουλμάνους, σήμερα ακολουθούν την τάση των άλλων Ευρωπαίων και προβληματίζονται για τους μετανάστες της διπλανής πόρτας

Σχεδόν 180 χρόνια από την ίδρυση του νεότερου ελληνικού κράτους και 90 από τη Μικρασιατική Καταστροφή οι απόγονοι των επαναστατημένων Ελλήνων και οι έκγονοι των προσφύγων θα πρέπει να μάθουν να ζουν, όπως και οι πρόγονοί τους, με το Ισλάμ και τους μουσουλμάνους. Ο πληθυσμιακός χάρτης τής αμιγώς, επί πολλές δεκαετίες, χριστιανικής και ορθόδοξης Ελλάδας δείχνει να αλλάζει καθώς στη χώρα μας εισρέουν καθημερινά εκατοντάδες μετανάστες, που στην προσπάθεια ανεύρεσης μιας καλύτερης τύχης εγκαταλείπουν τις εστίες τους στην Ασία και στην Αφρική, περιοχές που μαστίζονται από τη φτώχεια και τους πολέμους.

Παρά το γεγονός ότι οι Ελληνες μαζί με τους Ισπανούς είναι από τους ελάχιστους λαούς της λεγόμενης Δυτικής Ευρώπης που έμαθαν να συμβιώνουν κατά το παρελθόν με τους μουσουλμάνους, εν τούτοις, σήμερα φαίνεται να επικρατεί ένας ιδιότυπος προβληματισμός. Αν κανείς προσπεράσει τους ακραίους τόνους, ο προβληματισμός διεφάνη και κατά τη διάρκεια της συζήτησης που έγινε στη Βουλή με θέμα την παροχή της ελληνικής υπηκοότητας και ιθαγένειας στους μετανάστες που διαβιούν στην πατρίδα μας. Προβληματισμός άλλωστε υπάρχει και σε χώρες πολυπολιτισμικές, όπως η Γαλλία, η Ελβετία και η Γερμανία. Και είναι ιδιαίτερα έντονος στις λεγόμενες ρωμαιοκαθολικές χώρες, όπως η Αυστρία, που δεν εννοεί να σβήνει από τη μνήμη της την πολιορκία της Βιέννης από τον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή...

Ως και το 2001, οπότε ο κάθε πολίτης δήλωνε το θρήσκευμά του, οι Ελληνες μουσουλμάνοι αποτελούσαν το 1,3% του πληθυσμού της χώρας. Σε αυτούς συγκαταλέγονταν κυρίως τα μέλη της μειονότητας στη Θράκη, στην Κω και στη Ρόδο, όσοι είχαν τελέσει μεικτούς γάμους με έλληνες υπηκόους, αλλά και ορισμένοι Παλαιστίνιοι που έφτασαν στη χώρα τη δεκαετία του ΄70 και πολιτογραφήθηκαν Ελληνες.

Σήμερα η κατάσταση δείχνει εκ διαμέτρου αντίθετη. Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύονται στο Διαδίκτυο από την Ενωση Μουσουλμάνων  στην Ελλάδα «εκτιμάται ότι υπάρχουν 830.000 ως 1.000.000 μουσουλμάνοι». Οπως προσθέτει η Ενωση, υπάρχουν τρεις κατηγορίες μουσουλμάνων: «Η ελληνική μουσουλμανική μειονότητα, περίπου 120.000 άτομα. Η πλειονότητα όμως των μουσουλμάνων είναι μετανάστες που εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα τα τελευταία 40 χρόνια, ερχόμενοι κατά βάση από τις αραβικές χώρες και λιγότερο από άλλες,όπως το Πακιστάν και το Μπανγκλαντές. Τέλος υπάρχουν οι Ελληνες που ασπάστηκαν το Ισλάμ αφού το μελέτησαν ή αφού παντρεύτηκαν μουσουλμάνους». Ενα μεγάλο κομμάτι των μουσουλμάνων που διαβιούν στη χώρα μας προέρχεται από την Αλβανία. Πρόκειται κατά βάση για σουνίτες μουσουλμάνους, οι οποίοι ωστόσο στη συντριπτική πλειονότητά τους είναι άπιστοι αφού η θρησκευτική λατρεία απαγορεύθηκε διά νόμου το 1967 από το καθεστώς Χότζα και δεκάδες τζαμιά και εκκλησίες καταστράφηκαν στο όνομα της «αλβανικότητας». Οι Αλβανοί αποτελούν την πλειονότητα των μουσουλμάνων, γεγονός με ιδιαίτερη σημασία καθώς δεν είναι θρησκευτικά φανατισμένοι. Οπως και να ΄χει, με τις πιο μετριοπαθείς εκτιμήσεις ο αριθμός των θρησκευομένων μουσουλμάνων σήμερα στην Ελλάδα αγγίζει τις 500.000. Αποτελούν δηλαδή το 4%-5% του πληθυσμού της χώρας.
Οι ηγέτες των μουσουλμάνων που ζουν στην Ελλάδα είναι παλαιστινιακής καταγω γής. Ο πρόεδρος της Ενωσης Μουσουλμάνων κ. Ναΐμ Ελγαντούρ έφτασε στην Αθήνα από την Αίγυπτο, παντρεύτηκε χριστιανή, υπηρέτησε τη θητεία του στον ελληνικό στρατό, είναι επιχειρηματίας, πατέρας 8 παιδιών, αλλά και παππούς με τρία εγγόνια από τη μεγαλύτερη κόρη του, η οποία σπούδασε αγγλική φιλολογία. Ενας γιος του σπουδάζει στο Πολυτεχνείο και ο μικρότερος είναι στο νηπιαγωγείο. Αντίστοιχη είναι η πορεία και του αντιπροέδρου της Ενωσης Μουσουλμάνων, μεγαλοεπιχειρηματία κ. Ρασάν Μάζεν, πατέρα τριών παιδιών, έλληνα υπηκόου, ο οποίος υπηρέτησε στον ελληνικό στρατό. Παλαιστίνιος επίσης την καταγωγή, από την περιοχή της Γάζας.

Ωστόσο υπάρχει και ένας μεγάλος όγκος λαθρομεταναστών ή νομίμως εργαζομένων στην Ελλάδα ο οποίος προέρχεται από χώρες όπως το Ιράν, το Ιράκ, η Ινδονησία, το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, η Σιέρα Λεόνε, η Ρουάντα, το Μπανγκλαντές, η Ερυθραία, ακόμη και από την... εξωτική Μογγολία του Τζένγκις Χαν αλλά και την ταλαιπωρημένη Μιανμάρ. Παρά το γεγονός ότι η Αστυνομία, όταν συλλαμβάνει μετανάστες, δεν καταγράφει το θρήσκευμά τους, στην εγγύτερη στην ανατολή «πύλη εισόδου» στο ευρωπαϊκό όνειρο, την Ελλάδα, καταφθάνουν καθημερινά δεκάδες μουσουλμάνοι- όπως φαίνεται από τις καταγραφές που γίνονται με βάση τον τόπο προέλευσης. Σύμφωνα με ανεπίσημα στοιχεία, η εισροή μεταναστών από χώρες όπως το Αφγανιστάν είναι υψηλή. Χαρακτηριστικό είναι ότι, σύμφωνα με καταγραφές, το 2006 εισήλθαν παράνομα στη χώρα 5.200 Αφγανοί, το 2007 ο αριθμός τους διπλασιάστηκε και έφθασαν τις 11.600 και το 2008 τις 25.500. Εντυπωσιακός είναι και ο αριθμός των Ιρακινών που εισέρχονται στη χώρα παράνομα. Από 8.100 το 2006, ανήλθαν σε 12.500 το 2007 και 15.900 το 2008. Αύξηση της μετανάστευσης υπάρχει και από το Μπανγκλαντές και το Πακιστάν. Οπως εκτιμάται, τα τελευταία τρία χρόνια έφτασαν στη χώρα μας τουλάχιστον 4.100 άνθρωποι από το Μπανγκλαντές και 8.000 από το Πακιστάν.

Πού κατοικούν

O κύριος όγκος των μεταναστών κατοικεί στην Αθήνα, στον Πειραιά και στο Λαύριο. Υποβαθμισμένες και πολλές φορές εγκαταλειμμένες από τους Ελληνες περιοχές, όπως γύρω από την πλατεία Ομονοίας ή την πλατεία Κουμουνδούρου, αλλά και άλλες πυκνοκατοικημένες, όπως ο Νέος Κόσμος, η Κυψέλη, η Καλλιθέα και το Παγκράτι, είναι οι τόποι όπου διαβιούν όσοι ξέφυγαν από την πλήρη ανέχεια των μη προνομιούχων χωρών (global south). Οπως επισημαίνει  ο κ. Ελγαντούρ, μουσουλμάνοι το θρήσκευμα εργάτες υπάρχουν σχεδόν σε όλο το μήκος και το πλάτος του ελληνικού εδάφους. «Πρόκειται για μια πραγματικότητα. Και ήδη υπάρχει δεύτερη και τρίτη γενιά μουσουλμάνων, οι οποίοι αισθάνονται - και είναι - Ελληνες».

Οπως εκτιμούν στελέχη των υπηρεσιών που παρακολουθούν τα θρησκευτικά ζητήματα στην Ελλάδα, συνολικά στη χώρα υπάρχουν 82 διαφορετικές «συγκεντρώσεις» ή «ομάδες» μεταναστών. Οι περισσότερες είναι μουσουλμανικές και οι 70 από αυτές βρίσκονται στην Αθήνα, στα δυτικά προάστια και στο Κορωπί.

Η θέση της Εκκλησίας της Ελλάδος

Στην ιστορία της Ορθοδοξίας δεν υπάρχουν βασιλείς όπως ο Βαλδουίνος ή ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος, που συγκρούστηκαν με τον Σελ αχ Αδίν και τους Αραβες μουσουλμάνους για την Ιερή Πόλη των τριών μονοθεϊστικών θρησκειών, υπήρξε όμως ο αυτοκράτορας Ηράκλειος, ο οποίος εξεστράτευσε εναντίον τους και έφερε πίσω τον Τίμιο Σταυρό, τον οποίο είχαν αρπάξει από την Ιερουσαλήμ.
Το 2006 ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, βλέποντας τα ζητήματα που υπήρχαν, ίδρυσε μια ειδική Συνοδική Επιτροπή Συμπαραστάσεως Παλιννοστούντων Μεταναστών με επικεφαλής τον Αρχιμανδρίτη κ. Τιμόθεο Ανθη και διευθυντή του αντίστοιχου κέντρου τον κ. Αντώνιο Παπαντωνίου. Η επιτροπή από την πρώτη στιγμή άρχισε να διεξάγει διάλογο με πολλούς από τους περίπου 40 άτυπους θρησκευτικούς λειτουργούς του Ισλάμ, μετανάστες που διαβιούν στην Αθήνα. Επιπλέον επισκέφθηκε και παρενέβη σε περιοχές όπου οι συγκρούσεις μεταξύ Ελλήνων και μεταναστών είχαν λάβει διαστάσεις, όπως η πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα. Η επιτροπή βρίσκεται σε διαρκή διάλογο με τους ιμάμηδες, ορισμένοι εκ των οποίων είναι εργάτες ή καθαρίζουν τζάμια. «Πρόκειται για ταλαιπωρημένους ανθρώπους», που προσθέτει ότι δεν θα ξεχάσει ποτέ τη χαρά ενός γιατρού ιμάμη όταν συναντήθηκε με τους κληρικούς της επιτροπής και μίλησε μαζί τους. «Δεν είναι όλα άσπρο ή μαύρο. Τι να πεις σε αυτόν τον άνθρωπο, ο οποίος αν και ζει 30 χρόνια στην Ελλάδα, δεν έχει πάρει ως σήμερα υπηκοότητα;».

Από το 2006, οπότε και συστήθηκε η επιτροπή, προσπάθησε να επιλύσει προβλήματα και δημιούργησε ειδική ιστοσελίδα στην προσπάθεια να ενημερώσει τους χριστιανούς για το Ισλάμ και τις υποδιαιρέσεις του. Μάλιστα είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι προσφέρει πληροφορίες ακόμη και για τα τζαμιά που υπάρχουν στην Αθήνα- ορισμένοι μάλιστα ιεράρχες επιθυμούν την κατάργηση της επιτροπής, παρά το γεγονός ότι πολλές φορές ακόμη και ορισμένες κρατικές αρχές σπεύδουν να ενημερωθούν από τα στελέχη της.

Η Ιεραρχία της Εκκλησίας είναι διχασμένη: οι «σκληροί» βάλλουν κατά της πολιτογράφησης χιλιάδων μουσουλμάνων μεταναστών, μία μικρή ομάδα δηλώνει ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Η πλειονότητα όμως, αν και σιωπηλή, είναι προβληματισμένη καθώς δεν ξέρει τι θα γίνει στο μέλλον. Ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος και τα μέλη της Ιεράς Συνόδου προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στη μακραίωνη ιστορία των Ελλήνων που πρέπει να υποδεχθούν τον ξένο, στη διδασκαλία του Χριστού για τη στήριξη του φτωχού, του αδυνάτου και του αλλοεθνούς, αλλά και στον προβληματισμό όλων όσοι πιστεύουν ότι στο μέλλον θα υπάρξουν σοβαρά προβλήματα... Κλεισμένοι οι περισσότεροι πίσω από τις «ασφαλείς» πύλες της Ελλάδας, ελάχιστοι γνωρίζουν τι είναι το Ισλάμ, οι σουνίτες και οι σιίτες, και ακόμη λιγότεροι μπορούν να διαλεχθούν, όπως έκανε πριν από αιώνες ο Γρηγόριος ο Παλαμάς. Ξέρουν όμως ότι ύστερα από μερικές δεκαετίες η Ελλάδα δεν θα είναι δεδομένα Ορθόδοξη χώρα και αυτό τρομάζει πολλούς και για ποικίλους λόγους.

Το «τζαμί» του Παλαιού Ψυχικού

Στο ευρύτερο πολεοδομικό συγκρότημα των Αθηνών υπάρχουν 56 διαφορετικοί τόποι λατρείας. Πρόκειται για υπόγεια πολυκατοικιών, πρώην γκαράζ ή διαμερίσματα που έχουν διαμορφωθεί για να φιλοξενούν τους εκατοντάδες πιστούς του Κορανίου που θέλουν να προσευχηθούν. Οι περιοχές όπου βρίσκονται θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν αναμενόμενες σε ένα επίπεδο αφού συναντά κανείς τόπους λατρείας σε μέρη της Αθήνας όπως: το Μεταξουργείο, τα Κάτω Πατήσια, η Κυψέλη, η Αχαρνών, το Μοσχάτο, η Φυλής, η Σοφοκλέους, τα Πετράλωνα και η Κουμουνδούρου. Βρίσκονται όμως και σε μεσοαστικές περιοχές, όπως Ζωγράφου, Γουδή και Αμπελόκηποι, αλλά ακόμη και στα λεγόμενα βόρεια προάστια, όπως το Παλαιό Ψυχικό.

Τόποι λατρείας έχουν δημιουργηθεί όμως τα τελευταία χρόνια και εκτός των «τειχών» του κλεινού άστεως. Οπως επισημαίνει ο κ. Ελγαντούρ, υπάρχουν τρεις τόποι λατρείας στην Κρήτη - Χανιά, Ηράκλειο, Ρέθυμνο -, δύο στη Θεσσαλονίκη, στην Καλαμάτα, στην Πάτρα, ακόμη και στην Κάρπαθο...

Οι πιστοί του Κορανίου μπορούν να πάρουν ακριβείς πληροφορίες για τις ώρες προσευχής, αλλά ακόμη και για τους τρόπους μετακίνησής τους με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, από το Διαδίκτυο και την ιστοσελίδα islam.gr.

Ο πρώτος άτυπος τόπος λατρείας δημιουργήθηκε στην Ελλάδα μέσα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών από μουσουλμάνους φοιτητές που μετέτρεψαν το 1983 ένα δωμάτιο σε τόπο προσευχής. Σήμερα ο πιο επίσημος τόπος λατρείας στην Ελλάδα είναι αυτός που παραχώρησε πριν από μερικά χρόνια η Θεολογική Σχολή της Θεσσαλονίκης για να προσεύχονται οι μουσουλμάνοι φοιτητές.

Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι οι χώροι λατρείας δεν είναι κοινοί και εν πολλοίς σχετίζονται με την καταγωγή των μουσουλμάνων. Οπως φαίνεται στο Διαδίκτυο, στην Αθήνα μεταξύ άλλων υπάρχουν 12 αραβικά τζαμιά, 4 ασιατικά και 10 μπανγκλαντεσιανά.

Μουσουλμανικό λεξικό

Μωάμεθ: ο τελευταίος προφήτης και θεμελιωτής της αραβικής αυτοκρατορίας. Γεννήθηκε στη Μέκκα το 570 και πέθανε στη Μεδίνα το 632 μ.Χ. Ιδρυτής του μωαμεθανισμού. Συνέγραψε το Κοράνι.

Ισλάμ: υποταγή, απόλυτη παράδοση στον Θεό.

Αλί: Ο γεννήτορας του σιιτισμού και τέταρτος κατά σειρά χαλίφης του Ισλάμ. Πρώτος εξάδελφος του Μωάμεθ και γαμπρός του αφού παντρεύτηκε τη Φατίμα, μία από τις τέσσερις κόρες που απέκτησε ο προφήτης με την πρώτη του σύζυγο, τη Χαντίτζα. Δολοφονήθηκε το 661 μ.Χ., με εντολή της Αϊσά.

Χασάν: Γιος του Αλί, αρνήθηκε τη διαδοχή του πατέρα του και παρέδωσε την ηγεσία στον Μωαβία, υπό τον όρο μετά τον θάνατό του να κηρυχθεί προφήτης. Πέθανε από δηλητήριο ενώ χαλίφης ανακηρύχθηκε ο γιος του Μωαβία, Γεζίτ.

Χουσεΐν: Δευτερότοκος γιος του Αλί και αδελφός του Χασάν. Ηγήθηκε του στρατού των σιιτών και διεκδίκησε το Χαλιφάτο. Εχασε την αιματηρότερη μάχη που διεξήχθη στο Ισλάμ και σφαγιάστηκε μαζί με όλα τα μέλη της οικογένειάς του.

Σουνίτες: Πρόκειται για τους ορθόδοξους μουσουλμάνους και αποτελούν τη συντριπτική πλειονότητα όλων όσοι ασπάζονται το Κοράνι. Προέρχονται από Αίγυπτο, Αλγερία, Αιθιοπία, Λιβύη, Μαρόκο, Νιγηρία, Σουδάν, Τυνησία, Αφγανιστάν, Ινδονησία, Ιράκ, Ιορδανία, Κουβέιτ, Πακιστάν, Σαουδική Αραβία, Συρία και Τουρκία. Πιστεύουν στα όσα ορίζει αυστηρά το Κοράνι και στην Ιερά Παράδοση, τη Σούνα, γι΄ αυτό και ονομάζονται σουνίτες. Η Σούνα αποτελείται από έξι Χαντίθ, αναφορές που συντάχθηκαν από τον Μωάμεθ και καταγράφηκαν τρεις αιώνες μετά τον θάνατό του.

Σιίτες: Χαρακτηρίζονται από τους σουνίτες ως αιρετικοί. Και στην ουσία το όνομά τους προέρχεται από το αραβικό Σι΄ ατ Αλί, που σημαίνει η παράταξη ή το κόμμα του Αλί. Πιστεύουν ότι μόνον οι απευθείας και εξ αίματος απόγονοι του Μωάμεθ είναι κανονικοί χαλίφηδες. Και αναγνωρίζουν ως μοναδικό και γνήσιο διάδοχό του, τον Αλί. Το 80% των σιιτών προέρχεται από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, την Ινδία, την Ανατολική Αφρική και τη Συρία.
---
Σημ.: την εικονογράφηση επιμελήθηκαν οι Stavrovelonies

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010

... πολιτικά ψέματα στον κυβερνοχώρο ...

*
Μαριάννα Τζιαντζη
***
*
Κυβερνοχάος
*
Αναρωτιέται κανείς ποιες θα ήταν οι αντιδράσεις εάν την περασμένη Δευτέρα, στη διάρκεια της συζήτησης στη Βουλή για το μεταναστευτικό, κάποιος εκπρόσωπος της αντιπολίτευσης – και όχι ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη – υποστήριζε ότι ο Αμερικανός πρόεδρος είναι μουσουλμάνος. Ισως να μην ακολουθούσε διπλωματικό επεισόδιο, όμως πιθανόν να μη μιλούσαμε μόνο για μια σοβαρή γκάφα αλλά και για την υιοθέτηση μιας πασίγνωστης θεωρίας συνωμοσίας, που υποστηρίζει ότι ο Ομπάμα δεν είναι βέρος Αμερικανός. Πιθανότατα, αν ο αγορητής ήταν άλλος, η φράση αυτή να μη διαγραφόταν από τα πρακτικά της Βουλής, από την επίσημη κοινοβουλευτική ιστορία, όπως συνέβη την περασμένη Δευτέρα.
Εύκολα μπορεί κανείς να συσχετίσει αυτή την επισήμως μη ειπωθείσα φράση με ένα φαινόμενο των τελευταίων χρόνων, την «κυβερνοπόλωση» (cyberpolarization), δηλαδή τη διάδοση και την παγίωση πολιτικών ψεμάτων μέσω του κυβερνοχώρου. Πατέρας του όρου είναι ένας Αμερικανός νομομαθής, ο Κας Σανστέιν, που υποστηρίζει ότι το Διαδίκτυο διευκολύνει τη μετατροπή ενός ψέματος σε «γεγονός», σε αυτονόητη αλήθεια, κυρίως ανάμεσα στους ομοϊδεάτες, οι οποίοι αναζητούν εκείνες τις απόψεις που συντηρούν και κολακεύουν τις διαμορφωμένες αντιλήψεις και τα στερεότυπά τους.
Σύμφωνα με αυτήν τη θεωρία, που έχει πυροδοτήσει ένα ολόκληρο κίνημα, το birther movement, ο Ομπάμα δεν είναι γεννημένος Αμερικανός και, επομένως, η προεδρία του δεν είναι νόμιμη. Η θεωρία αυτή περιλαμβάνει διάφορες φήμες, όπως ότι ο Ομπάμα είναι μουσουλμάνος και μάλιστα έχει φοιτήσει σε έναν μεντρεσέ, ένα μουσουλμανικό ιεροδιδασκαλείο, στην Ινδονησία.
Ολόκληρος πόλεμος διεξάγεται εδώ και ενάμιση χρόνο στο Διαδίκτυο με επιθέσεις, αποκρούσεις, νέες επιθέσεις και αναιρέσεις. Από τη μια το πιστοποιητικό γέννησης του Ομπάμα (σκαναρισμένο, σε μεγέθυνση και με βεβαίωση γνησιότητας από ανεξάρτητη επιτροπή εμπειρογνωμόνων), από την άλλη, πολλές πατριωτικές κραυγές και ρητορείες, κυρίως από το χώρο της θρησκευτικής δεξιάς. Επισήμως, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα έχει διαχωριστεί από αυτές τις φήμες, ωστόσο η πλατιά διαδικτυακή τους διάδοση είναι εντυπωσιακή, το ίδιο και η αντοχή τους στο χρόνο και η υιοθέτησή τους από ένα μεγάλο τμήμα του αμερικανικού λαού.
Σύμφωνα με μια περυσινή δημοσκόπηση, το 28% των Ρεπουμπλικανών πιστεύει πως ο Μπαράκ Ομπάμα δεν έχει γεννηθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ το 30% παραδέχτηκε ότι δεν είναι σίγουρο. Ακόμα και στη μικρή Ελλάδα, στο Κοινοβούλιο, ο Ομπάμα χαρακτηρίζεται μουσουλμάνος, αν και εδώ η πρόθεση δεν ήταν η αμφισβήτηση της νομιμότητας της εκλογής του, αλλά η υπογράμμιση του «πολυπολιτισμικού background» του ανδρός, όπως αναφέρεται στο σύντομο μήνυμα που ανέβασε στην προσωπική του σελίδα στο twitter ο κ. Χρυσοχοΐδης και με το οποίο παραδέχεται το λάθος του. Τα αίτια του λάθους δεν αναφέρονται, πιθανόν όμως να μην οφείλονται απλώς στον απόηχο της κυβερνοπόλωσης, αλλά και στην αλαζονεία της εξουσίας που συχνά δίνει στους κατόχους της την αίσθηση της παντογνωσίας και του αλάθητου.
Το ατομικό φιλτράρισμα δεν είναι ούτε εύκολο ούτε αρκετό στην εποχή του καταιγισμού των πληροφοριών αλλά και της παραπλάνησης, καθώς ένα ψέμα παγιώνεται όχι μόνο από το πλήθος των επαναλήψεών του, αλλά και από το πλήθος των ψηφιακών πηγών και των ηλεκτρονικών Μέσων που επιχειρούν να το τεκμηριώσουν. Το Διαδίκτυο μπορεί να είναι ένα πολύτιμο εργαλείο για τη δημοκρατία, ταυτόχρονα όμως η κυβερνοπόλωση εύκολα εξελίσσεται σε κυβερνοχάος, ιδίως όταν και στον κυβερνοχώρο και στις κυβερνήσεις συχνά κυριαρχούν η οίηση της ημιμάθειας και η αυταπάτη της παντοδυναμίας.
---
Σημ.: την εικονογράφηση επιμελήθηκαν οι Stavrovelonies



Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010

... τί σκέπτεται ένας εξωγήινος; ...

Γκαζμέντ Καπλάνι
***
*
Δίψα για UFΟ
*
Συγγνώμη, αλλά δεν το ήξερα. Στην Αμερική κυκλοφορεί ήδη «εγχειρίδιο επιβίωσης» ενάντια στην εισβολή των εξωγήινων. Μου το έδειξε η φίλη μου η Ι. τις προάλλες. Μόλις είχε επιστρέψει από την Αμερική. Δεκαπέντε δολάρια το είχε αγοράσει, στην Καλιφόρνια. Κίτρινο εξώφυλλο, ένα μαύρο ανθρωπάκι, με κοστούμι και γραβάτα, που πέφτει στο κενό, ένας λευκός εξωγήινος που μοιάζει στην παιδική μου φαντασίωση για τα φαντάσματα. Το «εγχειρίδιο» είναι εικονογραφημένο. Δείχνει πώς πρέπει να φτιάξουμε αιχμηρά παλούκια, ρόπαλα με καρφιά και άλλα τρομακτικά παρόμοια για να κατατροπώσουμε τους εισβολείς. Μου θύμισαν τα μαραφέτια που έφτιαχναν οι Βιετκόνγκ. Σαν να θέλει ο συγγραφέας να εκδικηθεί τους εξωγήινους για την ήττα των Αμερικανών στο Βιετνάμ. Οι εξωγήινοι απεικονίζονται ως άσχημοι, πιο κοντοί από μένα, πιο κοντοί και από τον Σαρκοζί, αδύναμοι και κουτοί. Η ανωτερότητά μας απέναντί τους είναι αδιαμφισβήτητη. Αφού είναι εύκολοι εχθροί γιατί πρέπει να τους φοβόμαστε τόσο πολύ; Άσε που δεν αποκλείεται να έρθουν εδώ ειρηνικά. Η συνάντηση μαζί τους ίσως γίνει μια ευκαιρία να γνωρίσουμε καλύτερα τους εαυτούς μας.

Αν και προβλέπω να είναι μια δύσκολη συνάντηση. Θα είναι η πιο τρανταχτή απόδειξη ότι δεν είμαστε το κέντρο του Σύμπαντος. Θα πρέπει τότε να βάλουμε νερό στο κρασί του ναρκισσισμού μας. Να αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα που θεωρούμε αυτονόητα. Αλλά καλό θα μας κάνει, νομίζω. Θα μας ανοίξει καινούργιους ορίζοντες. Αν και θα μας πάρει λίγο χρόνο. Γιατί ο άνθρωπος αντιστέκεται πάντα στην αλλαγή. Χρειάζεται χρόνο να τη χωνέψει. Παρ΄ όλα αυτά, γιατί πρέπει σώνει και καλά τους εξωγήινους να τους φανταστούμε ύπουλους, κακόβουλους, φθονερούς; Είναι, ίσως, ίδιον του ανθρώπου να φαντάζεται το άγνωστο και το διαφορετικό ως τη χειρότερη εκδοχή του εαυτού του; Ξεφυλλίζοντας το «εγχειρίδιο» σκέφτομαι ότι ο φόβος του διαφορετικού μπορεί να σε τρελάνει. Σε κάνει να φτιάξεις πολεμικά εγχειρίδια για εχθρούς που δεν ξέρεις καν εάν υπάρχουν. Η φίλη μου η Ι. διαβάζει πολλά τέτοια εγχειρίδια. Γράφει τη διατριβή της για το πώς φαντασιώνονται οι άνθρωποι τη συνάντησή τους με τους εξωγήινους και τα UFΟ. Τα τελευταία είκοσι χρόνια, λέει, τα UFΟ και οι εξωγήινοι έχουν γίνει της μόδας. Στη Δύση, ειδικά, η δίψα για UFΟ και εξωγήινους έχει γίνει αδάμαστη. Ακόμα και το Βατικανό αναγνώρισε πέρσι την ύπαρξή τους. Να είναι άραγε η άσβεστη δίψα του ανθρώπου για το μυστήριο που σηκώνει κεφάλι; Δεν ξέρω.
Της λέω πως πέρσι, σε ένα ταξί, ο οδηγός του μου μιλούσε όλη τη διαδρομή για τους εξωγήινους. Μου έλεγε πως υπάρχουν ήδη ανάμεσά μας. Εκείνος όμως τους περιέγραψε ως έξυπνους και καλόκαρδους. Στην αρχή νόμιζα ότι αστειευόταν. Κατάλαβα μετά ότι σοβαρολογούσε. Το απέδωσα, τότε, στο μποτιλιάρισμα... Τώρα, ακούγοντας την Ι. και ξεφυλλίζοντας το εγχειρίδιο, ξανασκέφτηκα για μια στιγμή τους εξωγήινους. Σε περίπτωση που υπάρχουν είμαι περίεργος να μάθω πώς ζουν, πώς σκέφτονται, πώς πολιτεύονται. Υπάρχει και σε αυτούς, όπως και σε μας τους ανθρώπους, ριζωμένος ο φόβος του διαφορετικού; Υπάρχουν και εκεί μετανάστες; Πόσες γλώσσες μιλούν; Όταν πεθαίνουν τι τους κάνουν τους νεκρούς τους; Τους θάβουν ή σκορπίζουν τις στάχτες τους στα αστέρια του Γαλαξία; Πιστεύουν σε Παράδεισο και Κόλαση; Έμαθαν για το νέο iΡad; Υπάρχουν ανάμεσά τους αυτοί που υποστηρίζουν την ειρηνική συνύπαρξη μαζί μας, τους ανθρώπους; Και άλλοι που μας θέλουν κατώτερους, πολίτες τρίτης κατηγορίας του Γαλαξία; Και τι κάνουν εκεί πέρα οι μισάνθρωποι; Φτιάχνουν και εκείνοι ανάλογα πολεμικά εγχειρίδια, στο όνομα της αυτοάμυνας φυσικά; Ρίχνουν φυλλάδια στη Γαλαξιακή Δημοκρατία της Σελήνης με το σύνθημα «έξω οι άνθρωποι από το Ηλιακό Σύστημα;». Ζητούν άραγε και δημοψήφισμα;
---
Σημ.: η εικονογράφηση έγινε με ευθύνη της Stavrovelonies

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010

... όπου φτωχός και η μοίρα του ...

Γιώργος Αγγελόπουλος
***
*

ΝΤΟΝΓΚΡΙΑ ΚΟΝΤ
*
Το «Άβαταρ» της Ινδίας
*
«Το δράμα του "Άβαταρ" διαδραματίζεται σήμερα στους λόφους του Νιγιαμγκίρι, στην Ορίσα της Ινδίας», σύμφωνα με τη Survival Ιnternational· πρωταγωνιστές του, τα 8.000 μέλη της φυλής Ντόνγκρια Κοντ που αυτοαποκαλούνται Τζάρνια, «προστάτες των ποταμών».

Oι Ντόνγκρια Κοντ κατοικούν σε μικρά σπίτια από ξεραμένη λάσπη με σκεπή από φύλλα φοινικιάς, χωρίς ηλεκτρικό, τηλεόραση, απομονωμένοι στα βάθη της Ανατολικής Ινδίας, στους Λόφους Νιγιαμγκίρι του κρατιδίου Ορίσα. Θεωρούν τους λόφους τους ιερούς και, όπως οι Νάβι στο κινηματογραφικό «Άβαταρ», προσπαθούν να εμποδίσουν τους ανθρώπους να καταστρέψουν το ιερό δένδρο τους για να εκμεταλλευθούν ορυκτά κάτω απ΄ αυτό, έτσι και οι Ντόνγκρια Κοντ απειλούνται από μια βρετανική εταιρεία, τη Vedanta Resources, που θέλει να εκμεταλλευτεί τον εξαιρετικής ποιότητας βωξίτη στο υπέδαφος των ιερών λόφων. Στις 8 Φεβρουαρίου, η μη κυβερνητική οργάνωση Survival Ιnternational που υπερασπίζεται τους αυτόχθονες πληθυσμούς, δημοσίευσε μια έκκληση προς τον Τζέημς Κάμερον, τον σκηνοθέτη του «Άβαταρ», να βοηθήσει τη μικρή φυλή. «Το "Άβαταρ" είναι μια πολύ αληθινή μυθοπλασία. Στην Ινδία, η φυλή των Ντόνγκρια Κοντ μάχεται για να υπερασπιστεί τη γη της. Είδαμε την ταινία σας. Τώρα δείτε κι εσείς τη δική μας», ζητάει από το σκηνοθέτη η Survival Ιnternational.

Η Vedanta Resources έχει ήδη κατασκευάσει στους πρόποδες των λόφων ένα εργοστάσιο για να μετατρέπει τον βωξίτη σε αλουμίνιο, όμως περιμένει να ανοίξει το ορυχείο για να λειτουργήσει στο 100% των δυνατοτήτων του. Εκατόν είκοσι οικογένειες της φυλής Ντόνγκρια Κοντ που δέχθηκαν να δουλέψουν στο εργοστάσιο, ζουν πλέον σε σπίτια από τσιμέντο. Η μεταλλευτική εταιρεία τους έχει υποσχεθεί ιατρικές υποδομές, σχολεία και καλλιεργήσιμες εκτάσεις για να στραφούν στη γεωργία. Όμως η Διεθνής Αμνηστία καταγγέλλει πως το εργοστάσιο που εγκαινιάσθηκε το 2006 έχει ήδη αρχίσει να μολύνει τα ποτάμια και να απειλεί την υγεία των κατοίκων. «Κάναμε μπάνιο στον ποταμό. Τώρα όμως φοβάμαι να πάω εκεί τα παιδιά μου. Οι δύο γιοι μου παραπονούνται για φαγούρες», είπε στους ανθρώπους της Διεθνούς Αμνηστίας μια γυναίκα μέλος της φυλής.

Τοπικές μη κυβερνητικές οργανώσεις υπογραμμίζουν πως το ανοιχτό ορυχείο βωξίτη που θέλει να φτιάξει η Vedanta Resourses θα προκαλέσει αμετάκλητες βλάβες στο περιβάλλον και θα σημάνει το τέλος των Ντόνγκρια Κοντ ως ξεχωριστού λαού. Καταγγέλλουν επίσης ότι μέλη της φυλής δέχονται απειλές για να φύγουν από τη γη τους. Όμως η Vedanta Resourses υπογραμμίζει ότι θα επενδύσει 10 εκατομμύρια δολάρια για την προστασία των λόφων και πως «η οικονομία των τοπικών κοινοτήτων» θα αναπτυχθεί με το άνοιγμα του ορυχείου... Το έργο έχει εγκριθεί από το ινδικό Ανώτατο Δικαστήριο και θα ξεκινήσει σε μερικούς μήνες. Η «Λε Μοντ» σημειώνει πως η φυλή των Ντόνγκρια Κοντ φαίνεται να βρίσκεται πιο κοντά στην εξαφάνιση, απ΄ ό,τι στο χάπι εντ του «Άβαταρ».
---
Σημ.: η εικονογράφηση έγινε με ευθύνη της Stavrovelonies

Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2010

... η Ινδιάνα ξαναγύρισε ...

Γιώργος Αγγελόπουλος
***
*
ΜΠΑΦΦΥ ΣΑΙΝΤ-ΜΑΡΙ
*
Χρήσιμη μάλλον, παρά σταρ
*
Όταν ρωτούν την Μπάφφυ Σαιντ-Μαρί γιατί εμφανίζεται τόσο σπάνια στη σκηνή, δίνει μια αφοπλιστική απάντηση: «Διότι έχω μια ζωή!». «Γράφω και ηχογραφώ συνεχώς, όμως η σόουμπίζνες δεν είναι παρά μια πλευρά της ζωής μου», εξηγεί. Τώρα όμως, στα 68 της και έπειτα από 17 χρόνια απουσίας, η Ινδιάνα «ιέρεια» της στρατευμένης φολκ των Σίξτις και των Σέβεντις πραγματοποιεί περιοδεία στην Ευρώπη. Η Μπάφφυ Σαιντ-Μαρί πέρασε τα 15 τελευταία χρόνια φτιάχνοντας εναλλακτικά σχολικά προγράμματα στο αγρόκτημά της στη Χαβάη, στην πλαγιά του ηφαιστείου του νησιού Καουάι.

«Ζω μόνη στο βουνό, έχοντας γύρω μου 27 κατσίκες, δύο άλογα και ένα γάτο, και φροντίζω την 92χρονη μητέρα μου», λέει σε συνεντεύξεις που έδωσε σε γαλλικές εφημερίδες εν όψει της συναυλίας της στο Παρίσι. Αφιερώνει επίσης πολύ χρόνο για να βοηθάει κοινότητες Ινδιάνων: «Πήγα πρόσφατα στη Λαπωνία. Χρηματοδοτώ προγράμματα για την εγκατάσταση ηλεκτρονικών υπολογιστών στα σχολεία. Μερικές φορές, το θέμα είναι απλώς η ενημέρωση: υπάρχουν υποτροφίες και χρηματοδοτήσεις, όμως οι ενδιαφερόμενοι δεν το γνωρίζουν».

Η Μπάφφυ Σαιντ-Μαρί γεννήθηκε το 1942 σ΄ έναν καταυλισμό Ινδιάνων στο Σασκάτσουαν του Καναδά. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 εντάχθηκε στη φολκ κοινότητα της Νέας Υόρκης, το κέντρο της οποίας ήταν στο Γκρίνουιτς Βίλατζ. Εκτός από τραγούδια διαμαρτυρίας, όπως το «Universal Soldier», έχει γράψει και ωραία τραγούδια αγάπης. Το «Until Ιt΄s Τime for Υou to Go» έχει ερμηνευθεί από τον Έλβις Πρίσλεϋ, την Μπάρμπρα Στρέιζαντ, τον Νιλ Ντάιαμοντ, το «Up Where We Βelong» από την ταινία «Ιπτάμενος και Τζέντλεμαν» της χάρισε Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα. «Οι περισσότεροι δεν ξέρουν πως έχω γράψει εγώ αυτό το τραγούδι», λέει χωρίς πικρία. Παραγνωρισμένη από το ευρύ κοινό, έχει κερδίσει την αναγνώριση των ομoτέχων της: η Τζόνι Μίτσελ, ο Ρόμπι Ρόμπερτσον, ο Λέοναρντ Κοέν είναι μεταξύ των θαυμαστών της.

«Έκανα πάντα αυτό που ήθελα χωρίς να παίξω το παιχνίδι των δισκογραφικών εταιρειών: ηχογραφώ όποτε θέλω εγώ», λέει. Πέρυσι κυκλοφόρησε το άλμπουμ «Running for the Drum». «Δεν είναι δίσκος της Μαντόνας, όμως θ΄ αρέσει σ΄ ένα μέρος του κοινού», λέει. Και βρίσκει στην εποχή μας έναν εκλεκτισμό που της θυμίζει τα Σίξτις: «Με "ανακάλυψαν΄" και πάλι χάρη στο Ίντερνετ, ενώ ο Τύπος δεν μιλούσε καθόλου για τη δουλειά μου. Πάνε τριάντα χρόνια που τα τραγούδια μου δεν μεταδίδονται πια από το ραδιόφωνο». Πριν από δέκα χρόνια, ανακάλυψε πως οι ραδιοσταθμοί την είχαν «κόψει» κατόπιν «συστάσεων» του FΒΙ και της CΙΑ, όμως στη δεκαετία του ΄70 κατάφερε να διαδώσει το μήνυμά της από την παιδική τηλεοπτική σειρά «Sesame Street». «Στην εκπομπή αυτή μπόρεσα να δείξω ποιοι είμαστε εμείς οι Ινδιάνοι και ποιες ήταν οι αξίες μας, η κουλτούρα μας. Ουδέποτε θέλησα να γίνω ποπ σταρ, αυτό που επεδίωξα απλώς είναι να είμαι χρήσιμη, αποτελεσματική».
---
ΔΕΣΤΕ ΤΟ - ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ
http://www.youtube.com/watch?v=4vGoAI5bb1g&feature=fvsr
---
Σημ.: η εικονογράφηση έγινε με ευθύνη της Stavrovelonias


Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010

... η εικόνα του υποψήφιου Ελληνα ...

Δημ. Νικολακόπουλος
***
*
Νόμιμος, οικογενειάρχης,
*
υποψήφιος Ελληνας
*
Μετανάστης παραγωγικής ηλικίας, με παιδιά στο σχολείο, με εισφορές σε Ταμεία και φορολογικά βάρη, διεκδικεί ιθαγένεια
*
Είναι κατά μέσον όρο 35 ετών, δηλαδή στην πλέον παραγωγική του ηλικία, έχει τελειώσει τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, γνωρίζει την ελληνική γλώσσα, εργάζεται κατά κύριο λόγο στις κατασκευές, μένει σε ενοικιαζόμενο δωμάτιο κυρίως στα δύο μεγάλα αστικά κέντρα (Αττική και Θεσσαλονίκη), είναι πατέρας παιδιών που φοιτούν στα ελληνικά σχολεία, έχει εισέλθει νόμιμα στην Ελλάδα πριν από το 2005, συμβάλλει στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας, καταβάλλει κανονικά τις ασφαλιστικές του εισφορές στο ΙΚΑ ή στον ΟΓΑ και υποβάλλει φορολογική δήλωση.
Αυτό είναι το προφίλ του οικονομικού μετανάστη, ο οποίος μετά την ψήφιση του σχετικού νομοσχεδίου, το οποίο πήρε ήδη τον δρόμο προς τη Βουλή, θα μπορεί να διεκδικήσει την ελληνική ιθαγένεια και το δικαίωμα να ψηφίζει στις δημοτικές εκλογές, επισφραγίζοντας με αυτόν τον τρόπο την ένταξή του στην ελληνική κοινωνία. Το κοινωνικό προφίλ των οικονομικών μεταναστών προκύπτει από έρευνα της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής για την Οικονομική Μετανάστευση, που διενεργήθηκε με αφορμή το «σχέδιο Ραγκούση», χωρίς ωστόσο να εκφέρεται σε αυτήν γνώμη για την ιθαγένεια και την ψήφο.
Αν και ο υπολογισμός του ακριβούς αριθμού των μεταναστών, όπως επισημαίνεται, αποτελεί εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση λόγω της παράνομης μετανάστευσης και της σύγχυσης η οποία επικρατεί στους εμπλεκομένους φορείς, εκτιμάται ότι ο όγκος του αλλοδαπού πληθυσμού που διαμένει στην Ελλάδα αντιστοιχεί σε ποσοστό στο 10,3% του συνολικού πληθυσμού της χώρας. Είναι ένα από τα υψηλότερα ποσοστά στην Ευρωπαϊκή Ενωση, στην οποία ο μέσος όρος των αλλοδαπών στον πληθυσμό ανέρχεται στο 5,5%. Το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού των μεταναστών ανήκει στις παραγωγικές ηλικίες (53,5% επί του συνόλου), ενώ ένα πολύ μικρό ποσοστό είναι ηλικιωμένοι, σε αντίθεση με το αντίστοιχα δεδομένα που αφορούν τους ημεδαπούς και δείχνουν περισσότερους έλληνες ηλικιωμένους και μικρότερο ποσοστό παιδιών σε σύγκριση με τον αλλοδαπό πληθυσμό (15% για τους Ελληνες, 17% για τους αλλοδαπούς). Το 32,9% των μεταναστών εργάζονται και έχουν ενταχθεί πλήρως στο εργατικό δυναμικό της χώρας. Το 29,3% έχει γνώσεις δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, το 9,2% δεν έχει καμία εκπαίδευση και το 0,6% είναι κάτοχοι μεταπτυχιακού. Το μεγαλύτερο ποσοστό των μεταναστών (37,7%) είναι ανειδίκευτοι εργάτες και ειδικευμένοι τεχνίτες (35,4%). Ο αριθμός των παιδιών των αλλοδαπών που φοιτούν σε ελληνικά σχολεία ανέρχεται σε 98.241 άτομα (6,7% στο σύνολο). Στην πλειονότητά τους όμως τα παιδιά των μεταναστών δεν συνεχίζουν τη φοίτησή τους στο λύκειο (66%) και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση (85%). Οι περισσότεροι μετανάστες εγκαθίστανται στα δύο μεγάλα αστικά κέντρα, ενώ ένας σημαντικός αριθμός τους επιλέγει περιοχές αναλόγως της απασχόλησής τους (τουρισμός, γεωργία, κτηνοτροφία, κτλ.). Το 31,7% απασχολείται στις κατασκευές, μεγάλο ποσοστό εργάζεται ως οικιακό προσωπικό, 12,8% στη μεταποίηση, 8,2% στον τουρισμό. Μετά το 2001 καταγράφεται μείωση κατά 73% της απασχόλησής τους σε αγροτικές και κτηνοτροφικές εργασίες και αύξηση της απασχόλησής τους στο εμπόριο.
Οι μετανάστες στη συντριπτική τους πλειονότητα εξασφαλίζουν οικονομικούς πόρους μέσω της μισθωτής εργασίας. Το 90,2% του συνόλου των μεταναστών μένουν στο ενοίκιο ενώ μόλις το 5% διαθέτει ιδιόκτητες κατοικίες, αν και η εικόνα αυτή έχει αρχίσει να αλλάζει τα τελευταία χρόνια, καθώς όλο και περισσότεροι μετανάστες στρέφονται στην αγορά κατοικίας. Παραμένουν στη χώρα μας πέρα των πέντε ετών, με μικρές εξαιρέσεις και διαφοροποιήσεις σε συγκεκριμένες εθνικότητες.
Η είσοδος των μεταναστών εκτιμάται ότι συμβάλλει και στην «τόνωση» των φορέων κοινωνικής ασφάλισης, με σημαντικό αριθμό νέων εργαζομένων οι οποίοι για μεγάλο χρονικό διάστημα θα αποδίδουν εισφορές χωρίς να αξιώνουν κάποια παροχή. Η θετική επίδραση όμως εκτιμάται ότι είναι προσωρινή, έστω κι αν ο χρονικός αυτός ορίζοντας του προσωρινού καλύπτει 20 ως 25 χρόνια. Για τις επιπτώσεις της μετανάστευσης στην οικονομία έχει διαπιστωθεί ότι η συμβολή των νόμιμων μεταναστών στο ΑΕΠ της χώρας κυμαίνεται από 1,9% ως 2,2%, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό για τους παράνομους μετανάστες κυμαίνεται μεταξύ 0,5% ως 0,7%.
---
Σημ.: η εικονογράφηση έγινε με ευθύνη της Stavrovelonias

Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010

... διαπόμπευση και δημοσιότητα ...


Τασούλα Καραϊσκάκη
***
*
Το Κολοσσαίο του τηλεθεάματος
*
Δεν έχει όρια ο «κανιβαλισμός» επί του διαζυγίου των Μενεγάκη - Λάτσιου. Καθημερινά μια νέα πληροφορία για τη σχέση ή τη φημολογούμενη σχέση της παρουσιάστριας με τον επιχειρηματία στην Ανδρο, για τον νυν άντρα της, για τον πρώτο γάμο της ρίχνεται ως φρεσκοκομμένη σάρκα στο Κολοσσαίο του θεάματος. Δεν έχει όρια το «ξεκοκάλισμα» της προσωπικής ζωής μιας τηλεστάρ (η ίδια θύμα των «κορακιών» της TV και μαζί «κοράκι» του εαυτού της) που έχει από καιρό επιλέξει να εκτίθεται άνευ ορίων και όρων χάριν της δημοσιότητας στην οποία έχει εκθέσει εξ αρχής ως σίριαλ την προσωπική της ζωή (γάμοι, γεννήσεις, βαφτίσια, πόνος) με το αναμενόμενο αντίτιμο σε τηλεθέαση και αναστίλβωση της φθαρμένης φήμης.
Τηλεοπτικά «σίριαλ», φτηνά ρομάντζα σε συνέχειες, αναρτήσεις στα μπλογκ επέκεινα της πωρώσεως, χυδαιολογίες, ανέκδοτα, ανακοινώσεις για προσεχείς αναμεταδόσεις από το ξενοδοχείο Οναρ, αναμεταδόσεις από το σπίτι του ζευγαριού στα Μελίσσια, φωτογραφίες και τραγελαφικές λεζάντες για τη δήθεν εκτός ελέγχου συντετριμμένη σταρ, που δήθεν θρηνεί τον διαλυμένο γάμο της δεν μοιάζουν να την πτοούν... Διαπόμπευση και δημοσιότητα...
Είναι απαράδεκτο η αυτοφαγία να προσφέρεται ως ψυχαγωγία. Είναι αποκαρδιωτικό να καταλαμβάνει τόσο χώρο η τηλεόραση «σκουπίδι», η είδηση «σκουπίδι». Ενας στους τρεις τηλεθεατές παρακολουθεί καθημερινά την υπόθεση του διαζυγίου της, ενώ υψηλότατη τηλεθέαση έχουν εκπομπές που ασχολούνται με το θέμα. Ουδείς αντιλέγει. Οι «σταρ» που μεσουρανούν υπεράνω κανόνων, πασίγνωστοι, πανίσχυροι, αφορολόγητοι, φυλασσόμενοι, τροφοδοτώντας την επικαιρότητα με τα αστραφτερά συμπαρομαρτούντα της δόξας τους -τα χρήματά τους, τα σκάνδαλά τους, τους εραστές, τους συζύγους τους- είναι απολαυστικό θέαμα. Το κοινό μαγεύεται από τη λάμψη της πανσελήνου τους όσο και τη σκοτεινή μεριά της. Μάλιστα αν τύχει κάποιος από αυτούς να γκρεμιστεί από το βάθρο του, επέρχεται ομαδική ευδαιμονία, επειδή είναι και η χαιρεκακία ένα είδος ανακούφισης.
H «κλειδαρότρυπα» ως χαλάρωση μεταξύ ΠΣΑ, αγροτικών μπλόκων, εξεταστικών στη Βουλή, νέων μέτρων. Ολα προσφέρονται ως θέαμα, σαπουνόπερα, φαρσοκωμωδία ή θρίλερ, που καταναλώνονται όπως το σάντουιτς μπροστά στην TV. Ομως το σίριαλ Μενεγάκη είναι κάτι παραπάνω από απλή κλειδαρότρυπα. Είναι ένα ριάλιτι σόου με ήρωες όχι κοινούς θνητούς αλλά τα ίδια τα πρόσωπα της τηλεόρασης -ήρωες, παρουσιαστές, ρεπόρτερ- που ταΐζουν το κοινό με τις σάρκες τους. Και τα τελευταία ψήγματα δεοντολογίας, λογικής και αξιοπρέπειας θυσιάζονται στον βωμό της τηλεθέασης. Τηλεόραση της χαμηλότερης στάθμης, που αντί να κατεβάζει, ανεβάζει τα «νούμερα». Τόσο, που να υποθέτει κανείς ότι οι γαργαλιστικές λεπτομέρειες της ζωής του ζεύγους δεν ήρθαν στην επιφάνεια χωρίς λόγο. Οι αρνητικοί πρωταγωνιστές του «σκανδάλου» από «θύματα» των αδηφάγων ΜΜΕ μεταμορφώνονται σε εισπράκτορες του διεγερμένου ενδιαφέροντος.
Οσο για το ψυχαγωγούμενο κοινό, αναλώνει βουλιμικά το «σκουπίδι» σε μορφή στιλπνής φούσκας, που προτρέπει σε μίμηση, δίνει το παράδειγμα στην αναζήτηση της ευτυχίας. Γίνεται μύθος και πρότυπο ιδιωτικής ολοκλήρωσης.
---
Σημ.: η εικονογράφηση έγινε με ευθύνη της Stavrovelonias

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2010

... γυρίζει πραγματικά η Γη; ...

Ουμπέρτο Εκο
***
*
Ο Διαφωτισμός

.
δεν έδιωξε όλα τα σκοτάδια
*
Υπάρχουν ακόμη και σήμερα άνθρωποι που απορρίπτουν
τη θεωρία της εξέλιξης των ειδών

*

O επιστήμονας Εντουάρντο Μποντσινέλι έδωσε πρόσφατα μια σειρά διαλέξεων στον Πανεπιστήμιο της Μπολόνια σχετικά με την προέλευση και την πορεία της θεωρίας για την εξέλιξη των ειδών. Εκείνο που με εξέπληξε περισσότερο δεν ήταν τόσο οι αδιαμφισβήτητες αποδείξεις. Ηταν το γεγονός ότι όχι μόνον οι πολέμιοι, αλλά και πολλοί υποστηρικτές της θεωρίας έχουν τόσο αφελείς, συγκεχυμένες ιδέες περί εξέλιξης.

Μία από αυτές είναι η πεποίθηση ορισμένων οπαδών του Δαρβίνου ότι ο άνθρωπος κατάγεται από τον πίθηκο. (Αν μη τι άλλο, βλέποντας ορισμένα ρατσιστικά επεισόδια της εποχής μας, μπαίνει κανείς στον πειρασμό να σχολιάσει με τον τρόπο που απάντησε ο Αλέξανδρος Δουμάς σε έναν ανόητο ο οποίος χλεύασε τη μεικτή φυλετική καταγωγή του μυθιστοριογράφου: « Ο πατέρας μου ήταν μιγάς, ο παππούς μου νέγρος και o προπάππος μου πίθηκος. Βλέπετε, κύριε, η δική μου οικογένεια ξεκινάει εκεί όπου καταλήγει η δική σας » του είπε.)

Είναι γεγονός ότι η επιστήμη πάντοτε συνιστά πρόκληση για την κοινή γνώμη, η οποία είναι συνήθως λιγότερο προχωρημένη από ό,τι πιστεύουν πολλοί. Ολοι οι καλλιεργημένοι άνθρωποι γνωρίζουν ότι η Γη περιφέρεται γύρω από τον Ηλιο και όχι το αντίστροφο. Παρ΄ όλα αυτά, στην καθημερινή μας ζωή παραμένουμε προσκολλημένοι σε αφελείς αντιλήψεις, παρατηρώντας ευδιάθετα ότι ο ήλιος «ανατέλλει», «δύει» ή «βρίσκεται ψηλά στον ουρανό». Και πόσοι άνθρωποι μπορούν πραγματικά να θεωρηθούν καλλιεργημένοι; Μια έρευνα που διεξήχθη στη Γαλλία το 1982 από το περιοδικό «Science et Vie» αποκάλυψε ότι ένας στους τρεις Γάλλους πίστευε ότι ο Ηλιος περιστρέφεται γύρω από τη Γη.

Αλίευσα το ακόλουθο «μαργαριτάρι» από το τεύχος Απριλίου 2009 των «Cahiers de l΄Ιnstitut» - της εφημερίδας ενός διεθνούς ινστιτούτου που ερευνά τους «fous literaires» (με άλλα λόγια, τους λίγο ή πολύ τρελούς συγγραφείς που προασπίζουν απίθανες ιδέες). Ενα άρθρο του Ολιβιέ Ζιστάφρ επικεντρώνεται σε εκείνους που αρνούνται ότι η Γη είναι στρογγυλή και περιστρέφεται γύρω από τον Ηλιο. Ισως δεν αποτελεί έκπληξη ότι στα τέλη του 17ου αιώνα αυτοί οι άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένων μερικών επιφανών λογίων, συνέχιζαν να αρνούνται τη θεωρία του Κοπέρνικου. Το γεγονός όμως ότι τον 19ο και τον 20ό αιώνα υπήρχαν ακόμη σημαντικοί πολέμιοι αυτής της θεωρίας προκαλεί αρκετή κατάπληξη. Παρ΄ ότι ο Ζιστάφρ περιορίζεται αυστηρά στους Γάλλους αρνητές της θεωρίας, υπήρχαν υπεραρκετοί ξένοι ομοϊδεάτες τους - από τον Αβά Ματαλένε, ο οποίος το 1842 έδειξε ότι η διάμετρος του Ηλιου είναι μόλις 32 εκατοστά (μια ιδέα που είχε συλλάβει ο Επίκουρος 22 αιώνες νωρίτερα), ως τον Βίκτορ Μαρκούτσι, ο οποίος πίστευε ότι η Γη είναι επίπεδη και στο κέντρο της βρίσκεται η Κορσική. Και αυτά μόνο κατά τον 19ο αιώνα, διότι η τρέλα συνεχίστηκε και αργότερα. Το 1907 ο Λεόν Μαξ εξέδωσε μέσω ενός καταξιωμένου επιστημονικού εκδοτικού οίκου το «Εssai de Rationalization de la Science Εxperimentale» («Δοκίμιο Εκλογίκευσης της Πειραματικής Επιστήμης») και το 1936 κάποιος Μπ. Ραϊόνοβιτς εξέδωσε το «La Τerre Νe Τourne Ρas» («Η Γη Δεν Γυρίζει»), στο οποίο υποστήριζε ότι ο Ηλιος είναι μικρότερος από τη Γη και μεγαλύτερος από τη Σελήνη (τη στιγμή που το 1815 ο Αβάς Μπουερέ υποστήριξε το αντίθετο). Το 1935 ο Γκιστάβ Πλεζάν, ο οποίος περιέγραφε τον εαυτό του ως « πρώην φοιτητή της Πολυτεχνικής Σχολής », συνέγραψε ένα βιβλίο με τον δραματικό τίτλο «Τourne-t-elle?» («Γυρίζει πραγματικά η Γη;»). Ακόμη και το 1965 ο Μορίς Ολιβιέ, ο οποίος επίσης θεωρούσε εαυτόν « πρώην φοιτητή της Πολυτεχνικής Σχολής », εξέδωσε ένα βιβλίο περί ακινησίας της Γης.
Οταν, τη δεκαετία του 1960, η ΝΑSΑ έδωσε στη δημοσιότητα φωτογραφίες της Γης από το Διάστημα, κανείς δεν μπορούσε να αρνηθεί με λογικά επιχειρήματα ότι ο πλανήτης μας είναι σφαιρικός. Η άποψη όμως του Σάμουελ Σέντον, μέλους της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρείας και ιδρυτή της Εταιρείας της Επίπεδης Γης, ήταν ότι οι φωτογραφίες απλώς ξεγελούσαν το ανεκπαίδευτο μάτι: ολόκληρο το διαστημικό πρόγραμμα ήταν μια απάτη, συμπεριλαμβανομένης της προσσελήνωσης της ΝΑSΑ, η οποία στόχευε στην παραπλάνηση της κοινής γνώμης ότι η Γη είναι στρογγυλή. Ο διάδοχος του Σέντον, Τσαρλς Κένεθ Τζόνσον, συνέχισε να καταγγέλλει τη συνωμοσία, γράφοντας το 1980 ότι τόσο ο Μωυσής όσο και ο Κολόμβος είχαν πολεμήσει εναντίον συνωμοσιών που ήθελαν να προαγάγουν την ιδέα μιας περιστρεφόμενης σφαίρας.
Υστερα από όλα αυτά, θα έπρεπε να μας προκαλεί πραγματική έκπληξη το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμη και σήμερα άνθρωποι που απορρίπτουν τη θεωρία της εξέλιξης των ειδών;
---
Σημ.: η εικονογράφηση έγινε με ευθύνη της Stavrovelonias