... το γκολ της μητρός μου ...

*
Ανδρέας Ρουμελιώτης
***
*
«Η μητέρα μου έβαλε το γκολ!»
*

Σούταρε το φάουλ από πολύ μακριά, η μπάλα διέγραψε περίεργη τροχιά και κατέληξε στα δίχτυα του Τζόρβα. «Αυτό το γκολ το έβαλε η μητέρα μου, εκείνη έσπρωξε την μπάλα στα δίχτυα», μουρμούρισε ο Πάμπλο, κοίταξε ψηλά στον ουρανό και ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό του.

ΑΦΟΥ το πιστεύει μπορεί να 'γινε κι έτσι. Πραγματικά, όχι μόνο μεταφορικά ή ποιητικά. Φιλικά μου πρόσωπα, άνθρωποι καλλιεργημένοι, αμφισβητίες, δύσπιστοι, με σώας τας φρένας, μου έχουν εκμυστηρευτεί τα τελευταία χρόνια ανομολόγητες εμπειρίες -απίστευτα γεγονότα, αφύσικα, τα οποία συνδέονταν με αγαπημένους τους ανθρώπους που μόλις έχασαν. Και ενδεχομένως να ήθελαν έτσι να υποδηλώσουν τη συνέχεια της αφανούς παρουσίας τους.

ΟΠΩΣ γνωρίζετε καλά είμαι ο πλέον άπιστος Θωμάς, φύσει αγνωστικιστής. Και να το δω και να το νιώσω, όλο και κάποια άλλη (παρ)εξήγηση θα αναζητήσω για να το αμφισβητήσω. Κάποια παρανόηση, οφθαλμαπάτη, παράκρουση! Ωστόσο κάφρος-ορθολογιστής δεν είμαι!

ΠΙΘΑΝΟΤΑΤΑ μετά τον θάνατο να μην υπάρχει τίποτα απολύτως, καμία συνέχεια για εκείνον-η που φεύγει. Εκτός ίσως από το DNA, τις συμπεριφορές, τις συνήθειες και τις κουλτούρες που κληροδοτούνται στους βιολογικούς ή... ιδεολογικούς απογόνους. Πιθανότατα όμως η συνείδηση ή ψυχή, όπως θέλεις πες το, όταν εγκαταλείπει το σαρκίο που τη βαραίνει (;) να πηγαίνει κάπου αλλού, ίσως και να παραμένει κάπου εδώ περνώντας σε μια άλλη διάσταση, απ' όπου να 'χει τη δυνατότητα να επικοινωνήσει μονομερώς και υπό κάποιες προϋποθέσεις να παρεμβαίνει αφανώς. Να μετακινεί ένα τραπέζι, να ρίχνει έναν πολυέλαιο, ακόμη και να βάζει ένα περίεργο γκολ.

ΔΕΝ πιστεύω ότι υπάρχει ένας και μοναδικός Θεός. Αλλά ενδέχεται και να υπάρχει... Στη δεύτερη περίπτωση το θεωρώ άκρως εγωιστικό -διά να μην είπω: παρανοϊκό- να πιστεύει κάποιος ότι ο Θεός, έχοντας δισεκατομμύρια γαλαξίες στην πλάση του, στη δούλεψή του και στον νου του, κάθεται τώρα και κάθε στιγμή ασχολείται μ' αυτόν τον εγωιστή τον κάποιο...

Ο ΟΠΟΙΟΣ κάποιος για μια ελάχιστη στιγμή μόνο μες στην αιωνιότητα βρέθηκε εντελώς τυχαία (;) μαζί με δισεκατομμύρια άλλους πάνω σ' έναν κόκκο άμμου που γυρίζει γύρω από τον εαυτό του μες στην απέραντη έρημο του γνωστού εις εμάς Σύμπαντος.

ΠΟΛΥ φοβούμαι δηλαδή, αγαπητοί μου, πως και να υπάρχει πάνσοφος παντογνώστης και πανταχού παρών Θεός, ο καθένας από μας είναι μια τόσο ασήμαντη και αδιάφορη λεπτομέρεια που αποκλείεται να ασχοληθεί μαζί μας: Εκτός και εάν είμαστε όλοι, ζώντες και νεκροί, αναπόσπαστο μέρος του Θείου και η παραμικρή λεπτομέρεια ημπορεί να αποδειχθεί καθοριστική για το είναι, το μη είναι και την οντότητά μας τη συγκλονιστική.

ΜΙΑ άλλη ντεκαντάνς εκδοχή είναι να αποτελούμε απλώς τροφή για τα σκουλήκια ή στην καλύτερη περίπτωση ολογραφήματα... Ή αποτυχημένο πείραμα ενός εξωγήινου πολιτισμού που το έχουν εγκαταλείψει στην τύχη του προ πολλού...

ΕΙΜΑΙ ανοιχτός, έτοιμος και αποφασισμένος για όλα! Μπορεί να υπάρχουν εδώ που καθόμαστε, σε άλλες διαστάσεις, παράλληλοι κόσμοι και εκείνοι να 'χουν τη δυνατότητα να μας παρατηρούν ή ακόμη και να παρεμβαίνουν μ' έναν τρόπο που εμείς -βλασφημώντας- αποκαλούμε: τυχαιότητα...

ΔΙΟΛΟΥ δεν θα εκπλαγώ αν μου εμφανιστεί κάποιος, κάτι ξαφνικά από το πουθενά· θα πω: «Πώς πάει, καλά; Γεια χαρά!». Μ' αυτή την έννοια δεν το αποκλείω, μπορεί πράγματι το γκολ στους «βάζελους» να το 'βαλε η νεκρή μητέρα του Πάμπλο Γκαρσία από την Ουρουγουάη.

ΥΓ.: Αντιθέτως δεν ημπορώ να αποδώσω στη μεταφυσική -στη φυσική που ίσως δεν γνωρίζουμε δηλαδή- την αυτοκτονική συμπεριφορά του «γαύρου» στην Κρήτη. Νιώθω σαν να προσπαθούμε να χαρίσουμε το πρωτάθλημα στον «βάζελο» και εκείνος να μην το παίρνει.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies