Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2017

... χτίζοντας το "οικονομικό θαύμα" ...

*
stavrosx1
***
*

Οι πρόσφυγες ως επένδυση


Σύμφωνα με στοιχεία των γερμανικών υπηρεσιών, η ανεργία στη χώρα υποχώρησε στα χαμηλότερα επίπεδα της τελευταίας 25ετίας (4,1%), εξαιτίας του ενός εκατομμυρίου μεταναστών που μπήκαν στη χώρα τα τελευταία χρόνια.

Με αφορμή αυτό το στοιχείο, διάφορα ΜΜΕ υπενθυμίζουν παλιότερες δηλώσεις της Αγκελα Μέρκελ ότι, με βάση τα δημογραφικά δεδομένα (γήρανση πληθυσμού και υπογεννητικότητα), για να διατηρήσει η Γερμανία τον πληθυσμό της τα επόμενα χρόνια, τις συντάξεις και το ασφαλιστικό της σύστημα, θα πρέπει να εισέρχονται κάθε χρόνο στη χώρα μισό εκατομμύριο οικονομικοί μετανάστες.

Σύμφωνα επίσης με το Γραφείο Απασχόλησης της Νυρεμβέργης, αν δεν υπήρχε εισροή εργαζομένων από το εξωτερικό, το εργατικό δυναμικό της χώρας θα μειωνόταν κατά 300.000 άτομα ετησίως, ενώ άλλες μελέτες ισχυρίζονται ότι κάθε επένδυση 3,3 δισ. ευρώ για τη διδασκαλία της γερμανικής γλώσσας και την εκπαίδευση των προσφύγων, θα αποδώσει στην κυβέρνηση περί τα 30 δισ. ευρώ το έτος 2030.

Δηλαδή, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, η υποδοχή, εκπαίδευση και ένταξη των μεταναστών στην αγορά εργασίας είναι πρωτίστως μια καλή κρατική επένδυση για λογαριασμό του γερμανικού κεφαλαίου, που εντείνει παράλληλα την εκμετάλλευση των Γερμανών εργαζομένων, αξιοποιώντας γι' αυτόν το σκοπό και τους «φτηνότερους» μετανάστες και πρόσφυγες.

Θυμίζουμε ότι ως αντίδοτο στην ανεργία στη Γερμανία «ανθίζουν» ελαστικές εργασιακές σχέσεις του τύπου mini jobs, με εργαζόμενους μερικής απασχόλησης, με τσακισμένα εργασιακά δικαιώματα.

Κάπως έτσι χτίζεται το «γερμανικό οικονομικό θαύμα». Με το ίδιο κριτήριο, άλλωστε, αντιμετωπίζει όλος ο καπιταλιστικός κόσμος το δράμα της προσφυγιάς, που ο ίδιος προκαλεί, με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τους ανταγωνισμούς...
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Stavrovelonia
*

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2017

... ε, όχι και να γίνουμε Κούβα !..

*
stavrosx1
***
*

Υπάρχει τέτοια χώρα;


Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος

Υπάρχει χώρα που να παρέχει για την εκπαίδευση των παιδιών της το 23% του προϋπολογισμού της και το 9% του ΑΕΠ της σε τρέχουσες τιμές, ώστε να εξασφαλίζεται
  • η λειτουργία 9.433 σχολείων πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης,
  • η δημόσια και δωρεάν παροχή εκπαίδευσης σε 1.771.800 μαθητές και σε 140.600 παιδιά στα νηπιαγωγεία της χώρας
  • καθώς και η δημόσια και δωρεάν πανεπιστημιακή εκπαίδευση σε 145.770 φοιτητές; 
Υπάρχει χώρα που να παρέχει για την Δημόσια Υγεία και την Κοινωνική Πρόνοια ποσό που αντιπροσωπεύει το 28% του προϋπολογισμού της και το 11% του ΑΕΠ της ώστε να εξασφαλίζει στον πληθυσμό της, δημόσια και δωρεάν
  • 12.400 μονάδες ιατρικής φροντίδας,
  • 151 νοσοκομεία,
  • 451 πολυϊατρεία,
  • 10.782 εγκαταστάσεις οικογενειακών ιατρών,
  • 110 οδοντιατρικές κλινικές,
  • 147 οίκους ευγηρίας,
  • 265 κέντρα ηλικιωμένων
  • 30 κέντρα σωματικής αναπηρίας.
  • 1.200.000 εισαγωγές σε νοσοκομείο σε περισσότερες από 45.000 κλίνες,
  • 86 εκατομμύρια ιατρικές εξετάσεις
  • και περίπου 28,5 εκατομμύρια οδοντιατρικές επισκέψεις;
Υπάρχει χώρα που να παρέχει στον τομέα του Πολιτισμού και του Αθλητισμού ποσό που αντιστοιχεί στο 5% των τρεχουσών δαπανών του προϋπολογισμού της ώστε να λειτουργούν και να προσφέρονται στον λαό της
  • 276 κινηματογράφοι,
  • 285 μουσεία,
  • 88 θέατρα και θεατρικές αίθουσες,
  • 392 βιβλιοθήκες,
  • 343 πολιτιστικά κέντρα,
  • 19 κλαμπ παραδοσιακής μουσικής,
  • 130 γκαλερί,
  • 5.134 αθλητικές εγκαταστάσεις με 4.591.000 αθλούμενους;
Υπάρχει χώρα που να παρέχει πάνω από το 16% του προϋπολογισμού της στον τομέα της κοινωνικής της ασφάλισης, ώστε να εξασφαλίζει
  • καταβολή συντάξεων σε 1.672.000 συνταξιούχους όλων των κατηγοριών (συντάξεις γήρατος, αναπηρίας και θανάτου) συμπεριλαμβανομένων των παροχών μητρότητας;
Εν κατακλείδι: Στον πλανήτη Γη, εδώ όπου 8 «Κροίσοι» διαθέτουν – σύμφωνα με τα στοιχεία της «Oxfam» – περιουσία η οποία ισούται με τα υπάρχοντα 3,5 δισεκατομμυρίων ανθρώπων (!), δηλαδή το 50% του πληθυσμού της Γης, υπάρχει χώρα που ζει… στον κόσμο της και παρέχει το 72% του προϋπολογισμού της για να καλύπτει τις κοινωνικές ανάγκες του πληθυσμού της;

Υπάρχει. Και λέγεται «Κούβα».

Πριν από λίγες μέρες συγκλήθηκε η κουβανική Εθνοσυνέλευση η οποία ενέκρινε τον νόμο του κρατικού προϋπολογισμού του 2017 με τον οποίο το 72% των τρεχουσών δαπανών διατίθεται σε βασικές κοινωνικές υπηρεσίες που συνδέονται με την ποιότητα ζωής του πληθυσμού και τις παροχές κοινωνικής ασφάλισης.

Ποιο είναι το ερώτημα, λοιπόν, που μας απευθύνει κάθε επιφανής εκπρόσωπος της δημοκρατίας που τελεί υπό την εποπτεία του ΣΕΒ, του Σόιμπλε, της τρόικας και που αφηνίασε με αφορμή τον θάνατο του Κάστρο; Αν «θέλουμε να γίνουμε Κούβα», είπατε;
---
*

Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2017

... θα μείνουμε απαθείς και το 2017;..

*
Ανασυγκρότηση
***
*

2017 και… καλή χρονιά!

(Αφιερωμένο στον Φτωχό και στον Άστεγο, εδώ και σε ολόκληρο τον κόσμο)

Το έργο «No land for the Poor» του Wild Drawing που φιλοτεχνήθηκε πριν περίπου δύο χρόνια στην πρόσοψη ενός κτιρίου (Μπενάκη με Αραχώβης, στα Εξάρχεια), παραμένει δραματικά επίκαιρο.

Οι άστεγοι, οι φτωχοί, οι απελπισμένοι πολλαπλασιάστηκαν. Οι πολιτικές τους και τα παιχνίδια των «ελίτ» της οικονομίας, μας συνθλίβουν. Θα μείνουμε απαθείς;
---
---
*

Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2017

... από το "Ελεύθερον Βήμα" στον Σταύρο Ψυχάρη ...

*
Ανασυγκρότηση
***
*
ΔΟΛ - 94 χρόνια μοναξιά




Σχεδόν ένας αιώνας έχει περάσει από τότε που ο Δημήτρης Λαμπράκης, ιδρυτής του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη, εξέδωσε (το 1922) το «Ελεύθερον Βήμα», ξεκινώντας μια μοναχική περιπέτεια δημοσιογραφικής εξουσίας.

Όμως, όπως έγραψε κι ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες: «Οι γενιές οι καταδικασμένες σε εκατό χρόνια μοναξιά δεν έχουν δεύτερη ευκαιρία πάνω στη γη». Τη Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2016 αυτή η saga φαίνεται πως τέλειωσε, έχοντας καταρρεύσει από το ίδιο της το βάρος, χωρίς δεύτερη ευκαιρία.

Ο Δημήτρης Λαμπράκης γεννήθηκε το 1886 στον Βάμο Χανίων. Ανήσυχη προσωπικότητα – ένας δάσκαλος που πολέμησε ως μακεδονομάχος, έκανε φυλακή στους Τούρκους, μετά εξέδωσε μια ελληνόγλωσση εφημερίδα στο Γιοχάνεσμπουργκ, ύστερα πήγε εθελοντής στους Βαλκανικούς Πολέμους, μέχρι που καταστάλαξε στην Αθήνα το 1914 γράφοντας για τη φιλελεύθερη εφημερίδα «Πατρίς». Ο Λαμπράκης φυλακίστηκε για μια αποκάλυψη της «Πατρίδος». Οταν αποφυλακίστηκε, έγινε διευθυντής της μέχρι το 1922, τότε που εξέδωσε το «Ελεύθερον Βήμα». Ακολούθησαν το 1926 ο «Οικονομικός Ταχυδρόμος» και το 1929 τα «Αθηναϊκά Νέα». Το περίφημο Συγκρότημα είχε γεννηθεί.

Ο δεσποτικός, τραχύς, αντικομμουνιστής και αντιμοναρχικός Δημήτρης Λαμπράκης στον Μεσοπόλεμο εκπροσωπούσε τον βενιζελισμό. Μάλιστα, το 1920, όταν ο ηττημένος Βενιζέλος είχε εγκαταλείψει την Ελλάδα, έγινε πρόταση στον Λαμπράκη να αναλάβει την αρχηγία του Κόμματος των Φιλελευθέρων. Αυτός αρνήθηκε, ίσως γιατί ήξερε πως οι πρωθυπουργοί έρχονται και παρέρχονται, αλλά οι εκδότες μένουν. Τα έντυπά του εξέφρασαν τα συμφέροντα της αστικής τάξης: για παράδειγμα, οι σχέσεις Λαμπράκη – Μποδοσάκη ήταν αγαστές. Ο Μποδοσάκης, που πουλούσε πυρομαχικά και στις δύο παρατάξεις του Ισπανικού Εμφυλίου, και στους δημοκρατικούς και στον Φράνκο, λέγεται ότι είχε δανείσει στον εκδότη 500 χρυσές λίρες. Οταν πριν από μερικά χρόνια είχε κυκλοφορήσει η βιογραφία του Μποδοσάκη, ο αρμόδιος συντάκτης των «Νέων» θεώρησε καλό να συμπεριλάβει στην παρουσίαση της βιογραφίας και αυτή την ιστορία με τις λίρες. Για κακή του τύχη, ο Ψυχάρης είδε τη σελίδα πριν τυπωθεί. «Είσαι μαλάκας! Απολύεσαι!», ήταν η αντίδρασή του…

Οταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα, το 1941, ο Λαμπράκης παρέδωσε την έκδοση των εφημερίδων του σε «επιτροπή εργαζομένων». Για την περίοδο της Κατοχής, κατά την οποία οι εφημερίδες του συνέχισαν να εκδίδονται, έχουν γραφτεί πολλά. Κατηγορήθηκε για συνεργάτης των Ναζί, καθώς οι εκδόσεις Λαμπράκη είχαν συνεργαστεί αυτή την περίοδο με τη γερμανική εταιρεία Μούντους, στην οποία μέτοχος ήταν και ο Χέρμαν Γκέρινγκ. Επίσης, η φυλάκιση του Λαμπράκη από τους Άγγλους, με τη συναίνεση του Γεωργίου Παπανδρέου, στον Λίβανο το 1943, αποδίδεται στην ίδια αιτία, χωρίς όμως να έχει αποδειχθεί.

Με την Απελευθέρωση και την επιστροφή του Λαμπράκη στην Ελλάδα οι εφημερίδες του επανεκδίδονται με αλλαγμένο τίτλο. Ετσι, από το 1944 έχουμε «Το Βήμα» και «Τα Νέα». Με αυτούς τους τίτλους ως αμυντικά και επιθετικά όπλα, ο Λαμπράκης αρχίζει να χτίζει τον μύθο του Συγκροτήματος που «ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις». Συνομιλεί με όλους τους πρωθυπουργούς, και όχι πάντα με σέβας, ενώ οι κυκλοφορίες των εντύπων του εκτοξεύονται.

Το Συγκρότημα εκφράζει τη «φιλελεύθερη» αστική τάξη, ενώ η επίσημη διανόηση του τόπου συνωστίζεται για να βρει ένα στασίδι στις ιερές σελίδες του «Βήματος» και των «Νέων». Οι πολιτικές προσωπικότητες βαράνε προσοχές στον Λαμπράκη, χτυπάνε την πόρτα του γραφείου του πριν μπουν, αλλά αυτή η μοναξιά της εξουσίας τελειώνει για τον Δημήτρη Λαμπράκη το 1957, όταν «φεύγει» σε ηλικία 71 ετών. Το ποιος θα καθίσει στην… προεδρική καρέκλα είναι αβέβαιο, μιας και καιροφυλακτεί η πανίσχυρη ιδιαιτέρα γραμματέας του.

Ομως, την επομένη του θανάτου του Δημ. Λαμπράκη, ο γιος του Χρήστος, σε ηλικία 23 ετών, πηγαίνει στο γραφείο του πατέρα του, κάθεται στην πολυθρόνα του και το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να φωνάξει την ευνοούμενη γραμματέα και να της πει: «Κυρία Λοράνδου, απολύεσθε!»

Ο Χρήστος Λαμπράκης παίρνει το τιμόνι



Ο Χρήστος Λαμπράκης από άποψη χαρακτήρα δεν είχε καμία σχέση με τον γυναικά, πατριαρχικό πατέρα του. Όταν πήρε το πηδάλιο του ΔΟΛ ήταν ήρεμος, ευαίσθητος, με κλίση στο κλασικό τραγούδι, κοσμοπολίτης κι ευγενικός, αλλά πολύ γρήγορα έμαθε να κάνει κουμάντο με σιδερένιο χέρι. Οι παλιοί ακόμη θυμούνται τη στάση του Συγκροτήματος στην Αποστασία. Το κάψιμο των φύλλων του «Βήματος» και των «Νέων» και τα γιουχαΐσματα από το εξοργισμένο πλήθος μπροστά από τα γραφεία του ΔΟΛ τον Αύγουστο του 1965 ακόμη αντηχούν στη Χρήστου Λαδά...



Οι εφημερίδες του Συγκροτήματος συνέχισαν να εκδίδονται επί χούντας. Ο Χρ. Λαμπράκης μάλιστα φυλακίστηκε τότε, αλλά για πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, ενώ επί δικτατορίας η ατομική εταιρεία Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη μετατράπηκε σε ανώνυμη.

Με τη Μεταπολίτευση, το Συγκρότημα αυξάνεται και πληθύνεται. Όταν το ΠΑΣΟΚ εδραιώνεται, ο ΔΟΛ του προσφέρει «κριτική υποστήριξη», ενώ αποτελεί στέγη της λεγόμενης «Αριστεράς πολυτελείας». Ορδές σοβαρών (και σοβαροφανών) διανοουμένων παρελαύνουν από τις σελίδες των εντύπων, αλλά το Συγκρότημα κάνει και τις κουτσουκέλες του: αλησμόνητη είναι η υποστήριξή του το 1976 προς τον διαβόητο Γιώργο Καματερό και το νερό του, που το έφερνε με βυτία από την Κω, καθώς, όπως έλεγε ο απατεώνας, το νερό θεραπεύει τον καρκίνο. Τα «σοβαρά και έγκυρα» «Νέα» τότε, με διευθυντή τον Γιάννη Καψή, έγιναν ρόμπες ξεκούμπωτες, καθώς το νερό αναλύθηκε και φυσικά ουδεμία αντικαρκινική ιδιότητα διαπιστώθηκε…

Στη δεκαετία του ’80 οι δουλειές του Συγκροτήματος αβγατίζουν. Με τις πλάτες της εξουσίας, με την τεράστια ισχύ και το κύρος του στην κοινωνία, ένα σωρό εταιρείες προκύπτουν κάτω από την ομπρέλα του, ενώ το 1989 ο Χρήστος Λαμπράκης μαζί με τους Βαρδή Βαρδινογιάννη, Κίτσο Τεγόπουλο, Αριστείδη Αλαφούζο και Γιώργο Μπόμπολα ιδρύουν το Mega Channel, το πρώτο και μεγαλύτερο κανάλι της ιδιωτικής τηλεόρασης. Σε λίγα χρόνια το αβγάτισμα του κύκλου εργασιών του ΔΟΛ θα γίνει γιγαντισμός: τέσσερις εφημερίδες, 21 περιοδικά, πέντε εκτυπωτικές μονάδες, τουριστικά πρακτορεία, δύο εταιρείες διανομής και μία εταιρεία τηλεφωνικής προώθησης πωλήσεων και διαχείρισης σχέσεων πελατών, αντιπροσωπεύσεις κινηματογραφικών ταινιών, εκμεταλλεύσεις κινηματογραφικών αιθουσών, παραγωγές τηλεοπτικών ταινιών και ψηφιακού οπτικοακουστικού υλικού, επέκταση στο διαδίκτυο.

Α, ναι, παραλίγο να ξεχάσω και το Μέγαρο Μουσικής, το όνειρο της ζωής του, που ο Χρ. Λαμπράκης εγκαινίασε το 1991, με διαδικασίες όχι και τόσο διαφανείς – κάτι που στηλίτευε μέχρι την τελευταία του ανάσα ο εκδότης του ιστορικού περιοδικού «Αντί» Χρήστος Παπουτσάκης. Ο μέγιστος Λαμπράκης, για να κάνει τον ελάχιστο Παπουτσάκη να σωπάσει επιτέλους, κορφολόγησε το συντακτικό του προσωπικό. Κάποιες βαριές υπογραφές των «Νέων» φιγουράριζαν στο «Αντί» προτού οι φορείς τους καταλάβουν το συμφέρον τους…

Τέλος πάντων, ο ΔΟΛ φτάνει στο οικονομικό του απόγειο με το… εκσυγχρονιστικό φούσκωμα του χρηματιστηρίου στα τέλη της δεκαετίας του ’90. Τότε, η αποτίμηση της αξίας του ΔΟΛ ήταν ίδια με αυτή μιας τράπεζας.

Δημοσιογραφικός Οργανισμός… Ψυχάρη



Ο Χρ. Λαμπράκης πεθαίνει το 2009, έχοντας δώσει από πριν όμως το… δαχτυλίδι στον Σταύρο Ψυχάρη – και από τότε η αυτοκρατορία Λαμπράκη αρχίζει να τρίζει και να καταρρέει. «Το ξέρω ότι ο Λαμπράκης θα ευχόταν να ήμουν άλλος, αλλά εγώ του έτυχα» είχε δηλώσει ο μπρούτος και στερούμενος ακαδημαϊκών τίτλων διάδοχος. Που διετέλεσε, παρεμπιπτόντως, και διοικητής του Αγίου Ορους, ίσως για να εξασφαλίσει αν όχι την ευλογία, τουλάχιστον το έλεος των ουρανών στις δραστηριότητές του. Μία από αυτές, εντελώς ενδεικτικά, ήταν και η ανάμειξή του στην περίφημη «αγορά του αιώνα». Το 2006 η «Καθημερινή» φωτογράφισε τον Ψυχάρη ως «πλασιέ» για την αγορά των Eurofighter προς 3 δισ. ευρώ. Να θυμίσουμε πως ο Στ. Ψυχάρης, αν και καταγόμενος από αριστερή οικογένεια, αν και δημοσιογράφησε στην «Δημοκρατική Αλλαγή», συνεργάστηκε με τη χούντα – ο υπουργός Τύπου της δικτατορίας, Βύρωνας Σταματόπουλος, ήταν κουμπάρος του.

Ο νέος αιώνας βρίσκει τον ΔΟΛ με ζημίες: το 2009 έφτασαν τα 16,2 εκατ. ευρώ. Και μαζί με τις ζημίες, βέβαια, άρχισε και ο δανεισμός. Αν συνυπολογίσουμε και την αλλαγή του παγκόσμιου οικονομικού σκηνικού, την κρίση που ενέσκηψε, τον ανταγωνισμό, αλλά και την απογοήτευση των «πελατών» του συγκροτήματος γενικά από την άκριτη, υπερβολική και προσβλητική υποστήριξη που παρείχε ο ΔΟΛ (και το MEGA) προς τα μνημόνια και τους εγχώριους πολιτικούς πλασιέδες τους, η πτώση ήταν αναπόδραστη. Φαίνεται πως ο κόσμος σιγά σιγά απέσυρε το ενδιαφέρον του από το προϊόν που πουλούσε το Συγκρότημα. Ο Θανάσης Λάλας, ένα από τα πρώην «χρυσά παιδιά» του, συνήθιζε να λέει «παραμύθι πουλάμε!» Ε, αυτό το παραμύθι μοιραία ξέφτισε και πάλιωσε. Οι κυκλοφορίες των εντύπων του ΔΟΛ άρχισαν να κατακρημνίζονται, ο εκδοτικός οίκος Ελληνικά Γράμματα έκλεισε, αφήνοντας εκατό υπαλλήλους στον δρόμο, για να ακολουθήσουν οι απολύσεις, στην αρχή διοικητικών υπαλλήλων του ΔΟΛ και μετά δημοσιογράφων.

Οταν ο συνδικαλιστικός εκπρόσωπος του «Βήματος» πήγε να ενημερώσει τους συναδέλφους του στα «Νέα» για τις απολύσεις, κάποιοι φανατικοί «ψυχαρικοί» τον έβγαλαν έξω, ενώ μετά από λίγο οι άντρες της ιδιωτικής ασφάλειας του Στ. Ψυχάρη τον πέταξαν έξω από το κτίριο. «Για δες, συμβαίνουν τέτοια πράγματα και στην αριστοκρατία του ελληνικού Τύπου» είπαν οι άλλοι δημοσιογράφοι, των άλλων εντύπων, που για χρόνια υφίσταντο το υψωμένο φρύδι των στελεχών αλλά και κάποιων συναδέλφων του ΔΟΛ.

Η κατάσταση του Συγκροτήματος επιδεινώθηκε τα τελευταία χρόνια: τεράστια χρέη, απλήρωτοι εργαζόμενοι που δεν χόρταιναν με υποσχέσεις και μετά απεργίες. Κι ύστερα και άλλες απολύσεις, και άλλες απεργίες, και καπάκι δεσμεύσεις του Ψυχάρη πως θα μπουν λεφτά από τα «αμπάρια» του μεγάλου σκάφους του ΔΟΛ (ή μάλλον του ΔΟΨ), που δεν άξιζαν ούτε το χαρτί στο οποίο τυπώθηκαν, μέχρι που φτάσαμε στη Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου του 2016, όταν οι εργαζόμενοι κατέβασαν μολύβια και μικρόφωνα. Ενας αιώνας δημοσιογραφίας και μοναχικής εξουσίας φαίνεται πως έφτασε στο τέλος του, χωρίς δεύτερη ευκαιρία...
---
πηγή: Παύλος Μεθενίτης/documentonews.gr
---
*

Κυριακή 1 Ιανουαρίου 2017

... 2017 : ωραία χρονιά για εξέγερση !..

*
stavrosx1
***
*

«Καλή χρονιά», είπες;
 .

του Νίκου Μπογιόπουλου

«Καλή χρονιά». Μια ευχή, μια φράση που ακούγεται και φέτος εκατομμύρια φορές. Αλλά όλοι το ξέρουμε. Λίγοι, πια, την εννοούν. Ελάχιστοι την πιστεύουν. Ποτέ άλλοτε τόσα εκατομμύρια άνθρωποι δεν έβαλαν τόσες φορές στο στόμα τους μια φράση που δεν την πιστεύουν. Παλιά ήταν η ελπίδα που σε έκανε να μοιράζεσαι την ευχή με τους άλλους. Τώρα είναι η προσπάθεια μέσω της ευχής να βρεις την ελπίδα. Να υποδυθείς πως πιστεύεις ότι κάπου – δεν μπορεί – θα υπάρχει…

Οι ταγοί μας – πρέπει να τους το αναγνωρίσουμε – σε μεγάλο βαθμό το κατάφεραν: Σκότωσαν την ελπίδα. Μοιάζουμε όλο και περισσότερο με την πιο καταθλιπτική εκδοχή της «Πανούκλας» του Καμύ. Το χειρότερο – έγραφε – δεν είναι η Πανούκλα. Το χειρότερο είναι να συνηθίσεις την Πανούκλα. Το χειρότερο δεν είναι η δυστυχία, η απελπισία. Το χειρότερο είναι να συνηθίσεις την απελπισία…

Φυσικά, μέσα στην καταχνιά, ο Τσίπρας, ο Μητσοτάκης, οι δορυφόροι και οι παραποταμίσιοι τους, παρά τις έγνοιες τους το τήρησαν το έθιμο. Στις ευχές τους για το νέο έτος μας το υποσχέθηκαν όλοι μαζί: Το 2017 θα δούμε φως στην άκρη του τούνελ…

Σαράντα χρόνια τώρα – επιτρέψτε τον προσωπικό τόνο – από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι κι έναν καλό κύριο – όχι πάντα τον ίδιο – να βγαίνει κάθε παραμονή πρωτοχρονιάς και να μου λέει ότι με το νέο χρόνο θα έρθει και το φως. Να μου εύχεται «καλή χρονιά». Να με διαβεβαιώνει ότι υπάρχει φως. Και ότι αν είμαι καλός, υπάκουος και ήσυχος τότε θα το δω κι εγώ.

Εγώ, εν τω μεταξύ, παραμένω στο τούνελ. Γεννήθηκα στο τούνελ, μεγάλωσα στο τούνελ και γερνάω μέσα στο τούνελ. Κι ο πατέρας μου το ίδιο. Και εκεί που παραλίγο να το συνηθίσω το τούνελ τους μαζί με τους εργολάβους τους και διόδια τα μεγάλα τους, τώρα βλέπω και το γιό μου να τον έχουνε αλυσοδέσει μέσα στο τούνελ. Και τα άλλα παιδιά. Που και σ’ αυτά, τα ίδια τους λένε. Που πάνε κι αυτά να τα παραμυθιάσουν. Να τα ευνουχίσουν. Με τα ίδια λόγια. Με τις ίδιες ψευτιές.

Τότε, ακριβώς, πάνω στο άκουσμα των ευχών τους για «καλή χρονιά», έτσι όπως ποζάρουν σαν «μάγοι» που θα μου φέρουν την «καλή χρονιά», μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Χτυπούν οι φλέβες μέσα μου. Ξέρω τι θέλουν. Θέλουν μαζί με εμένα να θάψουν και το γιό μου – και τα άλλα παιδιά – μέσα στο τούνελ τους.Ξέρω το κρύβει η ευχή τους: Η «καλή χρονιά» τους είναι η αρχή μιας νέας λεηλασίας που θα κρατήσει 99 χρόνια! Οσο και η αιώνια αθλιότητα που εκπροσωπούν.

Συνεπώς; Ματαιοπονούμε; Ειδικά εμείς, οι φορείς του «άλλου κόσμου», οι οργανωτές ενός νέου αύριο, τι κάνουμε; Σήμερα, τώρα, τι κάνουμε; Παίζουμε κι εμείς το παιχνίδι του «σκάσε και κολύμπα»; Πετάμε και λίγη άχνη από κανά τσιτάτο του Λένιν για να μας αντέχει ο καθρέφτης μας; Και;

Όχι! Ακόμα κι αν η Κίρκη βασιλεύει, ακόμα κι αν από παντού ξεφυτρώνουν οι «ρινόκεροι» του Ιονέσκο, υπάρχουν και οι όρθιοι. Είναι εκεί, στα εργοστάσια, στις γειτονιές, στους δρόμους. Αυτοί που δίνουν το χέρι για να σηκώσουν και τους άλλους, που απεργούν για να έχουν δουλειά οι υπόλοιποι, που λιώνουν στις πορείες για να μείνουν ανοιχτά τα περάσματα.

Λοιπόν, να το πούμε και στους «φίλους» για να το ξέρουν κι αυτοί, αλλά για να το θυμηθούμε κι εμείς: Δεν πετάμε στα σύννεφα, ξέρουμε ότι πίσω από το «καλή χρονιά» εκείνο που βασιλεύει είναι το «βόηθα Παναγιά». Αλλά η Παναγιά δεν θα βοηθήσει. Υπάρχει άλλος τρόπος να είναι καλή η χρονιά που έρχεται. Υπάρχει! Ένας είναι ο τρόπος. Και μοναδικός: Να γίνει το 2017 η χρονιά που θα τους πάρει ο διάολος.

Κι όποιος νομίζει ότι όντως ματαιοπονούμε, τον καλούμε στην παρέα του Ρίτσου: «Ωστόσο – ποιος ξέρει -ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να / αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε, κι η ομορφιά του άνθρωπου (…).»

Η γενιά μας, η εποχή μας, ζει την δική της «εφταετία». Που σημαίνει ότι το σκοτάδι των «σωτήρων», του συστήματός τους, της απρέπειάς τους παράγινε. Κι όσο το σκοτάδι τους γίνεται έρεβος, τόσο περισσότερο εμείς έχουμε χρέος να κρατήσουμε ζωντανή την αλήθεια: Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν ξημερώσει! Και θα ξημερώσει! Παρά και ενάντιά τους.

Θα ξημερώσει γιατί έχουμε χρέος να ξημερώσει. Έχουμε χρέος να απαντήσουμε στη νέα «εφταετία» τους με τον τρόπο που πέφτουν οι «εφταετίες»: Με την εξέγερση! Την εξέγερση που θα κάνει τους αγανακτισμένους από αποκαρδιωμένους και παραιτημένους να σηκωθούν στο μπόι των οργανωμένων και των αποφασισμένων!

2017: Ωραία χρονιά για εξέγερση! Ναι, αυτή θα ήταν μια πραγματικά «καλή χρονιά» αν στα 100 χρόνια από το νικηφόρο μειδίαμα του Ιλιτς, δίναμε το χώρο που αξίζει στο φως που βλέπω στα μάτια του γιού μου και των άλλων παιδιών. Αυτό το φως είναι που θα τους πάρει και θα τους σηκώσει. Τα μάτια τους λάμπουν! Τα μάτια τους πετάνε σπίθες! Βγάζουν φωτιές!

«Καλή χρονιά» σημαίνει φως από τη φλόγα που θα γίνει πυρκαγιά κάθαρσης και αναγέννησης! Που πάει να πει: Φως – ανάτασης από το βούρκο. Φως – αλληλεγγύης και ανασύνταξης των εκατομμυρίων ψυχών που χειμάζονται στην καταχνιά. Φως – ανυπακοής, απειθαρχίας και αντίστασης στην μαυρίλα. Φως – αντεπίθεσης και ξεκίνημα για το χτίσιμο εκείνου του λαϊκού ξέφωτου που θα σαρώσει την αιθαλομίχλη του ψεύδους, της απάτης, της βαρβαρότητας.

Τέτοιο φως, τέτοια χρονιά χρειαζόμαστε το 2017. Γιατί ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Και δεν θα τη φέρει κανείς άλλος έξω από εμάς και τα παιδιά μας. Ας τη φέρουμε. Για μας και για τα παιδιά μας.

Καλή χρονιά! Ας το πιστέψουμε. Είναι – τελικά – στο χέρι μας.
---
*