Η Εύα Καϊλή και ο παππούς της...

*

stavrosx1

***
*

Εύα Καϊλή:

«Τίνος εγγονή

εισ’ εσύ παιδάκι μου»;

«Κομμουνιστές εγκληματίες σκότωσαν τον παππού μου (…). Κομμουνιστές εγκληματίες έκαψαν το σπίτι της οικογένειάς μου, αφού το καταλήστεψαν».

Είναι γνωστή η παραπάνω κραυγή πολιτικής (και ιστορικής) απόγνωσης που πρόσφατα βγήκε από τα χείλη της ευρωβουλευτού του ΠΑΣΟΚ κυρίας Εύας Καϊλή, η οποία με την μαρτυρία της πρόσθεσε το δικό της λιθαράκι αλήθειας ώστε να θυμηθούν οι παλιοί και να γνωρίσουν οι νέοι τα… εγκλήματα των κομμουνιστών.

Που έγιναν αυτά που λέει η κυρία Καϊλή; Στην Κωνσταντία Μακεδονίας, όπως μας πληροφόρησε.

Μόνο που, ξέρετε, με την διήγηση της κυρίας Καϊλή υπάρχουν μερικά προβλήματα. Και για την ακρίβεια: Δεν συμφωνούν οι ημερομηνίες…

Εξηγούμαστε:

1) Το μόνο γνωστό και ιστορικά καταγεγραμμένο συμβάν την περίοδο του Εμφυλίου στην Κωνσταντία Μακεδονίας (έργο του μεταβαρκιζιανού κράτους, αλλά αυτό ας το προσπεράσουμε για να μην ταλαιπωρήσουμε περαιτέρω το μυαλουδάκι της κυρίας Καϊλη) λαμβάνει χώρα τον Φλεβάρη του 1947. Τότε, λοιπόν, θα ήταν που οι «κομμουνιστές εγκληματίες σκότωσαν τον παππού» της Εύας. Σίγουρα, πάντως, δεν γίνεται να της «σκότωσαν τον παππού», να «έκαψαν» και «καταλήστεψαν σπίτια» μετά το ’49, αφού μετά το 1949 οι «εγκληματίες κομμουνιστές» είχαν βρει αυτό που τους άξιζε στα εκτελεστικά αποσπάσματα, στις φυλακές, στα Μακρονήσια και στον Αη Στράτη – και ουχί… Αη Στρατή (!) όπως τον εκφωνούσε στο MEGA η κυρία Καϊλή.

2) Όπως μαθαίνουμε η κυρία Καϊλή γεννήθηκε το 1978 (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%8D%CE%B1_%CE%9A%CE%B1%CF%8A%CE%BB%CE%AE). Και τώρα θα πείτε και τι μας νοιάζει και γιατί ασχολούμαστε με την ηλικία μιας κυρίας. Απάντηση: Περιμένετε…

3) Στις 9/6/2014 δημοσιεύτηκε άρθρο αφιερωμένο στην κυρία Καϊλή στο «Πρώτο Θέμα» με προσωπικές της φωτογραφίες και περιγραφές από την προσωπική της ζωή (http://www.protothema.gr/politics/article/385706/o-europaradeisos-ehei-plana-gia-tin-eua/). Εκεί, λοιπόν, ανάμεσα στα άλλα διαβάζουμε:

α) «Ο πατέρας της, Αλέξανδρος, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κωνσταντινούπολη, αποφοίτησε από το Ζωγράφειο Λύκειο και βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη για να σπουδάσει μηχανολόγος – ηλεκτρολόγος μηχανικός στο ΑΠΘ. Στα 23 του χρόνια έχει ήδη γίνει πατέρας της Εύας…»

Αλλά: Αν ο πατέρας της Εύας – που, παρεμπιπτόντως παλιότερα ρεπορτάζ ανέφεραν ότι ο πρωην υπουργός Υγείας Αδωνης Γεωργιαδης τον είχε διορίσει πρόεδρο του Νοσοκομείου Παπαγεωργίου (http://www.koutipandoras.gr/article/resital-axiokratias-apo-adoni-poy-diorise-ton-patera-tis-kaili-proedro-toy) – το 1978 που γεννήθηκε η Εύα ήταν 23 ετών, τότε εκείνος γεννήθηκε το 1955. Συνεπώς τον μπαμπά του μπαμπά της Εύας δεν μπορεί να τον «σκότωσαν οι κομμουνιστές» το 1947, γιατί τότε εκείνος δεν θα μπορούσε – οχτώ χρόνια αφότου τον «σκότωσαν οι κομμουνιστές» – να έχει γεννήσει τον μπαμπά της Εύας και έτσι η Εύα δεν θα είχε παππού…

Μήπως, όμως, οι εγκληματίες κομμουνιστές «σκότωσαν τον (άλλον) παππού» της Εύας, τον παππού, δηλαδή, από την μεριά της μαμάς της;

Αυτή η εκδοχή θα ήταν μια κάποια λύση στο πρόβλημα, αλλά και πάλι το ίδιο δημοσίευμα του «Πρώτου Θέματος», στηριγμένο σε διηγήσεις της ίδιας της Εύας, περιπλέκει τα πράγματα. Ιδού πως μας λέει το δημοσίευμα ότι η Εύα περνούσε σαν παιδάκι τα καλοκαίρια της:

β) «…τα ξένοιαστα καλοκαίρια στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας, όπου ζούσε ο παππούς και η γιαγιά από την πλευρά της μητέρας της, ήταν οι στιγμές όπου αποκαλυπτόταν η πιο αλέγκρα, έντονη πλευρά της».

Τι μαθαίνουμε εδώ; Μα ότι μετά το 1978 που γεννήθηκε η Εύα, η Εύα ζούσε ξένοιαστα καλοκαίρια με τον ολοζώντανο παππού (και την γιαγιά) από την μεριά της μαμάς της.

Συνεπώς – από το 1978 και μέχρι τουλάχιστον που η Εύα ήταν παιδούλα – ούτε αυτόν τον παππού της Εύας τον «σκότωσαν οι κομμουνιστές». Εκτός αν η Εύα τα ξένοιαστα καλοκαίρια, όταν και «αποκαλυπτόταν η πιο αλέγκρα, έντονη πλευρά της», τα περνούσε με το φάντασμα του παππού της…

Βεβαίως δεν αρνούμαστε ότι η κυρία Καϊλή γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα μας την οικογενειακή της κατάσταση. Ίσως όχι τόσο καλά όσο κατέχει την ιστορία περί τα «εγκλήματα των κομμουνιστών», αλλά (θα πρέπει να) την γνωρίζει.

Την επόμενη φορά, συνεπώς, που θα μιλήσει για τα «εγκλήματα των κομμουνιστών», ας κάνει τις απαραίτητες διορθώσεις σε εκείνο το αφιέρωμα που της είχε κάνει το «Πρώτο Θέμα».

Μέχρι τότε, πάντως, εμείς ενθυμούμενοι πως αντιμετώπιζαν τέτοια θέματα οι δικοί μας παππούδες, δικαιούμαστε να αναρωτιόμαστε: «Τίνος εγγονή είσ’ εσύ παιδάκι μου»;

---

Ημεροδρόμος

---
*

Η "ξεχασμένη" Συμφωνία του Μονάχου

*

stavrosx1

***
*

23η Αυγούστου 1939,

10 μήνες και 24 ημέρες μετά την

υπογραφή της Συμφωνίας του Μονάχου

Στα πρακτικά της δίκης της Νυρεμβέργης, ο αντιπρόσωπος της Τσεχίας ρωτάει τον στρατάρχη του Γ’ Ράιχ, τον Βίλχελμ Κάιτελ:

«Το Ράιχ θα επιτίθονταν ενάντια στην Τσεχοσλοβακία το 1938, εάν οι Δυτικές Δυνάμεις είχαν υποστηρίξει την Πράγα;».

Η απάντηση του Κάιτελ ήταν σαφής:

«Ασφαλώς όχι! Δεν ήμασταν αρκετά ισχυροί από στρατιωτικής απόψεως. Ο αντικειμενικός στόχος του Μονάχου (εννοούσε της Συμφωνίας του Μονάχου) ήταν να βγάλουμε τη Σοβιετική Ένωση από τη μέση, να κερδίσουμε χρόνο και να συμπληρώσουμε τους γερμανικούς εξοπλισμούς».

Η Συμφωνία του Μονάχου υπογράφεται στις 29 Σεπτεμβρίου 1938 μεταξύ Βρετανίας, Γαλλίας και Γερμανίας, Ιταλίας και αποτελεί την αρχή της αντίστροφης μέτρησης για το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Με βάση τους όρους της οργανώνεται ο διαμελισμός της Τσεχοσλοβακίας. Η Βρετανία, δια του πρωθυπουργού της Τσάμπερλεν, η Γαλλία με τον Νταλαντιέ, η φασιστική Ιταλία του Μουσσολίνι και η ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ υπογράφουν μεταξύ τους ένα κείμενο που αφορά την διάλυση μιας πέμπτης χώρας. Η ίδια η Τσεχοσλοβακία δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής στις συνομιλίες που αφορούν το μέλλον της. Μια μέρα πριν κριθεί η τύχη της, στις 28 Σεπτεμβρίου, ενημερώνουν την κυβέρνησή της ότι την επομένη θα λάβει χώρα η συνδιάσκεψη που θα την αφορά. Ωστόσο, της έχουν επιτρέψει να στείλει αντιπροσώπους προκειμένου να τους ανακοινωθεί προσωπικά η απόφαση των Τεσσάρων Μεγάλων.

Εκτός από τους ίδιους τους Τσεχοσλοβάκους, από τις συνομιλίες έχουν αποκλειστεί και οι εκπρόσωποι της Σοβιετικής Ένωσης. Για την ακρίβεια, οι Σοβιετικοί όχι μόνο δεν προσκαλέστηκαν αλλά, σύμφωνα με τον πρέσβη της ΕΣΣΔ στο Λονδίνο Ιβάν Μαΐσκι, «…η βρετανική κυβέρνηση δεν αποτόλμησε ούτε μια φορά να συμβουλευτεί την ΕΣΣΔ στο ζήτημα της Τσεχοσλοβακίας ή της ευρωπαϊκής ειρήνης». Επιπλέον, την ίδια μέρα που υπογράφεται η συμφωνία (29 Σεπτεμβρίου 1938) ο Βρετανός Υπουργός Εξωτερικών, λόρδος Χάλιφαξ καλεί τον πρέσβη της Σοβιετικής Ένωσης για να δικαιολογηθεί για τον αποκλεισμό της χώρας του από τις συνομιλίες. Χαρακτηριστικά του λέει ότι:

«… όπως ξέρεις και ο ίδιος πολύ καλά οι αρχηγοί των κυβερνήσεων της Γερμανίας και της Ιταλίας δε θα επιθυμούσαν κάτω από τις σημερινές συνθήκες να παρακαθίσουν στο τραπέζι μιας συνδιάσκεψης μαζί με τους Σοβιετικούς».

Ουσιαστικά, αυτό που ανακοινώνεται στον Σοβιετικό πρέσβη είναι ότι ο Χίτλερ αποφασίζει τη σύνθεση της συνδιάσκεψης, ενώ ο Τσάμπερλεν τον ακολουθεί. Επειδή ο αναγνώστης οφείλει πάντα να αμφισβητεί τα γραφόμενα, καθώς η Ιστορία εμπεριέχει τη διάσταση της υποκειμενικής ερμηνείας, ας δούμε τον τρόπο που περιγράφει ο Τσόρτσιλ, γνωστός για το αντικομουνιστικό του φρόνημα, τη στάση του συντηρητικού πρωθυπουργού του. Κατ’ αρχάς το 17ο κεφάλαιο των Απομνημονευμάτων του τιτλοφορείται «Η Τραγωδία Του Μονάχου»… συνεπώς αναγνωρίζει ευθύς εξ αρχής τη διάσταση της «τραγωδίας» σε αυτή τη συμφωνία και συνεχίζει ως εξής :

«…Ο Βρετανός πρωθυπουργός τηλεγράφησε στον Χίτλερ και του πρότεινε να πάει να τον δει… το απόγευμα έλαβε την απάντηση του Χίτλερ που τον προσκαλούσε να πάει στο Μπερχτενσγκάντεν. Το πρωί της 15ης Σεπτεμβρίου 1938 ο Τσάμπερλεν έφθασε στο αεροδρόμιο του Μονάχου. Όταν τα νέα έφτασαν στην Πράγα, οι Τσέχοι ηγέτες δεν μπορούσαν να το πιστέψουν ως δυνατόν. Έμειναν άναυδοι. Τη στιγμή ακριβώς που για πρώτη φορά ήταν κύριοι της εσωτερικής κατάστασης στις περιοχές των Σουδητών, ο ίδιος ο Βρετανός Πρωθυπουργός επισκέπτονταν τον Χίτλερ! Αυτή η ενέργεια καταλάβαιναν ότι θα εξασθενούσε τη θέση τους απέναντι στη Γερμανία […] Το ταξίδι του Τσάμπερλεν έδινε την ευκαιρία να αυξήσουν οι Γερμανοί τις απαιτήσεις τους (για προσάρτηση της τσεχοσλοβάκικης ζώνης της Σουδητίας) και οι εξτρεμιστές του σουδητικού κόμματος, σύμφωνα με τις οδηγίες που λάμβαναν από το Γ’ Ράιχ, άρχισαν τώρα να ζητούν φανερά την ένωση με το Ράιχ».

Ο Βρετανός πρωθυπουργός συναντά τον Χίτλερ και λαμβάνει από εκείνον τις απαιτήσεις του για τον διαμελισμό της Τσεχοσλοβακίας. Δύο μέρες μετά, στις 17 Σεπτεμβρίου ο Τσάμπερλεν επιστρέφει στο Λονδίνο. Στις 19 Σεπτεμβρίου η Αγγλία και η Γαλλία ανακοινώνουν στην Τσεχοσλοβακία το τελεσίγραφό τους με βάση το οποίο η χώρα πρέπει να παραχωρήσει άμεσα στη Γερμανία όλες τις περιοχές στις οποίες οι κάτοικοι είναι άνω του 50% Γερμανοί. Για να πιεστεί ακόμα περισσότερο η τσεχοσλοβάκικη κυβέρνηση και να αποδεχτεί τον διαμελισμό της πατρίδας της, ο Άγγλος και ο Γάλλος πρεσβευτής στην Πράγα επισκέπτονται τον Πρόεδρο Μπένες (Τσεχοσλοβάκος πρόεδρος) στις 2 το πρωί, ξημερώνοντας η 21η Σεπτεμβρίου. Σε αυτή τη μεταμεσονύχτια επίσκεψη του ανακοινώνουν τα εξής:

«Δεν υπάρχει καμία ελπίδα μεσολάβησης, αποδεχτείτε τις αγγλογαλλικές προτάσεις (που ουσιαστικά ήταν οι προτάσεις του Χίτλερ) πριν δημιουργηθεί μια κατάσταση τέτοια για την οποία η Αγγλία και η Γαλλία δεν θα αναλάβουν καμία ευθύνη».

Όπως παρατηρεί στα Απομνημονεύματά του ο Τσόρτσιλ, η Αγγλία και η Γαλλία είχαν τουλάχιστον την «…ντροπή να ενημερώσουν προφορικά την Τσεχοσλοβάκικη πλευρά…». Με αυτό τον άμεσο και σαφή τρόπο, η Τσεχοσλοβακία κατανόησε ότι η Γαλλία, αν και είχε πρόσφατα υπογράψει σύμφωνο συμμαχίας μαζί της, δεν ήταν διατεθειμένη να το τηρήσει (...)

ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΕΔΩ

---

Ημεροδρόμος

---

*

Ταλίν - 27 μείον 8 ίσον 19 μείον 11 ίσον 8

*

stavrosx1

***
*

Χαμένοι στην (εσθονική) μετάφραση

Σύμφωνα με το δημοσίευμα του Αθηναϊκού Πρακτορείου, που δεν υπογράφεται και δεν αναφέρεται σε κάποιο άλλο δημοσίευμα του διεθνούς τύπου ή επίσημη ανακοίνωση, «μόνο οκτώ από τις 27 χώρες-μέλη της Ε.Ε. συμμετείχαν σήμερα στο συνέδριο που διοργάνωσε η Εσθονική Προεδρία αφιερωμένο στη μνήμη των θυμάτων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων».

Η είδηση συμπληρώνεται από την πληροφορία πως το συνέδριο ολοκληρώθηκε με την έκδοση διακήρυξης, «την οποία υπογράφουν οι εκπρόσωποι των εξής χωρών: Εσθονίας, Λετονίας, Λιθουανίας, Πολωνίας, Κροατίας, Ουγγαρίας, Τσεχίας και Σλοβακίας».

Με μια ματιά στο αγγλικό κείμενο των συμπερασμάτων «της συνάντησης για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράχθηκαν από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα» και την αναφορά των συμμετεχόντων υπουργείων Δικαιοσύνης στη συνάντηση, μπορεί κανείς να επιβεβαιώσει πως πράγματι οι αντιπροσωπείες των κρατών της Κροατίας, της Τσεχίας, της Εσθονίας, της Ουγγαρίας, της Λετονίας, της Λιθουανίας, της Πολωνίας και της Σλοβακίας υπέγραψαν μία κοινή δήλωση.

---

Το αγγλικό κείμενο:

Conclusions of the meeting on the crimes against humanity, committed by totalitarianregimes
Tallinn, 23 August 2017 With regard to the United Nations Convention on the Non-Applicability of Statutory Limitations to War Crimes and Crimes against Humanity, With regard to Resolution 1096 (1996) of the Council of Europe ParliamentaryAssembly on measures to dismantle the heritage of former communist totalitariansystems, With regard to Resolution 1481 (2006) of the Council of Europe Parliamentary Assembly on the need for international condemnation of crimes of totalitariancommunist regimes,With regard to the European Parliament resolution of 2 April 2009 on Europeanconscience and totalitarianism and the proclamation of 23 August as a Europe-wideDay of Remembrance for the victims of all totalitarian and authoritarian regimes,With regard to the Warsaw Declaration of the European Day of Remembrance forVictims of Totalitarian Regimes of 23 August 2011,With regard to the Tallinn Joint Statement of the Conference for the Day of Remembrance for Victims of Crimes Committed by Totalitarian Regimes of 23 August2015, on the European Day of Remembrance for the victims of all totalitarian andauthoritarian regimes, we commemorate all victims of those regimes.Under the Communist dictatorships in Europe, hundreds of thousands of innocentpeople were executed, killed, imprisoned, tortured, forced to perform slave labour ordeported. No process of truth-finding and justice comparable to that staged by theinternational community after World War II against the perpetrators of Nazi crimes hasbeen undertaken during the more than 25 years that have passed since the fall of the Communist regimes in Central and Eastern Europe.The Communist regimes in Europe committed international crimes, particularly crimesagainst humanity, after World War II, in many cases even until the collapse of the Soviet Bloc. Crimes against humanity are not subject to statutory limitations and theperpetrators can be tried at any time
The memory of the victims of the Communist regimes demands the investigation andprosecution of the perpetrators of those crimes. Many countries have had greatsuccess in this work, but there are still people responsible for the crimes of theCommunist regimes living unpunished among us. International cooperation is neededto bring these individuals to justice. It is also important to strengthen internationalcooperation in bringing to justice all perpetrators of crimes against humanity.Today, at the meeting of the representatives of the ministries of justice of many EUcountries the participants were informed of the initiative for establishing the Councilfor Investigation of Crimes of Communist Regimes (CICROC) that was launched at themeeting in Tallinn on 23 August 2015.The aim of the CICROC is to promote bringingthe most heinous crimes of Communist regimes to light, to identify the perpetrators ofthese crimes and to facilitate international cooperation in this regard, to build generalawareness of the atrocities committed by Communist regimes, and through these tocontribute to the improvement of such investigations and prosecutions. The meeting was informed that the representatives of countries participating in the CICROC initiative are continuing their cooperation for the establishment of the CICROC. The representatives of the countries have expressed their respect for all victims oftotalitarian and authoritarian regimes.
At the meeting the delegations of ministries of justice of Croatia, Czech Republic,Estonia, Hungary, Latvia, Lithuania, Poland and Slovakia participated.

---

Η δήλωση των οκτώ αυτών χωρών, όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα του υπουργείου Δικαιοσύνης της Εσθονίας, καταγγέλλει ότι «υπό την κομμουνιστική δικτατορία στην Ευρώπη, εκατοντάδες χιλιάδες αθώοι άνθρωποι εκτελέστηκαν, σκοτώθηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, εξωθήθηκαν στη σκλαβιά ή απελάθηκαν».

Σημειώνεται πως το κείμενο, που στην αρχή του αναφέρεται στη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τη μη εφαρμογή του νόμου για τον Περιορισμό των εγκλημάτων πολέμου και κατά της ανθρωπότητας, καθώς στο ευρωπαϊκό ψήφισμα του 2009 κατά του ολοκληρωτισμού, βρίθει αντικομμουνισμού, ενώ η μόνη αναφορά στον ναζισμό γίνεται για να συγκριθούν τα εγκλήματα των ναζί και η τιμωρία που έτυχαν οι εκφραστές του, «σε αντίθεση με αυτούς του κομμουνισμού».

Ακόμα, στην προτελευταία παράγραφο υπάρχει σαφής αναφορά στην ξεχωριστή πρωτοβουλία οκτώ χωρών (Λετονία, Λιθουανία, Εσθονία, Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία, Ουγγαρία και Γεωργία) τον Αύγουστο του 2015 να καλέσουν σε διεθνές δικαστήριο για τη διερεύνηση των κομμουνιστικών εγκλημάτων, αναφέροντας πως οι συμμετέχοντες στο συνέδριο ενημερώθηκαν για τη δράση της πρωτοβουλίας που καλεί σε σύσταση του «Συμβουλίου για τη διερεύνηση των εγκλημάτων των κομμουνιστικών καθεστώτων (CICROC)».

Παρόλα αυτά, στο επίσημο κείμενο δεν αναφέρεται πουθενά ο αριθμός των χωρών που εκπροσωπήθηκαν θεσμικά στο συνέδριο, καθώς προσκεκλημένοι δεν ήταν μόνον οι υπουργοί Δικαιοσύνης των κρατών της ΕΕ, αλλά και εκπρόσωποι οργανισμών «που μελετούν τα εγκλήματα των ολοκληρωτικών καθεστώτων».

Η -επιεικώς- πλημμελής κάλυψη του συνεδρίου από το ΑΠΕ, με τη βεβαιότητα για τη συμμετοχή μόλις οκτώ χωρών στο συνέδριο και χωρίς την παραμικρή αναφορά στην πηγή της πληροφορίες, οδήγησε την πλειοψηφία του κόσμου σε ένα κομφούζιο. Σε συνδυασμό με την επίσης αμφισβητούμενη είδηση του «διεθνούς σκανδάλου» με υπογραφή του ρωσικού πρακτορείου ειδήσεων, είχε ως αποτέλεσμα να μην υπάρχουν ασφαλείς πληροφορίες για το συνέδριο, τόσο για τις συμμετοχές όσο και για τις απουσίες.

Η ανακοίνωση του Εσθονικού υπουργείου Δικαιοσύνης που αναφέρεται παραπάνω, είναι μέχρι στιγμής το μόνο επίσημο έγγραφο της Εσθονίας για το γεγονός, καθώς δεν υπάρχει η παραμικρή σχετική αναφορά στην ιστοσελίδα της Εσθονικής προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Διαβάζοντάς την, είναι προφανές πως η συσκότιση γύρω από την ενημέρωση των συμμετεχόντων στο συνέδριο ήταν συνειδητή. Ωστόσο, το γεγονός αυτό κάθε άλλο παρά καλύπτει το Αθηναϊκό Πρακτορείο για την πλημμελή ενημέρωση και το χάος που προκάλεσαν οι αναρτήσεις του, που το κατέστησαν έκθετο σε επιθέσεις για «fake news» και παραπληροφόρηση.

Την ίδια ώρα, οι κατήγοροι του ΑΠΕ, όπως η ιστοσελίδα της Real και του iefimerida, χρησιμοποιούν την ίδια θολερή ανακοίνωση του υπουργείου Δικαιοσύνης της χώρας της Βαλτικής, για να υποστηρίξουν πως στο συνέδριο εκπροσωπήθηκαν θεσμικά 19 κράτη, ενώ επίσης δεν προκύπτει από πουθενά πως βρέθηκαν εκεί τόσοι υπουργοί Δικαιοσύνης, επικαλούμενοι μάλιστα «ανακοίνωση της Εσθονικής προεδρίας».

Εσθονικά στο ThePressProject δεν έχουμε καταφέρει να μάθουμε ακόμα, παρότι επιχειρήσαμε να ενημερωθούμε από τις αγγλικές εκδόσεις εσθονικών μέσων ενημέρωσης, χωρίς αποτέλεσμα. Συνεπώς, ελλείψει αξιόπιστων πηγών ενημέρωσης από την Εσθονία, θα ήταν αδύνατον να γνωρίζουμε και να μεταφέρουμε επακριβώς το τι συνέβη εκεί.

Εκείνο όμως που γνωρίζουμε στα σίγουρα, είναι το τι συνέβη εδώ στη χώρα μας. Και αυτό που συνέβη -για μία ακόμα φορά- είναι η επικράτηση της προχειρότητας, της επιπολαιότητας και της προπαγάνδας. Τόσο από τη μεριά του κρατικού πρακτορείου, όσο και από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης που επί ημέρες κατακεραύνωναν την κυβέρνηση για την απόφασή της να μη συμμετάσχει σε μία, σε κάθε περίπτωση, ήσσονος ενδιαφέροντος εκδήλωση.

Και γι' αυτό δεν ευθύνεται η Εσθονική προεδρία, ούτε φυσικά και ο κομμουνισμός.

---

Μηνάς Κωνσταντίνου/thepressproject

---

*

Προς φασιστόμουτρα και λοιπούς συγγενείς...

*
stavrosx1
***
*

Με αφορμή το αντικομμουνιστικό

συνέδριο της «αγίας» ΕΕ στην Εσθονία

Με αφορμή την ανακοίνωση του υπουργού Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Σταύρου Κοντονή, ο οποίος δήλωσε ότι η χώρα δεν θα παραστεί στο Διεθνές Συνέδριο με θέμα «Η κληρονομιά στον 21ο αιώνα των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από τα κομμουνιστικά καθεστώτα» αρκετοί φασίστες, φασιστόμουτρα και λοιποί συγγενείς βγήκαν απο τις τρύπες τους, για να πλασάρουν ωμό ή ραφιναρισμένο αντικομμουνισμό.

Το συνέδριο διοργανώνεται στις 23 Αυγούστου, στο Ταλίν, στο πλαίσιο της Εσθονικής Προεδρίας του Συμβουλίου της «αγίας» Ευρωπαϊκής Ένωσης. Λέμε για την «αγία» Ευρωπαϊκή Ένωση της εξίσωσης του ναζισμού με τον κομμουνισμό, που κάθε τόσο αναπτύσσοντας τη θεωρία του ολοκληρωτισμού και των δύο άκρων (με ψηφίσματα, αποφάσεις κ.α) επιδιώκει να εμφανίσει τον καπιταλισμό και την αστική δημοκρατία ως συνώνυμο της ελευθερίας!

Έτσι, αυτοί που τσάκισαν του ναζί, οι κομμουνιστές και η Σοβιετική Ένωση, που έδωσε εκατομμύρια νεκρούς του σοβιετικού λαού στον αντιφασιστικό αγώνα, εμφανίζονται σαν να είναι η άλλη όψη του φασισμού και του ναζισμού.

Με λίγα λόγια οι εκπρόσωποι του συστήματος που γεννά τον φασισμό και τον ναζισμό, οι εκπρόσωποι του συστήματος που – με τους κεφαλαιοκράτες της εποχής – στήριξε τον φασισμό και τον ναζισμό, τώρα εμφανίζονται σαν ελευθερωτές του κόσμου! 

Για τη σχετική ανακοίνωση του κ. Κοντονή και την επιχειρηματολογία του, σε αρκετά σημεία, θα αναφερθούμε σε άλλη στιγμή. Τώρα υπενθυμίζουμε μόνο πως αυτές οι θεωρίες (εξίσωσης ναζισμου – κομμουνισμού) κυκλοφορούν χρόνια στην «αγία» Ευρωπαϊκη Ένωση που λατρεύει και υπερασπίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ που καλλιεργεί αυταπάτες – και πριν γίνει κυβέρνηση – πως μπορεί να γίνει κάτι διαφορετικό η ΕΕ από αυτό που είναι, από αυτό που πάντα ήταν: Μια καπιταλιστική ένωση.

Ας πάμε τώρα στους φασίστες, τα φασιστόμουτρα και τους λοιπούς συγγενείς.

Οι ναζί της Χρυσής Αυγής στην ιστοσελίδα τους γράφουν σχετικά για τα «θύματα και τις πληγές του Ελληνικού Έθνους από τον κομμουνισμό». Δεν θα αναφερθούμε παραπάνω. Ναζί είναι οι (υπ)άνθρωποι, δεν περιμέναμε και τίποτα άλλο. 

Είναι, όμως, κι άλλοι που βγήκαν από τις ακροδεξιές τους τρύπες.

Η Νέα Δημοκρατία, με επικεφαλής τον αντιπρόεδρο της Αδ. Γεωργιάδη – ο οποίος «τιτιβίζει» διαρκώς τις τελευταίες μέρες για τον κομμουνισμό και εμφανίζεται ως υπερασπιστής της ελευθερίας! – ασχολήθηκε με το θέμα. Για τον Γεωργιάδη, το αγαπημένο παιδί του Παττακού, τον θρασύδειλο μισο(;)φασίστα δεν θα αφιερώσουμε παραπάνω λέξεις (διαβάστε για περισσότερα τις παραπομπές).

Υπάρχει, όμως, και ανακοίνωση της ΝΔ και της ΟΝΝΕΔ που θέλουν να μας πείσουν πόσο πρέπει να γίνονται συνέδρια που οδηγούν στην εξίσωση ναζισμού – κομμουνισμού, αλλά με …τρόπο.

Η ΝΔ, λοιπόν, του Γεωργιάδη και του Βορίδη (επικεφαλής της νεολαίας της ΕΠΕΝ, του κόμματος που ίδρυσε ο δικτάτορας Παπαδόπουλος από τον Κορυδαλλό και εκπρόσωπος παλιότερα του πατέρα Λεπέν στην Ελλάδα) με τα «τσεκουράτα» χειροκροτήματα του, ισχυρίζεται πως η Ελλάδα μη συμμετέχοντας στο συνέδριο «προσβάλλει τους Έλληνες και Ευρωπαίους πολίτες που διαχρονικά προασπίζονται τα δημοκρατικά ιδεώδη και την πανανθρώπινη αξία της ελευθερίας».

Υποστηρίζει, δε, πως αυτό οδηγεί τη χώρα σε μια «ιδιότυπη ευρωπαϊκή και διεθνή απομόνωση», προσθέτοντας πως «ο Ναζισμός και ο Σταλινισμός είναι σκοτεινές περίοδοι της ευρωπαϊκής ιστορίας ασφαλώς καταδικαστέες από όλους τους δημοκρατικούς πολίτες. Η διαφορετική ιδεολογική τους αφετηρία και η μεταξύ τους σύγκρουση, ούτε εξισώνει, αλλά ούτε και εξαγνίζει, κανέναν από τους δύο».

Η ΟΝΝΕΔ, με ακόμα πιο… προωθημένη επιχειρηματολογία αναφέρει πως «παρότι μας βρίσκει σύμφωνους στην απόρριψη αυτού του συμψηφισμού» (σ.σ ναζισμού – κομμουνισμού), «καθώς πρόκειται για δύο εξεχόντως διακριτά ρεύματα, η σύγχρονη ιστορία τα κατατάσσει ως τις δύο μεγαλύτερες ιδεολογικές πληγές στο σώμα της Ευρώπης. Ο απολογισμός των θηριωδιών των δύο καθεστώτων αποτελεί ύβριν όταν ακόμα υπάρχουν θύματα των ακραίων ιδεολογιών εν ζωή». Στην ίδια κατεύθυνση με τη ΝΔ τοποθετήθηκε και ο αξιότιμος πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος μέσω facebook.

Έχουμε γραψει πολλές φορές για τον ωμό και ραφιναρισμένο αντικομμουνισμό, που επιχειρείται χυδαία και με ανιστόρητο τρόπο, για να καλυφθεί η ουσία: Πως ο φασισμός και ο ναζισμός είναι γεννήματα του καπιταλιστικού συστήματος. Οι φασίστες, τα φασιστόμουτρα και οι λοιποί συγγενείς δεν κάνουν «αθώα» κριτική στη Σοβιετική Ένωση. Παραχαράσσουν την ιστορία για χτυπήσουν και την ελπίδα για την κοινωνική απελευθέρωση από το σάπιο σύστημα τους.

Προς το παρόν αυτά τα λίγα, μαζί με δύο φωτογραφίες που δείχνουν τη «σχέση» των κομμουνιστών με το ναζισμό (αριστερά) και τη σχέση των φασιστόμουτρων και των υπόλοιπων συγγενών (δεξιά). 

---

imerodromos

---

*

Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία κι εμείς...

*

stavrosx1

***
*

Ένα επίκαιρο άρθρο

ΟΙ ΝΕΟΙ ΒΑΛΤΙΚΟΙ ΜΑΣ ΕΤΑΙΡΟI

Από τα Ες-Ες στην Ε.Ε.

Ερχονται, και εκπροσωπούν τον κρατικό ρατσισμό, το θεσμοποιημένο αντικομμουνισμό και το μεταμοντέρνο απαρτχάιντ του αποκλεισμού χιλιάδων «μη πολιτών» τους. Είναι τα αγαπημένα παιδιά της ευρωπαϊκής ελίτ.

Κλείνοντας για τις εκλογές, η Βουλή επικύρωσε την περασμένη Τρίτη την ένταξη δέκα νέων χωρών στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Για ευνόητους λόγους, στη σχετική συζήτηση κυριάρχησε το ζήτημα της Κύπρου. Με την αναμενόμενη εξαίρεση του ΚΚΕ, κανείς δεν φάνηκε να ασχολείται με τους υπόλοιπους προσεχείς μας εταίρους.

Κι όμως, τα πολιτικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά της μελλοντικής Ευρώπης θα καθοριστούν σε μεγάλο βαθμό απ' αυτή τη διεύρυνση. Οφείλουμε ως εκ τούτου να είμαστε κάπως προσεκτικοί όσον αφορά το ποιόν των καθεστώτων που θα συνδιαμορφώσουν την πορεία μας. Πόσο μάλλον όταν κάποια από αυτά έχουν ήδη εκδηλώσει τις προθέσεις τους.

Ο λόγος για τα τρία κράτη της Βαλτικής (Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία), τις μόνες πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες που γίνονται δεκτές στην Ε.Ε.

Οπως ήδη ανακοινώθηκε, η ένταξή τους θα συνοδευτεί από την έκδοση διακήρυξης για την «ιστορική καταδίκη» του κομμουνισμού -και μιας «απαίτησης» προς το Ευρωκοινοβούλιο να πράξει το ίδιο. «Θέλουμε να στείλουμε ένα σαφές μήνυμα», δήλωσε η εκπρόσωπος του εσθονικού υπ. Δικαιοσύνης. «Η Ε.Ε. πρέπει να καταλάβει, κι αυτή, τι συνέβη» (27/11/03).

Στου κρεμασμένου το σπίτι, βέβαια, δεν θα 'πρεπε να μιλάνε για σκοινί. Αν μη τι άλλο, τα συγκεκριμένα καθεστώτα κάθε άλλο παρά δικαιούνται να δίνουν μαθήματα δημοκρατίας και ανθρώπινων δικαιωμάτων. Εχουμε και λέμε:

Στη Λετονία, το Κ.Κ. έχει τεθεί εκτός νόμου από το 1991. Ακολούθησε, το 1993, η μόνιμη απαγόρευση της λειτουργίας κομμουνιστικών και ναζιστικών οργανώσεων. Βάσει της ίδιας διάταξης διαλύθηκε επίσης η «Ενωση για την Προστασία των Δικαιωμάτων των Βετεράνων» (παρτιζάνοι του Β' Παγκοσμίου Πολέμου). Για τις πολυάριθμες φασιστικές οργανώσεις και τους βετεράνους των SS, που ευδοκιμούν στη χώρα, ουδέποτε τέθηκε βέβαια παρόμοιο ζήτημα.

*Επιπλέον, η λετονική εκλογική νομοθεσία απαγορεύει την υποψηφιότητα οποιουδήποτε πολίτη «υπήρξε ενεργό μέλος» του Κ.Κ. ή άλλων «φιλοσοβιετικών» οργανώσεων μεταξύ Ιανουαρίου και Σεπτεμβρίου 1991 -όταν, δηλαδή, η ΕΣΣΔ δεν είχε ακόμη διαλυθεί, ούτε η ανεξαρτησία της Λετονίας αναγνωριστεί επίσημα από τη διεθνή κοινότητα! Το 1996 η απαγόρευση επεκτάθηκε και στους υποψήφιους για την τοπική αυτοδιοίκηση.

Κυνήγι μαγισσών

Βάσει αυτών των διατάξεων, στελέχη της αντιπολίτευσης έχουν κατά καιρούς οδηγηθεί στο εδώλιο ή στερηθεί τα (αιρετά) αξιώματά τους.

Το 1996 υποψήφιοι του Σοσιαλιστικού Κόμματος καταδικάστηκαν επειδή στις εκλογές του 1995 απέκρυψαν από το βιογραφικό τους (που υποχρεωτικά υποβάλλουν στις αρχές) κάποιες λεπτομέρειες της παλιάς τους συμμετοχής στο ΚΚΛ. Το 1997 ο δημοφιλής δήμαρχος του Νταουγκάβπιλς, Αλεξέι Βινταβίσκι, διώχθηκε με ανάλογες κατηγορίες. Το 1999 η δημοτική σύμβουλος της Ρίγας (και στέλεχος του μειονοτικού «Κινήματος για Ισονομία») Τατιάνα Ζντάνοκ αποκλείστηκε από τις εκλογές εξαιτίας του «κομμουνιστικού παρελθόντος» της.

Παράνομο είναι και το Κ.Κ. Λιθουανίας. Απαγορεύτηκε τον Αύγουστο του 1991 με απόφαση του Κοινοβουλίου, όπως και μια σειρά άλλες «οργανώσεις συνδεόμενες με τη σοβιετική κατοχή». Αίτημα της ηγεσίας του να ελεγχθεί η συνταγματικότητα της απαγόρευσης από το ανώτατο δικαστήριο της χώρας δεν έγινε δεκτό. Ειδικότερη πτυχή του θεσμικού αντικομμουνισμού αποτελούν οι δίκες παλιών κομμουνιστών για «αδικήματα» που διέπραξαν στα χρόνια της ΕΣΣΔ.

Η «κάθαρση» αυτή δεν περιορίζεται σε εκτελεστικά όργανα των μαζικών εκτοπίσεων του 1949 που πραγματοποιήθηκαν από τη NKVD για την καταστολή του αντικομμουνιστικού αντάρτικου των «αδελφών του δάσους».

Στη Λιθουανία, 6 ηγετικά στελέχη του τοπικού Κ.Κ. καταδικάστηκαν το 1999 σε ποινές κάθειρξης για την αποτυχημένη επέμβαση του σοβιετικού στρατού τον Ιανουάριο του 1991.

Οι κατηγορούμενοι χρεώθηκαν επιλογές της κυβέρνησης Γκορμπατσόφ, χωρίς να τεκμηριωθεί οποιαδήποτε συμμετοχή τους στη λήψη των σχετικών αποφάσεων. Καταδικάστηκαν επίσης για δημιουργία «αντικρατικών οργανώσεων», επειδή υποστήριξαν την παραμονή της Λιθουανίας στην ΕΣΣΔ, προτού η απόσχισή της ολοκληρωθεί ή αναγνωριστεί διεθνώς!

Το 1999, επίσης, 5 μέλη της πολωνικής μειονότητας καταδικάστηκαν σε φυλάκιση για το αδίκημα της «στάσης». Κατηγορούνταν ότι, ως στελέχη της τοπικής αυτοδιοίκησης, το 1990 είχαν ταχθεί δημόσια υπέρ της ΕΣΣΔ, διεκδικώντας για την περιφέρειά τους ένα καθεστώς τοπικής αυτονομίας. Επίσης ότι, ενώ η Λιθουανία εξακολουθούσε ν' αποτελεί τμήμα της ΕΣΣΔ, ενθάρρυναν τους νέους να καταταγούν στο σοβιετικό στρατό κι οργάνωσαν διαδηλώσεις που «υπονόμευσαν την εξουσία του λιθουανικού κράτους». Σύμφωνα με το Radio Free Europe (2/9/99), η πιο «επικίνδυνη» απ' αυτές «αφορούσε τη μεταφορά 4.000 ανθρώπων με λεωφορεία στο Βίλνιους στις 7/1/1991 για να διαδηλώσουν έξω από το Κοινοβούλιο εναντίον της κατάργησης των επιδοτήσεων σε βασικά είδη διατροφής».

Προχωρημένη η Λετονία

15η Μεραρχία Γρεναδιέρων Waffen SS - 1η Λετονική

Ακόμη πιο προχωρημένη είναι η κατάσταση στη Λετονία. Εκεί, ακόμη και η ένοπλη αντίσταση κατά των ναζί θεωρείται έγκλημα, και πρώην παρτιζάνοι οδηγούνται στα δικαστήρια για «γενοκτονία του λετονικού λαού», κατηγορούμενοι ότι στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου σκότωσαν συνεργάτες των Γερμανών!

Η πιο γνωστή περίπτωση είναι αυτή του 80άχρονου Βασίλι Κονονόφ. Τον Ιανουάριο του 2000 καταδικάστηκε σε 6άχρονη κάθειρξη για το φόνο, στις 27 Μαΐου 1944, 6 ανδρών της ναζιστικής «Βοηθητικής Αστυνομίας» και 3 συγγενών τους. Η διεθνής κατακραυγή οδήγησε σε απελευθέρωσή του κι επανεξέταση της υπόθεσης. Στις 4/10/2003, το δικαστήριο τον αθώωσε από την κατηγορία της «διάπραξης εγκλημάτων πολέμου», βρίσκοντάς τον απλώς ένοχο για το -παραγεγραμμένο- αδίκημα του «συμμοριτισμού». Η εισαγγελία προσέφυγε πάντως στο ανώτατο δικαστήριο, ζητώντας τον επιμερισμό ποινής.

Εξίσου σαφής υπήρξε η θέση της πολιτικής ηγεσίας της χώρας για την υπόθεση. «Ενας εγκληματίας είναι πάντα εγκληματίας», δήλωσε ο πρωθυπουργός Αντρις Σκέλε, ενώ η πρόεδρος της χώρας, Βάιρα Βίκι-Φραϊμπέργκα χαρακτήρισε την υπεράσπιση του Κονονόφ «κυνικό χλευασμό των εκατομμυρίων θυμάτων του σοβιετικού ολοκληρωτισμού».

Οι «πατριώτες» Ες - Ες

Η πολιτική και δικαστική αυτή επανεκτίμηση του παρελθόντος έχει μία ακόμη πλευρά: την αποκατάσταση, άλλοτε πανηγυρική κι άλλοτε στα μουλωχτά, χιλιάδων εγκληματιών πολέμου και ένοπλων συνεργατών των ναζί, που όχι μόνο δεν διώκονται αλλά έχουν αναγορευτεί και σε σύμβολα της «εθνικής αντίστασης»!

Πρόκειται για μια σκοτεινή πτυχή της τοπικής Ιστορίας, που η ρητορεία κατά του «σοβιετικού ολοκληρωτισμού» αφήνει συνήθως στην σκιά. Ενας μεγάλος αριθμός πολιτών των τριών χωρών (τουλάχιστον 50.000 Λιθουανοί, 140.000 Λετονοί και δεκάδες χιλιάδες Εσθονοί) πολέμησαν το 1941-44 στο πλευρό των χιτλερικών, ως οπλίτες των Waffen SS και της λεγόμενης «Βοηθητικής Αστυνομίας» (Schummo). Συνολικά, συγκροτήθηκαν δύο λετονικές και μία εσθονική μεραρχία των SS (η 15η, 19η και 20ή, αντίστοιχα), δύο διαφορετικά σώματα λιθουανών «εθελοντών», καθώς και 26 εσθονικά, 41 λετονικά και 35 λιθουανικά τάγματα Schummo.

Εκτός από τη Βαλτική, οι μονάδες αυτές έδρασαν επίσης σε Ουκρανία, Λευκορωσία και Πολωνία, πρωταγωνιστώντας στα ναζιστικά εγκλήματα: κάψιμο χωριών, μαζικές εκτελέσεις αμάχων και, κυρίως, στο Ολοκαύτωμα των Εβραίων και των Τσιγγάνων. Ορισμένες μονάδες, όπως το 12ο τάγμα των λιθουανικών Schummo, συγκαταλέγονταν στους αγριότερους φονιάδες του Γ' Ράιχ.

Η συμμετοχή της ντόπιας δεξιάς στο Ολοκαύτωμα υπερέβη, άλλωστε, κατά πολύ την απλή συνέργεια. Με την είσοδο της Βέρμαχτ στη Βαλτική, οι τοπικές αντικομμουνιστικές οργανώσεις γιόρτασαν την «απελευθέρωση» με τρομερά λουτρά αίματος. Στο Κάουνας, λ.χ., διαβάζουμε σε έκθεση της χιτλερικής Einsatzgruppe Α, «λιθουανοί παρτιζάνοι» σκότωσαν μέσα στην πρώτη βδομάδα 3.800 από τους 30.000 Εβραίους της πόλης, έκαψαν ολοκληρωτικά μερικά «εβραϊκά» οικοδομικά τετράγωνα και ισοπέδωσαν τις συναγωγές. Τα ίδια έγιναν και στην υπόλοιπη χώρα, «συμπεριλαμβάνοντας και κάποιους κομμουνιστές που δεν είχαν προλάβει να φύγουν».

Ενθουσιασμένη με τη δυναμική αυτού του γηγενούς «κινήματος αυτοκάθαρσης», η ίδια έκθεση υπολογίζει ότι ώς τις 15/10/41 είχαν εξοντωθεί 71.105 Εβραίοι στη Λιθουανία και 30.000 στη Λετονία. Μέχρι το τέλος του πολέμου, εξολοθρεύθηκαν συνολικά 212.000 Εβραίοι της Λιθουανίας (96,4% του προπολεμικού πληθυσμού) κι άλλοι 67.000 της Λετονίας (95,7%). Η πλειονότητα των 4.500 Εβραίων της Εσθονίας, αντίθετα, πρόλαβε να σωθεί ακολουθώντας τον Κόκκινο Στρατό.

Η στάση των επίσημων αρχών των τριών χωρών απέναντι σ' αυτή την κληρονομιά είναι το λιγότερο προβληματική. Την επαύριο λ.χ. της απόσχισης της Λιθουανίας, πρωτοσέλιδο δημοσίευμα των «New York Times» (5/9/1991) αποκάλυψε ότι ένας μεγάλος αριθμός ντόπιων εγκληματιών πολέμου είχε ήδη αποκατασταθεί, εν ζωή ή μετά θάνατον, με βάση ένα νόμο περί αμνηστίας του 1990. Σύμφωνα δε με το BBC (26/1/2000), τουλάχιστον 40 μέλη του διαβόητου Arajs Komando, της μονάδας που διεκπεραίωσε το Ολοκαύτωμα στη Λετονία, έχουν αποκατασταθεί -με συντάξεις- ως αντιστασιακοί.

Στην Εσθονία, οι βετεράνοι των Waffen SS παρελαύνουν κάθε Ιούλιο, παρασημοφορημένοι από το εκεί υπουργείο Αμυνας. Στις 26/6/1999 πραγματοποιήθηκε η επίσημη ανακομιδή των οστών του «μαχητή της ελευθερίας» Αλφόνς Ραμπάνε, διακεκριμένου αξιωματικού των SS που μετά τον πόλεμο είχε εγκατασταθεί στο Λονδίνο, διευθύνοντας για λογαριασμό της Ιντέλιτζενς Σέρβις το τοπικό αντικομμουνιστικό αντάρτικο. Η κυβέρνηση χρηματοδότησε την τελετή κι εκπροσωπήθηκε από την ηγεσία του εσθονικού ΓΕΣ.

Απαρτχάιντ αλά ευρωπαϊκά

Εσθονική Μεραρχία Waffen SS

Θόρυβο προκάλεσε, αντίθετα, η ανέγερση ενός μνημείου των SS στην πόλη Πάρβου, τον Ιούλιο του 2002. Τελικά το τοπικό δημοτικό συμβούλιο απομάκρυνε το άγαλμα, η επιγραφή του οποίου ήθελε τα SS να έχουν πολεμήσει όχι μόνο «για την ελευθερία της Εσθονίας» αλλά και για εκείνη «της Ευρώπης». Βρισκόμασταν στις παραμονές της συνόδου της Κοπεγχάγης και, όπως εξήγησε σε συνέντευξη τύπου ο πρωθυπουργός Σιίμ Κάλας, τέτοιες πρωτοβουλίες κινδύνευαν να υπονομεύσουν την ένταξη της χώρας στην Ε.Ε. Την επόμενη χρονιά, η κυβέρνησή του φρόντισε να αποκαταστήσει τη ζημιά: εξήγγειλε η ίδια την ανέγερση νέου μνημείου, με κάπως λιγότερο χτυπητή αφιέρωση!

Στη Λετονία τα πράγματα είναι χειρότερα. Μέχρι το 1997 η ετήσια παρέλαση βετεράνων στις 16 Μαρτίου (επέτειος μιας επιχείρησης των SS το 1944) γινόταν με συμμετοχή εκπροσώπων της πολιτείας. Το 1998 το Κοινοβούλιο καθιέρωσε επίσημα την 16η Μαρτίου ως «ημέρα του λετονού στρατιώτη», απαγορεύοντας ταυτόχρονα τις (ανεπίσημες) εκδηλώσεις των βετεράνων του Κόκκινου Στρατού. Στις 29/10/1998, ψήφισμα της Βουλής αποκατέστησε επίσημα τα SS, απονέμοντας συντάξεις στα επιζώντα μέλη τους.

Αν και το 2000, ενόψει της ένταξης στην Ε.Ε., η «μέρα του στρατιώτη» μεταφέρθηκε σε άλλη ημερομηνία, το όλο ζήτημα παρέμεινε ανοικτό. Με τραγελαφικά, κάποτε, αποτελέσματα.

Τον περασμένο Σεπτέμβριο, λ.χ., η κυβέρνηση εγκαινίασε μνημείο για τους 25.000 Εβραίους που δολοφονήθηκαν το 1941 στο δάσος της Ρουμπούλα.

Λίγες μέρες μετά (27/9/03), ήρθε η σειρά της «άλλης πλευράς» να τιμηθεί, με τα εγκαίνια ενός νεκροταφείου των SS στο Λεστένε. Η τηλεόραση μετέδωσε ζωντανά την τελετή κι η επίσημη μπάντα του στρατού συνόδευσε τα «πατριωτικά» άσματα των συγκεντρωμένων ναζί. Την κυβέρνηση εκπροσώπησε η υπουργός Πολιτισμού Ινγκούνα Ριμπένα.

Ολα αυτά δεν είναι τίποτα, ωστόσο, μπροστά στο θεσμικό αποκλεισμό των πολυάνθρωπων ρωσόφωνων κοινοτήτων της Λετονίας και της Εσθονίας από τη δημόσια ζωή. Την αναβίωση, με δυο λόγια, του απαρτχάιντ για λόγους «φυλετικής ασφαλείας».

Οταν το 1991 οι χώρες της Βαλτικής αποσχίστηκαν από την ΕΣΣΔ, μεγάλο μέρος του πληθυσμού τους δεν ανήκε στις κυρίαρχες εθνότητες. Μόνο το 64,7% των κατοίκων της Εσθονίας ήταν Εσθονοί, το 53,7% της Λετονίας Λετονοί και το 80% της Λιθουανίας Λιθουανοί. Μ' εξαίρεση τη γηγενή πολωνική μειονότητα της Λιθουανίας (7,7%), η συντριπτική πλειονότητα των υπολοίπων ήταν είτε Ρώσοι είτε άλλοι Σλάβοι (Ουκρανοί, Λευκορώσοι κ.λπ.), συγκροτημένοι σε λίγο-πολύ ενιαίες ρωσόφωνες κοινότητες.

Ακόμη πιο «προβληματική» ήταν η κατάσταση στα αστικά κέντρα. Το ποσοστό των μελών της κυρίαρχης εθνότητας δεν ξεπερνούσε το 33% στη Ρίγα, το 47% στο Ταλίν, το 50% στο Βίλνιους, το 13% στο Νταουγκάβπιλς ή το 4% στη Νάρβα.

Για τους ντόπιους εθνικιστές, η κατάσταση αυτή είναι απλά το αποτέλεσμα μισού αιώνα σοβιετικής «αποικιοκρατίας». Με αποτέλεσμα, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που -είτε οι ίδιοι είτε οι γονείς τους- εγκαταστάθηκαν τον τελευταίο μισόν αιώνα στην περιοχή ως εργαζόμενοι συνήθως στη ραγδαία αναπτυσσόμενη τοπική βιομηχανία, να μεταβληθούν από τη μια μέρα στην άλλη σε «μετανάστες» -και μάλιστα ανεπιθύμητους, καθώς απειλούσαν τη δημογραφική υπεροχή των «γηγενών».

Η μεθοδολογία του αποκλεισμού τους ήταν εξαιρετικά απλή. Με επιχείρημα τον «παράνομο» χαρακτήρα (και συνεπώς την «ακυρότητα») της προσάρτησης της Βαλτικής στην ΕΣΣΔ, η καινούρια νομοθεσία της Εσθονίας (11/11/91) και της Λετονίας (22/6/94) παραχώρησε αυτοδίκαια τις αντίστοιχες ιθαγένειες μόνο σε όσους ήταν πολίτες αυτών των χωρών το 1940 ή απόγονοί τους. Ολοι οι υπόλοιποι μόνιμοι κάτοικοι έπρεπε να πολιτογραφηθούν εξαρχής με βάση μια ιδιαίτερα επώδυνη, εξευτελιστική κι εν πολλοίς αυθαίρετη διαδικασία:

*Στην Εσθονία, αίτηση δικαιούνται να υποβάλουν όσοι «μη πολίτες» ήταν μόνιμοι κάτοικοι της χώρας για 2 τουλάχιστον χρόνια ώς το 1990. (Το 1995, η απαίτηση αυξήθηκε σε 5 χρόνια). Δεν το δικαιούνται όσοι εργάστηκαν στο στρατό ή τα σώματα ασφαλείας της ΕΣΣΔ, όσοι έχουν λερωμένο ποινικό μητρώο κι όσοι στερούνται «επαρκές σταθερό εισόδημα». Για την πολιτογράφηση οι υποψήφιοι πρέπει να δώσουν γραπτές εξετάσεις στην εσθονική γλώσσα και (μετά το 1995) στην Ιστορία, το Σύνταγμα και το Δίκαιο Ιθαγενείας της χώρας. Το ποσοστό απόρριψης όσων τολμούν να υποβληθούν σ' αυτή τη διαδικασία ξεπέρασε πέρυσι το 35%.

*Ακόμη περισσότερα προβλέπονται από τη λετονική νομοθεσία. Οι υποψήφιοι εξετάζονται επιπλέον στον εθνικό ύμνο της χώρας και γράφουν «έκθεση με θέμα κοινωνικού περιεχομένου που τους δίνεται από την επιτροπή». Μέχρι το 1998 δικαίωμα υποψηφιότητας είχαν μονάχα ορισμένες κατηγορίες ατόμων -όταν και όποτε καλούνταν από τις αρχές να το ασκήσουν. Πολύ περισσότεροι, τέλος, αποκλείονται εκ προοιμίου από την ιθαγένεια: μεταξύ άλλων, όσοι έχουν καταδικαστεί για «αντισυνταγματική δραστηριότητα», «διέδιδαν κομμουνιστικές ή άλλες ολοκληρωτικές ιδέες» μετά το 1990 ή ήταν μέλη 6 κομμουνιστικών και φιλοσοβιετικών οργανώσεων μετά τις 13/1/1991.

Ως εκ τούτου, μεγάλο μέρος του μόνιμου πληθυσμού παραμένει ξεκρέμαστο, με την επίσημη ιδιότητα του «μη πολίτη» και, συχνά, χωρίς ιθαγένεια. Στην Εσθονία 163.000 «μη πολίτες» (το 12% του πληθυσμού) παραμένουν μέχρι σήμερα ανιθαγενείς, ενώ άλλοι 78.000 υποχρεώθηκαν να πάρουν τη ρωσική ιθαγένεια και να καταστούν -έτσι- αλλοδαποί στην ίδια τους την πατρίδα. Χειρότερη είναι η κατάσταση στη Λετονία, όπου 494.319 άτομα (21,3% του πληθυσμού) ταξινομούνται ως «μη πολίτες» κι άλλα 32.377 (1,4%) ως «αλλοδαποί».

Γλωσσικός αποκλεισμός

Οι πρακτικές συνέπειες αυτού του αποκλεισμού δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητες. Οι «μη πολίτες» δεν διορίζονται στο Δημόσιο, δεν ψηφίζουν στις βουλευτικές εκλογές, δεν μπορούν να θέσουν πουθενά υποψηφιότητα, ούτε να συμμετάσχουν σε κόμμα. Στη Λετονία δεν μπορούν, επιπλέον, να ασκήσουν μια σειρά από επαγγέλματα.

Μόνο η Λιθουανία έμεινε έξω από το παιχνίδι, πολιτογραφώντας το σύνολο των μόνιμων κατοίκων της ως πολίτες του νέου κράτους (1991). Το σχετικά μικρό ποσοστό του μειονοτικού πληθυσμού έπαιξε προφανώς ρόλο σ' αυτή την επιλογή. Εξίσου σημαντική όμως ήταν και μια άλλη, ιστορική «λεπτομέρεια»: η πόλη του Βίλνιους, πολωνική ώς το 1940, προσαρτήθηκε στη Λιθουανία χάρη στη «σοβιετική κατοχή». Αν οι αλλαγές της τελευταίας πεντηκονταετίας κηρύσσονταν «παράνομες» και συνεπώς «άκυρες», η Λιθουανία θα έπρεπε να επιστρέψει στην Πολωνία την πρωτεύουσά της!

Η στέρηση της ιθαγένειας δεν είναι η μόνη διάκριση που υφίστανται οι φυλετικά «ακάθαρτοι» πολίτες των νέων κρατών-μελών της Ε.Ε. Μια δεύτερη σειρά αποκλεισμών έχει οικοδομηθεί πάνω στη βίαιη επιβολή της επίσημης εθνικής γλώσσας και σε βάρος όσων κρίνονται ανεπαρκείς ομιλητές της (επειδή, λ.χ., επί ΕΣΣΔ παρακολούθησαν ρωσόφωνα σχολεία).

Εσθονικός νόμος του 1995 επιβάλλει την πιστοποίηση ορισμένου επιπέδου γλωσσομάθειας ως προϋπόθεση της δημοσιοϋπαλληλικής ιδιότητας ή της άσκησης επαγγέλματος που «προϋποθέτει επικοινωνία με το κοινό». Μέχρι το 2002 το ίδιο απαιτούνταν και για την υποβολή υποψηφιότητας για οποιοδήποτε αιρετό δημόσιο αξίωμα. Ειδική υπηρεσία κάνει ελέγχους (κι επιβάλλει πρόστιμα) στις ιδιωτικές επιχειρήσεις που παραβιάζουν αυτές τις προδιαγραφές.

Τα ίδια και χειρότερα ισχύουν στη Λετονία. Νόμος του 1992 υποχρέωσε όλους τους εργαζόμενους να υποβληθούν σε ειδικό γλωσσικό τεστ για να διατηρήσουν τη θέση τους, τους ιδιωτικούς φορείς να αλληλογραφούν ή να κρατούν πρακτικά μόνο στα λετονικά και πρόβλεψε την επιβολή προστίμων μέχρι και 450 ευρώ για αδικήματα όπως η «έλλειψη σεβασμού απέναντι στην επίσημη γλώσσα του κράτους».

Το 1999 νέος νόμος κήρυξε απαράδεκτα από τη διοίκηση τα ξενόγλωσσα έγγραφα, κάλεσε τους πολίτες να τροποποιήσουν τα ονόματά τους «σύμφωνα με τη λετονική γλωσσική παράδοση» κι εξήγγειλε τη μεσοπρόθεσμη επιβολή της λετονικής γλώσσας σε όλη τη δημόσια εκπαίδευση. Η πρώτη φάση του προγράμματος (υποχρεωτική διδασκαλία του 60% των μαθημάτων των μειονοτικών σχολείων στα λετονικά), υπερψηφίστηκε στις 5/2/2004 από ένα Κοινοβούλιο κυκλωμένο από χιλιάδες διαμαρτυρόμενους ρωσόφωνους μαθητές.

Να υποθέσουμε πως μια καινούρια Βόρεια Ιρλανδία βρίσκεται στα σκαριά; Μεσοπρόθεσμα, τουλάχιστον...

(Ελευθεροτυπία, 15/2/2004)

---

*

Την θρησκεία και αν την πλένεις...

*

stavrosx1

***
*

Η θρησκευτική πίστη ενός ενήλικα είναι γενικότερα από τα πιο αδιαπραγμάτευτα στοιχεία δόμησης της προσωπικότητάς του. Είναι αρκετοί αυτοί που τα καταφέρνουν να αποχωριστούν την πίστη τους σε νεαρή ηλικία, είναι πολύ λίγοι εκείνοι που το καταφέρνουν μετά τα 20-25. Για αυτό και το ξεπέρασμα της θρησκείας, ως επίτευγμα για την ανθρωπότητα, είναι μια διαδικασία η οποία απαιτεί να μεγαλώσουν κάποιες γενιές σε τέτοιο πολιτικό/κοινωνικό περιβάλλον που να μην την ευνοεί. Όταν λέω να μην ευνοεί, δεν εννοώ κατ’ ανάγκη να την απαγορεύει, αλλά να καταπολεμά όλες εκείνες τις συνθήκες που εξασφαλίζουν την διαιώνιση της.

Απέχουμε αρκετά από μια τέτοια «ουτοπία» που σιγά-σιγά θα εξαφανίσει τις θρησκείες, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το ζήτημα δεν θα πρέπει να μας απασχολεί και στο σήμερα. Πόσο μάλλον όταν γύρω μας συμβαίνουν σημεία και τέρατα, και μάλιστα με πρωτοβουλία της επίσημης εκκλησίας. Μιλάω για τις περιπτώσεις των ιερών λειψάνων, των ιερών καστάνων (ίσως και των ιερών κοπράνων), των εικόνων που βαράνε, των εικόνων που δακρύζουν, των εικόνων που σβήνουν φωτιές, των πιστών που σέρνονται σαν τα φίδια για να προσκυνήσουν, κ.α. Είναι κατά τη γνώμη μου άλλο πράγμα να σέβεσαι την πίστη του οποιουδήποτε, και διαφορετικό πράγμα να ανέχεσαι μικρά ή και μεγαλύτερα παραθυράκια μεσαίωνα μέσα στον 21ο αιώνα.

Και θα πει κανείς, «και τι να κάνεις σε αυτές τις περιπτώσεις;»… Πραγματικά είναι δύσκολο να σκεφτείς ποια θα μπορούσε να ήταν η αντιμετώπιση περιστατικών σαν αυτό της ιερής εικόνας που βαράει τους πιστούς. Θα μπορούσε το κράτος πχ να βάζει εμπόδια σε τέτοια «θεάματα», να υποχρεώνει τις εκκλησίες να παίρνουν ειδικές άδειες για τις διοργανώσεις happening, και όταν πρόκειται για τέτοια ακραία πράγματα η άδεια να μη δίνεται. Παρόλα αυτά, και ιδιαίτερα στη χώρα μας(1), ο μη διαχωρισμός κράτους/εκκλησίας λειτουργεί μόνο με θετικό προς την εκκλησία τρόπο. Δηλαδή σε ό,τι συμφέρει την εκκλησία συνεισφέρει το κράτος και βρίσκονται εις σάρκα μια (πχ φοροαπαλλαγές). Αντίθετα, σε ό,τι θα μπορούσε να θεωρηθεί αρνητική (για την εκκλησία) κρατική παρέμβαση (πχ προαιρετικοποίηση του μαθήματος των θρησκευτικών), η εκκλησία έχει το αυτοκέφαλο και το αυτοδύναμο. Με λίγα λόγια δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της.

Όσο και αν δεν θέλεις να το πολιτικοποιήσεις το ζήτημα, πολιτικοποιείται από μόνο του. Όπως είδαμε η απολύτως χαλαρή και «για τα μάτια» βούληση της «αριστερής κυβέρνησης» έστω και για υποτυπώδη διαχωρισμό εκκλησίας/κράτους, έλιωσε σαν το κεράκι της λαμπρής στην πρώτη επαφή της με τα δομημένα συμφέροντα του πατριαρχείου. Η αιχμή του δόρατος της κυβέρνησης, ο πρώην υπουργός παιδείας κύριος Φίλης, ενώ εμφανίστηκε να τα βάζει με το ιερατείο, τελικά βρέθηκε να ψέλνει δίπλα-δίπλα με τον Άδωνη, ενώ παράλληλα έχασε και τη θέση του στο υπουργείο. Αν κάτι κατάφερε η υπάρχουσα κυβέρνηση με την ψευτοπροσπάθειά της να πλήξει επιφανειακά τα συμφέροντα της εκκλησίας, ήταν να επανασφραγίσει και να ανανεώσει τους δεσμούς και τους όρκους του αστικού κράτους με την πνευματική ιεραρχία του τόπου. Η μεταξύ τους σχέση ίσως και να είναι win-win, αφού όσο οι πολίτες περιμένουν από την παναγία να σβήσει τις πυρκαγιές, η πολιτεία μπορεί από την πλευρά της να κάνει το κορόιδο και να μην παίρνει τις ευθύνες της. Πόσο μάλλον όταν και οι ίδιες οι πυρκαγιές, αντί να αντιμετωπιστούν ως εμπρησμοί, αντιμετωπίζονται ως θεϊκή παρέμβαση και συνωμοσία των στοιχείων της φύσης.

Ο άπιστος «Θωμάς» μπήκε τελικά στο δρόμο του θεού και απαρνήθηκε τα εγκόσμια

Σε κάθε περίπτωση είναι τεράστιο το θέμα και ευαίσθητο, σηκώνει μεγάλο διάλογο και απαιτείται τεράστια βούληση για να αλλάξει κάτι προς τη σωστή κατεύθυνση. Βούληση τέτοια που οι αστικές κυβερνήσεις του παρελθόντος είτε δεν είχαν είτε δεν μπόρεσαν να την επιβάλουν. Πέρα και πάνω από όλα, για την αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων δεν αρκούν τα όποια περιοριστικά μέτρα, οι νόμοι και οι κανόνες. Πρέπει παράλληλα να εξασφαλίσεις στο λαό σου και μια σειρά από αγαθά όπως η μόρφωση, οι ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, να καταπολεμήσεις την περιθωριοποίηση, την εξαθλίωση, και γενικότερα όλους εκείνους τους παράγοντες που οδηγούν τους ανθρώπους στην απόγνωση και στην αναζήτηση της σωτηρίας από υπερβατικές δυνάμεις. Όλα τα παραπάνω από ό,τι φαίνεται, οι καπιταλιστικές κοινωνίες ούτε θέλουν ούτε μπορούν να καταπολεμήσουν, για αυτό τόσο η θρησκεία όσο και οι λοιπές μεταφυσικές δοξασίες τις χαρακτηρίζουν και θα τις χαρακτηρίζουν στους αιώνες των αιώνων αμήν.

(1) Στις προτεσταντικές χώρες η μεταρρύθμιση περιόρισε την λατρεία των ιερών λειψάνων και την θεοποίηση των εικόνων, ενώ στο Βυζάντιο αυτή η ευκαιρία χάθηκε στις Εικονομαχίες και με την επικράτηση των εικονολατρών. Και στις δυο περιπτώσεις βέβαια, πίσω από τα περί πίστεως ζητήματα, βρίσκονταν διάφορα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα που πυροδοτούσαν τη σύγκρουση. Η Γαλλία από την πλευρά της, είχε τη δική της ιστορία διαχωρισμού κράτους/εκκλησίας με την επικράτηση της Γαλλικής Επανάστασης.

---

poexania

---

*

Νίκος Πλουμπίδης 1902 - 14/8/1954

*

stavrosx1

***
*

14 Αυγούστου 1954:

Απόψε, που σκοτώνουν

τον Πλουμπίδη…

Φορούσε μαύρο κοστούμι και άσπρο πουκάμισο. Ηταν ντυμένος λες και πήγαινε σε γιορτή. Γύρω στις 5 το πρωί, πριν ακόμα ξημερώσει, κατεβαίνει από το αυτοκίνητο. Ο τόπος που είχε επιλεγεί ήταν η Αγία Μαρίνα, στο Δαφνί. Περνώντας δίπλα από τους δημοσιογράφους, δεμένος ακόμα με τις χειροπέδες, κοντοστέκεται. Τους χαιρετά.

«Γεια σας παιδιά. Μπράβο, όλο νιάτα βλέπω μπροστά μου. Σας εύχομαι καλή σταδιοδρομία, να ‘στε πάντα καλά. Βλέπετε εγώ σε λίγο φεύγω με ψεύτικες και άδικες κατηγορίες. Το Κόμμα μου, το ξέρω, θα βρει την αλήθεια και θα με δικαιώσει».

Λίγες ώρες αργότερα, οι εφημερίδες φέρνουν στην Αθήνα την είδηση: «Εξετελέσθη ζητωκραυγάζων υπέρ του ΚΚΕ, αντιμετώπισε με απόλυτον ψυχραιμίαν τας σφαίρας του αποσπάσματος (…) δεν εδέχθη ούτε να κοινωνήση, ούτε να του δέσουν τους οφθαλμούς του»…

Ηταν 14 Αυγούστου 1954. Πριν από ακριβώς 60 χρόνια. Ο Νίκος Πλουμπίδης, ο φλογερός επαναστάτης, ο αλύγιστος κομμουνιστής, ο «κόκκινος δάσκαλος», ο διανοούμενος του λόγου και της πράξης, πέφτει νεκρός. Δολοφονημένος από το εκτελεστικό απόσπασμα της αμερικανοκρατίας και της ντόπιας πλουτοκρατίας.

Πλουμπίδης: Ο λαϊκός ηγέτης

Ο Ν. Πλουμπίδης γεννήθηκε στα Λαγκάδια της Αρκαδίας στις 31 Δεκέμβρη 1902. Καταγόταν από φτωχή αγροτική οικογένεια. Μετά από πολλές στερήσεις παίρνει το δίπλωμά του από το διδασκαλείο του Πύργου και το 1924 διορίζεται δάσκαλος στο χωριό Μηλέα της Ελασσόνας. Ξεκινάει η συνδικαλιστική του δράση μέσα από τις γραμμές της Δασκαλικής Ομοσπονδίας που αγωνίζεται για αύξηση των μισθών των δασκάλων.

«Γνωρίζεται» με την Ασφάλεια όταν στις απεργιακές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις του 1929 συλλαμβάνεται και βασανίζεται. Ηδη από το 1926 είναι μέλος του ΚΚΕ.

Ενώ έχει προσβληθεί από φυματίωση και οι γιατροί δεν του δίνουν πάνω από 6 μήνες ζωή, συνεχίζει την αγωνιστική του δράση. Εκλέγεται μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Συνομοσπονδίας Δημοσίων Υπαλλήλων. Το «έπαθλο» για την συμμετοχή του στο δημοσιουπαλληλικό κίνημα είναι η σύλληψή του τον Μάρτη του 1931, η καταδίκη του και η απόλυσή του από δάσκαλος. Το 1933, εκλέγεται μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής και στη Γραμματεία της Ενωτικής ΓΣΕΕ. Τον Αύγουστο του 1935 παίρνει μέρος στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς.

Με τη δικτατορία του Μεταξά, ο Ν. Πλουμπίδης περνά στην παρανομία. Τον Ιούνη 1938 εκλέγεται μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Ενα χρόνο αργότερα πέφτει στα χέρια της Ασφάλειας. Το μεταξικό καθεστώς τον βασανίζει απάνθρωπα σε βαθμό που ακόμα και ο ασφαλίτης γιατρός απεκδύεται της ευθύνης καθώς η ζωή του Πλουμπίδη κρέμεται από μια κλωστή. Τον μεταφέρουν στη φυλακή – σανατόριο της «Σωτηρίας», σε συνθήκες απόλυτης απομόνωσης που περιλαμβάνουν απαγόρευση προαυλισμού, συνομιλίας με οποιονδήποτε κρατούμενο και φυσικά επισκέψεων. Ο Πλουμπίδης καταφέρνει να επιβιώσει.

Το 1942, κι αφού ο Πλουμπίδης όπως εκατοντάδες κομμουνιστές έχουν παραδοθεί από το μεταξικό φασιστικό καθεστώς και την κυβέρνηση των δοσίλογων στους Γερμανούς κατακτητές, καταφέρνει να δραπετεύσει από την Τρίπολη, το νέο τόπο εξορίας που τον έχουν μεταφέρει, και φτάνει στην Αθήνα. Τον Δεκέμβρη της ίδιας χρόνιας επανεκλέγεται μέλος του ΠΓ του ΚΚΕ και μετατρέπεται σε οργανωτικό νου και ψυχή της ανάπτυξης του κινήματος της Εθνικής Αντίστασης στην πρωτεύουσα.

Ο Πλουμπίδης αναδεικνύεται λαϊκός ηγέτης, καθοδηγώντας πολιτικά και οργανωτικά τις μεγάλες κινητοποιήσεις του λαού της Αθήνας ενάντια στους χιτλεροφασίστες κατακτητές.

«…θα πεθάνω κομμουνιστής»

Ο Πλουμπίδης στα χρόνια του Εμφυλίου δίνει τη μάχη του ΔΣΕ από την Αθήνα δρώντας στην παρανομία. Στις συνθήκες της μετεμφυλιακής παρανομίας στέλνει το γράμμα του στους συνηγόρους του Νίκου Μπελογιάννη, όπου μετά τη σύλληψη και καταδίκη του τελευταίου, δηλώνει ότι είναι ο ίδιος και όχι ο Μπελογιάννης ο επικεφαλής του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ, καλεί την κυβέρνηση να μην προχωρήσει στην δολοφονία και προσφέρεται να παρουσιαστεί και να δικαστεί αυτός.

Συλλαμβάνεται στις 25 Νοέμβρη του 1952 στον Κολωνό και προσάγεται σε δίκη στις 24 Ιούλη 1953. Το κράτος της μετεμφυλιακής κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας» τον δικάζει κατ’ εφαρμογή του ΑΝ 375 της μεταξικής φασιστικής χούντας περί «κατασκοπείας»… Μαζί του δικάζονται ερήμην οι Ν. Ζαχαριάδης, Γ. Ιωαννίδης, Β. Μπαρτζιώτας, Μ. Πορφυρογένης, Π. Ρούσος, και άλλα στελέχη της ηγεσίας του ΚΚΕ.

Η δίκη του Πλουμπίδη δεν θα μπορούσε παρά να αποτελέσει έκφραση της μνημειώδους μισαλλοδοξίας του καθεστώτος της εξάρτησης και της υποτέλειας του κράτους της ολιγαρχίας.

Ο ίδιος δίνει δείγματα απίστευτης ψυχικής ανάτασης. Δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο τους στρατοδίκες του, τους οποίους ξεγυμνώνει με την περήφανη απολογία του. Πρέπει να διαχειριστεί και την άδικη εναντίον του κατηγορία που έχει εκτοξευτεί από την ηγεσία του Κόμματος. Ο Πλουμπίδης γνωρίζει πως κάθε του λέξη μπορεί να χρησιμοποιηθεί από την αντίδραση εναντίον του ιδανικού για το οποίο έδωσε όλη του τη ζωή. Επιλέγει να μετατρέψει την προσωπική του τραγωδία σε ένα έπος ανωτερότητας, αυτοθυσίας και ανιδιοτέλειας.

«Ματαιοπονείτε, αν πιστεύετε ότι θα με κάνετε να στραφώ ενάντια στο Κόμμα μου», ήταν η απάντησή του στον πρόεδρο του δικαστηρίου, όταν εκείνος επιχείρησε να αξιοποιήσει τις άδικες και λαθεμένες κατηγορίες της ηγεσίας του ΚΚΕ ενάντια στον Πλουμπίδη.

«Σήμερα, κύριοι, δε δικάζετε άτομα. Δικάζετε το ΚΚΕ. Και επ’ αυτού, παρόλο ότι σήμερα όχι μόνο δεν έχω την τιμή να εκπροσωπώ το Κόμμα μου, αλλά έχω και πολεμική εναντίον μου, δηλώνω, ότι αναλαμβάνω πλήρως τις ευθύνες για την πολιτική του Κόμματός μου», ήταν τα λόγια του…

«Εκείνοι που με αγαπούν και με σέβονται οφείλουν να πειθαρχήσουν στο Κόμμα, να διαφυλάξουν την Ενότητά του και να έχουν εμπιστοσύνη στην ηγεσία του. Τιμή μου εγώ, πάνω απ’ όλα έχω την τιμή του Κόμματος. Εγώ, εκείνα που δίδασκα τα εφαρμόζω πρώτος εγώ. Ημουν πιστός στο Κόμμα τότε που με περιέβαλε με στοργή και με ανέβαζε στα ανώτερα αξιώματά του, είμαι πιστός και τώρα που -καλά ή κακά, δίκαια ή άδικα- με κατηγορεί και με στιγματίζει. Θα παραμείνω για πάντα πιστός και θα πεθάνω κομμουνιστής», γράφει στο γράμμα του.

Αφοσιωμένος στην

«Ποίηση του Κομμουνισμού»

Ο Πλουμπίδης ήταν ακριβώς αυτό: Κομμουνιστής. Οχι μόνο στην καρδιά αλλά και στο μυαλό. Και το απέδειξε έχοντας την ψυχική δύναμη, αλλά και τον πολιτικό ορθολογισμό, να αντιληφθεί – παρότι βρισκόταν στη δίνη της προσωπικής του δοκιμασίας – το κύριο: ότι πάνω από τον ίδιο και πάνω από το Κόμμα, πάνω από τις σχέσεις του ίδιου με την ηγεσία του Κόμματος, βρισκόταν η υπόθεση των συμφερόντων του λαού. Το δίκιο της εργατικής τάξης. Η δικαίωση των αγώνων του ΕΑΜ και του ΔΣΕ. Η υπόθεση της σοσιαλιστικής προοπτικής και του ίδιου του κομμουνισμού. Με άλλα λόγια βρίσκονταν όλα αυτά που, τη δεδομένη μάλιστα στιγμή, στις δεδομένες ιστορικές και πολιτικές συνθήκες της ταξικής σύγκρουσης, δεν θα μπορούσαν παρά να περνάνε – για κάθε κομμουνιστή – μέσα από την υπεράσπιση της τιμής του ΚΚΕ.

Να γιατί η στάση του Πλουμπίδη δεν προσδιορίζεται με τη φράση «κομματική αφοσίωση» που είναι «στενή» για να την περιγράψει ή πολύ περισσότερο από την φτήνια εκείνων που στην επιστήμη της μαρξιστικής-λενινιστικής ανάλυσης και στο κομμουνιστικό ήθος δεν βλέπουν παρά μόνο «κομματική νομιμοφροσύνη».

Η στάση του Πλουμπίδη είναι ο ορισμός της αταλάντευτης αφοσίωσης στην Ποίηση του Κομμουνισμού. Αφοσίωση που για να περπατήσεις το δρόμο της μέχρι τέλους χρειάζονται ισόποσα και τα δυο: Και καρδιά και μυαλό. Που σημαίνει ότι: Αν ο Πλουμπίδης δεν ανέλυε σωστά την κατάσταση, αν στις συνθήκες των διώξεων, των Μακρονησιών, των εκτελέσεων, του πρωτόγονου αντικομμουνισμού, επέλεγε, εις βάρος της υπεράσπισης της συνολικής υπόθεσης του κομμουνισμού, να υπερασπιστεί τον κομμουνιστή εαυτό του από την πολεμική του Κόμματος εναντίον του, τότε υπήρχε κίνδυνος στο λάθος της ηγεσίας του Κόμματος να προσθέσει κάποιο δικό του λάθος.

Ο Πλουμπίδης έπραξε το αντίθετο. Και έστειλε διπλό μήνυμα: Πρώτον, χωρίς τον υπερφίαλο δογματισμό ότι κατέχεις οπωσδήποτε την απόλυτη αλήθεια, να είσαι ασυμβίβαστος παντού. Ασυμβίβαστος απέναντι και στα λάθη των δικών σου, παλεύοντας θαρρετά τη γνώμη σου για ό,τι θεωρείς «στραβό». Δεύτερον, αυτή η κομμουνιστική αρετή, που πρέπει να διαφυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού, η αρετή του ασυμβίβαστου ανθρώπου, να μην ξεστρατίζει σε ατραπούς που σου θολώνουν το νου και τελικά μπορεί να σε οδηγήσουν να «προσφερθείς» ακούσια προς εκμετάλλευση από τους ταξικούς αντιπάλους σου.

Αυτό έκανε ο Πλουμπίδης. Αφενός δεν συμβιβάστηκε με το εις βάρος του λάθος. Δεν έκλεισε το στόμα του απέναντι στις «ψεύτικες και άδικες κατηγορίες». Δεν παραιτήθηκε από την απαίτησή του να δικαιωθεί, την οποία κληροδότησε ως αίτημα – διαθήκη (σσ: «Το Κόμμα μου, το ξέρω, θα βρει την αλήθεια και θα με δικαιώσει»). Και ταυτόχροναδεν άφησε την παραμικρή – μα την παραμικρή – χαραμάδα στους στρατοδίκες να τον «αξιοποιήσουν».

Εδώ βρίσκεται το μεγαλείο του Πλουμπίδη: Οτι υπέγραψε με το αίμα του την αξία ενός κομματιού της «αλφαβήτας» του κομμουνιστή, ότι έδειξε πόση ψυχή κρύβεται σε κάτι που φαντάζει σαν στείρα «προπαιδεια» και που λέει: Κάνουμε «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης». Ο Πλουμπίδης, αναλύοντας σωστά τη συγκεκριμένη κατάσταση, κατάφερεναβάλει τα θεμέλια για να αποτινάξειόλα όσα τον «λέρωναν» προσωπικά, χωρίς αυτό να τον εμποδίσει ή να τον απομακρύνει από το κύριο καθήκον: να φωτίσει ακόμα περισσότερο την αλήθεια του ταξικού δίκιου απέναντι στην ταξική βαρβαρότητα.

Ετσι ο Νίκος Πλουμπίδης κέρδισε κάτι σπάνιο: την μεγάλη τιμή, για τον ίδιο και για όλους τους Ελληνες κομμουνιστές, να είναι από εκείνους που πρόσθεσαν τον δικό τους στίχο σε αυτήν πανανθρώπινη «Ποίηση» των κομμουνιστικών ιδανικών.

«Αφήνω στο γιο μου

ένα τίμιο όνομα»

Το στρατοδικείο καταδίκασε τον Νίκο Πλουμπίδη «δις εις θάνατον». Ψύχραιμος, αποφασιστικός, στο άκουσμα της καταδίκης δηλώνει στους δημοσιογράφους: «Θα αντιμετωπίσω το θάνατο σαν Ελληνας κομμουνιστής, όπως αντιμετώπισα και την κατηγορία σε όλη την ακροαματική διαδικασία. Θα πεθάνω ήσυχος και γιατί αρκετό σπόρο έσπειρα και γιατί χιλιάδες νέοι Ελληνες θα πάρουν τη θέση μου μέχρι τη νίκη του λαού».

Στις 14 Αυγούστου 1954, λίγο πριν το «πυρ», λέει στον επικεφαλής του αποσπάσματος και τον ιερέα που βρισκόταν στον τόπο της εκτέλεσης:«Δεν έχω κανένα βάρος στη συνείδησή μου. Μόνο σας ξαναλέω: Υπήρξα τίμιος αγωνιστής, πάλεψα για το καλό του λαού και για το Κόμμα μου. Κι αφήνω στο γιο μου φεύγοντας ένα τίμιο όνομα».

5 Μάρτη 1943

Ο Πλουμπίδης – λαϊκός ηγέτης έπαιξε επιτελικό και πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια από τις πιο λαμπρές σελίδες του ΕΑΜικού κινήματος με πανευρωπαική και παγκόσμια διάσταση: Η απεργία και η διαδήλωση στις 5 Μάρτη 1943 που καθοδηγήθηκε και οργανώθηκε από το ΚΚΕ, που τίναξε στον αέρα τα σχέδια του Χίτλερ και ακύρωσε το ναζιστικό πρόγραμμα επιστράτευσης Ελλήνων, είναι εν πολλοίς δικό του έργο.

Τα αποσπάσματα που ακολουθούν περιγράφουν πως ματαιώθηκαν τα σχέδια του Χίτλερ για την επιστράτευση των Ελλήνων στα γερμανικά Νταχάου. Είναι από κείμενο του Νίκου Πλουμπίδη. Γράφτηκε στην απομόνωση το 1954, ανήμερα της 5ης Μάρτη 1943.

«Η 5η του Μάρτη, του 1943, είναι ιστορική ημέρα για το Ελληνικό Λαϊκό επαναστατικό κίνημα με παγκόσμια απήχηση και σημασία. Την ημέρα αυτή ολόκληρος ο Αθηναϊκός λαός με ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΠΑΛΛΑΪΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ στο κέντρο της Αθήνας επέβαλε στο Χίτλερ και στους Ελληνες πράκτορές του να ανακαλέσουν την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ(…).

Στις 4 του Μάρτη, πριν ακόμα φωτίσει, ήλθε ξαφνικά ο Κ. Χατζήμαλης και μου αναφέρει ότι «απεφασίσθη η πολιτική επιστράτευση και ότι αύριο στις 5 του μηνός θα το αναγγείλει από το Ραδιοφωνικό σταθμό Αθηνών ο Πρωθυπουργός Λογοθετόπουλος». Η είδηση ήταν σοβαρή με εξαιρετική πολιτική σημασία. Επρεπε να προλάβουμε τον εχθρό, προτού αναγγείλει την απόφασή του (…).

Σε δυο ώρες συνήλθε η επιτροπή πόλης της ΚΟΑ που αποτελούνταν από διαλεχτούς αγωνιστές. Εκεί ανέπτυξα την πρότασή μου (σ.σ.: ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ και ΠΑΛΛΑΪΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ με σύνθημα: ΚΑΤΩ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ. ΨΩΜΙ, ΔΟΥΛΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ) και ετόνισα τις ιστορικές ευθύνες που αναλαμβάνουμε. Ολα τα μέλη δέχτηκαν με ενθουσιασμό την πρότασή μου. Καθορίσαμε το γενικό πρόγραμμα δράσης και όλοι έφυγαν για να κινητοποιήσουν τους τομείς που καθοδηγούσε ο καθένας. Είπαμε να ειδοποιηθεί και η Κ.Ο. Πειραιά να βοηθήσει κι αυτή. Από το μεσημέρι της Τρίτης 4 Μάρτη δεκάδες χιλιάδες λαϊκοί αγωνιστές βρίσκονταν σε πυρετώδη κίνηση. Τα τυπογραφεία και οι πολύγραφοι δούλευαν αδιάκοπα. Πλακάτ, σημαίες, συνθήματα ετοιμάστηκαν. Τα σχέδια πορείας του κάθε κλάδου και τομέα καταστρώθηκαν. Χιλιάδες προκηρύξεις και τρικ μοιράστηκαν. Οι συνδέσεις των διαφόρων κρίκων εκανονίστηκαν. Τα ΧΩΝΙΑ τότε εφευρέθηκαν και τέθηκαν σε εφαρμογή. ΟΛΟΙ οι τομείς ΟΛΑ τα γρανάζια της πολύπλευρης και πολύπλοκης μηχανής τέθηκαν σε κίνηση και άρχισαν να δουλεύουν ταχύτατα και κανονικά. Ξημέρωσε η Τετάρτη 5 Μάρτη του 1943. Ολη η κίνηση, όλες οι υπηρεσίες σταματημένες.

Η ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ήταν πράγματι ΚΑΘΟΛΙΚΗ. Ολα νεκρώθηκαν. Εργάτες, υπάλληλοι, βιοτέχνες, έμποροι, όλοι απεργούν, όλα κλειστά και τότε άρχισε να ξεχύνεται στο κέντρο της Αθήνας ο λαϊκός χείμαρρος των συνοικιών. Για πρώτη φορά τόσο πυκνές λαϊκές μάζες κατέβηκαν στο πεζοδρόμιο για να διεκδικήσουν και να επιβάλουν τα αιτήματά τους. Για πρώτη φορά παρουσιάστηκε μια τόσο μεγάλη σε όγκο και μαχητικότητα ΠΑΛΛΑΪΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ. Αυτό ήταν πρωτοφανές όχι μόνο για την Αθήνα αλλά και για τις μεγάλες ξένες πρωτεύουσες κι αυτό όχι σε καιρούς ειρηνικούς αλλά κάτω απ’ τον πιο βάρβαρο καταχτητή. Το παλλαϊκό ξεσήκωμα ήταν τέτοιο που οι κατακτητές αναγκάστηκαν να ανακαλέσουν την απόφασή τους και να δηλώσουν ότι «ΔΕΝ ΤΙΘΕΤΑΙ ζήτημα πολιτικής επιστράτευσης για την Ελλάδα». Η 5η του Μάρτη του 1943 δεν έσωσε μόνο τα ελληνόπουλα από τα γερμανικά κάτεργα αλλά συνετέλεσε και στην πορεία και την εξέλιξη του πολέμου και έδειξε το δρόμο που πρέπει να ακολουθούν οι λαοί για να επιβάλουν τις θελήσεις τους (…)».

(Ν. Πλουμπίδης, Φυλακές Απομόνωσης 5.3.54).

---

Ημεροδρόμος

---

*

Εικόνες - Θαύματα - 2017

*

stavrosx1

***

*

Εικονομαχίες

Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο, πόσο μάλλον αν είναι και "τίμιο", αυτό είναι τουλάχιστον το μότο του Ιερού Ναού Μεταμόρφωσης του Σωτήρος Νικητών, όσοι πιστοί προσέλθετε.

(Κάντε κλικ στην εικόνα)

Είναι όμως όλα πολύ οργανωμένα... υπάρχει το ρινγκ, κάνει ο ιερέας τον διαιτητή, στρώνεται και χαλάκι κάτω για να μην λερώνεται όταν σκύβει για να τις φάει ο ευλογημένος, κυριλέ. Πως να μην παραληρεί το κοινό; Φουλ τα στοιχήματα. Ακούγεται δε, ότι η εκκλησία της "Μεταμόρφωσης του Σωτήρος-Νικητών", βρίσκεται σε συνεννόηση με τον μάνατζερ του Mike Tyson για να δοθεί το 15αύγουστο αγώνας μεταξύ της ιερής εικόνας και του δημοφιλούς πυγμάχου. Τα έσοδα θα διατεθούν για να φτιαχτούν κερκίδες πέριξ της παλαίστρας έτσι ώστε οι παρακολουθούντες να βολεύονται καλύτερα.

"Έχω πολλές αμαρτίες, τώρα θα με κρίνει ο θεός..." φέρεται να δήλωσε ο Tyson...

Εμείς από την πλευρά μας να του ευχηθούμε καλή τύχη, θα τη χρειαστεί. Αξίζει να σημειωθεί ότι η εικόνα έχει στο ενεργητικό της 327 νίκες, εξ αυτών οι 245 νοκ αουτ, μηδέν ήττες και μηδέν ισοπαλίες.

---

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

---

*

Περί άριστης σημαίας...

*

stavrosx1

***
*

Της κοινωνίας μου η σημαία

Mε αφορμή την κουβέντα που άνοιξε την προηγούμενη εβδομάδα για τη σημαία στις παρελάσεις και την φαγωμάρα των φιλελεύθερων με τους «αριστερούς» σκέφτηκα να γράψω δυο πραγματάκια. Δεν με απασχολεί τόσο αυτό καθεαυτό το ζήτημα της σημαίας αλλά όλα εκείνα που κρύβονται επιμελώς κάτω από το γαλανόλευκο πέπλο. Πάντως αυτή η φαγωμάρα κάθε ένα δύο χρόνια για τη σημαία τείνει να γίνει μέρος της παράδοσής μας και έχει αποκτήσει επετειακό χαρακτήρα. Αν θα σηκώσει τη σημαία το μαυράκι, αν θα σηκώσει τη σημαία το αλβανάκι, αν θα σηκώσει τη σημαία ο πρώτος, αν θα σηκώσει τη σημαία ο υπερτυχερός κοκ. Η γνώμη μου είναι ότι ο κανονισμός για τη σημαία θα πρέπει να συμπεριληφθεί στο επόμενο μνημόνιο, έτσι ώστε να μην υπάρχουν διχογνωμίες και αμφισβήτηση. Θα μπορούσε για παράδειγμα να γίνεται σημαιοφόρος αυτός/η που οι γονείς του/της χρωστάνε τα λιγότερα στην εφορία, ενώ η σημαία που θα σηκώνει θα είναι αυτή της Ευρωπαϊκής Ένωσης (απορώ πως δεν το έχουν σκεφτεί ακόμα).

Για να σοβαρευτούμε…

Γενικότερα θεωρώ ότι όλη αυτή η κουβέντα για τις παρελάσεις είναι εξόχως αποπροσανατολιστική. Αντί να μας απασχολεί το αν έχουν τα σχολεία θέρμανση, αν τα σχολικά κτήρια πληρούν τους αντισεισμικούς κανονισμούς, αν γίνεται το αδιαχώρητο στις τάξεις, ή το γεγονός ότι μαθητές λιποθυμούν από την πείνα, δίνουμε μεγάλο χώρο στον κοινωνικό και δημόσιο διάλογο για τη σημαία. Αλήθεια, αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί κολλάμε με τα επουσιώδη και αφήνουμε πάντα στο background τα σημαντικά; Έχει καμιά σοβαρή επίπτωση στη ζωή μας το ποιος και το γιατί θα σηκώσει τη σημαία στην παρέλαση; Αντίθετα, η γενικότερη ποιότητα της προσφερόμενης εκπαίδευσης έχει άμεσο αντίκτυπο, αλλά αυτό δεν δείχνει να μας απασχολεί και τόσο.

Υπάρχει όμως και ένα ζήτημα το οποίο αναδύεται –κυρίως από φιλελεύθερους– σε σχέση με την επιλογή του σημαιοφόρου, το οποίο αξίζει να συζητηθεί παραπάνω. Είναι ο λόγος περί «αξιοκρατίας». Να σηκώνει τη σημαία αυτός που έχει τους καλύτερους βαθμούς… απλός και λειτουργικός κανόνας, ή μήπως όχι; Κατά τη γνώμη μου, πίσω από αυτήν την λατρεία για την πρωτιά κρύβεται μια από τις σημαντικές παθήσεις της καπιταλιστικής κοινωνίας. Ας εξετάσουμε μερικές προεκτάσεις του φαινομένου αυτού.

Τι πρέπει να ενδιαφέρει περισσότερο ένα εκπαιδευτικό σύστημα, ένα σχολείο που να παράγει έναν μικρό αριθμό από «άριστους» μαθητές ή ένα σχολείο που να παράγει όσο το δυνατόν μικρότερο αριθμό από μαθητές που οι ικανότητες τους έμειναν αναξιοποίητες; Ένα σχολείο που η γνώση θα απορροφάται μόνο από τους «λίγους και ικανούς» ή εκείνο που θα καταφέρνει να διαχέει τη γνώση στη συντριπτική πλειοψηφία των διδασκομένων; Ας αφήσουμε όμως την εκπαίδευση να πάμε και σε άλλους τομείς, τον αθλητισμό για παράδειγμα. Είναι προτιμότερο να έχεις μια κοινωνία που να λειτουργεί ως βιομηχανία παραγωγής πρωταθλητών ή μια κοινωνία η οποία να προάγει τον υγιή αθλητισμό στις ευρύτερες μάζες; Και μιας και μιλούσαμε πριν για την παιδεία, αλήθεια, πόσο στα σοβαρά παίρνει το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα τον αθλητισμό και τη γυμναστική; Μάλλον όχι και τόσο σοβαρά… αφού. Ας κάνουμε τώρα zoom out και ας φέρουμε το ζήτημα στην κοινωνία ως σύνολο. Αλήθεια, ποιος τύπος κοινωνίας είναι προτιμότερος, εκείνος που έχει μια χούφτα από ακραία πλούσιους και μυριάδες ακραία φτωχούς, ή εκείνος που η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών απολαμβάνει μια ικανοποιητική ποιότητα ζωής;

Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω δεν μπορούμε παρά να αντιμετωπίζουμε αυτόν τον παροξυσμό για «αξιοκρατία» και «αριστεία» με επιφύλαξη. Και αυτό επειδή από πίσω του πιθανόν να κρύβονται οι αξίες και τα συμφέροντα εκείνων των ολίγων που κυριαρχούν στις ζωές των πολλών. Το δύσκολο σε μια κοινωνία δεν είναι να παράγει μια χούφτα από «άριστους», αλλά να μην αφήνει όλους τους υπόλοιπους να καθίστανται άχρηστοι και πλεονάζοντες. Πιστεύω αυτός είναι ένας καλύτερος κανόνας για να εκτιμούμε την κοινωνική πρόοδο και την πρόοδο γενικότερα. Εσείς τι λέτε;

---

Φραγκίσκος Λαγωνικάκης(Poexania)

---

*

Η "καθαρότητα" της ελληνικής φυλής

*

stavrosx1

***
*

Είμαστε 99,5% απόγονοι

των Αρχαίων Ελλήνων;

Από τις αρχές του 21ου αιώνα και μέσω της γενικότερης χρήσης του διαδικτύου μπορούμε να παρατηρήσουμε την εξής είδηση, που αναπαράγεται διαρκώς με μία έρευνα που ισχυρίζεται, ότι είμαστε 95% ή 99,5% (ανάλογα το κείμενο) «καθαροί» απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων. Για τη συγκεκριμένη έρευνα του κυρίου Τριανταφυλλίδη μάθαμε για πρώτη φορά από άρθρο της Καθημερινής το 2000 και κυκλοφόρησε σχετικό βιβλίο το 2013.

Η συγκεκριμένη μελέτη αναδημοσιεύεται συχνότατα σε σελίδες όπως apocalypse john, thesecretrealtruth και liakonews, σχεδόν πάντοτε με μικρές προσθήκες και αλλαγές οι οποίες δεν επηρεάζουν το γενικότερο νόημα. Αν και οι ίδιες οι δημοσιεύσεις παραποιούν την έρευνα του κύριου Τριανταφυλλίδη, παρουσιάζοντας πολύ μεγαλύτερα τα ποσοστά από 70% που ισχυριζόταν ο ίδιος σε 99,5%, η ίδια η μελέτη έχει φέρει πάρα πολλές αντιρρήσεις ως προς την ορθότητά της για την οποία μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά στο site της Αθηναϊκής Επιθεώρησης Βιβλίου.

Βέβαια εκτός από την συγκεκριμένη μελέτη και τις διάφορες αμφιβολίες προς αυτήν, θα πρέπει να εστιάσουμε περαιτέρω στην υποτιθέμενη «καθαρότητα» της ελληνικής φυλής, εξετάζοντας το θέμα αυτό διεξοδικότερα.

Αρχικά ήδη από την αρχαιότητα μπορούμε να δούμε ότι τόσο οι επιφανείς άνθρωποι αλλά όσο και ο απλός λαός δεν δίσταζαν να προχωρήσουν σε επιγαμίες με «μη Έλληνες». Μερικά βασικά παραδείγματα είναι η καταγωγή του Ηροδότου όπου από τη μεριά του πατέρα του, είχε καρική καταγωγή, η καταγωγή της γυναίκας του Περικλή, της Ασπασίας, όπου κι εκείνη είχε καρική καταγωγή και εξαιτίας αυτού του γεγονότος, μετά τον θάνατο του Περικλή , οι Αθηναίοι προς τιμήν του, εξαίρεσαν από τον ίδιο του τον νόμο περί πολιτικών δικαιωμάτων σε Αθηναίους που δεν είχαν και τους δύο γονείς Αθηναίους, τους δύο υιούς που είχε με την Ασπασία. Επιπλέον η Ρωξάνη, γυναίκα του Μέγα Αλεξάνδρου με την οποία απέκτησε κι έναν υιό, ήταν από την Βακτρία της Ασίας. Από την Βακτρία ήταν επίσης και η γυναίκα του Σέλευκου Α’, η Απάμα, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά.

Επίσης σύμφωνα με τον Ξενοφώντα στο βιβλίο του Ελληνικά αναφέρει το εξής : «οἱ δὲ Ἀθηναῖοι τὰ γεγενημένα καὶ τὴν πολιορκίαν ἐπεὶ ἤκουσαν, ἐψηφίσαντο βοηθεῖν ναυσὶν ἑκατὸν καὶ δέκα, εἰσβιβάζοντες τοὺς ἐν τῇ ἡλικίᾳ ὄντας ἅπαντας καὶ δούλους καὶ ἐλευθέρους· καὶ πληρώσαντες τὰς δέκα καὶ ἑκάτον ἐν τριάκοντα ἡμέραις ἀπῆραν. εἰσέβησαν δὲ καὶ τῶν ἱππέων πολλοί» μετάφραση «Σαν έμαθαν τα γεγονότα και την πολιορκία οι Αθηναίοι, ψήφισαν να στείλουν σ᾽ ενίσχυση εκατόν δέκα πλοία, επιβιβάζοντας όλους όσοι ήταν σε μάχιμη ηλικία — δούλους κι ελεύθερους πολίτες. Μέσα σ᾽ έναν μήνα επανδρώθηκαν τα εκατόν δέκα πλοία κι έκαναν πανιά· πήγαν ακόμα και πολλοί ιππείς μαζί τους». Τα συγκεκριμένα γεγονότα συνέβησαν λίγο πριν τη ναυμαχία στις Αργινούσες το 406 π.χ , όπου οι Αθηναίοι λίγο μετά την ολική καταστροφή τους στις Συρακούσες και την απώλεια περίπου 10.000 μάχιμων ανδρών, προχωρούν σε ένα ριζοσπαστικό μέτρο να παραχωρήσουν πολιτικά δικαιώματα σε μέτοικους και δούλους, πολλοί από τους οποίους δεν είχαν καν αθηναϊκή ή ελληνική καταγωγή.

Παράλληλα πολλοί μισθοφόροι μυσικής ή και περσικής καταγωγής, κατά τους ελληνιστικούς χρόνους, γινόντουσαν πολίτες μιας πόλης , στην οποία κατά το παρελθόν είχαν προσφέρει τις υπηρεσίες τους. Σε μια τέτοια παραχώρηση πολιτικών δικαιωμάτων σε 266 στρατιώτες μυσικής και «βαρβαρικής» καταγωγής προχώρησε η Φωκική πόλη Λιλαία το 208 π.χ (Walbank, Ο Ελληνιστικός Κόσμος σελίδα 209 ).

Ωστόσο οι επιγαμίες μεταξύ Ελλήνων και άλλων λαών δεν συνέβαινε μόνο κατά την αρχαιότητα αλλά σε μεγάλο ποσοστό και κατά τη Βυζαντινή περίοδο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο σλαβικός εποικισμός της Πελοποννήσου κατά τον 6ο αιώνα μ.χ. Βέβαια οι Σλαβικοί πληθυσμοί, εκτός από κάποιες εξαιρέσεις στις οποίες υποθέτουμε ότι υπήρξαν κάποιες καταστροφές, σε γενικό βαθμό συνυπήρξαν ειρηνικά με τον ντόπιο ελληνικό πληθυσμό και αρκετά δειλά σε κάποιες περιοχές επέστρεψε ο παγανισμός. "Ιστέον, ότι οι του κάστρου Μαΐνης οικήτορες ουκ εισίν από της γενεάς των προρρηθέντων Σκλάβων, αλλ' εκ των παλαιοτέρων Ρωμαίων, οι και μέχρι του νυν παρά των εντοπίων Έλληνες προσαγορεύονται δια το εν τοις προπαλαιοίς χρόνοις ειδωλολάτρας είναι και προσκυνητάς των ειδώλων κατά τους παλαιούς Έλληνας, οίτινες επί της βασιλείας του αοιδίμου Βασιλείου βαπτισθέντες Χριστιανοί γεγόνασιν"

Οι Σλάβοι της νότιας Ελλάδας βέβαια σχεδόν εκτοπίστηκαν από την Πελοπόννησο, με τις λεγόμενες Σλαβηνίες της Μικράς Ασίας, ωστόσο άφησαν πίσω τους ένα πλήθος ηθών και εθίμων αλλά και ονομάτων σε διάφορες τοποθεσίες της Πελοποννήσου.

Σημαντικό γεγονός επίσης , το οποίο πρέπει να αναφερθεί είναι η καταστροφή της Κρήτης από τον Νικηφόρο Φωκά. Η Κρήτη αν και κατακτήθηκε από τους Άραβες και είχε φτάσει σε σημείο να είναι εντελώς μουσουλμανική, ανακαταλύφθηκε το 961 μ.χ από τους βυζαντινούς, οι οποίοι προχώρησαν σε μία από τις μεγαλύτερες σφαγές πληθυσμών, ανεξαρτήτως καταγωγής, εκτοπίζοντας τους λίγους επιζώντες στα ορεινά. Οι βυζαντινοί για να ενδυναμώσουν τον σχεδόν εξαφανισμένο πληθυσμό του νησιού, εγκατέστησαν εύπορους βυζαντινούς απ’όλα τα μέρη της Αυτοκρατορίας, αλλά και πολλούς χριστιανούς υπηκόους (Έλληνες, Αρμένιους και Μικρασιάτες).

Προς τον 13ο αιώνα μ.χ, καθώς ο πληθυσμός του Ελλαδικού χώρου είχε ελαττωθεί αισθητά, ο τότε αυτοκράτορας του βυζαντίου αποφάσισε να φέρει στον Ελλαδικό χώρο μερικές χιλιάδες Αρβανίτικες οικογένειες της νότιας και κεντρικής Αλβανίας. Οι Αρβανίτες ή Αλβανίτες πιθανότατα να είχαν Ιλλυρική καταγωγή (οι οποίοι θα είχαν κι εκείνοι με τη σειρά τους αναμιχθεί με Λατίνους, Σλάβους και Έλληνες) και το όνομα Αρβανίτης είναι νεωτερισμός που προέρχεται από το ομώνυμο φρούριο της Αλβανίας το Άρβανον. Οι συγκεκριμένοι πληθυσμοί από την Αρχαιότητα είχαν άμεσες επαφές με τους Έλληνες τόσο στην Ήπειρο, όσο και στην Μακεδονία. Ο ίδιος ο Μέγας Αλέξανδρος είχε στον στρατό του , σώμα Ιλλυρίων πελταστών, ένα από τα σημαντικότερα στρατιωτικά σώματα της εκστρατείας. Βέβαια δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε τη σημαντικότατη συμβολή των Αρβανιτών στον απελευθερωτικό αγώνα του 1821, σημειώνοντας ότι τότε αποτελούσαν το 1/3 του πληθυσμού του νέου Ελληνικού Κράτους.

Παρόλα αυτά όμως και για λόγους καθαρά γεωγραφικούς, οι κάτοικοι του Ελλαδικού χώρου, δεν είχαν τόσες πολλές προσμίξεις με άλλους λαούς εν αντιθέσει με χώρες όπως η Αγγλία ή η Ουγγαρία. Προφανώς είναι σχεδόν αδύνατο να πούμε εάν είμαστε 90% απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων ή 30% ή 40% και δεν είναι καν αυτός ο σκοπός του κειμένου. Ενδιαφερόμαστε όμως να πούμε ότι παρά τις προφανέστατες επιμιξίες με άλλους λαούς, μπορούμε να θεωρήσουμε ότι είμαστε οι αμεσότεροι απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων, καθώς η απόψη περί ολικής εξαφάνισης των Αρχαίων Ελληνικών πληθυσμών από τον Ελλαδικό χώρο, είναι μαθηματικά αδύνατο.

Από τη μελέτη του γενετιστή Joachim Burger από το Johannes Gutenberg University Mainz συμπεραίνουμε ότι πολλοί πληθυσμοί αγροτών της νεολιθικής εποχής, από την Κεντρική και Νότια Ευρώπη, έχουν συγγένεια με τους κατοίκους του νεολιθικού Αιγαίου και της Μικράς Ασίας. Οι κάτοικοι αυτοί, δεν ήταν Έλληνες αλλά αναμίχθηκαν με τα Ελληνικά φύλλα από την Ύστερη Εποχή του Χαλκού και μετά. Αυτό μπορεί εύλογα να μας οδηγήσει στα συμπεράσματα δύο ακόμα μελετών (από το American Society of Human Genetics κι από τις 7 κόρες της Εύας , του Bryan Sykes), όπου ισχυρίζονται ότι οι κάτοικοι ειδικά των Βαλκανίων έχουν προγόνους από τον τόπο στον οποίο ζουν (δηλαδή από την παλαιολιθική εποχή, πριν καν έρθουν τα ελληνικά φύλα) αλλά παράλληλα αυτό, δεν σημαίνει ότι δεν αναμίχθηκαν και με άλλους λαούς.

Αν και οι πιο κρίσιμες περίοδοι για αυτό το θέμα μπορεί να θεωρηθούν ο Μεσαίωνας και η Τουρκοκρατία (λόγω των συχνών πληθυσμιακών μετακινήσεων στον Βαλκανικό χώρο). Παρόλα αυτά οι βυζαντινοί και ιδίως μετά τον Βασίλειο Βουλγαροκτόνο (που η μάνα του ήταν Ελληνίδα), αρχίζουν σταδιακά και εκφράζονται χωρίς φόβο για την ελληνική τους καταγωγή. Αυτό το φαινόμενο αυξάνεται όλο και περισσότερο έως τον θάνατο του Πλήθωνος Γεμιστού το 1452 μ.χ και τελικά με την πτώση των Παλαιολόγων το 1453 μ.χ.

Στην τουρκοκρατία βέβαια, όπως ξέρουμε από πολλά αρχεία (κυρίως της Κρήτης) ότι οι επιμιξίες «Τούρκων» και «Ελλήνων» ήταν ένα ιδιαίτερα συχνό φαινόμενο. Βέβαια πρέπει εδώ να επισημάνουμε ότι οι Τούρκοι που έφτασαν στη Μικρά Ασία τον 11ο αιώνα μ.χ και οι Τούρκοι που κατέλαβαν τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, είχαν ελάχιστη σχέση με τα τουρκομογγολικά φύλα και οι ομοιότητες τους βρίσκονται κυρίως στην γλώσσα και τα έθιμα. Οι περισσότεροι «Τούρκοι» προέρχονταν από εξισλαμισμένους Μικρασιάτες (Έλληνες, Μικρασιάτες – Μη Έλληνες, Αρμένιους κτλ) οι οποίοι για τους εκάστοτε λόγους επέλεξαν να προσχωρήσουν και πολιτισμικά σε αυτές τις αυτοκρατορίες.

Είναι σαφές πως αντλούμε την καταγωγή μας και από τους πιο Αρχαίους Κατοίκους του Ελλαδικού χώρου (από Έλληνες και Πρόελληνες), όπως και έχουν αποδείξει αρκετές μελέτες άλλα μπορούμε να πούμε ότι οι σημερινοί Έλληνες, έχουν καταγωγή και από Σλάβους, Αρβανίτες, αλλά και από Αρμένιους και διάφορους Μικρασιατικούς πληθυσμούς. Και βέβαια πρέπει να επισημανθεί ότι το κείμενο αυτό, δεν έχει σκοπό ούτε να προωθήσει κάποια γενετική υπερηφάνεια, ούτε και να ισχυριστεί άτοπες θεωρίες που πατούν πάνω σε υποθέσεις, ότι ολόκληροι πληθυσμοί εξαφανίστηκαν σε μία νύκτα, χωρίς να αφήσουν ούτε έναν απόγονο. Έτσι λοιπόν καταλήγουμε και πάλι ότι είμαστε ένα κράμα λαών, όπως σχεδόν κάθε χώρα στον κόσμο, ένα κράμα όμως, που δεν διαγράφει τις αρχαίες του ρίζες καθώς υπάρχουν εκεί, όπως υπάρχουν και οι ρίζες από όλους τους λαούς που κάποτε βρέθηκαν εδώ.
---
Σπύρος Αυγερινόπουλος

Αρθρογράφος - Ερευνητής

---

ellinikahoaxes

*