Δευτέρα 27 Απριλίου 2015

... E.E.: και πνίγουν και κερδίζουν ...

*
Νίκος Μπογιόπουλος
***
*

Το έχετε παρατηρήσει;…


Η Ευρωπαϊκή Ένωση που δεν υπάρχει πόλεμος στη γειτονιά μας που να μην έχει πρωταγωνιστήσει ή να μην έχει συμμετάσχει, που για να κάνει τις δουλειές της φτάνει να χρησιμοποιεί ως εργαλείο τους ναζί στην Ουκρανία, που στις τάξεις της συμμετέχουν χώρες όπου οι φασίστες φτιάχνουν μνημεία για να δοξολογούν τα «Βάφεν Ες – Ες», συνεδρίασε χτες για να λύσει το μεταναστευτικό…

Η κυρία Μέρκελ που επί των ημερών της και επί των ημερών των συγκυβερνητών της, των σοσιαλδημοκρατών, για πρώτη φορά μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο τα γερμανικά στρατεύματα βγήκαν εκτός των συνόρων της χώρας και συγκεκριμένα «στην αραβική χερσόνησο, στην Κεντρική Ασία, στη βορειοανατολική Αφρική και σε παρακείμενες θάλασσες» (όπως αναφέρεται επί λέξει στο επίσημο κείμενο της απόφασης της γερμανικής κυβέρνησης από το 2001), συμμετείχε χτες στη συνεδρίαση για την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού…

Ο κ. Ολάντ που η χώρα του η Γαλλία πρωτοστατεί από το δράμα της Συρίας μέχρι σε στρατιωτικές επεμβάσεις στην Ακτή Ελεφαντοστού, στο Μάλι και στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, που η χώρα του και η κυβέρνησή του αποτελεί τον«νούμερο ένα» υπαίτιο για τα καραβάνια των Σύρων προσφύγων, που στο όνομα της «εξαγωγής της δημοκρατίας» με δικά της όπλα έχουν εξοπλιστεί ακόμα και οι ισλαμοφασίστες τζιχαντιστές και που έφτασε στο σημείο να ζητά να εξαπολυθεί στρατιωτική επέμβαση στη χώρα ακόμα και χωρίς την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, κατέθεσε… σκέψεις για την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού…

Ο κ. Ρέντσι, η χώρα του οποίου από την μια τα είχε κάνει πλακάκια με το καθεστώς Καντάφι γιατί – όπως έλεγε ο Μπερλουσκόνι – «η Ιταλία θα έχει την προτεραιότητα στους τομείς του πετρελαίου και φυσικού αερίου και σε άλλους τομείς επενδύσεων» και που από την άλλη, στην μετά Καντάφι εποχή, αφού συμμετείχε πρωταγωνιστικά στους βομβαρδισμούς της Λιβύης, συμμετέχει πρωταγωνιστικά μαζί με τη Γαλλία στην αφαίμαξη του φυσικού πλούτου της χώρας, διατύπωσε την αγωνία του για το μεταναστευτικό…

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτή που με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της και την καταλήστευση των λαών εξαναγκάζει τους ανθρώπους στον ξεριζωμό, η Ευρωπαϊκή Ένωση που με την πολιτική της προκαλεί τα μεταναστευτικά κύματα, η Ευρωπαϊκή Ένωση που δολοφονεί διπλά, μια με τις βόμβες και τις στρατιωτικές επεμβάσεις της και μια με την πολιτική των «κλειστών συνόρων» απέναντι σε ανθρώπους που πασχίζουν να αποδράσουν από τον πόλεμο, την απελπισία και τη φτώχεια, συνεδρίασε χτες για να δώσει λύση στο μεταναστευτικό…

Σε αυτή την Ευρώπη των «πολιτισμένων», των φαρισαίων υποκριτών, των κροκοδείλιων δακρύων, των Γιούνκερ, των Μέρκελ, των Σόιμπλε και των πολυεθνικών με τους ιμπεριαλιστικούς (οικονομικούς και στρατιωτικούς) μηχανισμούς της, αποδεικνύεται μέχρι κεραίας αυτό που έλεγε ο Ντοστογιέφσκι:

«Δεν έχετε μήπως παρατηρήσει ότι οι πιο μαστόροι στην αιματοχυσία ήταν σχεδόν πάντα οι πιο πολιτισμένοι κύριοι, μπροστά στους οποίους όλοι οι διάφοροι Αττίλες και Στένκα Ράζιν μερικές φορές δεν πιάνανε χαρτωσιά».
---
*

Δευτέρα 20 Απριλίου 2015

... ο φασισμός δεν έρχεται από το μέλλον ...

*
Νίκος Μπογιόπουλος
***
*

Δε θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον!


1) Ο Νίκος Μιχαλολιάκος, ο «φύρερ» της Χρυσής Αυγής, τότε που δεν έκρυβε πίσω από το δακτυλό του το ποιόν του, έγραφε:

«Τι εμπόδιο μπορεί να σταθεί στο δρόμο μας αφού ακόμη και σήμερα νοιώθουμε ΕΚΕΙΝΟΝ να μας οδηγεί (...) με τη σκέψη και την ψυχή μας δοσμένη στη Μνήμη του Μεγάλου μας Αρχηγού, υψώνουμε το δεξί χέρι ψηλά, χαιρετούμε τον Ήλιο και με το θάρρος που μας επιβάλλει η Στρατιωτική μας Τιμή και το Εθνικοσοσιαλιστικό μας καθήκον κραυγάζουμε γεμάτοι πάθος, πίστη στο μέλλον και στα οράματά μας: HEIL HITLER!» (Νίκος Μιχαλολιάκος, περιοδικό «Χρυσή Αυγή», τεύχος 26, Μάιος 1987)...

Αρτέμης Ματθαιόπουλος είναι βουλευτής χρυσαυγίτης. Χρυσαυγίτης σαν τον μαχαιροβγάλτη που δολοφόνησε τον Παύλο Φύσσα. Αλλά ο Ματθαιόπουλος είναι και μουσικός. Σαν τον Φύσσα. Μόνο που ο Φύσσας τραγουδούσε για τη ζωή, τον έρωτα και τη λεβεντιά. Ο χρυσαυγίτης του συγκροτήματος «Pogrom» (τί όνομα, έ;) εμπνέεται από άλλα θέματα. Του αρέσει να τραγουδάει για το Άουσβιτς. Ιδού οι στίχοι από το άσμα του συγκροτήματος, το εμπνευσμένο από το Άουσβιτς:

«Γαμώ τον Βίζενταλ, γαμώ την Άννα Φρανκ/ γαμιέται κι όλη η φυλή του Αβραάμ./ Τ’ αστέρι του Δαβίδ με κάνει να ξερνάω/ αχ, το Άουσβιτς, πόσο το αγαπάω!/Ρε κωλοεβραίοι, δεν θα σας αφήσω/ στο τείχος των Δακρύων θα ’ρθω να κατουρήσω./ Juden Raus! Καίγομαι στο Άουσβιτς»...

Αυτά το 2004. Τότε που οι χρυσαυγίτες δεν έκρυψαν το ποιόν τους…

Ο Κασιδιάρης είναι ο γνωστός άντρακλας που χτυπάει γυναίκες. Στον ύμνο του για το ναζισμό έγραφε:

«Ποιο θα ήταν το μέλλον της Ευρώπης και ολόκληρου του σύγχρονου κόσμου, αν ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος (…) δεν σταματούσε την ανανεωτική πορεία του Εθνικοσοσιαλισμού; Είναι βέβαιο ότι (…) ο ρομαντισμός ως πνευματικό κίνημα και ο κλασικισμός θα υπερίσχυαν της παρακμιακής υποκουλτούρας που διέβρωσε τον λευκό άνθρωπο»...

Αυτά για τον «ρομαντικό» χαρακτήρα του ναζισμού, ο τύπος που κυκλοφοράει με τη σβάστικα ζωγραφισμένη πάνω στο χεράκι με το οποίο γρονθοκοπεί γυναίκες, τα έγραφε πριν μόλις 4 χρόνια. Σαν σήμερα! Στις 20/4/2011 (περιοδικό «Χρυσή Αυγή»).

***
2) Ο ναζισμός είναι έγκλημα. Το μεγαλύτερο έγκλημα που γνώρισε ποτέ η Ανθρωπότητα το προκάλεσε ο ναζισμός: Πάνω από 50 εκατομμύρια θύματα στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Ελλάδα, η πατρίδα μας κατ’ αναλογία του πληθυσμού της υπέστη από τον ναζισμό τη μεγαλύτερη σφαγή από κάθε άλλη χώρα στον κόσμο: Πάνω από 700.000 νεκροί, ανείπωτες θηριωδίες, αμέτρητα ολοκαυτώματα…

***

3) Η Χρυσή Αυγή είναι μια ναζιστική συμμορία. Όχι. Δεν είναι, τάχα, ένας πολιτικός φορέας που «απλώς» έχει στις τάξεις του και κάποιους εγκληματίες, όπως θέλουν να την παρουσιάζουν κάποιοι ξεφωνημένοι «αντιφασίστες». Είναι μια εγκληματική συμμορία. Και ο εγκληματικός χαρακτήρας αυτής της συμμορίας προκύπτει και αποδεικνύεται ακριβώς από αυτό: Από το γεγονός ότι είναι μια ναζιστική συμμορία. Είναι ο ναζιστικός χαρακτήρας της Χρυσής Αυγής που προδίδει και αποκαλύπτει τον εγκληματικό χαρακτήρα της. 

***

4) Η δίκη και η ενδεχόμενη δικαστική καταδίκη του ναζισμού δεν αποτελεί λυσιτελή αντιμετώπιση του εγκλήματος που εκπροσωπεί. Καμιά φορά μπορεί να αποτελεί και προσωπείο του συστήματος που γεννά τον ναζισμό:

* To 1923 εκδηλώθηκε στο Μόναχο το λεγόμενο «πραξικόπημα της μπυραρίας». Ο Χίτλερ συνελήφθη αλλά παρότι οι νόμοι της (αστικής κοινοβουλευτικής) Δημοκρατίας της Βαϊμάρης προέβλεπαν ακόμα και την ποινή του θανάτου για το έγκλημά του, έμεινε στη φυλακή – σε υπερπολυτελές κελί - μόλις 8 μήνες, πλήρωσε 500 μάρκα πρόστιμο, και αφέθηκε ελεύθερος. Δέκα χρόνια αργότερα και αφού είχε αξιοποιήσει όλες τις νόμιμες διαδικασίες της (αστικής κοινοβουλευτικής) Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, ο Χίτλερ διορίστηκε Καγκελάριος.

Αν η ιστορική γνώση παρέχει στοιχειώδη πολιτική επίγνωση, τότε το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι: Η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία και η δικαιοσύνη της κάθε άλλο παρά αποτελούν αδιαπέραστη ασφαλιστική δικλείδα απέναντι στον φασισμό.

* Στα καθ’ ημάς όσον αφορά τις σχέσεις της αστικής δημοκρατίας με τον φασισμό, και για να μην πάμε στα προεόρτια της χούντας των συνταγματαρχών, ας θυμηθούμε: Πριν φτάσουμε στην «4η Αυγούστου» και στην κήρυξη της φασιστικής μεταξικής δικτατορίας είχε προηγηθεί η 16η Απρίλη του 1936. Τότε τα δυο μεγάλα κόμματα, το Λαϊκό κόμμα (σ.σ.: σαν να λέμε η «Νέα Δημοκρατία» της εποχής...) και το κόμμα των Φιλελευθέρων (σ.σ.: σαν να λέμε το «ΠΑΣΟΚ» της εποχής...) συνέπραξαν. Εφαρμόζοντας όλους τους τύπους της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας διόρισαν πρωθυπουργό τον φασίστα Μεταξά που δεν διέθετε στη Βουλή παρά μόλις 7 βουλευτές. 

Κάπως έτσι, οικοδομήθηκε το κράτος της «4ης Αυγούστου» που ο ίδιος ο Μεταξάς το περιγράφει στα ημερολόγιά του ως εξής: «Η Ελλάδα έγινε ένα Κράτος αντικομμουνιστικό, Κράτος αντικοινοβουλευτικό, Κράτος ολοκληρωτικό...».

***

5) Το κάδρο της «χρυσαυγειάδας» θα παραμείνει μισό, όπως και κάθε δήθεν «αντιφασιστικό» κάδρο, εφόσον από την εικόνα θα απουσιάζουν εκείνοι που στέκονται δίπλα, πίσω και κυρίως πάνω από τους φασίστες και από τους ναζί. Ποιοι είναι αυτοί; Ο κατάλογος των μονοπωλίων και των πολυεθνικών, των τραπεζιτών και των βιομηχάνων που στήριξαν τον Χίτλερ είναι τόσο μακρύς όσο και γνωστός.

Για να εντοπιστούν, για να πολεμηθούν και για να ξεριζωθούν τα αίτια και οι κινητήριες δυνάμεις που γεννούν και τροφοδοτούν τον φασισμό, ο Μπρεχτ επέμενε ήδη από τη δεκαετία του ’30: «... ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός».

***

6) Από την πλευρά των οικονομικών, των πολιτικών και κοινωνικών συμφερόντων που εκπροσωπεί, η Χρυσή Αυγή, που κάνει τοποθετήσεις στη Βουλή υπέρ εφοπλιστών (Νοέμβρης 2012, Μάρτης 2013) και την ίδια ώρα δολοφονεί εργατόπαιδα (Φύσσας) και πραγματοποιεί δολοφονικές απόπειρες κατά εργατών (επίθεση κατά στελεχών του ΚΚΕ στο Πέραμα), αυτοπροβάλλεται σαν «αντισυστημική».

Καθόλου πρωτότυπο. Ανάμεσα στις άλλες ιδιότητες του φασισμού και του ναζισμού είναι να παριστάνει τον «αντισυστημικό», την ώρα που είναι το πιο πιστό σκυλάκι και το πιο σιχαμερό φιδάκι στην υπηρεσία του συστήματος. Στην πραγματικότητα ο φασισμός γεννιέται μέσα στους υπονόμους του συστήματος της αγριότητας, της εκμετάλλευσης, της σήψης, της διαφθοράς. Σε συνθήκες κρίσης, δε, αυτού του συστήματος, του καπιταλιστικού συστήματος, γιγαντώνεται και αξιοποιείται από τις κυρίαρχες οικονομικές ελίτ ώστε να διατηρήσουν την κυριαρχία τους με μοχλό τον αυταρχισμό και την τρομοκρατία.

***

7) Ανάλογα με το μέγεθος της καπιταλιστικής κρίσης ορίζονται και οι ανάγκες της οικονομικής ολιγαρχίας. Για να τσακίσει τις αντιστάσεις ή για να ξεστρατίσει την οργή που προκαλεί η πολιτική της, με την οποία μετακυλύει τα βάρη της κρίσης στο λαό, ο φασισμός αξιοποιείται είτε ως επικουρικός παρακρατικός μηχανισμός της εξουσίας της, είτε ακόμα και ως επίσημη μορφή πολιτικής διαχείρισης των υποθέσεών της.

Αυτό συνέβη το 1919 στην Ιταλία όταν ο μεγιστάνας Ανιέλι έπαιρνε από το χεράκι τον Μουσολίνι και τον παρουσίαζε στους βιομηχάνους, στην έδρα του Συνδέσμου Βιομηχάνων της Ιταλίας, ως τον πιστότερο υπηρέτη της τάξης τους.

* Όταν συγκροτούνταν τάγματα εφόδου χρηματοδοτούμενα από εργοστασιάρχες και χτυπούσαν εργάτες και απεργίες, όπως γινόταν το 1920 στην Ιταλία από τους μελανοχίτωνες.

* Όταν ο βασιλιάς Βιτόριο Εμμανουέλε έπαιρνε υπό την αγκάλη του τον «Ντούτσε» και τον διόριζε πρωθυπουργό το 1922.

* Αυτό συνέβη στη Γερμανία με τον Χίτλερ που έκανε πραξικόπημα το 1923 και δέκα χρόνια αργότερα οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι τον διόρισαν καγκελάριο.

* Χρειάζονταν εκείνη την μορφή πολιτικής διαχείρισης, που θα μπορούσε να εγγυηθεί μέσα από την θηριωδία και την κτηνωδία των μεθόδων της ότι τώρα πλέον θα τεθεί «το κράτος στην υπηρεσία του ιδιωτικού κεφαλαίου», όπως τους υποσχέθηκε ο Χίτλερ από τη Λέσχη των Γερμανών Βιομηχάνων του Ντίσελντορφ το 1933.

Όταν απειλείται η εξουσία της άρχουσας τάξης ή σε συνθήκες πολιτικής αστάθειας αυτής της εξουσίας, οι ελίτ δεν αναμένουν πότε ο φασισμός θα αποκτήσει κοινωνικό έρεισμα για να τον αξιοποιήσουν. Τον επιβάλλουν «από τα πάνω»: Αυτό συνέβη το 1973 στη Χιλή, το 1936 στην Ισπανία, το 1936 και το 1967 στην Ελλάδα.

Αυτή είναι η «αντισυστημικότητα» της Χρυσής Αυγής. Αυτή είναι άλλωστε η «αντισυστημικότητα» του ίδιου του ναζισμού:

«Ο εθνικοσοσιαλισμός απελευθέρωσε τον γερμανό εργάτη από τη μέγγενη ενός δόγματος (σ.σ. του κομμουνιστικού δόγματος) που ήταν βασικά εχθρικό τόσο για τον εργοδότη όσο και για τον εργαζόμενο. Ο Αδόλφος Χίτλερ επέστρεψε τον εργάτη στο έθνος του. Τον μετέτρεψε σε πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας και συνεπώς σύντροφό μας (σ.σ. σύντροφο των βιομηχάνων)»!

Τούτος ο ύμνος στον Χίτλερ και στο ναζισμό, που μετέτρεψε τον εργάτη σε «πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας» και σε «σύντροφο» των βιομηχάνων, εκφωνήθηκε από τον κύριο Κρουπ. Τον επικεφαλής της γνωστής πολυεθνικής και πρόεδρο των Γερμανών βιομηχάνων, σε ομιλία του στις 26 Γενάρη 1934.

Η ατράνταχτη αυτή ομολογία (περιλαμβάνεται στα Πρακτικά Δικών της Νυρεμβέργης, τόμος 1, κεφάλαιο VIII) ότι η καπιταλιστική βαρβαρότητα είναι η τροφός του ναζισμού, ότι τα μονοπώλια και μερίδα του κεφαλαίου είναι οι προαγωγοί του φασισμού, με τα «Τάγματα Εφόδου» του οποίου, όταν τους «χρειάζονται», εξασφαλίζουν «ησυχία», «πειθαρχία», «υπακοή» και πολλά, πάρα πολλά κέρδη, διατηρεί αυτούσια την αξία της.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο κ. Σαμαράς, κατά την ομιλία του (11/10/2013) στην Πολιτική Επιτροπή της ΝΔ, μιλώντας για τις εξελίξεις γύρω από τη Χρυσή Αυγή, είπε:

«… θα αποκαλυφθούν και όλοι οι αφανείς χρηματοδότες τους. Για να γνωρίζει ο ελληνικός λαός ποιοι από πίσω, ενώ ήξεραν, τους στήριζαν»…

Άρα υπάρχουν «αφανείς χρηματοδότες». Μάλιστα.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Ποιοι είναι; Γιατί, σχεδόν δυο χρόνια μετά από εκείνη τη δήλωση, οι «αφανείς χρηματοδότες» των ναζί δεν αποκαλύφθηκαν; Το κράτος μας, με τους υπερκοριούς του, δεν ξέρει τίποτα; Για εκείνη την αναφορά του «Guardian», περί κύκλου ολιγαρχών που χρηματοδοτούν τη Χρυσή Αυγή, δεν έχει ακούσει κάτι; Και εν πάση περιπτώσει: Το δικαστήριο θα κινηθεί, τώρα, στην αναζήτηση αυτής της απάντησης;… 

***

8) Για την δυνατότητα του φασισμού να διεισδύει στην κοινωνική συνείδηση οι επισημάνσεις από την ιστορική εισήγηση του Γκεόργκι Δημητρόφ στο 7ο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς το 1935 αποκτούν δραματική επικαιρότητα και συνιστούν πολύτιμο εργαλείο:

* Ο φασισμός «παίζει» με το αίσθημα εθνικής αξιοπρέπειας. Εκφράζει την πιο αντιδραστική μορφή του αστικού εθνικισμού. Διευκολύνει την διαιώνιση της ταξικής κυριαρχίας των ισχυρών, αποδίδοντας τα δεινά του λαού στην «εθνοτική του υποτίμηση» και όχι στην ταξική του καταπίεση.

* H φασιστική κλίκα, με το πρόσχημα ότι υπερασπίζεται τα πανεθνικά συμφέροντα, προωθεί την πολιτική καταπίεσης και εκμετάλλευσης του ίδιου της του λαού και της καταλήστευσης και υποδούλωσης άλλων λαών. Χρησιμοποιεί ως λίπασμα μετατροπής του πατριωτισμού σε σωβινισμό τον εθνικό μηδενισμό, που τον πλασάρουν με τη μάσκα του «διεθνισμού» οι ιδεολογικοί φορείς του κεφαλαίου που δεν έχει πατρίδα.

* Οι φασίστες, πάντα και παντού, μετατρέπουν την εθνική υπερηφάνεια του λαού για το παρελθόν του, για τους αγώνες του, για τη γλώσσα του, για την καταγωγή του, για τον τόπο του, για τα ιστορικά επιτεύγματά του, από εργαλείο φιλίας μεταξύ των λαών και εμπλουτισμού του ανθρώπινου πολιτισμού, σε «μαχαίρι» του μισανθρωπισμού.

* Ο φασίστας μαγαρίζει την έννοια του πατριωτισμού. Στη θέση της αγάπης για την πατρίδα και τον σεβασμό στις πατρίδες των άλλων, στη θέση «Πατρίδα ή θάνατος» του Τσε Γκεβάρα, στη θέση «Είμαστε γεμάτοι από αίσθημα εθνικής περηφάνειας» του Λένιν για το ρώσικο λαό το 1914, στη θέση του πατριωτισμού του ΕΑΜ που απελευθέρωνε την πατρίδα το 1944, ο φασισμός βάζει την πατριδοκαπηλεία και την μισαλλοδοξία. Το κάνει πατώντας πάνω σε ό,τι θίγει το εθνικό αίσθημα κάθε λαού, το κάνει πατώντας πάνω στους εξευτελισμούς του αγγλικού δικαίου, της επιτήρησης, των ταπεινώσεων με «δόσεις» κοκ.

* Ο φασισμός, πάντα και παντού, αξιοποιεί την φτωχοποίηση πλατιών κοινωνικών στρωμάτων για να αποκτήσει κοινωνική βάση. «Ψαρεύει» στα κατεστραμμένα κοινωνικά στρώματα ξεστρατίζοντας τη δίκαιη οργή τους από τις λεωφόρους της διεκδίκησης του δίκιου στα μονοπάτια της «αντεκδίκησης», την οποία αναλαμβάνουν οι φασίστες ως οι πιο λαϊκιστές και οι πιο… βαρβάτοι «τιμωροί».

***

Συμπέρασμα πρώτο: Ο φασισμός (και είναι ολέθριο να μη το βλέπεις) είναι μια επιδημία που με τη δημαγωγία του και την «αντισυστημική» μάσκα του καταφέρνει να εισχωρεί τόσο βαθύτερα στην κοινωνική συνείδηση όσο μεγαλύτερη είναι η σήψη του καπιταλιστικού συστήματος, ο αντιδημοκρατικός του κατήφορος, η κοινωνική δυστυχία που αυτό προκαλεί, αλλά πάντα σε συνδυασμό με την αδυναμία του εργατικού κινήματος να βρεθεί στο ύψος των περιστάσεων της επίθεσης που δέχεται.

***

Συμπέρασμα δεύτερο: Τα ποινικά εγκλήματα της συμμορίας πρέπει να αντιμετωπιστούν με τον τρόπο που αξίζει στον ποινικό υπόκοσμο. Η δικαστική εξέλιξη, η εκ των ων ουκ άνευ παραδειγματική τιμωρία των εγκληματιών για τις πράξεις τους, η αμείλικτη τιμωρία για τη συγκρότηση και δράση τους ως εγκληματική συμμορία όπως προκύπτει μέσα από τις πράξεις τους, δεν μπορεί και δεν πρέπει να αφυδατώσει το μέγιστο πολιτικό τεκμήριο: Ότι είναι ο ναζισμός που ισοδυναμεί με το έγκλημα. Και ότι αυτή είναι η μέγιστη απόδειξη πως η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική συμμορία: Ότι είναι μια ναζιστική συμμορία. Άρα:

α) Η νομική παρέμβαση με στόχο την (επιβεβλημένη) ποινική απαξία του εγκληματία είναι το ένα πράγμα. Και εδώ προσοχή: Κάποιοι θα προσπαθήσουν να κουκουλώσουν – ακόμα χειρότερα: να αθωώσουν - το πολιτικό έγκλημα πίσω από το ποινικό έγκλημα! Προσοχή και εγρήγορση!

β) Το άλλο είναι η κοινωνική απαξία του ναζιστή εγκληματία. Η απαξία και η αποβολή του ναζιστή εγκληματία από την κοινωνία των ανθρώπων μπορεί και πρέπει να είναι κατ’ εξοχήν πολιτική. Που σημαίνει: Η καταδίκη του ναζιστικού κτήνους απαιτείται να έχει απόλυτο κοινωνικό, ιδεολογικό, ιστορικό πρόσημο. Οι ναζί θα τσακιστούν έτσι: Πολιτικά!

Το πολιτικό έγκλημα που εκπροσωπεί αυτός ο α λά «ελληνικά» εσμός των «Βάφεν Ες – Ες», αυτή η συμμορία, για να αντιμετωπιστεί λυσιτελώς θα αντιμετωπιστεί πολιτικά. Με λαϊκή οργάνωση. Με κοινωνική αφύπνιση. Με πολιτική δράση που θα υψώσει μέτωπο απέναντι στους φασίστες, αλλά και θα αποκαλύπτει τους δήθεν «αντιφασίστες».Με διαρκή ενημέρωση. Με προστασία της ιστορικής μνήμης. Με την περιφρούρηση της αλήθειας από το ψεύδος. Από την αμορφωσιά. Από την βλακεία. Με πολιτική αποκάλυψη του ρόλου των φασιστών που πίσω από την «αντισυστημική» τους μάσκα κρύβονται πάντα οι πιο αδίστακτοι τραμπούκοι – υπηρέτες της ολιγαρχίας. 

Οι ναζί δεν έχουν θέση στην κοινωνία των ανθρώπων. Η απαλλαγή της κοινωνίας από τους ναζί – ας μην υπάρχουν αυταπάτες - δεν θα γίνει δια νόμου. Θα γίνει με το πολιτικό και ιδεολογικό τους «Στάλινγκραντ». Που σημαίνει: Να φτάσει η ατιμία τους παντού. Να ξεγυμνωθούν στα μάτια όλης της κοινωνίας. Για να μην μπορούν να κυκλοφορήσουν πουθενά. Για να τους ξεράσει ο τόπος. Για να ντρέπονται που υπάρχουν. Για να τους αναγκάσει η πλειοψηφία του λαού και το κίνημά του να κρυφτούν στα λαγούμια τους. Και να θαφτούν εκεί. 

***

Συμπέρασμα τρίτο, διαρκές και πάντα επίκαιρο διατυπωμένο σε στίχους του Φώντα Λάδη

«Ο φασισμός δεν έρχεται από το μέλλον
καινούριο τάχα κάτι να μας φέρει.
Τι κρύβει μέσ’ στα δόντια του το ξέρω,
καθώς μου δίνει γελαστός το χέρι.
Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν
και χάνονται βαθιά στα περασμένα.
Οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν,
μα όχι και το μίσος του για μένα.
Το φασισμό βαθιά καταλαβέ τον.
Δε θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον.
Ο φασισμός δεν έρχεται από μέρος
που λούζεται στον ήλιο και στ’ αγέρι,
το κουρασμένο βήμα του το ξέρω
και την περίσσεια νιότη μας την ξέρει.
Μα πάλι θέ ν’ απλώσει σαν χολέρα
πατώντας πάνω στην ανεμελιά σου,
και δίπλα σου θα φτάσει κάποια μέρα
αν χάσεις τα ταξικά γυαλιά σου».
---
*

Πέμπτη 16 Απριλίου 2015

... Νικόλα Σάκο - Μπαρτολομέο Βαντσέτι ...

*
Νίκος Μπογιόπουλος
***
*
“Είχαν κόκκινες δραστηριότητες”…


Ήταν 15 Απρίλη του 1920, χτες συμπληρώθηκαν 95 χρόνια. Στη χώρα της «ελευθερίας», στις ΗΠΑ, συλλαμβάνονται δύο από τους γνωστότερους ηγέτες του εργατικού κινήματος, οι Ιταλοί εργάτες Νικόλα Σάκο και Μπαρτολομέο Βαντσέτι.

Το «έγκλημά» τους ήταν ότι πρωτοστάτησαν στις απεργιακές κινητοποιήσεις εκείνης της περιόδου και ήσαν πρωτοπόροι οργανωτές των εργατικών συνδικάτων. Η υπόθεσή τους έμελλε να καταγραφεί στα παγκόσμια χρονικά ως υπόδειγμα για το πώς δουλεύουν τα εργαστήρια κατασκευής προβοκατσιών και εγκλήματος.

Ας τα πάρουμε από την αρχή:

Η επίσημη κατηγορία που απαγγέλθηκε στους Σάκο και Βαντσέτι δεν είχε φυσικά καμιά σχέση με τις συνδικαλιστικές και τις πολιτικές τους δραστηριότητες. Κατηγορήθηκαν πως δήθεν πήραν μέρος σε ένοπλη ληστεία μιας χρηματαποστολής, που μετέφερε χρήματα για μισθούς στο Σάουθ Μπράιντρι. Κατά τη διάρκεια της ληστείας δολοφονήθηκαν ένας φρουρός της χρηματαποστολής και ο ταμίας της επιχείρησης. Το «αποδεικτικό» στοιχείο, το οποίο η αστυνομία χρησιμοποίησε για να ενοχοποιήσει τους δύο εργάτες, ήταν ένα πιστόλι, που είχε υπό την κατοχή του ο Νικόλα Σάκο, κατά τη στιγμή της σύλληψής του.

Σημείωση: Η οπλοκατοχή στις ΗΠΑ δεν απαγορευόταν και το να έχει κανείς στ6ην κατοχή του πιστόλι κάθε άλλο παρά ασυνήθιστο ήταν…

Ο πραγματικός λόγος της σύλληψης των δυο εργατών δεν ήταν άλλος από το γεγονός ότι είχαν «είχαν κόκκινες δραστηριότητες και έπρεπε να πεθάνουν»! Αυτό ήταν το σκεπτικό της θανατικής απόφασης με το οποίο οι Σάκο – Βαντσέτι οδηγήθηκαν στην εκτέλεση.

Ο πραγματικός λόγος αυτής της πολιτικής δολοφονίας ήταν ότι η αστική τάξη των ΗΠΑ και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι έπρεπε να στείλουν ένα μήνυμα παραδειγματισμού. Βρισκόμαστε σε μια εποχή που οι επαναστατικές εξελίξεις σ΄ ολόκληρο τον κόσμο, σε συνδυασμό με την ορμητική ανάπτυξη του εργατικού κινήματος μέσα στις ΗΠΑ, προκαλούν πανικό στη κυρίαρχη αμερικανική ελίτ.

Το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο πρωταγωνιστεί σε έκρηξη του αντισοβιετισμού και του αντικομμουνισμού που αγγίζουν τα όρια της υστερίας. Κάθε συγκέντρωση που υψώνεται κόκκινη σημαία θεωρείται έγκλημα. Αρκεί να φορέσει κανείς κόκκινη γραβάτα ή μαντήλι για να θεωρηθεί ύποπτος… Το αντεργατικό πογκρόμ διώξεων έχει ως συνέπεια χιλιάδες κομμουνιστές και προοδευτικοί πολίτες να ξυλοκοπούνται και να φυλακίζονται.

Ταυτόχρονα αναπτύσσεται ένα κύμα προπαγάνδας κατά των νεοφερμένων μεταναστών. Η αστυνομία και οι υπηρεσίες ασφαλείας βλέπουν στους μετανάστες από τις ευρωπαϊκές χώρες τους κύριους υπεύθυνους για τη ραγδαία διάδοση των σοσιαλιστικών ιδεών στην αμερικανική εργατική τάξη. Οι ιθύνοντες κύκλοι των ΗΠΑ αντιλαμβάνονται ότι οι μετανάστες είναι το «εύκολο θύμα». Τους αποδίδουν όχι μόνο τις «ανατρεπτικές ενέργειες» όπως ονόμαζαν τις απεργίες, αλλά τους αξιοποιούν και για να στρέψουν τους άλλους εργαζόμενους εναντίον των μεταναστών. Ίδιο πάντα το «επιχείρημα»: Αυτοί ευθύνονταν, τάχα, οι μετανάστες, για την ανεργία και την οικονομική κρίση που έπληττε αυτήν την περίοδο τις ΗΠΑ…

Σε αυτό το κλίμα είναι που στήνεται η υπόθεση Σάκο – Βαντσέτι. Η δικαστική διαδικασία που ακολουθείται είναι μια ασύλληπτη φάρσα. Οι «αυτόπτες μάρτυρες» που προσέρχονται είναι εμφανώς «κατασκευασμένοι» από την αστυνομία. Αν και κανένας τους δεν ήταν παρών την ώρα της ληστείας, εντούτοις όλοι τους «αναγνωρίζουν» τους κατηγορούμενους ως δράστες…

Από την αρχή κιόλας της δίκης αποκαλύπτεται ότι ένας από τους βασικούς μάρτυρες κατηγορίας είναι εγκληματίας του ποινικού δικαίου που σε συνεννόηση με τον εισαγγελέα δέχεται να ψευδομαρτυρήσει με αντάλλαγμα την αποφυλάκισή του. Κατά τη διάρκεια της δίκης αποκαλύπτεται, επίσης, ότι ο διορισμένος από το δικαστήριο διερμηνέας παραποιεί συστηματικά τα λεγόμενα των δύο κατηγορουμένων, καθώς οι Σάκο και Βαντσέτι δεν ξέρουν καλά αγγλικά.

Μετά την κατάρριψη όλων των κατηγοριών το μόνο που απομένει είναι να εμφανιστεί ότι το όπλο με το οποίο έγιναν η ληστεία και οι φόνοι είναι του Σάκο. Την μεθόδευση αποκάλυψε αργότερα ο διευθυντής της αστυνομίας της Μασαχουσέτης, κάπτεν Πρόκτορ, ο οποίος κατέθεσε ως εμπειρογνώμων όπλων στη δίκη. Όπως αργότερα ομολόγησε: «Συμφωνήσαμε με τον εισαγγελέα να πω ότι οι σφαίρες που βρέθηκαν στον τόπο της ληστείας προέρχονται κατά πάσα πιθανότητα από το πιστόλι του Νικόλα Σάκο (…)».

Αυτό φτάνει για να κηρυχτούν οι δύο εργατικοί ηγέτες ένοχοι. Όμως ο δικαστής Θέιχερ, στο «αιτιολογικό» της απόφασης στην πρώτη δίκη του Βαντσέτι, απευθυνόμενους στους ενόρκους είχε αναφερθεί στους πραγματικούς λόγους της καταδίκης, μιλώντας χωρίς περιστροφές: «Ίσως – είχε πει - αυτός ο άντρας να μην έπραξε το έγκλημα για το οποίο κατηγορείται. Είναι όμως ηθικά ένοχος γιατί αποτελεί εχθρό των υπαρχόντων θεσμών της χώρας»


Ο αγώνας για την αναθεώρηση της θανατικής απόφασης διαρκεί έξι χρόνια. Εργατικές διαδηλώσεις και επιφανείς προσωπικότητες απ΄ όλο τον κόσμο στέκουν στο πλευρό των αθώων καταδικασθέντων. Μέχρι που η σκευωρία καταπίπτει ολοκληρωτικά: Τον Νοέμβρη του 1925 ο φυλακισμένος για σειρά εγκλημάτων Τσελεστίνο Μαντέιρος στέλνει ένα σημείωμα από τη φυλακή στη διοίκηση της αστυνομίας και στο δικαστήριο της Μασαχουσέτης, όπου γράφει: «Ομολογώ ότι πήρα μέρος στο έγκλημα του Σάουθ Μπράιντρι και ότι οι Σάκο και Βαντσέτι δεν συμμετείχαν».

Οι μάσκες πέφτουν. Παρά την ομολογία οι αρχές της Μασαχουσέτης και της Ουάσιγκτον απορρίπτουν το αίτημα για επανάληψη της δίκης. Η απόφαση είχε ληφθεί: Η εκτέλεση θα γίνει και θα γίνει για παραδειγματισμό όλων των εργατών. Οι Σάκο και Βαντσέτι θα εκτελεστούν για να ενοχοποιηθούν όλοι οι εργάτες που σηκώνουν κεφάλι. Θα εκτελεστούν για να ενοχοποιηθούν στο πρόσωπό τους όλοι οι νεοφερμένοι μετανάστες.

Η τελική πράξη του εγκλήματος εκτυλίσσεται στις 23 Αυγούστου 1927. Οι δύο αγωνιστές του αμερικανικού και του διεθνούς εργατικού κινήματος, ο Νικόλα Σάκο και ο Μπαρτολομέο Βαντσέτι, οδηγήθηκαν στην ηλεκτρική καρέκλα. Δολοφονήθηκαν γιατί πίστευαν και έλεγαν ότι «η ταξική συνείδηση δεν είναι μια φράση – επινόηση των προπαγανδιστών, αλλά μια αληθινή, ζωτική δύναμη και πως όποιοι νιώθουν τη σημασία της παύουν να είναι υποζύγια και μετατρέπονται σε ανθρώπινες υπάρξεις».

Καθ΄ όλη τη διάρκεια της δίκης αλλά και της εξάχρονης φυλάκισής τους αντιμετώπισαν τη σκευωρία με ψηλά το κεφάλι. Εν αναμονή του θανάτου, τέσσερις μήνες πριν από την εκτέλεση, ο Βαντσέτι, λάτρης του Πουτσίνι και του Δάντη, γράφει: «Αυτή η τελευταία αγωνία ήταν ο θρίαμβός μας. Τα λόγια μας, η ζωή μας, τα βάσανά μας, δεν είναι τίποτα! Η αφαίρεση της ζωής μας, της ζωής ενός καλού τεχνίτη παπουτσιών κι ενός φτωχού υπαίθριου πωλητή ψαριών, τα πάντα!».

Πενήντα χρόνια αργότερα από την δολοφονία, μόλις το 1977, ο κυβερνήτης της πολιτείας της Μασαχουσέτης, ο Μάικλ Δουκάκης, αναγνώρισε αυτό που ήξερε όλη η ανθρωπότητα: Επιβεβαίωσε ότι ο Σάκο και ο Βαντσέτι «ήταν αθώοι». Πενήντα χρόνια αργότερα…
---
πηγή: enikos.gr
---
*

Πέμπτη 2 Απριλίου 2015

... μια άλλη ανάγνωση για την "εισβολή" ...

*
Άλκης Γαλδαδάς
***
*

Τι ξεχνάει ένας βολεμένος στην απέξω...

Mπήκαν ανάρχες στη Βουλή


Ανατρίχιασα χθες με την «εισβολή» των «αναρχικών» στη Βουλή. Όχι για τη Βουλή αλλά για το ότι τόσο λίγοι με ένα πανό και για ένα πεντάλεπτο παρουσίας εκεί έξω στα μαρμάρινα σκαλοπάτια, χωρίς να πέσει ούτε μια καρπαζιά, έδιναν μέχρι το βράδυ μεροκάματο σε τόσους δημοσιογράφους. Ραδιόφωνα, τηλεοπτικοί σταθμοί, ιστότοποι βρήκαν ότι συνέβησαν τόσα φριχτά πράγματα που ξεχάστηκαν όλα τα άλλα.

Οι αρλούμπες των Υπουργών (για Ρωσία, Κίνα, Αμερική, υδρογονάνθρακες και υδατάνθρακες), η άδικη συμπεριφορά των έξω, το ξεπούλημα με το ζόρι και των τελευταίων ασημικών της Ελλάδας. Επίσης κανείς δεν ρώτησε τι ακριβώς θέλουν αυτοί οι «αναρχικοί» (είναι καλύτερο για τα ΜΜΕ να τους λένε έτσι γιατί αυτό τρομάζει πιο πολύ, συνδέεται και με κάποιες υφές αξυρισιάς, απλυσιάς, κινδύνου οπότε τελικά και ο νοικοκύρης θα τσιμπήσει το μεζεδάκι πιο δυνατά).

Όσο για τα αιτήματα, δε βαριέσαι, κάποιος κόσμος σε διωγμό, μία μάνα και μία γυναίκα που μπήκαν μέσα άδικα, ένας άνθρωπος με ολική αναπηρία που τον έχουν μέσα μόνο για να ταλαιπωρείται, σαν να είναι ένα κομμάτι κρέας, και μερικές «παράλογες απαιτήσεις», όπως θα δούμε στη συνέχεια ότι είναι, κάνοντας τη σύγκριση με τα όσα συμβαίνουν έξω: να μετατραπούν τα επισκεπτήρια σε ελεύθερα, να εξασφαλιστεί η ερωτική συνεύρεση, να καταργηθούν το άρθρο 187 και 187Α, σχετικά με την επιβαρυντική διάταξη για την πράξη που τελέστηκε με καλυμμένα χαρακτηριστικά («κουκουλονόμο») και το νομικό πλαίσιο που ορίζει τη λειτουργία των φυλακών τύπου Γ'. Α, και η εξέταση DNA, που ενώ χρειάζεται κανονικά κάποιες ημέρες βγαίνει μέσα σε λίγη ώρα με μια τρομερά απλή μέθοδο που φαίνεται ότι έχει βρεθεί μόνον από την ελληνική Αστυνομία.

Τι ξεχνάς όταν είσαι βολεμένος στην απέξω;

  • Ότι απόπειρα πραγματικής εισβολής στη Βουλή ενάντια στην κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου, είχε γίνει στις 3.7.1964 από 50 δεξιούς που φώναζαν συνθήματα υπέρ του Καραμανλή, τραυματίστηκαν στις συμπλοκές βουλευτές και υπάλληλοι της Βουλής και ένας από τους πιο γνωστούς ανάμεσα στους εισβολείς ήταν ο Ρένος Αποστολίδης, που αργότερα βέβαια, ως λογοτέχνης και άνθρωπος των Γραμμάτων, είχε όλο τον σεβασμό της πνευματικής ελίτ και έγραφε για χρόνια στην Ελευθεροτυπία, αν δεν κάνω λάθος. Και φαντάζομαι πως ο κ. Γεωργιάδης θα έχει πουλήσει αρκετά βιβλία του ανθρώπου αυτού από το κατάστημά του.
  • Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ φέρνει προς ψήφιση στη Βουλή έναν σκανδαλώδη νόμο που δίνει αποφυλακιστήριο σε ανθρώπους που θα έπρεπε να μείνουν ακόμη μέσα. Προς μεγάλη χαρά των διαφόρων μεγαλοδικηγόρων ενώ, ανάλογα και με την έκβαση της προσεχούς δίκης του Άκη Τσοχατζόπουλου, μπορεί να βγει και αυτός ώστε να μπορέσει να απολαύσει τα όσα με τόσο κόπο και ικανότητα κατάφερε να αποκτήσει.
  • Η ψύχραιμη αντιμετώπιση του συμβάντος από την Πρόεδρο της Βουλής μάλλον εξόργισε τα τηλεοπτικά κανάλια και τα ραδιόφωνα, που την έχουν ήδη καταστήσει ελκυστικό στόχο και βάλουν με πυρ ομαδόν εναντίον της. Προβάλλοντας μάλιστα, όπως έγινε πάλι και χθες, τον κάθε ασήμαντο βουλευτάκο που λογομαχεί μαζί της. Φαίνεται πως δεν είναι η κ. Ζωή συντονισμένη στη γραμμή Καραμανλο-ΣΥΡΙΖΑ.
  • Το ότι ένας εργολάβος έχει δικό του κόμμα στη Βουλή που καταθέτει ερωτήσεις σχετικές και ομοιόθετες με τα συμφέροντά του δεν ενοχλεί ανάλογα.
  • Το ότι έσπευσαν οι εντελώς επιτυχημένοι κκ Δένδιας (με χαμόγελο έως τ’ αυτιά) και Κικίλιας (αυτός ο τελευταίος από τη βιασύνη του να βγει στις κάμερες ούτε γραβάτα δεν πρόλαβε να δέσει) να μας θυμίσουν τι είχαμε και τι χάσαμε και όλη την ημέρα έπαιζαν τα ΜΜΕ τις (μηδενικής πληροφορίας) δηλώσεις τους λες και είχαν κάποια έστω και υποτυπώδη αξία.
  • Το ότι χαρίζονται από τον Πουτινοστραφή ΣΥΡΙΖΑ με απλοχεριά περισσότερα από 20 εκατομμύρια προσαυξήσεων και προστίμων σε Πρόεδρο ποδοσφαιρικής Ανώνυμης Εταιρείας που οι επιχειρήσεις του έχουν κύκλο εργασιών στη Ρωσία μεγαλύτερο από 1 δισεκατομμύριο.
  • Το ότι οι με και χωρίς κουκούλα εισβολείς στο ΟΑΚΑ στον αγώνα ΑΕΚ-Ολυμπιακός και οι άλλοι που πλακώθηκαν στη Θεσσαλονίκη σε αγώνα χάντμπολ δεν αναζητήθηκαν για να συλληφθούν από τον ρέκτη κ. Κοντονή και τους άλλους υπευθύνους, δεν θύμωσε και πολλούς εκεί στους διαφόρους σταθμούς. Άμα σου έχει κάνει το εμβόλιο ο Πρόεδρος της ομάδας δεν σε πιάνει ούτε ο αστυνόμος ούτε ο τρομονόμος.
  • Και ένα τελευταίο από την τόσο ανοιχτή τωρινή κυβέρνηση. Μπορεί να έλεγαν ό,τι έλεγαν πριν οι άνθρωποί της αλλά οι αστυνομικοί συνεχίζουν να επιχειρούν στους δρόμους εναντίον των πολιτών χωρίς να φαίνονται τα διακριτικά τους και οι αριθμοί τους, ώστε να υπάρχει η δυνατότητα να βρεθούν έστω και μετά, όσοι τυχόν αυθαιρετούν. Αλλά αυτά οι σημερινοί κυβερνητικοί τα έλεγαν «τότε», όταν έκαναν καταγγελίες για την άγρια συμπεριφορά των ενστόλων σε κάτι δασάκια στη Χαλκιδική. Τώρα όμως θα μου πεις πως είναι περασμένα-ξεχασμένα.
Όλος αυτός ο όμορφος κόσμος απειλείται από την κατάληψη στην πρυτανεία του Πανεπιστημίου και τις άλλες συμβολικές ενέργειες από τους «αναρχικούς», που χθες δεν φορούσαν και μαύρα για να γράφουν καλύτερα στις κάμερες καθώς στάθηκαν για λίγο μπροστά στα μάρμαρα της Βουλής.
---
*

Τετάρτη 1 Απριλίου 2015

... κοκορομαχίες του παλιού, καλού δικομματισμού ...

*
Νίκος Μπογιόπουλος
***
*
Ε, και;

Προς τι η σχεδόν 5ωρη συνεδρίαση, με τον τόσο έκτακτο και επείγοντα χαρακτήρα, προχτές στη Βουλή;

Σε τι γίναμε σοφότεροι βλέποντας τον κ. Τσίπρα να ξαναφορά το βολικό κοστούμι που φορούσε ως αντιπολίτευση, λες και δεν έγιναν εκλογές, λες και δεν άλλαξε ο ρόλος του;

Σε τι μας έκανε σοφότερους να ακούμε τον κ. Σαμαρά και τον κ. Βενιζέλο να συνεχίζουν να παριστάνουν τους «σωτήρες»;

Που οφείλεται η ανάγκη του πρωθυπουργού να προβεί στη γνωστή από τους προκατόχους του παράσταση «παρέλαβα καμμένη γη» και ταυτόχρονα να καλεί τους αντιπάλους του από «εθνικοί ολετήρες» να μεταβληθούν σε σκαπανείς της «εθνικής συστράτευσης»;

Γιατί η κυβέρνηση επέλεξε να ανέβουν οι τόνοι την ώρα που υποτίθεται ότι ζητά συναίνεση;

Μήπως επειδή αυτή η συναίνεση από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, επί της ουσίας, υπάρχει;

Και μήπως γιατί η επίσημη από την πλευρά της κυβέρνησης αποδοχή της συναίνεσης των «μνημονιακών» αφενός θα έδειχνε τα πεπερασμένα όρια της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ περί «διαπραγμάτευσης», αφετέρου θα δημιουργούσε σοβαρά προβλήματα στο εσωτερικό του;

Αν τα παραπάνω δεν ισχύουν, τότε θα πρέπει να υποθέσουμε ότι η προχτεσινή διαδικασία στο Κοινοβούλιο έγινε για να ακούσουμε και να δούμε:

α) Τον κύριο Τσίπρα να περνάει από τα πεντοζάλια στην έναρξη των βαλς και των «έντιμων συμβιβασμών» παρέα με τους τοκογλύφους που τους έχει βαφτίσει «θεσμούς»...

β) Τον κύριο Σαμαρά να δηλώνει ότι είναι της «αντρικής σχολής»

γ) Την κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου να διαπληκτίζεται με τον Σαμαρά (ανά δεκάλεπτο) και να τσακώνεται με τον Βενιζέλο (διαρκώς)…

δ) Τον ναζί Μιχαλολιάκο να παριστάνει το «συναινετικό γατάκι»

ε) Τον κύριο Σταύρο Θεοδωράκη να κορδακίζεται γιατί ο Σουλτς θέλει εκείνον για συγκυβερνήτη και όχι τον Καμμένο…

Αλλά, τελικά, αν όλα αυτά τα «σπουδαία» συνέβησαν - μια μέρα πριν από την κατάθεση της πρότασης για σύσταση εξεταστικής για τα Μνημόνια – μόνο και μόνο για να προλειανθεί το έδαφος της όξυνσης και της έντασης για λόγους εσωτερικής (και εσωκομματικής) κατανάλωσης, τότε είναι προφανές τι εννοούν όσοι μιλούν για «επιστροφή της πολιτικής στο προσκήνιο».

Και στην περίπτωση αυτή τύφλα να έχουν οι «καλύτερες» κοκορομαχίες της εποχής του πάλαι ποτέ δικομματισμού…
---
---
*