Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2016

... χρονιάτικο απόσταγμα ...

*
stavrosx1
***
*
 
Μια ακόμη χρονιά φεύγει...

... και το μόνο που μπορώ να σας πω με σιγουριά είναι: 



Κατά τα άλλα, εσείς και μόνον εσείς αποφασίζετε... Όλα τ' άλλα, τα περί του αντιθέτου, είναι απλώς δικαιολογίες... Το 'χω διπλοτσεκάρει με την αφεντιά μου...
---
*

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2016

ΣΥΡΙΖΑ - κομμουνιστές ή αστικό κράτος;

*
stavrosx1
***
*

Τον φασίστα και αν τον πλένεις
τον σοσιαλδημοκράτη σου χαλάς

Την μέρα που είχαν βγει στη φόρα οι φωτογραφίες από το Καστελόριζο οι οποίες έδειχναν μέλη της κυβέρνησης της «αριστεράς» (Πάνος Καμμένος, Δημήτρης Δρίτσας κ.α) να ποζάρουν δίπλα σε χρυσαυγίτες βουλευτές (Κασιδιάρης, Παππάς), σκέφτηκα ότι αυτό ήταν κάτι που μάλλον δεν το ήθελαν αλλά και δεν μπορούσαν να αποφύγουν για θεσμικούς λόγους. Θεώρησα δηλαδή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα προτιμούσε αυτή η φωτογραφία να μην είχε δει το φως της δημοσιότητας και ότι απλά αναγκάστηκαν να τους «ανεχθούν» δίπλα τους για να μην παραβούν τους κανόνες του αστικού κράτους (αλήθεια τι μας λέει αυτό για τους κανόνες του αστικού κράτους). Και αυτό όχι επειδή τρέφω κάποια εκτίμηση στο ΣΥΡΙΖΑ, δεν πιστεύω δηλαδή ότι θα τους απέφευγαν αν μπορούσαν για λόγους ιδεολογικούς, απλά για να μην αμαυρώσουν -βάση της αρχής ότι ο καθένας είναι ό,τι δηλώνει- την εικόνα τους ως κόμμα της αριστεράς.

Τελικά δεν ήταν αυτή η περίπτωση, και υπάρχουν δυο πολύ ισχυρά τεκμήρια που δείχνουν ότι ήταν συνειδητή η επιλογή τους να βρεθούν και να φωτογραφηθούν δίπλα στους χρυσαυγίτες. Το πρώτο τεκμήριο είναι η αναφορά της ίδιας της Αυγής στο γεγονός:

Η πλάκα είναι ότι ακριβώς το ίδιο άρθρο με την ίδια φώτο, θα μπορούσε να είχε δημοσιευθεί στην εφημερίδα Χρυσή Αυγή αντί για την Αυγή.
Θα υπέθετε κανείς πως αν ήθελαν θα μπορούσαν να είχαν επιλέξει μια άλλη φωτογραφία που να συνοδεύει το άρθρο, αντίθετα επέλεξαν μια στην οποία φαίνεται πρώτη μούρη ο Κασιδιάρης. Αυτό, σε συνδυασμό με το άρθρο που συνοδεύει τη φωτογραφία, κάνει στο δικό μου μυαλό αρκετά ξεκάθαρο ότι δεν μπορεί να αποδοθεί στην «κακιά στιγμή» η συνύπαρξη φασιστών και … «σοσιαλιστών» στο Καστελόριζο. Αντίθετα, υπάρχει προγραμματισμός και σκοπιμότητα. Θα μπορούσαμε για παράδειγμα να το δούμε ως μια επίδειξη «εθνικής ομοψυχίας», ότι, «να, απέναντι στον κοινό εχθρό είμαστε όλοι οι Έλληνες ενωμένοι άσχετα από κόμματα και ιδεολογίες». Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι παρόμοιο κλίμα επικρατούσε στις πλατείες των αγανακτισμένων, «έξω τα κόμματα, όλοι οι Έλληνες μαζί»[1]. Τι και αν ήταν τελικά δύο κόμματα εκείνα που ωφελήθηκαν από το «κίνημα πλατείας», το Σύριζα και η Χρυσή Αυγή.

Το δεύτερο τεκμήριο, που θα μπορούσε να πείσει και τον πιο καλόπιστο απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ για το μη συμπτωματικό της υπόθεσης είναι οι δηλώσεις του συριζαίου πρώην υπουργού Δικαιοσύνης Νίκου Παρασκευόπουλου:

«Η εικόνα της συνύπαρξης στο Καστελόριζο και στη Ρω σε πολλούς μας δεν άρεσε. Από την άλλη όμως πρέπει να αποφασίσουμε τι προτιμούμε: Μια προσπάθεια ένταξης της Χρυσής Αυγής στο κλίμα της δημοκρατίας ή τη διαρκή ρήξη. Κατά τη γνώμη μου, πρέπει να προηγηθεί η ουσία μιας σύγκλισης».

Πρόσθεσε«Η Χρυσή Αυγή πρέπει να δεχθεί έμπρακτα την υπαγωγή της στους θεσμούς της Δημοκρατίας. Και αυτή τη στάση, αν και όταν εκδηλωθεί, πρέπει να τη στηρίξουν τα δημοκρατικά κόμματα».[2]

Στα λόγια του πρώην υπουργού παρατηρούμε αφενός μια προτροπή για κατευνασμό του κτήνους, και αφετέρου ένα κλίμα τύπου «να τα βρούμε και να συνυπάρξουμε». Σε αυτό το σημείο καλό θα ήταν να κάνουμε μια μικρή ιστορική παρένθεση/αναδρομή και να μιλήσουμε λίγο για το μεσοπόλεμο.



Την τακτική αυτή του κατευνασμού των ναζί την εφάρμοσαν στο παρελθόν τόσο η Γαλλία όσο και η Αγγλία πριν από το ξέσπασμα του Β παγκοσμίου πολέμου. Η ιδέα τους ήταν ότι αν φέρονταν με το γάντι στον Χίτλερ, αν τον καλόπιαναν, τότε αυτός δεν θα στρέφονταν εναντίον τους, και, στην καλύτερη των περιπτώσεων θα στρέφονταν εναντίον του κοινού τους εχθρού που ήταν η Σοβιετική Ένωση. Έτσι, παρά τις εκκλήσεις της ΕΣΣΔ για κοινό μέτωπο απέναντι στη ναζιστική Γερμανία, προσάρμοσαν την εξωτερική τους πολιτική γύρω από αυτήν την ιδέα, ακόμα και όταν ο Χίτλερ είχε δείξει τα δόντια του ενάντια στους γειτονικούς λαούς. Πάντως, παρά την καλή τους διαγωγή, τόσο η Αγγλία όσο και η Γαλλία, πλήρωσαν ακριβά τις συνέπειες του γερμανικού ιμπεριαλιστικού επεκτατισμού και κάθε άλλο παρά απέφυγαν την σύγκρουση.

Στην ίδια τη Γερμανία, όταν το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα κλήθηκε να διαλέξει ανάμεσα στο να στηρίξει τους κομμουνιστές ή το αστικό κράτος, αυτό επέλεξε να στηρίξει το αστικό κράτος ενάντια στον κοινό τους εχθρό που ήταν οι «κόκκινοι» και να ευλογήσει την όποια καταστολή για την αποτυχία της επανάστασης και των ταξικών αγώνων που ακολούθησαν. Κατά την άνοδο του ναζισμού, μάταια οι συνεπείς ταξικές δυνάμεις έκαναν εκκλήσεις για κοινό μέτωπο απέναντι στον Χίτλερ. Οι σοσιαλδημοκράτες είχαν κάνει την επιλογή τους, θα στήριζαν μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματος τους το αστικό σύστημα και το δικαίωμα του ναζιστικού κόμματος να συμμετέχει στις εκλογές όπως κάθε άλλο κόμμα. Ήθελαν και εκείνοι να κατευνάσουν τον Χίτλερ βλέπετε, άλλωστε ήταν ξεκάθαρο πως μεταξύ των ναζί και των κομμουνιστών αυτοί επέλεγαν τους ναζί. Τελικά στήριξαν τον Χίντεμπουργκ και αυτός με τη σειρά του όρκισε τον Χίτλερ απόλυτο αρχηγό του γερμανικού κράτους. Το μόνο που κατάφεραν τελικά οι του SPD, πέρα από το να συνδράμουν για να πάρει ο Χίτλερ την εξουσία, ήταν να φάνε και τα δικά τους κεφάλια, αφού με την πρώτη ευκαιρία ο Χίτλερ τους έστειλε στα τάρταρα, μαζί με την αστική νομιμότητα και τον κοινοβουλευτισμό εν γένει.

Δεν ξέρω αν δικαιούμαστε να κατηγορήσουμε αυτή τη στιγμή τον ΣΥΡΙΖΑ για σοσιαλσωβινισμό[3], όμως δεν μπορούμε και κάνουμε τα στραβά μάτια στα σημάδια που παραπέμπουν προς αυτήν την κατεύθυνση. Πρέπει μάλλον να δεχθούμε πως αν σαπίσουν αρκετά οι συνθήκες και βιώσουμε παρόμοιες καταστάσεις με αυτές του μεσοπολέμου, κατά πάσα πιθανότητα η στάση της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας θα έχει πολλά κοινά με τη στάση της Γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας εκείνης της εποχής. Επίσης πρέπει να έχουμε κατά νου και τη στάση των σοσιαλσωβινιστικών κομμάτων της περιόδου πριν από το ξέσπασμα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, τα οποία, κόντρα στις αποφάσεις της Δεύτερης Διεθνούς, ψήφισαν τις πολεμικές πιστώσεις, πυροδοτώντας έτσι τον πόλεμο και βάζοντας πλάτη στις επεκτατικές ιμπεριαλιστικές διεκδικήσεις των αστικών τους τάξεων (...)

** ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ
---
---
*

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2016

... "the same story" (η ίδια ιστορία) ...

*
stavrosx1
***
*

Ταρ“true”φισμός story…


Οι προηγούμενοι το έλεγαν «success story». Ετούτοι το λένε «true story». Και η υπόθεση έχει από καιρό εξελιχτεί σε σάχλα τύπου «fame story».

Τουτέστιν «the same story». Η ίδια ιστορία, δηλαδή. Ξαναπαίχτηκε το Σάββατο στη Βουλή. Βαρεμάρα. Πλήξη. Σενάριο σούπα. Ταρτουφισμοί και εξυπνακισμοί που υποδύθηκαν την ευφυΐα. Αναμηρυκασμοί του τίποτα. Ατάκες γνωστές. Παρηκμασμένες. Ένα έργο «λιωμένο». Ξεφτισμένο. Που το έχουν σιχαθεί όλοι.

Οι μόνοι που επιμένουν είναι οι θλιβεροί πρωταγωνιστές του. Κάτι εκπρόσωποι της «νιότης» που αναπαράγουν την παλιατζούρα του θεάματος της φτήνιας. Και της παρακμής. Σε ρόλους εναλλασσόμενους. Πότε – πότε εμφανίζεται και κανένας «gest» για να ριχτεί λίγο αλατοπίπερο στη μπομπότα. Όπως ο Τσακαλώτος. Με τα ελληνικά του. Που δεν θα υπήρχε ιδιαίτερο πρόβλημα με την εκφορά τους αν δεν μας θύμιζαν ότι όσο ελληνικά είναι τα ελληνικά του, τόσο αριστερή είναι και η αριστερά τουΟ καθένας ό,τι έχει…

Έπαιξαν, λοιπόν, την παραστασούλα τους. Και στο τέλος μας προέκυψε ο προϋπολογισμός του 2017. Ένας ακόμα προϋπολογισμός ενός ακόμα Μνημονίου, που μαζί το ψήφιζαν, μαζί το… καταδικάζουν και μαζί το εφαρμόζουν!

Πάμε, τώρα, να δούμε το… πραγματικό «true story» πίσω από τον υποκριτικό τραγέλαφο των Ταρτούφων:

α) Ο περσινός προϋπολογισμός προέβλεπε άμεσους φόρους ύψους 20,048 δισ. ευρώ. Ο φετινός προβλέπει 20,415 δισ. ευρώ (εισηγητική έκθεση προϋπολογισμού, πίνακας 3.2, σελίδα 57). Μήπως πάει τα μυαλό σας από ποιους θα πάρουν τα επιπλέον;

β) Ο περσινός προϋπολογισμός προέβλεπε έμμεσους φόρους ύψους 24,7 δισ. ευρώ. Ο φετινός προβλέπει 26,4 δισ. ευρώ (ο.π). Μήπως πάει τα μυαλό σας από ποιους θα πάρουν τα επιπλέον;

γ) Ο περσινός προϋπολογισμός προέβλεπε δαπάνες για μισθούς και συντάξεις (συν ΕΦΚΑ) ύψους 29,334 δισ. ευρώ. Ο φετινός προβλέπει 28,326 δισ. ευρώ (ο.π). Μήπως πάει το μυαλό σας από ποιους θα τα πάρουν; Λέτε η μείωση 1 δισ. ευρώ σε μισθούς και συντάξεις να προέλθει από μειώσεις στους μισθούς και τις συντάξεις των τραπεζιτών, των εργολάβων, των εφοπλιστών;

δ) Ο περσινός προϋπολογισμός προέβλεπε φόρους εισοδήματος 12,025 δισ. ευρώ. Ο φετινός προβλέπει 13,7 δισ. ευρώ (εισηγητική έκθεση, πίνακας 3.4, σελίδα 60). Μήπως πάει τα μυαλό σας από ποιους θα τα πάρουν;

ε) Πέρσι – σύμφωνα με τις εκτιμήσεις πραγματοποιήσεων – τα Νομικά Πρόσωπα στην Ελλάδα πλήρωσαν φόρους ύψους 3,478 δισ. ευρώ. Ο φετινός προβλέπει ότι θα πληρώσουν 3,2 δισ. ευρώ (ο.π). Βλέπετε σε συνθήκες «πρωτοδεύτερης φοράς Αριστεράς» συμβαίνει ό,τι συμβαίνει σε συνθήκες παντοτινής Δεξιάς: Όταν οι φόροι για τον λαό αυξάνονται, οι φόροι για το μεγάλο κεφάλαιο, μειώνονται…

στ) Ο περσινός προϋπολογισμός προέβλεπε έσοδα από ΦΠΑ ύψους 14,4 δισ. ευρώ. Ο φετινός προβλέπει 15,5 δισ. ευρώ (ο.π). Μήπως πάει τα μυαλό σας από ποιους θα τα πάρουν;

Αυτό είναι το «true story» των σημερινών. Ντάλε κουάλε με το «success story» των προηγούμενων. Άει σιχτίρ.
---
*

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2016

... Ιταλία - τι μέλλει γενέσθαι;..

*
stavrosx1
***
*

Σε πόσα χρόνια
δεν θα υπάρχει Ιταλία;

Τον Απρίλιο του 2014 η ιταλική εφημερίδα “Il Locale”, μια από τις πιο σημαντικές στο νησί της Σικελίας, δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «Γιατί η Ιταλία μπορεί να μην υπάρχει σε πέντε χρόνια». Το κείμενο δεν στηριζόταν σε εκτιμήσεις ή αναλύσεις του συντάκτη, αλλά σε αριθμούς.

Παρουσιάστηκαν τα αποτελέσματα μιας δημοσκόπησης που έγινε σε όλη την Ιταλία με την ίδια ερώτηση: «Πώς κρίνετε την πιθανότητα ομοσπονδιακού συστήματος διακυβέρνησης στην Ιταλία ή και απόσχισης της περιφέρειάς σας από αυτήν»; Τα αποτελέσματα προκαλούν σοκ για όσους (πολλούς, από την Ελλάδα τουλάχιστον) νομίζουν ότι οι Ιταλοί είναι ένας συμπαγής λαός που απλά έχουν κάποιες ιδιαίτερες περιφερειακές διαφορές, όπως συμβαίνει με τις γλωσσικές ιδιομορφίες και στην Ελλάδα, ή διχάζονται μόνο και μόνο από τις διαφορετικές οικονομικές συνθήκες που επικρατούν σε βορρά και νότο.

Ενδεικτικά μερικοί αριθμοί: Το 81% των κατοίκων του Βένετο, της περιοχής γύρω από τη Βενετία θέλουν ομοσπονδιακό σύστημα και 55% το προχωρούν ένα βήμα παρακάτω, δεν θα’ λεγαν όχι στην αναβίωση της βενετσιάνικης «Δημοκρατίας του Αγίου Μάρκου», που για αιώνες ήταν μια πανίσχυρη ναυτική δύναμη. Οι αντίστοιχοι αριθμοί στη Λομβαρδία, την περιοχή με πρωτεύουσα το Μιλάνο, είναι 77% και 46% αντίστοιχα. Στο Πιεμόντε, την περιοχή του Τορίνο, είναι 68% και 37%. Στη Λιγκούρια, την παραθαλάσσια λωρίδα γης στα βορειοδυτικά, στα σύνορα με τη Γαλλία, το 63% υποστηρίζει την ομοσπονδία και το 36% την πλήρη ανεξαρτησία. Πάνω από το 50% απάντησαν «ναι» στην ανεξαρτησία και στα ιταλικά νησιά, τη Σικελία και τη Σαρδηνία.

Πιθανότητα δημοψηφίσματος

Ο συντάκτης του άρθρου αναρωτιόταν τότε γιατί τα αποτελέσματα αυτής της δημοσκόπησης δεν αξιολογούνταν ως σημαντικά σε σχέση με άλλα όπως π.χ. στη Σκωτία, όπου ενόψει του δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία που έγινε το Σεπτέμβριο εκείνης της χρονιάς ούτε μία δημοσκόπηση δεν έδινε προβάδισμα, ούτε καν οριακό, στην πιθανότητα της ανεξαρτησίας. Οι αποσχιστικές τάσεις βγήκαν και πάλι στην επιφάνεια για τα καλά μετά το αποτέλεσμα του ιταλικού δημοψηφίσματος, το οποίο έφερε σε δύσκολη θέση όχι μόνο την κυβέρνηση Ρέντζι, αλλά και το σύνολο του ιταλικού οικοδομήματος. Ο Ματέο Σαλβίνι, ο νέος πρόεδρος της Λέγκας του Βορρά, εκτίμησε ότι πλησιάζει ο καιρός που οι Ιταλοί που ζουν στις βόρειες επαρχίες θα αποφασίσουν να διοργανώσουν ένα δημοψήφισμα για το μέλλον τους.

Ο Λούκα Ζάια, ο πρόεδρος της επαρχίας του Βένετο από το 2010, παρότρυνε τους συντοπίτες του να πιέσουν ακόμα περισσότερο, έτσι ώστε να σώσουν ό,τι μπορούν από το βιοτικό επίπεδο που έχουν κοπιάσει να αποκτήσουν. Το φαινόμενο που παρατηρείται ήδη στην Ιταλία, κι όπως δείχνουν τα πράγματα θα ενταθεί το επόμενο διάστημα, το είδαμε και τους προηγούμενους μήνες στην Ευρώπη. Υπό το φόβο της φτωχοποίησης, των μεταναστευτικών ρευμάτων που μπορούν να ρίξουν το βιοτικό επίπεδο, ολοένα και περισσότερο Ευρωπαίοι κλείνονται στο καβούκι τους. Δημιουργούν φράχτες ορατούς και αόρατους, ψηφίζουν νόμους που άλλοτε θα τους έκαναν να ντρέπονται, στηρίζουν πολιτικούς και κόμματα, τα οποία άλλοτε δεν θα είχαν παρά ελάχιστη απήχηση.

Για να σώσουν τα κεκτημένα

Η Ιταλία ως ενιαίο κράτος υπάρχει για περίπου 1,5 αιώνα. Οι περιοχές της είχαν μακρά περίοδο αυτόνομης πορείας και αρκετές φορές ήταν ανταγωνιστικές μεταξύ τους. Η λογική του ενιαίου κράτους, στο οποίο όλοι θα ωφελούνταν από την ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων και προϊόντων, υπήρξε πολύ δελεαστική για αρκετούς, κυρίως στο βορρά, όπου αναπτύχθηκαν και τα πολλά οικονομικά και βιομηχανικά κέντρα. Τώρα, την εποχή του φόβου και της δραματικής μείωσης των εσόδων, ο καθένας κοιτάζει περισσότερο να διασφαλίσει τα δικά του κεκτημένα από το να βοηθήσει το γείτονα.

Αν η Ιταλία διολισθήσει σε ακόμα σοβαρότερη οικονομική κρίση και μνημόνιο, το οποίο θα επηρεάσει την καθημερινότητα δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων, θεωρείται σίγουρο ότι κάποιοι θα προσπαθήσουν να το εκμεταλλευθούν. Αν, μάλιστα, πείσουν και τους κατοίκους διαφόρων περιοχών ότι υπάρχει και «εθνικό» υπόβαθρο, άρα και σημαντικότερη δικαιολογία για την προσπάθεια απόσχισης από το πορτοφόλι τους, τότε δεν αποκλείεται οι πιο πλούσιες περιοχές του βορρά να σκεφτούν πρώτα τους εαυτούς τους.

«Ανεξάρτητη» Παντάνια

Πριν από 20 χρόνια, το 1996, ο τότε πρόεδρος της Λέγκας του Βορρά Ουμπέρτο Μπόσι είχε κηρύξει την ανεξαρτησία της Παντάνια (ο χάρτης στην εικονογράφηση του θέματος), μιας γεωγραφικής περιοχής που καλύπτει τις 11 βόρειες (και πιο πλούσιες) ιταλικές επαρχίες, ουσιαστικά όλο το βόρειο κομμάτι της χώρας. Η κίνηση ήταν τότε συμβολική, ακόμα κι ο Μπόσι παραδέχτηκε ότι θα έπρεπε να ωριμάσουν οι συνθήκες πριν οι Παντάνιοι , οι βόρειοι Ιταλοί, αποφασίσουν να κάνουν το παραπάνω βήμα και, σαν τους Σκωτσέζους ή τους Καταλανούς, να ζητήσουν κι αυτοί την ανεξαρτησία τους από την Ιταλία. Η οικονομική κρίση και η αβεβαιότητα για το μέλλον είναι οι καλύτερες συνθήκες για να ωριμάσουν τέτοιες σκέψεις.
---
πηγή: Αργύρης Παγαρτάνης/Live Sport
---
*

Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2016

... δεξιές "νυφίτσες", "αριστερές" μουσίτσες ...

*
stavrosx1
***
*

Ο Φιντέλ, η «μεσαία» μαυρίλα

και η «αριστερή» οπορτουνίλα


Ο θάνατος του Φιντέλ είχε κι ένα "καλό": Έδωσε τη δυνατότητα αφενός να φανεί τι κρύβεται κάτω από το λούστρο του λεγόμενου "μεσαίου" χώρου ή άλλως πως «μεσαία» μαυρίλα. Αφετέρου έδωσε την ευκαιρία να θαυμάσουμε, ταυτόχρονα, την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Του νομίσματος που αν η μια όψη του είναι η μαυρίλα του δήθεν "μεσαίου" χώρου, η άλλη όψη του είναι η «αριστερή» οπορτουνίλα, ούτως ειπείν ο "αριστερός" οπορτουνισμός που βγάζουν στο επικοινωνιακό τους παζάρι αστικά μορφώματα τύπου ΣΥΡΙΖΑ

του Νίκου Μπογιόπουλου

Από μια άποψη ο θάνατος του Φιντέλ είχε κι ένα "καλό": Έδωσε τη δυνατότητα να διαχωριστεί για μια ακόμα φορά η ήρα από το στάρι. Εξηγούμαστε:

Η «μεσαία» μαυρίλα...

Πρόσφερε την ευκαιρία να φανεί τι κρύβεται κάτω από το λούστρο του λεγόμενου "μεσαίου" χώρου.

Να καταδειχτεί τι είδους "φιλελευθερισμό" πρεσβεύουν κόμματα σαν τη ΝΔ.

  • Και τι είδους "ενημέρωση" προσφέρουν φυσιογνωμίες της τηλεμνημονιάδας, από Μπογδάνους μέχρι πορτοσαλτε κι από κυριλέ ακροδεξιές νυφίτσες μέχρι κουστουμαρισμένους διακινητές της θεωρίας περί "σοβαρής χρυσής αυγής".
  • Τόσο "μεσαίοι" είναι ώστε οι κραυγές τους κατά του "δικτάτορα" Κάστρο στα κανάλια - σαν αυτές ενός Κυρανάκη (εκπρόσωπος τύπου της ΝΔ) - να συναγωνίζονται εκείνες της αμερικανοκουβανικής μαφίας του Μαϊάμι.
  • Είναι τόσο "φιλελεύθεροι" σαν την κυρία Σπυράκη, που πριν γίνει ευρωβουλευτής της ΝΔ ήταν από τους δημοσιογράφους που έκρυβαν (κατά δήλωσή της) τις πληροφορίες στο μαξιλάρι τους. Αλλά τώρα καταθέτει με παρρησία τη γνώμη της: "Η Κούβα - είπε - είναι το βασίλειο της πορνείας". Πόσο συγκινητικό, αλήθεια, να ακούμε μια κυρία που υπηρετεί Μνημόνια, τα οποία στέλνουν γυναίκες (εδώ στην Ελλάδα) στην φτώχεια, στην ανεργία, στη δυστυχία, στην πορνεία, να νοιάζεται τόσο γενναιόδωρα για τις πόρνες... της Κούβας.
  • Τόσο "αντικειμενικοί" είναι που δεν άφησαν γελοιότητα και προβοκάτσια που να μην την μεταδώσουν σαν "είδηση": Από το εδώ και μια δεκαετία γνωστής πλαστότητας δημοσίευμα του Forbes για τον "δισεκατομμυριούχο Κάστρο" μέχρι τις αναλύσεις περισπούδαστης ευήθειας (έτσι λένε οι μορφωμένοι την παλιά γνωστή τους "μαλακία") του τύπου Κάστρο = Φράνκο και Πινοσέτ...
Τα συμπεράσματα είναι ασφαλή.

Πρώτον: Η βλακεία είναι ανίκητη.

Δεύτερον: Η "μαυρίλα" δεν καθαρίζει όσο πατσουλί "φιλελευθερισμού" και να της ρίξεις.

Τρίτον: Ο ιστορικός του μέλλοντος μετά από 50 ή 100 χρόνια θα έχει να διαλέξει ανάμεσα σε δυο απόψεις. Η μια είναι των Μπογδάνων ότι ο Κάστρο ήταν "δικτάτορας. Η άλλη είναι του ΟΗΕ και της UNESCO που προχτές ανακήρυξαν τον Φιντέλ "σύμβολο της παγκόσμιας αλληλεγγύης" και εξέχουσα μορφή λόγω "της εθνικής και της διεθνούς ηγετικής του ικανότητας". Λέτε να ταλαιπωρηθεί πολύ ο ιστορικός του μέλλοντος ποια άποψη θα αποδεχτεί;

Τέταρτον: Όταν το εξαμηνίτικο κρατούμενο της χούντας (κατά δήλωσή του), ο Κυριάκος Μητσοτάκης, επισκεφθεί τον Προκόπη Παυλόπουλο, περιμένουμε να τον βάλλει στη θέση του. Ο Παυλόπουλος αν και βγαλμένος από τα σπλάχνα της ΝΔ έστειλε ως πρόεδρος της Δημοκρατίας συλλυπητήριο τηλεγράφημα στην Κούβα όπου κάνει λόγο για τον Κάστρο ως "διακεκριμένη προσωπικότητα του 20ου αιώνα". Είναι προφανές ότι ο Κούλης θα τον επαναφέρει στην τάξη...

…και η "αριστερή" οπορτουνίλα

Ας περάσουμε τώρα στην άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Του νομίσματος που αν η μια όψη του είναι η μαυρίλα του δήθεν "μεσαίου" χώρου, η άλλη όψη του είναι ο "αριστερός" οπορτουνισμός που βγάζουν στο επικοινωνιακό τους παζάρι αστικά μορφώματα τύπου ΣΥΡΙΖΑ.

Είδαμε, λοιπόν, τον κ.Τσίπρα να θρηνεί για τον θάνατο του Κάστρο και να σπεύδει στην Κούβα. Μια πρώτη παρατήρηση είναι ότι ο Τσίπρας δεν ντράπηκε να πάει στην Καισαριανή; Στην Κούβα θα κώλωνε; Σωστό κι αυτό.

Αλλά, ας θυμηθούμε ποιος πήγε στην Κούβα να "τιμήσει" τον Φιντέλ. Δυο βδομάδες πριν εμφανιστεί στην Αβάνα, εδώ στην Αθήνα, ο Τσίπρας τραυλίζοντας τα ελληνικά με αμερικάνικη προφορά μπροστά στον Ομπάμα, έλεγε:

Θα ήθελα να καλωσορίσω θερμά τον Αμερικανό Πρόεδρο, Μπαράκ Ομπάμα που κατά τη διάρκεια της θητείας του άλλαξε η εικόνα των Ηνωμένων Πολιτειών σε ολόκληρο τον κόσμο και που καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του υπερασπίστηκε με σθένος τις αξίες της δημοκρατίας και της ελευθερίας...
Υπέρμαχος, λοιπόν - και μάλιστα σθεναρός - των αξιών της δημοκρατίας και της ελευθερίας ο Ομπάμα, κατά τον Τσίπρα. Ο Ομπάμα, θυμίζουμε, είναι αυτός που θα έκλεινε το αμερικάνικο Νταχάου στο Γκουαντάναμο, το οποίο βρίσκεται στην Κούβα. Αλλά δεν το έκλεισε…

Δυο βδομάδες μετά, από την Αβάνα πια, ο Τσίπρας εκφώνησε λόγο στον οποίο είπε ότι τιμά ξανά τις ίδιες αξίες, της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Αλλά αυτή τη φορά τις τιμά και τις αναγνωρίζει στο πρόσωπο του Κάστρο…

Όμως, αν είναι έτσι, τότε κάτι δεν πάει καλά. Δημοκρατία κι ο Ομπάμα, δημοκρατία και ο Κάστρο; Ελευθερία και ο Ομπάμα, ελευθερία και ο Κάστρο;

Το επόμενο που μας απειλεί, σε ένα ΣΥΡΙΖΑίικοκρεσέντο ανωτάτου «ΠΑΣΟΚΙσμού», είναι να μας πουν ότι αφού ο Τσίπρας συμφωνεί με τον Ομπάμα, αλλά συμφωνεί και με τον Κάστρο, τότε δεν απομένει παρά να συμφωνούσαν μεταξύ τους κι ο Κάστρο με τον Ομπάμα περί του τι είναι δημοκρατία και ελευθερία…

Επαναλαμβάνουμε: Εδώ κάτι δεν πάει καλά. Κι επειδή το "κάτι" που "δεν πάει καλά" δεν βρίσκεται ούτε στην ελευθερία, ούτε στην δημοκρατία, προφανώς βρίσκεται αλλού. Πού;

Υποψιαζόμαστε ότι βρίσκεται στο γεγονός ότι ο πραγματικός Τσίπρας - αυτός που γλύφει και στέκεται προσοχή στον Ομπάμα, στις ΗΠΑ, στη Μέρκελ, στα ΔΝΤ και τις ΕΕ - θέλει να παριστάνει ότι είναι ένας άλλος Τσίπρας. Που όμως επειδή δεν μπορεί να είναι, τρέχει μέχρι την Κούβα μπας και κλέψει κάτι από τη λάμψη ανθρώπων που δεν θα τους μοιάσει ούτε στο νυχάκι τους.

Έχει τους λόγους του. Βλέπετε, όταν γυρίσει πίσω, εδώ στο Ελλάντα, στους ιθαγενείς που τους έταζε αξιοπρέπεια και τους έφερε Μνημόνιο, θα πρέπει - ειδικά στις επόμενες εκλογές – να έχει κάτι να τους δείξει. Κι αφού από την Ελλάδα δεν έχει να τους δείξει παρά μόνο Υπερταμεία και φωτογραφίες «κομμουνιστών» τύπου Κατρούγκαλου, είπε να πάει στην Κούβα μπας και φέρει καμιά φωτογραφία που να σπάει τη μονοτονία των φωτογραφιών του με τον Γιούνκερ, τον Σόιμπλε, τη Λαγκάρντ και τους Έλληνες εφοπλιστές.

Και κάτι ακόμα για τον καλό μας πρωθυπουργό. Είπε από την Αβάνα ότι ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό έχει σκαμπανεβάσματα, δυσκολίες, πισωγυρίσματα, συμβιβασμούς και ανατροπές. Σωστά. Πολύ σωστά.

Ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό τα έχει όλα αυτά. Κι άλλα πολλά. Τι δεν έχει; Δεν έχει προδοσίες. Ψέματα. Κωλοτούμπες. Αναξιοπρέπεια. Υποκρισία. Φαρισαισμό. Θράσος. Λεονταρισμούς στα λόγια και επικύψεις στα τέσσερα στην πράξη.


Ευεξήγητο ότι ο καλός (και "αριστερός" ) πρωθυπουργός μας, αυτή την διάκριση την παρέλειψε στην ομιλία του.

---
*