... εκλογές και διαδικτυακά καφενεία ...

*

stavrosx1

***
*

Το Καφενείο των Εκλογών

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης

Μια φορά κι έναν καιρό συμμετείχα σε οικογενειακό χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν. Σε ευρύ χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν για να είμαι ακριβής, που είχαν μαζευτεί δεκάδες συγγενείς και πάλι καλά που δεν μας μάζεψαν σφαγμένους με το ασθενοφόρο. Εν μέσω μεζέδων, λοιπόν, εν μέσω τσίπουρου και πόκας, έπεσε και συζήτηση πολιτική. Κι άρχισε ένα ξαδερφάκι να μας λέει ότι όλα τα κυβερνάει πλέον η τηλεόραση, άντε και λίγο το ραδιόφωνο και όποιον θέλουν ανεβάζουν και τον κατεβάζουν. Ακούγαμε εμείς, διότι το ξαδερφάκι ήταν -υποτίθεται- στα κόλπα μέσα, χώρια που είχε διοριστεί στο δημόσιο σε ηλικία 23 ετών.

Ακούγαμε προσεκτικά. Ώσπου, μετά από αρκετή ώρα μπουρδολογίας, σήκωσε το βλέμμα του απ’ το τραπέζι ένας άλλος ξάδερφος, πιο γηραιός και ολίγον μαδημένος. Ένας ξάδερφος με θητεία στο ΠΑΚ, που τις είχε βάλει τις μπομπίτσες του επί χούντας. Και κοίταξε τον διορισμένο με πικρό χαμόγελο και του είπε: «Άμα δεν μπεις στα καφενεία, δεν θα πάρεις ποτέ σου χαμπάρι τι γίνεται…».

Έκτοτε πέρασαν καμιά εικοσιπενταριά χρόνια. Τα περισσότερα καφενεία κλείσανε και ουκ ολίγοι απ’ τους θαμώνες του βλέπουν πλέον τα ραδίκια ανάποδα. Μας τελείωσε η συγκεκριμένη κουλτούρα και δικαιώνεται το ξαδερφάκι (συνταξιούχος εν τω μεταξύ…) με την εμπιστοσύνη την τυφλή στην τηλεόραση. Ή μήπως όχι;

Ενώ κλείνανε τα παλιά τα καφενεία με το τάβλι και τη δηλωτή, ανοίγανε τα καινούρια με το λάικ και το φαβ. Τα καφενεία του ίντερνετ, τα καφενεία των social media, το Facebook και το Twitter. Εκεί όπου κάθε άποψη μετράει το ίδιο με τη διπλανή της, εκεί όπου λειτουργεί η άμεση δημοκρατία, εκεί όπου στέκει περήφανο (παρότι ελαφρώς μετασχηματισμένο) το one man, one vote του μύθου. Εκεί όπου πρέπει να αγωνιστείς για να πείσεις, πρέπει να λιώσεις για να περάσεις άποψη, πρέπει να υψώσεις ανάστημα απέναντι στους κάθε είδους καρχαρίες. Εκεί όπου κινδυνεύεις ανά πάσα στιγμή να γίνεις ρεντίκολο και να γελάνε μαζί σου και τα σκυλιά, έτσι και αρχίσεις τις μαλακίες. Στους διαύλους του διαδικτύου.

Πάμε να δούμε μερικά νούμερα για τη συνέχεια. Όχι νούμερα απ’ αυτά που θα κατέβουν στις εκλογές, νούμερα από τα άλλα που, όπως έλεγε κι ο Λόρδος Κέλβιν, περιγράφουν τα φαινόμενα. Σύμφωνα με έρευνα της Ericsson (“TV & Media Study 2014”), η οποία δόθηκε πρόσφατα στη δημοσιότητα, σκίζει και στην Ελλάδα το φαινόμενο της second screen. Της δεύτερης, δηλαδή, οθόνης (έξυπνο κινητό, ταμπλέτα) που κρατάει στο χέρι ο καταναλωτής και μέσω αυτής σχολιάζει τα τεκταινόμενα στην τηλεόραση. Για παράδειγμα, 7 στους 10 γράφουν mail ή απαντούν σε αυτά την ώρα που βλέπουν TV, περισσότεροι από τους μισούς σερφάρουν στο ίντερνετ για να αντλήσουν πληροφορίες σχετικά με αυτό που βλέπουν και τουλάχιστον ένας στους τρεις συζητάει διαδικτυακά αυτό που βλέπει.

Ένα φρέσκο ιντερνετικό καφενείο εν ολίγοις, που αντικαθιστά επαξίως το παλιό. Και μάλιστα με συμμετέχοντες κυρίως από τις «δυναμικές» ηλικίες, από τους 15 ως 44 ετών, που δεν είναι πια και τόσο σταθεροί, αλλά εξακολουθούν να διαμορφώνουν απόψεις και συνήθειες. Αληθινός θησαυρός, με δυο λόγια και θήραμα πρώτης διαλογής για κάθε λογής ψηφολάγνους…

Εκεί νομίζω ότι θα παιχτεί φέτος η μεγάλη μάχη. Γιατί μπορεί ο Έλληνας και η Ελληνίς να βλέπουν ακόμη μπόλικη τηλεόραση (πρωτάθλημα παίρνουμε στον δυτικό κόσμο!), αλλά σερφάρουν κιόλας σαν παλαβοί και σαν παλαβές. Και στο σερφάρισμά τους αυτό ανταλλάσσουν θεωρίες, καταθέτουν στοιχεία, ρητορεύουν, μαλλιοτραβιούνται, επιχειρηματολογούν μέχρι τελικής πτώσεως. Και κάποιοι πείθονται κιόλας, κάποιοι αλλάζουν γνώμη, κάποιοι αρχίζουν να αναρωτιούνται και να υποψιάζονται. Σαν καφενείο δηλαδή, σαν μια σάλα γεμάτη ζωή και καυγά. Απουσιάζουν βεβαίως οι καπνοί, ο ιδρώτας και το "μπάπα μπούπα" από τα πούλια, αλλά έτσι είναι πάντοτε το νταλαβέρι. Κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις. Κάτι δίνεις και κάτι παίρνεις. Αρκεί στο τέλος να μη σου λείπουν η φωνή και η μούτζα. Έστω και σε ψηφιακή μορφή…

---

πηγή: http://provocateur.gr/

---

*

... για μια "καθαρή" πλατεία ...

*
stavrosx1
***
*

O Τσαουσόπουλος,
ο Άδωνις
και ο Μαραβέγιας
τώρα πάνε πλατεία

Για κάποιους η δημοφιλία και η αναγνωρισιμότητα είναι εργαλείο, η μπέρτα τού Σούπερμαν σαν να λέμε, για να πετάνε στους αιθέρες και να ψεκάζουν κόσμο και κοσμάκη με τις ιδέες τους.

Πάρε παράδειγμα τον Σφακιανάκη, εσχάτως τον Μαραβέγια, πιο εσχάτως τον Τσαουσόπουλο. Ναι, τον Τσαουσόπουλο! Ο οποίος δεν πουλούσε μόνο στα '80s, πουλάει πολύ και σήμερα. Απόδειξη: η εκπομπή του στο Athens DeeJay είναι τρίτη σε ακροαματικότητα με 14,6% μεταξύ των εκπομπών όλων των μουσικών ραδιοφώνων. Χτυπάει ακόμα και τον μέγα τηλεοπτικό εκπομποκατασκευαστή Γρήγορη Αρναούτογλου...

Τέλος πάντων, ο Τσαουσόπουλος (που δήλωσε εκ των υστέρων ΜΗ ρατσιστής) θα μπορεί τώρα, που μάζεψαν τους πρόσφυγες από το Σύνταγμα, «να πηγαίνει σε σοβαρό ραντεβού και να (μη) βλέπει την κουρελαρία» (το παρενθετικό «μη», φυσικά δικό μας). Το ίδιο και ο κύριος Μαραβέγιας: θα μπορεί να φιλάει το κορίτσι του στο παγκάκι (πρέπει απαραιτήτως να είναι του Συντάγματος) και ο κύριος Άδωνις να κυκλοφορεί χωρίς να προσβάλλεται η αισθητική του και χωρίς να βλέπει τα μαγαζιά να μαραζώνουν, αλλά να σφύζουν από αναπτυξιακή δύναμη.

Πλέον, η πλατεία Συντάγματος είναι ελεύθερη για πάσα άλλη χρήση. Παλιότερα - αλλά όχι πολύ παλιά - κρίθηκε κατάλληλη και για αυτοκτονία. Η οποία δεν φάνηκε να ενόχλησε ιδιαίτερα τους κυρίους Τσαουσόπουλο, Μαραβέγια και Γεωργιάδη. Ο πρώτος δεν εμποδίστηκε να πηγαίνει τότε στα σοβαρά ραντεβού του, ο δεύτερος να φιλιέται με το κορίτσι του στα ολοκάθαρα παγκάκια και ο τρίτος να χαίρεται που η εμπορικότητα στα καταστήματα της πλατείας δεν επηρεάζεται από τα αίματα.

Ποιος θυμάται τον συνταξιούχο φαρμακοποιό που αυτοπυροβολήθηκε τον Απρίλιο του 2012 (φωτό) κάτω από ένα δέντρο της πλατείας; Το όνομα του Δημήτρης Χριστούλας. Καμιά σημασία για όλους τους. Το αναφέρω έτσι, εις μνήμην.

Υστερόγραφο: Στοίχημα ότι ο Τσαουσόπουλος θα τσιμπήσει και άλλα νούμερα τώρα που έκανε θόρυβο; (Το «νούμερα» ερμηνεύστε το με όποια δυνατότητα η πλαστικότητα της ελληνικής γλώσσας σας επιτρέπει).
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

... Βάρναλης, ο "άγνωστος" ...

*

Γεωργία Λαδογιάννη(*)

***
*

Η Γεωργία Λαδογιάννη

γράφει για τον «άγνωστο Βάρναλη»

Σαν σήμερα, στις 16 Δεκέμβρη του 1974 έφυγε από τη ζωή ο Κώστας Βάρναλης. Εκπαιδευτικός, ποιητής, κριτικός, δημοσιογράφος, ο κομμουνιστής Κ. Βάρναλης στρατεύτηκε με την πένα του και τη δράση του στην υπόθεση της εργατικής τάξης, αγαπήθηκε, τιμήθηκε και τραγουδήθηκε από το λαό.

Το εξαιρετικό βιβλίο του Ηρακλή Κακαβάνη “Ο άγνωστος Βάρναλης και 19 αδημοσίευτα ποιήματά του” αποτελεί πια σημείο αναφοράς για όσους επιθυμούν να προσεγγίσουν το έργο αλλά και τη ζωή του Κ. Βάρναλη έξω από τα πολυπερπατημένα μονοπάτια της ευκολίας και της αναπαραγωγής στερεοτύπων

Ηρακλής Κακαβάνης:

"Ο άγνωστος Βάρναλης και 19 αδημοσίευτα ποιήματά του"

– Εκδόσεις Εντός, Αθήνα 2012

Η έκδοση ξαφνιάζει θετικά τους φιλολόγους που το θέμα Βάρναλης τους έχει απασχολήσει πολλά χρόνια, είτε ως αντικείμενο διδασκαλίας είτε της έρευνας. Και αυτό οφείλεται, πρώτα, στο σημαντικό υλικό που παρουσιάζει η έκδοση, αλλά και στη σοβαρή εργασία του μελετητή, άγνωστου ως τώρα στη βιβλιογραφία Βάρναλη. Δύο προηγούμενες εργασίες του κ. Ηρακλή Κακαβάνη (Ο δαίμων του τυπογραφείου, 2008, και η εισαγωγή στο Λεύκωμα Ομήρου Ιλιάδα με λιθογραφίες του H. Motte, 2008) φανέρωναν τον ανήσυχο ερευνητή και τον ευαίσθητο φιλόλογο. Οι αρετές αυτές τού χρειάστηκαν με το παραπάνω στην παρούσα εργασία. Όμως στον Αγνωστο Βάρναλη οι φιλολογικές απαιτήσεις, που έθεσε ο ίδιος ο μελετητής, είναι μεγάλες. Χρειάστηκε καλή γνώση της βιβλιογραφίας Βάρναλη και ιδιαίτερα της εκδοτικής ιστορίας και των διαδρομών που έχουν κάνει τα ποιήματά του, σε έντυπα, συλλογές, επαναδημοσιεύσεις.

Ο Βάρναλης του H. Κακαβάνη (H.K.) είναι «ο άγνωστος», γιατί ο μελετητής του προβαίνει στην ανασύσταση του ποιητή και διανοούμενο Βάρναλη επανελέγχοντας ό,τι ήταν γνωστό και αξιολογώντας από το Αρχείο του ό,τι έκρινε πως ωφελεί την ιστορία της λογοτεχνίας χωρίς να προσβάλλει τη βούληση του ίδιου του ποιητή, που την ξέρουμε από το άρθρο «Καταλοιποθήραι» (1942). Το άρθρο το παραθέτει ο H.Κ. από το αρχείο της εφημερίδας Πρωία και σε αυτό ο Βάρναλης έθετε το γενικότερο ζήτημα για τα όρια της φιλολογικής έρευνας σε σχέση με την προσωπικότητα του ποιητή
και του ανθρώπου. Ο μελετητής θέτει τις απόψεις αυτές ως όρια για τη δική του εργασία, όταν αποφασίζει να αξιοποιήσει μέρος του αρχείου.

Ο Η.Κ. τα είδε όλα από την αρχή. Έκανε έναν πολύμοχθο και λεπτολόγο επανέλεγχο σε ό,τι αφορά στον ποιητή: το Αρχείο του Βάρναλη, τα έντυπα που συνεργάστηκε -και ανάμεσά τους εξαιρετικά σπάνια φύλλα λογοτεχνικών περιοδικών-, τις εκδόσεις που γίνανε όσο ζούσε και εκείνες μετά τον θάνατό του, τις δημοσιεύσεις ποιημάτων από τον ίδιο ή από άλλους, εργοβιογραφικές εργασίες και προηγούμενες εκδόσεις αρχειακού υλικού. Ο επανέλεγχος και η συγκέντρωση του νέου υλικού αξιοποιείται στη διασταύρωση στοιχείων, π.χ. για τις διαφορετικές μορφές στις οποίες έχουμε τα κείμενα, και στην τεκμηρίωση χρονολογιών που μερικές φορές ακόμα και οι αβλεψίες περνούσαν ως φιλολογικό δεδομένο με συνέπειες στην ερμηνεία της ποιητικής προσωπικότητας του Βάρναλη.

Αξίζει να δώσουμε το παράδειγμα από το πολύ σημαντικό ποίημα «Το φεγγάρι», δημοσιευμένο στην Ηγησώ, 1907, που εξακολουθούσε όμως να θεωρείται ποίημα του 1927, σε εποχή δηλαδή όπου το ποιητικό περιβάλλον του Βάρναλη, με όριο αφετηρίας Το Φως που καίει, έχει αλλάξει ριζικά και με τους Σκλάβους Πολιορκημένους (1927) να έχει περάσει σε μια δημιουργική αναχώνευση και σύνθεση της μαρξιστικής ιδεολογίας και της σολωμικής παράδοσης. Το ποίημα εκείνο, ωστόσο, αντιπροσωπευτικό του καλύτερου λυρισμού της πρώτης περιόδου εμπεριέχει και τους ποιητικούς θύλακες που θα αναπτυχθούν στο μεταγενέστερο έργο. Η ορθή χρονολόγησή του αλλάζει την ερμηνευτική συμβολή του ποιήματος.

Χαρακτηριστικό της νέας ματιάς του Η. Κ. είναι και το χρονολόγιο Βάρναλη. Δεν είναι μια συνηθισμένη παράθεση βιογραφίας δίπλα από μια χρονολογία, αλλά είναι ένας πρωτότυπος τρόπος, όπου η κάθε χρονιά σημαδεύεται συνοδευόμενη από την παράθεση κειμένων, είτε γραμμένων στον συγκεκριμένο χρόνο είτε αναφερόμενων σε αυτόν. Με τον τρόπο αυτό έχουμε την ανασύσταση της πορείας που διαγράφει η συγγραφική δραστηριότητα του διανοούμενου Βάρναλη. Το αποτέλεσμα είναι να παρακολουθούμε βήμα βήμα το ξετύλιγμα της δημιουργικής και της γενικότερης πνευματικής δράσης μιας προσωπικότητας που χάραξε με το έργο του τον πολιτισμό του 20ού αιώνα και σηματοδότησε την ανταπόκριση της διανόησης, καθώς και την αισθητική της συγκίνηση απέναντι στο κίνημα για κοινωνική απελευθέρωση και δικαιοσύνη.

Ο κομμουνιστής Βάρναλης αποτελεί κεφάλαιο και η επιστήμη που δεν φοβάται δεν το κρύβει ούτε λοξοδρομεί για να το παρακάμψει. Η επιστημονική υπευθυνότητα της εργασίας του Η.Κ. κρίνεται και σε αυτό το σημείο. Ο μελετητής προβάλλει τις πλευρές του αγωνιστή ποιητή και διανοούμενου που έχουν ατονήσει στη συνείδηση της νεότερης γενιάς, στην οποία ανήκει και ο ίδιος. Και αυτό είναι ένα από τα σημαντικά στοιχεία της παρούσας έκδοσης. Το κεφάλαιο «Ο δημοτικιστής Βάρναλης» περιέχει κείμενα που δεν πρέπει να αγνοεί κανένας μαθητής ή φοιτητής, τουλάχιστον. Είναι μέρος αναπόσπαστο της γενικότερης ιστορίας, της ιστορίας της γλώσσας, της εκπαίδευσης και της ελληνικής διανόησης. Ιδιαίτερα, η διανόηση της αριστεράς του μεσοπολέμου είναι εκείνη που σήκωσε μεγάλο μέρος του γλωσσο-κοινωνικού αγώνα. Ο Βάρναλης, που επιπλέον είναι και με το ΚΚΕ - όπως και ο Δ. Γληνός και η Ρ. Ιμβριώτη που βρέθηκαν στο μάτι του κυκλώνα - θα χάσει για πάντα τη δουλειά του (οριστική απόλυση 1926), μέσα στο φανατισμό και τη μισαλλοδοξία των Μαρασλειακών (1925), μιας περιόδου που ετοιμάζει το έδαφος για το «Ιδιώνυμο» (1929) και για τη δικτατορία του Μεταξά (1936). Οι αντίστοιχες σελίδες του βιβλίου προσφέρουν πολυτιμότατο υλικό που σχεδόν εξαντλούν από την άποψη του αρχειακού υλικού το θέμα.

Η αντίδραση –κοινωνική και πολιτική, κύκλοι του Τύπου, της εκκλησίας και εγκάθετων φορέων- στις δύο δεκαετίες του μεσοπολέμου και ιδιαίτερα μετά το 1925, φτιάχνει ανοιχτό αντικομμουνιστικό μέτωπο. Τον Βάρναλη τον έχει για σύμβολο για να χτυπηθεί η τέχνη, η ελευθερία της σκέψης και η ελευθερία του λόγου, για να συκοφαντηθούν διανοούμενοι με κοινωνική ευαισθησία και να τρομοκρατηθούν οι υπόλοιποι, για να δημιουργηθεί το διχαστικό ιδεολόγημα τι είναι «εθνικό» και τι «αντεθνικό». Όπως είπαμε, το έδαφος στρώνεται για τις πολιτικές της φασιστικής διολίσθησης του αστικού φιλελευθερισμού της δεκαετίας του 1930. Ο ποιητής θα είναι και από τους πρώτους διανοούμενους (μαζί με τον Γληνό) που εξορίζονται.

Η πένα του Βάρναλη, ωστόσο, δεν χαριζόταν. Στα αδημοσίευτα κείμενα που παρουσιάζει ο Η.Κ. ανήκει και ένα καταπληκτικής σατιρικής ευστοχίας και αισθητικής ευφορίας κείμενο, γραμμένο στο περιθώριο της διαμάχης με τον πρώην συνοδοιπόρο σε θέματα γλώσσας και εκπαίδευσης Αλέξανδρο Δελμούζο, αλλά και με τον Γιάννη Αποστολάκη, στη μεταφυσική κριτική του οποίου απαντούσε με το δοκίμιο Ο Σολωμός χωρίς μεταφυσική (1925). Πρόκειται για το θεατρόμορφο «Ο Αντρας και η Γυναίκα. Λόγια και Πράξις. Ενας Διάλογος υπό Κ. Βάρναλη» (σ. 200 κ.εξ.), που πολύ σωστά ανασύρει από το Αρχείο ο Η.Κ. Στις ιδιαιτερότητες του βιβλίου θέλω να υπογραμμίσω και ένα γεγονός που είναι ενδεικτικό των νέων μέσων και της επωφελούς χρήσης τους, που μπορούν να βοηθούν και τη φιλολογία. Εννοώ, εδώ, τη συνεργασία του φιλολόγου Η.Κ. με μπλόγκερς. Ο μελετητής έχει ψάξει και αυτόν τον χώρο και έχει συνεργαστεί για τις δημοσιεύσεις και για τις εκδοχές γραφής πολλών ποιημάτων. Ενδεικτική είναι η περίπτωση της συνεργασίας με το μπλογκ του Νίκου Σαραντάκου (σ. 40).

Σημαντική θέση μέσα στο βιβλίο έχουν οι αναφορές στον κριτικό και στον μεταφραστή Βάρναλη. Οι μεταφράσεις του τόσο από κείμενα της αρχαίας μας Γραμματείας όσο και από της ξένης λογοτεχνίας σημαίνουν πολλά πράγματα για τον πολιτισμό μας και πρώτα της γλώσσας. Γιατί οι μεταφράσεις, ειδικά του αρχαίου δράματος, έχουν ακουστεί από τις παραστάσεις του Εθνικού, που τις χρησιμοποίησε, και αυτό σημαίνει ότι είχαν την ευκαιρία να επηρεάσουν κι άλλους μεταφραστές. Ύστερα, δεν είναι οι μεταφράσεις του Βάρναλη μια «τεχνική» γλώσσα. Είναι γλώσσα που έχει προκύψει μετά από πολύχρονη τριβή της με τον λυρισμό, και με αυτή την σκευή έρχεται να συναντήσει τον γλωσσικό πολιτισμό άλλων εποχών ή χωρών. Στην ιστορία του γλωσσικού μας πολιτισμού, ο Βάρναλης κληροδοτεί και τη γλώσσα που ενσωματώσει τα προβλήματα που αντιμετώπισαν οι ποιητές άλλων εποχών και άλλων περιβαλλόντων, άλλων πολιτισμών, άλλων νοοτροπιών και άλλου στοχασμού.Το μεταφραστικό έργο του Βάρναλη μας δείχνει και την ευρύτητα και την ποιότητα της δικής του πολιτισμικής επικοινωνίας. Ας απαριθμήσουμε τις μεταφράσεις του: Μολιέρος, Φλωμπέρ, Ευριπίδης, Σοφοκλής, Αριστοφάνης, Ξενοφώντας, παραμύθια και δημοτικά τραγούδια, λαϊκά, της Κίνας, παραμύθια από βαλκανικούς και από άλλους λαούς. Έπειτα, το γεγονός ότι οι μεταφράσεις του οι θεατρικές ακόμα χρησιμοποιούνται στο θέατρο, σημαίνει ότι η γλώσσα του ανταποκρίνεται στις δικές μας αναπαραστατικές απαιτήσεις.

Κλείνοντας, να αναφέρουμε τη δημοσίευση στο βιβλίο του Η.Κ. μεγάλου αριθμού συνεντεύξεων που έδωσε ο ποιητής σε διάφορες εποχές. Τις βρίσκουμε στο βιβλίο συγκεντρωμένες, αφού ο ερευνητής έψαξε για πολύ καιρό σε πολλά και σπάνια έντυπα. Σε αυτές (όπως και στις «Επιστολές από την εξορία», σ. 227 κ.εξ.) ακούμε τον ίδιο τον Βάρναλη να μας μιλά και σκέφτομαι πώς έχουμε κείμενα που συγκροτούν μια μορφή αυτοβιογραφίας, κοντά στην «επίσημη» αυτοβιογραφία του. Νομίζω ότι αυτό το υλικό προσφέρεται και για μια θεατρική του αξιοποίηση, για έναν θεατροποιημένο αυτοβιογραφικό (πολυγλωσσικό) μονόλογο.

Τελειώνω με μια σκέψη σχετικά με όσα ποιήματα άφησε «αδημοσίευτα» ο Βάρναλης. Θα έλεγα πως πρόκειται για ποιήματα που αποτέλεσαν τα «φαντάσματα» του ποιητή. Δηλαδή όσα ως «αυτοτιμωρούμενος» έπρεπε ο ίδιος να τους επιβάλει την ποινή του σκότους και να μην πάρουν το δρόμο για τη δημοσιότητα. Ποιήματα που τον φέρανε αντιμέτωπο με υπαρξιακά και αισθητικά ζητήματα. Είναι επιτυχημένο το μότο από αδημοσίευτο κείμενο του Βάρναλη που βάζει ο Η.Κ. στο κεφ. «Αγνωστα και ξαναδουλεμένα ποιήματα» (σ. 295) : «Τραγούδι [...] επιθυμία άσβηστη του θανάτου». Θα έλεγα, λοιπόν, ότι ανάμεσά τους υπάρχουν ποιήματα που μας επιτρέπουν να απευθύνουμε ένα παράπονο προς τον ποιητή γιατί μάς στέρησε ποιήματα όπως «Το μυστικό του», «Το Οχι του λαού» ή από στίχους που βγάζουν τον ορχούμενο, παιγνιώντα, μεστό από τρεμάμενη συγκίνηση και από καλλιτεχνική έξαψη αισθησιασμό: Ευρυδίκη μου, Ευρυδίκη,/ να με κάψ’ η Θεία Δίκη,/ αν δε σ’ αγαπώ πιστά./.../Να πλερώνω να σ’ ακώ,/ να πλερώνω να βυθώ/ στης Λησμόνιας το βυθό («Δεν είναι παίξε γέλασε», σ. 306). Το ίδιο: Με το παίζω, παίζεις, παίζει/ του μπαμπά και της μαμάς,/ ήρθε στο ντουνιά να παίζει/ η κορούλα του Βενέζη («Στην κορούλα του Βενέζη», σ. 307). Επίσης, το ποίημα «Το μυστικό του» (σ. 310), με τον σπαραγμό που δεν βγαίνει ή τη βαθιά ‘ανάγνωση’ που κάνει το «φως που καίει» στο ψέμα, καθώς αποκαλύπτει: Ποιος είναι κείνος ο λαός, που με καρδιά τσελίκι/ πολέμαγε για λεφτεριά και πέθαινε για νίκη/ μα τούχωναν μπαμπέσικα, τη μαχαιριά στην πλάτη/ του ξένου η αρπάχτρα κάκητα, του ντόπιου η δόλια απάτη (σ. 314).\

---

(*) Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

---

*

... ο Κουν θα τον εράπιζε (τον Σάκη) !..

*

Άρης Σκιαδόπουλος

***

*

Φτου Ρουβά και... βγαίνω!

Όχι, ρε πούστη μου! Δεν μπορεί να 'ναι αυτή η πατρίδα μου! Δεν είναι δυνατόν Πολιτισμός της να 'ναι κάποιες «ρουβίτσες», με τρύπια τζιν κι άναρθρες κραυγούλες. Δεν μπορεί να ορίζεται έτσι η αξία του καλλιτέχνη.

Να βραβεύεται ο Ρουβάκος με το βραβείο Κουν από μια απίθανη επιτροπή που δεν την ξέρει ούτε η μάνα της κι αφού από την Ένωση Κριτικών αναγκάστηκαν να παραιτηθούν καθηγητές όπως ο Τσατσούλης κι ο Πατσαλίδης.

Ντροπή και σ΄ όσους παριστάνουν τη γλάστρα του εν λόγω αοιδού με τα… μίνι και…επίτιμου οπαδού του Συλλόγου «Ελπίς» και διασκεδαστή της κυρίας Λάτση.

Κατ΄ αρχάς. Δε γουστάρει αυτός ο τόπος ευεργέτες και χορηγούς. Ξέρουμε δα διαχρονικά ποιοι υπήρξαν χορηγοί και ευεργέτες. Θέλουμε μόνο ν΄ αποδίδουν όλοι στο λαό, όσα πρέπει. Να αποδίδουν το ανταποδοτικό όφελος, κι αυτό μας αρκεί.

Πάμε τώρα στην ευθύνη του καλλιτέχνη. Ο καλλιτέχνης και ο διανοούμενος, όπως μας δίδαξαν από τον Χάμφρι Μπόγκαρντ ως το Ντασέν κι από τον Πικάσο ως το Μπρετόν και το Θεοδωράκη, έχει ευθύνη απέναντι στην κοινωνία. Το αν τραγουδάει ωραία, ή απαγγέλλει συγκλονιστικά… επέρδημεν!

Καλλιτέχνης δεν είναι οποίος κάνει αρπαχτές, ούτε οποίος ερμηνεύει καλά τον Τσέχοφ!Καλλιτέχνης είναι εκείνος πού με το ΣΥΝΟΛΟ της προσφοράς του δείχνει ότι σέβεται και συμπάσχει με την κοινωνία. Και στην Ελλάδα, ευτυχώς, είχαμε κάμποσους τέτοιους. Όπως ο Κατράκης, που του συνέθλιψαν τους όρχεις οι βασανιστές στη Μακρόνησο, όπως ο Μίκης, ο Βέγγος και άλλοι. Αυτοί οι σπουδαίοι έβαζαν πρώτα το καθήκον τους απέναντι στην κοινωνία κι απέ το τεράστιο ταλέντο τους, που κι αυτό δεν το ξόδεψαν για φραγκοδίφραγκα αλλά το έθεσαν μέσα από μια υψηλού επιπέδου αισθητική στην υπηρεσία και την αγωγή ενός ολόκληρου λαού.

Σήμερα λοιπόν, σε μια πατρίδα πού ψυχορραγεί και με κομμένη ανάσα ψάχνει το βηματισμό της, έχουμε κάθε τόσο μια επίθεση από φραγκάτους, από αυτούς που λέμε «με τα λεφτά μου, γαμώ και την κυρά μου»…

Ένας απ´ αυτούς, ο κ. Παπαθεοχάρης, ο γνωστός που τσέπωσε κάποια φράγκα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, εμφανίζοντας το σκυλάδικο «Διογένης» ως…πολιτιστικό κέντρο. Κι αφού επέβαλε στην πιάτσα τη «λέιντι Ντι» και τον Πανταζή, τώρα εμφανίζεται στην Πειραιώς να στήνει το «Πάνθεον», μπίζνα μελετημένη. Και πρώτο μεγάλο θέαμα «Οι άθλοι του Ηρακλέους», κάτι σα να κατέβηκε το Χόλιγουντ στη…Γούβα. Σενάριο η σύζυγος, σκηνοθέτης ο υιός και πρωταγωνιστής ο Σάκης Ρουβάς. Και περί το Ρουβά να παίζουν, δυστυχώς, ρόλο διακόσμησης ηθοποιοί από τους οποίους είχαμε άλλες απαιτήσεις. Κι αρχίζει η φουλ διαφήμιση.

Πρώτης τάξεως επιτυχία η… βράβευση τού Σάκη! Κι από κοντά να τον υπερασπίζονται ηθοποιοί του θιάσου! Εμ βέβαια, δε γίνεται να βγάλεις τα μάτια σου…

Η έκπληξη όμως είναι η παρουσία σ΄ αυτή την παράσταση της κυρίας Πατεράκη. Μιας κυρίας του θεάτρου, που από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκε συνοδός του Σάκη στο σανίδι… Ήταν η μεγάλη μου έκπληξη. Διότι πέρα από την εκτίμηση μου, με τιμούσε με τη φιλία της.

Δεν αρκούσε όμως η συμμετοχή της, αλλά βγήκε και στην… Τατιάνα παρακαλώ, για να υπερασπιστεί το Σάκη, ότι είναι παιδί ταλαντούχο και ευαίσθητο… Για να καταλήξει ότι, έτσι κι αλλιώς, σε λίγα χρόνια δε θα υπάρχει θέατρο!

Ε, λοιπόν, αγαπημένη μου Ρούλα! Θέατρο θα υπάρχει πάντα, γιατί το θέατρο αποτελεί κυτταρικό στοιχείο της κοινωνίας. Κι” όταν ακόμα εμείς θάμαστε απλή ανάμνηση, πάντα θα υπάρχουν παιδιά που θα καταθέτουν την αγωνία τους μέσα από τη δόκιμη, ή αδόκιμη υποκριτική τους. Και ειδικά για την Ελλάδα, θα υπάρχει όσο υπάρχει αυτός ο τόπος, γιατί είναι στοιχείο της μνήμης του. Αλλά κι απανταχού στην Οικουμένη θα υπάρχει, γιατί είναι στοιχείο του Πολιτισμού της. Και μέσα απ´ αυτό αξιολογείται η ΕΥΘΥΝΗ του κάθε καλλιτέχνη απέναντι στην κοινωνία και τον Πολιτισμό. Που, όσα φράγκα και να ρίξει ο κάθε Παπαθεοχάρης, δε θα προσφέρει ούτε ένα λιθαράκι στον Πολιτισμό. Αντίθετα, με εκατοντάδες νέα παιδιά, σπουδαία και ταλαντούχα, σε κάποια μικρά θεατράκια, πού μ΄ αυτό το αίσθημα ευθύνης υπηρετούν σήμερα το θέατρο και την Κοινωνία, πολλές φορές ακόμα και χωρίς λεφτά. Δυστυχώς για τους φραγκάτους κι ευτυχώς για την κοινωνία, ο Πολιτισμός δεν εξαγοράζεται. Παράγεται ακόμα και σ΄ ένα μικρό υπόγειο με λάμπα θυέλλης. Όσο για το Σάκη, που δήλωσε ότι είναι ηθοποιός, γιατί αυτό λέει η ψυχούλα του, αν τον άκουγε ο Κουν, θα τον… εράπιζε !

---

Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

*

... Ζαν Κοκτώ - αφορισμοί ...

*

Αλεξάνδρα Τσόλκα

***
*

Ήταν κάποτε ένας σπουδαίος καλλιτέχνης...

Ζαν Κοκτώ:

15 σπουδαίοι αφορισμοί του

Διπλά απ’ το όνομα του Ζαν Κοκτώ, έχει πια εκείνες τις χρονολογίες, που σημαίνουν πως αξίζει η μνήμη, η οποία περισσεύει στην δαιδαλώδη φλυαρία της παύλας. Ο ποιητής, δραματουργός, ζωγράφος και σκηνοθέτης χωράει ξαφνικά στην τέχνη του, στη σκέψη του, στην αισθητική του όλο το διάστημα 1889-1963, και ας έκανε με τα δικά τους χρώματα τατουάζ πάνω στον 20ου αιώνα.

Εμπνεύστηκε και αυτός απ’ τον σουρεαλισμό, αν και δοκίμασε έχοντας την τύχη να ζει στην γέννηση τους, πολλά κινήματα τέχνης, όπως τον ντανταϊσμό και τον φουτουρισμό. Στάθηκε, τέλος, στους βασικούς διαμορφωτές αυτού που έμελλε να ονομαστεί avant-guard, δηλαδή κάθε τι πρωτοποριακού, πειραματικού και μπροστά απ’ την εποχή του εγχειρήματος κυρίως στους χώρους της τέχνης. Λέγεται πως ερωτευόταν παράφορα και, σκηνοθετώντας επικές σκηνές, διασημότητες και των δύο φύλων. Δεν ξεπερνιέται εύκολα το θεατρικό του έργο «Τα Τρομερά παιδιά» ενώ μνημονεύονται οι ταινίες του «Οι Τρομεροί Γονείς», «Η Ωραία και το Κτήνος», και «Ορφέας»…

Ας τον θυμηθούμε μέσα από έξοχους αφορισμούς του:

Πρέπει να πιστεύουμε στην τύχη. Πώς αλλιώς θα εξηγήσουμε την επιτυχία αυτών που αντιπαθούμε;

Η Ελλάδα είναι ένα πτώμα που το έχουν καταφάει οι μύθοι της.

Η ζωή είναι μια οριζόντια πτώση.

Η ανταμοιβή της τέχνης δεν είναι η φήμη ή η επιτυχία, αλλά ο εθισμός. Γι’ αυτό τόσο πολλοί κακοί καλλιτέχνες δεν μπορούν να τα παρατήσουν.

Ένας καλλιτέχνης δεν μπορεί να μιλήσει για την τέχνη του, όπως ένα φυτό δεν είναι σε θέση να μιλήσει για φυτολογία.

Ο διάβολος είναι αγνός επειδή δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο παρά μόνο το κακό.

Η ελεύθερη βούληση είναι το άλλοθι του Θεού.

Ο κινηματογράφος θα γίνει τέχνη μόνο όταν τα υλικά του γίνουν τόσο φθηνά όσο το μολύβι και το χαρτί.

Διατρέχουμε τον κίνδυνο να μας πάρουν στα σοβαρά, κάτι που είναι η αρχή του τέλους.

Η μεγαλύτερη τραγωδία για έναν ποιητή είναι να τον θαυμάζουν επειδή παρανοούν το έργο του.

Ο κριτικός πάντα συγκρίνει. Το μη συγκρινόμενο τού διαφεύγει.

Πρέπει να είσαι ένας άνθρωπος εν ζωή και ένας καλλιτέχνης μετά θάνατον.

Το να είσαι πρωτότυπος σημαίνει να θέλεις να είσαι όπως οι άλλοι και να μην μπορείς.

Για να διασκεδάσουν όσο το δυνατό περισσότερο οι θεοί, πρέπει το θύμα τους να πέφτει από ψηλά.

Όταν πρέπει να διαλέξει ποιος θα σταυρωθεί, ο όχλος θα διαλέξει πάντα να σώσει τον Βαραββά.

---

Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

*

... ο ιδρυτής και ο ληστής της τράπεζας ...

*
stavrosx1
***
*

Ρωμανός και Λαυρεντιάδης:

Η επιλεκτική ευαισθησία

των εισαγγελέων

«Τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας, μπροστά στην ίδρυση της τράπεζας;» Δυο υποθέσεις, δυο κρατούμενοι, δυο εισηγήσεις, ίδιος εισαγγελέας. Μήπως να πούμε κάποια στιγμή τα πράγματα με το όνομά τους;

Ο ιδρυτής της τράπεζας

Ήταν Φλεβάρης του 2014 όταν ο εισαγγελέας Παναγιώτης Καψιμάλης πρότεινε να αποφυλακιστεί προσωρινά ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης, που ήταν προφυλακισμένος για την υπόθεση της Proton Bank. Ως προϋπόθεση έθετε να καταβληθεί εγγύηση ύψους 100 εκατ. ευρώ, υπό την προϋπόθεση τα χρήματα να μην προέρχονται από τα ήδη δεσμευμένα 150 εκατ. ευρώ.

Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, έχει προκύψει ζημιά 701 εκατ. ευρώ από την υπόθεση της Proton Bank. Το ποσό αφορά δανειοδοτήσεις από την εποχή που ο κ. Λαυρεντιάδης ήταν πρόεδρος του Δ.Σ. Τα περισσότερα από αυτά τα χρήματα κατέληξαν σε εταιρείες του – δηλαδή στην τσέπη του. Σε απλά ελληνικά αυτό λέγεται κλοπή.

Στη νομική γλώσσα, τα αδικήματα είναι: συγκρότηση εγκληματικής οργάνωσης και ένταξη σε αυτή, ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, απάτη και απιστία. Εκτός αυτού, όμως, ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης είχε ένταλμα και για άλλη υπόθεση, την απόπειρα ανθρωποκτονίας του επιχειρηματία Αθηναγόρα Ανδριαδάκη στις 15 Ιουνίου 2012. Κατηγορείται επίσης για την υπόθεση του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, για δάνειο 100 εκατομμυρίων που έλαβε η εταιρία Alapis.

Ο Λ. Λαυρεντιάδης προφυλακίστηκε τον Δεκέμβριο 2012 και ως το Φλεβάρη 2014 και την θετική εισήγηση του Εισαγγελέα Π. Καψιμάλη, είχε ήδη καταθέσει δύο αιτήσεις αποφυλάκισης για λόγους υγείας, που είχαν απορριφθεί. Το Μάιο του 2014 το Συμβούλιο Εφετών απέρριψε την εισαγγελική πρόταση του Π. Καψιμάλη να αφεθεί ελεύθερος.

Ωστόσο τον Ιούνιο του 2014, και αφού είχε παρέλθει το 18μηνο της κράτησης, ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης αποφυλακίστηκε, αφού το δικαστικό συμβούλιο αποφάσισε ν’ αφεθεί ελεύθερος με την καταβολή εγγύησης 500.000 ευρώ, απαγόρευση εξόδου από τη χώρα και εμφάνιση στο ΑΤ της περιοχής του αναφορικά με την υπόθεση της ηθικής αυτουργίας στην απόπειρα ανθρωποκτονίας. Ο επιχειρηματίας νοσηλευόταν τους τελευταίους μήνες στο ψυχιατρείο των φυλακών Κορυδαλλού, καθώς αντιμετώπιζε μεταξύ άλλων σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα. Το βούλευμα έκανε δεκτό το αίτημά του να αποφυλακιστεί λόγω της επιβαρυμένης ψυχολογικής και σωματικής υγείας του. Ο Εισαγελέας Εφετών είχε προτείνει -αναπόφευκτα λόγω παρέλευσης του 18μηνου προσωρινής κράτησης- να αποφυλακιστεί με αυστηρούς όρους για την υπόθεση των επισφαλών δανείων ύψους 701 εκατομμυρίων ευρώ από την Proton Bank.

Ο ληστής της τράπεζας

Ο εισαγγελέας Παναγιώτης Καψιμάλης, όπως έγινε γνωστό την 1 Δεκεμβρίου, εισηγήθηκε να μην γίνει δεκτό το αίτημα του Νίκου Ρωμανού, ο οποίος βρίσκεται σε παρατεταμένη απεργία πείνας, για την χορήγηση εκπαιδευτικής άδειας ώστε να μπορέσει να φοιτήσει στο ΤΕΙ Αθηνών.

Ο Νίκος Ρωμανός συνελήφθη, μαζί με συντρόφους του, την 1η Φεβρουαρίου του 2013, μετά από καταδίωξη για ληστεία σε υποκατάστημα των ΕΛΤΑ και της Αγροτικής Τράπεζας στο Βελβεντό Κοζάνης. Ενώ είχαν οπλισμό δεν τον χρησιμοποίησαν, ούτε για τη ληστεία ούτε εναντίον των αστυνομικών. Βασανίστηκαν από την αστυνομία και οδηγήθηκαν σε δίκη με την κατηγορία της ληστείας και της συμμετοχής σε εγκληματική οργάνωση, με βάση τον «αντιτρομοκρατικό» νόμο.

Σύμφωνα με το σκεπτικό του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών, η περίπτωση του Νίκου Ρωμανού δεν πληροί τις προϋποθέσεις του άρθρου 58 του νόμου 2776/99, με βάση το οποίο για την έκδοση εκπαιδευτικής άδειας υπόδικου κρατούμενου, απαιτείται η σύμφωνη γνώμη του δικαστικού οργάνου που διέταξε την κράτησή του, εν προκειμένω του κ. Ευτύχη Νικόπουλου, ειδικού εφέτη ανακριτή.

Νομικές πηγές τονίζουν, ωστόσο, σύμφωνα με την Εφημερίδα των Συντακτών, ότι το θέμα περιπλέκεται, καθώς ο Ν. Ρωμανός είναι μεν υπόδικος (έχει μπροστά του ακόμη δυο δίκες), με την κατηγορία της συμμετοχής σε τρομοκρατική οργάνωση – Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, πλην όμως το πρώτο δικαστήριο που έχει ολοκληρωθεί τον έχει ήδη αθωώσει ως προς το συγκεκριμένο σκέλος. «Υπάρχει εκκρεμοδικία», τονίζουν οι ίδιες πηγές. «Δεν μπορεί να δικαστεί για την ίδια κατηγορία, συνεπώς τα επόμενα δικαστήρια δεν μπορεί παρά να είναι αθωωτικά».

Προφανώς ο εισαγγελέας Παναγιώτης Καψιμάλης, με τα δικά του κριτήρια, έκρινε ότι η υγεία του Λαυρέντη Λαυρεντιάδη κινδυνεύει περισσότερο, για να χρήζει αποφυλάκισης, από την υγεία ενός 20χρονου που πραγματοποιεί σκληρή απεργία πείνας για να πάρει άδεια για παρακολούθηση πανεπιστημιακών μαθημάτων.

Προφανώς, με τα δικά μας κριτήρια κρίνουμε ότι στην περίπτωση Λαυρεντιάδη θα μέτρησε ότι πρόκειται για ιδιοκτήτη τράπεζας, με ισχυρούς διαύλους με όλο το σύστημα εξουσίας και ειδικά τον Ε. Βενιζέλο που τον κάλυψε και τον ξελάσπωσε σε αυτή την υπόθεση.

Προφανώς, με τα δικά μας κριτήρια κρίνουμε ότι η δικαιοσύνη είναι ταξική. Και πως ισχύει για την επιείκειά της, το ανάποδο από αυτό που λέει ο Μπρεχτ: «Τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας, μπροστά στην ίδρυση της τράπεζας;»
---
πηγή: Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος/Unfollow
*

... o Δήμος Μούτσης, η Δικαιοσύνη και ο Ρωμανός ...

*

stavrosx1

***
*

Ο Δήμος Μούτσης δεν ζητάει

πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης

από τον Νίκο Ρωμανό

Δεν υπάρχει Δικαιοσύνη,

άρα γάμησέ τα!

Με μία ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook, o γνωστός συνθέτης μιλάει ξεκάθαρα για την υπόθεση Νίκος Ρωμανός.

Χωρίς να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του, χωρίς ειρωνείες, χωρίς τις υπεκφυγές και τις ντροπιαστικές δηλώσεις των κεντροαριστερών που ζητούν από το παιδί μέχρι και να υπογράψει δηλώσεις μετανοίας. Αηδία....

Ιδού τι γράφει ο Δήμος Μούτσης:

«Υπάρχει Νόμος, ο 2776 του 99, που λέει ότι επιτρέπεται κρατούμενος να σπουδάζει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, που είναι ο Ρωμανός, με αφορμή τη δραπέτευση του Ξηρού, η πολιτική εξουσία, δηλαδή η κυβέρνηση, ψήφισε νύχτα νέο Νόμο που λέει ότι έγκειται στην διακριτική ευχέρεια του Εισαγγελέα να επιτρέψει ή όχι τον Νόμο 2776 του 99!
Αυτό όμως θεωρείται καθαρή παρέμβαση. Κι από τη στιγμή που η πολιτική εξουσία παρεμβαίνει στην δικαστική,
1ον) Δεν υπάρχει δικαιοσύνη
2ον) Δεν υπάρχει δικαιοσύνη
3ον) Δεν υπάρχει δικαιοσύνη, άρα,
4ον) γάμησέ τα!

Μετά τιμής

Δήμος Μούτσης»

---

Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

*

... έξαλλοι με τους δημοσιογράφους !..

*

Αλεξάνδρα Τσόλκα

***
*

Μην πείτε στη μάνα μου

ότι είμαι δημοσιογράφος.

Νομίζει ότι είμαι πιανίστας

σε μπουρδέλο...

Είναι το νέο βόλεμα! Πολιτικοί, υπουργοί, πρώην υπουργοί, σύζυγοι και συγγενείς υπόδικων ισχυρών της εξουσίας, οι ίδιοι οι υπόδικοι, σελέμπριτι, καλλιτέχνιδες του έντεχνου, ποιοτικού (σαν ανέκδοτο ακούγεται!) τραγουδιού, σταρούμπες της βλαχοπόπ πίστας, καλοντυμένες με ακριβά αξεσουάρ παρουσιάστριες της σοβαρής ενημέρωσης (κι άλλο ανεκδοτάκι!), ημίγυμνες χαζοχαρούμενες σταρ της ψυχαγωγίας, άλλες που κάνουν στροφή και τομή στην παρουσίαση της χώρας, μπορεί και του πλανήτη (καινούργιο συκώτι θα βάλουμε απ' τα γέλια σήμερα και μπα σε καλό μας!), καλοθρεμμένοι σύζυγοι με ένα «εγώ» σαν το Empire State Building (μόνο και μόνο γιατί δεν υπάρχουν οι Δίδυμοι Πύργοι, αλλιώς θα τους προτιμούσαν), μοντελάκια πλαστικοποιημένα, χειροποίητα, όλοι αυτοί είναι έξαλλοι με τους δημοσιογράφους! Οι λόγοι; Πάμπολλοι!

Ψευδείς ειδήσεις, ιδιοτελή κίνητρα, υποκινούμενα κείμενα, «πληρωμένες» επιθέσεις από «εξάσφαιρα» των ισχυρών, αλλότρια και μυστικά συμφέροντα, χρηματισμοί, όσον αφορά στην ενημέρωση και στους δημοσιογράφους που την καλύπτουν! Και μη ξεχνάμε και το σουξέ πλέον «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» που βαρούν τα τέλια της κοινής γνώμης. Φυσικά οι πολιτικοί, φυλακισμένοι, ελεύθεροι, εν ενέργεια ή σπίτια τους, ξεχνούν πως για όλους εκείνους που κατηγορούν, φταίνε οι ίδιοι! Θέλει δυο να χορέψεις τάνγκο και διαφθορέα, ο διαφθαρμένος! Άσε που για κάθε έναν λακέ της εξουσίας -διότι δε θα ισχυριστούμε φυσικά πως δεν υπάρχουν!- έχει πέντε που τρέχουν στα πεζοδρόμια και κάνουν τη δουλειά τους κόντρα σε απειλές, εκβιασμούς και προθέσεις χρηματισμού. Και όπως λέει και η καραμέλα του πολιτικού ρεπορτάζ, που ίσως κάποτε, κάποιος ανέλυσε για να γίνει σήμερα απόφθεγμα-τσιτάτο, «η γενίκευση είναι η αρχή του φασισμού», άρα δεν μπαίνουν όλοι στο ίδιο τσουβάλι.

Και αυτοί που κατηγορούν τους «συνεργάτες» τους δημοσιογράφους θα είχαν τίτλο πάνω απ τις φωτογραφίες τους, σε εφημερίδας από εκείνες τις παλιές, της καλής ατρόμητης εποχής του τύπου, «φωνάζει ο κλέφτης»… Παγκόσμια, η δημοσιογραφία και όχι μόνο εδώ, παρουσιάζει κλινικά συμπτώματα! Οι παραδοσιακοί εκδότες έχουν παραδώσει, προ πολλού έντυπα άρα και όπλα, και γενικώς μέσα σε διοικητικά συμβούλια, σε επαγγελματίες παντός είδους και διαπλοκή. Και αν αναζητούμε κακούς, ας πάμε στην αιτία του, εκεί, όπου η ελευθεροτυπία στραγγαλίζεται από το καθεστώς που της δίνει την ίδια της την υπόσταση. Βέβαια, είναι πολύ πιο εύκολο να τα βάλεις με τον «Χ», «χαλασμένο» δημοσιογράφο παρά με τ’ αφεντικό του, που τον επέλεξε, στέλνοντας τους άλλους σπίτια τους… Και αν μας φταίνε, κύριοι της πολιτικής και πολίτες που τους επιλεγούμε, οι δημοσιογράφοι, να μη ξεχνάμε πως «ο ελεύθερος Τύπος μπορεί να είναι, είτε καλός, είτε κακός, αλλά χωρίς ελευθερία, είναι απόλυτα βέβαιο ότι ο Τύπος δεν μπορεί να είναι οτιδήποτε άλλο από κακός».

Οι «celebrity» ψυχαγωγοί καταγγέλλουν του κριτικούς…

Οι κύριοι Λιάγκας και Σεφερλής ξιφουλκούν κατά των τηλεκριτικών και συναντιούνται στο ίδιο μένος, όπου ουδείς μπορεί να τους επικρίνει, κατακρίνει ή έστω και δειλά απλώς κρίνει. Η Κατερίνα Καινούργιου ανοίγει μέτωπο με τον Κοσμά Βίδο και την Νάνσυ Νικολαΐδου, η Ελεονώρα Μελέτη με την Ντέπυ Γκολεμά και όλους όσοι δουλεύουν στα έντυπα!

Ο πρώην κατάξανθος και τώρα καστανός, άρα πιο έντεχνος τραγουδιστής Νίκος Οικονομόπουλος διορθώνει τίτλους και κάνει υποδείξεις στους δημοσιογράφους, γενικά να μην ασχολούνται με τα προσωπικά του, αλλά με τα επιτεύγματα του τα όποια μας παραμένουν παντελώς άγνωστα! Η καλή του κ. Οικονομόπουλου, η πρωταγωνίστρια -λένε- Βίκυ Κάβουρα, πάλι, είναι πολύ ταλαιπωρημένη από τα πρωτοσέλιδα των έντυπων που ασχολούνται μαζί, λες και ανέστειλε η «Καθημερινή» έκδοση για να προλάβει να συμπεριλάβει ρεπορτάζ για τους έρωτες της. Ένας κύριος Αργυρός της πίστας, επίσης, δραματοποιεί το κυνήγι των δημοσιογράφων, που άλλη δουλειά δεν έχουν παρά να ασχολούνται μαζί του. Η παντελώς άγνωστη και παγερά αδιάφορη Τζούλια Νόβα, μοντέλο, με προσωπική επιτυχία το ότι μοιάζει με την Δούκισσα Νομικού υποτιμά και παρατηρεί σφοδρά -αντί να νιώθει ευγνωμοσύνη- τους δημοσιογράφους που μπαίνουν στο κόπο να της κάνουν μια ερωτησούλα για να μην παραπονιέται, που πέρασαν οι κάμερες από μπροστά της και μόνο που δεν την έσπρωξαν να φύγει απ τον δρόμο τους! Ο Ρέμος να καλλιεργεί το μυστήριο της εγκυμοσύνης της καλής του, ή να εκμυστηρεύεται το δράμα του για όσους τόλμησαν, αυτόν τον λαϊκό, να τον κατηγορήσουν για τις σαμπάνιες και τα 15.000 ευρώ εισιτήριο, στη συναυλία του στη Μύκονο! Μόνο πως τραγουδούσαν μέλη της Ένωσης Συντακτών στα back vocals, δεν μας είπε, με σκοπό ζωής να του αρπάξουν το ασύρματο μικρόφωνο…

Σε όλους η ζωή διαρρηγνύεται και ζουν μεγάλα δράματα από τους «κακούς», «παλιανθρώπους», «ανήθικους» δημοσιογράφους και «εμπαθείς», «διαπλεκόμενους», «ιδιοτελείς» δημοσιογράφους που κάνουν τηλεκριτική.Όλοι τους πολεμούν, οι αντίπαλοι στην ίδια ζώνη τηλεθέασης, οι εφάμιλλοι στις απέναντι πίστες, οι συνεργάτες στα πάνελ, οι διευθυντές με όπλα τους δημοσιογράφους άλλων μέσων. Στην περίπτωση δε των δημοσιογράφων που κάνουν τηλεκριτική, τους πολεμούν και οι ίδιοι πόλεμοι δια αντιπροσώπου! Τους ανταγωνίζονται και τους ζηλεύουν! Όλοι. Περιθώριο δικού τους λάθος δεν υπάρχει. Η αλαζονεία, ο ναρκισσισμός, ο εγωκεντρισμός, η εγωπάθεια, η αυταρέσκεια, δεν αφήνει περιθώρια, πως μπορεί, ίσως, κάπου να μην έχουν σε ΟΛΑ δίκιο! Πως πιθανόν κάτι να κάνουν λάθος οι ίδιοι. Ειδικά στην περίπτωση των τηλεαστέρων είναι αστείο το ότι οι ίδιοι κρίνουν και συχνά περιγελούν τους συναδέλφους τους, τους άλλους τηλεαστέρες, χωρίς καμία αιδώ και τσίπα και με σφοδρότητα μεγαλύτερη απ' των κριτικών. Στην περίπτωση τους, ως «ξερόλες» και αλάθητοι έχουν κάθε δικαίωμα. Στην περίπτωση όμως, των επαγγελματιών, όχι! Αυτοί δεν ξέρουν, δεν τους υπολογίζουν και τους ζηλεύουν και καλά θα κάνουν να μένουν όλοι σιωπηλοί και να βαράνε προσοχές μπροστά στο μεγαλείο τους! Μόνο φωνές δεν ακούνε σαν εκλεκτοί του Θεού, σύγχρονες Ζαν Ντ' Αρκ της φωτογένειας! Για αυτούς, πιο drama queen από ότι γνώρισε η χώρα ποτέ, ισχύει αυτό που έλεγε ο Μαρκ Τουέιν: «Στη ζωή μου έχω περάσει από φρικτές καταστάσεις!... Μερικές μάλιστα συνέβησαν στην πραγματικότητα»! 

Έντεχνοι: Η σημασία του να είναι κανείς αγέλαστος!

Στην Ελλάδα όλα πάντα χωρίζονται στα δυο, όπως η Ερυθρά Θάλασσα για να περάσει ο Μωυσής κατά τη διάρκεια της εξόδου απ την Αίγυπτο. Υπάρχει το «εμπορικό» και το «ποιοτικό» στο θέατρο, το τραγούδι, το θέαμα γενικώς και τη τηλεόραση. Η τελευταία όσον αφορά στη ποιότητα της, βασίζεται στα χαμηλά νούμερα. Όσο πιο χαμηλά, τόσο πιο ποιοτική η εκπομπή ή η σειρά! Απλά το κοινό, δεν ήταν έτοιμο να δεχτεί το προχωρημένο θέμα των δημιουργών! Οι «ποιοτικοί» είναι συνήθως χαϊδεμένοι των ειδικευμένων σε heavy metal κουλτούρα, δημοσιογράφων, που δεν τους κρίνουν συχνά. Στο θέατρο, φυσικά, υπάρχουν κριτικοί που αν δεν αποθεώσουν τους πρωταγωνιστές θα υποστούν το μένος τους με ανοιχτές επιστολές στο τύπο εν γένει, σχόλια απαξιωτικά στα social media ή σφοδρές επιθέσεις σε συνεντεύξεις τους.

Όσον αφορά στο τραγούδι, όπως πρόσφατα προσέξαμε, οι καλλιτεχνάρες είναι πολύ ευαίσθητες και πληγώνονται αν τις κατηγορήσουν τόσο προσβλητικά ως ερωτευμένες, αν κρίνουν τα κιλά τους, τα ρούχα τους, ή το πως ερμηνεύουν στην σκηνή, άμωμες και άσπιλες, διότι «δεν δώσανε δικαιώματα», λες και τραγουδούν, έχοντας ασπαστεί το Σχήμα, μόνο στον Όρθρο, σε μοναστήρι, μοναχών με όρκο σιωπής. Το να παίρνεις τόσο σοβαρά τον εαυτό σου, πιστεύοντας πως είσαι το επίκεντρο του κόσμου, είναι τουλάχιστον θλιβερό! Φυσικά και εδώ, φταίει ο δημοσιογράφος! Ο κάθε δημοσιογράφος, αλλοίμονο! Να κάνει την εικόνα της έντεχνης αγίας, να δακρύσει; Αίσχος! Ας σπεύσουν οι αυτοχαρακτηριζόμενοι σύντροφοι της να ασπαστούν τον αγώνα της, κατά όλων που απλώς δεν την επευφημούν ή τόλμησαν να γράψουν ένα ανάλαφρο, σαχλό, βλακώδες, πιθανόν, λάθος σίγουρα, θεματάκι για αυτήν. Ας στηθούν οι γκιλοτίνες. Ας κοπούν κεφάλια! Οι αγέλαστοι Ροβεσπιέροι της κάθε νομιμότητας διατάζουν «τάξη», «ηθική» και «σοβαρότητα». Λες και η ποιότητα ή μη είναι πόζα και όχι αποτέλεσμα ολόκληρης ζωής! Πώς το έλεγε ο ένθεος Όσκαρ Ουάιλντ; «Η σοβαρότητα είναι το μοναδικό καταφύγιο των ρηχών ανθρώπων». Ω! Ναι!

Λοιπόν;

Επειδή λοιπόν, η δουλίτσα που διάλεξα σε όποια δημόσια έκφραση της τελεί υπό διωγμό από εκείνους που καλείται να αμφισβητεί την εξουσία τους, σε όποια παντοδυναμία τους, ας με αφήσετε να παραφράσω λίγο τον Μαρκ Τουέιν, λέγοντας: «Μη πείτε στη μάνα μου, πως είμαι δημοσιογράφος. Νομίζει πως είμαι πιανίστας σε μπουρδέλο»… Και αν έχετε την καλοσύνη, μην πυροβολείτε τον πιανίστα. Θα με υποχρεώσετε…

---

*

... ο Ρωμανός και ο ανάλγητος Πετρουλάκης ...

*
Κώστας Φουρίκος
(www.toperiodiko.gr)
***
*

Επί του πιεστηρίου: Απορρίφθηκε το αίτημα...

Νίκος Ρωμανός:
Η ανέντιμη επιβολή

μιας "έντιμης συμφωνίας"

Ή πως ο ανεκδιήγητος Α. Πετρουλάκης
αποκάλυψε την ουσία της υπόθεσης Ρωμανού

Ανδρέας Πετρουλάκης
σκιτσογράφος "Καθημερινής"

Ας το πούμε εξαρχής και χωρίς περιστροφές: Το κείμενο που έγραψε, υπέγραψε και δημοσιοποίησε ο Ανδρέας Πετρουλάκης στο protagon.gr αποτελεί μνημείο χυδαίας αναλγησίας αλλά και συνειδητής δήλωσης - παραδοχής, ότι οι νόμοι δεν ισχύουν για όλους με τον ίδιο τρόπο. Ως τέτοιο θα αντιμετωπιστεί εδώ και ως τέτοιο δεν πρόκειται να ξεχαστεί ποτέ στη βάση της ουσίας που θέλει να προβάλει και του χρονικού σημείου που επιχειρεί κάτι τέτοιο.

Ο κεντρικός του ισχυρισμός, όσο και αν προσπαθεί να τον προστατεύσει ο αρθρογράφος από τους λογικούς, ιστορικούς συνειρμούς του αναγνώστη («προσοχή, δεν μιλώ για δήλωση μετανοίας, την οποία μακάρι να έκανε με ειλικρίνεια αλλά δεν το βλέπω πιθανό»), δεν είναι άλλος από αυτόν: Όσοι δηλώνουν, επαναστάτες και τάσσονται ενάντια στο κράτος και τους νόμους του, δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται ισότιμα με βάση αυτούς. Εκτός βέβαια και αν… με μία «έντιμη συμφωνία» (sic) μετανοήσουν και πάρουν πίσω τις δηλώσεις τους.

Αν υπάρχει κάποια αμφιβολία για τον ισχυρισμό του αρθρογράφου βέβαια, μπορούμε να ξαναδούμε με προσοχή τι λέει ο ίδιος: «Μολονότι αθωώθηκε για την κατηγορία της τρομοκρατίας, η απολογία του ήταν απολογία επαναστάτη. Αν του δοθεί η ευκαιρία θα προκαλέσει τραύματα σε αυτόν τον κόσμο που μισεί; ΄Η είναι έτοιμος για μία έντιμη συμφωνία;»

Υπάρχει όμως κάποια τέτοια πρόβλεψη σε οποιαδήποτε νομική διάταξη; Στο Σύνταγμα, στους κείμενους νόμους, σε κάποιο προεδρικό διάταγμα, έστω σε κάποια πράξη νομοθετικού περιεχομένου – από αυτές που όλα τα τελευταία χρόνια έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε να εκδίδονται πιο συχνά και από μέσα του «κύρους» και της αισθητικής αυτού, που ο εν λόγω κύριος αρθρογραφεί; Η απάντηση είναι κατηγορηματικά ΌΧΙ. (Ακόμη τουλάχιστον – όλα μπορεί πλέον να τα περιμένει κανείς).

Είναι προφανές λοιπόν («μολονότι αθωώθηκε»), ότι το γεγονός της ετυμηγορίας -ακόμη και αυτού του αστικού δικαστηρίου- δεν φτάνει για τον αρθρογράφο. Ούτε το γεγονός ότι δεν προβλέπεται κάποια περαιτέρω ειδική διαδικασία δήλωσης – συμφωνίας για τους δεδηλωμένους επαναστάτες που πληρούν τα κριτήρια αδειών έναντι των υπόλοιπων κρατουμένων. Αυτό που μετράει είναι οι ιδέες του Ρωμανού που εκφράζονται μέσα από τις δηλώσεις του. Αυτό που μετράει είναι ότι δηλώνει αναρχικός και θέλει να ανατρέψει – καταστρέψει το κράτος και την πολιτική του. Και ακόμη παραπέρα: το μόνο που μπορεί να «σώσει» τον Ρωμανό που επιμένει στις ιδέες του, από τους δύσπιστους Πετρουλάκηδες είναι μια «έντιμη συμφωνία» που θα τις απαρνείται, αφού αυτές και μόνο αποτελούν απόδειξη ενοχής.

Αν βέβαια εισέλθουμε λίγο πιο βαθιά στο παράλληλο, ολοκληρωτικό σύμπαν που ο αρθρογράφος περιγράφει και γενικεύσουμε τις σκέψεις του, εύκολα κατανοούμε ότι μπροστά τους, όσα έχει περιγράψει καταγγελτικά για ένα φανταστικό δυστοπικό μέλλον ο Τζ. Όργουελ, φαντάζουν «λούνα παρκ». Γιατί ποιος μπορεί άραγε να μας εγγυηθεί με βεβαιότητα, σύμφωνα με ένα τέτοιο σκεπτικό, ότι οποιοσδήποτε κρατούμενος που έχει το δικαίωμα σε κάποιου τύπου άδεια, δεν μπορεί να κάνει χρήση αυτής με σκοπό να μην γυρίσει πίσω στη φυλακή;

Επιπλέον γιατί να θεωρήσουμε ότι τέτοιες «σκέψεις» χρήσης των αδειών είναι προνόμιο μόνο των αναρχικών, των αριστερών, των επαναστατών και όσων τέλος πάντων καταδικάστηκαν στη βάση πράξεων που υπηρετούσαν ένα πολιτικό σκεπτικό και μια αντίστοιχη στοχοθεσία; Οι υπόλοιποι δηλαδή όταν παίρνουν άδεια, δεν σκέφτονται ούτε μια στιγμή μήπως δεν γυρίσουν πίσω; Χρειάζεται να είναι κανείς νομικός επιστήμονας, εγκληματολόγος ή κοινωνιολόγος για να αντιληφθεί (χωρίς διάθεση ταύτισης ή δικαιολόγησης των όποιων εγκλημάτων), ότι κάθε κρατούμενος που «απολαμβάνει» αδείας είναι ανθρώπινο να μην χαίρεται καθόλου που θα γυρίσει πίσω στη φυλακή; Και ότι το κάνει τελικά στην πλειονότητα των περιπτώσεων γιατί προτιμά να μη ζήσει κυνηγημένος, φοβάται ότι θα συλληφθεί ξανά και ελπίζει στην ολοκλήρωση της ποινής του και στην ελευθερία του; Αν παρόλα αυτά, τέλος πάντων, οι Πετρουλάκηδες δεν μπορούν να είναι σίγουροι για κανέναν, γιατί να υπάρχει εν γένει ο θεσμός της ολιγοήμερης άδειας (όποιου τύπου) στους όποιους κρατουμένους;

Μπορούμε βέβαια να πάμε και πιο μακριά: Ποιος εγγυάται στον κόσμο του κ. Πετρουλάκη ότι οποιοσδήποτε έχει παρανομήσει, όταν τελειώσει την ποινή του δεν θα παρανομήσει ξανά; Αν είναι να κρίνουμε με βάση τις δηλώσεις και τις σκέψεις τους, μήπως να τους βάζουμε όλους ισόβια για να γλιτώσουμε το «ρίσκο»; Αφού ο λόγος που ο Ρωμανός δεν παίρνει άδεια είναι ότι η απολογία του, «ήταν απολογία επαναστάτη» και (άρα) «αν του δοθεί η ευκαιρία θα προκαλέσει τραύματα σε αυτόν τον κόσμο που μισεί», μήπως -λέμε τώρα εμείς, με το φτωχό μας το μυαλό και την καθοδήγηση Πετρουλάκη- ακόμη και όταν ολοκληρωθεί η ποινή του, να τον κρατήσουνε μέσα για πάντα; Έτσι ίσως οι κριτές των πάντων, ο Πετρουλάκης και όσοι με αυταρέσκεια δηλώνει σε πρώτο πληθυντικό («εμάς και τη νομιμότητα που υπερασπιζόμαστε») ότι απαιτούν μια «έντιμη συμφωνία» από τον Ρωμανό, θα κοιμούνται ήσυχοι…

Κάπως έτσι πάντως, εκατοντάδες χρόνια ιστορίας και άλλα τόσα επιτεύγματα του νομικού πολιτισμού των δυτικών, αστικών δημοκρατιών καταρρέουν μπροστά στη μνημειώδη σκέψη του αρθρογράφου, που ξύπνησε ένα πρωί και είπε να γράψει και αυτός μια εξυπνάδα για ένα από τα «καυτά» θέματα της επικαιρότητας. Δεν φταίει όμως μόνο αυτός. Όπως δεν έφταιγε μόνο ο ανεκδιήγητος αντιπρύτανης του ΑΠΘ, Τζιφόπουλος, που ήθελε να «φασιστοποιηθεί» και όπως δεν είναι μόνο «προσωπικά χούγια», τα όσα πράττει ο Φορτσάκης το τελευταίο διάστημα στο ΕΚΠΑ (...) Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ

---
*

... και ο άνεργος "πουλάει" ...

*

stavrosx1

***

*

Το κλικ στο γυμνό

που πουλάει

(και) δημοσιογραφικά

Ο νέος Έλληνας άνεργος απεκδεδυμένος μεταφορικά και κυριολεκτικά

Το γυμνό και το πιπεράτο γίνεται συχνά η ατμομηχανή της δημοσιογραφίας. Μιλάμε για κυκλοφορίες, τηλεθεάσεις, ακροαματικότητες, εσχάτως και για χτυπήματα. Το γυμνό πουλάει ακόμα και όταν «μιλάει» για ανεργία. Όπως και στην περίπτωση του ευρηματικού (και πάντα πλούσιου σε ύλη και σε ιδέες) Lifo. Σε θέμα για τη φωτογραφική δουλειά τού Κωνσταντίνου Καρτελιά πρώτη φωτογραφία είναι μια γυμνή κοπέλα που βουλιαγμένη στον ολόλευκο καναπέ της κρύβει με τα μπράτσα το στήθος της. Τίτλος του θέματος/συνέντευξης «Άνεργοι μέσα στους τέσσερις τοίχους». Το κλικ είναι εξασφαλισμένο. Όχι από ενδιαφέρον του διαδικτυακού επισκέπτη για τους άνεργους – ή τουλάχιστον όχι κυρίως γι’ αυτούς. Η φωτογραφία είναι ο κράχτης για το κλικ και την είσοδο στο θέμα.

Το πρόζεκτ του καλλιτέχνη, που θα εκτεθεί στη Βρετανία, έχει τίτλο «Young Greeks under the economic crisis». Ο Έλληνας νέος, άνεργος γυμνός, απεκδεδυμένος μεταφορικά και κυριολεκτικά. Χωρίς ρούχα, χωρίς ελπίδα, χωρίς αξιοπρέπεια.

Η σημερινή Ελλάδα πόσο πολύ θυμίζει το κλασικό «Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν» (φωτό). Καταπληκτική ταινία του Σίντνεϊ Πόλακ για την ανθρώπινη εξαθλίωση την εποχή της οικονομικής κρίσης στην Αμερική. Μπορεί και οι δικοί μας απελπισμένοι νέοι να καταλήξουν στους πολυήμερους χορευτικούς μαραθώνιους για να επιβιώσουν. Προς το παρόν εμφανίζονται ενίοτε και γυμνοί. (Το θέμα της Lifo εδώ).

---

*

... διεφθαρμένοι και α-διάφθοροι ...

*

stavrosx1

***

*

Λ. Ρακιντζής: 14 «σκαστές»

υποθέσεις συγκάλυψης διαφθοράς

Τι αποκαλύπτει ο Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης σε έγγραφό του που διαβιβάσθηκε στη Βουλή - Πως η κυβέρνηση διασφάλισε την ασυλία σε πρόσωπα που εμπλέκονταν σε σκάνδαλα

Στο φως έρχονται σε αποκαλυπτικό έγγραφο του Γενικού Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης κ. Λέανδρου Ρακιντζή 14 νομοθετικές «φωτογραφικές» παρεμβάσεις της κυβέρνησης, ώστε να μείνουν στο απυρόβλητο οι υπεύθυνοι σκανδάλων δημοσίων υποθέσεων.

Το έγγραφο Ρακιντζή διαβιβάσθηκε στη Βουλή από τον υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης κ. Κυριάκο Μητσοτάκη προς απάντηση σε ερώτηση του προέδρου των ΑΝΕΛΛ κ. Πάνου Καμμένου και περιγράφει με τον πλέον ανάγλυφο τρόπο το καθεστώς της ασυλίας που προσφέρει η κυβέρνηση Σαμαρά σε δημόσιους λειτουργούς, το «τείχος προστασίας» που υψώνει, όπως είχε πει χαρακτηριστικά στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής ο Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης.

Ο Λ. Ρακιντζής αναφέρει ονομαστικά δεκατέσσερις νομοθετικές παρεμβάσεις για αντίστοιχες υποθέσεις, με τις οποίες απαλλάχθηκαν οι υπεύθυνοι για τις όποιες ποινικές και αστικές ευθύνες. Ανάμεσά τους κρίσιμες περιπτώσεις για την εφαρμογή του μνημονιακού προγράμματος, όπως το PSI και οι αποκρατικοποιήσεις, αλλά και υποθέσεις που σχετίζονται άμεσα με τη διαχείριση του δημόσιου χρήματος από μέλη της κυβέρνησης ή εστίες, όπου ευδοκιμεί η λεγόμενη «διαπλοκή», όπως τα τραπεζικά δάνεια.

Υπενθυμίζεται, ότι ο κ. Ρακιντζής στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής είχε κάνει λόγο για «ιδιότυπη ασυλία των επωνύμων και για εμπόδια στο έργο του, όποτε προσπαθεί να ελέγξει επωνύμους» καθώς και για «απαλλαγή των ΔΕΚΟ από ευθύνες, γεγονός που υποκρύπτει αμνηστία εξαιτίας νόμου που ψήφισε η Βουλή».

Τα «εμπόδια» – όπως αναφέρει ο γενικός επιθεωρητής – αφορούν στη μη σύμπραξη ή αποστολή απαραίτητων για τον έλεγχο στοιχείων, στη μη υλοποίηση πορισμάτων και εκθέσεων ελέγχου, στην αποφυγή αναζήτησης πειθαρχικών ευθυνών εμπλεκόμενων υπαλλήλων, οργάνων ή λειτουργών του δημόσιου τομέα (ειδικά των αιρετών).

Πιο χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί η Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων που ζήτησε από τον γενικό επιθεωρητή να μην υποδεικνύονται πλέον εκ μέρους του συγκεκριμένες φορολογικές δράσεις νομικών προσώπων ή φυσικών προσώπων ή ακόμα και εμπλεκομένων σε υποθέσεις διαφθοράς δημοσίων λειτουργών με το αιτιολογικό ότι οι φορολογικοί έλεγχοι προγραμματίζονται πλέον από την κεντρική υπηρεσία του υπουργείου Οικονομικών μέσω ειδικού συστήματος ανάλυσης κινδύνου με συγκεκριμένες εντολές προς τις ΔΟΥ.

Αναλυτικά οι υποθέσεις είναι οι εξής:

1) Οργανισμός Σχολικών Κτιρίων: το 2009 εντοπίσθηκαν μισθολογικές υπερβάσεις περίπου 30 εκατ. ευρώ. Οι υπερβάσεις επιβεβαιώθηκαν από το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους και το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους που ζήτησε την επιστροφή των χρημάτων. Η Εισαγγελία Πρωτοδικών άσκησε διώξεις για απιστία στα μέλη του ΔΣ του ΟΣΚ, αλλά με το άρθρο 39 παρ. 12 του νόμου 4024/2011 νομιμοποιήθηκαν αναδρομικά οι υπερβάσεις.

2) ΟΚΑΝΑ: το 2010 διαπιστώθηκαν μισθολογικές υπερβάσεις, που επιβεβαιώθηκαν από το ΓΛΚ και η έκθεση της ΓΕΔΔ διαβιβάστηκε στην Εισαγγελία Πρωτοδικών. Με το άρθρο 111 του νόμου 4172/2013 δεν αναζητούνται οι καταβληθείσες πάσης φύσεως υπερβάσεις.

3) δημοτικές επιχειρήσεις: οι νόμοι 4071/2012 και 4170/2013 διέγραψαν τα χρέη όλων των δημοτικών επιχειρήσεων. Στη συνέχεια η 49/2014 γνωμοδότηση του ΝΣΚ, ερμηνεύοντας τις διατάξεις αυτές, αποφάνθηκε ότι απαλλάσσονται οι διοικούντες τις δημοτικές επιχειρήσεις από κάθε προσωπική και αλληλέγγυα ευθύνη, αλλά και οι συνυπόχρεοι ιδιώτες.

4) διάταξη 20 ημερών: με το άρθρο 1 παρ. ΙΕ.12 του νόμου 4254/2014 τροποποιήθηκε το άρθρο 263α του Ποινικού Κώδικα ώστε κατηγορίες προσώπων να παύσουν να θεωρούνται υπάλληλοι νομικών προσώπων ιδιωτικού δικαίου στα οποία μπορούν να διατεθούν επιχορηγήσεις κ.λπ. από νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, τράπεζες κ.λπ., και, άρα, δυνάμει υποκείμενα εγκλημάτων σχετικών με την υπηρεσία. Η διάταξη αυτή έμεινε για 20 μέρες και επανήλθε η προηγούμενη! «Δημιουργείται μείζον θέμα, καθόσον για όλες τις εκκρεμούσες υποθέσεις θα γίνει επίκληση της ευνοϊκότερης διάταξης, έστω και αν ίσχυσε για μία ημέρα» τονίζει ο Λ. Ρακιντζής.

5) ΟΑΕΕ: με το άρθρο 20 παρ. 6 εδάφιο β του νόμου 4255/2014 παύουν οριστικά οι εκκρεμείς ποινικές διώξεις που αφορούν σε κάθε είδους πράξεις και παραλείψεις σχετιζόμενες με διάθεση πόρων του ΟΑΕΕ για την εξυπηρέτηση του σκοπού του.

6) Επιδόματα υπουργείου Υγείας: με το άρθρο 51 παρ. 9 του νόμου 3918/2011 παύει η αναζήτηση ως αχρεωστήτως καταβληθέντων ποσών που χορηγήθηκαν ως επιδόματα μεταπτυχιακών σπουδών στους προϊσταμένους των γενικών διευθύνσεων κ.λπ. φορέων του υπουργείου Υγείας για την περίοδο 1 Σεπτεμβρίου 2005 έως 31 Σεπτεμβρίου 2010 και η εκ των υστέρων άρση τυχόν γενομένων καταλογισμών.

7) Δωροδοκία: με το άρθρο 68 του νόμου 4139/2013 τροποποιήθηκε το άρθρο 235 του Ποινικού Κώδικα και ορίσθηκε ότι «δεν συνιστά δωροδοκία η απλή υλική παροχή προς έκφραση ευγνωμοσύνης». Τελικά, ύστερα από έντονες αντιδράσεις, και της ΓΕΔΔ, η διάταξη αυτή καταργήθηκε με τον νόμο 4198/2013.

8) PSI: με το άρθρο 3 παρ. 8, 9 και 10 του νόμου 4046/2012 απαλλάσσονται από κάθε ευθύνη τα μέλη των διοικητικών συμβουλίων των ελληνικών τραπεζών που αποφάσισαν την συμμετοχή στους στο πρόγραμμα επαναγοράς ομολόγων, αλλά και τα στελέχη της Τράπεζας της Ελλάδος για την απόφαση συμμετοχής του Κοινού Κεφαλαίου των ΝΠΔΔ και των ασφαλιστικών φορέων σε πρόγραμμα ανταλλαγής τίτλων του ελληνικού δημοσίου, ή άλλης χρηματοδοτικής διευκόλυνσης, κατ’ εφαρμογή προγράμματος για την αναδιάταξη του ελληνικού χρέους.

9) Ιδιωτικοποιήσεις: με το άρθρο 31 παρ. 4 ου νόμου 4141/2013 αναστέλλεται η ποινική δίωξη των προσώπων στα οποία είχε ή πρόκειται να ανατεθεί η νόμιμη εκπροσώπηση των εταιρειών που περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων για οφειλές των εταιρειών προς το δημόσιο, ΝΠΔΔ, ασφαλιστικούς οργανισμούς, περιφέρειες και δήμους. Η αναστολή διαρκεί μέχρι την ολοκλήρωση είτε της αποκρατικοποίησης της εταιρείας για οφειλές της οποίας διώκεται ο νόμιμος εκπρόσωπός της ή έχουν επισπευθεί μέτρα εκτέλεσης, είτε μέχρι την αξιοποίηση επιμέρους περιουσιακών στοιχείων είτε μέσω της μεταβίβασης περιουσιακών στοιχείων της στο ΤΑΙΠΕΔ είτε μέχρι να τεθεί σε λύση και εκκαθάριση, οπότε αίρεται το αξιόποινο των πράξεων και παύουν οι ποινικές διώξεις.

10) δάνεια τραπεζών: στο άρθρο 78 του νόμου 4176/2013 ορίσθηκε ότι δεν συνιστά απιστία για τον πρόεδρο, τα μέλη του ΔΣ και τα στελέχη των τραπεζών η σύναψη δανείων με νομικά πρόσωπα δημοσίου ή ιδιωτικού δικαίου, μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, του ευρύτερου δημόσιου τομέα, εφόσον πληρούνται δύο προϋποθέσεις: α) υφίστανται αποφάσεις των θεσμοθετημένων εγκριτικών επιτροπών ή οργάνων κάθε τράπεζας, β) τηρήθηκαν οι κανονιστικές διατάξεις της Τράπεζας της Ελλάδος.

11) ΛΑΡΚΟ: με το άρθρο 9 παρ. 2 του νόμου 4224/2013 ορίσθηκε ότι τα μέλη του ΔΣ ή άλλου συλλογικού οργάνου της ΛΑΡΚΟ δεν έχουν ποινική, αστική, διοικητική ή άλλη ευθύνη κατά την άσκηση των καθηκόντων τους που αφορούν την αποκρατικοποίηση ή την αξιοποίηση περιουσιακών στοιχείων της ΛΑΡΚΟ. Επίσης δεν έχουν ευθύνη για χρέη της προς το δημόσιο, ΝΠΔΔ και οργανισμούς του δημοσίου.

12) αγροτικοί συνεταιρισμοί: με το άρθρο 19 του νόμου 4224/2013αναστέλλονται όλες οι ποινικές διώξεις για προέδρους και μέλη ΔΣ αγροτικών συνεταιρισμών, καθώς και για τα στελέχη τους (γενικοί διευθυντές, διευθυντές, διαχειριστές, γραμματείς, ταμίες) με την προϋπόθεση ότι οι συνεταιρισμοί συγχωνεύονται ή τίθενται σε εκκαθάριση.

13) ιδρύματα πρόνοιας: με το άρθρο 55 του νόμου 4262/2014 αναστέλλεται από την υπογραφή συμφώνου εξυγίανσης η ποινική δίωξη και η εκδίκαση των ποινικών υποθέσεων για το αδίκημα της μη καταβολής χρεών προς το δημόσιο και της μη καταβολής ασφαλιστικών εισφορών για νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα που δεν έχουν πτωχευτικό χαρακτήρα, παρέχουν δευτεροβάθμια κοινωνική φροντίδα ή έχουν ως αποκλειστικό καταστατικό σκοπό την υποστήριξη των παραπάνω νομικών προσώπων.

14) ταβέρνες Σχινιά: με το άρθρο 63 του νόμου 4280/2014 ο υπουργός Περιβάλλοντος (ύστερα από τροπολογία 6 βουλευτών), και παρά την αντίθετη απόφαση του ΣτΕ, έδωσε παράταση ενός χρόνου στη λειτουργία έξι ταβερνών στο εθνικό πάρκο Σχινιά – Μαραθώνα, οι οποίες λειτουργούσαν αυθαίρετα.

---

*

... "επετειακές" λεπτομέρειες ...

*

stavrosx1

***
*

Πολυτεχνείο: «Μετρούσαμε

τον χρόνο με κατουρήματα».

Του Βασίλη Ραφαηλίδη

Ένας κόμπος κάθεται στο λαιμό μου κάθε φορά που περνώ έξω από το Πολυτεχνείο. Εκεί μπροστά μας ξεφόρτωσαν για να μας παν στη σήμανση, λίγο πιο κάτω, στα Χαυτεία. Από την Ασφάλεια μέχρι το Πολυτεχνείο, η απόσταση είναι δυο βήματα. Κι ωστόσο μας φόρτωσαν στην κλούβα για να μας ξεφορτώσουν λίγο παρακάτω. Ίσως δεν ήθελαν να βλέπουν οι περαστικοί πως από την Ασφάλεια βγαίνουν πολιτικοί κρατούμενοι δεμένοι με χειροπέδες, σαν εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου. Ευτυχώς, να λες, που ήμουν δεμένος με τον Περικλή Κοροβέση – πάντα με τον Περικλή θα με δένουν από δω και πέρα σε κάθε μετακίνηση. Ίσως γιατί στην πρεμιέρα ήμασταν πολύ καλοί σαν ζευγάρι κωμικών. Ασουλούπωτοι και οι δύο, άνθρωποι με χιούμορ και οι δύο, προσφέραμε θέαμα υψηλής ποιότητας στο εθνικό θέατρο του παραλόγου. Μας μεταφέρουν την άλλη μέρα από την οδό Μπουμπουλίνας στην οδό Ρεθύμνης, εκεί κοντά, προς τη λεωφόρο Αλεξάνδρας.

Σε ένα νεοκλασικό της συμφοράς, ήταν οι κοιτώνες των αστυφυλάκων που υπηρετούσαν στην Ασφάλεια. Ήταν σκοτάδι πίσσα εκεί μέσα. Από πουθενά δεν έμπαινε φως και πουθενά δεν άναβε φως. Καμιά εικοσαριά ανθρώπους, μας αδειάζουν στον καινούργιο μας τάφο. Δεν έχω ιδέα, κανείς δεν θα ήταν δυνατό να έχει ιδέα, πόσες μέρες μείναμε εκεί. Ούτε ρολόι, ούτε φως, ούτε ώρες ύπνου, ούτε ώρες ξύπνιου. Προσπαθούσαμε να μετρήσουμε το χρόνο με το κατούρημα. Δύο κατουρήματα, μια μέρα. Το φαΐ, οι μανάδες συνέχιζαν να το πηγαίνουν στην Μπουμπουλίνας. Στη Ρεθύμνης ήμασταν ινκόγκνιτο. Κανείς δεν ήξερε πως υπάρχει κρατητήριο, παρεκκλήσιο το λέγαμε, στην οδό Ρεθύμνης. Όλοι γνώριζαν τον μητροπολιτικό ναό της οδού Μπουμπουλίνας, κι εκεί πήγαιναν τις προσφορές τους.
---
Είναι μέρος μιας ανθολογίας από όσα έγραψε ο Βασίλης Ραφαηλίδης σχετικά με τη φυλάκισή του στη χούντα και την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Τα βρήκα στο doctordimitris.blogspot.gr (δείτε εδώ) που αναφέρει ως πηγές: 1.Βασίλη Ραφαηλίδη, Μνημόσυνο για έναν ημιτελή θάνατο, σελ.397-401, 402,408-9,419-20,444. 2. Βασίλη Ραφαηλίδη, Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού κράτους 1830-1974, σελ.419,436-7. 

---

*

... πλάκα ανθρωποφαγική !..

*

stavrosx1

***

*

Θα σε τσακίσουμε,

ανθρωπάκο!

ΣΕ ΕΧΟΥΜΕ ΧΤΥΠΗΣΕΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΛΛΙΣΤΟ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ. ΑΛΛΑ ΑΝ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΘΑ ΠΑΜΕ ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΕΡΑ

Ροβέρτος Σπυρόπουλος, διοικητής του ΙΚΑ, ένας από τους μοχλούς τής μνημονιακής πολιτικής με υπομόχλιο το ίδιο το ΙΚΑ. Αναρωτήθηκε δημοσίως αν θα έπρεπε η παροχή υγειονομικών υπηρεσιών στους ασφαλισμένους να είναι ανάλογη με τον αριθμό των ενσήμων. «Είναι το ίδιο να έχει κάποιος μηδέν ένσημο, 50 ένσημα και 100 ένσημα; Θα πρέπει να υπάρχει ένα δίχτυ ασφαλείας για όλους, αλλά δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε εξισωτικά για όσους έχουν περισσότερα ένσημα», είπε απαντώντας σε ερώτημα σχετικά με τις παροχές υγείας. Το αναρωτήθηκε, που λέμε πιο πάνω, είναι σχετικό. Το σωστό είναι ότι ίσως πρόκειται για ένα ακόμα άθλιο σχέδιο εξαθλίωσης που μπορεί να εξυφαίνεται στα πολυδαίδαλα μυαλά τους. Και το οποίο γίνεται πάνω σε απλές εξισώσεις.

** Λίγα ένσημα; Δικαιούσαι μια ασπιρίνη, ευνοημένε της τύχης

** Περισσότερα ένσημα; Μπορούμε μαζί με την ασπιρίνη να σου μετρήσουμε την πίεση και να σου εγκρίνουμε μια γενική αίματος.

** Δουλεύεις συνέχεια; Κολλάς ένσημα από τα 15 σου; Δεν έχεις χάσει μεροκάματα, υπερωρία και έχεις συμμετάσχει με συνείδηση αυθόρμητηςεθνικής προσφοράς στις μειώσεις των μισθών σου, αγόγγυστα, σιωπηρά και με ευχαρίστηση; Ίσως μπορείς να κάνεις μια εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας στην τιμή ευκαιρίας ΜΟΝΟ 25 ευρώ για την εισαγωγή σου.

Πλάκα; Πλάκα ανθρωποφαγική! Γιατί μιλάμε για αδίστακτες σκέψεις και αποφάσεις που κρέμονται πάνω από σφαλιαρισμένους σβέρκους. Με μια διάθεση «σε έχουμε χτυπήσει πολλές φορές για το καλό τής Ελλάδας, για το καλύτερο της Ευρώπης, για το κάλλιστο της Γερμανίας. Αλλά άμα χρειαστεί για όλα αυτά, θα σε τσακίσουμε ανθρωπάκο!». Μπορούν, να είστε βέβαιοι, να μας πατήσουν κι άλλο. Το μπορούν, το θέλουν και εντέλλονται γι' αυτό.
---
πηγή: http://harddog-sport.blogspot.gr/
---
*

... το Τείχος, έπεσε στα κεφάλια μας ...

*

Νίκος Μπογιόπουλος

***
*

Το Τείχος του Βερολίνου

Δεν υπάρχει επιτελείο προπαγάνδας που να μην έχει υπηρετήσει εκείνη την υπέροχη ρήση: «Ποτέ μην αφήνεις την πραγματικότητα να σου χαλάσει μια ωραία ιστορία»…

Πόσο «ωραία» όμως είναι η ιστορία που μας διηγήθηκαν και φέτος οι νικητές του «ψυχρού πολέμου» – και μάλιστα την διηγήθηκαν με ιδιαίτερη ένταση - λόγω της συμπλήρωσης 25 χρόνων από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου;

Λίγο να ξύσεις την λουστραρισμένη βιτρίνα εκείνο που αμέσως θα προκύψει είναι το ρυτιδιασμένο, το μουμιοποιημένο κουφάρι των προ 25ετίας επινικίων τους περί «ελευθερίας» και «ευημερίας» που δήθεν θα βασίλευαν στον κόσμο μετά την πτώση του «σιδηρού παραπετάσματος». Ένας όρος που ακόμα κι αυτόν τον δανείστηκαν από τον Γκέμπελς αφού εκείνος τον είχε χρησιμοποιήσει στο ραδιοφωνικό του διάγγελμα στις 12/2/1945…

Ιδανικό σύμβολο της ιστορίας – μούμια που περιφέρουν δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον Γκορμπατσόφ. Αυτή η θλιβερή περίπτωση, ο πρώην ΓΓ του ΚΚΣΕ και κατοπινός διαφημιστής πιτσαρίας, που επελέγη ως πρωταγωνιστής και κεντρικό πρόσωπο της γιορτής που στήθηκε χτες στο Βερολίνο, κάνοντας την αποτίμηση των γεγονότων που δυο χρόνια αργότερα οδήγησαν στη διάλυση της ίδιας του της χώρας, δήλωσε: «…όλος ο κόσμος κέρδισε…».

Ας δούμε μερικές «λεπτομέρειες», λοιπόν. Που λείπουν από την αφήγησή τους. Είναι ο ασφαλής τρόπος για να αντιπαραβάλλεις την ιστορία τους με την αλήθεια, αλλά και να αποτιμήσεις τα πραγματικά «κέρδη»:

«Λεπτομέρεια» 1η: Ενώ έχουν να πουν πολλά για την πτώση του Τείχους, δεν λένε λέξη για το χτίσιμο του Τείχους. Ίσως γιατί θα έπρεπε να πουν ότι τα σύνορα της Ανατολικής με τη Δυτική Γερμανία έκλεισαν στις 12 – 13 Αυγούστου 1961 (δηλαδή 15 ολόκληρα χρόνια μετά την ανακήρυξη δυο κρατών στο έδαφος της Γερμανίας) και αφού πρώτα:

α) Το Μάη του 1955 η ΟΔΓ έγινε μέλος του ΝΑΤΟ, άρχισε να επανεξοπλίζεται (παρά τις συμφωνίες των συμμάχων το 1945), άρχισε να δημιουργεί δικό της στρατό (παρά τις συμφωνίες των συμμάχων το 1945) ενταγμένο στο ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ άρχισαν να τοποθετούν βάσεις και μέσα εκτόξευσης ατομικών όπλων στο έδαφος της Δυτικής Γερμανίας (παρά τις συμφωνίες των συμμάχων το 1945). β) Το Μάρτη του 1958 η Βουλή της Δυτικής Γερμανίας αποφάσισε τον εξοπλισμό των στρατιωτικών δυνάμεών της με σύγχρονα όπλα (παρά τις συμφωνίες των συμμάχων το 1945).γ) Στις αρχές Αυγούστου 1961 οι δυνάμεις του NATO στην Κεντρική Ευρώπη τέθηκαν σε κατάσταση συναγερμού, τα αμερικανικά τανκς έκαναν την εμφάνισή τους στο έδαφος της ΓΛΔ, διέσχισαν την Πύλη του Βραδεμβούργου, εισέβαλαν στο έδαφος της Ανατολικής Γερμανίας και αποκρούστηκαν από τους φρουρούς της πρωτεύουσας της Ανατολικής Γερμανίας.

Έτσι προέκυψε το Τείχος…

«Λεπτομέρεια» 2η: Στην ίδια την επανενωμένη πια Γερμανία η «ελευθερία» και η «ευημερία» μετριέται ως εξής: Σύμφωνα με την έρευνα της γερμανικής στατιστικής υπηρεσίας, ένας στους πέντε Γερμανούς πολίτες, δηλαδή περί τα 16 εκατομμύρια πολίτες, αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα, με αποτέλεσμα να βρίσκεται στα όρια της φτώχειας (Deutsche Welle). Σύμφωνα με τα στοιχεία του γερμανικού υπουργείου Εργασίας:

α) Το 2010 υπήρχαν στη Γερμανία 7,3 εκατομμύρια εργαζόμενοι των 400 ευρώ, δηλαδή ένας στους πέντε εργαζομένους, αριθμός που ήταν αυξημένος κατά 1,6 εκατομμύριο σε σχέση με το 2003.
β) Στη σημερινή Γερμανία από τα 41 εκατομμύρια του εργατικού δυναμικού που απασχολούνταν το 2011, μόνο τα 29 εκατομμύρια είχαν κανονική θέση εργασίας.γ) Οι πραγματικοί μισθοί έχουν παγώσει από την δεκαετία του ’90 και μάλιστα μειώθηκαν κατά 2,9% μεταξύ 2004 και 2011.
δ) Το γερμανικό ινστιτούτο DIW αναφέρει ότι η παιδική φτώχεια στην Γερμανία ανέρχεται στο 16,4% και είναι υψηλότερη από το μέσο κάθε άλλης ηλικιακής ομάδας που είναι 14,5%.
ε) Το ποσοστό φτώχειας μεταξύ των συνταξιούχων ανέρχεται σε 14%. Την ίδια στιγμή το μερίδιο των 5.000 υψηλότερων σε εισόδημα γερμανικών νοικοκυριών έχει αυξηθεί κατά 50% από τα μέσα της δεκαετίας του ’90.
στ) Η εταιρία συμβούλων «Towers Watson» ανέφερε σε έκθεσή της ότι 24 επιχειρήσεις που ανήκουν στον βασικό χρηματιστηριακό δείκτη του χρηματιστηρίου της Φρανκφούρτης πλήρωσαν κατά μέσο όρο στους διευθύνοντες συμβούλους 6,6 εκατομμύρια ευρώ το 2011, έναντι 2,6 εκατομμυρίων ευρώ το 2003.
ζ) Το μερίδιο των μισθών στο εθνικό εισόδημα ανέρχονταν σε 44% την δεκαετία του ’80 στη Δυτική Γερμανία. Δέκα χρόνια μετά, το ποσοστό έπεσε στο 38% και από το 2010 και μετά δεν ξεπερνά το 35% (Μωυσής Λύτσης, «Η Ελλάδα αύριο», 13/10/2012)

Ο τότε καγκελάριος Κολ με τον υπουργό των Εσωτερικών του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε...

«Λεπτομέρεια» 3η: Η πτώση του Τείχους συνοδεύτηκε – εκτός των υπολοίπων – από ένα γενικό πλιάτσικο. Πρόκειται για την αμαρτωλή υπόθεση της «Treuhand» (κάτι σαν το ΤΑΥΠΕΔ, δηλαδή…) που ανέλαβε το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας της πρώην Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας κατά τη δεκαετία του '90. Το αποτέλεσμα: Στα μέσα του 1990 υπήρχαν στη ΓΛΔ γύρω στα 9 εκατ. απασχολούμενοι από τους οποίους 4 εκατ. σε κρατικές επιχειρήσεις. Στα τέλη του 1994, οι ιδιωτικοποιημένες (πλέον) επιχειρήσεις απασχολούσαν περίπου 1,4 εκατ. εργαζομένους, δηλαδή πετάχτηκαν στην ανεργία πάνω από 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι. Το ξεπούλημα ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Τα στοιχεία τα είχε παρουσιάσει ο Κλάους Πέτερ Ουίλντ, ειδικός σύμβουλος αποκρατικοποιήσεων στη Γερμανία, και μάλιστα τα είχε παρουσιάσει στην Ελλάδα μιλώντας σε ημερίδα του ΙΟΒΕ (12/5/1998). Σύμφωνα με τον κ.Ουίλντ, που είχε ξεκαθαρίσει ότι ο ρόλος της «Treuhand» ήταν «να ιδιωτικοποιεί το 100% των επιχειρήσεων και τίποτα λιγότερο», ιδού τα στοιχεία του ξεπουλήματος:

α) 6.500 εταιρείες και 8.000 τμήματα ή στοιχεία του ενεργητικού επιχειρήσεων πουλήθηκαν σε ιδιώτες.
β) 4.300 εταιρείες και τμήματα εταιρειών επαναϊδιωτικοποιήθηκαν και επιστράφηκαν στους προηγούμενους ιδιοκτήτες τους.
γ) 45.000 ακίνητα περιουσιακά στοιχεία που είχαν περιέλθει στο κράτος δόθηκαν σε ιδιώτες.
δ) 3.700 επιχειρήσεις έκλεισαν επηρεάζοντας άμεσα 400.000 εργάτες.

Η «Τreuhand» από το 1990 που ιδρύθηκε, μέχρι το 1994 που έκλεισε, δηλαδή μέσα σε τέσσερα χρόνια, «κατάφερε» να ξεπουλήσει γύρω στις 14.500 ανατολικογερμανικές εταιρείες αντί πινακίου φακής και να κλείσει γύρω στις 3.500. Όλα αυτά είχαν ως συνέπεια, με το τέλος του μεγαλύτερου πλιάτσικου που έγινε ποτέ στην Ευρώπη, η «Treuhand» να φορτώσει στο γερμανικό λαό ένα ταμείο με έλλειμμα ύψους σχεδόν 300 δισ. μάρκα, δηλαδή 150 δισ. ευρώ, γεγονός που δηλώνει και το μέγεθος του ξεπουλήματος.

Φυσικά η υπόθεση της «Treuhand» συνοδεύτηκε από σκάνδαλα δωροδοκιών με άμεση εμπλοκή της κυβέρνησης Κολ. Πάνω από 180 άτομα οδηγήθηκαν στα δικαστήρια με κατηγορίες σχετικές με σκάνδαλα που αφορούσαν τις αποκρατικοποιήσεις στην πρώην Ανατολική Γερμανία.

Χαρακτηριστική η περίπτωση των διυλιστηρίων «Leuna» και της κρατικής εταιρείας πετρελαίων «Minol» που πουλήθηκαν στη γαλλική «Elf Acquitaine». Όπως αποδείχτηκε από τα «μαύρα» ταμεία της «Elf» διοχετεύθηκαν 47 εκατομμύρια ευρώ σε μίζες προς τους Χριστιανοδημοκράτες του Κολ. Οι Γερμανοί πολιτικοί που πήραν τις μίζες ποτέ δεν κατονομάστηκαν και δεν τιμωρήθηκαν…

Η μεγάλη… «λεπτομέρεια»

Η συζήτηση γιατί προέκυψαν τα γεγονότα του 1989 που λειτούργησαν ως ντόμινο για όλο το τότε σοσιαλιστικό στρατόπεδο, η συζήτηση γιατί στον «Ψυχρό Πόλεμο» νικητής αναδείχτηκε τελικά ο καπιταλισμός και όχι ο σοσιαλισμός, όπως αυτός εκφράστηκε στον 20ο αιώνα, συνεχίζεται.

Και φυσικά δεν θα λήξει χωρίς να εξεταστούν ξανά και ξανά:

• Ζητήματα όπως τα ξεστρατίσματα, τα λοξοδρομίσματα, οι παρεκκλίσεις, η παρείσφρηση «αγοραίων» λογικών, οι καταστροφικές παρεκτροπές που απομακρύνθηκαν από την σοσιαλιστική πυξίδα πως «η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων».
• Ζητήματα που έχουν να κάνουν με τα φαινόμενα απόσπασης μιας νομενκλατούρας κρατικών ιθυνόντων από την κοινωνία γεγονός που αποτελούσε την πρώτη ύλη για την ναρκοθέτηση συνολικά της ανώτερης μορφής δημοκρατίας που συνάδει με τον σοσιαλισμό. 
• Ερωτήματα γιατί η άνοδος του βιοτικού επιπέδου που εξασφάλιζε ο σοσιαλιστικός τρόπος παραγωγής αντί να διασφαλίζει την λαϊκή εγρήγορση για την προάσπισή του μετατράπηκε σε παθητικοποίηση και αδιαφορία, δεν παύουν να βρίσκονται στο προσκήνιο. 

Τα πανηγύρια, όμως, αυτών που πανηγυρίζουν για εκείνες τις εξελίξεις (σσ: το ποιοί πανηγυρίζουν είναι από μόνη της μια ασφαλής απόδειξη πόσο «θετικά» αποδείχτηκαν για την ανθρωπότητα εκείνα τα γεγονότα) θα είναι πάντα για τα… «πανηγύρια», καθώς προσπαθούν να κρύψουν μια «λεπτομέρεια» -κι αυτή είναι η μεγάλη «λεπτομέρεια» που απουσιάζει από την Ιστορία τους:

α) Αντί του «τέλους των πολέμων» που θα έφερνε το τέλος του ψυχρού πολέμου και η ήττα του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, εκείνο που είδαμε στις δεκαετίες που πέρασαν ήταν την μετατροπή του πολέμου σε μέθοδο μαζικής πλέον χρήσης και πρωτόγονης αγριότητας σε κάθε σχεδόν σημείο του πλανήτη, πρώτα και κύρια στη γειτονιά μας από τα Βαλκάνια και τη λεκάνη της Μεσογείου μέχρι τη Μέση Ανατολή και την ευρασιατική γεωστρατηγική σκακιέρα.
β) Αντί της «εξομάλυνσης» και του «ορθολογισμού» στις διεθνείς σχέσεις εκείνο που είδαμε είναι συγκρούσεις επί συγκρούσεων και τη μετατροπή του ΟΗΕ σε πειθήνιο όργανο του ΝΑΤΟ.
γ) Αντί της «ευημερίας» εκείνο που είδαμε ήταν τους ξέφρενους ρυθμούς της επίθεσης ενάντια στα εργατικά δικαιώματα, την αφαίρεση δικαιωμάτων και κοινωνικών κατακτήσεων, την εξώθηση στο περιθώριο, στην ανεργία, στη δυστυχία, στην ανασφάλεια δισεκατομμυρίων ανθρώπων. 

Όσο σίγουρο είναι, λοιπόν, ότι το Τείχος έπεσε και μαζί του ο σοσιαλισμός του 20ου αιώνα, όσο σίγουρο είναι ότι όχι μόνο οι κομμουνιστές που δεν βολεύονται με τα τσιτάτα αυτοικανοποίησης άλλα και κάθε σοβαρός πολιτικός νους θα αναζητούν απαντήσεις στο «γιατί» έπεσε, άλλο τόσο σαφές είναι για την ανθρωπότητα πάνω σε ποιούς έπεσαν τα συντρίμμια του: Στα κεφάλια μας…
---
*