Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

... η χειραγώγηση του πολίτη ...

*
Χρήστος Γιανναράς
***
*
Αν η ύφεση οδηγήσει σε έκρηξη

*
Η επιδίωξη της εξουσίας και η άσκηση της εξουσίας σήμερα βασίζονται κυρίως σε πρακτικές μη πολιτικές. Το φαινόμενο είναι διεθνές, η έκταση και ένταση του φαινομένου, συναρτήσεις της κατά κεφαλήν καλλιέργειας σε κάθε κοινωνία.

Πρακτικές επιδίωξης και άσκησης της εξουσίας είναι οι νομικοί θεσμοί, κομματικοί σχεδιασμοί, επιτελικές μεθοδεύσεις, στρατηγικές και τακτικές, χρήση τεχνολογικών δυνατοτήτων πληροφόρησης και έκφρασης. Πολιτικές ονομάζουμε τις πρακτικές που αποβλέπουν, κατά απόλυτη προτεραιότητα, να προκαλέσουν τη σκέψη, την κρίση, τον προβληματισμό του πολίτη, να δημιουργήσουν αίσθηση ευθύνης στον πολίτη για τις επιπτώσεις της ψήφου του. Μη πολιτικές πρακτικές ονομάζουμε τα πολυποίκιλα μηχανεύματα που εφευρίσκονται και επιστρατεύονται προκειμένου να παρασυρθεί ο πολίτης σε διαχείριση της ψήφου του άσχετη με οποιαδήποτε συνείδηση κοινωνικής ευθύνης. Δηλαδή:

Να χειραγωγηθεί έντεχνα ο πολίτης σε ακούσια και ανεπίγνωστη παραίτηση από τη σκέψη, την κρίση, την ευθύνη του. Να δίνει την ψήφο του με κριτήριο το ατομικό του και μόνο συμφέρον (διορισμός, δάνειο, προαγωγή, μετάθεση, κομματικό πόστο, διατήρηση προνομίων κ.λπ.). Να ψηφίζει υποταγμένος σε συμπλεγματικές ψυχολογικές εξαρτήσεις γονεϊκές, νεανικών στρατεύσεων, άκριτων προκαταλήψεων και εθισμών. Να έχει ανάγκη την ένταξη, την αίσθηση ότι επιτέλους «ανήκει» και αυτός κάπου, σε κόμμα, παράταξη, ιδεολογία.

Ειδικά μετά τη διάλυση της οικιστικής κοινότητας, την αγνωστοποίηση του ατόμου μέσα στις πολυάνθρωπες τερατουπόλεις, τη μεθοδική εμπέδωση του πατριδομηδενισμού, τον εκφυλισμό της εκκλησίας σε ατομοκεντρική θρησκευτικότητα, μοιάζει ψυχολογικά πανίσχυρη η ανάγκη για ένταξη. Ισως ισχυρότερη και από τη σεξουαλική ανάγκη ή διαπλεκόμενη με αυτήν. Πάντως, μόνον έτσι εξηγείται ο απίστευτος σε έκταση κρετινισμός της «ποδοσφαιροφιλίας» στις μέρες μας, ίσως και το σεξουαλικό λεξιλόγιο των κραυγών στις κερκίδες των γηπέδων.

Οσοι διεκδικούν και όσοι ασκούν την εξουσία σήμερα ποντάρουν απροκάλυπτα στον ορμέμφυτο πρωτογονισμό του ψηφοφόρου. Γιατί χειραγωγείται εύκολα και αποτελεσματικά. Χάρη στην αλογία των ενορμήσεων κάθε κόμμα εξασφαλίζει οπωσδήποτε μια «βάση» οπαδών αφοσιωμένων με όρους σαφέστατης ψυχανωμαλίας – όπως εξασφαλίζει και η πιο ασήμαντη ποδοσφαιρική ομάδα έναν πυρήνα πιστών που θα βγουν στους δρόμους καίγοντας αυτοκίνητα και θρυμματίζοντας βιτρίνες, αν η ομάδα τους υποβιβαστεί στη β΄ κατηγορία. Και πέρα από τη σταθερή «βάση» των βοσκηματωδώς εξαρτημένων κομματικών οπαδών, οι επαγγελματίες της εξουσίας ξέρουν και μπορούν να χειραγωγούν κρίσιμες εκλογικά μάζες παραιτημένων από την κριτική τους σκέψη πολιτών, δημιουργώντας περιστασιακές πλειοψηφίες.

Κανένας δεν μπορεί να αποδείξει ότι εσκεμμένα η κομματοκρατία απεργάζεται με πολυμήχανες πρακτικές, την εξηλιθίωση των πολιτών – οι προθέσεις ποτέ δεν αποδείχνονται. Ξεγυμνώνονται ωστόσο από τη λογική διερεύνηση των κινήτρων που μπορούμε να διαβλέψουμε στις πρακτικές τους: Γιατί να ξοδεύουν ιλιγγιώδη ποσά σε προεκλογικές αφίσες, έντυπο χαρτομάνι, τηλεοπτικά «σποτς», πληρωμένες συμμετοχές τους σε συζητήσεις στην τηλεόραση; Μελέτες αγοράς τούς έχουν με σιγουριά βεβαιώσει ότι, ανεξάρτητα από το ποιοι είναι και τι λένε, ένας κρίσιμος για το εκλογικό αποτέλεσμα αριθμός απερίσκεπτων ψηφοφόρων θα τους ψηφίσει, μόνο επειδή είδε τη φυσιογνωμία τους, επανειλημμένα, επίμονα, σε αφίσες, σε έντυπα, στην τηλεόραση. Αποκτούν «αναγνωρισιμότητα», που θα πει: ο μικρονοϊκός πολίτης που ενεργεί με ορμέμφυτα και όχι κριτικά, τους αισθάνεται «οικείους», «δικούς» του, όπως και τους ποδοσφαιριστές της ομάδας «του». Και τους δίνει σταυρό προτίμησης. Ακόμα πιο εύκολα και πιο τυφλά ψηφίζει πρώην καλλονές της πασαρέλας, ηθοποιούς, μπασκετμπολίστες, προπονητές, δημοσιογράφους της τηλεόρασης.

Με ποια σκοπιμότητα και ποια κίνητρα οι κυβερνήσεις ξοδεύουν απίστευτο χρήμα κρατικό για να υποδαυλίζουν το ενδιαφέρον των μαζών για το ποδόσφαιρο; Γιατί τα ποδοσφαιρικά γήπεδα έχουν διεθνείς προδιαγραφές πολυτελούς κατασκευής και τα κρατικά νοσοκομεία τριτοκοσμικές; Ενδιαφέρει τους πολιτικούς η «ψυχαγωγία» των πολιτών περισσότερο από την περίθαλψή τους; Πληροφορήθηκαν ποτέ οι ψηφοφόροι τι στοιχίζει στο κράτος έστω και μόνο η αστυνομική προστασία κάθε ποδοσφαιρικού αγώνα και η δημοσιογραφική του κάλυψη, από τα κρατικά κανάλια; Γνωρίζουν οι πολίτες τα μυθώδη ποσά που πληρώνει η ΕΡΤ για δικαιώματα αναμετάδοσης ποδοσφαιρικών αγώνων ή για συμμετοχές (διαπόμπευσης του ελληνικού ονόματος) στους κρετινικούς διαγωνισμούς της «Γιουροβίζιον»;

Η λογική της διερεύνησης των κινήτρων παραπέμπει αναμφίβολα στη μεθοδική εξηλιθίωση του πληθυσμού, από πρόθεση. Αλλη εξήγηση δεν υπάρχει ούτε για το έγκλημα του κρατικού τζόγου ούτε για το ανεξέλεγκτο της βλακείας, της κακογουστιάς και της χυδαιότητας του τηλεοπτικού θεάματος. Και η αποτελεσματικότερη πρακτική εξηλιθίωσης (υποχρεωτικής) του πληθυσμού είναι η συνεχής υποβάθμιση της σχολικής εκπαίδευσης. Κάθε κυβέρνηση αναλαμβάνει και μια καινούργια «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση», προκειμένου να μεταθέσει την προσοχή της κοινής γνώμης στο σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ ή στον εφοδιασμό των σχολείων με υπολογιστές ή στον «εκσυγχρονισμό» του διδακτικού προγράμματος κ.ά.α. Και υπόγεια προωθεί την εξάρθρωση της γλωσσικής διδασκαλίας, την εξάλειψη κάθε άσκησης στην κριτική σκέψη, την πληθωρική προσφορά (πληροφοριακών) γνώσεων μιας χρήσεως. Κραυγάζει χυδαία η πρόθεσή τους να βυθίσουν την ελληνική κοινωνία στη «φυσιολογική» αποβλάκωση που θα επιτρέψει να συνεχίσουν ανενόχλητοι τον ρόλο του φεουδάρχη.

Αν ποτέ υπάρξει κόμμα στην Ελλάδα που θα θελήσει να καταλύσει την απολυταρχική τυραννία της σημερινής κομματοκρατίας, να αποκαταστήσει θεσμούς δημοκρατίας, κράτος δικαίου, έννομη τάξη, αξιοκρατία, προτεραιότητες ποιότητας της ζωής και κοινωνίας των σχέσεων, αν μπορούσε να υπάρξει ένα τέτοιο κόμμα (εκ των πραγμάτων αδύνατο), θα ξεκινούσε με θεσμικές μεταρρυθμίσεις παραγωγικές καίριων κοινωνικών μεταβολών: Τέλειο χωρισμό του κράτους από τον επαγγελματικό «αθλητισμό», του κράτους από τον τζόγο, παντοδύναμο ΕΡΣ (κοινωνικό έλεγχο της εμπορίας του θεάματος), εκ θεμελίων αλλαγή προσωπικού και συστημάτων της δημόσιας εκπαίδευσης.

Εκ των πραγμάτων είναι αδύνατο να υπάρξει ένα τέτοιο κόμμα, η κομματοκρατία φυλάει καλά σφραγισμένες τις μπουκαπόρτες. Μόνο αν η ραγδαία επιτεινόμενη οικονομική ύφεση οδηγήσει σε έκρηξη βίας και αίματος, σε πανικό ζούγκλας, μόνο τότε, όποια αρχή προκύψει τυχαία, θα έχει μια και μόνη λύση για να ξαναλειτουργήσει η ζωή:

Εκλογές για Συντακτική Εθνοσυνέλευση, καινούργιο εξ υπαρχής Σύνταγμα, με όρους που θα αποκλείουν μεθοδικά την επιστροφή στην εξουσία της κομματοκρατίας.

Εκτός αν προλάβει τη φρίκη της ζούγκλας η ευφυής διαχείριση – σημερινών συνταγματικών δυνατοτήτων από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. ΄Η μια μαγική μεταμόρφωση του κ. Σαμαρά σε ηγέτη. Ο πρωθυπουργός είναι στο απυρόβλητο και της θαυματουργίας.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies
*

Σάββατο 28 Αυγούστου 2010

... ένα σώμα τσακισμένο στο κράσπεδο ...

*
Γιώργος Τερζής
***
*
Eνας ακόμη περιττός θάνατος
*
Δεν έμαθα ποτέ το όνομά του... Δεν μπορούσε να μου το πει άλλωστε. Το σώμα του κείτονταν τσακισμένο, δίπλα στο κράσπεδο στην άνοδο της λεωφόρου Συγγρού, λίγο πριν από τις 10 το βράδυ της Τετάρτης.

Με έχει προσπεράσει λίγο νωρίτερα με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Από τη συνεπιβάτιδά του, το μόνο που είχα προλάβει να δω ήταν τα καστανά της μαλλιά που ανέμιζαν. Δεν φορούσε, επίσης, κράνος. Τώρα την έβλεπα πεσμένη στο οδόστρωμα. Στο πρόσωπό της αποτυπωνόταν η έκπληξη, αλλά και ο οξύς πόνος. Τα καστανά της μαλλιά βάφονταν κόκκινα από το ίδιο της το αίμα.

Εκείνος (σύντροφος, φίλος, αδελφός;) λίγα μέτρα πιο εκεί. Χωρίς αναπνοή.

Τα πρόσωπα όσων βρίσκονταν κοντά, όσων σταματήσαμε δίπλα τους για να «κόψουμε» την κυκλοφορία ώστε να μη συμβεί το χειρότερο, κάτωχρα από τη φρίκη, από τον αναπάντεχο θάνατο.

Πόσο εύκολα τσακίζει, τελικά, μία ανθρώπινη ζωή. Πόσο εύκολα χάνονται όνειρα, σχέδια, ελπίδες για το μέλλον. Πόσο εύκολα, από τη μία στιγμή στην άλλη, οικογένειες περνούν από την ευχάριστη ρουτίνα της ύπαρξης, στην οδύνη και στο σκότος της απώλειας.

Δεν σας κρύβω ότι θύμωσα. Εξοργίστηκα, για την ακρίβεια, όπως και όλοι οι άλλοι αναβάτες μηχανών που, μέλη της ίδιας δίτροχης οικογένειας, σταματήσαμε για να προσφέρουμε βοήθεια. Δεν τον είχε χτυπήσει κάποιος, δεν τον έκλεισε αυτοκίνητο, όπως συχνά συμβαίνει με τους οδηγούς Ι.Χ. που δεν προσέχουν όσο πρέπει τα δίκυκλα. Ηταν η ταχύτητα που σκότωσε και η ανοησία. «Πες μου ρε φίλε, πες μου, γιατί δεν φορούσαν κράνος;» με ρώτησε κάποιος, με τα μάτια κόκκινα από την ένταση. «Θα είχαν σωθεί, θα έσπαγαν τα χέρια ή τα πόδια τους, αλλά θα είχαν σωθεί», έδωσε μόνος του την αυτονόητη συνέχεια.

Η είδηση δεν πέρασε ούτε στα «ψιλά» των εφημερίδων. Αλλωστε, σχεδόν 100 συνάνθρωποί μας χάνουν τη ζωή τους στην άσφαλτο κάθε μήνα. Από υπερβολική ταχύτητα, επειδή δεν φορούσαν κράνος ή δεν χρησιμοποιούσαν τις ζώνες τους. Τις διάβαζα κι εγώ αυτές τις στατιστικές, ομολογώ ασυγκίνητος. Η απώλεια μιας ζωής, όμως, και μάλιστα μπροστά στα μάτια σου, φέρνει τους «αριθμούς» στα ανθρώπινα μέτρα. Εκατό άνθρωποι νεκροί, εκατό οικογένειες, εκατοντάδες φίλοι και γνωστοί να θρηνούν...

Φόρεσα το κράνος μου, όπως συνήθως κάνω, αλλά για πρώτη φορά ήλεγξα ξανά και ξανά αν είχε ασφαλίσει σωστά. Ξεκίνησα για το σπίτι, σκασμένος. Η εικόνα των δύο στην άσφαλτο, που με στοίχειωνε όλο το βράδυ χθες, είμαι σίγουρος ότι σε λίγο καιρό θα μείνει πίσω. Θα ξεχαστεί. Ηταν η «κακιά στιγμή», όπως λέγεται, και η... ζωή συνεχίζεται.

Χθες το πρωί, πριν ανέβω στη μηχανή μου, ασυναίσθητα ήλεγξα το κράνος μου. Είναι αλήθεια ότι η «κακιά στιγμή» μπορεί να προκύψει οποτεδήποτε. Δεν χρειάζεται, όμως, να προκαλούμε την τύχη μας...
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

... ήσουν κι εσύ εκεί; ...

*
Μαριάννα Τζιαντζή
***
*
Το τζετ σετ και το τζετ σετάκι

*
Οταν ήμαστε πιτσιρίκια και ακούγαμε κορναρίσματα, τρέχαμε να δούμε την ανθοστόλιστη κούρσα (ποτέ αυτοκίνητο) με τους νεόνυμφους. «Γάμος, γάμος!» κραυγάζαμε με έξαρση. «Είδες τη νύφη;», ρωτούσαμε μετά. «Την είδα». Υστερα ρωτούσαμε αν η νύφη ήταν ωραία. Πάντα η νύφη ήταν ωραία. Ολες οι νύφες είναι ωραίες.

Τώρα δεν χρειάζεται να τρέξουμε στον δρόμο για να δούμε τη νύφη. Η τηλεόραση τη φέρνει στο σπίτι μας, φέρνει και τον γαμπρό, τα πεθερικά, τον κουμπάρο και την κουμπάρα. Και προχθές μας έφερε τον γάμο του Νικολάου και της Τατιάνας στο πιάτο μας. Βέβαια, δεν τα είδαμε όλα, δεν μάθαμε αν η νύφη πάτησε το πόδι του γαμπρού μες στην εκκλησία, όμως είδαμε αρκετά ενώ οι ενθουσιώδεις ρεπόρτερ, ιδίως του Star, μας μπούκωσαν με ανούσιες λεπτομέρειες: ποιος έβαψε τη νύφη, ποιος τη χτένισε, από πού αγόρασε ο γαμπρός το γαμπριάτικο κοστούμι ή μάλλον το φράκο του που συνοδευόταν και από «εσωτερικό γιλέκο», λες και υπάρχουν και εξωτερικά γιλέκα. Μάθαμε επίσης ότι η χορωδία έψαλλε «σε χαμηλούς τόνους», τι θα συνέβαινε όμως αν διάλεγε τους υψηλούς;

Γάμος θερινός, νεανικός, μεσογειακός, με casual ύφος και όχι επιδεικτική χλιδή (αν και το casual μπορεί να είναι πιο ακριβό από το υπερεπίσημο). Γάμος του Νότου, όχι του Βορρά, αλλά με κάποιες αγγλοσαξωνικές πινελιές, π. χ. με ντυμένες με ομοιόμορφες στράπλες τουαλέτες παρανύμφους και όχι με παρανυφάκια, όπως συνηθίζεται στην Ελλάδα.

Ηταν ένα κοσμικό και τουριστικό γεγονός πρώτης γραμμής, «μια ανέξοδη προβολή της νήσου», όπως είπε ο δήμαρχος των Σπετσών. Τι και αν μας υποβαθμίζουν οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης; Tα ελληνικά νησιά είναι ιδανικός τόπος για την τέλεση ονειρεμένων γάμων, όπως απέδειξε και η ταινία «Μama mia».

Ολοι συμφώνησαν ότι τo νησί είχε μετατραπεί σε φρούριο, με εκατοντάδες αστυνομικούς, βατραχανθρώπους, φουσκωτούς και σωματοφύλακες, μια απόδειξη ότι η Ελλάδα μπορεί να οργανώσει ασφαλείς Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά και ασφαλείς γάμους επωνύμων. Κρίμα που δεν κρατήσαμε το Ζέπελιν από το 2004! Θα το στολίζαμε με γιρλάντες και κορδέλες και θα το χρησιμοποιούσαμε σαν γαμήλια ατραξιόν.

Μια εικόνα έλεγε πολλά, όχι για τον ίδιο το γάμο, αλλά για τα σύγχρονα ήθη. Ενα μικρό πλήθος από τουρίστες παραθεριστές είχαν ακροβολιστεί σε ένα ύψωμα, κοντά σε ένα σημείο από όπου θα περνούσαν κάποιοι επιφανείς. Δεν φαίνονταν πρόσωπα, αλλά ένα δάσος από τεντωμένα χέρια με κλίση προς τα μπρος. Αν έλειπε το σφιγμένο στα δάχτυλα κινητό, η στάση αυτή θα θύμιζε ομαδικό φασιστικό χαιρετισμό. Οι άνθρωποι δεν έβλεπαν, τραβούσαν, αιχμαλώτιζαν λίγη από τη λάμψη του μεγάλου «ιβέντ». Φαίνεται ότι πιο σημαντικό από το να είσαι καλεσμένος σε έναν λαμπρό γάμο είναι το να διαθέτεις τεκμήρια ότι «ήσουν κι εσύ εκεί», έστω κάπου εκεί. Δεν είναι εύκολο να ανήκουμε όλοι στο τζετ σετ, όμως μια θέση μπορεί να βρεθεί και για μας στο τζετ σετάκι...
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies


Τετάρτη 25 Αυγούστου 2010

... έγκλημα και τιμωρία ...

*
Ρούσσος Βρανάς
***
*
ΔΡΟΜΟΙ των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων
*
Ο Ρασκόλνικοφ...
... του Ντοστογιέφσκι είναι ένας νεαρός φοιτητής της Αγίας Πετρούπολης που ζει μέσα στην απόλυτη φτώχεια. Δεν έχει να πληρώσει ούτε το νοίκι για τη σοφίτα του, τρώει σπάνια και όταν πέφτει στο κρεβάτι βάζει έναν μπόγο με παλιά ρούχα για προσκεφάλι. Η φτώχεια τού σκοτίζει το μυαλό. Και μια μέρα σκοτώνει μια γριά τοκογλύφο με ένα τσεκούρι.

Τα ιδιωτικά...
... εκπαιδευτικά ιδρύματα των ΗΠΑ κάνουν αυτές τις μέρες την πάπια. Γιατί το υπουργείο Παιδείας ανακοίνωσε στοιχεία για 8.000 κολέγια και πανεπιστήμια της χώρας, που δείχνουν ότι σε όσα από αυτά είναι ιδιωτικά οι φοιτητές τους είναι καταχρεωμένοι δύο φορές παραπάνω από τους φοιτητές των δημόσιων. Εδώ και μήνες, το Κογκρέσο εξετάζει τρόπους για να βάλει χαλινάρι στην κερδοσκοπική ιδιωτική εκπαίδευση. Σκέφτεται να προχωρήσει σε αναστολή της αναγνώρισης ή σε διακοπή της κρατικής χρηματοδότησης στα εκπαιδευτικά ιδρύματα που φορτώνουν τους φοιτητές τους με χρέη τα οποία είναι αδύνατον να ξεπληρώσουν. Οπως γράφει η αμερικανίδα δημοσιογράφος Τζουλιάν Χινγκ, τα κερδοσκοπικά ιδιωτικά εκπαιδευτικά ιδρύματα έχουν ετήσια έσοδα 3,2 δισ. δολάρια από τις κρατικές υποτροφίες που χορηγούνται στους φοιτητές των χαμηλών εισοδηματικών τάξεων. Οι φοιτητές αυτών των ιδρυμάτων είναι οι πιο εξαρτημένοι από την κρατική ενίσχυση, είναι οι πιο χρεωμένοι και είναι αυτοί που κινδυνεύουν περισσότερο από τους άλλους φοιτητές να βρεθούν σε αδυναμία να ξεπληρώσουν τα χρέη τους. Για παράδειγμα, στο Πανεπιστήμιο του Φοίνιξ (Αριζόνα), που είναι ο μεγαλύτερος παίκτης στη βιομηχανία της ιδιωτικής εκπαίδευσης, εκκρεμούν φοιτητικά δάνεια ύψους 5 δισ. δολαρίων. Σύμφωνα με το υπουργείο Παιδείας, μόλις το 44% των φοιτητών αυτού του πανεπιστημίου θα μπορέσουν να τα αποπληρώσουν. Πρόσφατη έρευνα της κεντρικής κυβέρνησης, γράφει η Τζουλιάν Χινγκ, διαπίστωσε πως «τα κερδοσκοπικά εκπαιδευτικά ιδρύματα εμπλέκονται σε απάτες προκειμένου να προσελκύσουν φοιτητές και πως τους βοηθούν να παραποιήσουν τα στοιχεία που δείχνουν την οικονομική τους κατάσταση ώστε να αποσπάσουν κρατική υποτροφία».

Τα στοιχεία...
... του αμερικανικού υπουργείου Παιδείας δείχνουν ότι παντού, από τα ιδιωτικά πανεπιστήμια μέχρι τα δημόσια, η ανώτατη εκπαίδευση γίνεται ολοένα και πιο ακριβή για τους φοιτητές. Φυσικά, οι πλουσιότεροι από αυτούς δεν έχουν πρόβλημα. Στα πανεπιστήμια της αφρόκρεμας, οι φοιτητές τους μπορούν και πληρώνουν τα δίδακτρα, αποφοιτώντας χωρίς να κουβαλούν στις πλάτες τους αβάσταχτα χρέη. Στο Πρίνστον, ας πούμε, οι φοιτητές που αποφοιτούν χρεωμένοι είναι μόλις το 22% του συνόλου, με μέσο χρέος 5.667 δολάρια. Δύο στους πέντε φοιτητές αυτού του ελιτίστικου πανεπιστημίου μπορούν και πληρώνουν τα δίδακτρα στο σύνολό τους (52.180 δολάρια το τρέχον ακαδημαϊκό έτος). Οι υπόλοιποι φοιτητές της Αμερικής ζουν με τη ζοφερή πραγματικότητα του συντριπτικού χρέους.

Από τις σπουδές...
... δωρεάν στις σπουδές με δανεικά, το βέβαιο είναι πως μπαίνουμε στα χωράφια του Ντοστογιέφσκι. Πόσους Ρασκόλνικοφ θα μπορούσε άραγε να αναδείξει η βιομηχανία της ιδιωτικής εκπαίδευσης; Και τίνος θα είναι τότε το έγκλημα και τίνος η τιμωρία;

Τρίτη 24 Αυγούστου 2010

... άρρωστα μυαλά ...

*
Γρηγόρης Καλφέλης
***
*
Επικίνδυνα απροστάτευτοι

*
Η υπόθεση που θα εξιστορήσω σύντοµα πέρασε δυστυχώς απαρατήρητη στη χώρα µας, αφού τα media ασχολούνται µόνο µε την πιο εκχυδαϊσµένη µορφή της πολιτικής. Εξάλλου στην Ελλάδα δεν ήταν ποτέ ισχυρή η έννοια της προστασίας της ιδιωτικότητας (µε την εντελώς αφελή εκδοχή που επικράτησε, ότι αν είσαι φτωχός και τίµιος δεν έχεις να φοβηθείς τίποτε και άρα µπορείς να παρακολουθείσαι ασύστολα).

Ποια είναι αυτή η ιστορία που ταλανίζει την Ευρώπη; Πριν από λίγο καιρό ο µεγαλύτερος ιντερνετικός κολοσσός Google οµολόγησε έπειτα από έντονες πιέσεις των γερµανικών αρχών ότι δεν έκανε απλώς ένα πρόγραµµα για τη λεπτοµερή χαρτογράφηση κάποιων µεγάλων ευρωπαϊκών πόλεων, κάτι που θα εξυπηρετούσε αναµφίβολα τους ταξιδιώτες όλου του κόσµου.

Οι εκπρόσωποι αυτής της γιγαντιαίας εταιρείας παραδέχθηκαν δηµόσια και κυνικά ότι τα αυτοκίνητα που διενεργούσαν την προαναφερόµενη εργασία, µε τον µηχανισµό που είχαν, υπέκλεπταν ταυτόχρονα και την προσωπική ηλεκτρονική αλληλογραφία ή άλλα δεδοµένα από χιλιάδες γερµανούς πολίτες που χρησιµοποιούσαν εκείνη τη στιγµή µη κωδικοποιηµένα ασύρµατα δίκτυα!

Η εταιρεία ισχυρίστηκε ότι αυτό έγινε από αµέλεια («Google Data Αdmission Αngers Εuropean Οfficials», «Ν.Υ. Τimes», 16/5/2010). Αυτή η απαράδεκτη δικαιολογία δεν έπεισε κανέναν και οι εισαγγελικές αρχές του Αµβούργου άρχισαν την ποινική διερεύνηση της υπόθεσης, αφού σχεδόν όλοι θεώρησαν ότι υπήρχε επικίνδυνη παραβίαση της νοµοθεσίας για την προστασία της ιδιωτικότητας (ζήτηµα στο οποίο είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη η Γερµανία, εξαιτίας και του αποτρόπαιου ναζιστικού παρελθόντος της).

Μάλιστα, είναι χαρακτηριστικό ότι αρχικά οι ιθύνοντες της Google αρνούνταν να παραδώσουν τους σκληρούς δίσκους στους οποίους είχαν αποθηκευτεί παράνοµα όλες αυτές οι πληροφορίες.

Βεβαίως, εκ των υστέρων αποκαλύφθηκε ότι το ίδιο έγινε από αυτή την εταιρεία και σε άλλες τριάντα τρεις χώρες σε όλο τον κόσµο και ήδη στην Ισπανία η δικαστής Raquel Fernandino ενεργοποίησε µια παρόµοια ποινική διαδικασία (στην Ελλάδα µέχρις στιγµής δεν γνωρίζουµε αν έγινε κάτι).

Και το µεγάλο και φοβερό ερώτηµα που τίθεται πλέον είναι το εξής: Πόσο προστατευµένοι είµαστε πραγµατικά όταν στέλνουµε µέσω του υπολογιστή ένα µήνυµα σε κάποιον φίλο, όταν γνωστοποιούµε ηλεκτρονικά σε κάποιο πρόσωπο, ή σε µια εταιρεία, τα στοιχεία της προσωπικής ή συναλλακτικής µας ταυτότητας; Πώς γνωρίζουµε ότι οι πληροφορίες που αποκαλύπτουµε ηλεκτρονικά δεν θα χρησιµοποιηθούν από κάποια «άρρωστα µυαλά»;

Και γενικώς, µήπως αυτά τα αδηφάγα ιντερνετικά δίκτυα υφαίνουν έναν τυραννικό ιστό γύρω από την ανθρώπινη ζωή;

Προκαταβολικά λέω ότι σταθµίζω σοβαρά τις θετικές πλευρές που προσφέρουν η Google και άλλοι παρόµοιοι γίγαντες, γιατί µε το Ιντερνετ έγινε µια πρωτοφανής επανάσταση σε ό,τι αφορά τη διάχυση των πληροφοριών, µε κάποια όρια βέβαια, γιατί σήµερα γνωρίζουµε ότι η Κίνα λογοκρίνει αντιδηµοκρατικά όλες αυτές τις εταιρείες (Γκόλντσµιθ - Γου, «Ποιος ελέγχει το Ιντερνετ;»).

Ωστόσο, οι έντονοι φόβοι που προκαλούνται από την παραπάνω υπόθεση επιβεβαιώθηκαν µε τον χειρότερο τρόπο από το ίδιο το αφεντικό της εταιρείας Ερικ Σµιτ, που δήλωσε πριν από λίγο καιρό αφοπλιστικά ότι κανείς δεν µπορεί να κρυφτεί από την Google («ΤΑ ΝΕΑ», 19/8/2010)!

Εποµένως κάτι πρέπει να κάνει, επιτέλους, αυτή η πολιτικά ανάπηρη Ευρωπαϊκή Ενωση για να προστατεύσει τους πολίτες της από τέτοια επικίνδυνα και οργουελιανής φύσης φαινόµενα! Θα πάρω ακόµη ένα κοµµάτι από τις τροµακτικές παραδοχές του διευθύνοντος συµβούλου της Google. Είπε συγκεκριµένα: «Δείξτε µας 14 φωτογραφίες και µπορούµε να βρούµε όλα τα στοιχεία σας. Νοµίζετε πως δεν έχετε 14 φωτογραφίες στο Ιντερνετ; Εχετε στο Facebook»!

Γιατί τα λέω αυτά; Γιατί υπάρχουν εκατοµµύρια έφηβοι που όταν βγουν στην αγορά εργασίας ύστερα από δέκα χρόνια, θα διαπιστώσουν πως υπάρχουν ευαίσθητα προσωπικά δεδοµένα που έδωσαν οι ίδιοι παλαιότερα στο Διαδίκτυο (όπως φωτογραφίες) τα οποία πλέον δεν µπορεί να διαγραφούν!

Αρα, πρέπει να διαπαιδαγωγήσουµε τους νέους ανθρώπους γι’ αυτά τα παραπάνω εκρηκτικά ζητήµατα (γιατί όλα τα πράγµατα δεν ρυθµίζονται µόνο µε τον νόµο)!

Ποιο είναι το συµπέρασµα; Η υπόθεση αυτή είναι επικίνδυνη γιατί δεν πρέπει να επιτρέψουµε να αναπτυχθούν ιντερνετικές εταιρείες που θα ελέγχουν την προσωπική µας ζωή!
---
Ο Γρηγόρης Καλφέλης είναι καθηγητής της Νοµικής Σχολής στο ΑΠΘ
---
Σημ.: την εικονογράφηση επιμελήθηκαν οι stavrovelonies
*

Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010

... εγκώμιο της τεμπελιάς ...

*
Δημήτρης Αγγελίδης
***
*
Οταν η εργατικότητα τρελαίνει...
*
Η ΤΕΜΠΕΛΙΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΛΟ!
*
Γιατί καμαρώνουμε για την ποσότητα της δουλειάς μας και όχι για την ποιότητα της εργασίας μας; Διότι από μικροί έχουμε διδαχθεί τις αξίες της εργατικότητας, παραβλέποντας συχνά ότι ο άνθρωπος χρειάζεται και την καλλιέργεια, την τέχνη, το διάβασμα και την απλή ενατένιση, περισυλλογή και ρεμβασμό. Αλλωστε, η σημερινή οικονομική κρίση, αντίθετα απ' ό,τι μας λένε, οφείλεται κυρίως στην υπερβολική παραγωγικότητα και όχι στην τόσο καταφρονεμένη αδράνεια.

Το χαρακτηρισμό «τεμπέληδες» τον ακούγαμε για τους φοιτητές που αντιδρούσαν στην εντατικοποίηση των σπουδών, τον ακούμε για όσους αρνούνται να συνταχτούν με το τροπάρι της εντατικοποίησης της εργασίας που ακούγεται από τους άμβωνες των περισσότερων ΜΜΕ. Τότε οι φοιτητές, σήμερα οι εργαζόμενοι , δεν κάνουν τίποτε άλλο, λέει, από το να «ιδεολογικοποιούν την τεμπελιά τους». Αυτός ο ισχυρισμός καταφέρνει να απαξιώσει τον αντίπαλο, αποκρύπτοντας μιαν άλλη ιδεολογικοποίηση, που προηγείται από αυτήν της τεμπελιάς και είναι σήμερα κυρίαρχη: την ιδεολογικοποίηση της εργατικότητας.

Δυσκολευόμαστε να σκεφτούμε την εργατικότητα ως ιδεολογία και, ακόμα περισσότερο, να αμφισβητήσουμε τη θετική της αύρα. Στη δουλειά δεν χρωστάμε ό,τι έχουμε πετύχει; Ετσι δεν προοδεύει ο κόσμος; Τόσο μας έχει εντυπωθεί ο μύθος του εργατικού μυρμηγκιού και του τεμπέλη τζίτζικα, που σχεδόν πιστεύουμε ότι η ανταμοιβή της εργασίας και η τιμωρία της τεμπελιάς είναι νόμος της βιολογίας.

Από την πλάνη μάς βγάζει μια σειρά κειμένων με θέμα την τεμπελιά, με πιο κλασικά το «Δικαίωμα στην τεμπελιά» του μαρξιστή (και γαμπρού του Μαρξ) Πολ Λαφάργκ, γραμμένο το 1882, και το «Επαινώντας την τεμπελιά» του φιλελεύθερου Μπέρτραντ Ράσελ, γραμμένο το 1932. Αμφισβητούν την υποτιθέμενη διαχρονική και απόλυτη αξία της εργατικότητας και υποστηρίζουν ότι, αντίθετα, η εργατικότητα εμφανίζεται ως αξία μέσα σε συγκεκριμένα οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά συστήματα, από τον καπιταλισμό ώς τον υπαρκτό σοσιαλισμό.

Η τεμπελιά, που νοείται σ' αυτά τα κείμενα ως το αντίθετο μιας εργασίας που απομυζά την ανθρώπινη δημιουργικότητα για να την προσφέρει ως υπεραξία στις τσέπες κάποιων, προβάλλει σχεδόν ως πράξη αντίστασης. Οχι μόνο δικαίωμα, όπως το λέει ο Λαφάργκ, αλλά υποχρέωση. «Κανείς ποτέ δεν πρέπει να δουλεύει», ξεκινά το δοκίμιό του «Η κατάργηση της εργασίας» ο Μπομπ Μπλακ, αναρχικός συγγραφέας. Εξού και το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι των «Ανω - Κάτω Πατησίων» διοργανώνει τα τελευταία χρόνια την Τεμπελιάδα, με ρίψη σφεντόνας, τάβλι, και άλλα αθλήματα. Αντί για αναβολικά, εδώ προτιμώνται πιο χαλαρωτικές ουσίες, μεταξύ των οποίων μπίρα και καρπούζι.

Η συζήτηση για την εργατικότητα έχει ιδιαίτερη σημασία σήμερα στην Ελλάδα, όπου πολλοί αποδίδουν την οικονομική κρίση στην υποτιθέμενη τεμπελιά των Ελλήνων - τεμπελιά είτε φύσει, λόγω καιρού ή ανατολίτικων πολιτισμικών επιρροών, είτε θέσει, λόγω του κράτους που εμποδίζει την υποτιθέμενη εργατικότητα των Ελλήνων να αναπτυχθεί και να μεγαλουργήσει εντός των συνόρων. Τότε πώς εξηγούνται τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ερευνας για τις Συνθήκες Εργασίας του Γιουροφάουντ για το 2005, της τελευταίας διαθέσιμης, που δείχνουν ότι οι Έλληνες είναι τρίτοι στην Ευρώπη (μετά την Τουρκία και τη Ρουμανία) ως προς τον αριθμό αυτών που δουλεύουν περισσότερες από 48 ώρες την εβδομάδα και τέταρτοι (μετά τη Ρουμανία, την Τουρκία και τη Νορβηγία) ως προς τον αριθμό των συνολικών ωρών που αφιερώνουν στην εργασία τους;

Γράφοντας την εποχή όπου το δωδεκάωρο εργασίας ήταν ο κανόνας, ο Λαφάργκ εντοπίζει τις βάσεις του καπιταλισμού στην υπερβολική εργασία, που οδηγεί σε υπερπαραγωγή προϊόντων. Αυτή φταίει για την αφαίμαξη των εργαζομένων και για τον πλούτο που συσσωρεύουν όσοι κατέχουν τα μέσα παραγωγής, όπως επίσης φταίει για τους πολέμους, που γίνονται, μεταξύ άλλων, ώστε το πλεόνασμα να διατεθεί στις αγορές άλλων χωρών.

Το παράδοξο αυτού του μηχανισμού μας το εξηγεί ο Ράσελ, με το παράδειγμα του εργοστασίου παραγωγής καρφιτσών (αυτό το εργοστάσιο είναι το κλασικό παράδειγμα που φέρνει ο Ανταμ Σμιθ στον «Πλούτο των εθνών», για να εξηγήσει τον καταμερισμό εργασίας): ορισμένος αριθμός ανθρώπων δουλεύει οκτώ ώρες την ημέρα για να κατασκευάσει τόσες καρφίτσες, όσες καλύπτουν τις ανάγκες του κόσμου. Κάποια στιγμή, η εξέλιξη της τεχνολογίας επιτρέπει στους ίδιους ανθρώπους να παράγουν μέσα στο οκτάωρο διπλάσιο αριθμό καρφιτσών, τέτοιον που δεν μπορεί να απορροφήσει η αγορά. Το λογικό θα ήταν, λέει ο Ράσελ, να μειωθούν στο μισό οι ώρες εργασίας και όλα να συνεχίσουν όπως πριν. Ομως, οι εργαζόμενοι συνεχίζουν να δουλεύουν τις ίδιες ώρες, με αποτέλεσμα κάποιοι από τους εργοδότες να χρεοκοπήσουν, επειδή δεν μπορούν να διαθέσουν τις καρφίτσες τους, και οι μισοί εργαζόμενοι να χάσουν τη δουλειά τους. Σε απόλυτους αριθμούς, οι ίδιες ώρες εργασίας διατίθενται στην παραγωγή καρφιτσών όπως και πριν.

Αν η σκληρή εργασία πρέπει, σύμφωνα με την ιδεολογία της εργατικότητας, να είναι η μοίρα του μέσου ανθρώπου, δεν είναι πάντως η μοίρα του πλούσιου. «Οι πλούσιοι επαινούν την αξιοπρέπεια της εργασίας», λέει ο Ράσελ, «ενώ φροντίζουν να παραμένουν οι ίδιοι αναξιοπρεπείς σ' αυτό το θέμα. [...] Η σύλληψη της έννοιας του καθήκοντος, ιστορικά μιλώντας, έχει αποτελέσει ένα μέσο που χρησιμοποιούν όσοι έχουν την εξουσία με σκοπό να πείθουν άλλους να ζουν για τα συμφέροντα των κυρίων τους παρά για τα δικά τους».

Στη δουλοκτητική αρχαία Αθήνα τέτοια προσχήματα δεν χρειάζονταν. Η χειρωνακτική εργασία ήταν για τους δούλους. Οι άντρες της άρχουσας τάξης είχαν όσο χρόνο ήθελαν να ασχολούνται με τα γράμματα και τις τέχνες. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί, εκτός από όσους έχουν εμποτιστεί με την πουριτανική ηθική της εργατικότητας, εκείνους που θα αποκαλούσαν «λαπάδες» τους ποιητές, ότι δεν είναι καλύτερο και χρησιμότερο κοινωνικά να περνά κανείς την ώρα του με τα γράμματα και τις τέχνες; Σε ποιον οφείλουμε το μεγαλείο του Παρθενώνα; Σε αυτούς που τον σχεδίασαν κι επιμελήθηκαν την κατασκευή του ή στους δούλους που μετέφεραν και τοποθέτησαν τα μάρμαρα;

Ολα χρειάζονται. Κανείς δεν είπε ότι κάθε εργασία πρέπει ή μπορεί να καταργηθεί - παραμένει αναγκαίο κακό, μέσο για να εξασφαλίζουμε τον ελεύθερο χρόνο μας. Ο Λαφάργκ (φωτό) προτείνει να μειωθεί η εργασία σε τρεις ώρες καθημερινά, ο Ράσελ μιλά για τέσσερις. Το ερώτημα είναι αν ο ελεύθερος χρόνος, που σήμερα έχει τη δυνατότητα να αυξηθεί πολύ λόγω της τεχνολογίας, μοιράζεται εξίσου σε όλους ή αν αυτοί που κατέχουν τα μέσα παραγωγής κρατούν τη μερίδα του λέοντος, τη στιγμή που προσποιούνται τους πολυάσχολους, σαν την πλούσια κληρονόμο από το «Εγχειρίδιο των ιεροεξεταστών» του Αντόνιο Λόμπο Αντούνες, που ζηλεύει που τις Κυριακές «οι φτωχοί σηκώνονται νωρίς, γιατί δεν είναι υποχρεωμένοι να πάνε/ τυχεροί/ στο Καζίνο ούτε σε δημοπρασίες ούτε κινηματογράφο ούτε σε βαρετότατες συναυλίες το Σάββατο το βράδυ».

Αλλά τι εννοούμε μιλώντας για τεμπελιά; Αν εννούμε τη «μόνη ανθρώπινη κατάσταση», όπως την ονομάζει ο Καζιμίρ Μάλεβιτς («Η τεμπελιά, πραγματική αλήθεια του ανθρώπου», εκδ. Νησίδες), τότε η λέξη σημαίνει κάτι άλλο από την πλήρη απραξία, η οποία οδηγεί στην αποκτήνωση. Μας το δείχνει στους «Τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας» ο Νίκος Παναγιωτόπουλος, με την πατριαρχική οικογένεια των τεμπέληδων αστών που φυλακίζονται προοδευτικά στη βίλα όπου καταλύουν, ανήμποροι για το παραμικρό. Μας το δείχνει, επίσης, στο μυθιστόρημα «Ρεμπούρ» του 1884 ο Γιόρις Καρλ Υισμάν, που κλείνει τον ήρωά του Ντεζ Εσάντ στο εξοχικό του, όπου κατασκευάζει έναν παράδεισο: μια μηχανική κατασκευή ρίχνει στο στόμα του σταγόνες από ποτά, φτιάχνοντας απίθανα κοκτέιλ απευθείας στον ουρανίσκο του, και μια χελώνα, βαμμένη χρυσή, στολίζει το χώρο, περιφερόμενη ανάμεσα σε εξωτικά φυτά. Ομως, ο παράδεισος γίνεται γρήγορα κόλαση: το μηχάνημα είναι πολύ περίπλοκο για να λειτουργήσει σωστά, τα φυτά μαραίνονται και η χελώνα πεθαίνει.

Με την έννοια του Μάλεβιτς, τεμπελιά δεν μπορεί να είναι ούτε ο ελεύθερος χρόνος που κατασκευάζει η βιομηχανία της διασκέδασης, το ίδιο αποξενωτικός όπως και η εργασία. Αλλωστε, η ηθική της εργατικότητας, όπως εκφράζεται στην πουριτανική προσταγή «παίξε σκληρά, δούλεψε σκληρά», είναι αυτή που μας λέει ότι ο ελεύθερος χρόνος είναι μέσον για να μπορούμε να δουλεύουμε περισσότερο και πιο παραγωγικά και ότι ο ελεύθερος χρόνος δεν μπορεί να είναι χρόνος χαλάρωσης και αναστοχασμού αλλά χρόνος έντασης και εγρήγορσης.

Αντίθετα, για τον Μάλεβιτς η τεμπελιά αποτελεί τη συνθήκη που επιτρέπει στον άνθρωπο να αναστοχάζεται την ύπαρξή του. Όπως γράφει στην εφημερίδα «Γκάρντιαν» ο εκδότης της βρετανικής επιθεώρησης «Ο τεμπέλης» Τομ Χόντγκινσον («Η αρετή της τεμπελιάς»), παραφράζοντας τον Καρτέσιο: «σκέφτομαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι, άρα υπάρχω». Η, όπως γράφει ο Νίκος Καρούζος («Η έννοια της τεμπελιάς ως ανώτερης μορφής εργασίας», εκδ. Ικαρος), «η τεμπελιά ταυτίζεται με την εσωτερική ζωή, με το άσπιλο, τη νοσταλγία της αδαμικής μακαριότητας, πέραν καλού και κακού, συνυφαίνοντας έτσι μιαν ανώτερη μορφή εργασίας: του απόλυτου τη χρήση».

Η ιδεολογικοποίηση της τεμπελιάς δίνει, λοιπόν, προτεραιότητα όχι στην απραξία αλλά σε μια «ανώτερη μορφή εργασίας». Με μαρξιστικούς όρους, απέναντι στην αφηρημένη, αλλοτριωμένη εργασία του καπιταλισμού, η τεμπελιά αντιπαρατίθεται ως δημιουργική πράξη. Για τον κοινωνιολόγο και αντιεξουσιαστή ακτιβιστή Τζον Χόλογουέι («Εμείς είμαστε η κρίση της αφηρημένης εργασίας»), αυτού του είδους η δημιουργική πράξη συνιστά πραγματική απειλή για το κεφάλαιο, γιατί αντιτίθεται ριζικά στην ίδια την αφαίρεση της εργασίας.

Μπορούμε, λοιπόν, έτσι, για αλλαγή, να αναρωτηθούμε μήπως η κρίση συνδέεται με το γεγονός ότι, σύμφωνα με τις στατιστικές, αφιερώνουμε πολλές και όχι λίγες ώρες στην δουλειά. Μήπως, δηλαδή, για τη σημερινή κατάσταση δεν φταίει τόσο η «ιδεολογικοποίηση της τεμπελιάς» όσο η «ιδεολογικοποίηση της εργατικότητας». Και μήπως η λύση θα ήταν, αντί να σπαταλάμε τόσες ώρες σε ανούσιες δουλειές, αφιερώναμε περισσότερο χρόνο για σκέψη, συζήτηση, διάβασμα και δημιουργία, ενασχολήσεις που μας κάνουν καλύτερους πολίτες, αρκεί να τους δώσουμε το χρόνο που χρειάζονται. Και αρκεί ο χρόνος αυτός να είναι δίκαια μοιρασμένος. Γιατί, όπως γράφει στο περιοδικό «Χάρπερς» ο Μαρκ Σλούκα («Αφήνοντας το εργοστάσιο χρωμάτων: για τις αρετές της τεμπελιάς») «η τεμπελιά δεν είναι απλά μια ψυχολογική αναγκαιότητα, απαραίτητη για την οικοδόμηση ενός ολοκληρωμένου ανθρώπινου όντος· συνιστά επίσης ένα είδος πολιτικού χώρου, χώρου τόσο αναγκαίου για τη λειτουργία μιας πραγματικής δημοκρατίας, όσο, ας πούμε, και η ελευθεροτυπία».
---

Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

... Μύκονος - καθρέφτης μιας παρηκμασμένης Ελλάδας ...

*
Νίκος Γ. Ξυδάκης
***
*
Το Νησί Σκάνδαλο

*
Κατάγομαι από τη Μύκονο. Στα ακρογιάλια της, στις αχειροποίητες αμμουδιές και στα σοκάκια της πέρασα τα καλοκαίρια της ζωής μου, και μάλιστα των πρώτων δεκαετιών. Τα κύτταρά μου δονούνται από τη μυρωδιά του μελτεμιού, της αρμπαρόριζας και της ακονυζιάς, του φρύγανου, τα μάτια μου είναι γεμάτα από βράχους, φως, φραγκοσυκιές. Πολύ πριν διαβάσω τον Ελύτη, το Αρχιπέλαγος είχε αργάσει το πετσί μου.

Το πονάω το νησί. Και με πονάει. Οχι γιατί άλλαξε, τσιμεντώθηκε, αλώθηκε, πνίγηκε στο χρυσίο και στον κυνισμό. Οχι, όχι πια, όχι τόσο· μετά την απώλεια, μετά τη νοσταλγία του παιδικού κήπου, η ηλικία φέρνει την αποδοχή· τώρα μπορώ και πάλι να διακρίνω μερικούς άχτιστους βραχόκηπους, μια συκιά, τη θάλασσα, τον ουρανό, αυτά θα παραμένουν άσπιλα, έτσι, κανείς δεν θα τα ξεπουλήσει.

Η Μύκονος, το ανεξαγόραστο νησί των παιδικών καλοκαιριών μου, με πονάει αλλιώς. Με πονάει που το βλέπω πια στα μίντια σαν σκάνδαλο, σαν πασαρέλα για τιποτένιες περσόνες, σαν τόπο φονικού ενός 20χρονου παιδιού, σαν τόπο πολιτικής εξαχρείωσης, σαν το νησί της διαφθοράς, των καταχρήσεων, της παραβατικότητας, της αρπαγής. Με πονάει το Νησί Σκάνδαλο.

Πριν από δύο ακριβώς χρόνια, η διεθνής κοινή γνώμη συγκλονιζόταν από τον φόνο ενός 20χρονου Αυστραλού νέου, στο κλαμπ Τροπικάνα της Μυκόνου. Το νησί ήταν πάλι σκάνδαλο. Γράφαμε τότε, εδώ, αυτό που πολλοί ήξεραν αλλά κανείς δεν ομολογούσε: «Το δυστύχημα δεν ήταν μεμονωμένο περιστατικό, δεν ήταν μόνο κακοτυχία· κάποτε θα συνέβαινε κι αυτό, έτσι, φρικτά και αναπόδραστα. Πώς αλλιώς; Ολο το νταραβέρι, όλη η Νύχτα είχε στηθεί, πολλά χρόνια τώρα, στην κόκκινη γραμμή, πέρα από νόμους και αντοχές, με μόνες κινητήριες και νομιμοποιούσες δυνάμεις τον τζίρο, το κέρδος, τη σεζόν».

Τότε, το αίμα ενός αθώου. Τώρα, ο διασπαθισμένος δημόσιος πλούτος, οι ατασθαλίες και οι καταχρήσεις, σε μια χρονιά που όλη η Ελλάδα στενάζει υπό την απειλή της χρεοκοπίας. Δήμαρχοι, αντιδήμαρχοι και υπάλληλοι του Δήμου Μυκονίων ελέγχονται από την Εισαγγελία Σύρου για βαρύτατη κακοδιαχείριση και υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος· η κατηγορία, που μπορεί να απαγγελθεί μετά την προκαταρκτική εξέταση, είναι για απιστία σε βαθμό κακουργήματος.

Το νησί είναι πάλι σκάνδαλο. Η Μύκονος είναι και πάλι καθρέφτης μιας παρηκμασμένης Ελλάδας: της Ελλάδας της αυθαιρεσίας, της υπεξαίρεσης, της κλοπής, της απιστίας, της απονιάς, της καταπάτησης του δημοσίου συμφέροντος από αυτούς που ετάχθησαν να το διαφυλάσσουν.

Η δημοτική αρχή παραμένει ίδια στον πυρήνα της από το 1990. Ο ίδιος περίπου συνδυασμός εκλέγεται αδιαλείπτως (στις εκλογές του 2002 χωρίς καν αντίπαλο συνδυασμό!) υπό την ηγεσία του Χρήστου Βερώνη, ο οποίος παραιτήθηκε αιφνιδίως στο τέλος του 2008, χωρίς καμιά πειστική εξήγηση· ελάχιστους μήνες μετά το φονικό στο Τροπικάνα, μερικούς μήνες πριν από την αποκάλυψη του οικονομικού σκανδάλου στα σπλάχνα του δήμου που διοικούσε μονοκρατορικά επί 18ετία. Το σκάνδαλο, σύμφωνα με τις έρευνες ορκωτών λογιστών και επιθεωρητών Δημόσιας Διοίκησης, απλώνεται στην περίοδο από το 2002 έως το 2009, και εμπλέκονται μέχρι στιγμής με αδιάσειστα τεκμήρια (πλαστογραφήσεις, υπερβάσεις, αποκρύψεις) τέσσερις υπάλληλοι, ένας πρώην δήμαρχος, ένας νυν δήμαρχος και πρώην αντιδήμαρχος, και δύο αντιδήμαρχοι.

Το παράδοξο είναι ότι βρίσκονται ελεγχόμενοι και οι δύο υπάλληλοι (Κ. Κατσούδας, Κατερίνα Ζουγανέλη) που αποκάλυψαν το σκάνδαλο και τον μηχανισμό του, πως δηλαδή τα ποσά από τη δημοτική φορολογία του τέλους παρεπιδημούντων είτε διοχετεύονταν σε προσωπικούς λογαριασμούς είτε δεν εισπράττονταν καθόλου είτε «χαρίζονταν» σιωπηρά. Αλλο παράδοξο: Οι δύο υπάλληλοι, για τους οποίους η έρευνα έχει αποδώσει αδιάσειστα στοιχεία εμπλοκής, παραμένουν έως τώρα στις θέσεις τους και διοικούν τον δήμο, με την ανοχή και την κάλυψη του δημάρχου, που φέρεται να παραπλάνησε το υπηρεσιακό συμβούλιο! Κι άλλο παράδοξο: Ο περιφερειάρχης Ν. Αιγαίου δεν έχει κάνει καμία κίνηση για να ελέγξει τον εποπτευόμενο δήμο και να αποκαταστήσει την τιμή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και του νησιού. Κι άλλο παράδοξο: Ο υπουργός Εσωτερικών, Κυκλαδίτης, δραστήριος δήμαρχος Πάρου, παρότι ενήμερος, δεν φαίνεται να έχει ενδιαφερθεί να σώσει κι αυτός την τιμή των Κυκλάδων. Ολα έχουν αφεθεί στα χέρια της εισαγγελέως· η Διοίκηση κοιμάται ύπνο βαθύ.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτά τα παράδοξα. Το πιο παράδοξο και το πιο εφιαλτικό είναι ότι η μηχανή υπεξαίρεσης δημοτικών εσόδων φαίνεται να είχε στηθεί από πολύ παλιά: Νωρίτερα και από το 2002, που εφαρμόστηκε η μηχανογράφηση. Ο δήμαρχος, οι αντιδήμαρχοι, ο επί τέσσερις δημάρχους γραμματέας, βεβαίωναν αυθαιρέτως ή κατ’ αποκοπήν τέλη παρεπιδημούντων στις τουριστικές επιχειρήσεις του νησιού με το μεγαλύτερο κατά κεφαλήν εισόδημα στη χώρα· και άλλοτε εισέπρατταν, άλλοτε δεν απαιτούσαν τα νόμιμα, άλλοτε πλαστογραφούσαν αποδείξεις και υπογραφές σε επιταγές, και συχνά τα χρήματα κατέληγαν σε προσωπικούς λογαριασμούς. Επί χρόνια πολλά. Από τους ίδιους πάντα ανθρώπους. Ξεπερνά κάθε φαντασία.

Τον αιρετό τον αντιμετωπίζεις με πολιτικούς όρους· μπορείς να του καταλογίσεις αυταρχισμό, αλαζονεία, αντιδημοκρατική συμπεριφορά, ίσως και μεθόδους αδιαφανείς και αυθαίρετες. Δύσκολα όμως ο νους πάει στην καταπάτηση του δημοσίου συμφέροντος, στην υπεξαίρεση, στην κλοπή. Χορτάτοι άνθρωποι είναι, σκέφτεσαι, στον ίδιο τόπο ζούμε, κάπως αλλιώς θα αντιλαμβάνονται το κοινό καλό. Λάθος, δυστυχώς. Η περιφρόνηση της δημοκρατίας πάει χέρι χέρι με την κλοπή, η κατάχρηση εξουσίας προετοιμάζει την κατάχρηση χρήματος, η αδιαφάνεια προϋποθέτει τον δόλο. Κι όταν όλα αυτά συντεθούν, το μείγμα προκύπτει εκρηκτικό. Το νησί έχει γίνει σκάνδαλο, πάλι, αναπότρεπτα. Ισως διότι τα άνθη του κακού για να ανθήσουν χρειάζονται την ανοχή, την αδιαφορία, την αδράνεια ή τη συνένοχη σιωπή πολλών.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

Σάββατο 21 Αυγούστου 2010

... Αφγανιστάν και αμερικάνικη προπαγάνδα ...

*
Μιχάλης Μητσός
***
*
Η πραγµατική µάχη
*

Τέσσερις µήνες πριν δηµοσιοποιήσει το Wikileaks τους φακέλους για τον πόλεµο στο Αφγανιστάν, οι Ροµπέν των Δασών του Διαδικτύου είχαν αποκαλύψει ένα άλλο απόρρητο έγγραφο της CΙΑ µε την ένδειξη ΝΟFΟRΝ. Δηλαδή, «όχι για ξένους πολίτες».

Το έγγραφο λεγόταν «Ειδικό Υπόµνηµα Κόκκινου Πυρήνα» και σηµείωνε ότι η υποστήριξη των Ευρωπαίων προς τον πόλεµο του Αφγανιστάν έχει µειωθεί. Το 80% των Γερµανών και των Γάλλων, τόνιζε η CΙΑ, διαφωνούν µε την αύξηση της στρατιωτικής ανάµειξης των χωρών τους. Επρεπε λοιπόν να βρεθεί ένας τρόπος να αντιστραφεί αυτή η τάση. Και ο καλύτερος τρόπος ήταν «να µιλήσουν οι γυναίκες του Αφγανιστάν για τις εµπειρίες τους µε τους Ταλιµπάν, τις προσδοκίες τους για το µέλλον και τους φόβους τους για τις επιπτώσεις µιας νίκης των εξτρεµιστών».

Στις 25 Ιουλίου χτύπησε το Wikileaks. Και τέσσερις ηµέρες αργότερα, το «Τime» κυκλοφόρησε έχοντας στο εξώφυλλό του µια όµορφη ακρωτηριασµένη Αφγανή και τη λεζάντα «Τι θα συµβεί αν φύγουµε από το Αφγανιστάν». Η επιθυµία τής CΙΑ είχε ικανοποιηθεί. Ο θόρυβος που δηµιουργήθηκε ήταν µεγάλος. Μόνο που η όµορφη Μπίµπι Αϊσα δεν ακρωτηριάστηκε από τους Ταλιµπάν. Οπως είπε η ίδια στην Αν Τζόουνς του περιοδικού «Νέισιον», µερικές εβδοµάδες πριν η φωτογραφία της κάνει τον γύρο του κόσµου, αυτός που της έκοψε τη µύτη και τα αυτιά ήταν ο πεθερός της, για να την τιµωρήσει που άφησε τον γιο του. Οι συγχωριανοί τους συµφώνησαν µε την πράξη, αλλά οι Ταλιµπάν δεν είχαν σχέση.

Παρά ταύτα, το «Τime» έγραψε ότι η κοπέλα κακοποιήθηκε µε εντολή ενός διοικητή των ανταρτών.

Οι Ταλιµπάν έχουν κάνει, και συνεχίζουν να κάνουν, πολλά αίσχη.

Εξίσου αισχρή, όµως, είναι η ταλιµπανοποίηση της αφγανικής ζωής επί κυβέρνησης Καρζάι. Τα δικαιώµατα των γυναικών, η πρόσβαση στη δουλειά και η ελευθερία της κίνησής τους έχουν περιοριστεί δραστικά. Πολλές βουλευτίνες καταγγέλλουν ότι δεν τολµούν να αρθρώσουν λέξη για διάφορα ισλαµικά ζητήµατα επειδή θα τις κατηγορήσουν για βλασφηµία. Το υπουργικό συµβούλιο, τα δικαστήρια και το Κοινοβούλιο ελέγχονται από άνδρες που διαφέρουν από τους Ταλιµπάν µόνο στο χρώµα του τουρµπανιού τους. Περιοδικά σαν το «Τime» περιγράφουν αυτό που γίνεται σήµερα στο Αφγανιστάν σαν να πρόκειται για µια µάχη ανάµεσα στις δυνάµεις της ελευθερίας και της δηµοκρατίας (δηλαδή τις Ηνωµένες Πολιτείες και την κυβέρνηση Καρζάι) και τους κακούς Ταλιµπάν. Η πραγµατική µάχη όµως, σηµειώνει η Αν Τζόουνς, είναι ανάµεσα σε προοδευτικές Αφγανές και Αφγανούς, πολλοί από τους οποίους είναι νέοι, και σε µια φάλαγγα αντιδραστικών δυνάµεων. Οσο για την κυβέρνηση Καρζάι, δεν είναι απλώς διεφθαρµένη. Είναι ο ορισµός του µισογυνισµού και του φονταµενταλισµού.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies


Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

... των Ελλήνων οι "άκρες" ποτέ δεν πεθαίνουν ...

*
Γ. Παπαδόπουλος-Τετράδης
***
*
Εχεις άκρη;

*
Πριν από λίγο καιρό κλιμάκιο του ΣΔΟΕ έλεγξε ιστορικό μπαρ σε κυκλαδονήσι και διαπίστωσε παραβάσεις και φοροδιαφυγή, που επισύρουν μέχρι και την ποινή του κλεισίματος.

Βεβαιώθηκαν τα πρόστιμα και τα συμπαρομαρτούντα και πήραν τον δρόμο τους. Ο δρόμος, όμως, είναι χωματόδρομος, Κυκλάδες γαρ, και άμα είναι νύχτα -γιατί οι δουλειές της νύχτας έχουν άλλες διαδρομές- μπορεί να χαθείς. Οπερ και εγένετο.

- «Τι έγινε, ρε παιδιά, με το μαγαζί; Πώς και δουλεύει ακόμη;».

- «Αααα, έχει τις άκρες του».

Που σημαίνει ότι τζάμπα οι βεβαιώσεις και οι επιθεωρήσεις και τα εισιτήρια πήγαιν'-έλα για τους εφοριακούς, συν τα εκτός έδρας και τα φαγιά στα ταβερνεία και ψαρεστιατόρια, με τα οποία βαρύνεται ο συνήθης φορολογούμενος.

Πριν από 48 ώρες ο επικεφαλής του μπαμπούλα των επαγγελμάτων και επιχειρήσεων ΣΔΟΕ ρωτήθηκε αν έχει εισπραχθεί το πρόστιμο σε άλλο μπαρ κυκλαδίτικου νησιού για φοροδιαφυγή πολλών εκατομμυρίων, που βεβαιώθηκε.

- «Οχι ακόμα», απάντησε ο κέρβερος εφοριακός, που παραδέχτηκε ότι ενώ οι ελεγκτικοί μηχανισμοί εργάζονται πυρετωδώς, οι εισπρακτικοί χωλαίνουν.

Ασφαλώς. Επιπροσθέτως (επιπρόσθετα, στη δημοκρατική δημοτικιά) υπάρχουν πάντα και οι διαχρονικές «άκρες».

Γιατί χωλαίνουν οι εισπρακτικοί μηχανισμοί; Μα, γιατί δεν υπάρχουν! Για την ακρίβεια, και για να μη λέμε υπερβολές, υπάρχουν, αλλά μόνο κατά το ένα δέκατο απ' αυτό που υπήρχε. Και μάλιστα ένα δέκατο που έχει γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του άρπαγα και του εκβιαστή περισσότερο παρά με τη νοοτροπία του υπηρέτη του δημοσίου συμφέροντος.

Από την άλλη πλευρά, οι κυβερνήσεις των τελευταίων 25 χρόνων, που εξέθρεψαν αυτό το εξάμβλωμα, αντί να χτίσουν μια κοινωνική συνείδηση στους εφοριακούς ώστε να δουλεύουν για να συγκεντρώνουν τη συνεισφορά του καθενός, στη συμμετοχή του σε μια κοινωνία, τους διέφθειραν μέχρι βάθους ψυχής, άλλοτε δωροδοκώντας τους με επιδοματικές ψηφοθηρικές αποδοχές και άλλοτε σπρώχνοντάς τους με την ανοχή της ατιμωρησίας στις εφόδους της αρπαχτής από επιχειρηματίες, εμπόρους και επαγγελματίες.

Σήμερα, το κράτος περιμένει -απαιτεί μάλλον- απ' αυτούς τους υπαλλήλους του, μ' αυτή τη νοοτροπία στη μεγάλη τους πλειονότητα -γιατί πάντα υπάρχουν οι εξαιρέσεις- να δουλέψουν για να εισπράξουν τα έσοδα, αφού μάλιστα τους έχει περικόψει τις αποδοχές, στο όνομα όχι μιας δικαιότερης μισθολογικής πολιτικής, αλλά στο όνομα ενός αρπακτικού εισπρακτικού αμόκ «στοιχίζετε πολύ, φέρτε πίσω αυτά που σας δώσαμε».

Υπάρχει μεγάλη υστέρηση εσόδων, διαπιστώνουν οι υπηρεσίες της κυβέρνησης. Καμμία έκπληξη. Τα χρήματα δεν μαζεύονται με τη νοοτροπία ληστή, που μπαίνει μες στο σπίτι και στα ζητάει με το πιστόλι προτεταμένο. Κυρίως αν το χέρι του ληστή τρέμει από την αβεβαιότητα του εγχειρήματος.

Μπορεί το ελληνικό κράτος να έχει ανάγκη από άμεση είσπραξη, αλλά έχει μεγαλύτερη ανάγκη από διαχρονική είσπραξη. Οχι στο πλαίσιο ενός αρπακτικού παραληρήματος, αλλά στο πλαίσιο μιας δίκαιης συμμετοχής των πολιτών στα βάρη. Με σοβαρότητα και χωρίς προπαγανδιστικά πυροτεχνήματα σαν τους γιατρούς του Κολωνακίου (στις άλλες περιοχές είναι άγιοι;), τους επίορκους εφοριακούς (τι απέγιναν οι υποθέσεις τους;), τους φοροφυγάδες Σύρου και Μυκόνου (πού βρίσκονται οι φάκελοί τους;), τους ιδιοκτήτες των γιοτ, τους μετόχους εταιρειών κι ένα σωρό πιασάρικες υποθέσεις, για να χάσκει μ' ανοιχτό το στόμα ο τηλεπολίτης.

Αποτέλεσμα; Τα έσοδα πέφτουν, ο αυξημένος ΦΠΑ δεν αποδίδεται και επίκειται νέα ληστρική επίθεση στους συνήθεις υπόπτους ειλικρινείς φορολογούμενους.

Στη σημερινή Ελλάδα, όπως και στη χθεσινή, για να επιβιώσεις χρειάζεσαι «άκρες». Αναρωτιέται κανείς τι έχει αλλάξει προς το καλύτερο. Γιατί προς το χειρότερο δεν αναρωτιέται.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies


Πέμπτη 19 Αυγούστου 2010

... η μεγάλη απάτη - ξεπουλώντας τη ΔΕΗ ...

*
Βασίλης Βιλιάρδος
***
*
Η ΔΕΗ και η Κοινή Γνώμη

*
Επιθυμώντας κατ’ αρχήν να αποσαφηνίσουμε την κοινή γνώμη στη χώρα μας, έτσι όπως έχει σήμερα διαμορφωθεί (αν και πιθανότατα «χειραγωγημένη»), θεωρούμε ότι συμφωνεί με την απαγόρευση των κρατικών μονοπωλίων, με το άνοιγμα των αγορών, καθώς επίσης με την κατάργηση των κλειστών επαγγελμάτων. Οι Έλληνες έχουν στη συντριπτική τους πλειοψηφία την πεποίθηση ότι, μόνο έτσι θα καταπολεμηθούν οι απαράδεκτες «πελατειακές σχέσεις», η διαφθορά, η διαπλοκή και η «συντεχνιακή» νοοτροπία των επαγγελματιών συνδικαλιστών.

Περαιτέρω, πιστεύουν ότι «επιλέχθηκε» η ΔΕΗ για την κατάλυση των κρατικών μονοπωλίων (αν και θα έπρεπε λογικά να αναρωτηθούν, γιατί να προηγηθεί η κερδοφόρα ΔΕΗ, αντί ο ζημιογόνος ΟΣΕ), ενώ είναι σχεδόν σίγουροι ότι, μόνο μέσω της κατάργησης των κλειστών επαγγελμάτων θα αναπτυχθεί η Ελληνική Οικονομία (υπάρχουν άλλωστε πολλές «μελέτες», οι οποίες το «αποδεικνύουν» - από το ΙΟΒΕ κλπ). Τέλος, θεωρούν μονόδρομο τις αποκρατικοποιήσεις, σε σχέση με την έξοδο από την κρίση των κρίσεων, καθώς επίσης για την καταπολέμηση της ανεργίας.

Σχεδόν το σύνολο των απόψεων που έχουμε μελετήσει στον Τύπο και αλλού, ταυτίζονται σε γενικές γραμμές με τα παραπάνω, τα οποία εμφανίζουν μία «οργισμένη» κοινή γνώμη – μία ελληνική κοινωνία η οποία, έχοντας υποφέρει τα πάνδεινα στο παρελθόν, τόσο από τη διαπλοκή, όσο και από τη διαφθορά ενός κράτους με απίστευτες «φεουδαρχικές δομές», εξεγείρεται εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων, των πολιτικών, των μεγάλων επιχειρηματιών, των επαγγελματιών συνδικαλιστών, των ιδιοκτητών φορτηγών και πολλών άλλων. Δυστυχώς, αυτός είναι ταυτόχρονα ο κύριος στόχος της (σκιώδους) κυβέρνησης: ο «εμφύλιος πόλεμος» δηλαδή, αφού γνωρίζει πολύ καλά να εκμεταλλεύεται τα συναισθήματα του «όχλου» - πόσο μάλλον όταν δεν είναι υποχρεωμένη να σπαταλήσει ενέργεια, για να καταπνίξει τυχόν αντιστάσεις του (Pareto).

Είναι όμως αλήθεια αυτή η ρεαλιστική «πραγματικότητα»; Δεν μας έχει γίνει καμία «πλύση εγκεφάλου» και είναι σωστές οι πεποιθήσεις μας ή μήπως απλά θα επιβαρυνθούν ακόμη περισσότερο οι καταναλωτές, θα υποφέρουν τα παιδιά μας, θα αυξηθεί η ανεργία, θα μειωθούν τα εισοδήματα όλων των Ελλήνων και θα αντικατασταθεί η εγχώρια από τη διεθνή «τυραννία»;

Μήπως ταυτόχρονα θα μεταφερθούν δια της «φοροαποφυγής» (απόλυτα νόμιμη πληρωμή ελάχιστων φόρων, μέσω της εκμετάλλευσης διαφόρων «φορολογικών παραδείσων» και λογιστικών «παραθύρων») αφορολόγητοι ελληνικοί πόροι στο εξωτερικό, εκεί δηλαδή που έχουν την έδρα τους οι πολυεθνικές;

Δεν είναι γνωστό το ότι, μόνο εκείνοι που (μεταφορικά) κατέχουν ένα πλεόνασμα τροφής, μπορούν να εξαναγκάσουν αυτούς που λιμοκτονούν σε μία «ελεύθερα» αποδεκτή δουλεία, χωρίς να χρησιμοποιήσουν βία;

ΟΙ ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΜΝΗΣΤΗΡΕΣ

Κατ’ αρχήν, είναι πολύ σωστή η ελληνική κοινή γνώμη, όταν τάσσεται σχεδόν εξ ολοκλήρου υπέρ της καταπολέμησης της διαφθοράς - με τη βοήθεια και των ιδιωτικοποιήσεων. Εάν όμως τα «προϊόντα» της, η αύξηση των εσόδων και η μείωση των δαπανών δηλαδή, δεν παραμείνουν στη χώρα μας, αλλά διαφύγουν μέσω των πολυεθνικών στο εξωτερικό, τότε όχι μόνο δεν θα υπάρξει αντικειμενικό όφελος αλλά, αντίθετα, η ζημία θα διπλασιασθεί.

Αφενός μεν λοιπόν θα συνεχίσουν να επιβαρύνονται δυσανάλογα οι καταναλωτές, παρά την «απελευθέρωση» των αγορών, όπως αναφέραμε στο παραπάνω παράδειγμα της Γερμανίας, αφετέρου δε τα έσοδα από την καταπολέμηση της διαφθοράς μάλλον δεν θα καταναλώνονται στο εσωτερικό, αλλά στο εξωτερικό – αυξάνοντας εκεί το επίπεδο διαβίωσης και τις θέσεις εργασίας. Δυστυχώς για όλους μας, σπάνια η διαφθορά εξαφανίζεται – συνήθως, αλλάζει απλά «στρατόπεδο» (στην προκειμένη περίπτωση, μεταφέρεται στις ξένες πολυεθνικές εταιρείες, οι οποίες κάθε άλλο παρά σαν αδιάφθορες μπορούν να χαρακτηρισθούν).

Όσον αφορά ειδικά την παραγωγικότητα των εργαζομένων, εάν η βελτίωση της αυξήσει μόνο τα κέρδη των πολυεθνικών και δεν συμβάλλει στη μείωση των τιμών καταναλωτή, στην παραγωγή εθνικού πλούτου ή στην αύξηση των θέσεων εργασίας, δεν θα έχει καμία ουσιαστική ωφέλεια για τους Πολίτες. Για παράδειγμα, όλοι είμαστε εναντίον της εικόνας κάποιων υπαλλήλων στις κρατικές επιχειρήσεις ή στο δημόσιο, οι οποίοι κάθε άλλο παρά εργάζονται – δεν παράγουν δηλαδή. Όμως, εάν οι επιχειρήσεις αυτές ιδιωτικοποιηθούν από το διεθνές Καρτέλ, μειώνοντας το προσωπικό τους και αυξάνοντας την παραγωγικότητα τους, αυτό που στην πραγματικότητα θα απομείνει στη χώρα μας θα είναι η ανεργία, ο περιορισμός των δημοσίων εσόδων, καθώς επίσης η πτώση των μέσων ελληνικών εισοδημάτων – με όλα όσα κάτι τέτοιο συνεπάγεται (μείωση της ιδιωτικής κατανάλωσης, χρεοκοπία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων κλπ).

Δυστυχώς, οι μεγάλες κρατικές εταιρείες μίας μικρής χώρας, όπως η Ελλάδα, δεν είναι εύκολο να ιδιωτικοποιηθούν από δικούς της επιχειρηματίες – όπως συμβαίνει συνήθως στη Γερμανία, στις Η.Π.Α. ή στην Ιαπωνία. Αρκεί να δει κανείς τα μεγέθη τους, για να κατανοήσει τη θέση μας. Στον Πίνακα ΙV παραθέτουμε τα μεγέθη της ΔΕΗ, απέναντι στα αντίστοιχα υποθετικών αγοραστών της (η γερμανική RWE έχει δείξει ενδιαφέρον στο παρελθόν), έτσι ώστε να τεκμηριώσουμε την άποψη μας:
---
ΠΙΝΑΚΑΣ ΙV: Μεγέθη εταιρειών ηλεκτρικής ενέργειας (κεφαλαιοποίηση με τιμή μετοχής στις 12.08.10)

Μεγέθη/Εταιρείες


ΔΕΗ


RWE


ENEL


ENDESA
---
Τζίρος


6,03 δις


47,74 δις


62,17 δις


22,8 δις
---
Κέρδος π.φ.


993 εκ.


5,6 δις


9,07 δις


4,31 δις
---
Κεφαλαιοποίηση


3,06 δις


30,10 δις


36,01 δις


20,10 δις
---
Αριθ. Προσωπικού


23.127


70.726


81.208


26.587
---
Τζίρος ανά άτομο


260.000


675.000


765.564


857.000
---
Κέρδος ανά άτομο


42.936


79.178


111.688


162.109
---
Ποσοστό κέρδους


16,46%


11,73%


14,59%


18,90%
---
Υποχρεώσεις


9,32 δις


79,72 δις


127,95 δις


41,46 δις
---
Υποχρεώσεις/Τζίρο


154,5%


166,98%


205,80%


181,84%
---
Μετοχική σύνθεση

ΔΕΗ: 51,49% Ελληνικό δημόσιο, 5,01% Silchester, 5% Fidelity, 38,5% free float

RWE: RWE & Co KG 16%, Ίδιες μετοχές 5,5%, Black Rock 4,57%, Capital Research 2,98%, free float 70,95%


ENEL: Casa Depositi e Prestiti 17,4%, Υπουργείο οικονομικών 13,9%, free float 68,7%


ENDESA: Enel 24,9%, Acciona 21,03%, Cajamadrit 9,9%, Sepi 2,9%, free float 41,2%
---
Σημείωση: Η κεφαλαιοποίηση της ΔΕΗ αντιστοιχεί στο 50% του τζίρου της, ενώ της γερμανικής RWE στο 156%, της ιταλικής Enel στο 172% και της ισπανικής Endesa στο 91%.
Πηγή: Finance Net
---
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
---
Από τον Πίνακα ΙV είναι φανερή η εξαιρετικά χαμηλή παραγωγικότητα της ΔΕΗ (τζίρος και κέρδη ανά άτομο) - επομένως ο υψηλός αριθμός των εργαζομένων της, αν και δεν είναι απόλυτα συγκρίσιμος με τις υπόλοιπες, λόγω των γεωγραφικών «δυσχερειών» της χώρας μας (νησιά κλπ). Όμως, παραμένει εξαιρετικά κερδοφόρα, αφού το ποσοστό καθαρού κέρδους (προ φόρων) διαμορφώνεται στο 16,46% - υψηλότερο από τις δύο άλλες.

Επίσης, πουλάει ηλεκτρικό ρεύμα σε τιμές φθηνότερες από τους ανταγωνιστές της – ενώ ο πρόεδρος της δεν αμείβεται με 7 εκ. € το χρόνο, όπως ο συνάδελφος του της RWE (ποσόν δηλαδή, το οποίο αντιστοιχεί με τις αμοιβές άνω των 800 ανειδίκευτων εργαζομένων). Εκτός αυτού, παρά το ότι οι υποχρεώσεις της είναι υψηλές, είναι χαμηλότερες από όλες τις άλλες – επίσης σε ποσοστά επί του τζίρου.

Επομένως, γιατί θα έπρεπε να προβεί σε απολύσεις, αυξάνοντας την ανεργία στη χώρα μας η οποία, μέσω των επιδομάτων, «εκβάλλει» τελικά στα ελλείμματα του προϋπολογισμού; Σε τι θα ωφελούσε την Ελλάδα η εκποίηση της – πόσο μάλλον όταν το κράτος εισπράττει μεγάλα μερίσματα (φορολογικά έσοδα επίσης) από τη συμμετοχή του; Ποιο θα ήταν το υλικό όφελος των καταναλωτών, από την κατάργηση του «μονοπωλιακού οχυρού», εάν εξαιρέσουμε την εύλογη ηθική ικανοποίηση τους από την «τιμωρία» κάποιων «διαπλεκομένων» συνδικαλιστών ή αντιπαραγωγικών εργαζομένων;

Τέλος, επειδή είναι φυσιολογικό να προσπαθεί ο αγοραστής ενός σπιτιού να αναδείξει πολλά ελαττώματα του, έτσι ώστε να μειώσει το δυνατόν περισσότερο την τιμή πώλησης του, μήπως ευρίσκεται σε εξέλιξη ένα αντίστοιχο γεγονός;

Κλείνοντας, ενδεχομένως η σημαντική συμμετοχή της ιταλικής Enel στην ισπανική Endesa, να εμφανίζει καθαρά την τάση εξαγοράς των μικρότερων κοινωφελών επιχειρήσεων από τις μεγαλύτερες και ισχυρότερες – όπως όμως τονίσαμε παραπάνω, σε καμία περίπτωση προς όφελος των καταναλωτών ή της εθνικής οικονομίας τους.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Δεν είμαστε προφανώς σε καμία περίπτωση αντίθετοι με την άμεση ανάγκη εξυγίανσης της ελληνικής οικονομίας, με την καταπολέμηση της διαφθοράς ή με τη ριζική αντιμετώπιση της διαπλοκής των πολιτικών, των ιδιοτελών ψηφοφόρων τους, των επιχειρηματιών και των συνδικάτων. Εν τούτοις, δεν συμφωνούμε με την κατάλυση της εθνικής μας κυριαρχίας, με την αδικαιολόγητη ιδιωτικοποίηση των κοινωφελών επιχειρήσεων, με την εγκληματική εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, καθώς επίσης με την επέλαση του Καρτέλ στη χώρα μας – με την απαράδεκτη ανοχή τόσο της ΕΕ, όσο και της Γερμανίας, η οποία συνεχίζει να μην εξοφλεί τις τεράστιες οφειλές της (αποζημιώσεις) απέναντι στην Ελλάδα, ενώ επωφελείται τα μέγιστα από την ελληνική κρίση.

Η Ελλάδα, μία χώρα πάμπλουτη από πολλές πλευρές, κυριολεκτικά προικισμένη από τη Φύση, οφείλει να ακολουθήσει το δικό της δημοκρατικό δρόμο – έτσι όπως τον έχουμε και εμείς, μεταξύ άλλων, περιγράψει, σε προηγούμενα κείμενα μας. Εάν όμως οι Πολίτες της δεν συνειδητοποιήσουν ούτε αυτή τη φορά τις τεράστιες ευθύνες τους, καθώς επίσης εάν τα ΜΜΕ της χώρας μας δεν συμβάλλουν θετικά στην αντικειμενική, σωστή ενημέρωση των Ελλήνων, συνεχίζοντας ενδεχομένως να «παραπληροφορούν», πόσο μάλλον να υπηρετούν ξένα συμφέροντα ή τις ανάγκες κερδοφορίας τους, ο πόλεμος θα χαθεί για τη χώρα μας – αυτή τη φορά οριστικά και αμετάκλητα. Δυστυχώς, τα διάφορα ανεξάρτητα «ιστολόγια» και οι ελεύθερες διαδικτυακές εφημερίδες δεν αρκούν – δεν έχουν την «εμβέλεια», αλλά ούτε και την εγκυρότητα των μεγάλων αστικών μέσων ενημέρωσης.

Κλείνοντας, είναι οφθαλμοφανές το ότι, με 5% επιτόκιο των κρατικών δανείων και -4% ύφεση, σε συνδυασμό με έναν φορολογικό πληθωρισμό ύψους 7%, είναι φύσει αδύνατον, εάν δεν αντιδράσουμε άμεσα (αναπτυξιακά μέτρα, ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, θεσμική προστασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας μας κλπ), να αποφύγει η χώρα μας το μοιραίο – την ελεγχόμενη χρεοκοπία δηλαδή, η οποία δρομολογείται από τους «σωτήρες» της, με στόχο να λεηλατηθεί ο τεράστιος φυσικός πλούτος της.

Ελπίζοντας να μη χαθεί τελικά ο πόλεμος, παρά το ότι στο πρόσφατο παρελθόν, όταν ανακοινώθηκε επίσημα η εθνική μας συνθηκολόγηση, αναφερθήκαμε στο «Ρέκβιεμ της Δημοκρατίας», δεν θα πάψουμε να επιμένουμε στο ότι, «Ο Θεός είναι πράγματι Μεγάλος, αλλά εμείς είμαστε τα χέρια Του».
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies
*

Τρίτη 17 Αυγούστου 2010

... εγκληματική εθνικοφροσύνη ...

*
Γκαζμέντ Καπλάνι
***
*
Τροχοφόρος δολοφονικός ρατσισµός

*
Ανήµερα Δεκαπενταύγουστο έλαβα το µήνυµα αυτό στο µπλογκ µου: «Σκατοµαλάκα Αλβανοεβραίε, για τον δικό µας που φάγατε ούτε λέξη. Φταίµε εµείς που δεν σας κάνουµε τα ίδια - Μάκης». Τελευταία, στα µπλογκ τους οι ακροδεξιοί µε βαφτίζουν «Εβραίο». Ισως επειδή το «Αλβανός» δεν φτάνει για να µε µισούν όπως µόνο εκείνοι ξέρουν να µισούν. Το ίδιο πύον στα µυαλά και στην καρδιά τους κουβαλούν και οι Αλβανοί που δολοφόνησαν τις προάλλες τον 37χρονο Αριστοτέλη Γκούµα - Ελληνας της Αλβανίας και κάτοικος της Χειµάρρας - επειδή, όπως αναφέρουν αυτόπτες µάρτυρες, µιλούσε ελληνικά. Τον κυνήγησαν µε το αυτοκίνητο και τον σκότωσαν ενώ επέστρεφε µε τη µηχανή στο σπίτι του. Ο δολοφόνος, συνοµήλικος του θύµατος, κρύφτηκε και παραδόθηκε µερικές ηµέρες αργότερα στην Αστυνοµία. Τον βοήθησαν οι φίλοι του να κρυφτεί. Ο πατέρας του έβγαινε στις αλβανικές τηλεοράσεις λέγοντας πως ο γιος του είναι αθώος, πως ό,τι συνέβη ήταν απλά ένα τροχαίο ατύχηµα. Εδρασε σύµφωνα µε τη βαλκανική νοοτροπία: τα παιδιά µας είναι πάντα αθώα, ακόµα και όταν δολοφονούν.

Ο πρωθυπουργός της Αλβανίας, Σαλί Μπερίσα, καταδίκασε αµέσως και απερίφραστα το έγκληµα. Οι δράστες συνελήφθησαν και θα οδηγηθούν στη Δικαιοσύνη. Ο «αντιεθνικιστής» αρχηγός της αντιπολίτευσης, Εντι Ράµα, δεν ακούστηκε καν.

Ισως για να µη δυσαρεστήσει τους Αλβαναράδες, ελπίζοντας ότι θα πάρει και τις ψήφους τους στις επόµενες εκλογές, ώστε να γίνει πρωθυπουργός. Η στάση του αλβανικού Τύπου ήταν απλά θλιβερή. Ελάχιστες ήταν οι εξαιρέσεις, που τόλµησαν να πουν τα πράγµατα µε το όνοµά τους. Αν και η είδηση είναι ακόµα πρωτοσέλιδη στις αλβανικές εφηµερίδες, οι σχολιαστές αποφεύγουν να πάρουν θέση και να ασχοληθούν µε την ιδιαίτερη πλευρά του εγκλήµατος: τα ρατσιστικά κίνητρα του δράστη και των συνεργατών του. Φαίνεται πως, για τους περισσότερους αλβανούς δηµοσιογράφους, οι Αλβανοί πρέπει να είναι µόνο θύµατα του ρατσισµού, ποτέ θύτες. Με αυτές τις ιδέες, φαντάζοµαι, µεγάλωσαν ο δολοφόνος και η παρέα του. Αυτό που σοκάρει, προπαντός, είναι η αγριότητα και η ευκολία µε την οποία πραγµατοποίησαν τη δολοφονία. Σαν να ήταν σίγουροι ότι κανείς δεν θα τους κυνηγήσει και τιµωρήσει. Σαν να περίµεναν να εισπράξουν ακόµα και τη δηµόσια επιδοκιµασία...

Είναι πολλά αυτά που µπορεί να διαπιστώσει κανείς, µε µια πρώτη µατιά, σε αυτό το έγκληµα. Το γεγονός ότι ο δράστης εκπροσωπεί ένα κοµµάτι της αλβανικής νεολαίας που µεγαλώνει ανάµεσα στο «όνειρο» του νεοπλουτισµού και ενός ρεύµατος βλαχοµπαρόκ εθνικισµού, που καλλιεργείται εδώ και καιρό από ορισµένα ΜΜΕ και σύµφωνα µε το οποίο το κακό µε τους Αλβανούς είναι ότι πάσχουν από µειωµένη εθνικοφροσύνη! Το γεγονός ότι οι τουριστικές περιοχές του Νότου στην Αλβανία έχουν γίνει το «βασίλειο» της µαφίας των οικοδοµών, όπου «συναντιούνται» το διεφθαρµένο κράτος, η µαφία και ο εθνικισµός - ο δράστης και οι φίλοι του, άλλωστε, στις οικοδοµικές επιχειρήσεις δραστηριοποιούνταν. Επιπλέον, το γεγονός ότι το έγκληµα διαπράχθηκε µε αυτοκίνητο. Στην εποχή του κοµµουνισµού, στην Αλβανία τα ιδιωτικά αυτοκίνητα ήταν απαγορευµένα. Τώρα έχουν γίνει το σήµα κατατεθέν των νεόπλουτων. Προχθές έγιναν και το σήµα κατατεθέν ενός νεόπλουτου δολοφονικού ρατσισµού…
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

Δευτέρα 16 Αυγούστου 2010

... 1960 - χρονιά ανεξαρτησίας ...

*
Γιώργος Δελαστίκ
***
*
Ο αξέχαστος Αύγουστος της Αφρικής

*
Ηταν 30 Ιουνίου του 1960. Ο βασιλιάς του Βελγίου Μποντουέν βρισκόταν στη Λεοπολντβίλ, την πρωτεύουσα του Βελγικού Κογκό, αυτή που σήμερα ονομάζεται Κινσάσα. Ο Βέλγος μονάρχης βρισκόταν σε μια ανοιχτή λιμουζίνα. Ορθιος χαιρετούσε τα παραταγμένα πλήθη των μαύρων που τον χειροκροτούσαν. Η στιγμή ήταν ιστορική. Μετέβαινε στο κογκολέζικο κοινοβούλιο για να παραδώσει επισήμως την εξουσία στους Κογκολέζους, σηματοδοτώντας το τέλος της βελγικής αποικιοκρατίας στην αχανή και ζάπλουτη από πλευράς ορυκτού πλούτου αφρικανική χώρα.

Ξαφνικά ένας ευρωπαϊκά ντυμένος μαύρος όρμησε και άρπαξε το σπαθί του Βέλγου μονάρχη και το ύψωσε θριαμβευτικά προς τον ουρανό! Η σκηνή αποτυπώθηκε σε φωτογραφία, η οποία πραγματικά περικλείει όλη την ουσία της κατάρρευσης του καθεστώτος της αποικιοκρατίας: ο Λευκός έχανε το σύμβολο της ισχύος και της εξουσίας του!

Το 1960 υπήρξε πραγματικά η χρονιά κατά την οποία γεννήθηκαν τα περισσότερα ανεξάρτητα κράτη της Αφρικής - και ο Αύγουστος του 1960 αναδείχθηκε σε ανεπανάληπτο μήνα γέννησης ελπίδων και οραμάτων στη Μαύρη Ηπειρο. Εκείνον τον αξέχαστο μήνα της ανεξαρτησίας των μαύρων όχι μία ή δύο αλλά... οκτώ (!) αφρικανικές χώρες απελευθερώθηκαν από τα δεσμά της αποικιοκρατίας.

Την 1η Αυγούστου έγινε ανεξάρτητη η Δαχομέη, που σήμερα ονομάζεται Μπενίν. Στις 3 Αυγούστου ήταν η σειρά του Νίγηρα, στις 5 Αυγούστου η Ανω Βόλτα (σήμερα ονομάζεται Μπουρκίνα Φάσο), στις 7 Αυγούστου η Ακτή του Ελεφαντόδοντος. Η ροή των γεγονότων είναι ασταμάτητη. Στις 11 Αυγούστου ανεξαρτητοποιείται το Τσαντ, στις 13 η Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, στις 15 το Γαλλικό Κογκό, στις 17 το Γκαμπόν. Κάθε δύο μέρες μία χώρα! Μοιάζει σαν παραμύθι!

Τον χορό της ανεξαρτησίας του 1960 έχει ανοίξει από την 1η Ιανουαρίου το Καμερούν. Ακολουθούν η Σενεγάλη και το Τόγκο, έπονται η Μαδαγασκάρη, η Σομαλία, το Μάλι, η Νιγηρία. Στις 28 Νοεμβρίου 1960 θα κλείσει η ανεξαρτησία της Μαυριτανίας εκείνη την ονειρεμένη χρονιά...

Μισός αιώνας κύλησε από τότε. Δεκαεπτά υποσαχάριες χώρες (εκ των οποίων μάλιστα οι δεκατέσσερις υπήρξαν γαλλικές αποικίες) θα σβήσουν φέτος τα κεράκια της τούρτας πενήντα χρόνων ανεξαρτησίας. Η τάση προς κάποιου είδους απολογισμό των πεπραγμένων είναι πάντοτε ακαταμάχητη σε τέτοιες επετείους. Τι έφερε στους λαούς της Αφρικής η ανεξαρτησία αυτά τα πενήντα χρόνια;

Σίγουρα την ευθύνη και τις αποφάσεις για την τύχη των λαών της τις έχουν πλέον γηγενείς ηγέτες και όχι ξένοι, λευκοί αποικιοκράτες. Σίγουρα σήμερα οι Αφρικανοί ζουν καλύτερα εν γένει από όσο ζούσαν κατά την εποχή της αποικιοκρατίας.

Δύσκολα όμως μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι η ανεξαρτησία έφερε στην Αφρική την ειρήνη, την ελευθερία ή την ευημερία. Δεκάδες πόλεμοι, πολύ συχνότερα στο εσωτερικό των αφρικανικών κρατών παρά σε διακρατικές συγκρούσεις εξοντώνουν κατά δεκάδες -ή κάποτε και κατά εκατοντάδες- χιλιάδες αφρικανικούς πληθυσμούς.

Οι Ευρωπαίοι αποικιοκράτες φρόντισαν για αυτό. Στο Συνέδριο του Βερολίνου το 1885, χώρισαν την Αφρική μεταξύ τους σαν να ήταν κομμάτια τούρτας, αδιαφορώντας παντελώς για τους λαούς και τις φυλές των ιθαγενών που συμπεριλάμβαναν σε κάθε υποτιθέμενη χώρα - αποικία.

Οταν ήρθε η ώρα της ανεξαρτησίας, οι Αφρικανοί ηγέτες, έντρομοι από το τι θα συνέβαινε αν άνοιγαν το κουτί της Πανδώρας και επαναχάραζαν τα σύνορα των κρατών βάσει των φυλετικών δεδομένων, αποφάσισαν να κηρύξουν "απαραβίαστα" τα σύνορα της αποικιοκρατίας, πέρα από ελάχιστες ρυθμίσεις που έγιναν τους πρώτους μήνες της ανεξαρτησίας.

Δυστυχώς όμως δεν κατάφεραν σχεδόν πουθενά να κυβερνήσουν με τέτοιο τρόπο ώστε να ενοποιήσουν και να ομογενοποιήσουν τους πληθυσμούς που συμπεριλαμβάνονται σε κάθε χώρα. Οι διακρίσεις και η φυλετική καταπίεση κυριαρχούν και σήμερα στις αφρικανικές χώρες με μαύρους Αφρικανούς να παίζουν αυτή τη φορά τον ρόλο των καταπιεστών. Οσο για την ελευθερία, καλύτερα να μη γίνεται λόγος. Αμέτρητες δεκάδες τα στρατιωτικά πραξικοπήματα. Αλλά και εκεί που δεν γίνονται, οι διάφοροι ηγέτες που αναρριχώνται στην εξουσία δεν την εγκαταλείπουν με τίποτα!

Σαράντα δύο χρόνια (!) ήταν π.χ. πρόεδρος του Γκαμπόν ο Ομάρ Μπόνγκο Οντίμπα. Δύο και μόνο (!) προέδρους έχει γνωρίζει το Καμερούν σε μισόν αιώνα ανεξαρτησίας - 22 χρόνια τον Αχμαντού Αχιτζό και 28 μέχρι στιγμής τον σημερινό Πολ Μπιγιά. Γύρω στην... εικοσαετία κλείνει ο κάθε πρόεδρος στη Σενεγάλη και πάει λέγοντας...
---
ΘΛΙΨΗ

Χαμένο όραμα η Ενωμένη Αφρική

ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΕΣ ενός λαμπρού μέλλοντος στενής συνεργασίας όλων των χωρών της Μαύρης Ηπείρου ήταν οι πρώτοι ηγέτες των ανεξάρτητων κρατών της. Επαναστάτες όπως ο Πατρίς Λουμούμπα του Κογκό, τον οποίο δολοφόνησαν μισθοφόροι των Βέλγων αποικιοκρατών οκτώ μόλις μήνες μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας, ο Ν' Κρούμα της Γκάνας, ο Λεοπόλντ Σεντάρ Σενγκόρ της Σενεγάλης, ο Τζούλιους Νιερέρε της Τανζανίας κ.ά. υποστήριξαν μάλιστα την ιδέα των "Ηνωμένων Πολιτειών της Αφρικής" όπου όλα τα αφρικανικά κράτη κάτω από τη Σαχάρα θα συγκροτούσαν ένα ενιαίο ομοσπονδιακό κράτος. Το όραμα αποδείχτηκε ουτοπία και φυσικά έμεινε απραγματοποίητο. Οσο για τους διαδόχους τους, ούτε που διανοούνται κάτι τέτοιο.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies


Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010

... όλα για την απασχολησιμότητα ...

*
Ελένη Νικολαΐδου
***
*
Ο νέος αναλφαβητισμός

*
Σοκ προκάλεσαν τα αποτελέσματα μιας πεντάχρονης έρευνας που έγινε στις ΗΠΑ, τα οποία αποκαλύπτουν ότι 40 εκατ. Αμερικανοί είναι αναλφάβητοι. Το ίδιο σοκ είχε προκαλέσει και στη Γαλλία πριν από λίγα χρόνια η ανακάλυψη ότι το 20% των ενηλίκων αλλά και των νέων παρουσίαζε μεγάλες δυσκολίες στον χειρισμό της γραπτής γλώσσας.

Και στην Ελλάδα; Ενώ ήδη, σύμφωνα με την τελευταία απογραφή (2001), οι πτυχιούχοι τριτοβάθμιας εκπαίδευσης (ΑΕΙ-ΤΕΙ) έφτασαν στον αριθμό-ρεκόρ 1.265.168, περίπου 4 εκατομμύρια κάτοικοι ηλικίας 16 ετών και άνω, κοντολογίς ο ένας στους δύο, δεν έχουν ολοκληρώσει το υποχρεωτικό 9χρονο σχολείο (Δημοτικό- Γυμνάσιο).

Ωστόσο τα τελευταία χρόνια μια «άλλη» μορφή αναλφαβητισμού έρχεται να πυκνώσει τις παλιές στρατιές των οργανικά αναλφάβητων με νέο αίμα. Σε χιλιάδες μαθητές, οι οποίοι ολοκληρώνουν τις γυμνασιακές και λυκειακές σπουδές τους, παρατηρούνται σοβαρά προβλήματα κατανόησης ενός κειμένου, αδυναμία να εκφραστούν για κάποιο ζήτημα, να συντάξουν μια ολοκληρωμένη πρόταση στο χαρτί, να συνδυάσουν τις γνώσεις που έχουν λάβει προκειμένου να εξηγήσουν ένα απλό φυσικό φαινόμενο ή ένα κοινωνικό ή ιστορικό γεγονός.

Είναι σαφές ότι η επιμονή στο εξεταστικοκεντρικό σχολείο δεν αποτελεί παρά τη νεκρολογία της επαφής του μαθητή με την ουσία της γνώσης. Γιατί, βέβαια, αν παρατηρήσει κανείς τη σχέση του περιεχομένου των μαθημάτων, της μεθόδου και των πρακτικών ελέγχου, θα διαπιστώσει εύκολα ότι η σύνθεσή τους, την ίδια στιγμή που μεταλλάσσει τη μαθησιακή διαδικασία σε μεθοδολογική εκγύμναση, δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα που μπορεί και να αναστείλει ακόμη και μορφές προσαρμοστικότητας στη μάθηση.

Η κρατούσα αντίληψη για την Παιδεία προσπαθεί να πείσει ότι η μόνιμη και σταθερή απασχόληση ανήκει στο παρελθόν και καλεί σε συμφιλίωση με την απασχολησιμότητα. Η αντίληψη αυτή επιβαρύνεται με την πρόσδοση ενός εργαλειακού χαρακτήρα στη γνώση, καθώς ταυτίζει τις έννοιες μόρφωση και επανεκπαίδευση με την παροχή γνώσεων και δεξιοτήτων χρηστικού χαρακτήρα, δηλαδή άμεσα εφαρμόσιμων στην αγορά εργασίας. Με άλλα λόγια το σημερινό σχολείο, αντί να εξοπλίζει τους μαθητές με κριτήριο για να ερμηνεύουν και να καλυτερεύουν τη ζωή, τυποποιεί, «συσκευάζει» και παραδίδει μια πληθώρα άψυχων, ξεκάρφωτων και συχνά αχρείαστων γνώσεων, σαν εμπόρευμα για κατανάλωση στις εξετάσεις ή σε μια θέση εφήμερης «απασχόλησης».
---
Η κυρία Ελένη Νικολαΐδου είναι ιστορικός, συντονίστρια του εκπαιδευτικού ενημερωτικού δικτύου alfavita.gr
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies
.

Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010

... επαγγελματίες οπαδοί ...

*
Φίλιππος Συρίγος
***
*
Διαλύστε τους

*
Από το σύνολο του Τύπου η άθλια επίθεση που δέχθηκε ο Μπάγεβιτς από οργανωμένους οπαδούς της ομάδας του αντιμετωπίστηκε ως μια εσωτερική υπόθεση της ΑΕΚ, που έχει τις ρίζες της στα 1996, όταν ο προπονητής εγκατέλειψε τον «δικέφαλο» για να πάει στον Ολυμπιακό.

Με την προσθήκη ότι τα... καλόπαιδα αυτά, που επί της ουσίας ασκούν εδώ και χρόνια το επάγγελμα του οπαδού, αποφάσισαν να δράσουν τώρα, ώστε να αναχαιτίσουν τη διαφαινόμενη καλή πορεία της ομάδας, με την οποία αφ'ενός θα ισχυροποιούνταν ο Μπάγεβιτς και αφ'ετέρου οι ίδιοι θα έμεναν χωρίς αντικείμενο εργασίας!

ΔΕΝ λέω, οι εκτιμήσεις αυτές μπορεί να είναι σωστές, αλλά δεν αντιπροσωπεύουν την ουσία της υπόθεσης, η οποία είναι πολύ πλατύτερη από το συγκεκριμένο πλαίσιο στο οποίο σχεδόν όλοι προσπαθούν να τη στριμώξουν. Και η ουσία δεν είναι άλλη από το ότι οι χουλιγκάνοι, ανεξαρτήτως οπαδικής ταυτότητας, ξαναχτύπησαν. Οπως τότε που έκαναν έφοδο στη Ν. Σμύρνη, όπως πριν από λίγα χρόνια που σκοτώθηκαν μεταξύ τους στη Λαυρίου, όπως πριν από λίγο καιρό, που έκαναν λαμπόγυαλο τη Λαμία. Οπως, όπως, όπως...

ΑΠΛΑ τώρα δεν πλακώθηκαν με κάποια αντίπαλη οργάνωση ή με τη μισητή αστυνομία. Ούτε για θύμα τους επέλεξαν κάποιον ενοχλητικό δημοσιογράφο ή έναν ανυπάκουο διαιτητή. Αλλά ξυλοκόπησαν, σε ζωντανή, μάλιστα, τηλεοπτική μετάδοση, τον πιο προβεβλημένο προπονητή που εργάστηκε ποτέ στο ελληνικό ποδόσφαιρο!

ΔΕΝ αποκλείεται ο συνδυασμός ευαισθητοποίησης και αποτυπωμένων αποδείξεων να οδηγήσει στη σύλληψη των παλικαράδων -πράγμα πάντως όχι και τόσο συνηθισμένο στην εφιαλτική ποδοσφαιρική μας πραγματικότητα. Ομως, ακόμα κι έτσι, ας μη νομίσει κανείς ότι κάτι σπουδαίο θα έχει γίνει.

ΜΕ το δρόμο που, εδώ και χρόνια, έχουν πάρει τα πράγματα, δεν χρησιμεύουν σε τίποτα κάποιες περιστασιακές συλλήψεις, ακόμα και αν θα μπορούσαν να συνοδευτούν από ενδεχόμενες παραδειγματικές τιμωρίες. Γιατί το ζήτημα είναι πολύ σοβαρότερο απ' όσο θέλουν να πιστεύουν η πολιτεία, ο Τύπος και οι κάθε λογής εμπλεκόμενοι με τη μαφία του ποδοσφαίρου.

ΚΑΙ λύνεται μόνο με τη διάλυση όλων αυτών των εγκληματικών συμμοριών, που δρουν με το προσωπείο των δήθεν συνδέσμων οργανωμένων οπαδών. Ολα τα άλλα ισοδυναμούν με «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε», με τα οποία μας έχουν φλομώσει όλες, ανεξαιρέτως, οι κυβερνήσεις.

ΤΑ πολλά λόγια, λοιπόν, είναι φτώχεια. Αλλωστε, από αποδοκιμασίες «θλιβερών περιστατικών», υποσχέσεις για συλλήψεις και ιδίως νέα νομοσχέδια με στόχο την πάταξη της βίας, έχουμε χορτάσει τόσο πολύ που κοντεύουμε να κάνουμε εμετό.

ΑΝ μπορούν να τους διαλύσουν, ας το κάνουν το ταχύτερο δυνατόν. Και αν, πάλι, δεν μπορούν ή, ακόμα περισσότερο, δεν θέλουν, ας πάψουν να μας κοροϊδεύουν. Αλλωστε, την ώρα που χτυπούσαν τον Μπάγεβιτς, η αστυνομία ήταν και πάλι θεατής...
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies


Δευτέρα 9 Αυγούστου 2010

... οι μεθυσμένοι οδηγοί του ΔΝΤ !..

*
Λιάνα Κανέλλη
***
*
Ουδέν μονιμότερον του... προσωρινού...

*
Προσωρινά είναι εδώ το ΔΝΤ και ΣΙΑ. Δηλαδή, εφόσον το επιτρέψουμε οι εργαζόμενοι, έστω και διά της υπομονής ή της αντοχής μας, είναι εδώ για πάντα. Θα ξεπατώσει τη χώρα υπέρ των πιστωτών. Θα μειώσει τον πληθυσμό από αρρώστιες, άγχος, μετανάστευση. Θα ξεπουλήσει τα φιλέτα γης στους ληστεύσαντες και χρεώσαντες τη χώρα και θα πιστοποιήσει το «νομίμως» εξοντωτικό του ρόλο, που με τόση ομοιογένεια, συνέχεια και συνέπεια εφαρμόζει τώρα εδώ μετά από 50 χρόνια δράσης σε όλες τις χώρες όπου επενέβη. Ολες δυστύχησαν, φτώχυναν εκεί οι πολλοί και πλούτισε η ντόπια κεφαλαιοκρατική ελίτ.

Ο Ντιν Μπέικερ, συγγραφέας του βιβλίου που ξεπουλάει στις ΗΠΑ «Ανοδος και πτώση της οικονομίας της φούσκας», επιμένει πως οι κυβερνήσεις θα ήταν προτιμότερο να συμβουλεύονται μεθυσμένους οδηγούς παρά το ΔΝΤ! Αυτός όμως ξέρει το απίθανο κι όμως πραγματικό που πρέπει να το μάθει κι ο τελευταίος πολίτης αυτής της χώρας. Τα στελέχη του ΔΝΤ συνταξιοδοτούνται στα 51 τους χρόνια (!) και λαμβάνουν σύνταξη 100.000 δολάρια το μήνα (!). Αυτό είναι το προφίλ των σωτήρων μιας χώρας που, αφού εμφανίστηκε συστηματικά ως διεφθαρμένη μέχρι το μεδούλι, τώρα εξασφάλισε 1.000.000 άνεργους και πενταπλάσιους εργαζόμενους υπόδουλους στις νέες εργασιακές ανύπαρκτες σχέσεις.

Ο Γ.Α. Παπανδρέου είπε μιαν αλήθεια που προσπαθεί να εφαρμόσει: Δεν θα την γνωρίζετε τη χώρα μετά από τη δοκιμασία αυτή. Τι πρόσωπο θα δούμε στον καθρέφτη και πόσο θα τρομάξουμε δε χρειάστηκε να το πει. Οψόμεθα.

Ομως, η πολιτική συζήτηση δεν άνοιξε ούτε προτίθεται έστω κι ένα - πλην ΚΚΕ - άλλο κόμμα να την ανοίξει για τον πλου της χώρας. Πάει σε οριστικό ναυάγιο, αν δεν επαναστατήσει ή θα ανήκει ως κουφάρι πλοίου στους εκπροσώπους της διεθνούς του καπιταλισμού, οι οποίοι υποτίθεται τώρα επιχειρούν ναυαγιαίρεση. Παράδειγμα, κατανοητό και από μη κομμουνιστές. Αν επιβληθεί στην πράξη η ονομαστικοποίηση του κουπονιού, σ' ένα σύστημα που επιβάλλει ανώνυμους τίτλους, ομόλογα ανώνυμα, ΑΕ, οφσόρ εταιρείες και κάθε είδους χρήσιμη κουκούλα για τους καπιταλιστές, τότε το κράτος τους θα ελέγχει, όχι μόνον αν θα βγάλεις ένα ευρώ αλλά και πού θα το διαθέσεις. Χωροφύλαξ η τράπεζα. Η τρομοκράτηση νόμιμη και... πατριωτική. Ο συνήγορος του πολίτη, οι βουλευτές, οι... ανεξάρτητες αρχές που δε βρήκαν ούτε τους ενόχους των υποκλοπών, ούτε τα ονόματα των λαμογιών (προστατευμένα από την Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων) θα ξέρουν ποιος διαθέτει έστω κι ένα λεπτό για να υποστηρίξει τις ιδέες του...

Οχι, σύντροφοι. Τίποτε απ' όλα τούτα δεν είναι μοιραίο, τυχαίο, πρωτόγνωρο, αναγκαστικό. Το μνημόνιο είναι καλοσκηνοθετημένο άλλοθι για το πισωγύρισμα των μαζών 300 χρόνια πίσω σε μια φεουδαρχία του 21ου αιώνα, με παγκοσμιοποιημένες περούκες που κρύβουν όχι πρόσωπο, μα τον ένοχο αυτουργό του υπαρκτού σύγχρονου καπιταλισμού.

Η οργουελική επικοινωνιακή προπαγάνδα που διαστρεβλώνει κι εκμεταλλεύεται την πληροφορία περί την πραγματικότητα είναι το πιο ύπουλο και συνάμα το πιο αποτελεσματικό των όπλων της κυρίαρχης τάξης. Τα μέτρα εναντίον μας, αυτά που πάρθηκαν κι αυτά που έρχονται, είναι αποφασισμένα εδώ και δυο τουλάχιστον δεκαετίες. Από το Μπρέτον - Γουντς ως το Μάαστριχτ και τη Λισαβόνα. Οι εφαρμοστές είναι ψηφισμένοι από μας τους ξεγελασμένους μεταπολιτευτικούς Ελληνες που δήθεν κατανοούν μεταφυσικο-φασιστικά ότι «ζουν ανάμεσά μας». Πρέπει να καταλάβουμε ότι απλώς ζουν από μας και εναντίον μας. Διότι η επανάσταση δεν είναι προσωρινή αλλά διαρκής απάντηση...
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies