Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2013

... ο συγγραφέας κ. Γούντι Άλλεν ...

*
Woody Allen
***
*

Η Υπόθεση Κούγκελμαςς

Ο ΚΟΥΓΚΕΛΜΑΣΣ, ένας καθηγητής φιλολογίας στο Σίτυ Κόλλετζ, είχε κάνει και δεύτερο αποτυχημένο γάμο. Η Δάφνη Κούγκελμαςς ήταν κρετίνα. Είχε και δυο βλαμμένους γιους απ' την πρώτη του γυναίκα, τη Φλο, και τον είχαν γονατίσει διατροφή κι επιδόματα τέκνων.

Πού να το ξέρω ότι θα φτάνανε εδώ τα πράματα; κλαψούριζε μια μέρα ο Κούγκελμαςς στον ψυχαναλυτή του. Η Δάφνη υποσχόταν πολλά. Ποιος θα το περίμενε ότι θα κατέρρεε έτσι και θα πρηζόταν σαν μπαλόνι της πλαζ; Άσε που 'χε κι ένα κομποδεματάκι, που από μόνος του βέβαια δεν είναι και πολύ υγιής λόγος να παντρευτείς κάποιον, δε βλάφτει όμως, έτσι μπούφος που 'μαι του λόγου μου στα οικονομικά. Με καταλαβαίνεις;

Ο Κούγκελμαςς ήταν καραφλός και τριχωτός σαν αρκούδα, είχε όμως καρδιά.

Έχω ανάγκη να βρω μια καινούρια γυναίκα, συνέχισε. Χρειάζομαι ένα δεσμό. Μπορεί να μη μου φαίνεται, αλλά μου λείπει το αίσθημα. Χρειάζομαι τρυφερότητα, χρειάζομαι το φλερτ. Δεν είμαι πια παιδάκι, ε, και πριν με πάρουνε τα χρόνια, θέλω να κάνω έρωτα στη Βενετία, να φλερτάρω σ' ένα καλό κέντρο και ν' ανταλλάξω βλέμματα πάνω από κόκκινο κρασί και κεριά. Γίνομαι κατανοητός;

Ο Δρ. Μαντέλ στριφογύρισε στο κάθισμά του κι είπε: Μια περιπέτεια δεν πρόκειται να λύσει τίποτα. Είσαι τόσο εκτός πραγματικότητας. Τα προβλήματά σου πάνε πολύ πιο βαθιά.

Κι αυτός ο δεσμός πρέπει επιπλέον να 'ναι κρυφός, 
συνέχισε ο Κούγκελμαςς. Δεύτερο διαζύγιο δεν το σηκώνει η τσέπη μου. Η Δάφνη θα με γονάτιζε εν τοιαύτη περιπτώσει.

Κύριε Κούγκελμαςς...

Δε γίνεται όμως να επιχειρήσω τίποτα στο Σίτυ Κόλλετζ, αφού δουλεύει κι η Δάφνη εκεί. Όχι πως καμιά καθηγήτρια τρώγεται, αλλά είναι κάτι φοιτητριούλες…

Κύριε Κούγκελμαςς...

Βοηθήστε με. Είδα ένα όνειρο χτες. Διέσχιζα χοροπηδώντας ένα λιβάδι, κρατούσα ένα καλάθι για πικνίκ και το καλάθι έγραφε Ό,τι διαλέξετε. Κι ύστερα είδα ότι υπήρχε μια τρύπα στον πάτο του…

Κύριε Κούγκελμαςς, το μόνο που δεν πρέπει να κάνετε είναι να δίνετε παράσταση εδώ πέρα. Εδώ πρέπει να εκφράζετε απλώς τα συναισθήματά σας, και μαζί θα τ' αναλύουμε. Κάνετε τη θεραπεία αρκετό καιρό και ξέρετε πια ότι δε γιατρεύεται κανείς σε μια νύχτα μέσα. Στο κάτω κάτω της γραφής, εγώ είμαι ψυχαναλυτής, όχι μάγος.

Τότε ίσως αυτό πού χρειάζομαι είν' ένας μάγος, είπ' ο Κούγκελμαςς και σηκώθηκε απ' τη θέση του. Έτσι, έδωσε τέλος στη θεραπεία του.

Κάνα δυο βδομάδες αργότερα, ένα βράδυ που ο Κούγκελμαςς κι η Δάφνη κλαίγανε τη μοίρα τους κλεισμένοι στο διαμέρισμά τους σαν δυο παλιά έπιπλα, χτύπησε το τηλέφωνο.

Το παίρνω εγώ, είπ' ο Κούγκελμαςς. Λέγετε;

Κούγκελμαςς; είπε μια φωνή. Κούγκελμαςς, εδώ Πέρσκυ.

Ποιος;

Ο Πέρσκυ. Ή μήπως προτιμάς ο Μέγας Πέρσκυ;

Μπαρδόν;

Πήρε τ' αφτί μου ότι έχεις φάει τον κόσμο να βρεις ένα μάγο να ρίξει λίγο αλατάκι στη ζωή σου. Ναι ή όχι;


Σ-σ-ούτ, ψιθύρισε ο Κούγκελμαςς. Από πού τηλεφωνείς, Πέρσκυ;

Νωρίς τ' άλλο απόγευμα, ο Κούγκελμαςς σκαρφάλωνεστον τρίτο όροφο μιας σαραβαλιασμένης πολυκατοικίας στο Μπούσγουικ του Μπρούκλυν. Ψάχνοντας μες στο σκοτάδι του διαδρόμου, βρήκε την πόρτα που ζητούσε και χτύπησε το κουδούνι. Φοβάμαι πως θα το μετανιώσω, σκέφτηκε.

Δευτερόλεπτα μετά, τον υποδεχόταν ένας κοντός, αδύνατος, χλομός άντρας.

Εσείς είστε ο Πέρσκυ ο Μέγας; είπ' ο Κούγκελμαςς.

Ο Μέγας Πέρσκυ. Τσάι θέλεις;

Όχι, αίσθημα θέλω. Μουσική θέλω. Θέλω έρωτα κι ομορφιά.

Αλλά τσάι δε θες. Πρωτοφανές. Οκέυ, κάτσε.


Ο Πέρσκυ πήγε στο πίσω δωμάτιο κι ο Κούγκελμαςς άκουγε τους θορύβους κουτιών κι επίπλων που μετακινούνταν. Ξαναπαρουσιάστηκε ο Πέρσκυ σπρώχνοντας ένα μεγάλο αντικείμενο πάνω σε ροδάκια που τρίζανε. Έβγαλε κάτι παλιά μεταξωτά μαντίλια που 'ταν αφημένα πάνω του και φύσηξε λίγη σκόνη. Φαινότανε σαν φτηνό κινέζικο ντουλάπι λουστραρισμένο άσχημα.

Πέρσκυ, είπε ο Κούγκελμαςς, πώς το βλέπεις το πράμα;

Πρόσεξέ με, είπ' ο Πέρσκυ. Αυτό εδώ είν' ένα καταπληκτικό τρικ. Το επινόησα πέρυσι για μια συγκέντρωση των Ιπποτών του Φιντία[1], δε συμφωνήσαμε όμως στην τιμή. Μπες στο ντουλάπι.

Μπα, για να μου χώσεις καμιά πενηνταριά σπαθιά ή δεν ξέρω κι εγώ τι;

Βλέπεις κάνα σπαθί;


Ο Κούγκελμαςς έκανε μια γκριμάτσα και σκαρφάλωσε μουρμουρίζοντας και μπήκε στο ντουλάπι. Βέβαια, παρατήρησε αμέσως δυο απαίσια ψευτοδιαμάντια σφηνωμένα πάνω στο γδαρμένο κοντραπλακέ, εκεί μπροστά στα μάτια του. Αν πρόκειται για καμιά πλάκα… είπε.

Ωραία πλάκα! Λοιπόν, άκου την ιδέα. Αν σου ρίξω ένα οποιοδήποτε μυθιστόρημα μες στην καμπίνα που 'σαι, κλείσω την πόρτα, και βαρέσω τρεις φορές, θα βρεθείς μες στο βιβλίο, θα το ζήσεις.
Ο Κούγκελμαςς έκανε ένα μορφασμό δυσπιστίας.

Υπερ-μηχάνημα σου λέω, είπε ο Πέρσκυ. Μα το Θεό. Κι όχι μόνο με μυθιστορήματα. Και με διηγήματα, θεατρικά, ποιήματα. Μπορείς να γνωρίσεις οποιαδήποτε γυναίκα δημιούργησαν οι καλύτεροι συγγραφείς του κόσμου. Οποιαδήποτε ονειρεύεσαι. Μπορείς να φλερτάρεις όποια θες, με την επιτυχία από χέρι. Μετά, σκυλοβαρέθηκες; Τραβάς μια φωνή κι αναλαμβάνω εγώ να σε φέρω πίσω σ' ένα κλάσμα του δευτερολέπτου.

Πέρσκυ, σ' αφήνουνε και βγαίνεις πότε πότε;


Αφού σου λέω, είναι καθαρό το πράμα, είπ' ο Πέρσκυ.

Ο Κούγκελμαςς δίσταζε. Ξέρεις τι μου λες - ότι ετούτο δω το χιλιοτρυπημένο ερασιτεχνικό παλιόκουτο μπορεί να με πάει την υπερβόλτα που μας περιγράφεις.

Άμα ρίξεις μια χήνα.


Ο Κούγκελμαςς έβγαλε το πορτοφόλι του. Να το δω και να μην το πιστέψω, είπε.

Ο Πέρσκυ έχωσε το χιλιάρικο στην τσέπη του παντελονιού του και τράβηξε για τη βιβλιοθήκη. Λοιπόν, ποια θες να σου φέρω; Την Αδελφή Κάρρυ; Την Έστερ Πράιν; Την Οφηλία; Καμιά του Σωλ Μπέλλοου; Έι, τι θα 'λεγες για την Τεμπλ Ντρέικ; Αν και γι' άντρα της ηλικίας σου, θα σε βγάλει μπι-ελ-αρ.

Γαλλίδα. Θέλω περιπέτεια με Γαλλίδα γκόμενα.

Τη Νανά;

Δε θέλω να της τα χώσω.


Τι λες για τη Νατάσσα του Πόλεμος και Ειρήνη;

Γαλλίδα είπα. Τη βρήκα! Τι θα 'λεγες για την Έμμα Μποβαρύ; Αυτή μου φαίνεται η τέλεια περίπτωση.

Έγινε, Κούγκελμαςς. Ρίξε μια στριγκλιά όταν φτάσεις στο αμήν.
Ο Πέρσκυ πέταξε μέσα ένα χαρτόδετο τόμο του μυθιστορήματος του Φλωμπέρ.

Είσαι βέβαιος ότι δεν κινδυνεύω; ρώτησ' ο Κούγκελμαςς καθώς ο Πέρσκυ άρχισε να κλείνει τα πορτόφυλλα της καμπίνας.

Δεν κινδυνεύεις! Υπάρχει κανείς που να μην κινδυνεύει σε τούτο τον τρελόκοσμο; Ο Πέρσκυ χτύπησε τρεις φορές ελαφρά το ντουλάπι και μετά άνοιξε απότομα διάπλατα την πόρτα.

Ο Κούγκελμαςς είχ' εξαφανιστεί. Την ίδια στιγμή, παρουσιαζόταν στην κρεβατοκάμαρα του Σαρλ και της Έμμα Μποβαρύ, στο σπίτι του ζεύγους στη Γιονβίλλ. Μπροστά του στεκόταν μια πανέμορφη γυναίκα. Ήταν μόνη της, με την πλάτη γυρισμένη προς το μέρος του και δίπλωνε κάτι λινά. Αυτό πια είν' απ' τ' απίθανα, σκέφτηκε ο Κούγκελμαςς, καρφωμένος στη γοητευτική σύζυγο του γιατρού. Πρόκειται για τρέλα. Εγώ εδώ. Αυτή, αυτή.

Η Έμμα γυρνάει ξαφνιασμένη. Μον Ντιέ, με τρομάξατε, λέει. Ποιος είστε; Μιλούσε με την ίδια εντάξει αγγλική μετάφραση του χαρτόδετου τόμου.

Εκείνος σκέφτηκε: Εδώ γίνεται η Αποκάλυψη. Ύστερα, συνειδητοποιώντας ότι αυτός ήταν το πρόσωπο στο οποίο είχε απευθυνθεί εκείνη, είπε: Συγγνώμη. Είμαι ο Σίντνυ Κούγκελμαςς. Είμ' απ' το Σίτυ Κόλλετζ. Διδάσκω εκεί φιλολογία. Στη Νέα Υόρκη; Στο κέντρο. Εγώ - μανούλα μου!

Η Έμμα Μποβαρύ χαμογέλασε σαγηνευτικά κι είπε: Θα πάρετε ένα ποτό; Ένα ποτηράκι κρασί, ίσως;

Ο Κούγκελμαςς σκέφτηκε: Είναι πανέμορφη. Τι τέλεια αντιδιαστολή με τον τρωγλοδύτη που 'χε παντρευτεί! Αισθάνθηκε ξαφνικό πόθο να πάρει στην αγκαλιά του αυτή την οπτασία και να της πει ότ' ήταν η γυναίκα που ονειρευόταν σ' όλη του τη ζωή.

Ναι, λίγο κρασάκι ναι, είπε βραχνά. Λευκό. Όχι, κόκκινο. Όχι, λευκό. Κάντε το λευκό.

Ο Σάρλ θα λείψει όλη μέρα, είπ' η Έμμα με τη φωνή όλο παιχνιδιάρικα υπονοούμενα.

Μετά το κρασί, βγήκανε για έναν περιπατάκο στην όμορφη γαλλική εξοχή. Πάντα ονειρευόμουνα ότι κάποιος μυστηριώδης ξένος θα παρουσιαζόταν και θα μ' έσωζε απ' τη μονοτονία αυτής της ηλίθιας βουκολικής πραγματικότητας, είπ' η Έμμα σφίγγοντάς του το χέρι. Προσπεράσανε ένα εκκλησάκι. Μ' αρέσουν τα ρούχα που φοράς, ψιθύρισε. Δεν έχω ξαναδεί όμοια εδώ γύρω. Είναι τόσο… τόσο μοντέρνα.

Λέγεται πρόχειρο κουστούμι, είπ' εκείνος ρομαντικά. Το πήρα στις εκπτώσεις. Απότομα τη φίλησε. Την επόμενη ώρα οι δυο τους γερνάνε κάτω από 'να δέντρο και ψιθυρίζανε ο ένας στον άλλο και λέγανε με τα μάτια πράματα βαθιά, όλο νόημα. Ύστερα ο Κούγκελμαςς ανακάθισε. Είχε θυμηθεί μόλις ότι είχε ραντεβού με τη Δάφνη στο Μπλουμινγκντέηλ. Πρέπει να πηγαίνω, της είπε. Μη στενοχωριέσαι όμως, θα ξαναγυρίσω.

Το ελπίζω, είπ' η Έμμα.

Την αγκάλιασε με πάθος, κι οι δυο τους τράβηξαν για το σπίτι. Κράτησε το πρόσωπο της Έμμας μες στις παλάμες του, την ξαναφίλησε κι ούρλιαξε: Οκέυ, Πέρσκυ! Πρέπει να 'μαι στο Μπλουμινγκντέηλ κατά τις τρεισήμισι!

Μ' ένα ευκρινές ποπ, ο Κούγκελμαςς ξαναβρέθηκε στο Μπρούκλυν.

Λοιπόν; Σε κορόιδευα ,ε; ρώτησε ο Πέρσκυ θριαμβευτικά.

Άκου Πέρσκυ, προς το παρόν έχω αργήσει στο ραντεβού με το κάτεργο της ζωής μου στη Λέξινγκτον Άβενιου, αλλά πότε μπορώ να ξαναπάω; Αύριο;

Με τις ευλογίες μου. Φέρ' το εικοσαδόλαρο εσύ κι άσ' το σε μένα. Και κοίτα μη σου ξεφύγει πουθενά.

Ναι, θα πάρω το Ρούπερτ Μάρντοχ
[2].

Ο Κούγκελμαςς άρπαξ' ένα ταξί κι έφυγε βιαστικά για την πόλη. Η καρδιά του χόρευε σ' αναμμένα κάρβουνα. Είμ' ερωτευμένος, σκεφτότανε, και κατέχω κι ένα μυστικό υπέροχο. Αυτό που δεν ήξερε ήταν ότι την ίδια στιγμή ακριβώς μαθητές σε χίλιες σχολικές αίθουσες απ' τη μια άκρη της χώρας στην άλλη λέγανε στους καθηγητές τους: Ποιος είναι αυτός ο τύπος στη σελίδα 100; Ένας φαλάκρας Εβραίος φιλάει τη Μαντάμ Μποβαρύ; Ένας δάσκαλος στο Σιού Φωλλς της Νότιας Ντακότας, αναστέναξε και σκέφτηκε: Αχ, Θεέ μου, τι παιδιά, με την άσπρη και το LSD τους. Τι φτάσανε να φαντάζονται!

Η Δάφνη Κούγκελμαςς βρισκότανε στο τμήμα αξεσουάρ μπάνιου του Μπλουμινγκντέηλ, όταν κατέφτασε ο Κούγκελμαςς λαχανιασμένος: Πού γύρναγες; του πέταξε. Τεσσερισήμισι είναι.

Έμπλεξα με την κίνηση,
είπ' ο Κούγκελμαςς.

Ο Κούγκελμαςς επισκέφτηκε την επομένη τον Πέρσκυ, και σε λίγα λεπτά ξαναβρισκόταν ταχυδακτυλουργικά στη Γιονβίλλ. Η Έμμα δεν μπορούσε να κρύψει τη συγκίνησή της που τον ξανάβλεπε. Οι δυο τους περάσανε μαζί ώρες, γελώντας και συζητώντας για τις διαφορετικές ζωές τους. Πριν φύγει ο Κούγκελμαςς, κάνανε έρωτα. Θεούλη μου, το κάνω με τη Μαντάμ Μποβαρύ! μουρμούρισε μόνος του ο Κούγκελμαςς. Εγώ, που 'μεινα αγγλικά στο πρώτο.

Οι μήνες περνούσανε, ο Κούγκελμαςς επισκεπτόταν συχνά τον Πέρσκυ και δημιούργησε μια στενή και παράφορη σχέση με την Έμμα Μποβαρύ. Φρόντιζε πάντα να με χώνεις στο βιβλίο πριν τη σελίδα 120, είπε μια μέρα ο Κούγκελμαςς στο μάγο. Πρέπει να τη συναντάω πάντα πριν μπλέξει με κείνο τον τύπο, το Ροδόλφο.

Γιατί;
ρώτησ' ο Πέρσκυ. Δεν μπορείς να του τη φέρεις;

Να του τη φέρω; Αυτός είναι τσιφλικάς, γαλαζοαίματος. Τέτοιοι τύποι φλερτάρουνε είκοσι τέσσερις ώρες το εικοστετράωρο, κι όλο ιππασίες σου 'ναι και τα παρόμοια. Για μένα, είναι σαν εκείνες τις φάτσες που βλέπεις στις σελίδες στα γυναικεία περιοδικά. Με κούρεμα Χέλμουτ Μπέργκερ. Για κείνη όμως, είναι κελεπούρι.


Κι ο άντρας της δεν υποψιάζεται τίποτα;

Αυτός, πέρα βρέχει. Αυτός είν' ένας κακομοίρης γιατρουδάκος που 'χει πέσει πάνω και στο πρώτο ηφαίστειο. Αυτός ετοιμάζεται να πάει για ύπνο στις δέκα, κι εκείνη φοράει τα γοβάκια του χορού. Τι να σ' τα λέω τώρα… Αριβεντέρτσι προς το παρόν.


Και γι' άλλη μια φορά ο Κούγκελμαςς μπήκε στην καμπίνα και μονοστιγμής βρέθηκε στην έπαυλη των Μποβαρύ στη Γιονβίλλ. Τι κάνει το ζουζουνάκι μου; είπε στην Έμμα.

Αχ, Κούγκελμαςς, αναστέναξε η Έμμα. Τι τραβάω, η καρδούλα μου το ξέρει. Χτες βράδυ, την ώρα του δείπνου, η Προσωπικότης το 'ριξε στον ύπνο στη μέση του επιδορπίου. Εμένα καίγετ' η ψυχή μου για το Μαξίμ και το μπαλέτο, και στα καλά του καθουμένου εισπράττω ροχάλισμα.

Ησύχασε, γλύκα μου. Εγώ 'μαι τώρα εδώ,
είπε ο Κούγκελμαςς αγκαλιάζοντάς την. Τ' αξίζω, σκεφτότανε, ενώ μύριζε το γαλλικό άρωμα, της Έμμας, με το πρόσωπό του βυθισμένο στα μαλλιά της. Αρκετά υπέφερα. Αρκετά κατέθεσα στους ψυχαναλυτές. Έψαξα μέχρι εξαντλήσεως. Είναι νέα κι ώριμη, και να 'μαι μαζί της μερικές σελίδες μετά το Λεόν και πριν το Ροδόλφο. Με το να παρουσιαστώ στα κατάλληλα κεφάλαια, μπήκα σφήνα στην κατάσταση.

Η Έμμα, μην αμφιβάλετε, ήταν το ίδιο ευτυχισμένη με τον Κούγκελμαςς. Διψούσε ως τότε για συγκινήσεις, κι οι διηγήσεις του για τη νυχτερινή ζωή του Μπρόντγουαιη, για σπορ αμάξια και Χόλλυγουντ κι αστέρια της Τιβί, συναρπάζανε τη νεαρή Γαλλίδα καλλονή.

Πες μου πάλι για τον Ο.Ζ. Σίμπσον, τον ικέτευε εκείνο τ' απόγευμα, καθώς το ζευγάρι σουλάτσαρε κοντά στην εκκλησία του Αββά Μπουρνιζιέν.

Τι να πω άλλο; Ο τύπος είναι κι ο πρώτος. Τα 'χει διαλύσει όλα τα ρεκόρ. Μέγας τριπλαδόρος. Άπιαστος .

Και τα Όσκαρ;
είπ' η Έμμα με καημό, θα 'δινα τα πάντα να κερδίσω ένα.

Πρώτα πρέπει να προταθείς.

Το ξέρω. Μου τα 'χεις εξηγήσει όλα. Εγώ όμως είμαιπεπεισμένη ότι μπορώ να γίνω ηθοποιός. Βέβαια, θα 'θελα να πάρω κάνα δυο μαθήματα. Με το Στράσμπεργκ ίσως. Μετά, αν έβρισκα τον κατάλληλο μάνατζερ -

Θα δούμε, θα δούμε. Θα μιλήσω στον Πέρσκυ


Εκείνο το βράδυ, όταν ο Κούγκελμαςς γύρισε σώος στο διαμέρισμα του Πέρσκυ, έριξε την ιδέα να φέρουν την Έμμα να τον επισκεφτεί στη μεγαλούπολη.

Άσε να το σκεφτώ λίγο, είπ' ο Πέρσκυ. Ίσως τα καταφέρω. Έχουνε γίνει και πιο τρελά πράματα. Βέβαια, αμφότεροι δεν ήταν σε θέση να σκεφτούνε τίποτα πιο τρελό.

Πού στο διάλο μου χάνεσαι συνέχεια; γάβγισε η Δάφνη |Κούγκελμαςς στο σύζυγό της όταν αυτός γύρισε αργά σπίτι εκείνο το βράδυ. Μπας κι έχεις εγκαταστήσει καμιά καθαρή πουθενά;

- Ναι, απ' αυτούς είμαι, είπ' ο Κούγκελμαςς βαριεστημένα. Ήμουνα με το Λέναρτ Πόπκιν. Αναλύαμε τη σοσιαλιστική γεωργία στην Πολωνία. Τον ξέρεις δα τον Πόπκιν. Όλο γι' αυτό το θέμα μιλάει.

Τι να σου πω, πολύ παράξενος μου 'χεις γίνει τελευταίως
, είπ' η Δάφνη. Απόμακρος. Ένα σου λεω, κοίτα να μην ξεχάσεις τα γενέθλια του πατέρα μου. Το Σάββατο είναι.

Ναι, ναι, μην ανησυχείς,
είπ' ο Κούγκελμαςς τραβώντας για το μπάνιο.

Θα 'ναι όλο μου το σόι. Θα 'ναι και τα δίδυμα. Κι ο ξάδελφός μου ο Χάμις. Πρέπει να φέρεσαι πιο ευγενικά στο Χάμις - σε συμπαθεί.

Μάλιστα, τα δίδυμα,
είπ' ο Κούγκελμαςς κλείνοντας την πόρτα του μπάνιου και σβήνοντας μαζί τον ήχο της φωνής της γυναίκας του. Έγειρε πάνω στην πόρτα και πήρε βαθιά ανάσα. Σε λίγες ώρες, συλλογίστηκε, θα βρισκόταν πάλι στη Γιονβίλλ, πάλι, πάλι με την αγαπημένη του. Κι αυτή τη φορά, αν πηγαίνανε όλα καλά, θα 'φερνε την Έμμα πίσω, μαζί του.

Στις τρεις και τέταρτο τ' άλλο απόγευμα, ο Πέρσκυ ξανάκανε τα μαγικά του. Ο Κούγκελμαςς παρουσιάστηκε μπρος στην Έμμα, χαμογελαστός κι ανυπόμονος. Οι δυο τους πέρασαν μερικές ώρες στη Γιονβίλλ με τον Μπινέ και μετά ξανανέβηκαν στην άμαξα των Μποβαρύ. Ακολουθώντας τις οδηγίες του Πέρσκυ, σφίχτηκαν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, κλείσανε τα μάτια, και μέτρησαν ως το δέκα. Όταν άνοιξαν τα μάτια, η άμαξα σταμάταγε στην πίσω πόρτα του Πλάζα Χοτέλ, όπου ο Κούγκελμαςς, πολύ οπτιμιστικά, είχε κλείσει απ' το πρωί μια σουίτα.

Κοντεύω να τρελαθώ! Είναι υπέροχα, όπως τ' ονειρευόμουνα, είπ' η Έμμα και στροβιλιζόταν ευτυχισμένη στην κρεβατοκάμαρα, αγναντεύοντας την πόλη απ' το παράθυρό τους. Να το Φ.Α.Ο. Σουώρτς[3]. Κι εκεί το Σέντραλ Πάρκ, και το Σέρρυ[4] ποιο είν' απ' όλα; Α, να το -το 'δα. Είναι καταπληκτικό.
Πάνω στο κρεβάτι βρήκε κουτιά απ' του Χάλστον και του Σαν Λωράν. Η Έμμα ξετύλιξε ένα πακέτο και κοίταξε πώς της πάει ένα μαύρο βελούδινο παντελόνι, κρατώντας το μπροστά στο τέλειο σώμα της.

Το ανσάμπλ με το παντελόνι είναι του Ραλφ Λώρην, είπ' ο Κούγκελμαςς. Θα σε κάνει την πρώτη γκόμενα. Άντε, γατούλα μου, νομίζω πως τ' αξίζω ένα φιλάκι.

Ποτέ δεν ήμουνα πιο ευτυχισμένη! τσίριξε η Έμμα καθώς στεκόταν μπρος στον καθρέφτη. Ας βγούμε, πάμε στην πόλη. Θέλω να δω το Κόρους Λάιν και το μουσείο Γκούγκενχαϊμ κι εκείνο το μάγκα τον Τζακ Νίκολσον που μου κοπανάς συνέχεια. Παίζεται κανένα απ' τα καλά του;

Μου 'χει φύγει το καφάσι, έλεγε ένας καθηγητής στο Στάνφορντ. Πρώτα ένας περίεργος τύπος ονόματι Κούγκελμαςς, τώρα η κυρία την κοπάνησε απ' το βιβλίο. Ε, φαίνεται ότι με τα κλασικά έργα έτσι γίνεται: Μπορείς να το ξαναδιαβάζεις χίλιες φορές και ν' ανακαλύπτεις πάντα κάτι καινούριο.

Οι εραστές πέρασαν ένα γουηκέντ στα σύννεφα. Ο Κούγκελμαςς είχε πει στη Δάφνη ότι θα λείψει σ' ένα συνέδριο στη Βοστώνη κι ότι θα γυρίσει τη Δευτέρα. Απολαμβάνοντας κάθε στιγμή, αυτός κι η Έμμα πήγανε σινεμαδάκια, φάγανε στην Τσαϊνατάουν, περάσανε δυο ώρες σε μια ντισκοτέκ, και κοιμηθήκανε παρακολουθώντας ένα έργο στην Τιβί. Κοιμηθήκανε ως το μεσημέρι της Κυριακής, κάνανε τη βόλτα τους στο Σόχο, και κοιτάξανε ξελιγωμένα διασημότητες στο Ηλέιν'ς. Παραγγείλανε χαβιάρι και σαμπάνια στη σουίτα τους το βράδυ της Κυριακής και κουβεντιάζανε μέχρι τα χαράματα. Εκείνο το πρωινό, μες στο ταξί που τους πήγαινε στο διαμέρισμα του Πέρσκυ, ο Κούγκελμαςς σκεφτότανε: Είχε ξεθεωθεί, αλλά χαλάλι. Δεν μπορώ να τη φέρνω εδώ πολύ συχνά, για πού και πού όμως θα Άναι ευχάριστο κοντράστ με τη Γιονβίλλ.

Στου Πέρσκυ, η Έμμα σκαρφάλωσε στο ντουλάπι, τακτοποίησε προσεκτικά γύρω της τα πακέτα με τα καινούρια της φορέματα, και φίλησε τον Κούγκελμαςς τρυφερά. Σε μένανε την άλλη φορά, είπε μ' ένα κλείσιμο του ματιού. Ο Πέρσκυ χτύπησε τρεις φορές πάνω στην καμπίνα. Τίποτα δεν έγινε.

Χμμ, είπ' ο Πέρσκυ, ξύνοντας το κεφάλι του. Ξαναχτύπησε, το τρικάκι όμως δεν έπιανε. Κάτι πρέπει να 'ναι λάθος, μουρμούρισε.

Πέρσκυ, θ' αστειεύεσαι! φώναξε ο Κούγκελμαςς. Είναι δυνατό να μη δουλεύει;

Ηρέμησε, ηρέμησε. Ακόμα είσαι μες στο κουτί, Έμμα;

Ναι.


Ο Πέρσκυ ξαναβάρεσε - δυνατότερα αυτή τη φορά.

Εδώ είμ' ακόμα, Πέρσκυ.

Το ξέρω, χρυσή μου. Μην κουνιέσαι καθόλου.

Πέρσκυ, πρέπει να τη στείλω πίσω!
ψιθύρισε ο Κούγκελμαςς. Είμαι παντρεμένος άνθρωπος, κι έχω μάθημα σε τρεις ώρες. Δεν είμαι προετοιμασμένος για τίποτα περισσότερο από 'να διακριτικό δεσμό προς το παρόν.

Δεν το καταλαβαίνω,
μουρμούρισε ο Πέρσκυ. Πιάνει πάντα αυτό το τρικάκι.

Δεν μπορούσε όμως να κάνει τίποτα. Θα μου πάρει λίγη ώρα, είπε στον Κούγκλεμαςς. Θα το λύσω τελείως το μηχάνημα. Θα σου τηλεφωνήσω αργότερα.

Ο Κούγκελμαςς στοίβαξε την Έμμα σ' ένα ταξί και την ξαναπήγε στο Πλάζα. Στο τσακ πρόλαβε το μάθημά του. Έφαγε όλη του τη μέρα τηλεφωνώντας, πότε στον Πέρσκυ πότε στη μαιτρέσσα του. Ο μάγος του 'πε ότι ίσως χρειαζόντουσαν κάμποσες μέρες για να βρει τη βλάβη.

Πώς ήταν στο συνέδριο; τον ρώτησε εκείνο το βράδυ η Δάφνη.

Υπέροχα, υπέροχα, είπ' εκείνος, ανάβοντας ένα τσιγάρο απ' τη μεριά του φίλτρου.

Τι συμβαίνει; Είσ' ανήσυχος σαν γάτα..

Εγώ; Χα, ας γελάσω. Είμαι ήρεμος σαν καλοκαιριάτικη νύχτα. Θα βγω απλώς να πάω μια βολτίτσα.
Βγήκε περπατώντας ήρεμα απ' το σπίτι, άρπαξε ένα ταξί, και τράβηξε γραμμή για το Πλάζα.

Μεγάλη αναποδιά, είπ' η Έμμα. Ο Σάρλ θα με ψάχνει.

Θα τ' αντέξουμε μαζί όλα, γλυκιά μου
, είπ' ο Κούγκελμαςς. Ήταν χλομός και κάθιδρος. Την ξαναφίλησε, φουλάρησε ως τ' ασανσέρ, έβαλε τις φωνές στον Πέρσκυ από 'ναν τηλεφωνικό θάλαμο στη ρεσεψιόν του Πλάζα, και κατάφερε με χίλια βάσανα να φτάσει σπίτι πριν τα μεσάνυχτα.

Κατά τον Πόπκιν, οι τιμές του κριθαριού στην Κρακοβία ουδέποτε ήταν τόσο σταθερές όσο σήμερα, απ' το 1971 και εντεύθεν, είπε στη Δάφνη, και χαμογελούσε ασθενικά καθώς χωνότανε στο κρεβάτι.

Ολόκληρη η βδομάδα πέρασε στο ίδιο στιλ.

Το βράδυ της Παρασκευής, ο Κούγκελμαςς είπε στη Δάφνη ότι γινότανε κι ένα άλλο συνέδριο και θα πήγαινε, αυτή τη φορά στις Συρακούσες. Πήγε γραμμή στο Πλάζα, αλλά το δεύτερο γουηκέντ δεν είχε καμιά σχέση με το πρώτο. Ξαναβάλε με στο μυθιστόρημα ή παντρέψου με, είπε η Έμμα στον Κούγκελμαςς. Εντωμεταξύ, θέλω να πιάσω μια δουλειά ή να σπουδάσω τίποτα, γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη διάλυση απ' το να παρακολουθείς Τιβί όλη μέρα.

Θαύμα, μας χρειάζονται και τα λεφτά, είπ' ο Κούγκελμαςς. Ξοδεύεις δυο φορές το βάρος σου σε ρουμ σέρβις.

Γνώρισα έναν παραγωγό, εκτός Μπρόντγουαιη βέβαια, χτες στο Σέντραλ Παρκ, κι είπε ότι μπορεί να του 'κανα σ' ένα πρόγραμμα που 'χει,
είπε η Έμμα.

Ποιος είν' αυτός ο καραγκιόζης; ρώτησε ο Κούγκελμαςς.

Δεν είναι καραγκιόζης. Είναι πολύ ευαίσθητος και καλός και χαριτωμένος. Τον λένε Τζεφφ Ταδεδείνα, κι είν' υποψήφιος για το βραβείο Τόνυ.

Αργότερα εκείνο τ' απόγευμα, ο Κούγκελμαςς εμφανίστηκε στου Πέρσκυ πιωμένος.

Ηρέμησε, του 'πε ο Πέρσκυ. Πας για εμφραγματάκι.

Ηρέμησε. Ο κύριος λέει να ηρεμήσουμε. Εδώ έχω εγκαταστήσει ένα φανταστικό πρόσωπο σε δωμάτιο ξενοδοχείου κι η γυναίκα μου με παρακολουθεί με ντέτεκτιβς.

Οκέυ, οκέυ. Το ξέρουμε ότι υπάρχει πρόβλημα.
Ο Πέρσκυ σούρθηκε κάτω απ' την καμπίνα κι άρχισε να βαράει κάτι μ' ένα μεγάλο κλειδί.

Έχω γίνει θηρίο ανήμερο, συνέχισε ο Κούγκελμαςς. Γλιστράω σαν τον κλέφτη παντού, και με την Έμμα έχουμε σκυλοβαρεθεί ο ένας τον άλλο μέχρις εκεί που δεν παίρνει. Για να μην πω για τη λυπητερή του ξενοδοχείου που πλησιάζει τα κονδύλια του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης.

Τι θες λοιπόν να κάνω; Αυτά τα 'χει ο μαγικός μας κόσμος,
είπ' ο Πέρσκυ. Όλα δουλεύουν μ' ανεπαίσθητες διαφορές.
Ανεπαίσθητες, το μάτι μου. Εδώ ρέει καταρράκτης η Ντομ Περινιόν, και να το μαύρο χαβιαράκι που καταπίνει το ποντικάκι σου, άσε την γκαρνταρόμπα της, άσε που γράφτηκε στο θεατράκι της γειτονιάς και μου θέλει ξαφνικά επαγγελματικές φωτογραφίες. Κι από πάνω, κύριε Πέρσκυ, ο καθηγητής Φίβις Κόπκηντ που κάνει Συγκριτική Λογοτεχνία, και που με ζήλευε ανέκαθεν, με αναγνώρισε ως σποραδικώς εμφανιζόμενο, χαρακτήρα στο έργο του Φλωμπέρ. Απειλεί να το αποκαλύψει στη Δάφνη. Βρίσκομαι προ του φάσματος της χρεωκοπίας και της διατροφής. Προ της φυλακής. Αν συλληφθώ για μοιχεία με τη Μαντάμ Μποβαρύ, η γυναίκα μου θα με καταντήσει ζητιάνο.

Τι περιμένεις να σου πω; Δουλεύω μέρα νύχτα να το φτιάξω. Τώρα για τις διαστάσεις που 'χει πάρει το άγχος σου, εγώ σηκώνω τα χέρια. Είμαι μάγος, όχι ψυχαναλυτής.

Προς τ' απόγευμα της Κυριακής, η Έμμα είχε κλειδωθεί στο μπάνιο κι αρνιότανε ν' απαντήσει στις ικεσίες του Κούγκελμαςς. Ο Κούγκελμαςς αγνάντευε απ' το παράθυρο την πίστα του πατινάζ και σκεφτότανε την αυτοκτονία. Κρίμα που 'μαι σε χαμηλό πάτωμα, ειδαλλιώς θα το 'κανα επιτόπου. Κι αν την κοπάναγα για την Ευρώπη και ξανάρχιζα τη ζωή μου απ' την αρχή… Ίσως να γινόμουν εφημεριδοπώλης, να πουλάω την Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν, όπως κάνανε ένα σωρό κοριτσάκια.

Χτύπησε το τηλέφωνο. Ο Κούγκελμαςς το σήκωσε μηχανικά.

Φέρ' τηνα, είπ' ο Πέρσκυ, Νομίζω πως το τακτοποίησα το μαραφέτι.

Η καρδιά του Κούγκελμαςς σκίρτησε. Μιλάς σοβαρά; είπε. Του 'δωσες και κατάλαβε;

Κάτι γινότανε με το μεταδότη. Πού να περάσει απ' το μυαλό μου.

Πέρσκυ, είσαι μεγαλοφυΐα. Είμαστ' εκεί στο άψε σβήσε. Σε λιγότερο.


Γι' άλλη μια φορά οι εραστές έσπευσαν στο διαμέρισμα του μάγου, και γι' άλλη μια φορά η Έμμα Μποβαρύ σκαρφάλωσε στην καμπίνα με τα πακέτα της. Αυτή τη φορά δεν υπήρξε φιλί. Ο Πέρσκυ έκλεισε τα πορτόφυλλα, πήρε βαθιά ανάσα, και χτύπησε το ντουλάπι τρις. Ακούστηκε εκείνο το καθησυχαστικό ποπ, κι όταν ο Πέρσκυ κοίταξε με τρόπο μέσα, το κουτί ήταν άδειο. Η Μαντάμ Μποβαρύ είχε ξαναγυρίσει στο μυθιστόρημά της. Ο Κούγκελμαςς εξέβαλε μέγα αναστεναγμό ανακουφίσεως και κόντεψε να ξεκολλήσει το χέρι του μάγου απ' τη χαρά του.

Αυτό ήτανε, είπε. Το 'μαθα το μάθημά μου. Αν ξανακερατώσω τη γυναίκα μου, να μου κοπεί το χέρι, όρκο κάνω. Ξαναταρακούνησε το χέρι του Πέρσκυ και σημείωσε στο μυαλό του να του στείλει καμιά γραβατίτσα δώρο.

Τρεις βδομάδες αργότερα, προς το τέλος ενός υπέροχου ανοιξιάτικου απογεύματος, ο Πέρσκυ άκουσε το κουδούνι της πόρτας του να χτυπάει. Ήταν ο Κούγκελμαςς, με μια ντροπαλή έκφραση στο πρόσωπό του.

Οκέυ, Κούγκελμαςς, είπ' ο μάγος. Τι τρέχει πάλι;

Ήρθα για μια τελευταία μικροχάρη, είπ' ο Κούγκελμαςς. Είναι τόσο θαυμάσιος ο καιρός, κι εγώ δεν είμαι πια παιδάκι, φοβάμαι ότι γερνάω. Άκου, έχεις υπόψη σου την Πάθηση του Πορτνόυ; Θυμάσαι τη Μαϊμού;

Η τιμή μου τώρα είναι είκοσ' πέντε δολάρια, εξαιτίας του πληθωρισμού, ξέρεις, αλλά σου χαρίζω το πρώτο ταξιδάκι δωρεάν, γιατί σε ταλαιπώρησα την τελευταία φορά.

Είσαι φίλος,
είπ' ο Κούγκελμαςς τακτοποιώντας τις λίγες τρίχες που του 'χαν μείνει στο κεφάλι, ενώ ξανασκαρφάλωνε στο ντουλάπι. Δε θα 'χουμε προβλήματα αυτή τη φορά, ε;

Το ελπίζω. Αν και δεν το 'χω πολυχρησιμοποιήσει μετά το τελευταίο δυσάρεστο συμβάν.


Σέξ κι αίσθημα, είπ' ο Κούγκελμαςς από μέσα απ' το κουτί. Τι τραβάμε για ένα ωραίο μουτράκι.

Ο Πέρσκυ πέταξε μέσα έν' αντίτυπο της Πάθησης του Πορτνόυ και χτύπησε τρεις φορές στο ταβάνι της καμπίνας. Αυτή τη φορά αντί για το γνωστό ποπ, ακούστηκε μια πνιχτή έκρηξη που την ακολούθησε μια σειρά σπινθηρίσματα και μια βροχή αστεράκια. Ο Πέρσκυ πήδησε προς τα πίσω, τον βάρεσε μια καρδιακή, κι έμεινε στον τόπο. Η καμπίνα τυλίχτηκε από φλόγες, και τελικά ολόκληρο το σπίτι αποτεφρώθηκε.

Ο Κούγκελμαςς, ανυποψίαστος για την καταστροφή, είχε τα δικά του προβλήματα. Δεν είχε χωθεί στην Πάθηση του Πορτνόυ, ούτε σε κάν' άλλο μυθιστόρημα, αν θέλετε να μάθετε. Είχε εκτοξευτεί μέσα σ' ένα παλιό εγχειρίδιο, με τον τίτλο Επαναλήψεις Ισπανικών, κι έτρεχε να σώσει τη ζωή του πάνω σ' ένα γυμνό, βραχώδες έδαφος γιατί η λέξη tener (έχω) - ένα τεράστιο και μαλλιαρό ανώμαλο ρήμα - τον κυνηγούσε ανελέητα με τα κοκαλιάρικα πόδια του.
---
μτφρ. Σωτήρης Κακίσης
---
Σημειώσεις

1. KNIGHTS of Pythias: Φιλανθρωπική αδελφότητα στην Αμερική.
2. O ιδιοκτήτης της New York Post, φύλλου ειδικού στα σκάνδαλα.
3. Μέγα κατάστημα παιχνιδιών.
4. (Τhe) - Sherry Netherlands: Ξενοδοχείο που χρησιμοποιούν οι σταρ.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

... ο Λιάπης και το κεφάλι του ψαριού ...

*
Νίκος Μπογιόπουλος
***
*
Το εργοστάσιο
που βγάζει "Λιάπηδες"


Με αφορμή την υπόθεση Λιάπη, την επαναφορά της υπόθεσης των ναυπηγείων, τα όσα προέκυψαν με τα πόθεν έσχες βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, η συζήτηση γενικεύτηκε. Η προσπάθεια που γίνεται από τα θεωρεία της κατεστημένης σκέψης και από τα παπαγαλάκια τους στα ΜΜΕ, είναι να περιχαρακώσουν τη συζήτηση σε μια πολύ βολική – για τους ίδιους – κατεύθυνση: Τα πολιτικά πρόσωπα, λένε, που πιάνονται στα πράσα να εκπροσωπούν τη λαμογιά, την αρπαχτή, τη διαπλοκή, την υποκρισία, την ανακολουθία, τον φαρισαισμό, τον εκμαυλισμό και τον ξεπεσμό, πρέπει να ελέγχονται, πρέπει να κρίνονται και πρέπει να κατακρίνονται. Με μια διαφορά: Ο έλεγχός τους – λένε - πρέπει να περιορίζεται, αυστηρά και μόνο, στο επίπεδο της «ατομικής» τους ευθύνης! Πρέπει, δηλαδή, να αντιμετωπίζονται ως «μεμονωμένες περιπτώσεις», ως «πρόσωπα», που ναι μεν μπορεί να εντοπίστηκε η ποιότητα του πολιτικού τους «ήθους», αλλά αυτό δεν αφορά, δεν εμπεριέχει ψόγο, «δεν αγγίζει» τα κόμματά τους και κυρίως δεν αγγίζει και δεν χαρακτηρίζει το σύστημα εξουσίας που υπηρετούν και από το οποίο προέρχονται!

Είμαστε οι τελευταίοι που λόγω της κατάντιας ορισμένων θα συνηγορήσουμε στη φασιστική θεωρία της «συλλογικής» ευθύνης. Όμως, ούτε και στο όνομα του δήθεν «αντιφασισμού» νοείται να οδηγηθούμε στην άλλη άκρη, στον τάχα μου «δημοκρατικό» παραλογισμό. Να επιτρέψουμε, δηλαδή, τον ακρωτηριασμό της σκέψης γύρω από τη διαλεκτική συνάφεια που συνδέει το πολιτικό σύστημα με τους εκπροσώπους του και τους εκπροσώπους του με το πολιτικό σύστημα. Να αγνοήσουμε τα συγκοινωνούντα δοχεία που συνδέουν μεταξύ τους τα τάδε ή δείνα κοσμοθεωρητικά πρόσημα με τούτες ή με εκείνες τις προσωπικές συμπεριφορές των «ταγών». Να πιστέψουμε, για παράδειγμα, ότι τα «τάγματα εφόδου» του ναζισμού συνιστούν το προϊόν της ατομικής ιδιοσυγκρασίας του ενός εκάστου εξ εκείνων που τα απαρτίζουν και ότι δεν έχουν καμία σχέση με τη ναζιστική κτηνωδία του εγκληματικού φορέα που τα συγκροτεί.

Αλήθεια: Το πώς δρα ο εκπρόσωπος του πολιτικού συστήματος, ή του πολιτικού φορέα, δεν συνιστά έκφραση και του τρόπου που λειτουργεί το πολιτικό σύστημα και ο πολιτικός φορέας που τον έχει στις τάξεις του; Αν ο κ.Λιάπης – ως γκροτέσκα εκδοχή του ζητήματος - δεν εκπροσωπεί τίποτα περισσότερο από τον εαυτό του, τότε ο «εαυτός» του πως προέκυψε; Η συμπεριφορά του δεν προέκυψε και ως απότοκο του πολιτικού συστήματος που επιδοτεί την αλαζονεία, τον ατομισμό, το αίσθημα ατιμωρησίας; Και τότε πως γίνεται μετά την κομματική διαγραφή του κάθε Λιάπη, ή του κάθε Τζοχατζόπουλου, η κοινωνία να έχει διαχρονικά να σου απαριθμήσει δέκα «λιαπιές» και άλλες δέκα «τσοχατζοπουλιές», που ξεφυτρώνουν από το ίδιο εργοστάσιο που βγάζει «Λιάπηδες» και διοικείται από «Τσοχατζόπουλους»;

Είναι άλλο πράγμα η ατομική ευθύνη, πάντα υπαρκτή και πάντα παρούσα, είναι άλλο πράγμα το επιβεβλημένο της μέγιστης απαξίας και της αμείλικτης τιμωρίας που ταιριάζει στον κάθε άθλιο, και είναι άλλο πράγμα η προσχηματική επίκληση της ατομικής ευθύνης που επιδιώκει να την μετατρέψει σε αλεξικέραυνο για να βγαίνει «λάδι» η πολιτική ευθύνη. Δηλαδή (και για να πάμε λίγο πιο πέρα από το σαχλαμαροειδές κατάντημα του Λιάπη), τι θέλουν να μας πουν;

* Πώς η υπόθεση των υποκλοπών επί Τόμπρα συνιστούσε προϊόν «ατομικής ευθύνης» και όχι πολιτικό σκάνδαλο συστημικού χαρακτήρα;

* Ότι η υπόθεση Κοσκωτά συνιστούσε προϊόν «ατομικής ευθύνης» και όχι πολιτικό σκάνδαλο συστημικού χαρακτήρα;

* Ότι η φούσκα του χρηματιστηρίου συνιστούσε προϊόν «ατομικής ευθύνης» και όχι πολιτικό σκάνδαλο συστημικού χαρακτήρα;

* Ότι η υπόθεση με τα Βατοπέδια συνιστούσε προϊόν «ατομικής ευθύνης» και όχι πολιτικό σκάνδαλο συστημικού χαρακτήρα;

Οι «κουμπάροι» και οι «Πανάγοι», τα παραεκκλησιαστικά του Βαβύλη, τα παραδικαστικά, τα «διπύθμενα» και τα μονοπύθμενα, τα δομημένα και… αδόμητα ομόλογα, τα υποβρύχια, οι επόμενες υποκλοπές στο τρίγωνο περί την αμερικάνικη πρεσβεία, τα «κότερα», τα «αναψυκτήρια», τα «φρουτάκια», οι χαμένοι φάκελοι της «Φαράν», τα DVD των βιντεοκομιστών, οι «εθνικοί εργολάβοι» και οι «εθνικοί νταβατζήδες», οι «Goldman Sachs» τι συνιστούν; Είναι προϊόντα «ατομικών ευθυνών» και όχι πολιτικά σκάνδαλα συστημικού χαρακτήρα;

Αλήθεια: Η υπόθεση της «Ζήμενς», που λάδωνε σε 160 χώρες του ΟΗΕ, τι είναι; Η «Ζήμενς»… γοητεύτηκε από την προσωπικότητα του Τσουκάτου και του Μαντέλη, και όχι από την ιδιότητά τους; Ο Τσουκάτος και ο Μαντέλης, ο Τσοχατζόπουλος και ο Κάντας, δεν πρέπει να καταγραφούν ως κομματικά, ως κυβερνητικά, ως κρατικά στελέχη και αξιωματούχοι, αλλά ως... «ιδιώτες» που παραστράτησαν; Δηλαδή τα κόμματά τους, η πολιτική των κομμάτων τους, τα καπιταλιστικά συμφέροντα που υπηρετούν τα κόμματά τους, η ταξική πυξίδα των κομμάτων τους, οι κεντρικές επιτροπές των κομμάτων τους, τα υπουργικά συμβούλια των κομμάτων τους, οι πρόεδροι των κομμάτων τους και οι πρωθυπουργοί των κομμάτων τους «ουδεμία πολιτική ευθύνη φέρουν»; Με άλλα λόγια, αν ο Χριστοφοράκος πήγε και παρέδωσε το 1 εκατομμύριο στον Τσουκάτο, δεν πήγε γιατί ο Τσουκάτος ήταν το «δεξί χέρι» του τότε πρωθυπουργού και ο κομματικός «δερβέναγας» μιας κυβέρνησης που υπέγραφε τις «δουλειές» με τη «Ζήμενς»; Πήγε γιατί ο Τσουκάτος ήταν γοητευτικός; Αν η «Ζήμενς» έδινε «πεντακοσάρικα» στον Μαντέλη, δεν ήταν γιατί ο εν λόγω κύριος ήταν όχι μόνο υπουργός Μεταφορών, αλλά και γραμματέας του Υπουργικού Συμβουλίου, δηλαδή το «Νο 2» της κυβερνητικής πυραμίδας του «εκσυγχρονισμού»; Δηλαδή, τι θέλουν να μας πουν; Ότι δεν είναι υπόλογη η «γοητεία» που ασκεί στις πολυεθνικές η πολιτική των κομμάτων του Τσουκάτου και του Μαντέλη! Ότι υπόλογη είναι – τάχα - η «γοητεία» που ασκούν στις πολυεθνικές τα... ατομικά χαρίσματα των Τσουκάτων και των Μαντέληδων!

Οσο πιο σαχλό είναι το κατάντημα κάποιου «δικού τους», τόσο περισσότερο προσπαθούν να αξιοποιήσουν την ίδια αυτή σάχλα για να μας κλείσουν τα μάτια. Προσπαθούν μέσα από την θεωρία της «ιδιωτικοποίησης» της πολιτικής ευθύνης να μας οδηγήσουν στην «ιδιωτεία», τουτέστιν στον κρετινισμό. Είναι πολύ βολικό γα το σύστημά τους, κάθε φορά που εντοπίζεται να «κλέπτει οπώρας», να μας λένε ότι αν υπάρχει ενοχή (σσ: που δεν έχουν προλάβει να την συγκαλύψουν και να την κουκουλώσουν), τότε αυτή δε συνίσταται παρά στην... ατελή φύση του ανθρώπινου είδους, που μερικούς τους μετατρέπει σε «αρπάχτρες», άλλους σε «χατζατζάρηδες» κι άλλους σε «ιησουίτες».

Ζητούμε ειλικρινά συγγνώμη που «δεν βολευόμαστε» με αυτή την εξήγηση. Πέραν της ατελούς ανθρώπινης φύσης, εμείς θα επιμένουμε σε όλα αυτά να βλέπουμε την προφανή συνάφεια μεταξύ των προσώπων και του συστήματος που γαλουχεί τέτοια πρόσωπα. Στην υποκριτική απόσταση μεταξύ λόγων και έργων του ενός εκάστου, να βλέπουμε την συλλογική απόσταση μεταξύ λόγων και έργων εκείνης της πολιτικής και κομματικής πυραμίδας που συμβιώνει με τέτοιες ατομικές συμπεριφορές. Και φυσικά σε επίπεδο οικονομικής και πολιτικής κοινωνικής συγκρότησης, να βλέπουμε στις ατομικές συμπεριφορές των «από πάνω» την έκφραση ενός συστήματος που είναι θεμελιωμένο πάνω στην ύψιστη και «αγοραία» αρχή του: Την αρχή του ανεξέλεγκτου και «καπάτσου» ισχυρού. Του ιδιώτη «καπάτσου»- ισχυρού. Του ιδιοκτήτη «καπάτσου»– ισχυρού. Του καπιταλιστή «καπάτσου»– ισχυρού. Του πολιτικού «καπάτσου»– ισχυρού. Του χαλίφη «καπάτσου»– ισχυρού. Και του επίδοξου «καπάτσου» χαλίφη που θέλει να γίνει εκείνος ο ανεξέλεγκτος «καπάτσος» ισχυρός.

Διευκρίνιση (αναγκαία καθότι κυκλοφορούν ορισμένοι σεσημασμένοι πλαστογράφοι της… πινακίδας της σκέψης των άλλων): Δεν λέμε ότι όποιος έχει αυτή ή την άλλη ιδεολογική ή πολιτική τοποθέτηση, δεν λέμε ότι όποιος είναι μέλος αυτής ή της άλλης κοινωνικής τάξης, είναι αυτόχρημα «μπαγάσας» ή αυτόχρημα «άγγελος». Λέμε για τους «από πάνω», τους εντολοδότες και εντολοδόχους των μηχανισμών ενός συστήματος που η ιστορία του είναι η ιστορία της κρίσης του. Η ιστορία της φθοράς και της διαφθοράς του. Που «μεγαλουργεί» και στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα: Από τα εγχώρια μπουμπούκια μέχρι τους Άγγλους ευγενείς με τα πλαστά πιστοποιητικά «λόρδου» και από τις μίζες του Κολ μέχρι τη δυσωδία ολόκληρης της Κομισιόν επί Σαντέρ. Και που συχνά – πυκνά, για να «εξευμενίζει», να «ακινητοποιεί» και να παραμυθιάζει τους «από κάτω», φτάνει να επικαλείται την ίδια την χρεοκοπία, την φθορά και την διαφθορά των ίδιων των ταγών του, για να συνεχίζει τα ίδια. Για ένα σύστημα που από τους υπονόμους του βγαίνουν οι «Καιάδες» και οι Παναγιώταροι. Που οι αποδιοπομπαίοι τράγοι του είναι ό,τι περισσότερο μπορεί να πουλήσει σαν «κάθαρση» και σαν «δικαιοσύνη» ώστε να παρακάμπτει εκείνο το «νίψον ανομήματα μη μονάν όψιν». Πρόκειται για την «κάθαρση» και τη «δικαιοσύνη» που ταιριάζει σε έναν ωκεανό σήψης και σαπίλας όπου «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι».
---
*

Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2013

... Δ. Τσουκαλάς και εργοδοτικός συνδικαλισμός ...

*
Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος
(Unfollow)
***
*
H είδηση
στο πόθεν έσχες του Δ. Τσουκαλά
δεν είναι το εκατομμύριο

Ο Δ. Τσουκαλάς δεν έκανε τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο
από το να είναι ένα ενεργό μέλος του εργοδοτικού συνδικαλισμού με τα ανάλογα προνόμια

Η Ελλάδα της κρίσης ζει και αναπνέει για νούμερα. Όσο μεγαλύτερα, τόσο καλύτερα. Η αριθμολαγνεία μοιάζει με το παράπλευρο αποτέλεσμα της φτώχειας ενός λαού που έμαθε απότομα να μετράει και το τελευταίο ευρώ. Οπότε, δεν έχει σημασία τι είναι το ένα εκατομμύριο ευρώ. Σημασία έχει ότι είναι ένα εκατομμύριο ευρώ. Δεν έχει καν σημασία αν είναι μαύρο χρήμα ή, όπως στην περίπτωση του Δημήτρη Τσουκαλά, νομίμως φορολογημένο. Ούτε αν προέρχεται από το δημόσιο ή από πόρους του ιδιωτικού τομέα. Το ποσό μετράει, το ακριβές νούμερο…

Στην περίπτωση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρη Τσουκαλά δεν υπάρχει –οικονομικά μιλώντας– κανένα σκάνδαλο. Πήρε μια παχυλή αποζημίωση από ένα πρόγραμμα ιδιωτικής ασφάλισης, το οποίο πρόσφερε ως μπόνους σε όλους τους υπαλλήλους της η (ιδιωτική) τράπεζα στην οποία εργαζόταν. Ιδιωτικός υπάλληλος ήταν, ας έπαιρνε και περισσότερα, αν μπορούσε. Δεν ήταν από την τσέπη μας. Κι όμως, παρότι υπάρχουν πολλά ζητήματα, για τα οποία θα μπορούσε κανείς να ψέξει τον πρώην πρόεδρο της ΟΤΟΕ, ουδείς ασχολείται με αυτά. Μόνο το ποσό επαναλαμβάνεται συνεχώς, για να αφήσει εντυπώσεις. Ίσως γιατί αν ξύσει κανείς κάτω από την επιφάνεια, θα πάρει κι άλλους η μπάλα…

Εξηγούμαστε: Το πραγματικό θέμα πίσω από την «είδηση» που προέκυψε μετά τη δημοσιοποίηση του πόθεν έσχες του Δημήτρη Τσουκαλά είναι αυτό το είδος του καριερίστικου εργατοπατερισμού, που αποτελεί το χαϊδεμένο παιδί αυτών ακριβώς που σήμερα κράζουν μονότονα και υποκριτικά «ένα εκατομμύριο! ένα εκατομμύριο!». Ο κυβερνητικός συνδικαλισμός, που άνθησε και υποστηρίχτηκε στις αυλές των κυβερνητικών κομμάτων και του ΣΕΒ, με συμφωνίες πάνω και κάτω από το τραπέζι, για να μπορούν την κρίσιμη στιγμή να περνούν τα μέτρα με μερικές ανακοινώσεις και καμιά τρίωρη στάση εργασίας της ΓΣΕΕ.

Μία από τις «κατακτήσεις» των αγώνων των τραπεζοϋπαλλήλων ήταν, από το 1993, το δικαίωμα των συνδικαλιστών στην «απρόσκοπτη υπηρεσιακή εξέλιξη», ανεξάρτητα από το αν εργάζονταν ή είχαν απαλλαγή καθηκόντων λόγω εκλογής σε συνδικαλιστικά όργανα. Με απλά λόγια, αυτό επιτρέπει στους συνδικαλιστές της ΟΤΟΕ (όσους τουλάχιστον θέλουν να κάνουν χρήση του προνομίου, γιατί δεν είναι όλοι) με την πάροδο των χρόνων να ανεβαίνουν στην ιεραρχία της τράπεζας μέχρι το βαθμό του διευθυντή, δηλαδή την υψηλότερη θέση σε μια τυπική δομή τράπεζας, απολαμβάνοντας τον αντίστοιχο μισθό (έως 15.000 ευρώ το μήνα) και τα παρελκόμενα (ύψος αποζημίωσης, ύψος σύνταξης κ.λπ.).

Ο Δ. Τσουκαλάς, λοιπόν, έχοντας συνδικαλιστική άδεια από τότε που ήταν πρόεδρος των εργαζόμενων της ABN AMRO BANK, και αργότερα ως πρόεδρος της ΟΤΟΕ, είχε «απρόσκοπτη εξέλιξη» ως το βαθμό του διευθυντή, φτάνοντας να αμείβεται με το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των (περίπου) 100.000 ευρώ το χρόνο, λίγο πριν βγει στη σύνταξη. Αναλογικά λοιπόν, οι 813.000 της αποζημίωσης είναι ένα λογικό ποσό…

Ο Δ. Τσουκαλάς δεν έκλεψε χρήματα, δεν καταχράστηκε δημόσια περιουσία, δεν άφησε τα χρήματα αδήλωτα. Δεν έκανε τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από το να είναι ένα ενεργό μέλος του εργοδοτικού συνδικαλισμού, που απολάμβανε προνόμια με αντάλλαγμα να λειτουργεί πολλές φορές ως τροχοπέδη στους αγώνες και στις διεκδικήσεις των εργαζομένων. Τίποτα περισσότερο (μάλλον και καμπόσα λιγότερα) από όσα απολαμβάνει ο σημερινός πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γιάννης Παναγόπουλος, που επίσης προέρχεται από την ΠΑΣΚΕ του τραπεζικού τομέα.

Προφανώς αυτές οι αμοιβές, η εργασιακή απαλλαγή για συνεχόμενες δεκαετίες, όπως επίσης και οι σχέσεις τους με τους εργοδότες τους, τους απομακρύνουν πολύ από το μέσο εργαζόμενο που –υποτίθεται– ότι έχουν εκλεγεί για να εκπροσωπούν. Πράγματι. Γι’ αυτό, άλλωστε, υπήρξε τόσο εύκολο το πέρασμα στην «αντίπερα όχθη», με πολλούς από τους πρώην συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ να εξελίσσονται (κι άλλη απρόσκοπτη εξέλιξη, εδώ) σε υπουργούς των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Πρόκειται για τον συνδικαλισμό των «κοινωνικών εταίρων» χτες, των συνομιλητών της τρόικας σήμερα. Με αυτή την έννοια, το «έγκλημα» του κ. Τσουκαλά δεν ήταν το ένα εκατομμύριο ευρώ. Το «έγκλημα» των επαγγελματιών συνδικαλιστών της ΟΤΟΕ είναι ότι εδώ και πολλά χρόνια ανέχονται δίπλα στα δικά τους «προνόμια» να εξελίσσεται ένα εμπόριο ενοικιαζόμενων εργαζόμενων στα call center και τα υποκαταστήματα των τραπεζών, δεν αποκαλύπτουν την πολιτική των τραπεζών για την αφαίμαξη των πολιτών, δεν μιλούν για τις αμαρτίες του τραπεζικού συστήματος, δεν απεργούν καν για την κατάργηση της συλλογικής σύμβασης. Στην καλύτερη εκδοχή, διατηρώντας τα προνόμια του κλάδου τους και μόνο· στη χειρότερη, διατηρώντας απλώς τα δικά τους, προσωπικά προνόμια. Σε κάθε περίπτωση, λερώνοντας την έννοια του ίδιου του συνδικαλισμού ως συλλογικής οργάνωσης των εργαζόμενων για να μπορέσουν να επιβάλουν τη δύναμή τους.

Μπορεί λοιπόν να έχουν απόλυτο δίκιο στην Κουμουνδούρου όταν λένε ότι ξαφνικά το σύστημα θυμάται τα κακώς κείμενα μόνο όσων συνδικαλιστών… αυτομολούν στο ΣΥΡΙΖΑ ή έστω με όποιον τρόπο αντιστέκονται στη λαίλαπα των μνημονίων (να θυμίσουμε τις επιθέσεις στον Ν. Φωτόπουλο της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, τα πρωτοσέλιδα για τον το Θ. Μπαλασόπουλο της ΠΟΕ ΟΤΑ, ή τις αποκαλύψεις για τον Καλφαγιάννη της ΠΟΣΠΕΡΤ – τα παραδείγματα είναι άπειρα), όμως μερικές διαχωριστικές γραμμές είναι κρίσιμες για ένα αριστερό κόμμα που θέλει να υπερασπίζεται το συνδικαλισμό των εργαζόμενων και όχι τους εργατοπατέρες. Που ενδιαφέρεται για τους εργαζόμενους που δίνουν τη μάχη της επιβίωσης και όχι εκείνους που προσφέρουν ως αντάλλαγμα την εργασιακή ειρήνη με όφελος προσωπική ανέλιξη και τις καλύτερες οικονομικές απολαβές. Αυτό με τη γυναίκα του Καίσαρα, καλό θα ήταν να το θυμούνται στην Κουμουνδούρου…
---
*

Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013

... τέσσερις εκδοχές της καθημερινότητάς μας ...

*

Λάκης Μπέλλος
("ΕφΣυν")
***
*
Η ζωή είναι ωραία

Ακολουθεί διάγγελμα του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά:


«Γερμανελληνίδες και Γερμανέλληνες

Η ζωή είναι ωραία. Ορισμένοι μπορούν να διαφωνούν με αυτό, όμως θα σας το εξηγήσω και αναλύσω.

Ολα όσα ζείτε τα τελευταία χρόνια με τα Μνημόνια που σας έχουμε προσφέρει, είναι ένα τηλεπαιχνίδι. Πολλοί βλέπω ότι μορφάζετε και υποπτεύομαι ότι βρίζετε από μέσα σας “τι μας λέει ο μαλάκας”. Αφήστε όμως να σας το εξηγήσω και θα με δικαιολογήσετε.

Το τηλεπαιχνίδι είναι μέρος μιας ταινίας, η οποία ονομάζεται “Η ζωή είναι ωραία”. Κάπως αρχίζετε και αντιλαμβάνεστε τι θέλω να πω. Το “Η ζωή είναι ωραία” είναι η δραματική κωμωδία όπου ο Ρομπέρτο Μπενίνι σάρωσε στα Οσκαρ.

Το σενάριό του ήταν αυτό που το έκανε ξεχωριστό. Ενας πατέρας μόλις έχει ξεσπάσει ο Β” Παγκόσμιος Πόλεμος κρύβει τον γιο του μαζί του σε ένα γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης και τον πείθει ότι όσα βλέπει είναι μέρος ενός τηλεπαιχνιδιού. Αν καταφέρει να μαζέψει 1.000 πόντους, θα κερδίσει ένα τανκ. Του λέει αν κλάψει, παραπονεθεί, ζητήσει τη μαμά του ή πει ότι πεινάει, θα χάσει.

Ενα παρόμοιο τηλεπαιχνίδι παίζεται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα και σαρώνει. Το στρατόπεδο συγκεντρώσεως βέβαια είναι πολύ μεγαλύτερο. Χωράει μέχρι και 10.000.000 Ελληνες – οι αλλοδαποί βέβαια εξαιρούνται.

Πείτε στα παιδιά σας κι αν δεν έχετε σε αυτά που έχετε υιοθετήσει ή στα παιδιά των συγγενών σας ή στα βαφτιστήρια σας τέλος πάντων, αυτό που ζουν είναι μέρος ενός τηλεπαιχνιδιού που διοργανώνουν οι φίλοι μας της τρόικας.

Αν δεν υπάρχει καλοριφέρ, φυσικό αέριο, πέλετ ή τζάκι και το σπίτι είναι σαν ψυγείο, πείτε στα παιδιά ότι είστε πολύ τυχεροί γιατί κερδίζετε 10 πόντους.

Οσο πέφτει ακόμα η θερμοκρασία και φτάνει στο μείον, κερδίζετε από έναν πόντο ακόμη. Με -10 κερδίζετε και άλλους 10 πόντους.

Αν μια μέρα το σχολείο του παιδιού κλείσει και πρέπει να πάει δέκα χιλιόμετρα ή στο παραδιπλανό χωριό και ίσως και με τα πόδια γιατί δεν πληρώνουμε τα πούλμαν, κάντε το παιδί να πετάξει από χαρά, γιατί κερδίζει μεμιάς 50 πόντους! Αν είναι ακόμα μακρύτερα το σχολείο με το οποίο συγχωνεύεται, κερδίζει, φοβερόοοο, έναν πόντο για κάθε χιλιόμετρο επιπλέον απόστασης.

Ενδεικτικά αναφέρετε στα παιδιά ότι κερδίζουν πολύ περισσότερους πόντους σε άλλες ιδιάζουσες περιπτώσεις:

- Διακοπή ρεύματος 120 πόντοι

- Επανασύνδεση 2 πόντοι.

- Απόλυση πατέρα 130 πόντοι

- Απόλυση μητέρας 130 πόντοι

- Κανένας εργαζόμενος στο σπίτι 200 πόντοι

-Διαθεσιμότητα 30 πόντοι

- Αστεγος 350 πόντοι.

Κάντε τη ζωή των παιδιών και τη δική σας τηλεπαιχνίδι. Ζωή γαμάτη. ΄Η, γάμα τα.

Α, δεν είπαμε το δώρο που κερδίζουν τα παιδιά στο τηλεπαιχνίδι που διοργανώνουμε μαζί με την αγαπημένη μας τρόικα. Ολα κερδίζουν δωρεάν ένα εισιτήριο εισόδου σε νοσοκομείο 15 ευρώ, κάτι που σίγουρα θα χρειαστεί.

Γερμανελληνίδες και Γερμανέλληνες.

Η ζωή είναι ωραία!!!»
*** ***

Καλά Φτωχούγεννα

Εντυπωσιακό είναι το φετινό φτωχουγενιάτικο κλίμα. Για πρώτη φορά αναβοσβήνουν τόσο τα φώτα, αφού σε άλλα σπίτια γίνεται επανασύνδεση ρεύματος και σε άλλα αποσύνδεση, έτσι που όλη η Ελλάδα μοιάζει ένα τεράστιο φτωχουγεννιάτικο δένδρο που έχει κάνει τους αστροναύτες να έχουν μαγευτεί από τον απίθανο φτωχουγεννιάτικο διάκοσμο όλης της Ελλάδας.

Οι φτωχουγεννιάτικες βιτρίνες έχουν ντυθεί στα κακά τους και μας περιμένουν. Πάρα πολλοί είναι στα καταστήματα και κοιτάνε τις βιτρίνες κουνώντας το κεφάλι τους. Το ίδιο κάνουν και οι καταστηματάρχες, κουνάνε τα κεφάλια τους από μέσα και μετά συγχρονίζονται και οι δύο πλευρές και κουνάνε τα κεφάλι τους στον ίδιο ρυθμό.

Τα παιδιά περιμένουν πώς και πώς την παραμονή των Φτωχουγέννων, που θα πουν τα φτωχουγεννιάτικα κάλαντα, που όμως σύμφωνα με το τελευταίο φορολογικό νομοσχέδιο θα φορολογούνται και οι νεαροί πρέπει να κρατούν βιβλίο εσόδων-εξόδων, αλλιώς θα έχουν κατάσχεση από το πρώτο ευρώ, εκτός αν το έχουν κλέψει οι ληστές που καραδοκούν.

Τη μεγαλύτερη ζημιά από τα φετινά Φτωχούγεννα έχουν υποστεί οι γαλοπούλες, αφού δεν έχει σφαχτεί καμία μέχρι τώρα, με αποτέλεσμα να έχει υποστεί πανωλεθρία ο κλάδος τους, που άλλες εποχές τέτοιες μέρες γνώριζαν πιένες.

Καλά Φτωχούγεννα και χρεωμένος ο καινούριος χρόνος.

*** ***

Το ΕΣΥ
και το χρονοντούλαπο της χρεοκοπίας

Την επανίδρυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας 30 χρόνια μετά τη δημιουργία του ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός. Το ΕΣΥ ιδρύθηκε το 1983 από τον Ανδρέα Παπανδρέου και το επανέφερε ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος αναγγέλλοντας τη μεγάλη είδηση κάλεσε το κοινό να φωνάξει μαζί του «Ανδρέα ζεις, εσύ μας οδηγείς» και «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά».

Ο κυριότερος λόγος που επανιδρύθηκε το ΕΣΥ είναι ότι τα νοσοκομεία έχουν γυρίσει πίσω 30 χρόνια τουλάχιστον. Παραμένει όμως και ο ΕΟΠΥΥ για τα φαρμακεία, αφού έχει πάρει το κολάι και δεν τα πληρώνει και κινδύνευε να χάσει τη σειρά του.

Μια μεγάλη αλλαγή του ΕΣΥ είναι ότι το εισιτήριο των 15 ευρώ για τα νοσοκομεία που θα ίσχυε από 1η Ιανουαρίου, θα πληρώνεται σε δραχμές γιατί αυτό ήταν το νόμισμα της εποχής του ΕΣΥ.

Ο λόγος που γίνονται αυτές οι αλλαγές είπε ότι δεν είναι μόνο δημοσιονομικός αλλά πρωτίστως γίνονται γιατί τις χρειάζεται ο πολίτης. Ξύπνησαν δηλαδή όλοι οι Ελληνες και είπαν ότι πρέπει να ανασυσταθεί το ΕΣΥ, γιατί είχαν βαρεθεί από τις διαφημίσεις του ΕΟΠΥΥ.

Ετσι θα γίνουν νέες τηλεοπτικές διαφημίσεις που θα μας σπάσουν το κεφάλι «12 888, φέρτε τώρα τον γιατρό».

Ο κ. Σαμαράς περιγράφοντας τα στρεβλά του συστήματος ανέφερε χαρακτηριστικά πως ενώ σε κάθε Ελληνα αναλογούν περισσότεροι κατά κεφαλήν γιατροί απ” ό,τι αναλογούν στους υπόλοιπους Ευρωπαίους κι όμως, εδώ κλείναμε ραντεβού για να μας δει μετά από μήνες ο γιατρός, ενώ τώρα θα γίνει μετά από χρόνια.

Κάναμε επίσης περισσότερες μαγνητικές ακόμη και από τις ΗΠΑ, πράγμα που δεν χρειάζεται, αφού σύντομα όλοι οι Ελληνες θα τα τινάξουν.

Μετά την επανίδρυση του ΕΣΥ σύντομα ο Αντώνης Σαμαράς θα αναγγείλει και την επανίδρυση του «χρονοντούλαπου της Ιστορίας», το οποίο όμως θα το μετονομάσει σε «χρονοντούλαπο της χρεοκοπίας».

*** ***

twitter παίδες Ελλήνων

Ευπαθείς ομάδες ή ευπαθής κυβέρνηση

Κ. ΣΗΜΙΤΗΣ @prothipourgakos

Σίγουρα είναι τρομοκρατική η επίθεση στο σπίτι μου. Θα πάρω μια καλή αποζημίωση σαν την άλλη φορά.

Κ. ΣΗΜΙΤΗΣ @elies


Μπορεί όμως να έβαλαν την μπόμπα τα άλλα κόμματα γιατί φοβήθηκαν την κίνηση των «58»

Γ. ΣΤΟΥΡΝΑΡΑΣ @soible

Δεν παίζονται οι Ελληνες. Τόσο ψοφόκρυο που δαγκώσαμε μην πω τι και ούτε ένας θάνατος από ψύχος. Ελεος!

ΑΝΤ. ΣΑΜΑΡΑΣ @dei

Αφού έκοψαν και το ρεύμα στην άκρη του τούνελ

Γ. ΒΡΟΥΤΣΗΣ @anergopateras

Πάνω που λέω ότι πέφτει η ανεργία, άλλο τόσο ανεβαίνει. Δεν θα σας απαντήσω στο ερώτημα πες μας τι πίνεις και δεν μας δίνεις.

ΔΗΜ. ΑΒΡΑΜΟΠΟΥΛΟΣ @ompama

Πολύ μπιπ ο Ομπάμα στην κηδεία του Μαντέλα με την Αυστραλιανή πρωθυπουργό. Εγώ πάντως δεν της την έπεσα, αλλά μου την έπεσε εκείνη.

ΗΛ. ΚΑΣΙΔΙΑΡΗΣ @apokries

Kαλές Απόκριες!

Ν. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ @apokries

Καλές Απόκριες!

ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑΣ @oliren

Δεν ξέρω τι έπαθε πάλι ο Λαφαζάνης. Μου ευχήθηκε «Καλό κουράγιο».

ΑΝΤ. ΣΑΜΑΡΑΣ @dei
Κανένας λόγος ανησυχίας. Οι επανασυνδέσεις ρεύματος θα γίνουν οπωσδήποτε μέχρι του χρόνου τα Χριστούγεννα.
---
πηγή: twitter.com/pamelouketo
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

... Πωλ Ελυάρ - γράμμα στους μαχητές του Δ.Σ. ...

*
stavrosx1
***
*

Ο Πωλ Ελυάρ - σαν σήμερα

1895 - Γεννιέται ο Γάλλος κομμουνιστής ποιητής Πωλ Ελυάρ (πραγματικό όνομα Eugène Grindel).

Επισκεπτόμενος την Ελεύθερη Ελλάδα, το καλοκαίρι του 1949, θα γράψει, απευθυνόμενος στους μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας:

«Το Βίτσι και ο Γράμμος, οι δυο αυτές κορφές του λεύτερου κόσμου, δεν είναι καθόλου πιο κάτω από κει που τις είχε βάλει η φαντασία μου. Αντίθετα, γιατί είδα εκεί τους μαχητές που τις στολίζουν με τον απίστευτο ηρωισμό τους, τους μαχητές πούναι η φωτιά των βουνών και ολόκληρης της Ελλάδας, τιμή για τον πολιτισμένο κόσμο που δε θέλει να πεθάνει κάτω απ' την ασφυκτική πίεση μιας μειοψηφίας εκμεταλλευτών, εμπρηστών του πολέμου. Ο ήλιος και η γης είναι ολότελα δικοί τους.

Αδελφοί μου, αδελφές μου με το καλοσυνάτο και ωραίο χαμόγελο, πόσες φορές δε δάκρυσα ακούγοντάς σας να τραγουδάτε, βλέποντας όλους έτσι ενωμένους στην αγάπη για την πατρίδα σας, στην εμπιστοσύνη σας για το μέλλον. Μισούμε τον πόλεμο αλλά δυστυχία σε κείνους που θα μας τον επιβάλλουν...

... ο Ελυάρ στον Γράμμο ...
Ζήτω η Ελλάδα ενωμένη και λεύτερη!

Ζήτω η αδελφοσύνη των λαών!

Ζήτω η ειρήνη που χτίζεται!

Με σεβασμό σας χαιρετώ

Πωλ Ελυάρ».
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013

... μια όμορφη εικόνα. Αλλά ...

*
Νίκος Μπογιόπουλος
***
*

Ωδή στα ΜΑΤ...


Άνδρες των ιταλικών ΜΑΤ ενώνονται με τους διαδηλωτές:

Μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις. Αλλά πολλές φορές χίλιες λέξεις είναι δύσκολο να περιγράψουν μια εικόνα. Χτες μια ωραία εικόνα έκανε το γύρο του κόσμου: Ήταν η εικόνα ομάδας ανδρών των ΜΑΤ να βγάζουν τα κράνη τους, να κατεβάζουν τα κλομπ και να ενώνονται με διαδηλωτές στην Ιταλία.

Προσοχή! Το τι κρύβεται πίσω από το «Κίνημα των Δίκρανων» στην Ιταλία είναι στην καλύτερη περίπτωση συγκεχυμένο και στην χειρότερη είναι ήδη διαπιστωμένο ότι σε μεγάλο βαθμό έχει παρεισφρήσει στο εσωτερικό του ο εκεί «χρυσαυγιτισμός» της «Forza Nuova». Το λέμε για να σημειώσουμε ότι οι διαδηλώσεις είναι ένα πράγμα. Το που κατευθύνονται αυτοί που διαδηλώνουν είναι ένα άλλο πράγμα. Και η φασιστική πορεία στη Ρώμη του Μουσολίνι, διαδήλωση ήταν…

Η απηνής λιτότητα και η απανθρωπιά της πολιτικής που βγάζει τους ανθρώπους στο δρόμο είναι δεδομένη σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Δεδομένη είναι η δυσαρέσκεια και η οργή των ανθρώπων. Αλλά στις συνθήκες που διανύουμε, η οικονομική κρίση χρησιμοποιείται πολλαπλώς. Άλλοτε ως το τρομολαγνικό χαρτί του ίδιου του συστήματος, που αν και ευθύνεται για την κρίση, εκβιάζει τα θύματά του «καθίστε ήσυχα μην πάθετε χειρότερα». Άλλοτε ως αναισθητικό για να παραλύσει τα αντανακλαστικά τους. Κι άλλοτε για να επιδοτηθεί ο πολιτικός παραλογισμός στο όνομα του «ορθολογισμού». Οι εργαζόμενοι βιώνουν την κρίση και ως θύματα, αλλά και ως παθητικοί θεατές ενός θρίλερ που, ενώ το έχουν ξαναδεί, εντούτοις τους κρατά εγκλωβισμένους στα όρια που έχουν σκηνοθετήσει οι υπαίτιοι της κρίσης. Άλλωστε δεν είναι ιστορικά πρωτοφανές: Έχει αποδειχτεί ήδη από τον Μεσοπόλεμο ότι η κρίση δεν φέρνει ριζοσπαστικοποίηση. Πολλές φορές τα κοινωνικά στραπάτσα φέρνουν απογοήτευση, κατάθλιψη, μοιρολατρία και ξεστράτισμα της οργής.

Είναι πολιτικό ζήτημα, επομένως, που έχει να κάνει πια με την ικανότητα των δυνάμεων που μιλούν στο όνομα της απελευθέρωσης των λαών από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και της κρίσης να χειραφετηθεί αυτή η οργή. Να χειραφετηθεί δεν σημαίνει να «καπελωθεί», σημαίνει να μην αφεθεί να χειραγωγηθεί στην κατεύθυνση μιας «λύσης» που οδηγεί ακόμα βαθύτερα στη ζούγκλα και την απανθρωπιά.

Είναι εύκολο να γίνει αυτό; Όχι. «Όταν η ιστορία κάνει μια απότομη στροφή, συμβαίνει πολύ συχνά, ακόμη και τα πρωτοπόρα κόμματα να μην μπορούν για ένα λίγο-πολύ μακρόχρονο διάστημα να προσαρμοστούν στη νέα κατάσταση, επαναλαμβάνουν τα συνθήματα που χτες ήταν σωστά, μα σήμερα έχουν χάσει κάθε νόημα, έχουν χάσει το νόημά τους τόσο ‘’ξαφνικά’’ όσο ‘’ξαφνική’’ ήταν η απότομη στροφή της ιστορίας» προειδοποιούσε ο Λένιν την παραμονή, μάλιστα, της Οκτωβριανής Επανάστασης. Αρκετά χρόνια νωρίτερα δε (σσ: πολύ νωρίτερα από τον κύριο Σαμαρά που «νομιμοποίησε» - ευχαριστούμε - την αποκοτιά μας να μιλάμε και γράφουμε για επανάσταση αφού πλέον άρχισε και ο ίδιος να χρησιμοποιεί στις ομιλίες τον όρο «επανάσταση»!), ο Λένιν διαπίστωνε: «Θα ήταν λάθος να νομίζει κανείς ότι οι επαναστατικές τάξεις έχουν πάντα αρκετή δύναμη για να πραγματοποιήσουν την επανάσταση, όταν αυτή η επανάσταση έχει ωριμάσει πέρα για πέρα λόγω των συνθηκών της κοινωνικο-οικονομικής εξέλιξης. Όχι η ανθρώπινη κοινωνία δεν είναι συγκροτημένη τόσο έλλογα και τόσο βολικά για τα πρωτοπόρα στοιχεία. Η επανάσταση μπορεί να ωριμάσει, ενώ οι δυνάμεις των επαναστατικών δημιουργών αυτής της επανάστασης μπορεί να φανούν ανεπαρκείς για την πραγματοποίησή της. Τότε η κοινωνία σαπίζει και αυτό το σάπισμα παρατείνεται κάποτε ολόκληρες δεκαετίες».

Με τούτα και με εκείνα επιστρέφουμε στα λόγια του Ισπανού φιλοσόφου, του Ντανιέλ Ινεράριτι στην «El Paίs», που διατυπώθηκαν κατά την έναρξη του «κινήματος των πλατειών» και δεν προσέχτηκαν όσο έπρεπε: «Η αγανάκτηση -έλεγε - παύει να είναι ένα ανώδυνο αστείο που είναι ανίκανο να αλλάξει αφόρητες καταστάσεις, όταν συνοδεύεται από µία λογική ανάλυση του “γιατί”, όταν εντοπίζει ξεκάθαρα τα προβλήματα αντί να αρκείται να ξεφωνίζει τους ενόχους και όταν προτείνει συγκεκριμένο πρόγραμμα δράσης».

Εν κατακλείδι: Η εικόνα των ιταλικών ΜΑΤ να ενώνονται με τους διαδηλωτές είναι μια όμορφη εικόνα. Που δείχνει τις δυνατότητες. Πόσο μάλλον που θυμίζει κι εκείνους τους στίχους του Μπρεχτ: «Στρατηγέ, το τανκ σου είναι δυνατό μηχάνημα/ Θερίζει δάση ολόκληρα,/ κι εκατοντάδες άνδρες αφανίζει./ Μόνο που έχει ένα ελάττωμα:/ χρειάζεται οδηγό./ Στρατηγέ, το βομβαρδιστικό σου είναι πολυδύναμο./ Πετάει πιο γρήγορα απ' τον άνεμο,/ κι απ' τον ελέφαντα σηκώνει βάρος πιο πολύ./ Μόνο που έχει ένα ελάττωμα:/ χρειάζεται πιλότο./ Στρατηγέ, ο άνθρωπος είναι χρήσιμος πολύ./ Ξέρει να πετάει, ξέρει και να σκοτώνει./ Μόνο που έχει ένα ελάττωμα:/ Ξέρει να σκέφτεται ».

Η εικόνα των ιταλικών ΜΑΤ να ενώνονται με τους διαδηλωτές είναι μια όμορφη εικόνα. Αρκεί, όμως, να μην ξεχνάμε: η πραγματική ζωή δεν είναι μια στατική εικόνα. Είναι μια διαρκής κίνηση. Που η αξία και η σημασία των εικόνων της προσδιορίζονται, τελικά, από την κατεύθυνσή της.
---
*

... φίλοι της Ε.Ε. εναντίον φίλων της Ρωσίας ...

*
Νίκος Μπογιόπουλος
***
*

Έριξαν το άγαλμα του Λένιν...


Η είδηση έρχεται από το Κίεβο και κάνει από χτες το γύρο του κόσμου: «Οι διαδηλωτές έριξαν το άγαλμα του Λένιν »… Οι διαδηλωτές που έριξαν το άγαλμα του Λένιν είναι εκείνοι που διαμαρτύρονται υπέρ της συμφωνίας σύνδεσης της Ουκρανίας με την ΕΕ, η οποία «πάγωσε». Δυο παρατηρήσεις:

Πρώτον, εκείνο που κάνει εντύπωση δεν είναι ότι το άγαλμα του Λένιν γκρεμίστηκε στην Ουκρανία. Είναι ότι το άγαλμα συνέχιζε να υπάρχει στο Κίεβο, παρά την λεγόμενη «πορτοκαλί επανάσταση» και κυρίως παρ’ ότι διανύουμε την τρίτη δεκαετία των ανατροπών που σημειώθηκαν στην πρώην Σοβιετική Ένωση. Ότι το άγαλμα του Λένιν παρέμενε στη θέση του δείχνει πως όσα συμβολίζει είναι πολύ ανθεκτικά στο χρόνο. Και στις συνειδήσεις αρκετών εκατομμυρίων από εκείνους που τα έζησαν. Και τούτο παρά την κατακλυσμιαία προπαγάνδα περί του «Τέλους της Ιστορίας»…

Δεύτερον, και για να μη χαθεί το ιστορικό και πολιτικό μέτρο, το άγαλμα του Λένιν δεν το έριξαν οι αντίπαλοι της ΕΣΣΔ στην σύγκρουσή τους με τους «φίλους» της ΕΣΣΔ και πολύ περισσότερο με τους «φίλους» του Λένιν. Το έριξαν οι φίλοι της ΕΕ στην σύγκρουσή τους με τους φίλους της σημερινής Ρωσίας. Δηλαδή της καπιταλιστικής Ρωσίας, της Ρωσίας του Πούτιν και των Ρώσων ολιγαρχών. Που, ειρήσθω εν παρόδω, σε μια χώρα όπου μετά την καπιταλιστική παλινόρθωση το 60% του πληθυσμού της φλερτάρει με τη φτώχεια και με τον κοινωνικό αποκλεισμό, εκείνοι – οι ολιγάρχες – καταλαμβάνουν την πρώτη θέση στη λίστα των δισεκατομμυριούχων του πλανήτη…

Στην Ουκρανία, λοιπόν, έχουμε μερίδες της άρχουσας τάξης της χώρας που συγκρούονται μεταξύ τους. Η μια βλέπει τα συμφέροντά της να ταυτίζονται με την ΕΕ. Η άλλη βλέπει να συμφέροντά της να ταυτίζονται με την καπιταλιστική Ρωσία. Σε αυτή τη σύγκρουση λαϊκά στρώματα βγαίνουν στο δρόμο χωρίς δική τους σημαία. Αντιπαρατίθενται αιχμαλωτισμένα κάτω από ξένη σημαία: Ένα μέρος τους σηκώνει τη φιλορωσική σημαία, δηλαδή τη σημαία των Ρώσων ολιγαρχών και των Ουκρανών συνεταίρων τους (και όχι φυσικά τη σημαία του… Λένιν). Το άλλο μέρος του λαού σηκώνει τη φιλοευρωενωσιακή σημαία, δηλαδή τη σημαία της Μέρκελ και των δικών της Ουκρανών συνεταίρων. Είναι πολιτικά καταθλιπτικό ένας λαός να παγιδεύεται και να τυλίγεται γύρω από τις σημαίες των δυναστών του. Αλλά ούτε πολιτικά, ούτε ιστορικά πρόκειται για κάτι πρωτοφανές. Συμβαίνει κι αλλού και συμβαίνει κάτι χιλιάδες χρόνια τώρα (σσ: το γιατί συμβαίνει είναι μεγάλη συζήτηση)…

Όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία μας αφορούν; Κατ’ αρχάς, δεν υπάρχει τίποτα στο «παγκόσμιο χωριό» μας που να μη μας αφορά. Ταυτόχρονα, δεδομένης της συμμετοχής της Ελλάδας στην ΕΕ, οι ειδήσεις από την Ουκρανία πολλές φορές φτάνουν σε μας με τη μορφή ενός κύματος «φιλοευρωενωσιακής» προπαγάνδας. Χωρίς να πέφτουμε θύματα της αντίστοιχης «φιλορωσικής» προπαγάνδας (μακριά από εμάς αυτά), σε ό,τι αφορά στην «φιλοευρωνωσιακή» προπαγάνδα που προσπαθεί να «δικαιωθεί» στην Ελλάδα μέσω… Ουκρανίας, για την προπαγάνδα εκείνη που πασχίζει (μέσω… Ουκρανίας!) να τροφοδοτήσει προεκλογικά διλήμματα του τύπου «ΕΕ ή χάος», έχουμε να σημειώσουμε ότι ισχύει εκείνο ακριβώς που έλεγε ο παλιός Πρόεδρος των ΗΠΑ: «Τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα πράγματα...».

Τα γεγονότα, λοιπόν, σε ό,τι αφορά στη λατρεμένη από τους θιασώτες της «Ευρώπη», συγκροτούν μια πραγματικότητα που δεν είναι άλλη από το «χάος» των δεκάδων εκατομμυρίων Ευρωπαίων ανέργων και των εκατοντάδων εκατομμυρίων Ευρωπαίων φτωχών. Αυτό είναι το «χάος» που απλώνεται στην «ΕΕ των λαών» από τον Ατλαντικό και τη Μάγχη μέχρι τη Μεσόγειο και τις βόρειες θάλασσες. Η Ευρώπη του χάους, της καταστροφής, της χρεοκοπίας και της κοινωνικής φρίκης, το «χάος της Ευρώπης» τους έχει μνημόνια (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία), έχει μισομνημόνια (Ισπανία, Ιταλία), έχει «δάκρυα και αίμα» (Βρετανία), έχει απηνή λιτότητα (Γαλλία, Ολλανδία), έχει και ληστρικού τύπου καταστροφές χωρών, απροσχημάτιστα γκανγκστερική επιδρομή εναντίον λαών (Κύπρος)

Σε ό,τι αφορά ειδικά στην Ελλάδα (που δεν είναι Ουκρανία, τουτέστιν ο λαός της γνωρίζει τι σημαίνει ΕΕ), μέσα σε αυτή την «Ευρώπη» είναι που βιώνει

* το «χάος» από τις λιποθυμίες των πεινασμένων παιδιών στα σχολεία,
* το «χάος» από τα αλλεπάλληλα χαράτσια και την ανελέητη φοροαρπαγή,
* το «χάος» από τις ουρές των απόκληρων πίσω από τα καζάνια των συσσιτίων,
* το «χάος» των διαλυμένων συστημάτων Υγείας, Παιδείας και Πρόνοιας,
* το «χάος» με τους μισθούς και τις συντάξεις πείνας,
* το «χάος» των αμέτρητων αστέγων,
* το «χάος» των καθ' εκάστη μνημονίων,
* το «χάος» των «λουκέτων», από μαγαζιά μέχρι καλοριφέρ λόγω έλλειψης πετρελαίου θέρμανσης,
* το «χάος» των εκατομμυρίων ανέργων, των «εκ περιτροπής απασχολήσιμων», των παιδιών που μεταναστεύουν κατά χιλιάδες,
το «χάος» των μαγκαλιών,
* το «χάος» της διαλυμένης παραγωγικής βάσης της χώρας που φτάνει να εισάγει… σκόρδα από την Αργεντινή,
* το «χάος» του «καλό κουράγιο Έλληνες» των Ολι Ρεν,
* το «χάος» ένας στους τρεις κατοίκους στην Ελλάδα να ζει στη φτώχεια…

Αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα, συμβαίνουν στην Ελλάδα που είναι κράτος – μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα της τρόικας, που τα 2/3 της είναι η ΕΕ. Δεν συμβαίνουν σε κάποια άλλη Ελλάδα, κάποιας άλλης «Ένωσης». Δεν μας διαφεύγει ότι πολλοί θεωρούν «τραβηγμένο» ότι για να σταματήσουν όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα της ΕΕ, μάλλον δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να αντικαταστήσουμε στην Ελλάδα τα «αγάλματα» της Μέρκελ, του Σόιμπλε, του Μπαρόζο με αγάλματα του… Λένιν! Ας συμφωνήσουμε, όμως, σε τούτο: Να έρχονται οι θιασώτες του χάους της ΕΕ για να «δικαιώσουν» - μέσω… Ουκρανίας - τη φρίκη που βιώνει η Ελλάδα, όντας μέλος της ΕΕ, πάει πολύ. Την κοινωνική φρίκη, δηλαδή, που στην Ελλάδα προκαλείται και λόγω της Ευρωπαϊκής Ένωσης και λόγω των φίλων της ΕΕ.
---
*

Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

... χωρίς ρεύμα ...

*
Νίκος Μπογιόπουλος
***
*

... χωρίς τσίπα !

Τι είναι χειρότερο; Να σου κόβουν το ρεύμα μέσα στο χειμώνα ή μετά να το παίζουν και «φιλάνθρωποι», πρόθυμοι να στο επανασυνδέσουν; Τη ΔΕΗ βάζουν να χαρατσώνει και να κόβει το ηλεκτρικό, αλλά εκείνοι που θα ψάξουν σε ποιους η ΔΕΗ έκοψε το ρεύμα θα είναι οι Δήμοι! Ξεπαγιάζουν και πεθαίνουν άνθρωποι κι αυτοί σε ένα ρεσιτάλ «ευαισθησίας» απαντούν ότι για να επανασυνδεθεί το ρεύμα που σου έκοψαν (αφού πρώτα σε χρεοκόπησαν) θα πρέπει πρώτα να έχεις περιπέσει (και να είναι καταγεγραμμένο ότι έχεις περιπέσει) στα «κοινωνικά συσσίτια»! Στην Ελλάδα του 2013 προϋπόθεση για να έχεις ρεύμα είναι να μην έχεις να φας! Η ιστορία με τις διακοπές ρεύματος σε χιλιάδες οικογένειες που δεν μπορούν να πληρώσουν το ηλεκτρικό έχει πολλές διαστάσεις. Ας δούμε ορισμένες.

Αβυσσαλέο ψεύδος

Ο κ. Βενιζέλος, στις 23/6/2011, ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, δήλωνε τα εξής: «Σε σχέση με τα ακίνητα, η εκτίμησή μας είναι ότι (...) δε χρειάζεται να γίνει άλλη παρέμβαση και κυρίως δε χρειάζεται να γίνει άλλη παρέμβαση μέσα στο λογαριασμό της ΔΕΗ. Δεν είναι οι λογαριασμοί της ΔΕΗ ο μοχλός για να εισπράττεις τέλη ή φόρους και ιδίως φόρους, διότι το ηλεκτρικό ρεύμα είναι ένα κοινωνικό αγαθό θεμελιώδες και δεν μπορείς να συνδέεις την εκπλήρωση άλλων υποχρεώσεων, πέραν των δημοτικών εν πάση περιπτώσει των συνδεδεμένων απόλυτα με τον τόπο κατοικίας ή εγκατάστασης, με τους μηχανισμούς αυτούς οι οποίοι έχουν άλλο σκοπό και γιατί εν πάση περιπτώσει πρέπει να αναζητήσουμε κίνητρα για την οικοδομή και γιατί είναι ήδη πολύ επιβαρυμένο το ακίνητο».

Όμως, ο ίδιος άνθρωπος, ο Βενιζέλος, που τον Ιούνη έλεγε τα παραπάνω, ότι δηλαδή, πρώτον, δεν θα επιβληθεί χαράτσι, και δεύτερον, ότι δεν θα επιβληθεί χαράτσι με μοχλό τη ΔΕΗ, τρεις μόλις μήνες αργότερα, στις 11/09/2011, δήλωνε και διέπραττε τα ακριβώς αντίθετα! Ενώ τον Ιούνη έβγαζε παθιασμένους λόγους ενάντια στο χαράτσι και ενάντια στη χρησιμοποίηση του λογαριασμού της ΔΕΗ ως φοροεισπρακτικού μηχανισμού, το Σεπτέμβρη με το ίδιο πάθος υποστήριζε ότι η επιβολή χαρατσιού και η είσπραξή του μέσω της ΔΕΗ αποτελεί μέτρο «δίκαιο» και «κοινωνικά αποδεκτό»!

Θαυμάστε:

«Πρέπει να βρούμε κάτι που να είναι δίκαιο, κάτι που να είναι κοινωνικά αποδεκτό, κάτι που να διαφοροποιεί τον πλούσιο από το μεσαίο και από το φτωχό, κάτι το οποίο να μπορεί να εφαρμοστεί άμεσα, να αποδώσει γρήγορα, να μην εξαρτάται από το μηχανισμό της φορολογικής διοίκησης. Το μόνο μέτρο που έχει όλα αυτά τα προσόντα, που είναι μέτρο άμεσης καθολικής εφαρμογής, αλλά κλιμακωμένο δίκαια με κοινωνικά χαρακτηριστικά, είναι ένα ειδικό τέλος στην χτισμένη επιφάνεια, στην ακίνητη περιουσία, που θα εισπραχθεί μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ...»!

Ο κ. Βενιζέλος πριν. Και ο κ. Βενιζέλος μετά…

1.000 διακοπές την ημέρα!
Ας δούμε τώρα ποιο είναι το κοινωνικό έδαφος πάνω στο οποίο εφαρμόζεται η πολιτική των «σωτήρων» που τώρα εμφανίζονται και… φιλάνθρωποι έτοιμοι να τρέξουν να επανασυνδέσουν το ρεύμα των ανθρώπων (που προηγουμένως τους το έκοψαν): Σύμφωνα με τα στοιχεία της ίδιας της εταιρείας, μέσα στο 2010, η ΔΕΗ είχε εκδώσει 1.160.000 εντολές για διακοπή ρεύματος! Δηλαδή, πριν ακόμα έρθει το δεύτερο Μνημόνιο. Πριν έρθουν οι νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων. Πριν η ανεργία εκτιναχτεί στο 30%. Πριν ο ΦΠΑ πάει στο 23%. Πριν ακόμα από την «εργασιακή εφεδρεία». Πριν δηλαδή συντελεστεί το κοινωνικό ολοκαύτωμα του 2011, του 2012 και του 2013, ήδη από το 2010, πάνω από 1 εκατομμύριο λαϊκά νοικοκυριά και μικρομάγαζα είχαν φτάσει σε τέτοιο βαθμό εισοδηματικής καχεξίας που αδυνατούσαν να πληρώσουν εμπρόθεσμα το ρεύμα!

Κι όμως! Ενώ έτσι είχαν τα πράγματα, ενώ η τραγική κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει ο λαός είχε ως συνέπεια, ήδη από το 2010, πάνω από ένα εκατομμύριο οικογένειες (με δυο, τρία ή περισσότερα μέλη) να μην έχουν τα λεφτά για να πληρώσουν το ρεύμα στην ώρα του, αυτοί τι έκαναν; Πάνω στην πλάτη αυτού του χρεοκοπημένου λαού, ήρθαν οι «σωτήρες» και του πρόσθεσαν και το χαράτσι! Το οποίο το συνέδεσαν με το λογαριασμό του ρεύματος! Δηλαδή με ένα «θεμελιώδες κοινωνικό αγαθό» - καθ' ομολογία του Βενιζέλου - που όμως ο λαός, ήδη από το 2010, μετρούσε ευρώ το ευρώ για να καταφέρει να το πληρώσει!

Ποια είναι η συνέπεια; Μα η αναμενόμενη. Πώς να εισπράξεις από αυτόν που του τα πήρες όλα; Πώς να είναι «συνεπής» αυτός που εσύ ο ίδιος τον οδήγησες με την πολιτική σου στην εξαθλίωση; Πώς να σε πληρώσει αυτός που ενώ τον έχεις καταληστέψει του επιβάλλεις από πάνω και χαράτσι! Τη συνέπεια την αποκαλύπτουν τα στοιχεία του ΔΕΔΔΗΕ («Διαχειριστής Ελληνικού Δικτύου Διανομής Ηλεκτρικής Ενέργειας»): Το 2010 είχαμε 241.000 οριστικές διακοπές ρεύματος, το 2011 αυξήθηκαν στις 300.000, το 2012 στις 325.000 και το πρώτο εξάμηνο του 2013 στις 173.000. Εν ολίγοις: Στην Ελλάδα των «φώτων του πολιτισμού», μετά το χαράτσι και μετά τις απανωτές αυξήσεις στην τιμή του ρεύματος (μόνο το 2013 έφτασε στο 19%) η ΔΕΗ, κάθε μέρα που περνάει, κόβει το ρεύμα σε 1.000 οικογένειες και επιχειρήσεις!

«Σεβασμός στις δικαστικές αποφάσεις»!

Στη Δημοκρατίας τους, λένε, υπάρχουν κανόνες. Ενας από τους κανόνες, λένε, είναι ο σεβασμός των δικαστικών αποφάσεων. Και πράγματι. Δεν υπάρχει απεργία, κοινωνική διεκδίκηση, λαϊκή διαμαρτυρία που να μη βγήκε «παράνομη» ή «καταχρηστική» από τα δικαστήρια. Και που - στο όνομα του «σεβασμού των δικαστικών αποφάσεων» - να μην τη χτύπησαν αλύπητα! Με εισαγγελείς, με ΜΑΤ, με διατεταγμένη προπαγάνδα σπίλωσης.

Αλλά, οι κανόνες έχουν και... εξαιρέσεις. Ως εκ τούτου, παρότι τον Δεκέμβρη του 2012 δέησε και βγήκε μια δικαστική απόφαση που έλεγε ότι το χαράτσι και η είσπραξή του μέσω της ΔΕΗ είναι παράνομα πράγματα, εντούτοις οι ταγοί περί την εφαρμογή των δικαστικών αποφάσεων αποφάσισαν, διέταξαν και μέσω του κ. Στουρνάρα ανακοίνωσαν: Η δικαστική απόφαση δεν ισχύει... Δεν εφαρμόζεται... Το χαράτσι θα συνεχίσει να επιβάλλεται και να εισπράττεται μέσω της ΔΕΗ κι ας λένε τα δικαστήρια ό,τι θένε... Γιατί; Ένεκα, όπως απάντησε τότε ο κ. Στουρνάρας, «το υπέρτατον καθήκον», «η σωτηρία της χώρας», «η δημοσιονομική πειθαρχία», μπλα, μπλα, μπλα... Βέβαια, τον πραγματικό λόγο που δεν εφαρμόστηκε η δικαστική απόφαση είναι ότι στη Δημοκρατία τους ο «υπέρτατος» νόμος, στον οποίο υποτάσσονται τα πάντα, είναι ένας και μοναδικός: Ο νόμος του ταξικού κανιβαλισμού! Αυτός είναι ο νόμος. Αυτή είναι η αιτία. Αυτός είναι και ο λόγος. Και φυσικά αυτός ο λόγος, ο λόγος που κάνουν ό,τι γουστάρουν (οι… φιλάνθρωποι), δεν είναι ούτε νομικός, ούτε συνταγματικός. Είναι πολιτικός. Βαθύτατα πολιτικός. Και μόνο έτσι, πολιτικά, μπορεί και πρέπει να ανατραπεί.

Όταν ο κ. Σαμαράς θα έκανε το χαράτσι… «δικαιότερο»!

Υστερόγραφο: Μετά τις διαδοχικές αυξήσεις στο ρεύμα που μεσοσταθμικά την τελευταία τριετία αγγίζουν το 50%, η ΔΕΗ παρουσίασε για το 2012 καθαρά κέρδη 30,5 εκατ. ευρώ, από ζημιές 150 εκατ. ευρώ το 2011. Χαρακτηριστικό των επιδόσεων της ΔΕΗ, είναι ότι τα κέρδη προ φόρων και αποσβέσεων έφτασαν τα 990,9 εκατ. ευρώ το 2012 από 779,8 εκατ. ευρώ το 2011. Αυτή η εταιρεία είναι που με κυβερνητική εντολή κόβει το ρεύμα από τους φτωχούς ανθρώπους…
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
---
*

Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2013

... να δεις στο τέλος ότι μας είπαν και μαλάκες ...

*
Νίκος Μπογιόπουλος
***
*

«Δεν υπάρχει νόµος
που να απαγορεύει
να εκµεταλλευτείς τον µαλάκα» (*)…

(*) Θα φανεί στη συνέχεια του κειμένου, αλλά το διευκρινίζουμε και εξ’ αρχής: Η δήλωση αυτή ανήκει σε χρηματιστή. Αντιθέτως, ο κ. Σαμαράς απευθυνόμενος στον ελληνικό λαό μετά την ψήφιση του προϋπολογισμού, του είπε το εξής: Ο προϋπολογισμός - δήλωσε - είναι ένας «προϋπολογισμός ανάκαμψης, προοπτικής και ελπίδας».

Και τώρα στο θέμα μας: 

Μέσα στο 2014 έρχονται να προστεθούν φόροι ύψους 45,7 δισ. ευρώ που ως συνήθως στη συντριπτική τους πλειοψηφία βαραίνουν τα λαϊκά στρώματα. Από το σύνολο των φορολογικών εσόδων της επόμενης χρονιάς, τα 42 δισ. ευρώ θα προέλθουν από μισθωτούς, από συνταξιούχους, από μικρομεσαία στρώματα και από την έμμεση φορολογία. Από τα Νομικά Πρόσωπα, δηλαδή από τις πολυεθνικές, τα μονοπώλια και από τις μεγάλες επιχειρήσεις που λειτουργούν στη χώρα, το ποσό που έχει προϋπολογιστεί να εισπραχτεί με τη μορφή φόρων δεν ξεπερνά τα 3,7 δισ. ευρώ… Αυτό στη γλώσσα του κ. Στουρνάρα και όλων των προκατόχων του λέγεται «φορολογική δικαιοσύνη» απέναντι σε ένα λαό που «υποφορολογείται»!

Στον πίνακα 3.6 του κρατικού προϋπολογισμού 2014 (σελ. 82) που από το Σάββατο το βράδυ αποτελεί νόμο του κράτους προκύπτει επίσης ότι: Από το 2004 και μετά, οι φόροι που έχει κληθεί να πληρώσει ο ελληνικός λαός ξεπερνούν σωρευτικά το μισό τρισεκατομμύριο ευρώ! Για την ακρίβεια ανέρχονται στα 513,243 δισ. ευρώ.

* Το αστρονομικό αυτό ποσό, που τα μόνιμα φοροδοτικά υποζύγια έχουν καταβάλει με το αίμα της ψυχής τους, είναι σχεδόν τρεις φορές μεγαλύτερο από ολόκληρο το ΑΕΠ της χώρας!

* Είναι σχεδόν δυο φορές μεγαλύτερο από ολόκληρο το δημόσιο χρέος της χώρας!

Το ερώτημα τίθεται και ξανατίθεται: Πού έχουν πάει αυτά τα λεφτά;

* Μη μας πουν ότι πήγαν σε μισθούς και συντάξεις. Η αγοραστική δύναμη των μισθών και των συντάξεων του ελληνικού λαού ήδη πριν από την κρίση είχε πέσει στα επίπεδα του 1984. Επομένως κάπως αλλιώς γίνεται η αναδιανομή των φορολογικών εσόδων και όχι προς όφελος της εισοδηματικής ενίσχυσης μισθωτών και συνταξιούχων.

* Μη μας πουν ότι πήγαν σε «δωρεάν Υγεία». Τα ράντζα στα νοσοκομεία είναι το μόνιμο ντεκόρ της «δημόσιας Υγείας» πολύ πριν αναλάβει ο κ.Γεωργιάδης. Επομένως ούτε στην Υγεία πήγαν.

* Μη μας πουν ότι πήγαν στην Παιδεία. Η «δημόσια Παιδεία» τους σημαίνει, εδώ και δεκαετίες, ότι οι ελληνικές οικογένειες καταβάλουν την μεγαλύτερη ιδιωτική δαπάνη για την μόρφωση των παιδιών τους από όλες της χώρες του ΟΟΣΑ. Επομένως ούτε στην Παιδεία πήγαν.

* Μη μας πουν ότι πήγαν σε υπηρεσίες Κοινωνικής Πρόνοιας. Η βασική «κοινωνική πρόνοια» που υπάρχει στην Ελλάδα, προ και μετά κρίσης, είναι η στήριξη από την οικογένεια και το «έμβασμα» από το χωριό - πριν ακόμα το ξεκληρίσουν κι αυτό.

* Μη μας πουν επίσης ότι πήγαν σε «έργα ανάπτυξης». Στην Ελλάδα ζούμε και ξέρουμε πολύ καλά ότι οι Έλληνες πληρώνουν τα διόδια στους «ιδιωτικούς» (!) δρόμους πριν αυτοί γίνουν και χωρίς ποτέ να γίνονται! 

Πού πήγαν και που πάνε λοιπόν τα λεφτά από τους φόρους του ελληνικού λαού; Τα λεφτά αυτά φαγώθηκαν και τρώγονται με δυο τρόπους:

α) Ρίχνονται στον ωκεανό των φοροαπαλλαγών, των φοροελαφρύνσεων, των ενισχύσεων, των «πακέτων», των χαριστικών πράξεων, των θαλασσοδανείων προς τις μεγάλες και πολύ μεγάλες μονοπωλιακές επιχειρήσεις. Σύμφωνα με τη μελέτη που είχε κάνει ο καθηγητής Ν. Τάτσος για τα διαπραχθέντα μέχρι το 1995, οι διατάξεις που καθιέρωσαν πλήθος φορολογικές απαλλαγές προς τους έχοντες και κατέχοντες μόνο μέχρι εκείνη την στιγμή ήταν διάσπαρτες σε περισσότερους από 100 νόμους. Οι αιτιολογικές εκθέσεις των περισσότερων από αυτούς τους νόμους σημείωναν ότι η επιβάρυνση του δημόσιου ταμείου από τις χαριστικές αυτές πράξεις ήταν «ακαθόριστη»! Ποτέ βέβαια το κράτος μας δεν μπήκε στον κόπο να υπολογίσει το μέγεθος του δημόσιου χρήματος που με αυτό τον τρόπο έχει κατευθυνθεί στους «αναξιοπαθούντες» τραπεζίτες, βιομηχάνους, μεγαλοεργολάβους κλπ. Θα είχε πολύ ενδιαφέρον…

β) Η Ελλάδα προς δόξα του ΠΑΣΟΚ και της Ν∆ μετατράπηκε πολύ πριν από το Μνημόνιο σε µια χώρα που ο λαός της ζει και αναπνέει για να πληρώνει δάνεια και τοκοχρεολύσια. Απόδειξη: Από το 2004 και μετά ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει για την εξόφληση τόκων και χρεολυσίων πάνω από 540 δισ. ευρώ! Όλοι δηλαδή οι φόροι που πληρώνουν οι Έλληνες πηγαίνουν για την αποπληρωμή δανείων που άλλοι τα παίρνουν και άλλοι τα ξεκοκαλίζουν. Αλλά στο λαό μένουν οι τόκοι και τα νέα χρέη που προστίθενται στα προηγούμενα και στα οποία έρχονται να προστεθούν και τα χρέη που σωρεύονται από τις χαριστικές πράξεις προς τους « επενδυτές».

Εκεί πάνε οι φόροι του «υποφορολογημένου» ελληνικού λαού. Αλλά το θράσος που έχουν οι ντόπιοι και ξένοι τοκογλύφοι είναι τέτοιο, ώστε εµφανίστηκαν διά της κυβέρνησης ενώπιον του ελληνικού λαού στα τέλη του 2009 και τι του λένε έκτοτε; Ότι αυτός ο λαός, εκτός του μισού τρις που ήδη τους πλήρωσε σε τόκους, τους «χρωστάει» κι άλλα τόσα! Κάποιοι, µάλιστα, φρόντισαν να στείλουν στον ελληνικό λαό το µήνυµα σε µια γλώσσα βαθύτατα... «επικοινωνιακή»: το Φλεβάρη του 2010, όταν τα επιτόκια του ελληνικού δανεισµού είχαν εκτοξευτεί στη στρατόσφαιρα, ο Άµιτ Σαρκάρ, επικεφαλής µεγάλου αµερικανικού επενδυτικού οµίλου, έκανε µια δήλωση αποκαλυπτική του τρόπου µε τον οποίο αντιµετωπίζουν οι περίφηµες αγορές τον ελληνικό λαό, σε συνεργασία με τις ελληνικές κυβερνήσεις: «Η δουλειά µας », είχε πει ο κύριος, «είναι να βγάζουµε λεφτά, όχι να σκεφτόµαστε τι θα συµβεί στους Έλληνες πολίτες. ∆εν υπάρχει εξάλλου νόµος που να απαγορεύει να εκµεταλλευτείς τον µαλάκα » (περιοδικό «Marianne», 20.2.2010).

Τι επαρκέστερο λόγο χρειάζεται επομένως να επικαλεστεί ο ελληνικός λαός από τον προφανή: Ότι δηλαδή αποφάσισε πως τελικά δεν τον συμφέρει να είναι «μαλάκας» και ότι από τούδε και στο εξής παύει να είναι;…
---
*