Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011

... Αλαφούζος: "Τώρα είναι η στιγμή" ...

*
"Καθημερινή"
(Κύριο άρθρο 30/1)
***
*
Να τελειώνουμε
*
Καιρός είναι να τελειώνουμε με τα καταστροφικά ταμπού και φετίχ της μεταπολίτευσης. Τώρα είναι η στιγμή, γιατί η κοινωνία καταλαβαίνει ότι ο «νόμος και η τάξη» δεν αποτελούν μια «χουντική» εμμονή, αλλά θεμελιώδες συστατικό κάθε σοβαρής κοινωνίας.

Αφήσαμε φασιστικές συμμορίες να καταλάβουν τα πανεπιστήμιά μας, μικρές μαφίες να τα κυβερνούν και να εκλέγουν πρυτανικές αρχές και κάθε παράνομο να λειτουργεί στα ΑΕΙ στο όνομα του ασύλου. Αφήσαμε χιλιάδες λαθρομετανάστες να θεωρήσουν ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα όπου «όλα επιτρέπονται», με αποτέλεσμα ένα τμήμα τους να λειτουργεί σαν οργανωμένες συμμορίες και να έχει καταλάβει σημαντικά κομμάτια μεγάλων πόλεων. Αυτή η κατάσταση δεν πάει άλλο. Η κυβέρνηση, εφόσον μάλιστα έχει την υποστήριξη της Ν.Δ., οφείλει να καταργήσει το άσυλο και να επιβάλει το ίδιο καθεστώς προστασίας των ΑΕΙ που ισχύει στη Γαλλία ή την Ιταλία. Ταυτοχρόνως πρέπει να συνεχίσει μια οργανωμένη, αυστηρή προσπάθεια προστασίας των συνόρων μας, ανακατάληψης των γειτονιών της Αθήνας και άλλων πόλεων και εφαρμογής του νόμου παντού.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

*

... η σειρά του Μουμπάρακ ...

*
Γιώργος Δελαστίκ
***
*
Η εποχή των εξεγέρσεων

*
Υστερικές σχεδόν είναι οι αντιδράσεις στην Ουάσιγκτον, στο Τελ Αβίβ και στις μεγάλες ευρωπαϊκές, αλλά και αραβικές πρωτεύουσες εξαιτίας του κύματος διαδηλώσεων που συγκλονίζουν την Αίγυπτο, την αδιάκοπη ριζοσπαστικοποίηση της εξέγερσης στην Τυνησία, την κοινωνική αναταραχή στην Υεμένη, την Ιορδανία, την Αλγερία. Αμερικανοί, Ισραηλινοί, Ευρωπαίοι και Αραβες ηγέτες έχουν χάσει τον ύπνο τους, καθώς οι λαοί των αραβικών κρατών αφυπνίζονται ο ένας μετά τον άλλον και απαιτούν την απομάκρυνση των επί δεκαετίες «γαντζωμένων» στην εξουσία προέδρων ή μοναρχών των μονοκομματικών στην ουσία καθεστώτων που τους κυβερνούν, ως προϋπόθεση εκδημοκρατισμού των χωρών τους.

Η ανατροπή του Μουμπάρακ και του καθεστώτος του στην Αίγυπτο συνιστά τον απόλυτο εφιάλτη για όλους τους προαναφερθέντες - ακόμη και ως ενδεχόμενο. Αν όντως πέσει το καθεστώς του Μουμπάρακ, αυτό θα έχει κατακλυσμιαίες πολιτικές συνέπειες σε διεθνή κλίμακα. Αφενός θα ανατρέψει εκ βάθρων τους συσχετισμούς δυνάμεων στη Μέση Ανατολή και αφετέρου θα οδηγήσει σε εξαιρετικά λεπτό και κρίσιμο σημείο τις σχέσεις της Δύσης με τον ισλαμικό κόσμο.

Το πολιτικό Ισλάμ είναι η μοναδική οργανωμένη δύναμη της αντιπολίτευσης στην Αίγυπτο. Το καθεστώς Μουμπάρακ έχει εξοντώσει χιλιάδες και έχει φυλακίσει δεκάδες χιλιάδες μέλη και οπαδούς των ισλαμιστών. Αυτό όμως δεν τους έχει εξουδετερώσει πολιτικά. Κάθε άλλο. Οι Αιγύπτιοι ισλαμιστές έχουν ένα ισχυρότατο πανεθνικό δίκτυο οργανώσεων. Αν οι διαδηλώσεις μετεξελιχθούν σε εξέγερση, είναι άκρως αμφίβολο κατά πόσο το καθεστώς θα μπορέσει να αναχαιτίσει έστω και με σφαγές χιλιάδων ατόμων τους ισλαμιστές σε περίπτωση που αυτοί αποφασίσουν να επιχειρήσουν μαχητική κατάληψη της εξουσίας.

Εσχατη ίσως ευκαιρία να δοθεί αστική λύση στην Αίγυπτο αποτελεί η παράδοση της εξουσίας από τον Μουμπάρακ στον Μοχάμεντ Ελ Μπαραντέι (φωτό), τον τιμηθέντα με βραβείο Νόμπελ Ειρήνης το 2005 πρώην πρόεδρο της Διεθνούς Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας. Ο Ελ Μπαραντέι θα εκδημοκρατίσει το καθεστώς και θα συνεχίσει με επουσιώδεις αλλαγές την πολιτική πρόσδεσης της Αιγύπτου στις ΗΠΑ και στο Ισραήλ. Παράλληλα, θα επιχειρήσει να ενσωματώσει στο σύστημα τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, με τους οποίους έχει ήδη αποκαταστήσει διόδους όχι μόνο επικοινωνίας, αλλά και συνεργασίας.

Η «ισλαμοποίηση» από πολιτική σκοπιά της Αιγύπτου θα καταστεί πιθανότατα αναπότρεπτη αν δεν προωθηθεί άμεσα η «λύση Ελ Μπαραντέι» και ο Μουμπάρακ προχωρήσει σε αιματηρή καταστολή της κυοφορούμενης εξέγερσης. Η ευκαιρία για ΗΠΑ - Ισραήλ είναι μοναδική επειδή σε αυτές τις διαδηλώσεις δεν πρωτοστατούν ακόμη οι ισλαμιστές. Ξεκίνησαν ως διαδηλώσεις ακαθοδήγητης κοινωνικής διαμαρτυρίας κυρίως των νέων, οπότε υπάρχει ακόμη χρόνος να εκφράσει πολιτικά ο Ελ Μπαραντέι αυτή τη διαμαρτυρία πριν συνενωθεί με το πολιτικό Ισλάμ και τεθεί υπό την ηγεμονία του. Σε λίγο όμως θα είναι πολύ αργά για κάτι τέτοιο.

Θα σαρωθούν τα αραβικά καθεστώτα, αν πέσει η Αίγυπτος στα χέρια των ισλαμιστών. Θα σαρωθούν όμως από εντελώς αντίθετη πολιτική σκοπιά από εκείνη που προσδοκούν οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι. Θα σαρωθούν από κύμα ισλαμικών εξεγέρσεων και η Αίγυπτος θα καταστεί ηγεμονική δύναμη μιας ισλαμιστικής πλέον Αραβίας, όπως η Αίγυπτος του Νάσερ υπήρξε επί δύο σχεδόν δεκαετίες ο φάρος των αραβικών εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, τα οποία επικράτησαν σταδιακά παντού, με εξαίρεση τις μοναρχίες του Κόλπου, του Μαρόκου και της Ιορδανίας.

Εχουν εκφυλιστεί σταδιακά τα κάποτε αντιαποικιοκρατικά, κάποτε εθνικοαπελευθερωτικά καθεστώτα. Εχουν αποστεωθεί πολιτικά και έχουν μεταλλαχθεί σε δεσποτικά ή και τυραννικά καθεστώτα που αδυνατούν πλέον να βελτιώσουν το βιοτικό επίπεδο των λαών τους. Εναντίον αυτών των καθεστώτων εξεγείρονται οι νέοι και οι κοινωνίες των χωρών τους, με επικεφαλής μάλιστα τα πιο μορφωμένα στρώματα. Το μεγάλο ερώτημα είναι τι είδους καθεστώτα θα τα αντικαταστήσουν.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies


Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

... τα παιδιά της διπλανής πόρτας ...

*
Νίκος Γ. Ξυδάκης
***
*
Διαβάζοντας τον θυμό
στις ζωές των άλλων

*
Διάβαζα την Κυριακή σε κυριακάτικη εφημερίδα τις μαρτυρίες των γονιών για τα παιδιά τους που συνελήφθησαν και δικάζονται ως μέλη της Συνωμοσίας των Πυρήνων της Φωτιάς. Στην αρχή, προτού διαβάσω, σαν πολίτης αγανάκτησα: ποιοι διοχετεύουν τη δικογραφία μιας εν εξελίξει δίκης στον Τύπο; Και μάλιστα αυτό το μέρος, το καυτό ιδιωτικό, τις μαρτυρίες γονιών για τα κατηγορούμενα παιδιά τους; Εν συνεχεία, σαν γονιός, υπέκυψα στον πειρασμό, και διάβασα. Και συγκλονίστηκα.

Διότι αυτό που ένιωσα μέσ’ απ’ την παγωμένη γλώσσα της δικογραφίας, μέσα απ’ τις κακογραφίες κάποιας δικαστικής υπαλλήλου, και τις απαντήσεις στα άκαμπτα ερωτήματα κάποιου ανακριτή, αυτό που ένιωσα ήταν η σημερινή μικρομεσαία Ελλάδα, η λαχταρισμένη οικογένεια, γονείς του μόχθου και παιδιά του σχολείου, άνθρωποι καθημερινοί, με προβλήματα τυπικά, με σχολεία συνηθισμένα, σε γειτονιές σαν τις δικές μας, με παρόμοιες σιωπές, ασυνεννοησίες, χάσματα, ελλείψεις.

Ενας πατέρας διηγείται πώς το παιδί του τον βοηθούσε στην ψαλτική στην εκκλησία της Μυρτιδιώτισσας και πώς διάβαζε κλασικούς της αναρχικής φιλολογίας και συζητούσαν για τον Γκάντι. Αλλος γονιός περιγράφει τις σπουδές του παιδιού στο τσέλο, άλλος λέει ότι το παιδί, φοιτητής του ΕΜΠ, ήταν του βιβλίου· δύο νεαροί συνδέονταν φιλικά από το σχολείο τους, το συντηρητικό Αρσάκειο, όλοι οι νεαροί εργάζονταν για το χαρτζιλίκι τους. Αυτά τα παιδιά θα μπορούσαν να ήταν τα δικά μας παιδιά.

Διαβάζοντας τις μαρτυρίες ένιωθα ότι διαπράττω τυμβωρυχία, ότι εισέρχομαι παρείσακτος στην οικογενειακή ζωή των διπλανών μου. Δεν μπορώ, δεν θέλω και δεν δικαιούμαι να κρίνω προθέσεις, ιδέες, σκέψεις, αισθήματα, σχέσεις. Ωστόσο διάβασα. Με λαιμαργία σχεδόν, και με οδύνη και με μια μυϊκή σύσπαση στο στομάχι, με αδιόρατα τικ στο πρόσωπο. Γιατί σε αυτούς τους γονείς και σε αυτά τα παιδιά αναγνώριζα κάτι από τις οικογένειες των φίλων μου, και από τη δική μου οικογένεια, οικογένειες, ας πούμε, κανονικές, συνηθισμένες, μικρομεσαίες οικονομικά, με δύο γονείς που δουλεύουν και λείπουν αρκετά απ’ το σπίτι, με παιδιά που παρακολουθούν βαριεστημένα το σχολείο, που ακούνε ροκ και χιπ-χοπ, παίζουν γκέιμς, σουλατσάρουν σε ίντερνετ καφέ, τυραννιούνται με φροντιστήρια, δίνουν πανελλήνιες, φλερτάρουν, κοιμούνται μέχρι αργά, ξενυχτάνε, ψιλοκαβγαδίζουν με τους γονείς τους, τρώνε μαζί τις Κυριακές, επισκέπτονται τους παππούδες και τους νονούς δις του έτους κ. ο. κ.

Και ξάφνου, διαβάζω, η σχέση διακόπτεται, απότομα. Το παιδί αναχωρεί απ’ την εστία, μετακομίζει σε δικό του σπίτι, η επαφή αραιώνει ή χάνεται για μήνες, τα τηλεφωνήματα αραιώνουν, γίνονται με «απόκρυψη». Αυτή η διακοπή με πάγωσε πιο πολύ απ’ όλα. Γιατί; Πώς; Τι θέλει να πει αυτή η διακοπή, η απόκρυψη, η απόσταση, η ρήξη;

Μπαίνω στη θέση του «διακοπέντος» γονιού: Τι έκανα στραβά; Τι κάνω λάθος; Μπορεί όλα να είναι λάθος, μπορεί και τίποτε. Είναι θυμός, είναι πλήξη, είναι αίσθηση αποκλεισμού; Τι θυμώνει τον νέο τόσο, που διακόπτει τη σχέση με το σπίτι του και ενώνει τον θυμό και το χνώτο του με συνομηλίκους όμοια θυμωμένους; Θέλει να αποδείξει ότι μπορεί να κάνει κάτι μόνος του, ενάντιο ίσως στον «σάπιο» κόσμο των μεγαλύτερων, των εξουσιών, των συστημάτων που τον ντρεσάρουν και τον αποκλείουν; Ενδεχομένως. Είναι η βία ενδημική πια στους νεότερους, κατοπτρική ενός βίου αποθηριωμένου, βίου ευκαιριών ανταγωνισμού, βίου δυνητικής χλιδής και διαρκούς φενάκης, βίου με είδωλα πλουτισμού και καμία ηθική ευθύνη, βίου ατομοκεντρικού και άπιστου, χωρίς σταθερές, χωρίς αξιακές αναφορές; Κι αυτά ισχύουν.

Κάτι λείπει για να το καταλάβω ολόκληρο. Πιάνω κομματάκια μόνο, κομματάκια ενός θρυμματισμένου κόσμου, που παράγει απέραντο θυμό, βία, αυτοκαταστροφή, διακοπή σχέσεων και αποκλεισμό. Αυτοτροφοδοτούμενες παρέες οργισμένων νέων, αγέλες υπαρξιακά θυμωμένων, που επιστρέφουν στην κοινωνία τον δηλητηριώδη θυμό που τους έχει προξενήσει. Αμετουσίωτη οργή, χωρίς μετασχηματισμό της, χωρίς διέξοδο για ανακούφιση, για αυτοσυχώρεση και συχώρεση του άλλου, χωρίς συμπόνια και έλεος, σαν ένα αρχέγονο τραύμα που διαρκώς πονάει. Αυτό το τραύμα, βουβό και χαίνον, βρίσκεται στο σώμα της κοινωνίας, ακατανόητο και ου φωνητό, αυτό δεν θέλουμε όχι να το ψαύσουμε αλλά ούτε καν να ακούσουμε ότι ίσως υπάρχει. Κι ας πονάει.

Μακάρι να μας γελάει το ένστικτο, μακάρι να πέφτουμε έξω, μακάρι οι φόβοι να είναι παράλογοι, αλλά αυτά τα σημάδια του θυμού, της ρήξης του κανονικού, της «διακοπής» και της «απόκρυψης», της υπαρξιακής οργής της αγέλης, είναι σημάδια για πέτρινα, για μολυβένια χρόνια. Που δεν θα είναι μόνο ελληνικά. Μακάρι να πέφτουμε έξω.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

... τρόφιμα, τράπεζες, ακρίβεια, εξεγέρσεις ...

*
Γιώργος Δελαστίκ
***
*
Βερολίνο: «Εξεγέρσεις πεινασμένων»

*
Ευθεία σύγκρουση της γαλλικής κυβέρνησης με τους γραφειοκράτες της Κομισιόν γύρω από το θέμα των επιπτώσεων της κερδοσκοπίας στις τιμές των αγροτικών προϊόντων, που αποτελούν τη βάση της διατροφής δισεκατομμυρίων ανθρώπων, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη αυτήν την εβδομάδα. Το Παρίσι υποχρέωσε απροκάλυπτα την Κομισιόν να πάρει πίσω μια σχετική έκθεση που είχε ετοιμάσει και στην οποία υποστήριζε τη θέση ότι η κερδοσκοπία των αγορών... δεν έχει καμιά επίπτωση στις τιμές των τροφίμων!

Ο ίδιος ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί χλεύασε τα συμπεράσματα σκοπιμότητας των μανδαρίνων των Βρυξελλών: «Δεδομένου ότι η μελέτη δείχνει πως η κερδοσκοπία δεν οδηγεί στην αύξηση της τιμής των πρώτων υλών σε παγκόσμιο επίπεδο, εγώ έχω να προτείνω ότι πρέπει να δημοσιευτεί την Πρωταπριλιά!», δήλωσε τη Δευτέρα στους δημοσιογράφους.

Μια μέρα νωρίτερα, η υπουργός Γεωργίας της Γερμανίας Ιλζε Αϊγκνερ, που ανήκει στο σκληρό δεξιό κόμμα των χριστιανοκοινωνιστών της Βαυαρίας και η οποία προήδρευσε συνόδου υπουργών Γεωργίας από 48 χώρες στο Βερολίνο, προειδοποιούσε ευθέως για τον κίνδυνο «εξεγέρσεων πεινασμένων» στον πλανήτη. «Οι βιαιοπραγίες στην Αλγερία και την Τυνησία έχουν τη βάση τους και στις αυξανόμενες τιμές των τροφίμων», πρόσθεσε.

Ενώ οι 48 υπουργοί Γεωργίας με την απόφασή τους «επιθυμούν μια συντονισμένη στάση εναντίον των κερδοσκόπων, η ΕΕ δεν βλέπει κανένα πρόβλημα στη δράση των τελευταίων», έγραφε απαξιωτικά η γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε».

Οι τιμές έχουν πάρει φωτιά. Μόλις πριν από ένα εξάμηνο, στο χρηματιστήριο εμπορευμάτων του Σικάγου ένα μπούσελ (σ.σ.: μονάδα μέτρησης δημητριακών περίπου ίση με 35 λίτρα) σταριού κόστιζε 5,50 δολάρια και τώρα κοστίζει περισσότερο από 8,20 δολάρια - αύξηση της τάξης του 50%! Μέσα σε έξι μήνες 50% ακριβότερο το σιτάρι! Το καλαμπόκι από τα 4 δολάρια ανέβηκε σήμερα στα 6,60 και η σόγια από 9 και κάτι στα 14 δολάρια - αυξήσεις πάνω από 50% μέσα στο εξάμηνο.

Αν μάλιστα εξετάσει κανείς τις τιμές στους τελευταίους 12 μήνες και όχι 6, τότε με φρίκη διαπιστώνει ότι η τιμή του σταριού αυξήθηκε κατά 100%! Διπλασιάστηκε μέσα σε έναν χρόνο...

Ο δείκτης τροφίμων του ΟΗΕ (ο οποίος συνίσταται σε ένα «καλάθι» τιμών διεθνώς των σταριού, καλαμποκιού, γαλακτοκομικών προϊόντων, κρέατος και ζάχαρης) βρίσκεται ήδη σήμερα στο υψηλότερο σημείο του από το 1990 που καταρτίστηκε, ξεπερνώντας ακόμη και τα ακραία σημεία αύξησης των τιμών που είχαν σημειωθεί το 2008, στον παραλογισμό της επιθετικότητας των κερδοσκόπων που προσπαθούσαν να αποφύγουν τη χρηματοπιστωτική κρίση, ακόμη και καταδικάζοντας εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους σε έσχατη πείνα.

«Εισερχόμαστε σε έδαφος κινδύνου», είχε προειδοποιήσει προ εικοσαημέρου ο επικεφαλής οικονομολόγος του Οργανισμού Τροφίμων και Γεωργίας (FAO) του ΟΗΕ, ο οποίος προσπαθεί με όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή του να ευαισθητοποιήσει την ανθρωπότητα για τους κινδύνους που την απειλούν εξαιτίας της νέας αύξησης των τιμών των βασικών τροφίμων που έσπασαν όλα τα ρεκόρ. Ταραχές για τρόφιμα, γεωπολιτικές εντάσεις, αυξανόμενη πείνα των φτωχότερων χωρών και των οικονομικά ασθενέστερων στρωμάτων στις κοινωνίες των ανεπτυγμένων κρατών απειλούν τον πλανήτη κατά τον ΟΗΕ.

Κάτω από την πίεση των Γάλλων, πάντως, η Κομισιόν υποχρεώθηκε να πάρει πίσω για αναμόρφωση την έκθεσή της. «Εχουμε αμφιβολίες, δεν έχουμε όμως σήμερα αποδείξεις», προσπάθησε να δικαιολογηθεί ο εκπρόσωπός της Ολιβιέ Μπαγί, υποσχόμενος πάντως ότι η έκθεση πρέπει να δημοσιοποιηθεί «πριν από την Πρωταπριλιά», σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να κάνει χιούμορ.

«Είναι προφανές ότι στην αρχή της ρευστότητας των τιμών των αγροτικών προϊόντων υπάρχει μια φυσική πραγματικότητα, αλλά μου φαίνεται προφανές ότι αυτή η ρευστότητα αυξάνεται από τη χρηματοοικονομική κερδοσκοπία - εκτός πια και αν δεν ζούμε στον ίδιο κόσμο με την Κομισιόν!», δήλωσε δηκτικά ο Γάλλος υπουργός Γεωργίας Μπρινό Λε Μερ.

ΤΡΑΠΕΖΕΣ
Μόλις βρήκαν λεφτά εξαφάνισαν το ψωμί!

Η ίδια ιστορία: με το που βρέθηκαν πάλι με χρήματα στη διάθεσή τους οι κερδοσκόποι του χρηματοπιστωτικού συστήματος, άρχισαν νέο γύρο κερδοσκοπίας στα βασικά προϊόντα διατροφής για να βγάλουν γρήγορα τα χαμένα από την κρίση, αδιαφορώντας για τις τραγικές άμεσες συνέπειες που έχει αυτού του είδους η κερδοσκοπία στις ζωές δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Μόλις περίπου 12 δισεκατομμύρια δολάρια ήταν τοποθετημένα στα χρηματιστήρια εμπορευμάτων το 2003. Μόλις πέντε χρόνια αργότερα, το 2008, το ποσό αυτό είχε αυξηθεί κατά... 2.500% περίπου και είχε εκτιναχτεί στα 300 δισεκατομμύρια δολάρια! Μόλις δηλαδή οι κερδοσκόποι χρηματοδοτήθηκαν από τις κυβερνήσεις, εξαφάνισαν το ψωμί των φτωχών!
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

... Πρώτον, οι μετανάστες είναι Ανθρωποι ...

*
Νίκος Μπογιόπουλος

***
*
Μετανάστες
*
*
Πρώτον, οι μετανάστες είναι άνθρωποι. Κάθε πολιτική πράξη, κάθε πολιτική τοποθέτηση, κάθε πολιτική πρόταση γύρω από το ζήτημα του μεταναστευτικού προβλήματος κρίνεται και αποκαλύπτεται, κατ' αρχάς, από αυτό: Από το αν προσεγγίζει το πρόβλημα με αφετηρία ότι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους (με ό,τι αυτό σημαίνει για τα δικαιώματα και τις ανάγκες τους) ή από το αν, τελικά, εισηγείται - όποιον μανδύα κι αν μετέρχεται ο λόγος της - την αντιμετώπιση των μεταναστών σαν να ήταν «ζώα», «υπάνθρωποι», «εγκληματίες» και ως εκ τούτου παρείσακτοι.

Στη δεύτερη περίπτωση, οι μετανάστες χρησιμοποιούνται για τη διάχυση στην κοινωνία του δηλητηρίου της απανθρωπιάς, του ρατσισμού και της πατριδοκαπηλίας.

*
Δεύτερον, όποιος κάνει ασκήσεις απανθρωπιάς πάνω στο σώμα του μετανάστη, στην πραγματικότητα «εκπαιδεύει» την κοινωνία να φέρεται απάνθρωπα, να αποδέχεται την απανθρωπιά ή να μην αντιδρά στην απανθρωπιά του ισχυρού, του δυνατού, του καταπιεστή, όταν αυτή εκδηλώνεται απέναντι στον κάθε ανίσχυρο, στον κάθε αδύναμο, στον κάθε ανήμπορο, στον κάθε καταπιεζόμενο.

Η απανθρωπιά απέναντι στο μετανάστη - άνθρωπο παραμένει απανθρωπιά όταν έχει απέναντί της τον εργάτη - άνθρωπο, τον συνταξιούχο - άνθρωπο, τον απεργό - άνθρωπο, τον διαδηλωτή - άνθρωπο, τον απολυμένο - άνθρωπο, τον βιοπαλαιστή - άνθρωπο που βάζει λουκέτο στο μαγαζί του, τον αγρότη - άνθρωπο που εξανδραποδίζεται, τον δημόσιο υπάλληλο - άνθρωπο που τον βαφτίζουν «κοπρίτη», τον νέο - άνθρωπο που τον οδηγούν στην ανεργία. Η απανθρωπιά, όταν πάρει το πάνω χέρι, δεν σταματά μπροστά σε χρώμα, σε φυλή, σε αλλοδαπό ή σε γηγενή.

*
Τρίτον, αν το κριτήριο για να «απαλλαγούμε» από τους μετανάστες είναι ότι είναι πολλοί, τότε «νομιμοποιώντας» αυτό το κριτήριο, αύριο θα μας καλέσουν να «απαλλαγούμε» από τους συνταξιούχους γιατί κατά ορισμένους είναι «πολλοί» και ζουν «πολύ», θα μας καλέσουν να «απαλλαγούμε» από τους δημόσιους υπαλλήλους γιατί είναι «πολλοί», να «απαλλαγούμε» από τους έχοντες ανάγκη την κοινωνική φροντίδα, την κοινωνική πρόνοια, την κοινωνική συμπαράσταση γιατί είναι «πολλοί».

Το θέμα δεν είναι να «απαλλαγούμε» από τους ανθρώπους επειδή είναι «πολλοί», αλλά να λυθούν τα προβλήματα των ανθρώπων που είναι πολλά.

*
Τέταρτον, σε μια χώρα με τα τεράστια κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας που βεβαίως και δεν τα προκάλεσαν οι μετανάστες, και που αντίθετα επιτάσσουν την εκδήλωση αλληλεγγύης και κατανόησης των λαϊκών στρωμάτων απέναντι στους φτωχούς μετανάστες. Με δεδομένη τη γεωγραφική θέση της χώρας που την καθιστά πέρασμα των προσφύγων και των κυνηγημένων, αλλά και του ρόλου της ΕΕ που χρησιμοποιεί την Ελλάδα ως τόπο «εγκλωβισμού» και τη μετατρέπει σε «στρατόπεδο συγκέντρωσης» των μεταναστών. Με πρόδηλη την τακτική του εγχώριου κεφαλαίου και του κράτους από τη μια να ευνοεί τη μαζική είσοδο και εκμετάλλευση των μεταναστών ως φτηνή εργατική δύναμη και από την άλλη να πρωτοστατεί διά των πολιτικών του εκπροσώπων στα «πογκρόμ» εναντίον τους. Με καταφανή τη μετατροπή της Ελλάδας λόγω της συμμετοχής της σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, σε θύτη και ταυτόχρονα σε θύμα των πολιτικών του ιμπεριαλισμού που δημιουργούν τα αίτια της μεταναστευτικής έκρηξης. Και με αδιαπραγμάτευτη την αρχή ότι οι μετανάστες είναι άνθρωποι, πρέπει, εδώ και τώρα, να παρθούν μέτρα ανθρώπινα, που δεν θα έχουν καμία σχέση με «φράχτες», με τρομοκρατικές επιχειρήσεις - «σκούπα», με «Σπιναλόγκες» ή με προσχηματική αξιοποίηση των μεταναστών για την κατάλυση ελευθεριών όπως το άσυλο, και συγκεκριμένα:

*
α) Ανυπακοή στην ΕΕ, παροχή ταξιδιωτικών εγγράφων στους μετανάστες, για να μπορούν να μετακινηθούν εκτός Ελλάδας, όπως ζητούν.

β) Νομιμοποίηση, δικαίωση και απόδοση όλων των κοινωνικών - ασφαλιστικών - εργασιακών δικαιωμάτων στους μετανάστες που ζουν χρόνια στην Ελλάδα, που γίνονται θύματα ανείπωτης εκμετάλλευσης και αυθαιρεσίας εκ μέρους του κεφαλαίου, το οποίο κατ' αυτό τον τρόπο καταβαραθρώνει ακόμα περισσότερο το βιοτικό επίπεδο και των Ελλήνων εργαζομένων.

γ) Δημιουργία δημόσιων, οργανωμένων, ανθρώπινων χώρων υποδοχής και όχι στρατόπεδα συγκέντρωσης, σεβασμός των πολιτιστικών τους παραδόσεων.

δ) «Φραγμός» στους δουλέμπορους και τσάκισμα των κυκλωμάτων που εκμεταλλεύονται τους μετανάστες.

ε) Απαίτηση η επίσημη Ελλάδα να μη γίνεται συνεργός, αλλά να υψώσει φωνή κατά των εγκλημάτων που διαπράττονται στις χώρες τους.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

*

Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

... η σειρά της Αιγύπτου ...

*
Γιώργος Δελαστίκ
***
*
Τρέμουν ανατροπή Μουμπάρακ

*
Ο εφιάλτης της βίαιης ανατροπής του καθεστώτος της Αιγύπτου από εξέγερση του λαού υπό την ηγεσία των ισλαμιστών Αδελφών Μουσουλμάνων προκαλεί ρίγη φρίκης στη σπονδυλική στήλη των ηγετών των ΗΠΑ, αλλά και της Ευρώπης, του Ισραήλ και των αραβικών χωρών. Βλέποντας τις πρωτοφανείς εδώ και τριάντα χρόνια διαδηλώσεις εναντίον του καθεστώτος του Χόσνι Μουμπάρακ, οι Αμερικανοί και οι υπόλοιποι αξιωματούχοι αγωνιούν να δουν τι θα γίνει αύριο Παρασκευή μετά την προσευχή στα τζαμιά - αν θα υπάρξουν δηλαδή διαδηλώσεις και με ποια χαρακτηριστικά.

Αν ποτέ επικρατήσει ισλαμικό καθεστώς στην Αίγυπτο, οι πολιτικές συνέπειες θα γίνουν αισθητές σε όλον τον πλανήτη, στη δε Μέση Ανατολή θα είναι κατακλυσμιαίες. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι η Αίγυπτος, με περίπου 85 εκατομμύρια πληθυσμό σήμερα, έχει όσο πληθυσμό έχουν μαζί η Συρία, το Ιράκ, η Σαουδαραβία και όλα τα εμιράτα του Κόλπου.

Το σημαντικότερο είναι η αίγλη και η επιρροή της Αιγύπτου σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο. Οπως η Αίγυπτος του Νάσερ πυροδότησε αλλεπάλληλα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στις περισσότερες αραβικές χώρες που σάρωσαν την αποικιοκρατία, έτσι και τώρα μια ισλαμιστική Αίγυπτος θα οδηγήσει σε επικράτηση ισλαμικών καθεστώτων σε πληθώρα αραβικών κρατών, αλλάζοντας ριζικά τους πολιτικούς συσχετισμούς δυνάμεων.

Ενα ισλαμικό καθεστώς στην Αίγυπτο θα την απαλλάξει από την απομόνωση στην οποία την έχει οδηγήσει το στίγμα του «προδότη» της Παλαιστίνης εξαιτίας της συμμαχίας της με το Ισραήλ και τις ΗΠΑ και θα αποκαταστήσει τη θέση της Αιγύπτου ως φυσικού ηγέτη και πολιτικού φάρου του αραβικού κόσμου.

Η αναπόφευκτη ρήξη των σχέσεων του Καΐρου με το Τελ Αβίβ και την Ουάσιγκτον, που θα συνεπιφέρει μια υποθετική επικράτηση των ισλαμιστών στην Αίγυπτο, θα απομονώσει εντελώς το Ισραήλ, καθώς θα οδηγήσει αναπότρεπτα σε ταχύτατη ανατροπή του τυφλά αμερικανόφιλου καθεστώτος και της Ιορδανίας. Αν μάλιστα η Τουρκία συνεχίσει να συμπαρατάσσεται με τους Αραβες, το Ισραήλ θα βρεθεί στη μεγαλύτερη πολιτικοστρατιωτική απομόνωση στην περιοχή από την ίδρυση του κράτους του.

Εξαιρετικά επισφαλής θα καταστεί η επιβίωση και των φιλοαμερικανικών καθεστώτων της Σαουδικής Αραβίας και των Εμιράτων του Κόλπου, καθώς θα βρεθούν υπό την ασφυκτική πολιτική πίεση της Αιγύπτου, του Ιράν και σίγουρα τότε και του Ιράκ.

Ριζική ανατροπή του συσχετισμού δυνάμεων θα έχουμε και μέσα στην Παλαιστίνη, αφού πλέον η Λωρίδα της Γάζας θα είναι ανοιχτή προς τη φιλική ισλαμιστική Αίγυπτο. Δευτερεύον, αλλά άξιο αναφοράς σημείο είναι και το ότι το Ισραήλ θα περιέλθει σε κατάσταση ενεργειακής ασφυξίας, αφού θα κοπεί ο εφοδιασμός του από την Αίγυπτο σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο.

Αν μάλιστα σφυρηλατηθεί και κάποια συμμαχία Αιγύπτου - Ιράν - Ιράκ με την Τουρκία να συμπορεύεται με τη συμμαχία αυτή σε κάποια θέματα, ο γεωπολιτικός χάρτης της Μέσης Ανατολής θα ανατραπεί εκ βάθρων.

Εννοείται ότι καθόλου άνετα δεν θα αισθάνεται και η Ευρώπη με μια πληθώρα ισλαμικών καθεστώτων στις απέναντι ακτές της Μεσογείου.

Είναι εξόφθαλμο ότι επικράτηση των ισλαμιστών στην Αίγυπτο συνιστά ισχυρότατο πολιτικό σεισμό. Μια τέτοια προοπτική δεν αποτελεί αποκύημα πολιτικής φαντασίας. Κάθε άλλο. Ολοι οι έχοντες γνώση του θέματος ξέρουν ότι η μοναδική οργανωμένη πολιτική δύναμη της αντιπολίτευσης στην Αίγυπτο είναι οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι. Ο Μουμπάρακ έχει σφάξει χιλιάδες και έχει φυλακίσει δεκάδες χιλιάδες στελέχη, μέλη και οπαδούς της οργάνωσης αυτής, προσπαθώντας να κρατήσει με τα δόντια τον έλεγχο της κατάστασης.

Στις βουλευτικές εκλογές του 2005, κάτω από την πίεση των Αμερικανών, ο Μουμπάρακ επέτρεψε να πάει στην αντιπολίτευση το 20% των εδρών - και οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι τις πήραν όλες, παρουσιάζοντας μάλιστα τους υποψηφίους τους ως ανεξάρτητους για να μην ταπεινώσουν το καθεστώς. Στις βουλευτικές εκλογές του Νοεμβρίου του 2010 ο Μουμπάρακ άλλαξε γραμμή, η νοθεία του ξεπέρασε κάθε όριο και οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι αποσύρθηκαν από τις εκλογές - από 88 βουλευτές δεν έχουν κανέναν! Το σκηνικό της τελικής αναμέτρησης έχει στηθεί!...

ΑΔΙΕΞΟΔΟ
Στραγγαλίζει τις αστικές δυνάμεις

Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ομαλής διαδοχής του Μουμπάρακ προσκρούει στην ακόρεστη δίψα του για εξουσία, η οποία στραγγαλίζει εν τη γενέσει της κάθε εναλλακτική αστική λύση. Οι Αμερικανοί προσπάθησαν να προωθήσουν πέρυσι ως πρωθυπουργό τον αστό Μοχάμεντ Ελ Μπαραντέι, πρώην πρόεδρο της Διεθνούς Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας και τιμημένο με Νόμπελ Ειρήνης το 2005. Γύρισε τον Φεβρουάριο του 2010 στην Αίγυπτο όπου έγινε δεκτός σαν ήρωας, αποκατέστησε γέφυρες συνεργασίας με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους για να τους ενσωματώσει σταδιακά στο σύστημα εξουσίας, μάζεψε μαζί τους σχεδόν ένα εκατομμύριο υπογραφές για εκδημοκρατισμό. Μάταιος κόπος. Ο Μουμπάρακ τον εξανάγκασε τελικά σε αποχή από τις εκλογές.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies


... τι "πρέπει" να πληροφορηθούμε ...

Παντελής Μπουκάλας
***
*


Προπάντων ιεράρχηση
*
Γειτόνισσά μας είναι η Ιταλία, γειτόνισσά μας και η Αλβανία και μάλιστα πιο κοντινή - και όχι μόνο γεωγραφικά· εκατοντάδες χιλιάδες Αλβανοί ζουν εδώ, εδώ επίσης έχουν μετοικήσει περίπου τα μισά μέλη της ελληνικής μειονότητας, ενώ δεν είναι λίγοι όσοι Ελληνες έχουν οικονομικά και άλλα συμφέροντα στην Αλβανία, με τις εκεί επιχειρήσεις τους.

Ωστόσο, η Αλβανία σαν είδηση είναι σπανιότερη και από τις ειδήσεις τον Αύγουστο, τουλάχιστον την εποχή που είχε κάποια ισχύ ο γνωστός και ούτως ή άλλως υπερβολικός αφορισμός του Ουμπέρτο Εκο. Ακόμα και οι τρεις σκοτωμένοι στη διαδήλωση της περασμένης Παρασκευής στα Τίρανα δεν κρίθηκαν επαρκείς ώστε να αναβαθμιστεί το συμβάν στην κλίμακα ενδιαφέροντος των ελληνικών Μέσων.

Στα συντριπτικώς περισσότερα κανάλια μας, ούτε έκτακτες ανταποκρίσεις είδαμε, ούτε εκτενή ρεπορτάζ, ούτε τηλεφωνικές συνδέσεις με κάποιους που να ξέρουν κάπως καλύτερα τα πράγματα λόγω της ειδικότητάς τους, ή έστω με πολιτικούς, που όλο και κάτι θα έβρισκαν να πουν. Αλλά και στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, η ίδια σιωπή· σε ελάχιστες βρέθηκε χώρος για ένα κάπως εμφανές «χτύπημα» της είδησης στην πρώτη σελίδα. Ενας κακεντρεχής πάντως ίσως και να έλεγε «καλύτερα έτσι», αν θυμόταν με ποια κόλπα είχαν πετύχει τις «αποκλειστικότητές» τους ορισμένοι φιλόδοξοι συμπατριώτες μας ρεπόρτερ, το 1997, τον καιρό της εξέγερσης: Εδιναν ένα πενηντάευρο, άντε ένα κατοστάευρο οι πιο γαλαντόμοι, στους ενόπλους, ώστε να στήσουν πρόχειρα ένα μπαμ-μπουμ την ώρα ακριβώς του δελτίου ειδήσεων των οχτώ. Ετσι, οι κατά φαντασίαν Πλίνιοι εμφανίζονταν μπαρουτοκαπνισμένοι, να μεταδίδουν τα «νέα» μέσα από την καρδιά της σύγκρουσης...

Αντίθετα, για την ενημέρωση όσον αφορά τον Καβαλιέρε και το ιταλικό μπούνγκα μπούνγκα δεν επιτρέπονται παράπονα. Οταν περνάνε επιτέλους στις εξωτερικές ειδήσεις, οι δίαυλοί μας προβάλλουν πρώτη και καλύτερη κάποια νέα σελίδα της ατέλειωτης μπερλουσκονιάδας ή αναμασούν ηδονικά τις παλαιότερες. Για ποια ακριβώς σκάνδαλα (πολιτικά και οικονομικά, εννοείται) κατηγορείται ο Ιταλός πρωθυπουργός δεν μαθαίνουμε πολλά. Αυτά δεν είναι το κυρίως (ή το μοναδικό) θέμα, αλλά το απλό πρόσχημα. Ακούμε λοιπόν και ξανακούμε για τα επικλίνια ανδραγαθήματά του και ακούμε και τον ίδιο τον Μπερλουσκόνι να λέει και να ξαναλέει τα σεξιστικά ανέκδοτά του. Σαν φόντο σε όλα αυτά, σαν ορεκτικό μάλλον, χρησιμοποιούνται εικόνες των ελαφρότατα ντυμένων μανεκέν που γοήτευσαν η εξουσία του Ιταλικού πολιτικού και το χρήμα του. Λίγο περισσότερο αν προσέξεις, θα διακρίνεις ένα παράπονο στη φωνή του εκφωνητή· είναι σαν να θέλει να μας δώσει να καταλάβουμε πόσο νοστιμότερα θα ήταν κι εδώ τα πράγματα αν είχαμε να ασχοληθούμε με τις «πικάντικες» ερωτοδουλειές των πολιτικών και όχι με τα βαρετά ομόλογα.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

... κ. Πάνος - "οιονεί εκπρόσωπος της Αστυνομίας" ...

*
Γιώργος Βότσης
***
*
«Λάθη» της ΕΛ.ΑΣ. και 45 «στηλίτες»

*
Πάνος Σόμπολος, λοιπόν. Πρύτανης του αστυνομικού ρεπορτάζ και αμετακίνητος πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ - για να προσωποποιεί, για τον πολίτη, την ποιότητα του δημοσιογραφικού σιναφιού, έτσι όπως εμφανίζεται τηλεοπτικά ως «οιονεί εκπρόσωπος της αστυνομίας», καταπώς το διατυπώνει εύστοχα το Εποπτικό Οργανο Δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ.

Ολη την περασμένη εβδομάδα ο κύριος πρόεδρος σκορπούσε δεξιά και αριστερά «συγγνώμες» για τη νεαρή Γερμανίδα καθηγήτρια, που επί ένα τριήμερο την ξέσκιζαν κανάλια και εφημερίδες, στα πρότυπα της Καταρίνα Μπλουμ, σαν τρομοκράτισσα και κόρη τρομοκρατών της RAF.

«Πέσαμε θύματα όλοι μιας κακής ενημέρωσης από την αστυνομία... (αλλά) πιστεύω απόλυτα ότι και οι αστυνομικοί δεν είχαν δόλο...», ψέλλιζε ο ανεκδιήγητος πρόεδρος. Σαν βρεγμένη κότα. Και διότι όλος αυτός ο συρφετός των ανθρωποβόρων στα κανάλια και τις εφημερίδες πνευματικοί γόνοι του και επαγγελματικοί κλώνοι του είναι. Κι αν κάπου κάπου στριμώχνονται, σπεύδει να τους παράσχει ασπίδα προστασίας. Οπως λ.χ. το 2003, που το Πειθαρχικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ, σε μια σπάνια αναλαμπή, καταδίκασε μερικούς από δαύτους. Μάρτυρας υπεράσπισής τους ο Πάνος Σόμπολος, βεβαίως. Θύμα τότε του δημοσιογραφικού κανιβαλισμού, η Μ.Κ., που την κατέστησαν, σαν «Αννα της "17 Νοέμβρη"», διαβόητη και αιμοσταγή τρομοκράτισσα...

Για «γκάφα ολκής της αστυνομίας» κάνει λόγο η διοίκηση της ΕΣΗΕΑ. Αλλά δεν νομίζω ότι πρόκειται για «γκάφα». Οπως δεν έκαναν «λάθος», καταπώς ανακοίνωσε, ψευδόμενη διαρκώς, η ΕΛ.ΑΣ., όταν οι κουκουλοφόροι (σαν καταδότες της γερμανικής Κατοχής) τρομοκράτες της Αντιτρομοκρατικής τουλούμιασαν στο ξύλο και έγδυσαν τον νεαρό Δημοσθένη Παπαδάτο, στέλεχος του Συνασπισμού, που ο όλο και θρασύτερος Πάγκαλος τον θέλει... φωλεά τρομοκρατών.

Σε πέντε μόλις λεπτά, με ηλεκτρονική επικοινωνία, η ΕΛ.ΑΣ. μπορούσε (και είναι αδιανόητο να μην το έκανε) να εξακριβώσει κατά πόσον οι γονείς της Φέης-Μαρί Μάγερ υπήρξαν μέλη της οργάνωσης Μπάαντερ-Μάινχοφ. Και, προφανώς, το 'κανε. Αλλά της ήταν αναγκαία η μυθοπλασία:

Πρώτο θέμα στα τηλεοπτικά δελτία οι συλλήψεις και εντυπωσιακό υπερθέαμα η προσαγωγή στον εισαγγελέα των, κατά τους ποικίλους Σόμπολους, «τρομοκρατών».

Στη σοσιαλιστική δημοκρατία του ΠΑΣΟΚ, αν συλληφθείς και επ' αυτοφώρω ως βιαστής, παιδεραστής, δουλέμπορος, νταβατζής, έμπορος ναρκωτικών, φοροκλέφτης, καταχραστής και κρατικός λειτουργός της αρπαχτής, το όνομά σου δεν δημοσιεύεται. Αλλά αν κατηγορηθείς από την Αντιτρομοκρατική και κάθε Σόμπολο σαν τρομοκράτης, φαρδύ-πλατύ το όνομά σου και φόρα-παζάρι η φάτσα σου στα κανάλια, για διαπόμπευση και εσαεί στιγματισμό, έστω κι αν απαλλαγείς στο δικαστήριο. Τεκμήριο αθωότητας δεν υπάρχει...

«Δεν θέλω να σας βλέπω μπροστά μου», είπε έντονα η Φέη-Μαρί Μάγερ στους δημοσιογράφους, που την περικύκλωσαν την περασμένη Δευτέρα, όταν βγήκε ελεύθερη από το ανακριτικό γραφείο. Η εισαγγελέας είχε προτείνει να προφυλακιστεί! Διότι τολμά να δηλώνει ότι είναι αναρχική! Και στο διαμέρισμά της η Αντιτρομοκρατική, μαζί με τις οδοντόβουρτσες, κατέσχεσε και αναρχικά βιβλία! Αναρχική, άρα (κατά τους Σόμπολους και τη λαμπρή εισαγγελέα) τρομοκράτισσα! Οπερ έδει δείξαι... Αντε να τους πείσεις ότι η αποτελεσματικότερη κριτική κατά των ανεγκέφαλων που φλερτάρουν με την τρομοκρατία γίνεται από αριστερά (εύκολο είναι να ξεφυλλίσουν την πρόσφατη συλλογή με 22 κείμενα, εκδόσεις «Διάπυρος», με τον εύγλωττο τίτλο «Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική»).

Η Φέη-Μαρί Μάγερ και η μητέρα της, Μπάρμπαρα Μάγερ, δήλωσαν ότι θα σύρουν στη Δικαιοσύνη τούς «ρουφιανοδημοσιογράφους-φερέφωνα της αστυνομίας», που δεν ντρέπονται να σπιλώνουν τον οποιοδήποτε σαν τρομοκράτη και να καταστρέφουν τη ζωή του. Θα πράξουν άριστα.

Με τέτοια δημοσιογραφία, είναι αυταπόδεικτο ότι η βαθιά κρίση του Τύπου είναι, πρωτίστως, κρίση αξιοπιστίας. Και δεν πρόκειται μόνο για τους αστυνομικούς ρεπόρτερ, που μηρυκάζουν τις σκόπιμες «διαρροές» της αστυνομίας - κι όποιον πάρει ο Χάρος. Η δημόσια τηλεόραση έχει μετατραπεί σε μια γιγάντια κυβερνητική «ντουντούκα». Τα περισσότερα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων και των ιδιωτικών καναλιών επιδίδονται ξετσίπωτα σε αχαλίνωτη προπαγάνδα - κυρίως φιλοκυβερνητική, αλλά όχι μόνο.

Μπούχτισε ο κόσμος και, ευτυχώς, άρχισε να αντιδρά. Παραμονές Χριστουγέννων οι τοίχοι στο κέντρο της Αθήνας γέμισαν με μια αφίσα, με τεράστια γράμματα: ΑΛΗΤΕΣ, ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ, ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ. Από κάτω, 45 ονόματα γνωστών δημοσιογράφων των εφημερίδων και τηλεοπτικών αστέρων (και του Π. Σόμπολου). Κανονικό ξεφώνημα - όπου μαζί με τα ξερά καίγονται και κάποια χλωρά. Δημόσια στηλίτευση, σαν τους «στηλίτες» του «τζουμπέ» Δ. Βούλγαρη...

Ο πρόεδρος των φαρμακοποιών Αττικής Κ. Λουράντος διέκοψε έξαλλος τον ρεπόρτερ του ALTER: «Να ντρέπεσαι! Δεν είσαι δημοσιογράφος. Είσαι κυβερνητικός εκπρόσωπος...». Ο Απ. Γκλέτσος, δήμαρχος Στυλίδας, στόλισε καταπώς τούς έπρεπε τους τηλεοπτικούς κεκράκτες των εργολάβων που τον επέπλητταν γιατί «πήρε το νόμο (των εργολάβων) στα χέρια του».

Το «κλου», ωστόσο, ήταν την Πέμπτη το βράδυ στο κεντρικό δελτίο του MEGA. Για μια φορά είχε δίκιο ο Πρετεντέρης (χαρακτήρισε τις εξεταστικές επιτροπές «κοινοβουλευτικά καραγκιοζιλίκια») και μαζί με την Τρέμη προκάλεσαν έκρηξη του βουλευτή της Ν.Δ. Κ. Τζαβάρα:

«Καραγκιόζηδες είστε σεις που δηλητηριάζετε καθημερινά το λαό με κατευθυνόμενη πληροφόρηση!».

Και πού 'σαι ακόμη...
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

... ποιός θυμάται τον Ανεργο Δημοσιογράφο; ...

*
Βασίλης Μπόνιος
***
*
Oι θολές φίρμες
και οι άνεργοι δημοσιογράφοι

*
Έβλεπα για μια ακόμη φορά στην εκπομπή των Καμπουράκη-Οικονομέα, τη Χριστίνα Κοραή, τον Δημήτρη Μητρόπουλο, τον Γιάννη Λοβέρδο σαν προσκεκλημένους δημοσιογράφους, οι οποίοι σχολίαζαν την επικαιρότητα.

Δίχως ουδεμία πρόθεση να μειώσω την αξία τους, αναρωτιέμαι κάπως φωναχτά, προς τη μεριά των Καμπουράκηδων:

- Τόσες τηλεοπτικές σεζόν που είσαστε στον αέρα, απολαμβάνοντας τα προνόμια του τηλεστάρ- όπως οι παχυλοί μισθοί που σας επιτρέπουν να κυκλοφορείτε με Καγιέν και Χάρλευ, η διασημότητα που σας επιτρέπει να βγάζετε καμιά γκόμινα απ΄ αυτές που ξεπεζεύουν με την ΚΤΕΛλάδα, με το όνειρο να γίνουν δημοσιογραφίνες-παρουσιάστριες, η ισχύς που σας επιτρέπει να μιλάτε με τσαμπουκά σε βουλευτές, υπουργούς, Γραμματείς και Φαρισαίους και τόσα άλλα-δεν βρήκατε μισή ωρίτσα να αφιερώσετε σε μια ενότητα με θέμα «άνεργοι δημοσιογράφοι»;

Γιατί τόση αποστροφή για τον επαγγελματικό κλάδο που σας ανέδειξε;

Γιατί τόσα χρόνια δεν ζητήσατε από τον φερόμενο ως Πρόεδρο της ΕΣΗΕΑ Πάνο Σόμπολο, τη λίστα με τους ανέργους δημοσιογράφους και να επιλέξετε μέσα από τα χίλια τόσα ονόματα, κάποιες ξεχωριστές περιπτώσεις αξιοπρεπών συναδέλφων σας με εξαιρετικές σπουδές, επαγγελματική επάρκεια, σεμνότητα και αξία, ώστε να τους καλέσετε στην εκπομπή σας;

Φυσικά δεν μιλώ για «επαγγελματίες άνεργους» οι οποίοι επιλέγουν να υποδύονται τους καυγατζήδες συνδικαλιστές, ουρλιάζοντας.

Υπάρχουν στη λίστα των ανέργων της ΕΣΗΕΑ, άνθρωποι που θα έκαναν καλύτερη τη δημοσιογραφία, εάν διέθεταν ένα μετερίζι. Ταλαντούχοι που ατύχησαν επειδή δεν έγλειψαν τον κάποτε έμπιστο της Δήμητρας Λιάνη, Τηλέμαχο Χυτήρη, ώστε να βρίσκονται ανάμεσα στους συμβασιούχους της ΕΡΤ.

Ταλαντούχοι άνθρωποι που δεν άντεξαν να υποδύονται τους αυλικούς του «καλού ανθρώπου» κυρ-Σόμπολου για να βρουν μια δουλειά.

Ταλαντούχοι και ικανοί δημοσιογράφοι, οι οποίοι δεν άντεχαν να γλείφουν τον κάθε ξιπασμένο διευθυντή εφημερίδας η ακόμη χειρότερα τον κάθε λαθρόβιο εκδότη ο οποίος παριστάνει τον πετυχημένο, με τα λεφτά των Τραπεζιτών και το βρώμικο χρήμα της διαπλοκής.

Δεν είδα καμιά εκπομπή του ναρκισσευόμενου Σταύρου Θεοδωράκη, αφιερωμένη στους ανέργους συναδέλφους του. Προφανώς αυτούς δεν αντέχει να τους κοιτά με το ανάλαφρο βλέμμα της συμπάσχουσας επιδερμικότητας.

Δεν είδα καμιά εκπομπή του Παπαδάκη να έχει καλεσμένους άνεργους δημοσιογράφους-παρά μόνο κάτι λούμπεν εκδότες και δημοσιογράφους μεγάλων εφημερίδων για να εξασφαλίζει το απυρόβλητο.

Δεν είδα καμιά εκπομπή του «αγαπησιάρη» Αυτιά, αφιερωμένη στους άνεργους συναδέλφους του-παρότι μια τέτοια απόπειρα εκ μέρους του, μάλλον θα μπορούσε να λαικίζει επικίνδυνα.

Δεν είδα καμιά εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου αφιερωμένη στους άνεργους δημοσιογράφους.

Δεν περίμενα φυσικά να δω κάτι τέτοιο από τον Γιάννη Πρετεντέρη ή τον Παύλο Τσίμα, εκτός αν ο Χριστοφοράκος ήταν άνεργος δημοσιογράφος.

Τόσοι δημοσιογράφοι, τόσα χρόνια, ούτε μια εκπομπή για τους άνεργους συναδέλφους τους-λες και έχουν να κάνουν με λεπρούς της Σπιναλόγκα.

Όλες αυτές οι θολές φίρμες μέσα στον ίλιγγο της ματαιοδοξίας τους αισθάνονται πανίσχυροι, σαν ντοπαρισμένοι αθλητές του στίβου.

Τόσο το χειρότερο γι αυτούς μια και όσα φέρνει η ώρα, δεν τα φέρνει ο χρόνος.

Και τα χρόνια που έρχονται θα είναι σκέτη λάβα…
---
*

Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

... παρουσιαστές χαμηλής φωτογένειας ...

*
Ρίτσα Μασούρα
***
*
Πρόσωπα
*
Αρλέν Φίλιπς, Μόιρα Στιούαρτ, Μίριαμ Ο' Ράιλι
απολύθηκαν από το BBC λόγω ηλικίας
*
Ας το επαναλάβουμε: τα ΜΜΕ έχουν γίνει το οξυγόνο του homo democraticus. Οι άνθρωποι των ΜΜΕ, κυρίως όσοι εργάζονται στον τομέα ενημέρωσης, γίνονται φορείς μιας ηρωικής ηθικής και μας επιβάλλουν συναισθήματα ενοχής: Ο παρανοϊκός νεαρός που ανοίγει πυρ εναντίον του πλήθους στην Αριζόνα, το αεροσκάφος που βομβαρδίζει αμάχους στο Αγφανιστάν, το παιδί που αργοπεθαίνει στα χέρια μιας οροθετικής στον ιό του έιτζ μάνας στο Κονγκό, η γυναίκα που αντιμετωπίζει όρθια τη θεομηνία στην Αϊτή... Οσο κι αν προσπαθεί, ο τηλεθεατής παραμένει με την εντύπωση ότι η αλληλεγγύη δεν θα είναι ποτέ αρκετή. Ο άνθρωπος όμως είναι εφευρετικός. Το αντιστάθμισμα στην ασχήμια και την υπερπροσφορά δυστυχίας γίνεται αυτοσκοπός. Γι’ αυτό και ακυρώνει, ξεπερνάει τον οίκτο του, όταν ο ορυμαγδός του αλλότριου πόνου εκφωνείται από μια νέα και ωραία τηλεοπτική περσόνα.

Πολύ παλιά, σε καιρούς όπου το προσδόκιμο ζωής ήταν χαμηλό, υπήρξαν λογοτέχνες, όπως ο Σταντάλ (φωτ.) που έλεγαν ότι θα ’ταν ευτύχημα για τις γυναίκες να πεθαίνουν στα πενήντα τους ή ότι μια σαρανταπεντάρα γίνεται σημαντική μόνο μέσω των παιδιών της ή το πολύ πολύ μέσω του εραστή της. Στην Ελλάδα, τα χρόνια της πρόσφατης επίπλαστης αφθονίας διεισδύσαμε βαθιά στη μαζική υστερία της νέας και ωραίας τηλεοπτικής περσόνας. Το life style της εποχής ήταν άκαμπτο και αμείλικτο, σημάδεψε δε προς το χειρότερο μια ολόκληρη γενιά. Δεν ξέρω αν σήμερα ισορροπούμε, αλλά νομίζω ότι πολλοί ανάμεσά μας δηλώνουν ότι έχουν πια ξενερώσει με την τυποποιημενη τηλεοπτική ομορφιά, όπως και με το νεαρό της ηλικίας. Λίγη ρυτίδα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, διατείνονται.

Το θέμα των ρυτίδων της τηλεοπτικής περσόνας επανήλθε στην επικαιρότητα προ μιας εβδομάδος, μετά την απόφαση του ΒΒC να απολύσει το 2008 την 53χρονη τηλεοπτική παρουσιάστρια Μίριαμ Ο’ Ράιλι, αντικαθιστώντας την με νεώτερη γυναίκα. Η παρουσιάστρια προσέφυγε στη δικαιοσύνη, επικαλούμενη σχετική νομοθεσία περί διακρίσεων σε ηλικία και φύλο και κέρδισε τη δίκη σε βάρος του βρετανικού κολοσσού, αφού προηγουμένως προέβη σε αποκαλύψεις για τη βαρβαρότητα «καλών» της συναδέλφων, οι οποίοι πολύ κομψά της πρότειναν να κάνει Botox. Ενας σκηνοθέτης μάλιστα, οκτώ μήνες πριν απολυθεί, της υπενθύμισε πόσο χάλια θα φαίνονται οι ρυτίδες της στην τηλεόραση υψηλής ευκρίνειας. Το φαιδρό της ιστορίας είναι ότι την επομένη της καταδικαστικής για το BBC απόφασης, ο υπουργός Εργασίας της Βρετανίας Εντ Ντέιβι χαρακτήρισε την απόφαση «νίκη για τους μεγάλους ανθρώπους, μεγάλη υπόθεση για τις επιχειρήσεις και πολύ πιο μεγάλη για την οικονομία»! Οπως δε ευθύς αμέσως παρατήρησε δημοσιογραφίνα των Σάντεϊ Τάιμς, «εντάξει, αφού στα 80 μας θα νιώθουμε 40αρες, πού είναι το πρόβλημα;». Χμ, άραγε, θα υπάρξει ένα τέτοιο εργασιακό σύστημα που θα απασχολεί γυναίκες μεγάλης ηλικίας, ειδικά στον χώρο του τηλεοπτικού θεάματος, όπου κυριαρχεί το φωτογενές πρόσωπο;

Σε έρευνα του ICM (2009) αποκαλύφθηκε ότι το 71% των Βρετανών τηλεθεατών θέλει να βλέπει μεγαλύτερες γυναίκες στους δέκτες του. Καταρρίπτονται επομένως τα επιχειρήματα εκείνουν που επιμένουν ότι το αρυτίδιαστο πρόσωπο γίνεται κράχτης τηλεθεατών, άρα και διαφημίσεων. Στην ίδια έρευνα φαίνεται ότι η συντριπτική πλειονότητα των τηλεθεατών διψά για ώριμες δημοσιογράφους στο γυαλί. Προφανώς είναι θέμα πειθούς, να υποθέσω, αν και γνωρίζω νέες ταλαντούχες παρουσιάτριες με πειθώ. Αλλά και σε άλλες εκπομπές η ωριμότητα κερδίζει έδαφος. Την περασμένη εβδομάδα, εκπομπή του BBC που απευθύνεται στον καταναλωτή και την παρουσιάζουν η ηλικίας 70 χρόνων Γκλόρια Χαννιφόντ, η ηλικίας 66 χρόνων Ανγκέλα Ρίππον (παλιά παρουσιάστρια στα δελτία ειδήσεων) και η ηλικίας 60 χρόνων Τζένι Μποντ (φωτ.) έσπασε ρεκόρ, με 5,5 εκατ. τηλεθεατές, ξεπερνώντας ακόμη και την αγαπημένη σειρά «Ιντιάνα Τζόουνς».

Παλιότερα λέγαμε ότι ο άνθρωπος οφείλει να γνωρίζει πότε θα αποσυρθεί από την επικαιρότητα (όχι βέβαια ο απλός εργαζόμενος που βιάζεται να πάει σπίτι του, αλλά το δημόσιο πρόσωπο). Ετσι, θα έδινε τη δυνατότητα στον νεώτερο να δοκιμαστεί και να αναδειχθεί. Σήμερα, ακόμη κι αυτή η σοφή κουβέντα ακούγεται αφελής. Τα δεδομένα της ηλικίας και της διαδικασίας γήρανσης έχουν αλλάξει ριζικά. Ο καινούργιος κόσμος οφείλει να σερφάρει με τηλεοράσεις υψηλής ευκρίνειας, αλλά ενδεχομένως με παρουσιαστές χαμηλής φωτογένειας.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

... συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες ...

*
"Ρ"
***
*
«Μόνιμο» συμβόλαιο υποταγής
*
Τις μωρές παρθένες και τους απατημένους συζύγους παριστάνουν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες στη Γερμανία, που «παραπονιούνται» ότι οι εργαζόμενοι δεν παίρνουν το μερίδιο από την «ισχυρή ανάπτυξη» της γερμανικής οικονομίας και προαναγγέλλουν κινητοποιήσεις για να το διεκδικήσουν.

Η ηγεσία του μεγαλύτερου συνδικάτου εργαζομένων στη μεταλλουργία κατήγγειλε την κυβέρνηση της Γερμανίας και τις ενώσεις των βιομηχανιών ότι «καταστρατήγησαν το κοινωνικό συμβόλαιο» που είχε υπογραφεί με τα συνδικάτα και προέβλεπε τη διατήρηση θέσεων σταθερής εργασίας με αντάλλαγμα τη μισθολογική στασιμότητα στα προ της κρίσης επίπεδα. Οι εργατοπατέρες δηλώνουν ότι δεν έχουν γευτεί τους καρπούς του οικονομικού θαύματος της χώρας και ότι συνεχίζουν να εργάζονται σε καθεστώς επισφαλούς εργασίας όπως και στην περίοδο της κρίσης. «Η ανάκαμψη δεν έφτασε σε εμάς» λένε τα στελέχη του IG Metall, που επικαλούνται στοιχεία από 7.000 εργασιακές επιτροπές σε αντίστοιχες βιομηχανίες για να δείξουν ότι από τις προσλήψεις που έγιναν την περασμένη χρονιά μόλις το 15% αφορά συμβάσεις αορίστου χρόνου. Οι υπόλοιποι νεοπροσληφθέντες υπέγραψαν είτε συμβάσεις προσωρινής ή εποχιακής εργασίας (ποσοστό 43%) είτε εργάζονται με άλλου τύπου συμβάσεις ορισμένου χρόνου (ποσοστό 42%).

Η αλήθεια είναι όμως ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες ήταν αυτές που υπέγραψαν το επαίσχυντο «συμβόλαιο» της υποταγής των εργαζομένων στις "ανάγκες" των μονοπωλιακών επιχειρήσεων, αποδεχόμενοι μειώσεις μισθών, εκ περιτροπής εργασία, ελαστικά ωράρια, κ.ο.κ. με μοναδικό γνώμονα την κερδοφορία του κεφαλαίου. Ακόμα χειρότερο είναι ότι δεν μπορούν να βγάλουν κανένα συμπέρασμα γιατί καθοδηγούνται από την ίδια, την κυρίαρχη, ιδεολογία...
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

... αγορές - να τις ελέγξουμε ...

*
Ναπολέων Μαραβέγιας
Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών
***
*
Μπορούν να ελεγχθούν οι διεθνείς αγορές;

*
Το ερώτημα που τίθεται από τους ευρωπαίους πολίτες, οι οποίοι υφίστανται τις συνέπειες της σκληρής λιτότητας, είναι αν είναι δυνατόν να ελεγχθούν από την πολιτική εξουσία οι διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές.

Οι ευρωπαίοι πολίτες, και περισσότερο ίσως απ' όλους οι Ελληνες, θεωρούν ότι για ένα μέρος τουλάχιστον των σημερινών οικονομικών δυσκολιών ευθύνονται οι διεθνείς αγορές, οι οποίες στην προσπάθειά τους να κερδίσουν όσο το δυνατόν περισσότερο, ανεβάζουν ανεξέλεγκτα τα επιτόκια σε δυσθεώρητα ύψη, με αποτέλεσμα να οδηγούν τις χώρες της περιφέρειας της ευρωζώνης σε μεγάλη δυσκολία αποπληρωμής των δανείων και να τις «σπρώχνουν», τη μία μετά την άλλη, στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σωτηρίας και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, εντείνοντας έτσι την εφαρμοζόμενη λιτότητα στις χώρες αυτές, χωρίς ωστόσο να είναι βέβαιο αν θα κατορθώσουν να αποπληρώσουν τα δάνεια ή αν θα οδηγηθούν τελικά σε κάποιας μορφής χρεοκοπία.

Το ζήτημα δεν είναι ηθικό ή νομικό, αν δηλαδή η «κερδοσκοπία» που ασκούν είναι ηθικά επιλήψιμη, ή νομικά κολάσιμη, δεδομένου ότι στο σημερινό οικονομικό σύστημα η αναζήτηση του κέρδους από κάθε μορφής επιχείρηση είναι απολύτως θεμιτή. Συνεπώς η τακτική των διαφόρων χρηματοοικονομικών επιχειρήσεων, που αποτελούν τις περίφημες χρηματοπιστωτικές αγορές, είναι και αυτή απολύτως θεμιτή. Το ζήτημα είναι καθαρά πολιτικό, δηλαδή αν οι κυβερνήσεις των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης , όχι μόνο της περιφέρειας της ευρωζώνης, αλλά και των ισχυρότερων χωρών-μελών της, είναι διατεθειμένες να υφίστανται τις συνέπειες της ανεξέλεγκτης δράσης των διεθνών αγορών. Διότι και οι φτωχότερες χώρες υποφέρουν από αναγκαστική λιτότητα, ενώ ταυτόχρονα διατρέχουν και τον κίνδυνο χρεοκοπίας, και οι πλουσιότερες χώρες δυσφορούν, διότι αναγκάζονται να πληρώσουν όλο και περισσότερο μέσω όλο και ισχυρότερων μηχανισμών σωτηρίας, προκειμένου να διασωθεί το ευρώ και μαζί του ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Προφανώς, στο σημερινό καπιταλιστικό σύστημα δεν αμφισβητείται η χρησιμότητα των διεθνών αγορών, εφόσον αυτές διαθέτουν τους οικονομικούς πόρους τους οποίους χρειάζονται οι περισσότερες χώρες για να χρηματοδοτήσουν τα εξωτερικά ελλείμματά τους, για τα οποία δεν είναι προφανώς υπεύθυνες οι διεθνείς αγορές. Εκείνο που φαίνεται πολιτικά αναγκαίο στη σημερινή οικονομική κρίση είναι ο έλεγχος των αγορών αυτών, προκειμένου να περιορισθεί η ανεξέλεγκτη δράση τους με τα επακόλουθα που ήδη αναφέρθηκαν.

Ο έλεγχος των διεθνών αγορών, ενώ δεν είναι τεχνικά ανέφικτος, είναι πολιτικά εξαιρετικά δύσκολος. Μπορούν πράγματι να υπάρξουν νομοθετικά εργαλεία για να τεθούν όρια στη δράση των αγορών, μετά από διεθνή συνεννόηση μεταξύ των μεγαλύτερων χωρών του κόσμου και κυρίως μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και των σημαντικότερων ευρωπαϊκών κρατών στο πλαίσιο του G20. Τέτοιες νομοθετικές ρυθμίσεις έχουν ήδη προταθεί από πολλούς ειδικούς. Το ζήτημα είναι, ότι δεν υπάρχει η αναγκαία πολιτική βούληση σε διεθνές επίπεδο για να προχωρήσει η εφαρμογή τους. Οι αντιθέσεις μεταξύ των χωρών και η ισχύς των ομάδων πίεσης, που έχουν συμφέροντα από την ανεξέλεγκτη δράση των αγορών αυτών, είναι τόσο μεγάλη, που ακόμη και οι εξαιρετικά περιορισμένες νομοθετικές πρωτοβουλίες του προέδρου Ομπάμα ξεσήκωσαν θύελλα από την πλευρά των συντηρητικών κύκλων των ΗΠΑ.

Βεβαίως, κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει ότι η πιθανή όξυνση της διεθνούς οικονομικής κρίσης δεν θα δημιουργήσει τις αναγκαίες πολιτικές προϋποθέσεις για τον ουσιαστικό έλεγχο των χρηματοπιστωτικών αγορών σε παγκόσμια κλίμακα.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

... εκλεκτοί φίλοι και συναγωνιστές ...

*
Νίκος Μπογιόπουλος
***
*
«Ζήτω» η Σοσιαλιστική Διεθνής
- «Ζήτω» και η ΕΕ!

*
Ομολογούμε μας είχε ξεφύγει:

Ε, λοιπόν, ο κύριος Μπεν Αλί, ο στρατιωτικός καριέρας που είχε φοιτήσει στην Ειδική Στρατιωτική Σχολή της Γαλλίας, αλλά και στην Ανώτατη Σχολή Πληροφοριών και Ασφαλείας των ΗΠΑ, ο κύριος που από το λεγόμενο «ιατρικό πραξικόπημα» του 1987 μέχρι και προχτές που απέδρασε κυνηγημένος διατηρούσε την εξουσία στην Τυνησία, ήταν - αυτός και το κόμμα του το RCD - εκλεκτά μέλη της Σοσιαλιστικής Διεθνούς!

Το RCD και ο Μπεν Αλί διαγράφτηκαν από τη Σοσιαλιστική Διεθνή του κ. Γιώργου Παπανδρέου, μόλις πριν λίγες μέρες, στις 18 Γενάρη, και αφού πρώτα είχε εκτελέσει πάνω από 100 εξεγερμένους Τυνήσιους...

*

Και κάτι ακόμα: Ακριβώς πριν ένα χρόνο, στις 21/1/2010, διεξήχθη στο Στρασβούργο ειδική συνεδρίαση του Ευρωκοινοβουλίου για τις σχέσεις μεταξύ ΕΕ - Τυνησίας. Σημειωτέον ότι η Τυνησία υπό το καθεστώς Μπεν Αλί υπήρξε η πρώτη χώρα του Μαγκρέμπ που διατηρεί συμφωνία σύνδεσης με την ΕΕ ήδη από το 1995.

Ανατρέχοντας στα σχετικά πρακτικά της ολομέλειας του Ευρωκοινοβουλίου, ο ερευνητής του μέλλοντος μπορεί από πρώτο χέρι να διαπιστώσει τις «δημοκρατικές αρχές» που διέπουν την οικογένεια των Βρυξελλών. Αντί άλλης απόδειξης αρκεί η φράση της κυρίας Neelie Kroes, η οποία στην έναρξη της συνεδρίασης χαρακτήρισε την Τυνησία του Μπεν Αλί «στενό και αξιόπιστο εταίρο της ΕΕ».

Σημειωτέον ότι η κυρία Kroes δεν είναι όποια κι όποια. Είναι η αντιπρόεδρος της Κομισιόν, η οποία μεταπήδησε στη συγκεκριμένη θέση αφού προηγουμένως είχε διαπρέψει ως μέλος των ΔΣ σε 43 (!) πολυεθνικές και μεγάλες ευρωπαϊκές επιχειρήσεις...
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

... Τουρκία, αραβικές χώρες: η νέα δύναμη ...

*
Γιώργος Δελαστίκ
***
*
«Σε κώμα» η ΕΕ, λέει ο Ερντογάν!

*
Σοκάρισε υπέρ το δέον τους Γερμανούς μια τηλεοπτική συνέντευξη του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου πριν από μερικές μέρες. «Ο επόμενος στόχος μας είναι να κάνουμε την Τουρκία, τη σοφή χώρα, τον σοφό της ανθρωπότητας και του κόσμου. Να την κάνουμε μια χώρα που η γνώμη της θα γίνεται σεβαστή, που έχει αρχές, μια χώρα που θα είναι η φωνή της ανθρώπινης συνείδησης και η οποία θα υπερασπίζεται τις αξίες της» υπογράμμισε μεταξύ πολλών άλλων ο Νταβούτογλου.

Η εφημερίδα «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» εξαπέλυσε αμέσως βίαιη φραστική επίθεση εναντίον της Αγκυρας. «Μεγαλείο και μεγαλομανία» ήταν ο τίτλος της ανάλυσής της. «Η τουρκική εξωτερική πολιτική κερδίζει σε σημασία και χάνει σε αίσθηση της πραγματικότητας» ξεκαθάριζε ο υπότιτλος.

Ανάλογο φυσικά και το περιεχόμενο. «Ο παθιασμένος ισχυρισμός του Νταβούτογλου είναι χαρακτηριστικός του μεγαλείου, αλλά επίσης και της μεγαλομανίας της διπλωματίας της Αγκυρας ή τουλάχιστον της υπερτίμησης του εαυτού της» γράφει η γερμανική εφημερίδα και συνεχίζει: «Στην Τουρκία κυριαρχεί μια αφελής αισιοδοξία γύρω από τον εαυτό της, που δεν γνωρίζει όρια... Κανείς δεν τολμάει να μιλήσει για το στρατηγικό μεθύσι της Τουρκίας γύρω από τη σημασία της»!

«Μεγαλομανία», «αφελής αισιοδοξία χωρίς όρια», «στρατηγικό μεθύσι» δεν είναι εκφράσεις συνηθισμένες στον γερμανικό Τύπο και δη σε μια εφημερίδα σαν τη σοβαρή «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε».

Τα έγραψε μάλιστα αυτά η γερμανική εφημερίδα πριν περιοδεύσει ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν την περασμένη εβδομάδα στα αραβικά κράτη του Κόλπου, όπου είπε πολλά πράγματα, προκαλώντας νέο σοκ στους Γερμανούς. Αυτή τη φορά ήταν η σειρά της επίσης δεξιάς εφημερίδας «Ντι Βελτ» να αντιδράσει με διακριτική ειρωνεία στις θέσεις του Ερντογάν:

«Σε έναν λόγο που έβγαλε στο Κουβέιτ σκιαγράφησε ποιες κατά τη γνώμη του δυνάμεις θα μπορούσαν στο μέλλον να «διαμορφώσουν ολόκληρο τον κόσμο»: η Τουρκία και οι αραβικές χώρες, αν βρουν τη δύναμη να προχωρήσουν σε μια «ένωση» ως κέντρο του μουσουλμανικού κόσμου» γράφει η «Ντι Βελτ» στην ανάλυσή της, που έχει τίτλο εμφανώς σαρκαστικό: «Με τον Ερντογάν η αναδιαμόρφωση του κόσμου»!

«Με τη νέα αδελφότητα βαδίζει ο (Τούρκος) πρωθυπουργός στα ίχνη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας» υπογραμμίζει ο υπότιτλος, δίνοντας την πολιτική διάσταση του θέματος. Δύσκολα θα μπορούσε να κατηγορήσει κανείς τη γερμανική εφημερίδα για αντιτουρκική προκατάληψη στη συγκεκριμένη περίπτωση, αν λάβει υπόψη του τα όσα είπε στο Κουβέιτ ο Ερντογάν.

«Τούρκοι και Αραβες υπερασπίστηκαν από κοινού αυτές τις περιοχές την εποχή των σταυροφοριών» διακήρυξε. «Ανήκουμε στον ίδιο πολιτισμό.

Εχουμε κοινή ιστορία» πρόσθεσε και καθόρισε τους πολιτικούς στόχους του παρόντος: «Σήμερα πρέπει να δώσουμε νέα ζωή στη χιλιόχρονη αδελφικότητά μας, να γίνουμε μια πολιτική, οικονομική και πολιτιστική ένωση... Αυτή η περιοχή έχει το δυναμικό να αναμορφώσει ολόκληρο τον κόσμο» ισχυρίστηκε.

Λίγα 24ωρα αργότερα, με συνέντευξή του στο αμερικανικό περιοδικό «Νιούζγουικ», ο Ερντογάν προειδοποιούσε απειλητικά την ΕΕ ότι η Τουρκία δεν είναι μια χώρα που θα παραμείνει στην πόρτα της Ευρώπης ως «υποτακτικός ικέτης» και χλεύαζε τη Γηραιά Ηπειρο λέγοντας μεταξύ άλλων:

«Οι ευρωπαϊκές αγορές εργασίας και τα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης βρίσκονται σε κωματώδη κατάσταση. Οι ευρωπαϊκές οικονομίες βρίσκονται σε στασιμότητα. Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες είναι σχεδόν γηριατρικές»!

Κατέληξε δε στο συμπέρασμα ότι η Τουρκία είναι πολύ ισχυρή και γι’ αυτό δεν τη θέλουν οι Ευρωπαίοι! «Μερικές φορές απορώ αν η ισχύς της Τουρκίας είναι εμπόδιο στην ένταξή της στην ΕΕ. Αν όντως είναι έτσι, πρέπει να αναρωτηθεί κανείς για τους στρατηγικούς υπολογισμούς της Ευρώπης», είπε χαρακτηριστικά.

ΑΓΚΥΡΑ

Βαθμιαία αλλαγή προσανατολισμού

Οι υπερβολές περί «νεοοθωμανισμού» της Αγκυρας δεν πρέπει να κρύβουν από τα μάτια μας μια νέα πραγματικότητα: Μετά από τόσα χρόνια εξουσίας της μετριοπαθούς ισλαμικής κυβέρνησης του Ερντογάν, η τουρκική εξωτερική πολιτική επιδιώκει όλο και περισσότερο να χρησιμοποιήσει τη μουσουλμανική θρησκεία ως μέσο προσέγγισης και σφυρηλάτησης πολιτικών συμμαχιών της Αγκυρας με τα αραβικά κράτη, το Ιράν, τις χώρες της Κ. Ασίας, το Πακιστάν. Οι πολιτικά εγκληματικές κατακτήσεις χωρών όπως το Ιράκ και το Αφγανιστάν από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη διευκολύνουν τα μέγιστα την «ισλαμοποίηση» της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, προσδίδοντάς της ευρύτατη λαϊκή βάση.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

... σύστημα (σεξ) Μπερλουσκόνι ...

*
Μιχάλης Μητσός
***
*
Ορκος αξιοπρέπειας

*
Οι δηλώσεις του µας διασκεδάζουν και οι φωτογραφίες από το χαρέµι του σχεδόν προκαλούν τον θαυµασµό µας. Αλλά ο Μπερλουσκόνι είναι επικίνδυνος, αδίστακτος και άθλιος.

«Κανένα κόµµα δεν είναι σε θέση να πετάξει την πρώτη πέτρα (...) Αυτό που πρέπει να πούµε, και που το ξέρουν όλοι, είναι ότι η χρηµατοδότηση των κοµµάτων είναι στο µεγάλο της µέρος παράτυπη ή παράνοµη (...) Αν µεγάλο µέρος αυτού του υλικού είναι εγκληµατικό, τότε εγκληµατικό είναι και µεγάλο µέρος του συστήµατος (...) Δεν νοµίζω πως υπάρχει κανείς σε αυτή την αίθουσα που να µπορεί να σηκωθεί όρθιος και να ορκιστεί ότι δεν συµβαίνουν αυτά που λέω: αργά ή γρήγορα, τα γεγονότα θα έδειχναν ότι διέπραξε ψευδορκία».

Αυτά είπε ο τότε ηγέτης του ιταλικού σοσιαλιστικού κόµµατος Μπετίνο Κράξι στο κοινοβούλιο, στις 3 Ιουλίου 1992. Κι όταν τελείωσε, επικράτησε µια παγερή σιωπή την οποία οι Ιταλοί δεν θα ξεχάσουν ποτέ. Κανείς βουλευτής δεν σηκώθηκε όρθιος. Κανείς δεν τόλµησε να αµφισβητήσει τον οµιλητή. Ακολούθησε µια τετραετία που έµεινε γνωστή ως «Καθαρά Χέρια» και οδήγησε στην κατάρρευση της Χριστιανοδηµοκρατίας και των συµµάχων της. Ο Κράξι καταδικάστηκε σε κάθειρξη 27 ετών, αλλά πρόλαβε να διαφύγει στην Τυνησία, όπου τον προστάτευσε µέχρι τον θάνατό του το καθεστώς του Μπεν Αλι (για να µην ξεχνιόµαστε). Δεν πλήρωσε µόνο για τα δικά του εγκλήµατα. Πλήρωσε και για τον Μπερλουσκόνι, που µε τη δική του βοήθεια έκτισε τη µιντιακή του αυτοκρατορία και, όταν κατέρρευσε η Πρώτη Δηµοκρατία, εγκαθίδρυσε στη θέση της τον δικό του κύκλο διαφθορέων και διεφθαρµένων.

Η ίδια σιωπή µε τότε είναι βέβαιο ότι θα επικρατούσε και σήµερα στο κοινοβούλιο αν κάποιος πολιτικός χαρακτήριζε το σύνολο των βουλευτών έµµεσα ή άµεσα συνένοχους µε το «σύστηµα Μπερλουσκόνι». Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο – σηµειώνει η Μπάρµπαρα Σπινέλλι στη Ρεπούπλικα – είναι απαραίτητο να δοθεί σήµερα ένας «όρκος αξιοπρέπειας» ανάλογος µε τους όρκους που κοσµούν την ιστορία των λαών. Ενας όρκος που δεν θα παραπέµπει για πολλοστή φορά στη δικαιοσύνη την ηθική και πολιτική ευθύνη για τα εγκλήµατα των πολιτικών. Ενας όρκος που θα αναφέρει το εξής: όποιος είναι ύποπτος ότι πλήρωσε πόρνες ή ανήλικα κορίτσια για να κάνει σεξ µαζί τους, ότι εκµεταλλεύτηκε τη θέση του για να αναγκάσει έναν δηµόσιο υπάλληλο να παρανοµήσει, ότι έφτασε να παρουσιάσει µια ερωµένη του ως ανιψιά του Μουµπάρακ για να πετύχει την απελευθέρωσή της, ότι είχε σχέσεις µε µαφιόζους και διέφθειρε µάρτυρες και δικαστές, πρέπει να βρίσκει στο εξής κλειστές τις πόρτες της πολιτικής, ακόµη κι αν τα δικαστήρια σιωπήσουν ή αναγκαστούν να υποκύψουν σε ασφυκτικές πιέσεις.

Γιατί αλλιώς η Ιταλία θα πνιγεί µια µέρα στη θάλασσα της ντροπής της.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

... σομπολιάδας συμπεράσματα ...

*
Παντελής Μπουκάλας
***
*
Παπαγαλάκια και ξεφτέρια

*
Μα τι αντιπαραδοσιακά, ανορθόδοξα και επικίνδυνα πράγματα είναι αυτά που ακούγονται; Οτι οφείλουν λέει οι δημοσιογράφοι να μην καταπίνουν αμάσητες τις πληροφορίες που τους δίνουν από τα υψηλά της αστυνομίας και να μην τις δημοσιεύουν δίχως έλεγχο και διασταύρωση. Δηλαδή τι, θα καταντήσουμε τώρα να αμφισβητούμε την ειλικρίνεια της αστυνομίας, τον τίμιο και νόμιμο τρόπο με τον οποίο συλλέγει τις πληροφορίες της και την άκρα προσοχή με την οποία διαχειρίζεται και διανέμει το υλικό της;

Εντάξει, αν είχαμε πικρή πείρα, θα ήταν δικαιολογημένες οι επιφυλάξεις και η καχυποψία και δεν μας επιτρεπόταν να θεωρούμε τις ασφαλίτικες πληροφορίες ταυτόσημες με τις ασφαλείς. Αλλά έκαψαν ποτέ άνθρωπο οι «δημόσιες δυνάμεις»; Τον έδωσαν σαν τρομοκράτη ή ό, τι άλλο χωρίς πρώτα να διπλοτριπλοτσεκάρουν τα ευρήματά τους, χωρίς δηλαδή να εμπιστευτούν απλώς τις επιθυμίες και τις υποψίες τους; ΄Η μήπως υπάρχει έστω ένα μαρτυρημένο περιστατικό όπου να χάλκεψαν στοιχεία, να έβαλαν ας πούμε μολότοφ μέσα στο σακίδιο κάποιου για να τον ενοχοποιήσουν; Στοχοποίησαν ποτέ κανέναν απλώς και μόνο επειδή φορούσε πράσινα αθλητικά παπούτσια; Ψιθύρισαν ποτέ σε πρόθυμα αυτιά «αποκλειστικές πληροφορίες» για συγγενείς και φίλους συλληφθέντων ή έδωσαν στη δημοσιότητα τη φωτογραφία τους και όλο τους το βιογραφικό, με το στίγμα του «αποδεδειγμένα εγκληματία», ενώ δεν διέθεταν άλλο «ακλόνητο στοιχείο», πέρα από τη συγγένεια;

Η συγγένεια πήρε στον λαιμό της τους φιλότιμους αξιωματούχους της αστυνομίας στην περίπτωση της εικοσιεπτάχρονης Γερμανίδας που συνελήφθη την προηγούμενη εβδομάδα μαζί με άλλους τέσσερις. Το επώνυμό της, Μάγερ, τους έβαλε σε σκέψεις. Στην αρχή έκαναν την υπόθεση μήπως κρατούσε από τη γενιά του φιλέλληνα Ιωάννη Ιάκωβου Μάγερ, αλλά ήταν Ελβετός και δεν έδενε το σενάριο. Αμέσως έπειτα σκέφτηκαν μήπως ήταν εγγονή του παλιού τερματοφύλακα της Μπάγερν και της Εθνικής Γερμανίας Ζεπ Μάγερ, αλλά ανέκρουσαν πρύμναν όταν θυμήθηκαν πως από τη γενιά εκείνη των Γερμανών ποδοσφαιριστών αυτός που αναρχοαριστέριζε (έπαιζε και αριστερό μπακ άλλωστε) ήταν ο Πολ Μπράιτνερ. Ψάξε ψάξε όμως, να ’ναι καλά και το Ιντερνετ, το βρήκαν: «Η μητέρα της συλληφθείσας, η Μπάρμπαρα Μάγερ, ήταν στέλεχος της Φράξιας Κόκκινος Στρατός». Και αφού το βρήκαν, το διοχέτευσαν ημιεπισήμως στους αστυνομικούς συντάκτες. Και όσοι εξ αυτών έχουν μάθει χρόνια τώρα να πιστεύουν στον Θεό αφενός, στη ΓΑΔΑ την Αληθειώτισσα αφετέρου και σε τίποτε άλλο (των κωδίκων δεοντολογίας συμπεριλαμβανομένων), έσπευσαν να διαλαλήσουν από τους σταθμούς τους το σπουδαίο νέο, να μάθει ο κόσμος, να πάρει τα μέτρα του. Κράτησαν πάντως την ψυχραιμία τους και δεν το ’ριξαν στις παροιμίες, του είδους «κατά μάνα, κατά κύρη, κατά γιος και θυγατέρα». Αυτό το έλεγαν με το βλέμμα τους.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies


... κατασκευάζοντας ενόχους ...

Γιάννης Παντελάκης

***

*

Η σύγχρονη Καταρίνα Μπλουμ...

Το όνομα της Φέι-Μαρί Μάγιερ διαπομπέφθηκε για περίπου δύο εικοσιτετράωρα.
Κυρίαρχο πρόσωπο στα δελτία των οκτώ, σε αρκετά πρωτοσέλιδα εφημερίδων, σε ακόμα περισσότερα διαδικτυακά μέσα. Η σύλληψή της από την Ασφάλεια σε συνδυασμό με τις ψεύτικες πληροφορίες που διοχέτευσε η Αντιτρομοκρατική για δήθεν συγγενική σχέση με πρώην μέλη της RAF, μετέτρεψαν τη συγκεκριμένη γυναίκα σε μια σύγχρονη εκδοχή της Καταρίνα Μπλουμ. Οι διαψεύσεις αρχικά από τη Γερμανία και αργότερα από τη μητέρα της για δήθεν συγγενική σχέση με πρόσωπα της RAF δεν περιόρισαν τη δημόσια διαπόμπευσή της. Η ζημιά είχε ήδη γίνει.

Η συγκεκριμένη κοπέλα -που μόλις χθες αφέθηκε ελεύθερη- αποτέλεσε για τα αδηφάγα μέσα ενημέρωσης εύκολη λεία και παράλληλα ιδεώδες πρόσωπο για να δημιουργηθεί μια πλαστή πραγματικότητα. Πλαστή, αλλά παράλληλα ελκυστική για να μετατραπεί σε δραματοποιημένο θέαμα. Από εκείνα που λατρεύουν οι μηχανισμοί καταστολής και επιζητούν με αγωνία τα κανάλια και οι κίτρινες εφημερίδες. Η συνταγή που έδωσαν είχε όλα τα προαπαιτούμενα.

Σχετίζεται με κατηγορούμενους για τρομοκρατία, είναι κόρη πρώην μελών της RAF, είναι αναρχική. Τα τέλεια υλικά για να μαγειρέψουν αυτό που ήθελαν. Οι μηχανισμοί για να κατασκευάσουν ενόχους και να ενοχοποιήσουν ιδεολογίες, τα μέσα ενημέρωσης για να προσφέρουν θέαμα που θα «συγκινήσει» την AGB. Ολα θα ήταν τέλεια, αν δεν υπήρχε η μητέρα της κοπέλας που γκρέμισε το μύθο τους. Ενα μύθο, στον οποίο πρωταγωνίστησαν για μία ακόμα φορά «σπουδαίοι» δημοσιογράφοι, από αυτούς που επηρεάζουν καθοριστικά τα μυαλά της κοινωνίας...
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

... το κράτος ως ιδιοκτησία των μανδαρίνων ...

*
Νίκος Κοτζιάς
***
*
Η ανεύθυνη και αθέατη
διοίκηση της χώρας

*
Διοικητής τραπέζης απεφάσισε να αγοράσει ιδιοκτησία από καταχρεωμένη επιχείρηση χωρίς να ρωτήσει την κυβέρνηση.

Δεν είναι η πρώτη φορά. Αν και διορισμένος, δεν νιώθει την ανάγκη να συνεννοείται μαζί της. Συμπεριφέρεται λες και η τράπεζα που διοικεί είναι δικής του ιδιοκτησίας ή τον έχει διορίσει η οικογένειά του να διαχειρίζεται την περιουσία της.

Διοικητής μεγάλου δημόσιου οργανισμού, εισηγμένου στο Χρηματιστήριο, αποφασίζει να κόψει τα έξοδα προς συγκεκριμένο τηλεοπτικό σταθμό και να τα δώσει στο πολλαπλάσιο σε ιδιωτικό. Η πλειοψηφία του υπουργικού συμβουλίου το αγνοούσε. Ο ίδιος θεωρεί ότι αν και διορισμένος από την κυβέρνηση δεν οφείλει και πολλές εξηγήσεις. Επικεφαλής δημόσιου οργανισμού με ποιοτική υπερεπάρκεια εργαζομένων κάνει προσλήψεις και φέρνει διευθυντικά στελέχη για τον οργανισμό απ' έξω. Οι αρμόδιοι κυβερνητικοί παράγοντες, που συχνά δεν είναι σίγουροι αν είναι αρμόδιοι, δεν γνωρίζουν τίποτα.

Διοικητής μεγάλης δημόσιας επιχείρησης ομιλεί ως να είναι η εταιρεία προίκα της γυναικός του για το τι προτιμά να κάνει με αυτή και τι όχι. Δεν αναφέρεται σε κριτήρια ως προς το δημόσιο συμφέρον ή ως προς τις απαιτήσεις ανάπτυξης της συγκεκριμένης επιχείρησης. Αρμόδιος για σημαντικές διαπραγματεύσεις της χώρας δεν διαβουλεύεται με έμπειρους διαπραγματευτές, αλλά με την παρέα του. Παρέα που κατέχει σήμερα δεσπόζουσες θέσεις στο σύστημα άρθρωσης των συμφερόντων της διαπλοκής και των ισχυρών της οικονομίας.

Ολοι οι πιο πάνω, και τα παραδείγματα είναι δυστυχώς ατέλειωτα, αντιμετωπίζουν το κράτος ως ιδιοκτησία τους. Παριστάνουν ως να δικαιούνται να εκχωρούν τμήματά του προς ιδιοποίηση σε ιδιώτες φίλους. Ολοι τους είναι διορισμένοι από την κυβέρνηση, ουδείς, όμως, από την κυβέρνηση τούς ελέγχει. Δεν υπάρχει καν κάποιος κυβερνητικός παράγοντας που να τους προσδιορίζει τα πολιτικά και αναπτυξιακά όρια εντός των οποίων οφείλουν να κινηθούν. Φαίνεται ότι της κυβέρνησης της αρκεί ότι κινούνται με σαφείς απόψεις υπέρ της κυριαρχίας των αγορών. Εχουν διοριστεί από μια εκλεγμένη κυβέρνηση, αλλά λογαριασμό δεν δίνουν στους νόμιμους πολιτικούς προϊσταμένους τους, αλλά μόνο στις διασυνδέσεις και παρέες στις αγορές. Με αυτό τον τρόπο ο δημόσιος τομέας κινείται εκτός του δημοκρατικού ελέγχου και ευθύνης.

Ολοι οι πιο πάνω είναι οι ίδιοι τραπεζίτες, στελέχη υπουργείων και οργανισμών που δίνουν τα στοιχεία και τους προσανατολισμούς στην τρόικα. Διότι με είκοσι υπαλλήλους η τρόικα στην Ελλάδα ουδέν γνωρίζει για τα επιμέρους. Στο μνημόνιο ενσωματώνονται όσα της λένε αυτοί. Πρόκειται για ειδικούς, αλλά και άσχετους, που έχουν μεγάλες προσωπικές ευθύνες για εδώ που έφτασε ο τόπος. Παρ' όλα αυτά εξακολουθούν να διοικούν και να κινούνται δημοκρατικά ανεξέλεγκτοι και πολιτικά ανεύθυνοι. Σε σύνδεση με λίγα μόνο πρόσωπα στο εσωτερικό της κυβέρνησης.

Η αποκλειστικά υπεύθυνη γι' αυτή την κατάσταση, της διακυβέρνησης του τόπου όχι από την εκλεγμένη Βουλή αλλά από διορισμένους «εκσυγχρονιστές», είναι η κυβέρνηση και μόνο αυτή. Πέρα από το λάθος δρόμο που έχει πάρει και τις άστοχες επιλογές στα πλαίσιά του, έχει χάσει και την μπάλα. Ολο και περισσότερο οι επιλογές στο χώρο του Δημοσίου γίνονται κατά τη βούληση εκείνων που διόρισε, αλλά δεν ελέγχει. Πρόκειται για μια ακόμα πλευρά του σοβαρού δημοκρατικού προβλήματος διακυβέρνησης της χώρας.
---
ο Νίκος Κοτζιάς είναι συγγραφέας, καθηγητής του Πανεπιστημίου Πειραιώς
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011

... λιοντάρια μπρελόκ ...

*
Λιάνα Κανέλλη
***
*
... και ύαινες αλά καρτ!

*
Δεν θυμάται εύκολα επιστήμονας, πολλώ μάλλον πολίτης, εποχή μετά τις μέρες του '36, σαν τη σημερινή με τόσην Υβριν. Υβριν με την έννοια την πρωταρχική της, την οργουελική, αλλά και την τρέχουσα. Δηλαδή αντιστροφή και πλήρης διαστρέβλωση των λέξεων, των εννοιών, των όρων, της ίδιας της πραγματικότητας.

«Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες» εκτοξεύει ο πρωθυπουργός προς το ΚΚΕ απαντώντας σε Ερώτηση για τη συνάντηση του Ερζερούμ έχοντας σκοπίμως πάθει αμνησία εαυτού. Τι ανήκει δηλαδή στους Ελληνες; Η μειωμένη εθνική κυριαρχία (κείνος είπε); Τα Ιμια (ευχαριστώ τους Αμερικανούς by Simitis).

Η συμφωνία της Μαδρίτης; Ο εναέριος χώρος στα 8 ή στα 6 μίλια, ο θαλάσσιος των ναυτικών μιλίων που υπολείπονται των 12 επειδή υπάρχει τουρκικό casus belli; Το γιοφύρι του Ρίου, ο ΟΤΕ της «Ντόιτσε Τέλεκομ», το λιμάνι της «Cosco», οι αυτοκινητόδρομοι και τα διόδια των Ισπανογάλλων;

Στην Ελλάδα και τους Ελληνες εργαζόμενους πατριώτες ανήκουν οι πλουτίσασες πολυεθνικές που λυμαίνονται τη χώρα από την ΠΕΣΙΝΕ και δώθε; Λιοντάρια μπρελόκ βγαίνουν και μιλάνε με περισσή θρασύτητα για τον πατριωτισμό που οφείλει να υποκύπτει είτε σε τρόικες - που υπαγορεύουν ακόμα και το τελευταίο άρθρο οποιουδήποτε νόμου στην κυβερνητική πλειοψηφία και τα τσιράκια της - είτε σε εκβιασμούς από τράπεζες που δανείζουν το Δημόσιο με 4% κέρδος σε έξι μήνες από τα λεφτά που το ίδιο το αστικό κατεστημένο τους έδωσε στύβοντας νέους, γέρους, γυναίκες, παιδιά. Η Ελλάδα ανήκει στην κάθε Φιτς, Μιτς, Σιτς «εταιρεία» εκτίμησης κι ανεβοκατεβαίνει σαν ασανσέρ σπασμένο στον Αδη της φτώχειας. Δηλαδή, στις ύαινες αλά καρτ που οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ - ΝΔ επιστράτευσαν για το αντεργατικό τους σαφάρι.

Διεθνές Δίκαιο (χα!). Το αναμασάνε οι καταπατητές του που φτιάχνουν προτεκτοράτα με ποταμούς αίματος. Διεθνής νομιμότης (χα!). Την επικαλούνται οι περιστασιακές ιμπεριαλιστικές «συμμαχίες των προθύμων» που την πέφτουν σε Ιράκ, Αφγανιστάν, Σουδάν, Σομαλία κλπ. εξάγοντας διά πυρός και σιδήρου τον πολιτισμό των Γκουαντάναμο και των Αμπού Γκράιμπ. Υστερα στήνουν φράχτες και τείχη και ηλεκτροφόρα καλώδια από τη Λευκωσία ως τα Κατεχόμενα κι από το Μεξικό ως τις ζούγκλες της κοκαΐνης και τα νερά της Κορεατικής χερσονήσου.

«Οι ευρωπαϊκές αξίες» (χα!) που άλλαξαν εκτός από την ιστορία και τη γεωγραφία μεταφέροντας τη νοτιοανατολική Μεσόγειο στον Καύκασο και την αμερικάνικη επικράτεια στη Σούδα. Σέρβοι, τσιγγάνοι, μελαμψοί, μουσουλμάνοι, εβραίοι, χριστιανοί και πάντα οι κομμουνιστές να παίζονται στα ζάρια από λιοντάρια μπρελόκ στις κρίσεις και τις υφέσεις κι από ύαινες αλά καρτ που εξομοιώνουν το ΚΚΕ με το βαθύ τουρκικό στρατοκρατικό εξανδραποδιστή. Γιατί πιάστηκε στα πράσα να παζαρεύει με τους ταξικώς ομοίους του από την άλλη πλευρά του Αιγαίου, την εναπομείνασα πατρίδα σαν να είναι χωράφι του. Κληρονόμος «δυναστείας» γαρ και, φευ, φιλόδοξος να αναλάβει μια θέση στην παγκόσμια καπιταλιστική διακυβέρνηση, όσο μιλάει και βρυχάται τόσο θα του θυμίζουμε, ότι τα κλειδιά στο μπρελόκ, ούτε δικά του είναι, ούτε ανοίγουν την πόρτα του παράδεισου της τάξης του. Αλλος είναι ο λαός στον οποίο νομίζει ότι απευθύνεται και κοντός ψαλμός αλληλούια.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies