*
Ρίτσα Μασούρα
***
*
Πολύ παλιά, σε καιρούς όπου το προσδόκιμο ζωής ήταν χαμηλό, υπήρξαν λογοτέχνες, όπως ο Σταντάλ (φωτ.) που έλεγαν ότι θα ’ταν ευτύχημα για τις γυναίκες να πεθαίνουν στα πενήντα τους ή ότι μια σαρανταπεντάρα γίνεται σημαντική μόνο μέσω των παιδιών της ή το πολύ πολύ μέσω του εραστή της. Στην Ελλάδα, τα χρόνια της πρόσφατης επίπλαστης αφθονίας διεισδύσαμε βαθιά στη μαζική υστερία της νέας και ωραίας τηλεοπτικής περσόνας. Το life style της εποχής ήταν άκαμπτο και αμείλικτο, σημάδεψε δε προς το χειρότερο μια ολόκληρη γενιά. Δεν ξέρω αν σήμερα ισορροπούμε, αλλά νομίζω ότι πολλοί ανάμεσά μας δηλώνουν ότι έχουν πια ξενερώσει με την τυποποιημενη τηλεοπτική ομορφιά, όπως και με το νεαρό της ηλικίας. Λίγη ρυτίδα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, διατείνονται.
Το θέμα των ρυτίδων της τηλεοπτικής περσόνας επανήλθε στην επικαιρότητα προ μιας εβδομάδος, μετά την απόφαση του ΒΒC να απολύσει το 2008 την 53χρονη τηλεοπτική παρουσιάστρια Μίριαμ Ο’ Ράιλι, αντικαθιστώντας την με νεώτερη γυναίκα. Η παρουσιάστρια προσέφυγε στη δικαιοσύνη, επικαλούμενη σχετική νομοθεσία περί διακρίσεων σε ηλικία και φύλο και κέρδισε τη δίκη σε βάρος του βρετανικού κολοσσού, αφού προηγουμένως προέβη σε αποκαλύψεις για τη βαρβαρότητα «καλών» της συναδέλφων, οι οποίοι πολύ κομψά της πρότειναν να κάνει Botox. Ενας σκηνοθέτης μάλιστα, οκτώ μήνες πριν απολυθεί, της υπενθύμισε πόσο χάλια θα φαίνονται οι ρυτίδες της στην τηλεόραση υψηλής ευκρίνειας. Το φαιδρό της ιστορίας είναι ότι την επομένη της καταδικαστικής για το BBC απόφασης, ο υπουργός Εργασίας της Βρετανίας Εντ Ντέιβι χαρακτήρισε την απόφαση «νίκη για τους μεγάλους ανθρώπους, μεγάλη υπόθεση για τις επιχειρήσεις και πολύ πιο μεγάλη για την οικονομία»! Οπως δε ευθύς αμέσως παρατήρησε δημοσιογραφίνα των Σάντεϊ Τάιμς, «εντάξει, αφού στα 80 μας θα νιώθουμε 40αρες, πού είναι το πρόβλημα;». Χμ, άραγε, θα υπάρξει ένα τέτοιο εργασιακό σύστημα που θα απασχολεί γυναίκες μεγάλης ηλικίας, ειδικά στον χώρο του τηλεοπτικού θεάματος, όπου κυριαρχεί το φωτογενές πρόσωπο;
Σε έρευνα του ICM (2009) αποκαλύφθηκε ότι το 71% των Βρετανών τηλεθεατών θέλει να βλέπει μεγαλύτερες γυναίκες στους δέκτες του. Καταρρίπτονται επομένως τα επιχειρήματα εκείνουν που επιμένουν ότι το αρυτίδιαστο πρόσωπο γίνεται κράχτης τηλεθεατών, άρα και διαφημίσεων. Στην ίδια έρευνα φαίνεται ότι η συντριπτική πλειονότητα των τηλεθεατών διψά για ώριμες δημοσιογράφους στο γυαλί. Προφανώς είναι θέμα πειθούς, να υποθέσω, αν και γνωρίζω νέες ταλαντούχες παρουσιάτριες με πειθώ. Αλλά και σε άλλες εκπομπές η ωριμότητα κερδίζει έδαφος. Την περασμένη εβδομάδα, εκπομπή του BBC που απευθύνεται στον καταναλωτή και την παρουσιάζουν η ηλικίας 70 χρόνων Γκλόρια Χαννιφόντ, η ηλικίας 66 χρόνων Ανγκέλα Ρίππον (παλιά παρουσιάστρια στα δελτία ειδήσεων) και η ηλικίας 60 χρόνων Τζένι Μποντ (φωτ.) έσπασε ρεκόρ, με 5,5 εκατ. τηλεθεατές, ξεπερνώντας ακόμη και την αγαπημένη σειρά «Ιντιάνα Τζόουνς».
Παλιότερα λέγαμε ότι ο άνθρωπος οφείλει να γνωρίζει πότε θα αποσυρθεί από την επικαιρότητα (όχι βέβαια ο απλός εργαζόμενος που βιάζεται να πάει σπίτι του, αλλά το δημόσιο πρόσωπο). Ετσι, θα έδινε τη δυνατότητα στον νεώτερο να δοκιμαστεί και να αναδειχθεί. Σήμερα, ακόμη κι αυτή η σοφή κουβέντα ακούγεται αφελής. Τα δεδομένα της ηλικίας και της διαδικασίας γήρανσης έχουν αλλάξει ριζικά. Ο καινούργιος κόσμος οφείλει να σερφάρει με τηλεοράσεις υψηλής ευκρίνειας, αλλά ενδεχομένως με παρουσιαστές χαμηλής φωτογένειας.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
Ρίτσα Μασούρα
***
*
Πρόσωπα
*
Αρλέν Φίλιπς, Μόιρα Στιούαρτ, Μίριαμ Ο' Ράιλι
απολύθηκαν από το BBC λόγω ηλικίας
*
Ας το επαναλάβουμε: τα ΜΜΕ έχουν γίνει το οξυγόνο του homo democraticus. Οι άνθρωποι των ΜΜΕ, κυρίως όσοι εργάζονται στον τομέα ενημέρωσης, γίνονται φορείς μιας ηρωικής ηθικής και μας επιβάλλουν συναισθήματα ενοχής: Ο παρανοϊκός νεαρός που ανοίγει πυρ εναντίον του πλήθους στην Αριζόνα, το αεροσκάφος που βομβαρδίζει αμάχους στο Αγφανιστάν, το παιδί που αργοπεθαίνει στα χέρια μιας οροθετικής στον ιό του έιτζ μάνας στο Κονγκό, η γυναίκα που αντιμετωπίζει όρθια τη θεομηνία στην Αϊτή... Οσο κι αν προσπαθεί, ο τηλεθεατής παραμένει με την εντύπωση ότι η αλληλεγγύη δεν θα είναι ποτέ αρκετή. Ο άνθρωπος όμως είναι εφευρετικός. Το αντιστάθμισμα στην ασχήμια και την υπερπροσφορά δυστυχίας γίνεται αυτοσκοπός. Γι’ αυτό και ακυρώνει, ξεπερνάει τον οίκτο του, όταν ο ορυμαγδός του αλλότριου πόνου εκφωνείται από μια νέα και ωραία τηλεοπτική περσόνα.Πολύ παλιά, σε καιρούς όπου το προσδόκιμο ζωής ήταν χαμηλό, υπήρξαν λογοτέχνες, όπως ο Σταντάλ (φωτ.) που έλεγαν ότι θα ’ταν ευτύχημα για τις γυναίκες να πεθαίνουν στα πενήντα τους ή ότι μια σαρανταπεντάρα γίνεται σημαντική μόνο μέσω των παιδιών της ή το πολύ πολύ μέσω του εραστή της. Στην Ελλάδα, τα χρόνια της πρόσφατης επίπλαστης αφθονίας διεισδύσαμε βαθιά στη μαζική υστερία της νέας και ωραίας τηλεοπτικής περσόνας. Το life style της εποχής ήταν άκαμπτο και αμείλικτο, σημάδεψε δε προς το χειρότερο μια ολόκληρη γενιά. Δεν ξέρω αν σήμερα ισορροπούμε, αλλά νομίζω ότι πολλοί ανάμεσά μας δηλώνουν ότι έχουν πια ξενερώσει με την τυποποιημενη τηλεοπτική ομορφιά, όπως και με το νεαρό της ηλικίας. Λίγη ρυτίδα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, διατείνονται.
Το θέμα των ρυτίδων της τηλεοπτικής περσόνας επανήλθε στην επικαιρότητα προ μιας εβδομάδος, μετά την απόφαση του ΒΒC να απολύσει το 2008 την 53χρονη τηλεοπτική παρουσιάστρια Μίριαμ Ο’ Ράιλι, αντικαθιστώντας την με νεώτερη γυναίκα. Η παρουσιάστρια προσέφυγε στη δικαιοσύνη, επικαλούμενη σχετική νομοθεσία περί διακρίσεων σε ηλικία και φύλο και κέρδισε τη δίκη σε βάρος του βρετανικού κολοσσού, αφού προηγουμένως προέβη σε αποκαλύψεις για τη βαρβαρότητα «καλών» της συναδέλφων, οι οποίοι πολύ κομψά της πρότειναν να κάνει Botox. Ενας σκηνοθέτης μάλιστα, οκτώ μήνες πριν απολυθεί, της υπενθύμισε πόσο χάλια θα φαίνονται οι ρυτίδες της στην τηλεόραση υψηλής ευκρίνειας. Το φαιδρό της ιστορίας είναι ότι την επομένη της καταδικαστικής για το BBC απόφασης, ο υπουργός Εργασίας της Βρετανίας Εντ Ντέιβι χαρακτήρισε την απόφαση «νίκη για τους μεγάλους ανθρώπους, μεγάλη υπόθεση για τις επιχειρήσεις και πολύ πιο μεγάλη για την οικονομία»! Οπως δε ευθύς αμέσως παρατήρησε δημοσιογραφίνα των Σάντεϊ Τάιμς, «εντάξει, αφού στα 80 μας θα νιώθουμε 40αρες, πού είναι το πρόβλημα;». Χμ, άραγε, θα υπάρξει ένα τέτοιο εργασιακό σύστημα που θα απασχολεί γυναίκες μεγάλης ηλικίας, ειδικά στον χώρο του τηλεοπτικού θεάματος, όπου κυριαρχεί το φωτογενές πρόσωπο;
Σε έρευνα του ICM (2009) αποκαλύφθηκε ότι το 71% των Βρετανών τηλεθεατών θέλει να βλέπει μεγαλύτερες γυναίκες στους δέκτες του. Καταρρίπτονται επομένως τα επιχειρήματα εκείνουν που επιμένουν ότι το αρυτίδιαστο πρόσωπο γίνεται κράχτης τηλεθεατών, άρα και διαφημίσεων. Στην ίδια έρευνα φαίνεται ότι η συντριπτική πλειονότητα των τηλεθεατών διψά για ώριμες δημοσιογράφους στο γυαλί. Προφανώς είναι θέμα πειθούς, να υποθέσω, αν και γνωρίζω νέες ταλαντούχες παρουσιάτριες με πειθώ. Αλλά και σε άλλες εκπομπές η ωριμότητα κερδίζει έδαφος. Την περασμένη εβδομάδα, εκπομπή του BBC που απευθύνεται στον καταναλωτή και την παρουσιάζουν η ηλικίας 70 χρόνων Γκλόρια Χαννιφόντ, η ηλικίας 66 χρόνων Ανγκέλα Ρίππον (παλιά παρουσιάστρια στα δελτία ειδήσεων) και η ηλικίας 60 χρόνων Τζένι Μποντ (φωτ.) έσπασε ρεκόρ, με 5,5 εκατ. τηλεθεατές, ξεπερνώντας ακόμη και την αγαπημένη σειρά «Ιντιάνα Τζόουνς».
Παλιότερα λέγαμε ότι ο άνθρωπος οφείλει να γνωρίζει πότε θα αποσυρθεί από την επικαιρότητα (όχι βέβαια ο απλός εργαζόμενος που βιάζεται να πάει σπίτι του, αλλά το δημόσιο πρόσωπο). Ετσι, θα έδινε τη δυνατότητα στον νεώτερο να δοκιμαστεί και να αναδειχθεί. Σήμερα, ακόμη κι αυτή η σοφή κουβέντα ακούγεται αφελής. Τα δεδομένα της ηλικίας και της διαδικασίας γήρανσης έχουν αλλάξει ριζικά. Ο καινούργιος κόσμος οφείλει να σερφάρει με τηλεοράσεις υψηλής ευκρίνειας, αλλά ενδεχομένως με παρουσιαστές χαμηλής φωτογένειας.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου