Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

... για να ξέρετε τί σας περιμένει ...

*
stavrosx1
***
*
"Πεντάδα" χαρατσιών !!!
 

Πεντάδα φόρων φέρνει το 2012 για τους ιδιοκτήτες ακινήτων, οι οποίοι θα κληθούν να πληρώσουν, μέσα σε συνθήκες κρίσης, ανεργίας και δραστικής περικοπής μισθών και συντάξεων, περί τα 4 δισ. ευρώ σε χαράτσια!
.
Ειδικότερα:
.
Μέσα στο Γενάρη θα ξεκινήσει η αποστολή των εκκαθαριστικών σημειωμάτων για το Ενιαίο Τέλος Ακινήτων (ΕΤΑΚ) του 2009,
το Φόρο Ακίνητης Περιουσίας (ΦΑΠ) του 2010

και το ΦΑΠ του 2011.

Ολα αυτά τα ραβασάκια αναμένεται να αποσταλούν σταδιακά, μέχρι τα τέλη Ιούνη.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, με τους λογαριασμούς ηλεκτρικού ρεύματος της ΔΕΗ από τον Απρίλη, θα ξεκινήσει η επιβολή του ενιαίου τέλους ακινήτων για το 2012, το οποίο θα απαιτείται να αποπληρωθεί σε πέντε ισόποσες διμηνιαίες δόσεις έως και το Γενάρη του 2013.

Παράλληλα, στο πρώτο δίμηνο του νέου έτους η συντριπτική πλειοψηφία των ιδιοκτητών ακινήτων θα κληθεί να πληρώσει και τη δεύτερη δόση από το τέλος ακινήτων του 2011, μαζί με το λογαριασμό της ΔΕΗ.

Οπως καταλαβαίνει εύκολα, λοιπόν, κανείς, μέσα σε όλη τη διάρκεια του 2012 οι περισσότερες λαϊκές οικογένειες θα πρέπει να είναι με το χέρι στην τσέπη, γιατί οι λογαριασμοί με τα χαράτσια στα ακίνητα - και όχι μόνο... - θα έρχονται ο ένας μετά τον άλλο...
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011

... να, το γερμανικό "οικονομικό θαύμα" ...

*
Γιώργος Δελαστίκ
***
*
Γερμανία: μισθοί
.
κάτω από... 400 ευρώ!
*
Υπάρχει και η άλλη όψη του γερμανικού «οικονομικού θαύματος» της τελευταίας δεκαετίας. Υπάρχουν δηλαδή αυτοί που πλήρωσαν και πληρώνουν το κόστος της «βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας» της γερμανικής οικονομίας.

Η αποκάλυψη προκαλεί σοκ σε όποιον αγνοεί την ωμή, σκληρή πραγματικότητα του γερμανικού κόσμου της εργασίας: επτά (!) εκατομμύρια Γερμανοί εργαζόμενοι δουλεύουν επισήμως με μηνιαίες αποδοχές κάτω των... 400 (!!!) ευρώ και μάλιστα χωρίς η απασχόληση αυτή να τους δίνει έστω πρόσβαση στο δημόσιο σύστημα υγείας ή να τους επιτρέπει να λάβουν οποιουδήποτε εξευτελιστικού ύψους σύνταξη όταν γεράσουν!

Φαίνεται απίστευτο, αλλά είναι πέρα για πέρα πραγματικό. Η τραγική ειρωνεία μάλιστα είναι ότι αυτού του είδους η εργασιακή απασχόληση εισήχθη όχι από τη Δεξιά, αλλά από τον σοσιαλδημοκράτη καγκελάριο Γκέρχαρτ Σρέντερ προ δεκαετίας, με την περιβόητη «Ατζέντα 2010» που συνέθλιψε τους Γερμανούς εργαζόμενους και αποτέλεσε τη βάση της βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας της γερμανικής οικονομίας. Το 2003 οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες καθιέρωσαν τη «μίνι απασχόληση», την οποία διαφήμισαν ως «πόρτα εισόδου στον εργασιακό κόσμο» που δήθεν θα διευκόλυνε την εξεύρεση εργασίας από τους άνεργους και τους νέους.

Οι κανόνες της «μίνι απασχόλησης» είναι σαφείς. Πρώτον, οι μηνιαίες αποδοχές απαγορεύεται αυστηρά να υπερβούν τα 400 ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι αν π.χ. μια εργασία πληρώνεται 5 ευρώ την ώρα, ο εργαζόμενος επιτρέπεται να δουλέψει 80 ώρες τον μήνα. Αν πληρώνεται 10 ευρώ ωριαίως, τότε απαγορεύεται να εργαστεί κάποιος πάνω από 40 ώρες μηνιαίως. Αν εργαστεί έστω και ένα λεπτό παραπάνω, τότε το συμβόλαιο εργασίας του πρέπει να γίνει κανονικό. Οταν οι αποδοχές του εργαζομένου είναι 400 ευρώ ή λιγότερο, παίρνει όλα τα λεφτά καθαρά. Δεν έχει καμία κράτηση για το ταμείο υγειονομικής περίθαλψης ή για το ταμείο συνταξιοδότησης. Η αιτία γι' αυτό είναι τραγικά απλή: η δουλειά του αυτή δεν του δίνει κανένα δικαίωμα για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ή για σύνταξη!

Ο εργοδότης είναι ευτυχής. Καλείται να πληρώσει μόνο 2% φόρο επί του ποσού που χορηγεί στον εργαζόμενο και επιπλέον 15% στο ασφαλιστικό ταμείο και 13% στην κοινωνική ασφάλιση. Δηλαδή 130 ευρώ αν πληρώνει 400 ευρώ τον υπάλληλό του και στην πραγματικότητα σχεδόν τα μισά, δεδομένου ότι η μέση αμοιβή που λαμβάνουν τα επτά εκατομμύρια Γερμανοί που δουλεύουν κάτω από αυτό το καθεστώς είναι μόλις... 230 ευρώ!

Αυτό το ιδεώδες για εργοδότες εργασιακό καθεστώς άνοιξε αμέσως όχι μια απλή Κερκόπορτα, αλλά μια τεράστια πύλη για τη γενίκευση της «μαύρης» εργασίας στη Γερμανία. Εκατοντάδες χιλιάδες εργοδότες προσλαμβάνουν εργαζόμενους με καθεστώς «μίνι απασχόλησης», αλλά τους απασχολούν κανονικά, σαράντα ώρες την εβδομάδα. Τους δίνουν επισήμως τα 400 ευρώ και τα υπόλοιπα 1.000 ή και παραπάνω ευρώ τους τα δίνουν «μαύρα», γλιτώνοντας τις ασφαλιστικές εισφορές!

Σε ορισμένους κλάδους η «μίνι απασχόληση» αναπτύχθηκε ραγδαία, συνοδευόμενη φυσικά από τη «μαύρη» εργασία. Στον ξενοδοχειακό κλάδο π.χ. υπολογίζονται σε 810.000 τα άτομα που δουλεύουν κάτω από αυτό το καθεστώς. Οι εργαζόμενοι κατ' αυτόν τον τρόπο αφενός πρέπει να βρουν άλλον τρόπο να έχουν υγειονομική περίθαλψη (π.χ. μέσω ασφαλισμένου συζύγου) και αφετέρου συχνά είναι τόσο φτωχοί που έχουν την ανάγκη κοινωνικών επιδομάτων για να επιβιώσουν.

Στην ουσία όμως αυτό σημαίνει ότι το κράτος επιβαρύνεται τόσο με το κόστος κοινωνικής περίθαλψης ατόμων που ενώ εργάζονται δεν πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές όσο και με τα επιδόματα επιβίωσής τους, επιδοτώντας έτσι έμμεσα τις γερμανικές επιχειρήσεις για να πληρώνουν μισθούς κάτω από το όριο της φτώχειας και να μην πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές! Ιδού λοιπόν μια σκοτεινή συνιστώσα του σύγχρονου γερμανικού «οικονομικού θαύματος».

ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ
Υπονόμευση μισθών και συντάξεων


Κατηγορηματικός είναι στις δηλώσεις του προς την ισπανική εφημερίδα «Ελ Παΐς» ο οικονομολόγος του Γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών (DIW) Μάρκους Γκράπκα: «Η ''μίνι απασχόληση'' διαβρώνει τα βασικά δικαιώματα των εργατών. Οι φορολογούμενοι και οι εργαζόμενοι πληρώνουν τον λογαριασμό» τονίζει. Εχει απόλυτο δίκιο. Η γενίκευση αυτού του άθλια αμειβόμενου τύπου εργασίας έχει τουλάχιστον δύο ολέθριες συνέπειες. Πρώτον, υπονομεύει δραματικά τις μέχρι τώρα γνωστές συμβάσεις πλήρους απασχόλησης αορίστου χρόνου και μετατρέπει τους εργαζόμενους σε ζητιάνους. Δεύτερον, υποσκάπτει τα ταμεία τόσο υγειονομικής περίθαλψης όσο και συνταξιοδότησης, αφού μειώνει τις εισφορές προς αυτά και προετοιμάζει το έδαφος για συρρίκνωση ή και κατάργηση των συντάξεων.

---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011

... ο ορισμός της πολιτικής κωλοτούμπας ...

*
stavrosx1
***
*
Μια ωραία ατμόσφαιρα
.
ελληνοχριστιανική ...
*
... Εφραίμ, Καρατζαφέρης και στο βάθος ...Αρσένιος !!!
*
Tι έλεγε στις 27 Νοεμβρίου του 2008 ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. Γιώργος Καρατζαφέρης για τον ηγούμενο Εφραίμ και τον μοναχό Αρσένιο;

«Οι κ. Εφραίμ και Αρσένιος παρέδωσαν ένα υπόμνημα (στην Εξεταστική της Βουλής) και δεν μπήκαν στη βάσανο των ερωτήσεων. Αν ήταν Προανακριτική η Επιτροπή, θα είχε άλλες αρμοδιότητες, άλλες εξουσίες, άλλα αποτελέσματα. Οι δύο αυτοί κύριοι πρέπει να περάσουν, από τα κελιά του μοναστηρίου, στα κελιά των φυλακών ».

*
Τι δηλώνει σήμερα: «Η απόφαση για τον Εφραίμ, είναι έμφορτος ημεδαπών και αλλοδαπών σκοπιμοτήτων. Η δικαιοσύνη πρέπει να πείθει τον κόσμο. Είναι μεν ανεξάρτητη, αδέσμευτη και ανεπηρέαστη. Όμως, πρέπει να αντιληφθούν όλοι ότι ορισμένες αποφάσεις αλληλοσυγκρούονται ».

---
*

Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011

... λιτότητα για ευάλωτους πολίτες ...

*
Ρούσσος Βρανάς
***
*
ΔΡΟΜΟΙ
*
«Οι οικονομία...
...πάει για φούντο / Εχουμε να δούμε μπόλικα φονικά στην πόλη» (από το τραγούδι «Broken Safety» του Αμερικανού ράπερ Τζάντακις).

Στην πόλη...
...που ζει, στο Μπρούκλιν, ο συγγραφέας Μάλκολμ Χάρις σκέφτηκε μια μέρα έναν νέο τρόπο για να μετρήσει το μέγεθος της εξαθλίωσης των φτωχών και των εργαζομένων: τον αριθμό των συλλήψεων στον σταθμό του υπόγειου τρένου. Επειδή είναι ένα μέτρο που σίγουρα δείχνει πιο ρεαλιστικά από το ποσοστό της ανεργίας πόσο επηρεάζει η λιτότητα τις ζωές των ανθρώπων. «Τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα, όταν κατεβαίνω τα σκαλιά του σταθμού, βρίσκομαι μπροστά σε έναν δυο νεαρούς που είναι δεμένοι στα κάγκελα με χειροπέδες από ένοπλους αστυνομικούς», γράφει στο περιοδικό «Τζάκομπιν». «Οι δημόσιες μεταφορές είναι ένας από εκείνους τους χώρους όπου οι πιο στερημένοι της χώρας βρίσκονται καθημερινά αντιμέτωποι με τους αστυνομικούς. Εκεί οι αστυνομικοί δρουν με περισσότερη ατιμωρησία από οπουδήποτε αλλού. Και εκεί τα εισιτήρια είναι ένα χειροπιαστό μέτρο της λιτότητας». Οι αστυνομικοί αναλαμβάνουν να επιβάλουν την υπόσχεση που έχει δώσει η χώρα στις παγκόσμιες αγορές, λέει ο συγγραφέας: να υποστούν δηλαδή αυτή τη λιτότητα οι πιο ευάλωτοι πολίτες της. Με τις απανωτές αυξήσεις στις τιμές των εισιτηρίων, ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι που πρώτα είχαν τη δυνατότητα να πληρώνουν για να μετακινούνται στην πόλη - για όσο δηλαδή ήταν ακόμη επικερδές για το κράτος να διευκολύνει τις μετακινήσεις τους - δεν είναι πια σε θέση να το κάνουν χωρίς να παραβούν τον νόμο.

Η λιτότητα...
...σκοτώνει. Σκοτώνει στερώντας βασικές υπηρεσίες από εκείνους ακριβώς τους ανθρώπους που τις χρειάζονται περισσότερο. Και σκοτώνει περιφρουρώντας, στην ανάγκη και με τα όπλα, εκείνο ακριβώς το χάσμα που χωρίζει τους πιο πλούσιους από τους πιο φτωχούς. «Ο Κένεθ Χάρντινγκ ήταν δεκαεννέα ετών, όταν πυροβολήθηκε στην πλάτη από έναν αστυνομικό σε σταθμό του τρένου στο Σαν Φρανσίσκο», γράφει ο Μάλκολμ Χάρις. «Το είχε βάλει στα πόδια, όταν τον έπιασαν να περνάει τα κάγκελα λαθραία για να μην πληρώσει τα δύο δολάρια που κόστιζε το εισιτήριο. Η λιτότητα απαιτεί να επιβληθεί η φτώχεια στον πληθυσμό. Και με την ποινικοποίηση της φτώχειας, κάθε φτωχός αντιμετωπίζεται αναπόδραστα σαν κακοποιός». Το κράτος και εκείνοι που το έχουν θέσει στην υπηρεσία των συμφερόντων τους γνωρίζουν καλά πως όσο περισσότερο θα ακριβαίνουν τα εισιτήρια τόσο περισσότεροι άνθρωποι θα πηδούν τα κάγκελα. Γνωρίζουν καλά ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι. Και γνωρίζουν επίσης καλά πόσο φθηνές έχουν καταντήσει οι ζωές τους («Μόνο οι κηδείες μας απόμειναν φθηνές», τραγουδάει ο Τζάντακις).

Οσο περισσότερο...
...το κράτος θα επιτρέπει και θα ενθαρρύνει τους πλουσιότερους να παραβιάζουν τον νόμο τόσο περισσότερο θα αναγκάζει τις επικίνδυνες τάξεις να σκύβουν το κεφάλι.

---
ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ - ΔΕΙΤΕ ΤΟ
---

... άντε, να ραπάρουμε μπας και ξεχαστούμε ...
*

---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης και του βίντεο είχαν οι Stavrovelonies
*

Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2011

... το κοριτσάκι με τα σπίρτα ...

*
Λιάνα Κανέλλη
***
*
...και τ' αγοράκι με τα μαχαίρια
*
Το ευρωπαϊκό παραμύθι, το δυτικό παραμύθι, το ελεήμον κοινωνικό κράτος, που αποτέλειωσε αγώνες και δικαιώματα δεκαετιών ως καπιταλιστικό άλλοθι, έλαβε τέλος. Οδυνηρό και δυσβάσταχτο για τους λαούς του κόσμου τούτου τέλος.
Μπήκαν στις πόλεις των ανθρώπων οι οχτροί, οι ίδιοι κι απαράλλαχτοι οχτροί, που αυγάτισαν τα κέρδη τους πουλώντας παιδικές ιστορίες τύψεων με υπόβαθρο καλβινιστικής ηθικής (ο Σκρουτζ μόλις λίγο πριν πεθάνει πάμπλουτος πετάει λίγο φαΐ κι ένα νόμισμα στη φτωχολογιά...) και ξεκαθαρίζουν το τοπίο. Με αφόρητο κυνισμό, μόλις στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, απαιτούν «να ζουν οι λαοί με όσα και όπως μπορούν». Δηλαδή με τα περισσευάμενα από την καθημερινή, τη θεσμοθετημένη ληστεία του μόχθου και των ιδεών τους. Το κεφάλαιο ντύνει, στολίζει και νοικοκυρεύει τα παραμύθια του με λαμπρές και άρτια συσκευασμένες περιστασιακές ιδεολογικές φόρμες, χολιγουντιανές ταινίες, υπερπαραγωγές μιας εξοντωτικής εμμονής στα τραύματα κερδών της αστικής τάξης.

Το κοριτσάκι με τα σπίρτα έγινε αγοράκι στα δώδεκα και τα δεκατρία του, παιδί μιας σαπισμένης εικονογράφησης προεφηβίας, που βγάζει μαχαίρι και το μπήγει στο λαιμό του γέρου για να ληστέψει μερίδιο από το στερημένο όνειρο. Πάνω από 1.000 παιδιά, π α ι δ ι ά, συνελήφθησαν τους τελευταίους μήνες για ληστείες, κλοπές κι άλλα αδικήματα που σχετίζονται με την αναγκαστική τους εκβολή απ' τον καπιταλιστικό παράδεισο και τα αγαθά του.!!! Στην Ελλάδα της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, της ΕΚΤ, του ΔΝΤ.
 
Είναι τα ίδια παιδιά όχι απλώς της διπλανής, αλλά της κάθε πόρτας του φερόμενου ως πολιτισμένου κόσμου, που μεγαλώνουν, ανδρώνονται κι εκπορνεύονται ακούγοντας πως ζουν μια δανεική ζωή, γεννήθηκαν με δανεικά από τ' αφεντικά, με δανεικά αναπνέουν και πορεύονται με στόχο να πεθάνουν σώζοντας την πατρίδα των μπαταχτσήδων και πληρώνοντας φόρο ύπαρξης στις τράπεζες, που αναγκάζονται να δανειστούν, οι δύσμοιρες, μισό τρισεκατομμύριο χριστουγεννιάτικα...

Απ' όλα τα παραμύθια που πούλησε ως σήμερα το σύστημα, απ' τη χάρτα των δικαιωμάτων του παιδιού ως τις εκπομπές για μικρούς ανήλικους σεφ ικανούς να γοητεύσουν τους ουρανίσκους των ενήλικων γκουρμέδων, το χειρότερο, το βρομερότερο, είναι το πολιτικό. Αυτό που θέλει την κυρίαρχη φιλανθρωπική ιδεολογία να ισχυρίζεται πως όλα τα κάνει, ληστείες, φόνους, πολέμους, δικτατορίες, επεμβάσεις σε ξένες χώρες, βιασμούς, πτωχεύσεις, δολοφονικούς ιούς στα ιδιωτικά εργαστήρια πολυεθνικών, για τα νιάτα. Για τα παιδιά. Για το μέλλον του κόσμου.

Ο εσμός των εξουσιαστών, οι κλειδοκράτορες του πλούτου, οι μισθοφόροι της υποκρισίας, εκπαιδεύουν τα σύγχρονα δουλάκια τους, τα γιουσουφάκια που θα καλλιεργήσουν και θα στηρίξουν τις αγροτικές και βιομηχανικές θηριώδεις μονάδες τους, που θα γιγαντώσουν τις τράπεζες και τα χρηματιστηριακά τους παζάρια, έτσι και όπως απαιτείται. Τα κοριτσάκια να πυρπολούν τα κορμάκια τους με τα σπίρτα συμβάλλοντας στην αύξηση της κατανάλωσης και τ' αγοράκια με τα μαχαίρια στα χέρια, με τα πιστόλια στα όνειρα, με τις σκόνες και τους μπάφους στην καβάντζα, να προσπαθούν να κρατήσουν το κεφάλι τους έξω απ' το βόθρο.
Στη χριστουγεννιάτικη λειτουργία, υπάρχει μια υπέροχη προσέγγιση της αθωότητας των νηπίων, μια εξαιρετική ποιητική της ενανθρώπισης που παραδίδεται για να τονίσει τη ζωή που διαφεύγει και σώζεται της σφαγής του Ηρώδη.

«Νηπίασε δι' εμέ ο Παλαιός των Ημερών». Εγινε παιδί για χάρη μου ο Παλαιός των Ημερών. Αθώος. Χρήζων προστασίας. Προσκυνημένος κι όχι προσκυνητής των μάγων. Ποιος μπορεί να την ξεστομίσει σήμερα απ' τους πρωταγωνιστές του παραμυθιού των δράκων άραγε... Καλές γιορτές με λυχναράκια αλληλεγγύης να σπάνε τα σκοτάδια των νέων ημερών.
---
*

... 2.011 φορές στον αγύριστο ...

*
Γιώργος Δελαστίκ
***
*
Το ολέθριο έτος 2011
*
Να πάει και να μην έρθει ποτέ ξανά χρονιά τόσο απαίσια όσο αυτή που τελειώνει! Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για τους Ελληνες το 2011 ήταν σίγουρα η χειρότερη χρονιά μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου και του Εμφυλίου Πολέμου. Ολος ο λαός μας όχι μόνο υπέστη τη βιαιότερη πτώση του βιοτικού του επιπέδου τα τελευταία εξήντα χρόνια, αλλά και μπήκε επιπλέον σε τροχιά οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης που για την ώρα δείχνει να τον οδηγεί στα Τάρταρα χωρίς ελπίδα διαφυγής. Η διακυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου απεδείχθη ολέθρια. Σε βαθμό μάλιστα τέτοιο που οι επίδοξοι διάδοχοί του στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ θεωρούν απολύτως αναγκαίο να την αποκηρύξουν -υποκριτικά και καιροσκοπικά εννοείται- προκειμένου να έχουν ελπίδες εκλογής τους στη θέση του προέδρου του μέχρι πρότινος κραταιού κόμματος του Ανδρέα Παπανδρέου.

Χριστούγεννα και Σταύρωση συνέπεσαν φέτος για τους Ελληνες πολίτες, καθώς ολόκληρη η χρονιά ήταν ένας ατελείωτος Γολγοθάς. Οικονομική κατακρήμνιση της τάξης του 20% για τους τυχερούς, του 30% και του 40% για τους πολλούς, της απόλυσης για τους πιο άτυχους. Μια χώρα που βυθίζεται σε πέλαγος μιζέριας και απόγνωσης.

Πολύ κακή χρονιά το 2011 και για την υπόλοιπη Ευρώπη, πλην Γερμανίας. Η λιτότητα εξαπλώνεται παντού. Τα κοινωνικά συμβόλαια διαρρηγνύονται. Το «ευρωπαϊκό όραμα» έχει μετατραπεί σε εφιάλτη. Το ευρώ κλυδωνίζεται βίαια. Κανένας σχεδόν δεν πιστεύει πια στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση της ΕΕ από τα λαϊκά και τα μεσαία στρώματα. Η Ευρώπη έχει χάσει την ελκτική της δύναμη και προκαλεί απέχθεια, καθώς αναβιώνουν με ένταση οι εθνικισμοί και τα ρατσιστικά στερεότυπα που κυριαρχούσαν πολλές, πολλές δεκαετίες πριν.

Ατμόσφαιρα Μεσοπολέμου επικρατεί στην Ευρώπη. Θυμίζει κάτι από τη δεκαετία του 1930. Από τη μια καλπάζει η οικονομική κρίση που σαρώνει, όπως και τότε, δεκάδες εκατομμύρια ζωές. Από την άλλη αναζητούνται λύσεις εκτός θεσμικού πλαισίου στη διακυβέρνηση των ευρωπαϊκών χωρών. Αλλους ψηφίζει ο κόσμος, άλλοι τον κυβερνούν. Παρακμή. Αδυναμία εξεύρεσης δημοκρατικής λύσης τότε, προσφυγή στους «τεχνοκράτες» σήμερα. Οχι όμως σε τεχνοκράτες που θέτουν τις εξειδικευμένες γνώσεις τους στην υπηρεσία των πολιτικών ηγετών, οι οποίοι να κυβερνούν λαμβάνοντας υπόψη τους τα πολύ ευρύτερα πολιτικά κριτήρια και συνυπολογίζοντας τις τεχνικές προτάσεις των ειδικών, αλλά σε τεχνοκράτες στους οποίους ανατίθεται η διακυβέρνηση.

Η Γερμανία είναι ευτυχής με τη χρονιά που πέρασε. Επιβάλλοντας χωρίς δισταγμούς την πολιτική της στα υπόλοιπα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης και της ΕΕ επεκτείνει σε νέους τομείς, εδραιώνει και βαθαίνει την ηγεμονία της στην Ευρώπη. Οσα πέτυχε στο κεφάλαιο της πολιτικής επικυριαρχίας της στη Γηραιά Ηπειρο κατά τη διάρκεια του 2011, δεν τα είχε κατορθώσει στα προηγούμενα πενήντα και πλέον χρόνια ύπαρξης της ΕΟΚ αρχικά και της ΕΕ στη συνέχεια.

Ο πόλεμος έδωσε τη λύση στην τρομερή κρίση της δεκαετίας του 1930. Προκάλεσε ανείπωτες καταστροφές και ο καπιταλισμός ανασυγκροτήθηκε χτίζοντας αυτά που είχε γκρεμίσει. Ανέτρεψε όμως ριζικά τους μέχρι τότε υφιστάμενους συσχετισμούς μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων. Πλήρωσε κι ένα βαρύτατο τίμημα χάνοντας για σχεδόν μισόν αιώνα τις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης που πέρασαν κάτω από τον έλεγχο του τότε αντίπαλου δέους, της Σοβιετικής Ενωσης. Τέτοιον πόλεμο δεν περιμένει τώρα κανείς. Τίποτα όμως δεν αποκλείει ένας γενικευμένος οικονομικός πόλεμος να προκαλέσει εκατομμύρια κοινωνικά θύματα.
Ελπίδες που διαψεύστηκαν σε μεγάλο βαθμό γέννησε στον αραβικό κόσμο το 2011. Σε όλα τα μοναρχικά φιλοδυτικά καθεστώτα, οι επαναστάσεις κατεπνίγησαν. Στην Αίγυπτο η επανάσταση ψυχορραγεί ανάμεσα στη βία των στρατιωτικών και στον εκλογικό θρίαμβο των ισλαμιστών. Στη Συρία η εξέγερση πνίγεται στο αίμα, όπως και στην Υεμένη, όπου ακόμη είναι άγνωστο αν θα νικήσει. Μόνο στην Τυνησία επικράτησαν οι εξεγερμένοι.
Ενα αραβικό κράτος ακόμη, η Λιβύη, πλούσιο σε πετρέλαια και φυσικό αέριο, έπεσε το 2011 θύμα ιμπεριαλιστικής πολεμικής επίθεσης εκ μέρους των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ συν άλλων συμμάχων τους, με στόχο φυσικά την αρπαγή των ενεργειακών της πηγών. Το λιβυκό καθεστώς ανατράπηκε, ο Καντάφι εξοντώθηκε. Οπως στο Ιράκ με τον Σαντάμ. Μόνο που τώρα η Ευρώπη δεν αντιστάθηκε.

---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

... κείμενα, ατάκτως ερριμμένα ...

*
Νίκος Μπογιόπουλος
**
*
Λεφτά υπάρχουν! (1)
*
Περίπου 500 δισ. ευρώ (!) σε πάνω από 500 τράπεζες της ΕΕ χορήγησε προχτές η ΕΚΤ
με το συμβολικό επιτόκιο του 1%.

Υπάρχει καμία αμφιβολία πως «λεφτά - τελικά - υπάρχουν»;...
***
 
Λεφτά υπάρχουν! (2)
*

Διπλασιάστηκε μάθαμε το ποσό της εισφοράς της Ελλάδας στο ΔΝΤ.

Η αύξηση αγγίζει το 1 δισ. ευρώ!

Το επιπλέον αυτό ποσό που δίνει η Ελλάδα στο ΔΝΤ είναι περίπου δυο φορές μεγαλύτερο από εκείνο που θέλει να κόψει η κυβέρνηση από τις επικουρικές συντάξεις για να ...«νοικοκυρέψει» τα Ταμεία.
Υπάρχει καμία αμφιβολία, τελικά, τόσο για το αν «λεφτάυπάρχουν», όσο κι από πού τα βουτάνε αυτοί που λένε ότι «δεν υπάρχουν»;...
***
 
Υπουργός Οικονομίας...
.
ο κ. «Lehman Brothers»!
*
Οι «αξίες» που συναπαρτίζουν το συνάφι του παγκόσμιου κατεστημένου, είτε πρόκειται για πολιτικές είτε για τεχνοκρατικές «αξίες», δεν πάνε ποτέ και πουθενά χαμένες!
Αυτό το ύψιστο αξίωμα του διεθνούς καπιταλισμού, πιστοποιήθηκε με τον πιο αυθεντικό - για τη σαπίλα του συστήματος - τρόπο χτες στη Μαδρίτη.

*
Σύμφωνα με την είδηση που έκανε το γύρο του κόσμου μέσω των ειδησιογραφικών πρακτορείων, ο κ. Λουίς ντε Γκίντος αποτελεί τον νέο υπουργό Οικονομίας της Ισπανίας.

Την ανακοίνωση του διορισμού του έκανε μάλιστα αυτοπροσώπως ο Ισπανός πρωθυπουργός Μαριάνο Ραχόι.

*
Ποιος είναι, όμως, ο Λουίς ντε Γκίντος, ο νέος «τιμονιέρης» της οικονομίας της Ισπανίας;

Εδώ βρίσκεται το απίθανο:

Πρόκειται για τον κύριο που είχε διατελέσει πρόεδρος για την Ισπανία και την Πορτογαλία της «Lehman Brothers» !

*
Της τράπεζας, δηλαδή, που στις 15 Σεπτέμβρη του 2008 κατέρρευσε στις ΗΠΑ!
Και ήταν ακριβώς η κατάρρευση της συγκεκριμένης τράπεζας, της «Lehman Brothers», που λειτούργησε ως ντόμινο και αποτέλεσε την παγκόσμια «καμπάνα» εκδήλωσης της καπιταλιστικής κρίσης!

*
Να, λοιπόν, ποιοι είναι οι κατά τόπους «πατριώτες», αυτοί που έχουν αναλάβει να διαχειριστούν την κρίση:
Εκείνοι οι ίδιοι που δημιούργησαν την κρίση !

*
Ιδού ποιοι είναι οι «σωτήρες»,

από τον Μόντι και τον Ντράγκι της «Goldman Sachs» μέχρι τον Γκίντος της «Lehman Brothers» και τον δικό μας τον κ. Παπαδήμο της ΕΚΤ:

Αυτοί που οι ζημιές των τραπεζών τους μετατράπηκαν σε ανείπωτα βάρη για τους λαούς,
όσο και οι άλλοι που μέσα από τις κομπίνες της χρηματιστικής ολιγαρχίας μέσω των δικών τους τραπεζών

- βλέπε: Goldman Sachs -

μετατρέπουν την κρίση σε δυστυχία για τους εργαζόμενους και τη δυστυχία σε «ευκαιρία» νέου θησαυρισμού για τους ανά την υφήλιο πλουτοκράτες.

***

Το σύστημα της μίζας
*
Ο τρελός χορός μίζας και αθλιότητας που συνοδεύει τις υποθέσεις σκανδάλων και διαφθοράς και ήρθε ξανά στην επιφάνεια με αφορμή τη γερμανική εταιρεία «Ferrostaal» και την υπόθεση των υποβρυχίων,

αντί να γίνεται «ευκαιρία» συμψηφισμού και συμβιβασμού μεταξύ των αποβρασμάτων, αντί να μετατρέπεται σε «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» και σε αποπροσανατολιστικό θέαμα για την «υποστύλωση» του σάπιου καθεστώτος των κυβερνώντων και των συγκυβερνώντων,
μπορεί, αντίθετα, να αποτελέσει την ευκαιρία για να φωτίζεται η μέγιστη αλήθεια.

*
Και η μέγιστη αλήθεια είναι ότι
το «πώς» κυβερνάει κανείς, έντιμα ή άτιμα, πέρα από πρόσωπα ή προθέσεις, αλλά με την έννοια της πολιτικής ως γενικής συνισταμένης των όρων της κοινωνικής οργάνωσης, είναι αντανάκλαση του«προς όφελος ποιου» κυβερνάει.

*
Εν ολίγοις,
μόνο και εφόσον κάποιος κυβερνάει με γνώμονα ότι οι τηλεπικοινωνίες είναι δημόσιο αγαθό, ότι τα ναυπηγεία συνιστούν στρατηγικό κλάδο προς όφελος του λαού και ότι τα σύνορα δεν είναι το πρόσχημα για να παίζουν τα παιχνίδια τους οι πλασιέ των όπλων,

μόνο και εφόσον κάποιος κυβερνάει με πυξίδα την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών και όχι τα κέρδη των πολυεθνικών,

μόνο και εφόσον κάποιος κυβερνάει όχι υπό τον έλεγχο των μονοπωλίων, αλλά υπό τον διαρκή εργατικό και λαϊκό έλεγχο,

τότε και μόνο τότε αυτός ο κάποιος, και θέλει και πράγματι μπορεί να «κόψει το βήχα» στις «Siemens» και στις «Ferrostaal»

και μαζί να «κόψει τα χέρια» τόσο στους μιζαδόρους, όσο και στους δωρολήπτες.

*
Αντίθετα, όποιος κυβερνάει σαν αυτούς που κάθε τρεις και λίγο υπόσχονται ότι «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο», όποιος κυβερνάει για λογαριασμό του κεφαλαίου, ξεπουλώντας
(με όλους τους τύπους της αστικής κοινοβουλευτικής νομιμότητας)

τις τηλεπικοινωνίες στις «Siemens», τα ναυπηγεία στις «Thyssen» και ρυθμίζει τους εξοπλισμούς σύμφωνα με τις «ανάγκες» κερδοφορίας των μονοπωλίων,

τότε, εκείνο που υπηρετεί και αναπαράγει δεν είναι παρά το σύστημα - θερμοκήπιο μιας «εντιμότητας» απολύτως σύμφυτης με τη νομιμότητα της καπιταλιστικής μπίζνας.
Ενα θερμοκήπιο, δηλαδή, που ανατροφοδοτεί συνεχώς το δημόσιο βίο με «μπουμπούκια» μιζαδόρων και δωροληπτών.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011

... αποχαιρετισμός στην "Ελευθεροτυπία" ...

***
*
αποχαιρετισμός...
*
Σαν τσιγάρο που κόπηκε στη μέση χωρίς να βρει ένα επόμενο στόμα για να κάψει σ' αυτό τη ζωή του,σαν τραγούδι που έρχεται και ξανάρχεται στον νου σου θέλοντας να σου τραγουδήσει άλλα τραγούδια που δεν έχεις αυτιά ν' ακούσεις...
.......................................
Μια νύχτα του Δεκέμβρη, με το Ακροταίναρο να ταξιδεύει ορθόπλωρο
ξημερώνουν αίφνης μεσοπέλαγα τα παλιά σου κόμιξ κι αρχίζουνε τα θαύματα και οι περιπέτειες στ' στρα... Πάντα γίνονται θαύματα!..

 
Αποχαιρετισμός στα όπλα;

Μάλλον όχι! Αλλωστε ουδείς εξ όσων γνωρίζω απ' το είδος που εκτιμώ δεν αποχαιρετά, ούτε παρατά τα όπλα του, όχι

τουλάχιστον πριν ο ίδιος να αποφασίσει κι όχι κάποια ανωτέρα βία, συνήθως κατώτερη των περιστάσεων, να κρεμάσει την «ασπίδα του» πάνω απ' το τζάκι ή έστω τα «παπούτσια του» στον τοίχο.
Αποχαιρετισμός στους αναγνώστες;

Μάλλον όχι! Εχουμε συν-ταξιδέψει πολύ για να χαθούμε μεταξύ μας, όλο και κάπου θα ανταμώνουμε ξανά, σε ένα βιβλίο, σε ένα φιλμ, ένα ποίημα, έναν περίπατο, μια ανάμνηση.

Αποχαιρετισμός στην «Ελευθεροτυπία»;

Ναι!

Αυτό το υπέροχο σκαρί θα συνεχίσει χωρίς εμένα, ελπίζω όμως με όλους εσάς, πιστούς συνεπιβάτες.
Πέρασα μαζί σας πάνω σ' αυτό το σκάφος, πότε στην κουβέρτα, πότε στ' αμπάρια, άλλοτε στη γέφυρα ή στο μηχανοστάσιο και πάντα στον τηλέγραφο δέκα μεστά, γενναία και πολυκύμαντα χρόνια.

«Δέκα χρόνια στην πλώρη» ή μια ακόμα Ιλιάδα στα μέτρα της δικής μου μικρής ζωής - δέκα χρόνια στον «Ριζοσπάστη», δέκα χρόνια στα «ΝΕΑ» και δέκα χρόνια στην «Ελευθεροτυπία» - τριάντα χρόνια «υπό σκιάν» στο φως της δημοσιογραφίας.

Εν πρώτοις οφείλω τις ευχαριστίες μου σε παλιούς και νέους συναδέλφους που βρήκα όταν ήρθα εδώ στο σώμα της «Ελευθεροτυπίας», οι οποίοι πολλά μού έμαθαν και πολύ μου στάθηκαν. Ιδιαιτέρως όμως η καρδιά μου ευχαριστεί την ψυχή του Κίτσου Τεγόπουλου, όταν δίψασα με φώναξε στη βρύση του να πιω νερό -και τη δροσιά του θα 'χω πάντα φυλαχτό, δίπλα στις παιγνιώδεις προτροπές του Λέοντα Καραπαναγιώτη.

Επίσης ευχαριστώ εκ βαθέων όλους τους εργάτες του Τύπου που στολίζουν κάθε μέρα με τη δουλειά τους αυτό το καράβι, κλητήρες, διορθωτές, διοικητικούς, οδηγούς, τεχνικούς, τυπογράφους, όλους!

Απολογισμός.

Ενα κυρίως προσπάθησα: να μη σας γράφω ψέματα, να μη σας παραμυθιάζω. Οχι ότι υπήρξα αντικειμενικός, δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα για τους γελοιογράφους ή τους σχολιαστές, αλλά πάντα πρόσεχα να «διασταυρώνω» τις πληροφορίες και να μαθαίνω απ' τα γεγονότα. Λάθη έκαμα, όχι όμως επίτηδες, όχι για να ξεγελάσω κανέναν, αλλά επειδή είναι αναπόφευκτο.

Ούτε διεκδίκησα ποτέ τη «δική μου αλήθεια» -μακρυά απ' αυτές τις μεταμοντερνικές ευκολίες, αλλά πάντα έψαχνα την απόδειξη της αλήθειας -γνωρίζοντας

ή μάλλον προσπαθώντας πάντα να ενθυμούμαι ότι υπάρχουν κι εκείνες οι αλήθειες που δεν αποδεικνύονται (ακόμα).

Αφήνομαι στην κρίση σας.

Τέλος, θέλω να σας ευχαριστήσω μίαν-μίαν κι έναν-έναν προσωπικώς καθώς και όλους μαζί, για τον καλό ή τον κριτικό σας λόγο τόσα χρόνια. Για τις ελπίδες και τα όνειρά σας που έθρεψαν και τις δικές μου ελπίδες, και τα δικά μου όνειρα.

Σας ευχαριστώ για τους δρόμους που μου δείξατε, για τις στιγμές που με ανακαλέσατε στην τάξη, για το κοινό μας γέλιο, τους θυμούς, το ονειροπόλημα.

Στην πραγματικότητα -το πιο συχνό- οι αναγνώστες είναι που γράφουν αυτά που μεταδίδει ο γραφιάς και τέτοιες στιγμές, νομίζω, ζήσαμε πολλές μαζί...

Τώρα τα κυπαρισσάκια γέρνουν προς την έξοδο.

Το ταξίδι όμως, ναυτάκια μου
και καπετάνισσες της καρδιάς μου αρχόντισσες
συνεχίζεται.

Εύχομαι η «Ελευθεροτυπία» να συνεχίσει καλοτάξιδη, προσέχοντας τις ανάγκες των ανθρώπων!
Η πέννα μου στα πόδια σας.

Και το πεννάκι μου επίσης! -όσο θα φτιάχνονται χάρτινα ανθρωπάκια, με μύτες σαν πατάτες, δεν θα «παραδεχθούμε ποτέ καμμιά ήττα», -κι αυτή είναι και θα είναι πάντα η νίκη του καλού...
---
*

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

... ξετσίπωτοι σαλτιμπάγκοι του συστήματος ...


*
Νίκος Μπογιόπουλος
***
*
«Κοκκινοσκουφίτσες»!
*
... οι λύκοι ...

Θα το ονομάζαμε απλά ξετσιπωσιά. Ομως πίσω από αυτό το θρασύτατο περιτύλιγμα κρύβεται κάτι χειρότερο:
Ο ταξικός μισανθρωπισμός των πολιτικών εκπροσώπων της πλουτοκρατίας.
Μιλάμε για εκείνα τα «πιόνια» στη «σκακιέρα» της αναδιάταξης του αστικού πολιτικού συστήματος που δεν γνωρίζουν καμία αναστολή και καμία ντροπή.
Και που η ξεδιαντροπιά τους παίρνει... αστρονομικές διαστάσεις, ειδικά όταν για να υπηρετήσουν τους γενικότερους σχεδιασμούς της άρχουσας τάξης και για να εξασφαλίσουν με αυτόν τον τρόπο ως αντίτιμο την προσωπική τους συμμετοχή στο αστικό ντεκόρ της επόμενης μέρας, βάζουν τα «δυνατά» τους...

***
... οι κοκκινοσκουφίτσες ...

Εχουμε και λέμε, λοιπόν:

*
Ο υπουργός των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, που ξημεροβραδιαζόταν στις τηλεοράσεις να διαφημίζει το μνημόνιο, που εκβίαζε τους συνταξιούχους ισχυριζόμενος ότι «δεν υπάρχει σάλιο» για να πληρωθούν οι συντάξεις πείνας των γερόντων,
ο υπουργός Υγείας του Παπανδρέου, που έκοβε τις συντάξεις ακόμη και των φιλοξενούμενων στα... ψυχιατρεία (!), ο υπουργός Υγείας της κυβέρνησης Παπαδήμου που ετοιμάζεται να περικόψει πάνω από 2 δισ. ευρώ για τις δαπάνες στο χώρο της Υγείας,
βγήκε προχτές με ύφος... αυτοκριτικό (και πάντα περισπούδαστο) στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ και αναφερόμενος στο «έργο» της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ παρατήρησε ότι ναι μεν «έκανε πολλά», για να προσθέσει ωστόσο ότι
«όπως φαίνεται εκ του αποτελέσματος δεν είχε επιτυχία»!

*
Ναι, πρόκειται για τον Λοβέρδο.
Τον έναν εκ των δελφίνων του Γ. Παπανδρέου που, τώρα, ενόψει της κούρσας διαδοχής για την κατάληψη του προεδρικού θώκου στο ΠΑΣΟΚ ανακάλυψε ότι η πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου - της οποίας υπήρξε σημαιοφόρος - δεν ήταν και τόσο καλή...

*
Στο ίδιο προκλητικό ύφος, σε μια αποθέωση της έννοιας της προσβολής του κοινού νου, ο υπουργός Ανάπτυξης - Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας, Μιχ. Χρυσοχοΐδης, διαπίστωσε (στον ίδιο τηλεοπτικό σταθμό)
ότι... «έπρεπε να αποφύγουμε το μνημόνιο»!

*
Ο άνθρωπος αυτός είναι ο ίδιος που έβγαινε στα κανάλια και αναρωτιόταν: Μα ποιος έχει πρόβλημα με το μνημόνιο (;)!!!

*
Είναι ο ίδιος κύριος που όπως όλα τα «πράσινα» στελέχη από το Μάη του 2010 και μέχρι πριν από ένα μήνα δήλωνε ότι «χωρίς το μνημόνιο η χώρα θα είχε πτωχεύσει» και δεν «θα είχαμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις»,
αλλά τώρα «είδε το φως του» και ανακάλυψε πως η κυβέρνηση στην οποία συμμετείχε από θέση «βαρώνου» από την πρώτη στιγμή, ήταν μια κυβέρνηση που αποδείχτηκε
«πλήρως ανίκανη στη διαχείριση των υποχρεώσεων που ανέλαβε»!

*
Αυτά, βέβαια, σήμερα.
Γιατί σήμερα βρισκόμαστε ενόψει της διεκδίκησης της προεδρίας του ΠΑΣΟΚ και στο πλαίσιο της επιχείρησης παραπλάνησης του λαού κάποιοι αποφάσισαν να ανοίξουν το Τριώδιο.
Και να μεταμφιεστούν από «λύκοι» σε... «Κοκκινοσκουφίτσες»!

*
Στις παραπάνω δηλώσεις - οφείλουμε - να προσθέσουμε και την πρόσφατη ...εξομολόγηση του Ευ. Βενιζέλου
ότι νιώθει «εξουθενωμένος» από την υπερπροσπάθεια που καταβάλει για να «σώσει την πατρίδα»,
ότι «συμπάσχει» και
ότι... «πονάει» για τα μέτρα που επιβάλλονται σε συνταξιούχους και μισθωτούς.

*
Το ΠΑΣΟΚ, λοιπόν, μην έχετε καμία μα καμία αμφιβολία: Το ΠΑΣΟΚ είναι, σίγουρα, εδώ.
Με τα στελέχη του πιστά στην πολιτική κουλτούρα της εξαπάτησης. Της δημαγωγίας.
Και της πολιτικής αναξιοπρέπειας που κουβαλάει όλη η ιστορία της σοσιαλδημοκρατίας.

... να μην ξεχνιόμαστε - ποιοί είναι κυβέρνηση με ποιούς ...
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

... ποιός θυμάται τον Λούτσιο Μάγκρι; ...

*
Ρούσσος Βρανάς
***
*
ΔΡΟΜΟΙ
*
Για εκείνους...
... που δεν θυμούνται πια ούτε το όνομά του. Για εκείνους που δεν πρόλαβαν να το ακούσουν ποτέ.
.
Ο Λούτσιο...
... Μάγκρι ήταν ένας από τους πρωταγωνιστές της μεταπολεμικής Ιταλίας. Ενας από εκείνους τους διανοούμενους που γοητεύονταν - περισσότερο από τους διανοούμενους του σήμερα που προτιμούν τις σιγουριές - από έναν κόσμο που τους ήταν μακρινός, τον κόσμο των εργατών και των αγροτών, έναν κόσμο που δεν ανήκε στον τρόπο της ζωής τους, ούτε στην πνευματική τους καλλιέργεια ή την περιουσιακή τους κατάσταση. Ηταν ένας βετεράνος της ιταλικής νέας Αριστεράς των δεκαετιών του 1960 και του 1970, όπως τον θυμάται ο Ντόναλντ Σασούν στην εφημερίδα «Γκάρντιαν», «ένας γεννημένος αποστάτης με πειθαρχημένες αρχές, αλλά απρόθυμος να υποταχτεί στην όποια πειθαρχία». Από το 1958 που μπήκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα, εντάχθηκε σε μια ριζοσπαστική ομάδα νέων, ανάμεσα στη Ροσάνα Ροσάντα και τη Λουτσιάνα Καστελίνα. Μαζί δημιούργησαν δέκα χρόνια αργότερα την εφημερίδα «Μανιφέστο», που είχε μεγάλη επιτυχία, ίσως όμως υπερβολική για να μπορέσει να γίνει ανεκτή από την τότε κομματική ηγεσία: ο Μάγκρι και οι άλλοι διαγράφτηκαν από το κόμμα. Ομως, ακόμη και μετά τη διαγραφή τους, οι αποστάτες δεν έπαψαν ποτέ να αναζητούν τον διάλογο με το ΙΚΚ. «Ποτέ δεν έπαψαν να θεωρούν ότι το ΙΚΚ ήταν ο μοναδικός πολιτικός φορέας που θα μπορούσε να οδηγήσει τη χώρα σε έναν αντικαπιταλιστικό δρόμο» γράφει ο Σασούν. «Αντίθετα με άλλους, θεωρούσαν τους εαυτούς τους πιο πολύ ακτιβιστές παρά πρωτοπόρους της επανάστασης».
Το τελευταίο...
... βιβλίο του, «Ο ράφτης της Ουλμ», μια ιστορία του ιταλικού κομμουνισμού, πήρε τον τίτλο του από έναν Γερμανό του δέκατου όγδοου αιώνα που είχε επινοήσει μια πτητική μηχανή. Για να αποδείξει πως μπορούσε να πετάξει, πήδηξε από ένα καμπαναριό και συνετρίβη στο έδαφος. Ο Μπρεχτ, που είχε ξαναδιηγηθεί την ιστορία, έδινε την εξήγηση πως απλώς ο ράφτης ήταν πολύ πιο μπροστά από την εποχή του. Ομως, αυτό λίγο θα μπορούσε να είχε παρηγορήσει τον Μάγκρι.
Γοητευτικός και κομψός, ήταν δημοφιλής στα προοδευτικά σαλόνια της Ρώμης. Θα μπορούσε να είχε αποκτήσει μεγαλύτερη φήμη, αν είχε υποκύψει στον πολιτικό κυνισμό που επικρατούσε στους υψηλούς κύκλους και που κατέληξε στον Μπερλουσκόνι. Ομως ο Μάγκρι ήταν γνήσιος. Ενας επαναστάτης που, ανάμεσα στον έρωτα και την ουτοπία, δεν βρήκε ποτέ την επανάστασή του.
Η είδηση...
... του θανάτου του, ή μάλλον της αυτοκτονίας του, έφτασε τηλεφωνικά στο σπίτι του στη Ρώμη από την Ελβετία. Τον είχε πια νικήσει η κατάθλιψη, ανήμπορο να ξεπεράσει τον θάνατο της συζύγου του και γυναίκας της ζωής του. Βρήκε το τέλος που ζητούσε, με τη βοήθεια ελβετών γιατρών. Ο Μάγκρι έζησε με το όραμα ενός ανώτερου πολιτισμού. Και πέθανε από το χέρι ενός κατώτερου που πουλάει τον θάνατο έναντι 5.000 ευρώ.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

... υπερασπίζοντας το σπίτι σου ...

*
Ρούσσος Βρανάς
***
*
ΔΡΟΜΟΙ
*
Σε έναν νέο...
... με το στόμα και τη μύτη σκεπασμένα με ένα μαντίλι και με τα μαλλιά μαζεμένα μέσα σε ένα σκουφάκι αφιέρωσε το εξώφυλλό του το αμερικανικό περιοδικό «Τάιμ». Σε έναν νέο σαν κι αυτούς που βλέπουμε να πλημμυρίζουν κάθε τόσο τους δρόμους από την Αθήνα μέχρι το Κάιρο και τη Γουόλ Στριτ. Τέτοιους νέους θα δούμε ίσως προσεχώς ακόμη και μέσα στο ίδιο μας το σπίτι (αν η τράπεζα που το χρωστάμε τολμήσει να το πάρει πίσω).
.
Το κίνημα...
... των καταλήψεων που εξαπλώνεται στις ΗΠΑ έχει σήμερα μεταφερθεί και στα σπίτια και τα διαμερίσματα που οι ένοικοί τους απειλούνται με έξωση από τις τράπεζες στις οποίες χρωστούν τις δόσεις των στεγαστικών δανείων τους. Υστερα από τις καταλήψεις της Γουόλ Στριτ, αυτό το κίνημα αναζητεί νέες στρατηγικές και νέες κλιμακώσεις. Σε συνεργασία με το κίνημα «Ανακτήστε τη γη», στρέφεται τώρα εναντίον των τραπεζιτών οι οποίοι χορήγησαν κερδοσκοπικά στεγαστικά δάνεια σε ανθρώπους με χαμηλά εισοδήματα που ήταν από την αρχή γνωστό πως δεν θα μπορούσαν ποτέ να τα αποπληρώσουν. Γιατί όμως αυτό το κίνημα αλλάζει στρατηγική; «Μολονότι ολοένα και περισσότεροι Αμερικανοί πέφτουν θύματα των εισοδηματικών ανισοτήτων και αγανακτούν για τη συμπεριφορά των μεγάλων τραπεζών, ο νέος στόχος που έχει βάλει το κίνημα των καταλήψεων δεν είναι εύκολος», γράφει το περιοδικό «Νέισον». «Αν και το δημόσιο αίσθημα συμβαδίζει μαζί του, είναι δύσκολο να οργανωθεί κανείς εναντίον μιας κατάστασης τόσο αφηρημένης όσο είναι το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Πώς να αντιμετωπίσεις κάτι που βρίσκεται ταυτόχρονα παντού και πουθενά;». Ομως, στην κορύφωση της στεγαστικής κρίσης, η νέα στρατηγική των νέων με τα μαντίλια και τους σκούφους δείχνει να έχει προοπτική.
Οταν κάνεις...
... κατάληψη σε ένα σπίτι που ανήκει στην Τράπεζα της Αμερικής, είναι σαν να καταλαμβάνεις τη Γουόλ Στριτ, εξηγεί ο Ράιαν Ακαφ που συμμετέχει στο κίνημα «Ανακτήστε τη γη». Είναι σαν να καταλαμβάνεις τη Γουόλ Στριτ μέσα στην ίδια τη γειτονιά σου. Οι καταλήψεις σε σπίτια υπερχρεωμένων ανθρώπων, που βρέθηκαν από τη μια μέρα στην άλλη στον δρόμο με άδικες εξώσεις, φέρνουν στο φως ευρύτερα οικονομικά ζητήματα, όπως την απελευθέρωση των αγορών και την ασυλία που παρέχει η νομοθεσία στις έκνομες πρακτικές των μεγαλοτραπεζιτών. Σε πολλούς ανθρώπους δεν περνούσε καν από τον νου τους ότι θα μπορούσαν να αντισταθούν στις εξώσεις. Ομως σήμερα μαθαίνουν γρήγορα.
Η αντίσταση...
... έχει μεταφερθεί στο κατώφλι των σπιτιών τους. Ολόκληρες γειτονιές, ολόκληρες κοινότητες οργανώνουν οι ίδιες την άμυνά τους. Η Τάσα Γκλάσκοου, που πρόσφατα μετακόμισε σε ένα «απελευθερωμένο σπίτι» μαζί με τα δύο παιδιά της, λέει στο αμερικανικό περιοδικό: «Υπάρχουν χιλιάδες άστεγοι που, αν τα δουν αυτά, θα καταλάβουν ότι είναι στο χέρι τους να αλλάξουν τον κόσμο. Μπορεί να μην είμαι ένας Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, αλλά για πρώτη φορά νιώθω πως δεν είμαι ένα τίποτα».
---
*

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

... τελικά, ποιός αγαπάει το ευρώ; ...

*
Γιώργος Δελαστίκ
***
*
Ούτε οι Γάλλοι αγαπούν το ευρώ
*
Φαινομενικά, τίποτα δεν δικαιολογεί την αίσθηση που προκάλεσαν στη Γαλλία τα αποτελέσματα δημοσκόπησης για τη στάση του πληθυσμού της απέναντι στο ευρώ. Η απάντηση στο θεμελιώδες ερώτημα, αν δηλαδή οι Γάλλοι προτιμούν την παραμονή της χώρας τους στο ευρώ ή την έξοδό της από την Ευρωζώνη και την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, το φράγκο, ήταν σαφέστατη: το 60% των ερωτηθέντων δήλωσαν ότι θέλουν το ευρώ και το 36% την επάνοδο του φράγκου. Ουδέτεροι δεν υπήρχαν σχεδόν καθόλου στο θέμα αυτό - μόλις 4%.
.
Παρ' όλα αυτά ο Μπρις Ταντιριέ, εντεταλμένος γενικός διευθυντής της μεγάλης εταιρείας δημοσκοπήσεων Ιψος, που έκανε τη σφυγομέτρηση, έδειχνε αρκετά σοκαρισμένος από μια σειρά δημοσκοπικά ευρήματα όταν έκανε την παρουσίασή της.
.
Πρώτα πρώτα αυτό το 36% των υποστηρικτών του φράγκου ήταν πάνω από δέκα εκατοστιαίες μονάδες λιγότερο μόλις πριν από... ενάμιση - δύο μήνες που είχε διενεργηθεί η προηγούμενη δημοσκόπηση της ίδιας εταιρείας. Η άνοδος δηλαδή των υποστηρικτών της επιστροφής στο φράγκο υπήρξε ραγδαία μόλις άρχισαν οι κάποιες διαφωνίες Βερολίνου - Παρισιού στο πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί η κρίση του ευρώ. Δεύτερον, διαπιστώθηκε μια βαθύτατη διαφοροποίηση απέναντι στο ευρώ αναλόγως με το σε ποιο κοινωνικό στρώμα ανήκε ο ερωτώμενος. Ετσι, το εντυπωσιακά υψηλό ποσοστό του 65% των Γάλλων εργατών τάχθηκε υπέρ της επιστροφής στο φράγκο, όπως και το 53% των υπαλλήλων, σε ριζική διάσταση με τα στελέχη επιχειρήσεων που τάχθηκαν υπέρ του ευρώ με το συντριπτικό ποσοστό του 82% και τους επαγγελματίες των μεσαίων στρωμάτων οι οποίοι τάσσονται αναφανδόν υπέρ του κοινού νομίσματος με ποσοστό 69%. «Η κοινωνική ρήξη είναι εδώ πολύ πιο ισχυρή από όσο ήταν π.χ. στο δημοψήφισμα για το Μάαστριχτ» υπογράμμισε ο Μπρις Ταντιριέ. Η εικόνα της θετικής στάσης του γαλλικού πληθυσμού απέναντι στο ευρώ θρυμματίζεται μόλις καταπιαστεί κανείς με τα υπόλοιπα δημοσκοπικά ευρήματα.
.
«Το ευρώ είναι πλεονέκτημα ή μειονέκτημα για τη γαλλική οικονομία συνολικά;» ήταν μια σημαντική ερώτηση. Προδήλως αρνητική η απάντηση: «μειονέκτημα» απάντησε το 45%! Μόνο το 34% θεώρησε το ευρώ «πλεονέκτημα».
«Αυτή η διαφορά των 11 μονάδων δείχνει ότι υφίσταται αδιαμφισβήτητα το ευρώ μια αποδυνάμωση της θέσης του στη γαλλική κοινή γνώμη» τόνισε ο Ταντιριέ. Καθόλου δεν βελτιώθηκε η κατάσταση όταν οι Γάλλοι ερωτήθηκαν αν τουλάχιστον το ευρώ είναι πλεονέκτημα για την αντιμετώπιση της παρούσας οικονομικής και χρηματοπιστωτικής κρίσης. «Μειονέκτημα» απάντησε και πάλι το 44%, «πλεονέκτημα» θεώρησε το κοινό νόμισμα μόνο το 33%. Η διαφορά των 11 μονάδων παρέμεινε ουσιαστικά ακλόνητη.Το βατερλό όμως του ευρώ σημειώθηκε όταν οι συμμετέχοντες στη δημοσκόπηση ερωτήθηκαν αν το κοινό νόμισμα συνιστά πλεονέκτημα ή μειονέκτημα για την προσωπική τους αγοραστική δύναμη, αν δηλαδή το ευρώ αυξάνει ή μειώνει την ικανότητά τους να αγοράζουν προϊόντα πάσης φύσεως.
.
Η εικόνα που προέκυψε από τις απαντήσεις ήταν καταστροφική: το 62% δήλωσε ότι το ευρώ είναι μειονέκτημα για την αγοραστική του δύναμη και μόνο το απίστευτα χαμηλό ποσοστό του 17% απάντησε ότι το κοινό νόμισμα αποτελεί πλεονέκτημα στον τομέα αυτόν. Σε κάθε πέντε Γάλλους δηλαδή που απάντησαν στο ερώτημα, οι τέσσερις θεωρούν ότι το ευρώ μείωσε την αγοραστική τους δύναμη! Αυτό είναι πολύ σοβαρό και υποσκάπτει εκ θεμελίων την εμπιστοσύνη στο ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα. Κανένας δεν αγαπά ένα νόμισμα που μειώνει την αγοραστική του δύναμη - και ας μην ξεχνάμε ότι στη Γαλλία δεν έχουν επιβληθεί ακόμη για χάρη του ευρώ σημαντικά μέτρα λιτότητας.
Αν πουν στους Γάλλους ότι πρέπει να δεχτούν ραγδαία μείωση των εισοδημάτων τους για να σώσουν ένα νόμισμα που, όπως αυτοί δηλώνουν, μειώνει την αγοραστική τους δύναμη, αποτελεί μειονέκτημα για τη γαλλική οικονομία και επίσης συνιστά εμπόδιο ακόμη και στην αντιμετώπιση της τρέχουσας οικονομικής κρίσης, έχουμε την εντύπωση ότι θα αντιδράσουν πολύ έντονα. Ιδωμεν...
.
ΕΥΡΩΖΩΝΗ
Μόνη υπεράσπιση τα σενάρια τρόμου


ΕΞΑΠΛΩΝΟΝΤΑΙ σταδιακά σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης τα σενάρια τρόμου οικονομικής φαντασίας για τους... σεισμούς, λιμούς και καταποντισμούς που θα επέλθουν σε όποιο κράτος αποφασίσει να φύγει από το κοινό νόμισμα. Οι Ελληνες έχουν πλέον εξοικειωθεί με τις ανατριχιαστικές αυτές διηγήσεις. Οι Ισπανοί όμως διάβασαν για πρώτη ίσως φορά την προηγούμενη Κυριακή για την «απίστευτη επιστροφή της πεσέτας» και τον ισχυρισμό ότι «το υψηλό κόστος της εγκατάλειψης του ευρώ φράζει κάθε άλλη διέξοδο από την κρίση». Οταν όμως και η «Μοντ» προσπαθούσε χθες να τρομοκρατήσει και τους Γάλλους με αντίστοιχα σενάρια, είναι προφανές ότι η ελκτική δύναμη του κοινού νομίσματος έχει πέσει στο ναδίρ με την πολιτική που ακολουθείται στην Ευρωζώνη.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε οι Stavrovelonies
*

... οι τρεις τα "ρίχνουν" στον υπάλληλο ...

*
Γιώργος Δελαστίκ
***
*
Κυβέρνηση δήθεν "αθώων"
*
Πολιτικό θέατρο κατωτάτης υποστάθμης παίζουν το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και ο ΛΑΟΣ με την κυβέρνηση Παπαδήμου, την οποία υποτίθεται ότι δημιούργησαν και στηρίζουν λόγω της κρισιμότητας της οικονομικής κατάστασης. Στην πραγματικότητα όμως το καθένα από τα κόμματα αυτά δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να προσπαθεί να υπηρετήσει τα στενά κομματικά του συμφέροντα, επιδιώκοντας παράλληλα να αποφύγει τις ευθύνες που του αναλογούν εξαιτίας της απόφασής του να συμμετάσχει στην κυβέρνηση αυτή. Στο πλαίσιο αυτό και παρά το γεγονός ότι ουσιαστικά όλοι οι υπουργοί προέρχονται από τα κόμματα αυτά και πρωτίστως από το ΠΑΣΟΚ, παρατηρούμε το εξωφρενικό γεγονός οι υπουργοί και των τριών κομμάτων να... αποστασιοποιούνται από το έργο της κυβέρνησης Παπαδήμου λες και είναι άσχετοι με την κυβέρνηση!

Να ξεχαστούν όσο το δυνατόν περισσότερο τα τραγικά και καταστροφικά για τη χώρα μας πεπραγμένα της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου που μας οδήγησαν στον όλεθρο, επιχειρεί το ΠΑΣΟΚ. Φαίνεται απίστευτο, αλλά ένα ένα τα κορυφαία στελέχη του κυβερνώντος κόμματος βγαίνουν και κάνουν δηλώσεις κατά του... Μνημονίου! Υποκρίνονται τους «αντιμνημονιακούς»!

Να αποφύγει τις εκλογές πάση θυσία είναι ο υπέρτατος πολιτικός στόχος του ΠΑΣΟΚ αυτή τη στιγμή. Να γίνουν οι βουλευτικές εκλογές όσο το δυνατόν πιο αργά. Ο λόγος είναι απλούστατος: το ΠΑΣΟΚ θα συντριβεί και θα καταβαραθρωθεί σε πρωτοφανή βαθμό, αν γίνουν εκλογές σύντομα. Δεν υπάρχει δημοσκόπηση που να μην επιβεβαιώνει αυτή την τάση. Σε επίπεδο σφυγμομετρήσεων, είναι σαφέστατο ότι η συγκρότηση της κυβέρνησης Παπαδήμου δεν ανέκοψε την πτωτική πορεία του ΠΑΣΟΚ προς τα πολιτικά Τάρταρα.
Η οριστική απαλλαγή από την άκρως επιζήμια αρχηγία του Γιώργου Παπανδρέου είναι ο άμεσος στόχος των «πρωτοκλασάτων» στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Σταδιακά συνειδητοποιούν ότι αν δεν κατορθώσουν να τον διώξουν από πρόεδρο μέσα σε έναν μήνα το πολύ, ο Γ. Παπανδρέου θα... «κατσικωθεί» στην αρχηγική καρέκλα και θα οδηγήσει αυτός το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές ως υποψήφιος πρωθυπουργός! Οι κορυφαίοι υπουργοί αναλώνουν λοιπόν όλες τους τις δυνάμεις στον ανελέητο εσωκομματικό αγώνα για την εξουσία στο ΠΑΣΟΚ. Χρησιμοποιούν κατ' ουσίαν την υπουργική τους θέση για να υπηρετήσουν τον στόχο αναρρίχησής τους στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Oλα τα υπόλοιπα τους είναι αδιάφορα σήμερα.

Η ΝΔ σε... σχιζοφρένεια προσπαθεί απεγνωσμένα να πείσει την ελληνική κοινωνία ότι παραμένει αξιωματική αντιπολίτευση κατά της κυβέρνησης, στην οποία οι δύο αντιπρόεδροι του κόμματος αυτού κατέχουν... τα κορυφαία υπουργεία Εξωτερικών και Αμυνας!!! Παγκόσμια πρωτοτυπία! Δεν πείθει κανέναν φυσικά και γι' αυτό ανακόπηκε εντελώς στις δημοσκοπήσεις η έστω και αργή ανοδική της πορεία. Εξέλιπε έτσι εντελώς η προοπτική αυτοδυναμίας με δεύτερες εκλογές, η οποία ήταν πολύ πιθανή.

Δεν θέλει κάλπες ούτε το κόμμα της Δεξιάς - γι' αυτό άλλωστε και ο Αντώνης Σαμαράς δήλωσε ότι δεν κοιμάται με το ημερολόγιο αγκαλιά. Από την άλλη πλευρά όμως αντιλαμβάνεται η ΝΔ ότι όσο περισσότερο χρονικό διάστημα συγκυβερνά με το ΠΑΣΟΚ μέσω της κυβέρνησης Παπαδήμου τόσο το χειρότερο για την εκλογική της απήχηση.

Συνειδητοποιώντας ταυτόχρονα ότι χάθηκε οριστικά το όνειρο της αυτοδυναμίας, αρχίζει να συμβιβάζεται με την ιδέα της διενέργειας εκλογών που θα τη φέρουν σίγουρα πρώτη και θα οδηγήσουν σε νέα κυβέρνηση συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ, αυτή τη φορά όμως με πρωτοκαθεδρία Σαμαρά.

Ο στόχος του Γ. Καρατζαφέρη να πετύχει την αποδοχή του ΛΑΟΣ ως εταίρου κυβερνητικής εξουσίας στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Συνεργάζονται μαζί του όχι μόνο το ΠΑΣΟΚ, αλλά και η ΝΔ. Μόνο που το τίμημα αυτής της επιτυχίας αποδεικνύεται βαρύ. Τα ποσοστά του ΛΑΟΣ σημειώνουν σοβαρή πτώση στις δημοσκοπήσεις. Γι' αυτό και ο αρχηγός του από τη μια υποκρίνεται ότι διαφοροποιείται από την κυβέρνηση και από την άλλη ζητάει να μείνει ο Λουκάς Παπαδήμος... δύο χρόνια (!), μήπως και μέχρι τότε ανακάμψει το κόμμα του.

Κανένα κόμμα δεν έχει σύμμαχο ο Λ. Παπαδήμος. Να του φορτώσουν αποκλειστικά την ευθύνη για τα επαχθή μέτρα θέλουν όλα τα κόμματα, ώστε να συγκαλύψουν τις δικές τους ευθύνες και να παριστάνουν τις αθώες περιστερές.

---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

... μια πολύ επικίνδυνη φτώχεια ...

*
Λιάνα Κανέλλη
***
*
Το αμφίστομο μαχαίρι μας
*
Μαζί με τη φτώχεια που σα μαύρη δολερή υγρασία κατατρώει την υγεία, τη φαντασία για το μέλλον, την ψυχική ισορροπία, τους δεσμούς με την πραγματική ζωή χιλιάδων, μυριάδων οικογενειών στον τόπο μας, αλλά και σ' άλλες πολιτισμένες τάχα μου, ανεπτυγμένες λεγόμενες κοινωνίες, έρχεται και η πενία των λέξεων. Φυλακίζεται η σκέψη στην ανάγκη. Η υγρασία της σαπίλας γίνεται μούχλα. Η μουσική της γλώσσας τραυματισμένη απ' την ανυπαρξία σάλιου, χάνεται σε ήχους στριγγούς, σαν κι αυτούς που βγάζει ακέρωτο δοξάρι σερνάμενο κουρασμένα πάνω σε υπερτεντωμένες χορδές.
 
Εκείνο το έλασμα το αόρατο, το θαύμα που δένει τη σκέψη με τη γλώσσα, το κορμί με το μυαλό, την ιδέα με την εικόνα, τον άνθρωπο με το Λόγο, τσαλακώνεται. Ερχεται και μαζεύει, σα να κουρνιάζει σε χαράκωμα την ώρα του χαλασμού. Πατάει κι απάνω του η οργή, ο φόβος, η ανασφάλεια, η αγωνία, η ευθύνη. Τι να σου κάνει η ομορφιά της γλώσσας, η ποιητική των λέξεων, η καλλονή της σκέψης που έχοντας περάσει κι απ' την καρδιά κι απ' το στομάχι, ξεδιπλώνεται με το καμάρι του επεξεργασμένου πρωτογενούς υλικού. Ασχήμυνε θεόρατα ο τρόπος που μιλάμε. Φτώχυνε η γλώσσα, έχασε τη φυσική της ποίηση. Τσιγκούνικα βιομηχανοποιήθηκε σε τυποποιημένες εκφράσεις, ικανές να μας συντηρήσουν προσωρινά στην αγέλη των δήθεν επικοινωνούντων, των ευρισκόμενων σε κοινό χωρόχρονο μέσα στον ξεχειλωμένο κόσμο των αφόρητων προβλημάτων.

Απ' τη γωνίτσα μου εδώ, ταμπουράκι ελευθερίας, έχω σκιαχτεί. Οχι απ' τη συνηθισμένη ομοιογενή γλώσσα, ή καλύτερα το γλωσσάρι της επίσημης έκφρασης που θεωρείται και η μόνη των καιρών. Εννοώ ό,τι γράφεται και μιλιέται στις εφημερίδες, στα περιοδικά, στις τηλεοράσεις, στα ραδιόφωνα, στις διαφημίσεις, στις αφίσες, στο κοινοβούλιο, στις δηλώσεις των προβεβλημένων ηγετών κι ενός λαού κομπάρσου και ντεκόρ.
 
Εχω σκιαχτεί, συντρόφια μου, απ' την αλλοίωση της καθημερινής γλώσσας. Της καθημερινής επικοινωνίας. Απ' τη μηρυκαστική προσέγγιση της έκφρασης ακόμα και των πιο προσωπικών κι ανθρώπινων πραγμάτων. Γέροι, νέοι, παιδιά, άντρες, γυναίκες, ξεκούραστοι ή κουρασμένοι, άνθρωποι της διπλανής πόρτας, κοντινοί, προσιτοί ή και μακρύτεροι, μία κοψιά ο λόγος τους. Δίχως έκπληξη. Δίχως αιφνιδιασμό. Δίχως κόπο που να φαίνεται στο αποτέλεσμα ότι έχει καταβληθεί για να εκφραστούν. Οι ίδιες λέξεις, στο ίδιο περιβάλλον φράσεων, με την ίδια ιεράρχηση, τον ίδιο χρωματισμό φωνής, με την ίδια σημασία τονισμένη. Μιλάμε και γράφουμε σήμερα σε μια ράγα πάνω, σε μια γραμμή παραγωγής λέξεων και φράσεων λες και πετάμε αυτόματα απ' το στόμα μας μια σειρά από πώματα. Ομοιόχρωμα, ομοιόμορφα, ομοιομεγέθη. Πώματα - πτώματα στ' αλήθεια.
Κι ύστερα μέσα στην αφόρητη γραμμή μιας ισοπεδωμένης και ανεπαρκούς εκφραστικά και δημιουργικά γλώσσας, με την ψευδαίσθηση επικοινωνίας επί του περιεχομένου κι όχι περί τον τύπο της, μια βρισιά, μια κραυγή, μια άναρθρη οιμωγή, ένα ουρλιαχτό τραβάει την προσοχή, στρέφει εκτός ουσίας το πάθος των πασχόντων. Και καταλήγει να σφραγίζει μ' ένα πώμα βουλοκέρι κάθε ψήγμα ομορφιάς απ' τους λίγους εκείνους που δεν φοβούνται μήπως μιλήσουν έξω απ' τη νόρμα των καιρών και λίγο σκοτίζονται για το τι κατάλαβε ο τεμπέλης με τα κλειστά μάτια, τα βρώμικα αυτιά και την ξεφούσκωτη από αίμα κι οξυγόνο ανθρώπινη καρδιά.
 
Θα φέρω ένα απλό παράδειγμα. Λες σε δυο τρεις που συναντάς, ως απάντηση στο κλασικό τι κάνεις, «κουράζομαι, αλλά έχει μια λιακάδα σήμερα που μου δρόσισε το νου κι αντέχω καλύτερα». Θα σε κοιτάξουν σα να παλάβωσες. Αν ακούσουν κιόλας. Υστερα το βλέπεις πως σε θεωρούν κάναν πλούσιο, κάνα λαμόγιο, που έχει την πολυτέλεια να παρεκκλίνει απ' τη γλωσσική μιζέρια των ημερών. Στην άλλη εκδοχή παίρνεις χάπια και είσαι αλλού. Τραβηγμένο; Μπορεί. Κατ' οικονομία της επεξήγησης.

Αυτή όμως θαρρώ είναι, εκτός από οδυνηρό απότοκο της κρίσης των πάντων στις μέρες μας, μια πολύ επικίνδυνη φτώχεια. Είναι μια νοητική και συναισθηματική κι αισθητική πενία αυτοκτονική. Θα μας κοστίσει όσο δεν κοστίζει το ...χρέος. Είναι σα να ξεπουλάμε τον πλούτο των προσώπων, υπαρξιακό γνώρισμα - κόσμημα, στους άθλιους βιομήχανους της ζωής - νούμερο που συσκευάζεται και πωλείται σε κονσέρβες για καπιταλιστικά κτήνη που τρέφονται με ανθρωπόμαζα. Η γλώσσα είναι όπλο, συντρόφια μου. Ωραίο αμφίστομο μαχαίρι, στολισμένο με τέχνη και πετράδια δουλεμένα στα ορυχεία των καιρών. Φορτωμένο πάθη, εγκλήματα, σωτηρίες και ιδέες περασμένες από λάβες και αμόνια και ποταμούς ιδρώτα. Είναι ρυτίδα που χαράσσεται στο πρόσωπο των θεών και τους υποχρεώνει να μοιραστούν την αθανασία τους μαζί μας. Τα θεριά θέλουν να αυτοχειριαστούμε. Ξεσκονίστε το. Καθαρίστε το. Γυαλίστε το. Κι άφοβα φορέστε το στη ζώνη. Αμα υπάρχει εκεί το εγχειρίδιο, η κάμα, η λάμα γλώσσα, η ζώνη δε γίνεται ποτέ χαλκάς κι η απόκριση ποτέ αλυσίδα του νου.
---
*