Κ. Μητσοτάκης - "Η πολιτική του δικαιώθηκε", λένε...

*

stavrosx1

***
*

«Δικαιώθηκε»;

Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος

Ο θάνατος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη έδωσε την αφορμή σε ένα πλήθος διαμορφωτών της κοινής γνώμης να αναμηρυκάζουν: «Η πολιτική του δικαιώθηκε».

Ταυτόχρονα, κάθε ένας που προσπαθεί να αρθρώσει αντίθετο πολιτικό λόγο απέναντι σε αυτή την (εξόχως πολιτική) προσέγγιση, αντιμετωπίζεται περίπου σαν «υβριστής» που δεν σέβεται την μνήμη ενός ανθρώπου που έφυγε από τη ζωή και καταγγέλλεται σαν «ασεβής» διότι προσβάλλει ακόμα και τα ταφικά έθιμα του αρχαιοελληνικού πολιτισμού!

Όμως οι αρχαίοι Έλληνες ήξεραν ότι μαζί με τον άνθρωπο δεν ενταφιάζεται και η αλήθεια. Ότι μαζί με τον νεκρό δεν πεθαίνει και το αποτύπωμά του στη ζωή.

Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο όταν πέθαιναν οι άνθρωποι «έστελναν» τους άξιους στα Ηλύσια Πεδία, στο σκοτάδι του Άδη εκείνους τους «λαθέν βιώσας» που πέρασαν μάταια από τον μάταιο τούτο κόσμο και τους εγκληματίες τους έριχναν στα υπόγεια του Άδη, στα Τάρταρα.

Συνεπώς καλό είναι να αφήσουμε τους αρχαίους Έλληνες και τον πολιτισμό τους στην ησυχία τους και να έρθουμε στα δικά μας. Που προφανώς σχετίζονται απολύτως με την αρχαιοελληνική μας παράδοση. Για παράδειγμα στην Ελλάδα – πλην ταγματασφαλιτών και φασιστών (αλλά τη σχέση έχουν αυτοί με Ελλάδα;) που έστηναν χορούς γύρω από τα κομμένα κεφάλια του Άρη και του Τζαβέλα – δεν είδαμε ποτέ πολιτικούς αντιπάλους οιουδήποτε νεκρού να κάνουν πανηγύρια στους δρόμους, όπως συνέβη με τον θάνατο της Θάτσερ στην Αγγλία…..

Στα δικά μας, λοιπόν, ένα πράγμα είναι ο αυτονόητος σεβασμός στην απώλεια κάθε ανθρώπου και στον πόνο των οικείων του. Άλλο πράγμα είναι ο πολιτικός λόγος. Που ακόμα και η σφοδρότητά του όταν δεν αναιρεί την με ήθος άρθρωσή του, δεν συνιστά «προσβολή». Συνιστά δημοκρατία.

Στον πολιτικό λόγο, επομένως, που αυτός θέλει – και μάλιστα εξόφθαλμα – να εκμεταλλευτεί τον θάνατο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ενός ανθρώπου που δέσποζε δεκαετίες στην πολιτική ζωή, για να «δικαιώσει» την κυρίαρχη πολιτική, αντιτείνουμε:

• Αν έχει «δικαιωθεί» το «0+0=14%», τότε είναι «δικαιωμένη» και η πολιτική της διαρκούς λιτότητας που βαφτίζεται «σωτηρία». Είναι;
• Αν έχει «δικαιωθεί» η συνθήκη του Μάαστριχτ, δηλαδή ο «συνταγματικός χάρτης» του ευρωενωσιακού Κολοσσαίου, τότε είναι «δικαιωμένη» και η πολιτική των Μνημονίων που κατά τον υπερενενηντάχρονο τότε Κ. Μητσοτάκη δεν είχε σημασία αν ήταν δίκαιη ή άδικη, αλλά ότι είναι «αναγκαία», όπως έλεγε. Είναι;
• Αν έχει «δικαιωθεί» η αποστολή ελληνικών φρεγατών στον Περσικό Κόλπο και η μετατροπή της βάσης της Σούδας σε προκεχωρημένο φυλάκιο του ιμπεριαλισμού στις επιδρομές του για την «εξαγωγή δημοκρατίας» στη Μέση Ανατολή, τότε είναι «δικαιωμένη» και η πολιτική της συμμετοχής και της συνενοχής στον χαμό των μικρών Αιλάν στο Αιγαίο. Είναι;
• Αν έχει «δικαιωθεί» η πολιτική της μείωσης συντάξεων και της αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης με τους νόμους Σιούφα – Σουφλιά, τότε είναι «δικαιωμένη» και η πολιτική των PSI, του «κουρέματος» συντάξεων και των μνημονιακών «Κατρούγκαλων». Είναι;
• Αν έχει «δικαιωθεί» η πολιτική του «εσείς είστε το κράτος» προς τα ΜΑΤ και την Αστυνομία, τότε είναι «δικαιωμένη» και η καταστολή που ψεκάζει με χημικά τον Γλέζο και τον Θεοδωράκη, που ψεκάζει με χημικά τους συνταξιούχους, που μετατρέπει σε στόχο των γκλομπς και σε πεδίο βολής δακρυγόνων τις διαδηλώσεις του λαού κατά των Μνημονίων. Είναι;
• Αν έχει «δικαιωθεί» η πολιτική της εκποίησης της ΑΓΕΤ και του ΟΤΕ, τότε είναι «δικαιωμένη» και η πολιτική του ξεπουλήματος του τόπου για 99 χρόνια. Είναι;
• Αν έχει «δικαιωθεί» η πολιτική που καταγγέλλει τη «διαπλοκή» και τα «χαμαιτυπεία» αλλά μετά συμφιλιώνεται με τους καταγγελλόμενους ως φορείς της, τότε είναι «δικαιωμένη» η πολιτική των «νέων τζακιών», η πολιτική της «δικής μας καλής διαπλοκής» και οι συμπεριφορές «γλύφω εκεί που έφτυνα». Είναι;
• Αν έχει «δικαιωθεί» η πολιτική των «δικών μας παιδιών», τότε είναι «δικαιωμένη» και η πολιτική μετατροπής του δημόσιου χώρου σε «κομματικό φέουδο», η πολιτική του ρουσφετιού, η πρακτική του νεποτισμού και της οικογενειοκρατίας. Είναι;
• Αν έχει «δικαιωθεί» η περίοδος της «αποστασίας» ή η εξωτερική πολιτική του «μετά από 5 – 10 χρόνια κανείς δεν θα το θυμάται», τότε είναι «δικαιωμένη» και η τακτική της εργαλειοποίησης της Ιστορίας ως μέσο προώθησης της πολιτικής αφασίας δια της ιστορικής άγνοιας. Είναι; 
• Αν έχει «δικαιωθεί» ως τακτική πολιτικής επιβολής η ανοχή σε ομάδες κρούσης που αντιλαμβάνονται την κοινωνική και πολιτική σύγκρουση ως προέκταση του λοσταριού πάνω στο κεφάλι του Τεμπονέρα, τότε είναι «δικαιωμένη» και η μεθόδευση διαγραφής από το προσκήνιο κάθε έννοιας «αντικειμενικής πολιτικής ευθύνης». Είναι;

Η απάντηση η δική μας – θα μας το επιτρέψουν οι περί «δικαίωσης» κήρυκες της ίδιας ταξικής όχθης που εκπροσώπησε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης- είναι προφανής.

Εξίσου προφανές το συμπέρασμα: Αν όσα πρέσβευε με την πολιτική του πριν από 30 χρόνια ο Κ. Μητσοτάκης εφαρμόζονται σήμερα από «αριστερούς» και δεξιούς, αυτό δεν «δικαιώνει» την πολιτική αυτή, ούτε τότε, ούτε σήμερα. Δικαιώνει εκείνους που επιμένουν ότι η αντίσταση, η αποτελεσματική αντίσταση απέναντί της, έχει καθυστερήσει. Δεκαετίες.

---

ημεροδρόμος

---

*

Ελένη και Κωνσταντίνος - βίος (2)

*

stavrosx1

***

*

Ποια Ελένη; (Μέρος δεύτερο)

Θανατερή βυζαντινή ομορφιά

Kαταρχήν Χρόνια Πολλά στους εορτάζοντες Κωνσταντίνους, Ελένες και στις λοιπές παραλλαγές των ονομάτων αυτών. Συνεχίζουμε -χωρίς παρεξήγηση- από το πρώτο μέρος.

Ήταν ο Κωνσταντίνος χριστιανός;

Μια γρήγορη απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι το «όχι», όμως επειδή ένα όχι δεν λέει πολλά πράγματα καλό θα ήταν να αναλύσουμε λίγο τη στάση του Κωνσταντίνου απέναντι στο Χριστιανισμό. Ο Κωνσταντίνος δεν υπήρξε ποτέ επισήμως χριστιανός, ενώ δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι –εξαιτίας των όσων ψευδών έχουν γραφτεί γύρω από το άτομό του- αν αληθεύει καν, το ότι βαπτίστηκε χριστιανός στο τέλος της ζωής του. Παρόλα αυτά, για λόγους πολιτικής, ο Κωνσταντίνος φλέρταρε με τη χριστιανική θρησκεία, όπως άλλωστε και με την παλαιά –ειδωλολατρική- θρησκεία, της οποίας ήταν πιστός κατά παράδοση.

Στην πραγματικότητα, ο Κωνσταντίνος, ως το 300 μ.Χ. ήταν λάτρης του θεού Ηρακλή, και ύστερα του Απόλλωνα Ήλιου. Η λατρεία του Απόλλωνα Ήλιου, που συνδέονταν με τον Ζωροαστρισμό, ήταν μια μονοθεϊστική θρησκεία πιστός της οποίας ήταν και ο πατέρας του Κωνσταντίνου ο Κωνστάντιος Α’ Χλωρός. Η μονοθεϊστική εκδοχή της παλαιάς θρησκείας (δωδεκάθεου), ταίριαζε με τη φιλοσοφία της μοναρχικής εξουσίας, ο ένας θεός, ο ένας ηγεμόνας, η απόλυτη εξουσία. Πάντως ο Κωνσταντίνος δεν απέρριψε το υπόλοιπο δωδεκάθεο, αφού το 311, κατά την επιστροφή του από το Autum επισκεύθηκε όλους τους ναούς και προσκύνησε όλες τις αρχαίες θεότητες (επρόκειτο κατά πάσα πιθανότητα για μια ακόμη διπλωματική ενέργεια).[1]

Η «ανθεκτικότητα» των χριστιανών στους συνεχείς διωγμούς και ο πολλαπλασιασμός των πιστών της νέας αυτής θρησκείας, ανάγκασαν κάποια στιγμή τους Ρωμαίους αξιωματούχους να αποδεχθούν το γεγονός πως θα ήταν καλύτερο να τους ενσωματώσουν. Φυσικά η αποδοχή αυτή δεν ήρθε με την πρώτη και υπήρξαν συνεχώς πισωγυρίσματα, ανάλογα την περίοδο, ανάλογα τον αυτοκράτορα. Η κοινωνική ειρήνη ήταν ήδη αρκετά διαταραγμένη από τα προβλήματα που αντιμετώπιζε η αυτοκρατορία από τον 3ο αιώνα μ.Χ και ύστερα, και οι διωγμοί όξυναν περαιτέρω τις ήδη οξυμένες αναταραχές και οδηγούσαν το λαό σε εξεγέρσεις.

Πρώτος ο Γαλέριος[2] ήταν εκείνος που νομοθέτησε το «Διάταγμα των Μεδιολάνων» το 313 (αν και υπήρξαν και στο παρελθόν αυτοκράτορες που έπαυαν τους διωγμούς και έδειχναν ανοχή στους χριστιανούς), το οποίο καθιέρωσε την ανεξιθρησκία. Λανθασμένα η διαταγή αυτή αποδίδεται στον Κωνσταντίνο, στην πραγματικότητα, ο Κωνσταντίνος και οι υπόλοιποι συναυτοκράτορες απλά την υπέγραψαν. Το έδικτο αυτό είχε σκοπό να παύσει τις λαϊκές εξεγέρσεις οι οποίες είχαν ξεσπάσει εξαιτίας των διωγμών του Διοκλητιανού. Ιδιαίτερα στο ανατολικό κομμάτι της αυτοκρατορίας που κατοικούσαν περισσότεροι χριστιανοί.[3]

Ο Κωνσταντίνος, αν και αποδέχθηκε τον χριστιανισμό, ήταν η πολιτική σκοπιμότητα που τον ώθησε προς τα εκεί και όχι η θρησκευτικότητα. Κατάλαβε ότι ήταν πιο χρήσιμο να ελέγχεις τους χριστιανούς από ότι να τους διώκεις. Με το να «πλησιάσεις» τους χριστιανούς σου δίδονταν η ευκαιρία να:

τους ενσωματώσεις στα σχέδια σου, ώστε να σε αποδεχθούν, να σε ακολουθήσουν στον πόλεμο και να μη σου δημιουργούν προβλήματα.Από την άλλη μπορούσες, ελέγχοντας τους αξιωματούχους της εκκλησίας να περνάς τη δική σου βούληση μέσα από αυτούς στις μάζες, να μαθαίνεις πληροφορίες και να νομιμοποιείς στα μάτια των πιστών την εξουσία σου.Ακόμα και το ίδιο το χριστιανικό κήρυγμα μπορούσες να το προσαρμόσεις στους στόχους σου, να δώσεις δηλαδή στις αιματηρές φιλοδοξίες σου έναν ιδεολογικό μανδύα.

Ο Κωνσταντίνος χρησιμοποίησε τη [χριστιανική] θρησκεία για όλα τα παραπάνω, κάτι που θα εξετάσουμε λιγότερο εδώ και περισσότερο στο τρίτο μέρος του άρθρου. Πάντως, στη ζωή του Κωνσταντίνου, καμία θρησκεία δεν είχε την αποκλειστική του προτίμηση. Ο ίδιος παρουσιάζονταν άλλοτε ως προστάτης των χριστιανών και άλλοτε ως ειδωλολάτρης, ανάλογα δηλαδή με το κοινό του. Πραγματική του θρησκεία ήταν η εξουσιομανία και φιλοσοφία του η πολιτική, οι μηχανορραφίες, οι εκβιασμοί, η εγωπάθεια, οι κατακτήσεις και ο πόλεμος.

Εν τιούτο νίκα

Χαρακτηριστικό παράδειγμα των πρακτικών του αποτελεί, ο θρύλος του «εν τούτω νίκα» που αποτελεί κατοπινή κατασκευή του Κωνσταντίνου και των γραφιάδων υμνητών του. Η σκοπιμότητα ήταν να παρουσιαστεί στους χριστιανούς σαν σταυροφορία, το εμφύλιο μακελειό που ο ίδιος προκάλεσε κατά την πορεία του προς την απόλυτη εξουσία. Σύμφωνα λοιπόν με τους υμνητές του, Ευσέβιο και Λακτάντιο, ο Κωνσταντίνος δέχθηκε θεϊκή επίσκεψη σε μορφή οράματος το απομεσήμερο (αυτή είναι η εκδοχή του Λακτάντιου), μια μέρα πριν από την καθοριστική του μάχη με το Μαξέντιο. Είδε λοιπόν στον ουρανό πλάι στον ήλιο (τι διάολο δεν στραβώθηκε;) φωτεινό το σήμα του σταυρού και πύρινα γράμματα που έγραφαν «εν τούτω Νίκα». Τι βολικό και αμφίσημο όραμα, αλήθεια, για κάποιον που λάτρευε τον θεό Απόλλωνα Ήλιο. Ο Ευσέβιος, από την πλευρά του, τοποθετεί το όραμα τη νύχτα πριν τη μάχη, όπου ό Κωνσταντίνος ονειρεύτηκε το σταυρό και έλαβε θεϊκή εντολή να το χαράξει στις ασπίδες των στρατιωτών.[4] Διαλέχτε και πάρτε…

Την άλλη μέρα λοιπόν, πρωί- πρωί, έστησε ο Κωνσταντίνος ειδικό συνεργείο και το πρόσταξε να κατασκευάσει λάβαρο με κοντάρι σε σχήμα σταυρού και επιγραφή ΧΡ (εκδοχή Ευσέβιου, η οποία μοιάζει σε σημείο αντιγραφής στο όραμα του Παύλου κατά την πορεία του προς τη Δαμασκό). Κατά την εκδοχή τώρα του Λακτάντιου, ο Κωνσταντίνος χάραξε το σχήμα Χ στις ασπίδες των στρατιωτών του. Γράφει επίσης ο Λακτάντιος, ότι το Χ τέμνονταν από μια κάθετη γραμμή με κυρτό το άνω άκρο της.

Αυτές του οι ενέργειες, σύμφωνα με τους αυλοκόλακες, του χάρισαν τη νίκη και μετέτρεψαν τον κατακτητικό του οίστρο σε θεϊκό θέλημα. Κατά τους δυο συγγραφείς, από εκείνη τη στιγμή και πέρα ο Κωνσταντίνος έγινε Χριστιανός. Αυτό φυσικά ήταν ένα ακόμη ψέμα, αφού στην αψίδα του θριάμβου που υψώθηκε στη Ρώμη μετά την εξόντωση του Μαξέντιου, ο Κωνσταντίνος έδωσε εντολή να χαραχθεί το όνομα του Δία, ενώ συνέχιζε να κυκλοφορεί νομίσματα με τον θεό ήλιο. Αν και μετά την ολοκλήρωση της αυτοκρατορίας του απέφευγε να κυκλοφορεί νομίσματα με σαφή χριστιανικά ή σαφή ειδωλολατρικά μοτίβα και προτιμούσε τις αμφισημίες.[5]

Τόσο τα σύμβολα που περιγράφει ο Ευσέβιος, όσο και εκείνα που περιγράφει ο Λακτάντιος (η εκδοχή το ΧΡ ή το Χ με την τέμνουσα), σχετίζονται με την κέλτικη παράδοση και μόνο αργότερα, σκοπίμως, καθιερώθηκαν και στον χριστιανισμό. Πάντως, ο Κωνσταντίνος, επικαλούνταν συχνά οράματα και θεϊκές παρεμβάσεις πριν από μεγάλες μάχες, προκειμένου να εμψυχώσει το στρατό του. Δυο χρόνια νωρίτερα, το 310, στη Γαλατία, κατά το προσκύνημά του στο ναό του Απόλλωνος, αυτός εμφανίσθηκε στο όνειρό του και του υποσχέθηκε τριάντα χρόνια βασιλείας.[6] Στην πραγματικότητα, αυτό που προσπαθούσε να πετύχει ο Κωνσταντίνος, είναι να τον θεωρούν όλοι ομόπιστο. Κάτι που μαρτυράται και στην διαφορετική εκδοχή που δίνει στα γραπτά του ο ειδωλολάτρης Nazarius, για τα γεγονότα πριν από τη μάχη του Κωνσταντίνου με τον Μαξέντιο, όπου ανακατεύει στο όραμα και κομμάτια της ειδωλολατρικής παράδοσης.[7]*Ανάλογα με το κοινό προσαρμόζονταν και το όραμα.

Πάντως, τα αγάλματα που έβαζε τους τεχνίτες να κατασκευάζουν ο Κωνσταντίνος, τον παρουσίαζαν με σύμβολα ειδωλολατρικά. Το γιγάντιο άγαλμα στην αγορά της Ρώμης, παρουσίαζε τον Κωνσταντίνο με κέλτικα ειδωλολατρικά σύμβολα, έχουν κυκλοφορήσει και σχετικά νομίσματα. Ο Ευσέβιος όμως στην ιστορία του, γράφει ότι στο χέρι το άγαλμα κρατούσε σταυρό.[8] Αντιστοίχως, στην νέα πρωτεύουσα (Κωνσταντινούπολη), έβαλε να κατασκευάσουν μπρούτζινη στήλη και πάνω της ολόχρυσο άγαλμα που κρατούσε στα χέρια του φιγούρα που αντιπροσώπευε την τύχη της πόλης.[9]

Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, το πως οι κόλακες του Κωνσταντίνου, ευθυγραμμίζονται στις βουλές του, και στα γραπτά τους κατακεραυνώνουν τους κατά καιρούς αντιπάλους του. Ο Ευσέβιος για παράδειγμα, ενώ για καιρό κολάκευε τον Λικίνιο, όταν ο Κωνσταντίνος αποφασίζει να τον εξοντώσει, στρέφεται εναντίον του με ακραίες ύβρεις. Από τα πυρά των γραφιάδων δεν ξέφυγε ούτε ο Μαξέντιος, που αν και ανεκτικός και προστατευτικός απέναντι στον χριστιανισμό, κατηγορήθηκε από τους «κωνσταντινικούς» ως αντι-χριστιανός, έτσι ώστε η σφαγή του να πλασαριστεί στους πιστούς σαν αρμόζουσα τιμωρία.[10]

Πώς να χαρίσεις στο παιδί σου και στη γυναίκα σου γρήγορα και εύκολα την βασιλεία των ουρανών;

Με το να τους στείλεις στους ουρανούς μια ώρα αρχύτερα! Και αυτό ακριβώς έπραξε ο Κωνσταντίνος, ας το δούμε όμως λίγο πιο αναλυτικά.

Η λίστα με τους συγγενείς που δολοφόνησε με βάναυσο τρόπο ο Κωνσταντίνος είναι μεγάλη (Μαξιμιανός, Μαξέντιος, Λικίνιος, Βασσιανός), όμως κατάφερε να ξεπεράσει και τα δικά του όρια δολοφονώντας ακόμα και τη γυναίκα του και το γιό του. Πρόκειται για τον Κρίσπο, που είχε αποκτήσει με την πρώτη του σύζυγο την Μινερβίνη. Όπως επίσης και την κατοπινή γυναίκα του Κωνσταντίνου, και μητριά του Κρίσπου, Φαύστα. Αν και ο Κωνσταντίνος είχε χρησιμοποιήσει τη βοήθεια του γιου του Κρίσπου στις εμφύλιες διαμάχες του με τους συμβασιλείς (μάλιστα τον είχε χρίσει καίσαρα, ενώ του είχε δώσει και τη διοίκηση της Γαλατίας), ούτε αυτός δεν κατάφερε να ξεφύγει από τη δολοφονική οργή του πατρός.

Ως αφορμή για την δολοφονία ο Κωνσταντίνος χρησιμοποίησε φήμες που ήθελαν την Φαύστα με τον Κρίσπο να είναι ζευγάρι. Στην πραγματικότητα, αυτό που τον φόβιζε, ήταν ότι ο Κρίσπος με τον καιρό γίνονταν όλο και πιο ισχυρός και δημοφιλής με αποτέλεσμα να αποτελεί απειλή για το θρόνο. Ίσως στην αποτρόπαια πράξη του να συντέλεσε και η προτροπή του Κρίσπου προς τον πατέρα του, να αποσυρθεί από το θρόνο ύστερα από 20 χρόνια, όπως είχε κάνει ο Διοκλητιανός και ο Μαξιμιανός.[11]

Το 326 λοιπόν, ύστερα από τον εορτασμό της εικοστής επετείου της ηγεμονίας του στη Νιμομήδεια, ο Κωνσταντίνος ταξίδεψε στη Ρώμη, όπου είχαν προετοιμασθεί λαμπρές τελετές (εορτάζονταν παράλληλα και τα δεκάχρονα του Κρίσπου ως καίσαρα). Δίδεται διαταγή να συλληφθεί ο Κρίσπος, να ανακριθεί με ραβδισμό και τελικά παραδίδεται στο δήμιο που τον θανατώνει με δηλητήριο. Την ίδια περίοδο εξοντώνεται και ο Λικινιανός, ο 14χρονος γιός του Λικίνιου και της αδερφής του Κωνσταντίνου, και πολλοί συγγενείς και φίλοι του Κρίσπου. Ο Ευσέβιος και πάλι, ενώ πρωτύτερα μιλούσε με λόγια εγκωμιαστικά για τον Κρίσπο και τη σχέση με τον πατέρα του, τώρα αλλάζει στάση και τον υβρίζει. Καταφέρνει έτσι, να ευθυγραμμιστεί με τη γραμμή του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου, και παράλληλα να δικαιολογήσει την αδικαιολόγητη παιδοκτονία. [12]

Για τη δολοφονία της Φαύστας υπάρχουν δυο εκδοχές. Σύμφωνα με την πρώτη, ο Κωνσταντίνος τη δολοφόνησε ρίχνοντας τη μέσα σε μπάνιο με βραστό νερό. Κατά τη δεύτερη, την οδήγησε γυμνή στο βουνό, την έδεσε σε ένα δέντρο, και την εγκατέλειψε να τη φάνε τα θηρία.[13] Δεν γνωρίζω αν κάποια από αυτές τις δυο εκδοχές ευσταθεί, όμως σε κάθε εξόντωση –ακόμα και σύμφωνα με τους υμνητές του- ο Κωνσταντίνος βρίσκει τρόπους να κάνει τα θύματά του να υποφέρουν.

Πολλοί εκκλησιαστικοί συγγραφείς αποδίδουν το φόνο της Φαύστας σε ραδιουργία της μητέρας Ελένης. Το ενδεχόμενο αυτό δεν πρέπει να αποκλειστεί, αφού η Φαύστα ήταν αδερφή της Θεοδώρας, η οποία αντικατέστησε την Ελένη στην κλίνη του Κωνστάντιου Χλωρού (πατέρα του Μεγάλου Κωνσταντίνου). Υπάρχουν μάλιστα και μερικά γεγονότα που συναινούν προς αυτήν την κατεύθυνση.  Καταρχήν η Ελένη ένα μόλις χρόνο μετά την εκτέλεση της Φαύστας ανακηρύσσεται «αυγούστα». Ενώ αμέσως μετά την εκτέλεση, η Ελένη ταξίδεψε στους αγίους τόπους, κάτι που θεωρείται απόπειρα εξαγνισμού της.[14]

Οι φρικτές αυτές δολοφονίες είχαν το ανάλογο αντίκτυπο στην Βυζαντινή κοινωνία. Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος είχε νομοθετήσει πολύ αυστηρούς νόμους για την παιδοκτονία, που προφανώς δεν αφορούσαν τον ίδιο. Στο σημείο αυτό να σημειωθεί πως ο αυτοκράτορας διέταξε να εξαφανισθούν με καλέμι τα ονόματα του Κρίσπου και της Φαύστας από τις δημόσιες επιγραφές και να αποσυρθούν τα νομίσματα με τις μορφές τους.[15]

Αναζητώντας –για τα μάτια του κόσμου- την εξιλέωση, ο Κωνσταντίνος στράφηκε τόσο στο χριστιανικό όσο και στο ειδωλολατρικό ιερατείο. Οι ιεροφάντες της παλιάς θρησκείας θεώρησαν τις πράξεις του ιδιαίτερα βδελυρές και απέκλεισαν τον εξαγνισμό του. Οι χριστιανοί επίσκοποι, όντας πιο δεκτικοί, αποφάνθηκαν ότι αν ήθελε άφεση αμαρτιών έπρεπε να βαπτιστεί χριστιανός. Αυτό όμως ο Κωνσταντίνος, ακόμη και εβρισκόμενος σε τέτοια θέση, το απέφυγε.[16]

Ίσως και να υπολόγιζε στην εξιλέωση μέσω των χρονικογράφων του, είχε κάθε λόγο να το κάνει,άλλωστε τον είχαν υπηρετήσει πιστά, διαστρεβλώνοντας και επινοώντας ιστορίες που τον έκαναν να μοιάζει ισόθεος.
---
[1]Κυριάκος Σιμόπουλος, Ο μύθος των μεγάλων της ιστορίας, εκδόσεις: Στάχυ, Αθήνα 2000, τέταρτη έκδοση, σελ. 256.
2]Αυτοκράτορας στο Ανατολικό τμήμα από το 305 – 311.
[3]Στο ίδιο, «Ο μύθος…», σελ. 254.
[4] Ο.π. σελ. 235 -236.
[5] Ο.π. σελ. 237, 257.
[6] Ο.π. σελ. 237.
[7] Ο.π. σελ. 242.

* Αξίζει επίσης να σημειωθεί, ότι στα χρόνια του Κωνσταντίνου ήταν που καταργήθηκε από τον ίδιο η Πραιτοριανή φρουρά. Ο Κωνσταντίνος προέβη σε αυτήν την πράξη, επειδή οι πραιτοριανοί, στην εμφύλια διαμάχη του με τον Μαξέντιο, είχαν πολεμήσει στο πλευρό του δεύτερου.

[8] Ο.π. σελ. 261.
[9] Charles Diehl, «Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας», τόμος Γ, εκδόσεις Ηλιάδη, σελ. 361.
[10] Στο ίδιο, «Ο μύθος…», σελ. 249 – 250.
[11] Ο.π. σελ. 262.
[12] Ο.π. σελ. 263.
[13] Ο.π. σελ. 264 – 265.
[14] Ο.π. σελ. 264.
[15] Ο.π. σελ. 266.
[16]Ο.π. σελ. 266.
(συνεχίζεται)

---

katiousa

---

*

Κωνσταντίνος και Ελένη - βίος...

*

stavrosx1

***
*

Ποια Ελένη; (Μέρος πρώτο)

«Για μια σαρκοφάγο αδειανή (;) για μια Ελένη»

Ο Μέγας Κωνσταντίνος και η μητέρα του λογίζονται από την ορθόδοξη εκκλησία ως δυο από τους σπουδαιότερους αγίους, πάνε μάλιστα και σετάκι γι’ αυτό γιορτάζουν την ίδια μέρα, στις 21 του Μάη. Ο λόγος είναι πως θεωρούνται θεμελιωτές της ορθοδοξίας, αφού στα χρόνια τους και με την συμβολή τους έγινε το πρώτο μεγάλο βήμα για να μετατραπεί ο χριστιανισμός σε επίσημη θρησκεία του βυζαντινού κράτους.

Ποια Ελένη;
Τη μάνα του Κωνσταντίνου
Ποιου Κωνσταντίνου;
Του γιου του Κωνστάντιου
Αααααα…

Όπως καταλάβατε, αφορμή για τη σειρά άρθρων που θα ακολουθήσει αποτελεί η μεταφορά στη χώρα μας –με τιμές αρχηγού κράτους- του σκηνώματος της Αγίας Ελένης, μητέρας του πρώτου βυζαντινού αυτοκράτορα, του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Η μούμια, πρόκειται να παραμείνει στη χώρα μας για ιερό προσκύνημα –και καλοκαιρινές διακοπές- ως τις 15 Ιουνίου, όσοι πιστοί προσέλθετε.

Προσωπικά, δεν έχω ιδέα αν μέσα στη σαρκοφάγο βρίσκεται το πραγματικό λείψανο της αγίας, ούτε και έχει τελικά τόση σημασία αυτό. Αυτό που πραγματικά έχει σημασία, είναι η κοσμοσυρροή προσκυνητών που συνοδεύει κάθε φορά την έκθεση όλων αυτών των ιερών λειψάνων (σαγιονάρες, πασούμια, ακρωτηριασμένα χέρια κλπ), που σε κάνει να αναρωτιέσαι πόσο κοντά ερχόμαστε σε κάποιες μεσαιωνικές συνήθειες και δοξασίες, και πόσο μακριά είμαστε από αυτό που ο Βέμπερ αποκαλούσε «απομάγευση του κόσμου». Ίσως μάλιστα, στα χρόνια της κρίσεως (της οικονομικής όχι της βιβλικής), να έχουμε έρθει ακόμη πιο κοντά στις μεσαιωνικές τελετουργίες, αφού οι άνθρωποι, παγιδευμένοι σε μια σειρά αδιεξόδων, αναζητούν τη λύση στο μεταφυσικό, στην θρησκεία και στα θαύματα.

Από την πλευρά της η εκκλησία, όχι μόνο δεν σέβεται τις ίδιες της τις διακηρύξεις που εναντιώνονται στην ειδωλολατρία, αλλά εκμεταλλεύεται όλα αυτά τα είδωλα για να αυξήσει την επιρροή της και να γεμίσει τα ταμεία της. Άλλωστε αυτή είναι μια συνήθεια που η εκκλησία την έχει τουλάχιστον από τα βυζαντινά χρόνια, κατά τα οποία ο χριστιανισμός μετατράπηκε από θρησκεία των απανταχού κατατρεγμένων, σε εξουσιαστικό κυβερνητικό θεσμό που εναντιώνονταν και κατεδίωκε οποιαδήποτε μη ενταγμένη στον κρατικό έλεγχο ερμηνεία της πίστης, ως αιρετική.

«Πριν όμως πάρει τα κατάλληλα μέτρα (ο Λέων ο Ίσαυρος, που ήθελε να περιορίσει την δύναμη των μοναστηριών) κατά του εξαχρειωμένου καλογερισμού, θέλησε να χτυπήσει την ειδωλολατρεία, που εκδηλώνονταν με την προσκύνηση των εικόνων. Οι διάφοροι άγιοι είχαν αντικαταστήσει τη λατρεία του θεού και οι εικόνες τους χαρακτηρίζονταν ως θαυματουργές.

Εξάλλου οι εκκλησίες, όπως πολύ σωστά γράφει ο Κ. Παπαρηγόπουλος, είχαν καταντήσει «κοσμικά εντευκτήρια» και σ’ αυτές πήγαιναν άντρες και γυναίκες για να διεκπεραιώσουν τις ερωτικές τους υποθέσεις και όχι για να ακούσουν το «λόγο του θεού».

Πρώτο μέτρο που πήρε ο Λέων ήταν το εξής: Πρόσταξε να κρεμάσουν ψηλότερα τις εικόνες ώστε να μην μπορούν οι θρησκόληπτοι να τις ασπάζονται και να τις προσκυνούνε. Το μέτρο αυτό έγινε αφορμή να εξεγερθούν οι καλόγεροι και να δημιουργηθούν ταραχές (και παράλληλα σήμανε το ξεκίνημα των εικονομαχιών οι οποίες κράτησαν σχεδόν ενάμιση αιώνα).»(1)

«Τα χρώματα των εικόνων μεταχειρίζοντο ως φάρμακα, ταύτας επικαλούντο εις περιπτώσεις κει εις γεγονότα όλως άσχετα προς την θρησκείαν, λ.χ, ταύτας (τας εικόνας) καθίστων αναδόχους των βαπτιζομένων νηπίων ή των προσερχομένων εις τον μοναχικόν βίον. Τινές των πρεσβυτέρων ανεμίγνυον μετά της θείας ευχαριστίας χρώματα των εικόνων, άλλου δε έθετον άρτον της θείας ευχαριστίας επί των εικόνων και ούτο μετελάμβανον…»(2)

Ο Μέγας Κωνσταντίνος και η μητέρα του λογίζονται από την ορθόδοξη εκκλησία ως δυο από τους σπουδαιότερους αγίους, πάνε μάλιστα και σετάκι γι’ αυτό γιορτάζουν την ίδια μέρα, στις 21 του Μάη. Ο λόγος είναι πως θεωρούνται θεμελιωτές της ορθοδοξίας, αφού στα χρόνια τους και με την συμβολή τους έγινε το πρώτο μεγάλο βήμα για να μετατραπεί ο χριστιανισμός σε επίσημη θρησκεία του βυζαντινού κράτους.(3) Κατά τα άλλα πάντως, τόσο η Ελένη αλλά κυρίως ο Κωνσταντίνος κάθε άλλο παρά άγιοι ήταν στη ζωή τους, αφού, όπως θα δούμε παρακάτω, ούτε τη σάρκα μίσησαν (εκτός και αν επρόκειτο για τη σάρκα των αντιπάλων τους), ούτε και το πνεύμα αγάπησαν (εκτός και αν εξυπηρετούσε τους επίγειους σκοπούς τους).

Επειδή, γενικώς, καλό θα ήταν να γνωρίζουμε τι κρύβεται πίσω από τα σύμβολα της πίστεως τα οποία σεβόμαστε και προσκυνούμε (ή τελοσπάντων αρκετοί σέβονται και προσκυνούν), αποφάσισα να γράψω μερικά πράγματα για το ποιόν της Ελένης και κυρίως του Κωνσταντίνου, βασισμένος σε ιστορικά στοιχεία που φανερώνουν την πραγματική τους προσωπικότητα πέρα από τον θρησκευτικό μύθο.

Μέγας Κωνσταντίνος, η πορεία προς την απόλυτη εξουσία

Η κατάρρευση του παλαιού συστήματος διοικήσεως της Ρωμαϊκής ηγεμονίας (principatus) έφερε το σύστημα της δεσποτείας (dominatus), του Διοκλητιανού (αυτοκράτορας από το 284 – 205). Το παλαιό σύστημα διοικήσεως των δήμων κατέρρευσε και αυτό, έτσι, ολόκληρη η κρατική διοίκηση πέρασε στα χέρια του αυτοκράτορα και του σώματος των επιτελών του. Ο αυτοκράτορας δεν είναι πλέον ο ανώτερος δημόσιος λειτουργός αλλά ο απόλυτος δεσπότης που η εξουσία του δεν στηρίζεται τόσο σε γήινους θεσμούς, αλλά πηγάζει από το θεό (ελέω θεού εξουσία). Τα χρόνια άλλωστε της κρίσεως (ή κατά κάποιους κατάρρευσης) της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας με τις σκληρές μάστιγες και δοκιμασίες, εγκαινιάζουν μια εποχή θρησκευτικότητας και στροφής προς τα υπερκόσμια.(4)

Προκειμένου να μπορεί να διοικεί μια τόσο τεράστια αυτοκρατορία όπως ήταν η Ρωμαϊκή, ο Διοκλητιανός υιοθέτησε τον θεσμό της συμβασιλείας, διορίζοντας δυο αυγούστους και δυο καίσαρες. Ο ένας αύγουστος διοικούσε το ανατολικό κομμάτι της αυτοκρατορίας και ο άλλος το δυτικό. Σε κάθε αύγουστο αντιστοιχούσε ένας καίσαρας επιφορτισμένος να τον βοηθάει στην διοίκηση. Το σύστημα διακυβέρνησης αυτό έγινε γνωστό ως «Τετραρχία».(5)

Το 293 συμβασιλεύουν στο ανατολικό τμήμα ο Διοκλητιανός με τον Γαλέριο, και στη Δύση ο Μαξιμιανός και ο Κωνστάντιος Χλωρός (πατέρας του Μεγάλου Κωνσταντίνου). Το 305 παραιτείται από το θρόνο ο Διοκλητιανός και ο Μαξιμιλιανός, ορίζοντας ως αυτοκράτορες, ο πρώτος το Γαλέριο και ο δεύτερος τον Κωνστάντιο, δηλαδή τους καίσαρές τους. Το 306, και κατά την διάρκεια της επιστροφής του από εκστρατεία ο Κωνστάντιος πεθαίνει και η αυτοκρατορική φρουρά ανεβάζει στο θρόνο τον νόθο γιο του από την παλλακίδα Ελένη, Κωνσταντίνο.(6)

Η Ελένη ήταν ξενοδόχα (stabularia), αλλά ο Κωνσταντίνος την παρουσίασε στους υπηκόους του ως Βρετανή πριγκίπισσα. Ο Αμβρόσιος, ένας από τους πατέρες της λατινικής εκκλησίας γράφει ότι ο Χριστός «την περιμάζεψε από την κοπριά και την ανέβασε στο θρόνο». Όταν ο επίσκοπος Αντιοχείας Ευστάθιος, κατά την επίσκεψη της βασιλομήτορος, επανέλαβε αυτήν την φράση το 326, προκάλεσε την μήνη του Κωνσταντίνου που τον τιμώρησε με ισόβια εξορία.(7)

Το αχτύπητο δίδυμο

Μετά την κατάκτηση του καισαρικού αξιώματος, ο Κωνσταντίνος νυμφεύεται την ανιψιά του Μαξιμιανού Θεοδώρα, μια κίνηση που έχει διπλωματική σημασία. Η μητέρα του Ελένη, χρησιμοποίησε την επιρροή της στον Κωνσταντίνο για να χωρίσει το ζεύγος και κατόρθωσε να απομονώσει τη Θεοδώρα σε μια πτέρυγα του παλατιού. Σκοπός της ήταν να προωθήσει για αύγουστο, στη θέση του Μαξιμιανού τον Κωνσταντίνο.(8)

Ο Κωνσταντίνος, όντας και ο ίδιος φιλόδοξος, ξεκινάει την προετοιμασία του στρατού του με μικρότερης κλίμακας εκστρατείες και λεηλασίες. Το 310 λεηλατεί την Ισπανία διακόπτοντας έτσι τον εφοδιασμό της Ιταλικής χερσονήσου με αφρικανικά σιτηρά και προκαλώντας λιμό. Το ίδιο έτος εξολοθρεύει τους Βρουκτέρους, μια γερμανική φυλή στην περιοχή του Ρήνου. Οι κατακτήσεις του συνοδεύονταν από πλιατσικολόγημα, εξόντωση πληθυσμών και καύση χωριών και πόλεων. Όσοι από τους Βρουκτέρους κρίθηκαν ακατάλληλοι για το στρατό ή για σκλάβοι, εξαιτίας της ανυπακοής τους, διέταξε να γίνουν τροφή για τα θηρία στα θεάματα της αρένας.(9)

Ο ειδωλολάτρης ρήτορας Θεοφάνης, υμνητής του Κωνσταντίνου, αναφέρει:

«Κατέστρεψε, ανίκητε αυτοκράτωρ ολόκληρη τη χώρα. Αμέτρητο πλήθος σφαγιάστηκε και πολυάριθμοι αιχμαλωτίστηκαν. Όλα πυρολύθηκαν… Έκανες, Κωνσταντίνε, τέτοια σφαγή, τέτοιες καταστροφές, που από τον επίορκο λαό δεν απόμεινε παρά μόνο το όνομα» (…) «Η σφαγή έδωσε μεγαλείο στο θρίαμβο σου και σε εμάς την απόλαυση του θεάματος του κατασπαραγμού των πολυάριθμων αιχμαλώτων. Αυτοί οι αχάριστοι και δόλιοι βάρβαροι, βιάζονταν να ξεψυχήσουν(…)»(10)

Απώτερος όμως σκοπός του Κωνσταντίνου, που κυριαρχούσε στην Χώρα των Κελτών την Ιβηρική και την Βρετανία, ήταν η κατάκτηση της εξουσίας σε ολόκληρη την αυτοκρατορία. Για να γίνει αυτό έπρεπε πρώτα να υπερνικήσει τους υπόλοιπους ηγεμόνες της τετραρχίας, δηλαδή τον Μαξέντιο (που είναι γιος του Μαξιμιανού, πρώην αυτοκράτορα αυγούστου της Δύσης) στην Ιταλία και την περιοχή ως το Δούναβη, τον Λικίνιο (ο οποίος διαδέχθηκε τον Γαλέριο), και τον Μαξιμίνο Ντάια στο ανατολικό τμήμα. Κύριοι αντίπαλοί του είναι ο Μαξέντιος στη Δύση και ο Λικίνιος στην Ανατολή, γι’ αυτό και σπεύδει να αποκτήσει με αυτούς συγγενικούς δεσμούς προκειμένου να κερδίσει χρόνο και παραπλανώντας τους. Νυμφεύεται λοιπόν την κόρη του Μαξιμιανού και αδελφή του Μαξέντιου το 307 και προσφέρει την αδερφή του Κωνσταντία για σύζυγο στον Λικίνιο. «Έχε τους φίλους σου κοντά σου και τους εχθρούς σου ακόμη πιο κοντά», που λένε.(11)

Ο Κωνσταντίνος συλλαμβάνει τον πεθερό του Μαξιμιανό και τον οδηγεί στην αυτοκτονία το 310, με πρόσχημα ότι συνωμοτούσε για να του πάρει το θρόνο όσο αυτός βρισκόταν σε εκστρατεία. Το 311 διατάζει να σβηστεί το όνομά του από τη μνήμη, αλλά τέσσερα χρόνια αργότερα, θεωρώντας πως αυτή η κίνηση εξυπηρετούσε την εικόνα του, επανατοποθετεί άγαλμα του Μαξιμιανού στην αψίδα που έστησε η σύγκλητος στη Ρώμη προς τιμήν του. Μάλιστα, αφού ανέτρεψε το γιο του Μαξιμιλιανού Μαξέντιο, κυκλοφόρησε νόμισμα το 324 που απεικόνιζε τα τρία παιδιά του (του ίδιου του Κωνσταντίνου), με την επιγραφή «ανίψια του θεϊκού Μαξιμιανού».(12)

Το 311, ο Κωνσταντίνος εκστρατεύει και εισβάλλει στην Ιταλία, σκοπεύει να φτάσει στη Ρώμη και να εκθρονίσει τον Μαξέντιο. Σκορπίζει παντού το θάνατο στο πέρασμα του και καταστρέφει όσους τόλμησαν να του προβάλουν αντίσταση. Καταφέρνει να κερδίσει τον πόλεμο και στην τελική μάχη (το 312) στη γέφυρα Milvius του Τίβερη ο Μαξέντιος, μαζί με τα τελευταία απομεινάρια του στρατού του, πνίγηκε στα ορμητικά νερά του ποταμού. Ο Κωνσταντίνος εισέρχεται το 312 στη Ρώμη, ενώ προπορεύεται ένας στρατιώτης που έχει καρφωμένη την κεφαλή του Μαξέντιου, και αδερφού της γυναίκας του Κωνσταντίνου, σε κοντάρι. Αμέσως ανακηρύσσεται αύγουστος της Δύσης. Ο ειδωλολάτρης Γαλάτης Nazarius πανηγυρίζοντας τη νίκη του Κωνσταντίνου γράφει:

«Η σφαγή των εχθρών υπήρξε τόσο μεγάλη και τόσο εκτεταμένη, η νίκη τόσο ευδαιμονική και στοίχισε τόσο λίγο αίμα που θα νόμιζε κανείς ότι δεν ήταν επικίνδυνος πόλεμος αλλά μια απλή τιμωρία μιαρών».(13)

Το 313, η τύχη ευνοεί τον Κωνσταντίνο, αφού ξεσπάει εμφύλιος πόλεμος στην Ανατολή μεταξύ του Λικίνιου και του Μαξιμίνου Ντάια. Η ήττα του δεύτερου και η αυτοκτονία του αφήνει μοναδικό εχθρό του Κωνσταντίνου τον γαμπρό του Λικίνιο. Αρχίζει αμέσως εκκαθάριση των βασιλικών οικογενειών -του Σεβήρου, του Μαξιμίνου κ.α.- με εξόντωση των νόμιμων κληρονόμων και πιθανών ανταγωνιστών. Οι δυο αυτοκράτορες συμφώνησαν αρχικά να κρατήσουν την ειρήνη, γι’ αυτό και διόρισαν καίσαρα ενός ενδιάμεσου κράτους κάποιον Βασσιανό, φίλο και προστατευόμενο του Λικίνιου. Ο Κωνσταντίνος, προσπαθώντας να τον πάρει με το μέρος του, του προσφέρει σε γάμο την αδερφή του Αναστασία. Όμως ο Βασσιανός μένει πιστός στον Λικίνιο και έτσι ο Κωνσταντίνος τον δολοφονεί.(14)

Ο πόλεμος μεταξύ των δυο αυγούστων δεν αργεί να ξεσπάσει το 314. Στην πρώτη του φάση δεν υπάρχει νικητής και οι δυο αντίπαλοι συνομολογούν ειρήνη και συμμαχία. Ο Κωνσταντίνος όμως δεν παραιτείται των σχεδίων του για απόλυτη κυριαρχία και ξανακάνει πόλεμο στον Λικίνιο. Η τελική μάχη γίνεται το 323, που με πρόσχημα βαρβαρική επιδρομή (την οποία έχει οργανώσει ο Ίδιος ο Κωνσταντίνος) εισβάλει στα εδάφη του Λικίνιου. Ο Λικίνιος μαζί με όσους συμμάχους είχε, προσπαθεί να αποκρούσει το στρατό του Κωνσταντίνου. Ακολούθησαν σφαγές και από τον στρατό του Λικίνιου που αριθμούσε συνολικά 130.000 στρατιώτες, διασώθηκαν μονάχα οι 30.000. Ο ίδιος διαφεύγει στην Νικομήδεια όπου πολιορκείται, ενώ το Βυζάντιο και η Χαλκηδόνα ανοίγουν τις πύλες τους στον Κωνσταντίνο. Η Κωνσταντία, αδερφή του Κωνσταντίνου και γυναίκα του Λικίνιου εκλιπαρεί τον αδερφό της να του χαρίσει τη ζωή. Ο Κωνσταντίνος τη διαβεβαιώνει ότι δεν θα τον πειράξει, και ορκίζεται και μπροστά στον ίδιο. Ο Λικίνιος παραδίδεται, και γονατίζει μπροστά στον Κωνσταντίνο, παραδίδοντας του και την αυτοκρατορική πορφύρα. Ο Κωνσταντίνος ορκίζεται συμφιλίωση και του δίνει εντολή να εγκατασταθεί στη Θεσσαλονίκη για λόγους ασφαλείας. Τελικά, μετά από λίγο καιρό, καταπατά τους όρκους του και τον απαγχονίζει.(15)
---
1) Γιάνης Κορδάτος, Ακμή και Παρακμή του Βυζαντίου, εκδόσεις: Μπουκουμάνη, Αθήνα 1974, Ε έκδοση, σελ. 181. (Οι επεξηγήσεις στις παρενθέσεις δικές μου)

2) Ο.π, σελ. 190.

3) Η διαδικασία αυτή βέβαια δεν ολοκληρώθηκε στα χρόνια του Κωνσταντίνου, αυτό έγινε αργότερα επί αυτοκρατορίας Θεοδοσίου(379-395).

4) Georg Ostrogorsky, Ιστορία του Βυζαντινού κράτους, τόμος πρώτος, εκδόσεις: Ιστορικές εκδόσεις Στέφανος Βασιλόπουλος, Αθήνα 1978, σελ. 87-88.

5) Ο.π. σελ. 92.

6) Κυριάκος Σιμόπουλος, Ο μύθος των μεγάλων της ιστορίας, εκδόσεις: Στάχυ, Αθήνα 2000, τέταρτη έκδοση, σελ. 224 – 225.

7) Ο.π. σελ. 225.

8) Ο.π. σελ 225.

9) Ο.π. σελ. 231.

10) Ο.π. σελ. 231 – 232.

11) Ο.π. σελ. 226 – 227.

12) Ο.π. σελ. 228.

13) Ο.π. σελ 229.

14) Ο.π. σελ 229.

15) Ο.π. σελ 230.
(συνεχίζεται)

---

katiousa

---

*

... φιλ-αλήτης ...

*

stavrosx1

***
*

Ο Τζημερούλης,

ένα «guter Junge»…

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Υπάρχει ένα είδος αλήτη που ξεπερνάει τα «αποδεκτά» όρια της αλητείας. Είναι ο αλήτης που χτυπάει γυναίκες. Αυτός, λέγανε οι παλιοί, είναι αλήτης στο τετράγωνο.

Πάμε τώρα στο θέμα μας:

Ο Τζημερούλης ισχυρίζεται ότι δεν είναι εκείνος που προπηλάκισε την Μπαλού. Αλλά ότι ήταν η… Μπαλού και οι κομμουνιστές φίλοι της που προπηλάκισαν τον Τζημερούλη.

Θέμα πρώτο: Ο Τζημερούλης, όταν πέθανε ο Κάστρο, το 2016, καταγγέλθηκε ότι ανέβασε στο f/b φωτογραφίες του 2013 από τα νοσοκομεία της Αϊτής, όταν ξέσπασε επιδημία χολέρας στη χώρα, για να κατακρίνει το σύστημα υγείας μιας άλλης χώρας, της… Κούβας (http://www.altsantiri.gr/parapolitika/o-tzimeros-anevase-fotografies-apo-tin-aiti-gia-na-katakrini-ton-kastro/). Είναι δυνατόν ένας τέτοιος φιλαλήθης να λέει ψέματα;

Θέμα δεύτερο: Υπάρχει, λέει ο Τζημερούλης, και βίντεο που αποδεικνύει του λόγου του το αληθές. Επομένως μέχρι να εμφανιστεί το βίντεο (αν υπάρχει και αν εμφανιστεί) η μαρτυρία ενός ολόκληρου Περιφερειακού Συμβουλίου και 100 (!) αυτοπτών μαρτύρων, δεν ισχύει… Που σημαίνει ότι από δω και πέρα, ακόμα κι αν ένας φόνος επιβεβαιώνεται από δεκάδες παρόντες δεν θα είναι φόνος μέχρι να τον δούμε στο βίντεο. Πάει καλά…

Το λάθος του Τζημερούλη είναι ότι μέσα στην αγαθοσύνη του – τυπικό γνώρισμα όσων σκίζουν αφίσες εργατών – δεν σκέφτηκε να επικαλεστεί ένα ακόμα επιχείρημα υπέρ του: Ότι αγαπάει και σέβεται τις γυναίκες. Επομένως, πώς θα ήταν δυνατόν να έχει σηκώσει το χέρι σε μια γυναίκα.

Όπως ακριβώς το ακούτε και το διαβάζετε: Ο Τζημερούλης αγαπάει και σέβεται τις γυναίκες.

Εντάξει, ίσως όχι όλες. Υπάρχουν και εξαιρέσεις. Όπως για παράδειγμα η χαροκαμένη μάνα του Παύλου Φύσσα.

Μετά από τα γλυκόλογα του Τζημερούλη για την Μάγδα Φύσσα, η Βάλια Κάλντα είχε γράψει:

«Στα ελληνικά δεν υπάρχει λέξη για όσους χάνουν το παιδί τους. Αν χάσεις τη μάνα σου είσαι ορφανός, αν χάσεις τον σύντροφό σου είσαι χήρα, αν σκοτωθεί το παιδί σου η ύβρις των άγραφων νόμων δεν επιτρέπει να σχηματιστεί όνομα για κάτι που διακόπτει τη φυσική αλληλουχία της ζωής».

Όμως, ο Τζημερούλης διέπραξε ακριβώς αυτό: Την ύβρη – κατά παράβαση κάθε γραπτού και άγραφου νόμου – να επιτεθεί στη μάνα που της δολοφόνησαν το παιδί της, το σπλάχνο της.

Μην πάει, πάντως, το μυαλό σας στην σκέψη ότι ο Τζημερούλης είναι ιδεολογικός «πρωτοξάδερφος» του Κασιδιάρη. Είπαμε: Αυτός (και εν αναμονή του βίντεο για όσα έγιναν στο Περιφερειακό) δεν χτυπάει γυναίκες πολιτικούς αντιπάλους του.

Αυτός, ο Τζημερούλης, «απλώς» τις βρίζει. Όπως έκανε με μια άλλη γυναίκα, την περιφερειακή σύμβουλο κυρία Δέσποινα Κουτσούμπα, την οποία περιέγραφε με τα ακόλουθα ευγενικά λόγια: «(…) ένα περίεργο, απροσδιόριστο ον από τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ»…

Τα προηγούμενα, ωστόσο, δεν αναιρούν ότι ο Τζημερούλης αγαπάει και σέβεται τις γυναίκες. Η απόδειξη είναι ατράνταχτη. Την γνώρισε το πανελλήνιο πριν 6 περίπου χρόνια όταν ο Τζημερούλης, αυτός ο ιπποτικός «Ρωμαίος» του ελληνικού «μενουμεευρωπαιστάν» έστειλε ανοιχτή επιστολή στην «Ιουλιέτα» της γερμανικής Καγκελαρίας. Στην Μέρκελ.


Εδώ να δείτε λατρεία προς το γυναικείο φύλο. Τύφλα να έχουν ο Σαίξπηρ και ο Γιάννης Πάριος, μαζί. Σας παρακαλώ, διαβάστε το γράμμα του Τζημερούλη στην Μέρκελ (http://www.capital.gr/o-kostas-stoupas-grafei/1307978/anoixti-epistoli-stin-merkel):

«Εξοχότατη» – ξεκινά το γράμμα του ο Τζημερούλης. Τι τρόποι!

Και συνεχίζει:

«(Εξοχότατη) σας ευχαριστούμε για τις προσπάθειες που κάνετε να προσφέρετε αίμα στην Ελλάδα, για να βγει από την εντατική (…)»

Αυτά το 2011. Λίγα χρόνια αργότερα, το 2015, ο Τζημερούλης έστελνε μηνύματα στην Μέρκελ (μέσω f/b και χωρίς το «εξοχότατη» – αυτό εννοείται), όπου την εκλιπαρούσε:

«Μέρκελ, τράβα την πρίζα! Τώρα! (…)»

Αλλά ας επιστρέψουμε στο ανοιχτό γράμμα του Τζημερούλη προς την καγκελάριο. Εκεί σε αυτό το γράμμα είναι που ο Τζημερούλης ενημερώνει την Μέρκελ ότι οι Έλληνες αγρότες

«όλα αυτά τα χρόνια, με πολιτική κάλυψη, εξαπατούσαν την Ε.Ε εμφανίζοντας εκτάσεις που δεν καλλιεργούσαν και ψεύτικη παραγωγή για να εισπράττουν τις επιδοτήσεις, ενώ τα χρήματα των Ευρωπαίων φορολογουμένων αντί να αξιοποιηθούν στην αναμόρφωση των καλλιεργειών και στον εκσυγχρονισμό της παραγωγής γινόντουσαν πολυτελή αυτοκίνητα και γλέντια στα νυχτερινά κέντρα της επαρχίας».

Όπως βλέπετε ο Ντάισελμπλουμ και οι δικές του δηλώσεις για τα ποτά και τις γυναίκες του Νότου ακολούθησαν εκείνες του «πληροφοριοδότη» Τζημερούλη.

Εκεί, σε αυτό το γράμμα είναι που ο Τζημερούλης ενημερώνει την Μέρκελ για τους Έλληνες δημόσιους υπαλλήλους ότι

«οι περισσότεροι είναι αμόρφωτοι και χαμηλής νοημοσύνης, χωρίς καμία ικανότητα αλλά και διάθεση για εργασία (…)».

Και εκεί σε αυτό το γράμμα είναι που ο Τζημερούλης, αφού πρώτα ενημερώνει την Μέρκελ τι είναι οι κομμουνιστές (σσ: «ομιλούντες σκελετοί του Σταλινικού Μουσείου») ακολούθως παραθέτει στην εξοχοτάτη τους βαθύτερους λόγους που τον πιάνει υστερία όταν βλέπει μπροστά του αφίσες του ΠΑΜΕ:

«Οι απεργίες τους είναι αυταπόδεικτα παράνομες, κανένας όμως δεν εφαρμόζει τον νόμο. Οι τραμπούκοι της ομάδας κρούσης του ΚΚΕ, του ΠΑΜΕ, εμποδίζουν πλοία να αποπλεύσουν, απαγορεύουν σε εργαζόμενους να πάνε στη δουλειά τους, κλείνουν δρόμους, λιμάνια, αρχαία μνημεία, όποτε το αποφασίσουν χωρίς κανείς να τους ενοχλεί».

Και να πως κλείνει εκείνο το γράμμα προς την Μέρκελ αυτή η ευγενική ψυχή, ο Τζημερούλης:

«Εξοχότατη, αν ήμουν στη θέση σας θα έλεγα “να πάει στο διάολο αυτή η απαίσια χώρα”. Εμείς, οι σκεπτόμενοι και αξιοπρεπείς Έλληνες σάς είμαστε ευγνώμονες (…)».

Αλήθεια, τώρα, βάλτε το χέρι στην καρδιά και απαντήστε: Θα μπορούσε ένα τέτοιο «guter Junge» που θα λέγανε και οι Γερμανοί, ένα τέτοιο «καλό παιδάκι» δηλαδή, μια τέτοια λεπτή ύπαρξη σαν τον Τζημερούλη, το ίδιο χέρι με το οποίο γράφει τέτοια γράμματα σε μια κυρία, να το έχει σηκώσει σε μια άλλη κυρία;

---

Ημεροδρόμος

---

*

Το Εργατικό Κίνημα στις ΗΠΑ

*

Ανασυγκρότηση

***
*

Η Άγνωστη Ιστορία

του Εργατικού Κινήματος των ΗΠΑ

Η ιστορία του εορτασμού της Πρωτομαγιάς από το βιβλίο των Ρίτσαρντ Ο. Μπόγιερ και Χέρμπερτ Μ. Μόρε, «Η Αγνωστη Ιστορία του Εργατικού Κινήματος των ΗΠΑ» (μτφ. Αθηνά Παναγουλοπούλου, «Σύγχρονη εποχή») 

«(…) “Παντού βλέπει κανείς αναταραχή για το οχτάωρο”, έγραφε ο Τζον Σουίντον στην εφημερίδα του, στις 18 του Απρίλη 1886. Οι εργάτες διαδήλωναν και τραγουδούσαν από τη Νέα Υόρκη μέχρι το Σαν Φραντσίσκο. Οι εφημερίδες ομόφωνα και με μικρές διαφοροποιήσεις, δήλωναν ότι το κίνημα ήταν “κομμουνιστικό, ανατριχιαστικό και αχαλίνωτο”. Δήλωναν ότι θα έφερνε “μείωση των μισθών, φτώχεια και κοινωνική υποβάθμιση του αμερικανού εργάτη”, ενώ θα έσπρωχνε τους εργάτες σε “αλητεία και χαρτοπαιξία, βία, κραιπάλη και αλκοολισμό”. Η Νιου Γιορκ Τάιμς, στις 25 του Απρίλη 1886, χαρακτήρισε το κίνημα “αντιαμερικανικό”, προσθέτοντας ότι “οι εργατικές αναταραχές προκαλούνται από ξένους”.

Οι εργάτες δεν φαίνονταν να επηρεάζονται από τέτοιου είδους προειδοποιήσεις (…) Τραγουδούσαν ένα τραγούδι που ηχούσε απειλητικά στα αυτιά της εργοδοσίας:

“Θέλουμε να τ’ αλλάξουμε τα πράγματα/ Βαρεθήκαμε να μοχθούμε απ’ τα χαράματα/ Ισά – ίσα μόνο για να ζούμε/ και να μην έχουμε μια ώρα να σκεφτούμε/ Θέλουμε να νιώσουμε του ήλιου τη φωτιά/ και των λουλουδιών την ευωδιά/ Και θέλημα του θεού μες στους αιώνες/ να εφαρμοστούν οι οχτώ ώρες/ Μαζεύουμε τις δυνάμεις μας απ’ τα γιαπιά,/ τα εργοστάσια,/ τα μαγαζιά/ Οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες δουλειά/ κι οχτώ ώρες για ό,τι θέλει ο καθένας από μας!”



(…) ανάμεσα στα ηγετικά στελέχη ήταν διαπρεπείς σοσιαλιστές, σαν τον Αντολφ Στράσερ και τον Πίτερ Μαγκουάιρ. Ενας άλλος, ο εξαιρετικά δραστήριος Σάμιουελ Γκόμπερς, εκείνο τον καιρό δήλωνε μαρξιστής. Με τέτοια ηγεσία δεν είναι παράξενο που το νέο εθνικό κέντρο, το οποίο εξελίχτηκε στην Αμερικάνικη Ομοσπονδία Εργασίας το 1886, υιοθέτησε τον εξής πρόλογο στο καταστατικό του:

“Στα έθνη όλου του κόσμου συνεχίζεται η πάλη ανάμεσα στους καταπιεστές και καταπιεζόμενους όλων των χωρών, μια πάλη ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, που θα ενταθεί από χρόνο σε χρόνο και μπορεί να έχει καταστρεπτικά αποτελέσματα για τα εκατομμύρια των εργαζομένων σε όλες τις χώρες, αν δεν ενωθούν για την αμοιβαία προστασία και το συμφέρον τους”.

(…) Στο συνέδριο του 1884 αποφασίστηκε ομόφωνα ένα ψήφισμα που πρότεινε να γίνει συγκέντρωση ολόκληρης της εργατικής τάξης την 1η του Μάη 1886, για την καθιέρωση του οχτάωρου. (…)

Οι εφημερίδες και οι βιομήχανοι διέδιδαν ότι η πρώτη του Μάη ήταν η ημερομηνία που θα γινόταν μια κομμουνιστική εργατική εξέγερση, σύμφωνα με το μοντέλο της Παρισινής Κομμούνας (…) οι μεγαλοβιομήχανοι του Σικάγου, ακόμα και σε ομαλές εποχές, διακρίνονταν για την εξαιρετική σκληρότητά τους. Η αστυνομία (…) “χρησιμοποιούνταν από καιρό σαν ιδιωτική δύναμη στην υπηρεσία της εργοδοσίας (…)

Τους δύο μήνες που προηγήθηκαν της Πρωτομαγιάς, “γίνονταν συνέχεια ταραχές και οι αστυνομικές άμαξες, γεμάτες οπλισμένους άντρες, περιπολούσαν αδιάκοπα και ξεφύτρωναν σε κάθε σημείο της πόλης” (…) Ο Αλμπερτ Ρ. Πάρσονς και ο Ογκαστ Σπάις δούλεψαν όσο ποτέ άλλοτε, πείθοντας τα τοπικά σωματεία να υποστηρίξουν την κινητοποίηση του Μάη (…)

Ενώ οι εργοδότες προετοίμαζαν την κινητοποίηση της εθνοφρουράς, των Πίνκερτον* και των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας, οι εργάτες πραγματοποίησαν δύο μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις: Μία με πρωτοβουλία των Ιπποτών της Εργασίας (…) στις 17 του Απρίλη (…) Η άλλη έγινε στις 25 του Απρίλη και μίλησαν ο Πάρσονς και ο Σπάις μπροστά σε 25.000 εργάτες. Οι εφημερίδες του Σικάγου, και η Τρίμπιουν με τις παραλλαγές στο αγαπημένο της θέμα για το “ένα κομμουνιστικό κουφάρι σε κάθε φανοστάτη”, συγκέντρωσαν τα πυρά τους πάνω στον Πάρσονς και τον Σπάις (…)



Η 1η του Μάη ήταν μια θαυμάσια μέρα (…) Ολα ήταν ήσυχα: τα εργοστάσια άδεια, οι αποθήκες κλειστές, τα φορτηγά βαγόνια αχρησιμοποίητα, οι δρόμοι έρημοι, οικοδομές παρατημένες. Δεν έβγαινε καπνός από τα φουγάρα των εργοστασίων και οι μάντρες των ζώων ήταν σιωπηλές.

Ηταν Σάββατο, εργάσιμη μέρα. Ομως οι εργάτες γελώντας, κουβεντιάζοντας και ντυμένοι με τα καλά τους, κατευθύνονταν μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους, στη λεωφόρο Μίτσιγκαν. Ο δρόμος είχε αποκτήσει ατμόσφαιρα γιορτής. Μεγαλόσωμοι άντρες με κόκκινο σβέρκο, λίγο άβολα μέσα στα έτοιμα ρούχα τους, επαναλάμβαναν με ικανοποίηση: “Ολοι είναι εδώ, στο πλευρό μου. Ακόμα και η γάτα”. Ομως στους πλαϊνούς δρόμους και τις γύρω στέγες η ατμόσφαιρα ήταν απειλητική.

Εξω από τον κύριο όγκο της διαδήλωσης και στους γειτονικούς δρόμους ήταν παραταγμένοι λόχοι αστυνομικών και ειδικών δυνάμεων (…) Σε στρατηγικά σημεία, στις στέγες, ήταν μαζεμένοι αστυνομικοί, Πίνκερτον και αξιωματικοί της εθνοφρουράς, κρατώντας όπλα (…) Στους στρατώνες, 1.350 εθνοφρουροί με στολή, οπλισμό και πολυβόλα περίμεναν το σύνθημα για να δράσουν (…)

Ο Αλμπερτ Πάρσονς ένιωθε πολύ όμορφα. Περπατούσε μέσα στο ηλιούλοστο πρωινό μαζί με την Λούσι και τα δύο παιδιά του προς τη λεωφόρο Μίτσιγκαν και η καρδιά του φτερούγιζε, καθώς έβλεπε τις χιλιάδες των εργατών να συγκεντρώνονται. Ο Ογκαστ Σπάις, ο καλύτερός του φίλος, με το κίτρινο μουστάκι του να τρέμει από την έξαψη της χαράς, έτρεξε προς το μέρος τους με ένα φύλλο της Σικάγκο Μέιλ. Γύρω στους 340.000 εργάτες διαδήλωναν σε όλη τη χώρα. Περίπου 190.000 είχαν κατέβει σε απεργία. Στο Σικάγο 80.000 απεργούσαν (…)

Η διαδήλωση άρχιζε. Οι χιλιάδες ξεκινούσαν την πορεία και ο καθένας ένιωθε μέσα του τη δύναμη, την τεράστια δύναμη της λληλεγγύης. Τα παιδιά συχνά έφευγαν από τους γονείς και έτρεχαν μπροστά. Ολοι γελούσαν (…)

Ο Πάρσονς μίλησε για την ακατανίκητη δύναμη της ενωμένης εργατικής τάξης (…) Δεν έγινε αιματοχυσία, ούτε επαναλήφθηκε η Παρισινή Κομμούνα (…)».

Τόσο η επιτυχία της απεργίας, όσο και το γεγονός ότι οι εργάτες δεν έδωσαν το παραμικρό πρόσχημα για καταστολή, είχε εξοργίσει τα αφεντικά και την αστυνομία. Δεν μπορούσαν να «χωνέψουν» μια τέτοιου ηθικού μεγέθους νίκη. Οι αστοί έχουν ένστικτο επιβίωσης και γνωρίζουν πού μπορεί να φτάσουν όλα αυτά. Χρειαζόταν κάτι άμεσο.

Ο Πάρσονς επέστρεψε στο Σινσινάτι και το βράδυ της 4ης Μάη μίλησε σε εργατική συγκέντρωση. Η ομιλία του τέλειωσε στις δέκα. Χωρίς καμία αφορμή, ξαφνικά, μια μεγάλη ομάδα αστυνομικών πλησιάζει προς τον επόμενο ομιλητή και απαιτεί να διαλυθεί η συγκέντρωση. Την ώρα που ο ομλητής, ο Φίλντεν, προσπαθούσε να καταλάβει περί τίνος επρόκειτο ακούστηκε μια δυνατή έκρηξη. Κάποιος είχε ρίξει μια βόμβα. Μεταξύ των θυμάτων ήταν ένας νεκρός αστυνομικός και εφτά βαριά τραυματισμένοι. Η προβοκάτσια είχε ξεκινήσει.

Άλμπερτ Πάρσονς

«Την άλλη μέρα», σημειώνουν οι συγγραφείς, «το Σικάγο και όλη η χώρα είχαν μεταμορφωθεί σε ένα τέρας που διψούσε για εκδίκηση (…) Οι εφημερίδες της χώρας δήλωναν με ένα στόμα ότι δεν είχε σημασία αν ο Πάρσονς, ο Σπάις και ο Φόλντεν είχαν βάλει τη βόμβα ή όχι. Επρεπε να κρεμαστούν για τις πολιτικές απόψεις τους (…)».

Η δίκη ξεκίνησε στις 21 Ιούνη. Οι ένορκοι ήταν κυρίως επιχειρηματίες.

Ο Σπάις, απευθυνόμενος στον δικαστή είπε: «Αν νομίζετε ότι με το να μας κρεμάσετε, θα συντρίψετε το εργατικό κίνημα, το κίνημα απ’ όπου τα εκατομμύρια των καταπιεσμένων, τα εκατομμύρια αυτών που εργάζονται σκληρά μέσα στη φτώχεια και τη μιζέρια, περιμένουν τη λύτρωση, αν αυτή είναι η γνώμη σας, τότε κρεμάστε μας! Εδώ θα ποδοπατήσετε μια σπίθα, αλλά εκεί κι εκεί, πίσω σας και μπροστά σας, παντού φλόγες ξεφυτρώνουν. Είναι μια υπόγεια φωτιά. Δεν μπορείτε να τη σβήσετε…».

Οι Σπάις, Φίσερ, Ενγκελ και Πάρσονς οδηγήθηκαν στην αγχόνη. Στο τελευταίο του γράμμα προς την γυναίκα του, την Λούσι έγραψε: «Φτωχή μου, αγαπημένη μου γυναίκα… Σε αφήνω κληρονομιά μου στο λαό. Εσενα, γυναίκα του λαού. Θέλω να σου ζητήσω κάτι: Μην κάνεις καμιά απερισκεψία όταν φύγω, αλλά να αναλάβεις εσύ στη θέση μου τον αγώνα για τον σοσιαλισμό (…)».

Λίγο πριν την αγχόνη ο Σπάις φώναξε: «Θα έρθει μια μέρα που η σιωπή μας θα είναι πιο δυνατή από τις φωνές που πνίγετε σήμερα»…

Όγκαστ Σπάις

---

*

"Μέρα Μαγιού μου μίσεψες"

*

Ανασυγκρότηση

***
*

Το αίμα και η σχολή του Σικάγο

Γράφει η Λιάνα Κανέλλη

Εκατόν τριάντα ένα χρόνια μετά τους νεκρούς εργάτες του Σικάγο, η Εργατική Πρωτομαγιά αν δεν υπήρχε και εκατό χρόνια ΚΚΕ εδώ στον τόπο των 200 εκτελεσμένων κόκκινων Μάηδων την αποφράδα του '44 στην Καισαριανή, θα 'φερνε περισσότερο σε σχολή του Σικάγο, με το αίμα να ρέει ωστόσο ακατάπαυστα στο όνομα της βαρβαρότητας του καπιταλισμού. Κι αν η θυσία στο Σικάγο διατηρεί άσβεστη την ελπίδα της τελικής νίκης της εργατικής τάξης, η διαχειριστική αριστερά της αγοράς παίρνει μέτρα και δίνει ζωή στην ιδεολογία «των παιδιών του Σικάγο» που υπερασπίστηκαν την ελευθερία της αγοράς, τηρώντας κατά γράμμα την πολιτική τη μακιαβελική του σοκ.

Παραμονή Πρωτομαγιάς του '17 στην Ελλάδα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και του ευρώ, του ΝΑΤΟικού σουλάτσου στο Αιγαίο, των σπαρακτικών βρυχηθμών στα έγκατα της Βαλκανικής πυριτιδαποθήκης κι όλοι - πλην ΚΚΕ - θέλουν να σώσουν τους εργάτες, τους άνεργους, τους ανάπηρους, τους συνταξιούχους με το σοκ της καπιταλιστικής ανάπτυξης, βάζοντας τον φτωχό μ' ένα ευρώ να σώζει τον θεόφτωχο μ' ένα ευρώ και τα εκατομμύρια κέρδη του εμπορίου του αίματος να αθροίζονται στο πλεόνασμα της εορταστικής υποκρισίας.

Γιατί με αναπηρία 79,5% και μετά από σωτήριες περικοπές 35% το επίδομα ζωής και επιβίωσης συμποσούται στο ιλιγγιώδες ποσό των 288 ευρώ το μήνα!... Αλλά η Εργατική Πρωτομαγιά θα είναι και τυπικά πλέον επίσημη αργία και όχι απεργία εις αναγνώρισιν του αίματος που έχυσαν οι εργάτες στα πόδια του Κατρούγκαλου και του βγαλμένου απ' τη σχολή του Σικάγο προσωπικού του κομμουνισμού.

Η αριστερή ανάπτυξη, ένα μοιραίο ραντεβού για την εργατική τάξη και ειδικά για τους συνταξιούχους που θα τη συναντήσουν μετά την «αξιολόγηση» ως χολέρα στα χρόνια του έρωτα της εξουσίας ξέρουν από τώρα ως τιμημένη εργατιά που της χαρίζουνε και μιαν αργία, μεγάλη προσφορά, αφού η κυρία ανάπτυξη απαιτεί και τις Κυριακές όλα ανοιχτά, ότι θα χάσουν υπολογισμένα και ένα, και δύο, και τρία, και τέσσερα κατοστάρικα, αφού όσο πιο πολύ δούλεψες κι όσο πιο πολύ γέρασες, τόσο πιο πολύ αντέχεις τις περικοπές...

Κι όμως αυτήν την Πρωτομαγιά όσα έστω και ημιθανή μέλη της εργατικής τάξης παγιδεύτηκαν στις ΣΥΡΙΖΑίικες αυταπάτες θέλουν να μην πεθάνουν σαν υπάκουα ζώα, να ανταποκριθούν στο πραγματικό της κάλεσμα που σαλπίζει απ' άκρου σε άκρου της χώρας το ΚΚΕ. Γιατί αποκλείεται να μην άκουσαν τον πρωθυπουργό να λέει πως είχε κι εκείνος αυταπάτες, αλλά ο λαός αφού δεν βγαίνει στους δρόμους πια του παρέχει όλη τη νομιμοποίηση να το λέει, να το εφαρμόζει, να το απολαμβάνει και εντέλει να μην ντρέπεται.

Εναλλακτική αντίσταση στη βαρβαρότητα καμιά Πρωτομαγιά δεν μπορεί να κατασκευάσει, ούτε σαν προσφορά ταξιδιωτικού πρακτορείου για ειδυλλιακό διήμερο απόδρασης από την καθημερινότητα. Και δη δι' αντιπροσώπευσης της εργατικής τάξης από τον καταπιεστή της. Μέρες δε που είναι, ιμπεριαλιστικής πολεμικής περικύκλωσης του λαού μας, οι νέοι σπρώχνοντας τα καροτσάκια των γερόντων ας τιμήσουν την προλεταριακή Πρωτομαγιά, πριν ντυθούν το χακί κι ακουστεί το «Μέρα Μαγιού μου μίσεψες» για ηρωισμούς στο όνομα της σαπίλας του συστήματος.

---

*