*
Το δεύτερο τεκμήριο, που θα μπορούσε να πείσει και τον πιο καλόπιστο απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ για το μη συμπτωματικό της υπόθεσης είναι οι δηλώσεις του συριζαίου πρώην υπουργού Δικαιοσύνης Νίκου Παρασκευόπουλου:
«Η εικόνα της συνύπαρξης στο Καστελόριζο και στη Ρω σε πολλούς μας δεν άρεσε. Από την άλλη όμως πρέπει να αποφασίσουμε τι προτιμούμε: Μια προσπάθεια ένταξης της Χρυσής Αυγής στο κλίμα της δημοκρατίας ή τη διαρκή ρήξη. Κατά τη γνώμη μου, πρέπει να προηγηθεί η ουσία μιας σύγκλισης».
Πρόσθεσε: «Η Χρυσή Αυγή πρέπει να δεχθεί έμπρακτα την υπαγωγή της στους θεσμούς της Δημοκρατίας. Και αυτή τη στάση, αν και όταν εκδηλωθεί, πρέπει να τη στηρίξουν τα δημοκρατικά κόμματα».[2]
Στα λόγια του πρώην υπουργού παρατηρούμε αφενός μια προτροπή για κατευνασμό του κτήνους, και αφετέρου ένα κλίμα τύπου «να τα βρούμε και να συνυπάρξουμε». Σε αυτό το σημείο καλό θα ήταν να κάνουμε μια μικρή ιστορική παρένθεση/αναδρομή και να μιλήσουμε λίγο για το μεσοπόλεμο.
—
Την τακτική αυτή του κατευνασμού των ναζί την εφάρμοσαν στο παρελθόν τόσο η Γαλλία όσο και η Αγγλία πριν από το ξέσπασμα του Β παγκοσμίου πολέμου. Η ιδέα τους ήταν ότι αν φέρονταν με το γάντι στον Χίτλερ, αν τον καλόπιαναν, τότε αυτός δεν θα στρέφονταν εναντίον τους, και, στην καλύτερη των περιπτώσεων θα στρέφονταν εναντίον του κοινού τους εχθρού που ήταν η Σοβιετική Ένωση. Έτσι, παρά τις εκκλήσεις της ΕΣΣΔ για κοινό μέτωπο απέναντι στη ναζιστική Γερμανία, προσάρμοσαν την εξωτερική τους πολιτική γύρω από αυτήν την ιδέα, ακόμα και όταν ο Χίτλερ είχε δείξει τα δόντια του ενάντια στους γειτονικούς λαούς. Πάντως, παρά την καλή τους διαγωγή, τόσο η Αγγλία όσο και η Γαλλία, πλήρωσαν ακριβά τις συνέπειες του γερμανικού ιμπεριαλιστικού επεκτατισμού και κάθε άλλο παρά απέφυγαν την σύγκρουση.
Στην ίδια τη Γερμανία, όταν το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα κλήθηκε να διαλέξει ανάμεσα στο να στηρίξει τους κομμουνιστές ή το αστικό κράτος, αυτό επέλεξε να στηρίξει το αστικό κράτος ενάντια στον κοινό τους εχθρό που ήταν οι «κόκκινοι» και να ευλογήσει την όποια καταστολή για την αποτυχία της επανάστασης και των ταξικών αγώνων που ακολούθησαν. Κατά την άνοδο του ναζισμού, μάταια οι συνεπείς ταξικές δυνάμεις έκαναν εκκλήσεις για κοινό μέτωπο απέναντι στον Χίτλερ. Οι σοσιαλδημοκράτες είχαν κάνει την επιλογή τους, θα στήριζαν μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματος τους το αστικό σύστημα και το δικαίωμα του ναζιστικού κόμματος να συμμετέχει στις εκλογές όπως κάθε άλλο κόμμα. Ήθελαν και εκείνοι να κατευνάσουν τον Χίτλερ βλέπετε, άλλωστε ήταν ξεκάθαρο πως μεταξύ των ναζί και των κομμουνιστών αυτοί επέλεγαν τους ναζί. Τελικά στήριξαν τον Χίντεμπουργκ και αυτός με τη σειρά του όρκισε τον Χίτλερ απόλυτο αρχηγό του γερμανικού κράτους. Το μόνο που κατάφεραν τελικά οι του SPD, πέρα από το να συνδράμουν για να πάρει ο Χίτλερ την εξουσία, ήταν να φάνε και τα δικά τους κεφάλια, αφού με την πρώτη ευκαιρία ο Χίτλερ τους έστειλε στα τάρταρα, μαζί με την αστική νομιμότητα και τον κοινοβουλευτισμό εν γένει.
Δεν ξέρω αν δικαιούμαστε να κατηγορήσουμε αυτή τη στιγμή τον ΣΥΡΙΖΑ για σοσιαλσωβινισμό[3], όμως δεν μπορούμε και κάνουμε τα στραβά μάτια στα σημάδια που παραπέμπουν προς αυτήν την κατεύθυνση. Πρέπει μάλλον να δεχθούμε πως αν σαπίσουν αρκετά οι συνθήκες και βιώσουμε παρόμοιες καταστάσεις με αυτές του μεσοπολέμου, κατά πάσα πιθανότητα η στάση της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας θα έχει πολλά κοινά με τη στάση της Γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας εκείνης της εποχής. Επίσης πρέπει να έχουμε κατά νου και τη στάση των σοσιαλσωβινιστικών κομμάτων της περιόδου πριν από το ξέσπασμα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, τα οποία, κόντρα στις αποφάσεις της Δεύτερης Διεθνούς, ψήφισαν τις πολεμικές πιστώσεις, πυροδοτώντας έτσι τον πόλεμο και βάζοντας πλάτη στις επεκτατικές ιμπεριαλιστικές διεκδικήσεις των αστικών τους τάξεων (...)
** ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ
stavrosx1
***
*
Την μέρα που είχαν βγει στη φόρα οι φωτογραφίες από το Καστελόριζο οι οποίες έδειχναν μέλη της κυβέρνησης της «αριστεράς» (Πάνος Καμμένος, Δημήτρης Δρίτσας κ.α) να ποζάρουν δίπλα σε χρυσαυγίτες βουλευτές (Κασιδιάρης, Παππάς), σκέφτηκα ότι αυτό ήταν κάτι που μάλλον δεν το ήθελαν αλλά και δεν μπορούσαν να αποφύγουν για θεσμικούς λόγους. Θεώρησα δηλαδή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα προτιμούσε αυτή η φωτογραφία να μην είχε δει το φως της δημοσιότητας και ότι απλά αναγκάστηκαν να τους «ανεχθούν» δίπλα τους για να μην παραβούν τους κανόνες του αστικού κράτους (αλήθεια τι μας λέει αυτό για τους κανόνες του αστικού κράτους). Και αυτό όχι επειδή τρέφω κάποια εκτίμηση στο ΣΥΡΙΖΑ, δεν πιστεύω δηλαδή ότι θα τους απέφευγαν αν μπορούσαν για λόγους ιδεολογικούς, απλά για να μην αμαυρώσουν -βάση της αρχής ότι ο καθένας είναι ό,τι δηλώνει- την εικόνα τους ως κόμμα της αριστεράς.
Τελικά δεν ήταν αυτή η περίπτωση, και υπάρχουν δυο πολύ ισχυρά τεκμήρια που δείχνουν ότι ήταν συνειδητή η επιλογή τους να βρεθούν και να φωτογραφηθούν δίπλα στους χρυσαυγίτες. Το πρώτο τεκμήριο είναι η αναφορά της ίδιας της Αυγής στο γεγονός:
*
Τον φασίστα και αν τον πλένεις
τον σοσιαλδημοκράτη σου χαλάς
Την μέρα που είχαν βγει στη φόρα οι φωτογραφίες από το Καστελόριζο οι οποίες έδειχναν μέλη της κυβέρνησης της «αριστεράς» (Πάνος Καμμένος, Δημήτρης Δρίτσας κ.α) να ποζάρουν δίπλα σε χρυσαυγίτες βουλευτές (Κασιδιάρης, Παππάς), σκέφτηκα ότι αυτό ήταν κάτι που μάλλον δεν το ήθελαν αλλά και δεν μπορούσαν να αποφύγουν για θεσμικούς λόγους. Θεώρησα δηλαδή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα προτιμούσε αυτή η φωτογραφία να μην είχε δει το φως της δημοσιότητας και ότι απλά αναγκάστηκαν να τους «ανεχθούν» δίπλα τους για να μην παραβούν τους κανόνες του αστικού κράτους (αλήθεια τι μας λέει αυτό για τους κανόνες του αστικού κράτους). Και αυτό όχι επειδή τρέφω κάποια εκτίμηση στο ΣΥΡΙΖΑ, δεν πιστεύω δηλαδή ότι θα τους απέφευγαν αν μπορούσαν για λόγους ιδεολογικούς, απλά για να μην αμαυρώσουν -βάση της αρχής ότι ο καθένας είναι ό,τι δηλώνει- την εικόνα τους ως κόμμα της αριστεράς.
Τελικά δεν ήταν αυτή η περίπτωση, και υπάρχουν δυο πολύ ισχυρά τεκμήρια που δείχνουν ότι ήταν συνειδητή η επιλογή τους να βρεθούν και να φωτογραφηθούν δίπλα στους χρυσαυγίτες. Το πρώτο τεκμήριο είναι η αναφορά της ίδιας της Αυγής στο γεγονός:
 |
| Η πλάκα είναι ότι ακριβώς το ίδιο άρθρο με την ίδια φώτο, θα μπορούσε να είχε δημοσιευθεί στην εφημερίδα Χρυσή Αυγή αντί για την Αυγή. |
Θα υπέθετε κανείς πως αν ήθελαν θα μπορούσαν να είχαν επιλέξει μια άλλη φωτογραφία που να συνοδεύει το άρθρο, αντίθετα επέλεξαν μια στην οποία φαίνεται πρώτη μούρη ο Κασιδιάρης. Αυτό, σε συνδυασμό με το άρθρο που συνοδεύει τη φωτογραφία, κάνει στο δικό μου μυαλό αρκετά ξεκάθαρο ότι δεν μπορεί να αποδοθεί στην «κακιά στιγμή» η συνύπαρξη φασιστών και … «σοσιαλιστών» στο Καστελόριζο. Αντίθετα, υπάρχει προγραμματισμός και σκοπιμότητα. Θα μπορούσαμε για παράδειγμα να το δούμε ως μια επίδειξη «εθνικής ομοψυχίας», ότι, «να, απέναντι στον κοινό εχθρό είμαστε όλοι οι Έλληνες ενωμένοι άσχετα από κόμματα και ιδεολογίες». Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι παρόμοιο κλίμα επικρατούσε στις πλατείες των αγανακτισμένων, «έξω τα κόμματα, όλοι οι Έλληνες μαζί»[1]. Τι και αν ήταν τελικά δύο κόμματα εκείνα που ωφελήθηκαν από το «κίνημα πλατείας», το Σύριζα και η Χρυσή Αυγή.
Το δεύτερο τεκμήριο, που θα μπορούσε να πείσει και τον πιο καλόπιστο απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ για το μη συμπτωματικό της υπόθεσης είναι οι δηλώσεις του συριζαίου πρώην υπουργού Δικαιοσύνης Νίκου Παρασκευόπουλου:
«Η εικόνα της συνύπαρξης στο Καστελόριζο και στη Ρω σε πολλούς μας δεν άρεσε. Από την άλλη όμως πρέπει να αποφασίσουμε τι προτιμούμε: Μια προσπάθεια ένταξης της Χρυσής Αυγής στο κλίμα της δημοκρατίας ή τη διαρκή ρήξη. Κατά τη γνώμη μου, πρέπει να προηγηθεί η ουσία μιας σύγκλισης».
Πρόσθεσε: «Η Χρυσή Αυγή πρέπει να δεχθεί έμπρακτα την υπαγωγή της στους θεσμούς της Δημοκρατίας. Και αυτή τη στάση, αν και όταν εκδηλωθεί, πρέπει να τη στηρίξουν τα δημοκρατικά κόμματα».[2]
Στα λόγια του πρώην υπουργού παρατηρούμε αφενός μια προτροπή για κατευνασμό του κτήνους, και αφετέρου ένα κλίμα τύπου «να τα βρούμε και να συνυπάρξουμε». Σε αυτό το σημείο καλό θα ήταν να κάνουμε μια μικρή ιστορική παρένθεση/αναδρομή και να μιλήσουμε λίγο για το μεσοπόλεμο.
—
Την τακτική αυτή του κατευνασμού των ναζί την εφάρμοσαν στο παρελθόν τόσο η Γαλλία όσο και η Αγγλία πριν από το ξέσπασμα του Β παγκοσμίου πολέμου. Η ιδέα τους ήταν ότι αν φέρονταν με το γάντι στον Χίτλερ, αν τον καλόπιαναν, τότε αυτός δεν θα στρέφονταν εναντίον τους, και, στην καλύτερη των περιπτώσεων θα στρέφονταν εναντίον του κοινού τους εχθρού που ήταν η Σοβιετική Ένωση. Έτσι, παρά τις εκκλήσεις της ΕΣΣΔ για κοινό μέτωπο απέναντι στη ναζιστική Γερμανία, προσάρμοσαν την εξωτερική τους πολιτική γύρω από αυτήν την ιδέα, ακόμα και όταν ο Χίτλερ είχε δείξει τα δόντια του ενάντια στους γειτονικούς λαούς. Πάντως, παρά την καλή τους διαγωγή, τόσο η Αγγλία όσο και η Γαλλία, πλήρωσαν ακριβά τις συνέπειες του γερμανικού ιμπεριαλιστικού επεκτατισμού και κάθε άλλο παρά απέφυγαν την σύγκρουση.
Στην ίδια τη Γερμανία, όταν το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα κλήθηκε να διαλέξει ανάμεσα στο να στηρίξει τους κομμουνιστές ή το αστικό κράτος, αυτό επέλεξε να στηρίξει το αστικό κράτος ενάντια στον κοινό τους εχθρό που ήταν οι «κόκκινοι» και να ευλογήσει την όποια καταστολή για την αποτυχία της επανάστασης και των ταξικών αγώνων που ακολούθησαν. Κατά την άνοδο του ναζισμού, μάταια οι συνεπείς ταξικές δυνάμεις έκαναν εκκλήσεις για κοινό μέτωπο απέναντι στον Χίτλερ. Οι σοσιαλδημοκράτες είχαν κάνει την επιλογή τους, θα στήριζαν μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματος τους το αστικό σύστημα και το δικαίωμα του ναζιστικού κόμματος να συμμετέχει στις εκλογές όπως κάθε άλλο κόμμα. Ήθελαν και εκείνοι να κατευνάσουν τον Χίτλερ βλέπετε, άλλωστε ήταν ξεκάθαρο πως μεταξύ των ναζί και των κομμουνιστών αυτοί επέλεγαν τους ναζί. Τελικά στήριξαν τον Χίντεμπουργκ και αυτός με τη σειρά του όρκισε τον Χίτλερ απόλυτο αρχηγό του γερμανικού κράτους. Το μόνο που κατάφεραν τελικά οι του SPD, πέρα από το να συνδράμουν για να πάρει ο Χίτλερ την εξουσία, ήταν να φάνε και τα δικά τους κεφάλια, αφού με την πρώτη ευκαιρία ο Χίτλερ τους έστειλε στα τάρταρα, μαζί με την αστική νομιμότητα και τον κοινοβουλευτισμό εν γένει.
Δεν ξέρω αν δικαιούμαστε να κατηγορήσουμε αυτή τη στιγμή τον ΣΥΡΙΖΑ για σοσιαλσωβινισμό[3], όμως δεν μπορούμε και κάνουμε τα στραβά μάτια στα σημάδια που παραπέμπουν προς αυτήν την κατεύθυνση. Πρέπει μάλλον να δεχθούμε πως αν σαπίσουν αρκετά οι συνθήκες και βιώσουμε παρόμοιες καταστάσεις με αυτές του μεσοπολέμου, κατά πάσα πιθανότητα η στάση της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας θα έχει πολλά κοινά με τη στάση της Γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας εκείνης της εποχής. Επίσης πρέπει να έχουμε κατά νου και τη στάση των σοσιαλσωβινιστικών κομμάτων της περιόδου πριν από το ξέσπασμα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, τα οποία, κόντρα στις αποφάσεις της Δεύτερης Διεθνούς, ψήφισαν τις πολεμικές πιστώσεις, πυροδοτώντας έτσι τον πόλεμο και βάζοντας πλάτη στις επεκτατικές ιμπεριαλιστικές διεκδικήσεις των αστικών τους τάξεων (...)
** ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ
---
πηγή: poexania.wordpress.com
---
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου