Ρούσσος Βρανάς
***
*
ΔΡΟΜΟΙ του χρυσού
*
Ο χρυσός...
Στον κόσµο...
... των έντονων εµπορικών ανταγωνισµών, κάθε χώρα πορευόταν µε το δικό της όπλο στις διεθνείς συναλλαγές. Ανεξάρτητα από τον χρυσό ή τον άργυρο, το πάνω χέρι στο παγκόσµιο εµπόριο το είχε πάντα όποιος ήλεγχε εκείνο το εµπόρευµα το οποίο είχε τη µεγαλύτερη ζήτηση. Στο παρελθόν, τα σιτηρά ήταν ένα τέτοιο εµπόρευµα. Γι’ αυτό ο Λένιν έλεγε: «Τα σιτηρά είναι το νόµισµα των νοµισµάτων» (το ίδιο λέει σήµερα ο Πούτιν για το φυσικό αέριο). Οποιες χώρες είχαν πλεόνασµα σιτηρών, όπως οι ΗΠΑ, η Γαλλία και ο Καναδάς, µπορούσαν και ασκούσαν επιρροή στις χώρες που είχαν έλλειµµα. Τον 18ο αιώνα ήρθε η σειρά του βαµβακιού. Σε αυτό χρωστούσε την ευηµερία της η Ινδία πριν από την αποικιοκρατία. Ωσπου ήρθε η Βιοµηχανική Επανάσταση. Τότε, η Μεγάλη Βρετανία φρόντισε να καταστρέψει την ινδική βιοµηχανία βάµβακος, ανοίγοντας έτσι τον δρόµο για τη δική της βιοµηχανική υφαντουργία. Υστερα κυριάρχησε το πετρέλαιο και µαζί µε αυτό το δολάριο, αφού το πετρέλαιο αποτιµάται διεθνώς σε δολάρια. Οµως, στην εικονική οικονοµία που ζούµε σήµερα (η ποσότητα του χρήµατος που κυκλοφορεί είναι πολλαπλάσια από την αξία της πραγµατικής οικονοµίας), το χρέος των χωρών έχει γίνει κι αυτό χρήµα. Αγοράζεται και πουλιέται στις διεθνείς αγορές. Και οι ισχυρές χώρες το φορτώνουν στις πλάτες των άλλων. Είναι ο φόρος υποτέλειας που πληρώνουν οι ανίσχυροι στους ισχυρούς. Αραγε θα µπορούσε ο κανόνας χρυσού να άρει αυτή την αδικία;
Η συνολική... Είτε µε χρήµα...
... είτε µε χρυσό, κάποιοι είναι πάντα καταδικασµένοι. «Αν όλη η Γη ήταν φτιαγµένη από χρυσάφι, τότε οι άνθρωποι θα σκοτώνονταν για µια χούφτα χώµα», ήταν η τελευταία ατάκα του Γκάρι Κούπερ στο γουέστερν «Ο κήπος του κακού».
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου