... τα καλά του καπιταλισμού ...

*
Νίκος Τσαγκρής
***
*

Με αφορμή

.

το δράμα των Πατησίων

*

Παρακολουθώ κάποιους δημόσιους διαπληκτισμούς κυβερνητικών παραγόντων με εκπροσώπους της Αριστεράς για το θέμα «παγκοσμιοποίηση - οικονομικοί μετανάστες - τρομοκρατία», που άνοιξε και πάλι με αφορμή το απίστευτο βομβιστικό δράμα των Πατησίων. Οι «καβγάδες» κινούνται στην «κόκκινη γραμμή» που χωρίζει τους εκφραστές της ελίτ από τους εκφραστές της κοινωνίας. Οι πρώτοι επιδίδονται σε εξουσιαστικούς κομπασμούς, οχυρωμένοι στην πολυτέλεια του Μεγάρου Μαξίμου. Οι δεύτεροι θέλουν να σπάσουν τα οχυρά, να μπουν στα... θερινά ανάκτορα, να πάρουν με τις πέτρες τους πρώτους.

Πέρα από τις αστείες απόπειρες των κυβερνητικών να δείξουν ότι ανταποκρίνονται στις... τρομοκρατικές ανάγκες των καιρών, υπάρχει η έωλη στάση της Αριστεράς. Μια στάση που, αρκούμενη στην κριτική και στις διαμαρτυρίες είναι απολύτως ανεπαρκής: Αυτές οι διαμαρτυρίες, δεν προσφέρουν καμιά λύση, δεν σκιαγραφούν το σχήμα ενός διαφορετικού σύμπαντος. Θυμίζουν τον άνθρωπο που χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο για να τον σπάσει, αντί να σκάψει μια πόρτα και να τον διασχίσει»!...

Καθώς γράφω, η Γεωργιανή παραδουλεύτρα είναι στο μπαλκόνι και φροντίζει τις γλάστρες με τις τριανταφυλλιές. Με τη σοπράνο φωνή της σιγοτραγουδά μια μακρόσυρτη λυπητερή μελωδία της πατρίδας της. Τι την έφερε εδώ; Η πτώση του τείχους! Η νίκη του καπιταλισμού! Ο θρίαμβος της Αγοράς!

Πώς μπορεί πια να είναι κανείς αντικαπιταλιστής; Πώς να ζήσει κανείς χωρίς home cinema, CD player, p.c. συνδεδεμένο στο Internet, χωρίς τo I.X., τον φούρνο μικροκυμάτων, τις πιστωτικές κάρτες, το κινητό τηλέφωνο και τη Γεωργιανή παραδουλεύτρα! Ο καπιταλισμός μοιάζει σαν αυτονόητη ανθρώπινη μοίρα. Είμαστε, πια, άρρηκτα συνδεδεμένοι με τα «ευεργετήματά» του και η Γεωργιανή παραδουλεύτρα ήρθε στην Ελλάδα για να τα γευτεί γρήγορα. Το πρώτο που αγόρασε ήταν ένα κινητό τηλέφωνο. Τώρα ονειρεύεται ένα τζιπάκι. Ο λαμπερός ευρωπαϊκός καπιταλισμός θα αργήσει να φτάσει στη Γεωργία!...

Θέλω να πω ότι αυτό που σήμερα προέχει δεν είναι να βγούμε από τον καπιταλισμό. Ούτε να μπούμε στον σοσιαλισμό. To βαθύτερο αίτημα της σημερινής παγκόσμιας κοινωνίας είναι η παγκοσμιοποίηση των ευεργετημάτων του καπιταλισμού, σε έναν κόσμο με επίκεντρο τον άνθρωπο και όχι το κέρδος. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρό για τη σύγχρονη Αριστερά. Και όχι η στείρα κριτική και η δήθεν ανατρεπτική διαμαρτυρία...
---

ένα σχόλιο: να λοιπόν που βρήκαμε πεδίον δόξης λαμπρόν για την Αριστερά. Να διαχειριστεί τον καπιταλισμό ... Εύγε, κύριε Τσαγκρή, ούτε ακραιφνείς καπιταλιστές δεν το είχαν σκεφθεί ... Τρέλα ...

---
Σημ.: την εικονογράφηση επιμελήθηκαν οι Stavrovelonies