... διαγωνισμός μνήμης: "Ελλάς - Γαλλία" ...

*

"Ρ"

***

*

Μαύρο στους θεομπαίχτες!

*
- «Γαλλία: Τι σημαίνει η σαρωτική ήττα του Σιράκ - ΑΡΙΣΤΕΡΗ γροθιά στο Μάαστριχτ - Θρίαμβος της Αριστεράς» (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 2-6-97).
- «Η Γαλλία, κλειδί τώρα της πορείας για Μάαστριχτ. ΕΥΡΩ-ΑΝΑΣΑ - Προσδοκίες για πιο χαλαρή λιτότητα» (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 3-6-97). Την ίδια μέρα φωτογραφία του Γ. Παπαντωνίου στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας με την εξής λεζάντα που αποδίδει λόγια του υπουργού: «Πορευόμαστε προς αριστερό Μάαστριχτ»!
- «Νέα πνοή για Ευρώπη». «Στροφή για "άλλο" Μάαστριχτ - Η νίκη της γαλλικής Αριστεράς ανοίγει το δρόμο για την ενίσχυση της κοινωνικής πολιτικής. Ευνοείται η Ελλάδα» (ΕΘΝΟΣ 2-6-97).
- «Θρίαμβος Ζοσπέν ανατρέπει το Μάαστριχτ» (ΕΞΟΥΣΙΑ 2-6-97).
- «Μετά τη θριαμβευτική επιστροφή της Αριστεράς στη Γαλλία ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ για την πορεία της Ευρώπης» (ΑΥΓΗ 3-6-97).

***

Αυτά έγραφαν τότε. Αν σβηστούν τα ονόματα είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Σήμερα, πάλι, όλοι μαζί θριαμβολογούν για τη διαφαινόμενη επικράτηση Ολάντ, την οποία συνδέουν με φιλολαϊκές αλλαγές στην ΕΕ, με χαλάρωση του δημοσιονομικού συμφώνου και ανατροπή των πολιτικών λιτότητας. Οταν ο Ολάντ δηλώνει ότι τίποτα απ' αυτά δεν προτίθεται να κάνει, όπως τίποτα απ' όσα πίστωναν στον Ζοσπέν δεν έκανε εκείνος. Αντίθετα, έκανε τα πάντα για το καλό της πλουτοκρατίας. Οσο «αριστερό» έγινε το Μάαστριχτ επί ο Ζοσπέν, άλλο τόσο θα γίνει το δημοσιονομικό σύμφωνο επί Ολάντ.

Τότε, ο Σημίτης και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ ζητωκραύγαζαν. Ο Κ. Σκανδαλίδης μάλιστα δεν μπορούσε να συγκρατήσει τη χαρά του και δήλωνε: «Η προοδευτική στροφή δεν επιβεβαιώνεται απλώς. Γίνεται χιονοστιβάδα»!

Τότε, ο ΣΥΝ διεκδικούσε τον ...Ζοσπέν απ' το ...ΠΑΣΟΚ! Δήλωνε ο πρόεδρός του Ν. Κωνσταντόπουλος: «Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αντί να θριαμβολογεί, οφείλει να διδαχτεί από την αυτοκριτική και την προοδευτική μετατόπιση των Γάλλων σοσιαλιστών»! Και σε συνέντευξή του στην «Ελευθεροτυπία» στις 2-6-98 υποστήριζε: «Ενα πείραμα τύπου Γαλλίας νομίζω ότι επιβάλλεται να το κουβεντιάσουν και η ελληνική κοινωνία και οι πολιτικές δυνάμεις».
Κατά τον Ν. Κωνσταντόπουλο, τα αποτελέσματα στη Γαλλία αποτελούσαν «θετικό βήμα στην προσπάθεια για την προοδευτική αναθεώρηση της συνθήκης του Μάαστριχτ, για μια ενιαία δημοκρατική και κοινωνική Ευρώπη»... Και ο Γ. Δραγασάκης πρόσθετε στις 4-6-97: «Το εκλογικό αποτέλεσμα στη Γαλλία δημιουργεί μια ρωγμή στη λογική των μονόδρομων».

Σήμερα ο ΣΥΝ χειροκροτά τον Ολάντ, που στηρίζουν οι εκεί ομοϊδεάτες του και καλεί -ξανά- το ΠΑΣΟΚ να διδαχτεί απ' τις θετικές εξαγγελίες του Ολάντ. Ενώ το ΠΑΣΟΚ προβάλλει τη συνεργασία σαν παράδειγμα προς μίμηση για την Ελλάδα. Αφού τα βρήκαν εκεί σοσιαλδημοκράτες - οπορτουνιστές, γιατί όχι κι εδώ; Δε νομίζουν οι άνθρωποι του μόχθου ότι αρκετά κράτησε αυτό το θέατρο; Δεν τράβηξε πολύ η κοροϊδία σε βάρος του; Δεν ήρθε η ώρα να βάλει ένα τέρμα; Αρχίζοντας με τα αυτονότητα, μαυρίζοντας στις εκλογές τους θεομπαίχτες που χρόνια τώρα του παρουσιάζουν το μαύρο για άσπρο;

Β.Ν.

---

Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

*

... για την αλήθεια της Πρωτομαγιάς ...

*
Λιάνα Κανέλλη
***
*

Οι μαγνήτες και οι καρφίτσες

*

Είμαστε σε πόλεμο. Η μόνη αλήθεια που γίνεται απολύτως και εμπειρικά κατανοητή και αποδεκτή από το σύνολο του ελληνικού λαού ως ιστορικού υποκειμένου. Κι επιμένω, σύντροφοι, μέρες προεκλογικές που είναι, στο ιστορικό υποκείμενο ελληνικός λαός, γιατί πάνε δεκαετίες τώρα, ειδικώς δε η τελευταία ευρωδεκαετία μετράει, που πλην ΚΚΕ κι όχι γενικώς της αυτοπροσδιοριζόμενης αριστεράς, ο λαός δεν... «παίζει», ούτε στην κεντρική πολιτική σκηνή, αλλά ούτε και στο τρέχον αφόρητο πολιτικό λεξιλόγιο, ρόλο.

.

Σιχάθηκα και βαρέθηκα να αντιπαρατίθεμαι, ακούοντας πολιτικά υποκείμενα να απευθύνονται προεκλογικά ή μη στις μάζες των πολιτών, μιλώντας για ...κοινωνία, κοινωνικούς εταίρους, κοινωνικές ομάδες κι ό,τι άλλο συστήνουν οι διαφημιστές ως ομάδα - στόχο (το λεγόμενο στη γλώσσα τους τάργκετ γκρουπ) ή «στοχοποιημένο κοινό», έτσι ώστε ο λαός να κατακερματίζεται και να χειραγωγείται, δικαιώνοντας τις ...δημοσκοπήσεις.

.

Με κάτι τέτοια επικοινωνιακά «έξυπνα όπλα», που πολλές φορές λανθασμένα τα υποβιβάζουμε σε τερτίπια, ο λαός αποδέχεται να κοιτάζει το είδωλό του στον αντιπροσωπευτικό καθρέφτη της αστικοδημοκρατικής εξουσίας ως κατακερματισμένο και αδύναμο σύνολο - στόχο της αντιλαϊκής πολιτικής που δεν μπορεί να αντιδράσει παρά με έστω περιστασιακές συγκολλήσεις... Και πιάνουν τα πυροτεχνήματα μικρό μέρος των συνειδήσεων και το παραπλανούν δηλητηριωδώς με φανφάρες περί διακυβερνητικής ενότητας κι άλλα τέτοια. Και πιάνουν και μεταλλάσσουν καρδιές καθαρές και πνιγμένες από τα βάσανα εργατικές συνειδήσεις σε άνθη του κακού. Οπότε η πορεία προς την εξουσία μετατρέπεται σε αριθμητική έφοδο που μοιάζει με «γιούρια στον ταβλά με τα κουλούρια», ίσαμε που οι κουλοχέρηδες της επομένης των εκλογών θα βρεθούν ξανά στο κλουβί των συμβιβασμών «εν ονόματι του λαού» και των αναγκών του.

.
Πάνε χρόνια τώρα στην εποχή της θριαμβευτικής τηλεπικοινωνίας, στον αιώνα της τεχνολογικής διάχυσης, μετάδοσης, ανταλλαγής, διασποράς και κερδοφόρας εμπορευματοποίησης της πληροφορίας, της εντύπωσης, της αποτύπωσης των «ειδήσεων» κατασκευασμένων ή μη αδιάφορο λόγω όγκου, ταχύτητας και υπερσυγκέντρωσης των μέσων παραγωγής σε ελάχιστα χέρια του παγκόσμιου κεφαλαίου, που η εικόνα τρώει και δε χορταίνει την ίδια της την αλήθεια. Και δεν είναι ομοίωση είναι προσομοίωση. Αυτή η αλυσίδα παραγωγής και τα μέσα της δεν είναι εύκολα αντιμετωπίσιμα με αφορισμούς και ξόρκια.

.

Ο πολίτης, ως ψηφοφόρος, αντιμετωπίζεται σε όλο το φάσμα της θηριώδους επικοινωνίας, ως καρφίτσα. Κι ο πολιτικός πόλος, ανεξαρτήτως ιδεολογικού περιεχομένου, ως μαγνήτης. Είναι το υπερεργαλείο της χειραγώγησης των μαζών. Που χρησιμοποιείται και σε καιρό ειρήνης και σε καιρό πολέμου με την ίδια αποτελεσματικότητα. Καρφίτσες απ' τη μια και μαγνήτες απ' την άλλη. Πολίτες και πολιτικοί. Θρίαμβος της κατακερματισμένης ταξικής συνείδησης, που βυθίζεται την κρίσιμη στιγμή, όπως μπορεί να είναι οι εκλογές λόγου χάρη, στην ψευδαίσθηση ότι η αγέλη συγκροτεί ομάδα, και μάλιστα εξελιγμένη και...σύγχρονη, από καρφίτσες σε αγαστή συνεργασία με την αφεντιά του το μαγνήτη. Θέλει προσοχή το πολιτικό ψευδοεπιχείρημα ότι οι καρφίτσες θα αποδειχτούν ατσάλι χωρίς να περάσουν από καμίνι και γίνουν λαϊκό όπλο. Αμα είσαι στην κόλαση των μέτρων, στο καζάνι των μνημονίων, μια καρφίτσα που έλκεται από τον μαγνήτη σωτήρα άντε να απεγκλωβιστείς απ' την αλήθεια του χυτηρίου των αγώνων.

.

Το πραγματικό αγωνιστικό μας μέταλλο θα κριθεί και στην εικόνα του αγώνα σ' αυτές τις εκλογές. Είμαστε λοιπόν, δεν την έχουμε απλώς. Λαμπρή κι αληθινή. Στην πύλη της «Χαλυβουργίας». Στους ανυποχώρητους αγωνιστές που είναι ο άλλος μαγνήτης - ταξικός πόλος. Ο υποδειγματικός. Ο σωρευτής εμπειρίας που μπορεί να στρέψει τις καρφίτσες ίσα στο μάτι του εχθρού. Μαγνήτες αυτοί, καμίνι εμείς. Για την αλήθεια της Πρωτομαγιάς που είναι απεργία και όχι ανοιξιάτικη προεκλογική αργία.

---

Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

*

... αξίζει τον κόπο μια τέτοια Ευρώπη; ...

*
Ρούσσος Βρανάς
***
*
ΔΡΟΜΟΙ
*

Η ολλανδική...

... κυβέρνηση είχε απαιτήσει την επιβολή σκληρής λιτότητας στην Ελλάδα και στις άλλες υπερχρεωμένες χώρες της ευρωζώνης. Τώρα, ανήμπορη μπροστά στα ολλανδικά ελλείμματα, αυτή η κυβέρνηση βυθίζεται σε κρίση. Ο ολλανδός Πρωθυπουργός βλέπει σύντομα πρόωρες εκλογές. Επειδή δεν μπορεί να αποσπάσει διακομματική συναίνεση για να επιβάλει λιτότητα στη χώρα του. (Η λιτότητα των άλλων είναι αλλιώς.)

.

Το ευρωσύστημα...

... είναι έτοιμο να εκραγεί, δήλωσε τις προάλλες στην Οικονομική Ακαδημία της Αυστρίας ο καθηγητής Χανς - Βέρνερ Σιν, επικεφαλής του γερμανικού ινστιτούτου IFO. Και προειδοποίησε πως αυτό το σύστημα διαιρεί τις χώρες σε μπλοκ αμοιβαία εχθρικών πιστωτών και οφειλετών - δηλαδή εντελώς αντίθετα από ό,τι ήταν ο υποτιθέμενος προορισμός του. Οι πιο εύθραυστες χώρες της ευρωζώνης διαπιστώνουν ότι έχουν περιέλθει σε μια τριτοκοσμική κατάσταση, σαν να είναι χρεωμένες σε ένα ξένο νόμισμα. Και ότι οποιαδήποτε προσπάθεια των δανειστών τους να τις αναγκάσουν να σεβαστούν ανεφάρμοστους κανόνες απλώς επιδεινώνει αυτή την κατάσταση. Αυτή η επιδείνωση εξωθεί την κοινή γνώμη σε ολοένα και πιο ριζοσπαστικές επιλογές. Το Σιν Φέιν του Τζέρι Ανταμς και του IRA έχει γίνει σήμερα πια το δεύτερο πιο δημοφιλές κόμμα σε ολόκληρη την Ιρλανδία, όπως πιστοποιεί μεγάλη δημοσκόπηση των «Τάιμς της Ιρλανδίας». Η άνοδός του οφείλεται στην πρωτοφανή φτώχεια στην οποία βύθισαν τον ιρλανδικό λαό οι κυβερνήσεις της λιτότητας. Και ίσως προεξοφλεί την έκβαση του δημοψηφίσματος της 31ης Μαΐου, όταν οι ιρλανδοί πολίτες θα κληθούν να επικυρώσουν ή να απορρίψουν την ευρωπαϊκή συνθήκη της αιώνιας λιτότητας.

. 

Τι θα αλλάξει...

... μετά τις εκλογές που γίνονται για πρώτη φορά μετά την εκδήλωση της κρίσης της ευρωζώνης σε μια από τις δύο χώρες στις οποίες στηρίχτηκε το ευρωπαϊκό οικοδόμημα; Τι θα αλλάξει αν τελικά επικρατήσει ο Ολάντ ή ο Σαρκοζί; Η πορεία που ακολουθούν οι ευρωπαίοι ηγέτες μοιάζει απαράλλαχτη, καθώς οι υποσχέσεις που μοιράζουν προεκλογικά απομένουν κάθε φορά ανεκπλήρωτες. Δέσμιοι των κριτηρίων του Μάαστριχτ, δεν ελέγχουν τα δημόσια οικονομικά ούτε την επικράτεια των χωρών τους ούτε τα σύνορα, που σβήνονται και γράφονται όπως ορίζουν οι συνθήκες του Σένγκεν. Και δεν μπορούν να προτείνουν νόμους που αντίκειται στις ευρωπαϊκές οδηγίες, όσο και αν αυτοί κρίνονται επωφελείς για τη μεγάλη πλειονότητα των πολιτών των χωρών τους.

. 

Οι εκλογές...

... που θα γίνονται στο εξής στην ευρωζώνη θα μοιάζουν με δημοψηφίσματα, προβλέπει ο Μαρτσέλο Φόα στην ιταλική εφημερίδα «Ιλ Τζορνάλε». Με δημοψηφίσματα υπέρ ή κατά μιας Ευρώπης που θα κυριαρχείται από τις εμμονές των ηγεμονικών χωρών της. Με δημοψηφίσματα υπέρ ή κατά μιας Ευρώπης που θα επιβάλλει θυσίες χωρίς να προσφέρει ελπίδες. Με δημοψηφίσματα όπου όλα τα διαφορετικά προεκλογικά προγράμματα θα ανάγονται τελικά σε αυτό το απλό ερώτημα: Αξίζει άραγε τον κόπο και τον πόνο να υποφέρουν τόσοι λαοί για μια τέτοια Ευρώπη;

---

*

... εκλογές - με την καρδιά και το μυαλό ...

*
Ramnousia
***
*

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΨΗΦΟ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ

*

Kυριακη των εκλογων, ωρα 21:30, τα πρωτα συγκεντρωτικα αποτελεσματα καταφτανουν απο το Υπουργειο Εσωτερικων. Σα βομβα σκαει παντου στην Ευρωπη, το ΚΚΕ ειναι πρωτο κομμα, λαμβανοντας το 40% των ψηφων στην επικρατεια. Την Δευτερα, αναμενεται η Παπαρηγα στο Προεδρικο Μεγαρο για να λαβει την εντολη σχηματισμου Κυβερνησης...

                                  Πως σου φαινεται αυτη η εικονα; Οκ, δε θα γινει. Σκεψου ομως την απειροελαχιστη πιθανοτητα να συμβει. Σκεψου σε παρακαλω αυτο το σεναριο.

Τι λες; Τι θα σκεφτεις απο μεσα σου; Χαιρεσαι ή μηπως μετανιωσες που ψηφισες το ΚΚΕ;

Αν ισχυει το δευτερο, τοτε οφειλω να σε παρακαλεσω: ΜΗ ΨΗΦΙΣΕΙΣ ΚΚΕ.

Αν δεν εισαι ετοιμος να αγωνιστεις, αν περιμενεις απο 5, 10, 100, 1000 ανθρωπους - στελεχη του Κομματος να βγαλουν το φιδι απο την τρυπα, αν το μονο που ουσιαστικα ζητας, ειναι να βρεις εξιλαστηρια θυματα, αν δεν εισαι διατεθειμενος να αντεξεις αυτο που θα συμβει μετα, την εφοδο στον ουρανο που λενε οι κομμουνιστες ή την πορεια σε αχαρτογραφητα νερα για την Ελλαδα, οπως λεω εγω, τοτε, κανε μια χαρη στον εαυτο σου, θα ελεγα και στο ΚΚΕ, αν και δεν ειμαι σιγουρος για το αν θα συμφωνησουν ή θα διαφωνησουν τα στελέχη του ΚΚΕ με οσα γραφω.

Μην τους ψηφισεις. Πες οχι στη φωνη μεσα σου που θελει να ριξει "ψηφο διαμαρτυριας"

Οχι στη ψηφο διαμαρτυριας. Ναι στη θετικη ψηφο, ναι σε αυτο που πιστευεις, ή τελοσπαντων, πιστευεις περισσοτερο απο τα αλλα,  ή τουλαχιστον, ανησυχεις λιγοτερο απο τα αλλα.

Τα ιδια  υποστηριζω κι αν στο παραπανω σεναριο, θεσουμε τον Συριζα και τον Τσιπρα.

Ή αλλο κομμα της Αριστερας.

Ακομα και για τα αλλα νεα κομματα που δεν ανηκουν στην Αριστερα, πχ το κομμα του Καμμενου.

Πιστευεις οτι ο Καμμενος ειναι η καλυτερη επιλογη για την Εξουσια στη χωρα μας;

Ψηφισε τον.

Αν στην εις ατοπον, καταληγεις, ειτε απο φοβο ειτε απο ασυγχωρητη εθελοδουλια, στο γνωστο κι αγαπημενο ΠΑΣΟΚΟΥΝΟΥΔΟΥ, τοτε, let it be done

"ΕΝΤΑΞΕΙ, ΧΑΛΙΑ ΜΑΥΡΑ, ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΠΟΥ ΞΕΡΩ ΤΙ ΜΟΥ ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ; ΘΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΘΩ, ΘΑ ΦΩΝΑΞΩ, ΑΛΛΑ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΓΝΩΡΙΖΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΗ ΕΠΙΛΟΓΗ. ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΗΚΑΜΕ, ΟΝΤΩΣ, ΑΛΛΑ ΦΟΒΑΜΑΙ ΟΤΙ ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΟΥΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΔΙΧΩΣ ΤΟ ΠΑΣΟΚΟΥΝΟΥΔΟΥ. ΦΩΝΑΞΑΜΕ, ΒΡΙΣΑΜΕ, ΕΙΠΑΜΕ ΚΑΜΙΑ ΜΑΛΑΚΙΑ ΝΑ ΠΕΡΝΑΕΙ Η ΩΡΑ, ΑΛΛΑ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΣΦΙΓΓΟΥΝ ΟΙ ΚΩΛΟΙ,  ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙ ΘΑ ΞΗΜΕΡΩΣΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΛΟ ΜΟΥ.
ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ;"

Αδερφε, οχι. Ο,τι πεις. Αν ακομα και τωρα πιστευεις οτι δεν υπαρχει εναλλακτικη, αν ακομα και τωρα πιστευεις οτι η βουτια στο κενο θα σταματησει και το κεφαλι σου δε θα θρυμματιστει, ...γαμησε την ψηφο διαμαρτυριας. Πιστεψε αυτο που λεει η καρδια και το μυαλο σου.
Ψηφισε τους παλι.

Απλα, οταν μετα τις Εκλογες, ερθει αυτο εδω
http://youpayyourcrisis.blogspot.com/2012/04/blog-post_3812.html
(διαβασε το, please)
οταν λοιπον ερθει αυτο εδω, μη πεις οτι δεν ηξερες.

Μη πεις, γιατι θα υπαρξουν προβληματα. Μη πεις γιατι αν στις εκλογες δωσεις την εξουσια στο ΝΟΥΔΠΑΣΟΚ, σκοτωνεις το μελλον μου.

Μη πεις, γιατι θα εισαι συνενοχος τους.

Μη πεις, γιατι, μετα, οσα σου συμβουν, θα τα αξιζεις.

Και, στην τελικη, γιατι οσα συμβουν θα αποτελουν λογικη αναγκαιοτητα, φυσικο επακολουθο
 και Θεια Δικη.

( Και για να μη παρερμηνευτω, ειναι δικαιωμα του Καθενος να πιστευει στον Αγιο Βασιλη, το Πασχαλινο Λαγουδακι, και στο οτι το κομμα του Καμμενου δεν αποτελει αστικο αναχωμα και καθεστωτικο τερτιπι για να μην ενισχυθει η Αριστερα, αστικο αναχωμα ανεξαρτητα ακομα κι απο τις προθεσεις του ιδιου του Καμμενου. )

---

*

... καιροσκοπισμός, καιροσκόποι ...

*
Παντελής Μπουκάλας
***
*

Όταν το "κόμμα" σήμαινε "νόμισμα"

*
Η πρώτη σημασία της λέξης «κόμμα» που δίνουν τα παλιά αξεπέραστα λεξικά, του Χένρυ Λίντελ και του Ρόμπερτ Σκοτ πρώτα κι ύστερα του Δημητράκου, παραπέμποντας μάλιστα στον Αριστοφάνη και τους «Βατράχους» του, είναι το τύπωμα του νομίσματος, το χάραγμά του. Από τη σημασία αυτή ώσπου να φτάσει το κόμμα να σημαίνει το ίδιο το νόμισμα, ο δρόμος δεν είναι μακρύς - ούτε στη γραμματική ούτε στην πολιτική. Το καταλάβαμε αυτό άλλη μια φορά τούτες τις μέρες, με τα εκατομμύρια των ευρώ στα οποία μεταφράστηκε η ισχύς ενός πολιτικού που έχασε στο τσακ την αρχηγία του κόμματός του και την πρωθυπουργία. Το είχαμε καταλάβει και όταν άλλο στέλεχος του ίδιου κόμματος είχε αποδεχτεί μεν ότι έλαβε ένα γενναίο ποσόν από ξένη εταιρεία, κάτι σαν επίδομα, δεν το χρησιμοποίησε όμως για προσωπικό όφελος, παρά το κατέθεσε, άνευ γραφειοκρατικών παραστατικών, στο ταμείο του κόμματός του, όπου και χάθηκαν τα ίχνη του.


Το καταλαβαίνουμε επίσης, έχουμε - δεν έχουμε διαβάσει τους «Βατράχους» στο πρωτότυπο, κάθε φορά που τα κόμματα συναποφασίζουν με σπάνια σύμπνοια για την οικονομική ενίσχυσή τους, υπό το πρόσχημα της αποδέσμευσής τους από ύπουλους «χορηγούς» και «συνδρομητές» που δίνουν ένα για να αποσπάσουν δέκα και είκοσι· και λέω πρόσχημα, γιατί και τις επιδοτήσεις τους εισπράττουν και τις εξαρτήσεις τους δεν κόβουν διαμιάς. Αυτά δεν σημαίνουν, βέβαια, πως όλοι είναι ίδιοι και εξίσου χαλασμένοι, ότι δηλαδή όλοι οι κομματικοί μηχανισμοί υπάρχουν αποκλειστικά χάριν του εαυτού τους και όχι «χάριν της πατρίδας», όπως επικολυρικά διαβεβαιώνει ο κ. Βενιζέλος. Και διαφορές υπάρχουν και συγκρούσεις λαμβάνουν χώρα, έστω κι αν συνήθως είναι επιπόλαιες και διεξάγονται μ' εκείνον τον ξύλινο λόγο που αφήνει βαθιά τραυματισμένα τα νοήματα και βαθιά αδιάφορη την «πελατεία», όπως έχουν μάθει να εννοούν το κοινωνικό σώμα οι κομματάρχες και τα μιντιακά εξαπτέρυγά τους.


Για να επιστρέψουμε στα της γραμματικής, δηλαδή, και πάλι, στα της πολιτικής, όταν η λέξη κόμμα είχε τη σημασία του νομίσματος, δεν κυκλοφορούσαν χαρτονομίσματα. Είχε περάσει, βέβαια, η εποχή του Λυκούργου, που είχε αποφασίσει να έχουν βάρος ασήκωτο τα νομίσματα της Σπάρτης, ώστε να μην μπορούν οι Λακεδαιμόνιοι να τα κουβαλούν μαζί τους στην αγορά και να επιδεικνύονται, και τα κέρματα ήταν κομματάκια μετάλλων. Οπως και στις μέρες μας, κέρματα αποκαλούσαν τα λιανά, τα νομίσματα μικρής αξίας, πρωτίστως τα χάλκινα. Και ιδού που, παρατηρώντας τώρα τον κομματικό μας χάρτη, διαπιστώνουμε ότι σχεδόν όλα τα κόμματα έχουν εκπέσει στην κατηγορία των κερμάτων. Ακόμα και τα κάποτε μεγάλα, οι «στυλοβάτες της πατρίδας», το καθεστωτικό ΠΑΣΟΚ και η κατεστημένη Ν.Δ., με λιανώματα μοιάζουν, έτσι όπως αδυνατούν να συγκρατήσουν από κοινού το 50% των ψηφοφόρων. Ποιοι, αυτοί που απολάμβαναν έως λίγο πριν τα εβδομηντάρια και τα ογδοντάρια τους. Ως τη μέρα της κάλπης θα δουλέψουν στο φουλ οι γνωστές μηχανές του αγέραστου πελατειακού παλαιοκομματισμού, που όσο τον αναθεματίζουν τόσο θεριεύει, το ρουσφέτι, τα δοσίματα, οι απειλές, η καταστροφολογία, και, στο μικροεπίπεδο, οι εκβιασμοί εναντίον όσων έδωσαν κάποτε την οικογενειακή τους ψήφο για να λάβουν μια προνομιακή μετάθεση ή μια θέση στο Δημόσιο και τώρα, ακόμα κι αν διεκδικούν την αποδέσμευσή τους, συνειδητοποιούν πως είναι πιασμένοι στα βρόχια. Στο τέλος κάπως θα συσπειρωθούν οι ψηφοφόροι των «ισχυρών», των «μεγάλων», που αυτοδιαφημίζονται πως είναι οι μόνοι που διαθέτουν «πρόγραμμα εξουσίας», ξεπατικωτούρα του τροϊκανικού προγράμματος βέβαια, το οποίο έχουν ήδη συνυπογράψει, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες.


Ο πολυτεμαχισμένος κομματικός χάρτης (όπου έχει γίνει αφελώς πιστευτό ότι η διακήρυξη ίδρυσης ενός κόμματος ισούται με την καθαυτό ίδρυσή του, δηλαδή με την εγκαθίδρυσή του στην κοινωνία) βρίσκεται σε πλήρη αντιστοιχία με τον κοινωνικό χάρτη του κατακερματισμού σε φίλαυτες μονάδες, σε προσωπικές διαδρομές, σε εγωπαθείς συντεχνίες, σε περίφοβες και αλληλοϋποβλεπόμενες «μερικότητες». Δεν είναι όμως το ίδιο βέβαιο ότι το «τέλος της ιδεολογίας» που δείχνει να αποτελεί τη σκληρή ιδεολογία μεγάλου μέρους του κομματικού φάσματος ανταποκρίνεται και αντιστοιχεί σε κάτι που υπάρχει ήδη στο κοινωνικό σώμα. Αν είχαμε τη διάθεση να αποδώσουμε σχηματικά το τέλος της ιδεολογίας στο κομματικό πεδίο, να φτιάξουμε δηλαδή ένα σχεδιάγραμμα όπως αυτά των δημοσκόπων, θα ζαλιζόμαστε και θα ζαλίζαμε: Ολοι (ή σχεδόν) φεύγουν από παντού για να κινηθούν προς όλες τις κατευθύνσεις. Αρκετοί μάλιστα επιστρέφουν ενθουσιωδώς εκεί όπου μέχρι πριν από λίγο τους έπτυαν, και τους αντέπτυαν και οι ίδιοι.


Η ευκολία με την οποία αλλάζει κόμμα κάποιος (στέλεχος μάλιστα, όχι «χύμα λαός»), σαν να αλλάζει ένδυμα ή κομμωτικό στυλ· η ευκολία με τη οποία, διατηρώντας τον ίδιο καπηλικό και δημαγωγικό στόμφο, δίνει απλώς άλλο όνομα στο τάχα όραμά του, για να γίνει έτσι από «αρματηλάτης», «ανεξάρτητος καμμενικός», από παπανδρεϊκός, βενιζελικός, κι αμέσως έπειτα σαμαρικός, από βήτα-πανελλαδικάριος, αρχισύμβουλος του Σαμαρά, από βήτα-πανελλαδικάριος επίσης, Πασοκτζής με πόστα στο Δημόσιο και τώρα κουβελικός, πιθανότατα ώσπου να ξανάρθει στα πράματα το ΠΑΣΟΚ, και από αρχικνίτης της Αγγλίας, εκπρόσωπος του ΛΑΟΣ· η ευκολία επίσης με την οποία οι «άτεγκτοι σε ζητήματα πολιτικής ηθικής» αρχηγοί δέχονται στην αγκαλιά τους και στο ψηφοδέλτιό τους παραδειγματικώς, υποτίθεται, αποπεμφθέντες λόγω της εμπλοκής του ονόματός τους σε σκανδαλώδεις υποθέσεις, επιβεβαιώνει ότι ο τυχοδιωκτισμός παραμένει κυρίαρχο δόγμα και σχεδόν αποκλειστική μέθοδος άσκησης της πολιτικής. Ο τυχοδιωκτισμός αυτός έχει ήδη διαβρώσει ικανό τμήμα του κοινωνικού συνόλου και θα το διαβρώνει ακόμα πιο βαθιά όσο η φθαρμένη και εν πολλοίς διεφθαρμένη κομματοκρατία (ή μήπως θα ταίριαζε καλύτερα το κομματοκρατορία;) θα συνεχίζει να φθείρει τη δημοκρατία και να διαφθείρει με το λαμπρό παράδειγμά της την κοινωνία. Ο καιροσκοπισμός σαν κατώτατο στάδιο του ιδεαλισμού, για να γυρίσουμε και τον Λένιν τα πάνω κάτω.


---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

... στις ρούγες των καναλιών ...

*
Λιάνα Κανέλλη
***
*

Τα ΨΕΥΤΙΚΑ τα ΛΟΓΙΑ τα μεγάλα,

μου τα 'πες με το ΠΡΩΤΟ σου το ΓΑΛΑ...

*

Αν ο λαός δεν ήμασταν καταμέτωπος με τη βαρβαρότερη επίθεση εναντίον αυτής καθαυτής της ζωής μας, θα περνάγαμε την ώρα της σχόλης, με την ικανοποίηση της εργασίας εκφρασμένη σε σιγουριά για το μέλλον, μετρώντας σε θεόρατα κομπολόγια, μια μια τις φθηνές και θορυβώδεις χάντρες των ψεμάτων, αντί δημοσκοπήσεων θα παίζαμε το παιχνίδι της αναζήτησης του πιο ύπουλου, του πιο καλά κρυμμένου, του πιο φανταχτερού, του πιο κραυγαλέου ψέματος που περιοδεύει στ' αυτιά των ψηφοφόρων αυτές τις μέρες.


Στις ρούγες των καναλιών των απλήρωτων και δυστυχισμένων δημοσιογράφων που δεν φαίνονται αλλά χάνονται στην επιβίωση, στις λεωφόρους των απολυμένων που θέλουν να κάνουν την κάλπη στάχτη και μπούλμπερη, των απογοητευμένων και αποθαρρυμένων που αναζητούν διέξοδο σε γνώμες και προτάσεις τις οποίες δεν καταλαβαίνουν έχοντας ξεμείνει από κουράγιο, μια στρατιά «ανανεωτών» που προέκυψαν από την παρθενορραφή των σαπισμένων πολιτικών βγήκαν ντελάληδες.


Προσπαθούν να πείσουν πως η καλή επιλογή είναι η επιλογή αφεντικού. Μπροστά σε άδεια ράφια, άδειους πάγκους, άδειες τσέπες, αδειασμένες προοπτικές, αδειασμένες ψυχικές και σωματικές δεξαμενές, οι ντελάληδες του ψέματος δεν ντρέπονται. Πουλάνε το μέλλον σε καρτ ποστάλ. «Εδώ η καλή ανάπτυξη», «εδώ η καλή νέα αρχή», «εδώ η καλή επαναδιαπραγμάτευση», «εδώ η καλή μέση οδός όσο κοντύτερα στο μηδέν», «εδώ το καλύτερο ξεσκαρτάρισμα των αδύναμων», «εδώ η καλή σφαγή των αμνών για να φάμε»!.. Με τη σειρά, αυτή η ιδιότυπη πολιτική «μονόπολη», με σημαδεμένες μάρκες χωρίς αγωνιστικό αντίκρυσμα, δίνει την αντιστοιχία. ΝΔ. ΠΑΣΟΚ. ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑ.Ο.Σ. ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ...


Στο γήπεδο των εκλογών αυτό το... ματς παίζεται με τα κεφάλια των ανέργων, των νέων που δεν θα το σηκώσουν με 250 ευρώ το μήνα, των γέρων που θα το χάσουν με άλλα τόσα σύνταξη, των γυναικών που δεν μπορούν να αεροταΐσουν τα μωρά τους, των αντρών, που σε παραγωγική ηλικία θα σαπίζουν μια ώρα αρχύτερα με καταλύτη το τσάκισμα της περηφάνιας και της αξιοπρέπειάς τους καθώς αναζητούν «χορηγό» εργασίας, ζητιάνοι των δικαιωμάτων τους.
Πάνε δώδεκα χρόνια που με το ΚΚΕ σπάσαμε το απόστημα του τεράστιου ψέματος των Μη κυβερνητικών Οργανώσεων. Αποκαλύπτοντας πόσο ύπουλα, συχνά εκμεταλλευόμενοι την ανθρωπιά των εργαζομένων και κυρίως των φτωχών, το καπιταλιστικό βαθύ κράτος, η βαλκανική ελληνική αστική τάξη της χώρας που ακουμπάει από συστάσεως κράτους, διακόσια χρόνια τώρα, στην ευρωπαϊκή θεσμοθετημένη μήτρα των αστών της Δύσης, στήνει το μηχανισμό χειραγώγησης και εν τέλει υποδούλωσης των δυνάμεων της εργασίας. Από το Μάαστριχτ και δώθε, μάζες εγκλωβίστηκαν στους αερόσακους της ανεργίας που είναι οι ΜΗΚΥΟ. Αλλες μάζες εκπαιδεύτηκαν στην αντιγραφή προτύπων υποταγής σε μερικούς σκοπούς, στόχους φτιαγμένους για να σκέφτεται κανείς πως να αντιμετωπίσει τα ολέθρια αποτελέσματα της καπιταλιστικής κρίσης αλλά να αδυνατεί να δει να αναλύσει, να απορρίψει και να ανατρέψει τα αίτιά της.


Ετσι σήμερα, με πάνω από 1.500.000 άνεργους στον πάμπλουτο και πανέμορφό μας τόπο, η χώρα έγινε χώρος, η εργασία υλικό χορηγίας κατά βούληση των πλουτοκρατών, τα κινήματα ΜΗΚΥΟ, και το εκλογικό αποτέλεσμα, μεθοδεύεται να εξελιχθεί σε άθροισμα υποκειμενικών επιλογών ατομικής επιβίωσης, εκδίκησης, ένα βολικό για το κεφάλαιο χαλί από κουρέλια να το πατάνε οι υφάντρες «αγορές». Η κρίση παρουσιάζεται ως «φυσικό φαινόμενο». Η ψήφος πλασάρεται ως ομπρέλα για να μην βραχούν κι άλλο οι βρεμένοι. Τα «κόμματα εξουσίας» για να μην την χάσουν έγιναν υπόστεγα και χτίσανε και παραπήγματα για τους ακολουθούντες άλλη δίαιτα, κι οι οπορτουνιστές ξεχύθηκαν να αναλάβουν πρόθυμα το ρόλο του σεκιούριτι της διασαλευθείσης τάξεως σαν οι καλύτεροι στο παζάρι με τον εχθρό, την ώρα που οι «φουσκωτοί» της ακροδεξιάς κόβουν κουπόνια στη γριά που τη βοηθάνε τάχα μου να δει μια ακόμα αυγή...


Μέσα στο θόρυβο, τον όχλο των εικόνων και των ψεμάτων, η πραγματικότητα των αγώνων για: Ζωή κι όχι απλώς επιβίωση. Για αντοχή κι όχι προσαρμογή. Για θυσία κι όχι χορηγία. Για ταξική συνείδηση κι όχι ταξική ενσωμάτωση. Με στόχο ξεκάθαρο τη λαϊκή εξουσία κι όχι την αντιπροσωπευτική διακυβέρνηση με τα μέσα και τις εντολές των αφεντικών, μέσα στη θολούρα και το χαμό, το ΚΚΕ παραμένει το ροκ του μέλλοντός μας. Ο συμπολεμιστής του παρόντος μας. Το τροχιοδεικτικό των ανθρώπινων συλλογικών θαυμάτων. Το αντίδοτο στο δηλητήριο των ψεμάτων. Η φωνή που δεν βράχνιασε ούτε τώρα που ενταφιάζονται τα δικαιώματα κι οι ντελάληδες υπόσχονται καθαρό και ταχτοποιημένο νεκροταφείο τους. ΚΚΕ για να φοβηθούν, να υποχωρήσουν και να ηττηθούν οι παραγωγοί της κρίσης, οι εμπνευστές της φτώχειας, οι υποστηριχτές του «από το ολότελα καλή κι η Παναγιώταινα», οι ντελάληδες του μαύρου κόντρα στο μαύρο. Τώρα που ο λαός πάει να γίνει από χείμαρρος ποτάμι, η ψήφος που θα πάει αλλού δεν πάει χαμένη. Πάει κατευθείαν στο φράγμα και στη λάσπη που θέλει να ελέξγει το νερό, να το εμφιαλώσει και να το πουλάει στους διψασμένους ακριβά. Συνένοχοι στο ψέμα δεν θα γίνουμε. Στοχευμένο το δάγκωμα. Ισα στο λαιμό τους σαν το κρίμα τους.

---

Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

*

*
Λιάνα Κανέλλη
facebook
***
*

... "μη λησμονάτε τη χώρα μου" ...

*
"Τι ρίγη συγκίνησης απλώθηκαν στη δημόσια σκηνή - κοινοβούλιο! Τι πατριωτικό πάθος έβγαλε όλο το γέλιο το μαύρο που κρύβει ο οργισμένος άνεργος στο φυλλοκάρδι του! «Πρώτη φορά έχω ακούσει υπουργό Οικονομίας να παρακαλάει σπαρακτικά τους βουλευτές να σταθούν όλοι μαζί στο ύψος των περιστάσεων...», υπογραμμίζει με στόμφο ο τηλεπαρουσιαστής. Ο λόγος, βεβαίως, για τον κ. Βενιζέλο, ο οποίος όντως εκλιπάρησε, χωρίς να απαλλαγεί ούτε λεπτό από το αλαζονικό επιτηδευμένο ύφος του παντογνώστη που απευθύνεται σε κατώτερης νοημοσύνης κοινό από έδρας μάλιστα. Τι ζητιάνεψε στα πλαίσια μιας καλοσχεδιασμένης πολιτικής της εικόνας του ο εκπεσών καθηγητής;

Στην πραγματικότητα απαίτησε τη λογιστική διανομή της ηθικής αυτουργίας στο έγκλημα κατά του λαού που συντελείται με ιδιαζόντως απεχθή τρόπο τα τελευταία δύο χρόνια. Στην ουσία ζήτησε να χαμηλώσουν τους ρητορικούς υποκριτικούς τόνους ψευδοαντιπολίτευσης οι συνεταίροι και συνένοχοι του ΠΑΣΟΚ στη Βουλή, η ΝΔ και το ΛΑ.Ο.Σ. Θέλει αποδόμηση και μετάφραση αυτή η συμπεριφορά. Πριν παγιδευτούν πολίτες θεατές, άνθρωποι με φιλότιμο ή επαρκή αφέλεια, από το ιδιότυπο «σας παρακαλώ»...

Ας γυρίσουμε το ρολόι πίσω στα σκοτεινά μεσαιωνικά χρόνια, εκεί που πραγματικά δουλεύει εδώ και αρκετόν σύγχρονο καιρό. Μια μάζα εξαθλιωμένων εργαζομένων, δούλων στα χωράφια και τα σπίτια τα υποστατικά των αφεντάδων προσκαλείται σε δημόσια εκτέλεση. Δικαστές, παπάδες και δήμιοι επί σκηνής. Το πλήθος μουγγό και μουδιασμένο, πιο πολύ συμπονάει τους μελλοθάνατους παρά περιμένει το ψίχουλο που θα διανεμηθεί μετά το τέλος της τελετής. Κι ο ντελάλης του αφεντικού «παρακαλεί» με στεντόρεια φωνή το πόπολο να ζητωκραυγάσει την ώρα που θα τεντώνεται το σκοινί. «Παρακαλεί» να ξεχαστεί ποιος έδωσε τη διαταγή, ποιος εξέδωσε την ετυμηγορία, ποιος εκτέλεσε την ποινή και, κυρίως, ποια είναι τα θύματα κάτω απ' τις κουκούλες με τη θηλιά περασμένη στο λαιμό. Γιατί το πλήθος δεν πρέπει να δει τον αδερφό και το γονιό, τη μάνα και το παιδί του, το φίλο και διπλανό του εργάτη να δολοφονείται.
Δεν είναι καινούριο το έργο. Είναι παμπάλαιο. Κουκούλες θυμίζω ότι σε όλες τις βάρβαρες εκτελέσεις, σ' όλα τα θέατρα επίδειξης δύναμης των αρχόντων σε βάρος των λαών, φοράνε ταυτόχρονα και οι δήμιοι και τα θύματα. Οι μεν για να μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους συνεχώς κι απρόσκοπτα ζώντας ανενόχλητοι μέσα στις κοινωνίες.

Τα δε θύματα για να μη μένει το πρόσωπό τους στη μνήμη των θεατών ως προειδοποίηση ότι ο καθένας θα μπορούσε να αντικρίσει το θάνατο σ' ένα ικρίωμα αν δεν παραμένει συμμορφούμενος κι απρόσωπος μέσα στο πλήθος των αδρανών θεατών...

Το καπιταλιστικό θέατρο της βαρβαρότητας πάντα δανειζόταν απ' το τσίρκο κουστούμια, στολές, γκριμάτσες και τελετουργικά τερτίπια, ακροβατισμούς και εξόφθαλμες αποκοτιές, ανθρώπους με ευλυγισία λάστιχου κι όλα όσα απαιτούνται για να κολάζεται το έγκλημα και να δικαιολογείται το επόμενο. Τα δε πυροτεχνήματα, τα προκαθορισμένα τυχαία «θαύματα» δε λείπουν από καμιά βάρβαρη εποχή.

Ετσι την κρίσιμη στιγμή, που το ικρίωμα κινδυνεύει να γκρεμοτσακιστεί απ' το βάρος των θυμάτων και τη βουή του οργισμένου πλήθους, σκάει η φανφάρα των συνοικιακών εκβιαστών και τοκογλύφων σε μια πόλη. Για να ξεχάσει για λίγο το πόπολο πως πληρώνει με φτώχεια κι εξευτελισμούς, με πείνα κι ανεργία, τους άλλους, τους μεγάλους τοκογλύφους, τους κερδοσκόπους και φονιάδες, εκείνα τα αφεντικά που αιώνες μετά, τους είπανε με τ' όνομά τους οι εργάτες, μέχρι και τα παιδιά. Οι καπιταλιστές είναι που παρακαλάνε να μείνουν οι κουκούλες, οι μάσκες στη θέση τους κι έτσι δήμιοι και θύματα μαζί να συμμετέχουν στην τελετή που στο επίκαιρο ικρίωμα τη βάφτισαν «πατρίδα σε κρίση». Μπάχαλο την τελετή συναίνεσης.

Μπάχαλο και ματαίωση της ταξικής συναίνεσης που στέλνει στην κρεμάλα πάντα τον ίδιο «κοινωνικό εταίρο» άμα ξεχάσει ν' αντιστέκεται. Γιατί το μόνο παρακαλώ είναι προς εκείνον τον ήλιο το νοητό κι εκείνη τη μυρσίνη τη δοξαστική που θυμιατίζει στο Αξιον Εστί ο ποιητής και ψάλλει: Μη παρακαλώ σας, μη λησμονάτε τη χώρα μου".

---

Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

*

... 21η Απριλίου - σκέψεις από το... '96 !!!

*

Νίκος Τσαγκρής

***

*

Ο εφιάλτης της 21ης Απριλίου 1967

*

Ξυπνήσαμε μέσα σ' έναν εφιάλτη. Φανταστείτε: ξυπνάτε, ας πούμε, αύριο και υπό την απειλή των όπλων, των βασανιστηρίων, της εξορίας, της φυλακής, του θανάτου, σας απαγορεύουν να ξανακούσετε τα τραγούδια του Σφακιανάκη, να ξαναδείτε το σόου της Ρούλας, να είσαστε ΠΑΣΟΚ, να διαβάζετε την... Αυριανή, να αγωνίζεστε δουλεύοντας μέρα νύχτα για να αγοράσετε το τελευταίο μοντέλο της Τογιότα ή να συγκεντρώνετε κουπόνια για το κινητό, το CD player ή το home cinema ... *

.

Κάπως έτσι νιώσαμε εκείνο το πρωί της 21ης Απρίλιου. Ξυπνήσαμε και είχαν βγει τα τανκ των συνταγματαρχών στους δρόμους. Ο εφιάλτης είχε γίνει πραγματικότητα. Ξέραμε από την πρώτη στιγμή ότι εκείνο το βράδυ δεν θα μπορούσαμε να πάμε στις μπουάτ της Πλάκας. Το μεσημέρι δεν θα μπορούσαμε να συναντήσουμε τους φίλους μας στα γραφεία των Λαμπράκηδων και η πορεία ειρήνης που ήδη οργανώναμε δεν θα γινόταν ποτέ. Τέρμα ο Θεοδωράκης, τέρμα ο Σαββόπουλος, ο Ζωγράφος, ο Μητροπάνος. Τέρμα ο Μάνος Λοΐζος, η Μαρία Φαραντούρη, ο Λεοντής, ο Μαρκόπουλος, ο Μαρίνος, η Χωματά, η Αστεριάδη. Και ο Ρίτσος, ο Ελύτης, ο Καζαντζάκης, ο Σεφέρης, ο Κουν, ο Χατζιδάκις, η Μελίνα. Κυρίως τέρμα στα όνειρά μας ν' αλλάξουμε τον κόσμο τέρμα στα όνειρα για δημοκρατία, ελευθερία, ισότητα, δικαιοσύνη.

. 

Όμως αυτά τα όνειρα ήταν ολόκληρη η ζωή μας και, όταν ξυπνήσαμε εκείνο το πρωί, ήταν ζωή απαγορευμένη. Κι έπρεπε να διαλέξουμε. Ζωή χωρίς ζωή, σαν θάνατος, ή η ζωή μας, όπως τη θέλαμε και την ονειρευόμαστε εμείς. Και βέβαια διαλέξαμε. Το θάνατο. Των άλλων: εκείνων που μας πήραν τη ζωή ...

Ήταν η αρχή του χρονικού ενός προαναγγελθέντος θανάτου που χρειάστηκαν εφτά χρόνια για να επέλθει. Και κυνηγητό, παρανομία, ξύλο, βασανιστήρια, φυλακές, εξορίες...

.
Σήμερα, είκοσι δύο χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας, απολαμβάνουμε ατομικά, μοναχικά, βαριεστημένα την πληκτική δημοκρατία που αναστήσαμε και τον πολύχρωμο αλλά εν πολλοίς ρηχό και. βαρετό πολιτισμό της, τον πολιτισμό μας.

. 

Γι' αυτόν παλέψαμε; Ε, όχι δα. Όμως καλά είναι κι έτσι. Είμαστε ελεύθεροι κι όποτε θέλουμε, αν θέλουμε, μπορούμε να διαλέξουμε ζωή, πολιτική, πολιτισμό. Ή, αν έχουμε τα κότσια, να αντισταθούμε, να ανατρέψουμε, να πάμε αλλού. Όπου είναι η ζωή που μας αρέσει...

.

[* Το κείμενο γράφτηκε και δημοσιεύτηκε στις 20 Απριλίου 1996 στο Έθνος. Στην πρώτη παράγραφο προσπαθώ να σαρκάσω την πολιτισμική έκπτωση της εποχής...]

---

restaro.blogspot.com

*

... άρωμα γυναίκας, ή ...

*
Ξένια Κουναλάκη
***
*

Αποσμητικά ψηφοδελτίων

*
Η αντιμετώπιση της Βίκυς Σταμάτη, συζύγου του Ακη Τσοχατζόπουλου, από τα ελληνικά ΜΜΕ θυμίζει λίγο τις ζοφερές αντιφεμινιστικές εποχές στα τέλη της δεκαετίας του '80, όταν η Δήμητρα Λιάνη παρουσιαζόταν περίπου ως μητέρα όλων των δεινών του Α. Παπανδρέου, του ΠΑΣΟΚ και του έθνους ολόκληρου. Εχει ενδιαφέρον η ευκολία με την οποία η κοινή γνώμη στη χώρα μας είναι έτοιμη να ρίξει όλο το φταίξιμο στην άπληστη νέα σύζυγο. Αίφνης, ο κραταιός άνδρας, ο macho ηγέτης, μεταβάλλεται σε υποχείριο μιας αδηφάγου γυναίκας - αράχνης και δεν διστάζει για τα μάτια της μόνο να πάρει μίζες από οπλικά συστήματα και κουτιά πάμπερ γεμάτα χρήματα, για να εναποθέσει -εν είδει αρχαιοελληνικής θεότητας- στα πόδια της δεκάδες ακίνητα (νεοκλασικά στη Δ. Αρεοπαγίτου, ροζ βίλες κ.λπ.). «Σερσέ λα φαμ» (προφέρεται με ελληνοπρεπές, τσιτσάνειο αξάν) είναι η τετριμμένη επωδός των σχετικών αναλύσεων.

Ωραία η μυθολογία, αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρότερη. Προτού καν κληθεί σε απολογία η κυρία Σταμάτη είχε καταδικαστεί από τα τηλεοπτικά κανάλια.Τα πλάνα του γάμου στο Παρίσι είχαν σαφές υπονοούμενο. Ο κακομοίρης ο ερωτοχτυπημένος υπουργός Αμυνας αγόραζε με τη σέσουλα στραβά υποβρύχια και άχρηστα αντιαεροπορικά, για να της εξασφαλίσει μια τελετή της προκοπής. Ακόμη και η σημερινή εικόνα της Σταμάτη ερεθίζει τις τηλεοπτικές κάμερες. Τη στιγμή που τα πλάνα από τη σύλληψη του κουρασμένου Ακη ξυπνούν τον οίκτο του φιλοθεάμονος κοινού, το καταβεβλημένο πρόσωπό της ενοχλεί. Παίζει θέατρο; Υποκρίνεται;

Οι προεκλογικές περίοδοι στην Ελλάδα προσφέρουν πεδίον δόξης λαμπρόν για «παντελονάτους» πολιτικούς που στάζουν τεστοστερόνη. Ταυτόχρονα, δεκάδες γυναίκες υποψήφιες καλούνται να βρουν τη χρυσή τομή για να πείσουν ότι είναι αρκετά, αλλά όχι και απειλητικά έξυπνες για τους άρρενες συναδέλφους, όμορφες, αλλά όχι και υπερβολικά όμορφες, γιατί τότε με κάποιον έχουν κοιμηθεί για να ανέλθουν στην κομματική ιεραρχία, ανεξάρτητες, αλλά όχι τόσο ανεξάρτητες ώστε να παρατάνε τα παιδιά τους σε νταντάδες κ.λπ.

Η Αντζελα Γκερέκου του ΠΑΣΟΚ υποχρεώθηκε σε πρόσφατη συνέντευξή της να προβάλει τον ρόλο της ως συζύγου - συμπαραστάτριας και μητέρας, πιθανότατα για να επανακάμψει αναβαπτισμένη στις επικείμενες εκλογές. «Καλό βόλι» ευχήθηκε ο Γ. Καρατζαφέρης κατά την πρόσφατη παρουσίαση της υποψήφιάς του Βάνας Μπάρμπα, σε μία συγκεκαλυμμένα, υποτίθεται, σεξιστική αποστροφή. Ο ηγέτης του ΛΑΟΣ έχει άλλωστε υποψήφιες για όλα τα γούστα: μεταξύ άλλων, έδωσε κομματική στέγη στην Αν Σενκλέρ της Ελλάδας, την απατημένη σύζυγο που στάθηκε στωικά στο πλευρό του άτακτου αοιδού Πασχάλη. «Αρωμα γυναίκας» επιμένει να διαπιστώνει ο Τύπος στους κυοφορούμενους κομματικούς συνδυασμούς σε μία από τις γνωστές φράσεις κλισέ. Λες και οι γυναίκες είναι αποσμητικά ψηφοδελτίων.

---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

... Εφραίμ - Άκης: βίοι " εορταστικοί " ...

*
Παντελής Μπουκάλας
***
*

Ο Άκης και οι άλλοι...

*

Η αλήθεια είναι ότι, αν και συνελήφθη μεγαλοβδομαδιάτικα, οι κορόνες της θρησκευτικής υποκρισίας δεν ξανακούστηκαν, «μα Μεγάλη Τετάρτη τον άνθρωπο» κ.λπ. Είχαν ξοδευτεί όλες τα Χριστούγεννα, με τη σύλληψη του ηγουμένου Εφραίμ, όταν αποδείχθηκε για μυριοστή φορά πως οι χριστιανοί είναι αναρίθμητοι, χριστιανισμός όμως δεν υπάρχει. Οι δύο συλληφθέντες σε υποτιθέμενες ώρες θρησκευτικής κατάνυξης έχουν άλλο ένα κοινό γνώρισμα: την κραυγαλέα αναντιστοιχία ανάμεσα στο «σχήμα» τους, το λειτούργημά τους, και στη γενικότερη παρουσία τους. Ιερωμένος ο πρώτος, πολιτικός ο δεύτερος (άνθρωποι δηλαδή ταμένοι στην υπηρεσία του Αλλου), διακρίθηκαν όλως ιδιαιτέρως στην υπηρεσία του Εαυτού. Ο ένας πόνταρε στη μεγαλοθυμία του Θεού, ο άλλος στη μνημονική ραθυμία του Λαού, και κυρίως στην επιλεκτική μνήμη του πολιτικού συστήματος, στο οποίο συμμετείχε πρωταγωνιστικά επί δεκαετίες. Και φιλοξενήθηκαν στο ίδιο κελί...

Ο κ. Τσοχατζόπουλος, κάτοχος μιας γλώσσας που λειτουργούσε εκτός νοήματος, ανήκει στους πολλούς ανθρώπους που υπούργευσαν επειδή ήταν ή «αγωνιστές» (γενικώς και αορίστως συνήθως) ή φίλοι του ηγεμόνος ή και τα δύο. Αγωνιστής δεν ξέρω αν ήταν ο κ. Τσοχατζόπουλος, φίλος του Ανδρέα πάντως ήταν. Κι αυτό αρκούσε, μια και ο νεποτισμός, ο καισαρισμός, ο ετσιθελισμός χαρακτηρίζουν παγίως την πολιτική στον τόπο μας, για να μην πάει χαμένο το ωραίο παράδειγμα του Καλιγούλα και του αλόγου του. Αρκούσε δηλαδή η σχέση υποτακτικής φιλίας με τον πρόεδρο για να αναλάβει υπουργεία κρισιμότατα ως προς την ύλη τους και τους ενύπαρκτους πειρασμούς: δημόσια έργα και εξοπλισμοί.

Ο οικείος μας Ακης καταγράφηκε σαν ο μίστερ «Ο,τι πείτε, κύριε πρόεδρε», σαν «ο πιο άνθρωπος του προέδρου», αν υπάρχουν παραθετικά σ' αυτό. Και κάποια στιγμή, του προέδρου αποθανόντος, διεκδίκησε την αρχηγία, σαν εκπρόσωπος του αυθεντικού ΠΑΣΟΚ. Κι έχασε για λίγο. Τώρα τα χάνει όλα, αλλά δεν φαίνεται διατεθειμένος να χάσει μόνος του. Ούτε και τότε ήταν μόνος του, όταν υπερδιόγκωνε τα έξοδα για όπλα, ούτε και μόνος του κέρδισε. Απλώς, σίγουρος πως η πολιτική τού προσέφερε άτρωτο θώρακα, επέλεξε έναν δημόσιο βίο που αποκάλυπτε υπέρμετρα αλαζονική ανωριμότητα. Ενας πολιτικός που τίποτε άλλο δεν έκανε στη ζωή του και σε καμιά δουλειά δεν ίδρωσε, δύσκολα πείθει πως οι θορυβωδώς σπάταλοι γάμοι του και οι μεγιστανικές αγορές του στηρίχθηκαν στις οικονομίες του.

Δεν είναι βέβαια ο μοναδικός που πλούτισε. Ενα σωρό ταπεινά σπιτάκια στις καλές περιοχές της Αθήνας και σε νήσους του Αιγαίου ανήκουν σε φτωχά παιδιά του λαού που μόνο στην πολιτική επιδόθηκαν και, ω του αποταμιευτικού θαύματος, στα σαράντα τους είναι πάμπλουτα. Περιμένουν -λέτε- τη σειρά τους για τα αποκαλυπτήρια; Μα πρέπει πρώτα να καούν πολιτικά και κατόπιν να ψάξουν η Βουλή (ορίστε;) και η Δικαιοσύνη να βρουν τα διαμάντια μες στις στάχτες. Τα διαμάντια της διαπλοκής και της διαφθοράς.

---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

... δια του Τύπου το τέλος των μισθών !!!

*
stavrosx1
***
*

Μετά το ταμείο

.

ουδέν λάθος αναγνωρίζεται

*

ΧΤΕΣ: «Σε 15.000 υπολογίζονται οι εργαζόμενοι που μέσα σε ένα δίμηνο αναγκάστηκαν να στραφούν από την πλήρη απασχόληση στη μερική ή εκ περιτροπής εργασίας. Αυτό στην πράξη συνεπάγεται... ευέλικτο ωράριο και κατ' επέκταση ελαστικούς μισθούς (...) Ενας στους δύο εργαζόμενους (...) είδε το ωράριό του να περιορίζεται στις 4 ώρες την ημέρα (...) το 12,4% των νέων συμβάσεων εκ περιτροπής απασχόλησης προβλέπει εργασία για μία μόλις ημέρα την εβδομάδα (...) στον αντίποδα μόνο ένας στους εκατό μερικώς απασχολούμενους απασχολείται για επτά ώρες κάθε ημέρα» (το θέμα στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ)

.

ΑΥΡΙΟ: «Στο τέλος των μισθών οδηγείται ο ιδιωτικός τομέας (...) μετά τη 14η Μαΐου (...) το σύνολο των αμοιβών είτε θα οδηγηθούν αυτομάτως είτε θα "πιεστούν" να προσαρμοστούν σταδιακά προς τα κατώτατα όρια της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Ηδη οι αμοιβές του ιδιωτικού τομέα έχουν μειωθεί περίπου κατά 40% την τελευταία διετία (...) Στη λήψη επιπρόσθετων μέτρων (...) περιλαμβάνονται (...) η περικοπή ενός επιπλέον μισθού ετησίως, πιθανότατα 14ου (δώρο Πάσχα και επίδομα αδείας). Η μείωση κατά 10 ημέρες της ετήσιας αδείας που δικαιούται ο μισθωτός. Η μείωση των προσαυξήσεων (από 75% σε 50% ή και 25%) με τις οποίες αμείβεται η απασχόληση σε Κυριακές και αργίες. Η εφαρμογή "σπαστού οκταώρου" (4 + 4 ώρες) εντός του 24ώρου. Η εφαρμογή του πενθημέρου με τρόπο ώστε η διήμερη ανάπαυση να μην είναι συνεχόμενη κ.λπ. (...) Μεγάλο μέρος από τα μέτρα αυτά αποτελούν αιτήματα των επιχειρηματιών που δραστηριοποιούνται στον τουρισμό» (το θέμα στο ΒΗΜΑ)

---

Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

*

... "η ΔΗΜΑΡ σοσιαλδημοκρατικό μόρφωμα" ...

*

stavrosx1

***

*

Η Άννα Φιλίνη

.

αποχώρησε  από τη ΔΗΜΑΡ

*

Την αποχώρησή της από την Δημοκρατική Αριστερά ανακοίνωσε με επιστολή της η τέως βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και νυν αντιδήμαρχος Αθηναίων Άννα Φιλίνη.
Η κ. Φιλίνη κατηγορεί τη ΔΗΜΑΡ ότι εγκατέλειψε τις αριστερές καταβολές της και μετατράπηκε σε σοσιαλδημοκρατικό μόρφωμα, που στεγάζει αποτυχημένους πολιτικούς της περιόδου του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ.

Αναλυτικά η επιστολή της κυρίας Φιλίνη:

«Οι εξελίξεις που αφορούν τη ΔΗΜΑΡ τις τελευταίες εβδομάδες αποτελούν απόδειξη ότι η αρχική 'διεύρυνση' με βουλευτές του ΠΑΣΟΚ τώρα πια έχει οδηγήσει σε πλήρη μετάλλαξη της πολιτικής φυσιογνωμίας που αρχικά εξαγγέλθηκε.

» Έτσι σήμερα πια δίνει στέγη σε συντηρητικές και αποτυχημένες πολιτικά ομάδες της περιόδου διακυβέρνησης της χώρας από το λεγόμενο 'εκσυγχρονιστικό' ΠΑΣΟΚ, μιας περιόδου διακυβέρνησης που επισώρευσε σειρά σημαντικών προβλημάτων στα δημόσια οικονομικά και τη διοίκηση, τους θεσμούς και την κοινωνία και το αποτύπωμα των επιλογών και πρακτικών της ήταν καθοριστικό για τη σημερινή κρίση.

» Άλλωστε κύρια επιδίωξη της ΔΗΜΑΡ, σύμφωνα με τις δηλώσεις της ηγεσίας της, έχει καταστεί η ανασυγκρότηση του χώρου της σοσιαλδημοκρατίας, στην οποία πλέον εντάσσεται με σαφή απομάκρυνση από τις αριστερές καταβολές της.

» Είναι φυσικό μέσα σε ένα τέτοιο κομματικό πλαίσιο να μην χωρούν οι οποιεσδήποτε αριστερές φωνές και ως εκ τούτου να εφαρμόζονται και πρακτικές αποκλεισμού τους. Λυπούμαι που άργησα να αντιληφθώ αυτή την πορεία μετάλλαξης. Αδυνατώ να συνεχίσω να είμαι μέλος της ΚΕ και του κόμματος».

---

Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

*

... ο Μαρξ τα 'λεγε - ποιός άκουγε; ...

*
Ζέζα Ζήκου
***
*

«Δώστε στον Μαρξ

.

μια ευκαιρία να σώσει τις οικονομίες»

*
Η αναγγελία του θανάτου τους είχε γίνει της μόδας τα τελευταία τριάντα χρόνια: οι κοινωνικές τάξεις έχουν πεθάνει και μαζί με αυτές, η διάκριση ανάμεσα σε Δεξιά και Αριστερά. Ομως, υπάρχει κάποιος που τις ξαναβρήκε, εκεί ακριβώς όπου τις είχε βρει και ο Καρλ Μαρξ πριν από σχεδόν δύο αιώνες. Ενας τραπεζίτης, ο Τζορτζ Μάγκνους, επικεφαλής των οικονομικών συμβούλων της τράπεζας UBS, έγραψε μία μελέτη που επιγράφεται «Δώστε στον Μαρξ μια ευκαιρία να σώσει τις οικονομίες». Γιατί άραγε ένας τραπεζίτης επικαλείται τη σκέψη ενός φιλοσόφου από καιρό πεθαμένου, που ποτέ οι τραπεζίτες δεν έπιασαν στο στόμα τους το όνομά του για καλό;

Την οικονομική κρίση την αποδίδουμε συνήθως στις κακές πολιτικές των κυβερνήσεων. Ομως, γιατί είναι κακές; Διότι επιβάλλουν απαράλλαχτα περικοπές μισθών, συντάξεων και κοινωνικών δαπανών. Διότι η υπερβολική δόση λιτότητας και η μείωση των δημοσίων δαπανών σε περιόδους κρίσης χειροτερεύει τα πάντα. Διότι θεωρούν απαραίτητο να σώζουν μεγαλοτραπεζίτες που έδρασαν σαν κοινοί κερδοσκόποι, ενώ την ίδια ώρα λένε πως δεν τους περισσεύουν λεφτά για να σώσουν τα νοικοκυριά και τις αδύναμες επιχειρήσεις. Και τι σχέση έχει ο Μαρξ με όλα αυτά; Εδώ μπαίνει ο Τζορτζ Μάγκνους. Και λέει πως « οι οικονομίες έχουν σήμερα μερικές παράξενες ομοιότητες με τις συνθήκες που είχε προβλέψει ο Μαρξ ». Ο Μαρξ είχε διαβλέψει πώς θα εκδηλωθεί η εγγενής σύγκρουση κεφαλαίου και εργασίας: η επιδίωξη των επιχειρήσεων για περισσότερα κέρδη και μεγαλύτερη παραγωγικότητα θα τις οδηγήσει φυσιολογικά να χρειάζονται ολοένα και λιγότερους εργαζόμενους, δημιουργώντας έναν εφεδρικό βιομηχανικό στρατό φτωχών και ανέργων. « Γι' αυτό, η συσσώρευση πλούτου στον έναν πόλο είναι ταυτόχρονα συσσώρευση αθλιότητας », έγραφε στο «Κεφάλαιο».

Στο παρελθόν, οι πραγματικοί μισθοί αυξάνονταν περίπου μαζί με την παραγωγικότητα. Τα τελευταία τριάντα χρόνια, όμως, ύστερα από μια επίθεση του κεφαλαίου στον ρυθμιστικό ρόλο του κράτους και στα εργατικά δικαιώματα (που κρατάει έως τις μέρες μας), αυτοί οι μισθοί έμειναν πίσω. Επρεπε λοιπόν να βρεθεί ένας νέος τρόπος, ώστε οι εργαζόμενοι να συνεχίσουν να καταναλώνουν. Και αυτός βρέθηκε στον τραπεζικό δανεισμό. Οι κυβερνήσεις ισχυρίζονταν ότι αυτό θα δημιουργούσε πλούτο για όλους. Και πράγματι, ο ονομαστικός πλούτος αυξήθηκε (χωρίς πάντως να γίνει πιο δίκαιη η διανομή του). Ομως, η πλεονεξία των τραπεζιτών εξώθησε αυτόν τον δανεισμό στα άκρα, με συνέπεια την κρίση. «Η εύκολη πίστωση, που επέτρεψε στα φτωχά νοικοκυριά να ζήσουν μια πιο άνετη ζωή», λέει ο Μάγκνους, « συσκότισε την υποκείμενη δυναμική των ανισοτήτων ».

« Το τελικό αίτιο όλων των κρίσεων παραμένει πάντα η φτώχεια και η περιορισμένη κατανάλωση των μαζών », έγραφε ο Μαρξ. Και το ποιος θα είναι πλούσιος και ποιος φτωχός, παραμένει πάντα μια πολιτική απόφαση που δεν μπορεί να κρυφτεί, όσες ψευδεπίγραφες σημαίες και αν σηκώνουν τα κόμματα εξουσίας που βαρύνονται με αυτήν. Αλλά, όποιος νομίζει πως οι τράπεζες που βρέθηκαν στο χείλος της χρεοκοπίας, οι τεράστιες απώλειες θέσεων εργασίας και η εξάπλωση της οικονομικής απόγνωσης, σημαίνουν το τέλος της «ελεύθερης» αγοράς, καλύτερα να το ξανασκεφτεί. Στα καθ' ημάς, ένα είναι βέβαιο: ότι μία νέα πολιτική πραγματικότητα αναδύεται, που απειλεί τα δύο κόμματα εξουσίας με θρυμματισμό. Με δεδομένη την αποδόμηση ενός σαθρού οικονομικού συστήματος, μία εξέλιξη προς την κατεύθυνση αυτή είναι απλώς φυσιολογική. Παράδοξο θα ήταν, ενώ τα πάντα καταρρέουν στην Ελλάδα, το σύστημα της μεταπολίτευσης να παραμείνει ανέπαφο. Η υπαγωγή της Ελλάδος στον απόλυτο έλεγχο των Βρυξελλών, σε ό,τι αφορά τη διαχείριση των οικονομικών θεμάτων, καταργεί τις πελατειακές σχέσεις, χάρη στις οποίες τα δύο κόμματα εξουσίας εναλλάσσονταν στην εξουσία από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους.

Οταν η οικονομία έχει καταρρεύσει, η μεσαία τάξη εξαφανίζεται και τα εισοδήματα απομειώνονται, η εκτόνωση του λαού φαίνεται να λειτουργεί με εκδικητική μανία εναντίον των δύο κομμάτων εξουσίας και δείχνει να ήρθε η ώρα της Αριστεράς. Πάντως, η δημοσκοπική διόγκωση των κομμάτων της μαρξιστικής Αριστεράς δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία... Καθώς η Αριστερά έχει τη δυνατότητα να αντιπροσωπεύσει στο πολιτικό πεδίο τον κόσμο της εργασίας που εγκαταλείπει τα κόμματα των Μνημονίων. Η κατεδάφιση των εργασιακών θεσμών και του κοινωνικού κράτους δείχνει ότι η Δύση είναι υποχρεωμένη να κατεβάσει σημαντικά το βιοτικό επίπεδό της. Η Αριστερά χρειάζεται το «Κεφάλαιο» του Μαρξ, αλλά δεν πρέπει να μείνει εγκλωβισμένη εκεί. Η κρίση αυτή δεν είναι απλώς μια μεγάλη κρίση του καπιταλισμού. Είναι μια κρίση μετάβασης σε μια κοινωνία που δεν θα μοιάζει με τον φιλελεύθερο καπιταλισμό που ξέραμε, είναι μια κρίση μετάβασης σε μια άλλη διάταξη των παγκόσμιων δυνάμεων και σχέσεων. Να δούμε... Η Ιστορία, εξάλλου, υπήρξε και σκληρή και αβρόφρων μαζί της. Η ευθύνη της είναι απέναντι σε αυτούς που υποφέρουν από την κρίση και απέναντι στο μέλλον...

---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

... εκδότες - Ακης - έμποροι όπλων ...

*
kourdistoportokali
***
*

Οργίαζαν στο Πεντάγωνο

.

εκδότες και έμποροι όπλων

.

από την εποχή του Ε. Αβέρωφ

*

Από την εποχή του Ευάγγελου Αβέρωφ έμποροι όπλων και εκδότες ορμούσαν σαν γύπες στο υπ. Εθνικής  Άμυνας.

Με τον Τσοχατζόπουλο έγινε η αρχή, αλλά δεν θα πρέπει να είναι ο μόνος που θα οδηγηθεί- εφτά νομά σ΄ένα δωμά- στη ψειρού.

Κομμάτι δύσκολο μια και έχουν αρχίσει ήδη κάποια παπαγαλάκια δικαστικοί συντάκτες να δίνουν ιδιαίτερη "σημασία" στις ανακοινώσεις των δικηγόρων του ωραίου Μπρουμέλ.

Ρουλεμάν  δουλεύει το σύστημα δεκαετίες ολόκληρες και σε κάτι τέτοιες δύσκολες στιγμές είναι που κάθε κατηγορούμενος δίνει όσα μπορεί για να γλιτώσει τη φυλακή και να στήσει επικοινωνιακή προπαγάνδα υπέρ του.

Έχουμε λοιπόν από το 1974-τότε που δεν υπήρχαν ούτε ντουφέκια να μοιρασθούν στην επιστράτευση-εμπόρους όπλων, εκδότες και πολιτικές ηγεσίες του συγκεκριμένου υπουργείου να διαπλέκονται με φόνο τα τρις από τις μίζες.

Υπάρχουν ακόμη και καυτά βίντεο του πάρε δώσε με εμπόρους όπλων τα οποία φρόντισαν να καταπιούν τόσο οι εκδότες όσο και οι αρμόδιοι στρατιωτικοί συντάκτες. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις σχετικά πρόσφατες κραυγαλέες περιπτώσεις εκδοτών που έφτασαν ως τη δικαιοσύνη εξαιτίας της εμπλοκής τους στους εκβιασμούς των εξοπλιστικών προγραμμάτων.

Έμπορος όπλων θα πει για τον Άκη «τουλάχιστο ο Τσοχατζόπουλος ήταν χουβαρντάς. Από τις μίζες τάιζε πολύ κόσμο, ενώ ο άλλος τα έκανε μασούρια ...».

Μόνο η έκδοση μιας αποτυχημένης ημερήσιας εφημερίδας είχε αγγίξει το αστρονομικό ποσό των 10 εκατ. ευρώ!
Μην περιμένετε από τα εγχώρια ΜΜΕ να πάνε μακριά τις  αποκαλύψεις για τις μίζες στα εξοπλιστικά μια και είναι σαν να θέλουν να βγάλουν οι ίδιοι τα μάτια τους.

Το πιο πιθανό είναι το χτύπημα για τις πάσης φύσεως μίζες-όχι μόνο στα εξοπλιστικά-να έλθει από τα γερμανικά ΜΜΕ μια και το μεγαλύτερο κομμάτι της διαπλοκής στη χώρα μας χρηματοδοτήθηκε με γερμανικό χρήμα. Μιλάμε για πακτωλό δις-τίποτε λιγότερο.

Όσοι έντιμοι πολιτικοί επιχείρησαν να κοντραριστούν με το σύστημα της διαπλοκής βρέθηκαν έντρομοι να ζουν στο περιθώριο με κατεβασμένα τα ρολά του σπιτιού τους.

Ναι υπάρχουν ακόμη αποκαλύψεις που μπορούν να προκαλέσουν τεκτονικούς σεισμούς στη πολιτική και τα ΜΜΕ και ν αλλάξουν τον εγχώριο χάρτη ολοκληρωτικά και ισοπεδωτικά. Μακάρι να προκύψουν κι αυτό θα συμβεί εάν το παρακράτος χάσει τον έλεγχο...

---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*
*

"Η χώρα της συστημικής αναβλητικότητας"...

*

Γιάννης Χριστοδουλάκης

***

*

Ο Ελληνισμός στη Νέα Εποχή

*
(απόσπασμα από το νέο βιβλίο
του Γιάννη Χριστοδουλάκη)
*
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
*
Αν υπάρχει κάποιο έθνος στον κόσμο που μπορεί να υπερηφανεύεται για την ευγενική του καταγωγή, αναντίρρητα αυτό είναι το ελληνικό. Η αίγλη που περιβάλλει αυτήν την καταγωγή εξαγοράστηκε με μαρτύρια και το δίπλωμα της ευγένειάς της είναι γραμμένο με αίμα. Εναντίον του έθνους αυτού ξέσπασαν φοβερές καταιγίδες, σηκώθηκαν άγρια και απειλητικά κύματα και ο μαρτυρικός αυτός λαός καταδιώχτηκε, υποδουλώθηκε, κατοίκησε μέσα σε ερείπια, καλύμπησε μέσα σε αίματα. Αλλά ο ήλιος του Ελληνισμού, που κρύφτηκε για μια στιγμή από τα ζοφερά αυτά νέφη, δεν άργησε να ανατείλει, να σκορπίσει την καταχνιά και η μυστηριώδης δύναμή του να εξελληνίσει καθετί το ξενικό.

Στο πλαίσιο του εθνικού κέντρου η χαλαρή κοινωνική συνομάδωση που ονομάστηκε ελληνική αστική τάξη, δεν κατόρθωσε ποτέ να δημιουργήσει γηγενή και αυτοτελή αστικό πολιτισμό. Χώρα με ασήμαντη θέση στον διεθνή καταμερισμό της υλικής και πνευματικής εργασίας, και επιπλέον υποπαραγωγική και χρονίως εξαρτημένη από την ξένη προστασία, η Ελλάδα ήταν επόμενο να διολισθήσει στον παρασιτισμό. Ακόμη και η νεοελληνική ιδεολογία, ο τρόπος δηλαδή που κατανοούμε τον εαυτό μας, είναι εν μέρει προϊόν εισαγωγής.

Διαρκούντος του Ψυχρού Πολέμου, οργανισμοί όπως η Ατλαντική Συμμαχία και η Ευρωπαϊκή Ενωση δημιούργησαν για τις χώρες της Δύσης ένα θεσμικό και οικονομικό θερμοκήπιο, εντός του οποίου η Ελλάδα κατέλαβε οιωνεί θέση πτωχού πλην "ομοτράπεζου συγγενούς". Η εξωτερική βοήθεια από την εποχή του σχεδίου Μάρσαλ έως εκείνη των ποικιλώνυμων κοινοτικών "πακέτων" συνιστούσε κατά κάποιο τρόπο το υλικό αντίτιμο της γεωπολιτικής της νομιμοφροσύνης. Μόνο που τα τεράστια αυτά ποσά σπανίως διατέθηκαν προς όφελος δραστηριοτήτων πράγματι παραγωγικών, αλλά το συνηθέστερο διέρρευσαν απευθείας στην ιδιωτική κατανάλωση. Το ίδιο συνέβη με τον ιλιγγιώδη εξωτερικό δανεισμό της χώρας. Το σύνολο σχεδόν της ελληνικής "ανάπτυξης" των τελευταίων δεκαετιών προέρχεται από την κατανάλωση, άρα από την αγοραία κατασπατάληση των ξένων μεταβιβάσεων και δανείων.

Η νοοτροπία του παρασιτικού καταναλωτισμού, αφορά τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού όλων των κοινωνικών στρωμάτων. Ήδη από το 1992 δύο ήταν οι πιθανές εξελίξεις. Η νέα συγκυρία μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, θα υποβάθμιζε το ρόλο της Ελλάδας στους κόλπους της Δύσης. Αυτό θα οδηγούσε αργά ή γρήγορα τους εταίρους μας, αφενός μεν στην άρνηση να χρηματοδοτήσουν περαιτέρω τον ελληνικό παρασιτικό καταναλωτισμό, επιβάλλοντας στην ελληνική οκονομία αυστηρή δίαιτα εξυγιάνσεως και επαναφέροντας το ελληνικό βιοτικό επίπεδο στο ύψος που επιτρέπουν οι δυνατότητές της, αφ' ετέρου στην απόφαση να αγνοήσουν ό,τι οι Έλληνες θεωρούν ως εθνικά τους δίκαια, υιοθετώντας στα αντίστοιχα ζητήματα είτε τη θέση των αντιπάλων της Ελλάδας είτε, εν πάσει περιπτώσει, θέση σύμφωνη με τα δικά τους περιφερειακά συμφέροντα.

Ο τρόπος με τον οποίο, ως οργανωμένη κοινωνία, αντιμετωπίζουμε χρόνια προβλήματα, ιδιαίτερα εκείνα που έχουν σχετικά σαφή δομή, εγνωσμένα μοτίβα εξέλιξης και παράγουν προβλέψιμα αποτελέσματα, δείχνει τη στάση μας απέναντι στο χρόνο. Κατά πόσον, δηλαδή, θεωρούμε ότι μπορούμε να επηρεάσουμε το μέλλον σύμφωνα με τις αξίες μας ή, αντίθετα, επικεντρώνουμε ευδαιμονιστικά τις προσπάθειές μας στην καιροσκοπική ικανοποίηση τρεχουσών αναγκών.

Η Ελλαδική κοινωνία έχει κάνει τις επιλογές της τα τελευταία τριάντα χρόνια. Επιβραβεύοντας ηγέτες και αντιλήψεις που μεταθέτουν χρόνια προβλήματα στο μέλλον, δείχνει να προτιμά την ανερμάτιστη από τη στρατηγική ικανοποίηση κοινωνικών αναγκών. Είμαστε η χώρα της συστημικής αναβλητικότητας. Οι θεσμοί μας, ιδιαίτερα αυτοί της Εκτελεστικής εξουσίας, αδυνατούν να ενεργήσουν στρατηγικά. Αρκούνται στη μικροδιαχείριση της αθλιότητας διότι ο χρονικός ορίζοντας δράσης τους, στην καλύτερη περίπτωση, συνεξελίσσεται με τον εκλογικό κύκλο. Το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του, μέσα από πρακτικές πολωτικής αντιπαράθεσης και χυδαίου λαϊκισμού, αδυνατίζει την όποια ικανότητα της εκάστοτε κυβέρνησης να σχεδιάζει και να δρα με μακροπρόθεσμα κριτήρια.

Πώς παράγεται η συστημική αναβλητικότητα; Οι κυρίαρχες αξίες του πολιτικού μας συστήματος (ψηφοθηρία, καιροσκοπισμός, θεσμική ατροφία, έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς) συγκροτούν ένα διαμορφωτικό της κυβερνητικής πράξης λαϊκιστικό λογοπλαίσιο το οποίο ακυρώνει τον μακροπρόθεσμο ορθολογικό σχεδιασμό, ακόμη κι εκεί όπου αυτός είναι κατ' εξοχής εφικτός.
Ο λαϊκισμός δεν είναι απλώς κακόγουστη ρητορική: παρέχει λεξιλόγιο, διαμορφώνει νοοτροπίες, παράγει αποτελέσματα.
 (...)
---

Σχόλιο "S": ... Το βιβλίο του συγγραφέα "Ο Ελληνισμός στη Νέα Εποχή" (ιδιωτική έκδοση, Αθήνα 2012, σελ. 112) είναι το τέταρτο κατά σειράν - έχουν προηγηθεί τα "Εμείς οι Ελληνες και οι Αλλοι", "Ο Ήλιος του Ελληνισμού και της Ορθής Δόξας" και το "Ο Νέος Σκοτεινός Μεσαίωνας & Εμείς οι Νεοέλληνες" ...
... στον "Ελληνισμό στη Νέα Εποχή" δίνεται μια πάρα πολύ καλή εικόνα της χώρας μας και αναλύονται οι παθογένειές της ...
... η "πρόταση" εξόδου από τη διαχρονική κρίση θεσμών και αξιών αναβλύζει από τις πρώτες γραμμές του πονήματος - ο συγγραφέας δεν διστάζει να  συγκρουστεί με παγιωμένες αντιλήψεις ...
... ο εξωτερικός παράγοντας, καταδείχνεται και ονοματίζεται - ο συγγραφέας δεν "μασάει" τα λόγια του ...
... το βιβλίο προτείνεται και για το λόγο ότι είναι "μέσα στο πνεύμα" των ημερών, αλλά και ότι ήρθε και συνέπεσε χρονικά με μια εκλογική αναμέτρηση, που ίσως είναι καταλυτική εν τοις πράγμασι και όχι ως άλλη μια εκλογική αναμέτρηση γενικά ...

---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

... η κρίση - κρίση, αλλά ...

*
stavrosx1
***
*

... η σούβλα οφείλει να γυρίζει !!!

*

... ελπίζω να μην αρχίσει η βροχή, όπως χθές ...

... αν και από την κατανάλωση ικανής ποσότητας αυθεντικής ρακής, από τα πάτρια εδάφη, δεν θα την πολυκαταλάβω την όποια βροχόπτωση ...

... έρρωσθε και την κάνω για να συνεχιστεί το γύρισμα (το μηχανάκι τα 'παιξε, δυστυχώς) ...

... α, το κοκορέτσι δεν πρόλαβε να κατέβει - εξαφανίστηκε ως δια μαγείας !!!

---

Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*