Δευτέρα 16 Απριλίου 2012

"Η χώρα της συστημικής αναβλητικότητας"...

*
33648.jpg
Γιάννης Χριστοδουλάκης
***
*
Ο Ελληνισμός στη Νέα Εποχή
*
(απόσπασμα από το νέο βιβλίο
του Γιάννη Χριστοδουλάκη)
*
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
*
Αν υπάρχει κάποιο έθνος στον κόσμο που μπορεί να υπερηφανεύεται για την ευγενική του καταγωγή, αναντίρρητα αυτό είναι το ελληνικό. Η αίγλη που περιβάλλει αυτήν την καταγωγή εξαγοράστηκε με μαρτύρια και το δίπλωμα της ευγένειάς της είναι γραμμένο με αίμα. Εναντίον του έθνους αυτού ξέσπασαν φοβερές καταιγίδες, σηκώθηκαν άγρια και απειλητικά κύματα και ο μαρτυρικός αυτός λαός καταδιώχτηκε, υποδουλώθηκε, κατοίκησε μέσα σε ερείπια, καλύμπησε μέσα σε αίματα. Αλλά ο ήλιος του Ελληνισμού, που κρύφτηκε για μια στιγμή από τα ζοφερά αυτά νέφη, δεν άργησε να ανατείλει, να σκορπίσει την καταχνιά και η μυστηριώδης δύναμή του να εξελληνίσει καθετί το ξενικό.

Στο πλαίσιο του εθνικού κέντρου η χαλαρή κοινωνική συνομάδωση που ονομάστηκε ελληνική αστική τάξη, δεν κατόρθωσε ποτέ να δημιουργήσει γηγενή και αυτοτελή αστικό πολιτισμό. Χώρα με ασήμαντη θέση στον διεθνή καταμερισμό της υλικής και πνευματικής εργασίας, και επιπλέον υποπαραγωγική και χρονίως εξαρτημένη από την ξένη προστασία, η Ελλάδα ήταν επόμενο να διολισθήσει στον παρασιτισμό. Ακόμη και η νεοελληνική ιδεολογία, ο τρόπος δηλαδή που κατανοούμε τον εαυτό μας, είναι εν μέρει προϊόν εισαγωγής.

Διαρκούντος του Ψυχρού Πολέμου, οργανισμοί όπως η Ατλαντική Συμμαχία και η Ευρωπαϊκή Ενωση δημιούργησαν για τις χώρες της Δύσης ένα θεσμικό και οικονομικό θερμοκήπιο, εντός του οποίου η Ελλάδα κατέλαβε οιωνεί θέση πτωχού πλην "ομοτράπεζου συγγενούς". Η εξωτερική βοήθεια από την εποχή του σχεδίου Μάρσαλ έως εκείνη των ποικιλώνυμων κοινοτικών "πακέτων" συνιστούσε κατά κάποιο τρόπο το υλικό αντίτιμο της γεωπολιτικής της νομιμοφροσύνης. Μόνο που τα τεράστια αυτά ποσά σπανίως διατέθηκαν προς όφελος δραστηριοτήτων πράγματι παραγωγικών, αλλά το συνηθέστερο διέρρευσαν απευθείας στην ιδιωτική κατανάλωση. Το ίδιο συνέβη με τον ιλιγγιώδη εξωτερικό δανεισμό της χώρας. Το σύνολο σχεδόν της ελληνικής "ανάπτυξης" των τελευταίων δεκαετιών προέρχεται από την κατανάλωση, άρα από την αγοραία κατασπατάληση των ξένων μεταβιβάσεων και δανείων.

Η νοοτροπία του παρασιτικού καταναλωτισμού, αφορά τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού όλων των κοινωνικών στρωμάτων. Ήδη από το 1992 δύο ήταν οι πιθανές εξελίξεις. Η νέα συγκυρία μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, θα υποβάθμιζε το ρόλο της Ελλάδας στους κόλπους της Δύσης. Αυτό θα οδηγούσε αργά ή γρήγορα τους εταίρους μας, αφενός μεν στην άρνηση να χρηματοδοτήσουν περαιτέρω τον ελληνικό παρασιτικό καταναλωτισμό, επιβάλλοντας στην ελληνική οκονομία αυστηρή δίαιτα εξυγιάνσεως και επαναφέροντας το ελληνικό βιοτικό επίπεδο στο ύψος που επιτρέπουν οι δυνατότητές της, αφ' ετέρου στην απόφαση να αγνοήσουν ό,τι οι Έλληνες θεωρούν ως εθνικά τους δίκαια, υιοθετώντας στα αντίστοιχα ζητήματα είτε τη θέση των αντιπάλων της Ελλάδας είτε, εν πάσει περιπτώσει, θέση σύμφωνη με τα δικά τους περιφερειακά συμφέροντα.

Ο τρόπος με τον οποίο, ως οργανωμένη κοινωνία, αντιμετωπίζουμε χρόνια προβλήματα, ιδιαίτερα εκείνα που έχουν σχετικά σαφή δομή, εγνωσμένα μοτίβα εξέλιξης και παράγουν προβλέψιμα αποτελέσματα, δείχνει τη στάση μας απέναντι στο χρόνο. Κατά πόσον, δηλαδή, θεωρούμε ότι μπορούμε να επηρεάσουμε το μέλλον σύμφωνα με τις αξίες μας ή, αντίθετα, επικεντρώνουμε ευδαιμονιστικά τις προσπάθειές μας στην καιροσκοπική ικανοποίηση τρεχουσών αναγκών.

Η Ελλαδική κοινωνία έχει κάνει τις επιλογές της τα τελευταία τριάντα χρόνια. Επιβραβεύοντας ηγέτες και αντιλήψεις που μεταθέτουν χρόνια προβλήματα στο μέλλον, δείχνει να προτιμά την ανερμάτιστη από τη στρατηγική ικανοποίηση κοινωνικών αναγκών. Είμαστε η χώρα της συστημικής αναβλητικότητας. Οι θεσμοί μας, ιδιαίτερα αυτοί της Εκτελεστικής εξουσίας, αδυνατούν να ενεργήσουν στρατηγικά. Αρκούνται στη μικροδιαχείριση της αθλιότητας διότι ο χρονικός ορίζοντας δράσης τους, στην καλύτερη περίπτωση, συνεξελίσσεται με τον εκλογικό κύκλο. Το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του, μέσα από πρακτικές πολωτικής αντιπαράθεσης και χυδαίου λαϊκισμού, αδυνατίζει την όποια ικανότητα της εκάστοτε κυβέρνησης να σχεδιάζει και να δρα με μακροπρόθεσμα κριτήρια.

Πώς παράγεται η συστημική αναβλητικότητα; Οι κυρίαρχες αξίες του πολιτικού μας συστήματος (ψηφοθηρία, καιροσκοπισμός, θεσμική ατροφία, έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς) συγκροτούν ένα διαμορφωτικό της κυβερνητικής πράξης λαϊκιστικό λογοπλαίσιο το οποίο ακυρώνει τον μακροπρόθεσμο ορθολογικό σχεδιασμό, ακόμη κι εκεί όπου αυτός είναι κατ' εξοχής εφικτός.
Ο λαϊκισμός δεν είναι απλώς κακόγουστη ρητορική: παρέχει λεξιλόγιο, διαμορφώνει νοοτροπίες, παράγει αποτελέσματα.
 (...)
---
Σχόλιο "S": ... Το βιβλίο του συγγραφέα "Ο Ελληνισμός στη Νέα Εποχή" (ιδιωτική έκδοση, Αθήνα 2012, σελ. 112) είναι το τέταρτο κατά σειράν - έχουν προηγηθεί τα "Εμείς οι Ελληνες και οι Αλλοι", "Ο Ήλιος του Ελληνισμού και της Ορθής Δόξας" και το "Ο Νέος Σκοτεινός Μεσαίωνας & Εμείς οι Νεοέλληνες" ...
... στον "Ελληνισμό στη Νέα Εποχή" δίνεται μια πάρα πολύ καλή εικόνα της χώρας μας και αναλύονται οι παθογένειές της ...
... η "πρόταση" εξόδου από τη διαχρονική κρίση θεσμών και αξιών αναβλύζει από τις πρώτες γραμμές του πονήματος - ο συγγραφέας δεν διστάζει να  συγκρουστεί με παγιωμένες αντιλήψεις ...
... ο εξωτερικός παράγοντας, καταδείχνεται και ονοματίζεται - ο συγγραφέας δεν "μασάει" τα λόγια του ...
... το βιβλίο προτείνεται και για το λόγο ότι είναι "μέσα στο πνεύμα" των ημερών, αλλά και ότι ήρθε και συνέπεσε χρονικά με μια εκλογική αναμέτρηση, που ίσως είναι καταλυτική εν τοις πράγμασι και όχι ως άλλη μια εκλογική αναμέτρηση γενικά ...
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

Δεν υπάρχουν σχόλια: