... μια διαφήμιση - το κράτος δείχνει το δρόμο ...

*
Λιάνα Κανέλλη
***
*

ΕΕ: Εκβιασμοί - Εξυπηρετήσεις

*

Το σκανδαλοθηρικό πλέγμα ως αντίδοτο στη βαθιά ύφεση και τη βιωματική εμπειρία της κρίσης σε υποκειμενικό και συλλογικό επίπεδο αρχίζει να ξεφτίζει. Το καλοκαίρι φέτος, παρά τις φυσικές εποχικές ευκολίες που επιφέρει στην καθημερινότητα, δεν έρχεται για να ανακουφίσει τις μάζες των εργαζομένων, αλλά για να τις εξαντλήσει τρομοκρατικά ενόψει φθινοπώρου. Τα σήματα θέλουν μετάφραση για ν' ανοίξει εκτός απ' το μυαλό και το συλλογικό υποσυνείδητο κι εκείνο το ανθρώπινο κομμάτι του μέσα μας, στον καθένα, που δεν προκάμει να μετρήσει τις αντοχές και τις ανοχές του στα βάσανα.

Ο διαστρεβλωμένος πολιτικός - διαφημιστικός λόγος πριονίζει αντιστάσεις εκεί που δε φαίνεται. Πάει στο θυμικό, βρίσκει απαίδευτο κι αφύλακτο τον πολίτη - καταναλωτή και χάνει την ουσία. 14-18 Ιουνίου έρχεται για έλεγχο το λογιστικό εξουσιαστήριο και στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ, για παράδειγμα, άρχισαν οι έρανοι, οι προσφορές και οι φιλανθρωπίες, για να ενισχυθεί η ομαδική αποπολιτικοποιημένη αισιοδοξία ότι μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι δούλοι και χαρούμενοι υπηρέτες για όσο διάστημα θα χρειαστούν τα κέρδη να συνέλθουν.

Δεν είναι οι «ντουλάπες» και η χαρτούρα των εξεταστικών μήτε οι επιδρομές των φασιστών Ισραηλινών που αλλοιώνουν την αντίληψη της πραγματικότητας, σύντροφοι. Είναι κυρίως εκείνη η αισθητική σχεδόν τρυφερή μελετημένα αθώα διαφήμιση: Παρέα νέων στο ταβερνείο. Η γιαγιά σερβίρει. Κι ως γιαγιά διακρίνει τον νταλκά στα παιδιά. Είναι αλήθεια σκοτεινιασμένα. Ρωτάει η γιαγιά. Της λένε πως έπεσε ο Dow Jones. Κι εκείνη αφελώς αναρωτιέται αν το παλικάρι έπεσε με τη μηχανή. Χα! και Αχ! Προσοχή στο λεξιλόγιο των εικόνων.

Η παρέα των νέων δεν είναι βαριά γιατί είναι χωρίς δουλειά, χωρίς προοπτική, χωρίς χώρο ονείρων μπροστά στη φτωχή μαρτυρική πραγματικότητα των ανέργων των 500 ευρώ «μισθό» και 340 βασική προνοιακή «σύνταξη». Είναι όλοι παίκτες εξαρτημένοι από το δείκτη του διεθνούς χρηματιστηρίου! Η γιαγιά δεν είναι μια τεμπέλα συνταξιούχα, αλλά μια γκαρσόνα στα 70 της στην ταβέρνα! Αυτό το δηλητήριο δεν παλεύεται εύκολα. Φτιάχνει ύπουλα μια εικόνα κόσμου - κοινωνίας και γενεών που εκμαυλίζει και εξουδετερώνει την κριτική ικανότητα της αντικειμενικής ανάλυσης της πραγματικότητας. Είναι η ένταξη του ατόμου, της παρέας, της σχέσης στην κεντρική κοσμοθεώρηση της ταξικής χειραγώγησης των μαζών που τώρα ξυπνούν αντιλαμβανόμενες το δίπολο εκβιασμός - εξυπηρέτηση της ΕΕ των πολυεθνικών του μεγάλου κεφαλαίου. Ο εκβιασμός αφορά στις μάζες της εργασίας. Η εξυπηρέτηση στα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Το κράτος δείχνει το δρόμο. Ξεπουλάει ό,τι έφτιαξες ώστε να ξεπουλάς την εργατική σου δύναμη και αξία με τη μικρότερη δυνατή όχι απλώς αντίσταση αλλά και ερώτηση: Μήπως θέλει άλλη οργάνωση, άλλη πολιτική η κοινωνία πριν αποδεχτεί ως αδράνεια τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού.

Θέλει προσοχή πολλή αυτή η συνεχής προβοκάτσια που δεν είναι έμπνευση ενός διαφημιστή ούτε συνωμοσία του κεφαλαιούχου, αλλά ένας μεταπολιτευτικός διαποτισμός του κοινού νου με κοινές εικόνες που ενισχύουν την κυριαρχία της άρχουσας τάξης. Η γιαγιά μπορεί να νιώσει στο πετσί της την πετσοκομμένη σύνταξη και τη δουλειά ως δουλεία. Αλλά ποτέ δεν πρέπει να καταλάβει πως γι' αυτήν φταίει ο Dow Jones τον οποίο και αγνοεί. Η ...μετάφραση αυτή είναι δικιά μας δουλειά. Λαϊκή και γι' αυτό επίσημη και έγκυρη.
---

---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies