... αγιογραφώντας τους δωσίλογους ...

*
Γιώργος Μαργαρίτης

***
*

Ακροδεξιά ιστοριογραφία

*

Κυκλοφόρησε το από καιρού αναμενόμενο συνθετικό έργο του αυτοπροσδιοριζόμενου ως «νέου ιστορικού ρεύματος» περί της φύσης του Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδας. Πρόκειται για το πόνημα του Νίκου Μαρατζίδη, που έτυχε φυσικά έντονης προβολής από τους χώρους που εδώ και καιρό κηδεμονεύουν το «ρεύμα». Σε τελευταία ανάλυση, ποτέ πριν στην ιστορία της ελληνικής ιστοριογραφίας, ιστορικό «ρεύμα», ερευνητική ομάδα ή σχολή δεν στηρίχθηκε με τόσα υλικά και προπαγανδιστικά μέσα από επίσημους και ανεπίσημους φορείς και ιδρύματα.

Το σταθερό χαρακτηριστικό του «νέου ρεύματος» ακόμα και στη συνθετική μορφή του είναι ότι αδυνατεί να προσφέρει κάτι το νέο και κάτι το ουσιαστικό.

Καμία απάντηση δεν μπορεί να δοθεί από τέτοιου είδους προπαγανδιστικά διαβήματα στα μεγάλα ερωτήματα της ιστορίας της περιόδου: το πώς δηλαδή μέσα στην ίδια δεκαετία μέσα από την ελληνική κοινωνία, τον ελληνικό λαό, γεννήθηκαν δύο τεράστια κοινωνικά και πολιτικά κινήματα που έκτισαν κρατικές δομές και στρατούς ξεκινώντας από το μηδέν και με όλα τα χαρτιά εναντίον τους. Κινήματα που συγκρούστηκαν με τις ισχυρότερες δυνάμεις του τότε κόσμου ενίοτε με επιτυχία - θυμίζω το μάτωμα του γερμανικού στρατού, της Βέρμαχτ, στην Ελλάδα της Κατοχής αλλά και την ταπεινωτική αποχώρηση της αυτοκρατορικής τότε Μεγάλης Βρετανίας από την Ελλάδα το φθινόπωρο του 1946.

Αυτά τα ερωτήματα δεν τίθενται από τον συγγραφέα του πονήματος, προφανώς δεν τον ενδιαφέρουν. Ο στόχος του είναι η επαναφορά στο προσκήνιο των παλαιών θέσεων και απόψεων της Δεξιάς και Ακροδεξιάς - μικρή η διαφορά σε αυτά τα πεδία - για την περίοδο και η κατά το δυνατό ένδυσή τους με «επιστημονικό» μανδύα. Εχουμε και λέμε:

Ο Εμφύλιος λοιπόν ξεκίνησε στα 1943...: τι σημασία έχει αυτό; Μεγάλη όσον αφορά την τιμή της ελληνικής Δεξιάς. Με βάση αυτή την «εμφυλιοπολεμική» χρονολόγηση τα Τάγματα Ασφαλείας και οι κυβερνήσεις συνεργασίας της Αθήνας στην Κατοχή ήταν υποπροϊόντα - μέρη - ενός εμφυλίου πολέμου και αμύνονταν στον «πρώτο γύρο» της κομμουνιστικής κατά του Εθνους «επιβουλής». Με τον τρόπο αυτό παραγράφεται η ναζιστική κατοχή, ο δωσιλογισμός, η προδοσία, η συνεργασία με τον κατακτητή της χώρας και καταστροφικό δυνάστη του λαού της. Αυτή ήταν εξάλλου η απολογητική γραμμή του ελληνικού δωσιλογισμού, του Ιωάννη Ράλλη και των ομοίων του, και η πάγια θέση της ελληνικής Ακροδεξιάς άλλοτε και τώρα. Τα «νέα ρεύματα» πολύ εύκολα συναντούν αυτές τις παμπάλαιες απολογητικές απόψεις.

Ενα άλλο επιχείρημα της παλαιάς Ακροδεξιάς που αναπαράγεται στο «νέο ρεύμα» είναι η σε μεγάλο ποσοστό σύσταση του Δημοκρατικού Στρατού από Σλάβους, από Σλαβομακεδόνες. Το νέο πόνημα ανεβάζει τη συμμετοχή στις 15.000 - 20.000 «μειονοτικούς» (σ. 57). Ακόμα και αν αγνοήσουμε το ποσοστό των σλαβόφωνων που πέρασαν τον Εμφύλιο σε ζώνες κυβερνητικές, ακόμα και αν αγνοήσουμε τον αριθμό εκείνων που απλώς κατέφυγαν στη Γιουγκοσλαβία, ο αριθμός που προωθεί ο Μαρατζίδης και οι λοιποί ιστοριογράφοι της Δεξιάς αντιστοιχεί σε πληθυσμό τουλάχιστον 200.000. Ετούτη η διαπίστωση ανοίγει τον δρόμο για την αφύσικη συνάντηση των καθ΄ ημάς δεξιών ιστοριογράφων με τους αντίστοιχους εθνικιστές των Σκοπίων, οι οποίοι στα πονήματά τους παρουσιάζουν τον Δημοκρατικό Στρατό ως «στρατό των Μακεδόνων του Αιγαίου» και διεκδικούν ως εθνική - κοινωνική του βάση ως και περισσότερους των 500.000 «Αιγαιάτες»!

Ο προσφιλής στην Ακροδεξιά - και ειδικά στη χούντα - μύθος περί «ξενοκίνητου κομμουνισμού» δεν θα μπορούσε να απουσιάζει από το συνθετικό πόνημα του «νέου ρεύματος». «Μόνο χάρη στην εξωτερική στήριξη έγινε δυνατή η έναρξη του Εμφυλίου» (σ. 46) ισχυρίζεται ο Μαρατζίδης. Οπωσδήποτε είναι σε όλους γνωστό ότι ο εμφύλιος πόλεμος άρχισε στην Πελοπόννησο, στην Κρήτη, στη Σάμο ή σε άλλες απομονωμένες ζώνες της χώρας μόνο μετά την επίσκεψη του σοβιετικού στόλου σε αυτές και την αποβίβαση εθελοντών πρακτόρων και εφοδίων... Υπάρχει εξάλλου και το προηγούμενο με τον στόλο του Ορλώφ στα 1770!

Τελικά η επιχείρηση δυσφήμησης του ΔΣΕ γνωρίζει νέα υψηλά με το βιβλίο του «νέου ρεύματος». Τι «σεξουαλική εκμετάλλευση» των κοριτσιών του ΔΣΕ από τους «ανωτέρους» (περίεργο όμως, από τη βιβλιογραφία του πονήματος απουσιάζει ο περίφημος Μόδης που στη δεκαετία του πενήντα ήταν ο γλαφυρός αρμόδιος για την περιγραφή της ηθικής κατάπτωσης του «συμμοριτισμού»), τι για στρατό φυλακισμένων - ομήρων... Στον ΔΣΕ, βλέπετε, οι μαχητές «στρατολογούνταν βίαια», σε αντίθεση με τον κυβερνητικό στρατό όπου προσέρχονταν εθελοντικά και μάλιστα έσπευδαν ενδιάμεσα και στον «νέο Παρθενώνα», τη Μακρόνησο, για να «ανανήψουν» και να πεθάνουν άσπιλοι στον βωμό της πατρίδας...

Η κάθε χώρα έχει τους αντικομμουνιστές που αξίζουν στην αστική της τάξη. Και η δική μας, το έχουμε εμπεδώσει τελευταία, δεν είναι και για πολλά πολλά!
---
Ο Γιώργος Μαργαρίτης είναι καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο ΑΠΘ
---
Σημ.: την επιμέλεια της  εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies