Ροΐδη Εμμονές
***
*
Χαρδαβέλες, Μεγαδέρεια,
γάβ-γαβ Αβέρωφ, Πατρίς
*
Ποτέ άλλοτε δεν γελοιοποιήθηκαν τόσο όσο σήμερα με την βοήθεια της τεχνολογίας αυτοί που τόσα δεινά έφεραν στη χώρα.
Ευτυχώς υπάρχουν επώνυμα κι ανώνυμα blog/ιστολόγια που υπερασπίζονται τον ορθό λόγο, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια με αρκετές χιλιάδες αναγνώστες -αυτό δεν θα μας το συγχωρήσουν ποτέ, γι αυτό και συχνά-πυκνά διαβάζουμε για «μέτρα» που (θα) πρέπει να παρθούν από κυβερνώντες –κατά των blog- προκειμένου να διαφυλαχτεί η «έγκυρη ενημέρωση» του κοινού.
Η υπόθεση Χαράς Νικοπούλου
…και οι άγαρμπες οβίδες με κλάμα, οδυρμό, μικροψυχία, κεκαλυμμένη αγάπη εθνικορατσιστικού μίσους, η επιχειρούμενη μονόπλευρη πληροφόρηση άλλοτε κραταιών δημοσιογράφων «κύρους»… Οι φίλοι του Jungle-Report θεώρησαν χρέος τους να ενημερώσουν το κοινό «Επειδή τα δύο τελευταία χρόνια οι ακροδεξιές φυλλάδες και τα συναφή μπλογκ έχουν αποδυθεί σε ένα αγώνα εθνικιστικής προπαγάνδας υπέρ της Χαράς Νικοπούλου, θεωρώ θεμιτό όσο και σκόπιμο, για λόγους ισονομίας, ισότητας, ελεύθερης διάδοσης του λόγου και την έκφραση της αντίθετης άποψης να αναπαράγω την επιστολή της Γκουγκουσκίδου, που συντάχτηκε με αφορμή μια μονόπλευρη παρουσίαση της υπόθεσης από τον Κώστα Χαρδαβέλλα,στην εκπομπή Αθέατος Κόσμος, μην επιτρέποντας να ακουστεί η άλλη άποψη.» Διαβάστε τις απόψεις του και τη επιστολή από την Ορεστειάδα της πληρεξούσιας δικηγόρου του κ. Κασάικα Οσμάν- ο οποίος φέρεται ότι χτύπησε την κα Χαρά Νικοπούλου- κ. Μαρίας Γκουγκουσκίδου
Για το ίδιο θέμα, ο πάντα ουσιώδης λόγος του φίλου Νίκου Σαραντάκου καυτηριάζει συγκρατημένα και –όσο αυτό είναι δυνατόν- κομψά το θέμα:
«Κι αν επαίνεσα πιο πάνω την όρεξη με την οποία η κ. Νικοπούλου προσέγγισε τα καθήκοντά της, δεν μπορώ να μην εκφράσω τη θυμηδία που αισθάνθηκα παρακολουθώντας ένα μικρό απόσπασμα από τον φετινό γιορτασμό της 25ης Μαρτίου, που το βρήκα σε βιντεάκι (που το κυκλοφόρησαν, πρέπει να πω, θαυμαστές της κ. Νικοπούλου). Βλέπουμε εκεί μια χούφτα παιδιά να κουνάνε σημαιάκια και να τραγουδούν ένα τραγούδι του Θεοδωράκη (το «Αρνιέμαι») με εντελώς παραποιημένους στίχους όπου μεταξύ άλλων γίνεται έκκληση «να διώξουμε τους ξένους»• το όλο θέμα μού θύμισε τις γιορτές της χούντας, σε σημείο που όταν άκουσα το στίχο «ζήτω η επανάσταση» να σκεφτώ ότι εννοούν την 21η Απριλίου, αλλά μάλλον την 25η Μαρτίου εννοούσαν –τέλος πάντων, επειδή τα θέματα αισθητικής είναι υποκειμενικά, δείτε το να διαμορφώσετε δική σας άποψη. Και επειδή δεν ακούω καλά, αν μπορεί κανείς ας μου γράψει τους στίχους στο μαθηματικό δρώμενο του τέλους, όπου η δασκάλα ρωτάει “Κι αν είναι αυτοί 30;” και τα παιδιά απαντούν “Εμείς … σαράντα”.» δείτε το βίντεο
http://www.youtube.com/watch?v=jTdDLytfnO0
Διαβάστε επίσης και τη ωραία παρουσίαση του καθ. Στέλιου Φραγκόπουλου με τίτλο «Η δασκάλα και η αναζήτηση ειδώλων»
….
Η υπόθεση «τσιφτετέλια-στο-ιστορικό-θωρηκτό-Αβέρωφ»
Πολύ καλά έκανε «Το Πρώτο Θέμα» που το πρωτοδημοσίευσε, η αναπαραγωγή του θέματος δε από τα… κανάλια, ιδιαίτερα από το Μέγκα υπήρξε πύρινη, αιχμηρή, γεμάτο καυτό εθνικό φρόνημα. Η δημοσίευση των εικόνων με διάφορα μοντέλα που φορούσαν μίνι να ποζάρουν σε ιδιότυπες στάσεις μπροστά από τα κανόνια του θωρηκτού προκάλεσαν πυρετό, μέγιστη αναστάτωση στο Γενικό Επιτελείο Ναυτικού.
Στεντόρειες φωνές εθνικής αγανάκτησης ακούσθηκαν –και ακούγονται- από επιφανείς καλούς νυν και πρώην αξιωματικούς για τα «ποτά υπό τους ήχους απαλής μουσικής, τα μοντέλα και οι εφοπλιστές ξεσήκωσαν το θωρηκτό με χορούς, τραγούδια και φωτογραφήσεις νεαρών κυριών με light εμφάνιση…» «Βαριά προσβολή το πάρτι στο Αβέρωφ». «Βαριά προσβολή» επανέλαβε και ο υπουργός Αμύνης κ. Βενιζέλος, διότι όλοι προβάλλονται για ψύλλου πήδημα, ολόκληρος υπουργός στη σκιά;
Δε λέω βαριά η… προσβολή με τις light υπάρξεις.
Όμως…
Πόσοι από όλους αυτούς με τις στεντόρειες φωνές εθνικής αγανάκτησης αφουγκράστηκαν για λίγο τις Βαριές προσβολές, τις ταπεινώσεις του χαμηλοσυνταξιούχου των 400-500-600-700 €υρώ ή του κοσμάκη που καθημερινώς βρίσκεται στην ουρά κάποιου παραρτήματος του ΙΚΑ.
Τι Βαριά προσβολή για τον άνθρωπο και τους συγγενείς του, που αιμορραγεί και τον κοιτούν άπρακτοι, ανήμποροι γιατροί, νοσοκόμες λόγω ελλείψεων αναπνευστήρων, γάζας(!) κ.α. υλικών πρώτης ανάγκης.
Τι βαθιά περιφρόνηση από την κοινωνία άραγε να νιώθει ο νέος που τελειώνοντας ένα σχολείο, μια σχολή, και να προσλαμβάνεται με 540 €υρώ το μήνα.
Τι προσβολή, κοινωνικό αποκλεισμό, ντροπή θα νιώθει ο άνθρωπος που με 40 ολόκληρα χρόνια δουλειάς καταλήγει στα 65 του να παίρνει το 48% του μισθού του σύνταξη, ενώ δώρα και επιδόματα του αφαιρέθηκαν προς όφελος της πατρίδας (Των).
Άκαρδοι, βάρβαροι εθνικοί τενόροι, μπείτε στη θέση του ανθρώπου που πρόσφερε την εργασία του σε μία εταιρεία για τριάντα πέντε (35!) συνεχόμενα χρόνια και τον απολύουν δίνοντάς του τη μισή αποζημίωση σε… έξη μηνιαίες δόσεις (!) (και κλάμα οι Λοβέρδοι Εργασίας στις οθόνες).
Να μην συνεχίσω για το πόσο Εθνικά προσβάλει καθημερινά η Δικαιοσύνη, η Εκπαίδευση, το σκουπίδι, η χωματερή, η έλλειψη οξυγόνου μεταφορικά και κυριολεκτικά τον άνθρωπο που είχε την τύχη ή την ατυχία να γεννηθεί σε αυτή τη χώρα.
Αλλά και για αυτό το τραγελαφικό –όπως εξελίχθηκε- ζήτημα, ορισμένα ιστολόγια προβάλλουν αντίλογο, με ειρωνεία, χλεύη και χιούμορ στην υποκρισία…
Γράφει ο Κωστής Παπαϊωάννου στο «Αντίφωνο», με τον ωραίο τίτλο «Το θωρηκτό Αβέρωφ και ο κιτς συντηρητισμός» :
«Το αστείο βέβαια είναι ότι στην πρώτη γραμμή του ανένδοτου αγώνα υπέρ βωμών και εστιών βρίσκονται τα μεσημεριανάδικα, οι ναοί της (κάθε χρώματος και αμφοτέρων φύλων για να μην παρεξηγούμαστε) οξυζενέ ηλιθιότητας. Τα προπύργια του lifestyle. Και ως ειδήμονες έσπευσαν πρώην ΑΓΕΝ και ναύαρχοι και πλωτάρχες και υπουργοί άμυνας στα παράθυρα. Δε ντράπηκαν να βγάλουν τα γαλόνια τους φόρα παρτίδα για λίγα λεπτά δημοσιότητας, έστω και τέτοιας, έστω κι εκεί.
Δώστου λοιπόν να πλειοδοτούν σε καταδίκες και κρίσεις θιγμένου εθνικού μεγαλείου οι ναύαρχοι.
Δώστου να καταδικάζει εκείνος ο ανεκδιήγητος κύριος Βερύκιος, ο προστάτης του στρατεύματος που είχε χαστουκίσει τον φαντάρο επειδή τόλμησε να του ζητήσει ταυτότητα.
Δώστου να ολοφύρονται οι παρουσιαστές και οι παρουσιάστριες για το ανιστόρητο χάλι μας.
Τυχαίο; Δε νομίζω.»
Προσωπικά αρνούμαι να υιοθετήσω την άποψη ότι έχουμε αυτούς που μας αξίζουν κι ας ξέρω ότι δεν έχω δίκιο.
Ούτε και άδικο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου