... δεν θα γίνεις Ελληνας ποτέ (;) ...

*
Παντελής Μπουκάλας
***
*
Εναλλασσόμενη εθνικότητα
*

Αναρίθμητοι είναι οι τρόποι να παίρνουμε πίσω -ή να νομίζουμε ότι παίρνουμε- λίγο από το αίμα μας. Ιδού ένα δείγμα, πρόσφατο. Οσο ο κ. Γιώργος Χατζημαρκάκης (φωτό), ευρωβουλευτής με το κόμμα των Φιλελευθέρων της Γερμανίας, εμφανιζόταν στις δηλώσεις του συντασσόμενος με τις επίσημες ελληνικές θέσεις για διάφορα θέματα, ή πάλι όταν κατήγγελλε δριμύτατα τον κ. Γ. Αλογοσκούφη, καταγραφόταν από τα κανάλια και τις εφημερίδες μας ως Ελληνογερμανός. Οταν όμως προχθές, σε σχετική συζήτηση μεταξύ ευρωβουλευτών ποικίλης προελεύσεως, εμφανίστηκε με το περιοδικό Focus ανά χείρας και υιοθέτησε κάμποσους χαρακτηρισμούς του για τους Ελληνες (για τους Ελληνες συλλήβδην, όχι για την ιθύνουσα τάξη και κάποιους πολιτικούς ταγούς), ο κ. Χατζημαρκάκης εξέπεσε από το ύψος του «Ελληνογερμανού» και καταγράφηκε από τα κανάλια μας σαν «προκλητικός Γερμανός βουλευτής». Ο επαγρυπνών εθνικός διορθωτής τού απέκοψε το «Ελληνο», για να μάθει. Αν αύριο - μεθαύριο μιλήσει πάλι στη γλώσσα της αρεσκείας μας, θα τον ξαναβαφτίσουμε Ελληνογερμανό.

Δεν ξέρω το βιογραφικό του ανθρώπου ούτε πώς αυτοπροσδιορίζεται, ως Γερμανός, Ελληνογερμανός, Γερμανοέλληνας, Ελληνας, Ευρωπαίος (αν υπάρχει τέτοια ιδιότητα, τόσο ισχυρή ώστε να υπερκεράσει την καταγωγή) ή πολίτης του κόσμου. Δεν ξέρω αν γεννήθηκε στην Ελλάδα, στην Κρήτη ίσως, όπως υποδηλώνει το επώνυμό του, ή στη Γερμανία από μετανάστες. Ενας τέτοιος μετανάστης, για να μνημονεύσω εδώ μια καταγεγραμμένη περίπτωση που δείχνει πως η Ιστορία έχει κι αυτή αναρίθμητους τρόπους να μπλέκει τα νήματά της και να φέρνει τα πάνω κάτω γκρεμίζοντας τις απόλυτες βεβαιότητες, υπήρξε ένας Κρητικός που, έφηβος, είδε όλα του τα αδέρφια, πέντε αν θυμάμαι καλά, να σκοτώνονται από τους Γερμανούς· από τη βαριά ανάγκη ζορισμένος, βρέθηκε να δουλεύει στο γερμανικό νεκροταφείο της Κρήτης, να περιποιείται τους τάφους των νεκρών πια εισβολέων (ίσως και των φονιάδων των αδελφών του ανάμεσά τους) κι ύστερα να μεταναστεύει στη Γερμανία, να κάνει δηλαδή ακριβώς εκείνο που ποτέ του δεν θα μπορούσε να θελήσει, και να παντρεύεται Γερμανίδα, που μάλλον ούτε και αυτό θα επέτρεπε στον εαυτό του να το υποθέσει ποτέ.

Αυτά η Ιστορία, στις δικές της αδέσποτες διαδρομές. Εμείς, στους δικούς μας δρόμους και γράφοντας τις μικροϊστορίες μας, αλλάζουμε και ξαναλλάζουμε την εθνικότητα κάποιου, την ταυτότητά του, ανάλογα με το αν μας εξυπηρετούν περιστασιακά ή μας «προσβάλλουν» (πάλι περιστασιακά) οι πράξεις του. Αίφνης, τον Γερμανό Οτο Ρεχάγκελ τον κηρύξαμε Ελληνα μετά το πανηγυρικό Γιούρο του 2004, μετά την αποτυχία του 2008 πάψαμε να πολυχρησιμοποιούμε τον «τίτλο» που του δώσαμε και αν φέτος στο Μουντιάλ δεν τα πάμε καλά ίσως του φωνάξουμε «δεν θα γίνεις Ελληνας ποτέ, Γερμανέ». Περίπου δηλαδή όπως φωνάζουμε στον Σωτήρη Νίνη, «δεν θα γίνεις Ελληνας ποτέ, Αλβανέ», όταν με την ομάδα του νικάει τη δική μας. Οποτε όμως ο Νίνης αριστεύει με την ελληνική Εθνική Νέων, του κάνουμε τη χάρη να τον λέμε Ελληνα.
---
Σημ.: την εικονογράφηση έκαναν οι Stavrovelonies