*
Τάκης Κατσιμάρδος
***
*
Κατά τ' άλλα, παραμένουν όλα απαράλλακτα. Οπως πριν από έξι δεκαετίες με την αγγλογαλλική επέμβαση στο Σουέζ. Πανομοιότυπα στα τέλη του 19ου αιώνα -πάλι οι ίδιοι πρωταγωνιστές- με κατάληξη τη μετατροπή της Αιγύπτου σε βρετανική αποικία και μοίρασμα της περιοχής σε αποικιακές ζώνες. Οπως μια εικοσαετία νωρίτερα, όταν η μικρονα-πολεόντεια Γαλλία έδειξε ποιος είναι ο κυρίαρχος εκεί, όπου δεν έφτανε η αρπακτικότητα του Λονδίνου.
Ισως ξαφνιαστούν ορισμένοι, αλλά στις δύο τελευταίες περιπτώσεις και η Ελλάδα βρέθηκε εκεί επικουρικά! Με τον μισό στόλο του Οθωνα το 1860 να τρέχει πίσω από τη Γαλλία και τα πολεμικά πλοία του Τρικούπη το 1882 ν' ακολουθούν μια πολυεθνική αρμάδα. Τρέφοντας την αυταπάτη ότι η χώρα θα αποκτήσει εδαφικά οφέλη, ως υπηρέτης των Αγγλογάλλων.
Πίσω από κάθε χώρα που βομβαρδίζει, τότε και σήμερα, υπάρχουν, λοιπόν, συμφέροντα με ονοματεπώνυμο. Το αναπάντητο ερώτημα είναι πού βρίσκονται τα ελληνικά, αν εξαιρέσουμε τις ρητορείες περί διεθνούς δικαίου και συμμαχικών υποχρεώσεων. Οχι ότι αυτά θα δικαιολογούσαν, ίσως, την προσφορά γης και ύδατος σε νεοαποικιοκράτες. Αλλά τουλάχιστον θα εξηγούσαν την ελληνική υποστήριξη στoν πόλεμο. Με ιστορικούς όρους, πάντως, η απάντηση είναι ότι η ηγεσία της χώρας για μια ακόμη φορά σέρνεται σε πολεμικές επιχειρήσεις για λογαριασμό άλλων. Με ψευδαισθήσεις μικρής πειθήνιας Ελλάδας του 19ου αιώνα, που πήγαινε στη Β. Αφρική για μαλλί και έβγαινε κουρεμένη.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
Τάκης Κατσιμάρδος
***
*
Οπως στα χρόνια του Οθωνα!
*
Κάθε στοιχειωδώς ενημερωμένος πολίτης γνωρίζει ότι η στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη δεν υπαγορεύεται από ανιδιοτελείς ανθρωπιστικούς σκοπούς. Οι χώρες που φυτεύουν βόμβες και πυραύλους εκεί, έχουν πολύ συγκεκριμένα στρατηγικά και εθνικά συμφέροντα. Για τους υδρογονάνθρακες, τους ενεργειακούς αγωγούς, τον ορυκτό πλούτο, τις γεωστρατηγικές και γεωοικονομικές θέσεις στην ευρύτερη περιοχή. Ολα τα υπόλοιπα είναι προσχηματικά.
Δύο και πάνω αιώνες τώρα η Β. Αφρική υπήρξε πεδίο ανταγωνισμού και συγκρούσεων μεγάλων και μικρότερων δυνάμεων, με τους «ιθαγενείς», όπως τους λέγανε τότε. Το ίδιο και σήμερα, με άλλους όρους και παίκτες. Αυτή είναι η πραγματική «Οδύσσεια» της περιοχής. Ενα ξεφύλλισμα της όποιας ιστορίας είναι αρκούντως αποκαλυπτικό. Το νέο σήμερα είναι ότι οι στρατιωτικές επεμβάσεις δεν γίνονται με τον φανατισμό των σταυροφόρων και στο όνομα της προστασίας των χριστιανών, που κινδυνεύουν από... απίστους βαρβάρους. Αλλά στο όνομα «πανανθρώπινων αξιών».
Ισως ξαφνιαστούν ορισμένοι, αλλά στις δύο τελευταίες περιπτώσεις και η Ελλάδα βρέθηκε εκεί επικουρικά! Με τον μισό στόλο του Οθωνα το 1860 να τρέχει πίσω από τη Γαλλία και τα πολεμικά πλοία του Τρικούπη το 1882 ν' ακολουθούν μια πολυεθνική αρμάδα. Τρέφοντας την αυταπάτη ότι η χώρα θα αποκτήσει εδαφικά οφέλη, ως υπηρέτης των Αγγλογάλλων.
Πίσω από κάθε χώρα που βομβαρδίζει, τότε και σήμερα, υπάρχουν, λοιπόν, συμφέροντα με ονοματεπώνυμο. Το αναπάντητο ερώτημα είναι πού βρίσκονται τα ελληνικά, αν εξαιρέσουμε τις ρητορείες περί διεθνούς δικαίου και συμμαχικών υποχρεώσεων. Οχι ότι αυτά θα δικαιολογούσαν, ίσως, την προσφορά γης και ύδατος σε νεοαποικιοκράτες. Αλλά τουλάχιστον θα εξηγούσαν την ελληνική υποστήριξη στoν πόλεμο. Με ιστορικούς όρους, πάντως, η απάντηση είναι ότι η ηγεσία της χώρας για μια ακόμη φορά σέρνεται σε πολεμικές επιχειρήσεις για λογαριασμό άλλων. Με ψευδαισθήσεις μικρής πειθήνιας Ελλάδας του 19ου αιώνα, που πήγαινε στη Β. Αφρική για μαλλί και έβγαινε κουρεμένη.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου