... η Ιστορία ως αντίδοτο στην εξουσία ...

*
Γιώργος Κ. Καββαδίας
***
*

Ιστορία και εθνικές επέτειοι

*

Αλλη μία επέτειος για τη συμπλήρωση 190 χρόνων από την Επανάσταση του 1821. Είναι αλήθεια ότι μέσα από τις ωραιολογίες των πανηγυρικών της ημέρας και τις τυπικές τελετές, μέσα σε ένα τεχνητό κλίμα εθνικής έξαρσης και ευφορίας που διευκολύνει την έντονη ενεργοποίηση του συναισθήματος και τον παραγκωνισμό της κριτικής σκέψης, οι ιστορικές αλήθειες κλειδώνονται στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας και αντικαθίστανται από εθνικούς μύθους και στερεότυπα. Αλλωστε, η πολιτική εξουσία έχει τη δυνατότητα να παρεμβαίνει τόσο στη συγγραφή των σχολικών βιβλίων όσο και στο «ψαλίδισμα» της ύλης επιδιώκοντας τη διαπαιδαγώγηση των νέων σύμφωνα με την «επίσημη Ιστορία» σ' ένα κοινωνικό περιβάλλον που ευνοεί την ιστορική αμάθεια.

Από τα νέα σχολικά βιβλία εκτοπίζεται η μέχρι τώρα κυρίαρχη εθνικιστική προσέγγιση της Ιστορίας. Αμφισβητούνται δημοφιλείς μύθοι για Παλαιών Πατρών, Αγία Λαύρα, λάβαρο και 25 Μαρτίου, αφού δεν συνδέονται με την Ιστορία. Αλλωστε, σύμφωνα με την ιστορική πραγματικότητα, 24 Φεβρουαρίου ήταν που κυκλοφόρησε ο Υψηλάντης την περίφημη προκήρυξή του «Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος». Ομως, η έναρξη του Αγώνα ταυτίστηκε με τη γιορτή του Ευαγγελισμού, με διάταγμα του Οθωνα, το 1838, και η Εκκλησία βρέθηκε να διεκδικεί άλλη μία φορά τη σωτηρία του έθνους.

Παρόλα αυτά, σήμερα η κυρίαρχη τάση συγγραφής της επίσημης Ιστορίας είναι μια νέα σύνθεση εθνοκεντρικού και ευρωκεντρικού προσανατολισμού στο πλαίσιο του κοσμοπολιτισμού της Νέας Τάξης Πραγμάτων και έρχεται να αντικαταστήσει την «εθνική μυθολογία». Ενα βασικό δόγμα της ιδεολογίας της Νέας Τάξης είναι το «δόγμα της περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας». Τα αναμορφωμένα βιβλία εκφράζουν τη νεοταξική ιδεολογία, επιδιώκουν να αποδομήσουν την όποια εθνική συνείδηση, με στόχο την ιδεολογική κατάργηση των εθνών-κρατών, το αναγκαίο συμπλήρωμα της φυσικής κατάργησής τους μέσα στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Υπερτονίζουν συνεχώς τη σημασία των ατομικών δικαιωμάτων, αλλά εξαφανίζουν και κάθε ταξική διαίρεση και σύγκρουση. Τόσο η εθνικιστική όσο και η κοσμοπολίτικη προσέγγιση της Ιστορίας «ξεχνούν» ότι η Επανάσταση του '21 ξεκίνησε από τα φτωχά λαϊκά στρώματα παρασύροντας στη συνέχεια το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού. Με το να εξωραΐζουμε πρόσωπα και κοινωνικές ομάδες που δυνάστευσαν και ταλαιπώρησαν τον λαό, δεν προσφέρουμε στην αυτογνωσία του λαού μας. Η Τουρκοκρατία εξέθρεψε κοινωνικές τάξεις με συγκρουόμενα και ανταγωνιστικά συμφέροντα, εκμετάλλευση και καταπίεση. Γι' αυτό η Επανάσταση του 1821, εκτός από εθνική υπήρξε και βαθύτατα κοινωνική. Αντίθετοι στην Επανάσταση στάθηκαν ο ανώτερος κλήρος, οι Φαναριώτες και οι κοτζαμπάσηδες στην πλειονότητά τους, στους οποίους οι Τούρκοι είχαν παραχωρήσει μια σειρά προνομίων που τους εξασφάλιζαν πλουσιοπάροχη ζωή.

Απέναντι σ' αυτή την τάση χρειάζεται μια ριζοσπαστική αντι-πρόταση, μια νέα αντίληψη για την Ιστορία που επιδιώκει να εξασφαλίσει τη συμμετοχή των νέων στο ιστορικό γίγνεσθαι σε στέρεες επιστημονικές βάσεις. Με στόχο η εκπαίδευση να συνδιαμορφώνει ελεύθερους και σκεπτόμενους πολίτες με όπλο την κριτική γνώση της Ιστορίας και την ιστορική μνήμη. Γιατί «δίχως Ιστορία, η εξουσία μάς οδηγεί εκεί που θέλει» (Howard Zinn).
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*