*
Οταν η Καθολική Εκκλησία διασπάστηκε από τον Λούθηρο, πολλοί πρίγκιπες-φεουδάρχες, ηγεμόνες των γερμανικών κρατιδίων προσχώρησαν στον προτεσταντισμό.
Η Συνθήκη της Βεστφαλίας είχε καθιερώσει την αρχή του τοπικού κράτους και την κυριαρχία του ηγεμόνα επί των υπηκόων του. Θέτοντας τέρμα στους θρησκευτικούς πολέμους, η Συνθήκη προέβλεπε ότι οι υπήκοοι των πριγκίπων-φεουδαρχών θα ακολουθούν το θρήσκευμα του ηγεμόνα τους. Οσοι ηγεμόνες έφευγαν από τη σκέπη του Βατικανού, μετέφεραν μαζί τους στα νέα θρησκευτικά «πιστεύω» και Εκκλησία, ως είδος κοινωνικής προίκας, τον πληθυσμό.
Πολλοί ιστορικοί αναρωτήθηκαν γιατί αρχικά η επιρροή του Λούθηρου ήταν ισχυρότερη στους πρίγκιπες, φεουδάρχες από ό,τι στον πληθυσμό τους. Η απάντηση είναι πολύ απλή: Οι ιδιοκτησίες στα γερμανικά κρατίδια μπορεί να βρίσκονταν υπό την εποπτεία των τοπικών ηγεμόνων, αλλά ήταν κληρονομιά της διαλυόμενης Αγίας Γερμανικής Αυτοκρατορίας και τυπικά ιδιοκτησία του πάπα. Με τη θρησκευτική μετακίνησή τους, οι ηγεμόνες μετακίνησαν αυτές τις ιδιοκτησίες από το Βατικανό στους ίδιους. Ο Λούθηρος ήθελε οπαδούς και όχι ιδιοκτησίες. Αργότερα, έπειτα από συμφωνίες με την Καθολική Εκκλησία, πολλοί ηγεμόνες επέστρεψαν και πάλι στο Βατικανό, αφού πρώτα διασφάλισαν ότι οι ιδιοκτησίες θα παραμείνουν στα χέρια τους.
Το δίδαγμα από αυτό το ιστορικό παράδειγμα είναι σαφές: απόψεις, κοσμοθεωρητικές προσεγγίσεις, τα «πιστεύω» των πριγκίπων-φεουδαρχών ήταν σε ευθεία συνάρτηση με τα προσωπικά τους συμφέροντα. Ολόκληροι λαοί μετακινούνταν από τη μία άποψη στην άλλη, στο όνομα δήθεν θεϊκών επιταγών και αναγκών, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα εγωιστικά συμφέροντα των ηγεμόνων τους. Οι δε πληθυσμοί ήταν ένα είδος «θεϊκής προίκας», η οποία μετακινιόταν ή όχι, ανάλογα με την αντίληψη συμφερόντων και αξιοπρέπειας των φεουδαρχών-ηγεμόνων.
Η συμπεριφορά πολλών υπουργών στις κυβερνήσεις στη χώρα μας αναδεικνύει το γεγονός ότι στην ελληνική πολιτική σκηνή δεν υπάρχουν «απλά» επαγγελματίες πολιτικοί, αλλά και επαγγελματίες υπουργοί (ευτυχώς υπάρχουν σημαντικές φωτεινές εξαιρέσεις). Οι τελευταίοι αντιλαμβάνονται τα υπουργεία των οποίων προΐστανται ως φέουδά τους.
Γι' αυτό δεν ενδιαφέρονται για το τι γίνεται στα υπόλοιπα υπουργεία, αν και μέλη της κυβέρνησης, προκειμένου να μην ανακατεύονται οι «άλλοι» στα δικά τους υπουργεία-φέουδα. Η πολιτική τους αξιοσύνη εξαρτάται, κατ' αυτούς, από τις αρμοδιότητες των υπουργείων τους και όχι από το αν έχουν όραμα για τα πολιτικά πεδία που εξυπηρετούν αυτά τα υπουργεία, αν είναι δημοκρατική η αντίληψή τους γι' αυτά ή όχι. Η συμπεριφορά τους θυμίζει τους πρίγκιπες-φεουδάρχες που θεωρούσαν το κράτος ένα είδος προίκας.
Τα μετακινούμενα πιστεύω τους δεν διαφέρουν και πολύ από τις μετακινήσεις απόψεων ανάμεσα στους πρίγκιπες-ηγεμόνες.
Προπαγάνδισαν την ανάγκη ενίσχυσης του κράτους με την ίδια ένταση που υποκλίνονται σήμερα στις αγορές. Μας κυβερνούν επί δεκαετίες και έχουν άμεσες πολιτικές ευθύνες για το πού βρίσκεται η χώρα, αλλά, ταυτόχρονα, διατείνονται ότι είναι οι μόνοι κατάλληλοι για να μας βγάλουν από την κρίση. Ανάλογα με τις προσωπικές τους καριέρες μετακινούνται από τον σοσιαλισμό στον νεοφιλελευθερισμό και ελπίζουν ότι στο μέλλον μπορούν να κάνουν εκ νέου την αντίστροφη πορεία. Αλλα λένε στο κόμμα τους, άλλα στις προσωπικές τους σχέσεις, άλλα εντός της κυβέρνησης και άλλα στους ψηφοφόρους που επιθυμούν να τους πείσουν να στηρίζουν τις πιο διαφορετικές πολιτικές. Είναι, πλέον, υπουργοί κατ' επάγγελμα.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*
Νίκος Κοτζιάς
***
*
Υπουργεία φέουδα
.
και φεουδάρχες υπουργοί
Οταν η Καθολική Εκκλησία διασπάστηκε από τον Λούθηρο, πολλοί πρίγκιπες-φεουδάρχες, ηγεμόνες των γερμανικών κρατιδίων προσχώρησαν στον προτεσταντισμό. Πολλοί ιστορικοί αναρωτήθηκαν γιατί αρχικά η επιρροή του Λούθηρου ήταν ισχυρότερη στους πρίγκιπες, φεουδάρχες από ό,τι στον πληθυσμό τους. Η απάντηση είναι πολύ απλή: Οι ιδιοκτησίες στα γερμανικά κρατίδια μπορεί να βρίσκονταν υπό την εποπτεία των τοπικών ηγεμόνων, αλλά ήταν κληρονομιά της διαλυόμενης Αγίας Γερμανικής Αυτοκρατορίας και τυπικά ιδιοκτησία του πάπα. Με τη θρησκευτική μετακίνησή τους, οι ηγεμόνες μετακίνησαν αυτές τις ιδιοκτησίες από το Βατικανό στους ίδιους. Ο Λούθηρος ήθελε οπαδούς και όχι ιδιοκτησίες. Αργότερα, έπειτα από συμφωνίες με την Καθολική Εκκλησία, πολλοί ηγεμόνες επέστρεψαν και πάλι στο Βατικανό, αφού πρώτα διασφάλισαν ότι οι ιδιοκτησίες θα παραμείνουν στα χέρια τους.Το δίδαγμα από αυτό το ιστορικό παράδειγμα είναι σαφές: απόψεις, κοσμοθεωρητικές προσεγγίσεις, τα «πιστεύω» των πριγκίπων-φεουδαρχών ήταν σε ευθεία συνάρτηση με τα προσωπικά τους συμφέροντα. Ολόκληροι λαοί μετακινούνταν από τη μία άποψη στην άλλη, στο όνομα δήθεν θεϊκών επιταγών και αναγκών, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα εγωιστικά συμφέροντα των ηγεμόνων τους. Οι δε πληθυσμοί ήταν ένα είδος «θεϊκής προίκας», η οποία μετακινιόταν ή όχι, ανάλογα με την αντίληψη συμφερόντων και αξιοπρέπειας των φεουδαρχών-ηγεμόνων.
Η συμπεριφορά πολλών υπουργών στις κυβερνήσεις στη χώρα μας αναδεικνύει το γεγονός ότι στην ελληνική πολιτική σκηνή δεν υπάρχουν «απλά» επαγγελματίες πολιτικοί, αλλά και επαγγελματίες υπουργοί (ευτυχώς υπάρχουν σημαντικές φωτεινές εξαιρέσεις). Οι τελευταίοι αντιλαμβάνονται τα υπουργεία των οποίων προΐστανται ως φέουδά τους.Γι' αυτό δεν ενδιαφέρονται για το τι γίνεται στα υπόλοιπα υπουργεία, αν και μέλη της κυβέρνησης, προκειμένου να μην ανακατεύονται οι «άλλοι» στα δικά τους υπουργεία-φέουδα. Η πολιτική τους αξιοσύνη εξαρτάται, κατ' αυτούς, από τις αρμοδιότητες των υπουργείων τους και όχι από το αν έχουν όραμα για τα πολιτικά πεδία που εξυπηρετούν αυτά τα υπουργεία, αν είναι δημοκρατική η αντίληψή τους γι' αυτά ή όχι. Η συμπεριφορά τους θυμίζει τους πρίγκιπες-φεουδάρχες που θεωρούσαν το κράτος ένα είδος προίκας.
Τα μετακινούμενα πιστεύω τους δεν διαφέρουν και πολύ από τις μετακινήσεις απόψεων ανάμεσα στους πρίγκιπες-ηγεμόνες.Προπαγάνδισαν την ανάγκη ενίσχυσης του κράτους με την ίδια ένταση που υποκλίνονται σήμερα στις αγορές. Μας κυβερνούν επί δεκαετίες και έχουν άμεσες πολιτικές ευθύνες για το πού βρίσκεται η χώρα, αλλά, ταυτόχρονα, διατείνονται ότι είναι οι μόνοι κατάλληλοι για να μας βγάλουν από την κρίση. Ανάλογα με τις προσωπικές τους καριέρες μετακινούνται από τον σοσιαλισμό στον νεοφιλελευθερισμό και ελπίζουν ότι στο μέλλον μπορούν να κάνουν εκ νέου την αντίστροφη πορεία. Αλλα λένε στο κόμμα τους, άλλα στις προσωπικές τους σχέσεις, άλλα εντός της κυβέρνησης και άλλα στους ψηφοφόρους που επιθυμούν να τους πείσουν να στηρίζουν τις πιο διαφορετικές πολιτικές. Είναι, πλέον, υπουργοί κατ' επάγγελμα.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου