... τ' αφεντικά του ΠΑΣΟΚ ήξεραν ...

*
Νίκος Μπογιόπουλος
***
*

«Wall Street Journal»:

.

Η Εφημερίς της ... Κυβερνήσεως!

*

«Το μεγάλο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων που προωθεί η ελληνική κυβέρνηση υπόσχεται να αλλάξει τη διάρθρωση της ελληνικής οικονομίας που βρίσκεται σε κρίση (...) το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων - που περιλαμβάνει ΟΣΕ, καζίνο, ακίνητη περιουσία, τυχερά παιχνίδια, εταιρείες ύδρευσης, λιμάνια, αεροδρόμια και άλλες υποδομές - δεν έχει σχεδιαστεί μόνο για να αυξήσει τα κρατικά έσοδα, αλλά και για να οδηγήσει στην περαιτέρω ανάπτυξη των τομέων που αποκρατικοποιούνται και να προκαλέσει αλλαγή στις αντιλήψεις των επενδυτών για την Ελλάδα».

*

Τα παραπάνω γράφτηκαν στην «Wall Street Journal», την εφημερίδα που αποτελεί το «ευαγγέλιο» της Μέκκας του καπιταλισμού και απηχεί τις απόψεις του διεθνούς ιμπεριαλιστικού τζόγου.
Το ενδιαφέρον της υπόθεσης (σ.σ.: η υπόθεση ισοδυναμεί με το γενικό ξεπούλημα των «φιλέτων» της δημόσιας περιουσίας στην Ελλάδα), δε βρίσκεται τόσο στο επαινετικό για το «σοσιαλιστικό» ΠΑΣΟΚ περιεχόμενο του εν λόγω άρθρου.
Το ενδιαφέρον βρίσκεται στην ημερομηνία που γράφτηκε αυτό το άρθρο. Και τούτο διότι δεν γράφτηκε χτες, ούτε προχτές, ούτε καν το Μάρτη, όταν η κυβέρνηση ανακοίνωσε στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ τις αποφάσεις για την εκποίηση των 50 δισ. ευρώ.
Το συγκεκριμένο άρθρο, που περιγράφει εν είδει ακτινογραφίας και μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, γράφτηκε και δημοσιεύτηκε στην «Wall Street Journal» την 1/10/2010!
Με άλλα λόγια, οι υποψήφιοι «επενδυτές», τόσο οι εγχώριοι όσο κι εκείνοι που βρίσκονται στα πέρατα του κόσμου, το τσουνάμι της εκποίησης που σχεδιάζει η κυβέρνηση, το γνωρίζουν - χαρτί και καλαμάρι - εδώ και έξι τουλάχιστον μήνες!
Το γεγονός αυτό συνιστά μια πρώτης τάξεως απόδειξη: Οι διάφοροι αδαείς, που ισχυρίζονται ότι η κυβέρνηση του Παπανδρέου, του Παπακωνσταντίνου, του Λοβέρδου και της Μπιρμπίλη είναι «ασυντόνιστη» και «απρογραμμάτιστη», δεν σκαμπάζουν «γρι» από διαδικασίες και προεργασίες «φαστ τρακ» ξεπουλήματος. Μια χαρά «συντονισμό» και μια χαρά «πρόγραμμα» διαθέτουν οι άνθρωποι. Ρωτήστε, άλλωστε, και την «Wall Street Journal». Που - σε συνεννόηση με τους ξεπουληματίες - διαφημίζει έξι μήνες πριν, όλα όσα θα πάθει - «συντονισμένα» και «προγραμματισμένα» - ο ελληνικός λαός, έξι μήνες μετά.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Stavrovelonia
*

... quo vadis καταχρεωμένη Ευρώπη; ...

*
Γιώργος Δελαστίκ
***
*

Καλπάζει το χρέος

.

σε όλη την Ευρωπαϊκή Ενωση

*

Στον αέρα έχει τιναχτεί το Μάαστριχτ στις προβλέψεις του για το ανώτατο επιτρεπτό όριο του δημόσιου χρέους και του ελλείμματος του προϋπολογισμού σε ολόκληρη την Ευρώπη τόσο στις 27 χώρες-μέλη της ΕΕ όσο και στα 17 κράτη που συναπαρτίζουν την Ευρωζώνη. Αυτό είναι το γενικό συμπέρασμα από τα αναλυτικά στοιχεία που δημοσιοποίησε προχθές η Γιούροστατ, η Στατιστική Υπηρεσία της ΕΕ.

 Ποιο 3% ως ανώτατο όριο του ελλείμματος; Κατά μέσο όρο στις 27 χώρες της ΕΕ το έλλειμμα του προϋπολογισμού ανέρχεται στο 6,4% του ΑΕΠ.

Είναι χαρακτηριστικό δε ότι στις 22 από αυτές τις χώρες το έλλειμμα υπερβαίνει το όριο 3% και μόνο σε 5 όλες κι όλες χώρες είναι κάτω από το 3%, μέσα δηλαδή στις προβλέψεις του Μάαστριχτ.

Πρόκειται μόνο για τις τρεις σκανδιναβικές χώρες (Σουηδία, Δανία, Φινλανδία) συν το ζάπλουτο Λουξεμβούργο και την Εσθονία.
Η κατάσταση δεν είναι καθόλου καλύτερη στις 17 χώρες της ζώνης του ευρώ. Ο μέρος όρος του ελλείμματος του προϋπολογισμού στην Ευρωζώνη ανέρχεται στο 6%.
Και εδώ οι 14 χώρες έχουν έλλειμμα πάνω από το όριο του 3% και μόνο τρεις χώρες μικρότερο απ' αυτό - πρόκειται για τρεις χώρες που έχουμε ήδη αναφέρει (Φινλανδία, Λουξεμβούργο, Εσθονία).
Θλιβερή πρωταθλήτρια του ελλείμματος είναι και πάλι το 2010 η Ιρλανδία, κυριολεκτικά απογειωμένη όμως στο... 32,4% (!!!) του ΑΕΠ της εξαιτίας της εγκληματικής απόφασης της εκδιωχθείσης κυβέρνησής της να... κρατικοποιήσει τα χρέη των τραπεζών καταβαραθρώνοντας την οικονομία της χώρας.

Για τη δεύτερη θέση παλεύουν η Ελλάδα με 10,5% και η Βρετανία με 10,4% και με σαφείς, εκφρασμένες εγγράφως υποψίες της Γιούροστατ ότι οι Αγγλοι έχουν κάνει λαθροχειρίες στα στατιστικά στοιχεία με τις στρατιωτικές δαπάνες τους. Κοντά μας σε απόσταση αναπνοής η Ισπανία και η Πορτογαλία, με 9,2% και 9,1% του ΑΕΠ τους αντίστοιχα.
Καθόλου μακριά δεν βρίσκεται και η Γαλλία με έλλειμμα 7% του ΑΕΠ, ελάχιστα βελτιωμένο από το 7,5% που είχε το 2009.
Ούτε γι' αστείο φυσικά δεν ισχύει και το όριο του 60% του ΑΕΠ που καθόριζε το Μάαστριχτ ως ανώτατη επιτρεπτή τιμή για το δημόσιο χρέος. Αυτό συνεχίζει να επιδεινώνεται διαρκώς, αποδεικνύοντας εμπράκτως ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ βαθύτερο δομικό πρόβλημα πανευρωπαϊκών διαστάσεων και όχι με τις... σπατάλες και την τεμπελιά των μεσογειακών λαών που δήθεν ζουν εις βάρος των εργατικών Γερμανών.
Ξεπερνά το 85% του ΑΕΠ το δημόσιο χρέος των 17 χωρών της Ευρωζώνης κατά μέσο όρο από 79,3% που ήταν πέρυσι. Μόνο 5 χώρες είχαν δημόσιο χρέος το 2010 κάτω από 60% του ΑΕΠ τους, ενώ οι υπόλοιπες 12 υπερβαίνουν το όριο.
Στο σύνολο της ΕΕ των «27» ο μέσος όρος του δημόσιου χρέους ανέβηκε στο 80% του ΑΕΠ από 74,4% που ήταν το 2009.
Εδώ πρέπει μάλιστα να σημειωθεί ότι κατά τη διάρκεια του 2010 το δημόσιο χρέος σε σχέση με το 2009 αυξήθηκε στις 25 (!) από τις 27 χώρες της ΕΕ και μειώθηκε μόνο σε 2.
Αξιοθρήνητη «πρωταθλήτρια» στο δημόσιο χρέος φυσικά η Ελλάδα με ποσοστό 142,8% του ΑΕΠ έναντι του 127,1% του 2009, ακολουθούμενη από την Ιταλία με 119%, το Βέλγιο με 96,8% και την Ιρλανδία με 96,2%, η οποία είχε δημόσιο χρέος ανερχόμενο μόλις στο 25% του ΑΕΠ της μόνο τρία χρόνια νωρίτερα.
Με εξαίρεση τις τρεις σκανδιναβικές χώρες και το Λουξεμβούργο, οι 11 από τις 15 χώρες της «παλιάς» ΕΕ της Δυτικής Ευρώπης έχουν σήμερα χρέος άνω του 60% του ΑΕΠ τους.
Προσωρινό είναι επίσης το φαινόμενο, κατά την άποψή μας, του συγκριτικά χαμηλού δανεισμού των χωρών του πρώην «υπαρκτού σοσιαλισμού». Οι κυβερνήσεις τους δεν δανείζονται πολύ γιατί κανένας για την ώρα δεν τους δίνει αφειδώς δάνεια και γιατί οι πληθυσμοί τους ανέχονται μοιρολατρικά κάθε είδους στερήσεις μετά την κατάρρευση των προηγούμενων καθεστώτων, πράγμα το οποίο όμως σταδιακά θα αλλάξει.
*
ΣΗΜΕΡΑ
Δεν θα έμπαινε κανένας στο ευρώ!
Σχεδόν καμία χώρα δεν θα έμπαινε στην Ευρωζώνη με βάση τα σημερινά στοιχεία των 17 κρατών που τη συναποτελούν, σε ό,τι αφορά το έλλειμμα και το δημόσιο χρέος τους! Οι 12 από τις 17 χώρες θα απορρίπτονταν γιατί έχουν δημόσιο χρέος πάνω από το 60% του ΑΕΠ τους και οι 14 από τις 17 θα απορρίπτονταν επειδή έχουν έλλειμμα στον προϋπολογισμό τους πάνω από το 3% του ΑΕΠ που ορίζει το Μάαστριχτ! Το διασκεδαστικό είναι πως θα απορρίπτονταν από την Ευρωζώνη τόσο η... Γερμανία όσο και η Γαλλία, αποτυγχάνοντας μάλιστα και στα δύο κριτήρια! Το Βερολίνο έχει χρέος 83,2% και έλλειμμα 3,3%, ενώ το Παρίσι χρέος 81,7% και έλλειμμα 7%...
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Stavrovelonia
*

... οι ΗΠΑ στηρίζουν τη Συρία !!!

*
Γιώργος Δελαστίκ
***
*

Δεν θα πέσει το συριακό καθεστώς

*

*

Οι εκατοντάδες νεκροί διαδηλωτές από τα πυρά των συριακών δυνάμεων ασφαλείας και του στρατού συνδυαζόμενη με τη σκλήρυνση της στάσης της Γαλλίας, της Βρετανίας και εν τινι μέτρω και των ΗΠΑ δημιουργούν την εντύπωση ότι ίσως και να επίκειται ανατροπή του καθεστώτος του Μπασάρ ελ - Ασαντ στη Δαμασκό.

Αν μάλιστα προστεθούν σε αυτό και οι αποκαλύψεις προ εβδομάδων του WikiLeaks για τη χρηματοδότηση από την Ουάσιγκτον των Σύρων αντικαθεστωτικών με 6 εκατομμύρια δολάρια και τη βοήθειά της για την κατασκευή και λειτουργία στο εξωτερικό αντικαθεστωτικού συριακού τηλεοπτικού σταθμού, φαίνεται σαν να έχουν οργανώσει οι Αμερικανοί συνωμοσία ανατροπής του Ασαντ.

Τα φαινόμενα απατούν. Οι Αμερικανοί όντως χρηματοδοτούν την υπονόμευση του καθεστώτος του συριακού Μπάαθ και επιθυμούν την αποδυνάμωσή του, όχι όμως και την ανατροπή του Μπασάρ ελ - Ασαντ.

Δεν έχουν ψευδαισθήσεις ότι μπορεί να ανατραπεί με εσωτερική εξέγερση και δεν είναι σε καμιά περίπτωση διατεθειμένοι να κάνουν πολεμική επίθεση εναντίον του κατά το πρότυπο του Ιράκ ή της Λιβύης.
Ο αεροπορικός πόλεμος των ΗΠΑ, της Γαλλίας, της Βρετανίας και του ΝΑΤΟ κατά της Λιβύης απέδειξε ότι δεν είναι επαρκής για να ανατρέψει ούτε καν ένα καθεστώς τόσο αδύναμο στρατιωτικά όσο αυτό του Καντάφι, τον οποίον δεν έχουν ακόμη κατορθώσει να δολοφονήσουν παρά τις επανειλημμένες απόπειρές τους.

Ενδέχεται να χρειαστεί ευρύτερης έκτασης χερσαίος πόλεμος από τους Αμερικανονατοϊκούς κατά της Λιβύης από όσο διεξάγουν μέχρι στιγμής μέσω των ανδρεικέλων και των συμμάχων τους για να ανατρέψουν το καθεστώς του Καντάφι, οπότε ένας ανάλογος πόλεμος των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ για να ανατρέψουν το συριακό καθεστώς και να καταλάβουν τη Συρία απαιτεί διαστάσεις πολεμικής κινητοποίησης αντίστοιχες με εκείνη του πολέμου για την υποδούλωση του Ιράκ.

Δεν είναι ώρα για τέτοιους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς εκ μέρους των ΗΠΑ. Πόσω μάλλον που γνωρίζουν δύο πράγματα. Πρώτον ότι πρέπει να ανατρέψουν το καθεστώς του Μπαάθ, του κυβερνώντος συριακού κόμματος, και όχι μόνο τον Μπασάρ ελ - Ασαντ, γιατί αν ανατραπεί μόνο ο Ασαντ το καθεστώς θα γίνει πολύ σκληρότερο και πιο αντιαμερικανικό, δεδομένου ότι ο Μπασάρ ελ - Ασαντ συγκαταλέγεται στη δεξιά, σαφώς πιο συμβιβαστική πτέρυγα του κόμματος.
Δεύτερον, οι Αμερικανοί γνωρίζουν ότι το συριακό καθεστώς υπό τον Ασαντ διεκδικεί φυσικά από το Ισραήλ τα κατειλημμένα εδώ και μισόν αιώνα συριακά υψώματα του Γκολάν και ενισχύει τη Χεζμπολάχ στον Λίβανο και τη Χαμάς στην Παλαιστίνη, ενώ διατηρεί στενές σχέσεις με το Ιράν, αλλά δεν τηρεί αντιαμερικανική στάση.

Ας μην ξεχνάμε ότι ο Ασαντ έχει φτάσει μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001 μέχρι του σημείου να... βασανίζει για χάρη των Αμερικανών πολιτικούς κρατουμένους που του παρέδιδε η CIA! Οι ΗΠΑ μετέφεραν μυστικά στη Συρία άτομα που απήγαγαν από αραβικές χώρες, το Πακιστάν, το Αφγανιστάν ή κράτη της Κεντρικής Ασίας και οι συριακές αρχές τα βασάνιζαν για να τους αποσπάσουν ομολογίες αν συνεργάζονταν με αντιαμερικανικές ισλαμικές οργανώσεις ή απλώς οι Σύροι δολοφονούσαν άτομα που οι Αμερικανοί ήθελαν απλώς να εξοντώσουν χωρίς τον κίνδυνο να βρεθεί ξαφνικά η Ουάσιγκτον μπλεγμένη σε υποθέσεις δολοφονιών κρατουμένων.

Ενα καθεστώς σαν αυτό του Ασαντ είναι πολύ χρήσιμο στις ΗΠΑ. Ενώ η εξαπόλυση ενός πολέμου των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ εναντίον της Συρίας δεν αποκλείεται καθόλου να προκαλούσε γενική στρατιωτική ανάφλεξη σε πολλές χώρες της Μέσης Ανατολής και μάλιστα σε μια εποχή που οι αραβικές λαϊκές μάζες βρίσκονται σε αναταραχή με απρόβλεπτα αποτελέσματα, ένας αποδυναμωμένος από τις αιματηρές διαδηλώσεις Ασαντ είναι πολύ πιο εύκολα χειρίσιμος προς την κατεύθυνση εξυπηρέτησης των αμερικανικών συμφερόντων.

ΣΤΟΧΟΣ
Η εγκατάλειψη της συμμαχίας με Ιράν

Αποδυναμωμένος ο Ασαντ μπορεί να πιεστεί να απομακρυνθεί από τη συμμαχία του με το Ιράν και να μειώσει τη συριακή στρατιωτική και πολιτική βοήθεια προς τη λιβανέζικη Χεζμπολάχ και την παλαιστινιακή Χαμάς, εκτιμούν οι Αμερικανοί. Αν γίνει αυτό, το Ισραήλ διευκολύνεται να επιτεθεί στον Λίβανο για να συντρίψει στρατιωτικά μια αποδυναμωμένη Χεζμπολάχ και να εγκαταστήσει στη Βηρυτό κυβέρνηση ανδρεικέλων του Τελ Αβίβ. Οι Ισραηλινοί μπορεί επίσης να επιτεθούν πάλι στη Λωρίδα της Γάζας και να πλήξουν τη Χαμάς, ώστε να ανακτήσει τον έλεγχο όλης της Παλαιστίνης το πλήρως υποτελές στο Ισραήλ καθεστώς του Παλαιστίνιου προέδρου Μαχμούντ Αμπάς και του ακόμη χειρότερου πρωθυπουργού Σαλάμ Φαγιάντ.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

... γραφομηχανή - το τέλος ...

*

Newsroom ΔΟΛ

***

*

Κλείνει το τελευταίο εργοστάσιο γραφομηχανών

*

... μηχανική γραφομηχανή: ο δεινόσαυρος του γραπτού λόγου ...

*

Μουμπάι, Ινδία._

Πέρασε πια η εποχή που έστω και ένα λαθάκι στη δακτυλογράφηση σήμαινε ότι ολόκληρη η σελίδα έπρεπε να ξαναγραφτεί: ο τελευταίος των γραφομηχανών ανακοίνωσε ότι κλείνει το εργοστάσιό του στην Ινδία.

Οι υπολογιστές έχουν κατακτήσει τον κόσμο εδώ και καιρό, στην Ινδία, όμως, μια χώρα όπου 400 εκατομμύρια κάτοικοι δεν έχουν σταθερή ηλεκτροδότηση, η γραφομηχανή παρέμενε δημοφιλής σε δημόσιες υπηρεσίες και δικαστήρια.

Ακόμα και εκεί, όμως, οι εποχές αλλάζουν. Η εταιρεία Godrej & Boyce Manufacturing σταμάτησε την παραγωγή το 2009 και ανακοινώνει τώρα ότι μόνο 500 γραφομηχανές της σειράς «Prima» απομένουν στις αποθήκες της.

«Από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, οι υπολογιστές άρχισαν να κυριαρχούν. Όλοι οι κατασκευαστές γραφομηχανών γραφείου σταμάτησαν την παραγωγή, όλοι τους εκτός από μας» σχολίασε ο Μίλιντ Ντακλ, γενικός διευθυντής της Godrej & Boyce, μιλώντας στην ινδική εφημερίδα Business Standard.

Τις χρυσές ημέρες της δεκαετίας του 1990, η εταιρεία παρήγαγε 50 από τις 150 χιλιάδες γραφομηχανές που κατασκευάζονταν στην Ινδία κάθε χρόνο. Ακόμα και το 2009, η ετήσια παραγωγή έφτανε τα 12.000 κομμάτια, ανέφερε ο Ντακλ.

Όπως είπε, το εργοστάσιο της εταιρείας του στο Μουμπάι πρόκειται να τροποποιηθεί ώστε να παράγει ψυγεία.

Η πρώτη εμπορική γραφομηχανή αναπτύχθηκε στις ΗΠΑ το 1867 και βγήκε στην παραγωγή το 1873.

Σχεδόν ενάμισι αιώνα αργότερα, η εποχή της μηχανικής γραφομηχανής δείχνει να τελειώνει.

Παρόλα αυτά, υπάρχουν ακόμα αρκετές εταιρείες που παράγουν ηλεκτρονικές εκδόσεις. Η αμερικανική Swintec, για παράδειγμα, κατασκευάζει διαφανείς ηλεκτρονικές γραφομηχανές που προορίζονται ειδικά για τις φυλακές, έτσι ώστε οι κρατούμενοι να μην μπορούν να κρύψουν λίμες ή άλλα αντικείμενα στο εσωτερικό τους.

Η κλασική γραφομηχανή, εξάλλου, μας άφησε κληρονομιά το πληκτρολόγιο QWERTY, το οποίο διατηρήθηκε ως στάνταρτ στους υπολογιστές, παρόλο που δεν είναι η πλέον εργονομική διάταξη.

... Τζορτζ Όργουελ, επί το έργον ...

---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Stavrovelonia
*

... προπαγάνδας εγκώμιον ...

*
Ρούσσος Βρανάς
***
*
ΔΡΟΜΟΙ
*

*
Οι Γάλλοι...
... ιστορικοί πιστεύουν ότι ο πρώτος ηγεμόνας που χρησιμοποίησε την προπαγάνδα σε μαζική κλίμακα ήταν ο Ναπολέων. Ακόμα και η τελετή της στέψης του «πειράχτηκε» από τον ζωγράφο Νταβίντ για τις ανάγκες της ναπολεόντειας προπαγάνδας. Η μητέρα του, που δεν χώνευε την Ιωσηφίνα, σνομπάρισε την τελετή για να μη σταθεί δίπλα στη νύφη της. Κατά διαταγή του αυτοκράτορα όμως, ο Νταβίντ την «ανακάλεσε» στον γιγάντιο πίνακά του (φωτογραφία) πρόσχαρη και γαλήνια. «Τα πράγματα δεν έγιναν έτσι, αλλά θα μείνουν για πάντα έτσι» θα πει αργότερα γι' αυτήν την ιστορική παραχάραξη ο ιστορικός Φρεντερίκ Μασόν.
.
Οι Αιγύπτιοι,..
... όμως, θεωρούν πατέρα της προπαγάνδας τον φαραώ Ραμσή Β', ο οποίος έζησε 3.100 χρόνια πριν από τον Ναπολέοντα. Ξεγελασμένος από κατασκόπους των Χετταίων, ο Ραμσής και ο στρατός του έπεσαν σε ενέδρα στο Καντές. Οταν επέστρεψαν στην πατρίδα τους όμως, ο Ραμσής μίλησε για συντριπτική νίκη του. Ανάγλυφο στο εσωτερικό του ναού Αμπού Σιμπέλ τον δείχνει μέχρι σήμερα πάνω στο άρμα του να πατάει τους αποδεκατισμένους χετταίους στρατιώτες. Μπορεί βέβαια να νίκησε στο Καντές, όμως η νίκη του ήταν πύρρεια. Παραχάραξε το γεγονός για τις ανάγκες χειραγώγησης της κοινής γνώμης.
.
Ακόμη και η λατινογενής λέξη «προπαγάνδα» έχει τη δική της ιστορία. Χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1622 από τον Πάπα Γρηγόριο ΙΕ' στην «Congregatio de Propaganda Fide» (Σύνοδο για τη Διάδοση της Πίστης) και προσέφερε στους πιστούς αυτό το «καρότο»: έναν κατάλογο με τις πράξεις που απαιτούσαν από αυτούς οι θείες δυνάμεις προκειμένου να τους ανταμείψουν για την πίστη τους. Ενας σύγχρονος ορισμός της προπαγάνδας είναι αυτός: «Συστηματική μορφή ηθελημένης πειθούς που επιχειρεί να επηρεάσει τα συναισθήματα, τις συμπεριφορές, τις γνώμες και τις πράξεις στοχευμένων ακροατηρίων για ιδεολογικούς, πολιτικούς ή εμπορικούς σκοπούς, με την ελεγχόμενη διάδοση μονόπλευρων μηνυμάτων τα οποία δεν ανταποκρίνονται απαραιτήτως στην πραγματικότητα» (Ρίτσαρντ Αλαν Νέλσον, στο βιβλίο του «Χρονολόγιο και λεξικό της προπαγάνδας στις ΗΠΑ»).
.
Η κοινή...
... γνώμη πόσο είναι άραγε συνένοχη στη χειραγώγησή της; «Συχνά προτιμούμε να πιστεύουμε στο ιδεατό περισσότερο από όσο στο πραγματικό» έγραφε ο φιλόσοφος Σλαβόι Ζίζεκ. «Ξέρουμε πολύ καλά πώς έχουν τα πράγματα, αλλά προτιμούμε να κάνουμε σαν να μην ξέρουμε».
.
Η στάση...
... της κοινής γνώμης στην τρέχουσα οικονομική κρίση είναι χαρακτηριστική και επιβεβαιώνει τα λόγια του φιλοσόφου. Οι κυβερνήσεις των υπερχρεωμένων ευρωπαϊκών χωρών διαβεβαιώνουν τους λαούς τους ότι δεν θα πληρώσουν αυτοί το κόστος της και τους δείχνουν μια εικονική πραγματικότητα παρόμοια με εκείνη του ναπολεόντειου ζωγράφου. Οι άνθρωποι που ζουν στην «πραγματική» πραγματικότητα αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει αλλά κάνουν σαν να μην ξέρουν, ελπίζοντας μέχρι την τελευταία στιγμή στο πιο απίθανο ενδεχόμενο: στην ως εκθαύματος σωτηρία τους, όπως οι πιστοί σε εκείνο το παπικό «καρότο».
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Stavrovelonia
*

... εντελώς τυχαία, προέκυψε θέμα ΔΕΗ ...

*
Σεραφείμ Π. Κοτρώτσος
***
*

Η αλήθεια για τη  ΔΕΗ

.

και οι γκαιμπελίσκοι

.

σε κυβέρνηση και ΜΜΕ

*

 Όλως τυχαίως, η έκθεση Ρακιντζή για το «πάρτι» με τις επιδοτήσεις του σωματείου εργαζομένων της ΔΕΗ ήρθε στη δημοσιότητα την καταλληλότερη στιγμή για την κυβέρνηση.

Την ώρα, δηλαδή, που αρχίζουν παρασκηνιακώς οι διαπραγματεύσεις για την εκχώρηση μεγάλου μέρους της συμμετοχής του Δημοσίου (πιθανώς στη γερμανική RWE σε κοινοπραξία με Ελληνες (υπερ)εργολάβους) στο πλαίσιο των αποκρατικοποιήσεων που επιβάλλει η τρόϊκα.

Και την ώρα που η κυβέρνηση αναζητούσε εναγωνίως ένα επικοινωνιακό χτύπημα στον -ούτως ή άλλως απαξιωμένο ως παρακολούθημα του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος- συνδικαλισμό του ευρύτερου δημόσιου τομέα.

Για να εξαφανιστούν, έτσι, τα τελευταία εμπόδια στην επιχείρηση εκχώρησης της δημόσιας περιουσίας. Στο μεγάλο σχέδιο των 50 δις!

Η σκηνοθεσία -για τον σκοπό αυτό- είναι άριστη.

Ο  επικοινωνιακός "καταλύτης" Ρακιντζής παρουσιάζει την έκθεση, σύμφωνα με την οποία το σωματείο του πράσινου συνδικαλιστή Φωτόπουλου έλυνε και έδενε στη ΔΕΗ, εισπράττοντας έμμεσες επιδοτήσεις εκατομμυρίων.

Φοβερό και πρωτότυπο!!!

Ακολούθως, συγκεκριμένα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης, προεξάρχοντος του Mega channel (που μαζί με την κρατική ΝΕΤ και απόντος, πλέον, του Alter, κυριαρχούν στο τηλεοπτικό τοπίο επιβάλλοντος την ηγεμονία της «μοναδικής άποψης») , αναλαμβάνουν να «σηκώσουν» το θέμα.

Και να αποδείξουν πως οι «Φωτόπουλοι» είναι διεφθαρμένοι, αφού εκβίαζαν τις κυβερνήσεις για προνόμια και επιχορηγήσεις πέραν των αμοιβών τους, συμβάλλοντας, έτσι, τα μάλα στην σπατάλη του δημοσίου χρήματος.

Οι αναφορές είναι σωστές. Αλλά είναι μόνο ένα μικρό μέρος της αλήθειας. Η υπόλοιπη αποσιωπάται και αποκρύπτεται από τους τηλεοπτικούς σχολιαστές...

Ουδείς, φερ΄ ειπείν, αποκαλύπτει πως οι προκλητικές επιχεορηγήσεις εδίδοντο από συγκεκριμένους υπουργούς και συγκεκριμένες διοικήσεις της ΔΕΗ στο πλαίσιο ενός «παζαριού» μεταξύ κόμματος και κομματικού συνδικαλισμού. Υπουργοί του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. και διορισμένες διοικήσεις έδιναν όσα έδιναν στο σωματείο της ΔΕΗ.

Γιατί κατηγορείται ο «δωρολήπτης» κι όχι αυτός που δωροδοκεί;

Και σε κάθε περίπτωση, οι «Φωτόπουλοι» ανέβαζαν κάθε χρόνο την τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος και έσφιγγαν τη θηλιά των οικογενειακών προϋπολογισμών;

 Ή οι «Φωτόπουλοι» παρέδιδαν την αγορά της ηλεκτρικής ενέργειας σε οικονομικά συμφέροντα με ονοματεπώνυμο και κατασκεύασαν πεπαλαιωμένες μονάδες με ρυπογόνο λιγνίτη επειδή αυτή την τεχνολογία είχαν εκείνοι που επηρέαζαν υπουργούς και διοικήσεις;

Ή, μήπως, τελικά, οι επιδοτήσεις και τα προνόμια είχαν, μεταξύ άλλων, σκοπό να εξασφαλίσουν και τη σιωπή των κομματικών συνδικαλιστών;

Στην περίπτωση της ΔΕΗ μάλλον ισχύει το «όλοι μαζί τα έφαγαν» του Πάγκαλου. Ένα είναι βέβαιο: δεν τα έφαγαν μόνοι τους οι «Φωτόπουλοι». Εκείνοι, μάλιστα, έφαγαν τα λιγότερα. Πολιτικοί και διοικήσεις ήταν αυτοί που καταλήστευσαν τη ΔΕΗ, την οποία, τώρα, θέλουν να ξεπουλήσουν.

Οι γκαιμπελίσκοι της κυβέρνησης του Μνημονίου και των μέσων ενημέρωσης, όμως, κάνουν καλά τη δουλειά τους. Στρέφουν το ενδιαφέρον προς τον διαβρωμένο κομματικό συνδικαλισμό για να αιτιολογήσουν το ξεπούλημα της ΔΕΗ. Γι αυτούς που δημιούργησαν τον κομματικό συνδικαλισμό και βύθισαν στα χρέη τις ΔΕΚΟ θα μιλήσει κανείς;

Φυσικά όχι. Πως, άλλωστε, όταν κάποιοι εκ των ιδιοκτητών καναλιών και εφημερίδων «φιγουράρουν» στις κοινοπραξίες που θα διεκδικήσουν μερίδια της πίτας της ΔΕΗ και της απελευθερωμένης αγοράς ενέργειας την επόμενη ημέρα;

---

Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Stavrovelonia

*

... καλό Πάσχα ...

*
stavrosx1
***
*

Περί και δι' ευχών

*

*

... οι θεοί και τα εξαπτέρυγά τους σας εύχονται να 'στε γεροί και δυνατοί για να ανταποκρίνεστε με συνέπεια στα χρέη σας προς τις τράπεζές τους ...

... έρρωσθε ...

*

... αραβικές εξεγέρσεις εν τάφω ...

*
Γιώργος Δελαστίκ
***
*

Μελαγχολικός απολογισμός

*

Μελαγχολικός είναι ο απολογισμός των επιτευγμάτων μέχρι στιγμής των αραβικών εξεγέρσεων που τόσες ελπίδες ριζικής αλλαγής προς το καλύτερο γέννησαν. Στις δύο όλες κι όλες περιπτώσεις που οι λαοί που εξεγέρθηκαν πέτυχαν την απομάκρυνση διεφθαρμένων και αυταρχικών ηγετών, του Χόσνι Μουμπάρακ στην Αίγυπτο και του Μπεν Αλί στην Τυνησία, οι εξεγέρσεις δεν μπόρεσαν να μετεξελιχθούν σε επαναστάσεις και να επιφέρουν αλλαγή καθεστώτος.

.

Στην Αίγυπτο ειδικά, παρά τη μεγαλειώδη εξέγερση εκατομμυρίων λαού με εκατοντάδες και ίσως χιλιάδες νεκρούς, δεν άλλαξε ουσιαστικά τίποτα περισσότερο από τον Μουμπάρακ και το πολύ στενό του περιβάλλον. Η ίδια στρατιωτική χούντα ελέγχει και σήμερα την κατάσταση και κατέχει την εξουσία. Ασήμαντα είναι τα βήματα του εκδημοκρατισμού που έχουν γίνει, εντελώς ανάξια του μεγαλείου της εξέγερσης, η οποία έχει πλέον μπλοκαριστεί από το καθεστώς που απλώς υποχρεώθηκε να θυσιάσει τον υπερήλικα ηγέτη του.

.

Στην Τυνησία το καθεστώς υπέστη σοβαρότερο πλήγμα, ουσιαστικά έχει αποσυντεθεί, αλλά δεν υπάρχουν συγκροτημένες πολιτικές δυνάμεις για να αναπληρώσουν το κενό εξουσίας. Εστω και βασανιστικά πάντως κάτι οπωσδήποτε διαφορετικό θα προκύψει σταδιακά στη χώρα αυτή, καθώς ήταν η πρώτη εξεγερμένη χώρα και ο αιφνιδιασμός του παλιού καθεστώτος ήταν απόλυτος.

.

Στην Αλγερία και στο Μαρόκο τα καθεστώτα κέρδισαν τον πρώτο γύρο, καθώς με μέτρα καταστολής που προκάλεσαν ελάχιστες δεκάδες νεκρούς και με κοινωνικές παροχές απέτρεψαν μέχρι στιγμής τη γενίκευση των εξεγέρσεων.
.
Λίγο-πολύ το ίδιο έγινε και στην Ιορδανία, χωρίς πάντως να θεωρείται ότι έχει οριστικά αποτραπεί η ανάφλεξη εξεγέρσεων στις τρεις αυτές χώρες.
.
Η εισβολή της Σαουδικής Αραβίας στο Μπαχρέιν κατέπνιξε με δραστικό και αποτελεσματικό τρόπο την εξέγερση του λαού αυτού του μικροσκοπικού νησιωτικού κράτους και αποκατέστησε εκ νέου το σκοτάδι της απόλυτης μοναρχίας.
.
Στην Υεμένη αποκλείεται να επιβιώσει πολιτικά στο τέλος ο πρόεδρος Σαλέχ. Η εξέγερση των φοιτητών και του λαού όμως έχει ήδη μπλοκαριστεί εντελώς και δεν έχει καμιά ελπίδα επιτυχίας. Η λυσσαλέα αντίσταση του Σαλέχ επί μήνες έδωσε τον χρόνο στο καθεστώς να... διασπαστεί συντεταγμένα. Τώρα πλέον συγκρούονται διάφορες φατρίες του καθεστώτος και φυλές που το στήριζαν, επομένως αυτό που θα προκύψει τελικά θα είναι απλώς μια αναδιάταξη του συσχετισμού δυνάμεων μεταξύ των παλαιών παικτών, με τη χώρα να βυθίζεται ενδεχομένως στον στρόβιλο της διάσπασης σε δύο - τρία μικρότερα κράτη, επίσημα ή ανεπίσημα.

Απομένουν η Συρία και η Λιβύη, δύο χώρες δηλαδή που οι ΗΠΑ και η ΕΕ επιθυμούν σφοδρά καθεστωτική αλλαγή - μόνο που στις χώρες αυτές δεν είχαμε λαϊκές εξεγέρσεις συγκρίσιμες καθ' οιονδήποτε τρόπο με εκείνες της Αιγύπτου, της Τυνησίας, του Μπαχρέιν ή της Υεμένης.
.
Στη Λιβύη είχαμε οργανωμένη ένοπλη εξέγερση κατά του καθεστώτος Καντάφι, με ηγέτες που είχαν εκ των προτέρων επαφή με Αμερικανούς και Ευρωπαίους. Η εξέγερση αυτή βρήκε λαϊκή ανταπόκριση μέτριας έκτασης στο ανατολικό τμήμα της χώρας, εντελώς ανεπαρκή όμως για να την οδηγήσει στη νίκη. Οι αντικανταφικές δυνάμεις θα είχαν συντριβεί, αν δεν κήρυσσε η Δύση αεροπορικό πόλεμο εναντίον της Λιβύης.
.
Στη χώρα αυτή δεν έχουμε πλέον εμφύλιο με πρώτη γραμμή, αλλά πόλεμο εθνικοαμυντικό του Καντάφι εναντίον των ΗΠΑ, της Γαλλίας, της Αγγλίας και των συμμάχων τους στο ΝΑΤΟ. Ο Λίβυος ηγέτης δεν έχει ελπίδα πολιτικής επιβίωσης, καθώς Αμερικανοί και Ευρωπαίοι είναι αποφασισμένοι να τον ανατρέψουν προχωρώντας σε χερσαίο πόλεμο στη Λιβύη και οι ίδιοι, αν αποδειχθεί οριστικά ότι είναι ανεπαρκείς οι Λίβυοι συνεργάτες τους.
.
ΣΥΡΙΑ
Ο Ασαντ μάλλον θα επιβιώσει
.
Αποκλείεται οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι να κηρύξουν πόλεμο εναντίον της Συρίας, όπως έκαναν στη Λιβύη. Γνωρίζουν ότι κάτι τέτοιο θα προκαλούσε πιθανότατα νέο γενικευμένο πόλεμο στη Μέση Ανατολή με απροσδιόριστα εκ των προτέρων αποτελέσματα. Το συριακό καθεστώς το γνωρίζει αυτό και το αξιοποιεί για να καταπνίξει με ιδιαίτερη σκληρότητα τις αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις, η περιορισμένη έκταση των οποίων υποδηλώνει ότι δεν έχουν ωριμάσει ακόμη οι συνθήκες για να ανατραπεί ο Ασαντ από εσωτερικές συριακές δυνάμεις. Μέχρι στιγμής επίσης δεν φαίνεται να έχουν κατορθώσει οι ΗΠΑ να διαβρώσουν σε αξιόλογο βαθμό τα ηγετικά στελέχη του καθεστώτος.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

... "σημείον αμφιλεγόμενον" ...

*
Παντελής Μπουκάλας
***
*
Η σοφία της μη ισχύος *

Το ερώτημα του Ιησού προς τους μαθητές του, «Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι;» το καταγράφουν τρεις ευαγγελιστές, ο Ματθαίος, ο Μάρκος και ο Λουκάς. Αλλοι λένε πως είσαι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, αποκρίνονται οι μαθητές, άλλοι ο Ηλίας, άλλοι ο Ιερεμίας ή κάποιος από τους Προφήτες. Τίποτε καινούργιο δεν λένε βέβαια στον παντογνώστη, που όμως επιμένει να εμφανίζεται ως μη γνωρίζων και ρωτάει πια τους μαθητές τι πιστεύουν οι ίδιοι. Πως είσαι ο Μεσσίας, του απαντούν, κι αυτός τους προστάζει αυστηρά να μην το πουν σε κανέναν γιατί «πρέπει να πάθει πολλά, να αποδοκιμαστεί από τους πρεσβύτερους, τους αρχιερείς και τους γραμματείς, να θανατωθεί και την τρίτη μέρα ν' αναστηθεί».
Αν έγινε όντως αυτός ο διάλογος ή είναι απόρροια της αφηγηματικής μεθόδου που επέλεξαν οι ευαγγελιστές, είναι ένα ερώτημα που, με φιλολογικότερους όρους, απασχολεί τους γραμματολόγους, όταν αναρωτιούνται πόσος αυθεντικός Σωκράτης υπάρχει στους διαλόγους του Πλάτωνα ή αν ο Επιτάφιος είναι του Περικλή ή του Θουκυδίδη. Υπό το καθεστώς της πίστης, ερωτήματα αυτού του είδους και το εγχείρημα των απαντήσεων συνιστούν περίπου αμαρτία. Αυτό ωστόσο δεν απέτρεψε τους ανθρώπους (παρά τους κινδύνους που κατά καιρούς αντιμετώπισαν, να κηρυχθούν αιρετικοί ή και να καούν) να σκέφτονται και να ξανασκέφτονται το «σημείον αμφιλεγόμενον». Για να φανεί έτσι ότι το «τίνα με λέγουσιν άνθρωποι είναι;» απευθυνόταν στον μέλλοντα χρόνο.
Θα μπορούσε άραγε να δοθεί η απάντηση πως ο Χριστός ήταν φιλόσοφος, κι ας μην έγραψε παρά λίγες άγνωστες λέξεις στο χώμα, κι ας μιλούσε με παραβολές για να τον νιώθουν καλύτερα οι απλοί άνθρωποι που τον άκουγαν; «Ο Χριστός φιλόσοφος», ακριβώς, τιτλοφορείται ένα βιβλίο του Φρεντερίκ Λενουάρ (εκδ. Πόλις, 2010, μτφρ. Αιμίλιος Βαλασιάδης), που επιχειρεί μια ενδιαφέρουσα σύνοψη της χριστολογίας και της ιστορίας του χριστιανισμού, βασιζόμενος στις σπουδές του στη φιλοσοφία και την ιστορία των θρησκειών. «Ο Ιησούς κηρύσσει τη σοφία της αγάπης και της μη ισχύος» υπογραμμίζει ο συγγραφέας, σημειώνοντας ότι θαυματουργούσε για να καταδείξει ότι διαθέτει την απόλυτη δύναμη, την οποία ωστόσο απαρνήθηκε επί του σταυρού. «Αλλάζει έτσι ριζικά το παραδοσιακό πρόσωπο του Θεού που εμπνέει φόβο και έρχεται σε αντίθεση με το πιο οικουμενικά διαδεδομένο ένστικτο: το ένστικτο της αυτοεπιβεβαίωσης, μέσω της κυριαρχίας επί των άλλων». Πόσο δυσπρόσιτη είναι η «σοφία της μη ισχύος» το βεβαιώνει η ίδια η πορεία του χριστιανισμού, όχι πια ως θρησκείας, αλλά ως συστήματος κυριαρχίας. Φοβάμαι πως και ο σημερινός κερματισμένος, εθνικοποιημένος και πολιτευόμενος χριστιανισμός στο ερώτημα του Ιησού «τίνα με λέγουσιν άνθρωποι είναι;» θα έδινε την απάντηση «ένας αιρετικός». Το πρόβλεψε άλλωστε ο Ντοστογιέφσκι στους «Αδελφούς Καραμαζόφ».
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

... Γρηγόρης Λαμπράκης - επετειακό ...

*
Ν. Μπογιόπουλος
***
*

Σαν Σήμερα

*

21 ΑΠΡΙΛΗ 1963, ώρα 8 το πρωί, ο Γρηγόρης Λαμπράκης ξεδιπλώνει το λάβαρο της ειρήνης και ξεκινά από τον Τύμβο του Μαραθώνα για την «παράνομη» - σύμφωνα με την κυβέρνηση Καραμανλή - μαραθώνεια πορεία ειρήνης. Οι ασφαλίτες, οι χωροφύλακες και οι τραμπούκοι που τον ακολουθούν του στήσουν καρτέρι και δυο ώρες αργότερα, μετά το Πικέρμι, τον συλλαμβάνουν - στην πραγματικότητα τον απαγάγουν (!) - επικαλούμενοι την εισαγγελική απόφαση ότι «η πορεία ειρήνης συνιστά αδίκημα εις βαθμόν πλημμελήματος, διωκόμενον επ' αυτοφώρω»!

*

22 ΜΑΗ 1963, ο Λαμπράκης κείτεται αιμόφυρτος σε μια λίμνη αίματος, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, κτυπημένος από το κράτος και το παρακράτος.
Μετά από άνιση μάχη που κράτησε 5 μέρες στην εντατική, στις 27 Μάη του 1963, στη 1.22 τα ξημερώματα, ο υφηγητής της Ιατρικής, ο πρωταθλητής στους στίβους, ο μάρτυρας της Ειρήνης και της Δημοκρατίας, ο βουλευτής της Αριστεράς, ο Γρηγόρης Λαμπράκης, αφήνει την τελευταία του πνοή.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

*

... Απ' την Ανάσταση ...

*
Λιάνα Κανέλλη
***
*

... στην Επανάσταση

*

... Σπάρτακος (Κερκ Ντάγκλας) ...

*

Πέρασαν σχεδόν 45 χρόνια κι ακόμα ηχεί σ' αυτιά μου η φράση του Παπαδόπουλου «πριν από την επανάστασιν η χώρα ευρίσκετο ενώπιον γκρεμού. Σήμερον η χώρα κάνει ένα βήμα - άλμα (;) - προς τα εμπρός!...». Ημουνα στην Πρώτη Γυμνασίου και 21η Απριλίου δεν πήγα ποτέ στην εκδρομή στους Αγίους Αποστόλους. Θα ήταν και με λεωφορείο, η παρθενική της εφηβείας μου, μεγάλο πράγμα εκείνα τα χρόνια... Το Πάσχα, η Ανάσταση, εκείνο το μεγαλειώδες και βαθύτατα επαναστατικό «θανάτω θάνατον πατήσας», μας πήρε λίγο καιρό της πιτσιρικαρίας της εποχής να συνειδητοποιήσουμε ότι είχε μολυνθεί από την «εθνοσωτήριον». Ο πατέρας μου έκλαψε τους αγώνες του, η μάνα μου τη χαμένη προίκα της κι εγώ με την αδερφή μου, αντιεπικοινωνιακά μικρότερη τρία χρόνια, είχα εμπιστοσύνη στα νιάτα μου με την παντοδυναμία που εμπνέει η υγεία, η διαμόρφωση της ζωής, το σπαρτάρισμα της εφηβικής φρεσκαδούρας.

.

Με σχεδόν μισόν αιώνα στην πλάτη έχοντας ζήσει ζωή, δράστης κι όχι θεατής, αυτά τα βιώματα δεν σβήνονται απ' το πετσί του μυαλού μου. Είμαι αυτά κι άλλα τόσα διαμορφωτικά, όπως όλοι σχεδόν οι άνθρωποι της Γης οι λιγότερο ή περισσότερο αλαφροΐσκιωτοι κι αντιστεκόμενοι στο μέσα τους κτήνος. Για παράδειγμα, θυμάμαι από την 22α Απριλίου του '67 το όνομα Ελής, συλληφθέντος και μεταφερθέντος στον Ιππόδρομο, εκεί που κείται σήμερα το ...υπό κατάρρευση Ωνάσειο Ιδρυμα. Αυτή τη μνήμη την έχω από τότε συνυφασμένη με μια εικόνα που σήμερα ακόμα στο κεφάλι μου είναι ίδια κι απαράλλαχτα οδυνηρή σαν ποίημα μαχαίρι.

Ο Ελής (φωτό) ως εληά, απ' τ' αγαπημένα μου δέντρα, τσαλαπατημένος σ' έναν ιππόδρομο χειρότερο απ' τον βυζαντινό, στασιαστής του φαιόχρωμου των τανκς με ακατάληπτο το «εν τούτω» και βαθύτατα ηττημένο μέσα μου το «νίκα». Ηταν η προστακτική του ακατανόητου, άνθρωποι να βασανίζουν ανθρώπους. Ηταν από τότε που πείστηκα πως άμα κατέχεις τη γλώσσα δε σε ξεγελάνε οι ανώμαλοι της Ιστορίας και να περνάνε για επαναστάτες οι βιαστές της. Ηταν από τότε που εδραίωσα την πεποίθηση πως η ανάσταση προηγείται της επανάστασης. Ανασταίνεται η συνείδηση του υποκειμένου και του συλλογικού υποκειμένου μαζί κι ύστερα επαναστατεί. Τότε το «θανάτω θάνατον» γίνεται θυσία του κοινού καλού, που όσο κι αν οι Σόροι ξεφυσάνε τα λεφτά τους, τη λεία τους πάνω στις σορούς των πολλών, ούτε τους ανασταίνουν, μήτε οι ίδιοι γίνονται αθάνατοι.

.

Εχουμε 2011. Περνάω στην τρίτη ηλικία, κι ας το λέει η καρδούλα μου ακόμη. Το Πάσχα έρχεται μαύρο κατάμαυρο κατά πάνω μας. Τα δώδεκα ευαγγέλια της φετινής 21ης Απριλίου - μαύρης επετείου, είναι οι θλιβερές αξιολογήσεις των οίκων των αφεντικών του κεφαλαίου. Ο λαός τη Μεγάλη Παρασκευή αγωνίζεται να μην κλάψει για τα ολοζώντανα παιδιά του, που ως γλυκύτατον έαρ βλέπει την άρχουσα αστική τάξη να τα προετοιμάζει για κάρβουνο και δούλους. Αυτή η Ανάσταση σηματοδοτεί περισσότερα απ' όσα φανταζόμαστε. Εχω εμπιστοσύνη στην επαναληπτικότητα του λαϊκού μεγαλείου. Οι εληές ακόμα και εγκαταλειμμένες, αγριεληές γίνονται και πολλαπλασιάζονται ερήμην των αφεντικών. Τρέφουν αναστάσεις κι επαναστάσεις. Είναι τα νιάτα που δεν απαντούν στο ερώτημα όπως τους τίθεται, αλλά όπως το θέτουν. Βάστα καρδιά μου οι υπόλοιποι κι εμπρός σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους...

---

Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

... Παπαδιαμάντης - η άλλη ανάγνωση ...

*

Γιώργος Μαυρίκος

***

*

. 

Ο αληθινός Παπαδιαμάντης

*

.

 Αυτήν την περίοδο, πολλά άρθρα δημοσιεύτηκαν και εξακολουθούν ακόμα να γράφονται για τον πολύ σημαντικό δημιουργό της νεοελληνικής λογοτεχνίας Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Τα άρθρα γράφονται σαν αφιέρωμα στα 100 χρόνια από το θάνατο του Σκιαθίτη δημιουργού.

Οι περισσότεροι αρθρογράφοι προσδίδουν μέσα από τα άρθρα τους χαρακτηριστικά στον ίδιο τον Παπαδιαμάντη και στο έργο του που απέχουν πολύ από την πραγματικότητα. Από τη δομή, από τα υπερβολικά κοσμητικά επίθετα και από το περιεχόμενο των αφιερωμάτων προκύπτει ότι οι συγγραφείς των κειμένων είναι «οπαδοί» του Αλ. Παπαδιαμάντη, της ζωής και του έργου του. Εξ ου και οι τίτλοι, οι υπότιτλοι και οι αναφορές ότι δήθεν ο Αλ. Παπαδιαμάντης «συνομίλησε με την ψυχή του λαού», ότι δήθεν «χρησιμοποίησε το λόγο του για να ξεσκεπάσει και να καταγγείλει τους πλουτοκράτες», ότι τάχα μέσα από τη «Φόνισσα» «δείχνει το μέγεθος της υποχώρησης της συλλογικότητας», ότι «ξεσκεπάζει και στηλιτεύει τους τοκογλύφους και τους αιματοφάγους πολιτικάντηδες» κ.λπ.
.
Κατά κανόνα, οι αρθρογράφοι κάνουν όχι σωστές προσεγγίσεις στο γλωσσικό πρόβλημα της εποχής των νεοελληνικών Γραμμάτων και ταυτόχρονα όλες σχεδόν οι πηγές τους αναφέρονται σε αστούς όπως ο Οδ. Ελύτης και ο Φ. Πολίτης, οι οποίοι μάς προτείνουν ότι στη νεοελληνική λογοτεχνία «μονάχα δύο ονόματα ξεχωρίζουν, Σολωμός και Παπαδιαμάντης» και μας καλούν μάλιστα να μνημονεύουμε μονάχα δύο ονόματα: «Διονύσιο Σολωμό και Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη».

Αυτός, λοιπόν, είναι ο αληθινός Παπαδιαμάντης;

. 

Δυστυχώς, αυτός ο πράγματι μεγάλος δημιουργός ούτε στη ζωή ούτε στη γλώσσα του, κυρίως όμως ούτε στο έργο του θέλησε να εκφράσει την κοινωνική αδικία και την ανάγκη για απελευθέρωση από αυτήν. Ετσι, έμεινε ένας από τους κορυφαίους νεοέλληνες δημιουργούς που έκανε σπουδαίες περιγραφές, μοναδικές ηθογραφικές προσεγγίσεις, ψυχογραφίες, που έγραψε ύμνους στον ατομισμό και στη θρησκεία, διθυράμβους για τη χριστιανική πίστη και το χριστιανισμό, που ύμνησε την ελληνική φύση και το Αιγαίο πέλαγος. Για όλους αυτούς τους λόγους, η παμπόνηρη ελληνική εκκλησία του έδωσε το προσωνύμιο «ο Αγιος» των νεοελληνικών Γραμμάτων, είτε άλλοι, όπως ο Γ. Βαλέτας του έδωσε το προσωνύμιο «Κοσμοκαλόγερος». Τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν τυχαίο. Και, δυστυχώς, μέσα από αυτές τις θέσεις του, μέσα από αυτές τις δοξασίες του και αυτήν τη στάση ζωής ο Αλ. Παπαδιαμάντης φρέναρε τη δυνατότητα που είχε να μπολιαστεί με το κοινωνικοπολιτικό είναι, να προσπαθήσει να το εκφράσει και να αξιοποιήσει το μοναδικό του ταλέντο στην υπηρεσία του λαού ενάντια στους αστικοτσιφλικάδες. Αδίκησε έτσι το μεγάλο του έργο και στένεψε την προσφορά του.
Ο Αλ. Παπαδιαμάντης, και στην προσωπική του ζωή, ήταν μοναχικός, απόμακρος, μακριά από συλλογικότητες, μακριά από παρέες και φιλίες. Είτε στη Σκιάθο είτε στην Αθήνα, ζούσε σαν ασκητής, ζούσε μέσα σε γυάλα μακριά από τις κοινωνικές εξελίξεις της εποχής του. Κόσμο απλό έβλεπε μονάχα κάθε Κυριακή στην εκκλησία.
.
Το στιλ της προσωπικής του ζωής, που αρκούνταν μόνο να έχει χρήματα για το ποτό του και την ταβέρνα του, μαρτυρά ένα είδος κοινωνικής περιθωριοποίησης. Ολοι οι μελετητές του έργου του, οι οποίοι είναι αφοσιωμένοι οπαδοί αυτού του έργου, ομολογούν το συγκεκριμένο τρόπο ζωής και την αγάπη του Αλ. Παπαδιαμάντη στον ασκητισμό και στο αλκοόλ.
.
Ο Αλ. Παπαδιαμάντης για οχτώ μήνες ντύθηκε μοναχός στο Αγιον Ορος και σε όλη του τη ζωή ήταν παθιασμένος με τον Χριστιανισμό και τις δοξασίες του. Ηταν κάθε Κυριακή ψάλτης σε εκκλησίες. Σχεδόν σε όλα τα έργα του μιλάει για τον Χριστό, την Παναγία, τους αγίους με συγκεκριμένη οπτική. Γράφει π.χ. στο έργο του «Αγια και Πεθαμένα», «Πανάγαθε Βασιλεύ, (...) καρποίς ευλόγησον (...) πιστούς δούλους σου αγίασον, ότι εις δόξαν σην, Κύριε (...) των εν ευσεβεία και πίστει τελειωθέντων. (Εκδόσεις «Εστία», 2000 σελ. 39.)
.
Στο σπουδαίο έργο του «Η Φόνισσα», διαμορφώνει την πρωταγωνίστριά του, την Φραγκογιαννού, να ζει στον κόσμο της, να εμποδίζει τη νέα ζωή να διεκδικήσει, να βουλιάζει στα αδιέξοδα και στη σύγχυση ή να επιλέγει τη μεμονωμένη αντιμετώπιση ενός κοινωνικού προβλήματος και ξανά να προσδοκά τη λύτρωση όχι από τον κοινωνικό αγώνα, αλλά από το θεό.
.
Επιπλέον, μόνο στους τίτλους έργων του να προστρέξει ο απλός μελετητής θα διαβάσει δεκάδες αυτοτελή έργα του που έχουν γραφτεί σε διαφορετικές χρονικές περιόδους της ζωής του βαθιά θρησκευτικά όπως είναι π.χ.: 1) Ο Χριστός Ανέστη του Γιάννη, 2) Ο Αλιβάνιστος, 3) Χριστός στο Κάστρο, 4) Χριστούγεννα του τεμπέλη, 5) Το Πάσχα ρωμέικο, 6) Το χριστόψωμο, 7) Στην Παναγίτσα στο Πυργί, 8) Αψαλτος, 9) Λαμπρή, 10) Αγιος Δεσπότης, 11) Η Παιδική πασχαλιά, 12) Παμμέγιστη, 13) Στην Παναγιά την Κουνίστρα κ.λπ. Για όλους αυτούς τους λόγους και πολλούς ακόμα, η πονηρή ελληνική εκκλησία τον προβάλλει, τον προωθεί και υποστηρίζει ότι: «Η ζωή του Παπαδιαμάντη ήταν λιβάνι αγιορείτικο, σαν το λάδι καντηλιού (...) το άρωμα του αγιορείτικου λιβανιού βγαίνει και προχέεται από την καρδιά του στο μολύβι του και στα γραπτά του. Τα κείμενά του είναι "λιβανάτα" από το μοσχοθυμίαμα της λατρείας, της προσευχής. Εχει το ήθος της λατρείας. Αυτή η λατρεία τον έκανε να παραμένει ορθόδοξος στο φρόνημα, στο ήθος σε όλη του την ζωή». (Από την ομιλία στην Παλαιά Βουλή του Μητροπολίτη Ναυπάκτου στην επέτειο των 90 χρόνων από το θάνατο του Παπαδιαμάντη).
.
Για τους ίδιους λόγους, ο γνωστός ακραία συντηρητικός ιστορικός Καργάκος γράφει για τον Παπαδιαμάντη: «Ο Παπαδιαμάντης, όπως αργότερα ο Ιων Δραγούμης, έβλεπε το ζήτημα διαφορετικά. Μια άλλη χριστιανική αυτοκρατορία θα διαδεχόταν την μουσουλμανική και θα έδινε νέα πνοή στους υποταγμένους λαούς...» (Ομιλία του σε ημερίδα της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδας για τον Αλ. Παπαδιαμάντη 25-26 Μάη 2001).
.
Στα 1948 ο υποστηριχτής του Αλ. Παπαδιαμάντη ο Μ.Μ. Παπαϊωάννου, στη μελέτη του με τίτλο: «Η θρησκευτικότητα του Παπαδιαμάντη», γράφει: «Η ψυχολογία της παρακμής και η απαισιοδοξία δεν άφηναν τον Παπαδιαμάντη να χαρεί το δράμα ενός καινούριου κόσμου. Δεν ήταν δυναμικός τύπος, ηρωικός, όπως ο Παλαμάς, ο Καρκαβίτσας. Κείνοι είχαν τ' όνειρο, ο Παπαδιαμάντης τη νοσταλγία. Οι δυο τους κοιτούσαν μπροστά, ο Παπαδιαμάντης πίσω».
.
Ο Αλ. Παπαδιαμάντης όπως στη ζωή του, στο έργου του, έτσι και στη γλώσσα του δε θέλησε να χρησιμοποιήσει την απλή, την κατανοητή γλώσσα του λαού μας. Στην εποχή του, γίνεται πόλεμος ανάμεσα στην καθαρεύουσα και στη Δημοτική. Αυτός όμως, στα διηγήματα, στα ποιήματα, στα δημοσιογραφικά του κομμάτια, θελημένα, συνειδητά, περιφρονεί τη γλώσσα του λαού και γράφει στην καθαρεύουσα. Βέβαια, κανένας δεν μπορεί μονάχα απ' αυτό να κατατάξει τον Αλ. Παπαδιαμάντη και το έργο του, αλλά όλα χρειάζεται να συνυπολογίζονται αθροιστικά. Με το ειδικό βάρος που έχει το κάθε επίπεδο πρέπει να συναθροιστούν η θρησκοληψία του, ο μεγαλοϊδεατισμός του, ο ατομισμός του, η καθαρεύουσά του.
.
Εντέλει, μέσα από όλα αυτά, προκύπτει το ξεκάθαρο ερώτημα: Εμείς, οι κομμουνιστές όταν κρίνουμε έναν δημιουργό, ακόμα και τον πιο σπουδαίο, με ποιον τρόπο θα πρέπει να τον κρίνουμε; Ποια είναι εκείνα τα εργαλεία που θα μας οδηγούν αλάθητα στη σωστή κάθε φορά κρίση; Το εργαλείο είναι η θεωρία μας. Είναι η ανάλυση με βάση τα μαρξιστικά κριτήρια, αν ο δημιουργός κάνει τον κουφό, τον αδιάφορο στις κοινωνικές εξελίξεις ή αν συστρατεύεται με την «πένα» του για την κοινωνική αλλαγή. Αν ο πνευματικός άνθρωπος, ο διανοούμενος συντάσσεται με την εργατική τάξη και τους συμμάχους της ή αν ευθυγραμμίζεται με την αστική τάξη της κάθε εποχής. Αυτή η επιλογή είτε θα προσδώσει πόντους στο καλλιτεχνικό του έργο είτε θα το αφήσει στο στενό επίπεδο της πνευματικής δημιουργίας.
.
Σε κάθε περίπτωση, νομίζω ότι στη σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου, το δικό μας κίνημα έχει αναδείξει και έχει συμπορευτεί με αληθινούς γίγαντες της καλλιτεχνικής και πνευματικής δημιουργίας σε όλους τους τομείς των Γραμμάτων και των Τεχνών, με κορυφαίους διανοητές. Σπουδαίους ανθρώπους που έθεσαν τη μοναδική τους «πένα», την Τέχνη τους, στην υπηρεσία των λαϊκών αγώνων και του Κόμματος. Χρειάζεται σεβασμός στους δικούς μας «άγιους», που άγιασαν με τη στάση ζωής τους και το έργο τους τους αγιασμένους αγώνες του λαού μας. Χρειάζεται μέτρο και αυτοσυγκράτηση. Χρειάζεται ικανότητα να μπορούμε να κρίνουμε παράλληλα, όταν αυτό είναι αναγκαίο, το έργο ενός δημιουργού χωρίς να οδηγούμαστε σε απλοϊκές γενικεύσεις και χωρίς να μετατρέπουμε την επιθυμία μας σε πραγματικότητα. Γιατί θα θέλαμε ο Αλ. Παπαδιαμάντης να ήταν κοινωνικός αγωνιστής. Αλλά δεν ήταν.
.
Η πραχτική αξία όλων αυτών σχετίζεται με το πώς διαπαιδαγωγούμε σήμερα τη νέα βάρδια της εργατικής τάξης, πώς τη μαθαίνουμε να κρίνει, να υιοθετεί τη μαρξιστική μέθοδο ανάλυσης, να φυλάγεται από κακοτοπιές και κάθε είδους οπορτουνισμό.
.
Κι εδώ αξίζει να θυμηθούμε πως αρχές του 1937, μέσα από τις φυλακές της Κέρκυρας, ο πρώην Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ, Νίκος Ζαχαριάδης, στο έργο του ο «Αληθινός Παλαμάς» σκιαγραφεί τον Αλ. Παπαδιαμάντη, γράφοντας: «Ο Παπαδιαμάντης, της "Σχολής των Γραμμάτων" κι αυτός, είναι μια κορυφή στα νεοελληνικά γράμματα. Η φιλολογική του αξία είναι αναμφισβήτητη, αν και η καθαρεύουσα τον ζημιώνει εξαιρετικά. Η αξία του βρίσκεται στο γεγονός ότι αυτός, περισσότερο ίσως από κάθε άλλον νεοέλληνα τεχνίτη του πεζού λόγου, περιέγραψε με μιαν εξαιρετική δύναμη και ζωντάνια την ελληνική ζωή, τα ήθη και έθιμα, πρώτ' απ' όλα της ιδιαίτερης πατρίδας του. Το έργο του είναι δεμένο με τη ζωή του λαού, με τις καθημερινές μικροέγνοιες και μικροφροντίδες του. Μα αυτό είναι όλο. Παραπέρα ο Παπαδιαμάντης δεν προχωρεί. Η γλώσσα του τον κρατάει μακρυά από τη λαϊκή μάζα, που θα μπορούσε να τόνε νοιώσει και να τον εχτιμήσει. Η σκέψη του δεν ξεκολλά από τη γύρω του καθυστέρηση δεν κουνιέται, δεν προχωρεί και είναι βαθειά επηρεασμένη απ' το θρησκευτικό μυστικισμό.
.
Ο ρεαλιστής Παπαδιαμάντης συμβιβάζεται με τη νεοελληνική πισοδρόμηση, γίνεται ο τραγουδιστής της. Πίσω απ' την καθημερινή λαϊκή ζωή και φτώχεια δεν αντιλαμβάνεται τα κοινωνικά προβλήματα, που την ανησυχούν και τήνε δέρνουν. Ο Παπαδιαμάντης δεν έχει κοινωνική προοπτική, ούτε και τον ενδιαφέρει αυτό. Ετσι, γερός αυτός τεχνίτης του πεζού λόγου, δε γίνεται τίποτε άλλο απ' αυτό. Αυτού σταματά. Με τη δύναμη της πέννας του δεν εμπνέει ορμή, δεν εμψυχώνει, δεν καθοδηγεί. Φυσικά, αν ήταν τέτοιος θα φρόντιζε πρώτ' απ' όλα να διορθώσει την γλώσσα του. Ετσι, μένει κι αυτός, πολύ περισσότερο από τους δύο πρώτους {αναφέρεται στους Λασκαράτο και Ροΐδη}, στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής της εποχής του και των προβλημάτων που την απασχολούν. Περιέγραψε οπωσδήποτε τη ζωή του λαού, μα δεν μπήκε στην ψυχή του». (Εκδόσεις «Γλάρος», 1986 σελ. 28).

---

* Ο Γιώργος Μαυρίκος είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ

---

Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

... η εποχή των ρινόκερων ...

*
Γιώργος Ρούσης
(καθηγητής
Πάντειου Πανεπιστήμιου)
***
*

Αντίσταση ενάντια

.

στη σύγχρονη ρινοκεριάδα

*

Σε μια μάλλον αλλόκοτη και παράλογη ιστορία του θεατρικού του έργου με τίτλο «Ο ρινόκερος»[i] ο Ευγένιος Ιονέσκο μάς περιγράφει μια μικρή επαρχιακή πόλη στην οποία όλοι οι άνθρωποι μετατρέπονται βαθμιαία σε ρινόκερους, δηλαδή χάνουν την ανθρωπιά τους, αποκτηνώνονται και προσαρμόζονται στο κομφορμιστικό ρεύμα της εποχής τους με την ενσωμάτωσή τους στη νέα ζωώδη κυρίαρχη κατάσταση πραγμάτων.

Το έργο κλείνει με την εσωτερική πάλη του πρωταγωνιστή του Μπερανζέ, του τελευταίου που ακόμη παραμένει άνθρωπος, μια και η σύντροφός του Ντέζη υποχώρησε και αυτή και μετατράπηκε σε ρινόκερο. Και ο Μπερανζέ καταλήγει:
«Θα πολεμήσω ενάντια σ' όλο τον κόσμο. Η καραμπίνα μου, πού είναι η καραμπίνα μου; (Γυρίζει προς το μέρος του τοίχου, που φαίνονται πάντα τα κεφάλια των ρινόκερων και ουρλιάζει με όλη του τη δύναμη).
Ενάντια σ' όλον τον κόσμο! Θα υπερασπίσω τον εαυτόν μου ενάντια σ' όλο τον κόσμο... δεν θα καθίσω με σταυρωμένα χέρια, θα πολεμήσω... Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος... και μέχρι να 'ρθεί το τέλος θα παραμείνω άνθρωπος! Οχι δεν θα συνθηκολογήσω!... ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΩ ΣΑΝ ΚΑΙ ΣΑΣ!».[ii]

Και ο ίδιος ο Ιονέσκο (φωτό) μάς εξηγεί ότι το σημείο απ' όπου ξεκίνησε «Ο ρινόκερος» είναι η αντίδραση του συγγραφέα Ντενί ντε Ρουζμόν όταν βρέθηκε το 1938 σε μια συγκέντρωση του Χίτλερ στη Νυρεμβέργη, οπότε και το πλήθος ούρλιαζε σαν τρελό υπέρ του σκοτεινού εκείνου ανθρώπου, ενώ ο συγγραφέας αντιστέκονταν αυθεντικά και βαθιά σε αυτήν τη μαζική υστερία.
«Ο ρινόκερος» είναι έργο αντιναζιστικό, αλλά ταυτόχρονα, όπως και πάλι μας λέει ο ίδιος ο Ιονέσκο, έργο αντίστασης κατά της παραπληροφόρησης της κάθε προπαγάνδας, έργο ενάντια στην παράλογη «λογική» και στα ψέματα που μας σερβίρουν οι κυρίαρχοι, που μας καθοδηγούν, εκείνοι που αποκτηνώνουν τους ανθρώπους κι ύστερα τους καταντάνε σκλάβους.[iii]
Εργο διαχρονικό και ιδιαίτερα επίκαιρο στην εποχή μας, όπου η σύγχρονη ρινοκεριάδα κινδυνεύει να γίνει ένα από τα θεμελιακά στηρίγματα του κρατούντος παραλογισμού, που θέλει οι λαοί της ανθρωπότητας ολάκερης και όχι μόνον ο δικός μας να οδηγούνται προς τα πίσω αντί προς τα μπρος.
Και όταν γίνεται λόγος για σύγχρονη ρινοκεριάδα, κυριολεκτώ υπό την έννοια της παραίτησης των ανθρώπων από την ουσία του ανθρώπου, και πιο ειδικά από τη δυνατότητα απεριόριστης ανάπτυξής τους, κάτι που αποτελεί οντολογικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου, που τον κάνει να διαφέρει από τους υπόλοιπους ζώντες οργανισμούς.

Διότι τι άλλο σημαίνει από παραίτηση από αυτό το ανθρώπινο χαρακτηριστικό η αποδοχή, δίχως μάλιστα σοβαρή αντίσταση, της χειροτέρευσης των συνθηκών ζωής, αντί της βελτίωσης τους; Τι άλλο σημαίνει η παραπέρα παρεμβολή πρόσθετων εμποδίων για την εκδήλωση της ανθρώπινης δραστηριότητας, αντί της αξιοποίησης των δυνατοτήτων που προσφέρονται για ανεμπόδιστη εκδήλωσή της; Τι άλλο σημαίνει η αποδοχή της επιβολής πρόσθετων καταναγκασμών αντί της άρσης των ήδη υπαρχόντων;
Με άλλα λόγια, εκείνο που υποστηρίζω είναι ότι, αν τελικά αποδεχτούμε και μάλιστα αμαχητί τα μέτρα που λαμβάνονται εναντίον μας στο όνομα της αντιμετώπισης της κρίσης του συστήματος, αποδεχόμαστε στην ουσία την παραπέρα αποκτήνωσή μας, αποδεχόμαστε όχι μόνον να συνεχίζουμε να βαδίζουμε στην προϊστορία της ανθρωπότητας και να μην περνάμε στην ιστορία της, αλλά ακόμη και στο πλαίσιο αυτής της προϊστορίας να κάνουμε βήματα προς τα πίσω, βήματα αποκτήνωσης αντί βήματα εξανθρωπισμού.

Οσοι, λοιπόν, έχουμε σαφή αντίληψη του τι διακυβεύεται, όσοι αρνούμαστε να μετατραπούμε σε ρινόκερους, έχουμε υποχρέωση όχι μόνον να αντισταθούμε σθεναρά οι ίδιοι στη ρινοκεριάδα, όχι μόνον εμείς οι ίδιοι να κραυγάσουμε με όλη μας τη δύναμη τη βούλησή μας να παραμείνουμε άνθρωποι, αλλά ακόμη έχουμε υποχρέωση όχι να πολεμήσουμε ενάντια σε όλο τον κόσμο όπως μας καλούν να πράξουμε ο Ιονέσκο, αλλά και ο Νίτσε, αλλά μαζί με όλο τον κόσμο. Εχουμε υποχρέωση να βγούμε από το καβούκι μας και να βουτήξουμε βαθιά στο σπήλαιο των δεσμωτών του Πλάτωνα, των μόνων ικανών να οδηγήσουν μαζί με τη δική τους απελευθέρωση-χειραφέτηση, σ' εκείνην όλων των ανθρώπων.
--- 
[i] Ευγένιου Ιονέσκο, «Ο ρινόκερος», μετάφραση Γιώργος Πρωτοπαπάς, Εκδόσεις Δωδώνη, 1992.
[ii] Στο ίδιο, σελίδα 198.
[iii] Στο ίδιο, σελίδες 14-15.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

... οι υφιστάμενοι τα Πάθη Του ...

*
Παντελής Μπουκάλας
***
*

Χριστέ, τα Πάθη σου

*

Στατιστικά στοιχεία που και βάθος χρόνου να καλύπτουν και πλάτος κοινωνικό δεν υπάρχουν, ώστε να είμαστε βέβαιοι ποια από τις δέκα εντολές καταπατείται συχνότερα και ψυχικώς ευχερέστερα. Αν βασιστούμε πάντως στη μαρτυρία της ακοής μας, η τρίτη διεκδικεί με αξιώσεις τα πρωτεία στην ακύρωση του νοήματός της. Και το «ου ψευδομαρτυρήσεις κατά του πλησίον σου» το τιμάμε βέβαια με τον ιδιαίτερο τρόπο μας, και το «ουκ επιθυμήσεις πάντα όσα τω πλησίον σου εστί», αλλά εκείνο το «ου λήψη το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω» μάταια το επικαλούμαστε πια, αφού ώρες ώρες μοιάζει σαν να υπήρξε γραμμένο μόνο την πρώτη φορά που πήρε τις πλάκες ο Μωυσής και να μην ξαναγράφτηκε πάνω στις δεύτερες.

Είτε για να ορκιστούμε, είτε για να υποδυθούμε τους προσευχόμενους, είτε για να χαριτολογήσουμε, ή και για να βλαστημήσουμε, λαμβάνουμε συνεχώς το όνομα του Κυρίου επί ματαίω. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά σφετεριζόμαστε με σπουδή και ελαφρότητα πνεύματος ορισμένες ιδιότητές του, αυτοεμφανιζόμενοι σαν μεσσίες, ή αυτοπαρουσιαζόμαστε σαν να υφιστάμεθα τα Πάθη του. Οι μέρες που πέρασαν ήρθαν να εμπλουτίσουν τη σχετική παράδοση της άμετρης καύχησης. Ο κ. Παναγιώτης Ψωμιάδης στην αρχή, ο κ. Τάσος Μαντέλης έπειτα, αποφάσισαν να μας εισαγάγουν πρόωρα στο κλίμα της Μεγάλης Εβδομάδας, αυτοαναβαθμιζόμενοι (στο πλαίσιο της υπερασπιστικής τους τακτικής) στο απρόσιτο ύψος του πάσχοντος Ιησού.

«Οπως σταύρωσαν τον Χριστό, έτσι σταυρώνουν κι εμένα, αλλά όπως αναστήθηκε εκείνος, έτσι θα αναστηθώ κι εγώ», είπε ο περιφερειάρχης Μακεδονίας, που δεν μπορούμε ακόμα να τον χαρακτηρίσουμε πρώην ή έκπτωτο, γιατί δύο από τις καθαρτήριες δυνάμεις του τόπου, η Ν.Δ. και ο ΛΑ.Ο.Σ., πολεμούν παθιασμένα να τον περισώσουν. Από την πλευρά του, ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ κ. Μαντέλης, που καταδικάστηκε από το Τριμελές Εφετείο της Αθήνας σε τριετή φυλάκιση με αναστολή για ψευδή υποβολή «πόθεν έσχες», ξεκαθάρισε διά του συνηγόρου του ότι «δεν θα γίνει ο αίρων τις τυχόν αμαρτίες του πολιτικού κόσμου». Και κάθε καλός χριστιανός γνωρίζει ποιος δοξάζεται ως «ο αίρων τας αμαρτίας του κόσμου». Τόση έπαρση ντυμένη τα ενδύματα της ευλάβειας...
«Πόθεν έσχες» ο Χριστός, φυσικά και δεν υπέβαλλε, ώστε να έχει κάποιο νόημα ένας τέτοιος συσχετισμός, που μόνο το μετατιμωρητικό άγχος τον εξηγεί. Και τους αμαρτωλούς τούς συγχωρούσε από μεγαθυμία και όχι από υπολογισμό, στηλίτευε δε αυστηρότατα τους υποκριτές νομοφύλακες, όσους τηρούσαν το γράμμα και απιστούσαν στο πνεύμα, περιφρονώντας το. Φαίνεται πάντως πως όσοι εμφανίζονται βέβαιοι πως είναι οι μοναδικοί αυθεντικοί ερμηνευτές του πνεύματος των νόμων και οι εγγυητές του, και κηρύσσουν πως υφίστανται τα Πάθη του Χριστού, μαζί με πολλά άλλα έχουν ξεχάσει κι εκείνο το «πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται».
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*