... ναρκισσιστική πατριωτικολογία ...

*
Παντελής Μπουκάλας
***
*
Ο Νταλί και ο Μπελ

*

Κι αν οι Γερμανοί παραγωγοί του περιοδικού «Φόκους» είχαν επιλέξει για το εξώφυλλό τους την κατά Σαλβαντόρ Νταλί παραλλαγή της Αφροδίτης της Μήλου (με το σώμα της θεάς να αναλύεται σε συρτάρια), και σημείωναν απλώς ότι τα συρτάρια αυτά, σαν μεταφορά του ελληνικού κρατικού κορβανά, είναι άδεια, μολονότι πολύ ρευστό πέρασε από μέσα τους, δανεικό και δικό μας, του ιδρώτα μας, πώς θα αντιδρούσαμε; Πώς θα αντιδρούσαν προπάντων οι πολιτικοί μας, ορισμένοι από τους οποίους (ξανα) βρήκαν σαν ευκολότερη λύση απ’ όλες τη ναρκισσιστική πατριωτικολογία και την αχαλίνωτη συνωμοσιολογία, παραβλέποντας ότι η ελευθερία του Τύπου πρέπει να γίνεται σεβαστή κυρίως όταν μας ενοχλεί; Μήπως και στα δικά μας μέρη δεν περιποιούμαστε κάποιες ξένες χώρες ή λαούς προσβλητικά, σεξιστικά ή και ρατσιστικά, δηλαδή με τις μεθόδους και τον τρόπο για τα οποία καταγγέλλουμε τώρα τους Γερμανούς; Ακόμα και με τον Νταλί θα κυριεύονταν (ή θα έδειχναν στην τηλεόραση ότι κυριεύτηκαν) από ηθικοεθνικό πανικό, όπως τώρα, που αντιμετωπίζουν μια παραποίηση της Αφροδίτης προσβλητική και για τους ίδιους τους επινοητές της λες και πρόκειται για τα δικά μας «σκίτσα του Μωάμεθ»;

Μονάχα τη Βαυαροκρατία, μονάχα την τριανδρία του Αρμανσπεργκ, του Μάουρερ και του Χάιντεκ δεν θυμήθηκαν οι ξιφουλκήσαντες, για να τη βάλουν κι αυτή στη ζυγαριά και να απαιτήσουν επανόρθωση. Και μέσα στον θυμό τους (κι αφού, όπως λογικά μπορεί να υποθέσει κανείς, είπαν ιδιωτικά όσα απέφυγαν δημοσίως, για «Γερμαναράδες», «ναζήδες» και «εγγονούς των ναζήδων»), βιάστηκαν να βάλουν στη ζυγαριά ό, τι ξεπερνάει κάθε ζύγι και μέτρημα, ό, τι είναι άπρεπο και αστόχαστο να ζυγιστεί και να μετρηθεί με τους όρους της αγοράς: το Δίστομο, τα Καλάβρυτα, τις βαθιές πληγές της μνήμης και της Ιστορίας. Να τιμάμε τους νεκρούς μας, μ’ αυτό είμαστε χρεωμένοι, όχι να τους τιμολογούμε.

«Εμείς τα τελευταία σαράντα χρόνια πήραμε δύο Νομπέλ Λογοτεχνίας. Αυτοί, μια χώρα 85 εκατομμυρίων, τι έχουν να επιδείξουν;» δήλωσε, θυμωμένος επίσης, ο πρόεδρος της Βουλής Φίλιππος Πετσάλνικος, επιλέγοντας άλλη ζυγαριά αυτός, του πολιτισμού· και κρατώντας την στο χέρι του κάλεσε τον Γερμανό πρέσβη για να τον επιτιμήσει και, πιθανόν, να του υπενθυμίσει πως «όταν εμείς φτιάχναμε Παρθενώνες, αυτοί ζούσαν ακόμα σε σπηλιές». Αν η λογοτεχνική μαεστρία ζυγιζόταν ασφαλώς με το Νομπέλ, τότε θα οδηγούμασταν στο βλακώδες συμπέρασμα ότι ο Τζόις, ο Προυστ, ο Μπρεχτ, ο Καβάφης, ο Καζαντζάκης, ο Μούζιλ, ο Μπόρχες, ο Πεσόα, ο Τσέλαν ήταν μέτριοι ή και κακοί υπηρέτες των Μουσών, ενώ ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, που βραβεύτηκε από τη Σουηδική Ακαδημία το 1953, υπήρξε ένας θαυμάσιος λογοτέχνης. Αλλά κι αν η «αξιοσύνη στα έθνη», για να θυμηθούμε τον Παλαμά, μετριόταν με τα Νομπέλ, τότε ο κ. Πετσάλνικος σαν γερμανοσπουδαγμένος, έπρεπε να θυμάται ότι, στα χρόνια των δύο δικών μας Νομπέλ, τα γερμανικά ήταν τέσσερα, με τη Νέλι Ζαχς, τον Χάινριχ Μπελ, τον Γκίντερ Γκρας και, μόλις πέρυσι, τη Χέρτα Μίλερ. Δηλαδή;
---
Σημ.: την εικονογράφηση επιμελήθηκαν οι Stavrovelonies