... και τώρα, ας ζήσουμε αλλιώς ...

*
Ελλη Τριανταφύλλου
***
*
Η μέγγενη των προσδοκιών

*

Ελεγε χθες ένας συνάδελφος ότι αποφάσισε να καθαρίσει λίγο το γραφείο του και ξαφνικά βρέθηκε με πέντε-δέκα φορτιστές κινητών. Κάποιοι από αυτούς ήταν διπλοί και τριπλοί, άλλοι ήταν για προηγούμενα μοντέλα κινητών τηλεφώνων, τα οποία σίγουρα, κάπου θα κείτονται μέσα στον σωρό των γκάτζετ που όλα αυτά τα χρόνια αγοράζαμε μανιωδώς και χωρίς καμία φειδώ.

Αυτή, ίσως θα είναι από τις ελάχιστες καλοδεχούμενες και καθόλου αμελητέες παρενέργειες της πρωτόγνωρης κρίσης που βιώνουμε: να επαναπροσδιορίσουμε τις ανάγκες μας και μέσα από αυτές τους εαυτούς μας. Να απελευθερωθούμε -όχι ανώδυνα φυσικά- από τη μέγγενη των προσδοκιών (σα βεβαιότητες φαντάζουν μέσα στα ιλουστρασιόν περιτυλίγματα - που λυσσαλέα καλλιεργούσε όλα τα προηγούμενα χρόνια η καλοστημένη διαφημιστική μηχανή της κατανάλωσης και του μηδενισμού.

Θα πάθουμε σοκ, σίγουρα. Θα νιώσουμε γυμνοί από φτιασίδια και άδειοι. Σχεδόν δυστυχισμένοι από την έλλειψη των επαναλαμβανόμενων «στιγμών χαράς» που μέχρι σήμερα κολλούσαν μεταξύ τους τα κομμάτια του είναι μας. Θα αποπροσανατολιστούμε και θα περιφερόμαστε για καιρό χαμένοι και νευρικοί, χωρίς τα μικρά ανταλλάγματα με τα οποία πιστεύαμε ότι θωρακίζαμε την ανεκτικότητά μας απέναντι σε αυτόν τον σκληρό και ανελέητο κόσμο, τον εργοδότη, τον γείτονα, τον συνάνθρωπο. Θα χάσουμε κάθε ενδιαφέρον για τη βόλτα και τον περίπατο. Τι να τον κάνεις τον χρόνο, άμα δεν έχεις χρήμα και δυνατότητα να το ξοδέψεις; Θα κλειστούμε στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μας, αδύναμοι να σύρουμε τα πόδια μας μέχρι το διπλανό δωμάτιο. Θα πλήξουμε ανεπανόρθωτα. Θα βουλιάξουμε στον καναπέ ηττημένοι, θα ανοίξουμε την τηλεόραση -την περσινή- για να ακούμε κάπου στο βάθος του σαλονιού τις κραυγές αγωνίας της αγοράς και των εντεταλμένων της. Μόνοι και έρημοι. Χωρίς επιθυμία, όνειρο ή θέληση. Αυτά θα έχουν παραμείνει στα ράφια μαζί με τα παρκαρισμένα «προϊόντα», γιατί πάντα μαζί πήγαιναν.

Πόσο θα διαρκέσει το πένθος της απώλειας; Ανάλογα με τον βαθμό εξάρτησης του καθενός. Πολύ ή λιγότερο, πάντως οι περισσότεροι, για να μην πω όλοι, θα το περάσουμε. Κι όταν αυτό θα συμβεί, ίσως ξυπνήσουμε αλλιώς. Ισως όταν πάψουμε να απολαμβάνουμε με τον τρόπο που ξέρουμε, αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε για τα χρήσιμα και τα αναγκαία. Ισως καταλάβουμε ότι ο χρόνος είναι πλουσιότερος από το χρήμα αν τον ξοδέψουμε σε μία βόλτα με τα παιδιά μας στο βουνό ή στη θάλασσα, αντί για το μολ της συνοικίας μας. ΄Η ότι το πρωινό της Κυριακής είναι πανέμορφο μόνο και μόνο γιατί το σπίτι έχει πλημμυρίσει από τη μυρωδιά του φαγητού που μαγειρεύουμε. Οτι στο τέλος τέλος, και τα παιδιά μας μπορεί να γίνουν πιο ευτυχισμένα, μεγαλώνοντας μέσα σε σπιτικές μυρωδιές και όχι στην πλαστική τσίκνα του ταχυφαγείου. Οτι ήρθε η ώρα -με το ζόρι και χωρίς τη θέλησή μας, το ξέρω- να τα μετρήσουμε όλα από την αρχή. Να αναμετρηθούμε με τις ανάγκες μας και να ανακαλύψουμε εκείνες που μέχρι σήμερα αγνοούσαμε πεισματικά παρασυρμένοι από τη δίνη των καιρών. Nα βρούμε αλλού τη χαρά και την απόλαυση. Να ξαναβρούμε ο ένας τον άλλον.

Μπορεί, πάλι, να μην συμβεί τίποτα από τα παραπάνω. Αν η εξάρτηση έχει γίνει εθισμός, τότε κάποιοι θα δυσκολευτούν πολύ να δουν τον κόσμο τους με άλλα μάτια. Θα πιαστούν ακόμα πιο πεισματικά από όσα θεωρούν σημαντικά και ποθητά και θα βιώσουν τη θλίψη τους σε όλο της το μεγαλείο. Και δεν θα έχουν και χρήματα για ψυχοθεραπεία, διότι ως γνωστόν, κοστίζει.

Είναι προφανές ότι για κάποιους δεν θα υπάρχει καν η πολυτέλεια όλων αυτών των διλημμάτων και της ανακάλυψης του άλλου εαυτού, παρά μόνο ο πραγματικός, σκληρός και αμείλικτος αγώνας για την επιβίωση. Και δυστυχώς, είναι πολλοί αυτοί. Οι εσωτερικές αναζητήσεις είναι για εκείνους που θα μπορούν να επιβιώσουν, αλλά θα αναμετρηθούν με την πρόκληση να διαβιώσουν τελείως διαφορετικά απ’ ό,τι ήξεραν.
---
Σημ.: την εικονογράφηση επιμελήθηκαν οι Stavrovelonies