*
Ρούσσος Βρανάς
***
*
ΔΡΟΜΟΙ του Μάη
*
... οι κλεμμένοι Μάηδες της ζωής μας. Του Σικάγου το 1886. Της Θεσσαλονίκης το 1936. Του Παρισιού το 1968. Και λιγοστεύουν όλα όσα είχαν υποσχεθεί για τη ζωή των ανθρώπων.
.
Να βάζει...
... κανείς τέρμα στη ζωή του, είναι μερικές φορές κάτι σαν μια έσχατη γραμμή νόμιμης άμυνας. Αυτό ακριβώς ήταν η τελευταία αυτοκτονία εργαζομένου στη γαλλική τηλεφωνική εταιρεία Φρανς Τελεκόμ. Αυτοπυρπόληση. Παραμονές Πρωτομαγιάς. Σε ένα πάρκινγκ της εταιρείας. Αυτή ήταν η τελική λύση που αποφάσισε να δώσει τις προάλλες ο Ρεμί Λ. Μια λύση τραγική για τον ίδιο, για τους συγγενείς του, για τους φίλους του, για όλους. Αποφάσισε έτσι με τον χειρότερο τρόπο να γυρίσει οριστικά τις πλάτες του στις πιέσεις, στις ταπεινώσεις και στους εξευτελισμούς στους οποίους εδώ και χρόνια υποβάλλει τους εργαζομένους της εταιρείας η «Διεύθυνση ανθρώπινων πόρων». Αφησε πίσω του το μελανό αποτύπωμα του θανάτου του πάνω σε έναν τοίχο. Ηταν η τελετουργική θυσία ενός ανθρώπου που οι καταπιεστικές μεθοδεύσεις της εργοδοσίας τον είχαν φτάσει στα άκρα - όπως δεκάδες άλλους συναδέλφους του στην ίδια εταιρεία που, από τότε που ξέσπασε η οικονομική κρίση, εξωθήθηκαν σε ένα παρόμοιο τέλος. Ομως, η περίπτωση του Ρεμί Λ. διαφέρει από τις άλλες. Επειδή είχε οριστεί μέλος της επιτροπής για την πρόληψη των εργατικών ατυχημάτων. «Εδώ και κάμποσο καιρό ήταν πολύ πικραμένος, επειδή είχε καταλάβει πως όλο αυτό δεν ήταν παρά στάχτη στα μάτια», εξομολογείται ένας συνάδελφός του στην εφημερίδα «Ουμανιτέ».
.
Οι άνθρωποι...
... λυγίζουν, όταν τα έσχατα όρια της πίκρας καταρρέουν από τις επιθέσεις της αδικίας, του στρες, της παραγωγικότητας, της προσωρινής εργασίας, του ανταγωνισμού που ρίχνει τον έναν εργαζόμενο εναντίον του άλλου. Οι αυτοκτονίες εργαζομένων έχει πάρει επιδημική μορφή στη Ρενό, στην ΙΒΜ, στις τράπεζες HSBC και BNP Paribas, στα ταχυδρομεία, στην ηλεκτρική εταιρεία EDF, γράφει η «Ουμανιτέ». Μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, το Γραφείο Στατιστικής της Εργασίας κατέγραφε αύξηση των αυτοκτονιών στους χώρους δουλειάς κατά 28% στις ΗΠΑ, με κυριότερα αίτια την οικονομική ανέχεια, την εργασιακή ανασφάλεια και τις αφόρητες πιέσεις που ασκούνται στους εργαζόμενους. Μόνο οι χρεοκοπημένες ευρωπαϊκές πολιτικές ηγεσίες είχαν κλειστά τα αυτιά τους στις προβλέψεις που έλεγαν ότι οι άνεργοι στην Ευρώπη θα ξεπερνούσαν τα 30 εκατομμύρια στο τέλος της περασμένης χρονιάς.
.
Η ανεργία ξεπέρασε τα όρια για μια ακόμη φορά. Και ο Ζαν-Μισέλ τα δικά του, πατέρας τριών παιδιών και συνάδελφος του Ρεμί Λ., που πριν από αυτόν προτίμησε να πάρει τον ίδιο δρόμο. Σαν να μην έχει τίποτα πια να προσφέρει το σύστημα στον εργαζόμενο παρά μια επιλογή που δεν αφορά τη ζωή αλλά τον θάνατό του.
.
«Αν μπορούσε...
... μονάχα αυτή η πράξη μου να χρησιμέψει σε κάτι...», έγραφε ο Ζαν-Μισέλ σε ένα σημείωμα που άφησε πίσω του. «Συχωρέστε με που το έβαλα κάτω. Κι ευχαριστώ».
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Stavrovelonia
*
Ρούσσος Βρανάς
***
*
ΔΡΟΜΟΙ του Μάη
*
... το "Συμβάν", 1973 - Δημήτρης Αληθεινός ...
*
Πληθαίνουν...... οι κλεμμένοι Μάηδες της ζωής μας. Του Σικάγου το 1886. Της Θεσσαλονίκης το 1936. Του Παρισιού το 1968. Και λιγοστεύουν όλα όσα είχαν υποσχεθεί για τη ζωή των ανθρώπων.
.
Να βάζει...
... κανείς τέρμα στη ζωή του, είναι μερικές φορές κάτι σαν μια έσχατη γραμμή νόμιμης άμυνας. Αυτό ακριβώς ήταν η τελευταία αυτοκτονία εργαζομένου στη γαλλική τηλεφωνική εταιρεία Φρανς Τελεκόμ. Αυτοπυρπόληση. Παραμονές Πρωτομαγιάς. Σε ένα πάρκινγκ της εταιρείας. Αυτή ήταν η τελική λύση που αποφάσισε να δώσει τις προάλλες ο Ρεμί Λ. Μια λύση τραγική για τον ίδιο, για τους συγγενείς του, για τους φίλους του, για όλους. Αποφάσισε έτσι με τον χειρότερο τρόπο να γυρίσει οριστικά τις πλάτες του στις πιέσεις, στις ταπεινώσεις και στους εξευτελισμούς στους οποίους εδώ και χρόνια υποβάλλει τους εργαζομένους της εταιρείας η «Διεύθυνση ανθρώπινων πόρων». Αφησε πίσω του το μελανό αποτύπωμα του θανάτου του πάνω σε έναν τοίχο. Ηταν η τελετουργική θυσία ενός ανθρώπου που οι καταπιεστικές μεθοδεύσεις της εργοδοσίας τον είχαν φτάσει στα άκρα - όπως δεκάδες άλλους συναδέλφους του στην ίδια εταιρεία που, από τότε που ξέσπασε η οικονομική κρίση, εξωθήθηκαν σε ένα παρόμοιο τέλος. Ομως, η περίπτωση του Ρεμί Λ. διαφέρει από τις άλλες. Επειδή είχε οριστεί μέλος της επιτροπής για την πρόληψη των εργατικών ατυχημάτων. «Εδώ και κάμποσο καιρό ήταν πολύ πικραμένος, επειδή είχε καταλάβει πως όλο αυτό δεν ήταν παρά στάχτη στα μάτια», εξομολογείται ένας συνάδελφός του στην εφημερίδα «Ουμανιτέ»..
Οι άνθρωποι...
... λυγίζουν, όταν τα έσχατα όρια της πίκρας καταρρέουν από τις επιθέσεις της αδικίας, του στρες, της παραγωγικότητας, της προσωρινής εργασίας, του ανταγωνισμού που ρίχνει τον έναν εργαζόμενο εναντίον του άλλου. Οι αυτοκτονίες εργαζομένων έχει πάρει επιδημική μορφή στη Ρενό, στην ΙΒΜ, στις τράπεζες HSBC και BNP Paribas, στα ταχυδρομεία, στην ηλεκτρική εταιρεία EDF, γράφει η «Ουμανιτέ». Μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, το Γραφείο Στατιστικής της Εργασίας κατέγραφε αύξηση των αυτοκτονιών στους χώρους δουλειάς κατά 28% στις ΗΠΑ, με κυριότερα αίτια την οικονομική ανέχεια, την εργασιακή ανασφάλεια και τις αφόρητες πιέσεις που ασκούνται στους εργαζόμενους. Μόνο οι χρεοκοπημένες ευρωπαϊκές πολιτικές ηγεσίες είχαν κλειστά τα αυτιά τους στις προβλέψεις που έλεγαν ότι οι άνεργοι στην Ευρώπη θα ξεπερνούσαν τα 30 εκατομμύρια στο τέλος της περασμένης χρονιάς.
.
Η ανεργία ξεπέρασε τα όρια για μια ακόμη φορά. Και ο Ζαν-Μισέλ τα δικά του, πατέρας τριών παιδιών και συνάδελφος του Ρεμί Λ., που πριν από αυτόν προτίμησε να πάρει τον ίδιο δρόμο. Σαν να μην έχει τίποτα πια να προσφέρει το σύστημα στον εργαζόμενο παρά μια επιλογή που δεν αφορά τη ζωή αλλά τον θάνατό του..
«Αν μπορούσε...
... μονάχα αυτή η πράξη μου να χρησιμέψει σε κάτι...», έγραφε ο Ζαν-Μισέλ σε ένα σημείωμα που άφησε πίσω του. «Συχωρέστε με που το έβαλα κάτω. Κι ευχαριστώ».
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Stavrovelonia
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου