... για να ξέρετε - όσοι θέλετε - με ποιους "μιλάτε" ...

*
stavrosx1
***
*

Κοσμοκαλογερικός κομμουνισμός
οι ...φτωχούληδες του Μαρξ

Τον Μαρξ να μελετάτε
τέκνα μου ...πρόσχωμεν

«Οι κομμουνιστές δεν είναι όργανα των ξένων. Ο κομμουνισμός είναι πανανθρώπινο ιδανικό και παγκόσμιο κίνημα. Ξεκίνησε μια φούχτα τον καιρό του Μαρξ, έφτασε σήμερα τα 800 εκατομμύρια και αύριο θα απλωθεί σε όλον τον κόσμο. Μπορεί ποτέ όργανα των ξένων να δημιουργήσουν ένα τέτοιο μεγαλειώδες κίνημα; Ποιος ξένος πράκτορας δίνει με τέτοια απλοχεριά τη ζωή του, όπως τη δίνουν χιλιάδες κομμουνιστές; Οι θυσίες αυτές μόνο με τις θυσίες των πρώτων χριστιανών μπορεί να συγκριθούν. Αλλά και πάλι υπάρχει μια διαφορά, ότι ενώ οι χριστιανοί δέχονταν το μαρτύριο και το θάνατο, ελπίζοντας να κληρονομήσουν τη βασιλεία των ουρανών, οι κομμουνιστές δίνουν τη ζωή τους μην ελπίζοντας σε τίποτα. Τη δίνουν για ν’ ανατείλει στην ανθρωπότητα ένα καλύτερο, ευτυχισμένο αύριο, που αυτοί δε θα το ζήσουν. Ποιο όργανο των ξένων μπορεί να προσφέρει τη ζωή του σ’ έναν τέτοιο μεγάλο σκοπό;»

- Το παραπάνω είναι απόσπασμα

από την απολογία του Νίκου Μπελογιάννη

Εκατομμύρια κομμουνιστών έχουν πεθάνει για να οικοδομηθεί ένας κόσμος καλύτερος μέσα στον οποίον θα ζήσουν κάποιοι άλλοι. Ο κομμουνιστής είναι λάθος να αγωνίζεται με την προϋπόθεση ότι θα δρέψει ο ίδιος τους καρπούς του κόπου του, αλλά δεν είναι κακό να τους δρέψει. Οι κομμουνιστές έχουν πεθάνει, έχουν βασανιστεί, έχουν ασκητέψει για τα ιδανικά τους, όμως δεν είναι αυτοσκοπός τους ούτε ο θάνατος, ούτε το βάσανο, ούτε και ο ασκητισμός. Υπό αυτήν την έννοια ο κομμουνιστής δεν είναι σαν εκείνους τους χριστιανούς που θεωρούσαν θεμιτό να ταλαιπωρείται/τιμωρείται η σάρκα τους προκειμένου να ανυψωθεί το πνεύμα τους και έτσι να κερδίσουν, ίσως, μια θέση σε ένα ψηλότερο συννεφάκι στον παράδεισο.

Οι κομμουνιστές είναι συχνά φτωχοί, εξαθλιωμένοι οικονομικά, κακοπληρωμένοι, σκληρά εργαζόμενοι κλπ. Παρόλα αυτά δεν έχουν την φτώχεια για καμάρι (όπως προτρέπει και στο "μεγάλο μας τσίρκο" η Τζένη Καρέζη), ούτε αγαπούν τις άσχημες συνθήκες εργασίας, τις εχθρεύονται. Οι κομμουνιστές μπορεί να έχουν αναγκαστεί να ζήσουν ακόμα και σε σπηλιές, δεν το θεωρούν όμως αυτό φυσική τους κατάσταση ούτε και το ζηλεύουν. Μπορεί να θαυμάζουν ανθρώπους που έχουν καταφέρει να μη λυγίσουν υπό τις πιο αντίξοες συνθήκες, μπορεί και να τους έχουν σαν ήρωες. Δεν θαυμάζουν όμως την ταλαιπωρία αυτή καθ’ αυτή, αλλά το ότι αυτοί οι άνθρωποι ταλαιπωρήθηκαν για κάποιο σκοπό, για μια καλύτερη κοινωνία, εδώ στη Γη όχι στα ουράνια! Άμα κάποτε βρεθούμε στα ουράνια, που πολύ το αμφιβάλω, θα δούμε πως θα γίνει και εκεί να φέρουμε την αταξική κοινωνία.

Έτσι λοιπόν ο κομμουνιστής και όμορφα ρούχα θέλει να φοράει, και τις ανέσεις της σύγχρονης εποχής θέλει να απολαμβάνει, και το πνεύμα του θέλει να καλλιεργεί και το σώμα του! Ο κομμουνιστής δεν είναι ασκητής, δεν ζει στις παρυφές της κοινωνίας, δεν παραιτείται της διεκδίκησης του κλεμμένου πλούτου στο όνομα ενός «λιτού βίου». Αυτό είναι κάτι που πολύ θα βόλευε τους έχοντες και πολύ θα αγαπούσαν φαντάζομαι αυτού του είδους τους «κομμουνιστές», εκείνους που θα επιζητούσαν τον ασκητικό τρόπο ζωής και θα άφηναν τους Κροίσους να κολυμπάνε ανενόχλητοι στο χρυσάφι τους.

Οι κομμουνιστές δεν είναι ρομαντικοί αναρχικοί που ονειρεύονται την «επιστροφή στη φύση», σε πιο «απλούς τρόπους ζωής», διότι αυτοί οι τρόποι ζωής έχουν παρέλθει και χαρακτηρίζουν άλλες εποχές. Αυτοί οι τρόποι ζωής, αν και εμείς που δεν τους έχουμε ζήσει τείνουμε να τους εξιδανικεύουμε, όχι μόνο ιδανικοί δεν ήταν αλλά ήταν και ιδιαίτερα δύσκολοι. Οι κομμουνιστές θέλουν τις ανέσεις της τεχνολογίας, θέλουν και ελεύθερο χρόνο για να είναι κοινωνικοί, να αθλούνται, να ψυχαγωγούνται. Είναι υλιστές- γιατί ο άνθρωπος βρίσκεται σε πρωταρχική σχέση με τη ύλη- για αυτό δεν τους ενδιαφέρει το χρήμα ως φετίχ ούτε είναι οπαδοί του θησαυρισμού. Κατανοούν ότι το χρήμα είναι ένα μέσον που δεν μπορεί να καταργηθεί στην καπιταλιστική κοινωνία, και αγωνίζονται για μια κοινωνία άλλη(νε) που το χρήμα δεν θα είναι απαραίτητο μέσον για να αποκτηθούν τα όποια αγαθά.

Άλλοι μας ζητούν να ζούμε ασκητικά, και αυτοί δεν είναι σίγουρα κομμουνιστές. Οι οπαδοί του λιτού βίου (για τους άλλους), οι οπαδοί του «ε δε γίναν οι μισθοί σας και Βουλγαρίας» (αλλά κοντεύουν), οι οπαδοί του σύνταξη στα 70 (για να σώσεις και την ψυχή σου ως τόσο), οι οπαδοί του «μπορείς και χωρίς θέρμανση το χειμώνα», του «μπορούν τα παιδιά σου να πεινούν στο σχολείο», «μπορεί η ΔΕΗ να σου κόψει το ρεύμα αφού εμείς πρώτα σου έχουμε κόψει το μισθό», όλοι τούτοι δεν είναι ευαγγελιστές του κομμουνισμού. Αντιθέτως, είτε έρχονται με πράσινο, είτε με μπλε, είτε με ροζ μανδύα, είναι κήρυκες ενός άλλου συστήματος, του καπιταλισμού. Του συστήματος εκείνου που έχει ως αυτοσκοπό το ατομικό κέρδος μέσα από το εμπόριο, και που αν δεν υπάρχει το ενδεχόμενο κέρδους προτιμά να στείλει τα αγαθά στη χωματερή παρά να τα χαρίσει σε αυτούς που τα έχουν ανάγκη! Προτιμάει να κάνει πολέμους για να αρπάξει πλουτοπαραγωγικές πηγές του αντιπάλου, για να εξάγει κεφάλαια. Να κλέψει τις πρώτες ύλες κάποιου υπανάπτυκτου κράτους και ύστερα να γυρίσει να του τις ξαναπουλήσει με τη μορφή μεταποιημένου προϊόντος.

Αν λοιπόν υπάρχουν κάποιοι που έχουν συμφέρον από το να ζούμε όλοι οι υπόλοιποι ως ασκητές, αυτοί δεν είναι σίγουρα οι κομμουνιστές. Γιατί ακούγεται και αυτό, ότι εμείς οι κομμουνιστές θέλουμε ο κόσμος να υποφέρει έτσι ώστε να στραφεί σε εμάς. Αυτό είναι μεγάλο ψέμα, διότι μελετώντας την ιστορία γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δεν υπάρχει καμία αναγκαία συμπόρευση της εξαθλίωσης με την επαναστατικότητα. Αν ήταν έτσι τότε η Αφρική θα είχε τις μεγαλύτερες επαναστάσεις, αντίθετα είναι η ήπειρος που οι ιθαγενείς κάτοικοι της έχουν υποστεί τη μεγαλύτερη εκμετάλλευση (αν εξαιρέσουμε τους ινδιάνους που τους εξαφάνισαν οι ευρωπαίοι) και παρόλα αυτά παραμένουν ιδιαίτερα «συντηρητικοί».

Τεσπα δεν το «περπατάω» άλλο το θέμα, απλά επειδή τον τελευταίο καιρό ακούω πάλι τις γνωστές μπαρούφες, μου βγήκε και έγραψα αυτό το αρθράκι… είναι και που δεν με έπαιρνε ο ύπνος γιατί έχει πολλά κουνούπια στο κότερο:) ...

---

*