*
stavrosx1
***
*
*
... που σκούζει, φωνάζει κι λέει: Τα καλά πόχουν οι πολιτείες πρέπει να τάχουν κι να τα χαίρουνται κι τα χωριά μας για να ζιούν ανθρωπινά κι πολιτισμένα!... και ο υπότιτλος της πρώτης φυλάδας της εφημερίδας, με ημερομηνία Κερασάρης=Μάης 1963, συνεχίζει, καταλαμβάνοντας ούτε λίγο ούτε πολύ έκταση 117 λέξεων και κερδίζοντας επάξια τον τίτλο του μακροσκελέστερου υπότιτλου στη συλλογή τοπικού Τύπου του E.Λ.I.A. (περίπου 750 καταγεγραμμένες εφημερίδες).
Διευθυντής και υπεύθυνος της εφημερίδας Βουνίσια Χαμπέρια (στη βιβλιοθήκη του E.Λ.I.A. φυλάσσονται τα έξι πρώτα φύλλα, ως τον Αλωνάρη - Ιούλιο - του 1965) ήταν ο Βασίλης ο Φανίτσιος, Ζαγορίσιος απ' το Λιασκοβέτς (σημερινή Λεπτοκαριά Ζαγορίου), που ξενιτέβεται εδώ στην Αθήνα.
H εφημερίδα (δηλαδή ο Βασίλης ο Φανίτσιος) ήταν ταγμένη ξεκάθαρα στην Αριστερά, προέτασσε ωστόσο του πολιτικού σχολιασμού τον καθαυτό «ταξικό αγώνα», ήτοι τη γενικότερη ανόρθωση της υπαίθρου ( καένας κερατάς, ούτε δέξιος, ούτε ζέρβιος ούτε... «κυματοθραύστης» δε μας εμαρτύρησε 'ν' αλήθεια στο πώς θα μπορεί να ζιει ο καψοκοσμάκης στα Βουνίσια μας χωριά λίγο ανθρωπινά κι πολιτισμένα ), μέσα από την πάλη για συγκεκριμένους στόχους ( π.χ. να νοικοκυρεφτεί η δασοκάπηλη δασική πολιτική ).
Μόνιμες στήλες της εφημερίδας: Από ράχι σε ράχι, Απ' το καραούλι μας, Βουή απ' τα βουνίσια μας χωριά, Το Χαζοχώρι (ιστορία των κουτών).
H εφημερίδα, όπως είναι ήδη προφανές από τα παραθέματα, ήταν γραμμένη εξ ολοκλήρου στη Ρομέηκη γλόσα μας και με μονοτονικό, σχεδόν είκοσι χρόνια πριν από την επίσημη καθιέρωσή του. Στο τέταρτο φύλλο (Ιούλιος 1965) παρουσιάζονται οι περί το γλωσσικό απόψεις του Βασίλη του Φανίτσιου ( να γράφουμε όπως κρένουμε ) που παραπέμπουν στα κείμενα του Ιωάννη Βηλαρά, αφού όποιος δε διάβασε Βηλαρά έχει μεσάνυχτα!
Από το δεύτερο φύλλο της εφημερίδας και εξής αναδημοσιεύονται σχόλια αθηναϊκών (Εστία, Βήμα, Καθημερινή) και άλλων επαρχιακών εφημερίδων (Ηπειρωτικός Αγών) για την έκδοση.
Σε δημοσίευμα της Καθημερινής της 18ης Ιουλίου 1963 διαβάζουμε ότι " ... ο Βασίλης ο Φανίτσιος είναι ένας Ηπειρώτης μικροπωλητής, πασίγνωστος εις τα τυπογραφεία των εφημερίδων, όπου περνά κάθε βράδυ και πωλεί γραβάτες, κάλτσες, παλαιά βιβλία και ξυπνητήρια. Από τα παλαιά βιβλία που εμπορεύεται έχει διαβάσει πολλά, από τους ανθρώπους των βουνών της πατρίδος του έχει ακούσει περισσότερα, κάποτε νόμιζε πως ήτο και κομμουνιστής, το ενόμιζε και είχεν εξοριστεί μάλιστα, αλλά δεν ήτο. Μάλλον είναι αριστερός sui generis. Γεγονός είναι ότι πρόκειται για μια εντελώς sui generis περίπτωση εντύπου, πλούσιου σε ύλη, τολμηρού σε έκφραση και εντελώς πρωτότυπου ...".
Για την απήχηση που είχαν τα Βουνίσια Χαμπέρια στο αναγνωστικό κοινό δυστυχώς δεν υπάρχουν στοιχεία, μόνον η υποσελίδια παράκληση-προτροπή: Αν σας αρέει η φημερίδα μας, πέτε και στσαλνούς να δώκουν μιάμιση δραχμή να την πάρουν απ' το Πρακτορείο.
*
*
«Συνέβη και αυτό!» γράφει η ανταποκρίτρια της «Ε» στα Ιωάννινα Αγνή Βραβορίτου (22/6/2004). Κάτοικοι -ελπίζω ελάχιστοι- της Λεπτοκαρυάς (Λιασκοβέτς) Ζαγορίου Ιωαννίνων ζητούν να απομακρυνθεί βιβλιοθήκη (περί τους 20.000 τόμους, μεταξύ αυτών σπάνιες εκδόσεις, αλλά και πολύτιμο αρχειακό υλικό), η οποία στεγάζεται στο δημοτικό σχολείο του χωριού, ως... εστία μόλυνσης, επειδή -υποστηρίζουν- στα βιβλία συγκεντρώνονται μικρόβια. Κατά καιρούς προσφεύγουν στα δικαστήρια, χάνουν δίκες, αλλά επιμένουν. Πείσμα ζαγορίσιο...
Αχ να 'ξεραν, τι πείσμα ζαγορίσιο κυβερνούσε αυτόν, εναντίον του οποίου -χωρίς ίσως να γνωρίζουν- εμμέσως στρέφονται, μιας και έχει αποδημήσει από τον άχαρο (αχάριστο) κόσμο πριν από πολλά χρόνια. Κι αυτό, γιατί διάβασα πως το πολύτιμο αρχειακό υλικό της βιβλιοθήκης ανήκει, εκ προγόνων, στον Σπύρο Φανίτσιο, ωρολογοποιό στα Ιωάννινα. Είμαι σχεδόν βέβαιος (τη βεβαιότητά μου ενίσχυσε ο παλαιός συνάδελφος-λινοτύπης Κώστας Μανιάτης) ότι ο Σπύρος Φανίτσιος είναι απόγονος -ανιψιός πιθανόν;- ενός άγνωστου εργάτη των γραμμάτων μας, του Βασίλη Φανίτσιου, τυπογράφου (αθηναϊκών εφημερίδων) και εκδότη (μοναχικού), που αρνήθηκε να μιλήσει «αθηναίικα» και που με αδιάπτωτο πείσμα ζαγορίσιο θησαύριζε και τύπωνε ιδίοις αναλώμασι (πουλώντας γραβάτες και ρολόγια όταν υποχρεώθηκε, λόγω ασθενείας, να εγκαταλείψει την τυπογραφία) πολύτιμα «πετράδια» της ιστορίας και λαογραφίας του τόπου του, λεπτοδουλεμένα, δεκαεξασέλιδα (ακόμα και φωνητικά σύμβολα!) που τα τιτλοφορούσε « Το Ζαγόρι ». Η βιβλιοθήκη του, τεράστια, όσος και ο καημός του, τι θ' απογίνει τόσος πλούτος σαν πεθάνει...
Τώρα, εμμέσως, συμπατριώτες του τον «πετροβολούν», θέλουν να του κάνουν «έξωση»! Οπως, θυμόσοφα, έλεγε και ο ίδιος: « Είμαι το λυκο(υ)τόμαρο! Ο,τι και να κάνω, με βρίζουν όλοι ». Εβριζε και αυτός... ευρηματικά, σαν θύμωνε. Και πονούσε με τις ντροπές των άλλων...
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*
stavrosx1
***
*
... στη μνήμη
Βασίλη Φανίτσιου,
κομμουνιστή τυπογράφου,
εκδότη και Αγωνιστή ...
*
"Είμαι το λυκο(υ)τόμαρο"
*
... που σκούζει, φωνάζει κι λέει: Τα καλά πόχουν οι πολιτείες πρέπει να τάχουν κι να τα χαίρουνται κι τα χωριά μας για να ζιούν ανθρωπινά κι πολιτισμένα!... και ο υπότιτλος της πρώτης φυλάδας της εφημερίδας, με ημερομηνία Κερασάρης=Μάης 1963, συνεχίζει, καταλαμβάνοντας ούτε λίγο ούτε πολύ έκταση 117 λέξεων και κερδίζοντας επάξια τον τίτλο του μακροσκελέστερου υπότιτλου στη συλλογή τοπικού Τύπου του E.Λ.I.A. (περίπου 750 καταγεγραμμένες εφημερίδες).
Διευθυντής και υπεύθυνος της εφημερίδας Βουνίσια Χαμπέρια (στη βιβλιοθήκη του E.Λ.I.A. φυλάσσονται τα έξι πρώτα φύλλα, ως τον Αλωνάρη - Ιούλιο - του 1965) ήταν ο Βασίλης ο Φανίτσιος, Ζαγορίσιος απ' το Λιασκοβέτς (σημερινή Λεπτοκαριά Ζαγορίου), που ξενιτέβεται εδώ στην Αθήνα.
H εφημερίδα (δηλαδή ο Βασίλης ο Φανίτσιος) ήταν ταγμένη ξεκάθαρα στην Αριστερά, προέτασσε ωστόσο του πολιτικού σχολιασμού τον καθαυτό «ταξικό αγώνα», ήτοι τη γενικότερη ανόρθωση της υπαίθρου ( καένας κερατάς, ούτε δέξιος, ούτε ζέρβιος ούτε... «κυματοθραύστης» δε μας εμαρτύρησε 'ν' αλήθεια στο πώς θα μπορεί να ζιει ο καψοκοσμάκης στα Βουνίσια μας χωριά λίγο ανθρωπινά κι πολιτισμένα ), μέσα από την πάλη για συγκεκριμένους στόχους ( π.χ. να νοικοκυρεφτεί η δασοκάπηλη δασική πολιτική ).
Μόνιμες στήλες της εφημερίδας: Από ράχι σε ράχι, Απ' το καραούλι μας, Βουή απ' τα βουνίσια μας χωριά, Το Χαζοχώρι (ιστορία των κουτών).
H εφημερίδα, όπως είναι ήδη προφανές από τα παραθέματα, ήταν γραμμένη εξ ολοκλήρου στη Ρομέηκη γλόσα μας και με μονοτονικό, σχεδόν είκοσι χρόνια πριν από την επίσημη καθιέρωσή του. Στο τέταρτο φύλλο (Ιούλιος 1965) παρουσιάζονται οι περί το γλωσσικό απόψεις του Βασίλη του Φανίτσιου ( να γράφουμε όπως κρένουμε ) που παραπέμπουν στα κείμενα του Ιωάννη Βηλαρά, αφού όποιος δε διάβασε Βηλαρά έχει μεσάνυχτα!
Από το δεύτερο φύλλο της εφημερίδας και εξής αναδημοσιεύονται σχόλια αθηναϊκών (Εστία, Βήμα, Καθημερινή) και άλλων επαρχιακών εφημερίδων (Ηπειρωτικός Αγών) για την έκδοση.
Σε δημοσίευμα της Καθημερινής της 18ης Ιουλίου 1963 διαβάζουμε ότι " ... ο Βασίλης ο Φανίτσιος είναι ένας Ηπειρώτης μικροπωλητής, πασίγνωστος εις τα τυπογραφεία των εφημερίδων, όπου περνά κάθε βράδυ και πωλεί γραβάτες, κάλτσες, παλαιά βιβλία και ξυπνητήρια. Από τα παλαιά βιβλία που εμπορεύεται έχει διαβάσει πολλά, από τους ανθρώπους των βουνών της πατρίδος του έχει ακούσει περισσότερα, κάποτε νόμιζε πως ήτο και κομμουνιστής, το ενόμιζε και είχεν εξοριστεί μάλιστα, αλλά δεν ήτο. Μάλλον είναι αριστερός sui generis. Γεγονός είναι ότι πρόκειται για μια εντελώς sui generis περίπτωση εντύπου, πλούσιου σε ύλη, τολμηρού σε έκφραση και εντελώς πρωτότυπου ...".
Για την απήχηση που είχαν τα Βουνίσια Χαμπέρια στο αναγνωστικό κοινό δυστυχώς δεν υπάρχουν στοιχεία, μόνον η υποσελίδια παράκληση-προτροπή: Αν σας αρέει η φημερίδα μας, πέτε και στσαλνούς να δώκουν μιάμιση δραχμή να την πάρουν απ' το Πρακτορείο.
Πηγή: Ε.Λ.Ι.Α.
---stavrosx1, ένα σχόλιο: ... η "Καθημερινή" της εποχής φυσικά "ξεχνάει", μεταξύ άλλων, πως ο Φανίτσιος ήταν αντάρτης στο βουνό - στοιχειοθετούσε τα έντυπα του ΕΛΑΣ - όπως επίσης (θυμάται ο συνάδελφος Κ. Μανιάτης) ήταν και κοντά στις θέσεις του Πλεχάνοφ, για τους γνωρίζοντες τα "εσωτερικά" του κομμουνιστικού κινήματος της εποχής ...---
*
Με πείσμα ζαγορίσιο μια ζωή ...
*
για τον Βασίλη Φανίτσιο
*
Αχ να 'ξεραν, τι πείσμα ζαγορίσιο κυβερνούσε αυτόν, εναντίον του οποίου -χωρίς ίσως να γνωρίζουν- εμμέσως στρέφονται, μιας και έχει αποδημήσει από τον άχαρο (αχάριστο) κόσμο πριν από πολλά χρόνια. Κι αυτό, γιατί διάβασα πως το πολύτιμο αρχειακό υλικό της βιβλιοθήκης ανήκει, εκ προγόνων, στον Σπύρο Φανίτσιο, ωρολογοποιό στα Ιωάννινα. Είμαι σχεδόν βέβαιος (τη βεβαιότητά μου ενίσχυσε ο παλαιός συνάδελφος-λινοτύπης Κώστας Μανιάτης) ότι ο Σπύρος Φανίτσιος είναι απόγονος -ανιψιός πιθανόν;- ενός άγνωστου εργάτη των γραμμάτων μας, του Βασίλη Φανίτσιου, τυπογράφου (αθηναϊκών εφημερίδων) και εκδότη (μοναχικού), που αρνήθηκε να μιλήσει «αθηναίικα» και που με αδιάπτωτο πείσμα ζαγορίσιο θησαύριζε και τύπωνε ιδίοις αναλώμασι (πουλώντας γραβάτες και ρολόγια όταν υποχρεώθηκε, λόγω ασθενείας, να εγκαταλείψει την τυπογραφία) πολύτιμα «πετράδια» της ιστορίας και λαογραφίας του τόπου του, λεπτοδουλεμένα, δεκαεξασέλιδα (ακόμα και φωνητικά σύμβολα!) που τα τιτλοφορούσε « Το Ζαγόρι ». Η βιβλιοθήκη του, τεράστια, όσος και ο καημός του, τι θ' απογίνει τόσος πλούτος σαν πεθάνει...
Τώρα, εμμέσως, συμπατριώτες του τον «πετροβολούν», θέλουν να του κάνουν «έξωση»! Οπως, θυμόσοφα, έλεγε και ο ίδιος: « Είμαι το λυκο(υ)τόμαρο! Ο,τι και να κάνω, με βρίζουν όλοι ». Εβριζε και αυτός... ευρηματικά, σαν θύμωνε. Και πονούσε με τις ντροπές των άλλων...
Πηγή: Πέτρος Μανταίος
---Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου